Έλληνες στρατιωτικοί αναλυτές ή ψιττακοί του ΝΑΤΟ;

 

Η κατάσταση του Ρώσο-Ουκρανικού μετώπου στην κατεύθυνση του Ποκρόφσκ
το μεσημέρι της 23ης Αυγούστου 2024, όπως απεικονίζεται στον χάρτη του ISW

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

   Από την αρχή του πολέμου της Ουκρανίας παρακολουθώ με προσοχή, και κατάνυξη, θα έλεγα, τις αναλύσεις των Ελλήνων νατοϊκών στρατηγών.

Κάθε μέρα και μια απογοήτευση. Ελάχιστοι εξαιρούνται!

Και σκέπτεται κανείς, «ο Θεός να μας λυπηθεί και να βάλει το χέρι του».

Κοντολογίς, παίρνουν τις θέσεις των νατοϊκών αναλύσεων, που είναι θέσεις με πολιτικό κίνητρο και πολιτικές επιδιώξεις και στοχεύσεις και τις κάνουν θεμέλια για την ανάλυσή τους.

Και δεν σταματούν εκεί. Παίρνουν και θέσεις των… συναδέλφων τους, Ουκρανών αξιωματικών του ΝΑΤΟ και τις κάνουν κι αυτές θέσεις μιας τάχα… αντικειμενικής στρατιωτικής ανάλυσης.

Ας δούμε συγκεκριμένα.

1. Ξεκίνησε η Ρωσία, λέει κάποιος, με ανεπαρκείς δυνάμεις να καταλάβει μια χώρα μεγέθους Γαλλίας. Είναι σωστό αυτό; Όχι δεν   είναι!

Η Ρωσία ΔΕΝ ξεκίνησε να καταλάβει μια χώρα μεγέθους Γαλλίας. Ξεκίνησε να υπερασπιστεί τους ομογενείς της, τους Ρώσους την ταυτότητα, που βρίσκονται από το 2014 υπό τα πυρά των Ουκρανών στην ίδια τους την πατρίδα. Οι Ρώσοι ξεκίνησαν να απελευθερώσουν την Μικρή Ρωσία, εδάφη που ανήκαν πάντα σ’ αυτούς.

Οι Ρώσοι κάνουν δλδ ό,τι δεν έκανε η Ελλάδα στην Κύπρο, και όχι μόνο, όταν οι ελληνικοί πληθυσμοί υφίσταντο τα ίδια.

Ας σημειώσουμε δε ότι, εμείς, με τη στάση μας αυτή, απονομιμοποιούμε, και τώρα και αναδρομικά, το δικαίωμα που έχουμε από το διεθνές δίκαιο να προστατεύσουμε τους ομοεθνείς μας. Ενώ, την ίδια, στιγμή ο Ερντογάν όχι μόνο δεν κάνει το ίδιο αλλά αντίθετα κατοχυρώνει αυτό «το δικαίωμά του» με λόγια και με έργα.

Τούτου δοθέντος, η Ρωσία, ΔΕΝ χρειαζόταν στρατό για να καταλάβει μια χώρα σαν τη Γαλλία. Επιπλέον, ο στρατός αυτός ερχόταν να βοηθήσει και να βοηθηθεί από τον νεαρό στρατό των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονμπάς όπως και των πολιτοφυλακών που δημιουργούνταν και στις τέσσερις περιοχές.

Το ΝΑΤΟ έχει κάθε λόγο να  θέλει να παρουσιάσει τη Ρωσία ως χώρα που εισβάλλει. Κι ακόμα περισσότερο να «τεκμηριώσει» στα μάτια της δυτικής κοινής γνώμης ότι η Ρωσική Αρκούδα, πάνοπλη, είναι έτοιμη να μας καταπιεί. Το παλιό παραμύθι δλδ της Σλαβικής απειλής με άλλο περιτύλιγμα.

Αν δεν το κάνει αυτό, ούτε κάποια νομιμοποίηση θα πετύχει ούτε και θα μπορέσει καμουφλάρει τους πραγματικούς στόχους και τις πραγματικές επιδιώξεις της ενάντια στη Ρωσία.

Εμείς όμως, που δεν κάνουμε προπαγάνδα νατοϊκή και πολύ περισσότερο τα συμφέροντά μας ΔΕΝ ταυτίζονται με εκείνα του ΝΑΤΟ, δεν έχουμε λόγο να… αναμεταδίδουμε στην ελληνική γλώσσα τους αγγλοαμερικανικούς κρωγμούς.

