Το πραγματικό και το φαντασιώδες στις νουθεσίες του καθηγητή Χ. Γιανναρά στη "Νέα Δημοκρατία"

Ένα κείμενο του 2009 που οι πρόσφατες εξελίξεις αναβάθμισαν την αξία του

Στη συζήτηση της Βουλής των Ελλήνων για τη Νοβάρτις ειπώθηκαν πολλά. Πολλά είπε και Σαμαράς, πολλά είπαν και οι άλλοι που φρίκαραν με αυτά που είπε ο Σαμαράς. Σήμερα, Σάββατο 10 Μαρτίου 2018, φρίκαραν και με αυτά που είπε ο έκπαλαι υπασπιστής του Σαμαρά, ο Σταμάτης. [Ότι πιστεύει τον Ερντογάν και όχι τον Πρωθυπουργό της Πατρίδας του!] 

Εγώ όμως, εδώ και κάμποσα χρόνια, δεν φρικάρω πια με τους πολιτικούς. Φρικάρω με τους "πνευματικούς ανθρώπους"! Δείτε εδώ ένα παλιό κείμενό μου, ενάντια σε θέσεις και απόψεις του καθηγητή Χ. Γιανναρά. Δείτε πώς ο Γιανναράς συμβουλεύει τον Σαμαρά, ο οποίος, τότε, μόλις έχει πάρει το "τιμόνι" της ΝΔ. Συγκρίνατε με τον Σαμαρά που είδατε στη Βουλή. Θα δείτε ότι δεν είναι ο Σαμαράς που υλοποίησε το πρόγραμμά του. Είναι ο Σαμαράς που υλοποίησε το πρόγραμμα του Γιανναρά. 

Γι' αυτό, μη τα βάζετε μόνο με τους πολιτικούς. Υπάρχουν κι άλλοι...

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Μιμήσεων ασυναγώνιστος

Στον Όλυμπο της υπαρκτικής του ανωτερότητας στέκει και κρατάει αστροπελέκι!

Κάθε Κυριακή το εξαπολύει κατά πάντων, είτε με την έντυπη είτε με την ηλεκτρονική έκδοση της Καθημερινής. Κάθε Κυριακή πρωί λίγο πριν λίγο μετά τη Θεία Λειτουργία.

Με τα ψιχία του αντίδωρου στο στόμα ρίχνει ξίδι και χολή στη ψυχής μας.

Αυτή την Κυριακή δεν του ξέφυγε ούτε η συμπαθής και πολύ αξιόλογη Άννα Διαμαντοπούλου.

Δεν σταματάει όμως στα πρόσωπα το νταϊλίκι της υπαρκτικής ανωτερότητας.

Εν ετέρα μορφή, διεισδύει στα κουτάκια μας, επιχειρεί να “γονιμοποιήσει” τη σκέψη μας.

Φοράει την λευκή ρόμπα του...λοιμοξιολόγου.

Γίνεται Ράμπο, επιστρέφει για να αλλάξει την ιστορία.

Με τη μορφή του Φουστάνου παίρνει μέρος στο λίφτινγκ της Δεξιάς.

Με τη μορφή του Λούλη συμβουλεύει. Όλα σε ένα, ασυγχύτως κι αδιαιρέτως.

"Ο Αντώνης Σαμαράς θα αναδειχθεί ηγέτης, αν, έστω και μόνο, απαλλάξει τη Ν.Δ. από το σύνδρομο κατωτερότητας που τη διακατέχει απέναντι στην εντόπια καπηλεία της Αριστεράς: Να αντιτάξει επιτέλους πολιτική θέση, ιστορικά και κοινωνικά ξεκάθαρη, για το ζαχαριαδικό πραξικόπημα που ματοκύλισε τη χώρα, προκειμένου να την εντάξει στανικά στον σοβιετικό «παράδεισο». Ξεκάθαρη στάση για το πόσο «δημοκρατικός» ήταν ο βίαια στρατολογημένος στρατός αυτής της ανταρσίας και πόσο «δοσίλογοι» και «μοναρχοφασίστες» όσοι Ελληνες θυσιάστηκαν για να μην υποταχθεί η χώρα στον εφιάλτη του ολοκληρωτισμού. Ποια σχέση έχει ώς σήμερα με την ελευθερία και τη δημοκρατία η ιδεολογία του σταλινισμού και οι «αναθεωρητικές» της παραλλαγές που δυναστεύουν τα πανεπιστήμια, τα σχολειά, τα ΜΜΕ ασκώντας ωμή ιδεολογική τρομοκρατία και κτηνώδη φυσική βία".

Χ.Γιανναράς/Καθημερινή/13-12-2009

Το γεροντοπαιδάριο (είναι το αντίθετο του “παιδαριογέροντα”, που ο ΧΓ χρησιμοποίησε για να χαρακτηρίσει τον Α.Τσίπρα) της πολιτικής μας ζωής, επιμένει κι επανέρχεται. Όλοι, αντίπαλοι και φίλοι, θέλουνε να γίνει η Δεξιά ένα σύγχρονο συντηρητικό κόμμα και ο προφέσορας θέλει να μας γυρίσει πίσω στην εποχή του Εμφυλίου.

Όλοι θέτουν το ζήτημα της “παραγωγής ιδεολογίας”, ψάχνουν τρόπο επανακαθορισμού της ταυτότητας της Δεξιάς μα ο καθηγητής θεωρεί ότι πρέπει να ετεροκαθορίζεται, η Δεξία... ετεροχρονισμένα. Με πάσα αφέλεια (αν δεν έχει αφέλεια αυτή η παράγραφος έχει μπόλικη απάτη), εισάγει παντού παλαιά δαιμόνια μέσα σε καινά εισαγωγικά: “δοσίλογοι”,

“μοναρχοφασίστες”, “εμφύλιος πόλεμος” κ.τ.τ......

Μιμητικός ανταγωνισμός

Αυτό θα μπορούσε να ήταν το πρώτο μέρος κειμένου για τις νουθεσίες του Χ. Γιανναρά προς το κόμμα της Ν. Δημοκρατίας στην επιφυλλίδα της 13ης Δεκεμβρίου 2009.

Ο Θ.Ι.Ζιάκας όμως με τραβάει απ' το μανίκι:

“...Η δυναμική του μιμητισμού οδηγεί, παράλληλα, στην αξομοίωση των ανταγωνιστών. Στην απο-γοήτευση και την απο-μυθευτική από-διαφοροποίησή τους. Φαινόμενο πολύ γνωστό μας από το πεδίο του κομματικού ανταγωνισμού, όπου στο τέλος «όλοι ίδιοι είναι»....”

(Σύγχρονος μηδενισμός/Αρμός/ σελ.100)

Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσω να γράφω έτσι, αν δεν θέλω να μοιάσω σ' εκείνον που κατηγορώ για επιθετικότητα, για σκαίοτητα, για εμπάθεια και μίσος κατά των αντιπάλων.

Δεν είμαι ούτε αναμάρτητος ούτε α-παθής. Δεν δικαιούμαι, δεν είναι κι όμορφο, να λιθοβολώ κάποιον έστω κι αν τα λόγια δεν είναι πέτρες. Δεν θα πρέπει να συνεχίσω τον αγώνα contra errores με αυτόν τον τρόπο.

Θα μπορούσα να επικαλεστώ τον πόνο μου για τον τόπο αυτό. Σωστά θα μου πει κάποιος, ότι όποιος πονάει πάει σε γιατρό, δεν γράφει πολιτικά κείμενα και ότι όταν κάνεις πολιτική κανέναν δεν αφορούν οι καλές προθέσεις σου αλλά όλους μας αφορούν οι θέσεις σου.

Θα μπορούσα να επικαλεστώ την ανιδιοτέλειά μου αλλά πάλι εδώ ο Ζιάκας, μειλίχια με

συμβουλεύει:

“...Το θέμα είναι χειρισμός της συγκρουσιακής ιδιοτέλειας, ώστε να μην γίνεται πάθος, δηλαδή αυτονομημένη κατάσταση. Το πρόβλημα δεν λύνεται με την έκκληση στην «ανιδιοτέλεια», η οποία κι αυτή, αν αυτονομηθεί, γίνεται πάθος και μάλιστα πολύ χειρότερο από την «ιδιοτέλεια».” (στο ίδιο σελ.101)

Είναι γεγονός ότι σε προηγούμενα κείμενα, επιτέθηκα άγρια στον Χ. Γιανναρά.

Υπέκυψα στον πειρασμό και το ομολογώ δημοσίως. Ήθελα να τον πληρώσω με το ίδιο νόμισμα που πληρώνει κι εκείνος τους αντιπάλους του αλλά και τούτη την Πατρίδα, “τούτη τη φλούδα”, που με πολύ κόπο προσπαθούμε να σώσουμε “απ' το τσακάλι και την αρκούδα”.

Πόσες βαριές κουβέντες έχει πει ο καθηγητής Γιανναράς για τον τόπο αυτό! Πόσο απαξιωτικά έχει μιλήσει για την πατρίδα αυτή που τόσοι αγώνες ενάντια στους πάντες, την έχουν φέρει έως εδώ και την έχουν κάνει ό,τι την έχουν κάνει! Πόσες περίτεχνες ύβρεις έχει χρησιμοποιήσει για να ρίξει ξίδι και χολή!

Ποιός; Ο καθηγητής Γιανναράς, που ξεχώρισα στην τηλεόραση (1992)για το ήθος του, την ευγένειά του ,την εκστατικότητα του λόγου και έπεσα σαν παλαβός να μελετάω ό,τι είχε τυπωθεί από το έργο του!

