Γιατί με τον Ζαχαριάδη ενάντια στον Πλουμπίδη

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Μισό αιώνα μετά τα πολιτικά τέλη  του Νίκου Ζαχαριάδη και του Νίκου Πλουμπίδη κάποιοι επιμένουμε να συζητάμε, να διαφωνούμε, να διαπληκτιζόμαστε γι' αυτούς. 

Γιατί; θα απορήσει κάποιος. Και πολλοί άλλοι, πριν απορήσουν, θα έχουν ήδη σκεφτεί ότι, αυτή η ιστορία είναι αδιέξοδη, αφορά το παρελθόν και δείχνει μεν πού μπορεί να φτάσουν οι άνθρωποι αλλά δεν τους εφοδιάζει με χρήσιμα στοιχεία ικανά να τους εξυπηρετούν στα σημερινά τους προβλήματα, στα σημερινά αδιέξοδα, ατομικά και συλλογικά. 

Άλλοι θα ταχθούν με τον έναν. Οι πιο πολλοί θα ταχθούν με το "θύμα", που υποτίθεται πως είναι ο Πλουμπίδης.  Άλλοι θα προσπαθήσουν να τα μπαλώσουν όπως όπως, υπονοώντας ότι η σύγκρουση των δύο ανδρών ήταν κάτι σαν "παραξήγηση", σαν μια "κακιά στιγμή" δύο μεγάλων ηγετών στις συνθήκες της ήττας. Οι εχθροί του Κομμουνιστικού Κόμματος θα αποδώσουν τη "φαγωμάρα" αυτή στο ποιόν των κομμουνιστών. Οι φίλοι του ΚΚΕ θα αποδώσουν την απαξιωτική αυτή ετυμηγορία στην εμπάθεια των αντιπάλων, στις επιλογές που έχουν κάνει στη ζωή τους κλπ.

Εγώ θα πω εδώ γιατί θεωρώ απαραίτητο και εξόχως σημαντικό να "σκαλίζουμε τις πληγές"αυτές. Γιατί χρειάζεται να ταχθούμε με το ένα μέρος και να αντιταχθούμε στο άλλο σαν να πρόκειται η ψηφοφορία να γίνεται τώρα, εμείς να είμαστε μέλη του Κόμματος και οι εξεταζόμενοι να βρίσκονται ενώπιόν μας.  Γιατί δεν πρέπει να τα κουκουλώσουμε ακόμη μία φορά. 

Θα πω επίσης γιατί είναι απαραίτητο να ταχθούμε με τον Ζαχαριάδη και όχι με τον Πλουμπίδη και γιατί αυτό είναι απαραίτητο εφόσον θέλουμε να κάνει η Ελλάδα μια νέα αρχή, όποια αρχή νομίζει ο καθένας, ακόμη κι αν η αρχή αυτή δεν είναι καθόλου συγγενής με τον Κομμουνισμό, όπως τον πρεσβεύει το ΚΚΕ του Ζαχαριάδη, του Φλωράκη ή του Κουτσούμπα, ακόμη κι αν πιστεύει ότι η ιστορία ολοκληρώνεται ("τελειώνει") με τον καπιταλισμό ή, ακόμη χειρότερα, με τη Νεοτερικότητα και ό,τι άλλο προέκυψε από τον Διαφωτισμό. 

Γιατί λοιπόν με τον Ζαχαριάδη ενάντια στον Πλουμπίδη;

Πρώτον:

Η σύγκρουση των δυο ανδρών δεν είναι μια "παρεξήγηση"! Κάτι σαν τον "Παιραιώτη" και τον "Κοκκινιώτη" επί το τραγικότερο. Δεν αφορά προσωπικά ζητήματα και δεν προέκυψε από την αντιπάθεια δύο ανθρώπων. Ακόμα κι αν εκεί κατέληξε, η αφετηρία της ήταν πολύ πολύ διαφορετική. Αυτό αποδεικνύεται περίτρανα από την ένταση και τη μορφή που πήρε η σύγκρουση και από το γεγονός επίσης ότι ενέπλεξε, αφενός έναν μεγάλο αριθμό ανθρώπων και, αφετέρου, το ίδιο το Κόμμα, καθορίζοντας, μάλιστα, την τύχη του. 

Αν ήταν προσωπικά ζητήματα ή ζητήματα ερμηνείας του "επιστημονικού" Μαρξισμού- Λενινισμού, θα υπήρχε τρόπος να ξεπεραστούν ώστε να μη βλάψουν το Κόμμα και τους συντρόφους. Εφόσον και οι δύο πιστεύουν ότι ο Μαρξισμός - Λενινισμός είναι η επιστήμη της αλλαγής της κοινωνίας πώς δικαιολογούν στους εαυτούς τους τις τόσο διαφορετικές απόψεις και, μάλιστα, από την πρώτη στιγμή που ο ένας συναντά την άποψη του άλλου, ο νους του δεν πάει πουθενά αλλού παρά μόνο σε εχθρική ενέργεια και διείσδυση; 

Αν ήταν προσωπικό το ζήτημα  και όχι βαθύτερη διαφωνία η αγάπη τους για το Κόμμα δεν θα τους το επέτρεπε να φτάσουν στα άκρα. Κι αν τελικά οι ίδιοι αποτύγχαναν στην προσέγγιση, θα επιτύγχαναν  οι πολιτικοί τους επίγονοι και θα έλυναν οριστικά τη διαφορά. Έξι δεκαετίες όμως μετά, βλέπουμε ότι οι πολιτικές τους πλατφόρμες παραμένουν συμπαγείς και φέρονται αυτούσιες σχεδόν από τους πολιτικούς επιγόνους ακόμα κι όταν οι Ζαχαριαδικοί δεν παραλείπουν να εξάρουν τον Πλουμπίδη ως μεγάλο κομμουνιστή ηγέτη. 

(Οι Πλουμπιδικοί δεν κάνουν τέτοιες παραχωρήσεις στον Ζαχαριάδη, εξακολουθούν και τον θεωρούν βδέλυγμα και, φυσικά, δεν διατηρούν καμιά συμπάθεια ως προς το ΚΚΕ και την ένδοξη ιστορία του. Τα όποια στοιχεία, της εποποιίας αυτής, τούς χρειάζονται για την καταξίωση της δικής τους "ιστορικής" πορείας, τα αποκόπτουν από την ιστορία του ΚΚΕ, τα απονευρώνουν και τα αντιπαραθέτουν στο Κόμμα. Δεν είναι παράξενο αυτό. Εξηγείται από το ότι θεωρούν τις απόψεις τους κυρίαρχες, θεωρούν ότι κατίσχυσαν και ότι ελέγχουν το πεδίο της μάχης. Ξετσιπώνονται δε έτι περαιτέρω καθώς βλέπουν τους Ζαχαριαδικούς να λιβανίζουν με τα καλύτερα λιβάνια τον αντίπαλο του Ζαχαριάδη και να μην εννοούν να αποστούν απ' αυτόν. Αντίθετα, οι Ζαχαριαδικοί, καθόλου δεν προβληματίζονται και δεν ανησυχούν που το μέτωπο των Πλουμπιδικών περιλαμβάνει τους πιο ξεφωνημένους εχθρούς κάθε μεγάλης εθνικής και δημοκρατικής κατάκτησης αυτού του λαού.)

Και όχι μόνο αυτό. Η ουσία της πολιτικής τους σκέψης, βγαίνει από τα όρια της Αριστεράς και κατακυριεύει όλη την πολιτική ζωή. Όλες οι πολιτικές φατρίες (δεν μιλάμε πια στις μέρες μας για κόμματα αλλά για "άπειρες" φατρίες παντού μέσα στα κόμματα). Ως "ουσία" της πολιτικής τους σκέψης εννοώ τον τρόπο που διαχειρίζονται τις τρεις διαστάσεις του χρόνου, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Ήδη ξεκινήσαμε την ανάλυση προσπαθώντας να βγάλουμε συμπεράσματα από το παρελθόν για να μας βοηθήσουν, με τη σειρά τους, στο παρόν και στο μέλλον. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τα συμπεράσματα αυτά είναι ένα είδος νάρθηκα ή μια συνταγή για το παρόν και το μέλλον. Για την ακρίβεια, ακόμα κι αν βγάλουμε σωστά κι ολόσωστα συμπεράσματα από το παρελθόν, το πώς θα τα συνυπολογίσουμε και το πώς θα τα συμπεριλάβουμε στα πολιτικά μας προγράμματα είναι άλλο θέμα. Αν αυτή η ένταξη και ο συνυπολογισμός δεν γίνει με τον σωστό τρόπο το αποτέλεσμα που θα προκύψει θα είναι εντελώς λάθος. 

Δεύτερον:

Οι δύο θανάσιμοι αντίπαλοι συγκρούονται γιατί στα πρόσωπά τους συγκρούονται θανάσιμα δύο διαφορετικές αντιλήψεις του Κόσμου, της ζωής, του θανάτου, του ατομικού, του συλλογικού, της κοινωνίας, της προόδου, τελικά του χρόνου και των τριών υποστάσεών του. Συγκρούονται εν πολλοίς δύο διαφορετικές οντολογίες, δύο αντιλήψεις που μας κάνουν να είμαστε ό,τι είμαστε. Η πλήρης αποκάλυψη της σύγκρουσης αυτής γίνεται στην αρχή της δεκαετίας του '40, την τρίτη κιόλας μέρα του ελληνοϊταλικού πολέμου. 

Οι δύο πολιτικοί άνδρες καλούνται να χαράξουν γραμμή σε μια στιγμή που δεν υπάρχουν έτοιμες συνταγές και δεν μπορούν να στηριχτούν σε προ-ετοιμασμένες αντιλήψεις. Ο ένας, ο Πλουμπίδης, χρησιμοποιεί το παρελθόν για να καθορίσει τα καθήκοντα του παρόντος, αγνοώντας τι αυτό θα προκαλέσει στο μέλλον. 

Ο άλλος, ο Ζαχαριάδης, καθορίζει τα καθήκοντα του παρόντος σύμφωνα με τις ανάγκες που εκείνη τη στιγμή διαμορφώνονται και προβάλλει τα καθήκοντα του μέλλοντος για να θεραπεύσει τις πληγές που έχει δημιουργήσει το παρελθόν. Δεν ξεκινάει από το παρελθόν, ιστορικίστικα και γραμμικά, για να έρθει στο παρόν και μετά να "χαράξει" το μέλλον. Αντίθετα με τους στίχους του Νιόνιου, "αφού κι αυτό το αύριο το αλάνι/ όργανο του κόμματος το έχεις κάνει", ο Ζαχαριάδης τις πρώτες μέρες του ελληνοϊταλικού πολέμου, μέσα από τη φυλακή, φαίνεται σαν να "ξεχνάει" και το μέλλον και το παρελθόν.  Επικεντρώνεται στο παρόν. Δεν κάνει καμιά άλλη πολιτική ανάλυση παρά μόνο για ό,τι αφορά τον πόλεμο που έχει ξεσπάσει. Το τι έγινε στο παρελθόν της Ελλάδας δεν αναφέρεται πουθενά! Ούτε ποιος φταίει ούτε πως θα τιμωρηθεί. Σε λίγε μόνο γραμμές καθορίζει τι πρέπει να γίνει εκείνη τη στιγμή και την αμέσως επόμενη. Ο τρόπος, μάλιστα, που καθορίζει τα καθήκοντα του Νυν αφήνει περιθώρια στους φταίχτες του χθες για εξιλέωση. Το παρελθόν δεν εμφανίζεται πουθενά στο κείμενο. Το μέλλον εμφανίζεται δευτερευόντως, στην αίσια εκδοχή του και με τη μορφή του επάθλου..."έπαθλο θα είναι μια νέα Ελλάδα....". Το μέλλον, δηλαδή, στον χρόνο του Ζαχαριάδη είναι απόλυτα εξαρτημένο από το πόσο το έθνος θ' αψηφίσει τις θυσίες και το πόσο θ' αγωνιστή "σπίτι το σπίτι, καλύβα την καλύβα". Αν αγωνιστεί σωστά και αρκετά τότε θα λάβει το έπαθλο και το μέλλον θα είναι αίσιο! Αν δεν αγωνιστεί σωστά το μέλλον δεν θα είναι αίσιο. Αυτό δεν το γράφει αλλά σαφώς το εννοεί. Δεν θέλει να τρομοκρατήσει με το χειρότερο σενάριο (όπως συνηθίζουν να κάνουν σήμερα δημοσιογράφοι, πολιτικοί και φιλόσοφοι) αλλά θέλει να εμπνεύσει με ένα έπαθλο! Δεν απευθύνεται στον λαό μυκτηρίζοντάς τον που ανέχτηκε τη δικτατορία του Μεταξά αλλά στον Λαό που μπορεί μέσα σε λίγες μέρες να συντρίψει τα σχέδια του Φασισμού και να διαφεντέψει την Πατρίδα του.

