Εκ των φαυλοτέρων, το φαυλότερο κι απ' το κακό στο χειρότερο - Μέρος Ε'-Τελευταίο

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Είπαμε στο προηγούμενο κείμενο ότι η εμμονή στον “προδότη” και στην “προδοσία” υποκαθιστά την πολιτική και κοινωνική ανάλυση, τη στρατηγική και την τακτική στην πολιτική και την οικονομία, καταντά πολιτικό πρόγραμμα, λόγω της ένδειας του προδοτοφάγου να προτείνει οτιδήποτε εποικοδομητικά αξιόπιστο. Το κοινωνικό λιντσάρισμα, ακόμη και η φυσική εξόντωση του “προδότη” πλασάρεται ύπουλα και δόλια ως διέξοδος και μάλιστα ριζοσπαστική, ριζοσπαστικότερη όλων των άλλων, οι οποίες σνομπάρονται και αποπέμπονται μετά “ιερής” βδελυγμίας. Κάποιοι φτάνουν μέχρι και το να βδελύσσονται ολόκληρο τον ελληνικό λαό.

Ενώ εμφανίζονται σαν ορκισμένοι εχθροί του “πατριδεγωφάγουⁱ” (του αποχαλινωμένου μηδενιστή που τρώει την πατρίδα του και ταυτόχρονα τον εαυτό του, όπως ο ανόσιος Ερυσίχθονας του μύθου της θεάς Δήμητρας), στην πραγματικότητα είναι το απλό συμπλήρωμά του που αποτελειώνει ό,τι έμεινε όρθιο. Ξύσε τον “αδιάλλακτο επαναστάτη” για να βρεις από κάτω την “θεούσα-πολιτικολογούσαⁱⁱ” που με γενικότητες, αφορισμούς και αποστειρωμένες έννοιες χωρίς κατεύθυνση και πρόσημο, νομίζει ότι μπορεί να οδηγήσει κάπου την κοινωνία.

Ας δούμε όμως σε τι συνίσταται η πολιτική ένδεια αυτή. Στο ζήτημα του έθνους και στο ζήτημα της καθεαυτό πολιτικής.