Τώρα ξηγήθηκα. Υπέστειλα τη σημαία της επίθεσης. Ας σηκώσουμε τη σημαία της μελέτης, ας επιχειρήσουμε να μελετήσουμε το τι πραγματικά κάνει ο Γιανναράς, με αυτή την επίμονη πίεση που ασκεί στην Δεξιά ώστε να πάρει θέση για τον Εμφύλιο. Ας δούμε το πραγματικό και το φαντασιώδες του θέματος. Ευχηθείτε μου να μην παρεκτραπώ.

«Το γουν δεξιόν φύσει μεν ουκ έστι δεξιόν, κατά δε την ως προς το έτερον σχέσιν νοείται»

Διογένης Λαέρτιος 9,87 όπως το αντέγραψα από “Το ρητό και το Άρρητο”/Χ. Γιανναράς/εκδόσεις Ίκαρος σελ.32

Δεν ξέρω για παλαιότερα πάντως σε όλον τον εικοστό αιώνα, στην πολιτική ζωή της χώρας μας, λειτουργούσαν και ακόμα λειτουργούν, δύο “παράξενοι ελκυστές”. Δύο δίνες, η ύπαρξη των οποίων πολλά δεινά έχει προκαλέσει. Αν και ολόκληρη η Ελλάδα βρίσκεται, και τον 20ο και τον 21ο αιώνα, στο ίδιο ημισφαίριο, η μία δίνη, ο ένας ελκυστής, είναι δεξιόστροφος και ο άλλος αριστερόστροφος. (αντί της λέξης “αριστερόστροφος” μπορεί να χρησιμοποιηθεί και η λέξη “κοινωνικοκεντρικόστροφος, αν μας δίνει την άδεια ο κ. Μπαμπινιώτης”)

Ο ένας δηλαδή στρέφεται όπως στρέφονται τα νερά στη μπανιέρα που αδειάζει αφού έχουμε πλύνει το παιδί και ο άλλος στρέφεται όπως το κουτάλι όταν ανακατεύουμε το τσάι-γιασεμί μας.

Αυτοί οι “παράξενοι ελκυστές νοήματος”, αυτοί οι τελεστές ταυτότητας, μαζί με τα δεινά, παράγουν και τάξη μέσα στο χάος της ελληνικής κοινωνίας, αν, βέβαια, το αποτέλεσμα που ζούμε μπορεί να το πει κάποιος “τάξη”χωρίς να θεωρηθεί, όπως πχ ο γράφων, παραδοξολόγος.

Σκεφτείτε τι θα γινότανε αν δεν υπήρχαν και αυτοί οι δύο ελκυστές οι οποίοι ήρθαν να υποκαταστήσουν την έκλειψη του Μεγάλου Ελκυστή, για τον οποίο άλλοι είναι αρμόδιοι να μιλήσουν και να πουν το γιατί εξέλειπε και το τι ήταν.

Είμαστε όλοι Έλληνες, αλλά αλλιώς εννοεί να σκέπτεται και να συμπεριφέρεται πολιτικά ο “κάτοικος” του ενός ελκυστή και αλλιώς εννοεί ο “κάτοικος”του άλλου. Μπορεί τα τελευταία χρόνια κάπως τα πράγματα να αμβλύνθηκαν, δεν μπορούμε να πούμε όμως ότι οι διαφορές γίνανε ομοιότητες, ότι γίναμε όλοι σούπα. Όσο ο Μεγάλος Ελκυστής μένει σε εκλειπτική κατάσταση, και τα κακά και τα καλά της διαφοροποίησης, της συγκρουσιακής σχέσης των δύο έτερων-κι εταίρων-ελκυστών θα παραμένουν.

Οι τελευταίες γιγαντιαίες αλλαγές που γίνανε στα δύο μεγάλα κόμματα επιμαρτυρούν ότι γίγαντες δεν κατοικούσαν εδώ μόνο σε παλαιότερες εποχές. Κατοικούν και τώρα στην Πολιτεία μας, μερικοί και μέσα στα μπουκάλια του ουΐσκι, σε πείσμα όλων αυτών-μηδέ της πόρνης της Ιστορίας εξαιρουμένης- που ισχυρίζονταν ότι ξοφλήσανε.

Πρώτα το ΠΑΣΟΚ , μετά η ΝΔ (κι αυτό το “μετά” καλό είναι), χωρίς να πάρουν 10% όπως μας καλούσε ο Γιανναράς, αποφάσισαν να κάνουν ό,τι πρέπει για να αλλάξουν το πολιτικό σύστημα της χώρας.

Στη ΝΔ, αυτό έγινε με εξαιρετικά καινοφανή-για την πολιτική κουλτούρα του δεξιόστροφου ελκυστή-τρόπο. Δεν θα ήταν υπερβολή αν κάποιος μιλούσε για επανάσταση. Η είσοδος των “μαζών”, στο προσκήνιο ενός κόμματος που ο ιδρυτής του και “εθνάρχης”του δεξιόστροφου ελκυστή δεν είχε καν σκεφτεί να δεχτεί μέλη, το μπουκάρισμα για την ακρίβεια, αυτών των “μαζών”, τέτοιες εκτιμήσεις τις επιβάλλει και δεν υπερβάλλει.

Μετάσταση κι επανάσταση

Κι ενώ η μεταστατική, εκ του ετέρου-συνεταίρου ελκυστή, επανάσταση διάγει τις “δέκα μέρες” που συντάραξαν τον κόσμο της Δεξιάς κι ενώ ακόμα ο χαρακτήρας της δεν έχει επακριβώς καθοριστεί κι ενώ ακόμα δεν είναι σαφές το “ποιος-ποιον”-το μητσοτακαίικο γαρ ποιόν αβυσσαλέο και άγνωστο-στην κρίσιμη αυτή καμπή, που κανένας δεν την προέβλεπε, ο δε ΧΓ την απέκλειε εντελώς και συστηματικώς επί σειρά ετών, έρχεται, ο ίδιος ο ΧΓ με αλλεπάλληλες παρεμβάσεις του, να νουθετήσει τη Δεξιά.

Πάλι από την πρώτη σειρά των θρανίων, χωρίς καμία αυτοκριτική ματιά, πάλι θεωρώντας τον εαυτό του δικαιωμένο, επιχειρεί να κερδίσει τις εντυπώσεις. Σαν άλλος μαυροφορεμένος Αντώνοφ-Οφσέγενκο του μπολσεβικισμού της Δεξιάς, (κάποιοι ειδικοί θέτουν το ζήτημα ότι ο υπερρεαλισμός γεννήθηκε εδώ, στην Ελληνίδα Ανατολή. Δηλώνω ταπεινός υπήκοό του!), θέτει κριτήρια, θέτει ερείσματα, βροντάει στο τραπέζι τη Λυδία Λίθο της Δεξιότητας!

Κάτι πολύ περισσότερο...προτείνει: την Λυδία Λίθο βαλέτω, ισχυριζόμενος ότι οι Δεξιοί είναι αναμάρτητοι και δικαιούνται, έχουν χρέος μάλλον, για μία ακόμα φορά, να πάρουν θέση στον Θυσιαστικό Κύκλο και να “θανατώσουν” την τάχα “κυρίαρχη ιδεολογία” της Αριστεράς δια μέσου της Ιστορίας.

Μάστορας του “νοήματος”και του νοηματοδοτείν, ξέρει τι κάνει.

Απονενοημένο νόημα

Ο Γιανναράς ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ ΝΟΗΜΑ ΥΠΑΡΞΗΣ στη Δεξιά!!!

“Νοηματοδότηση, σημαίνει την απόδοση σκοπού και άρα κριτηρίων στην καθημερινή πράξη. Ο ανθρώπινος βίος συγκροτείται από έλλογες πράξεις: πράξεις με λόγο-σκοπό και λογικά κριτήρια ανταπόκρισης στον σκοπό. Αλλά ο σκοπός του βίου είναι πάντοτε συνάρτηση της πίστης μας σε κάποια αιτιώδη αρχή, αφού μόνο από την αιτία απορρέει η τελολογική σκοπιμότητα. Και η αποδοχή μιας αιτιώδους αρχής του υπαρκτού-άρα και της ανθρώπινης ύπαρξης-είναι μόνο θέμα πίστης, αφού είναι αδύνατο να έχουμε άμεση γνωστική πρόσβαση σε αυτή την αιτιώδη αφετηρία.

Όταν λοιπόν ο σκοπός του βίου και τα κριτήρια της καθημερινής πράξης πηγάζουν (σε συγκεκριμένα κοινωνικά σύνολα και σε συγκεκριμένες περιόδους)από μια κοινή πίστη σε κάποια αιτιώδη αρχή-πίστη που την αποδέχονται τα περισσότερα μέλη του κοινωνικού συνόλου-τότε είναι αναπόφευκτο οι τελολογικές συνέπειες της κοινά αποδεκτής αιτιώδους αρχής να συγκλίνουν και ενός κοινού τρόπου συμπεριφοράς, που σχηματοποιείται σε κοινωνικά μορφώματα ή και συγκεκριμένους θεσμούς”.

Χ.Γιανναράς/Το πραγματικό και το φαντασιώδες στην Πολιτική Οικονομία/Δόμος/σελ.166

Η υπο-κρισία, το πραγματικό του φαντασιώδους

Απλά πράγματα. Αρκεί να πιστέψουν οι Δεξιοί ότι σώσανε την πατρίδα σκοτώνοντας Αριστερούς!

Δεν πειράζει που “συμμαχήσανε”-δεν παραδώσανε την Πόλη, απλώς συμμαχήσανε(!)- με τους Έγγλέζους και με τους Αμερικανούς.