Και εκεί, μέσα στο έπαθλο αυτό, εμφανίζεται η θεραπεία των πληγών του παρελθόντος. Το μέλλον θα είναι τελείως διαφορετικό από το παρελθόν και εκεί, χωρίς να το διατυπώνει καν, φαίνεται ο τρόπος που λαμβάνει υπόψη του τα συμπεράσματα του παρελθόντος και ο τρόπος με τον οποία αυτά εντάσσονται στα πολιτικά του σχέδια. 

Αυτοί είναι δύο ριζικά διαφορετικοί τρόποι διαχείρισης των Τριών Διαστάσεων του Χρόνου και είναι προϊόντα των δύο συγκρουόμενων οντολογιών που προαναφέραμε. (Για την τριλεκτική του Χρόνου βλέπε εδώ).

 Η οντολογία του Ζαχαριάδη του επιτρέπει να προκαλέσει ρήξη με το παρελθόν, (ατομικό και συλλογικό-κομματικό) και να θέσει τις βάσεις της εποποιίας, με ιδιοφυή, μάλιστα, τρόπο. Ό,τι είπε σ'αυτό το περιβόητο Γράμμα προς τον Ελληνικό Λαό, έγινε! Λίγοι αξιώθηκαν στην ιστορία μια τέτοια δικαίωση, είτε πολιτικοί ήταν αυτοί είτε στρατιωτικοί. Το πώς, ο Ζαχαριάδης, θεάται τον Κόσμο σε εκείνη τη "οφρύ" του χρόνου, πώς ιεραρχεί τις ανάγκες του αλλά και το πώς απελευθερώνεται απ' αυτές ("ελευθερία είναι η γνώση της αναγκαιότητας" λέει ο Μάρξ αλλά ο Ζαχαριάδης δεν αρκείται σ' αυτό και υπερβαίνει την αναγκαιότητα με την αυθυπέρβαση και την αυτο-θυσία) του επιτρέπουν να ορθώσει το ανάστημα του ανθρώπου κόντρα στους καιρούς και να διαμορφώσει μια καθοδηγητική Ιδέα του Μέλλοντος  ικανή να εμπνεύσει και συσπειρώσει γύρω της όλους τους τίμιους πατριώτες, όλους τους ανθρώπους που θέλουν μια πατρίδα καλύτερη, και από το φρικτό παρελθόν και από το απείρως φρικτότερο παρόν του πολέμου και της κατοχής. 

Το γιατί ο Ελληνικός Λαός συσπειρώθηκε στις λίγες αράδες του Ζαχαριάδη και όχι στα κατεβατά του Πλουμπίδη, δεν είναι τυχαίο. Έχει να κάνει με την οντολογία στην οποία ο λαός αυτός είναι πεπαιδευμένος και γαλουχημένος. Υπάρχει συμβατότητα στο τι φρονούν οι μεν και στο τι τους λέει ο δε. Οπότε συνεννοούνται πλήρως και οι δέκα αράδες γράμματα γίνονται δέκα χρόνια αγώνες και θυσίες για την ελευθερία και την εθνική ανεξαρτησία. Ήταν δε τόσο μεγάλη η σύγκραση του λαού, που αναγορεύεται γρήγορα σε Λαός με κεφαλαίο, και της ηγεσίας ενός μικρού και διαλυμένου κόμματος, που αναγορεύεται άμεσα σε ηγεσία ενός Έθνους, που παρασέρνει ακόμα και τους συντάκτες του επαίσχυντου "Μανιφέστου της Παλαιάς Κεντρικής Επιτροπής", τους απελευθερώνει, και κάποιους, σαν τον Β. Κτιστάκη, τους εξιλεώνει δια παντός βάζοντάς τους στο πάνθεον των Ηρώων. 

Η διαφορετική οντολογία των δύο ανδρών αποκαλύπτεται επίσης καθαρά στη διαφορετική και αντιτιθέμενη στάση τους απέναντι στις δηλώσεις. Ο Ζαχαριάδης δεν εννοεί να αποδεχτεί τη δήλωση ως ελιγμό διαφυγής του κομμουνιστή ακόμη κι όταν την μεταχειρίζεται για να ανασυγκροτήσει το Κόμμα. Έχει ελευθερία από τις "αρχές" του και ξέρει πότε θα κάνει εξαιρέσεις. Πάνω απ' όλα και κόντρα σε ό,τι μας προπαγανδίζουν γι' αυτόν, τολμάει να τις παραβαίνει τόσο που πολλές φορές αυτό φαίνεται ή και πράγματι καταντάει τυχοδιωκτισμός.  Ο Πλουμπίδης και οι υποστηρικτές του είναι αναφανδόν υπέρ των δηλώσεων και καταγγέλλουν τον Ζαχαριάδη για τον "απάνθρωπο δογματισμό του". Ο μεν Ζαχαριάδης, ανεξάρτητα πόσο μπόρεσε να το εφαρμόσει στην πράξη ισορροπώντας ανάμεσα στις συμπληγάδες, προτείνει συλλογικές αρχές, με διάκριση και ελευθερία. Ο δε Πλουμπίδης αντιπαραθέτει κατάργηση των συλλογικών αρχών, άρα και της διάκρισης και της ελευθερίας. Για την ακρίβεια αντικαθιστά τη συλλογική βούληση με την ατομική βουλησιοκρατία. Το ζήτημα των δηλώσεων δεν είναι λοιπόν δευτερεύον ζήτημα αλλά κομβικό στο πώς οι δύο συγκρουόμενες μέσα στο Κόμμα οντολογίες αντιλαμβάνονται το συλλογικό και το ατομικό.

Τρίτον: 

Οι οντολογίες αυτές δεν είναι αμιγείς. Ούτε στην κοινωνία ούτε στα άτομα ούτε, φυσικά, και στους δύο άνδρες που συγκρούονται. Αυτό το γεγονός εξηγεί το ότι και οι δύο, παρά τις κραυγαλαίες διαφορές τους, ομνύουν στην ίδια ιδεολογία. Στον Ζαχαριάδη όμως, η μίξη είναι τέτοια που του επιτρέπει να ξεπερνάει, σε κομβικά σημεία  της ιστορίας, και τα ιδεολογικά στερεότυπα και τις κομματικές δεσμεύσεις. Δεν είναι μόνο το "Γράμμα στον Ελληνικό Λαό" που αποδεικνύει αυτή την ικανότητα του Ζαχαριάδη. Είναι και η θέση του στο 7ο Συνέδριο για τη θέση της Ελλάδας μετά τον Πόλεμο, είναι και η ρήξη του με τους Σοβιετικούς που τον οδήγησε στη Σιβηρία. 

Αντίθετα, τα μεγάλα λάθη του Ζαχαριάδη εκδηλώνονται εκεί ακριβώς οπού δεν ημπορεί να ανακαλέσει την οντολογία της καθ' ημάς ανατολής, εκεί οπού επικρατεί ο μανιχαϊσμός και ο μονοφυσιτισμός της Δύσης μέσα από την αντίστοιχη ερμηνεία του Μαρξισμού-Λενινισμού. 

Η ικανότητα/ανικανότητα αυτή του Ζαχαριάδη δεν είναι κάτι μαγικό. Δεν είναι αυτοφυής και αυτόνομη στο πρόσωπό του αλλά είναι το πρόσωπό του που φυτρώνει και θάλλει στην ελληνική οικουμένη, στην Αδριανούπολη και στο Μοναστήρι, στην Πόλη και στη Νικομήδεια, στην επαναστατημένη ορθόδοξη Ρωσία και στο ταλανισμένο δυτικότροπο ελληνικό κρατικό υβρίδιο. 

Τέταρτον:

Ο Ζαχαριάδης και, κατ' επέκτασιν, το Πολιτικό Γραφείο, έχουν δίκιο σε όλους τους βασικούς ισχυρισμούς τους κατά του Πλουμπίδη. (Το πλήρες κείμενο της απόφασης δημοσιεύεται κάτω από το παρόν).  Από τις είκοσι (20) κατηγορίες για τις οποίες καταγγέλλεται, καθαιρείται και διαγράφεται, οι περισσότερες είναι βάσιμες και μπορεί ο καθένας να τις ελέγξει και να σκεφτεί πάνω στα στοιχεία που έχουν εν τω μεταξύ έρθει στη δημοσιότητα. Και μπορεί να μην έχει κάποιος τη δυνατότητα να ελέγξει την κατηγορία ότι ήταν "γυναικάς" αλλά μπορεί να ελέγξει την κατηγορία ότι ο Πλουμπίδης και ο Μ. Κύρκος αντέδρασαν στην υποψηφιότητα του Μπελογιάννη και των άλλων αγωνιστών στις εκλογές. (Για την υπόθεση Μπελογιάννη βλέπε εδώ) Ή μπορεί να ελέγξει την κατηγορία ότι ο Πλουμπίδης βρίσκεται πίσω από την εκτέλεση του Χρήστου Λαδά. Η ομολογία του Μουτσογιάννη, που επέζησε "επειδή μεταμελήθη" ενώ άλλοι εκτελεστήκανε, κυκλοφορεί παντού στο διαδίκτυο και μπορεί κανείς να την μελετήσει.

(Εδώ ας σημειωθεί ότι όλοι όσοι ξιφουλκούν κατά του ΚΚΕ για την παραπάνω ενέργεια, δεν λένε τίποτα απολύτως ούτε για την ανάμειξη του Πλουμπίδη ούτε βέβαια για την καταγγελία του ΠΓ, πέντε μόλις χρόνια μετά, ως προβοκάτσια)

Ο Ζαχαριάδης λοιπόν, και το ΠΓ, έχει δίκιο σε όλα. Εκτός από ένα. Ενώ από όσα του καταμαρτυρεί φαίνεται ότι τον ανέχεται επί μια και πλέον δεκαετία, αποφεύγει την αντιπαράθεση μαζί του και προσπαθεί να αποσπάσει ό,τι μπορεί περισσότερο (η αναφορά στον Μαλινόφσκι και στο πώς τον αξιοποίησε ο Λένιν που ήξερε ότι ήταν πράκτορας της Οχράνας αυτό υποδηλώνει),  με την υπόθεση Μπελογιάννη σηκώνει το γάντι μιας ακόμη ιταμής πρόκλησης του Πλουμπίδη και μπαίνει στον φαύλο κύκλο του μιμητικού ανταγωνισμού. Ολέθριο λάθος! Εγκαταλείποντας το στέρεο έδαφος της οντολογίας του συναμφότερου και του "ουδέν κακό αμιγές καλού", αρχίζει να "παίζει" στο γήπεδο του αντιπάλου του, εκεί που συμφέρει εκείνον και τους ποικιλώνυμους συμμάχους του. 

Έτσι, από τη μια, όσο βαθαίνει ο μιμητικός ανταγωνισμός εξομοιώνεται με τον αντίπαλό του  και από την άλλη, ο μέχρι εκείνη την ώρα θύτης-Πλουμπίδης γίνεται το θύμα-Πλουμπίδης. Στη θυματοποίηση αυτή ο Πλουμπίδης, όπως είπαμε έχει σπουδαίους συμμάχους. Από τον Πανόπουλο της Ασφάλειας μέχρι την προϊούσα μεταβολή της οντολογίας του Ελληνικού Λαού μετά τον Β' ΠΠ και ειδικά μετά τον Ελληνικό Εμφύλιο. Ο Ελληνικός Λαός, τσακισμένος και βαλλόμενος πανταχόθεν "προσχωρεί"οριστικά, εκών άκων, στον εισαγόμενο και παγκοσμιοποιημένο πλέον πολιτισμό της ΒόρειοΔυτικής Ευρώπης-Βόρειας Αμερικής και πιάνει θέση στο φαύλο καθοδικό σπιράλ: μιμητικός ανταγωνισμός-  μιμητική βία-   αποδιοπομπαίος τράγος. Η σχέση που είχε δημιουργηθεί μεταξύ Λαού και Ηγέτη (ατομικού-Ζαχαριάδης, συλλογικού-ΚΚΕ) σπάει και στο εξής όλο και λιγότερο θα λαμβάνεται υπόψη όχι μόνο από τους απλούς ανθρώπους αλλά και τα ίδια τα μέλη και τα στελέχη του. 