1. Η ένδεια στο ζήτημα του έθνους.
   Οι Έλληνες, αν είναι να περηφανεύονται για κάτι, στο έθνος τους και στην εθνική τους ταυτότητα, δεν είναι μια μεγάλη σημαία που τη σηκώνει ένας τηλεσκοπικός γερανός στην πλατεία Συντάγματος. Είναι το ότι ανύψωσαν το έθνος τους και την εθνική τους ταυτότητα στις τρεις διαστάσεις τους. Ο Έλληνας αξιώθηκε, εκτός από Ιδιώτης και Πατριώτης, να γίνει και Χριστιανός. Το έθνος του δηλ., ο “Κοινός Λόγος”, αυτό που τον καλεί από το “μη είναι” στο “είναι” και τον κάνει κοινωνικό και, στη συνέχεια, πολιτικό ον, είναι σαν ένα σπίτι τριών δωματίων εκεί που όλοι οι άλλοι διέθεταν ένα ή δύο δωμάτια. Ζούμε σε όλα τα δωμάτια, αλλά το δεύτερο και το τρίτο είναι τα πλέον απαραίτητα. [Υπάρχει και τουαλέτα, εκείνη της πολιτικής με πι μικρό. Απαραίτητο τμήμα του σπιτιού. Σας συμβουλεύω εκεί να καθόσαστε όσο γίνεται λιγότερο, να είναι το μικρότερο και όσο το δυνατόν καθαρότερο.] Το δεύτερο γιατί είναι πιο χρήσιμο από το πρώτο και το τρίτο γιατί είναι πιο όμορφο απ' όλα. Η ύπαρξη του “τρίτου δωματίου”, του χριστιανικού, αλλάζει άρδην τη λογική και τη φιλοσοφία του σπιτιού ολόκληρου και εκάστου δωματίου ξεχωριστά. Αλλάζει και τον τύπο του “ιδιώτης” και τον τύπο του “πατριώτη”. Από “δούλος” γίνεται “μισθωτός”, για να ελευθερωθεί στο τρίτο δωμάτιο και να γίνει “φίλος”! Από κει και πέρα, όταν γυρίζει στα δωμάτια του “ιδιώτη” και του “πατριώτη” θα έχει μαζί του τη χάρη του “Ελεύθερου” που έχει γευτεί την μετοχή στο “έθνος των εταίρων”. Το ελληνικό έθνος, που έτσι κι αλλιώς είναι “έθνος καθ' εαυτό”,[και όχι έθνος κατασκεύασμα-αφήγημα των “Μεγάλων Δυνάμεων”, όπως των Σκιπητάρων ή των Σκοπιανών], γίνεται στη συνέχεια “έθνος για τον εαυτό του”, για να ανυψωθεί, τέλος, στην τρίτη του διάσταση και να γίνει “έθνος για τους άλλους”. Γεύση και πρόγευση όλων αυτών πήραν οι Έλληνες με την υπερχιλιόχρονη Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Εκεί, και οι ίδιοι είδαν, αλλά και οι άλλοι παραδέχτηκαν, ότι, ένα έθνος ολοκληρώνεται όταν αυθυπερβαίνεται και παίζει κεντρικό-ηγετικό ρόλο σε μια ευρύτερη οικογένεια εθνών μέσα στα “ρευστά όρια” της Οικουμένης. [Είναι αυτό που λέει ο Μίκης με τον παλιό τρόπο: “κάνω το διεθνιστικό μου καθήκον, υπηρετώντας το συμφέρον της πατρίδας μου”]. Αυτοαναιρείται δε κι αυτοακυρώνεται όταν υποστρέφει και εσωστρέφεται, όταν περιχαρακώνεται σε αυτοεπιβεβαιωτικούς εθνικισμούς, ανήμπορο να χαράξει ρότα για τον εαυτό του και τους συμμάχους του. Αυτά τα δυο είναι οι αιτίες της ανόδου και της πτώσης, της ακμής και της παρακμής, οι δυο πλευρές της “καμπύλης του Γκάους” της Αυτοκρατορίας. Όταν δεν μπορεί το έθνος να δει την προκοπή του μέσα στην ευρύτερη ομάδα των εθνών και των ''εθνών” γύρω του, τότε το τέλος είναι κοντά.
   Είτε έτσι είτε αλλιώς, λοιπόν, μπορούμε κάπου να συμφωνήσουμε. Και υπ' αυτή την έννοια, η πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική του Νίκου Κοτζιά και, κατ' επέκτασιν της Κυβέρνησης, είναι απολύτως συμβατή και απαραίτητη. Αν τον είχατε διαβάσει, θα βλέπατε ότι, διαβαθμίζει τους αντιπάλους σε κύριο και δευτερεύοντες, ιεραρχεί τις συμμαχίες σε άμεσες, έμμεσες και πιθανές, ευθετίζει και κλιμακώνει τα διαθέσιμα όπλα του, συγκεντρώνει δυνάμεις και προϋποθέσεις. Αλλά ούτε διαβάζετε ούτε, πολύ περισσότερο, μελετάτε. Σας είναι πιο εύκολες οι μπαλαφάρες στις πλατείες, όπως και τότε με τα “αντιμνημόνια”.                                                                                       
2. Η ένδεια στο ζήτημα της ίδιας της πολιτικής.
   Δεν είναι μόνο ότι όλα τα παραδείγματα και όλες οι αντίστοιχες ιδεολογίες κατέρρευσαν και όποιος μιλάει σήμερα για μια άλλη κοινωνία δεν συμφωνεί ούτε καν με τον εαυτό του. Είναι και ότι γυρίσαμε πολύ πίσω, στο πώς εννοούμε την πολιτική καθ' εαυτήν. Γυρίσαμε πίσω και από την δεκαετία του '70 και την πολιτική την εννοούμε δικηγορίστικα, λεγκαλιστικά, νομικίστικα. Σαν ένα κοντράτο που σύναψε ο κάθε πολιτικός με τους πάτρωνές του και κάθε τόσο κάνουμε λογαριασμό, τσεκάροντας, τι έκανε και τι δεν έκανε. Αν δεν έκανε κάτι από τη λίστα βγαίνει ψεύτης, πράγμα σύνηθες αφού δεν διστάσαμε καθόλου να συγκεντρώσουμε στο “κοντράτο” ό,τι μαξιμαλιστικό διέθετε η πιάτσα για να φανούμε πιο καραμπουζουκλήδες επαναστάτες. Αν λέει δε λόγια παχιά, από την αντιπολίτευση, καταγγέλλοντας τους πάντες, τόσο το καλύτερο(!) Τόσο χυδαία και τόσο απλοϊκά! Σαν να είναι η πολιτική ένας αγώνας δρόμου όπου οι δρομείς αγωνίζονται ο καθένας στο διάδρομό του και το μόνο θέμα που έχει να αντιμετωπίσει είναι η δική του φυσική και αγωνιστική κατάσταση. Δεν υπάρχουν όρια στη βούληση, ούτε συζητιέται κάτι τέτοιο. Ο κόσμος εθίζεται σε μια λογική ότι ο πολιτικός αν θέλει μπορεί. “Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω”(!) Οι πραγματικοί εχθροί, ο κύριος και οι δευτερεύοντες, αυτομάτως εξωραΐζονται αφού θα τους κατατροπώναμε αν ήθελαν οι πολιτικοί και ο μόνος λόγος της επικράτησης, των εχθρών,είναι η “προδοσία”(!) Η “Νέα Τάξη” που κατά τα άλλα καταγγέλλεται με γεμάτο το στόμα, φαντάζει σαν ένα “μοντεσοριανό σχολείο” όπου ο κάθε παιδάκι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει γιατί όλα γύρω του είναι φτιαγμένα γι' αυτόν τον λόγο. Το κύριο πρόβλημα μετατοπίζεται από τη συγκέντρωση των δυνάμεων του έθνους για να υπερισχύσουμε του εχθρού, στη συγκέντρωση των δυνάμεων του έθνους (ή της τάξης) για την εξουδετέρωση του αντίπαλου πολιτικού και την ανάρρηση του δικού μας. Όταν κι αυτός αποτύχει, κατά τη δική μας “αυθεντική” γνώμη, τότε τον καταγγέλλουμε για “προδότη” και πάμε παρακάτω. Εξοστρακίζεται από παντού το ζήτημα της ισχύος, του είδους της ισχύος που απαιτείται κάθε φορά, ο τρόπος απόκτησης αυτής της ισχύος. Έτσι αν και ο λαός...συνωστίζεται τεχνηέντως στις πλατείες, είναι στην ουσία ανίσχυρος, μακριά νυχτωμένος από το να γίνει ο ίδιος δημιουργός της ζωής του και της ιστορίας του. Αυτό δε πλασάρεται για υψηλή πολιτική και επαναστατική [πατριωτική ή ταξική, ανάλογα την παράταξη] αδιαλλαξία(!) Εννοείται βέβαια ότι, το “κοντράτο”, επειδή όπως είπαμε μας τελειώσανε οι ιδεολογίες, δεν έχει εσωτερική συνοχή, ειρμό, ρυθμό και κάτι εν πάση περιπτώσει που να το καθιστά πολιτικό σχέδιο. Οι εσωτερικές αντιφάσεις του “κοντράτου” δεν απασχολούν κανέναν. Μπορεί κάποιος, πχ, να κατηγορεί το ΝΑΤΟ και τους “Νατοϊκούς” και ταυτόχρονα να μην εξηγεί τι θα κάναμε με το Σκοπιανό αν δεν ήμασταν στο ΝΑΤΟ και δεν μπορούσαμε επομένως να μπλοκάρουμε το όνομα. Το ίδιο και με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είπαμε και σε άλλη συνέχεια ότι κανείς δεν εξηγεί τι θα είχε γίνει αν τα γεράκια της ΕΕ είχαν λυμένα τα χέρια να μας μεταχειριστούν σαν ένα τρίτο κράτος που, μάλιστα, έθεσε σε κίνδυνο την “ευρωπαϊκή συνοχή”. Ενώ το θλιβερό ΚΚΕ συμπεριφέρεται και κρίνει τους πάντες σαν να έχει πραγματοποιήσει την Οκτωβριανή Επανάσταση, σαν να έχει οικοδομήσει τον Σοσιαλισμό, σαν να έχει καταργήσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και βαδίζει ακάθεκτο για την...αταξική κοινωνία(!) Δεν εννοεί να καταλάβει ότι υπάρχει διαφορά στα λόγια και στα έργα, όπως δεν μπορεί να καταλάβει ότι, αν είπε ψέματα ο ΣΥΡΙΖΑ και δεν πραγματοποίησε “ό,τι έταξε” μέσα σε τρία χρόνια, το ΚΚΕ, που δεν πραγματοποιεί ό,τι τάζει επί εκατό (100) χρόνια είναι περισσότερο εκτεθειμένο και υπόλογο. Τέτοια ξιπασιά, αλαζονεία και αυταρέσκεια των... βουλιμικών ηγετίσκων του!
   Η πολιτική όμως δεν είναι δικανικοί λόγοι, ρήτρες, ίντριγκες, κομπινές, συναλλαγές, ποινές και ισχυρισμοί. Πολιτική είναι ο πόλεμος με άλλα μέσα. Απαιτεί στρατηγική και τακτική, ανάλυση των φίλιων και των εχθρικών δυνάμεων, των διαθέσιμων πόρων και εφεδρειών, των συμμαχιών του ενός και του άλλου. Απαιτεί ιεραρχήσεις, κλιμακώσεις, διαβαθμίσεις, διακρίσεις. Απαιτεί ευλυγισία, ταχύτητα, πρωτοβουλία και ταυτόχρονα στοχοπροσήλωση. Ανθεκτικότητα, επιμονή κι υπομονή. Φρόνηση και σωφροσύνη. Όλα αυτά και πολλά επιπλέον, ότι η δική μας πολιτική-πόλεμος είναι ασύμμετρη, δηλαδή εκ των πραγμάτων αντάρτικη, “άτακτη”, “ανορθόδοξη”. Όταν ένα στρατηγός αποτύχει στην κατάληψη ενός στόχου τακτικής, δεν του κάνουμε αγωγή ούτε τον λέμε ψεύτη επειδή κάποια στιγμή έβαλε στόχο τον λόφο και είπε “πάμε για να τον καταλάβουμε”, ούτε τον καταγγέλλουμε για προδότη. Πολύ περισσότερο όταν δεν είμαστε στρατηγοί κι είμαστε απλώς ημιονηγοί και...μουλαράδες. Αν είμαστε στρατηγοί, κοιτάμε να τον βοηθήσουμε, του στέλνουμε εφεδρείες, τις δημιουργούμε εμείς και τις κρατάμε έτοιμες ή και τασσόμαστε με το όπλο στη διάθεσή του. Έτσι καταλαβαίνω εγώ τον πατριωτισμό των Ελλήνων και του σπιτιού των Τριών Δωματίων.
   Κοινότητα Προσώπων, Έθνος Κοινοτήτων, Κοινότητα Εθνών!
   Έτσι καταλαβαίνω εγώ τη μόνη πολιτική πρόταση για την συμβίωση των εθνών στους αντίποδες του Παγκοσμιοποιημένου και Τεχνοεκφασισμένου Κορπορατικού Καπιταλισμούⁱⁱⁱ.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                               Σημειώσεις:                                                                                                    