Αυτό, δεν είναι σκοπός που αγιάζει τα μέσα. Δεν πειράζει που προηγήθηκε η Ελλάδα και ακολούθησε η Κορέα, το Βιετνάμ, η Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ. Αρκεί που έσωσαν εμάς από τον σοβιετικό “παράδεισο”, τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας από τον Μιλόσεβιτς, τους λαούς του Ιράκ από τον Σαντάμ.

Δεν πειράζει που γεμίσανε βάσεις την Ελλάδα, αρκεί που κατανικήθηκε το “ζαχαριαδικό πραξικόπημα”.

-Να ο λύκος,η Μακρόνησος, η Ελ Ντάμπα, τα εκτελεστικά αποσπάσματα, τα στρατοδικεία, οι εκτοπίσεις, τα βασανιστήρια, τα “μιάσματα” (Φρειδερίκεια εκδοχή της λοιμικής ,υπήρξε και η Φρειδερίκη...λοιμοξιολόγος), οι φυλακές, οι λογοκρισίες, οι ταπεινώσεις της πατρίδας, η προδοσία της Κύπρου, τα Ιουλιανά, τα εκλογικά πραξικοπήματα.

-Όχι, να τα πατήματα, των Δικών της Μόσχας, των γκουλάγκ, της ΓΚΕΠΕΟΥ, του Μπέρια, του Στάλιν.

-Να η μετανάστευση των Ελλήνων στα πέρατα του Κόσμου.

-Όχι, να το τείχος του αίσχους.

-Να οι αμερικανοί φαντάροι.

-Όχι, να οι Ρώσοι που ΘΑ έρθουν.

-Να οι χούντα των συνταγματαρχών, που πρόλαβε τη χούντα των στρατηγών, να το Παλάτι και η καμαρίλα.

-Όχι, να ο Τσαουσέσκου.

Ξενιτεύεται ο ΧΓ, για να εναντιωθεί στις Μεγάλες Δυνάμεις του χρειάζεται διαβατήριο.

Μέσα στην Ελλάδα, στο έρμο το “ελληνεπώνυμο κρατίδιο” (ούτε το όνομα δεν του αναγνωρίζει, σε λίγο θα τον επικαλούνται οι Σκοπιανοί και οι Τούρκοι), δεν βλέπει επεμβάσεις ξένων παρά μόνο στη Βαυαροκρατία και στην “Πλεκτάνη Αννάν”.

Από το πραγματικό στο φαντασιώδες...δυο δάχτυλα και κάτι, μικρή η απόσταση...εύκολα την καλύπτει η πίστη στον...Ευπείθη!

“...πετάχτη ορθός ο Ευπείθης κι άρχεισε να λέγει ανάμεσό τους

...................................................................................................

να του ριχτούμε, αλλιώς μας έπνιξε για πάντα η καταφρόνια.

Θά' ταν μαθές ντοπή οι μελλούμενες γενιές και να τ' ακούσουν,

απ΄ τους φονιάδες πως δεν πήραμε των γιων, των αδερφιών μας

το γαίμα πίσω. Δε θα τό' θελα να ζω στον κόσμο, κάλλιο

νεκρός κι εγώ μιαν ώρα αρχύτερα με τους νεκρούς τους άλλους!”

Οδύσσεια, Ω, 422, 430-435, Μετάφραση Κακριδή-Καζαντζάκη

Το φαντασιώδες του πραγματικού

Η πίστη στον Ευπείθη για τις “δάφνες” της εμφυλιοπολεμικής Δεξιάς! Που αν τις ψάξουνε στα μπαούλα των παπούδων της θα βρουν και τις στολές της Βέρμαχτ. Τις φουστανέλες δεν είμαι σίγουρος ότι θα τις βρούν, εκτός κι αν είναι χακί, όπως αυτές που φορούσαν τα Τάγματα Ασφαλείας που ο ΧΓ αγνοεί την ύπαρξή τους(!)

Ξέρει καλά όμως ο ΧΓ ότι, αν δεν βάλει του οννεδίτες στο σκάφος της φαντασίας, το οποίο ως γνωστόν τρέχει με την ταχύτητα του φωτός, αν δεν τους στείλει...μπριγάδες αλληλεγγύης πίσω στο χρόνο των γκουλάγκ, στον Ελληνικό Εμφύλιο να πολεμήσουν σαν άλλοι Τσακ Νόρις, Ζαν Κλοντ Βαντάμ, Α.Σβαρτσενέγκερ, κατά του σταλινισμού, ποτέ δεν θα πάψουν να νιώθουν μειονεκτικά απέναντι στην Αριστερά.

“Γι' αυτά μιλούν-γι' αυτήν την ουρανόπεμπτη παρθένα

που εν ειρήνη ευδόκησε να πει: το νου σας

ο ι π ο λ λ ο ί π α ρ α π ο ι ο ύ ν τ ο ν Έ ν α”

Ο.Ελύτης-Στάλιν/Μαρία Νεφέλη

Ξέρει ο ΧΓ ότι, πουθενά δεν θα βρει την ελληνική Δεξιά εν σώματι (τη Δεξιά λέω, όχι τους Δεξιούς) να ηγείται και να μετέχει εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων, δημοκρατικών αγώνων, για προκοπή και Ειρήνη, για μια καλύτερη Ελλάδα.

Δεν θα βρει παιάνες και σάλπιγγες, άρματα και αίματα ηρώων.

Θα βρει τα νταούλια και τις πίπιζες των γύφτων.

Και τι μένει λοιπόν από το απονενοημένο διάβημα νοηματοδότησης;

Τρεις εκδοχές νοηματοδότησης, οι εξής δύο....η ενοχοποίηση της Αριστεράς:

Τρεις οι διαστάσεις του νοήματος, η μία της ανοησίας

Ο δεξιόστροφος ελκυστής, κινείται τα μεταπολεμικά χρόνια στις τρεις διαστάσεις του νοήματος της ύπαρξής του. Ποιες είναι αυτές;

1. Η αποπομπή της Αριστεράς, η θυσία της, ο αναθεματισμός της, δια του εμφυλίου.

2. Η περιβόητη ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

3. Ο “εθνάρχης” Καραμανλής.

Για τον “εθνάρχη”, ο ΧΓ, δεν θέλει ν' ακούσει κουβέντα. Έχει ασκήσει επανειλημμένα κριτική εναντίον του και τον θεωρεί υπεύθυνο για τα χαρακτηριστικά που έχει το κόμμα της Δεξιάς στην Ελλάδα. Βέβαια, δεν μου βγάζει από το μυαλό ότι κάποτε όταν ήταν νέος ιεροσπουδαστής,

αγωνίστηκε ενθουσιωδώς υπέρ της ...Καραμανληκότητας. Αny way, που λένε και στο χωριό μου.

Για την ΕΕ, πάλι δεν γίνεται θέμα. Δεν θα μπορούσε να κάνει αυτό που όλη του τη ζωή αντιμάχεται, όχι με πολύ συνέπεια όμως όταν έχει μπροστά του την Αριστερά.

(Κάτι παθαίνει ο Γιανναρά και όταν βλέπει την Αριστερά να μάχεται...εκείνος μηδίζει.)

Δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει την ΕΕ ως νόημα.

Φαίνεται ότι τουλάχιστον έχει στο μυαλό του ότι η σύνδεσή με την ΕΟΚ, και αργότερα η ένταξη, έγινε ακριβώς όπως γίνεται τώρα η σύνδεση με την Τουρκία και τα Σκόπια. Άσχετα τι μας προέκυψε μετά. Έγινε δε λίγους μήνες μετά τις εκλογές του 1961, όπου ο “εθνάρχης”, ο “άρχοντας”, καταδέχτηκε να εκλεγεί με τις ψήφους της βίας, της νοθείας και ελέω μοναρχίας.

Συμπέρασμα: από τις τρεις διαστάσεις της νοηματοδότησης, μόνο η Νο1 ενδείκνυται, εκείνη της ανοησίας!

Είναι η πιο “ένδοξη”κι η πιο ανέξοδη, έχει θυσία, έχει αίμα, έχει δράκο (τον Ζαχαριάδη), έχει πούρους “κακούς”, έχει πούρους “καλούς” και όλα τα σχετικά.

Δρυός πεσούσης πας Δεξιός ξυλεύεται

Παλιά η τέχνη αυτή. Ο Πατακός την διδάσκει ακόμη:

“Σώσαμε την Ελλάδα από την κομμουνιστική απειλή”.

Κατηγορείς πρώτα κάποιον για σοβαρές αμαρτίες και μετά “νομιμοποιήσαι” να τον εξοντώσεις με την ησυχία σου. Ποιός είπε ότι το πνεύμα της Ιεράς Εξέτασης έχει πεθάνει στον Μεσαίωνα;

Πρώτοι διδάξαντες, σε ανώτατο επίπεδο σπουδών, οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι.

“Την αλήθεια τη “φτιάχνει”κανείς

ακριβώς όπως φτιάχνει και το ψέμα”

Ο.Ελύτης-Μαρία Νεφέλη

Με παρόμοιο, με την αλήθεια τρόπο, “φτιάχνονται” και οι “πλειοψηφίες”! Απλώς παίρνεις την πραγματική πλειοψηφία και την...αναλύεις. Άλλους τους απαλλάσσεις από τα βάσανα της ζωής με εκτελέσεις. Άλλους τους “αναμορφώνεις” στο “αρχαίο κάλλος” των “Νέων Παρθενώνων”.

(“το αρχαίον κάλλος αναμορφώσασθαι”). Άλλους τους εξωθείς στην προσφυγιά, τους στοιβάζεις στην Αθήνα.

