Συνιστώσα ή αίρεση; Ζηλωτές ή προβοκάτορες;

Στιγμιότυπο από την Επανάσταση των Ζηλωτών στη Θεσσαλονίκη τον 14ο μ.Χ.

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Για άλλη μια φορά ένα κομμάτι, σημαντικό, των μελών και των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, εξαιρετικά νωθρό στη σκέψη, πλην όμως ιδιαίτερα μαχητικό στην πράξη, πρωτοστατεί στην πάλη κατά της Εκκλησίας.

Αυτή τη φορά βρήκε πρόσχημα τη διάδοση του κορωνο-ιού.

Η αιτία όμως είναι άλλη. Πιστεύουν, έχουν εδραία την πεποίθηση ότι η Εκκλησία είναι «παράγοντας έκπτωσης της κοινωνίας», φορέας σκοταδισμού. Κι όχι μόνο αυτό. Πιστεύουν επίσης ότι οι ίδιοι είναι το ακριβώς αντίθετο: παράγοντες ανύψωσης της κοινωνίας, φορείς του... φωταδισμού και της προόδου.

Δικαίωμά τους να πιστεύουν ο,τι θέλουν, δικαίωμά τους να έχουν την όποια άποψη για τον εαυτό τους ειδικά όταν δεν διαθέτουν συστήματα αντικατοπτρισμού (καθρέφτες, τα λένε αλλιώς) όπως δεν διαθέτουν οι μονές και τα κελλιά του Αγίου Όρους.

Το πρόβλημα δεν είναι τι πιστεύει ο καθένας ανόητος ή νάρκισσος ή εμμονικός. Το πρόβλημα είναι τι κάνει το κόμμα που μέχρι λίγο πριν κυβέρναγε και τώρα ασκεί υπεύθυνη αντιπολίτευση. Το πρόβλημα είναι τι κάνει σημαντική μερίδα στελεχών του κόμματος που πρωτοστατεί στον αγώνα κατά του κύριου αντιπάλου, του Νεοφιλελευθερισμού, στον αγώνα για τη συγκρότηση ενός μεγάλου μετώπου που θα περιλαμβάνει «κάθε καρυδιάς καρύδι», προκειμένου να ανατραπεί η πολιτική που καταστρέφει ο,τι έχει μείνει όρθιο.

Σημειώνω δε και τονίζω ότι η πάλη αυτή γίνεται στην πράξη και για την πράξη και όχι για τις ιδέες γενικά κι αόριστα περί φιλελεύθερης ή μη κοινωνίας, για την αξία των πανανθρώπινων ιδανικών, κλπ.

Πρακτικά λοιπόν μιλώντας έχουμε να παρατηρήσουμε:

1. Βρίσκονται, και δεν είναι η πρώτη φορά, εκτός γραμμής Τσίπρα. Ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε πολύ σωστά και απέφυγε να επιτεθεί κατά της Εκκλησίας. Την κάλεσε απλώς, με μια λέξη, να συμβάλλει. Την κάλεσε να κάνει αυτό που είναι αυτονόητο ότι και μπορεί και πρέπει να κάνει μια οντότητα σαν την Εκκλησία. Δεν αμφισβήτησε τις προθέσεις της , την ικανότητά της να λαμβάνει αποφάσεις πάντα επ' ωφελεία του λαού, πάντα με μοναδικό γνώμονα το πλήρωμά της. Και είναι αυτονόητο, σε όποιον διαθέτει λίγο μυαλό, ότι αν μπορεί ο Τσίπρας να έχει το λαό στο νου του και να πράττει προς το συμφέρον του γιατί να μην συμβαίνει το ίδιο για τον Αρχιεπίσκοπο ή για τον κάθε μητροπολίτη; Όπως είναι κακό και κάκιστο να παρεμβαίνει η Εκκλησία αμφισβητώντας τις προθέσεις και την ικανότητα της Αριστεράς, άλλο τόσο και χειρότερο είναι να κάνει το ίδιο η Αριστερά στην Εκκλησία. Ξεκινάμε όλοι με τα ίδια στοιχεία υπόψη μας. Αυτά που λένε οι λοιμοξιωλόγοι. Αν θα τα καταφέρουμε να κάνουμε το σωστό δεν είναι απ' την αρχή καθορισμένο. Από τις πράξεις μας θα κριθεί και εκεί θα δοκιμαστούμε όλοι. Ανάλογα, θα τιμωρηθούμε ή θα επιβραβευτούμε. Άλλωστε η επιτυχής έκβαση της κοινής επιδίωξης δεν έχει να κάνει μόνο με την σωστή απόφαση αλλά και με τον τρόπο εφαρμογής της. Αν οι παράγοντες που συνεργάζονται δεν τα πάνε καλά μεταξύ τους, αν δεν μπορούν με ψυχραιμία, να αλληλοστηριχθούν και να προχωρήσουν, τότε είναι κι αυτό ένα πρόβλημα. Αν είναι λοιπόν να κάνουν λάθος, ας το κάνουν! Δεν μπορεί κανείς να κάνει κάτι επ' αυτού. Δεν είναι άλλωστε οι μόνοι που θα κάνουν λάθος. Εξ άλλου, και του ΣΥΡΙΖΑ του λέγαμε ένα σωρό πράγματα, τα λάθη όμως που είχε αποφασίσει να κάνει τα έκανε και τίποτα δεν τον απέτρεψε όσο κι αν τον προειδοποιούσαμε και όσο κι αν τα λάθη του τα πληρώσαμε όλοι.
2. Λέω ότι είναι εκτός γραμμής Τσίπρα και εννοώ ότι ο Τσίπρας εκφράζει τη γραμμή του Κόμματος. Αν δεν την εκφράζει πρέπει να προσκομιστεί η απόφαση του οργάνου που το βεβαιώνει και φυσικά να καταδικαστεί η... παρέκκλιση του Προέδρου. Μέχρι τότε οι άλλοι όταν μιλάνε οφείλουν να λένε τα ίδια αλλιώς να σιωπούν. Η μειοψηφία, λέει το καταστατικό σας, όταν διαφωνεί, δεν υποχρεούται να εφαρμόσει όσα λέει η πλειοψηφία. Ωστόσο, ΔΕΝ αντενεργεί στην πλειοψηφία.
3. Όχι μόνο βρίσκονται εκτός γραμμής αλλά και αντενεργούν με σφοδρότητα και ζήλο ξεχωριστό. Αντενεργούν ομαδικά, πολύμορφα και συνδυσμένα. Όλη τους η δραστηριότητα δείχνει ότι υπακούν σε μια εσωτερική γραμμή, διαφορετική από την επίσημη, σε μια άλλη οντότητα και οργανωτική δομή, με ξεχωριστή λογική, νοοτροπία, ίσως και ιδεολογία. Αυτή η δομή στη γλώσσα της νεοαριστεράς λέγεται «συνιστώσα». Πρόκειται για εκείνο που κάποτε λεγόταν «φράξια» και δεν θα κάναμε λάθος αν ισχυριζόμασταν ότι είναι ένα κόμμα άλλο μέσα στο κόμμα. Ακριβώς η οργάνωσή της και ο σεχταρισμός της είναι που της προσδίδει δυσανάλογη δύναμη, για το μέγεθός της, ειδικά σε ένα μεγάλο και χαλαρής οργάνωσης κόμμα όπως είναι το κόμμα της αντιπολίτευσης. Σημειώνω δε ότι «σέχτα» σημαίνει «αίρεση» και ο δανεικός όρος από την Εκκλησία δεν είναι τυχαίος.
4. Η σφοδρή και καλά οργανωμένη αυτή δράση δεν είναι μόνο αντιδεοντολογική ή αντικομματική. Δεν υπονομεύει απλώς το κύρος και τη δράση του Προέδρου αλλά και όποιου άλλου μέλους και στελέχους δρα στα πλαίσια του συνεταιρίζεσθαι. Προβοκάρει τη λειτουργία και την ύπαρξη του ίδιου του Κόμματος αφού αυτό που μένει στο λαό είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τη γραμμή που προωθούν τα στελέχη αυτά και όχι τη γραμμή που λέει ο Τσίπρας. Ακόμα περισσότερο, επιτρέπουν τα δόλια χτυπήματα των αντιπάλων που θέτουν ζήτημα ύπαρξης και δεύτερης γραμμής, κρυφής γραμμής, μέσα στο κόμμα. Δίνουν δηλαδή επιχειρήματα για να αναπαραχθεί το γνωστό και παλαιό στερεότυπο της Δεξιάς κατά της Αριστεράς.
5. Η προβοκατόρικη αυτή δράση δεν είναι μόνο στα πλαίσια της «ελευθερίας του λόγου». Δεν λένε απλώς τη γνώμη τους έστω και σε αντίθεση με τη «συγκεντρωτική» γραμμή. Εξυπηρετούν και την άλλη παράλληλη επιδίωξή τους για μη άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ, για «διατήρηση της ταυτότητάς του» κλπ. Θα ήταν αφελής εκείνος που θα πίστευε ότι οι αντιρρήσεις των ίδιων ανθρώπων για διεύρυνση του Κόμματος θα έμεναν μόνο στα λόγια. Προχωρώντας και σε τέτοιες ενέργειες, οργανωμένες και σαφείς, αποτρέπεται εν τοις πράγμασι η ένταξη ευρύτερων ομάδων στο κόμμα, που δεν συμμερίζονται την αντίληψη του Φίλη και των «53» για την Εκκλησία, την Πίστη και τα σχετικά. Η ελευθερία του λόγου υπάρχει αλλά ταυτόχρονα υπάρχει και η ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι. Ελευθερία να λέτε ο,τι σας κατέβει, αλλά και ελευθερία να συνεταιρίζονται, όσο το δυνατόν περισσότεροι, ενάντια στο κύριο πρόβλημα.
6. Αν κάποιος ισχυριζόταν ότι οι άνθρωποι είναι εμμονικοί και ότι απλώς δεν σκαμπάζουν από τακτική και στρατηγική, από την ανάγκη, την οποία προτάσσει η Αριστερά από καταβολής της, για συγκέντρωση όσο περισσότερων δυνάμεων απέναντι στο πιο καίριο σημείο της διάταξης του αντιπάλου, ενάντια στον κρίκο εκείνο που η θραύση του θα μας επέτρεπε τον έλεγχο της αλυσίδας, θα είχε άδικο. Δεν πρόκειται για άγνοια. Πρόκειται για... γνώση: Πώς να βάζει κάποιος, μαζί με τους εχθρούς του και όλους τους φίλους του, μαζί και τους άμεσους φίλους του, χωρίς ν' αφήνει απ' όξω και τους εν δυνάμει ή δυνητικούς φίλους τους! Η μέθοδος αυτή του να πολιτεύεται κανείς δεν είναι καινούρια. Είναι παλιά. Δεν είναι και αποκλειστικότητα της Αριστεράς ή έστω των Κομμουνιστών. Είναι η μέθοδος όλων των σεχταριστών, όλων των εποχών, όλων εκείνων που νομίζουν ότι είναι κάτι αλλά δεν είναι τίποτα, ως προς τα καίρια προβλήματα τουλάχιστον, που αντιμετωπίζει ο πολύς λαός. Εξ ου και η έννοια «σέχτα» και «σεχταρισμός».
7. Βάζοντας τους πάντες απέναντί του, ο αιρεσιάρχης, καταφέρνει, με ένα σμπάρο, δύο εντυπωσιακά πράγματα: α) ισχυροποιεί τον αντίπαλο σε βαθμό που να μη μπορεί να ηττηθεί. β) ισχυροποιεί τον εαυτό του, αφού η όξυνση της πάλης απαιτεί μαχητικούς τύπους και ζηλωτές σαν κι αυτόν. Η όξυνση της πάλης κατά του Τρότσκι κατέστησε τον Στάλιν τον «καταλληλότερο» άνθρωπο για να την διεξαγάγει(!). Πάλι δεν πρωτοτυπήσανε, οι κατά τα λοιπά «αντισταλινικοί» της «ανανεωτικής» Αριστεράς. Η πάλη κατά του «Σιδηρούν Παραπετάσματος» υποδούλωσε τη Δυτική Ευρώπη στις ΗΠΑ και κατέστησε τους Γιάνκηδες κοσμοκράτορες!
8. Το στένεμα της προγραμματικής βάσης, η ανυπαρξία ουσιαστικά, βάσης συνεργασίας όταν δεν παλεύονται πέντε-δέκα πράγματα αλλά ο καθένας, με τη συνιστώσα του, μπορεί να παλεύει ο,τι τραβάει η ψυχή του, είναι ένα πολύ πιο σοβαρό πρόβλημα από πρόβλημα πολιτικής και τακτικής. Η τέτοια σύγχυση των αυτοτελών πεδίων της ιδεολογικής και πολιτικής πάλης δημιουργεί πρόβλημα δημοκρατίας, εκτός από το κόμμα, και στην κοινωνία. Όταν τα κόμματα δεν διαθέτουν πια ιδεολογία ενιαία, όταν η ανυπαρξία ιδεολογικής ενότητας οδηγεί εμπράκτως στην ανυπαρξία και πολιτικής και οργανωτικής ενότητας (αυτό ακριβώς βεβαιώνουν οι συνιστώσες), μια ομάδα ανθρώπων - τις πιο πολλές φορές βρίσκονται στον πυρήνα της ένας-δυο - χρησιμοποιώντας τον πολλαπλασιαστή ισχύος της συλλογικής δράσης του κόμματος, επιχειρεί ν' αλλάξει κοινωνικές παραμέτρους κατά το δοκούν. Τις πιο πολλές φορές, για να μην πω όλες και σοκάρω με την απολυτότητα, «το δοκούν» δεν είναι τίποτα άλλο από μια γιγαντιαία ανοησία κι ένας βολονταρισμός. Ή, είναι ανοησία ακριβώς επειδή είναι βουλησιοκρατία (=βολονταρισμός). Και να είστε σίγουροι ότι οι αντίπαλοι θα σπεύσουν να... νομιμοποιήσουν κατ' αναλογίαν τις δικές τους επιδιώξεις σε βάρος της Δημοκρατίας και τις επιβάλλουν άμεσα.
9. Η πραξικοπηματική αυτή λογική δεν μένει μόνη στα σχετικά πεδία, πολιτικό και ιδεολογικό. Οι αντίπαλοι σεχταριστές οργανωμένοι ανάλογα, επικαλούμενοι τους... αντιπάλους τους σεχταριστές θεωρούν ότι ανοίγεται «παράθυρο ευκαιρίας» για να σπρώξουν στο τραπέζι τις δικές τους εμμονές. Έτσι, οι δυο απέναντι πλευρές καθίστανται, με σατανικό τρόπο, συμπαίκτες! Τόσο συμπαίκτες που η ύπαρξη του ενός προϋποθέτει την ύπαρξη του άλλου.
10. Είναι όμως κατάλληλη η ώρα για να «ξεμπερδεύουμε με την Εκκλησία» όπως ισχυρίζονται ορισμένοι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ και γυαλίζει το μάτι τους; Η απάντηση είναι κατηγορηματικά ΟΧΙ! Οι λόγοι δεν είναι μόνο ιδεολογικοί και ούτε χρειάζεται να προτάσσονται. Δεν μπορείς να πηγαίνεις σε ένα μέτωπο χωρίς να λογαριάζεις τους άμεσους και έμμεσους συμμάχους σου. Δεν μπορείς να συγκροτείς μέτωπο χωρίς να περιορίζεις το εύρος των στόχων σου, χωρίς να καθορίζεις τον αντικειμενικό σκοπό, χωρίς να καθορίζεις τον κύριο κίνδυνο και τον αντίπαλο από τον οποίο απορρέει. Χωρίς αυτή την ιεράρχηση των στόχων και την επιλογή ενός ή δύο κατευθύνσεων δράσης δεν νοείται ούτε μέτωπο ούτε συμμαχία. Ακόμα και αν απεδείκνυε κάποιος στην κοινωνία ότι η Εκκλησία είναι πρόβλημα γι' αυτήν, δεν θα μπορούσε να αποδείξει ότι η εξαφάνισή της θα έλυνε τα προβλήματά της και θα απαλλασσόταν από τις απανωτές, αλληλοκαλυπτόμενες και αλληλοτροφοδοτούμενες κρίσεις του παγκοσμιοποιημένου κορπορατικού και τεχνοφασιστικού καπιταλισμού. Αντίθετα, εκείνος που διαφωνεί με τον άθεο και αντικληρικαλιστή για τον ρόλο της Εκκλησίας και της Ορθοδοξίας, μπορεί κάλλιστα να συμφωνήσει μαζί του για την ανάσχεση της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας στην υγεία, στην οικονομία, στη δημοκρατία, στη διαπλοκή, στην Εθνική Ανεξαρτησία!