i  Βλέπε Θεόδωρος Ι. Ζιάκας, Πατριδεγωφάγος-Η νόσος της πόλεως, εκδ. Αρμός

ii  Πολιτικός όρος δικός μου, για τις “θεούσες” της πολιτικής  , εμπνευσμένη από τον κόσμο των παραμυθιών του Ευγένιου Τριβιζά. Όπως πχ, “Κούλα η κατσικούλα”, “Δόνα Τερηδόνα”κλπ

iii Μόλις τώρα, Δευτέρα, 12 Φεβ 2018, ώρα 10.00 πμ., καθώς τελειώνει το κείμενο είδα κείμενο του “Μανώλη (Γλέζου) με τα λόγια” στην “Καθημερινή”. Είχα... ανησυχήσει σε προηγούμενη ανάρτηση γιατί δεν είχε σκάσει μύτη. Εκεί μεταξύ άλλων λέει: «...ο κάθε λαός προσδιορίζεται από 1) τη γλώσσα του, 2) τα ήθη και τις κοινές παραδόσεις του, 3) τον τρόπο που θρησκεύεται, 4) τη θέλησή του να αποκτήσει εθνική ανεξαρτησία, 5) τη βούληση όλου του λαού και όχι ελαχίστων». Πέραν του μεγάλου... εθνολογικούς ενδιαφέροντος που παρουσιάζει, γεννιέται κι ένα ερώτημα για μας τους Αρβανίτες: εμείς που μιλάμε κι αρβανίτικα προσδιοριζόμαστε ως... Αλβανοί; Μπορεί δηλαδή να μας διεκδικήσει η “Αλβανία”, οπότε θα κάνουμε δημοψήφισμα να δούμε τι θέλει η πλειοψηφία των Αρβανιτών; Μέχρι να απαντηθεί το ερώτημα θα προβώ στην εξής δήλωση: Δεν χειραφετηθήκαμε από τα κόμματα και, δη της Αριστεράς που ήταν όντως κόμματα, κάποτε, για να μας χειραγωγούν ο Γλέζος, ο Θεοδωράκης και ο ....Κασιμάτης σήμερα!   

Εκ των φαυλοτέρων, το φαυλότερο κι απ' το κακό στο χειρότερο - Μέρος Γ'

Τι "απαντά" ο Δ. Κιτσίκης στον Γ. Κασιμάτη για την....πολιτική ταυτότητα του Μίκη

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Μετά την συνοπτική κωδικοποίηση μερικών καίριων-πιστεύω- επισημάνσεων περί προδοσίας και προδότου που κάναμε στο προηγούμενο κείμενο, επανερχόμαστε στους “ξαφνικά εθνομηδενιστικοφάγους”.

Ναι, πρόκειται για σωστό και ακριβή όρο αν και όχι τόσο εύηχο. Αυτοί που ξαφνικά, εκεί που πέφτανε και εκεί που σηκώνονταν επί χρόνια, ανακάλυψαν το απόλυτο κακό, τους εθνομηδενιστές! Μέχρι τότε όχι μόνο δεν τους ενοχλούσαν αλλά τους εξύψωναν, τους εξεθύαζαν και τους “έβαζαν μπροστά” σε όλες τις μεγάλες “ρήξεις”. Ο Βαρουφάκης, ο Τσακαλώτος, το Φίλης, ο Βούτσης, η Τασία και πολλοί πολλοί άλλοι, όσο ήταν “αντιμνημονιακοί” ξεχνιόταν ότι ήταν και εθνομηδενιστές. Η μπρούταλ “αντιμνημονιακότητα” σκέπαζε τον ψιλό “εθνο-μηδενισμό” και η παλίρροια σήκωνε όλες τις βάρκες, μαζί και τις σάπιες, μαζί και τους φελλούς.

Στην πλατεία Συντάγματος των “αγανακτισμένων”, ούτε τους “πατριώτες” με τις κρεμάλες ενοχλούσαν “οι κάτω”, ούτε οι “εθνομηδενιστές” κάτω, ενοχλούνταν από τους φασίστες “πάνω”. Όλοι ήθελαν να κάψουν τη Βουλή και, γιατί όχι, το Ναό του Σολομώντος, ήγουν το “πολιτικό σύστημα”. Να το κάψουν, όχι να το γκρεμίσουν. Από τα χαλάσματα όλο και κάτι μπορείς να φτιάξεις ενώ από τις στάχτες μόνο...ο φοίνικας μπορεί ν' αναστηθεί(!)

Κώφευαν σε όλες τις προειδοποιήσεις για το “μετά” και, γενικά, το μέλλον δεν υπήρχε και δεν υπάρχει στο παρόν τους. Όλα αυτά που πράττουν στο εκάστοτε “σήμερα” αντλούν νόημα και σημασία μόνο από το παρελθόν, με το οποίο, χιμαιρικώς και...υβριδικώς βρίσκονται σε ρήξη.

Άλλη μια αντίφαση του εθνομηδενισμού που οι εθνομηδενιστικοφάγοι μας έχουν καταπιεί αμάσητη! Ενώ απ' την μια ετεροκαθορίζονται έναντι του παρελθόντος, και μόνο τι ήταν και τι έγινε συζητάνε, από την άλλη ευαγγελίζονται τη ρήξη μαζί του χωρίς να μας λένε πού, πώς και πότε, οι “καθαρούτσικοι” από τις αμαρτίες τους παρελθόντος άνθρωποι, θα γίνουν οικοδόμοι του “αντιμνημονιακού παραδείσου”.

Οι όψιμοι εθνομηδενιστικοφάγοι δεν αντιλαμβάνονται ότι ένα από τα χαρακτηριστικά του εθνομηδενισμού είναι και αυτό: η ρήξη με όλα τα “πριν”. «Όχι σε όλα τα πριν, μέσα στο τίποτα»!

Η ρήξη και όχι απλώς η αντίθεση. Η ρήξη και όχι η διαλεκτική “συνέχειας-ρήξης”. Όλα τα προηγούμενα του είναι ξένα και εχθρικά. Οι παραδόσεις είναι ξορκισμένες και εξ ορισμού βλαβερές. Ασχέτως αν ο ίδιος δημιουργεί και είναι πια, μια παράδοση που απλώς αρνείται όλες τις άλλες. Γι' αυτό στη σημαία του έχει τη “ρήξη”!

