Μη τολμήσετε...

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

9 Ιανουαρίου του 2012, έγραψα ένα κείμενο για το νεκροταφείο του χωριού και δημοσιεύτηκε στον “Ελεύθερο Λόγο”. Στο πρώτο μέρος του έγραφα:

«Χάρη στη τεχνολογία των υπολογιστών όλοι, τώρα πια, μπορούμε να κοιτάμε από ψηλά. Κι όταν κοιτάς από ψηλά και σου φαίνεται η γη σαν ζωγραφιά γρήγορα αντιλαμβάνεσαι ότι ο τόπος είναι το πρόσωπο του τρόπου.

Είναι ένα σκίτσο, μια ζωγραφιά, μια εικόνα κάποιου τρόπου ζωής. Το “πώς” είναι ο τόπος δείχνει το “τι” είναι η κοινωνία που πατάει πάνω του. Με λίγη προσοχή από τον παρατηρητή μπορεί το “πώς” του τόπου να δείξει το “τι” της κοινωνίας που προηγήθηκε. Της κοινωνίας, ενδεχομένως και των κοινωνιών, που κάποτε έζησαν, πρόκοψαν, ήκμασαν και τώρα πια χάθηκαν από τα όμματα των αδιάφορων και χρησιμοθηρικών...θηρίων της εποχής μας.

Δεν θα ήταν υπερβολή να πω, κυρίως για να προκαλέσω εποικοδομητικά, ότι το νεκροταφείο είναι το πιο όμορφο σημείο του χωριού. Ήταν πάντα κι εξακολουθεί και είναι! Το παλιό του κομμάτι εννοώ φυσικά και όχι το καινούργιο.

Από τη μια μεριά, γιγάντια κυπαρίσσια. Ευθυτενείς, σε στάση προσοχής, μαυροφορεμένοι φύλακες. Σε πυκνές γραμμές, ο ένας δίπλα στον άλλον. Με τις ρίζες τους ν΄ αρδεύονται στο χωριό μας το κεκοιμημένο. Σκιάζοντες δικαίους και αμαρτωλούς, πλούσιους και πένητες, βασιλείς και στρατιώτες. Γνωρίζοντες “τις ο πλούτος, το κάλλος, η ισχύς και η ευπρέπεια”.

Το παλιό κομμάτι, τόπος “άναρχα δομημένος”, πλην όμως τρόπος ήπιος, τόπος αναψύξεως, τρόπος να προσεγγίζεις τον θάνατο μέσα από τη ζωής και τη ζωή μέσα από τον θάνατο.

Από την άλλη μεριά, την πίσω (από την εκκλησία) μεριά, το “ιπποδάμειο” σχέδιο να διευθετεί τον κρανίου τόπο. Όλοι οι κεκοιμημένοι μας συμπολίτες, στη σειρά, σε ζυγούς, τους οποίους δεν δύνανται πλέον να λύσουν στους αιώνες. Περιμετρικά κάτι “πεθαμένα” κυπαρισσοειδή, άλλα αντ' άλλων, με τα ξασπρισμένα τους κλαράκια παριστάνουν τα όρια, παριστάνουν τη φύση, παριστάνουν το πένθος.

Κι απορεί κανείς. Τι κάνει μια κοινωνία τόσο α-νόητη ώστε να μη μπορεί καν να μιμηθεί ό, τι καλό κληρονόμησε; Η ανάγκη για πιο πολύ χώρο; Μα ποιος μας είπε ότι βάζοντας τα μνήματα σε ζυγούς κερδίζουμε χώρο; Ποιος μας είπε ότι βγάζοντας από μέσα τα κυπαρίσσια θα χωρέσει περισσότερους; Ποιος μας είπε ότι αυτό που βλέπουμε είναι μόνο αυτό που βλέπουμε;»

Τον τελευταίο καιρό υφέρπει ύπουλα και ανησυχητικά μια “συζήτηση” για τα κυπαρίσσια του παλιού τμήματος του νεκροταφείου. Χθες την άκουσα ακόμη μία φορά.

“Είναι βρομιά τα κυπαρίσσια”, “λερώνονται οι τάφοι”, “μόνο τα μέσα να κοπούν, τα γύρω γύρω δεν πειράζει”, “όλες(sic) οι γριές έχουνε σπάσει τα γόνατά τους” επειδή δεν έχουν χώρο να περάσουν ανάμεσα στα μνήματα και χτυπάνε στα μάρμαρα και στις γωνίες!

