Παράξενοι Φτωχοί Στρατιώτες: Ο Νίκανδρος Νούκιος,"πολεμικός ανταποκριτής" παρά ...

Παράξενοι Φτωχοί Στρατιώτες: Ο Νίκανδρος Νούκιος,"πολεμικός ανταποκριτής" παρά ...:   Ένας Έλληνας "πολεμικός ανταποκριτής" στα πεδία των μαχών και στις αυλές των βασιλέων της Ευρώπης (16ος αιών) Στη δημοσίευσ...

Τιμόν & Πούμπα, δυο καρτούν τόσο μα τόσο αληθινά

Ο Τιμόν έλαβε 1312 ψήφους. Ο Πούμπα ήρθε δεύτερος, με 1308. Έκαναν και οι δύο μια άψογη προσυνεδριακή ”εκστρατεία”. Είπαν μερικές λέξεις και όλα τα πουλιά του δάσους, τριγόνια, τσίχλες, τσαλαπετινοί και παγόνια έσπευσαν να τους συμπαρασταθούν με την ψήφο τους, να δείξουν την “αλληλεγγύη” τους, όπως ονομάζει την αγάπη του Απόστολου Παύλου, ο Τιμόν, ρευστοποιώντας την σε άμεσο πολιτικό αποτέλεσμα. Χαχούνα ματάτα!

Ο Τιμόν όταν είναι με τους Ευρωπαίους ομολόγους του είναι σαν βρεγμένη γάτα. Ακόμη κι αν φόραγε αυτό το χρωματιστό, φάσες-φάσες, κασκόλ πάλι δεν θα άλλαζε τίποτα. Όταν όμως γυρνάει στην Ελλάδα και βρίσκεται ενώπιον “συντροφικού” ακροατηρίου γίνεται ένας άλλος Σίμπα-το λιοντάρι! Ο οίστρος τον καταλαμβάνει και βγάζει λόγους πύρινους και εμπνευσμένους. Ενίοτε δε βγάζει και ανακοινώσεις, ηγετική φυσιογνωμία των “53”γαρ.

Στην τελευταία ανακοίνωση πριν το συνέδριο, τι μας είπαν, ο Τιμόν σε ρόλο Σίμπα και τα άλλα πενήντα δύο θηρία της ζούγκλας που θέλουν να φάνε μέχρι κοκαλάκι τον καπιταλισμό και να μην αφήσουν τίποτα; Μας είπαν, πως αν εκβιαστεί κι άλλο η Κυβέρνηση από τους “Ευρωπαίους Εταίρους” τότε πρέπει να παραιτηθεί! Κατά λέξη: «Είναι σαφές, λοιπόν, ότι αν συνεχιστούν οι εκβιασμοί και τα πραξικοπήματα από τους «δανειστές», προτιμάμε να πέσουμε αντιστεκόμενοι ηρωικά από εσωτερική ή εξωτερική τρόικα και όχι ταπεινωτικά από την ίδια την κοινωνία». Είπαν, δηλαδή, στους Ευρωπαίους Εταίρους και στους Έλληνες Εταίρους των Ευρωπαίων Εταίρων, ότι αν θέλετε να πέσει η Κυβέρνηση δεν έχετε παρά να την εκβιάσετε ακόμη λίγο. Εμείς που θεωρούμε ότι η Κυβέρνηση δεν είναι αυτοσκοπός (αλήθεια ποιος είναι ο σκοπός ενός κόμματος αν δεν είναι η Κυβέρνηση; Μήπως τότε το κόμμα είναι...συνδικάτο ή ΜΚΟ;) θα σας βοηθήσουμε όσο μπορούμε και ήδη σας βοηθάμε δείχνοντας τι πρέπει να κάνετε.

Προσδιόρισαν επιπλέον ποιο είναι το “ηρωικό” και ποιο το “ταπεινωτικό”. “Ηρωικό”, κατά τον Τιμόν και τον Δρίτσα, είναι “να την κάνεις” με ελαφρά πηδηματάκια αφού πρώτα “έχεις κάνει νόημα” στους αντιπάλους πώς να ρίξουν την κυβέρνηση, αφού έχεις ρίξει την κυβέρνηση και λίγο πριν την υποτιθέμενη αρνητική ψήφο του λαού. Γιατί υποτιθέμενη είναι η ψήφος τους λαού μέχρι ν' ανοίξουν οι κάλπες και μη νομιμοποιείτε εσείς, “από μέσα”, την πάγια πολιτική του Συστήματος να κυβερνάει με τις δειμοσκοπήσεις και με τους δειμοσκόπους. Κι όλα αυτά, λες και δεν θα βρεθεί το κόμμα, ούτως ή άλλως, στις αμέσως επόμενες εκλογές, ενώπιον του λαού και δεν θα εισπράξει τότε την ταπείνωση, όλη μαζί, και για την αποτυχία και για την υποκρισία.

Τέτοιας ολκής η πολιτική σκέψη του μαρξιστή οικονομολόγου Τιμόν, των 53 και των 1013 που αναγνώρισαν στο πρόσωπό του τον πολιτικό τους ηγέτη(!)

Από του βήματος του συνεδρίου δε, απηύθυνε χαιρετισμό στον Πούμπα και τον υποστήριξε στην αντιπαράθεση με την Εκκλησία. Είναι και ο Τιμόν της “επαναστατικής” άποψης ότι το κράτος πρέπει να αποφασίζει μόνο του για την Παιδεία χωρίς την ανάμιξη της Εκκλησίας. Την επόμενη στιγμή δηλ που προσδιόρισε επ' ακριβώς πώς η μέσα και η έξω τρόικα μπορούν να καθορίσουν και να αποφασίσουν ποια κυβέρνηση θα έχουμε, εκείνος σκίζει το...κασκόλ του για να μην συναποφασίζει η Εκκλησία με το κράτος ποια Παιδεία θα έχει ο λαός(!) Αφού έχει ξεσκιστεί να συναποφασίζει με την τρόικα για τα πάντα, τώρα μας κάνει τον δύσκολο στις...συναποφάσεις για την Παιδεία. Είναι αυτό που λέει ο Βάρναλης στην “Αριστέα”...”αφού ξεσκίστηκε βαθειά, αφού ξεσκίστηκε παντού, ναζιάρα και καμωματού, μας κάνει το κορίτσι πια”.

Για τα γούστα και για τα χρώματα του κασκόλ ή του καλσόν του Τιμόν δεν μας πέφτει κουβέντα. Για την “μαρξιστική” σκέψη όμως μας πέφτει λόγος και αναφωνούμε:

Ω μεγάλε μαρξιστή, δεν ξέρεις ότι “οι ιδέες όταν διαχέονται στις μάζες γίνονται υλική δύναμη”; Δεν καταλαβαίνεις ότι ακόμη κι αν αποφασίσει το κράτος, ο Λιάκος δηλ., σήμερα, οι μάζες θα αποφασίσουν αύριο, στις κάλπες, συνυπολογίζοντας όλα τα κατορθώματα, Τιμόν και Πούμπα μαζί; (Ο Λιάκος που “δεν είναι πολιτικός” κι είναι “σύμβουλος” θα την γλιτώσει και θα γυρίσει στον αγώνα για την υπεράσπιση του “ARB” απέναντι στο Νίκο Κοτζιά). Δεν καταλαβαίνεις ότι ακόμη κι αν το σχολείο βγάλει πολίτες και όχι πιστούς όπως επιθυμεί ο Πούμπα, αυτό θα γίνει στην επόμενη γενιά και εν τω μεταξύ η τωρινή γενιά που έχει μεγαλώσει πιστεύοντας και μη ερευνώντας (αλήθεια, αν ισχύει αυτό γιατί εσείς βρισκόσαστε στην κυβέρνηση, μόνο άθεοι σας ψηφίσανε;) θα σας ταράξει στην ταπείνωση μέχρι ν' απέλθει του κόσμου τούτου; Την Εκκλησία μπορείς να την εξαιρέσεις για να μην αποφασίζει ο Νικόλαος Μεσογαίας με τον Αντώνη Λιάκο, τον Νικόλαο Μεσογαίας πώς θα τον εξαιρέσεις από την κοινωνία και τις συναποφάσεις που θα λάβουνε μαζί;

Παρόμοια δήλωση, με τον Τιμόν, έκανε και Πούμπα. Εκείνου τα διαβάσματα είναι περισσότερο προς το νουάρ οπότε έκανε λόγο για “δολοφονίες χαρακτήρων”, έτσι ονόμασε τις αντιδράσεις εναντίον των απόψεών του, ενοχοποιώντας την όποια κριτική και εξομοιώνοντάς την με την συκοφαντία.

Τις προηγούμενες μέρες, όχι πολύ μακριά από το συνέδριο για να ξεχαστεί κι όχι πολύ κοντά για να μην προλάβουμε να το προσέξουμε, ο Πούμπα, με μια εκπληκτική πιρουέτα για φακόχοιρο, κατάφερε να αναρριχηθεί, από την 23η θέση, στη 2η θέση των “επιτυχόντων” στη ΚΕ.

Μεταξύ άλλων είχε καταγγείλει την Εκκλησία συνολικά ότι συνέβαλε στην ηθική έκπτωση τηςκοινωνίας!!!