Μια τελευταία κουβέντα:

Σαν να έχετε πάρει πάνω την εφαρμογή των μέτρων της κυβέρνησης! Πλειοδοτείτε σε αυστηρότητα και αυταρχικότητα από την πλευρά του κράτους και νομιμοποιείτε εκ των προτέρων μελλοντικές (και σίγουρες) εκτροπές! Θα ζητούσατε ποτέ την παρέμβαση του κράτους στην τήρηση των αποστάσεων μεταξύ των ατόμων μέσα στα γραφεία του ΚΚΕ; Ή μήπως θα δεχόσασταν περιορισμούς στα δικά σας γραφεία, ελέγχους στην πόρτα και όλα τα σχετικά; Θα μαζεύατε ποτέ υπογραφές για να κλείσετε ένα κόμμα με το οποίο διαφωνείτε ιδεολογικά έστω κι αν εκεί κινδύνευαν οι άνθρωποι να μολυνθούν από την επιδημία;

Η Εκκλησία είναι άσυλο! Και έχει δικό της τρόπο να τηρεί την τάξη και τους κανόνες στο εσωτερικό της. Αν δεν το κάνει θα υποστεί τις συνέπειες. Το ενδεχόμενο αποτυχίας της Εκκλησίας δεν σας επιτρέπει να μετατρέπεστε σε «αγανακτησμένους πολίτες» της βίαιης επιβολής του κράτους. Ούτε το συλλογικό συμφέρον σας νομιμοποιεί σε κάτι τέτοιο. Γιατί αυτομάτως θα πέσει στα κεφάλια σας! Η κυβέρνηση θα το στρέψει, στην πρώτη ευκαιρία, εναντίον σας. Μην έχετε καμία αμφιβολία.

Μπέρδεμα: ιδεολογίας και πολιτικής, θεωρίας και πράξης, ζύμωσης και δράσης, καθηγητού και πολιτικού

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Ένας από του ακαδημαϊκούς, για τους οποίους ισχυρίζομαι ότι, μπερδεύουν «συστηματικά την πολιτική με την ιδεολογική πάλη, τη θεωρία με την πράξη, τη δράση με τη ζύμωση», είναι και ο πρώην καθηγητής του Παντείου Γιώργος Κοντογιώργης.

Ο καθηγητής Κοντογιώργης έχει ένα ογκώδες και πολύ σημαντικό έργο πάνω στο ένα από τα τρία «Π» που διαμορφώνουν τον Μεγάλο Ελληνικό Πολιτισμό, πάνω στη μία από τις τρεις ταυτοτητο-ποιητικές παραδόσεις που διαμορφώνουν το είδος του πολιτισμού αυτού και την ετερότητά του έναντι των άλλων.

Μαζί με τον μεγάλο στοχαστή της εποχής μας, τον Θ. Ι. Ζιάκα, απαντούν επαρκώς και ... συντριπτικώς θα έλεγα, στις απόψεις του Σ. Ράμφου που ισχυρίζεται ότι οι Έλληνες δεν διαθέτουν επαρκή εξατομίκευση γιατί, η όποια «αναγεννησιακή» προσπάθεια στην κατεύθυνση αυτή, ανακόπηκε και απέτυχε σε καιρούς βυζαντινούς – η Αρβελέρ το λέει στη δική της αργκό, της Σορβόνης, «δεν περάσανε Διαφωτισμό»- και έκτοτε σέρνονται πίσω από τις ατομοκεντρικές κοινωνίες της Δύσης, χωρίς να έχουν καμιά ελπίδα, αν δεν «κόψουν δρόμο» προς το μέλλον, μιμούμενοι τους Γερμανούς, αν δεν ακολουθήσουν τον «μεταρρυθμιστικό» δρόμο του Προτεσταντισμού, δηλαδή, εκεί όπου η Παλαιά Διαθήκη ερμηνεύει την Καινή και όχι το αντίστροφο όπως διδάσκει η Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία.

Με την ευκαιρία, θυμίζω ότι προεξάρχοντος του Σ. Ράμφου, είχε λάβει χώρα το 2011 στον Σκάι, μια εκτεταμένη καμπάνια υπέρ αυτών των θεωριών, συνεπικουρούντος του Θ. Βερέμη και άλλων ελασσόνων καθηγητών πανεπιστημίου, και κεντρικό κονφερασιέ τον Πέτρο Γεώργιο Τατσόπουλο, ο οποίος, θέλησε να μείνει στην ιστορία με τον επιμελημένο μηδενιστικό κυνισμό του και την ατιμέλητη ασιδέρωτη γκαρνταρόμπα του. Όλα αυτά δε υπό την αιγίδα των δύο μεγάλων ανδρών της δημοσιογραφίας -που είχαν αναλάβει να διδάξουν, τι λογής ήταν οι ήρωες του Εικοσιένα- του Πορδοσάλτε και του Παπαχελά. Αυτά για όποιους εγκαλούν σήμερα τον Τσίπρα για εθνομηδενισμό συμμαχώντας με τους κατ' εξοχήν εθνομηδενιστές, την προπαγανδιστική αιχμή, θα έλεγα, του εθνομηδενισμού. [Για περισσότερα εδώ]

Ο Κοντογιώργης, λοιπόν, μαζί με τον Ζιάκα, κάνει πολύ καλή δουλειά σ' αυτό το μέτωπο και αποδεικνύει ιστορικά ότι, οι Έλληνες όχι μόνο εξατομικεύθηκαν πλήρως από τα κλασικά χρόνια της αρχαιότητας αλλά και ότι η πολιτική τους παράδοση, το ένα «Π» που είπαμε, είναι πολύ περισσότερο ανεπτυγμένο, κεντημένο και ψιλοσκαλισμένο, από εκείνο της Νεωτερικότητας, που πράγματι μας δίνει την δυνατότητα να ισχυριστούμε εν πολλοίς ότι, «όταν εμείς γυρνάγαμε, οι Δυτικοί πήγαιναν και μάλιστα δεν έχουν φτάσει ακόμη». 

Αυτό το ψιλοκεντημένο «Π», συμβάλλει ανά τους αιώνες, μαζί με τα άλλα δύο, την Πίστη και την Παιδεία, σ' αυτό που λέμε Ελληνική ταυτότητα στη διαχρονία και Ελληνική ετερότητα στη συγχρονία. Εκβάλλοντας, όμως, στο βάλτο της Νεωτερικότητας και της οικουμένης που αυτή συγκροτεί ερήμην των άλλων ετεροτήτων [του β' βαθμού «συστήματος πατρίδος», όπως το λέει ο Θ. Ζιάκας], αποστερεί από τους Έλληνες «αυτό που τους κάνει Έλληνες», ήτοι το «σύστημα πατρίδας» α' βαθμού, κατά Ζιάκαν, [μέσα εκεί είναι και οι Μικρές Πατρίδες, οι αυτόνομες μέχρι και την Τουρκοκρατία, όπου και ο παππούς του Δ. Σαββόπουλου και όλων ημών των υπολοίπων^1] εξαλείφει τον υδροβιότ[ρ]οπο της ελληνικής πολιτικής βιοποικιλότητας και εγκαθιστά το τοξικό περιβάλλον του σύγχρονου «ελληνικού» κράτους, μαζί με όλη την παθογένειά του.

Μέχρι εδώ, καλά και καλότατα.

Εδώ, όμως, είναι που αποφασίζει ο καθηγητής να γίνει πολιτικός και να μας προτείνει άμεσες πολιτικές λύσεις, ή μάλλον, να μας προτείνει την όλη «κοσμοσυστημική» του ανάλυση ως άμεση πολιτική λύση. Σε ποια σημεία θεωρώ ότι υπάρχουν τα προβλήματα:

Α 

Σε όλο το έργο του καθηγητή, υπάρχει μία σταθερά: ότι το πολιτικό σύστημα του νεωτερικού ελληνικού κράτους, τον τύπο του οποίου μας επέβαλλαν οι Δυτικοί, έχει ιδιοποιηθεί αυτό το κράτος. Η λύση είναι να ξαναπεράσει, με τους όποιους μετασχηματισμούς απαιτούνται, στην «κοινωνία των πολιτών». Να ξαναγίνει η κοινωνία «εντολέας» όπως χαρακτηριστικά επαναλαμβάνει. Ποιος δεν θα ήθελε κάτι τέτοιο; Όμως:

α) Για κοινωνία των πολιτών μιλάνε πολλοί. Προφανώς όχι με τον ίδιο νόημα. Ο Κοντογιώργης, όχι μόνο δεν οριοθετείται, πράγμα άκρως απαραίτητο, έναντι αυτής της πληθώρας των «κοινωνιών των πολιτών» αλλά και δεν αποσαφηνίζει ενδελεχώς σε τι συνίσταται η δική του «κοινωνία των πολιτών».

β) Η αναφορά του αυτή γίνεται ακριβώς όπως γίνεται και η αναφορά της κομμουνιστικής επαναστατικής φιλολογίας στην Εργατική Τάξη, η οποία, παίρνοντας τα πράγματα στα χέρια της θα δώσει λύση σε όλα τα πολιτικά ζητήματα και όχι μόνο τα πολιτικά επειδή είναι φορέας του σωστού.

γ) Η «κοινωνία των πολιτών», δεν εξηγείται, και αυτό είναι ίσως το πλέον καίριο ζήτημα, από ποιον ανθρωπολογικό τύπο, από «τι είδους ανθρώπους» θα αποτελείται. Και στον βαθμό που εμείς οι νεωτερικοί Έλληνες είμαστε άλλου είδους, ανθρωπολογικά, από τους Έλληνες εκείνους που ήταν «εντολείς» στην «κοινωνία των πολιτών», πώς θα αλλάξουμε; Και μέχρι ν' αλλάξουμε, πώς είναι δυνατόν να συγκροτούμε την «κοινωνία των πολιτών» που θεωρεί ο καθηγητής ως λύση και μάλιστα άμεση λύση, των εκλογών, των μνημονίων, του «εδώ και τώρα» δηλαδή.

δ) Η αναφορά του στο πολιτικό σύστημα που έχει ιδιοποιηθεί το κράτος είναι πολύ καίρια παρατήρηση, αν και δεν είναι δική του η μεθοδολογική πατέντα. Ο Ντμίτρι Βολκογκόνοφ λέει: «Το Κόμμα, το οποίο καλούνταν να εξασφαλίσει την πολιτική και ιδεολογική καθοδήγηση της κοινωνίας, πήρε εξ ολοκλήρου στα χέρια του την κρατική εξουσία. Έτσι, έχασε το δημιουργικό του δυναμισμό και έγινε βασικός κρίκος της σταλινικής δικτατορίας»².

Ούτε, λοιπόν, πρώτη φορά λαμβάνει χώρα μια τέτοια ιδιοποίηση του κράτους από το πολιτικό σύστημα, ούτε πρώτη φορά ανακαλύπτεται και διατυπώνεται αυτή η ιδιοποίηση, ούτε ο Κοντογιώργης ξεφεύγει από την μεθοδολογία των κομμουνιστών, των παλαιοκομμουνιστών καλύτερα, που δεν είναι άλλη από τον κομμουνιστικό δαλτωνισμό, «όλοι οι σκύλοι μια γενιά», «τι Παπάγος τι Πλαστήρας», «πέντε κόμματα, δύο πολιτικές».

Αναφερόμενος δηλαδή στο πολιτικό σύστημα που κάνει την ιδιοποίηση δεν ξεχωρίζει αποχρώσεις ούτε στην συγχρονία ούτε στην διαχρονία. Δεν υπάρχει, λέει, Αριστερά και Δεξιά! Δεν ξεχωρίζει τα φράκταλς του, είναι καλύτερα να πούμε. Είναι όλοι ίδιοι και είναι όλοι υπεύθυνοι, κατά τον καθηγητή. Να τους διώξουμε και να γίνει η κοινωνία των πολιτών εντολέας στη θέση του σφετεριστή. Αυτά μόνο όσο μιλάει στο επίθεδο της θεωρίας. Όταν καλείται να σχολιάσει τις βουλευτικές εκλογές του '19 γυρίζει την πλάκα από την άλλη μεριά.

