Τι "απαντά" ο Δ.
Κιτσίκης στον Γ. Κασιμάτη για την....πολιτική
ταυτότητα του Μίκη
Γιώργος Μιλτ.
Σαλεμής
Μετά την συνοπτική
κωδικοποίηση μερικών καίριων-πιστεύω-
επισημάνσεων περί προδοσίας και προδότου
που κάναμε στο προηγούμενο κείμενο,
επανερχόμαστε στους “ξαφνικά
εθνομηδενιστικοφάγους”.
Ναι, πρόκειται
για σωστό και ακριβή όρο αν και όχι τόσο
εύηχο. Αυτοί που ξαφνικά, εκεί που πέφτανε
και εκεί που σηκώνονταν επί χρόνια,
ανακάλυψαν το απόλυτο κακό, τους
εθνομηδενιστές! Μέχρι τότε όχι μόνο δεν
τους ενοχλούσαν αλλά τους εξύψωναν,
τους εξεθύαζαν και τους “έβαζαν μπροστά”
σε όλες τις μεγάλες “ρήξεις”. Ο
Βαρουφάκης, ο Τσακαλώτος, το Φίλης, ο
Βούτσης, η Τασία και πολλοί πολλοί άλλοι,
όσο ήταν “αντιμνημονιακοί” ξεχνιόταν
ότι ήταν και εθνομηδενιστές. Η μπρούταλ
“αντιμνημονιακότητα” σκέπαζε τον ψιλό
“εθνο-μηδενισμό” και η παλίρροια σήκωνε
όλες τις βάρκες, μαζί και τις σάπιες,
μαζί και τους φελλούς.
Στην πλατεία
Συντάγματος των “αγανακτισμένων”,
ούτε τους “πατριώτες” με τις κρεμάλες
ενοχλούσαν “οι κάτω”, ούτε οι
“εθνομηδενιστές” κάτω, ενοχλούνταν
από τους φασίστες “πάνω”. Όλοι ήθελαν
να κάψουν τη Βουλή και, γιατί όχι, το Ναό
του Σολομώντος, ήγουν το “πολιτικό
σύστημα”. Να το κάψουν, όχι να το
γκρεμίσουν. Από τα χαλάσματα όλο και
κάτι μπορείς να φτιάξεις ενώ από τις
στάχτες μόνο...ο φοίνικας μπορεί ν'
αναστηθεί(!)
Κώφευαν σε όλες
τις προειδοποιήσεις για το “μετά” και,
γενικά, το μέλλον δεν υπήρχε και δεν
υπάρχει στο παρόν τους. Όλα αυτά που
πράττουν στο εκάστοτε “σήμερα” αντλούν
νόημα και σημασία μόνο από το παρελθόν,
με το οποίο, χιμαιρικώς και...υβριδικώς
βρίσκονται σε ρήξη.
Άλλη μια αντίφαση
του εθνομηδενισμού που οι εθνομηδενιστικοφάγοι
μας έχουν καταπιεί αμάσητη! Ενώ απ' την
μια ετεροκαθορίζονται έναντι του
παρελθόντος, και μόνο τι ήταν και τι
έγινε συζητάνε, από την άλλη ευαγγελίζονται
τη ρήξη μαζί του χωρίς να μας λένε πού,
πώς και πότε, οι “καθαρούτσικοι” από
τις αμαρτίες τους παρελθόντος άνθρωποι,
θα γίνουν οικοδόμοι του “αντιμνημονιακού
παραδείσου”.
Οι όψιμοι
εθνομηδενιστικοφάγοι δεν αντιλαμβάνονται
ότι ένα από τα χαρακτηριστικά του
εθνομηδενισμού είναι και αυτό: η ρήξη
με όλα τα “πριν”. «Όχι σε όλα τα πριν,
μέσα στο τίποτα»!
Η ρήξη και όχι
απλώς η αντίθεση. Η ρήξη και όχι η
διαλεκτική “συνέχειας-ρήξης”. Όλα τα
προηγούμενα του είναι ξένα και εχθρικά.
Οι παραδόσεις είναι ξορκισμένες και
εξ ορισμού βλαβερές. Ασχέτως αν ο ίδιος
δημιουργεί και είναι πια, μια παράδοση
που απλώς αρνείται όλες τις άλλες. Γι'
αυτό στη σημαία του έχει τη “ρήξη”!