Η Ρωσία δεν θέλει επ’ ουδενί να παρουσιαστεί ως επιθετική προς την Ευρώπη. ΔΕΝ θέλει να συσπειρώσει εναντίον της όλους εκείνους που το ΝΑΤΟ θέλει να συσπειρωθούν. Αντίθετα θέλει να μετατρέψει τις δικές τους εσωτερικές αντιθέσεις, στην αρχή σε κάποιες διαφοροποιήσεις και ουδετερότητες τύπου πχ Ουγγαρίας, και στη συνέχεια, αν είναι δυνατόν, σε κυρίαρχες. Το έχει ξανακάνει αυτό η Ρωσία, στα χρόνια πριν τον Β’ Π.Π. και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία.

Δεν απαιτούμε από τους αναλυτές αυτούς να γίνουν περισσότερο σοφοί απ’ ό,τι είναι. Απαιτούμε να διαβάσουν την σχετική φιλολογία του πολέμου η οποία, μάλιστα, έχει μεταφραστεί στα ελληνικά.

Όταν μια χώρα έχει πετύχει ένα τόσο μεγάλο κατόρθωμα που την εξύψωσε στην Ιστορία και διαπαιδαγωγεί γενιές μ’ αυτό, είναι διπλό λάθος να το αγνοούμε. Πρώτα γιατί ήδη υπάρχει μέσα στη στρατηγική της χώρας αυτής και έπειτα γιατί το εξαιρούμε από τη δική μας, αν και έχουμε την ιστορική πείρα να μη το αγνοήσουμε.

 

2.     Σε άλλο σημείο, λέει ο στρατηγός, πως ο πόλεμος αυτός είναι πόλεμος χαρακωμάτων και πόλεμος θέσεων. Επικαλείται μάλιστα και τον συνάδελφό του τον… Ζαλούσνι(!)

Μα τι θα πει ο Ζαλούσνι όταν έχει τάξει στους Νατοϊκούς ότι θα προελάσει μέχρι την… Κριμαία, ότι θα συντρίψει τις στρατιές της Ρωσίας και θα την οδηγήσει στην ατιμωτική συνθηκολόγηση;

Κι ενώ παίρνει, ο δικός μας νατοϊκός στρατηγός, τις δικαιολογίες του Ζαλούσνι ως τεκμήρια, ταυτόχρονα αγνοεί το στοιχείο ότι από τη δεκαετία του ’60, ναι από τα Σίξτις, στο αμυντικό δόγμα της Ρωσίας υπάρχει το στοιχείο της αποφυγής συγκέντρωσης μεγάλων δυνάμεων σε έναν χώρο.

Οι Ρώσοι, λόγω της τεράστιας πολεμικής πείρας, (φρόντισαν οι δυτικοί να την… προικίσουν πλουσιοπάροχα!)  της ανάλογης στρατιωτικής παράδοσης και φιλολογίας αλλά και της πολύ καλής  αξιοποίησής της, είναι μαστόροι στη συγκέντρωση μεγάλων δυνάμεων σε όποιο σημείο της επικρατείας τους θέλουν. Αλλά αυτό θέλουν και οι εχθροί τους. Αυτό θέλανε και οι Γερμανοί στην αρχή του πολέμου, στα 1941, για να ξεμπερδέψουν μια και καλή με τη μάζα και τον όγκο του αντίπαλου στρατού. Για να νικήσουν πριν ο αντίπαλος καταφέρει να ανεβάσει την πολεμική του κινητοποίηση στο ανώτατο επίπεδο και πριν μετατρέψει την οικονομία του σε πολεμική.