Πώς όμως αυτή, η ικανή να αναλάβει τον ρόλο του εντολέα κοινωνία των πολιτών, επηρεάζει μέχρι τώρα, και μέχρι τότε που θα αναλάβει εκείνη, το υπάρχον πολιτικό σύστημα που βρίσκεται στην κατάσταση του σφετερισμού και της ιδιοποίησης; Είναι άμοιρη ευθυνών; Και αν είναι «έξω» από το πολιτικό σύστημα, «παρθένα αποπλανημένη», πώς και πού έμαθε και πώς εμείς ξέρουμε ότι είναι ικανή να αναλάβει τον ρόλο του εντολέα «σε όλα», ενώ μέχρι τώρα αρκούνταν στο «τίποτα»; Αυτά δεν μας τα λέει ο κ. καθηγητής. Πράγμα όμως που δεν τον εμπόδιζε, στον «καιρό της ακρίβειας», των «Αγανακτησμένων», να χαριτολογεί -όπως δικαιολογήθηκε αργότερα- ότι να ξαπλώσουν χάμω μπροστά τη Βουλή, οι «Αγανακτησμένοι», μέχρι να αναγκαστεί το πολιτικό σύστημα να τους εκχωρήσει τη θέση του εντολέα και να απέλθει.

Οι «Αγανακτησμένοι» είναι δε, σημειώστε το αυτό για παρακάτω, αυτή η κοινωνία που έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση και την «Χρυσή Αυγή» τρίτο κόμμα. Τέτοια είναι η ωριμότητα της κοινωνίας μέχρι να αποφασίσει ο καθηγητής για το αντίθετο, ή το αντίθετο του αντιθέτου.

Β

Δεν θα αναφερόμουν σ' αυτή την χαριτωμένη παραστατικότητα αν δεν συνόψιζε και δεν συμπύκνωνε όλη την ουσία της διαφωνίας μου μαζί του. Να αναπτύσσει κανείς θεωρίες, και μάλιστα σε στείρες εποχές, δεν είναι, για μένα τουλάχιστον, κάτι που θα πρέπει να το αντιπαλέψουμε. Εκείνο που πρέπει να αντιπαλέψουμε και είναι επιζήμιο και ολέθριο, θα έλεγα, είναι η μεταφορά των θεωριών αυτών, από τη σφαίρα της «ιδεολογικής» συζήτησης, στη σφαίρα της πολιτικής πάλης, αυτούσιες και χωρίς μια λεπτομερή επεξεργασία προσαρμογής. Δεν μπορείς να μεταφέρεις τον Κλαούζεβιτς στη μάχη, όσο κι αν σου είναι απαραίτητος. Η μάχη θέλει ένα δικό της σχέδιο που θα στηρίζεται και στον Κλαούζεβιτς και σε κάθε άλλο θεωρητικό του πολέμου.

Η μεταφορά των θεωρητικών σχημάτων στην πολιτική, ακόμη κι αν δεν περιέχουν λάθη, είναι λάθος. Και μάλιστα είναι λάθος παιδαριώδες και έχει επισημανθεί εδώ κι έναν αιώνα τουλάχιστον, από τους θεωρητικούς των τότε επαναστάσεων και συμπυκνωθεί σε αυτές τις τρεις κουβέντες: μπέρδεμα θεωρίας και πράξης, ζύμωσης και δράσης, ιδεολογικής και πολιτικής πάλης.

Το ιδεολογικό μέτωπο, θέλει ζύμωση των θεωριών και των ιδεών. Είναι διαφορετικό από το μέτωπο της πολιτικής που θέλει συνθήματα δράσης, πράξεις και άμεσες ενέργειες.

Είναι εντυπωσιακό, αλλά και σ' αυτό το ζήτημα ο Κοντογιώργης, μεθοδολογικά, δεν απέχει πολύ από το σημερινό ΚΚΕ όπου, καμία διάκριση δεν γίνεται ανάμεσα στα τρία μέτωπα της δράσης ενός κομμουνιστικού κόμματος: το ιδεολογικό, το πολιτικό που είναι και το κύριο, και το μαζικό (συνδικαλιστικό κλπ).

Δεν νομίζω ότι είναι σκόπιμο εδώ να αναλυθεί γιατί δεν είναι σωστό, και μάλιστα είναι και ολέθριο, να προσπαθεί κανείς με τη θεωρία να κινητοποιήσει το λαό, ή την «κοινωνία των πολιτών» αν θέλετε. Είναι πολύ μεγάλη συζήτηση. Συνοπτικά θα έλεγα ότι μεταξύ άλλων, η θεωρία περιέχει το μέγιστο και το ιδανικό. Όταν πας να εφαρμόσεις το μέγιστο πρόγραμμα πολιτικών αλλαγών, ενώ δεν έχεις συμφωνήσει για το ελάχιστο, ούτε το μέγιστο ούτε και το ελάχιστο θα επιτύχεις. Και το ιδανικό, εκτός του ότι θα σου ξεφεύγει πάντα, ως εκ της φύσεώς του ρευστό και μη πεπερασμένο, θα σε οδηγήσει οσονούπω σε ολοκληρωτισμούς και διαφόρων ειδών βολονταρισμούς. Ονόματα δεν χρειάζεται να ξαναπούμε και οικογένειες δεν χρειάζεται να ξαναθίξουμε.

Γ

Είναι όμως ο Κοντογιώργης τόσο ...δαλτωνιστής στην πολιτική όπως τον κατηγόρησα ότι είναι στη ιδεολογία; Είναι πράγματι η οπτική του τόσο ...ισοπεδωτική και ...αποστασιοποιημένη έναντι των διαφόρων μερών του πολιτικού συστήματος που ιδιοποιούνται το κράτος;

Το βίντεο που παρατίθεται μάς διαφωτίζει σχετικά:

Είναι μεν όλοι ίδιοι και όλοι «πολιτικό σύστημα-σφετεριστής» αλλά η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη «αναγκάστηκε» από την κοινωνία να πάρει κάποιες θέσεις που αρέσουν στον καθηγητή και δεν κρύβει τη χαρά του.

Οι εκλογές μάλιστα έδειξαν και δείγματα υπέρβασης του επαχθούς παρελθόντος(!) Είναι πάντα πιο ώριμη η κοινωνία των πολιτών! [Όπως είναι για τους κομμουνιστές ώριμη η εργατική τάξη(!)]

Άρα, δεν είναι η ΝΔ σαν τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι καλύτερη. Εκφράζει την τάση της κοινωνίας να ξεπεράσει το επαχθές παρελθόν, παρελθόν που εκφράζεται με τον ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κορυφαία εκδήλωσή του(!) Η ΝΔ με το 40% είναι ένα αισιόδοξο για τον καθηγητή μήνυμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι για τον καθηγητή ο κύριος εχθρός, ανάμεσα σε όλα τα υπόλοιπα κόμματα του πολιτικού συστήματος(!) Αυτό φαίνεται δε και από τον χρόνο που δαπανά για να πλήξει τον ΣΥΡΙΖΑ και για να ρίξει στα μαλακά τη ΝΔ.

Ωστόσο, όπως είπαμε στο σημείο Β', ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έγινε μόνος του αυτό που έγινε. Η ώριμη κοινωνία, που λέει ο καθηγητής, έκανε, τον μεν Σύριζα κυβέρνηση, τη δε «Χρυσή Αυγή» τρίτο κόμμα.

Μία ωριμότητα, δυο αποφάνσεις του καθηγητού για την αξία της(!) Είναι ώριμη η κοινωνία! Αλλά το '15 μας φέρνει την χειρότερη εκδοχή του επαχθούς παρελθόντος, τον ΣΥΡΙΖΑ, και εξακολουθεί να είναι ώριμη όταν το '19 μας φέρνει τη Νέα Δημοκρατία, υπό του επικρατήσαντος παντού Μητσοτακέικου, ως ένδειξη υπέρβασης αυτού του επαχθούς παρελθόντος(!)

Εκεί, ο καθηγητής, επί του πεδίου της πολιτικής πράξης, ξεχνάει τι ζυμώνει τόσα χρόνια στη θεωρία. Ξεχνάει δηλαδή, πόσα χρόνια έχει η ΝΔ και η Δεξιά στο κουρμπέτι της ιδιοποίησης, τις βαθειές της ρίζες, την οργανική σχέση της με ο,τι μπορεί να θεωρηθεί εξουσία, πελατειακό κράτος, εξωνημένο πολιτικό σύστημα και τα τοιαύτα.

Όλα τα αστροπελέκια του πέφτουν πάνω στον ΣΥΡΙΖΑ, τον νεοσσό των νεοσσών του τζουράσικ παρκ που, συν τοις άλλοις, είναι και... βεντζετέριαν και δεν τρώει ανθρώπινες σάρκες.

Για να καταλήξει με έναν ακόμη κεραυνό ο κ. καθηγητής: την υιοθεσία, τάχα, από την συμφωνία των Πρεσπών του εθνικισμού του γείτονα. Ότι ένα μέρος του ΣΥΡΙΖΑ υιοθετούσε τον εθνικισμό του γείτονα, είναι αλήθεια. Δεν είναι αλήθεια όμως ότι ολόκληρος ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθετεί τον εθνικισμό αυτό. Δεν είναι αλήθεια ότι, ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση Τσίπρα ήταν ένα και το αυτό πράγμα. Ούτε όσοι στήριξαν, μέσα και έξω από την Βουλή τις «Πρέσπες» ήταν ΣΥΡΙΖΑ. Και, τελικά, δεν ξέρουμε, μετά την συμφωνία των Πρεσπών, αν εξακολουθούν, όσοι από τον ΣΥΡΙΖΑ υιοθετούσαν τον εθνικισμό του γείτονα, να τον υιοθετούν ακόμα ή αν τον έχουν αποκληρώσει.

Ακόμα, δεν είναι αλήθεια ότι έχουμε μόνο έναν γείτονα, («του γείτονα», ενικός, λέει ο καθηγητής) και δεν υπάρχει μόνο ένας εθνικισμός που υιοθετείται από κάποιους. Ούτε μόνο υιοθεσίες εθνικισμών υπάρχουν. Υπάρχει και ο εθνικισμός της Τουρκίας που εξυπηρετείται συγκεκαλυμμένα επί τριάντα χρόνια, που κάποιοι αρκούνταν στην υιοθεσία του εθνικισμού του Βόρειου γείτονα και κάποιοι άλλοι αρνούνταν την υιοθεσία του ίδιου του Βόρειου γείτονα. Βέβαια υπάρχει και ο εθνικισμός του τρίτου γείτονα, της Σκιπερίας. Υπάρχει και ο εθνικισμός του τέταρτου γείτονα, της Βουλγαρίας. Κουβέντα δεν γίνεται για το τι γίνονται αυτοί οι εθνικισμοί και ποιος τους εξυπηρετεί με ή χωρίς υιοθεσία, όσο δεν υπάρχει η συμφωνία των Πρεσπών.

Ακόμα ακόμα δεν είναι αλήθεια, και μάλιστα είναι πονηρή πολιτική (όχι ιδεολογική!) τρίπλα του καθηγητού, ο υπαινιγμός ότι η ΝΔ έχει την ευαισθησία έναντι της κοινωνίας (και του 80% μάλιστα) που την αναγκάζει να δεχτεί τις απόψεις της ενώ ο «καταστατικά» και κατ' εξοχήν κοινωνιοκεντρικός ΣΥΡΙΖΑ δεν δίνει καμία σημασία ούτε στο 80% ούτε στο 20%.

Υποβόσκει και υποβάλλεται στον ακροατή του κ. καθηγητή και μια άλλη, πολιτική (όχι ιδεολογική!) τρίπλα: Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι γενικότερα άτρωτος από την κοινωνία και τις επιθυμίες της, ενώ η ΝΔ δεν είναι, και άρα, κάπως διαφορετικά πρέπει να τη δούμε. Ίσως όπως την βλέπει ο ίδιος και την χαρά του δεν την κρύβει.

Ξαναλέμε όμως, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήρθε μόνος τους. Τον έφερε η κοινωνία την οποία, ο καθηγητής, μας τονίζει πως είναι ώριμη και έτοιμη για να αναλάβει τον ρόλο της, του εντολέα!

Δ

Είδαμε, λοιπόν, ότι ναι μεν είναι το πολιτικό σύστημα για πέταμα, και «όλοι οι σκύλοι είναι μια γενιά», αλλά είναι και ένα χαριτωμένο σκυλάκι [ας του κάνουμε νουνά την Liberasion, οπότε να το ονομάσουμε Petit Koulis] που ακούει τα παραγγέλματα της κοινωνίας και γαβγίζει το κακό μαντρόσκυλο με σθένος τέτοιο που καταφέρνει τελικά να το βγάλει έξω από την μάντρα.

Η αντιφάσεις αυτές του Κοντογιώργη είναι η κατάρρευση της θεωρίας του, κάτω από το ίδιο της βάρος, όταν πάει να γίνει πολιτικό σχέδιο. Όταν ένα «σύνθημα ζύμωσης» πάει να γίνει «σύνθημα δράσης» χωρίς να έχει τα φόντα. Όταν από το πεδίο της ιδεολογίας πάει να περάσει στο πεδίο της πολιτικής. 

Είπαμε ότι αποφεύγοντας και αδυνατώντας να επεξεργαστεί ένα στοιχειώδες πολιτικό σχέδιο άμεσης δράσης (δεν είναι δα και υποχρεωμένος να το κάνει) πηγαίνει στην πολιτική πάλη μόνο με τη θεωρία. Μη μπορώντας όμως να δώσει απαντήσεις στα πολιτικά ζητήματα που του τίθενται, αρχίζει να εγκαταλείπει μόνος του την «άτεγκτη» στάση, του «αισυμνήτη³» και αρχίζει, ad hoc, να εξειδικεύει τη θεωρία του, αφήνοντας να φανούν και οι προσωπικές του συμπάθειες και προτιμήσεις.

Και ενώ οι προσωπικές του συμπάθειες, για τον έναν εκ των «παικτών» του πολιτικού αγωνίσματος δεν κρύβονται πίσω από τον φερετζέ της επιστημοσύνης, οι θέσεις του για την ιδεολογία του παίκτου αυτού ( παίκτου που είναι κύριος φορέας της), τον Νεοφιλελευθερισμό, την ιδεολογία της Παγκοσμιοποίησης δηλαδή, ή την ιδεολογία που απαιτεί την καθυπόταξη των λαών δια του εθνομηδενισμού και την άλλη όψη του, την υιοθεσία του εθνικισμού του «μεγάλου μας γείτονα», (της βορειοαμερικανικής προέκτασης του Προτεσταντισμού), κρύπτονται, παραλλάσσονται επιμελώς και δεν γίνεται καν νύξη!!!

Δεν είναι ο Τζήμερος η ΝΔ , για τον οποίο μάλλον δεν αξίζει να χύσουμε ούτε μελάνη ούτε ιδρώτα. Η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, της δυναστείας που περισσότερο απ' οποιαδήποτε άλλη έχει ιδιοποιηθεί το κράτος, και μάλιστα διαθέτει πείρα, παράδοση, ειδίκευση και ειδικές ...δεξιότητες πάνω σ' αυτή την ιδιοποίηση, δεν είναι ένας οποιοσδήποτε παίκτης των πολιτικών αγώνων, ακόμα κι αν κάποιος θεωρεί ότι στις «Πρέσπες», σε ένα θέμα δηλαδή, κράτησε σωστή στάση.