Τι σημαίνει αυτό το “συνέβαλε στην ηθική έκπτωση της κοινωνίας”;

Σημαίνει:

1. Ότι θέλει να καταχωρήσει την Εκκλησία σαν εχθρική και φθοροποιό προς την κοινωνία οντότητα, κάτι σαν τους καναλάρχες, πχ, και τη διαπλοκή. Ήγουν, θέλει να "δολοφονήσει τον χαρακτήρα" της Εκκλησίας!!!
2. Ότι θέλει να αναγορεύσει τον εαυτό του τιμητή μιας τέτοια οντότητας σαν την Εκκλησία και μάλιστα ικανό τιμητή, έχοντα την εξουσία τιμητή, να την βγάλει έξω από την κοινωνία.
3. Ότι θέλει να αφαιρέσει έναν παράγοντα “έκπτωσης της ηθικής” της κοινωνίας, άρα να την ηθικοποιήσει ξανά. Εδώ είναι και το πλέον επικίνδυνο σημείο: Ένας πολιτικός, που πήρε 1308 ψήφους σε ένα κομματικό συνέδριο 25.000 ψηφισάντων (αλήθεια πόσους ψήφους πήρε στις εκλογές;) θεωρεί ότι στις αρμοδιότητές του περιλαμβάνεται και η ηθική ανύψωση της κοινωνίας(!) Η πολιτική, δηλ., αφού τα έκανε όλα ρόιδο με τις αρμοδιότητές της, θα επεκταθεί τώρα και στους άλλους πυλώνες που συγκροτούν κουτσά στραβά την ύπαρξη των Ελλήνων, στην Εκκλησία και στην Παιδεία, για να τους επιβάλλει την δική της εκδοχή της ηθικής και της μεθόδου ανύψωσης της ηθικής(!) Και δεν είναι μόνο αυτό, το ότι πάει, δηλ., ο Πούμπα να βάλει χέρι πολύ μακριά από τα χωράφια του και τα..κιλά του. Πάει να βάλει χέρι και στο ίδιο του το κόμμα και, ακόμα χειρότερα, στις συμμαχίες του κόμματός του. Στο κόμμα του βάζει χέρι γιατί θέτοντας τόσο “προωθημένους στόχους” και ανοίγοντας μέτωπα, στενεύει την κοινωνική βάση που το στηρίζει. Εγώ, πχ, που υποστηρίζω και ψηφίζω τον ΣΥΡΙΖΑ μετά το Δειμοψήφισμα, όχι μόνο αντιτάσσομαι σε τέτοιες μεθοδεύσεις αλλά “θα σας βγάλω και τα μάτια” αν είναι να τις υιοθετήσετε σαν κόμμα και να ρυμουλκήσετε την κυβέρνηση εκεί που θα ηττηθεί σίγουρα. Ακόμη, ο Πούμπα, πάει να βάλει χέρι και στις συμμαχίες του κόμματος, συμμαχίες που μόνο χάρη σ' αυτές μπορεί και κυβερνάει ο ίδιος σήμερα. Όλοι αυτοί που συμμαχούν μαζί του δεν έχουν τις ίδιες αντιλήψεις με τον Πούμπα για την ηθική ανύψωση της κοινωνίας και δεν είναι καθόλου ηθικό ο Πούμπα να τους αγνοεί, να τους ποδηγετεί και να τους καπελώνει. Όπως θέλετε το κόμμα σας, και πολύ σωστά θέλετε, να μην είναι παράρτημα της κυβέρνησης, οφείλετε να προστατεύετε και να περιφρουρείτε την κυβέρνηση ώστε να μη γίνει παράρτημα μιας φατρίας, ενός κόμματος, μιας πλειοψηφικής πολιτικής πλατφόρμας που σκοπό έχει την απόκρουση των μνημονίων και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο!

Ο Πούμπα, από τα νιάτα του, υπήρξε εχθρός θανάσιμος του Στάλιν αλλά τώρα, στα γεράματα, είναι έτοιμος για υιοθεσία από τον Ζντάνωφ. Αντί να απαντήσει στην κριτική πυροβολεί τους κρίνοντες ισχυριζόμενος ότι πρόκειται για...αυτοάμυνα. Ο Λιάκος κάτι ξέρει απ' αυτά. Είναι η “αναθεωρημένη” μέθοδος για να προσεγγίζεις την ιστορική αλήθεια(!) Δεν χρειάζεται να εξετάσεις τι λέει κάποιος αλλά ποιος είναι αυτός ο κάποιος που το λέει. Θυμόσαστε τη σειρά του Σκάι για το 1821; Που βάλανε Βερέμης, Ράμφος, Πορδοσάλτες και Σια, τον Μέγα Πέτρο Γεώργιο Μπαλζάκ Τατσόπουλο να “δολοφονεί τους χαρακτήρες” των ηρώων εκ του ασφαλούς και εκ των υστέρων; Κάπως έτσι. Γυρνάμε τη συζήτηση στον “αφηγητή” για να βγάλουμε συμπέρασμα για το “αφήγημα”. Κανένα πρόβλημα....Χαχούνα ματάτα! Γιατί μπορεί να διαφωνούν όλοι αυτοί για το πώς θα γίνει η δουλειά αλλά δεν διαφωνούν καθόλου για τη δουλειά που πρέπει να γίνει. Όπως λέει ο Πούμπα: Το σχολείο πρέπει να είναι....κοσμικό, δημοκρατικό, ανεξίθρησκο, ουδετερόθρησκο!

Ο Πούμπα, με γεμάτο το στόμα, λέει “κοσμικό” και νομίζει πως ξεμπέρδεψε. Νομίζει ότι οι μη ερευνόντες τας γραφάς δεν θα ερευνήσουν και τις δικές του και δεν θα καταλάβουν τη διανοητική λαμογιά που υποκρύπτουν.

“Κοσμικό” θέλει να είναι το σχολείο και ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος και γι' αυτό έσπευσε να τον στηρίξει. Ένα μεγάλο μέρος, για να μην πω όλος, του ΠαραΠοτάμιου χώρου είναι λαύρο υπέρ του κοσμικού σχολείου και κατά όλων όσων έχουν σχέση με την Ορθοδοξία. Για τον Προτεσταντισμό δεν θα έλεγε κανείς το ίδιο. Είναι κει το αιλουροειδές ο μαστρο-Στέλιος που φυλάει τα περάσματα, γεντέκι του Αλαφούζου και του Πορδοσάλτε, έκπαλαι. Ο Καμίνης, ο Μπουτάρης και οι συν αυτοίς που έδρασαν σαν το προσωπείο του Σαμαρά στο Δειμοψήφισμα είναι υπέρ του “κοσμικού” σχολείου. Η Διαμαντοπούλου και οι “διεθνείς συμβάσεις” είναι επίσης υπέρ του “κοσμικού” σχολείου(!) Αυτό το τελευταίο το είπε ο ίδιος ο Πούμπα στη Βουλή αμέσως πριν και αμέσως μετά από τις κορώνες για μη συναπόφαση με την Εκκλησία(!) Τέτοιας ολκής πολιτική σκέψη ο μπαρουτοκαπνισμένος στις συνεδριάσεις του “Ρήγα Φεραίου” ανανεωτής της Αριστεράς(!) Ομολόγησε δηλ., ότι η πολιτική που εφαρμόζει είναι συνέχεια της πολιτικής Διαμαντοπούλου και των “διεθνών συμβάσεων”!!! Αν αυτό βουλώνει το στόμα της Φώφης, εμάς μας λύνει τα χέρια...για τα σχετικά φάσκελα και το ανάλογο “μπούλινγκ” κατά του φακόχοιρου της καθ' ημάς ζούγκλας.

Τώρα που δείξαμε ότι το “κοσμικό σχολείο” δεν είναι ούτε πολιτική του Πούμπα αλλά και ούτε δική του απόφαση ας δούμε μερικά ακόμη πράγματα για το “ουδετερόθρησκο”, το “ομολογιακό” και τα τοιαύτα.

1. Είναι λέει “ομολογιακό” μάθημα τα θρησκευτικά. Εννοεί ότι η Ιλιάδα και η Οδύσσεια πρέπει να υποστούν ανάλογης μεταχείρισης;
2. Η ελληνική μυθολογία η οποία δεν διδάσκεται εκ παραλλήλου με την ινδική και την αιγυπτιακή, μπορεί κάποια στιγμή να θεωρηθεί “ομολογιακή” και “από άμβωνος” οπότε να έχουμε πρόβλημα που δεν διδάσκουμε την μυθολογία της νεωτερικότητας, ήτοι τον Χάρη Πότερ σε όλες τις εκδόσεις του;
3. Ο Ησίοδος, ο Οβίδιος, ο Όμηρος και τόσοι άλλοι αρχαίοι συγγραφείς που μανιωδώς όλο με τους θεούς ανακατεύονται, συνομιλούν και εμπνέονται είναι από εκείνους που διαμορφώνουν πολίτες ή από κείνους που διαμορφώνουν πιστούς; Όποιος τους διαβάσει προς τα πού κινείται; Προς το “ερευνάτε τας γραφάς” ή προς το “πίστευε και μη ερεύνα”;
4. Θέλουν, λέει, να μάθουν τα παιδιά όλες τις θρησκείες και μετά να αποφασίσουν. Μήπως πρέπει τα παιδιά να παραμείνουν μουγκά μέχρι να αποφασίσουν τη γλώσσα της αρεσκείας τους; Ή μήπως δεν πρέπει τα παιδιά να τα ταΐζουμε μέχρι να μάθουν μόνα τους αν τους αρέσει ο μπακαλιάρος σκορδαλιά ή το χάμπουργκερ; Μήπως δεν πρέπει να τους φοράμε παντελονάκια και φουστανάκια για να έχουν την επιλογή του φύλου όπως διάβασα τις προάλλες πως θα κάνουν σε κάποια σχολεία της Αγγλίας;

Συμπέρασμα:

1. Η τρόικα είναι υπαρκτή και είναι όντως τρόικα. Μία του εξωτερικού, μία του εσωτερικού και μία τους “εσωτερικού” του ΣΥΡΙΖΑ. Και οι τρεις φάλαγγες βαδίζουνε χώρια αλλά χτυπάνε μαζί! Απλώς η μία, εκείνη του “εσωτερικού”, έχει άλλο ρόλο και συνεπώς τα χτυπήματά της είναι ιδιόμορφα. Η ύπαρξή της “δικαιώνει” τους απ' έξω, από τον κυρ-Σταύρο Τσουτσουλομύτη μέχρι το ΦωφηΠασόκ και τον Αμβρόσιο. Η ύπαρξη των απ' έξω “δικαιώνει” τον Τιμόν, τον Πούμπα και όλα τα θηρία της ζούγκλας. Έτσι στήνεται το “Τζουμάντζι”! Όλοι συμπαίκτες, όλοι θύτες, όλοι θύματα! Χαχούνα ματάτα. Την τακτική της θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε “δια του αρραβώνος”(!) Πλειοδοτούν σε επαναστατιλίκι, σε βερμπαλισμούς και κάθε είδους κουραφέξαλα για να ρυμουλκήσουν την Αριστερά εκεί που δεν μπορεί ν' αντισταθεί, εκεί που θα έχει τους λιγότερους συμμάχους, εκεί που χρυσάφι θα πιάνει και σκατά θα γίνεται. Ταυτόχρονα επιδιώκουν να σώσουν το πολιτικό τους προφίλ, τον “χαρακτήρα” όπως πολύ διαφωτιστικά ονόμασε ο Πούμπα, αφού νομίζουν ότι όλοι εμείς τρώμε κουτόχορτο. Θα σώσουν τον πολιτικό τους χαρακτήρα όπως και όσο τον έσωσε και ο Λαφαζάνης ή η Ζωή(!)
2. Ο Πούμπα, ο Τιμόν και οι ρέστοι σκοπίμως ανέβασαν τους τόνους πριν το συνέδριο για να εξασφαλίσουν την ισχυροποίησή τους μέσα στο κόμμα και μετά να προβοκάρουν την κυβέρνηση και σε θέσεις πολιτικές και σε θέσεις υπουργικές. Επιδιώκουν, δηλαδή, Τιμόν και Πούμπα μαζί, α) να καταχωρήσουν ότι οι θέσεις τους είναι θέσεις τους κόμματος, και της κυβέρνησης κατ' επέκτασιν, β) να κατοχυρώσουν τις υπουργικές τους θέσεις στην κυβέρνηση, θεωρώντας ότι είναι δύσκολο στον Τσίπρα να τους ...ανασχηματίσει! Δείτε τι δήλωσε ο Πούμπα την επαύριο του συνεδρίου. Δείτε ποιοι είναι οι 53 και θα καταλάβετε γιατί σηκώνουν τους τόνους.
3. Στον ΣΥΡΙΖΑ και πολύ περισσότερο μέσα στην Κυβέρνηση διεξάγεται μάχη για την ταυτότητα και την κατεύθυνση της πολιτικής. Όσοι αγαπάνε τον τόπο πρέπει να πολιτεύονται έτσι που να ενισχύονται οι εθνικοαπελευθερωτικές τάσεις, οι τάσεις για ένα πατριωτικό δημοκρατικό μέτωπο, και να απομονώνονται οι τάσεις που ανοιχτά προβοκάρουν αυτόν τον σκοπό. Ο ΣΥΡΙΖΑ και κάθε κόμμα, τώρα περισσότερο από ποτέ, δεν είναι μονολιθικοί σχηματισμοί και η πάλη που διεξάγεται μέσα στις γραμμές τους δεν είναι άσχετη με εκείνη που διεξάγεται έξω από τις γραμμές τους. Αν κάποιος δεν το λαμβάνει αυτό υπόψη γίνεται ίδιος με τον Πούμπα που καταδικάζει στο νυν, όλη την Εκκλησία, για όλες τις αμαρτίες της, όλα τα χρόνια της ύπαρξής της! Εμείς όμως όλοι ασχολούμαστε με την πολιτική όχι για να περιγράφουμε απλώς τα πράγματα αλλά για να τα αλλάζουμε... Εξέχουσα θέση στον αγώνα αυτό κατέχουν οι Αριστεροί! Οι πραγματικοί Αριστεροί! Ελπίζω να έχουν διασωθεί μερικοί, και στον ΣΥΡΙΖΑ και στην Κυβέρνηση.
4. Τέλος μια πρόταση για την Εκκλησία και προσωπικά για τον Μακαριότατο πατέρα Ιερώνυμο.

Την καταθέτω με όλο το σεβασμό και την ταπεινότητα που αρμόζει στο πρόσωπό του και ως ιερωμένου και ως δάσκαλου και ως ανθρώπου που αγαπάει τον Τ(ρ)όπο του.

Κατηγορούν την Εκκλησία ότι ανακατεύεται με την πολιτική και ότι αυτό είχε και έχει ολέθριες συνέπειες στο παρελθόν και στο παρόν. Δεν έχουν πάντοτε άδικο.

Για να λυθεί μια και καλή αυτό το πρόβλημα αλλά και για να ξεδοντιαστούν όποιοι κερδοσκοπούν πάνω σ' αυτό το πρόβλημα από όλες τις παρατάξεις, οι προκαθήμενοι ιεράρχες ας ηγηθούν μιας πανεθνικής εκστρατείας παραίτησης!

Παραίτησης από τα πολιτικά δικαιώματα των κληρικών, εγγάμων και αγάμων!

Ναι, νομίζω ότι είναι κορυφαία πατριωτική στάση, πραγματικά επαναστατική, άκρως χριστιανική και ορθόδοξη. Οι κληρικοί είναι πολίτες των τριών πόλεων. Της μικρής, της μεγάλης και της Άνω Πόλεως. Είναι, λένε οι σοφοί, σαν ένα σπίτι με τρία δωμάτια. Πιο πολύ όμως μένουν στην Άνω Πόλη, εκεί είναι η κλήση και η κλίση τους. Ας παραιτηθούν λοιπόν από το δικαίωμά του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι στις άλλες δύο πόλεις. Τι να τα κάνεις τα “χρόνια πολλά” όταν έχεις το “Χριστός Ανέστη”! Ας “καταθέσουν τα εκλογικά τους βιβλιάρια”, αφού και αυτοί σκανδαλίζονται και άλλους σκανδαλίζουν. Είναι η μικρότερη θυσία που θα μπορούσαν να κάνουν μπροστά στις άλλες που έτσι κι αλλιώς συνεπάγεται το σχήμα τους.

Μια τέτοια ενέργεια δεν θα άφηνε μόνο άλαλα τα χείλη των ασεβών αλλά θα συνέπαιρνε όλο τον λαό ακόμη και τους μη πιστεύοντες. Θα ήταν μια πράξη σθένους (όχι ισχύος) και παλληκαριάς (όχι ανέξοδης επίδειξης) χωρίς τα βλάπτει κανέναν άλλον. Μόνο όφελος θα προκύψει για την Εκκλησία και την Πατρίδα.

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

19 Οκτωβρίου 2016

Ο Νικηφόρος και η Μάχη της Παύλιανης, 3 Ιουνίου 1943

Αυτόγραφος χαιρετισμός του Νικηφόρου και το ιστορικό της μάχης

Στο εκτεταμένο αφιέρωμα των προηγουμένων ημερών για τη Μάχη της Πύλης και στα σχετικά με αυτήν γεγονότα, αναφέρθηκε πολλές φορές το 5 ανεξάρτητο τάγμα Παρνασσίδας. Τέσσερις λόχοι του πήραν μέρος στην τριήμερη μάχη και μετά αναχώρησαν για τα μέρη τους. Είναι οι θρυλικοί "Νικηφοραίοι", από το όνομα του αρχηγού τους Νικηφόρου-Δημήτρη Δημητρίου, ανθυπίλαρχου του ΕΣ και πρώτου μόνιμου αξιωματικού του ΕΛΑΣ. 

Πολλά έχουν γραφεί για αυτούς τους τρομερούς μαχητές. Τα σπουδαιότερα  αξιώθηκε να τα γράψει ο ίδιος ο Νικηφόρος. Πρόσφατα το τρίτομο βιβλίο του Αντάρτης στα βουνά της Ρούμελης επανεκδόθηκε και μπορεί πλέον ο καθένας να το απολαύσει έχοντάς το στη βιβλιοθήκη του, δίπλα στον Μακρυγιάννη και σε μερικά ακόμα "ευαγγέλια" του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των Ελλήνων. 

Το μόνο που θα προσθέσω εδώ είναι μια επισήμανση για να φιλοτιμηθούν οι Έλληνες.

 Ο Νικηφόρος έχει γεννηθεί το 1921. Είναι δηλαδή, είκοσι χρονών το 1941. Όλα του τα πολεμικά κατορθώματα τα κάνει μέχρι την ηλικία των είκοσι τριών χρονών!!! Αυτό και μόνο να σκεφτεί κανείς φτάνει. Πού τη βρήκε αυτό το νέο παλληκάρι μέσα στα τόσα άλλα και μέσα σε τόσους άλλους αξιωματικούς, αυτή τη φλόγα, αυτή τη φρόνηση, αυτό το σθένος για να ξεκινήσει ένα νέο γύρο εκεί που όλα φαίνονταν χαμένα στα ερείπια; Η απάντηση βρίσκεται μέσα στα γραπτά του. Δεν θα επιχειρήσω να τον ερμηνεύσω. 

