Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής
Σε προηγούμενο κείμενό μου με τίτλο "Δώδεκα θέσεις για τη μελέτη της ιστορίας του Άρη Βελουχιώτη" είχα θέσει το αιρετικό ζήτημα της υπέρβασης του Κόμματος από τον ΕΛΑΣ. Ο Ελληνικός Απελευθερωτικός Στρατός κατακτώντας εκ των πραγμάτων και στην πράξη τον ρόλο του ένοπλου κόμματος για την απελευθέρωση της πατρίδας άφησε πίσω όσους δεν κατανοούσαν την εθνικο-απελευθερωτική αυτή γραμμή.
Όπως μας λέει ο Ορέστης, αυτό συμβαίνει αρκετά νωρίς, τον Μάιο του 1943 στο Μαυρολιθάρι, όπου έχει μια συνταρακτική και έξω απ΄τα δόντια συζήτηση με τον Άρη.
Αυτό βέβαια, δεν σημαίνει ότι όσοι έμειναν πίσω δεν αντέδρασαν. Ή ότι κι εκείνοι που καθόρισαν σωστά τα νέα καθήκοντά τους και τόλμησαν την υπέρβαση δεν είχαν παλινδρομήσεις, ταλαντεύσεις, συναισθηματισμούς και αβεβαιότητες.
Στα παρακάτω κείμενα η πάλη των δύο πολιτικών αντιλήψεων, μέσα στο Κόμμα και μέσα στον ΕΛΑΣ, περιγράφεται αδρά και έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία για μας, σήμερα:
Κάποιοι εξακολουθούν να είναι τόσο πίσω κι εκεί πίσω έως στις μέρες μας! Παρά τα φοβερά γεγονότα που μεσολάβησαν στις επτά δεκαετίες και τα οποία, γεγονότα, έθαψαν οριστικά τις απόψεις τους.