Οι Ρώσοι μπορούν να παρατάξουν όπως φαίνεται και όπως οι ίδιοι λένε, εικοσιπέντε (25) εκατομμύρια στρατιώτες. Αλλά συμφέρει, και πολιτικά, και οικονομικά και στρατιωτικά, κάτι τέτοιο;

Ναι! Συμφέρει, όχι τους Ρώσους αλλά το ΝΑΤΟ! Γιατί το ΝΑΤΟ ξέρει ότι ΔΕΝ θα ξεχυθούν στην Ευρώπη οι Ρώσοι μ’ αυτόν τον στρατό όπως ξεχύθηκε ο Νετανιάχου στη Γάζα. Θα στέκει εκεί και θα τρώει τα έτοιμα ενώ δεν θα παράγει. Οι υπόλοιποι εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους θα καταπονούνται, η οικονομία, αργά ή γρήγορα, θα υποστεί το ίδιο, για να καταλήξει εκεί που την κατέληξε ο Ψυχρός Πόλεμος. Την ίδια στιγμή η Ρωσία θα εμφανίζεται στον «πολιτισμένο κόσμο» ως μια μεγάλη Βόρεια Κορέα. Θέλει, λοιπόν, η συλλογική Δύση να σύρει τη Ρωσία σε μια τέτοια πολεμική πανστρατιά όχι για να τη νικήσει στα πεδία των μαχών, πράγμα που έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να κάνει, αλλά για να την  καταπονήσει και να την γονατίσει όπως το έκανε και πριν στον Α’ Ψυχρό Πόλεμο. Οι δικοί μας αναλυτές παίρνουν μέρος σ’ αυτή την οικονομικο-στρατιωτική πολεμική προσπάθεια. Έκαστος εφ’ ω ετάχθη!

 

3.     Τι είναι όμως αυτός ο πόλεμος; Χαρακωμάτων, θέσεων και «μικρός» πόλεμος σε ένα μεγάλο μέτωπο 1.000 χιλιομέτρων;

Ο πόλεμος αυτός είναι πόλεμος απ’ όλα. Με τον τρόπο τους παίρνουν μέρος ΚΑΙ τα πυρηνικά όπλα.

Ναι, παίρνουν μέρος για πρώτη φορά στην ιστορία έστω κι αν ακόμη δεν έχει εκραγεί ούτε μια οβίδα από τα «τακτικά πυρηνικά»! Κι όταν μια ανάλυση αυτό το αγνοεί, εκεί πρέπει ο Θεός να βάλει το χέρι του.

Είπαμε παραπάνω ότι, από το ’60 υπάρχει το δόγμα στους Ρώσους για την αποφυγή συγκέντρωσης μεγάλων δυνάμεων. Αυτό δλδ που έγινε στο Κουρσκ τέτοιες μέρες του 1943, όπου συγκεντρώθηκαν 1.100.000 Ρώσοι και τα ανάλογα μέσα και άλλοι 1.000.000 Γερμανοί με τα δικά τους μέσα, δεν πρόκειται να ξαναγίνει. Αυτό δεν το μάθαμε τώρα αλλά το ξέρουμε από την δεκαετία του ’60. Ήμουν παιδί και γέρασα!

Και δεν θα ξαναγίνει γιατί, από τότε, υπήρχε η αυξημένη, ασύμμετρα, παρατήρηση έναντι της απόκρυψης.

Υπήρχε και το 1943 αυτό το στοιχείο αλλά δεν ήταν τόσο ασύμμετρο. Μπορούσαν τότε, με τις επιχειρήσεις παραπλάνησης, να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Σήμερα μπορούν πολύ λιγότερο.

Δεν είναι όμως μόνο αυτό το στοιχείο, η παρατήρηση. Είναι και τα όπλα τεράστιας ισχύος. Τότε, το ’60, υπήρχαν μόνο τα πυρηνικά. Τώρα όμως υπάρχουν και πλήθος τακτικών πυρηνικών και ακόμα «χειρότερα» πυραυλικά και γενικά εναέρια όπλα (ντρόουνς και βόμβες) που μπορούν να πλήξουν μεγάλους σχηματισμούς στις θέσεις συγκέντρωσής τους.

Λέω «χειρότερα» γιατί τα πυρηνικά δυσκολεύουν στην χρήση τους και μάλιστα σε εδάφη που είναι «ημέτερα». Αλλά τα διαφόρων τύπων συμβατικά όπλα, κάθε άλλο από δυσκολίες παρουσιάζουν. Τώρα κιόλας με τις βόμβες ολίσθησης ξεσκαρτάρουν τα άφθονα αποθέματά τους.

Εφόσον λοιπόν, κανένας από τους αντιπάλους δεν μπορεί να προβεί σε μεγάλες συγκεντρώσεις, για να αποφύγει τέτοια χτυπήματα, αναγκαστικά ο πόλεμος «μικραίνει».