Κι ό,τι μείνει το φωνάζεις κάθε τόσο στην αστυνομία και το ρωτάς τι ψήφισε στις εκλογές του '46, βάζεις τους παπάδες να διαβάζουν τις “δηλώσεις”των “αναμορφωμένων” Αριστερών, βάζεις τους παπάδες, τους δασκάλους, τους δημόσιους υπάλληλους, να εκδίδουν πιστοποιητικά κοινωνικών φρονιμάτων! Από το “μετά βαΐων και κλάδων”στο “άρον-άρον σταύρωσον αυτόν” χρειάστηκαν τρεις μέρες. Σε μας εδώ χρειάστηκαν τρία χρόνια για να γίνει μια γιγάντια πλειοψηφία, “μειοψηφία”. Φάγανε όλοι και ακόμα έμεινε σιρμαγιά για τις δεκαετίες του '50, του '60, για το “Πολυτεχνείο”.

Ειδικά όταν ο περιπτεράς διπλώνει ανάποδα “Τα Νέα” και το “Το Βήμα” για να προστατέψει τον πελάτη απ' το φακέλωμα, εεε τότε ξέρεις: η πλειοψηφία έχει γίνει “μειοψηφία”.

(Άσχετο:Το Συγκρότημα Λαμπράκη ήταν πάντα και είναι σαν την αρνητική μονάδα: με όποιον αριθμό κι αν πολλαπλασιαστεί του αλλάζει το πρόσημο.)

Τότε “νομιμοποιείσαι”ακόμα περισσότερο να σκίζεις τα ιμάτιά σου και να μιλάς για “μειοψηφίες” που θέλουν να επιβάλλουν την άποψή τους στις “πλειοψηφίες”. Να μιλάς για βίαιη στρατολογία λες και ο κυβερνητικός στρατός στρατολογούσε εθελοντές(!) Να μιλάς για βίαιη στρατολογία όταν όλοι, και οι μεν και οι δε, βιαίως στρατολογήθηκαν από την άγρια βία της Δεξιάς και των ξένων αφεντικών της που τους εξώθησε στην αλληλοσφαγή.

(1.Το “πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων”-για τους νεώτερους το λέω-ήταν πραγματική κατάσταση και αποτελεί δείγμα για το πόσο μπορεί να πρωτοπορήσει η Ελλάδα υπό την καθοδήγηση της Δεξιάς. Πολλά χρόνια μετά οι αγορές προχώρησαν ασθμαίνοντας στην υιοθέτηση συστημάτων πιστοποίησης, ISO, HACCP, κλπ

2.Η Χ και οι λοιπές οργανώσει, προϋπήρχαν την επανόδου του Ζαχαριάδη και δεν αποτελούν “έκγονα” του “Ζαχαριαδικού πραξικοπήματος.)

Νίπτων την όψιν κι όχι τ' ανομήματα

Εμπρός λοιπόν κ. Γιανναρά! Στις επάλξεις της Εθνικοφροσύνης!

Κάθε καιρός κι ο Στάλιν του.

Ο.Ελύτης-Μαρία Νεφέλη

Σαν άλλος Παπάγος, στρατάρχης των νοημάτων και των ανομημάτων, των σημαινόντων και των σημαινομαίνων, των πραγματικών και των φαντασιωδών.

Νίπτων την όψιν και ουδόλως τα ανομήματα της Δεξιάς, θα προσφέρετε θαυμάσια υπηρεσία στην Αριστερότητα!!! Την αληθινή Αριστερότητα, που υποφώσκει, που ζει “στην παρανομία”, που ζει υποδορίως, μέσα στους Αριστερούς, που τα δύο τάχα “αριστερά”κόμματα, προσπαθούν επίμονα να εξανδραποδήσουν.

Μια άγρια επίθεση “της Καταλανικής κομπανίας” θα μας αφυπνήσει! Θα ξαναδώσει και σε μας το νόημα που ξεθώριασε! Θα βγούμε από την αδράνεια της αηδίας όπου μας μετέτρεψε σε χοίρους η μάγισσα Κίρκη της πολιτικής. Μα δεν θα είμαστε ίδιοι όπως πριν. Όπως οι σύντροφοι του Οδυσσέα, σαν πάρουμε την αριστερή ανθρώπινη μορφή μας πάλι, θάμαστε

“πιο νιοί και πιο τρανοί και πιο όμορφοι πολύ, παρ' ό,τι πρώτα”

Οδύσσεια Κ, 396

Θα συσπειρωθούμε και θα ΣΥΝασπιστούμε πραγματικά, σε μια μεγάλη αριστερόστροφη παράταξη. Θ' ανοίξουμε κι εμείς τα μπαούλα των παπούδων μας. Εμείς έχουμε και τις φουστανέλες και τα κουστούμια που δεν νεκροφορέσανε ποτέ αφού τους εκτελέσανε με τα ρούχα τα καθημερινά! Δεν έχει ύβρεις το στημόνι τους, δεν έχει μίσος το υφάδι. Έχει Έρωτα κι έχει Αυθυπέρβαση. Έχει 'Εκσταση και Θαύματα.

Σταθήκανε στον τοίχο, πέσανε στις μάχες, με το χαμόγελο της ελπίδας στα χείλια, σίγουροι ότι κάνανε το σωστό:

“και οι Έλληνες δεν ζούνε δίχως την ελευθεριά”!

Καλό θα μας κάνετε λοιπόν. Θα δώσουμε κι ένα μάθημα στους ενοίκους του Περισσού και της Κουμουδούρου, για το τι εστί αληθινή Αριστερά. Θα γιατρέψουμε δυο πληγές ταυτόχρονα.

Η Δεξιά και το Κέντρο-οι κορυφές του Κέντρου, γιατί η βάση είχε από καιρό προσχωρήσει στην Αριστερά-αποπέμψανε τότε την Αριστερά και κείνη επέστρεψε, “με τις μπάντες”, με την Μεταπολίτευση.

Η Αριστερά η αδικημένη, η περιθωριοποιημένη, επέστρεψε κι όχι ο Ανδρέας, κ. Γιανναρά.

Η Αριστερά προσέλαβε τον Ανδρέα, κ.καθηγητά. Δεν προσέλαβε ο Ανδρέας την Αριστερά.

Σε συνθήκες δε ταχύτατων αλλαγών, αυτή η Αριστερά, μη ξέροντας πώς να τις αφομοιώσει, πώς να τις μεταπλάσει, αφού χρόνια ζούσε στο Κωσταλέξι, υπέπεσε σε λάθη και αμαρτίες.

Η επιτάχυνση, βλέπετε, σπάει τη συμμετρία! Έτσι λέει η μοντέρνα φυσική. Σπάει τη συμμετρία,

καταστρέφει την αναλογία, αποσταθεροποιεί το σύστημα.

Τα λάθη της Αριστεράς είναι λάθη στην “ψύξη του τσαϊού-γιασεμιού”, δεν είναι λάθη στο άδειασμα της μπανιέρας από τα βρωμόνερα. Είναι λάθη τιθάσευσης του “άσπρου αλόγου” κι όχι λάθη τιθάσευσης του “μαύρου αλόγου”! Είναι λάθη στην προσπάθεια “θέωσης”!

Ένας λιθοβολισμός της Αριστεράς, τώρα, είναι ό,τι πρέπει!

“Το μόνο υποκείμενο που υπάρχει στην κατάσταση αυτή είναι το θύμα...”

(Θ.Ι.Ζιάκας)

Αυτό, πάει να πει ότι η Αριστερά,δια του λιθοβολισμού της, θα ξαναγίνει υποκείμενο. Ό,τι αποπέμπεται σήμερα θα επιστρέψει αύριο!

“Μα αν δεν σε βρω , να μην ξεχνάς

ότι σταυρώνεις το προσκυνάς.

Μα αν δεν σε βρω μην το λησμονάς

ό,τι σταυρώνεις το προσκυνάς”

στίχοι Λ. Νικολακοπούλου, μουσική Μ. Χατζιδάκης

Με τη βοήθεια του Θεού, μπορεί να τα καταφέρουμε καλύτερα αυτή τη φορά.

Μπορεί να βρούμε το σημείο όπου ο Θυσιαστικός Κύκλος τέμνεται από την Κλίμακα, το σημείο “διάβασης επί τω πρωτοτύπω”.

Εκ της Δεξιάς η σωτηρία, δια των Αριστερών η δόξα, δάσκαλε που δίδασκες και λόγο δεν εκράτεις!

18 Δεκεμβρίου 2009

Πρώτη δημοσίευση "Αντίφωνο"

Το εν λόγω κείμενο του καθηγητή στην πλήρη του μορφή:  

Ηγέτης ή εφαλτήριο ουτιδανών;

Tου Χρηστου Γιανναρα

Το ΠΑΣΟΚ μοιάζει να ήταν το μοιραίο στη νεώτερη ιστορία του Ελληνισμού κόμμα. Εισήγαγε τον λαϊκισμό στην πολιτική, και μάλιστα σε στιγμή κρίσιμη, ίσως την κρισιμότερη για το μέλλον των Ελλήνων: Οταν η Ελλάδα, ενάντια σε κάθε λογική, γινόταν δεκτή στον εταιρισμό των ισχυρότερων τότε της Ευρώπης κρατών.