Και αυτοί, λοιπόν, μέσα και δίπλα στον ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλοι που δεν ήθελαν να δουν τον ΣΥΡΙΖΑ με τα μάτια, ρίχνοντας μαζί νερό στον ίδιο μύλο του μιμητικού ανταγωνισμού και της μιμητικής βίας, ρίχνοντας από κοινού λάδι στη φωτιά, ξήλωσαν τα πάντα-όλα χωρίς να μπορούν να αντιπαρατάξουν τίποτα.

Το κακό δεν είναι ότι ξήλωσαν. Το κακό είναι το “τίποτα”! Το ότι δεν μπόρεσαν να αντιπαρατάξουν τίποτα πέρα από τον...Βαρουφάκη, τη Ζωή, τον Γλέζο και τον Κασιμάτη, μας λέει κάτι. Το “τίποτα” αυτό έχει αιτίες. Δεν έπεσε από τον ουρανό. Το “τίποτα” αυτό είναι το άλλο όνομα του “μηδενός” που έχουν μέσα τους, της μηδενικής και μηδενιστικής συγκρότησής τους! Γι' αυτό από την αρχή είπα να ψαχτούν, μη και έχουν επάνω τους κανένα στέλεχος του μηδενιστικού ιού, του οποίου ο εθνο-μηδενισμός αποτελεί απλή και ...φυσιολογική μετάλλαξη.

Απλή μετάλλαξη, όλων αυτών των φαυλοτήτων και των κακών, αποτελεί και η σημερινή “ιερά συμμαχία”. Το φαυλότερο των φαυλοτέρων και το χειρότερο των κακών. Όλοι αυτοί οι πούροι και ρηξικέλευθοι επαναστάτες, που δεν μπορούσαν να μαζέψουν την επαναστατικότητα και τους έτρεχε από τα μπατζάκια, συμμαχούν σήμερα με ΌΛΟΥΣ αυτούς τους οποίους κατήγγειλαν ως προδότες, ολετήρες, πράκτορες, νενέκους, προσκυνημένους κτλπ, κτλπ για να ρίξουν την Κυβέρνηση!

Εδώ είναι να θαυμάσει κανείς συνέπεια, αρχές, σθένος, πολιτικό προσανατολισμό, αξίες, φρόνηση, σωφροσύνη, αίσθηση τιμής και δικαίου, πατριωτισμό, εθνική περηφάνια και όλα τα καλά του...εθνο-μηδενιστικο-φάγου(!)

Βέβαια, ούτε που περνάει από το αυτάρεσκο μυαλό του Καλιγούλα ότι ήδη ετοιμάζει την καινούργια γενιά του εθνομηδενισμού! Ότι σας βλέπουνε και σας συχαίνονται και θέλουν να φύγουν μακριά και από σας και από ό, τι εσείς επικαλείσθε και από τα σύμβολα τα οποία σημαίνουν αυτά που εσείς επικαλείσθε. Ο Καλιγούλας είναι πάντα πατριώτης και πάντα λογικός, είπαμε(!) Και η λογική του δεν καταλαβαίνει ότι τον εθνομηδενισμό τον γεννάει, ολόσωμο και απ' το ξερό της το κεφάλι, η φαυλότητα και η κακότητα του ίδιου του Καλιγούλα.

[σημειώνουμε ότι, ο Καλιγούλας είναι αυτο-ανακηρυγμένος θεός!]

Το κακό διπλασιάζεται γιατί και από την άλλη μεριά ούτε ο εθνομηδενιστής, με τη σειρά του, καταλαβαίνει ότι πατέρας του είναι ο Άνθιμος και ο Λενής και ότι, για όλα αυτά, καθόλου δεν φταίει ο Χριστός, η Εκκλησία και η Ορθόδοξη Παράδοση, η οποία, εγκαίρως και μεθοδικά, παραθέτει παραδείγματα για την υπέρβαση και τη θεραπεία της φαυλότητας και της κακίας.

Κι εδώ ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για τον Μίκη Θεοδωράκη.

Μη και δεν είναι μηδενιστής ο Μίκης επειδή κατακεραυνώνει τον “εθνομηδενισμό”; Σίγουρα με τον όρο αυτό εννοεί το ίδιο πράγμα που εννοείτε εσείς; Σίγουρα ο Μίκης όταν λέει “ελληνικό έθνος” εννοεί τη “δομή τριών μεγάλων ταυτοτητοποιητικών παραδόσεων”, ήτοι την ελληνική παράδοση για την Πολιτική, την Πίστη και την Παιδεία; Αλήθεια τι γνώμη έχει ο Μίκης για το “Βυζάντιο”, την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία; Αλήθεια, τι γνώμη έχει ο Μίκης για την Ορθόδοξη Παράδοση; Έχει καμιάν ιδέα έστω; Έχει κάποιου είδους κριτήριο, στον “Όλυμπο” των 94 χρόνων του, για να διακρίνει την ελληνική παράδοση περί πολιτικής της κοινότητας και του προσώπου από την....οθωμανική “πολιτική” παράδοση περί “βόσκησης των λαών”; Έχει πάρει πρέφα όλη αυτή την κοσμογονία που συντελέστηκε τα τελευταία είκοσι χρόνια πάνω στο τι εννοούμε έθνος, κοινότητα, ταυτότητα, πρόσωπο, άτομο, συλλογικό, ατομικό, εμείς, εγώ...;

Με ποιο λοιπόν κριτήριο, λεβέντες και καραμπουζουκλήδες, για άλλη μια φορά σηκώνετε τον Μίκη πάνω στις ασπίδες σας στο ύψος του ταγού και του φωτεινού καθοδηγητή; Με ποιες αρχές συμμαχείτε μαζί του;

Δεν είναι ο ίδιος που πριν από λίγο ομολόγησε ότι πιάστηκε κορόιδο με την “Σπίθα” και ότι “τον εκμεταλλευτήκανε”; Δεν είναι ο ίδιος που ομολόγησε ότι έκανε λάθος με την...υφυπουργία επί Κ. Μητσοτάκη, χαρακτηρίζοντάς την μάλιστα, κορύφωση των παθών του;

Και καλά, αυτά τα ξεχνάτε, τα άλλα, τα “τούρκικα” τα θυμόσαστε; Θυμάστε τι θέσεις έχει διατυπώσει ο Μίκης παλαιότερα για την Τουρκία; Εγώ που τις θυμάμαι δεν θυμάμαι να ανασκεύασε. Αντίθετα ο Δημήτρης Κιτσίκης, σε πρόσφατο κείμενό του με ημερομηνία 5 Φεβρουαρίου 2018, στο δικό του μπλογκ, αποκαλεί τον Μίκη “ιδεολογικό του αδελφό” και “εθνικομπολσεβίκο”. Είναι δε ο Κιτσίκης εκείνος που εκ πάλαι προπαγανδίζει, όσο κανείς άλλος, την ομοσπονδιακή ένωση Ελλάδας και Τουρκίας, θεωρώντας επίσης ως πεδίο δοκιμών την Κύπρο.