Μικραίνει δε τόσο έως ότου να καταλήξει, στο Κουρσκ του σήμερα, σε… αντάρτικο πόλεμο! Διότι αυτό κάνει ο τακτικός στρατός των Ουκρανών στο Κουρσκ του 2024. Αντάρτικο κάνει. Μικρές ομάδες των 10 ενόπλων που ελίσσεται γρήγορα και απροκαθόριστα σε μια μεγάλη έκταση έχοντας ως βάση εξόρμησης έναν ευέλικτο (σε όλα) θύλακα. Αυτό μας λένε όλες οι πληροφορίες αυτό μάς λένε και οι αναλύσεις τον ίδιων των νατοϊκών ότι δεν θα μπορέσουν να κρατήσουν τον χώρο αυτό, αυτό μάς λέει και ο Ζελέσνυ όταν διακηρύσσει ότι «δεν προτίθεται» να τον κατακτήσει. Όταν ένας στρατός δεν μπορεί να εδραιωθεί και να αντιτάξει σταθερή άμυνα σε έναν χώρο, σημαίνει αναγκαστικά ότι κάνει αντάρτικο αγώνα με ό,τι αυτό συνεπάγεται αλλά δεν ομολογείται.

4.    Παραπάνω είπαμε ότι είναι πόλεμος «απ’ όλα». Είναι λοιπόν και πόλεμος θέσεων και ελιγμών και μικρών ή μεγάλων διεισδύσεων, και πόλεμος περικυκλώσεων. Την ίδια στιγμή που στο Ζαπορόζιε «παγώνει», στο Ποκρόσκ «υπερθερμαίνεται». Ενώ στο Χάρκοβο ξεκινάει γρήγορα και προχωρεί, μετά από λίγο, «βιδώνεται» και ακινητοποιείται.

Θα γίνει και πόλεμος μεγάλων ελιγμών και μαζικών προελάσεων. Δεν έχει τελειώσει ακόμα. Ας μη βιαζόμαστε όπως βιάζεται ο Ζαλούσνι και τώρα βρίσκεται στο Λονδίνο πρέσβης.

Αυτό που καθόρισε και καθορίζει το τι είδους πόλεμος είναι και τι μορφές παίρνει, δεν είναι η ανεπάρκεια των δυνάμεων και των μέσων.

Είναι ανοησία να το ισχυρίζεται αυτό κάποιος τριάντα μήνες μετά την έναρξη των επιχειρήσεων. Ποιοι συγκρούονται και αλέθονται τόσους μήνες στα χίλια χιλιόμετρα μετώπου; Οι ανεπαρκείς δυνάμεις και τα μέσα;

Και ο μεν Ζαλούσνι έχει λόγους σοβαρούς να κλαψουρίζει ότι δεν έχει επαρκή μέσα προκειμένου να λάβει κι άλλα. Εμείς όμως αν συνεχίσουμε να σκεφτόμαστε έτσι θα χάσουμε απ’ τους Τούρκους πριν καν πέσει τουφεκιά.

Ο πόλεμος παίρνει τις μορφές του από το είδος των επιχειρήσεων που είναι σε θέση να διεξαγάγει ο έχων την στρατηγική πρωτοβουλία αντίπαλος. Κι αυτός είναι οι Ρώσοι. Ποτέ δεν την έχασαν. Ακόμα κι όταν την παραχώρησαν εσκεμμένα το περσινό καλοκαίρι για τη διαβόητη «αντεπίθεση». Αυτό έχει ξεκαθαριστεί πλέον. Και πριν το λέγαμε και μετά το εξήγησαν οι ίδιοι.

Πρόκειται για άλλο ένα ιστορικό παράδειγμα που οι νατοϊκοί αγνοούν και μάλιστα μπρος στο νέο Κουρσκ. Όταν ένα έθνος έχει τιμή του και καμάρι του την ικανότητα να προβαίνει σε τέτοια στρατηγήματα  και όταν διαπαιδαγωγεί μ’ αυτά γενιές και γενιές, τότε μπορεί, και να τα επαναλάβει, και να τα επαναλάβει με επιτυχία, και να τα τελειοποιήσει και να τα τροποποιήσει σε κλίμακα και μεθόδους και, πολύ περισσότερο, να τα κάνει εργαλεία – όπλα τόσο των ενόπλων μαχητών όσο και των αόπλων που μάχονται στην οικονομία των μετόπισθεν.