Λαϊκισμό λέμε την αλλοτρίωση της πολιτικής σε ψηφοθηρικό εκμαυλισμό των πολιτών, σε κατά προτεραιότητα προσπάθεια να κολακευτούν οι ενστικτώδεις ενορμήσεις του ανθρώπου, ο πρωτογονισμός της ιδιοτέλειας. Το ΠΑΣΟΚ θεσμοποίησε και εξιδανίκευσε αυτό τον παλιμβαρβαρισμό, την καταναλωτική απληστία και τον αμοραλισμό ως αποκλειστικό στόχο της ανθρώπινης ύπαρξης και συνύπαρξης: Ισοπέδωσε κάθε αξιοκρατική ιεραρχία, κάθε διάκριση του ικανού από τον ανίκανο, του εργατικού από τον ράθυμο, του τίμιου από τον φαύλο. Κατάργησε κάθε κριτήριο ποιότητας, κάθε έλεγχο της αντικοινωνικής συμπεριφοράς, αποσάθρωσε τη λειτουργία του κράτους, απαξίωσε τον μόχθο της δημιουργίας, καταδίκασε την ελληνική κοινωνία σε αποκλεισμό από τον εκσυγχρονισμό και την πρόοδο. Δεν ήταν κόμμα, ήταν λοιμική.

Λοιμική σημαίνει τη ραγδαία και απροσμάχητη εξάπλωση της βλάβης ή του νοσήματος. Ο εκπασοκισμός του σύνολου ελλαδικού πολιτικού συστήματος ήταν ταχύτατος και εντυπωσιακός: Τα κόμματα της δήθεν Αριστεράς, στερημένα τον μπούσουλα της σοβιετικής πατρωνίας και με ανήκεστο τον ευνουχισμό της σκέψης και της φιλοπατρίας, έσπευσαν να πλειοδοτήσουν σε πρωτογονισμό: Επένδυσαν ψηφοθηρικά στον γκανγκστερικό λαϊκισμό που εκβιάζει τους πάντες δήθεν εξ ονόματος πολλών (αόριστα των «εργαζομένων»!) προκειμένου να ευνοήσουν τους καριερίστες της αυλής τους. Οσο για τη Ν.Δ., αυτή πανικόβλητη έσπευσε να απεμπολήσει κάθε ιδεολογική ραχοκοκαλιά και πολιτική ταυτότητα, προκειμένου να μιμηθεί τον τελεσφόρο πασοκικό λαϊκισμό και αμοραλισμό. Ετσι, πρόσφερε στέγη και στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, τον εξέλεξε αρχηγό της με τη λογική, όπως οι ίδιοι έλεγαν: «το ένα σαΐνι να φάει το άλλο».

Ο εκπασοκισμός της Ν.Δ. ήταν το πολιτικό έγκλημα που μετέτρεψε τη λοιμική του λαϊκισμού σε πανδημία – καθήλωσε την ελληνική κοινωνία, για ένα τέταρτο του αιώνα, στην πολιτική υπανάπτυξη και αθλιότητα.

Δεν διανοήθηκε ποτέ η Ν.Δ. να αντιπολιτευθεί το ΠΑΣΟΚ ούτε στα πιο εγκληματικά του ενεργήματα: το μόνο που την ενδιέφερε ήταν να γίνει και η ίδια ένα πιο βουλιμικό για διαχείριση της εξουσίας ΠΑΣΟΚ. Κανένας από τους έξι ώς τώρα αρχηγούς της δεν είχε τις προϋποθέσεις και το ανάστημα να αντιτάξει κοινωνική αντιπρόταση στον λαϊκισμό και αμοραλισμό, εναλλακτική πολιτική οπτική – κορυφαία έκπληξη στις πρόσφατες διεργασίες για την εκλογή του έβδομου πια αρχηγού ήταν η στήριξη που πρόσφεραν στον μητσοτακισμό συμβολικά του καραμανλισμού ονόματα (Εβερτ, Πολύδωρας, Χατζηδάκης).

Τη δυναμική του ακατάσχετου εκπασοκισμού μοιάζει να ανέτρεψε ο θυμός των ψηφοφόρων της Ν.Δ. Αυτός ο θυμός έφερε στην αρχηγία τον Αντώνη Σαμαρά και τον χρεώνει με την ευθύνη να αντιπαλαίψει επιτέλους την ντροπιαστική παρακμή στην οποία βυθίζεται ακάθεκτα ο ελλαδικός πολιτικός βίος και μαζί του η ελληνική κοινωνία. Το ηγετικό ανάστημα που απαιτεί ένα τέτοιο αντιπάλαισμα, δεν έχει δείξει ώς τώρα ο Σαμαράς να το διαθέτει. Ομως, η πείρα της ανεπάρκειας πρέπει να τον δίδαξε ότι μεγάλος μπορεί να αναδειχθεί και ο ηγέτης με το χάρισμα να λειτουργεί επιτελικά: να ξέρει να διαλέγει ανθρώπινη ποιότητα συνεργατών ασυμβίβαστα υψηλή.

Εχουμε ανάγκη από ηγετική ευπρέπεια, την αρχοντιά της ανιδιοτέλειας. Ανάγκη για φρόνημα ελληνικό: απήχημα οικείωσης του πολιτισμού των Ελλήνων, γλώσσα ελληνική («δεν έχ’ η ανθρωπότης τιμιοτέραν»). Και λόγο πολιτικό λιτό, ειλικρινή, καίριο, με αυτοκριτική ετοιμότητα – στους αντίποδες του «μπαλκονάτου». Ξέρουμε, το ξέρει και ο Αντώνης Σαμαράς, ότι το κόμμα στο οποίο ανέλαβε να ηγηθεί είναι σάπιο. Ξέρουμε και ξέρει πως αν δεν βάλει μαχαίρι, αν θελήσει να χαϊδέψει την ανικανότητα και τη σήψη, θα οδηγηθεί νομοτελειακά εκεί που οδηγήθηκε και ο θλιβερός του προκάτοχος λογαριάζοντας την ατολμία για «σύνεση».

Οι προβεβλημένοι του κόμματος που στήριξαν τον Σαμαρά ως υποψήφιο έχουν την ευγνωμοσύνη των εχεφρόνων, αλλά δεν παύουν να είναι κραυγαλέα άσχετοι με το επίπεδο νοημοσύνης, ανιδιοτέλειας και καλλιέργειας που απαιτείται για να εξυγιανθεί το σάπιο κόμμα και να ανασυνταχθεί πολιτικά.

Ανασύνταξη σημαίνει να αποκτήσει πολιτική ραχοκοκαλιά, κοινωνικούς στόχους: όραμα συγκεκριμένο και ρεαλιστικό άξιο να το πιστέψουν, να το εμπιστευθούν, να το παλαίψουν οι πολίτες. Με χιλιοφθαρμένες, σπιθαμιαίες φιγούρες ενδοκομματικών υποστηρικτών, κομματική ανασύνταξη δεν γίνεται.

Η Ν.Δ. ήταν εκ γενετής κόμμα προσωποπαγές, φτιάχτηκε για να υπηρετήσει τη μοναρχία του ιδρυτή της. Δεν είχε ποτέ πολιτική ταυτότητα, πρόταση ή οπτική διαφορετική από τα υπόλοιπα κόμματα. Δεν είχε ποτέ απάντηση στο ερώτημα: τι θετικό, τι γόνιμο προσπορίζει σήμερα στον Ελλαδίτη η ελληνικότητά του, ποια στοιχεία ελληνικής ιδιαιτερότητας (γλώσσα, Ιστορία, κατάλοιπα εθισμών του κάποτε πολιτισμού του) μπορούν να λειτουργήσουν σήμερα με τη δυναμική δημιουργικής παρέμβασης στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Τι έχει να αντιτάξει η Ν.Δ. στον εθνομηδενισμό του ΣΥΡΙΖΑ ή του αλγεινού ντουέτου Αννας Διαμαντοπούλου - Θάλειας Δραγώνα.

Ο Αντώνης Σαμαράς θα αναδειχθεί ηγέτης, αν, έστω και μόνο, απαλλάξει τη Ν.Δ. από το σύνδρομο κατωτερότητας που τη διακατέχει απέναντι στην εντόπια καπηλεία της Αριστεράς: Να αντιτάξει επιτέλους πολιτική θέση, ιστορικά και κοινωνικά ξεκάθαρη, για το ζαχαριαδικό πραξικόπημα που ματοκύλισε τη χώρα, προκειμένου να την εντάξει στανικά στον σοβιετικό «παράδεισο». Ξεκάθαρη στάση για το πόσο «δημοκρατικός» ήταν ο βίαια στρατολογημένος στρατός αυτής της ανταρίας και πόσο «δοσίλογοι» και «μοναρχοφασίστες» όσοι Ελληνες θυσιάστηκαν για να μην υποταχθεί η χώρα στον εφιάλτη του ολοκληρωτισμού. Ποια σχέση έχει ώς σήμερα με την ελευθερία και τη δημοκρατία η ιδεολογία του σταλινισμού και οι «αναθεωρητικές» της παραλλαγές που δυναστεύουν τα πανεπιστήμια, τα σχολειά, τα ΜΜΕ ασκώντας ωμή ιδεολογική τρομοκρατία και κτηνώδη φυσική βία.

Να καταδικάσει η Ν.Δ. το παρακράτος της Δεξιάς, έκγονο τότε της ζαχαριαδικής παραφροσύνης, αλλά να θυμηθεί και το τότε Κέντρο, που προάσπισε τις ελευθερίες του λαού. Να το μιμηθεί σήμερα η ίδια σαρκώνοντας πολιτική πρόταση αντίστασης στην τυραννία της απειλής και της βίας των παλαιοημερολογιτών του Περισσού και των καριεριστών της Κουμουνδούρου.