Στην καλύτερη περίπτωση πρόκειται για τα “χρησιμοθηρικά θηρία” που κάνω λόγο “προφητικά” στο κείμενο του '12. Στη χειρότερη περίπτωση πρόκειται για θηρία που έχουν βάλει στο μάτι τα πανέμορφα και αιωνόβια αυτά μνημεία του χωριού μας. Δεν μας ενδιαφέρει και πολύ από τι κινούνται και που αποσκοπούν. Ένα μόνο έχει σημασία: Να βρουν το χωριό όλο απέναντί τους αν επιχειρήσουν να αγγίξουν έστω και ένα ...κυπαρισσόμηλο!

Ευθύς εξαρχής ξακαθαρίζω:

1. Τα κυπαρίσσια βρίσκονται εκεί αιώνες. Ενδεχομένως και πριν της συστάσεως του νεκροταφείου δεδομένου ότι εκεί ευρίσκετο μοναστήρι, του Αγίου Νικολάου, όπως αναφέρουν οι γραφές. Αν το νεκροταφείο δημιουργήθηκε, σύμφωνα με το διάταγμα του Όθωνα για τα νεκροταφεία, στα μισά του 19ου αιώνα, τα κυπαρίσσια δεν αποκλείεται να είναι πολύ παλαιότερα. Μια επιστημονική χρονολόγηση θα μας έβγαζε από την απορία και θα συνέβαλε στην διερεύνηση της ιστορίας του τόπου. Αντί γι' αυτό κάποιοι απεργάζονται την κοπή τους...ίσως για να μετρήσουν τους κύκλους και να κάνουν έτσι τη χρονολόγηση(!)
2. Τα κυπαρίσσια πια έχουν ενσωματωθεί στο κεκοιμημένο χωριό, είναι μέρος του οργανικό, έχουνε στους χυμούς τους το...DNA των προπατόρων μας. «Ευθυτενείς, σε στάση προσοχής, μαυροφορεμένοι φύλακες. Σε πυκνές γραμμές, ο ένας δίπλα στον άλλον. Με τις ρίζες τους ν΄ αρδεύονται στο χωριό μας το κεκοιμημένο. Σκιάζοντες δικαίους και αμαρτωλούς, πλούσιους και πένητες, βασιλείς και στρατιώτες. Γνωρίζοντες “τις ο πλούτος, το κάλλος, η ισχύς και η ευπρέπεια”».
3. Μαζί με τις απείρου κάλλους εκκλησίες του Αγίου Ιωάννη του Πρόδρομου και της Αγίας Παρασκευής διαμορφώνουν την πιο ιστορική και την πιο καλαίσθητη “γωνιά” του χώρου. Μαζί με τον Άγιο Νικόλαο, διαμορφώνουν το ιερότερο σημείο του χώρου. Δεν θα ήταν άσκημα, σκεπτόμενοι το μέλλον, να φροντίζαμε, από τώρα, και για την ενοποίηση του χώρου! Αν η αρχαία Τανάγρα είναι ιερός χώρος λόγω της ιστορίας της, οι τρεις αυτές εκκλησίες είναι ιερότερες,  και λόγω της ιστορίας τους και λόγω του ότι εμείς δεν είμαστε παιδιά των παππούδων μας, των αρχαίων, αλλά είμαστε παιδιά των πατέρων μας, των Βυζαντινών και των Ματαβυζαντινών.
4. Κανείς δεν έχει, αρμοδιότητα, δικαίωμα, εξουσία, να τα πειράξει! Κανείς! Όσα δέντρα κι αν έχει φυτέψει, όσες υπηρεσίες και αν έχει προσφέρει, όσο κι αν μας έχει “σώσει”. Ούτε δημοτικός άρχων ούτε εκκλησιαστικός ούτε ζωντανός ούτε “πεθαμένος”. Και η αναφορά μόνο στην κοπή, και η “συζήτηση” από μόνη της, είναι ιεροσυλία!
