Τελικά, το Σχηματάρι πήρε μέρος στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο;

Ακόμα μια προκλητική, μικρόψυχη και μισαλλόδοξη παραχάραξη της Ιστορίας

Η Ταβέρνα, του μεγάλου Ελβετού χαράκτη και πολεμιστή Ουρς Γκαφ.
Απεικονίζει διάφορους πολεμιστές που τους παραφυλάει ο θάνατος.
Αν, όμως, ισχυριζόταν κανένας ότι, ο Αρβανίτης Στρατιώτης που κάθεται στο κέντρο είναι ο Σχηματάρης και ο τελευταίος, δεξιά όπως κάθεται, είναι ο πατέρα του ο Διάβολος, θα τον πίστευα.

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

«Θα περίμενε κανείς ότι 

ένας νέος που θεωρείται μορφωμένος 

και μάλιστα τελευταία με ροπή προς τη θρησκεία 

να είχε περισσότερη λεβεντιά 

για να αποφασίσει να γράψει 

όχι μόνο από την μία πλευρά 

για τις μαύρες σελίδες του Σχηματαρίου, 

την εποχή της κατοχής»

Ανωνύμου του Σχηματαραίου

Όταν, μετά από 300 χρόνια θα σκύψουν οι ιστορικοί του Σχηματαρίου πάνω απ' το βιβλίο  Σχηματάρι 1382 -1960*, θα πάθουν αυτό που παθαίνουν σήμερα οι ιστορικοί που σκύβουν πάνω από την ιστορία της εκστρατείας του Μοροζίνη στη Χαλκίδα, το 1687/88. Θα βρίσκουν ότι το χωριό δεν έχει πάρει μέρος στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο(!!!)

Το ίδιο όμως θα συμβεί και με τους χιλιάδες άλλους πολίτες, του Σχηματαρίου και του Δήμου Τανάγρας, τους επήλυδες, που επί πενήντα χρόνια ζουν και εργάζονται στην περιοχή. Σ΄όλους εκείνους που δεν κατάγονται από την τόσο αξιοζήλευτη ράτσα των Σχηματαραίων(!) 

Στη σελίδα 117, παραθέτει ο δημοτικός μας ιστοριογράφος Βαγγέλης Δ. Μαντής, τους νεκρούς του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, τους νεκρούς της Μικρασιατικής Εκστρατείας, τους νεκρούς του Αλβανικού μετώπου... κι εκεί σταματάει!  

Μετράω τους πρώτους, βγαίνουν εννέα (9). Οι δεύτεροι, έξι (6). Οι του Αλβανικού, τρεις (3)!!!  Στον περισσότερο πολύνεκρο πόλεμο όλης της ανθρώπινης ιστορίας, το Σχηματάρι έχει τους λιγότερους νεκρούς από όλους τους προηγουμένους «εθνικούς» πολέμους! 

Ναι, έτσι το λέει: «Πεσόντες στους εθνικούς πολέμους», είναι ο τίτλος του υποκεφαλαίου. Πάει να πει ότι, οι «εθνικοί πόλεμοι» τελείωσαν τον Απρίλιο του 1941, εφόσον ο δεύτερος νεκρός της Αλβανίας είναι 23/3/1941 και ο Βαγγέλης Πινήτας του Νικολάου ξέρουμε ότι σκοτώθηκε, υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες, μετά την κατάρρευση του μετώπου και τη συνθηκολόγηση. 

Δεν κάνει την τιμή στους σκοτωμένους, εκείνος ο αξιωματικός της Ελληνικής Αεροπορίας εν αποστρατεία, να αναγνωρίσει, ως «πεσόντες» στους εθνικούς πολέμους, ούτε καν τους τρεις εκτελεσμένους στη Χαλκίδα, ούτε τους τρεις δολοφονημένους στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως της Γερμανίας. Δεν αναφέρεται στους πέντε εκτοπισμένους σ' αυτά τα στρατόπεδα, δεν αναφέρει τους νεκρούς ΕΛΑΣίτες! Δεν θα βρει, ο αναγνώστης, ούτε και τους ταγματασφαλίτες, ούτε τους υπό των εαμοκομμουνιστών αναιρεθέντας, ούτε άλλον τινά, θανόντα βίαιο θάνατο κατά την τετραετία αυτή. Φυσικά δεν θα μάθει κανείς ότι το Σχηματάρι πήρε μέρος και στον Εμφύλιο Πόλεμο. Ότι είχε και κει νεκρούς. Στη θέση της δεκαετίας του '40, όλοι θα βρίσκουν μια... τρύπα! Την τρύπα στα θολά νερά της μισαλλοδοξίας. 