Επί είκοσι τρία χρόνια το κόμμα στο οποίο κλήθηκε να αρχηγεύσει ο Αντώνης Σαμαράς αποδείχθηκε ολοφάνερα ανύπαρκτο πολιτικά, κόμμα σπιθαμιαίων καιροσκόπων. Δεν επιδέχεται παρά μόνο επανίδρυση. Θα την τολμήσει;

Εκ των φαυλοτέρων, το φαυλότερο κι απ' το κακό στο χειρότερο - Μέρος Δ'

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Αφού στο προηγούμενο κείμενο αναφερθήκαμε αρκετά στο γεγονός ότι όποιος καταγγέλλει τον εθνομηδενισμό δεν είναι απαραίτητο να έχει και ολοκάθαρη τη φωλιά του ακόμη κι αν είναι ο Μίκης Θεοδωράκης, και αφού σε όλα τα κείμενα μέχρι τώρα επισημαίνουμε ότι η προδοτολογία είναι ο πιο σύντομος δρόμος για τον εμφύλιο πόλεμο, είναι εξ ορισμού εθνομηδενισμός, ας πάμε τώρα να δούμε αν ο εθνομηδενιστής είναι ταυτόσημος του προδότη.

Είναι δηλαδή, κάποιος που θεωρεί ότι το έθνος είναι κατασκεύασμα του κράτους και όχι αυταξία που προάγει το άτομο από το ζην στο ευ ζην, προδότης; Είναι ο κάθε πολίτης που απεχθάνεται την Εκκλησία και τους “διακόνους” της αυτομάτως επικίνδυνος για την “εθνική ασφάλεια” και έτοιμος να την πουλήσει στο εκάστοτε “σιδηρούν παραπέτασμα”; Μα οι "δωδεξαθεϊστές" ειδωλολάτρες απεχθάνονται την Εκκλησία πιο πολύ από του άθεους! Είναι κάποιος που απεχθάνεται και συχαίνεται τους “εθνικούς μύθους” και τις “εθνικές αυταπάτες”, ο χειρότερος εχθρός της απρόσκοπτης κοινωνικής προόδου που υπόσχεται το γερμανοτσολιάδικο κράτος από καταβολής με την προϋπόθεση ότι κανένας δεν θα του πάει κόντρα;

Με τον εθνομηδενισμό και την ανάλυσή του δεν θα ασχοληθώ εδώ, ούτε καν επιγραμματικά. Έχει ασχοληθεί διεξοδικά ο Θεόδωρος Ι. Ζιάκας, από χρόνια έχει ανοίξει η συζήτηση, έχουν ειπωθεί πολλά και άλλοι μεν είναι κάπως ενημερωμένοι, άλλοι δε που δεν είναι δεν τους έφταιξε ο εθνομηδενισμός αλλά η “εθνικιστική τους επάρκεια”, όπως αυτή αντικατοπτρίζεται στον καθρέφτη-καθρεφτάκι τους.

Ήδη φάνηκε επί του πεδίου ότι, ο εθνομηδενισμός είναι ένα αδυσώπητο κοινωνικό φαινόμενο, δεν είναι ελληνική πρωτοτυπία αν και οι Έλληνες είναι μαστόροι σ' αυτόν, αγκαλιάζει όλους τους τομείς του συλλογικού και του ατομικού, δεν αφήνει κανέναν απ΄έξω έστω και αν έχει φυλαχτά και διαβατήρια από προηγούμενες τριετίες και μεγάλα κατορθώματα στους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες της πατρίδας.

Είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που χαρακτηρίζει, που ενσκήπτει, αδυσώπητο όταν ένας πολιτισμός καταρρέει και “ετοιμάζεται” να γεννηθεί ένας καινούργιος. Υπ' αυτήν την έννοια είναι κατάρα είναι όμως και ευλογία.

Ούτε, φυσικά, και η Αριστερά τον εφηύρε και κανένας δεν πρέπει να της αποδίδει τέτοιες ευθύνες. Ωστόσο η Αριστερά έχει, δευτερευόντως, πολλές....ειδικές ευθύνες.

1. Ως δύναμη που έγκαιρα έχει επισημάνει και περιγράψει την επερχόμενη κατάρρευση του Δυτικού πολιτισμού, όφειλε και οφείλει να αντισταθεί στο χάος που επέρχεται μαζί με την κατάρρευση. Αν και ουδόλως μπορεί να την ματαιώσει ή να την αποφύγει, (αυτό έχει αποδειχθεί ήδη) μπορεί να μειώσει την ταχύτητα πτώσης της κατάρρευσης ή να απαλύνει κάποιες ανθρωποβόρες διαστάσεις της. Χρέος της Αριστεράς είναι αυτό της οπισθοφυλακής του ανθρωπισμού. Υποχωρώντας να μπορέσει να περιθάλψει τους “τραυματίες”, να “κηδεύσει τους νεκρούς” και να περισώσει ό,τι “υλικό κατεδάφισης” μπορεί να χρησιμεύσει στην επικείμενη ανοικοδόμηση. Η Αριστερά εκ της φύσεως της ιδεολογίας της ΔΕΝ μπορεί να μας βγάλει έξω από την κατάρρευση και ΔΕΝ μπορεί να μας καθοδηγήσει στην νέα ανοικοδόμηση. Οι Αριστεροί όμως, επειδή, πάλι εκ της φύσεως της ιδεολογίας τους και της διαπαιδαγώγησής τους, διαθέτουν την ικανότητα της αυθυπέρβασης και της ανίχνευσης των “εν ελλείψει και εν εκλείψει” κοινωνικών αγαθών, μπορούν να φανούν χρήσιμοι.
2. Ακριβώς λόγω αυτών των δύο στοιχείων, της αυθυπερβατικής τάσης και της οξυμένης κοινωνικής αντίληψης, η Αριστερά, ή μάλλον οι Αριστεροί, έχουν αυξημένες ευθύνες, αφενός να εντοπίσουν τα καινούργια θεμέλια και τους τρόπους θεμελίωσης του νέου οικοδομήματος, αφετέρου να πρωτοστατήσουν στην απαλλαγή της κοινωνίας από το έρμα της αδράνειας χωρίς ταυτόχρονα “μαζί με τα βρωμόνερα να πετάξουν και το παιδί”.

Συνεπώς, οι προηγούμενοι πολιτικοί σχηματισμοί που αναφέρθηκαν και καταγγέλθηκαν για τις ευθύνες τους στην ταχεία ανάπτυξη του εθνομηδενισμού στην Ελλάδα, ελέγχονται γιατί δεν ανταποκρίθηκαν στον σημείο (1). Εκεί εντάσσονται εκείνοι οι ακραίοι που είναι πρόθυμοι να τα αλλάξουν όλα, να τα παραχωρήσουν όλα, να αποδεχτούν όποια σαβούρα γεννάει η σήψη και η παρακμή, αρκεί να μη υπάρχει κάτι που να θυμίζει το παλιό. Οι άλλοι πολιτικοί σχηματισμοί που δεν αναφέρθηκαν και δεν κατονομάστηκαν, καταγγέλλονται για τις έμμεσες ευθύνες τους στην ανάπτυξη του εθνομηδενισμού γιατί δεν ανταποκρίθηκαν στο σημείο (2). Εκεί εντάσσονται εκείνοι οι ακραίοι, οι οποίοι παριστάνουν ότι, στον 20ο αιώνα δεν έγινε τίποτα και ότι εξακολουθούν να ισχύουν όλα αυτά που ίσχυαν ενάμιση, και βάλε, αιώνα πριν.

Και στις δύο περιπτώσεις, οι ακραίοι είναι και οι πλέον καθαρές εκφράσεις των τάσεων και γι' αυτό επισύρουν την καθαρή, ακραία και “ιερή” μήνη των ενδοπαραταξιακών και των διαπαραταξιακών αντιπάλων τους.

Ο εθνομηδενισμός είναι μια κοινωνική κατάσταση όπου “συν δυο δεν κάθουνται συν τρεις δεν τραγουδάνε”, αντίθετα, «όταν είναι ένας μόνος του κάνει τρύπα στο στήθος του χτυπώντας το και λέγοντας “εγώ”, όταν είναι δύο μαζί κουτσομπολεύουν κάποιον τρίτο και όταν είναι τρεις μαζί τσακώνονται». Άλλη μια εικόνα του εθνομηδενισμού που μας έρχεται από την Ορθόδοξη Παράδοση είναι η “Κόλαση”.

Κόλαση, λέει, δεν είναι τα καζάνια και η φωτιές. Είναι να είμαστε όλοι καθισμένοι γύρω από ένα τραπέζι και στη μέση να υπάρχει μια υπέροχη σούπα. Το πρόβλημα είναι ότι έχουμε όλοι από ένα μακρύ κουτάλι το οποίο δεν μπορούμε να χειριστούμε. Πεινάμε αλλά για ....τεχνικούς λόγους δεν μπορούμε να φάμε. Έχουμε φαγητό αλλά δεν μπορούμε να το προσεγγίσουμε. Αποτέλεσμα: πείνα και άγριος τσακωμός από το μπλέξιμο των...κουταλιών, επειδή νομίζουμε ότι οι άλλοι φταίνε που δεν χωράει το κουτάλι να στρίψει και ότι αν ήμασταν ο καθένας μόνος του στο τραπέζι θα τρώγαμε. Το τραπέζι όμως είναι ένα, η σούπα είναι μία και οι άλλοι δεν θέλουν να αφήσουν κανέναν άλλον μόνο του εκτός από τον εαυτό τους. [Η παραβολή προέρχεται από την Ορθόδοξη Παράδοση ασχέτως αν έχει καταχωρηθεί στον Γιάλομ (κλικ 1) (κλικ 2) ]

Η άρση της κολασμένης αυτής κατάστασης είναι απλή. Αρκεί με το μακρύ κουτάλι να ταΐσουμε τον απέναντί μας και αυτός να ταΐσει εμάς! Το κουτάλι είναι έτοιμο για τη δουλειά αυτή και χρειάζεται μόνο κάποιος να κάνει την αρχή, κάποιος να προσφέρει τροφή στον άλλον χωρίς να έχει φάει αυτός πρώτα. Χρειάζεται δηλαδή η αυθυπέρβαση, αυτοπροσφορά και η αυτοθυσία. Να κάνει κάποιος πρώτος την αρχή για καλό και όχι για κακό. Να κάνει κάποιος πρώτος τον “μαλάκα” και να τους δείξει πώς γίνεται να φάνε επί τέλους και όχι να μαλώνουνε.