Ποιος είναι ο κύριος στρατηγικός σκοπός των Ρώσων στην Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση;

Η απελευθέρωση και η προσάρτηση των τεσσάρων επαρχιών.

Ποιος είναι ο δευτερεύον στρατηγικός στόχος;

Η καταστροφή της Ουκρανίας ως αξιόμαχης δύναμης στο υπογάστριο της Ρωσίας και των συμμάχων της.

Ο δευτερεύον στόχος προέκυψε σε δεύτερο χρόνο. Αυτό έδειξαν και οι ανεπιτυχείς διαπραγματεύσεις της Κωνσταντινούπολης. Οι Ρώσοι ήλπιζαν ακόμα κι όταν ήταν έξω από το Κίεβο, ότι μπορεί ο πόλεμος να αποφευχθεί. Εφόσον όμως προέκυψε, έστω και σε δεύτερο χρόνο, τώρα έχει γίνει βασική προϋπόθεση για την επίτευξη του κύριου στρατηγικού στόχου. Και ακόμη περισσότερο, μετά την βοήθεια που παρέχει αφειδώς η Δύση, μετά και το ίδιο το σημερινό Κουρσκ, το καθήκον αυτό μεγαλώνει, κυριαρχεί και καταλήγει στην τελική εξόντωση του καθεστώτος του Κιέβου και την παράδοση άνευ όρων.

Τώρα βρίσκεται το Κίεβο στην θέση του Βερολίνου.

Θα συνεχίσει λοιπόν, το άλεσμα των ενόπλων δυνάμεων της Ουκρανίας και των συμμάχων της στις «μάχες χαρακωμάτων» από τις «ανεπαρκείς δυνάμεις» των Ρώσων.

Είναι δε τόσο «ανεπαρκείς» αυτές οι δυνάμεις που από την αρχή έχουν απελευθερώσει το 20% της ουκρανικής επικράτειας και το μεγαλύτερο ποσοστό του αντικειμενικού τους σκοπού. Των τεσσάρων δλδ περιοχών που προσάρτησαν τον Σεπτέμβριο του 2022. Δεν ξέρουμε πόσο είναι αυτό το ποσοστό ακριβώς γιατί σκοπίμως και κατ’ εξακολούθησιν οι Δυτικοί αναλυτές το αποκρύπτουν.

Αυτό το «άλεσμα» είναι που επιβάλλει τη μορφή του πολέμου ως «μάχες χαρακωμάτων». Αυτό σε συνδυασμό με την αντίστροφή του.

Οι Ρώσοι θέλουν να «αλέσουν» αλλά με το όσο το δυνατόν μικρότερα «αλεστικά». Γι’ αυτό δεν βιάζονται. Μόλις βρουν ισχυρή αντίσταση, λένε οι ίδιοι οι μαχητές τους, υποχωρούν και παραδίδουν την πρωτοβουλία στο πυροβολικό, συμβατικό και πυραυλικό, όπως  και στις βόμβες.

Από αυτή την μορφή του πολέμου, μόνο τη Δύση βλέπουμε να εξαντλείται και όχι τη Ρωσία. Μόνο την Ουκρανία βλέπουνε να καταστρέφεται και όχι τη Ρωσία.

 

5.    Και πάλι για το Κουρσκ.

Θα πει κανείς, «μα το Κουρσκ δεν καταστρέφεται τώρα;»

Θα ισχυριστώ ότι το Κουρσκ καταστρέφεται λιγότερο απ’ ό,τι έχει καταστραφεί η Μαριούπολη ή η Αβνίιβκα ή το Αρτιόμοφσκ. Διότι, Ρωσία είναι κι αυτά. Τώρα για μας, πάντα γι’ αυτούς.

Λένε οι νατοϊκοί, επιδιώκοντας να αβαντάρουν προπαγανδιστικά τους ναζήδες του Κιέβου, ότι οι Ρώσοι αιφνιδιάστηκαν εκεί.

Δεν μπορούν να το αποδείξουν και δεν είναι αυταπόδεικτο.