Όταν, οι ιστορικοί του μέλλοντος, θα βρουν καταγεγραμμένους όλους τους αιωνόβιους του Σχηματαρίου, αλλά και όσους ζύγωσαν τα 100 χρόνια, και δεν θα βρουν νεκρούς στον Β' Π. Π., μετά τον Απρίλιο του '41, πείτε μου, τι θα σκεφτούν; Δεν θα έχουν δίκιο να συμπεράνουν ότι ο πόλεμος στο Σχηματάρι τελείωσε εκεί ακριβώς που ο Τσολάκογλου θεωρούσε ότι έπρεπε να σταματήσει; 

Το λέει καθαρά, στο πρώτο του διάγγελμα «Προς τον Ελληνικόν λαόν», στις 29 Απριλίου 1941: 

[...Η σκληρά πραγματικότης είναι, ότι μετά την κατάληψη των Αθηνών υπό του Γερμανικού στρατού και μετά την φυγήν των Άγγλων, δεν δύναται να γίνη ουδείς πλέον λόγος περί συνεχίσεως του αγώνος...]

Δεν θα έχουν δίκιο να σκεφτούν ότι ο πόλεμος για τους Σχηματαραίους τέλειωσε τον σκληρό Απρίλη του '41; Και δεν θα έχουν δίκιο να θεωρούν αξιόπιστο εκείνο που αναφέρεται στην επίσημη έκδοση του Δήμου Τανάγρας για την ιστορία του τόπου*; 

Ποια είναι η αλήθεια; Να την πούμε όσο πικρή κι αν είναι και να την κοιτάξουμε στα μάτια:

Το Σχηματάρι πήρε μέρος στον Β' Π.Π. όπως πήρε όλη η Ελλάδα. Και μάλιστα πήρε μέρος και από τις δύο πλευρές με πάρα πολλούς νεκρούς, απόλυτα και αναλογικά! 

Και με τους Συμμάχους, λοιπόν, και με τον Άξονα.  Είχε αυτή την ιστορική ιδιομορφία. Μια ΤΡΑΓΙΚΗ ιδιαιτερότητα. Δεν ήταν το μόνο, ούτε στην ιστορική διαχρονία  ούτε στην ιστορική συγχρονία. Έχει ξανασυμβεί να διχάζονται οι Έλληνες για το τι στάση θα κρατήσουν προς τον επερχόμενο κατακτητή, και τότε δεν υπήρχαν οι κομμουνιστοσυμμορίτες να τους φορτώσουμε την αβανιά. 

Η Σχηματαραίικη ιδιαιτερότητα, λοιπόν, είναι ότι το χωριό διχάστηκε μπροστά τους Γερμανούς και Ιταλούς:  ένα μέρος του πολέμησε μαζί τους και άλλο ένα μέρος του πολέμησε εναντίον τους. 

Στους Περσικούς Πολέμους, [είναι το πιο κλασικό παράδειγμα] το ξαναπάθανε αυτό οι Βοιωτοί, με αρχηγούς τους Θηβαίους... Μηδίσανε**!  Μα και οι Αρβανίτες της Τσαμουριάς, της Θεσπρωτίας, διχάστηκαν και ο Ζέρβας έστειλε τους συνεργάτες των Γερμανών... στο Σιδηρούν Παραπέτασμα. Ενώ οι Σχηματαραίοι συνεργάτες των Γερμανών μείνανε εδώ να μας σώσουν από του Σιδηρούν Παραπέτασμα. 

Να, λοιπόν, κύριοι και κυρία, πώς παραχαράσσεται η ιστορία, πώς προκύπτουν τα «αφηγήματα» και πώς μετά βγαίνουν οι εθνομηδενιστές και κάνουν λόγο για αφήγημα και όχι επιστημονική προσέγγιση! Να ποιος γεννάει τον άλλον και ποιος τον γαλουχεί και τον εκτρέφει! Η μισαλλοδοξία και ο φοταμενταλισμός εκτρέφουν και αναπτύσσουν τον εθνομηδενισμό. Μας μοστράρετε τα πτυχία σας αλλά δεν μας εκθέσατε την αλήθεια! 

Συνεπώς, μπλέξατε άσχημα. Πήγατε μόνοι σας, χωρίς να σας ενοχλήσει κανένας και πέσατε μέσα στην «κινούμενη άμμο» της ιστορίας. Άντε τώρα να βγείτε! Άντε τώρα να τα μπαλώσετε! 

Η κύρια ευθύνη, βέβαια, είναι στον συγγραφέα. Οι τρεις «επιστημονικοί» συνεργάτες του μόνο δευτερευόντως έχουν κάποια ευθύνη. Που δεν τον προστάτευσαν από τρομερά «λάθη», ή που δεν απέσυραν την υπογραφή τους αν δεν λάμβανε υπόψη του τις παρατηρήσεις τους. 

Πρόκειται, όντως, για λάθη; 

Σαφώς και η απάντηση είναι αρνητική!

Πρόκειται για εσκεμμένη παραχάραξη της ιστορίας. Για πολιτικά υποκινούμενη παραχάραξη της ιστορίας. Έχει και πολιτικά κίνητρα και πολιτικές στοχεύσεις. Έχει «ένδοξο» και πλούσιο παρελθόν αυτή η μέθοδος του να γράφει κανείς την ιστορία***. Απ' ο,τι είδαμε, έχει και πλούσιο παρόν(!) 