(Τόσο σωστή και σθεναρή που κόπηκαν τα πόδια του Ερντογάν και δεν κρατιέται πια και ζητάει από τους «8» μέχρι τα πάντα, αφού έφυγε από την μάντρα το «κακό σκυλί» που λέγαμε).

Υπάρχει και κάτι άλλο όμως που «διαφεύγει» του καθηγητού.

Το ζήτημα των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων. Των κορπορατικών υπερεθνικών σχηματισμών των οποίων τα συμφέροντα διατυπώνονται δια του Νεοφιλελευθερισμού. Ούτε εκεί μας λέει ο κύριος καθηγητής, πώς αυτά επηρεάζουν την «κοινωνία των πολιτών», αν διεισδύουν εντός της και δημιουργούν εξαρτήσεις και κωλύματα στο να παίξει τον ρόλο της ως εντολέας, αν αυτά εξαρτούν την ΝΔ ή μήπως και η ΝΔ εξαρτά αυτά από τις «ανάγκες της κοινωνίας των πολιτών» και τα καθυποτάσσει. Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ με τις «αγορές» και δεν είναι η ΝΔ; Ποιον πάει να γελάσει ο καθηγητής;

Αν έμενε στη σφαίρα της θεωρίας, δεν θα ήταν υποχρεωμένος να το κάνει και ούτε εμείς θα έπρεπε να του το ζητάμε. Άπαξ και κατεβαίνει όμως στην πολιτική και με τον άλφα ή βήτα τρόπο επηρεάζει την κρίση των πολιτών, υπέρ και κατά του ενός και του άλλου κόμματος, τότε οφείλει να το πράξει και εμείς οφείλουμε να τον αντιμετωπίσουμε όχι υπό το βάρος της θετικής συμβολής της θεωρίας του αλλά υπό το κράτος των προβλημάτων της πολιτικής του παρέμβασης.

Ε

Και ενώ άλλα μας λέει, άλλα μας κρύπτει και άλλα μας σημαίνει ο καθηγητής Κοντογιώργης, δεν μας λέει τι θα γίνει με τους άνεργους, τους ανασφάλιστους, τους «κάτω από το όριο της φτώχειας», τους «εκτός των ορίων της χώρας» ανθρώπους, που εναγωνίως επιζητούν άμεσες λύσεις στα προβλήματά τους και δεν μπορούν να περιμένουν να γίνει εντολέας η «κοινωνία των πολιτών» αλλά επείγονται για λύσεις εδώ και τώρα.

Πχ., αν κάποιος χρειάζεται να νοσηλευθεί, πρέπει να του στέλνει το νοσοκομείο τον λογαριασμός στην εφορία «δια τα περαιτέρω», όπως γινόταν επί ΝΔ του Σαμαρά ή πρέπει να αντιμετωπιστεί όπως ο νόμος που έφτιαξε ο Τσίπρας, μετά του Πολάκη και του Ξανθού, καθ' όσον χρόνο «ιδιοποιούνταν» το κράτος;

Τέτοια πράγματα που πρέπει να μας πει ο καθηγητής, δεν μας τα λέει. Παλινδρομεί στη θέση του αισυμνήτη και κρατάει τις επιφυλάξεις του ακριβώς όπως το ΚΚΕ δεν μας λέει τι θα γίνεται στη ζωή μας μέχρι να παρθεί η εξουσία από την Εργατική Τάξη και αρχίσει να οικοδομείται ο Σοσιαλισμός(!)

Και το ΚΚΕ κάνει ένα σκόντο. Λέει ότι θα παλέψει μαζί μας, εν των μεταξύ, από τα κάτω και όχι μέσα από κάποια κυβέρνηση. Ο καθηγητής δεν λέει ούτε αυτό. [Άλλωστε ποια είναι η δύναμή του;] Αντίθετα θεωρεί την πάλη αυτή αναποτελεσματική και ατελέσφορη, άξια μόνο για υπηκόους και όχι πολίτες. Γιατί ο πολίτης-εντολέας δεν αιτείται αλλά επιβάλλει το δίκιο του!

Σωστή, ολόσωστη, ανάλυση και στόχος στρατηγικής! Αλλά μέχρι να μπορέσει να το κάνει αυτό ο πολίτης-εντολέας τι θα γίνεται;;; Θα πρέπει να τον ενδιαφέρει ποιος τον κυβερνάει ή δεν θα πρέπει; Θα πρέπει να αντιπαλεύει αυτούς που κομίζουν τον κοινωνικό δαρβινισμό ή θα πρέπει να είναι ...δαλτωνιστής, όταν δεν πιστεύει ότι η ΝΔ έλαβε υπόψη της την κοινωνία, έστω και αναγκαστικά, στη συμφωνία των Πρεσπών; Δεν υπάρχει Αριστερά και Δεξιά αρκεί να σκεφτόμαστε σαν τον Μητσοτάκη; Ενδεχομένως και σαν τον Σαμαρά; Ή σαν τον Πορδοσάλτε, τον Μπάμπη Παπαδημητρίου, τον Καιρίδη και τον Κυρανάκη;

Και όταν κάποιος δεν μας λέει αυτά τα πράγματα εμείς θα πρέπει συμπεράνουμε είτε ότι δεκάρα δεν δίνει για το τι θα γίνει μέχρι την «δευτέρα παρουσία» της μεταβίβασης του κράτους στην «κοινωνία των πολιτών» είτε είναι τόσο καλά βολεμένος στο ρόλο του «αισυμνήτη» που δεν αντιλαμβάνεται καν πόσο κρίσιμη για τους άλλους, τους πολλούς, τους φτωχούς, τους κατεστραμμένους, είναι η παραμικρή διαφοροποίηση έστω και μέσα στο «πολιτικό σύστημα» που πρέπει να αποπεμφθεί.

ΣΤ

Το τελευταίο ζήτημα που θεωρώ ότι ζημιώνει όλη την καλή δουλειά που έχει κάνει ο καθηγητής Κοντογιώργης είναι η προσήνεια και η προσιτότητα του έργου του στην «κοινωνία των πολιτών» στην οποία ομνύει. 

Τίποτα απ' όλα αυτά που «κατεβαίνουν στην πολιτική σαν πρόγραμμα άμεσης δράσης δεν είναι εκλαϊκευμένο και εύληπτο απ' αυτούς που υποτίθεται ότι προορίζεται.

Και ναι μεν κάποιος πρέπει να στρωθεί και να καταβάλει προσπάθεια για να κατανοήσει τα τόσο σοφά λόγια, αντί να κάθετε στον καφενέ, αλλά η κοινωνία των πολιτών δεν είναι στις βιβλιοθήκες. Είναι στους καφενέδες και στις καφετέριες. Οπότε κάτι πρέπει να γίνει. Είτε απ' την πλευρά του Βουνού είτε από την πλευρά του Μωάμεθ. Αλλιώς ούτε η θεωρία θα γίνει πράξη ούτε η πράξη εντολή και το Βουνό εντολέας.

Και αυτό είναι το λιγότερο. Το περισσότερο είναι ότι αντιδράει έντονα και στην όποια κριτική επιχειρείται εναντίον του. Τουλάχιστον εγώ αυτό έχω εισπράξει δυο τρεις φορές που επιχείρησα, δια ζώσης και δια της γραφίδος, να εκφράσω διαφωνίες. Από τον ίδιο αλλά και από παρατρεχάμενούς του. 

Ένας μάλιστα παρατρεχάμενος είναι και ιδιαίτερα τσαμπουκάς και βρωμόστος, και δη με την ανοχή του κ. καθηγητού. Άλλη μια αντίφαση, (ή μήπως αντίστιξη;) μεταξύ θεωρίας και πράξης, μεταξύ πολιτικής θεωρίας και της πολιτικής έναντι της «κοινωνίας των πολιτών».

Αντί να χαίρεται που κάποιος του κάνει μια κάποια κριτική, αντιδράει και απαξιώνει. Δεν είναι δα και πολλοί αυτοί που τον κριτικάρουν για να πει κανείς ότι απειλείται ή να υποτιμάται το κύρος της θεωρίας του. Αν υπάρξει υποτίμηση αυτή θα οφείλεται στην ανυπαρξία συζήτησης και, κυρίως, αντιρρήσεων.

Άλλωστε είπαμε, όποιος μπαίνει στην πολιτική πάλη, αφήνει το κύρος της επιστημοσύνης και της αυθεντίας στο... φουαγέ μαζί με το παρασόλι. Μέσα στην πολιτική γινόμαστε όλοι ίσοι πολίτες κι εκεί διεκδικούμε ένα άλλο κύρος, του πολιτικού ηγέτη. Εκτός κι αν την εννοεί αλλιώς ο κύριος καθηγητής την «κοινωνία των πολιτών» του.

Σημειώσεις: 

1 «...αν πονάει η κεφαλή/φταίει η απρόσωπη αγάπη που `χε βρει/Mα η δικιά μας έχει όνομα/έχει σώμα και θρησκεία/και παππού σε μέρη αυτόνομα/μέσα στην τουρκοκρατία...». «Τραπεζάκια έξω»-«Ας κρατήσουν οι χοροί»

2 Ντμίτρι Βολκογκόνοφ, Θρίαμβος και τραγωδία-Ι.β. Στάλιν, βιβλίο 1ο, μέρος 2ο, σελ 94, έκδ. Σύγχρονη Εποχή, 1989

3 Αισυμνάω = απονέμω δικαιοσύνη, άρχω, κυβερνώ. Αισυμνήτης = ο κριτής των αγώνων

Σκέψεις για την τακτική της Μεγάλης Πορείας 2015-2019 - Από το σκοτάδι στη λευτεριά κι από το τίποτα στο πουθενά;

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Ο Αλέξης Τσίπρας

έχει την εκτίμηση και τον σεβασμό μου

από το δημοψήφισμα του '15 και μετά.

Όχι όμως και το κόμμα του,

στου οποίου την ίδρυση έχω συμβάλει

και για το οποίο αγωνιζόμασταν

όλη την δεκαετία του '80.

Ο μπαρουφακισμός του Βαρουφάκη

Και όμως: Ένα 3.5% (τουλάχιστον), δεν καταλαβαίνει γιατί ο Βαρουφάκης είναι Μπαρουφάκης! Και αυτό είναι χειρότερο από το να μη καταλαβαίνουν κάποιοι άλλοι γιατί ο Μητσοτάκης είναι ...«Μπαρουφάκης».

Λέει ο κανονικός Μπαρουφάκης :

«Να θυμίσουμε όμως στους φίλους της ΝΔ, ότι η σημερινή ψήφος είναι αρνητική ψήφος. Είναι μία ψήφος που δρομολογήθηκε το βράδυ του δημοψηφίσματος, όταν ο Αλέξης Τσίπρας ανέσυρε τη ΝΔ και τον μνημονιακό χώρο από το καλάθι των αχρήστων και την έβαλε στις ράγες που με μαθηματική ακρίβεια οδηγούσαν στη σημερινή νίκη. Ο λαός μας τιμωρεί τις κυβερνήσεις που του επιβάλλουν μνημόνια. Άλλη μία φορά ανέτρεψε μία μνημονιακή κυβέρνηση που πέρασε δύο μνημόνια σε μία τετραετία. Κλείνει ένα κεφάλαιο και ανοίγει ένα άλλο, που πολύ φοβόμαστε στο ΜέΡΑ25 ότι θα είναι πολύ πιο σκοτεινό από το προηγούμενο».

Με άλλα λόγια: Εχθές, το 40% του λαού, τιμώρησε και ανέτρεψε μια μνημονική κυβέρνηση, μάλιστα αυτό είχε δρομολογηθεί εδώ και τέσσερα χρόνια, για να φέρει δε μια χειρότερη (πιο «σκοτεινή») η οποία είχε διαπρέψει στα μνημόνια πριν μπει «στο καλάθι των αχρήστων»! Σκεφτείτε δηλ τι θα γινόταν αν «ο λαός μας» δεν ήταν τόσο αντιμνημονιακός και ήταν λίγο λιγότερο.....

Το δεύτερο κύμα

Από το 2014, ήταν καταφάνερο ότι η διεθνής των χρηματοσυμμοριτών χρειαζόταν ένα «δεύτερο κύμα» στο «δόγμα του σοκ». Το πρώτο αποτύγχανε, για πέντε συναπτά έτη, να σαρώσει όσα εκείνοι επιδίωξαν να σαρωθούν. Τέτοια «δεύτερα κύματα» υπήρξαν πολλά στη διεθνή ιστορία και η Ναόμι Κλάιν τα περιγράφει λεπτομερώς, για όσους ξέρουν γράμματα και δεν είναι παρωπιδοφόροι νεοφιλελέδες.

Τότε, μη υπαρχούσης άλλης λύσεως, επιχειρήθηκε η ρυμούλκηση του ΣΥΡΙΖΑ, δια του Μπαρουφάκη, της Ζωής, του Λαφαζάνη, του Μητρόπουλου, αλλά και διαφόρων άλλων που Συριζοποιήθηκαν δι' επιφοιτήσεως του ..αντιμνημονιακού πνεύματος, σε τροχιά μετωπικής σύγκρουσης όπου, θα ήταν «δικαιολογημένο και νομιμοποιημένο» ένα συντριπτικό χτύπημα του Σόιμπλε στην Ελλάδα, το «δεύτερο κύμα», δηλαδή.

Η εξέλιξη αυτή απετράπη όταν ο Τσίπρας ανανοήθηκε και επέβαλε το δ[ει]ημοψήφισμα και μάλιστα, παρά και ενάντια όχι μόνο σ' εκείνους που δεν το ήθελαν αλλά και σε εκείνους που επιχειρούσαν να το καπελώσουν δίνοντάς του χαρακτήρα ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην ΕΕ. (Ακόμα τώρα προσπαθούν να αλλοιώσουν και να παραχαράξουν αυτόν τον χαρακτήρα, ρίχνοντας την αβανιά στον Τσίπρα για την τάχα αντιστροφή του αποτελέσματος).