Έτσι θα φτάσει το ΚΚΕ στο 8ο συνέδριό του, όπου διαλύονται όλες οι οργανώσεις βάσης του, για να αρχίσει να ανακάμπτει σχεδόν δύο δεκαετίες μετά και οπωσδήποτε μετά το απονενοημένο διάβημα του ίδιου του Νίκου Ζαχαριάδη (1η Αυγούστου1973). 

Η ανάκαμψη δε αυτή αποδείχτηκε προσωρινή, όχι μόνο για την υποστροφή της, μετά το 1990, ηγεσίας του σε θέσεις σεχταριστικές αλλά και για τη συνεχιζόμενη αποπομπή του ως εξιλαστηρίου θύματος όλων των δεινών της μετά τον πόλεμο εποχής. Η αποπομπή δε αυτή, που παίρνει τη μορφή του "ιστορικού αναθεωρητισμού", εντείνεται παρά το ότι το σημερινό ΚΚΕ απέχοντας από όποια πολιτική συμμαχία, αρνούμενο να στηρίξει οποιαδήποτε απόπειρα διακυβέρνησης της χώρας λίγο πιο έξω από το πολιτικό σύστημα, στην ουσία έχει παραιτηθεί από την πάλη για τη διεκδίκηση της κυβερνητικής εξουσίας, από την πάλη για να καταξιωθεί στον λαό ΚΑΙ ως κόμμα που μπορεί να κυβερνήσει  ανακουφίζοντάς τον από τα βάρη ακόμη στην εποχή του Καπιταλισμού. 

Η "πολιτική" αυτή χωρίς πολιτικό πρόγραμμα, που διεξάγεται μόνο στα δύο, εκατέρωθεν της πολιτικής, πεδία, το συνδικαλιστικό και το ιδεολογικό, με την ηγεσία του να δρα πότε "ως γραμματέας τρέιντ-γιούνιον" και πότε "μπερδεύοντας την πολιτική με την παιδαγωγική", έχει οδηγήσει, το πάλαι ποτέ τιμημένο ΚΚΕ, στην περιθωριοποίηση και την περιχαράκωση και, ούτε λίγο ούτε πολύ, την ηγεσία του στην επαίσχυντη θέση της σιωπηρής συνθηκολόγησης και αφοπλισμού. Είναι σαν να λέει: "από μας θα κινδυνέψετε μόνο όταν τεθεί το ζήτημα της εξουσίας συνολικά, με την εσχατολογική "σοσιαλιστική επανάσταση". Μέχρι τότε εμείς δεν θα συμμετάσχουμε σε κανένα πολιτικό εγχείρημα, δεν θα συμμαχήσουμε με κανέναν που θα μπορούσε να αποσπάσει και το παραμικρό οχύρωμα στο πολυσχιδές και δαιδαλώδες οχυρό της εξουσίας σας". Το κόμμα που δεν ανεχόταν τις δηλώσεις και του δηλωσίες έχει μεταβληθεί ήδη σε "κόμμα δηλωσίας"!!!

 Όλοι οι πραγματικοί αγωνιστές καταλαβαίνουν τι σημαίνει να παραιτείται ένα κόμμα από τις συμμαχίες του αλλά και από το πεδίο όπου διαμορφώνονται οι συμμαχίες, οι εφεδρείες και τα ρήγματα στη διάταξη του αντιπάλου. Όλοι καταλαβαίνουν ότι η "δευτέρα παρουσία" της σοσιαλιστικής επανάστασης που ευαγγελίζεται το σημερινό ΚΚΕ δεν θα έρθει ποτέ ή τουλάχιστον δεν θα έρθει να του χτυπήσει την πόρτα. Ακόμη κι αν ερχόταν, με τη στάση  αυτή το ΚΚΕ, της έμμεσης και σιωπηρής δήλωσης νομιμοφροσύνης, δεν θα μοιάζει καν με τις μωρές παρθένες γιατί  δεν θα του λείπει μόνο το λάδι αλλά και οι λαμπάδες.

Με άλλα λόγια, το πνεύμα της σημερινής πολιτικής του ΚΚΕ δεν μοιάζει με το πνεύμα του "Γράμματος"  του Νίκου Ζαχαριάδη όσο κι αν επικαλείται το όνομά του. Μοιάζει περισσότερο με το πνεύμα του "Μανιφέστου της Παλαιάς ΚΕ" όπου το παρελθόν συντρίβει το παρόν αποπέμποντας το μέλλον στον..."μεταφυσικό χρόνο" της "δευτέρας παρουσίας". Η "θεοποίηση" του θύματος σε δεύτερο χρόνο,( όπως επιτάσσει ο φαύλος κύκλος του θυσιαστικού μηχανισμού) εν προκειμένω του Πλουμπίδη που "άδικα" υπέστη τις διώξεις του "τέρατος" Ζαχαριάδη έχει συντελεστεί πλήρως ενώ η "θεοποίηση" του Ζαχαριάδη δεν μπορεί να συντελεστεί για δεύτερη φορά όσο κυριαρχεί η άποψη ότι είναι "θύτης".

Πέμπτον: 

Ο Ζαχαριάδης όμως δεν είναι απ' την αρχή θύτης. Γίνεται στο τέλος υποκύπτοντας, κακήν κακώς, στον μιμητικό ανταγωνισμό, στη μιμητική βία του αντιπάλου του και προβαίνει με τη σειρά του στην αποπομπή του Πλουμπίδη ως εξιλαστήριου θύματος. Όταν, όπως είπαμε, σε δεύτερο χρόνο επέρχεται η "θεοποίηση" του "θύματος-Πλουμπίδη" έρχεται και η σειρά της αποπομπής Ζαχαριάδη. Αυτή η αποπομπή φτάνει μέχρι το...Σουργκούτ της Σιβηρίας. Και δεν εξαιρεί ούτε τον ίδιο! Αποπέμπει και ο ίδιος τον εαυτό του εφόσον και η Πατρίδα εξακολουθεί να μην δέχεται να τον δικάσει  δίκαια, είκοσι ολόκληρα χρόνια μετά την πρώτη αίτησή του, αλλά και το κόμμα του δεν εννοεί να πάψει την αποπομπή αυτή. 

Εδώ βλέπουμε την ισχύ του θυσιαστικού μηχανισμού   με έναν όμως ιδιάζοντα τρόπο επειδή ο Ζαχαριάδης είναι φορέας μιας διαφορετικής, από εκείνης του Πλουμπίδη, οντολογίας. Με αυτή την πράξη εξεγείρεται έναντι του κόμματος. Κληροδοτώντας  το κουφάρι του κάνει την έσχατη εξέγερση. Κάτι τέτοιο στον Πλουμπίδη είναι αδιανόητο και όταν  αυτός παρασύρεται από τον θυσιαστικό μηχανισμό, δηλώνει ότι ισχύει ό,τι πει το κόμμα και "αν πει ότι είμαι χαφιές είμαι χαφιές". Περιμένει δε τη δικαίωση μετά θάνατον και πάλι από το ίδιο το κόμμα το οποίο πια έχει δική του μεταφυσική οντότητα. Ακριβώς αυτό είναι και το σημείο που εξάρουν οι κομματικοί κομμουνιστές θεωρώντας ότι πρόκειται για τη λυδία λίθο της επαναστατικότητας. Παραγνωρίζουν όμως ότι  αληθινοί επαναστάτες ήταν εκείνοι που σήκωσαν ανάστημα όχι μόνο έναντι της κοινωνίας αλλά και έναντι του ίδιου τους του κόμματος μη χαριζόμενοι ούτε (και κυρίως) στον εαυτό τους. Βέβαια έχουν ένα μέρος δίκιο. Τα μεγάλα εγχειρήματα για την κοινωνική αλλαγή απαιτούν η θέληση του συλλογικού να είναι και η θέληση των ατόμων που το απαρτίζουν και η θέληση του κάθε ατόμου να γίνεται θέληση του συλλογικού. Είναι άλλο πράγμα όμως η εξασφάλιση αυτής της θέλησης μέσα από την αναζήτηση και εμπέδωση μιας ενιαίας οντολογίας και άλλο πράγμα η υποκατάσταση της οντολογίας με την υποταγή και την ισοπέδωση του ατόμου από την ομάδα. 

Η ισχύς του θυσιαστικού μηχανισμού φαίνεται και σε μας τους ίδιους. Οι άνθρωποι μάλιστα που εξακολουθούν να πιστεύουν στο ΚΚΕ και στην "επιστημονικότητα" των αναλύσεών του, όταν συζητούν για τους δύο αντιπάλους δεν αναφέρονται ποτέ στην απόφαση του Πολιτικού Γραφείου για τον Πλουμπίδη τον Ιούλιο του '52. Επειδή δε, η μιμητική βία, έφτασε και σε καλλιτεχνικά ύψη (δεν είναι ειρωνικός ο όρος και υπολήπτομαι πέρα για πέρα τον Μάνο Ελευθερίου και τη μουσική επένδυση του Θ. Μικρούτσικου) και τραγουδήθηκε ευρέως το "τη νύχτα που δικάζουν τον Πλουμπίδη/ οι λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά", ο καθένας φοβάται να κρίνει ελεύθερα τον Πλουμπίδη γιατί ενδεχομένως να του προσάψουν ότι είναι το σκυλί που αγκαλιάζει τους λύκους. Το ότι οι λύκοι ήδη έχουν αγκαλιάσει τα σκυλιά που φυλάνε τον κατασκευασμένο μύθο του Πλουμπίδη δεν ενοχλεί κανέναν. 

Και εν πάση περιπτώσει η άρση του θυσιαστικού μηχανισμού, το σπάσιμο του φαύλου θυσιαστικού κύκλου, όπου ο ένας εκβάλλει τον άλλον ες αεί,  επιτυγχάνεται μέσα από του "στραβού το δίκιο". Έχει και ο "στραβός" Ζαχαριάδης το δίκιο του και δεν μπορεί οι άνθρωποι που θεωρούν τον εαυτό τους ταγμένο στην υπόθεση της γης των κολασμένων να του το ποδοπατάνε.

Στη συνέχεια δημοσιεύονται:

1) Οι δύο αποφάσεις του ΚΚΕ για τον Πλουμπίδη από τα Επίσημα Κείμενα του Κόμματος. Η μία τον Ιούλιο του 1952 και η άλλη τον  Αύγουστο του 1958.  Η μία τον καταγγέλλει και τον καθαιρεί με είκοσι κατηγορίες και η άλλη που τον αποκαθιστά δεν μπαίνει στον κόπο να αναιρέσει έστω και μία απ' τις κατηγορίες αυτές. Αντίθετα με ό,τι πιστεύεται, δεν είναι επαίσχυντη η πρώτη που καλώς ή κακώς εδράζεται σε κάποια επιχειρήματα και κάποιο σκεπτικό. Είναι η δεύτερη που αγνοώντας όλα αυτά που προηγήθηκαν, τόσο αίμα και τόσες τραγωδίες, ανατρέπει την προηγούμενη χωρίς κανένα επιχείρημα και χωρίς κανένα σκεπτικό! Σε μια εποχή μάλιστα που οι συνθήκες επέτρεπαν τη συζήτηση πολύ περισσότερο από την εποχή της πρώτης. Απέραντη περιφρόνηση των μελών, στελεχών και οπαδών του Κόμματος, απόλυτος απρόσωπος πυραμιδικός δεσποτισμός. "Εμείς λέμε ότι δεν υφίσταται ζήτημα και εσάς δεν σας πέφτει λόγος ούτε και χρειάζεται να ξέρετε το πώς και το γιατί"! Αυτά από εκείνους που θεωρούσαν τον Ζαχαριάδη εχθρό της εσωκομματικής δημοκρατίας και της διαφάνειας.

2) Τα δύο κείμενα των Ζαχαριάδη και Πλουμπίδη. Το πρώτο, του Ζαχαριάδη, είναι το "Γράμμα" και το  δεύτερο, του Πλουμπίδη, είναι το "Μανιφέστο της Παλαιάς ΚΕ". Όπως δημοσιεύονται στα Επίσημα Κείμενα του ΚΚΕ. Για περισσότερα πάνω στα κείμενα αυτά και στις διαφορές τους βλέπε εδώ

879

Απόφαση του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ

Για τον Νίκο Πλουμπίδη (Μπάρμπα)

1. Το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ εξετάζει, δυο χρόνια τώρα, την υπόθεση του Νίκου Πλουμπίδη (Μπάρμπα), δασκάλου και μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ. Τα στοιχεία που συγκεντρώθηκαν σε βάρος του αποδείχνουν κατά τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι ο Νίκος Πλουμπίδης ή Μπάρμπας είναι παλιός προβοκάτορας στο ΚΚΕ, ίσως ένας απ' αυτούς που με τη δημιουργία της Αστυνομίας Πόλεων η αγγλική αστυνομική αποστολή κατάρτισε και έστειλε στο ΚΚΕ, της σειράς Μάθεση-Σιάντου-Βαφειάδη-Καραγιώργη.