Και αυτοί, λοιπόν,
μέσα και δίπλα στον ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλοι
που δεν ήθελαν να δουν τον ΣΥΡΙΖΑ με τα
μάτια, ρίχνοντας μαζί νερό στον ίδιο
μύλο του μιμητικού ανταγωνισμού και
της μιμητικής βίας, ρίχνοντας από κοινού
λάδι στη φωτιά, ξήλωσαν τα πάντα-όλα
χωρίς να μπορούν να αντιπαρατάξουν
τίποτα.
Το κακό δεν είναι
ότι ξήλωσαν. Το κακό είναι το “τίποτα”!
Το ότι δεν μπόρεσαν να αντιπαρατάξουν
τίποτα πέρα από τον...Βαρουφάκη, τη Ζωή,
τον Γλέζο και τον Κασιμάτη, μας λέει
κάτι. Το “τίποτα” αυτό έχει αιτίες. Δεν
έπεσε από τον ουρανό. Το “τίποτα” αυτό
είναι το άλλο όνομα του “μηδενός” που
έχουν μέσα τους, της μηδενικής και
μηδενιστικής συγκρότησής τους! Γι' αυτό
από την αρχή είπα να ψαχτούν, μη και
έχουν επάνω τους κανένα στέλεχος του
μηδενιστικού ιού, του οποίου ο
εθνο-μηδενισμός αποτελεί απλή και
...φυσιολογική μετάλλαξη.
Απλή μετάλλαξη,
όλων αυτών των φαυλοτήτων και των κακών,
αποτελεί και η σημερινή “ιερά συμμαχία”.
Το φαυλότερο των φαυλοτέρων και το
χειρότερο των κακών. Όλοι αυτοί οι πούροι
και ρηξικέλευθοι επαναστάτες, που δεν
μπορούσαν να μαζέψουν την επαναστατικότητα
και τους έτρεχε από τα μπατζάκια,
συμμαχούν σήμερα με ΌΛΟΥΣ αυτούς τους
οποίους κατήγγειλαν ως προδότες,
ολετήρες, πράκτορες, νενέκους,
προσκυνημένους κτλπ, κτλπ για να ρίξουν
την Κυβέρνηση!
Εδώ είναι να
θαυμάσει κανείς συνέπεια, αρχές, σθένος,
πολιτικό προσανατολισμό, αξίες, φρόνηση,
σωφροσύνη, αίσθηση τιμής και δικαίου,
πατριωτισμό, εθνική περηφάνια και όλα
τα καλά του...εθνο-μηδενιστικο-φάγου(!)
Βέβαια, ούτε που
περνάει από το αυτάρεσκο μυαλό του
Καλιγούλα ότι ήδη ετοιμάζει την καινούργια
γενιά του εθνομηδενισμού! Ότι σας
βλέπουνε και σας συχαίνονται και θέλουν
να φύγουν μακριά και από σας και από ό,
τι εσείς επικαλείσθε και από τα σύμβολα
τα οποία σημαίνουν αυτά που εσείς
επικαλείσθε. Ο Καλιγούλας είναι πάντα
πατριώτης και πάντα λογικός, είπαμε(!)
Και η λογική του δεν καταλαβαίνει ότι
τον εθνομηδενισμό τον γεννάει, ολόσωμο
και απ' το ξερό της το κεφάλι, η φαυλότητα
και η κακότητα του ίδιου του Καλιγούλα.
[σημειώνουμε
ότι, ο Καλιγούλας είναι αυτο-ανακηρυγμένος
θεός!]
Το κακό
διπλασιάζεται γιατί και από την άλλη
μεριά ούτε ο εθνομηδενιστής, με τη σειρά
του, καταλαβαίνει ότι πατέρας του είναι
ο Άνθιμος και ο Λενής και ότι, για όλα
αυτά, καθόλου δεν φταίει ο Χριστός, η
Εκκλησία και η Ορθόδοξη Παράδοση, η
οποία, εγκαίρως και μεθοδικά, παραθέτει
παραδείγματα για την υπέρβαση και τη
θεραπεία της φαυλότητας και της κακίας.
Κι εδώ ήρθε η
ώρα να μιλήσουμε για τον Μίκη Θεοδωράκη.
