Ένα πρωινό, χωρισμένοι από τα κάγκελλα
του επισκεπτηρίου των φυλακών Αμφίσσης,
δυο νεαροί 18-19 χρονών, διαπληκτίζονται
και αλληλοϋβριζονται, μ' όλο τον πλούτο
της ρουμελιώτικης παραστατικότητος.
Είναι συγχωριανοί και μακρυνά ξαδέλφια,
από την Σεγδίτσα, ο φυλακισμένος και ο
απ' έξω αντίπαλός του. Ο ένας, ο Βελέντζας,
βρέθηκε στον ΕΛΑΣ και εν συνεχεία στα
σίδερα. Ο άλλος, ο Φακούτσος, στο 5/42 και
ύστερα στην οργάνωσι Χ. Έτσι τουλάχιστον
λέει και έτσι δείχνει ένα πελώριο στέμμα
με τα χιαστί δυο Γ, κεντημένο στο χακί
εγγλέζικο χιτώνιό του και μια αραβίδα
μάλιχερ, «χιαστί» κι' αυτή, στην πλάτη
του. Αφού εξαντλήθηκαν οι βρισιές,
άρχισαν πια και μερικά επιχειρήματα σε
ανάλογο τόνο: «Εσείς, εμείς, οι τέτοιοι,
οι πάτιοι...»
-Εμείς είμαστε άντρες, ρε, και κάνουμε
καθαρά τις δουλειές μας, συνεχίζει ο
Φακούτσος.
-Εσείς μάς έχετε στις φυλακές όλους
με ψεύτικες κατηγορίες και μηνύσεις.
-Δεν είναι ψεύτικες. Όλοι σας είστε
φονιάδες και θα το πληρώσετε.
-Δεν είναι ψέματα, ρε, για τον καπετάν
Στάθη; Αυτός τον σκότωσε τον αεροπόρο
τον ανθυπασπιστή, ή σκοτώθηκε στη μάχη
της Ταράτσας;
-Αυτό που λες είναι σωστό, το ξέρω. Εγώ
ήμουνα γεμιστής στο πολυβόλο και ο
ανθυπαστιστής σκοπευτής. Δίπλα μου το
γάζωσε μια ριπή, εγώ του έκλεισα τα
μάτια και τον έθαψα...
Πίσω από τον Βελέντζα άκουγε όλον τον
καυγά ο ίδιος ο καπετάνιος. Τινάχτηκε
σαν άκουσε εκείνην την μαρτυρία και
απότομα παραμέρισε τον μικρό Σεγδιτσιώτη:
-Δεν έχει αξία να το λες εδώ αυτό. Αν
είσαι όπως λες άντρας, τα λες αυτά και
στον ανακριτή;
-Γιατί να μην τα πω αφού είναι αλήθεια;
Τότε πήγαινε στον δικηγόρο τον Γιώργη
τον Τσίγκα και πέστα κι' αυτουνού.
Πριν περάσουν δέκα λεπτά, ο δικηγόρος
και ο «οπλοφόρος Χίτης» χτυπούσαν το
γραφείο του ανακριτού και την άλλη κι'
όλας μέρα, άλλο ένα αποφυλακιστήριο
πήγαινε στις φυλακές.
Αφήγηση του Ορέστη, καπετάνιου της 2ας Μεραρχίας του ΕΛΑΣ, στην «Απογευματινή» του 1959.