Ο Ν. Πλουμπίδης προωθήθηκε στο ΚΚΕ απ' τη συνδικαλιστική-δημοσιοϋπαλληλική πλευρά. Εμφανίστηκε στην Αθήνα στα χρόνια της φραξιονιστικής πάλης 1929-1931, όπου πήρε δραστήρια μέρος. Τον ήξερε και τον εκτιμούσε ο αποστάτης Σκλάβαινας. Με τη μεσολάβηση του Πλουμπίδη ο Σκλάβαινας έβρισκε σπίτια για τις συνεδριάσεις και το μηχανισμό του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Ο Πλουμπίδης δούλεψε στην Κεντρική Υπαλληλική Επιτροπή, στην ΚΟ Αθήνας μαζί με τον Ασημίδη και στην Εκτελεστική Επιτροπή της ΕΓΣΕΕ. Στο 6° Συνέδριο του ΚΚΕ (Δεκέμβρης 1935) εκλέχτηκε αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Ο ίδιος στη βιογραφία του αναγνωρίζει ότι μπήκε στο κίνημα το 1929 και «τυπικά» ήταν απ' τις αρχές του 1926. Ενώ παλιότερα κορόιδευε το Κόμμα για ανύπαρκτη δράση του στη Θεσσαλία κλπ. Είναι παραμύθια ότι υπόφερε πολλά στη ζωή του, έφαγε πολύ ξύλο, έγινε φυματικός, και άλλα παρόμοια.

Στο κόμμα ο Ν. Πλουμπίδης δημιούργησε και καλλιέργησε τη φήμη του «μάρτυρα-φυματικού» και του στυλοβάτη του ΚΚΕ. Το πρόσχημα του επαγγελματία φυματικού, που έκανε στο κίνημα, το χρησιμοποίησε για να κάνει πιο καλά τη δουλειά του. Η προβοκατόρικη δράση του Ν. Πλουμπίδη ξεδιαλύνεται, κυρίως από την 4η Αυγούστου (μεταξική δικτατορία) και μετά. Από τότες προβοκατόρικη και χαφιέδικη είναι όλη η δουλειά του. Παραδίνει στην ασφάλεια ανώτερα στελέχη του ΚΚΕ, διαστρεβλώνει συνειδητά τη γραμμή του ΚΚΕ σε δύσκολες για το Κόμμα μας στιγμές και, με τα διάφορα στραπατσαρίσματα της πολιτικής του ΚΚΕ, τις κωλυσιεργίες του, τις διαβολές του και τις προβοκάτσιες, κάνει, όσο του επιτρέπουν οι συνθήκες, συνέχεια ζημιά στο κόμμα. Ο Ν. Πλουμπίδης βοήθησε από τη δικιά του μεριά τους άλλους προβοκάτορες Μάθεση-Σιάντο κλπ. να κάνουν τη χαφιέδικη τους δουλειά στο ΚΚΕ. Με πρόταση του Σιάντου ο Πλουμπίδης μπήκε στα 1938 στο ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Με πρόταση πάλι του Σιάντου ξαναμπήκε στο ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ το 1942 και έμεινε μέχρι τον Απρίλη 1945.

2. Τα στοιχεία, που δείχνουν τον προβοκατόρικο ρόλο του Ν. Πλουμπίδη στο ΚΚΕ, είναι τα παρακάτω:

Πρώτο: Στα 1937-39 βοήθησε στα χτυπήματα που έδωσαν οι Σιάντος-Μάθεσης κατά του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και του κεντρικού μηχανισμού του κόμματος. Παράδινε τα στελέχη του κόμματος στην ασφάλεια και παρουσιάζονταν ότι είναι «άρρωστος», «ετοιμοθάνατος» κλπ. και γυρνούσε ελεύθερος, από σανατόριο σε σανατόριο. Για να κρύψει τη βρομερή δουλειά του έπαιξε σπουδαίο ρόλο στη συκοφάντηση και εξόντωση του Δαμασκόπουλου. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Πλουμπίδης κάθησε μόνο δυο μέρες στη φυλακή, πριν τη δικτατορία και όταν πιάστηκε το 1939 στάλθηκε στις φυλακές του σανατόριου «Σωτηρία» και μετά εξορία στην πατρίδα του Τρίπολη για να τον διευκολύνουν να «δραπετεύσει».

Δεύτερο: Ο Ν. Πλουμπίδης πήρε υπό την προστασία του και ενίσχυσε λυσσασμένα στα χρόνια 1939-40-41 την παλιά «Κεντρική Επιτροπή» που είχε επικεφαλής τους προβοκάτορες Μάθεση-Παπαγιάννη και που μαζί με την άλλη χαφιέδικη σπείρα της «Προσωρινής Διοίκησης» του Τυρίμου-Μιχελίδη κλπ. παρουσιάζονταν σαν εκπρόσωποι της καθοδήγησης του ΚΚΕ και στην πράξη εφάρμοζαν την αγγλική γραμμή του Μεταξά-Μανιαδάκη και διάλυσαν τις οργανώσεις του ΚΚΕ, παραδίνοντας στην ασφάλεια όλους τους αγωνιστές μας. Ο Ν. Πλουμπίδης έκανε τότες μεγάλη φραξιονιστική προσπάθεια για να πείσει ιδιαίτερα τους φυλακισμένους-εξόριστους αγωνιστές του ΚΚΕ, για να υποστηρίξουν τη χαφιέδικη παλιά «Κεντρική Επιτροπή».

Τρίτο: Ιδιαίτερα καθαρός είναι ο ρόλος του Ν. Πλουμπίδη στην προδοσία και ματαίωση της αποστολής του Γιάννη Μιχαηλίδη απ' την Κέρκυρα στα 1939. Έτσι εμπόδισε την προσπάθεια που έκανε τότες το κόμμα μας για να απομονώσει τον Μάθεση και τους άλλους χαφιέδες. Ο Πλουμπίδης πρόδωσε τον Γιάννη Μιχαηλίδη που μετά τη σύλληψη του πρόδωσε και πέρασε με το μέρος του ταξικού εχθρού. Η σύλληψη του Πλουμπίδη από την ασφάλεία στα 1939 έγινε για καμουφλάζ. Αφού παράδωσε τον Μιχαηλίδη και για να καλυφθεί η πράξη του αυτή, που ήταν πολύ χτυπητή.

Τέταρτο: Ο Ν. Πλουμπίδης διαφώνησε με το ανοιχτό γράμμα του σ. Ν. Ζαχαριάδη το 1940, που καθόριζε τότε τη σωστή γραμμή του ΚΚΕ ενάντια στη φασιστική επιδρομή του Μουσολίνι, υποστήριξε ότι το γράμμα ήταν πλαστό και παρουσιάστηκε σαν υπερασπιστής του ΚΚΕ απ' τα «αριστερά». Έτσι δημιουργούσε σύγχυση στο κόμμα και στο κίνημα και για τον εαυτό του πολιτική αίγλη ορθόδοξου «στυλοβάτη» του κόμματος. Αργότερα στα 1942, για να εξαπατήσει το κόμμα «παραδέχτηκε» με υποκριτικό γράμμα στον παράνομο «Ρίζο» ότι έκανε λάθος, ότι «παρασύρθηκε» και είπε πως το γράμμα του σ. Ν. Ζαχαριάδη είναι πλαστό.

Πέμπτο: Στην περίοδο της πρώτης κατοχής καλλιεργούσε τη διαφθορά στην Κ. Οργάνωση της Αθήνας, που την καθοδηγούσε μέχρι τον Απρίλη 1943, συγκέντρωνε στα καθοδηγητικά πόστα της οργάνωσης αυτής όλους τους δηλωσίες και τους ύποπτους. (Ο Ν. Πλουμπίδης ενώ παρουσιάζονταν πάντα σαν ηθικολόγος, είχε διεφθαρμένη ατομική ζωή γυναικά και έκφυλου. Είναι χαρακτηριστικό ότι στα 1930 τα γυναικεία στελέχη του κόμματος στους δασκάλους διαφώνησαν -γι' αυτό- με την πρόταση του Ν. Πυλιώτη να μπει ο Ν.Πλουμπίδης στη διοίκηση της διδασκαλικής Ομοσπονδίας). Κρατούσε στην πρώτη κατοχή στα χέρια του το μηχανισμό του κόμματος, όπου συγκέντρωνε ύποπτα στοιχεία και πράκτορες της Ιντέλιτζενς Σέρβις. Είχε στενές σχέσεις με τον προβοκάτορα πολυεκατομμυριούχο Πετσόπουλο. Ήταν το δεξί χέρι του Σιάντου στη συνειδητή διαστρέβλωση της γενικής γραμμής του ΚΚΕ. Στην απελευθέρωση βοηθούσε «στο όνομα της τάξης» την αστυνομία να διαλύει τις συγκεντρώσεις των εργαζομένων. Επέμβαινε και έσωζε γνωστούς πράκτορες της Γκεσταπό και της Ιντέλιτζενς Σέρβις απ' τη δίκαιη τιμωρία του λαού.

Έκτο: Ο ρόλος του Ν. Πλουμπίδη στην «Οργάνωση Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών» (ΟΠΛΑ), όπου χρημάτισε πρώτος καθοδηγητής της, είναι καθαρά προβοκατόρικος. Απ' την πρώτη στιγμή η ΟΠΛΑ ξέφυγε απ' την αποστολή της. Ο Πλουμπίδης συγκέντρωσε στην ΟΠΛΑ πράκτορες της Ιντέλιτζενς Σέρβις (κρατούσε επαφή με το γνωστό πράκτορα της Ιντέλιτζενς Πελτέκη, με τον Έβερτ κλπ. Συνεχίζονται οι σχέσεις του με τον αρχιχαφιέ Πανόπουλο) και ύποπτα στοιχεία και παράλληλα εξωθούσε την ΟΠΛΑ σε πράξεις με χωρίς κανένα πολιτικό νόημα για να την εκθέσει σαν τρομοκρατική, συμμορίτικη οργάνωση και να τη βγάλει απ' το σωστό δρόμο. Την περίοδο αυτή συστηματικά δούλεψε ο Πλουμπίδης για να διαφθείρει και να χαλάσει, όσο το δυνατό περισσότερα στελέχη του Κόμματος.

Έβδομο: Μετά τη Βάρκιζα ο Ν. Πλουμπίδης έπαιρνε δραστήριο μέρος στο να βρίσκονται και να νοικιάζονται σπίτια για το μηχανισμό του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Όλα αυτά τα σπίτια τα ήξερε η ασφάλεια και στην κατάλληλη στιγμή τα χτύπησε και σμπαράλιασε το μηχανισμό μας. Όλος ο παλιός μηχανισμός, που ήξερε άμεσα ή έμμεσα ο Πλουμπίδης, είναι στα χέρια της ασφάλειας.

Όγδοο: Στα 1948-49 με βοηθό τον προστατευόμενο του χαφιέ Αχιλλέα Μπλάνα, διάλυσε την Κομματική Οργάνωση Αθήνας, την μεγαλύτερη οργάνωση του ΚΚΕ. Εμπόδισε συστηματικά να βγούνε χιλιάδες μέλη του κόμματος, απ' την ΚΟΑ, στο βουνό. Καλλιεργούσε τη «θεωρία» ότι όποιος θα βγει στο βουνό είναι... δειλός. Απαγόρευσε στο «Ρίζο» να γράφει για το ΔΣΕ. Πρωτοστάτησε στην προβοκάτσια του Μουτσουγιάννη, για να στείλει σειρά απ' τα καλύτερα στελέχη του κόμματος στην ΚΟΑ στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Ένατο: Έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο χτύπημα του μηχανισμού του ΠΓ της ΚΕ στην Αθήνα στα 1948-49, πρόδωσε στην ασφάλεια το σ. Στέργιο Αναστασιάδη και άλλα στελέχη του ΚΚΕ που εκτελέστηκαν. Αυτός παρουσιάζεται σαν «ασύλληπτος» και «άρρωστος» που δεν ανακατεύεται δήθεν στην οργανωτική δουλειά και κατορθώνει κάθε φορά να «γλιτώνει» απ' τα χέρια της ασφάλειας.