Λέει ο Θεόδωρος Ζιάκας στο βιβλίο του Έθνος και Παράδοση, [Εναλλακτικές Εκδόσεις, σελ. 23]:

«Η κρατική ένωση Ελλάδας-Τουρκίας δεν είναι ωστόσο αποκλειστικά δική του πρόταση (σημ. ΓΣ, του Κιτσίκη). Έχει πολλού επιφανείς υποστηρικτές, μεταξύ των οποίων τον πρώην δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο, τον πρώην αγωνιστή της Αριστεράς και υπουργό Επικρατείας στην Κυβέρνηση Μητσοτάκη, Μίκη Θεοδωράκη, και τον Τούρκο πρόεδρο Τουργκούτ Οζάλ. Αν κρίνουμε δε από την τοποθέτηση του κυβερνητικού εκπροσώπου, που χαρακτήρισε “όραμα” την ελληνο-τουρκική ομοσπονδία, πρέπει να πιστέψουμε ότι και ο Κ. Μητσοτάκης δεν είναι κατ' αρχάς αντίθετος».

Αυτά το 1993!

Αλλά και στο “Άρδην”, τεύχος 58, βρίσκουμε κάτι σχετικό για το “καπνό που φουμάρει”ο Δ. Κιτσίκης. Χαρακτηριστικά λέει ο Σπύρος Σοφοκλέους και τα έντονα γράμματα είναι δικές του επισημάνσεις:

 «Η επιμονή της Χούντας επί της Ενώσεως ήταν προπέτασμα: ο Παπαδόπουλος ήταν ένθερμος θιασώτης του «ελληνοτουρκισμού» και της δημιουργίας μιας «ελληνοτουρκικής ομοσπονδίας». Πνευματικά στελέχη της Χούντας ήταν οι: Δημήτριος Κιτσίκης, Γεώργιος Γεωργαλάς και Δημήτρης Τσάκωνας. Ο Δημήτριος Κιτσίκης προέβη σε συστηματοποίηση του «ανατολικού ιδεώδους» (δηλ. της «βυζαντινοθωμανικής συνύπαρξης»), χρησιμοποιώντας το ως πυρήνα του δημιουργηθέντος απ’ αυτόν (το ’64) «ελληνοτουρκισμού». Σύμφωνα με το ιδεολόγημα αυτό, Έλληνες και Τούρκοι συγκατοικούν και αλληλοεξαρτούνται από τον 11ο αιώνα, άρα επιβάλλεται η εγκαθίδρυση ενός «ελληνοτουρκικού πολιτικού συνόλου». Σύμφωνα δε με την προωθηθείσα απ’ τους άνωθεν αναφερόμενους γεωπολιτική αντίληψη της «ενδιάμεσης περιοχής», Έλληνες και Τούρκοι είναι φορείς του κοινού «ανατολικού» πολιτισμού, ο οποίος καλύπτει την «ενδιάμεση περιοχή», η οποία εξακτινώνεται απ’ την Ανατολική Μεσόγειο μέχρι το κέντρο της Ευρασίας. Οι αντιλήψεις αυτές διατυπώθηκαν σε επίσημο λόγο του Γεώργιου Γεωργαλά (υπεύθυνου προπαγάνδας της Χούντας και Υφυπουργού παρά τω Πρωθυπουργώ) ως εκπροσώπου της ελληνικής κυβερνήσεως (βλ. Δημήτριος Κιτσίκης, Ιστορία του Ελλητοτουρκικού χώρου, 1928-1973, εκδόσεις Εστία σελ. 309-310)».

Ο “Ινφογνώμων-Πολιτικά”, μακράν και πέραν κάθε “εθνομηδενιστικής” υποψίας, περιποιείται δεόντως τόσο το “όραμα” της ελληνοτουρκικής ομοσπονδίας όσο και το Γεώργιο Παπαδόπουλο, προτάσσοντας το παρακάτω απόσπασμα και πάλιν από το “Άρδην”:

«Η επιμονή της Χούντας επί της Ενώσεως ήταν προπέτασμα: ο Παπαδόπουλος ήταν ένθερμος θιασώτης του «ελληνοτουρκισμού» και της δημιουργίας μιας «ελληνοτουρκικής ομοσπονδίας». Μετατρέποντας τα παραπάνω σε πολιτικές κατευθύνσεις και στρατηγική επίλυσης του Κυπριακού, μετά τις προσπάθειες που κατέβαλε το ’69-’70 για ανάπτυξη της ελληνοτουρκικής φιλίας, ο Παπαδόπουλος, στις 25/5/71, έδωσε συνέντευξη Τύπου στην Αθήνα μαζί με τον Μετίν Τοκέρ, γαμπρό του Ισμέτ Ινονού. Σύμφωνα δε με δηλώσεις του στη Μιλιέτ, στις 29/5/71, στις συνομιλίες του με τον γαμπρό του Ινονού ετέθη το θέμα της «ελληνοτουρκικής ομοσπονδίας», την οποία η Αθήνα αντιμετώπιζε θετικά, με δεδομένο την προηγούμενη βιώσιμη λύση του Κυπριακού Ζητήματος (την οποία δεν έθεσε ως αναγκαίο προηγούμενο) (βλ. στο ίδιο βιβλίο του Κιτσίκη).Στο δε συγκεκριμένο δημοσίευμα της Μιλιέτ, ο Παπαδόπουλος αναφέρει: «εγώ προσωπικά, πιστεύω ότι η ιστορία μάς οδηγεί προς μια ομοσπονδία της Τουρκίας με την Ελλάδα. Θα πραγματοποιηθεί σε ίσως 20 ή 50 χρόνια. Αλλά θα πραγματοποιηθεί».

http://www.ardin.gr)

Ο πολύς συνταγματολόγος μας, ο Κασιμάτης, αναρωτιέται ρητορικώς:

«Μα γίναμε εμείς, ο Μίκης κι εγώ, φασίστες στα γεράματα;»

Τον άκουσε ο Δ. Κιτσίκης και απάντησε. Ατάκα κι επιτόπου:

«Πέραν αὐτοῦ ὁ ἥρως δὲν ἀνήκει στὴν καθημερινὴ λογική. Ὁ λαὸς τὸν προσκυνᾷ ὡς λαοκρατία χωρὶς νὰ τὸν καταλαβαίνῃ. Ὁ ἥρως δὲν ἀλλάζει ποτὲ ἰδεολογία διότι ἡ ἀλλαγὴ γνώμης εἶναι χαρακτηριστικὸ τοῦ κοινοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Κασσιδιάρης ἐδήλωσε ὅτι ὁ Μίκης ἐπέστρεψε στὰ μαθητικά του χρόνια ὅταν ἦταν ὀπαδὸς τοῦ Μεταξᾶ ἀλλὰ ὁ Μίκης δὲν ἄλλαξε ποτὲ ἰδεολογικὴ θέσι. Ὑπῆρξε πάντα κομμουνιστής, δηλαδὴ φασιστής (ἁπλῶς δηλώνει ἀντιφασιστὴς μὲ τὴν ἔννοια ποὺ τοῦ δίδει τὸ πόπολο) ὅπως κομμουνιστοφασιστὴς ὑπῆρξε ὁ Μεταξᾶς. Στὴν οὐσία Μίκης καὶ Μεταξᾶς ἀνήκουν στὸν ἐθνικομπολσεβικισμὸ  ὡς ἥρωες». (κλικ)

Κι εγώ, ως απλός πολίτης, αναρωτιέμαι ουσιαστικώς: Μπορεί ένας υπέργηρος (ογδόντα επτά...φεύγα) με τέτοια ασχετοσύνη και τόσο αδιάβαστος να είναι ιδεολογικός και πολιτικός ταγός μας;;;

Αλλά πάλι μετανοιώνω και λέω: μπορεί ο Καλιγούλας να είναι παράλογος; Μπορεί ο Καλιγούλας να μη ξέρει ποιος είναι προδότης και ποιος όχι στη Ρώμη;

Και καλά, δεν θυμάστε ούτε κι αυτά. Τη θέση του Μίκη περί δημοψηφίσματος, επί ΓΑΠ, την θυμάστε όταν αλαλάζετε τώρα για την πρόταση που διατύπωσε περί δημοψηφίσματος για το Σκοπιανό; Να σας θυμίσω εγώ: (κλικ) Θυμίστε μου εσείς ποια ήταν η θέση του και για το άλλο δειμοψήφισμα, αυτό το πρόσφατο που έκανε ο Τσίπρας.