5. Βρομιά δεν είναι τα κυπαρίσσια. Βρομιά είναι οι βέβηλες σκέψεις, οι πράξεις, η ματαιοδοξία των συγχωριανών μας που έκαμαν “παλάτια” εκεί που δεν ξεχωρίζει ο πλούσιος απ' τον φτωχό και βασιλιάς από τον στρατιώτη. Έκαμαν “παλάτια”καταπατώντας τον χώρο των άλλων ακόμη και του παρακείμενου αδελφού τους. Στο τέλος σπάγανε τα φέρετρα γιατί δεν τους “έπαιρνε” στη στροφή. Και εν πάση περιπτώσει, αν είναι “βρομιά” τα φύλλα των κυπαρισσιών είναι και των πλατάνων και των άλλων δέντρων του χωριού. Τι πρέπει να κάνουμε; Να τα κόψουμε όλα επειδή “λερώνουν” τις αυλές μας, τα μπαλκόνια μας και τους δρόμους μας; Και τι θα αφήσουμε; Τα αυτοκίνητα και τους όζοντες δερμάτινους χυτώνες μας;
6. Αν μας λείπει χώρος σήμερα δεν οφείλεται στα καημένα τα κυπαρίσσια που μένουν απολύτως ακίνητα από καταβολής αλλά στην “κινητικότητα”της “αναπτυγμένης” μας κοινωνίας που συσσώρευσε τόνους μαρμάρων και τσιμέντου. Η θεραπεία της αρρώστιας λοιπόν δεν βρίσκεται στο να κάνουμε κι άλλο χώρο για τους ανθρώπους των μαρμάρων αλλά στην αντίσταση σ' αυτούς και στις μαρμάρινες ορέξεις τους.
7. Ό, τι προκύπτει από τα κυπαρίσσια είναι πεντακάθαρα κυπαρισσόφυλλα και κυπαρισσόμηλα, το ιδανικότερο δηλαδή “υλικό” για έναν τόπο ένθα οι δίκαιοι αναπαύονται. Δεν είναι κακό, είναι καλό. Δεν είναι βρόμα αλλά ευωδία. Δεν είναι κάτι που πρέπει να “καθαριστεί” αλλά είναι κάτι που πρέπει να κοσμεί και να θάλλει, οπού ό,τι υπάρχει “χους ει και εις χουν απελεύσει”.
8. Ακόμη κι αν κοπούν τα κυπαρίσσια ο χώρος δεν θα μεγαλώσει αφού θα εξακολουθούν να υπάρχουν οι ρίζες τους. Βρίσκονται βαθειά μέσα στη γη και κυριολεκτικά είναι προσκεφάλια των κεκοιμημένων. Κι επειδή δεν φαντάζομαι ότι θα βάλουν μπολντόζες για να “ανοίξουν” τον χώρο, ξεριζώνοντας και ξεθεμελιώνοντας, “κάτι μου λέει” ότι δεν τους κόφτει ο χώρος αλλά στο μάτι έχουν βάλει τη ξυλεία, η οποία ανέρχεται σε πολλούς τόνους!
9. Πρέπει να μάθουμε όλοι, μερικοί περισσότερο, ότι υπάρχουν πράγματα ιερά κι απαραβίαστα. Ότι αυτά τα “πράγματα” δεν μπορεί να τα πειράζει κανείς. Ότι όχι μόνο δεν είναι λογικό αλλά ότι δεν είναι και ωραίο να τα πειράζουμε. Ότι ζούμε πιο καλά μαζί τους παρά χώρια τους ακόμη κι αν μας δημιουργούν επιπλέον “προβλήματα” και μας “κουράζουν”. Ότι αφού υπάρχουν πριν από μας και καθόλου δεν εμπόδισαν την δική μας “ανάπτυξη” καλό είναι να τα αφήσουμε εκεί που βρίσκονται για να τα βρουν και οι άλλοι μετά από μας.
10. Να του πιαστεί το χέρι και να το έχει κουλό όποιος τολμήσει να αγγίζει τα κυπαρίσσια του νεκροταφείου! 