Κάνω λόγο για σθένος και όχι για δύναμη. Είναι σκόπιμη η διάκριση. Δύναμη ο Νικηφόρος δεν έχει, τουλάχιστον εκείνες  τις στιγμές που βγαίνει στο βουνό, εννοώ την πρώτη και τη δεύτερη όπου και πλέον η προσπάθεια καρποφορεί. 

Δεν  έχει δύναμη, έχει όμως σθένος. Οι σοφοί μας λένε πως "σθένος είναι να μη διαλύεται το άτομο όταν χάνει τη δύναμή του". Κι αυτό ακριβώς μας δείχνουν ο Νικηφόρος κι οι Νικηφοραίοι του. Πώς να παραμένουμε άτομα και παραπέρα να γινόμαστε πρόσωπα... "έχω πρόσωπο στην κοινωνία", λέμε...όταν έχουμε χάσει τη δύναμή μας! Για να το καταλάβετε καλύτερα αυτό δώστε σημασία στις σελίδες εκείνες που περιγράφει την κατάσταση του λαού καθώς το μέτωπο της Αλβανίας έχει καταρρεύσει και οι ένδοξοι νικητές των Ιταλών "κατέρχονται" ρακένδυτοι και πεινασμένοι στα σπίτια τους. Η περιγραφή είναι σπάνια γιατί οι γνώσεις μου δεν μου επιτρέπουν να πω πως είναι η μοναδική!  Είναι η "κατάσταση μηδέν" πολύ αδρά "ζωγραφισμένη". 

Μέσα απ' αυτή την "κατάσταση μηδέν" γεννήθηκαν όλα. Κι άλλοι γενήκανε θεοί κι άλλοι δούλοι. Θεοί, γιατί ξεπέρασαν τον εαυτό τους, κερδίζοντάς τον κι αυτό στο τέλος...."βρήκα τον εαυτό μου", λέμε...Δούλοι, γιατί προσπαθώντας να σώσουν τον εαυτό τους τον έχασαν...όταν έχασαν τη δύναμή τους κι ανήμποροι βρέθηκαν ενώπιον των κατακτητών, διαλυμένοι, α-σθενείς, κοίταξαν να σώσουν ό,τι μπορούσαν κάνοντας το ένα λάθος πάνω στο άλλο. Πού να φανταζόντουσαν, θα μου πείτε, πως η 8η ομάδα του Παρνασσού και μερικές ακόμη λίγο πιο κάτω και λίγο πιο πάνω,  θα γίνονταν σε μερικούς μήνες στρατός που θα πολεμούσε ΠΑΝΤΟΥ όπου υπήρχαν κατακτητές....

Στην παρούσα ανάρτηση: Ο αυτόγραφος χαιρετισμός του Νικηφόρου στα αποκαλυπτήρια του μνημείου της Μάχης της Παύλιανης με τους Ιταλούς στις 3 Ιουνίου του 1943.  Τα αποκαλυπτήρια έγινα στις 5 Ιουνίου του 1988.  Μαζί κι ένα φυλλάδιο για τη μάχη που τυπώθηκε τότε από τους Παυλιανιώτες. 

Άμποτες να αξιωθεί αυτή η σελίδα να γράψει κάτι και τους "παγωμένους νεκρούς αντάρτες" της Αγίας Τριάδας, μεταξύ Κουκουβίστας και Παύλιανης. 

Στους φίλους που φρόντισαν να έρθουν στα χέρια αυτά τα δύο ντοκουμέντα, ένα μεγάλο "ευχαριστώ".

Η σημασία της Μάχης της Πύλης... τότε, τώρα και πάντα...Μέρος Δ΄ (τελευταίο)

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Στρατός για τώρα και για πάντα

Στους ελασίτες 

τους δικούς μου “κουρήτες”ⁱ

Ο Ορέστης δεν συμπαθεί τον Νίκο Ζαχαριάδη. Το δείχνει με πολλούς τρόπους και κυρίως απέχοντας τελείως από τις συζητήσεις για το τι πρέπει να πράξει το ΕΑΜ προκειμένου να απαντήσει τον μονομερή εμφύλιο πόλεμο που επέβαλαν οι Άγγλοι μετά τα Δεκεμβριανά. Ούτε κι ο Ζαχαριάδης “πάει” τον Ορέστη και δεν του πολυδίνει σημασία. Με την πρώτη ευκαιρία και με μια απλή ανακοίνωση τον “θέτει εκτός κόμματος”. Σημειώνουμε ότι ο Ορέστης ήταν στέλεχος του ΚΚΕ πριν τον πόλεμο, με εντολή της ΚΕ ξεκινάει να φτιάχνει το ΕΑΜ στη Βοιωτία και στη διάρκεια της Κατοχής είναι πρώτος γραμματέας της Μονάδας του ΕΛΑΣ που διοικεί, η οποία, στην αρχή έχει τη μορφή Αρχηγείου, μετά ονομάζεται 5η Ταξιαρχία και το 1944 γίνεται η ΙΙ Μεραρχία. Δεύτερος γραμματέας και δεξί χέρι του Ορέστη είναι ο Γιώτης, ο γνωστός Χαρίλαος Φλωράκης.

Όμως, παρά το τεταμένο κλίμα στις σχέσεις Ορέστη-Ζαχαριάδη, όταν πια όλοι έχουν επιπέσει πάνω στον δεύτερο και η Αριστερά περνάει την αντιζαχαριαδική άμα και φιλοπλουμπιδική της φάση -όταν γράφει στην “Απογευματινή” είναι 1958 – ο Ορέστης δεν διστάζει να ξεκαθαρίσει ότι όλη η Αντίσταση στηρίζεται στην ανοικτή επιστολή του Ζαχαριάδη προς τον Ελληνικό Λαό.

Όταν, λοιπόν, βρίσκεται κάποιος στον Οκτώβριο του 1943, σε οποιοδήποτε σημείο της Ελλάδας δεν μπορεί παρά να συμφωνεί με τον Ορέστη ότι η επιστολή Ζαχαριάδη έχει χαράξει το δρόμο τον οποίο ακολουθεί ΟΛΟΣ ο Ελληνικός Λαός, ενόπλως ή αόπλως.

Όταν το γράμμα λέει, 

«Ο φασισμός του Μουσολίνι χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά και ξετσίπωτα με σκοπό να την υποδουλώσει και εξανδραποδίσει...»,

ο Έλληνας συμφωνεί απόλυτα, απλώς προσθέτει στον φασισμό του Μουσολίνι και τον ναζισμό του Χίτλερ.

Όταν το γράμμα λέει...

«Σήμερα όλοι οι Έλληνες παλεύουμε για τη λευτεριά, την τιμή, την εθνική μας ανεξαρτησία. Η πάλη θα είναι πολύ δύσκολη και πολύ σκληρή...»

ο Έλληνας καλείται εκ των πραγμάτων να υπερβεί τις ιδεολογικές, πολιτικές και κομματικές εντάξεις του και να υπερασπιστεί τα καίρια με αγώνες και θυσίες. Δεν χαϊδεύει τ' αυτιά, δεν τάζει εύκολες λύσεις και, κυρίως εναποθέτει την ευθύνη για τη λύση του προβλήματος στον ίδιο το Λαό και όχι σε κάποια κυβέρνηση, σε κάποιο σύστημα, σε κάποιο κόμμα, σε κάποια πολιτική πλατφόρμα.

»Μα ένα έθνος που θέλει να ζήσει πρέπει να παλαίβει, αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες. Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι...»

Εκείνος, ο σκληροπυρηνικός ηγέτης του ΚΚΕ, ο διεθνιστής, ο “κούτβης”, ο “χαϊδεμενος” του Στάλιν, δεν διστάζει να μιλήσει για το έθνος που κινδυνεύει και πρέπει να παλέψει για να ζήσει. Δεν αντιπαραθέτει το έθνος στην τάξη γιατί, ειδικά τότε, το 1943, έχει καταδειχτεί σε όλους ότι ταξικό καθήκον για οποιαδήποτε τάξη είναι η υπεράσπιση του εθνικού συμφέροντος και η απελευθέρωση της πατρίδας. Έχουν νιώσει όλοι ότι οι πρώτοι που καταστραφήκανε με την επέλαση του Άξονα ήταν οι φτωχοί άνθρωποι, οι εργάτες και οι αγρότες, ενώ ακόμη και η αστική τάξη ξεκληρίστηκε και στη θέση της “αναδείχτηκε”, ειδικά τον χειμώνα του '41, μια νέα “αστική τάξη”, εκείνη των μαυραγοριτών και των σπεκουλαδόρων.

Τον Οκτώβρη του '43, όταν κάποιος κοιτάζει τα αποκαΐδια της Πύλης και των άλλων Δερβενοχωρίων καταλαβαίνει απόλυτα ότι ο ηγέτης του διωκόμενου ΚΚΕ, 31 Οκτωβρίου του 1940, είναι ο ΜΟΝΟΣ πολιτικός ηγέτης που έχει υπολογίσει σωστά την κατάσταση και έχει θέσει τις βάσεις του αγώνα για τη σωτηρία του έθνους για όλα τα επόμενα χρόνια και μέχρι τη συντριβή του φασισμού....

»Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ.....»

«Δίπλα σε κάθε κύριο μέτωπο» είδη, από το 1940, ο ΝΖ κάνει λόγο για περισσότερα από ένα κύρια μέτωπα και ουσιαστικά προαναγγέλλει το Αντάρτικο «δίπλα σε κάθε κύριο μέτωπο». Είναι αυτό που λέγαμε σε προηγούμενη ανάρτηση. Και δεν σταματάει εκεί. Προχωράει και δίνει και σαφή εικόνα για το πώς θα είναι και τι μορφή θα έχει αυτός ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας....«...Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ...» Η έμφαση με τα κεφαλαία γράμματα είναι του ίδιου του ΝΖ.

»Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα. Στον πόλεμο αυτό που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη...»

Εδώ πια πρόκειται για την απόλυτη υπέρβαση! Ο φυλακισμένος πολιτικός αντίπαλος του Μεταξά θέτει τον εαυτό του και τις δυνάμεις του στην διάθεση του εχθρού του και αυτό καλεί να κάνουν οι πάντες και μάλιστα “δίχως επιφύλαξη”!!!

Πώς μπορεί, λοιπόν, ο Αποστόλης Κοκμάδης, για παράδειγμα, να μη θεωρήσει καθήκον του να ζητήσει από το ΚΚΕ να τον κάνει μέλος του και πώς μπορεί, πχ, ο ανθυπίλαρχος Κοντός(Λαοκράτης) να μην θέσει τις δυνάμεις του στην υπηρεσία του ΕΛΑΣ όποιοι κι αν είναι οι δημιουργοί του;

»Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλιάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ' ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό. Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θάναι νίκη της Ελλάδας και του λαού της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας»

Αθήνα 31 του Οχτώβρη 1940

Αντάρτικος στρατός

Ναι, λοιπόν. Ο ΕΛΑΣ ήταν δημιούργημα των κομμουνιστών που πάλευαν, αυτοί οι “διεθνιστές”, να σώσουν το έθνος και να απελευθερώσουν την πατρίδα. Και ήταν ένας στρατός που από τις πρώτες του στιγμές πήρε τα “χρώματα” αυτού εδώ του Τ(ρ) όπου, σφραγίστηκε με τις παραδόσεις του, πολιτικές και μεταφυσικές.

Ο Ζουράρις ονομάζει τους μοναχούς “μαυροφορεμένους αντάρτες” και τους αντάρτες του ΕΛΑΣ “μυροφόρους”. Δεν έχει άδικο. Είναι κάτι μεταξύ μοναχών και κλεφταρματολών. Έχουν γένια για να ξεχωρίζουν και αν τα κόψουν να φαίνεται ότι είναι ηλιοκαμένοι αντάρτες που γυρίζουν στα βουνά. Ο Άρης, όταν κατέβηκε στην Αθήνα, Μάρτιο του '43, είχε αυτό το πρόβλημα της...διχρωμίας στο πρόσωπο. Παραμένουν άκουροι, ενίοτε μαυροφορούν, έχουν ονόματα διαφορετικά από τα κοσμικά που χαρακτηρίζουν την τρίτη γέννησή τους, σαν αντάρτες πια. Είναι ταμένοι, λιτοδίαιτοι και ευτελώς ενδεδυμένοι, σχεδόν γυμνοί και ξυπόλυτοι....«μόνο για κατούρημα θα τον έχετε» λέει ο Άρης και δεν διστάσει να εκτελέσει για μια κότα ή για μερικά κιλά κρασί. Κυρίως όμως είναι εθελοντές! Έχουν έρθει όλοι γιατί θέλουν και γιατί ο νους τους είχε την εξουσία να αντισταθεί! Κανένας αντάρτης του ΕΛΑΣ δεν προσήλθε χωρίς να το θέλει!

Τακτικός στρατός

Από το καλοκαίρι του '43 αποκτά όλα τα χαρακτηριστικά του τακτικού στρατού. Του “τακτικού”όπως τον εννοούν στη Δύση γιατί εμείς εδώ στην καθ' ημάς ανατολή, το “τακτικό” το εννοούμε έτσι που οι Δυτικοί το περνάνε για “αταξία”ⁱⁱ. Γίνεται ένας τακτικός στρατός χωρίς υποχρεωτική στρατολογία ούτε, φυσικά, και επαγγελματική.  Οι Ελασίτες ΔΕΝ πληρώνονται με λίρες όπως οι Εδεσίτες και η λοιπή "χρυσή αντίσταση"! Τι δεν έχει από τον τακτικό στρατό που μέχρι τότε γνώριζε η Ελλάδα;

• Δεν έχει επιλοχίεςⁱⁱⁱ. Ο λόγος παραμένει, για μένα τουλάχιστον, άγνωστος. Δεν έχω βρει πουθενά την εξήγηση.
• Έχει τριαδική διοίκηση όλων των μονάδων από κάτω μέχρι επάνω. Ο στρατιωτικός διοικητής, ο καπετάνιος και ο πολιτικός. Αυτό τον τρόπο διοίκησης δεν τον καταλαβαίνουν και δεν τον αντέχουν οι αξιωματικοί του παλιού στρατού και τον θεωρούν ούλτρα σοβιετικό(!) Δεν είναι όμως. Είναι ακόμη ένα στοιχείο της δικής μας στρατιωτικής παράδοσης που επιβιώνει και επιστρέφει σε μας σαν αντιδάνειο. Δεν εννοώ μόνο τον “καπετάνιο”. Εννοώ τη συλλογική ηγεσία. Δείτε τον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Δυαδική είναι η ηγεσία και τριαδική. Στη δε Μάχη του Μαραθώνα οι στρατηγοί ήταν ένδεκα!
• Υπάρχουν συνελεύσεις των μονάδων. Οι αντάρτες συνεδριάζουν τακτικά, συζητάνε, ακούνε, αποφασίζουν και πολλές φορές λύνουν μόνοι τους τα προβλήματα που μπορούν να λυθούν “από τα κάτω”.
• Υπάρχουν κομματικές οργανώσεις του ΚΚΕ^iv που στρατολογούν μέλη και λειτουργούν ξεχωριστά και επικουρικά. Είναι η οργάνωση των επιλέκτων αλλά νομίζω ότι αναπαράγει με άλλο τρόπο τον ελιτισμό των αξιωματικών του παλιού στρατού. Απλώς ο ελιτισμός αυτός τίθεται σε διαφορετική βάση. Εκεί ήταν τα γαλόνια, οριζόντια τομή. Εδώ τώρα είναι η πολιτικο-ιδεολογική συγκρότηση, κάθετη τομή στο στράτευμα. Εξόχως διδακτικό συμπέρασμα για το πώς λειτουργούν οι παραδόσεις και πώς επανέρχονται από το παράθυρο ενώ έχουν αποπεμπθεί από την πόρτα και μάλιστα ενός τόσο προσεγμένου και σφικτού οργανισμού όπως είναι το κομμουνιστικό κόμμα.

Τακτικός και Λαϊκός

Ο ΕΛΑΣ ό,τι έχει και δεν έχει προέρχεται από τον λαό. Είναι ο ίδιος ο Λαός ένοπλος. Είναι ο πολίτης-οπλίτης όλης της ιστορίας του ελληνικού έθνους από την εποχή των Ομηρικών Επών και μετά. Αυτό στα Δερβενοχώρια παίρνει ακόμα πιο καθαρή μορφή και κάνει τον Θανάση Χατζή να μιλάει για “Πατριαρχικό Αντάρτικο”.Είπαμε γι' αυτό σε άλλη ανάρτηση.

Ο ΕΛΑΣ μαζί με την Τοπική Αυτοδιοίκηση και την Εκκλησία συγκροτεί την Πολιτεία, το Κράτος, από τα κάτω, άλλοτε υπό των ζυγό των κατακτητών άλλοτε πέρα από τον ζυγό. Και στις δύο περιπτώσεις παράλληλα με αυτόν. Υπάρχει αυτό που λέμε στη θεωρία των επαναστάσεων “δυαδική εξουσία”! Όχι μόνο υπάρχει εξουσία πέρα απ' αυτή των κατακτητών αλλά κι ο λαός αναγνωρίζει σ' αυτήν το συμφέρον του και πειθαρχεί, τις περισσότερες φορές εκκουσίως και αυτοβούλως, μερικές δε φορές και με “φοβέρες και αίματα”.

Έτσι:

• Το φθινόπωρο του '43, η διοίκηση του ΕΛΑΣ ΑττικοΒοιωτίας απαγορεύει την επάνδρωση των Ταγμάτων Ασφαλείας.
• Εισπράττει την εισφορά του είδους και μάλιστα ο Βερμαίος, στον πανηγυρικό της 25η Μαρτίου 1944 στη Λιάτανη, επιπλήττει τους  Σχηματαραίους κτηματίες που καθυστερούν.
• Όταν στο Κλειδί, Φλεβάρη του '44, εμφανίζεται λόχος των Ταγμάτων Ασφαλείας, αντιμετωπίζεται με τα όπλα και οι οπλίτες του έχουν τις συνέπειες που είχε κάθε εχθρικός σχηματισμός όταν βρέθηκε στη μπούκα του ΕΛΑΣ.
• Σε ομάδα χωροφυλάκων που αιχμαλωτίζεται από τον ΕΛΑΣ, οι προ κατοχής καταταχθέντες αφήνονται ελεύθεροι, μαζί και ο επικεφαλής τους, οι επί κατοχής καταταχθέντες (κόντρα στις διαταγές του ΕΛΑΣ, δηλ) εκτελούνται ως προδότες.