Κι εγώ με τα δημοψηφίσματα είμαι. Και θεωρώ ότι πρέπει να έρθει η τελική συμφωνία προς έγκριση στο λαό. Αλλά ήμουν και τότε υπέρ του δημοψηφίσματος ήμουν και μετά. Και θεωρώ μέγιστη φαυλότητα να εκμεταλλευόσαστε έναν υπέργηρο άνθρωπο, και τις συγκινήσεις του και τις ευαισθησίες που συνεπάγονται οι τελευταίες ώρες της ζωής του αλλά και η καλλιτεχνική του συγκρότηση, για να αυξήσετε το...βάρος της μηδενιστικής σας ελαφρότητας στη ζυγαριά της πολιτικάντικης αντιπαράθεσης, η οποία, δεν έχει ποτέ “αύριο”!

Έστω και αν παραδεχτούμε ότι αποδομείτε με επιτυχία τους αποδομητές (που δεν το βλέπω), ποτέ ο αποδομητισμός δεν μπορεί να οικο-δομήσει κάτι πέρα από την Αριστερά και την Δεξιά της Νεωτερικότητας, πέρα από το “τίποτα”! Θέλετε να εξηγήσω γιατί;

Να εξηγήσω γιατί εκείνος που γκρεμίζει εκ συστήματος εθίζεται σ' αυτό και αποκτά μόνο τις προσήκουσες “δεξιότητες”;

Να εξηγήσω ότι το κύριο είναι να χτίσουμε τον Ναό του Σολομώντος και μάλιστα σε “τρεις ημέρες”; Να εξηγήσω ότι όλα τα “υλικά κατεδάφισης δεν είναι για πέταμα, ότι όταν πρόκειται για ανθρώπους κανένας δεν είναι για πέταμα, κανένας δεν μας περισσεύει, μπροστά στα πανίσχυρα εκείνα..παγκοσμιοποιημένα τέρατα που έχουν τη δύναμη, τον πλούτο όλου του κόσμου να τον...συμπυκνώνουν στα φιαλίδια της υπερφίαλης ελίτ του πλανητικού 1%;

Να εξηγήσω ότι όποιος δεν θέλει να είναι εθνομηδενιστής οφείλει να πιστεύει στη “συγχώρεση”, στη “μετά-νοια”, στην “ανάσταση των νεκρών”, στην εξιλέωση, στην ομόνοια, στην κοινότητα, στη συνεργασία, στη φιλία;

Να εξηγήσω ότι όλα τα παραπάνω είναι εν ελλείψει και εν εκλείψει από συστάσεως, τουλάχιστον, του νεοελληνικού κράτους και ότι από την προδοτολογία, σε όλες της τις μορφές και τις κλίμακες έχουμε μπουχτίσει και αηδιάσει;

Να εξηγήσω ότι ένας που εθίζεται στο ρόλο του αλάστορα και δεν αφήνει πέτρα πάνω στην πέτρα δεν μπορεί να οικοδομήσει Εκκλησία πάνω στην Πέτρα, αλλά μπορεί μόνο να αφήσει τα σημάδια του στην άμμο ώσπου να τα σαρώσει κι αυτά το κύμα;

Θα κλείσω το τρίτο μέρος με ένα εξόχως...”αντιεθνομηδενιστικό” και “πατριωτικό” τραγούδι του Μίκη που όλοι θέλετε να ξεχάσετε αλλά που το μήνυμά του όλοι έχετε εμπεδώσει, ενστερνιστεί και εσωτερικεύσει...

Θέλετε να στεριώσετε μια Νέα Ελλάδα [ο καθένας τη δική του(!)] πάνω στο αίμα του προδότη (όπως ο Καλιγούλας μέσα σας τον ορίζει κάθε φορά)! Αν δεν είναι αυτό εθνομηδενισμός τότε τι είναι;

Ο προδότης

Κυνηγούσα μέσα στην Αθήνα

ήμουν τότε αμούστακο παιδί

είναι ένα πιστόλι και μια φίνα αισιοδοξία φοβερή.

Η καθοδήγηση με στέλνει για να βρω

έναν προδότη που στη Γούρνα τριγυρίζει

βρίσκω το σπίτι και την πόρτα του χτυπώ

κι η μάνα του με γέλιο με καλοσωρίζει.

- Κάτσε γυιόκα μου να ξαποστάσεις

όπου νάναι ο γυιόκας μου θαρθεί

για τη φτώχια μας μη μας καταδικάσεις

η καρδιά μας μόνο είναι καλή.

Τήνε κοιτάζω σκέφτομαι πώς να της πω

πως ήρθα τον προδότη γυιο της να σκοτώσω

πάνω στο αίμα του παιδιού της τ' αχνιστό

μια Ελλάδα Νέα πάω τώρα να στεριώσω!

[από τον δίσκο “Διόνυσος”, ερμηνεία Θανάσης Μωραΐτης, εταιρεία: “Σείριος”, 19 Φεβρουαρίου 1985]

Συνεχίζεται....

Εκ των φαυλοτέρων, το φαυλότερο κι απ' το κακό στο χειρότερο - Μέρος Β'

«Το Θεώρημα του Καλιγούλα»- Δέκα θέσεις για τον προδότη και την προδοσία

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Λέγαμε στο προηγούμενο “επεισόδιο” ότι καλό είναι μερικοί να προσέχουν, να είναι πιο σεμνοί και να αποφεύγουν τις ιεροεξεταστικές ετυμηγορίες γιατί έχουν ευθύνες για το φαινόμενο του εθνομηδενισμού.

Οι ευθύνες αυτές δεν είναι μόνο παλιές, από τα χρόνια της πρώιμης μεταπολίτευσης. Φτάνουν μέχρι το καλοκαίρι του 2015 όταν επήλθε η ρήξη μεταξύ αυτών και του ΣΥΡΙΖΑ και τότε μόνο ανακάλυψαν ότι υπάρχει πρόβλημα. Μέχρι τότε όχι μόνο είχαν καβαλήσει το κύμα με “σανίδα σωτηρίας” τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και πρωτοστατούσαν να συρθεί ο λαός στο πεδίο της μάχης εκείνο που ήθελε ο Σόιμπλε και που ήταν σίγουρο ότι ο λαός θα ηττηθεί.

