Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής
Επίσημα πια, η κυβέρνηση του ελληνικού κράτους, με σειρά βαρυσήμαντων δηλώσεων του ίδιου του πρωθυπουργού, δηλώνει ότι είναι αδύνατη η ταυτόχρονη προστασία της ζωής των πολιτών και της περιουσίας τους και, ακόμη χειρότερα, η ταυτόχρονη προστασία της ζωής και της ελευθερίας τους.
"Ή φέρετρα ή στρέμματα", μάς λέει.
"Ή τη ζωής σας ή την ελευθερία σας" μάς λέει.
"Ή τη ζωής σας ή την περιουσία σας", μας λέει.
"Διαλέξτε!" μας λέει! "ΚΑΙ τα δύο δεν γίνεται να τα έχετε"!
"ΚΑΙ τα δύο είναι πολυτέλεια", μάς λέει.
"Βολευτείτε με τη ζωής, μας λέει, και να μάς ευχαριστείτε κιόλας που τη σώσαμε", μάς λέει.
Η κυβέρνηση δλδ στα 200 χρόνια του Ελληνικού Κράτους προσφέρει στον λαό που την εξέλεξε το ίδιο που προσφέρει και το διακινητής στους μετανάστες: τη σωτηρία της ζωής τους και αυτή χωρίς μεγάλη βεβαιότητα!
Και η δίχρονη σχεδόν πολιτική κατά του κορωνοϊού και η πολιτική των εκκενώσεων με την επίμονη προσπάθεια να παρατάνε τα σπίτια τους οι άνθρωποι και να φεύγουν, όταν προλαβαίνουν, με τα ρούχα που φοράνε, εμπεδώνουν αυτή την μείζονα απειλή.
Η μείζων αυτή απειλή προέρχεται από την ίδια την κυβέρνηση, όχι από άλλη πηγή, εσωτερική ή εξωτερική, και πλήττει τα ίδια τα θεμέλια της κοινωνικής μας συμβίωσης, την ίδια τη συγκρότηση του ελληνικού κράτους.
Όπως θα έπρεπε να είναι γνωστό -και διανοούμενοι και σημαντικοί άνθρωποι σε άλλες περιπτώσεις θα διετράνωναν- ένα κράτος και μια κοινωνία συγκροτούνται ακριβώς γι' αυτούς τους λόγους.
Αν κάθε φορά που -όχι μια εξωτερική απειλή, αλλά μια φυσική θεομηνία- ξεσπά πάνω από τις στέγες των σπιτιών τους, αυτοί αναγκάζονται να τα εγκαταλείψουν "με τα ρούχα που φοράνε", όταν η μάνα πρέπει να πάρει το παιδί στην αγκαλιά και να κάνει πέρα μη ξέροντας που θα σωθεί και πώς θα το σώσει, σας λέω ρεμάλια κάθε είδους, ότι αυτό αποτελεί "αιτία πολέμου"!
Αιτία ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ!!!
Αν το σπίτι δεν είναι άσυλο και τόπος προστασίας, πρώτα απ' όλα από τα στοιχεία της φύσης, όταν δεν μπορεί να προστατέψει αλλά αντίθετα παγιδεύει τους ανθρώπους του, τότε η κοινωνία έχει ΗΔΗ καταλυθεί!
Όταν οι πολιτικοί προϊστάμενοι των υπηρεσιών του κράτους, όχι μία φορά που χτύπησε σαν κεραυνός, αλλά συστηματικά και επίμονα, (με ψηφιακά πλέον και θεσμοθετημένα μέσα) "λύνουν" ένα πρόβλημα φυσικής απειλής δια της εκκενώσεως ή δια του εγκλεισμού (λοκντάουν) σημαίνει ότι έχουν παραβιάσει τον όρκο τους, είναι ανίκανοι, όπως δείχνουν και οι πράξεις τους και τα λόγια τους, να εκπληρώσουν αυτό για το οποίο τοποθετήθηκαν στις θέσεις. Είναι, με άλλα λόγια, επίορκοι και κάτι περισσότερο: προδότες του λαού και εχθροί του!
Όταν οι πολιτικοί προϊστάμενοι, εκλεγμένοι και διορισμένοι, αποφασίζουν μόνοι τους, χωρίς να λογοδοτούν έστω και εκ των υστέρων πουθενά, για την ελευθερία και τον εκτοπισμό, για το βιός, τις ιδιωτικές και τις συλλογικές (όπως είναι τα δάση) περιουσίες, δεκάδων κοινοτήτων, τότε έχει καταλυθεί ο βασικός λόγος για τον οποίο είμαστε όλοι μαζί!
ΔΕΝ μπορεί ο διοικητής της Πυροσβεστικής, όσο "ειδικός" κι αν είναι, να αποφασίζει τι θα σωθεί και τι θα θυσιαστεί!
ΔΕΝ είναι εκεί για να παίρνει για λογαριασμό μας τέτοιες αποφάσεις.
Και ισχύει αυτό που λέει η παροιμία: αν το κατσίκι φάει το κλαρί, λύκος να φάει τη μάνα του! Και αυτό είναι πράγματι απειλή.
Απειλή που απειλεί ΌΛΟΥΣ τους επίορκους, ΌΛΟΥΣ τους εχθρούς του λαού, του ελληνικού κράτους και της κοινωνίας.
ΥΓ. Σε αντίθεση με ο,τι ισχυρίζονται κάποιοι ανόητοι, εκ των πραγμάτων στοιχειοθετείται ότι, οι απειλές αυτές ΔΕΝ αφορούν μόνο μία τάξη ή μόνο μερικά τμήματα του πληθυσμού. Απειλούν τους πάντες, πλούσιους και φτωχούς. "Απλώς" οι φτωχοί δεν έχουν κανένα μέσο να αμυνθούν και στη συνέχεια να επουλώσουν τις πληγές τους. Οι φτωχοί έχουν πολλούς λόγους, όλους τους λόγους, να αντιδράσουν αλλά και οι πλούσιοι δεν έχουν λίγους για να κάνουν το ίδιο.
Οι "καλές συνοικίες" των βορείων προαστίων, δύο φορές μέσα σε ένα εξάμηνο, με χιόνι και με καύσωνα, αναγκάστηκαν να "εκκενωθούν". Δύο φορές συνεχόμενες, η κυβέρνηση του ΜΗτσοτακισμού, δήλωσε με λόγια και με πράξεις, ότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΕΙ ΑΥΤΌ ΠΟΥ ΤΟ ΑΣΤΙΚΌ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΠΡΟΒΛΕΠΕΙ! Δεν είναι το σύνταγμα μιας Λαϊκής Δημοκρατίας, ή μιας Ισλαμικής Τζαμαχιρίας. Είναι το σύνταγμα που ψήφισαν αστικά κόμματα, τα κόμματα όλων των νοικοκυραίων...