Μη και δεν είναι
μηδενιστής ο Μίκης επειδή κατακεραυνώνει
τον “εθνομηδενισμό”; Σίγουρα με τον
όρο αυτό εννοεί το ίδιο πράγμα που
εννοείτε εσείς; Σίγουρα ο Μίκης όταν
λέει “ελληνικό έθνος” εννοεί τη “δομή
τριών μεγάλων ταυτοτητοποιητικών
παραδόσεων”, ήτοι την ελληνική παράδοση
για την Πολιτική, την Πίστη και την
Παιδεία; Αλήθεια τι γνώμη έχει ο Μίκης
για το “Βυζάντιο”, την Ανατολική Ρωμαϊκή
Αυτοκρατορία; Αλήθεια, τι γνώμη έχει ο
Μίκης για την Ορθόδοξη Παράδοση; Έχει
καμιάν ιδέα έστω; Έχει κάποιου είδους
κριτήριο, στον “Όλυμπο” των 94 χρόνων
του, για να διακρίνει την ελληνική
παράδοση περί πολιτικής της κοινότητας
και του προσώπου από την....οθωμανική
“πολιτική” παράδοση περί “βόσκησης
των λαών”; Έχει πάρει πρέφα όλη αυτή
την κοσμογονία που συντελέστηκε τα
τελευταία είκοσι χρόνια πάνω στο τι
εννοούμε έθνος, κοινότητα, ταυτότητα,
πρόσωπο, άτομο, συλλογικό, ατομικό,
εμείς, εγώ...;
Με ποιο λοιπόν
κριτήριο, λεβέντες και καραμπουζουκλήδες,
για άλλη μια φορά σηκώνετε τον Μίκη
πάνω στις ασπίδες σας στο ύψος του ταγού
και του φωτεινού καθοδηγητή; Με ποιες
αρχές συμμαχείτε μαζί του;
Δεν είναι ο ίδιος
που πριν από λίγο ομολόγησε ότι πιάστηκε
κορόιδο με την “Σπίθα” και ότι “τον
εκμεταλλευτήκανε”; Δεν είναι ο ίδιος
που ομολόγησε ότι έκανε λάθος με
την...υφυπουργία επί Κ. Μητσοτάκη,
χαρακτηρίζοντάς την μάλιστα, κορύφωση
των παθών του;
Και καλά, αυτά
τα ξεχνάτε, τα άλλα, τα “τούρκικα” τα
θυμόσαστε; Θυμάστε τι θέσεις έχει
διατυπώσει ο Μίκης παλαιότερα για την
Τουρκία; Εγώ που τις θυμάμαι δεν θυμάμαι
να ανασκεύασε. Αντίθετα ο Δημήτρης
Κιτσίκης, σε πρόσφατο κείμενό του με
ημερομηνία 5 Φεβρουαρίου 2018, στο δικό
του μπλογκ, αποκαλεί τον Μίκη “ιδεολογικό
του αδελφό” και “εθνικομπολσεβίκο”.
Είναι δε ο Κιτσίκης εκείνος που εκ πάλαι
προπαγανδίζει, όσο κανείς άλλος, την
ομοσπονδιακή ένωση Ελλάδας και Τουρκίας,
θεωρώντας επίσης ως πεδίο δοκιμών την
Κύπρο.
Λέει ο Θεόδωρος
Ζιάκας στο βιβλίο του Έθνος και
Παράδοση, [Εναλλακτικές Εκδόσεις,
σελ. 23]:
«Η κρατική ένωση
Ελλάδας-Τουρκίας δεν είναι ωστόσο
αποκλειστικά δική του πρόταση (σημ. ΓΣ,
του Κιτσίκη). Έχει πολλού επιφανείς
υποστηρικτές, μεταξύ των οποίων τον πρώην
δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο, τον
πρώην αγωνιστή της Αριστεράς και υπουργό
Επικρατείας στην Κυβέρνηση Μητσοτάκη,
Μίκη Θεοδωράκη, και τον Τούρκο πρόεδρο
Τουργκούτ Οζάλ. Αν κρίνουμε δε από την
τοποθέτηση του κυβερνητικού εκπροσώπου,
που χαρακτήρισε “όραμα” την ελληνο-τουρκική
ομοσπονδία, πρέπει να πιστέψουμε ότι
και ο Κ. Μητσοτάκης δεν είναι κατ' αρχάς
αντίθετος».
Αυτά το 1993!