Η επιμονή του αντιπάλου να μας σύρει εκεί που ήθελε εκείνος, θα έπρεπε από μόνη της να τους προβληματίσει. Χώρια που ήταν φανερό ότι, ο λαός ούτε ήθελε ούτε μπορούσε να αντέξει μια γενικευμένη ρήξη, έναν “ολοκληρωτικό οικονομικό πόλεμο” με τους δανειστές του, όπου, θα έπρεπε να ζήσει με ό,τι η Ελλάδα παρήγαγε και με ταυτόχρονη βίαιη, ακαριαία και αδυσώπητη μείωση των ελλειμμάτων και ισοσκελισμού του ισολογισμού.

Τίποτα απ' αυτά δεν ελάμβαναν υπόψη και ορκίζονταν ωρυόμενοι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η λύση. Είχανε βρει το “μαγικό ραβδί” , το υπερόπλο για κάθε πρόβλημα της ελληνικής παθογένειας και μάλιστα χωρίς καν να χρειαστεί μια παραγωγική ανασυγκρότηση, το ίδιο “βίαιη” σαν την λιτότητα που μας επιβλήθηκε, το ίδιο μαζική, παλλαϊκή και ρωμαλέα.

Η λεγκαλιστική αυταπάτη ότι, αρκεί να εξηγήσουμε, άντε και να διαδηλώσουμε, το πρόβλημά μας ενώπιον της “ευρωπαϊκής περί δικαίου αίσθησης”, σε συνδυασμό με τη σταθερή και ακλόνητη αποφασιστικότητα ενός....Μπαρουφάκη, ενός καλού μπαλαδόρου δηλ, για να πάρουμε αυτό που “δικαιούμαστε” και αυτό που μας ανήκει.

Ύψιστη και μέγιστη έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας ήταν οι “αγανακτισμένοι” του Συντάγματος, ο λαός αγριεμένος στις πλατείες να “υπόσχεται” κρεμάλες και “ελικόπτερα”. Τίποτα άλλο! Απολύτως τίποτα άλλο!

Η ιδέα της παραγωγικής ανασυγκρότησης σε “πολεμικές συνθήκες” που έπεφτε και ξαναέπεφτε - έστω και περιθωριακά πάντως έπεφτε - άφηνε όλους αυτούς παγερά αδιάφορους όταν δεν την χλεύαζαν γιατί δεν τους γέμιζε το μάτι.

Η ιδέα του να στραφεί ο λαός - ο μόνος λαός της Ευρώπης που εξακολουθεί να έχει τέτοια σχέση με την πρωτογενή παραγωγή (ιδιοκτησία και τεχνογνωσία) σε μεγάλη κλίμακα - μαζικά και “κινηματικά” στη δημιουργία “από τα κάτω” μιας άλλης ζωής, τους ήταν και τους είναι εντελώς ξένη. Ούτε καν τη συζητάνε, ούτε καν την αναφέρουν. Το πρόβλημα γι' αυτούς είναι η εξουσία και μάλιστα στην νομικίστικη, στη λεγκαλιστική εκδοχή της. Αυτά δε τα φύκια τα ονομάζουν “μεταξωτές κορδέλες”, ενδεχομένως και “μεταξωτά βρακιά” για τους “επαναστατικούς κώλους” τους.

Όλη κι όλη η “επαναστατικότητά” τους αυτή είναι! Να πάρουν την εξουσία και να μας σερβίρουν “από τα πάνω” τη λύση που σκεφτήκανε, και το “σχέδιο” που θα υλοποιήσει ο λαός υπό την φωτεινή καθοδήγησή τους - βλέπε, ποδηγέτηση-χειραγώγηση - στις ξοφλημένες πια ιδέες της Νεωτερικότητας που εξακολουθούν γι' αυτούς να φαντάζουν καθρεφτάκια και χάντρες.

Όρκίζονταν λοιπόν, σε αυτό το “επαναστατικό τους όραμα”. Εγγυόνταν και τον “επαναστατικό χαρακτήρα” του και την “επαναστατική εφαρμογή” του! Είχαν βρει τη λύση, έπρεπε να τους ακολουθήσουμε. Όποιος δεν τους ακολουθούσε ήταν προδότης και “μνημονιακός”, κατάπτυστος υπηρέτης του “συστήματος”, ανάξιος της “Βασιλείας των Αντιμνημονιακών”(!) Είπαμε, ο Καλιγούλας αποφασίζει, στη Ρώμη, ποιος είναι προδότης και ποιος όχι!

Όλη αυτή η αυτοπεποίθηση έγινε καπνός άμα τη...εξαφανίσει των τραπεζογραμματίων από τα Κάπιταλ Κοντρόλ και άμα τη εμφανίσει της θαρραλέας αναστροφής του Τσίπρα και της ηγετικής του ομάδας. Αυτή ήταν τελικά η “μητέρα όλων των μαχών”! Κάποιοι είδαν σ' αυτή την αναστροφή μια γενικότερη δυνατότητα ανασύνταξης του μετώπου και κάποιοι είδαν μια ακόμη προδοσία(!) Είπαμε, το μυαλό του Καλιγούλα αποφασίζει τα όρια μεταξύ πατριωτισμού και προδοσίας και το μυαλό αυτό δεν μπορεί να είναι παράλογο(!)

Ούτε στιγμή δεν πτοήθηκαν και ούτε στιγμή δεν τους πέρασε από το μυαλό, τα δυόμιση επόμενα χρόνια, ότι μόλις διέπραξαν ένα μεγάλο λάθος, ίσως μεγαλύτερο από έγκλημα! Γιατί αν ο Τσίπρας πρόδωσε και εφόσον αυτοί τον έφεραν στην κυβέρνηση και κυβερνάει με τις δικές τους “εγγυήσεις”-τρομάρα τους – τότε ευθύνονται εκείνοι και, αν μη τι άλλο, πρέπει να επανεξετάσουν την πολιτική τους θεωρία ή έστω την πολιτική αντίληψη που τους οδήγησε να γίνουν οι αχθοφόροι μιας τέτοιας ...προδοσίας.

Όλα αυτά όμως τους είναι εντελώς ξένα. Ο Καλιγούλας μέσα τους νομίζει ότι έχει βρει τρόπο να πολιτεύεται με το να καταγγέλλει τους ...προδότες. Νομίζουν ότι με το να καταγγείλουν τον προδότη ξεμπέρδεψαν και η ευθύνη ολόκληρη μεταβιβάζεται σ' εκείνον!

Εδώ να μείνουμε λίγο και να πούμε μερικά πράγματα ακόμη.