Αν έχουμε αυτά τα λίγα πράγματα στο μυαλό μας εύκολα μπορούμε να σχηματίσουμε μια στοιχειώδη αντίληψη περί μηδενισμού και μηδενιστών. Εύκολα μπορούμε να δούμε ότι δεν είναι όλοι οι εθνομηδενιστές ίδιοι. Εύκολα μπορούμε να δούμε ότι, διαθέτουν, πολλές φορές περισσότερο από εμάς, την αυθυπερβατική τάση, τη διάθεση αυτοπροσφοράς και αυτοθυσίας. Η περίθαλψη, πχ, των μεταναστών όταν γίνεται με προσωπικό κόστος και στερήσεις, ακόμη κι αν γίνεται “εις βάρος της πατρίδας” όπως ισχυρίζονται μερικοί, είναι μια τέτοια αυθυπερβατική στάση.

Αυτή η αυθυπερβατική στάση (πράξη και όχι θεωρία) θα δούμε ότι είναι συμβατή απόλυτα με την διδαχή του Χριστού και της Εκκλησίας. Αν έχουμε το κουράγιο, θα παραδεχτούμε ότι, αν κι εμείς είμαστε χριστιανοί (ως πούροι εθνικιστές ντε, του “πατρίς-θρησκεία-οικογένεια”!), δεν διαθέτουμε σε ανάλογο βαθμό, ίσως και καθόλου, μια τέτοια όρεξη να τρέχουμε και να κοπιάζουμε για το καλό του άλλου ανθρώπου, ο οποίος μάλιστα, είναι αράπης, δεν είναι τόσο όμορφος σαν κι εμάς, και είχε την αδιαντροπιά να τσακιστεί στα μέρη μας και να μας βάλει σε έννοιες, χωρίς να μας ρωτήσει, και επιπλέον θέλει να γίνει Ευρωπαίος, ίσα κι όμοια με μας, αλλοιώνοντας την πληθυσμιακή σύνθεση της πατρίδας μας κατ' εντολήν της ΕΕ.

Αυτός ο άνθρωπος τι σόι εθνομηδενιστής είναι; Είναι εθνομηδενιστής ή μήπως απλώς νομίζουμε ότι είναι; Είναι εχθρός του έθνους ή αυτός νομίζει ότι είναι; Αν, πχ, πλακώσουν οι Τούρκοι όπως πλάκωσαν το '40 οι Ιταλοί, αυτός τι θα κάνει; Θα συνεργαστεί μαζί τους ή θα βρεθούμε προ εκπλήξεως πάλι όπως οι παππούδες μας τότε; Είναι το έθνος αυτό το οποίο συχαίνεται αυτός και το οποίο θέλει να εξαφανίσει ή είναι κάτι άλλο; Είναι το έθνος το “απόλυτο κακό” και ο λόγος που εμποδίζει τους ανθρώπους να ζουν ειρηνικά, χωρίς δυστυχία, προσφυγιά, πείνα, θάνατο ή είναι το έθνος αυτό που τον συγκρότησε έτσι ώστε να πονάει τους κατατρεγμένους και τους δυστυχείς, θυσιάζοντας μάλιστα τόσα από τα λίγα που έχει; Είναι η δική του αυτοθυσία και αυθυπέρβαση αυτοφυές φυτό, απόλυτα ατομικό κατόρθωμα, μοναδική εξαίρεση ή είναι “κάτι” το οποίο κι αυτός διδάχθηκε από μια παράδοση, από μια μαστορική ανθρωπιάς, έστω κι αν αυτή η μαστορική ήταν μειοψηφική και πολλές φορές υπό διωγμόν;

Αν είμαστε τίμιοι, κι εμείς κι αυτός, όπως θέλουμε να είμαστε και πιστεύουμε ότι είμαστε, θα παραδεχτούμε ότι το τελευταίο έχει μια ιδιαίτερη αξία και λειτουργία. Ακόμα κι αν κάποιος θέλει να βαυκαλίζεται ότι πήρε απ' έξω, (πχ από τον Μαρξισμό) την αλληλεγγύη, και μάλιστα κόντρα στην...εθνικιστική εγχώρια ανθρωποφαγία, ακόμα κι αν δεν θέλει να την λέει “αγάπη” αυτή την αλληλεγγύη όπως σημείωσε στη Βουλή ο Τσακαλώτος, δεν μπορεί να αρνηθεί, αλλά και μεις δεν μπορούμε να του αρνηθούμε ότι, οι “αναμονές” για να μπορέσει αυτή η διδαχή να εδραιωθεί ήταν ελληνικές, όλη η προπαίδεια, όλη η ασκητική, όλη η εκγύμναση, έγιναν σε τούτον εδώ τον τ(ρ)όπο και μάλιστα με πολύ επιτυχημένη και τελεσφόρο μέθοδο. Εκείνος για να είναι έτσι φτιαγμένος ώστε να δεχτεί την “ζωοποιό” επίδραση του Μαρξισμού (και του Λενινισμού, γιατί όχι), κάπως φτιάχτηκε και δεν έπεσε από τον Ουρανό, ο οποίος όπως όλοι ξέρουμε είναι κούφιος. Εκείνος δε που πιστεύει ήδη ότι ο «άνθρωπος είναι “προϊόν” των κοινωνικών σχέσεων» είναι ήδη έτοιμος να δεχτεί ότι οι «εδώ και τότε» κοινωνικές σχέσεις τον διαμόρφωσαν, συμπεριλαμβανομένων και των διωγμών που υπέστησαν οι Αριστεροί. Δηλαδή, έγινε ό,τι έγινε με μεγάλο κόστος και θυσίες και δεν είναι τζάμπα μάγκας ούτε αβρόχοις ποσί κοινωνικός αγωνιστής. Και ίσως αυτοί οι διωγμοί με τον τρόπο τους τον διαφοροποιούν και τον αντι-θέτουν στους άλλους, όπως το εκμαγείο στο καλούπι, που ναι μεν διαφέρει αλλά ταυτόχρονα ταιριάζει και εφάπτεται πλήρως. Αν δεν ήταν οι άλλοι έτσι, δεν θα ήμασταν εμείς αλλιώς!

Είμαστε εμείς αλλιώς (ας πούμε ότι είμαστε οι “καλοί”) γιατί οι άλλοι ήταν έτσι! Αν ΔΕΝ ήταν οι άλλοι έτσι, εμείς ΔΕΝ θα ήμασταν αλλιώς (τόσο “καλοί”, δηλ)!

Ε λοιπόν, να την πω την αμαρτία μου! Εγώ προτιμάω να συμμαχώ με έναν τέτοιο τύπο από έναν νεοφιλελεύθερο που θεωρεί ότι στην κοινωνία πρέπει να επικρατεί ο νόμος τους ισχυροτέρου, ο νόμος της ζούγκλας, ένας οιονεί “οικονομικός φασισμός των αγορών”, όπου το “ατομικό” συμφέρον των μεγάλων επιχειρήσεων είναι μέτρο πάντων και όπου συντρίβεται και εξοστρακίζεται όποια άλλη συλλογικότητα της κοινωνίας που δεν είναι κορπορατική. Αυτό βέβαια, δεν σημαίνει ότι θα του “χαριζόμεστε”, σε όποια βλακώδη εθνομηδενιστική θέση υιοθετεί, η οποία βλάπτει, τόσο τον κοινωνικό υπόβαθρο, τον τ(ρ)όπο θεμελίωσης δηλ του νέου πολιτισμού όσο και τις τακτικές και στρατηγικές συμμαχίες μας. Εγώ θεωρώ ότι είναι καλύτερο να έχουμε έναν τέτοιο υπουργό έστω κι αν αναγκάζεται σε συμβιβασμούς και να “τσαλακώνεται” από έναν υπουργό που θεωρεί ότι πρέπει να είναι όσο γίνεται περισσότερο μέσα στο Σύστημα για να εξασφαλίσει την εύνοιά του, να το υπηρετεί όσο γίνεται πιο πρόθυμα γιατί δεν υπάρχει μέλλον της πατρίδας έξω από αυτό το Σύστημα.

Δεν θεωρώ κανέναν από τους δύο προδότη. Ούτε καν τον δεύτερο! Μάλιστα μπορώ να δεχτώ ότι ο δεύτερος αγαπάει τόσο την πατρίδα του ώστε αποδέχεται να κάνει τη “βρώμικη δουλειά”. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι κάνει και καλό στην πατρίδα του. Δεν σημαίνει ότι η “δουλειά” αυτή δεν είναι ίσως και χειρότερη από προδοσία. Αυτός όμως ΔΕΝ είναι για μένα προδότης και καλό είναι να συμμεριστείτε την εκδοχή αυτή. Όχι για να μου κάνετε το χατήρι ή για να τον βγάλουμε λάδι αλλά για να αντιληφθούμε πόσο πιο ισχυροί θα γίνουμε αν πίσω από την εκάστοτε πολιτική θέση του καθενός δούμε τις άλλες διαστάσεις.