Δέκατο: Όταν ο Ν. Πλουμπίδης κατάλαβε ότι το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ μπορεί να αποκαλύψει την προβοκατόρικη δράση του, αρνήθηκε να βγει στο βουνό και να πάει εκεί που του υπόδειξε το κόμμα. Έτσι έδειξε ξεκάθαρα ποιος είναι.

Ενδέκατο: Στις εκλογές της 5ης του Μάρτη 1950 διαστρέβλωσε τη γραμμή του κόμματος και ενίσχυε, σχεδόν φανερά, τους Σβώλο-Σοφιανόπουλο. Η όλη του προσπάθεια την περίοδο αυτή είναι να κατατοπίζει στραβά -έτσι νόμιζε ο ίδιος- την καθοδήγηση του κόμματος.

Δωδέκατο: Ο Ν. Πλουμπίδης παρέδωσε στην ασφάλεια τον ήρωα τον ελληνικού λαού και μέλος της ΚΕ τον ΚΚΕ σ. Νίκο Μπελογιάννη και πρωτοστάτησε στην εξόντωση τον.

Δέκατο τρίτο: Ο Ν. Πλουμπίδης πρόδωσε και παράδωσε στην ασφάλεια τον Ν. Βαβούδη και πρωτοστάτησε στο να περάσει (ο Βαβούδης) με το μέρος της και το ΓΕΣ.

Δέκατο τέταρτο: Όσο καιρό η καθοδήγηση του κόμματος είχε επαφή με τον Ν. Πλουμπίδη, πολλές φορές προσπαθούσε να την αποπροσανατολίσει και πήγαινε να την μπερδέψει σχετικά με πρόσωπα και πράγματα. Έκανε μεγάλη προσπάθεια για να πείσει το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ να χαρακτηρίσει σαν ύποπτους, τροτσκιστές και τιτικούς, όσους δε συμφωνούσαν μαζί του και ήξερε ότι θα μπορούσαν να τον ξεσκεπάσουν.

Δέκατο πέμπτο: Ο Ν. Πλουμπίδης είχε πάντα σχέσεις με ύποπτους και διεφθαρμένους ανθρώπους σαν τον Υφηγητή του Πανεπιστημίου Ιφικράτη Χατζημανώλη (μ' αυτόν δημιούργησαν το παραμύθι του «μάρτυρα» φυματικού) και μέσω αυτουνού κρατούσε σύνδεση με πράκτορες της Ιντέλιτζενς , Σέρβις σαν τον αρχιπράκτορα των εγγλέζων Μ. Κύρκο, τον Πελτέκη και άλλους. Χρησιμοποιεί το δηλωσία και ύποπτο Κ. Μπασάκο, που όλο του το παρελθόν είναι σκοτεινό και έχει κάνει φραξιονιστική διαλυτική δουλειά στην ΚΟ Αθήνας.

Δέκατο έκτο: Στις τελευταίες εκλογές της 9ης του Σεπτέμβρη 1951 ο Ν. Πλουμπίδης έκανε αρκετές πολιτικές προβοκάτσιες. Στραπατσάρισε και σαμποτάρισε τη γραμμή του κόμματος, κωλυσιέργησε την υποβολή των υποψηφιοτήτων, διέκοψε την επαφή, πήγε να φτιάξει εκλογικό συνασπισμό την ΕΛΑ (ενάντια στην ΕΔΑ) με ανοιχτούς χαφιέδες και πάλεψε λυσσασμένα και επέβαλε να μην μπει στην Αθήνα η υποψηφιότητα του σ. Ν. Μπελογιάννη. Με την καθοδήγηση του Πλουμπίδη μπήκαν υποψήφιοι στο συνδυασμό της ΕΔΑ στη Θεσσαλονίκη ο χαφιές Παπαγιάννης Μήτσος και στην Αθήνα ο πράκτορας της Ιντελιτζενς Κοκορέλης.

Η απόφαση μας της 5/5/52 λέει:

«9. Η σύλληψη του Μπελογιάννη είναι έργο προδοτών. Στην εκτέλεση του βοήθησαν άλλοι προδότες σαν τον Μιχάλη Κύρκο και μερικούς άλλους που λυσσασμένα πάλεψαν για να μην μπει η υποψηφιότητα του Μπελογιάννη στο συνδυασμό της ΕΔΑ στην Αθήνα, στις βουλευτικές εκλογές της 9ης του Σεπτέμβρη. Αν έμπαινε στην Αθήνα η υποψηφιότητα του Μπελογιάννη θα εκλεγόταν βουλευτής και η πραγματοποίηση της εκτέλεσης του θα σκόνταφτε σε ακόμα πιο μεγάλα εμπόδια. Ο λαός δε θα ξεχάσει ποτέ αυτή την προδοσία και θα τιμωρήσει αμείλικτα όλους τους προδότες του Μπελογιάννη.»

Σήμερα καταγγέλλουμε στον ελληνικό λαό ότι εκείνος που πρόδωσε τον Ν. Μπελογιάννη και αντέδρασε για να μην μπει η υποψηφιότητα του είναι ο προβοκάτορας Πλουμπίδης μαζί με τον Μ. Κύρκο.

Δέκατο έβδομο: Ο Ν. Πλουμπίδης σε συνεννόηση με τον αρχιχαφιέ Πανόπουλο και το ΓΕΣ έκανε την τελευταία «θεαματική δήλωση» με το γράμμα του στο δικηγόρο κ. Τσουκαλά ότι αυτός (ο Πλουμπίδης) είναι ο αρχηγός του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ και θα παρουσιαστεί στις αρχές, μόλις οι μοναρχοφασίστες μετατρέψουν τη θανατική καταδίκη του Ν. Μπελογιάννη σε ισόβια δεσμά. Με τον τρόπο αυτό ο Πλουμπίδης πήγαινε να σκεπάσει το γεγονός ότι αυτός πρόδωσε τον Μπελογιάννη και παράλληλα ν' αποκτήσει «καινούργιο» πολιτικό κεφάλαιο. Και η προβοκάτσια του αυτή, με το σωστό χειρισμό μας, απότυχε. Οι μοναρχοφασίστες, εκτελώντας διαταγή των αμερικάνων, τουφέκισαν το σ. Ν. Μπελογιάννη. Ο προβοκάτορας Πλουμπίδης από καιρό δεν έχει καμιά σχέση με τον παράνομο μηχανισμό του ΚΚΕ.

Δέκατο όγδοο: Ένα από τα πολλά στοιχεία που δείχνουν το χαφιεδικό ρόλο του προβοκάτορα Ν. Πλουμπίδη είναι και ότι είναι «ασύλληπτος» φαντομάς. Στη δικτατορία του Μεταξά πιάστηκαν οι πιο κοντινοί συνεργάτες του στην Αθήνα-Θεσσαλονίκη κλπ. κι αυτός δεν πάθαινε τίποτα. Τον έπιασαν το 1939 μόνο για να σκεπάσουν την παράδοση απ' αυτόν στην ασφάλεια του Μιχαηλίδη. Στα 1947 με τις μεγάλες συλλήψεις του Ζέρβα τον έπιασαν και τον άφησαν. Στα χρόνια του ένοπλου αγώνα του ΔΣΕ, ενώ πιάστηκαν και εκτελέστηκαν δεκάδες ανώτερα στελέχη του ΚΚΕ, ο Πλουμπίδης δεν έπαθε τίποτα. Και μάλιστα τη στιγμή που είναι γνωστό ότι δεν έπαιρνε κανένα συνωμοτικό μέτρο, γυρνάει σε γνωστά στην ασφάλεια σπίτια και κάνει προσωπικές επαφές με ύποπτα στοιχεία και πράκτορες της Ιντελιτζενς Σέρβις και των Αμερικανών. Στους εργάτες και τους αριστερούς κύκλους της Αθήνας έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση το γεγονός ότι ο Πλουμπίδης ερχόταν, στις εκλογές της 9ης του Σεπτέμβρη 1951, με πολύ μεγάλη ευκολία σε επαφή με διάφορους πολιτικούς παράγοντες και τις φυλακές, χωρίς να τον ενοχλεί η ασφάλεια.

Δέκατο ένατο: Ο Ν. Πλουμπίδης, σε συνεργασία με τον αρχιχαφιέ Πανόπουλο, βοήθησε τους Πλαστήρα-Ρέντη για ν' ακυρώσουν την εκλογή των εξόριστων βουλευτών της ΕΔΑ και την αποστολή τους για δεύτερη φορά στην εξορία, με τις προβοκάτσιες ότι δήθεν ο γενικός γραμματέας του ΑΚΕ σ. Γαβριηλίδης έστειλε παράνομα τηλεγραφήματα απ' τον... Αη Στράτη στην καθοδήγηση του ΚΚΕ κλπ.

Εικοστό: Ο Ν. Πλουμπίδης χάλκεψε πολλά απ' τα τηλεγραφήματα του δολοφόνου Ρέντη για δήθεν στρατιωτικές πληροφορίες που έπαιρνε το ΚΚΕ και για εκθέσεις του Μπελογιάννη στην καθοδήγηση του ΚΚΕ όπου δήθεν ζητούσε ανταλλαγή με πρώην αιχμάλωτους του ΔΣΕ κλπ. κλπ., για να δικαιολογήσει τις μαζικές θανατικές καταδίκες. Τα τηλεγραφήματα που λέει ότι έπιασε ο Ρέντης έχουν σκαρωθεί από τις υπηρεσίες του, απ' τον Πανόπουλο-Πλουμπίδη καθώς και όλη η σκηνοθεσία του μοναρχοφασισμού και της αμερικανοκρατίας ενάντια στο ΚΚΕ για κατασκοπεία, ασυρμάτους κλπ.

3. Τα στοιχεία σε βάρος του προβοκάτορα Ν. Πλουμπίδη είναι συντριπτικά. Στο τελευταίο διάστημα ανέλαβε να υπερασπίσει τον προβοκάτορα Πλουμπίδη ο γενικός διευθυντής της αστυνομίας πόλεων ιντελιτζενσερβίτης αρχιχαφιές Πανόπουλος. Ο Πανόπουλος, σε ανακοίνωση του στην εφημερίδα «Βήμα» της 23ης Μαρτίου 1952, κάνει λυσσασμένη συκοφαντική εκστρατεία ενάντια στον εθνικό μας ήρωα σ. Ν. Μπελογιάννη, λίγες μέρες πριν την άνανδρη εκτέλεση του, που τον παρουσιάζει σαν «δειλό» και «νταή» και εκθειάζει τον Πλουμπίδη. «Ο Πλουμπίδης -λέει ο αρχιχαφιές Πανόπουλος- είναι ιδιαίτερος συμπολίτης μου. Συνδέομαι ιδιαίτερα με αρκετούς φίλους του και τινας του ιδιαιτέρου περιβάλλοντος του και έχω σχηματίσει την πεποίθησιν ότι και εύψυχος είναι και πρόθυμος εις την ανάληψιν οιασδήποτε ευθύνης. Προπαντός, είναι ειλικρινής, λιτοδίαιτος, και απηλλαγμένος των αριβιστικών τάσεων του συνόλου σχεδόν των κομματικών συντρόφων του.» («Βήμα», 23/3/52, τελευταία σελίδα).

Αυτό λέει για τον προβοκάτορα Πλουμπίδη ο αρχιχαφιές Πανόπουλος. Τον έχει πάρει ανοιχτά υπό την προστασία του. Μαζί με τους χοντροκομμένους επαίνους του Πανόπουλου ότι «ο Πλουμπίδης ζει εις τας Αθήνας εν παρανομία από ετών. Παρά του ότι είναι πλήρως κλονισμένη εκ φυματιώσεως η υγεία του κλπ.... ότι αυξαίνει το γόητρον του Πλουμπίδη εις τας μάζες του κόμματος», αναφέρει -ο Πανόπουλος- στην ίδια του ανακοίνωση στο «Βήμα» της 23/3/52 και αρκετά στοιχεία, που μόνο απ' τον Πλουμπίδη μπορούσε να μάθει και απ' όπου φαίνεται η χαφιεδική συνεργασία μαζί του.