Ακριβώς εκεί που η Ιστορία έχει προηγηθεί. Εκεί που εφάρμοσαν σε γιγαντιαία κλίμακα την εσκεμμένη παραχώρηση της πρωτοβουλίας στον αντίπαλο. Κανείς δεν μπορεί να αποδείξει ότι οι Ρώσοι δεν σκέφτηκαν αυτό το παιδαριώδες. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί στα σοβαρά ότι δεν είχαν δυνάμεις για να καλύψουν το «άνοιγμα» αυτό. Κανείς δεν μπορεί αποδείξει ότι κανένας δεν σκέφτηκε ότι «μπορεί να μπουν». Ότι αυτό το σκέφτηκαν για το διπλανό Μπέλγκοροντ και δεν το σκέφτηκαν για το Κουρσκ, από το οποίο Κουρσκ είχαν γίνει κάμποσες επιθέσεις (πυραυλικές και άλλες) προς το Σούμι και όλο, από πολύ καιρό, κάτι συζητάνε, κάτι αναμένουν και, εν πάση περιπτώσει, δεν είναι στα… Ουράλια αλλά στην πρώτη-πρώτη γραμμή.

Και εν πάση περιπτώσει, γιατί κάποιος σκέπτεται ότι την πάθανε οι Ρώσοι και όχι ότι την πάθανε οι Ουκρανοί και οι Βρετανοί πάτρωνές τους;

Τι συμφέρει τους Ρώσους εν προκειμένω; Η επέκταση του μετώπου!

Αυτό το πέτυχαν στο Χάρκοβο με τον συγκεκριμένο τρόπο. Έκριναν ότι έπρεπε να επιτεθούν και συγκέντρωσαν τις ανάλογες δυνάμεις για την επίθεση. Αιφνιδίασαν!

Μετά απ’ αυτό η επανάληψη του αιφνιδιασμού ήταν μάλλον αδύνατη με τον ίδιο ή παρόμοιο τρόπο. Αντέστρεψαν, λοιπόν, τα πράγματα και πέτυχαν αιφνιδιασμό ανάλογο, ίσως και μεγαλύτερο, με τον αντίθετο τρόπο. Η ουσία είναι ότι επεξέτειναν το μέτωπο τη στιγμή που εκείνοι το χρειάζονταν περισσότερο και ο εχθρός ΔΕΝ το χρειαζόταν καθόλου!

Τι σόι «τακτική επιτυχία» είναι αυτή στρατηγέ μου;

Όλοι καταλαβαίνουν πια ότι 20.000 επίλεκτοι ναζήδες σήμερα, να καταδιώκονται στο Κουρσκ όπως οι ναζήδες του 1943, είναι μεγάλη χαρά για τα προελαύνοντα στρατεύματα στην κατεύθυνση του Ποκρόφσκ…

 

Όλα θα αποσαφηνιστούν από την εξέλιξη του πολέμου και των επιχειρήσεων.

Εκείνο που ξέρουμε όμως είναι ότι εδώ και πολύ καιρό η Ρωσία έχει κάθε συμφέρον και κάθε λόγο να θέλει να μεταβάλει την «Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση» σε γενικευμένο πόλεμο. Σε πόλεμο που θα νομιμοποιεί την κατάλυση του καθεστώτος της Ουκρανίας και την παράδοση άνευ όρων.

Η επιμονή να θυμίζουν ότι ο Ζελένσκι δεν έχει πλέον νομιμοποίηση ως πρόεδρος είναι ένα από αυτά τα ενδεικτικά στοιχεία. Οι συζητήσεις που γίνονται μέσα στην ίδια τη Ρωσία αυτό επιμαρτυρούν: Να τελειώνουμε!

Και το τελείωμα μόνο με έναν τρόπο μπορεί να γίνει. Ημίμετρα δεν χωρούν. Εκεί οδήγησε την κατάσταση η άθλια ΝΑΤΟϊκή πολιτική.

Και θα το πω ωμά για να γίνει αντιληπτό.

Κάθε άνθρωπος που θέλει την ειρήνη και την ελευθερία, θα πρέπει να ελπίζει στην πλήρη και τελεσίδικη συντριβή του καθεστώτος του Κιέβου!

Οτιδήποτε οδηγήσει, μη γένητο, στη διάσωσή του, θα συντηρήσει μια μεγάλη αιτία καταστροφής της Ευρώπης μέσα στην ίδια την Ευρώπη.