Παρά τα μεταπολεμικά προκύψαντα από τους αντιπάλους του ΕΛΑΣ, με την “ανάλογη” βοήθεια από τους “φίλους” του ΕΛΑΣ, ο ΕΛΑΣ είχε καλές σχέσεις και με τους παπάδες και με την Εκκλησία αφού όλοι ξέρουμε-εκτός από τους παραπάνω “φίλους” του ΕΛΑΣ - ότι, οι παπάδες από μόνοι τους δεν φτιάχνουν Εκκλησία. Ο Ορέστη αναφέρει πολλές περιπτώσεις που ανώτεροι, κατώτεροι κληρικοί και μοναστήρια στηρίζουν και μάλιστα με μεγάλο κίνδυνο τον ΕΛΑΣ και την Αντίσταση. (Μέχρι και τα ράσα του, ο Άρης, για να κατέβει στην Αθήνα, τα οφείλει στη Μονή Κλειστών).  Ο Ορέστης, επίσης πολεμάει με τον σταυρό στο στήθος κάτω από εθνόσημο του "ΕΛΑΣ", δώρο του Αττικής Ιάκωβου. Αναφέρει και την ύπαρξη ιερέως της μονάδας που διοικεί, είναι ο παπάς του Πάνακτου, εκείνος που βολιδοσκοπεί τον Ρήγο για να προσχωρήσει στον ΕΛΑΣ. Ιερέας υπάρχει και στο Γενικό Στρατηγείο. Πρόκειται για τον πατέρα Ανυπόμονο, τον Γερμανό Δημάκο, ο οποίος θα φέρει περήφανα τον τίτλο αυτό σε όλη την επί γης ζωή του.

Αλλά και εκκλησιαστική ζωή υπάρχει. Θα αναφέρω πρώτη την εικόνα εκείνη που μου είχε αφηγηθεί μπάρμπας μου Ελασίτης μιας υποδειγματικής ομάδας της ΕΠΟΝ του 34ου Συντάγματος. Πριν ξεκινήσουν για την αποστολή “αυτοκτονίας” για τη διάσωση της υδατοδεξαμενής της Θήβας από την ανατίναξη των Γερμανών, τέτοιες ώρες του '44, κοινώνησαν!!! Ο π. Ανυπόμονος αφηγείται πολλές περιπτώσεις που όλοι μαζί, αντάρτες και λαός εκκλησιάζονται. Μια απ' αυτές είναι και μέρα της γιορτής του Άρη. Ο Περικλής (Γιώργης Χουλιάρας) δε, ο μεγάλος αυτός πολέμαρχος, προσθέτει τις δικές του. Η πιο εντυπωσιακή είναι η παρακάτω και αφιερώνεται στις χοντρές κουράδες που κάνουν ό,τι μπορούν για να “ξεπλύνουν” τους συκοφάντες του ΕΛΑΣ και της Εαμικής Αντίστασης ισχυριζόμενοι ότι η Εκκλησία δεν βοήθησε την Αντίσταση.

Στη Στρώμη Σεπτέμβρης του 1942: [.... «Συνεννοημένοι από νωρίς με την οργάνωση και τον παπά για το τι θα κάνουμε το βράδυ, πριν σουρουπώσει ξεκινήσαμε για το χωριό. Μπροστά οι νέοι που ήξεραν που θα πάμε κι από πίσω εμείς, περάσαμε την πλατεία, κι από πίσω οι χωριανοί, πήγαμε και μπήκαμε στο ισόγειό, στο σπίτι του παπά. Ήταν ένα στενόμακρο σκοτεινό αβέρτο, άδειο κι αραχνιασμένο υπόγειο. Στο φως που έριχνε μεσ’ το σκοτάδι ένας λύχνος κρεμασμένος σε μια πρόκα στον τοίχο, διακρίνονταν στη μέση ένα παλιοτράπεζο που πάνω έκαιγε ένα πρόχειρο καντήλι. Μπήκαμε στη γραμμή σε παράταξη από δω και κει στον τοίχο, και μόλις φάνηκε στην πόρτα ο παπάς, ο Άρης διέταξε «“προσοχή”».

0 παπάς προχώρησε και στάθηκε μπροστά στο τραπέζι, άφησε απάνω κάτι που είχε τυλιγμένο σ’ ένα χαρτί, φόρεσε το πετραχήλι του, κι αφού έκανε το σταυρό του, έψαλε μερικές ευχές. Μετά ο Άρης πήγε και στάθηκε μπροστά στο τραπέζι δίπλα στον παπά, ενώ εμείς, η ομάδα του Παρνασσού, μετακινηθήκαμε και παραταχτήκαμε μπροστά στο τραπέζι από την άλλη μεριά απέναντι τους, προκειμένου να δώσουμε και μεις τον όρκο του αντάρτη. 0 Άρης διέταξε «“προσοχή”» κι άρχισε ν’ απαγγέλλει τον όρκο του αντάρτη, ενώ εμείς επαναλαμβάναμε:

Εγώ, παιδί του ελληνικού λαού, ορκίζομαι ν’ αγωνιστώ πιστά από τις τάξεις του ΕΛΑΣ, χύνοντας και την τελευταία ρανίδα του αίματός μου σαν γνήσιος πατριώτης για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας,για τις ελευθερίες του λαού μας, και ακόμα, να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιός του αγρότη. Δέχομαι προκαταβολικά την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστή του έθνους και του λαού, και υπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω αν δεν ξεσκλαβωθεί η πατρίδα μου και δε γίνει ο Λαός νοικοκύρης στον τόπο του.

Μετά την ορκωμοσία ο παπάς πήρε απ’ το τραπέζι το δεματάκι που είχε αφήσει όταν ήρθε, το άνοιξε, έβγαλε από μέσα μια μεγάλη μεταξωτή σημαία, την ξεδίπλωσε κρατώντας την απ’ τη μια άκρη ο ίδιος κι από την άλλη ο Άρης, και ψάλαμε όλοι μαζί, αντάρτες και χωριανοί που ήταν μέσα κι έξω από το υπόγειο,τον Εθνικό Ύμνο. Η τελετή τελείωσε. 0 Άρης πριν παραλάβει τη σημαία φιλήθηκε με τον παπά, ενώ ο παπάς, συγκινημένος μέσα σε κείνη την πατριωτική ατμόσφαιρα που είχε δημιουργηθεί, μας ευχήθηκε και μας αποχαιρέτησε όλους με δάκρυα στα μάτια με το «“καλή λευτεριά”»....]^v

Τακτικός κι εφεδρικός μαζί.

Έχω αναφερθεί πολλές φορές, και στους Παράξενους Φτωχούς Στρατιώτες και σε διάφορα κείμενα, στην “τακτική των ατάκτων”. Οι Δυτικοί αναφέρονται απαξιωτικά στους “άτακτους” και προβάλουν ως “τακτικό” τον δικό τους τύπο στρατού. Αυτό δεν είναι αληθές. Οι “άτακτοι” έχουμε αποδείξει πως έχουν και τάξη και τακτική. Γι' αυτό και τα καταφέρνουν εκεί που δεν μπορούν να τα καταφέρουν οι “τακτικοί” στρατοί και διεξαγάγουν επιχειρήσεις “αδύνατες” για έναν συνηθισμένο τακτικό στρατό. Η “τακτική των ατάκτων” έρχεται δε από παλιά, από την αρχαιότητα και τους Μυρίους, ως την Βυζαντινή “Παραδρομή”, τους Αρβανίτες Στρατιώτες, τους Σουλιώτες, τους Κλέφτες και τους Αρματολούς. Ο ΕΛΑΣ,  μαζί με τον ΔΣΕ, είναι ο τελευταίος κρίκος αυτής της μεγάλης στρατιωτικής παράδοσης των Ελλήνων, η οποία, έχει ως κύριο χαρακτηριστικό την αντίσταση στους εισβολείς και την άμυνα υπέρ βωμών και εστιών.

Ο ΕΛΑΣ μάλιστα προσθέτει κι άλλα χαρακτηριστικά στην τακτική των “ατάκτων” ενώ διευρύνει τη χρήση άλλων. Ας δούμε μερικά.

• Επειδή δεν έχει αρκετά όπλα, τακτικό εφοδιασμό και χώρο για να ελιχθεί-ειδικά σε περιοχές όπως η Βοιωτία και η Αττική, με τα χαμηλά βουνά, το πυκνό δίκτυο συγκοινωνιών και τις μεγάλες συγκεντρώσεις εχθρικών μονάδων – αποκρύπτει ένα μέρος των δυνάμεων μέσα στις γραμμές του εχθρού! Το να παίρνουν τα όπλα οι πολίτες όταν χρειάζεται και να παρατάσσονται για πόλεμο είναι βέβαια παλιά παράδοση. Εδώ όμως γίνεται εσκεμμένα και κάτω από την μύτη του εχθρού. Οι εφεδρικοί αυτοί αντάρτες είναι ταυτόχρονα και πηγές πληροφοριών για τον τακτικό ΕΛΑΣ ενώ ο λαός που λίγο πολύ τους γνωρίζει, αναλαμβάνει να τους κρύψει και να τους ταΐσει.
• Ο στρατιωτικός διοικητής Αττικής του ΕΛΑΣ, Αποστόλης Κοκμάδης, αναφέρει συγκεκριμένα ότι η δύναμη του τμήματός του μπορούσε να ανέλθει σε εξακόσιους (600) άνδρες και μετά να ξαναπέσει στους διακοσίους πενήντα (250). Το γεγονός αυτό προσέδιδε στον ΕΛΑΣ τεράστια ευελιξία και απλούστευε το σύστημα εφοδιασμού του κατά τους ελιγμούς.
• Στη Μάχη της Πύλης έχουμε αυτά τα χαρακτηριστικά να φτάνουν στην κορύφωσή τους. Ένα μικρό τμήμα του εφεδρικού ΕΛΑΣ της Πύλης, δύναμης μικρότερης των δύο δεκάδων, δρα σαν πυρήνας μιας ευρύτερης εφεδρικής δύναμης “ατάκτων χωρικών”, αποκρούοντας το κύριο πλήγμα υπέρτερων, έμπειρων και καλά εκπαιδευμένων δυνάμεων τους εχθρού και ανατρέποντας, στη συνέχεια, το εχθρικό τμήμα περνώντας στην αντεπίθεση. Οι κύριες δυνάμεις του τακτικού ΕΛΑΣ μπαίνουν στη μάχη μετά από οκτώ και πλέον ώρες, δρώντας πλέον ως εφεδρείες των “εφεδρικών” οπότε, η περικύκλωση καθίσταται δυνατή και η επιτυχία της μάχης εξασφαλίζεται! Την ίδια στιγμή, ένας ανώτερος αξιωματικός, ο αν/χης Γεώργιος Ρήγος, ανακαλείται από την εφεδρεία, όχι με διαταγή ανωτέρου αλλά με έκκληση κατώτερων αξιωματικών και αναλαμβάνει τη διεύθυνση της μάχης με τις πρώτες ντουφεκιές. Σημειώνουμε επίσης ότι ο Ρήγος προήχθη σε αν/χης περνώντας από όλους τους βαθμούς των υπαξιωματικών και αξιωματικών και πολεμώντας σε όλους τους πολέμους του 20ου αιώνα!