Ο αρχιχαφιές Πανόπουλος καλεί τον προβοκάτορα Ν. Πλουμπίδη να «αμυνθεί» κατά του ΚΚΕ «και να γίνει περισσότερον απ' ότι είναι σήμερον επικίνδυνος» δηλαδή, να χρησιμοποιήσει τις παλιές, γνωστές σ' αυτόν, μέθοδες της ασφάλειας με τη δημιουργία στα 1939-40 της χαφιέδικης παλιάς ΚΕ και της ΠΔ του Μανιαδάκη, που τόσο άδοξα πήγαν να τις «αναστήσουν» οι χαφιέδες «αντιηγετικοί». Ο Πανόπουλος ηρωποιεί τον Πλουμπίδη για να τον ευκολύνει στην προσπάθεια, που μαζί με άλλους κάνει να σκαρώσουν «μεγάλο» αντικουκουέδικο «αριστερό» Κόμμα. Στη δουλειά αυτή συνεργάζονται οι Κύρκος, Ζάκκας, Σβωλοτσιριμώκοι και ορισμένοι παλιοί και αποστάτες παράγοντες του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ. Σήμερα όμως ο λαός δεν παρασέρνεται από παρόμοια χαφιεδικά κόλπα και κατασκευάσματα.

Όπως έδειξαν τ' αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών και το παλλαϊκό κίνημα, έπειτα από την υποχώρηση μας στο Βίτσι-Γράμμο τον Αύγουστο του 1949, ο λαός της Ελλάδας εγκρίνει την πολιτική γραμμή του ΚΚΕ και στιγματίζει τους οπορτουνιστές, τους δειλούς, τους λιποτάκτες και τους προβοκάτορες τύπου Πλουμπίδη και Σία.

4. Το Π Γ της ΚΕ του ΚΚΕ με βάση τα παραπάνω στοιχεία, αποφασίζει:

α) Διαγράφει τον Πλουμπίδη από μέλος του ΚΚΕ και τον καταγγέλλει στο λαό και στο κόμμα σαν χαφιέ, προβοκάτορα και προδότη.

β) Καλεί τα μέλη του κόμματος και τους εξωκομματικούς που γνώρισαν τον Πλουμπίδη να στείλουν ό,τι στοιχεία έχουν γι' αυτόν στην καθοδήγηση του κόμματος.

γ) Αναθέτει σε επιτροπή με επικεφαλής το σ. Γιώργη Ερυθριάδη να επεξεργαστούν όλα τα στοιχεία και να δώσουν την πείρα που συγκεντρώθηκε, με άρθρα απ' τον κομματικό τύπο και το «Φ.Α.», για να μάθουν τα μέλη του κόμματος και ο λαός τις προβοκατόρικες μέθοδες του Πλουμπίδη.

δ) Αναθέτει στο ΟΓ της ΚΕ (Τμήμα Στελεχών και Επαγρύπνησης) να δουλέψει, μέσα σ' ένα χρόνο, μια μπροσούρα που να δείχνει πώς δούλεψαν, κατά καιρούς στο ΚΚΕ, οι προβοκάτορες απ' τους Σαργολόγο-Πουλιόπουλο μέχρι τους Μάθεση-Σιάντο-Βαφειάδη-Καραγιώργη και Πλουμπίδη.

ε) Παραδίνει τον Πλουμπίδη στην κοινή περιφρόνηση του λαού και τον καλεί να μεταχειριστεί τον Πλουμπίδη σαν χαφιέ και προδότη του κινήματος που έστειλε τον Ν. Μπελογιάννη και δεκάδες άλλα στελέχη του ΚΚΕ, στο εκτελεστικό απόσπασμα.

στ) Αναθέτει στο ΟΓ της ΚΕ του ΚΚΕ (Τμήμα Στελεχών και Επαγρύπνησης) να συνεχίσει παραπέρα την εξέταση της υπόθεσης του προβοκάτορα Πλουμπίδη. Να μελετηθεί το ιδιαίτερο περιβάλλον του Πλουμπίδη και ο κύκλος των άμεσων συνεργατών του για ν' αποκαλύψουμε και κείνους που συνειδητά τον βοήθησαν στην προβοκατόρικη δουλειά του.

5. Η αποκάλυψη του χαφιεδικού ρόλου του προβοκάτορα Πλουμπίδη επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά το βασικό δίδαγμα που έβγαλε η III Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ: ότι πρέπει να δυναμώσουμε ακόμα πιο πολύ την επαγρύπνηση μέσα στο κόμμα. Ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ούτε για μια στιγμή ότι ο ταξικός εχθρός, με την καθοδήγηση των ξένων αμερικανοάγγλων αφεντικών του, δε χτυπάει το ΚΚΕ μόνο με τις φυλακές, τις κρεμάλες και τις εκτελέσεις. Μα και με το όπλο της προβοκάτσιας, που την έχει κάνει «επιστήμη», για να επιδρά και να διαστρεβλώνει την πολιτική γραμμή του ΚΚΕ και να του δίνει σοβαρά χτυπήματα απ' τα μέσα. Ότι ο ταξικός εχθρός από πολλά χρόνια, από την αρχή της ίδρυσης του ΚΚΕ, κυρίως απ' την πλευρά της αγγλικής αστυνομικής αποστολής και του ΓΕΣ, προετοίμασε και έστειλε χαφιέδες στο κόμμα με ειδική αποστολή στον καθένα, να προωθηθεί όσο μπορεί στο ΚΚΕ. Τη δουλειά αυτή τη συνεχίζουν σήμερα, στέλνοντας χαφιέδες στο κόμμα, Αμερικάνοι, Άγγλοι, τιτικοί κατάσκοποι, τροτσκιστοαρχείοι χαφιέδες, η ασφάλεια, το ΓΕΣ, όλοι οι εχθροί του λαού. θα πρέπει να έχουμε πάντα οξυμένη την επαγρύπνηση ενάντια σε κείνους που «διαφωνούν» με τη γραμμή του κόμματος, αυτούς που χάνουν το ταξικό αισθητήριο και παρουσιάζουν φαινόμενα κομματικής αποσύνθεσης, ενάντια στους οπορτουνιστές και τους φραξιονιστές κλπ. γιατί συνήθως ανάμεσα σ' αυτούς ο ταξικός εχθρός κρύβει τους προβοκάτορές του. Η φραξιονιστική επίθεση Παρτσαλίδη είναι επίσης κανάλι απ' όπου ο εχθρός χτυπά το κόμμα στη λυσσασμένη προσπάθεια του να το «εξοντώσει».

Η αποκάλυψη του προβοκάτορα Πλουμπίδη έδειξε και ένα άλλο. Όταν το ΚΚΕ συνδυάζει τη νόμιμη με την παράνομη δουλειά και επιμένει χωρίς ταλαντεύσεις, αποφασιστικά, στην εφαρμογή της γραμμής του, τότες αποκαλύπτει τους προβοκάτορες γιατί τους αναγκάζει να ξεσκεπαστούν. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του προβοκάτορα Πλουμπίδη. Η Ασφάλεια για να τον διευκολύνει και παράλληλα για να κρατά στα χέρια της κάθε νόμιμη κίνηση, έδινε τη δυνατότητα στον Πλουμπίδη να βγάζει εφημερίδες και άλλες νόμιμες δυνατότητες. Μα ταυτόχρονα αυτό επέτρεπε και στο ΚΚΕ να χρησιμοποιεί κάθε νόμιμο βήμα, ξεσκεπάζοντας αμείλικτα κάθε απόπειρα διαστρέβλωσης της γραμμής του. Και ακόμα να μπαίνει στα ίχνη για την αποκάλυψη του προβοκάτορα. Με το σωστό χειρισμό μας ο Πλουμπίδης ολοένα και περισσότερο έδειχνε ποιος είναι. Έτσι αντέδρασε στην υπόδειξη του ΚΚΕ να μην έχει καμιά σχέση με τον παράνομο κομματικό μηχανισμό. Ζητούσε απ' το ΠΓ της ΚΕ να τον ορίσει γενικό υπεύθυνο «για να λύνει όλα τα προκύπτοντα ζητήματα». Καλλιεργούσε τη «θεωρία» του Σιάντου ότι όλες οι συλλήψεις οφείλονται στην ικανότητα και την «επιστημονική» παρακολούθηση της ασφάλειας. Παρέδωσε τον Μπελογιάννη στην ασφάλεια. Ο Μπελογιάννης αν και ήταν προειδοποιημένος δε φυλάχτηκε απ' την πλευρά του Πλουμπίδη και πιάστηκε. Αντέδρασε ο Πλουμπίδης στην υποψηφιότητα του Μπελογιάννη, παραβιάζοντας ρητή εντολή του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και τελικά αποκαλύφτηκε. Χρησιμοποίησε διάφορα αστυνομικά κόλπα, «ότι θα βγει στους δρόμους για να τον πιάσει η ασφάλεια» κλπ. κλπ.!

Από δω βγαίνει το συμπέρασμα ότι, όταν το ΚΚΕ μελετά συστηματικά τα έργα του καθενός, δε συγχωρεί καμιά παραβίαση και διαστρέβλωση της γραμμής του κόμματος, και την πιο παραμικρή, συνδυάζει τη νόμιμη με την παράνομη δουλειά και εφαρμόζει τους κανόνες της μπολσεβίκικης συνωμοτικότητας και της σιδερένιας επαναστατικής επαγρύπνησης, τότες υπερασπίζει αποτελεσματικά το μηχανισμό και τους αγωνιστές του απ' τα χτυπήματα του ταξικού εχθρού, ανακαλύπτει και αφοπλίζει τους προβοκάτορες, Επαγρύπνηση και, πάλι επαγρύπνηση - αυτό το βασικό δίδαγμα βγάζει το ΚΚΕ απ' την αποκάλυψη του προβοκάτορα Πλουμπίδη.

6. Το ΚΚΕ αποκάλυψε, στη σειρά Μάθεση, Σιάντου, Βαφειάδη, Καραγιώργη, ακόμα έναν προβοκάτορα, τον Ν. Πλουμπίδη ή Μπάρμπα. Οι εχθροί μας θα βρουν την ευκαιρία να επικρίνουν με πολύ μεγάλη κακία το γεγονός αυτό. Μερικοί ταλαντευόμενοι μικροαστοί θα πουν: «Πάλι προβοκάτορές.» Το ΚΚΕ όμως καθοδηγείται από την παντοδύναμη διδασκαλία του μαρξισμού-λενινισμού που μας εξοπλίζει πώς πρέπει να παλεύουμε ενάντια στην πολιτική προβοκάτσια και το χαφιεδισμό.

Ο σ. Λένιν διδάσκει:

«Σε πολλές χώρες, και τις πιο προχωρημένες, η αστική τάξη στέλνει χωρίς αμφιβολία και θα στέλνει χαφιέδες μέσα στα Κομμουνιστικά Κόμματα. Ένα από τα μέσα για να καταπολεμηθεί αυτός ο κίνδυνος είναι ο σωστός συνδυασμός της παράνομης με τη νόμιμη δουλειά.»

Ο Λένιν αναφέροντας το παράδειγμα του χαφιέ Μαλινόφσκι που μπήκε στα 1912 στην ΚΕ των Μπολσεβίκων, λέει:

«Και αν δε μας έκανε ακόμα μεγαλύτερο κακό αυτό έγινε γιατί είχαμε βάλει σωστά το ζήτημα της σχέσης ανάμεσα στη νόμιμη και την παράνομη δουλειά. Για να κερδίσει την εμπιστοσύνη μας ο Μαλινόφσκι, σαν μέλος της ΚΕ και σαν βουλευτής στη Δούμα, ήταν υποχρεωμένος να μας βοηθήσει να βγάζουμε νόμιμες καθημερινές εφημερίδες που ήξεραν να παλεύουν ενάντια στον οπορτουνισμό των μενσεβίκων και να προπαγανδίζουν, με κατάλληλα σκεπασμένες μορφές τις βάσεις του μπολσεβικισμού. Με το ένα χέρι ο Μαλινόφσκι έστελνε στα κάτεργα και στο θάνατο δεκάδες και δεκάδες απ' τους καλύτερους μπολσεβίκους αγωνιστές και με το άλλο ήταν υποχρεωμένος να μας βοηθάει με το νόμιμο τύπο, να διαπαιδαγωγούμε δεκάδες και δεκάδες χιλιάδες νέους μπολσεβίκους.» (ΛΕΝΙΝ, Διαλεχτά Έργα, Ελληνική μετάφραση, Τόμος II, Μέρος 2, σελ. 351-352). Με οδηγό τα διδάγματα από την ένδοξη Ιστορία του Μπολσεβίκικου Κόμματος, το ΚΚΕ παλεύει επίμονα για το ξεκαθάρισμα των γραμμών του από κάθε προβοκατόρικο και ύποπτο στοιχείο και προχωρεί στην εκπλήρωση του σκοπού του.