Δεν είναι εκτεθειμένος, ο συγγραφέας, μόνο στην πλευρά της Ιστορίας. Είναι πλέον εκτεθειμένος και στην πλευρά του Δήμου και των δημοτών! Από τη στιγμή που, και ο Δήμος και μεις όλοι, τον εμπιστευτήκαμε να συνοψίσει την ιστορία του τόπου, από τη στιγμή που αυτό μεταφράστηκε σε υλική στήριξη, εγείρεται ζήτημα! Και το ζήτημα είναι μέγα κι έχει πολλά ποδάρια. Όσα έχει και ο διάβολος που δια-βάλει. 

Πέραν τούτου, όμως, ο συγγραφέας έχασε και μια ακόμα ευκαιρία. Να πλουτίσει την ιστορία του τόπου με μια αυθεντική μαρτυρία. Το σημειωματάριο του μπάρμπα - Σταύρου του Μαντή, που τηρούσε κατά τη διάρκεια της θητείας του ως κατοχικός πρόεδρος της Κοινότητος. Το σημειωματάριο-ημερολόγιο έχει σωθεί και το εμπιστεύτηκε ο μακαρίτης στον ανιψιό του. Σε προσωπική μου παράκληση, να το συμβουλευτώ απλώς, ισχυρίστηκε ότι... δεν το βρίσκει(!) Αν είναι δυνατόν να χάθηκε, τέτοιο μοναδικό ιστορικό ντοκουμέντο, από έναν άνθρωπο που περισυνέλεγε και την τελευταία λέξη του ΚωτσΑδάμ(!) Και καλά, εμένα δεν ήθελε να μου το δείξει. Το καταλαβαίνω. Γιατί δεν άδραξε την ευκαιρία να το ενσωματώσει στο βιβλίο, σαν παράρτημα, και να χαλάσει κόσμο; 

Η απάντηση υπάρχει. Την καταλαβαίνει ο καθένας. Κάποιους δεν συμφέρει πολιτικά  η εμφάνιση του ντοκουμέντου αυτού. Φαίνεται ότι δεν δένει με το «αφήγημα»! Η απόκρυψη και το καταχώνιασμα των ιστορικών αρχείων, όμως, δεν είναι κατακριτέα μόνο για μερικούς, είναι για τους πάντες. Και εδώ έχουμε ένα τέτοιο καταχώνιασμα. 

Το ζήτημα δεν θα σταματήσει εδώ! Θα κοινοποιηθεί και θα γνωστοποιηθεί σε όλους. Σε εφημερίδες και ιστοσελίδες. Σε πολιτικούς και επιστήμονες του δήμου και της χώρας. 

Πρώτα - πρώτα καλώ τον Δήμαρχο και όλους τους δημοτικούς συμβούλους να πάρουν θέση γιατί η καλή τους πίστη βεβηλώθηκε και η αγαθή προσπάθειά τους τούς εξέθεσε. Ιδιαίτερα καλώ τον δημοτικό σύμβουλο Φώνη Χαρίση, τον ομώνυμο του πεσόντα στη Χαλκίδα, να αντιδράσει με έργα και με λόγια. 

Αν μη τι άλλο, θα μάθουν όλοι την ύβρη προς τους νεκρούς της Ελευθερίας. Θα δουν και θα συγκρίνουν, αυτό που κάνουν οι άλλες κοινότητες Ελλήνων, όταν εγείρουν μνημεία στους πεσόντες για την αντίστασή τους σ' όλους τους κατακτητές, και αυτό που κάνει μια φατρία από Σχηματαραίους που δεν εννοεί να αντιληφθεί τα λόγια του Ηράκλειτου: 

«Πόλεμος πάντων μὲν πατήρ ἐστι, πάντων δὲ βασιλεύς, καὶ τοὺς μὲν θεοὺς ἔδειξε τοὺς δὲ ἀνθρώπους, τοὺς μὲν δούλους ἐποίησε τοὺς δὲ ἐλευθέρους».

Σημειώσεις:

*  Το εν λόγω βιβλίο εκδόθηκε δαπάναις του Δήμου Τανάγρας και μοιράζεται άνευ αντιτίμου στους δημότες. Ο συγγραφέας και οι άλλοι συντελεστές εργάστηκαν αφιλοκερδώς για τη συγγραφή, τη μορφωποίηση και την έκδοση του ερευνητικού υλικού του συγγραφέα. 

** Αυτό αναφέρεται από τον συγγραφέα σε μια μικρή πρόταση, αλλά αναφέρεται.

*** Ο Γιώργος Πηλίτσης, πχ, τον γράψανε στο ληξιαρχείο ότι πέθανε κι όχι ότι εκτελέστηκε από τους Γερμανούς. Ενώ τον Βαγγέλη Μαντή του Παναγιώτη, τον βρίσκουμε στο βιβλίο Σχηματάρι 1382 - 1960, ανάμεσα στους διακεκριμένους επιστήμονες Σχηματαραίους αλλά δεν γίνεται καμία μνεία για την αντιστασιακή του δράση ή για την εκτέλεση του. Ίσως, η περίπτωση του συνονόματου του συγγραφέα, να είναι και το άκρο άωτο του ταρτουφισμού και της υποκρισίας που διατρέχει τα ζητήματα της ιστορίας του χωριού μας.