Όλα αυτά τα στοιχεία καθιστούν τη Μάχη της Πύλης μοναδική και στην ιστορία του ΕΛΑΣ και στην ιστορία της Αντίστασης κατά του Άξονα σε όλο τον κόσμο. Εκφράζει όλα τα χαρακτηριστικά της προηγούμενης φάσης του αγώνα σε μια κρίσιμη καμπή του Β'ΠΠ και δίνει τη δική της σημαντική ώθηση στην επόμενη φάση, την τελική και περισσότερη σκληρή πριν την απελευθέρωση.

Όλα αυτά τα στοιχεία που συμπυκνώθηκαν εκείνες τις μέρες του Οκτώβρη στο οροπέδιο των Δερβενοχωρίων είναι φυσικό να σταθμίζονται και να αξιολογούνται από εχθρούς και φίλους. Οι μεν φίλοι χαίρονται και πυκνώνουν περισσότερο τις γραμμές τους για την τελική αναμέτρηση, οι δε εχθροί, Γερμανοί και Εγγλέζοι, ανησυχούν και προβληματίζονται με το φαινόμενο ΕΛΑΣ που εξελίσσεται μπροστά τους. Όταν οι “άτακτοι χωρικοί” με λίγα “γύφτικα”^viιταλικά όπλα δρουν σαν τακτική μονάδα και νικούν έναν λόχο τότε τι πρέπει να περιμένουν από τον τακτικό ΕΛΑΣ στους επόμενους μήνες;;;

Αρχίζουν λοιπόν να παίρνουν τα μέτρα τους.

• Πρώτος τους στόχος να διαμορφώσουν τις συμμαχίες τους με τους εχθρούς του ΕΛΑΣ. Κι αν δεν υπάρχουν τέτοιοι και όπου δεν υπάρχουν, να φροντίσουν να υπάρξουν. Ο λοχαγός Ντον Σκοτ αναλαμβάνει δράση.
• Δεύτερος στόχος τους είναι να αξιοποιήσουν τα εξτρεμιστικά στοιχεία που δρουν στις γραμμές του για να αμαυρώσουν και να συκοφαντήσουν τη δράση του ώστε οι ταλαντευόμενοι να πέσουν “σαν ώριμο φρούτο” στην ποδιά τους. Οι άνθρωποι και των μεν και των δε στα χωριά “φρίττουν” με τις “προθέσεις” τάχα του ΕΛΑΣ να βάλει χέρι στις περιουσίες, να τους κάνει τα χωράφια κολχόζ και άλλα τέτοια.
• Τρίτος στόχος να φοβίσουν με όλα τα μέσα τον Λαό και να κάνουν την όποια βοήθεια στον ΕΛΑΣ ιδιαίτερα ακριβή σε αίμα και σε βάσανα. Τους επόμενους μήνες καλούνται οι πρώτες κλάσεις στα Τάγματα Ασφαλείας. Ο Λιάκος, τέλος του χρόνου, εγκαθίσταται στην Εύβοια σαν νομάρχης και στρατιωτικός διοικητής με προίκα ένα λόχο “τσολιάδων” και αναλαμβάνει δράση για να εκκαθαρίσει την “επικράτειά” του από τον ΕΛΑΣ. Η Εύβοια προορίζεται για προγεφύρωμα! Τίνος αλήθεια; Μα των Άγγλων, φυσικά!

Κανένας από τους στόχους αυτούς δεν θα εκπληρωθεί όσο μεγάλες κι αν είναι οι θυσίες!

Οι Αντάρτες του ΕΛΑΣ μάχονται τραγουδώντας τον δικό τους παιάνα:

Είμαι του ΕΛΑΣ αντάρτης

Και στα όρη κατοικώ

Και για την ελευθεριά μας

Και τον θάνατο αψηφώ

Το τουφέκι μου στον ώμο

Το σπαθί μου στο πλευρό

Απ' τα όρη κατεβαίνω

Τους φασίστες κυνηγώ

Δεν φοβάμαι την κρεμάλα

Δεν φοβάμαι το σχοινί

Και στο πέρασμά μου τρέμουν

Ράλληδες και Γερμανοί

Ράλληδες ταγματαλήτες

Μπουραντάδες, Γερμανοί

Τα κεφάλια σας θα πέσουν

Απ' τ' αντάρτικο σπαθί

Μάνα μου, γλυκιά μου Ελλάδα

Ο αντάρτης του ΕΛΑΣ

Θα σ' ανάψει τη λαμπάδα

Της τιμής, της λευτεριάς^vii

i      Στην Ελληνική μυθολογία οι Κουρήτες ήταν Δαίμονες (= Δαΐμονες, ειδήμονες) που η λατρεία τους εντοπίζεται κυρίως στη Φρυγία και στη Κρήτη που κατά παράδοση ονομαζόταν και Κουρήτις.

Αναφέρονται όμως και σε άλλες ελληνικές περιοχές ταυτιζόμενοι αλλού με τους  Τελχίνες, αλλού με τους Κορύβαντες και αλλού με τους Καβείρους ακόμα δε και με τους  Ιδαίους Δακτύλους.

Στη Φρυγία φέρονται ως ακόλουθοι της Κυβέλης – Ήρας στην οργιαστική της λατρεία. Αντίθετα στη Κρήτη μνημονεύονται ως «άγρυπνοι φύλακες» του Δία που κάλυπταν με τις ένοπλες ορχήσεις και τον θόρυβο των όπλων τους και των κρουστών οργάνων τους, τους κλαυθμούς του για να μη τον ακούσει ο θεός Κρόνος. Αλλά και γενικότερα πιστεύονταν ως ακόλουθοι του Δία όπως οι Σάτυροι του Διονύσου. Ο αριθμός των Κουρητών έφθανε τους δέκα και τα ονόματά τους έλαβαν πολλές πόλεις της Κρήτης.

Σ΄ αυτούς αποδίδεται κατά τις τοπικές παραδόσεις η εφεύρεση του πολεμικού χορού του ΠΥΡΡΙΧΙΟΥ ενώ στην Εύβοια θεωρούνταν οι εφευρέτες των κυνηγετικών όπλων και τιθασευτές.

Γενικά πιστεύονταν ότι αυτοί έθεσαν τις βάσεις του πολιτισμού της κοινής συμβίωσης των ανθρώπων, προστατεύοντας τις πόλεις και τους πολίτες με ομόνοια και ευνομία διευκολύνοντας την ιδιωτική ζωή με τη διδασκαλία της χρήσης της φωτιάς, της κατεργασίας μετάλλων, της χρήσης του τόξου καθώς και της υπόδειξης θρεπτικών ειδών, όπως το μέλι, και άλλων τροφίμων.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%AE%CF%84%CE%B5%CF%82

ii      Για τον “τακτικό” και “άτακτο” στρατό έχω ασχοληθεί πολύ στο βιβλίο μου Παράξενοι Φτωχοί Στρατιώτες-θαυμαστά στοιχεία της αρβανίτικης στρατιωτικής παράδοσης των ελληνικών Κοινών, εκδ. Αλφειός, Αθήνα, 2014.

iii     Γι' αυτό είναι λάθος, το κατά τα άλλα υπέροχο τραγούδι του Στ. Ξαρχάκου σε στίχους Κ. Κινδίνη που τραγουδάει ο Μ. Μητσιάς, “Χαμένος ήχος”...

”Είμαστ' απ' έξω απ' αυτήν την ιστορία

μη με πικραίνεις άλλο πια Μαρία,

.............

Μην επιμένεις άλλο πια Μαρία

να με θυμάσαι στον ΕΛΑΣ επιλοχία

τα χρόνια δεν τα παίρνεις πίσω....”

iv     Πάνω στο ζήτημα των οργανώσεων του ΚΚΕ στον ΕΛΑΣ αξίζει να σταθούμε λίγο για να ανοίξουμε τη συζήτηση αφού το θέμα έχει ελάχιστα μελετηθεί.