Εύκολα πολλοί ερμηνεύουν τις επιλογές των πολιτικών με τις προθέσεις τους. Επέμενα και επιμένω ότι στην πολιτική πράξη δεν έχει σημασία η πρόθεση. Αυτό είναι αλήθεια. Άλλο τόσο αλήθεια όμως είναι ότι σε ατομικό, σε προσωπικό επίπεδο, η πρόθεση σε συνδυασμό με την λογική, κάτω από την οποία έγινε αυτό ή εκείνο, έχει μεγάλη σημασία. Θέλουμε, και αλλοίμονό μας αν δεν θέλουμε, να υπάρχουν πολιτικοί που σφυρηλατούνται μέσα στο καμίνι της ιστορίας, θέλουμε οι πολιτικοί να μαθαίνουν και να διορθώνονται, θέλουμε οι πολιτικοί να συγκανεύουν στις ανάγκες της πατρίδας αντί να συγκατανεύουν στις ντιρεκτίβες του κορπορατικού παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού.

Όμως, γιατί τον Καλιγούλα δεν τον έλκει καμία άλλη λέξη που δηλώνει την κοινωνική βλάβη και τον υπεύθυνό της αλλά πάει κατευθείαν, “σαν την μύγα στο σκατό”, στην “προδοσία” και στον “προδότη”; Μα γιατί έχοντας εσωτερικεύσει, από χρόνια, αυτό το οποίο πολεμούσε, έχοντας “εκφράσει” το νόμο της “εξομοίωσης των μιμητικώς ανταγωνιζόμενων” στο “πετσί” του, κι ενώ ταυτόχρονα η ιδεολογία του, όποια κι αν ήταν, έχει ήδη καταρρεύσει μαζί με τον πολιτισμό που τη γέννησε, έχει αποστεωθεί τόσο ώστε το μόνο πολιτικό του πρόγραμμα και η μόνη πολιτική του θέση να είναι “η τιμωρία του προδότη”! Υποκατηγορία αυτής της πολιτικής ένδειας είναι η “αποδόμηση των αποδομητών”, στην οποία υποκύπτουν και, κατά τ' άλλα, σπουδαίοι και δημιουργικοί άνθρωποι, χρήσιμοι και άκρως απαραίτητοι στην κρίσιμη φάση της θεμελίωσης του νέου πολιτισμού.

Συνεχίζεται...

Κίνηση Ενιαίας Αριστεράς (ΚΕΑ) - η πρώτη μεταπολιτευτική προσπάθεια για ενότητα της Αριστεράς

Η Κίνηση Ενιαίας Αριστεράς είναι η πρώτη μεταπολιτευτική προσπάθεια για υπέρβαση των ενδοαριστερών αντιθέσεων και ενιαία εμφάνιση της Αριστεράς. Σαν να λέμε, η γιαγιά του ΣΥΡΙΖΑ και η μητέρα του Συνασπισμού της Αριστεράς.

Μπαίνοντας το 2018, η προσπάθεια  αυτή θα συμπληρώσει...τα σαράντα της ...χρόνια! 

Ήμουνα νιος και γέρασα, που λένε, και λέω κι εγώ με αυτοσαρκασμό και κάποια πικρία. Πικρία, για τα αποτελέσματα της προσπάθειας, βέβαια, και όχι για την ίδια την προσπάθεια και τους μεγάλους αγώνες που την πλαισίωσαν.

Παραθέτωντας μια σειρά ντοκουμέντων της εποχής εκείνης, μπορεί ο καθένας να συγκρίνει και να βγάλει τα συμπεράσματά του για τα έκγονα της προσπάθειας  αυτής και από ανάλογες...οπερετικές κινήσεις και....κινήματα, του ευρύτερου χώρου της Αριστεράς και ΚέντροΑριστεράς.

Τα ντοκουμέντα είναι, κατά χρονολογική σειρά, τα εξής:

1. Κείμενο το Μάκη Τρικούκη, μέλους της Διοικούσας Επιτροπής της ΕΔΑ (10 Δεκεμβρίου 1978)

2. Εισήγηση του Μίκη Θεοδωράκη στην Α' Παναθηναϊκή Σύσκεψη της Κ.Ε.Α. (Ριζοσπάστης, 18 Ιουνίου 1979)

3.  Απόφαση της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής της Κίνησης για την Ενότητα της  Αριστεράς ( 2 Μαρτίου 1980)

4. Κείμενο του Σωκράτη Γκέκα, στελέχους της ΕΔΑ και μέλους της Πανελλαδικής Επιτροπής της Κ.Ε.Α. ( Ριζοσπάστης, 9  Αυγούστου 1980)

Ποιος νίκησε; Ο Πασάς ή οι Σουλιώτες;

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής




Χαχα!
Εξήντα οκτώ χρόνια τώρα βαυκαλίζονται ότι νίκησαν(!)
Ούτε ένα ούτε δύο. Εξήντα οκτώ!
Ναι, νίκησαν. Όπως ο Αλή Πασάς το Σούλι!
Ακριβώς και χωρίς καμία υπερβολή!
Ο Δεύτερος Γύρος έληξε με το "όπλο παραπόδα", χωρίς Βάρκιζα!
Αν είχαν νικήσει, αυτοί που λένε ότι νίκησαν, δεν θα είχανε κάνει ό,τι κάνανε μετά και ό,τι κάνουν μέχρι τώρα.
Δεν θα εξεπλήττοντο για την "ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς", όλα αυτά τα εξήντα οκτώ χρόνια.
Και επειδή ξέρουν ότι νίκησαν σαν τον Αλή Πασά και όχι σαν τους Σουλιώτες γι' αυτό επιχειρούν να "ξαναγράψουν" την ιστορία εκ των υστέρων, κλαψουρίζοντας ότι μέχρι τώρα την "έγραψαν οι ηττημένοι"(!)
Επιστράτευσαν, λοιπόν, διάφορους. Οι πιο επικίνδυνοι είναι αυτοί που "υπερασπίζονται" τάχα την Αριστερά.
Θα "λιώσουνε" κι αυτοί στις...μυλόπετρες της Ιστορίας (κι όχι της βίας).
Όπως στην καρδιά του λαού πιο μεγάλο χώρο κρατάει ο Καραϊσκάκης από τον Μαυροκορδάτο, κι ο Μακρυγιάννης από τον Βασιλιά, έτσι και οι πολέμαρχοι του Γράμμου θα κρατήσουν τις κορφές της σύγχρονη Ελληνικής Ιστορίας και δεν θα μπορέσει να τους "ξηλώσει" κανείς.
Για τους καλοπροαίρετους λέω το εξής: Δεν μπορεί να είσαι ενάντια στην επέμβαση των Αμερικανών στο Ιράκ και να είσαι υπέρ της επέμβασης των Άγγλων και Αμερικανών στην Ελλάδα. Δεν μπορείς να θαυμάζεις τους Πεσμεργκά και να μην ψάχνεις την αλήθεια για τον Δημοκρατικό Στρατό στην Ελλάδα της πρώτης μεταπολεμικής ιμπεριαλιστικής επέμβασης Δεν μπορείς να χάφτεις τα προσχήματα που χρησιμοποιεί ο Ιμπεριαλισμός για να διαλύει κράτη, κοινωνίες και έθνη.
Για τους κακοπροαίρετους απλώς λέω "να μας κλάσουνε τον μπούτζο".
Και στους μεν και στους δε έχω να πω ότι, είστε αφελείς αν πιστεύετε ότι ο Τρίτος Γύρος για τη Λευτεριά θα είναι σαν τους άλλους, "με τραγούδια, όπλα και σπαθιά".
Και είστε ακόμη μια φορά αφελείς αν νομίζετε ότι η Αριστερά είναι αυτή που βλέπετε μπροστά σας και αυτή που δηλώνει ότι είναι Αριστερά.
Η Αριστερά είναι μια κοινωνική και αυθυπερβατική διεργασία που επιδιώκει να φέρει στο προσκήνιο της Ιστορίας τα εν εκλείψει και τα εν ελλείψει! Τα εκάστοτε εν ελλείψει και εν εκλείψει. Παρουσιάζει δε την εξής ιδιομορφία: Ακόμη κι αν αποπέμπεται ο φορέας οι ιδέες και, κυρίως, τα ταυτοτητοποιητικά πρότυπα παραμένουν. Για την ακρίβεια, όσο περισσότερο αποπέμπεται τόσο περισσότερο τα πρότυπα μεγεθύνονται και ...μεγαλύνονται! Γι' αυτό μην εκπλήσσεστε με την λεγόμενη "ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς".
Αυτή η Αριστερά είναι η ίδια η κοινωνία, είναι η ίδια η πάλη της να υπάρξει και να ζήσει. Για να νικήσει κάποιος αυτή την Αριστερά θα πρέπει πρώτα να καταστρέψει την κοινωνία. Να μη θέλει να ζήσει η κοινωνία και να μη θέλει να αναπαραχθεί. Και όποια "Αριστερά" αγνοήσει αυτόν τον "καταστατικό" όρο ύπαρξής της, αυτή θα νικηθεί και θα καταρρεύσει από τα μέσα.
Στους αντιπάλους, λοιπόν, συστήνω: Μια "Βάρκιζα" σας σώζει! Παραδώστε "τα όπλα". Έτσι κι αλλιώς σας είναι άχρηστα!
Κρατήστε μόνο την αγάπη σας για την Πατρίδα, για τον Πλησίον!
Τα μεν εν εκλείψει και εν ελλείψει μιας κοινωνίας δεν νικιόνται με τα όπλα, οι δε που θα θελήσουν να τα αγνοήσουν θα σαπίσουν αφ' εαυτού τους.
https://stratioti.blogspot.gr/2015/...