Το δεύτερο κύμα, αναγκαστικά, ανεστάλη! Μέχρι χθες, που, κατά την Μπαρουφάκειο λογική, ο λαός μας ανέτρεψε μια μνημονιακή κυβέρνηση για να την τιμωρήσει και έφερε μια χειρότερη. Το δεύτερο κύμα λοιπόν είναι προ των πυλών! Εδώ και τώρα! Ευτυχώς όμως οι οχυρώσεις δεν είναι ανύπαρκτες όπως το 2015, αλλά έχουν ενισχυθεί σημαντικότατα. Κυρίως όμως έχει προκύψει κάποια πείρα αντάρτικου πολέμου στην οικονομία! Και μια αντάρτικη ηγεσία... Εδώ είμαστε να δούμε αν διαθέτουν τη μεγάλη αρετή του αντάρτη, την καρτερία, αν θα αντέξουν και αν θα δημιουργηθούν εκείνες οι εφεδρείες, εκείνου του οικονομικού αντάρτικου στρατού και τις αγροτοκτηνοτροφικής επιμελητείας του.

Ο συμβιβασμός, αμφίκοπος μάχαιρα

Ο συμβιβασμός δεν ήταν μόνο για τους μεν συμβιβασμός, όπως ήθελαν, και θέλουν, να πιστέψουμε οι ταμακιάρηδες που τάχα δεν κάνουν συμβιβασμούς, παραμένουν «καθαροί», αυτοί και τα χέρια τους. Ο συμβιβασμός απονομιμοποίησε όποια σχέδια «σοκ και δέους» και άρχισε να μεταστρέφει το διεθνές κλίμα υπέρ του θύματος, του αδυνάτου και αδικημένου θύματος.

Ο Αλέξης Τσίπρας πέρασε στο Αντάρτικο. Δεν παραχωρούσε σπιθαμή χωρίς μάχη, αντιστεκόταν και παρενοχλούσε, με όλα τα μέσα που διέθετε, τον αντίπαλο, μέχρι εκεί που ο αντίπαλος δεν μπορούσε να φύγει από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Όταν πια οι κυβερνητικοί διαπραγματευτές δεν μπορούσαν να κρατήσουν τις θέσεις τους στην υπό διαπραγμάτευση υπόθεση, διέρρεαν, στα πλευρά και στα νώτα του αντιπάλου, και οργάνωναν αντίμετρα, ήγουν αντεπιθέσεις όπου δεν μπορούσε ο αντίπαλος να φαντασθεί αλλά και όταν ο συμβιβασμός δεν του επέτρεπε να εγκαταλείψει τα προσχήματα.

Είναι αλήθεια ότι ο Αλέξης Τσίπρας μας λαχτάρησε. Μας έπεισε όλους ότι ο επαναστατικός τυχοδιωκτισμός μπορούσε να τον οδηγήσει στην ταύτιση με τον Βαρουφάκη, ή ότι ο Βαρουφάκης, τελικά, «του πέρασε τη γραμμή».

Για να πούμε, όμως, του στραβού το δίκιο: πρέπει να παραδεχτούμε ότι καμιά διαπραγμάτευση δεν μπορεί να είναι επωφελής αν δεν πείσεις τους πάντες, και μέσω αυτών των πάντων και τον αντίπαλο, ότι μπορείς να «πεθάνεις μετά των αλλοφύλων». Απ' όσα είδα μετά, πάνω στην στρατηγική και τακτική αντίληψη του Τσίπρα και του επιτελείου του, θέλω να πιστεύω ότι ήταν μέσα στις δυνατότητές του η χρησιμοποίηση του Βαρουφάκη για να πείσει τους πάντες ότι είναι αποφασισμένος. Όταν πια είχε πετύχει αυτό που ήθελε τον απέσυρε. Αν το έκανε, καλώς, και καλότατα, το έκανε! Αξίζει σ' αυτόν ακόμα περισσότερος σεβασμός και σε μας ακόμη μεγαλύτερη ελπίδα στο πρόσωπό του.

Το 62% του λαού ήρθε να επιβεβαιώσει ότι δεν ήταν μόνο ο Τσίπρας ταγμένος σ' αυτή την άποψη. Το σθένος του λαού πήρε θέση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, παρόλο που «η καρδούλα του το ήξερε» πώς θα αντέξει σε ένα ενδεχόμενο «ατύχημα» στην «αίσια» έκβαση της διαπραγμάτευσης. Πράγμα που φάνηκε καθαρά από τις πρώτες συνέπειες των κάπιταλ κοντρόλς.

[Κάποιοι από μας, τότε και πιο πριν, φωνάζαμε πώς θα μπορούσε να οργανωθεί η αντίσταση του λαού και μάλιστα με μεγάλες προοπτικές στη δημιουργία των βάσεων της «πράσινης ανάπτυξης» και την παραγωγική ανασυγκρότηση από τα κάτω και με όρους λαϊκού κινήματος, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ «αγρόν ηγόραζε»]

Οι ίδιοι που με το ένα χέρι των έσπρωχναν στην αδιαλλαξία, με το άλλο τον μούντζωναν για τις συνέπειες που υφίσταντο. Συνέπειες που ήταν «στα μαλακότερα» που μπορούσαν να υπάρξουν τότε και όχι στα «σκληρότερα» που έστρωναν για να κοιμηθούν πυροδοτώντας την αδιαλλαξία. Τζάμπα «Θερμοπύλες» όμως δεν υπάρχουν. Και το κόστος είναι εκείνου που τις στήνει τελικά και όχι εκείνου που τις διακηρύσσει γενικώς και αορίστως, φοβερίζοντας του «Μήδους».

Ανάλογα υποκριτική και δόλια ήταν η στάση των άλλων. Εκείνων που είχαν αποτύχει και να συμβιβαστούν, και να πολεμήσουν, και να συνδυάσουν και τα δύο. Με το ένα χέρι τον έσπρωχναν να υποχωρήσει και με το άλλο των μούντζωναν γιατί υποχώρησε. Στόχος τους ήταν η γρήγορη αποδόμηση του Τσίπρα, για να έρθουν στη θέση του όπου, θα υποχωρούσαν «με νταούλια και με πίπιζες», χωρίς πίεση από τον αντίπαλο αλλά με επιδίωξη να τον «δελεάσουν» ώστε να είναι καλός μαζί τους. Αν είναι «αφέλεια» του Τσίπρα να πιστεύει ότι θα βρει το δίκιο του στην ΕΕ αν εκθέσει το σχέδιό του, αυτή η εθελόδουλη στάση του Μητσοτάκη, και μάλιστα την ώρα που το μέτωπο έχει ισορροπήσει, τι είναι και πώς λέγεται;

Άλλο τήρηση της νομιμότητας και άλλο «λεγκαλιστική αυταπάτη»

Εδώ να διευκρινίσουμε κάτι. Η πρόταξη του διεθνούς δικαίου, και του δίκαιου γενικά, δεν είναι κακό πράγμα. Αντίθετα, είναι επιβεβλημένη τακτική «των αδυνάτων» που δεν έχουν την ισχύ για να επιβάλουν τις αποφάσεις τους, αλλά πρέπει να τις διεκδικούν «πόντο-πόντο» σε ένα περιβάλλον που δεν έχει δομηθεί για να προστατεύει τους ασθενέστερους αλλά και δεν είναι διατεθειμένο να αυτοπυρποληθεί.

Κακό είναι να νομίζει κανείς ότι η ολοκλήρωση του δίκιου του θα προκύψει μόνο με την αποκάλυψη, την καταγγελία και το στιγματισμό των πράξεων αδικίας που λαμβάνουν χώρα εναντίον του. Αυτό που παλαιόθεν λέγαμε «λεγκαλιστικές αυταπάτες». Ο,τι έκανε και κάνει ο Βαρουφάκης, δηλαδή, ή Ζωή, ο Λαφαζάνης και οι λοιποί ...οικονομολόγοι που νομίζουν ότι η λύση των οικονομικών προβλημάτων μπορεί να γίνει χωρίς να βγουν έξω από τη σφαίρα της οικονομίας και κυρίως να αντιτάξουν στην τακτική των τακτικών την τακτική των ατάκτων.

Ταυτόχρονα με τις αποκαλύψεις, τις καταγγελίες και τους στιγματισμούς των βάρβαρων και άδικων ενεργειών του αντιπάλου, πρέπει να οικοδομούνται εφεδρείες, απρόσβλητες από τις ενέργειες του αντιπάλου, τέτοιες και τόσες που θα μπορέσουν να δώσουν αλλού και άλλοτε τις μάχες εκείνες τις οποίες ο αντίπαλος δεν φαντάζεται και δεν επιθυμεί. Η ίδια όμως η δημιουργία των εφεδρειών είναι μια μάχη, η σπουδαιότερη μάχη. Και να μη ξεχνάμε ότι μέσα στις «πιθανές εφεδρείες» μας μπορεί να είναι και οι κατακτήσεις μας. Η εσκεμμένη, δηλαδή, υποχώρηση από το δευτερεύον για την διατήρηση του σημαντικού. [Εδώ θα μπορούσε να ανοίξει μια τεράστια συζήτηση για το πώς συνδέονται οι εφεδρείες με την παραγωγική ανασυγκρότηση που πρέπει να είναι Πράσινη και βιώσιμη.]

Διαίρει και βασίλευε

Το δειμοψήφισμα του Φόβου και του Δείμου, είχε πολλά και διάφορα αποτελέσματα σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής και της κοινωνικής σφαίρας. Ένα απ' αυτά, σε συνδυασμό με τις εκλογές που προκηρύχθηκαν για τον Σεπτέμβρη, ήταν και το εξής: Όταν δεν μπορεί κάποιος να νικήσει έναν αντάρτικο στρατό, (και ο Τσίπρας, τότε ακριβώς, το γύρισε στο Αντάρτικο, ενώ βάδιζε συντεταγμένα σε μετωπική και εκ παρατάξεως σύγκρουση), επιδιώκει να αποκόψει, να απομονώσει, να περικυκλώσει και τελικά να εκμηδενίσει τα πιο εκτεθειμένα και ευάλωτα τμήματα, εξουδετερώνοντας την όποια ισχύ τους, η οποία πολλαπλασιάζεται εν τη ενώσει, όταν, δηλαδή, συρρέει στο κύριο μέτωπο.

Έτσι, βγήκαν από τον εκλογικό και πολιτικό λογαριασμό, όλες αυτές οι πούρες «αντιμνημονιακές» δυνάμεις: ο Λαφαζάνης, η Ζωή, ο Μπαρουφάκης, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κλπ, κλπ, ενώ το ΚΚΕ έχει βρει από καιρό, δηλώνοντας με όλα τα συνέδριά του, μετά το 13ο, ότι δεν θα απειλήσει ποτέ την κυβερνητική εξουσία, συμπράττοντας με άλλους , ώσπου να έρθει η δευτέρα παρουσία της Σοσιαλιστικής Επανάστασης(!) Το κόμμα που απεχθανόταν τους «δηλωσίες» έχει μετατραπεί από καιρού σε κόμμα-δηλωσίας!

Και όχι μόνο δεν προσέθεταν την ισχύ τους στο κοινό μέτωπο αλλά δρούσαν, με έργα και με λόγια, για την αποδόμηση και αποσάρθρωση του μετώπου. Μπορεί να άφριζε η Ζωή για την «προδοσία» του Τσίπρα στο «αντιμνημόνιο», αλλά η ουσία ήταν ότι κάποιοι άνθρωποι έμεναν γύρω της, με «καθαρά τα χέρια τους» από την «προδοσία», μέσα όμως στον κλοιό, μακριά από το κύριο μέτωπο που προσπαθούσε να αποκρούσει, όπως όπως, το μνημόνιο, μη ενδίδον στην ταμακιάρικη εκδοχή «ή όλα ή τίποτα». (Ποια «όλα» δηλαδή, που αν είχαμε συγκρουστεί τότε, όπως ήθελε ο Μπαρουφάκης, όχι τετραετία δεν θα είχε κλείσει ο Τσίπρας αλλά θα τον είχαν κανιβαλίσει επί τόπου οι ψηφοφόροι που τον κανιβαλίζουν και σήμερα. Οι ίδιοι κι άλλοι τόσοι).

Στη συνέχεια αυτοί οι άνθρωποι φανατίζονταν, εκτίθονταν οι ίδιοι ως σκληροί αντιμνημονιακοί, έτσι που σε δεύτερο χρόνο να μη μπορούν να ανακρούσουν και να παραχωρήσουν το δευτερεύον για να διατηρήσουν το σημαντικό, την συνέχιση της πάλης ΜΑΖΙ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ, στο κοινό μέτωπο που ήταν το μόνο που πόναγε τους χρηματοσυμμορίτες.

Βέβαια όλα αυτά, και άλλα πολλά, τα είχαν σπουδάσει και τα είχαν εμπεδώσει ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ και όχι κάπου αλλού! Στον ΣΥΡΙΖΑ, που τώρα πληρώνει ό,τι τότε θεωρούσε απαύγασμα της επαναστατικότητας!

Και οι υπόλοιποι τα ίδια θα έκαναν, αλλά σ' αυτούς κυριάρχησαν κάποια άλλα στοιχεία. Εκείνοι είχαν εκτεθεί περισσότερο ως κομματικοί, μέτραγε περισσότερο το κόμμα και η πειθαρχία στην ενιαία γραμμή, ένιωθαν την καταστροφή που μπορούσε να σημάνει η άλλη στάση, ήταν αρκετά εκτεθειμένοι στο πλευρό της ηγεσίας που επιχειρούσε την αναστροφή και τον ελιγμό από το ...Βίτσι στο Γράμμο.