Ο τακτικός στρατός, όπως τον ξέρουμε, είναι μια πυραμιδοειδής απρόσωπη συλλογικότητα. Όλα κινούνται από πάνω προς τα κάτω, τίποτα δεν γίνεται αν δεν προβλέπεται και αν δεν διατάσσεται. Ακόμη κι αν προβλέπεται κάτι κάποιος πρέπει να το διατάξει να γίνει την τάδε ή δείνα στιγμή, στην έτσι ή στην αλλιώς παραλλαγή του. Ο ΕΛΑΣ δεν είναι ακριβώς έτσι. α) Λόγω της αντάρτικης υφής του, όπου οι μονάδες του ζουν στη διασπορά πολλές μέρες και χωρίς επικοινωνία, μέσα σε απρόβλεπτες αλλά και πρωτόγνωρες συνθήκες, β)λόγω της ελληνικής στρατιωτικής παράδοσης όπου η τάξη και η “τακτικότητα” είναι άλλου είδους, γ) λόγω της “κομμουνιστικής” επιρροής, με τις συνελεύσεις, την εθελοντική στρατολογία και την ισότητα και συντροφικότητα που διακηρύσσει, “σπάει” σε πολλά σημεία την πυραμιδοειδή απρόσωπη συλλογικότητα.

Από την άλλη μεριά. Οι κομ. Οργανώσεις είναι κι αυτές πυραμίδες απρόσωπης συλλογικότητας. Δεν ξεκινήσανε έτσι, “καταστατικά”, αλλά εκεί καταλήγουν. Στην πράξη, η ηγεσία αυτονομείται, τα μέλη αποπροσωποιούνται και η συντροφικότητα εκφράζεται και λειτουργεί όταν έρχεται “κάτι” από πάνω προς τα κάτω και όχι αντίστροφα.

Αυτές οι δύο πυραμίδες, η μία μέσα στην άλλη, ακόμη και στις καλύτερες συνθήκες δεν μπορεί παρά να δημιουργούσαν παρατράγουδα. Πόσω μάλλον σε συνθήκες συνεχούς κίνησης, μαχών, ελιγμών, έντασης και γενικά εξουθενωτικών συνθηκών διαβίωσης. Στην καλύτερη περίπτωση, μία από τις δύο, η λιγότερο απαραίτητη που είναι η κομματική, θα υποβαθμιστεί, θα ατονίσει και θα πάψει να λειτουργεί. Στη χειρότερη περίπτωση, οι δύο πυραμίδες θα συγκρουστούν, αφανώς ή και εμφανώς, θα εκφραστούν δύο (τουλάχιστον) γραμμές όπου, η μία θα υπονομεύει την άλλη, όχι τόσο στη θεωρία αλλά κυρίως στην πράξη, καταχθονίως και υποχθονίως. Η περίπτωση της δολοφονίας του συνταγματάρχη Ψαρρού από τον ταγματάρχη Θύμιο Ζούλα, κόντρα στις διαταγές, στο συμφέρον της Ελλάδας, του ΕΛΑΣ και του ΚΚΕ και ενάντια σε κάθε ανθρώπινη αξία, είναι αυτό ακριβώς το πράγμα. Δύο γραμμών υπαρχουσών μέσα στο ΚΚΕ, η μειοψηφική, την “κατάλληλη” στιγμή, εκδηλώνεται έτσι ώστε να υπονομευτεί και να ακυρωθεί η πλειοψηφική. Όταν συμβεί αυτό η πλειοψηφική εκ των πραγμάτων θα αναγκαστεί να κάνει ό,τι θα έκανε και η μειοψηφική. Και η μειοψηφική θα θριαμβολογήσει ότι τα πράγματα ήταν έτσι όπως τα έλεγε εκείνη και όχι η πλειοψηφική.

Όταν όμως φτάνουμε σε αυτά τα σημεία της ανάλυσης, προκύπτει ένα ακόμη ζήτημα εξ ίσου σημαντικό. Τι είδους γραμμές, τι είδους πολιτικές και νοοτροπίες, συγκρούονται μέσα στις δύο αυτές πυραμίδες; Πού φτιάχνονται αυτές στις συνθήκες που περιγράψαμε παραπάνω και από ποιους;

Χρόνια τώρα, οι ελέω Άγγλων και Αμερικανών “νικητές”, καλλιεργούν μια εντύπωση ότι οι κομμουνιστές ήταν κάτι τέρατα ανθρωπόμορφα που ήρθαν εδώ από αλλού, κάτι ξένο με την άγια ελληνική κοινωνία, και δεν δίστασαν να τα κάνουν όλα “Γης Μαδιάμ” έχοντας στόχο την εξουσία, την περιουσία, τη θρησκεία και την οικογένεια. Όποιος είναι της αντίστοιχης ηλικίας θα θυμάται τον “Σονόρα”, έναν γκαβό και άθλιο τύπο, όπου ο Τζέιμς Πάρης όρισε να εντιπροσωπεύει τον κομμουνιστή που επιβουλεύεται την εθνικόφρονη Ελλάδα(!)

Αν είναι όμως τίμιος άνθρωπος και σκύψει σε κάθε κοινωνία, θα δει ότι οι κομμουνιστές δεν ήρθαν από αλλού αλλά ήταν ό,τι ήταν όλα τα παιδιά της κοινωνίας αυτής. Όλοι ήταν δε στην ΕΟΝ(!) Όλοι ήταν χριστιανοί. Όλοι ήταν από μεγάλες και σφιχτές οικογένειες και φάρες ατράνταχτες. Οι πιο πολλοί ήταν βενιζελικοί, αρκετοί ήταν βασιλικοί και ελάχιστοι, δυο-τρεις ήταν κομμουνιστές που είναι αμφίβολο αν συμφωνούσαν μεταξύ τους.

Πώς μας προέκυψε λοιπόν αυτή η “κομμουνιστικοποίηση”, τι είδους ήταν  τελικά η “κομμουνιστικοποίηση”; Ήταν ο φόνος του Ψαρρού “κομμουνιστική” πολιτική όταν οι μόνοι ωφελημένοι απ' αυτόν είναι όλοι οι ακραίοι και των δύο πλευρών και πάνω απ' όλα οι Άγγλοι που θέλουν στον Λίβανο υπόλογους και στριμογμένους τους εαμίτες αντιπροσώπους, ήγουν την πλειοψηφούσα γραμμή του ΚΚΕ; 

Αλλά και παρακάτω, στις μονάδες του ΕΛΑΣ και στις κομ. οργανώσεις. Οι παλαιότεροι κομμουνιστές, αυτοί που είχαν κομματική ηλικία μεγαλύτερη της κατοχής, ήταν ελάχιστοι, για να μη πω ότι ήταν ανύπαρκτοι στη “ζωή” των κομματικών οργανώσεων βάσης. Επειδή ήταν λίγοι, γίνηκαν “στελέχη” και έτρεχαν από δω κι από κει. Σε συνθήκες παρανομίας αυτό σημαίνει ότι ελάχιστη παρουσία είχαν στις συζητήσεις και στις ενέργειες των οργανώσεων. Ενώ τα πιο πολλά μέλη των οργανώσεων ήταν “δόκιμα” αφού το καταστατικό του ΚΚΕ πάντα προέβλεπε δοκιμασία έξι τουλάχιστον μηνών για τα νέα μέλη. Οι αξιωματικοί του ΕΛΑΣ δηλαδή, που προσχώρησαν το καλοκαίρι του '43, ακόμη κι αν ζήτησαν αμέσως να γίνουν μέλη του κόμματος, πράγμα απίθανο, τακτικά μέλη του ΚΚ θα πρέπει να έγιναν τον Φεβρουάριο του '44! Πώς λοιπόν έγινε “κομμουνιστικοποίηση” των τόσο λίγων προς τους τόσο πολλούς; Πώς μπόρεσαν οι τόσο λίγοι να επηρεάσουν τόσο καθοριστικά τόσο πολλούς;

Συμπέρασμα: Όσο κι αν θέλουν, και οι μεν και οι δε, να περάσει ο ΕΛΑΣ ως “κομμουνιστικός στρατός”, δεν το καταφέρνουν. Μπορεί να φέρει κάποια χαρακτηριστικά που στην εποχή αυτή σχετίζονται με τον

Κόκκινο Στρατό, αυτό όμως είναι φυσικό και ανάλογο με την εποχή του Ναπολέοντα όπου ο στρατός του επηρέασε όλους εκείνους που έβλεπαν στο πρόσωπό του και στις ιδέες του την απάντηση στην απολυταρχική και δεσποτική Ευρώπη. Όταν ακόμη τώρα τραγουδάμε την “Μασσαλιώτιδα” και να συγκινούμαστε γιατί είναι παράξενο να τραγουδάνε οι Ελασίτες την “Κατιούσα” ή την “Βαρσαβιάνκα” όχι σε μετάφραση αλλά με αμιγώς ελληνικούς στίχους;

Ο ΕΛΑΣ είναι γέννημα θρέμμα της ελληνικής στρατιωτικής παράδοσης, είναι ό,τι καλύτερο γέννησε η ελληνική κοινωνία και ως εκ τούτου φέρει και τις παθογένειες και τα ελαττώματα αυτής της κοινωνίας. Ας μην ξεχνάμε ότι κληρονόμησε και έναν ψυχρό εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα σε Βενιζελικούς και Βασιλικούς που ταλάνισε την κοινωνία για τρεις δεκαετίες και οδήγησε στην Μικρασιατική καταστροφή. Φέρει δε αυτά τα ελαττώματα στην ηπιότερη μορφή τους κι αυτό προκύπτει εύκολα αν δει κανείς όλα τα πριν κι όλα τα μετά. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει σε τούτο δω το κείμενο.

v     Ο δρόμος είναι άσωτος, Χουλιάρα-Περικλή, εκδ. Οιωνός, Λαμία, 2006, σελ. 165, 166

vi    “Γύφτικα” λένε οι αντάρτες τα ιταλικά όπλα σε αντίθεση με τα γερμανικά γιατί είναι άσχημα και κακοφτιαχμένα.

vii https://www.youtube.com/watch?v=xvrvfxm9dyU