Αλλά και στο
“Άρδην”,
τεύχος 58, βρίσκουμε κάτι σχετικό για
το “καπνό που φουμάρει”ο Δ. Κιτσίκης.
Χαρακτηριστικά λέει ο Σπύρος Σοφοκλέους
και τα έντονα γράμματα είναι δικές του
επισημάνσεις:
«Η επιμονή της
Χούντας επί της Ενώσεως ήταν προπέτασμα:
ο Παπαδόπουλος ήταν ένθερμος θιασώτης
του «ελληνοτουρκισμού» και της δημιουργίας
μιας «ελληνοτουρκικής ομοσπονδίας».
Πνευματικά στελέχη της Χούντας ήταν
οι: Δημήτριος Κιτσίκης, Γεώργιος
Γεωργαλάς και Δημήτρης Τσάκωνας. Ο
Δημήτριος Κιτσίκης προέβη σε συστηματοποίηση
του «ανατολικού ιδεώδους» (δηλ. της
«βυζαντινοθωμανικής συνύπαρξης»),
χρησιμοποιώντας το ως πυρήνα του
δημιουργηθέντος απ’ αυτόν (το ’64)
«ελληνοτουρκισμού». Σύμφωνα με το
ιδεολόγημα αυτό, Έλληνες και Τούρκοι
συγκατοικούν και αλληλοεξαρτούνται
από τον 11ο αιώνα, άρα επιβάλλεται η
εγκαθίδρυση ενός «ελληνοτουρκικού
πολιτικού συνόλου». Σύμφωνα δε με την
προωθηθείσα απ’ τους άνωθεν αναφερόμενους
γεωπολιτική αντίληψη της «ενδιάμεσης
περιοχής», Έλληνες και Τούρκοι είναι
φορείς του κοινού «ανατολικού» πολιτισμού,
ο οποίος καλύπτει την «ενδιάμεση
περιοχή», η οποία εξακτινώνεται απ’
την Ανατολική Μεσόγειο μέχρι το κέντρο
της Ευρασίας. Οι αντιλήψεις αυτές
διατυπώθηκαν σε επίσημο λόγο του Γεώργιου
Γεωργαλά (υπεύθυνου προπαγάνδας της
Χούντας και Υφυπουργού παρά τω Πρωθυπουργώ)
ως εκπροσώπου της ελληνικής κυβερνήσεως
(βλ. Δημήτριος Κιτσίκης, Ιστορία του
Ελλητοτουρκικού χώρου, 1928-1973, εκδόσεις
Εστία σελ. 309-310)».
Ο
“Ινφογνώμων-Πολιτικά”, μακράν και
πέραν κάθε “εθνομηδενιστικής” υποψίας,
περιποιείται δεόντως τόσο το “όραμα”
της ελληνοτουρκικής ομοσπονδίας όσο
και το Γεώργιο Παπαδόπουλο, προτάσσοντας
το παρακάτω απόσπασμα και πάλιν από το
“Άρδην”:
«Η επιμονή
της Χούντας επί της Ενώσεως ήταν
προπέτασμα: ο Παπαδόπουλος ήταν ένθερμος
θιασώτης του «ελληνοτουρκισμού» και
της δημιουργίας μιας «ελληνοτουρκικής
ομοσπονδίας». Μετατρέποντας τα παραπάνω
σε πολιτικές κατευθύνσεις και στρατηγική
επίλυσης του Κυπριακού, μετά τις
προσπάθειες που κατέβαλε το ’69-’70 για
ανάπτυξη της ελληνοτουρκικής φιλίας,
ο Παπαδόπουλος, στις 25/5/71, έδωσε συνέντευξη
Τύπου στην Αθήνα μαζί με τον Μετίν Τοκέρ,
γαμπρό του Ισμέτ Ινονού. Σύμφωνα δε με
δηλώσεις του στη Μιλιέτ, στις 29/5/71, στις
συνομιλίες του με τον γαμπρό του Ινονού
ετέθη το θέμα της «ελληνοτουρκικής
ομοσπονδίας», την οποία η Αθήνα
αντιμετώπιζε θετικά, με δεδομένο την
προηγούμενη βιώσιμη λύση του Κυπριακού
Ζητήματος (την οποία δεν έθεσε ως αναγκαίο
προηγούμενο) (βλ. στο ίδιο βιβλίο του
Κιτσίκη).Στο δε συγκεκριμένο δημοσίευμα
της Μιλιέτ, ο Παπαδόπουλος αναφέρει: «εγώ προσωπικά, πιστεύω ότι η ιστορία μάς οδηγεί προς μια ομοσπονδία της Τουρκίας με την Ελλάδα. Θα πραγματοποιηθεί σε ίσως 20 ή 50 χρόνια. Αλλά θα πραγματοποιηθεί».