Αυτοί όμως υπεραναπλήρωναν την υποβόσκουσα μέσα τους ηττοπάθεια, (σαν ήττα και ατίμωση, καταλάβαιναν τον συμβιβασμό και όχι σαν επιτυχία που τους επιτρέπει τη συνέχιση του αγώνα αφού κομμάτια μεγάλα από τα στρατηγικά σχέδια του αντιπάλου αχρηστεύθηκαν) με λογής-λογής άλλους σεχταρισμούς, όπως τα κάτωθι λίγα μα χαρακτηριστικά παραδείγματα:

• Το στένεμα του μετώπου με διάφορες κορώνες εναντίον της Εκκλησίας και του Κλήρου, με κάποια αφορμή ή κάποια προβοκάτσια του Αμβρόσιου, και μάλιστα τη στιγμή που και η ίδια η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και οι σύμμαχοί του ΑΝΕΛ, Πράττω, κλπ τους έφερναν κοντά του. Την ώρα που δεν μπορούσαμε να φέρουμε βόλτα τον Μαμμωνά και τους ναούς του, τις τράπεζες και τα χρηματιστήρια, είχατε πρεμούρα να εξαλείψετε τον Χριστό που κηρύττει το «αγαπάτε και τους εχθρούς σας» ενώ σταθερά προειδοποιεί την μεσαία, τουλάχιστον, τάξη ότι «πλούσιοι επτώχευσαν και επίνασαν». Την ώρα που τα περισσότερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ξελιγώνονται με τους αγώνες των καθολικών παπάδων στη Λατινική Αμερική, εδώ κάνουν πως δεν ξέρουν την πάλη που γίνεται μέσα στην ίδια την Εκκλησία, κάνουν πως δεν ακούνε τι λένε οι δικοί μας «καπεταναίοι, παπάδες, λαϊκοί» για την άλλη, την αποσιωποιημένη και ενταφιασμένη πλευρά της Ορθόδοξης Ανατολικής Παράδοσης που αντιστοιχεί, αλλά και προωθεί παραπέρα, τα οράματα της παρακμάζουσας, από καιρό πια, Αριστεράς, εγχώριας και διεθνούς.
• Ή τις διακηρύξεις για την ταξικότητα ή την αριστερότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Όσους Συριζαίους ξέρω, παλαιόθεν και τώρα, όλοι στη «μεσαία τάξη» ανήκουν. Ήταν όμως τόση η ανάγκη τους να νομιμοποιηθούν ως ένα κάποιο κόμμα της φτωχολογιάς και της εργατιάς που ξεχνούσαν να ζυμώσουν και να προπαγανδίσουν ότι: α) ο κύριος στόχος των μνημονίων ήταν η μεσαία τάξη, β) όλα τα μέτρα ανακούφισης των πληγέντων αφορούσαν και κύριο λόγο τους κατεστραμμένους της μεσαίας τάξης, γ) ότι κόμμα της εργατιάς και της φτωχολογιάς σήμερα δεν νοείται αν δεν έχει στις γραμμές του Ινδούς, Πακιστανούς, Αλβανούς και λοιπούς εργάτες. Κι επειδή δεν θα τους αποκτήσει ποτέ, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε το ΚΚΕ ούτε κάποιο άλλο «κόμμα της εργατιάς», είναι ματαιοπονία η επιμονή στον εργατικό χαρακτήρα του.
• Την ...προσήλωση στην κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ, όπου ένα ομοφυλόφιλο ζεύγος μπορεί να υιοθετεί παιδιά χωρίς να τα ρωτήσει, ενώ την ίδια στιγμή όλα τα παιδιά δεν πρέπει να μαθαίνουν ούτε για το Έθνος ούτε για την Πίστη, προκειμένου, στο όνομα της ελευθερίας, να επιλέξουν μόνα τους όταν μεγαλώσουν. Ο υπουργός θεωρούσε τιμή του και καμάρι του να παραστεί και να φωτογραφηθεί στο Athens pride αλλά με τίποτα δεν μπορούσε να σταθεί δίπλα σε φωτισμένους κληρικούς με εξόχως ανθρωπιστικό, κοινωνικό και πνευματικό έργο.
• Την έγνοια για την "αριστερή ταυτότητα" ενώ κατά τα άλλα δεν υπάρχουν πραγματικές εθνικές ταυτότητες αλλά κατασκευάσματα της αστικής τάξης που μάλλον πρέπει να σαρωθούν για να γλιτώσουμε τάχα από τους πολέμους. Και πια είναι τάχα η «αριστερή ταυτότητα»; Του Άρη και των καπεταναίων ή του Φίλη και των «53»; Είναι ο Άρης ή ο Ορέστης, η ΠΕΕΑ και το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ,  που βάζουν δίπλα τους τούς ιερείς και τους ιεράρχες, με τις σημαίες αναπεπταμένες και τα όπλα «παρουσιάστε», μειωμένης «αριστερότητας» και «ριζοσπαστικότητας»; 
• Την εικόνα του Χριστού στις σχολικές αίθουσες που πρέπει να αφαιρεθεί για «να ελευθερωθεί ο άνθρωπος από τις προλήψεις», ενώ η εικόνα της Μπάρμπι (και όχι μόνο της Μπάρμπι) ούτε λόγος δεν γίνεται για να αφαιρεθεί από τις μαθητικές τσάντες.......

Δεν είναι καινούργιο αν πω ότι, ο ΣΥΡΙΖΑ πλήρωνε, επί 4 χρόνια, και πληρώνει ακόμη, τα στραβά και τα ανάποδα της πολιτικής του και της συγκρότησής του μέχρι το καλοκαίρι του 2015. Και σε όσα λάθη γίνανε μετά, οι πηγές τους, οι ρίζες τους ήταν στην πριν του Δειμοψηφίσματος περίοδο. Ο Τσίπρας, ούτε είχε τον χρόνο ούτε και την ευχέρεια να επιχειρήσει μια ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ εν ώρα μάχης και συνεχών ελιγμών. Πως, πχ, να τα βάλει με τους «53» όταν αυτή η τάση ήταν η πιο μαχητική και του χρειαζόταν και η τελευταία ρανίδα μαχητικότητας; Και πως οι «53» να βάλουν μυαλό όταν αισθάνονταν το ...ειδικό τους βάρος; Όλα αυτά θα επιχειρηθούν να λυθούν τώρα. Θα δούμε αν ο Τσίπρας θα τα καταφέρει κι εκεί....

Τα ταγκαλάκια του αντιπάλου... 

πελταστές, τοξότες, σφενδονήτες 

και λοιποί «ψιλοί» δαψιλευόμενοι

Όταν ένας στρατός δεν μπορεί να ηττηθεί και δη χωρίς απώλειες στην εκ του συστάδην μάχη, τότε, τίθενται σε ενέργεια οι πελταστές, οι τοξότες, οι σφενδονήτες. Οι εκ του μακρόθεν βάλλοντες ψιλοί και ελαφρώς εσκευασμένοι. Πάει να πει, ότι και ο αντίπαλος, με τον τακτικό στρατό του, κάνει κι αυτός αντάρτικο όταν τα βρίσκει σκούρα.

Και τέτοιους «ψιλούς» το πολιτικό σύστημα διαθέτει πολλούς. Από τους γελοίους (βλέπε Πορδοσάλτε, Ράπτη, Μπογδάνο, Μπάμπηδες διάφορους κλπ) και τους σοβαρούς (βλέπε την σοφή κουκουβάγια -ή μήπως μπούφο;- τον Σταύρο Λυγερό, την γηραιά Έλλη Στάη, τον τσαούση του καναλάρχη Παπαχελά) του δημοσιογραφικού χώρου μέχρι τα βαραία ...πεπόνια των πανεπιστημίων, που μπερδεύουν συστηματικά την πολιτική με την ιδεολογική πάλη, τη θεωρία με την πράξη, τη δράση με τη ζύμωση κοκ.

Πάντα μασκαρεμένοι σε κάτι που δεν είναι είναι, πάντα υπερτιμημένοι, πάντα υπερφίαλοι και αυτάρεσκοι, μέσα στην αριστεία της πολιτικής μετριότητάς τους.

Όσοι δεν υπερθεμάτιζαν του Μητσοτάκη και του νεοφιλελευθερισμού που κόμιζε ες Αθήνας, αρκούνταν στο να πετροβολούν τον Τσίπρα για να κατουρήσει τα πόδια του ενώ κατούραγε τον Σόιμπλε. Ξηλώνοντας τα ...κράσπεδα του κόμματός του και χρησιμοποιώντας τα υλικά εναντίον του.

Σκοπός τους ήταν να καθαρίσουν τον χώρο για να προελάσει ο Μητσοτάκης. Κανείς άλλος δεν υπήρχε. Κάθε πλήγμα στον Τσίπρα ήταν κέρδος για τον Μητσοτάκη και ν' αφήσουν τα σάπια των «ίσων αποστάσεων» και του «αντικειμενικού κι επιστημονικού αναλυτή» γιατί τέτοια φρούτα δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο νούμερα.

Στην «καλύτερη περίπτωση» υιοθετούσαν μια πολιτική θέση, όπως έγινε με τη συμφωνία των Πρεσπών, οχυρώνονταν εκεί και από κει έβαλλον κατά του αντιπάλου. Δεν ήταν όλοι πληρωμένοι εκ των προτέρων. Αλλά όλοι προσέβλεπαν σε κάποιο όφελος εκ των υστέρων. Κοινώς, «έγλειφαν» και κερδοσκοπούσαν, καιροσκοπώντας με αβέβαιο και άδηλο το κέρδος τους! Τόση ξεφτίλα και τόση απελπισία!

Το ζήτημα είναι: γιατί πολλοί απ' αυτούς, έμειναν στο απυρόβλητο; Γιατί δεν ξεσηκώθηκε ο μέσος Συριζαίος, «να τους πάρει με τα σάπια», ενώ ζοριζόταν, (ο Συριζαίος), με το ότι πληρώνουμε 10.000 παπάδες ενώ θα μπορούσαμε να είχαμε άλλους τόσους νοσηλευτές;

Αλλά και ο Αλέξης Τσίπρας γιατί απέφυγε μέχρι τέλους να τσακίσει πολιτικά και ιδεολογικά, το ΚουτσουμποΚουΚουέ, παραδείγματος χάριν; Πιστεύει ακόμα ότι μπορεί να συνεργαστεί μαζί του; Μόνο κάτι τέτοιο θα δικαιολογούσε μια τακτική ήπιας στάσης απέναντι στη λοξή φάλαγγα που πλήττει το στράτευμά του από τα νώτα και μάλιστα στο όνομα της Αριστεράς και της κοινωνικής προόδου. Τα πυρά του δε είναι το ίδιο φονικά όπως είναι και τα πυρά των καθαρόαιμων αντιπάλων του.

Αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννούν οι κότες

Και ενώ μικροί μεγάλοι χαρίζανε «ζωές» στα ταγκαλάκια του αντιπάλου υφιστάμενοι αγογγύστως τα πλήγματα, εξεδηλώνετο μια υπερευαισθησία στην παραμικρή παραφωνία των ΑΝΕΛ! Ένα ορυμαγδός ακολουθούσε όχι μόνο από στελέχη αλλά και από τον μέσο Συριζαίο που με λυμένο το ζουνάρι έσπευδε να τσακίσει τον ...παραστρατημένο. Μερικοί δεν το κρύβανε καθόλου. Θέλανε να απαλλαγούν από τους ΑΝΕΛ για να πάνε με το ΚΙΝΑΛ. Μα το ΚΙΝΑΛ δεν ήθελε! Αντίθετα, ήθελε τον Κούλη και προέβαινε σε αλλεπάλληλες φλεβοτομές και αιμοδοσίες για πάρτη του. Σήμερα επιπλέον ορκίστηκαν υπουργοί ο Χρυσοχοΐδης και η Μενδώνη! Ως πρόσχημα είχε το «ακροδεξιό» του πράγματος, τη στιγμή που κατάπινε αμάσιτους τους Βορήδηδες και τους Αδώνηδες, που είδαμε τελικά ότι κατάφεραν να ενσωματώσουν ένα σημαντικό κομμάτι της φασίζουσας Δεξιάς. Και όμως, μια ισχυρή τάση μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, που το παίζει «και πολύ αριστερά να ούμε», έχαφτε τη λογική αυτή, (αντί να την αντικρούει), την αναπαρήγαγε και την εισηγείτο στο εσωτερικό του κόμματος. Είδαμε τι απέδωσε τελικά η τακτική αυτή.

Αλλά και η συμμαχία με το Πράττω και με τον Νίκος Κοτζιά δεν εξελίχθηκε καλά. Απορρίφθηκαν στελέχη του, απέτυχε η μέχρι τελευταία στιγμή διαπραγμάτευση μαζί του και τελικά αδρανοποιήθηκε. Οι του Πράττω ψήφισαν κατά συνείδηση.

Και ας πούμε ότι ο Κοτζιάς, λόγω της σύγκρουσης με τον Πάνο Καμμένο, ήταν δύσκολο να επανακάμψει με τον ίδιο ενθουσιασμό που είχε το 2015. Ο Γραμματικάκης τι σας έφταιξε; Ο Γραμματικάκης που είχε παίξει θετικότατο ρόλο στο να μη γίνει το Ποτάμι ένα ακόμα ΚΙΝΑΛ και να κρατήσει αυτή την, ηρωική θα έλεγα, στάση στη συμφωνία των Πρεσπών, ενώ όλο τον προηγούμενο καιρό, και ταυτόχρονα με τις Πρέσπες, δεν σταματούσε να βάλλει κατά της Κυβέρνησης, εκτιθέμενο τόσο πολύ, που στο τέλος αποδεκατίστηκε ολοσχερώς. (Το ίδιο έπαθε και ο ανόητος Λεβέντης μη έχοντας όμως αντίρροπες δυνάμεις να τον συγκρατήσουν σε ένα από τα δύο μέτωπα, των Πρεσπών και της εξόδου από τα μνημόνια. Κάηκε σαν τη μύγα στο κερί).

Θεωρώ ότι η επική και τολμηρή συμμαχία με τους ΑΝΕΛ ήταν μια κατάκτηση του λαϊκού κινήματος, μια μεγάλη επιτυχία των δύο κομμάτων και των ηγετών τους προσωπικά. Τίποτα απ' όσα υπερηφανεύεται σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είχαν γίνει αν δεν είχαν στέρξει Τσίπρας και Καμμένος να συμμαχήσουν και μάλιστα με τέτοιο μπεσαλίδικο και παλληκαρίσιο τρόπο. Η κατάληξη με θλίβει, και θέλω να την ξεχνάω. Άλλωστε, πώς να κάνουμε λάθη ξέρουμε, πώς να κάνουμε κατορθώματα μάς είναι δύσκολο να μάθουμε. Η συμμαχία με τους ΑΝΕΛ ήταν και κάτι περισσότερο από πραγματισμός για την εφαρμογή όλων των αναγκαίων για την σωτηρία της χώρας. Ήταν η έμπρακτη απόδειξη ότι ένα ελάχιστο πρόγραμμα για τα καίρια ζητήματα που αφορούν την μεγάλη πλειονότητα του λαού, μπορούν να γίνουν άξονας κοινής πάλης, μοχλός αναδιάταξης των πάντων, στην πολιτική και στην κοινωνία. Ό,τι δηλαδή παλεύει η Αριστερά από το 1940 και μετά! Και πιστεύω ακόμα, ότι αν ο Καμμένος δεν είχε αυτή την μπέσα με την παλιά του θέση για την Μακεδονία, αν είχε καταφέρει έγκαιρα να απεμπλακεί απ' ο,τι τον δέσμευε, σήμερα οι ΑΝΕΛ θα υπήρχαν, και στο Μαξίμου θα ήταν και πάλι ο Τσίπρας με τον Καμμένο.

Θυμίζω ότι, αν κάποιος θέλει να φτιάξει «νέο ΕΑΜ» δεν προτάσσει «το τι ήταν και το τι έκανε» ο καθένας εκ των συμμάχων πριν, αλλά προτάσσει «το τι κάνει τώρα». Ούτε αφήνει τους άλλους που κάθονται απ' έξω (σαν το ΚΙΝΑΛ και κάποιους μυγιάγγιχτους κεντροαριστερούς) να του βάζουν τους όρους και τα κριτήρια της πολιτικής συμμαχιών του. Δεν μπορεί να είναι πεδίο της συζήτησης το «ή αυτός ή εγώ».