Η Ουκρανία διατηρήθηκε ως τέτοια εστία πολλούς αιώνες ακόμα και σε ειρηνικές περιόδους. Τώρα, με τους πολεμοκάπηλους τους Κιέβου και του ΕυρωΑτλαντισμούς θα γίνουν όλα χειρότερα. Κι αν σήμερα ο Ζελένσκυ και ο Ζαλούσνι… μοιράζουν πολεμικά καθήκοντα στους Ευρωπαίους και μάλιστα σε αυστηρό τόνο, φανταστείτε τι θα συμβεί αν μετά απ’ όλα αυτά δεν πληρώσουν τις συνέπειες των πράξεών τους αλλά αντίθετα διασωθούν και γίνουν ομοτράπεζοί μας.

Τότε δεν θα πηγαίνουμε στην Κάσο με τουρκικό διαβατήριο, όπως φοβούνται μερικοί τώρα, αλλά δεν θα πηγαίνουμε καθόλου αν δεν μάς δώσει βίζα το Κίεβο…

 

6.    Άλλο ένα σημείο που οι Έλληνες νατοϊκοί στρατηγοί αντιπαρέρχονται είναι το ζήτημα των ρωσικών εφεδρειών. Ας ελπίσουμε ότι δεν κάνουν το ίδιο για τις ελληνικές εφεδρείες.

Κάποιοι μάλιστα, στον πρώτο χρόνο του πολέμου επαναλάμβαναν κατά κόρον το παραμύθι του ΝΑΤΟ ότι η Ρωσία… ξέμεινε από πυραύλους(!) Τόσο στρατηγικοί είναι οι στρατηγοί μας!

Οι Ρώσοι και όλοι οι λαοί της ΕΣΣΔ είναι διαπαιδαγωγημένοι, από την εποχή της Επανάστασης και του Εμφυλίου Πολέμου, στην ανάγκη των εφεδρειών, στην ανάγκη δημιουργίας τέτοιων εφεδρειών και παραπέρα στην ανάγκη απόκρυψή τους.

Αυτή η φιλολογία είναι έντονη, φαίνεται ακόμα και από τον πλέον αδαή, αρκεί να έχει διαβάσει στοιχειωδώς ό,τι έχει μεταφραστεί στα ελληνικά από την απείρως μεγαλύτερη φιλολογία σε όλες τις γλώσσες των λαών  της μεγάλης χώρας.

Ο στόχος της δημιουργίας κάθε είδους εφεδρειών είναι βέβαια στρατιωτικός στόχος, είναι  όμως και πολιτικός και οικονομικός.

Υπάρχει σε όλα τα πολιτικά κείμενα. Σε όλα τα οικονομικά στοιχεία. Σε όλες τις αφηγήσεις και της λογοτεχνικές προσεγγίσεις των συνταρακτικών γεγονότων που συντάραξαν τον κόσμο όχι μόνο εκείνες τις «10 ημέρες» αλλά και τα 100 επόμενα χρόνια.

Τούτου δοθέντος, τι μπορεί να περιμένουμε από τους Ρώσους;

Πρέπει να περιμένουμε εκπλήξεις! Οι Ρώσοι έχουν ήδη και φτιάχνουν κι άλλες, εφεδρείες. Δημιουργούν εφεδρείες αλλά και τρόπους που παράγουν εφεδρείες!

Ξέρουν να μετατρέπουν τις εφεδρείες των αντιπάλων σε δικές τους δευτερεύουσες εφεδρείες.

Ξέρουν να καταστρέφουν τις εφεδρείες των αντιπάλων όταν δεν μπορούν να τις μετατρέψουν σε έμμεσες και δευτερεύουσες εφεδρείες δικές τους.

Και ακόμα περισσότερο ξέρουν να αποκρύπτουν, και τις εφεδρείες και τον τρόπο δημιουργίας και συγκρότησής τους.

Τέλος ξέρουν να τις διαθέτουν αυτές τις εφεδρείες. Δημιουργούν σχέδια διάθεσης των εφεδρειών αυτών αλλά και διοικήσεις διάθεσης των εφεδρειών.

Να περιμένετε, λοιπόν, κι άλλες εκπλήξεις στρατηγοί μου!

 

7.     Τέλος να πούμε και κάτι για το μήκος του μετώπου.