http://www.ardin.gr)
Ο πολύς συνταγματολόγος
μας, ο Κασιμάτης, αναρωτιέται ρητορικώς:
«Μα γίναμε εμείς, ο
Μίκης κι εγώ, φασίστες στα γεράματα;»
Τον άκουσε ο Δ. Κιτσίκης
και απάντησε. Ατάκα κι επιτόπου:
«Πέραν αὐτοῦ ὁ ἥρως
δὲν ἀνήκει στὴν καθημερινὴ λογική. Ὁ
λαὸς τὸν προσκυνᾷ ὡς λαοκρατία χωρὶς
νὰ τὸν καταλαβαίνῃ. Ὁ ἥρως δὲν ἀλλάζει
ποτὲ ἰδεολογία διότι ἡ ἀλλαγὴ γνώμης
εἶναι χαρακτηριστικὸ τοῦ κοινοῦ
ἀνθρώπου. Ὁ Κασσιδιάρης ἐδήλωσε ὅτι
ὁ Μίκης ἐπέστρεψε στὰ μαθητικά του
χρόνια ὅταν ἦταν ὀπαδὸς τοῦ Μεταξᾶ
ἀλλὰ ὁ Μίκης δὲν ἄλλαξε ποτὲ ἰδεολογικὴ
θέσι. Ὑπῆρξε πάντα κομμουνιστής, δηλαδὴ
φασιστής (ἁπλῶς δηλώνει ἀντιφασιστὴς
μὲ τὴν ἔννοια ποὺ τοῦ δίδει τὸ πόπολο)
ὅπως κομμουνιστοφασιστὴς ὑπῆρξε ὁ
Μεταξᾶς. Στὴν οὐσία Μίκης καὶ Μεταξᾶς
ἀνήκουν στὸν ἐθνικομπολσεβικισμὸ ὡς
ἥρωες». (κλικ)
Κι εγώ, ως απλός πολίτης,
αναρωτιέμαι ουσιαστικώς: Μπορεί ένας
υπέργηρος (ογδόντα επτά...φεύγα) με τέτοια
ασχετοσύνη και τόσο αδιάβαστος να είναι
ιδεολογικός και πολιτικός ταγός μας;;;
Αλλά πάλι μετανοιώνω
και λέω: μπορεί ο Καλιγούλας να είναι
παράλογος; Μπορεί ο Καλιγούλας να μη
ξέρει ποιος είναι προδότης και ποιος
όχι στη Ρώμη;
Και καλά, δεν
θυμάστε ούτε κι αυτά. Τη θέση του Μίκη
περί δημοψηφίσματος, επί ΓΑΠ, την θυμάστε
όταν αλαλάζετε τώρα για την πρόταση που
διατύπωσε περί δημοψηφίσματος για το
Σκοπιανό; Να σας θυμίσω εγώ: (κλικ)
Θυμίστε μου εσείς ποια ήταν η θέση του
και για το άλλο δειμοψήφισμα, αυτό το
πρόσφατο που έκανε ο Τσίπρας.
Κι εγώ με τα
δημοψηφίσματα είμαι. Και θεωρώ ότι
πρέπει να έρθει η τελική συμφωνία προς
έγκριση στο λαό. Αλλά ήμουν και τότε
υπέρ του δημοψηφίσματος ήμουν και μετά.
Και θεωρώ μέγιστη φαυλότητα να
εκμεταλλευόσαστε έναν υπέργηρο άνθρωπο,
και τις συγκινήσεις του και τις ευαισθησίες
που συνεπάγονται οι τελευταίες ώρες
της ζωής του αλλά και η καλλιτεχνική
του συγκρότηση, για να αυξήσετε το...βάρος
της μηδενιστικής σας ελαφρότητας στη
ζυγαριά της πολιτικάντικης αντιπαράθεσης,
η οποία, δεν έχει ποτέ “αύριο”!