Δεν πρέπει να ξεχνάμε, άλλωστε, ότι οι πιο πολλοί Ελασίτες είχαν θητεύσει πριν στην ΕΟΝ. Και φαντάζομαι τι θα τράβαγε στα χέρια μερικών μερικών ο Καραλίβανος και ο Μπελής, που ήταν πριν ληστοφυγόδικοι, τι θα τράβαγαν όλοι οι καπεταναίοι της Ρούμελης που ήταν πριν «δηλωσίες», ο Νικηφόρος που ήταν μεταξικός και το συζητούσε κιόλας, όπως ο ίδιος λέει, με τον Άρη και τον Διαμαντή, ή οι «εξ αιχμαλωσίας προσχωρήσαντες στον ΕΛΑΣ» (ο Σαράφης ίσως να τη γλίτωνε), ή αξιωματικοί σαν τον Γ. Ρήγο-Φεραίο που ήταν πριν βασιλικός, και παρέμεινε, αλλά πολέμησε παντού, και στα Δεκεμβριανά, και κατέβηκε από το βουνό μόνο όταν διαλύθηκε ο ΕΛΑΣ, ή σαν τον Ε. Μπακιρτζή, τον αγαπημένο του Κ. Ζουράρι, που ήταν ανώτατος αξιωματικός της ΕΚΚΑ κι έγινε Πρόεδρος κι Αντιπρόεδρος της ΠΕΕΑ και διοικητής μεγάλης μονάδος του ΕΛΑΣ, ή σαν τον Λαγγουράνη, που ήταν κι αυτός του 5/42, προσχώρησε στον ΕΛΑΣ, και τα Δεκεμβριανά τον βρήκαν επιτελάρχη της ΚΕ του ΕΛΑΣ. Ακόμη και τον ίδιο τον Ψαρρό, που δολοφόνησε προβοκατόρικα η κλίκα του Ιωαννίδη, ο Σιάντος τον ήθελε, μέχρι την τελευταία στιγμή, διοικητή μεγάλης μονάδας του ΕΛΑΣ στην Ανατολική Στερεά.

Ας μη κοροϊδευόμαστε. Δεν φταίνε μόνο οι τοπικές οργανώσεις. Χωρίς να έχω δώσει ποτέ σημασία ιδιαίτερη στις εσωκομματικές ίντριγκες και «θεσμοθετημένες» φράξιες, θεωρώ ότι τέτοια γεγονότα, ακόμα κι αν προέρχονται «από τα κάτω» και είναι «αυθόρμητα», έχουν στενή σχέση με τμήματα της ηγεσίας, με ανώτατα στελέχη που διατηρούν διαύλους επικοινωνίας πέρα από τον κεντρικό και επίσημο δίαυλο του κόμματος.

Θα μπορέσει άραγε ο Αλέξης Τσίπρας να κατατροπώσει το πολυκέφαλο θηρίο της κομματικής γραφειοκρατίας; Μπορεί να γίνει ο νέος Κάδμος, να σκοτώσει τον δράκο της Αρείας Κρήνης για να απελευθερώσει το νερό που χρειάζεται η πόλη; Πώς θα αντιμετωπίσει τους Σπαρτούς που, άμα τη εμφανίσει τους, αρχίζουν να σκοτώνονται; Και πώς θα γλιτώσει την μεταμόρφωση σε δράκο που υφίστανται, στο τέλος, όσοι σκοτώνουν δράκους;;;

Αυτά και μένω. Όχι άλλο.

Ιουλίου 9, 2019

Κάπου στις βουνοκορφές του ελληνικού διαδικτύου

Τιμόν & Πούμπα, δυο καρτούν τόσο μα τόσο αληθινά

Ο Τιμόν έλαβε 1312 ψήφους. Ο Πούμπα ήρθε δεύτερος, με 1308. Έκαναν και οι δύο μια άψογη προσυνεδριακή ”εκστρατεία”. Είπαν μερικές λέξεις και όλα τα πουλιά του δάσους, τριγόνια, τσίχλες, τσαλαπετινοί και παγόνια έσπευσαν να τους συμπαρασταθούν με την ψήφο τους, να δείξουν την “αλληλεγγύη” τους, όπως ονομάζει την αγάπη του Απόστολου Παύλου, ο Τιμόν, ρευστοποιώντας την σε άμεσο πολιτικό αποτέλεσμα. Χαχούνα ματάτα!

Ο Τιμόν όταν είναι με τους Ευρωπαίους ομολόγους του είναι σαν βρεγμένη γάτα. Ακόμη κι αν φόραγε αυτό το χρωματιστό, φάσες-φάσες, κασκόλ πάλι δεν θα άλλαζε τίποτα. Όταν όμως γυρνάει στην Ελλάδα και βρίσκεται ενώπιον “συντροφικού” ακροατηρίου γίνεται ένας άλλος Σίμπα-το λιοντάρι! Ο οίστρος τον καταλαμβάνει και βγάζει λόγους πύρινους και εμπνευσμένους. Ενίοτε δε βγάζει και ανακοινώσεις, ηγετική φυσιογνωμία των “53”γαρ.

Στην τελευταία ανακοίνωση πριν το συνέδριο, τι μας είπαν, ο Τιμόν σε ρόλο Σίμπα και τα άλλα πενήντα δύο θηρία της ζούγκλας που θέλουν να φάνε μέχρι κοκαλάκι τον καπιταλισμό και να μην αφήσουν τίποτα; Μας είπαν, πως αν εκβιαστεί κι άλλο η Κυβέρνηση από τους “Ευρωπαίους Εταίρους” τότε πρέπει να παραιτηθεί! Κατά λέξη: «Είναι σαφές, λοιπόν, ότι αν συνεχιστούν οι εκβιασμοί και τα πραξικοπήματα από τους «δανειστές», προτιμάμε να πέσουμε αντιστεκόμενοι ηρωικά από εσωτερική ή εξωτερική τρόικα και όχι ταπεινωτικά από την ίδια την κοινωνία». Είπαν, δηλαδή, στους Ευρωπαίους Εταίρους και στους Έλληνες Εταίρους των Ευρωπαίων Εταίρων, ότι αν θέλετε να πέσει η Κυβέρνηση δεν έχετε παρά να την εκβιάσετε ακόμη λίγο. Εμείς που θεωρούμε ότι η Κυβέρνηση δεν είναι αυτοσκοπός (αλήθεια ποιος είναι ο σκοπός ενός κόμματος αν δεν είναι η Κυβέρνηση; Μήπως τότε το κόμμα είναι...συνδικάτο ή ΜΚΟ;) θα σας βοηθήσουμε όσο μπορούμε και ήδη σας βοηθάμε δείχνοντας τι πρέπει να κάνετε.

Προσδιόρισαν επιπλέον ποιο είναι το “ηρωικό” και ποιο το “ταπεινωτικό”. “Ηρωικό”, κατά τον Τιμόν και τον Δρίτσα, είναι “να την κάνεις” με ελαφρά πηδηματάκια αφού πρώτα “έχεις κάνει νόημα” στους αντιπάλους πώς να ρίξουν την κυβέρνηση, αφού έχεις ρίξει την κυβέρνηση και λίγο πριν την υποτιθέμενη αρνητική ψήφο του λαού. Γιατί υποτιθέμενη είναι η ψήφος τους λαού μέχρι ν' ανοίξουν οι κάλπες και μη νομιμοποιείτε εσείς, “από μέσα”, την πάγια πολιτική του Συστήματος να κυβερνάει με τις δειμοσκοπήσεις και με τους δειμοσκόπους. Κι όλα αυτά, λες και δεν θα βρεθεί το κόμμα, ούτως ή άλλως, στις αμέσως επόμενες εκλογές, ενώπιον του λαού και δεν θα εισπράξει τότε την ταπείνωση, όλη μαζί, και για την αποτυχία και για την υποκρισία.

Τέτοιας ολκής η πολιτική σκέψη του μαρξιστή οικονομολόγου Τιμόν, των 53 και των 1013 που αναγνώρισαν στο πρόσωπό του τον πολιτικό τους ηγέτη(!)

Από του βήματος του συνεδρίου δε, απηύθυνε χαιρετισμό στον Πούμπα και τον υποστήριξε στην αντιπαράθεση με την Εκκλησία. Είναι και ο Τιμόν της “επαναστατικής” άποψης ότι το κράτος πρέπει να αποφασίζει μόνο του για την Παιδεία χωρίς την ανάμιξη της Εκκλησίας. Την επόμενη στιγμή δηλ που προσδιόρισε επ' ακριβώς πώς η μέσα και η έξω τρόικα μπορούν να καθορίσουν και να αποφασίσουν ποια κυβέρνηση θα έχουμε, εκείνος σκίζει το...κασκόλ του για να μην συναποφασίζει η Εκκλησία με το κράτος ποια Παιδεία θα έχει ο λαός(!) Αφού έχει ξεσκιστεί να συναποφασίζει με την τρόικα για τα πάντα, τώρα μας κάνει τον δύσκολο στις...συναποφάσεις για την Παιδεία. Είναι αυτό που λέει ο Βάρναλης στην “Αριστέα”...”αφού ξεσκίστηκε βαθειά, αφού ξεσκίστηκε παντού, ναζιάρα και καμωματού, μας κάνει το κορίτσι πια”.

Για τα γούστα και για τα χρώματα του κασκόλ ή του καλσόν του Τιμόν δεν μας πέφτει κουβέντα. Για την “μαρξιστική” σκέψη όμως μας πέφτει λόγος και αναφωνούμε:

Ω μεγάλε μαρξιστή, δεν ξέρεις ότι “οι ιδέες όταν διαχέονται στις μάζες γίνονται υλική δύναμη”; Δεν καταλαβαίνεις ότι ακόμη κι αν αποφασίσει το κράτος, ο Λιάκος δηλ., σήμερα, οι μάζες θα αποφασίσουν αύριο, στις κάλπες, συνυπολογίζοντας όλα τα κατορθώματα, Τιμόν και Πούμπα μαζί; (Ο Λιάκος που “δεν είναι πολιτικός” κι είναι “σύμβουλος” θα την γλιτώσει και θα γυρίσει στον αγώνα για την υπεράσπιση του “ARB” απέναντι στο Νίκο Κοτζιά). Δεν καταλαβαίνεις ότι ακόμη κι αν το σχολείο βγάλει πολίτες και όχι πιστούς όπως επιθυμεί ο Πούμπα, αυτό θα γίνει στην επόμενη γενιά και εν τω μεταξύ η τωρινή γενιά που έχει μεγαλώσει πιστεύοντας και μη ερευνώντας (αλήθεια, αν ισχύει αυτό γιατί εσείς βρισκόσαστε στην κυβέρνηση, μόνο άθεοι σας ψηφίσανε;) θα σας ταράξει στην ταπείνωση μέχρι ν' απέλθει του κόσμου τούτου; Την Εκκλησία μπορείς να την εξαιρέσεις για να μην αποφασίζει ο Νικόλαος Μεσογαίας με τον Αντώνη Λιάκο, τον Νικόλαο Μεσογαίας πώς θα τον εξαιρέσεις από την κοινωνία και τις συναποφάσεις που θα λάβουνε μαζί;

Παρόμοια δήλωση, με τον Τιμόν, έκανε και Πούμπα. Εκείνου τα διαβάσματα είναι περισσότερο προς το νουάρ οπότε έκανε λόγο για “δολοφονίες χαρακτήρων”, έτσι ονόμασε τις αντιδράσεις εναντίον των απόψεών του, ενοχοποιώντας την όποια κριτική και εξομοιώνοντάς την με την συκοφαντία.

Τις προηγούμενες μέρες, όχι πολύ μακριά από το συνέδριο για να ξεχαστεί κι όχι πολύ κοντά για να μην προλάβουμε να το προσέξουμε, ο Πούμπα, με μια εκπληκτική πιρουέτα για φακόχοιρο, κατάφερε να αναρριχηθεί, από την 23η θέση, στη 2η θέση των “επιτυχόντων” στη ΚΕ.

Μεταξύ άλλων είχε καταγγείλει την Εκκλησία συνολικά ότι συνέβαλε στην ηθική έκπτωση τηςκοινωνίας!!!

Τι σημαίνει αυτό το “συνέβαλε στην ηθική έκπτωση της κοινωνίας”;

Σημαίνει:

1. Ότι θέλει να καταχωρήσει την Εκκλησία σαν εχθρική και φθοροποιό προς την κοινωνία οντότητα, κάτι σαν τους καναλάρχες, πχ, και τη διαπλοκή. Ήγουν, θέλει να "δολοφονήσει τον χαρακτήρα" της Εκκλησίας!!!
2. Ότι θέλει να αναγορεύσει τον εαυτό του τιμητή μιας τέτοια οντότητας σαν την Εκκλησία και μάλιστα ικανό τιμητή, έχοντα την εξουσία τιμητή, να την βγάλει έξω από την κοινωνία.
3. Ότι θέλει να αφαιρέσει έναν παράγοντα “έκπτωσης της ηθικής” της κοινωνίας, άρα να την ηθικοποιήσει ξανά. Εδώ είναι και το πλέον επικίνδυνο σημείο: Ένας πολιτικός, που πήρε 1308 ψήφους σε ένα κομματικό συνέδριο 25.000 ψηφισάντων (αλήθεια πόσους ψήφους πήρε στις εκλογές;) θεωρεί ότι στις αρμοδιότητές του περιλαμβάνεται και η ηθική ανύψωση της κοινωνίας(!) Η πολιτική, δηλ., αφού τα έκανε όλα ρόιδο με τις αρμοδιότητές της, θα επεκταθεί τώρα και στους άλλους πυλώνες που συγκροτούν κουτσά στραβά την ύπαρξη των Ελλήνων, στην Εκκλησία και στην Παιδεία, για να τους επιβάλλει την δική της εκδοχή της ηθικής και της μεθόδου ανύψωσης της ηθικής(!) Και δεν είναι μόνο αυτό, το ότι πάει, δηλ., ο Πούμπα να βάλει χέρι πολύ μακριά από τα χωράφια του και τα..κιλά του. Πάει να βάλει χέρι και στο ίδιο του το κόμμα και, ακόμα χειρότερα, στις συμμαχίες του κόμματός του. Στο κόμμα του βάζει χέρι γιατί θέτοντας τόσο “προωθημένους στόχους” και ανοίγοντας μέτωπα, στενεύει την κοινωνική βάση που το στηρίζει. Εγώ, πχ, που υποστηρίζω και ψηφίζω τον ΣΥΡΙΖΑ μετά το Δειμοψήφισμα, όχι μόνο αντιτάσσομαι σε τέτοιες μεθοδεύσεις αλλά “θα σας βγάλω και τα μάτια” αν είναι να τις υιοθετήσετε σαν κόμμα και να ρυμουλκήσετε την κυβέρνηση εκεί που θα ηττηθεί σίγουρα. Ακόμη, ο Πούμπα, πάει να βάλει χέρι και στις συμμαχίες του κόμματος, συμμαχίες που μόνο χάρη σ' αυτές μπορεί και κυβερνάει ο ίδιος σήμερα. Όλοι αυτοί που συμμαχούν μαζί του δεν έχουν τις ίδιες αντιλήψεις με τον Πούμπα για την ηθική ανύψωση της κοινωνίας και δεν είναι καθόλου ηθικό ο Πούμπα να τους αγνοεί, να τους ποδηγετεί και να τους καπελώνει. Όπως θέλετε το κόμμα σας, και πολύ σωστά θέλετε, να μην είναι παράρτημα της κυβέρνησης, οφείλετε να προστατεύετε και να περιφρουρείτε την κυβέρνηση ώστε να μη γίνει παράρτημα μιας φατρίας, ενός κόμματος, μιας πλειοψηφικής πολιτικής πλατφόρμας που σκοπό έχει την απόκρουση των μνημονίων και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο!