1. Προδότες υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Από αυτή την παραδοχή όμως προκύπτει το ζήτημα της αντιμετώπισης του φαινομένου της προδοσίας. Το πώς δηλαδή πρέπει να πολιτεύεται κάποια κοινωνία ώστε να μη καθίσταται τρωτή από την προδοσία. Ο εξορκισμός της προδοσίας δεν είναι το φάρμακο για την εξουδετέρωσή της και πολύ περισσότερο δεν είναι επαναστατικότητα.
2. Άλλο προδότης και άλλο προδοσία. Οι ως άνω καταγέλαστοι προδοτοφάγοι νομίζουν ότι εξοντώνοντας τον προδότη, αυτόν που ο Καλιγούλας θεωρεί κάθε φορά προδότη, εξαλείφουν την προδοσία(!) Άλλη μια αντανάκλαση του φασισμού στις γραμμές τους. Όλη η ιστορία του Κόσμου, της Ελλάδας και της Αριστεράς, έδειξε ότι αυτό δεν ισχύει. Ο Καλιγούλας όμως δεν χαμπαριάζει από τέτοια.
3. Ο κάθε προδότης διαφέρει από τον άλλο. Συνεπώς, είναι απαραίτητη η διάκριση και η ανάλογη αντιμετώπιση. Άλλο ο προδότης που δίνει στον εχθρό πληροφορίες εν καιρώ πολέμου και άλλο ο προδότης που πρακτορεύει τις εχθρικές απόψεις στις γραμμές τις δικές μας. (Παραδείγματα λέμε). Μερικοί απ' αυτούς δε, είτε μπορούν να μεταστραφούν και να εξιλεωθούν είτε μπορούν ν' αξιοποιηθούν σε αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη των σχεδίων τους.
4. Ο κάθε προδότης διαφέρει από τον άλλο και ως προς τα κίνητρα της προδοσίας. Αν για παράδειγμα είναι το χρήμα, εύκολα ο προδότης εξουδετερώνεται. Αν είναι όμως η βλακεία τότε υπάρχουν επιπλέον δυσκολίες. Θέλω να πω ότι, το μέγιστο κακό δεν είναι καν ο προδότης. Είναι ο βλάκας. Και δεν μπορούμε να εξολοθρεύσουμε όλους τους βλάκες(!)
5. Ποτέ δεν αρκεί η προδοσία, πολύ περισσότερο μερικοί προδότες, για να ηττηθεί μια κοινωνία. Χρειάζεται και η κοινωνία να επιδοθεί σε εμφυλίους “αγώνες”και ο πιο κατάλληλος και...σύντομος τρόπος για να φτάσει σ' αυτούς είναι να λέει ο ένας Καλιγούλας τον άλλον Καλιγούλα προδότη! Θα μπορούσε κανείς να διατυπώσει και το ανάλογο θεώρημα: Η μόνη προδοσία που απειλεί την κοινωνία είναι η προδοτολογία! Ας το ονομάσουμε “Το Θεώρημα του Καλιγούλα”!
6. Η προδοτολογία είναι μορφή κοινωνικού λιντσαρίσματος. Είναι η κορυφαία στιγμή του θυσιαστικού μηχανισμού, της μιμητικής βίας. Αποπέμποντας τον εκάστοτε προδότη, εκτός του ότι δεν αποπέμπεται η προδοσία, η επικρατούσα φατρία της κοινωνίας δημιουργεί όλες τις προϋποθέσεις για την επανάκαμψή του “εν ετέρα μορφή”. Και επ' αυτού, ο Κόσμος, η Ελλάδα και η Αριστερά έχει άπειρα παραδείγματα. Κι εμείς έχουμε γράψει κάμποσα. Ο Καλιγούλας μόνο δεν σκαμπάζει γρι.
7. Διαμορφώνοντας κλίμα λιντσαρίσματος, οι προδοτοφάγοι, διευκολύνουν, για να μη πω και οπλίζουν, το χέρι του φονιά. Όλο και κάποιος, διαπνεόμενος από την “ιερή οργή” του Καλιγούλα, θα βρεθεί να κάνει τη “δουλειά”. Παλιότερα τη δουλειά την κάνανε κάποια “κίτρινα” ΜΜΕ. Στήνανε δίκες και εξέδιδαν ετυμηγορίες. Τώρα όλα έχουν...ψηφιοποιηθεί(!) Και μάλιστα τζάμπα, χωρίς κόστος. Στο φέις μπουκ, πίσω από ψεύτικα προφίλ και πρόσωπα! Αν λοιπόν υπάρχουν στοιχεία για προδότες, τότε να τα πάτε στον εισαγγελέα και όχι στο....σμαρτ φον(!)
8. Ο προδότης γίνεται επικίνδυνος μόνο όταν η κοινωνία διαθέτει ρήγματα και τρωτά σημεία. Αυτά αξιοποιεί, αυτά διευρύνει και αυτά είναι απαραίτητα στον εχθρό. Επομένως η λύση δεν βρίσκεται μόνο στην εξουδετέρωση αυτού καθ' αυτού του προδότη και της προδοσίας. Βρίσκεται, κυρίως, στο κλείσιμο των ρηγμάτων, στην ανύψωση της κοινωνίας σε ένα ανώτερο επίπεδο όπου, ακόμα κι αν προδίδει ο προδότης δεν μπορεί να βλάψει καίρια τα σχέδια και την έκβαση της μάχης. Η νίκη επιτυγχάνεται παρά και ενάντια στην προδοσία. Έτσι κινείται η ιστορία και επ' αυτού υπάρχουν πολλά παραδείγματα. Ο Καλιγούλας μόνο, ξεδιάντροπα, τα αγνοεί!
9. Η προδοσία ποτέ δεν ισοκατανέμεται στην κοινωνία. Αλλού ενδημεί περισσότερο και αλλού λιγότερο. Εκεί που κάποια στιγμή ενδημεί περισσότερο ενδεχομένως παρασύρει, λόγω του μιμητισμού, και αφελείς ανθρώπους σε εγκληματικά λάθη. Ή περιπλέκεται με άλλα πάθη και αντιθέσεις, σε προσωπικό και οικογενειακό επίπεδο. Εκεί τι κάνουμε; Γενοκτονία προκειμένου να τιμωρήσουμε τους προδότες, όπως προτείνει αμέσως και εμμέσως ο Καλιγούλας; Πάντα υπάρχει τρόπος εξιλέωσης και προϋπόθεση αυτής είναι η μετά-νοια. Όχι η παράνοια! Είπαμε και παραπάνω ότι, όταν αποπέμπεται “κάτι” από την πόρτα επανέρχεται από το παράθυρο. Γι' αυτό οι εκτελεσμένοι προδότες “εγέρθηκαν” και χρόνια μετά εκτελούσαν τους εκτελεστές τους. Εδώ μας είναι άκρως απαραίτητο το παράδειγμα του Χριστού και του Ιούδα. Ότι δεν είναι η Ορθοδοξία ένα πολιτικό εργαλείο στα χέρια της “Δεξιάς του Κυρίου” αλλά μια διδαχή για να λύνουμε τα καίρια και τα μέγιστα της κοινωνικής και ατομικής μας ζωής.
10. Γιατί όμως ο Καλιγούλας φοβάται τόσο πολύ την προδοσία; Μα γιατί είναι γυμνός και ξεβράκωτος! Όταν μια κοινωνία είναι συγκροτημένη και ισχυρή, όταν πατάει γερά στα πόδια της και έχει το μυαλό στο κεφάλι της και το χέρι στην καρδιά της τότε είναι εκείνη που στέλνει πράκτορες δικούς της στις γραμμές του εχθρού και όχι το αντίστροφο. Επομένως, κάθε προδοτολογία συνδυασμένη με την ηττοπάθεια - ότι είμαστε έρμαια πρακτόρων και προδοτών - δεν είναι κάποια “ηρωική” εκρίζωση του κακού αλλά το ακριβώς αντίθετο: είναι το εκκολαπτήριο και το φυτώριο της προδοσίας.

Πόρισμα 1: Με τα κριτήρια του Καλιγούλα, προδότης είναι ο Καλιγούλας!

Πόρισμα 2: Το κυνήγι προδοτών: υπεραναπλήρωση του προδότη!

Πόρισμα 3: Η πάλη κατά του εθνομηδενισμού: πρόσχημα για την προδοσία!

Συνεχίζεται...