Έστω και αν
παραδεχτούμε ότι αποδομείτε με επιτυχία
τους αποδομητές (που δεν το βλέπω), ποτέ
ο αποδομητισμός δεν μπορεί να οικο-δομήσει
κάτι πέρα από την Αριστερά και την Δεξιά
της Νεωτερικότητας, πέρα από το “τίποτα”!
Θέλετε να εξηγήσω γιατί;
Να εξηγήσω γιατί
εκείνος που γκρεμίζει εκ συστήματος
εθίζεται σ' αυτό και αποκτά μόνο τις
προσήκουσες “δεξιότητες”;
Να εξηγήσω ότι
το κύριο είναι να χτίσουμε τον Ναό του
Σολομώντος και μάλιστα σε “τρεις
ημέρες”; Να εξηγήσω ότι όλα τα “υλικά
κατεδάφισης δεν είναι για πέταμα, ότι
όταν πρόκειται για ανθρώπους κανένας
δεν είναι για πέταμα, κανένας δεν μας
περισσεύει, μπροστά στα πανίσχυρα
εκείνα..παγκοσμιοποιημένα τέρατα που
έχουν τη δύναμη, τον πλούτο όλου του
κόσμου να τον...συμπυκνώνουν στα φιαλίδια
της υπερφίαλης ελίτ του πλανητικού 1%;
Να εξηγήσω ότι
όποιος δεν θέλει να είναι εθνομηδενιστής
οφείλει να πιστεύει στη “συγχώρεση”,
στη “μετά-νοια”, στην “ανάσταση των
νεκρών”, στην εξιλέωση, στην ομόνοια,
στην κοινότητα, στη συνεργασία, στη
φιλία;
Να εξηγήσω ότι
όλα τα παραπάνω είναι εν ελλείψει και
εν εκλείψει από συστάσεως, τουλάχιστον,
του νεοελληνικού κράτους και ότι από
την προδοτολογία, σε όλες της τις μορφές
και τις κλίμακες έχουμε μπουχτίσει και
αηδιάσει;
Να εξηγήσω ότι
ένας που εθίζεται στο ρόλο του αλάστορα
και δεν αφήνει πέτρα πάνω στην πέτρα
δεν μπορεί να οικοδομήσει Εκκλησία πάνω
στην Πέτρα, αλλά μπορεί μόνο να αφήσει
τα σημάδια του στην άμμο ώσπου να τα
σαρώσει κι αυτά το κύμα;
Θα κλείσω το
τρίτο μέρος με ένα εξόχως...”αντιεθνομηδενιστικό”
και “πατριωτικό” τραγούδι του Μίκη
που όλοι θέλετε να ξεχάσετε αλλά που
το μήνυμά του όλοι έχετε εμπεδώσει,
ενστερνιστεί και εσωτερικεύσει...
Θέλετε να
στεριώσετε μια Νέα Ελλάδα [ο καθένας τη
δική του(!)] πάνω στο αίμα του προδότη
(όπως ο Καλιγούλας μέσα σας τον ορίζει
κάθε φορά)! Αν δεν είναι αυτό εθνομηδενισμός
τότε τι είναι;
Κυνηγούσα μέσα
στην Αθήνα
ήμουν τότε
αμούστακο παιδί
είναι ένα πιστόλι
και μια φίνα αισιοδοξία φοβερή.
Η καθοδήγηση με
στέλνει για να βρω
έναν προδότη
που στη Γούρνα τριγυρίζει
βρίσκω το σπίτι
και την πόρτα του χτυπώ
κι η μάνα του με
γέλιο με καλοσωρίζει.
- Κάτσε γυιόκα
μου να ξαποστάσεις
όπου νάναι ο
γυιόκας μου θαρθεί
για τη φτώχια
μας μη μας καταδικάσεις
η καρδιά μας
μόνο είναι καλή.
Τήνε κοιτάζω
σκέφτομαι πώς να της πω
πως ήρθα τον
προδότη γυιο της να σκοτώσω
πάνω στο αίμα
του παιδιού της τ' αχνιστό
μια Ελλάδα Νέα
πάω τώρα να στεριώσω!
[από τον δίσκο
“Διόνυσος”, ερμηνεία Θανάσης Μωραΐτης,
εταιρεία: “Σείριος”, 19 Φεβρουαρίου
1985]