Πόσο είναι το μέτωπο; Χίλια, χίλια πεντακόσια, δυο χιλιάδες χιλιόμετρα;

Πώς το υπολογίζουμε; Και, κυρίως, πότε το υπολογίζουμε; Το 2022; Το καλοκαίρι του 2023; Το καλοκαίρι του 2024; Διαστέλλεται τάχα με τη ζέστη και συστέλλεται ανάλογα με το κρύο;

Και παρά πέρα. Κάθε πότε το μετράμε το μέτωπο; Διότι άλλο ήταν το μήκος του χθες το βράδυ κι άλλο σήμερα το πρωί. Αυτό φαίνεται απλώς αν κοιτάξει κανείς τις ενημερώσεις του Ινστιτούτου για την Μελέτη του Πολέμου.

Δεν θα ήταν λάθος να πούμε ότι το μήκος του μετώπου είναι… άπειρο! Κατά την λογική της θεωρίας του Χάους που τεκμηριώνει ότι το μήκος των ακτών της Αγγλίας είναι επίσης άπειρο.

Πόσο είναι είναι το μέτωπο, π.χ., στο Κουρσκ, όπου δεν υπάρχει μέτωπο; Μπορεί κανείς ν’ αθροίσει το μήκος του μετώπου που ελέγχει κάθε «ολιγομελής ομάδα των δέκα οπλιτών», η οποία,  δρα στην περιοχή;

Πόσο μήκος έχει το μέτωπο σε έναν κατωκοιμένο χώρο όπως το Μπαχμούτ πχ, ή η Αβντίιβκα;

Πόσο μήκος έχει το μέτωπο πριν την κατάληψη της… Νέας Υόρκης και πόσο μετά;

Δεν είναι λοιπόν χίλια ή χίλια πεντακόσια τα χιλιόμετρα του μετώπου αλλά πολύ περισσότερα. Εάν δε υπολογίσουμε το μέτωπο και στην τρίτη του διάσταση, καθ’ ύψος δλδ, που οφείλουμε να το κάνουμε πλέον με τον ειδικό ρόλο των ιπτάμενων όπλων, τότε θα χάσουμε εντελώς τον λογαριασμό.

Επομένως, ο υπολογισμός των δυνάμεων γίνεται με άλλα «μέτρα και σταθμά» από αυτόν που κάνουν οι φιλολογούντες στρατηγοί.

Αξίζει δε προσέξουμε ακόμα μια «ιδιοτροπία» του μετώπου που οι δικοί μας αναλυτές αντιπαρέρχονται. Παραδόξως, βέβαια, γιατί αυτή αποτυπώνεται στους χάρτες του ISW.

Εκεί, στους χάρτες αυτούς, αποτυπώνονται τρεις (3) γραμμές μετώπου. Τρεις αλλεπάλληλες γραμμές. Σημειώνουν δλδ τρεις (3) διαφορετικές ποιότητες ελέγχου του χώρου των δύο (2) διαστάσεων.

Εάν δε είναι κανείς παρατηρητικός, θα διαπιστώσει, στην πρόοδο του χρόνου, ότι οι «κινήσεις» των συνδέονται, αλληλεπιδρούν και αλληλοκαθορίζονται.

Η πρώτη σημειώνει την πρώτη προέλαση των Ρώσων.

Η δεύτερη σημειώνει τον οριστικό έλεγχο του εδάφους.

Η Τρίτη σημειώνει την οχύρωση του εδάφους, την οχύρωση και ασφάλιση του απελευθερωμένου εδάφους! Διότι αυτός είναι ο αντικειμενικός τους σκοπός. Να ελέγξουν απόλυτα τον χώρο που ελευθερώνουν.

Η πρόοδος, λοιπόν, της τρίτης γραμμής είναι αυτή που «επιτρέπει» στην πρώτη να επιταχύνει ή να επιβραδύνει την δική της κίνηση προς τα μπρος.

Κι εκεί είναι πολύ συντηρητικοί οι Ρώσοι.

Βέβαια, υπάρχουν και οι στρατηγοί και τα επιτελεία για να αποφασίζουν ανάλογα με την εκάστοτε διαμορφούμενη κατάσταση σε συνδυασμό με τη στρατηγική κατεύθυνση.

Τώρα τελευταία και στις περισσότερες περιοχές αυτές οι τρεις (3) γραμμές έχουν έρθει πάρα πολύ κοντά η μια στην άλλη…

Παρακολουθείστε τις. Έχουν πολύ ενδιαφέρον.

Έχουν και εκπλήξεις…