Ο Πούμπα, από τα νιάτα του, υπήρξε εχθρός θανάσιμος του Στάλιν αλλά τώρα, στα γεράματα, είναι έτοιμος για υιοθεσία από τον Ζντάνωφ. Αντί να απαντήσει στην κριτική πυροβολεί τους κρίνοντες ισχυριζόμενος ότι πρόκειται για...αυτοάμυνα. Ο Λιάκος κάτι ξέρει απ' αυτά. Είναι η “αναθεωρημένη” μέθοδος για να προσεγγίζεις την ιστορική αλήθεια(!) Δεν χρειάζεται να εξετάσεις τι λέει κάποιος αλλά ποιος είναι αυτός ο κάποιος που το λέει. Θυμόσαστε τη σειρά του Σκάι για το 1821; Που βάλανε Βερέμης, Ράμφος, Πορδοσάλτες και Σια, τον Μέγα Πέτρο Γεώργιο Μπαλζάκ Τατσόπουλο να “δολοφονεί τους χαρακτήρες” των ηρώων εκ του ασφαλούς και εκ των υστέρων; Κάπως έτσι. Γυρνάμε τη συζήτηση στον “αφηγητή” για να βγάλουμε συμπέρασμα για το “αφήγημα”. Κανένα πρόβλημα....Χαχούνα ματάτα! Γιατί μπορεί να διαφωνούν όλοι αυτοί για το πώς θα γίνει η δουλειά αλλά δεν διαφωνούν καθόλου για τη δουλειά που πρέπει να γίνει. Όπως λέει ο Πούμπα: Το σχολείο πρέπει να είναι....κοσμικό, δημοκρατικό, ανεξίθρησκο, ουδετερόθρησκο!

Ο Πούμπα, με γεμάτο το στόμα, λέει “κοσμικό” και νομίζει πως ξεμπέρδεψε. Νομίζει ότι οι μη ερευνόντες τας γραφάς δεν θα ερευνήσουν και τις δικές του και δεν θα καταλάβουν τη διανοητική λαμογιά που υποκρύπτουν.

“Κοσμικό” θέλει να είναι το σχολείο και ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος και γι' αυτό έσπευσε να τον στηρίξει. Ένα μεγάλο μέρος, για να μην πω όλος, του ΠαραΠοτάμιου χώρου είναι λαύρο υπέρ του κοσμικού σχολείου και κατά όλων όσων έχουν σχέση με την Ορθοδοξία. Για τον Προτεσταντισμό δεν θα έλεγε κανείς το ίδιο. Είναι κει το αιλουροειδές ο μαστρο-Στέλιος που φυλάει τα περάσματα, γεντέκι του Αλαφούζου και του Πορδοσάλτε, έκπαλαι. Ο Καμίνης, ο Μπουτάρης και οι συν αυτοίς που έδρασαν σαν το προσωπείο του Σαμαρά στο Δειμοψήφισμα είναι υπέρ του “κοσμικού” σχολείου. Η Διαμαντοπούλου και οι “διεθνείς συμβάσεις” είναι επίσης υπέρ του “κοσμικού” σχολείου(!) Αυτό το τελευταίο το είπε ο ίδιος ο Πούμπα στη Βουλή αμέσως πριν και αμέσως μετά από τις κορώνες για μη συναπόφαση με την Εκκλησία(!) Τέτοιας ολκής πολιτική σκέψη ο μπαρουτοκαπνισμένος στις συνεδριάσεις του “Ρήγα Φεραίου” ανανεωτής της Αριστεράς(!) Ομολόγησε δηλ., ότι η πολιτική που εφαρμόζει είναι συνέχεια της πολιτικής Διαμαντοπούλου και των “διεθνών συμβάσεων”!!! Αν αυτό βουλώνει το στόμα της Φώφης, εμάς μας λύνει τα χέρια...για τα σχετικά φάσκελα και το ανάλογο “μπούλινγκ” κατά του φακόχοιρου της καθ' ημάς ζούγκλας.

Τώρα που δείξαμε ότι το “κοσμικό σχολείο” δεν είναι ούτε πολιτική του Πούμπα αλλά και ούτε δική του απόφαση ας δούμε μερικά ακόμη πράγματα για το “ουδετερόθρησκο”, το “ομολογιακό” και τα τοιαύτα.

1. Είναι λέει “ομολογιακό” μάθημα τα θρησκευτικά. Εννοεί ότι η Ιλιάδα και η Οδύσσεια πρέπει να υποστούν ανάλογης μεταχείρισης;
2. Η ελληνική μυθολογία η οποία δεν διδάσκεται εκ παραλλήλου με την ινδική και την αιγυπτιακή, μπορεί κάποια στιγμή να θεωρηθεί “ομολογιακή” και “από άμβωνος” οπότε να έχουμε πρόβλημα που δεν διδάσκουμε την μυθολογία της νεωτερικότητας, ήτοι τον Χάρη Πότερ σε όλες τις εκδόσεις του;
3. Ο Ησίοδος, ο Οβίδιος, ο Όμηρος και τόσοι άλλοι αρχαίοι συγγραφείς που μανιωδώς όλο με τους θεούς ανακατεύονται, συνομιλούν και εμπνέονται είναι από εκείνους που διαμορφώνουν πολίτες ή από κείνους που διαμορφώνουν πιστούς; Όποιος τους διαβάσει προς τα πού κινείται; Προς το “ερευνάτε τας γραφάς” ή προς το “πίστευε και μη ερεύνα”;
4. Θέλουν, λέει, να μάθουν τα παιδιά όλες τις θρησκείες και μετά να αποφασίσουν. Μήπως πρέπει τα παιδιά να παραμείνουν μουγκά μέχρι να αποφασίσουν τη γλώσσα της αρεσκείας τους; Ή μήπως δεν πρέπει τα παιδιά να τα ταΐζουμε μέχρι να μάθουν μόνα τους αν τους αρέσει ο μπακαλιάρος σκορδαλιά ή το χάμπουργκερ; Μήπως δεν πρέπει να τους φοράμε παντελονάκια και φουστανάκια για να έχουν την επιλογή του φύλου όπως διάβασα τις προάλλες πως θα κάνουν σε κάποια σχολεία της Αγγλίας;

Συμπέρασμα:

1. Η τρόικα είναι υπαρκτή και είναι όντως τρόικα. Μία του εξωτερικού, μία του εσωτερικού και μία τους “εσωτερικού” του ΣΥΡΙΖΑ. Και οι τρεις φάλαγγες βαδίζουνε χώρια αλλά χτυπάνε μαζί! Απλώς η μία, εκείνη του “εσωτερικού”, έχει άλλο ρόλο και συνεπώς τα χτυπήματά της είναι ιδιόμορφα. Η ύπαρξή της “δικαιώνει” τους απ' έξω, από τον κυρ-Σταύρο Τσουτσουλομύτη μέχρι το ΦωφηΠασόκ και τον Αμβρόσιο. Η ύπαρξη των απ' έξω “δικαιώνει” τον Τιμόν, τον Πούμπα και όλα τα θηρία της ζούγκλας. Έτσι στήνεται το “Τζουμάντζι”! Όλοι συμπαίκτες, όλοι θύτες, όλοι θύματα! Χαχούνα ματάτα. Την τακτική της θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε “δια του αρραβώνος”(!) Πλειοδοτούν σε επαναστατιλίκι, σε βερμπαλισμούς και κάθε είδους κουραφέξαλα για να ρυμουλκήσουν την Αριστερά εκεί που δεν μπορεί ν' αντισταθεί, εκεί που θα έχει τους λιγότερους συμμάχους, εκεί που χρυσάφι θα πιάνει και σκατά θα γίνεται. Ταυτόχρονα επιδιώκουν να σώσουν το πολιτικό τους προφίλ, τον “χαρακτήρα” όπως πολύ διαφωτιστικά ονόμασε ο Πούμπα, αφού νομίζουν ότι όλοι εμείς τρώμε κουτόχορτο. Θα σώσουν τον πολιτικό τους χαρακτήρα όπως και όσο τον έσωσε και ο Λαφαζάνης ή η Ζωή(!)
2. Ο Πούμπα, ο Τιμόν και οι ρέστοι σκοπίμως ανέβασαν τους τόνους πριν το συνέδριο για να εξασφαλίσουν την ισχυροποίησή τους μέσα στο κόμμα και μετά να προβοκάρουν την κυβέρνηση και σε θέσεις πολιτικές και σε θέσεις υπουργικές. Επιδιώκουν, δηλαδή, Τιμόν και Πούμπα μαζί, α) να καταχωρήσουν ότι οι θέσεις τους είναι θέσεις τους κόμματος, και της κυβέρνησης κατ' επέκτασιν, β) να κατοχυρώσουν τις υπουργικές τους θέσεις στην κυβέρνηση, θεωρώντας ότι είναι δύσκολο στον Τσίπρα να τους ...ανασχηματίσει! Δείτε τι δήλωσε ο Πούμπα την επαύριο του συνεδρίου. Δείτε ποιοι είναι οι 53 και θα καταλάβετε γιατί σηκώνουν τους τόνους.
3. Στον ΣΥΡΙΖΑ και πολύ περισσότερο μέσα στην Κυβέρνηση διεξάγεται μάχη για την ταυτότητα και την κατεύθυνση της πολιτικής. Όσοι αγαπάνε τον τόπο πρέπει να πολιτεύονται έτσι που να ενισχύονται οι εθνικοαπελευθερωτικές τάσεις, οι τάσεις για ένα πατριωτικό δημοκρατικό μέτωπο, και να απομονώνονται οι τάσεις που ανοιχτά προβοκάρουν αυτόν τον σκοπό. Ο ΣΥΡΙΖΑ και κάθε κόμμα, τώρα περισσότερο από ποτέ, δεν είναι μονολιθικοί σχηματισμοί και η πάλη που διεξάγεται μέσα στις γραμμές τους δεν είναι άσχετη με εκείνη που διεξάγεται έξω από τις γραμμές τους. Αν κάποιος δεν το λαμβάνει αυτό υπόψη γίνεται ίδιος με τον Πούμπα που καταδικάζει στο νυν, όλη την Εκκλησία, για όλες τις αμαρτίες της, όλα τα χρόνια της ύπαρξής της! Εμείς όμως όλοι ασχολούμαστε με την πολιτική όχι για να περιγράφουμε απλώς τα πράγματα αλλά για να τα αλλάζουμε... Εξέχουσα θέση στον αγώνα αυτό κατέχουν οι Αριστεροί! Οι πραγματικοί Αριστεροί! Ελπίζω να έχουν διασωθεί μερικοί, και στον ΣΥΡΙΖΑ και στην Κυβέρνηση.
4. Τέλος μια πρόταση για την Εκκλησία και προσωπικά για τον Μακαριότατο πατέρα Ιερώνυμο.

Την καταθέτω με όλο το σεβασμό και την ταπεινότητα που αρμόζει στο πρόσωπό του και ως ιερωμένου και ως δάσκαλου και ως ανθρώπου που αγαπάει τον Τ(ρ)όπο του.

Κατηγορούν την Εκκλησία ότι ανακατεύεται με την πολιτική και ότι αυτό είχε και έχει ολέθριες συνέπειες στο παρελθόν και στο παρόν. Δεν έχουν πάντοτε άδικο.

Για να λυθεί μια και καλή αυτό το πρόβλημα αλλά και για να ξεδοντιαστούν όποιοι κερδοσκοπούν πάνω σ' αυτό το πρόβλημα από όλες τις παρατάξεις, οι προκαθήμενοι ιεράρχες ας ηγηθούν μιας πανεθνικής εκστρατείας παραίτησης!

Παραίτησης από τα πολιτικά δικαιώματα των κληρικών, εγγάμων και αγάμων!

Ναι, νομίζω ότι είναι κορυφαία πατριωτική στάση, πραγματικά επαναστατική, άκρως χριστιανική και ορθόδοξη. Οι κληρικοί είναι πολίτες των τριών πόλεων. Της μικρής, της μεγάλης και της Άνω Πόλεως. Είναι, λένε οι σοφοί, σαν ένα σπίτι με τρία δωμάτια. Πιο πολύ όμως μένουν στην Άνω Πόλη, εκεί είναι η κλήση και η κλίση τους. Ας παραιτηθούν λοιπόν από το δικαίωμά του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι στις άλλες δύο πόλεις. Τι να τα κάνεις τα “χρόνια πολλά” όταν έχεις το “Χριστός Ανέστη”! Ας “καταθέσουν τα εκλογικά τους βιβλιάρια”, αφού και αυτοί σκανδαλίζονται και άλλους σκανδαλίζουν. Είναι η μικρότερη θυσία που θα μπορούσαν να κάνουν μπροστά στις άλλες που έτσι κι αλλιώς συνεπάγεται το σχήμα τους.

Μια τέτοια ενέργεια δεν θα άφηνε μόνο άλαλα τα χείλη των ασεβών αλλά θα συνέπαιρνε όλο τον λαό ακόμη και τους μη πιστεύοντες. Θα ήταν μια πράξη σθένους (όχι ισχύος) και παλληκαριάς (όχι ανέξοδης επίδειξης) χωρίς τα βλάπτει κανέναν άλλον. Μόνο όφελος θα προκύψει για την Εκκλησία και την Πατρίδα.

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

19 Οκτωβρίου 2016