Η αποκάλυψη του προβοκάτορα Ν. Πλουμπίδη ή Μπάρμπα δείχνει τη δύναμη του κόμματος μας που μπορεί να ξεσκεπάζει και να βάζει τέρμα στη δουλειά και του πιο «έξυπνου» προβοκάτορα, εφόσον σωστά χρησιμοποιεί το δοκιμασμένο όπλο της σιδερένιας επαναστατικής επαγρύπνησης. Μαστορικά συνδυάζει τη νόμιμη με την παράνομη δουλειά. Οι χαφιέδες και προβοκάτορες μόνο προσωρινά μπορεί να δράσουν στο ΚΚΕ. Γιατί το κόμμα μας έχει μαζί του την αγάπη και τη συμπαράσταση του λαού που το βοηθά να αποκαλύπτει τους χαφιέδες και σαν ζωντανός οργανισμός να ξεκαθαρίζεται από καθετί το σάπιο και το ύποπτο.

Το ΚΚΕ, στα 34 χρόνια της δράσης του, έβγαλε χιλιάδες ήρωες, σκυταλοδρόμους αγωνιστές της λευτεριάς του λαού, σαν τους Λιγδόπουλο, τον Μαλτέζο, τον Μαρουκάκη, τον γέρο Βαλιανάτο, μέχρι τον Γκιουζέλη, Αναστασιάδη, Βασιλειάδη, Παπαρήγα, Αραμπατζή, Τριαντάφυλλου, Διαμαντή, Βάμβακα κλπ. και τον αξέχαστο εθνικό μας ήρωα Νίκο Μπελογιάννη. Μ' αυτούς τους ήρωες διαπαιδαγωγείται ολόκληρο το Κόμμα μας, ατσαλώνονται οι αγωνιστές του και τραβά πιο αποφασιστικά το ΚΚΕ για την τελική νίκη. Τους προδότες και προβοκάτορες και τ' αφεντικά τους τους περιμένει η λησμονιά, η καταφρόνια, το αιώνιο στίγμα, η δίκαια λαϊκή τιμωρία και ο αναπόφευκτος χαμός.

25/7/52

Το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

Αρχείο της Κεντρικής Επιτροπής τον ΚΚΕ

1. Η 9η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ που συνήλθε τον Αύγουστο του 1958, αφού επανεξέτασε και την υπόθεση του Ν. Πλουμπίδη αποφάσισε την αποκατάσταση της μνήμης του.

Παραθέτουμε ολόκληρη τη σχετική απόφαση της 9ης Ολομέλειας της ΚΕ:

«Η 9η Ολομέλεια της ΚΕ τον ΚΚΕ αφού επανεξέτασε τις υποθέσεις των συντρόφων Γιώργη Σιάντου, Νίκου Πλουμπίδη (Μπάρμπα) και Κώστα Γυφτοδήμον (Καραγιώργη) διαπιστώνει ότι δεν υπάρχει κανένα στοιχείο, που να στηρίζει την κατηγορία του προβοκάτορα και χαφιέ που απέδωσε στους παραπάνω συντρόφους η παλιά καθοδήγηση μ' επικεφαλής τον Ν. Ζαχαριάδη.

Με βάση την παραπάνω διαπίστωση η Ολομέλεια της ΚΕ χαρακτηρίζει την κατηγορία αυτή σαν αστήρικτη και συκοφαντική, προϊόν τον ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος.

Η Ολομέλεια της ΚΕ αποφασίζει την αποκατάσταση της μνήμης των συντρόφων Γιώργη Σιάντου, Νίκου Πλουμπίδη (Μπάρμπα) και Κώστα Γυφτοδήμου (Καραγιώργη).

Αύγουστος 1958.»

Αρχείο

της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ

«Η Ρ1» Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ»

Εκδόσεις της ΚΕ του ΚΚΕ, Σεπτέμβρης 1965, αεί. 81.

 Ανοιχτό γράμμα του Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ

Προς το λαό της Ελλάδας.

Ο φασισμός του Μουσολίνι χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά και ξετσίπωτα με σκοπό να την υποδουλώσει και εξανδραποδίσει. Σήμερα όλοι οι Έλληνες παλεύουμε για τη λευτεριά, την τιμή, την εθνική μας ανεξαρτησία. Η πάλη θα είναι πολύ δύσκολη και πολύ σκληρή. Μα ένα έθνος πού θέλει να ζήσει πρέπει να παλεύει, αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες. 

Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ.

Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα. Στον πόλεμο αυτό πού τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη.

Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ' ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό. 

Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θά 'ναι νίκη της Ελλάδας και του λάου της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας.

Αθήνα, 31 του Οχτώβρη 1940

Μανιφέστο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ

Προς όλους τους εργάτες, τις εργάτριες κ 'υπαλλήλους!

Προς τους φαντάρους, τους ναύτες και τους αεροπόρους!

Προς τους πατριώτες αξιωματικούς κ υπαξιωματικούς!

Προς τις μαννάδες, τους πατέρες, τις γυναίκες και τα παιδιά των πολεμιστών!

Προς τους εργάτες και τους εργαζόμενους των γειτονικών χωρών!

Σύντροφοι, αδέρφια

Τεσσεράμισυ τώρα χρόνια η ματωβαμένη τυχοδιωκτική σπείρα Μεταξά-Γλύξμπουργκ κρατιέται στην εξουσία με τα πιο απαίσια εγκλήματα, κάνοντας το μαντρόσκυλο στους ντόπιους πλουτοκράτες και το πιστό τσανάκι στους ξένους ιμπεριαλιστές.

Με διαταγή του ντόπιου εφοπλιστικού κεφαλαίου και των ξένων του αφεντικών, χιλιάδες ναυτεργάτες, παιδιά του λάου μας, στάλθηκαν απ'τη βασιλομεταξική σπείρα να δοκιμάσουν του πολέμου τη φρίκη. Μα η ίδια τύχη μέλλονταν σ' ολόκληρο το λαό, στην πατρίδα μας σύγκορμη. Για να κρατήσει της εξουσίας το λουφέ η δικτατορική σπείρα, για να σώσουν οι Εγγλέζοι πλουτοκράτες την παγκόσμια κυριαρχία τους, για να θησαυρίσουν μια χούφτα από ντόπιους μπαζαδόρους και μεγαλοκαρχαρίες-ληστές και για να «δοξαστούν» μερικοί τυχοδιώκτες γαλονάδες, τραβήχτηκε στον πιο εγκληματικό τυχοδιωκτικό ιμπεριαλιστικό πόλεμο ο λαός μας. Τον πόλεμο τον διέταξαν οι εμπόλεμοι Εγγλέζοι πλουτοκράτες. Η πολιτική τους «είχε και έχει σκοπό να παρασύρει στον πόλεμο όσο μπορεί μεγαλύτερο αριθμό κρατών κ' εθνών» έγραφε κι
η « Ισβέστια » στις 23 Αυγούστου 1940.

Έτσι μετάβαλαν και τη χώρα μας σε προχωρημένο τους φυλάκιο αφού έβαλαν τους λαούς της Πολωνίας, Νορβηγίας, Βελγίου, Ολλανδίας, Γαλλίας, να σκοτωθούν και να υποδουλωθούν για τα συμφέροντα τους. Μα ο σκοπός τους σήμερα πηγαίνει πολύ πιο μακρυά: Ελπίζουν πως μεταφέροντας στην Ελλάδα τον πόλεμο θα μπλέξουν στο μακάβριο χορό και τ' άλλα Βαλκάνια, ακόμα και τη Σοβιετική Ένωση.

Βαρύς βραχνάς έρχεται στους Εγγλέζους ιμπεριαλιστές όσο βλέπουν τη Σοβιετική Ενωση έξω από το αλληλοφάγωμα του καπιταλιστικού κόσμου, να ευημερεί και να δυναμώνει με την ειρηνική της πολιτική, συγκεντρώνοντας τις ελπίδες σωτηρίας της κατασπαραζόμενης και καταπιεζόμενης ανθρωπότητας. Το βαθύ τους αντισοβιετικό μίσος τους έσπρωξε στη μπαμπέσικη αντισοβιετική τους πολιτική. Σήμερα τα πληρώνουν ακριβά. Κι ως τόσο, βλέποντας να πλησιάζει το τέλος τους, ακόμα πιο λυσσάνε, ραδιουργούν, θυσιάζουν λαούς και χώρες για να μπλέξουν τη Σοβιετική Ένωση σε πόλεμο με τη Γερμανία, για να συγκεντρώσουν έπειτα το διεθνή καπιταλισμό στην αντισοβιετική επέμβαση.

Όμως χωρίς τον ξενοδόχο κάνουν το λογαριασμό. Ποτέ η Σοβιετική Ένωση δε θα μπλεχτεί σε τυχοδιωκτικό πόλεμο, ούτε και θα ενισχύσει τους υποκινητές του. Ποτέ η Σοβιετική Ένωση δε θα βγάλει των άλλων τα κάστανα απ'τη φωτιά. Μάταιες οι ελπίδες τους, χαμένοι οι κόποι!

Η διαταγή των Εγγλέζων πλουτοκρατών εχτελείται πιστά απ' τις 28 του Οχτώβρη. Μέχρι τη μέρα εκείνη η Σοβιετική Ένωση κάμποσες φορές γλύτωσε το λαό μας απ 'τα υποδουλωτικά σχέδια του Μουσσολίνι, απ' τις ραδιουργίες των Εγγλέζων πλουτοκρατών κι απ' τις προδοσίες της βασιλομεταξικής σπείρας. Μα η Σοβιετική Ένωση έδωσε με το γερμανοσοβιετικό σύμφωνο σε όλα τα κράτη κ' ιδιαίτερα στα βαλκανικά, τη δυνατότητα να γλυτώσουν κι οριστικά απ' τον πόλεμο, αρκεί να δέχονταν ανεξάρτητα απ' το εσωτερικό τους καθεστώς, να συνεργαστούνε μαζί της.

Τις σωτήριες όμως για το λαό καί την πατρίδα μας προτάσεις της τις απόκρουσε με λύσσα η τυχοδιοκτική βασιλομεταξική δικτατορική κυβέρνηση που προτίμησε να πουληθεί στους εμπόλεμους Εγγλέζους πλουτοκράτες για να μας μπλέξει στον πόλεμο. Γιατί η φασιστική Ιταλία δεν παραιτήθηκε βέβαια ποτέ απ' τα καταχτητικά της σχέδια κατά της πατρίδας μας. Όντας όμως μπλεγμένη σε πόλεμο ζωής και θανάτου με την Αγγλία, ποτέ δε θ "αποφάσιζε ν' ανοίξει και με την Ελλάδα πρόσθετο πόλεμο αν δεν έβλεπε την ελληνική κυβέρνηση να γίνεται όργανο των αντιπάλων της και να τους παραχωρεί τ' αεροδρόμια, τα λιμάνια και τα νησιά μας. Και δε θα τολμούσε καν να επιβουλευτεί την ανεξαρτησία μας, αν η χώρα μας είχε κατοχυρωθεί με τη συνεργασία της Σοβιετικής Ένωσης.

Ο πόλεμος αυτός που προκλήθηκε απ' τη βασιλομεταξική σπείρα, που διατάχτηκε απ'τους Εγγλέζους ιμπεριαλιστές, δε μπορεί νά ’χει την παραμικρή σχέση με την υπεράσπιση της πατρίδας μας. Ούτε είναι βέβαια «πόλεμος κατά του φασισμού», όπως δήλωσε κυνικά ο αρχιφασίστας Μεταξάς-ο δήμιος του λάου μας. Μα ούτε και πόλεμος για την απελευθέρωση των ελληνικών μειονοτήτων της Αλβανίας απ' το ζυγό του ιταλικού φασισμού και της αλβανικής αστοτσιφλικάδικης κλίκας. Γι' αυτό ο πόλεμος αυτός δεν μπορεί νά ’χει καμιά σχέση με την ελευθερία.
Το αίμα, οι ακρωτηριασμοί, οι σφαγές των ηρωικών μας φαντάρων, των γέρων, των ανήλικων παιδιών, η καταστροφή κι η ερείπωση της πατρίδας μας, η εγκατάσταση της αγγλικής κυριαρχίας στα νησιά μας, είναι η αρχή μονάχα, είναι το προμήνυμα της ανείπωτης συμφοράς πού μας έφερε, μπλέκοντας μας στον πόλεμο η βασιλομεταξική σπείρα.

Είναι αλήθεια η Γερμανία δεν όρμησε να βοηθήσει τους Ιταλούς φασίστες ισοπεδώνοντας στρατιωτικά τη Σερβία. Και τούτη την καλοτυχία στη Σοβιετική Ένωση τη χρωστάμε που, φροντίζοντας πάντα να εντοπίσει τον πόλεμο κι εκτιμώντας τη στάση της Σερβίας (πού τηρεί μέχρι σήμερα πραγματική ουδετερότητα κ' απόδειξε πως θέλει την ειρήνη, δίνοντας αμνηστία στους κομμουνιστές) απαγόρεψε στη Γερμανία να τη θίξει. Ο λαός μας το ξέρει. Και ξέρει ακόμα πως η Σοβιετική Ένωση με τον ίδιο τρόπο θα απαγόρευε στην Ιταλία να θίξει τη χώρα μας, αν η Ελλάδα δεν κυβερνιόταν απ' τη βασιλομεταξική σπείρα. Είναι αλήθεια πως η ιμπεριαλιστική κλίκα της Βουλγαρικής πλουτοκρατίας δεν αρπάζει τούτη, την τόσο ευνοϊκή στιγμή, τη Μακεδονία καί τη Θράκη μας. Ο λαός ξέρει σε ποιόν το χρωστά κι αυτό: όχι βέβαια στην προαίρεση της ούτε στις τουρκικές απειλές μα στο διάβημα της Σοβιετικής Ένωσης και στο ξεσήκωμα του φιλειρηνικού και φιλοσοβιετικού λάου της Βουλγαρίας.

Μα τα σχέδια των Εγγλέζων πλουτοκρατών, οι προδοτικές συμφωνίες που έκλεισε μαζύ τους η βασιλομεταξική σπείρα, δεν περιορίζονται με τους φασίστες Ιταλούς, θέλουν να βάλουν την Ελλάδα να γενικέψει τη σύρραξη στα Βαλκάνια, αδιαφορώντας για το τι θα επακολουθήσει. Την ίδια την ανεξαρτησία μας δεν την λογάριασαν. Στη μαύρη ξενική σκλαβιά πάνε να ρίξουν το λαό μας.

Λαέ της Ελλάδας, ηρωικοί πολεμιστές.

Τη λατρεία σας προς τη λευτεριά και την πατρίδα, την ηρωική σας ιστορία και τη λεβέντικη παλληκαριά, το άγριο μίσος σας κατά του φασισμού, η εγκληματική σπείρα Μεταξά-Βασιλιά-Μανιαδάκη, η Ιντέλιτζενς σέρβις, τα εκμεταλλεύτηκαν αισχρά να σας ρίξουν σε τούτο τον καταραμένο πόλεμο πού δεν έχει την παραμικρή σχέση με τα ευγενικά αισθήματα σας. Με ραδιουργίες, απάτες, πλαστογραφώντας το τιμημένο όνομα του Κ.Κ.Ε. και τις υπογραφές των φυλακισμένων ηρωικών ηγετών του σ.σ. Ζαχαριάδη, Νεφελούδη, Παρτσαλίδη, Σιάντου, πλαστογραφώντας το όργανο του το «Ριζοσπάστη», σας τραβάνε να χύνετε, δίχως να το καταλαβαίνετε, άδικα το αίμα σας, ενώ ταυτόχρονα σκοτώνονται οι γονιοί και τα παιδιά σας στα μετόπισθεν κι η πατρίδα σας ρημάζει απ' την μιαν άκρη ως την άλλη.

Πικρά λόγια ειν’ αυτά κι άσχημα χτυπάνε στην καρδιά σας, στον άδολο σας ενθουσιασμό. Όμως είν’ η αλήθεια κι η πραγματικότητα. Γιατί στον πόλεμο που προκάλεσαν οι Εγγλέζοι κι οι ντόπιοι πλουτοκράτες με τα όργανά τους, τη σπείρα Μεταξά-Γλύξμπουργκ, για συμφέροντα άνομα κι ανόσιους σκοπούς, δε θυσιάζετε μονάχα τα κορμιά σας. Τούτος ο πόλεμος θα ξεκάμει κάθε τι που αγαπάτε, ο καθένα σας κι όλοι σας μαζύ. Καί πρώτα-πρώτα όσα νομίζετε πώς σώθηκαν με τη θυσία τη δική σας!...

Όμως δεν είναι καιρός για μοιρολόγια, μπορούμε ακόμα να σωθούμε. Μπορούμε να σωθούμε γιατί η Σοβιετική Ένωση που χτες ακόμα έφραξε το δρόμο του Χίτλερ προς τη μέχρι σήμερα πραγματικά ουδέτερη Σερβία, εμποδίζοντας τον έτσι να φτάσει και στην ελληνική Μακεδονία είναι πάντα πρόθυμη να βοηθήσει τους λαούς που θα δείξουν πώς πραγματικά θέλουν την ειρήνη.

Για να σωθούμε λοιπόν πρέπει να δείξουμε κι εμείς τη φιλειρηνική μας θέληση. Πρέπει γι 'αυτό πρώτα-πρώτα ν' ανατρέψουμε τη βασιλομεταξική σπείρα που μας έμπλεξε στον πόλεμο. Πρέπει ακόμα να προτείνουμε ειρήνη δίχως προσαρτήσεις κι αποζημιώσεις και ν' ασφαλίσουμε την ουδετερότητα μας απέναντι στο συνεχιζόμενο πόλεμο των ιμπεριαλιστών, προσανατολιζόμενοι προς τη Σοβιετική Ένωση.
Αν αφήσουμε τη βασιλομεταξική σπείρα να συνεχίζει τον πόλεμο είναι φανερό πια τι μας περιμένει. Το Κόμμα μας σας καλεί λοιπόν στον παλλαϊκό και πανεθνικό συναγερμό, για τη σωτηρία του λαού και της πατρίδας μας.

Το Κόμμα μας έχει κάποιο δικαίωμα να ζητήσει σήμερα να εισακουστεί. Το απόχτησε το δικαίωμα αυτό με το αίμα και τις αφάνταστες θυσίες των χιλιάδων δολοφονημένων, φυλακισμένων κ εξόριστων μελών κι οπαδών του που αψήφισαν τα πιο φριχτά βασανιστήρια για να μπορούνε τεσσεράμισυ χρόνια τώρα να σας βροντοφωνάζουν συνεχώς: Το ματωβαμένο φασιστικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου μας φέρνει πείνα, τυραννία, πόλεμο, ξεπούλημα, αφανισμό, υποδούλωση στους ξένους!

Δε μνησικακούμε με όσους από σας αδιαφόρησαν στις εκκλήσεις μας και σήμερα θρηνούν συμφορές καί πένθη. Συμμεριζόμαστε τον πόνο ολονών. Ούτε ταιριάζει τη στιγμή αυτή να σταθούμε στα παλιά, ακόμα ούτε στις διαφορές μας με ορισμένους στρατιωτικούς και πολιτικούς παράγοντες.

Ζητούμε όμως σήμερα, τη δωδέκατη ώρα, πιο έντονα από κάθε άλλη φορά, να ενωθεί στρατός και λαός σε τούτο το πανανθρώπινο καθήκον: Να σώσουμε το λαό και την πατρίδα μας από τη σφαγή και τον αφανισμό!

Καλούμε τους πολεμιστές μας ν' αρνηθούν να πολεμήσουν πέρ' απ'τα σύνορα της πατρίδας μας. Τι ζητάμε στην Αλβανία; Πού μας πάνε; Ο λαός μας δε θέλει δεύτερο Σαγγάριο!

Παίρνοντας αυτή την απόφαση, οι πολεμιστές μας να υποβάλουν στους αντιπάλους απέναντι τους προτάσεις ειρήνης δίχως προσαρτήσεις και αποζημιώσεις. Να παρουσιαστούν ομαδικά κι ένοπλα στους ανωτέρους τους ζητώντας συμμετοχή στις προσπάθειες τους. Να στείλουν τελεσίγραφο στην πουλημένη ιμπεριαλιστική κυβέρνηση ζητώντας την ειρήνη και θυμίζοντας της πως τους κάλεσε στα όπλα μονάχα για να διώξουν απ' τα ελληνικά εδάφη τον Ιταλό καταχτητή. Η λύση των μειονοτικών ζητημάτων ν' αφεθεί στους ίδιους τους ενδιαφερόμενους ελληνικούς κι αλβανικούς πληθυσμούς. Κι αν η κυβέρνηση αρνηθεί, σύσσωμος ο στρατός περιφρουρώντας ταυτόχρονα τα σύνορα της πατρίδας μας - να ενωθεί με το λαό για την ανατροπή της.

Καλούμε όλη την εργατική τάξη σε τούτες τις κρίσιμες στιγμές να εφαρμόσει το πιο φαρδύ Ενιαίο εργατικό φιλειρηνικό μέτωπο στα εργοστάσια και στις επιχειρήσεις, με τους αρχηγούς και με τη βάση, με όλους όσους συμφωνάνε για το γκρέμισμα της βασιλομεταξικής σπείρας, τη σύναψη ειρήνης και τον προσανατολισμό προς τη Σοβιετική Ενωση και να παλαίψουν με συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, με μαζικές απεργίες, οικονομικές καί πολιτικές. Ιδιαίτερα οι εργάτες μεταφορών, ναυτεργάτες, σιδηροδρομικοί, αυτοκινητιστές να σαμποτάρουν με κάθε τρόπο τη μεταφορά πολεμοφοδίων κι οι εργάτες των πολεμικών εργοστασίων να κωλυσιεργήσουν όσο μπορούν την παραγωγή.

Τα εργατικά στελέχη, οι πρωτοπόροι εργάτες, όπου κι αν βρίσκονται, στα εργοστάσια είτε στο μέτωπο, να μην ξεχνάν όπως πάντα έτσι και τώρα, αρχή και κίνητρο για τους πιο μεγάλους αγώνες μπορούν να γίνουν τα οικονομικά ζητήματα γενικά, κι ιδιαίτερα τα πιο «ασήμαντα». Πως μια διαμαρτυρία, ένα υπόμνημα με διεκδικήσεις οικονομικές ενός κλάδου ή κι ενός εργοστασίου η απεργία, μπορούν να γίνουν οι κρίκοι της αλυσίδας του οργανωμένου αγώνα, οι μορφές πάλης, στις μαζικές απεργίες, οικονομικές και πολιτικές, που φέρνουν στο θρίαμβο της Γενικής πολιτικής απεργίας.

Καλούμε τους αγρότες και τους άλλους εργαζόμενους ν' ακολουθήσουν το δρόμο της πάλης ξεκινώντας απ' τα ζητήματα τους τα πιο παραμικρά.

Καλούμε ολόκληρο τον εργαζόμενο λαό να σχηματίσει αδελφωμένος με το στρατό το Μέτωπο εθνικής σωτηρίας - ειρήνης, ν' απαιτήσει άμεση Γενική πολιτική αμνηστεία!

Να διακηρύξει πώς θα κάμει ό,τι μπορεί για να σταματήσει τον πόλεμο που έφεραν οι Εγγλέζοι και ντόπιοι πλουτοκράτες στη χώρα μας.

Ν' αναδείξει Κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας - ειρήνης πού θα συγκαλέσει συνταχτική εθνοσυνέλευση!

Να δηλώσει πως κάθε είδους διαφορά με τους γειτονικούς λαούς μπορεί να λυθεί αδελφικά κ' ειρηνικά σύμφωνα με τις υποδείξεις της Σοβιετικής Ένωσης! Και να ενώσει τη φωνή του και τον αγώνα του με την πάλη των λαών των γειτονικών χωρών για τον κοινό και πανανθρώπινο σκοπό: την ειρήνη.

Για τη σωτηρία του λαού και της πατρίδας μας οι κομμουνιστές μπαίνουν στις πρώτες γραμμές του αγώνα.

Ζήτω το ηρωικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας!

Ζήτω το Μέτωπο εθνικής σωτηρίας-ειρήνης!

Κάτω η πουλημένη ιμπεριαλιστική βασιλομεταξική σπείρα που έφερε τον πόλεμο στη χώρα μας!

Ειρήνη να σώσουμε το λαό και την Ελλάδα μας!

Ζήτω η ειρηνόφιλη Σοβιετική Ένωση πού με τη βοήθεια της θα σώσουμε το λαό, την πατρίδα μας και την ειρήνη!

7 Δεκέμβρη 1940.

Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