                    21 Δεκεμβρίου 2016

Ένα κείμενο του Απρίλη του 1944 προαναγγέλλει τον "Δεκέμβρη"

Ο ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ Ο ΛΑΟΣ

εφημερίδα “Ο Εκδικητής”

όργανο της V Ταξιαρχίας Αττικοβοιωτίας-Ευβοίας (ΕΛΑΣ)

9 Απριλίου 1944 αριθμός φύλλου 16 Τιμή δραχμές 5000

( Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας)

Η Αγγλία και η Αμερική ξεπούλησαν τη Βαλκανική στη Ρωσία,καθορίστηκαν τα Βαλκάνια σαν ζωτικός ρωσικός χώρος.

Νέο βιολί του Γκαίμπελς αυτό, που ζαλισμένος από τις τελευταίες ήττες των λεφουσιών του Χίτλερ σκούζει σαν κουκουβάγια πάνω σε χαλάσματα.

Από κοντά η γκεσταπίτικη προπαγάνδα ηχεί σαν κύμβαλο αλαλάζον, για τα αυτιά των γκαβωμένων τυφλοκωφαλάλων, τον άλλο πλάγιον ήχο.

Οι Άγγλοι, όταν θ'αποβιβαστούν στην Ελλάδα, θα χτυπήσουν το ΕΑΜ, γιατί είναι το ίδιο το κομμουνιστικό κόμμα,θα χρησιμοποιήσουν γι' αυτό το σκοπό τους τους γερμανοβούλγαρους τσολιάδες κι έτσι θα βρουν ευκαιρία να σωθούν όλα τα καθάρματα που σήμερα δολοφονούν τον μαχητή τίμιο Ελληνικό Λαό.

Αυτός ο δεύτερος πλάγιος ήχος είναι το αγαπημένο τροπάρι όλων εκείνων των καμουφλαρισμένων

γκεσταπίτικων οργάνων που με διάφορους τίτλους εμφανίζονται σαν αγγλόφιλες μέχρι λιγοθυμίας οργανώσεις, ΠΕΑΝ, Π, ΡΑΝ, Χ, Ψ και η Σάρα και η Μάρα και το κακό συναπάντημα, να τα μέσα που χρησιμοποιούν οι Γερμανοβούλγαροι για να κρατούν μια μάζα ανθρώπων στην αδράνια, στο ραγιαδισμό, στην αντίδραση.

Έτσι κρατούν τους περισσότερους αξιωματικούς στα καφενεία,στα σαλόνια, στο Πολυτεχνείο,και στους φούρνους της Αθήνας.Άλλους υπαλλήλους, πιστούς ραγιάδες στο σκελετομένο και βρυκολακιασμένο κρατικό μηχανισμό, εμπόρους, διανοούμενους, νοικοκυραίους φοβισμένους, μακριά απ'τη μεγάλη μάζα, την πλειοψηφία του Ελληνικού λαού, που καθοδηγημένη από το ΕΑΜ, μάχεται τον αγώνα της λευτεριάς.

Αυτούς τους παραπλανημένους Έλληνες έχουμε χρέος να τους διαφωτίσουμε,να τους σώσουμε,να τους τραβήξουμε απ' το μονοπάτι της αδιαφορίας, που οδηγεί στην κατηφορική λεωφόρο της προδοσίας.

Δεν πρόκειται ποτέ οι αγγλικές δυνάμεις να χτυπήσουν τον ΕΛΑΣ!

Κι αν πρωτοπόρα μάζα μέσα στο ΕΛΑΣ είναι κομμουνιστές, όμως το ίδιο το Λονδίνο σε εκπομπή του βροντοφωνάζει:

“είναι προς αιωνίαν τιμήν του ΚΚΕ”γιατί πρώτο αυτό έριξε όλες του τις δυνάμεις στον εθνικό αγώνα. Μα στην Ελλάδα δεν γίνεται αγώνας κομμάτων. Γίνεται πανεθνικός αγώνας για το ξεσκλάβωμα και για την αυριανή αληθινή δημοκρατία.

Τη μέρα που οι συμμαχικές δυνάμεις θ' αποβιβαστούν στην Πατρίδα μας, μέρα που εμείς τη λαχταρούμε περισσότερο από όλους τους κυρίους που κάθονται στα σπίτια τους ήσυχοι κι αμέριμνοι, τη μέρα αυτή της αποβίβασης, οι συμμαχικές δυνάμεις θα συνεργαστούν στενά και θα δράσουν συνδιασμένα με τη μοναδική μάχιμη ελληνική δύναμη,  τον ΕΛΑΣ.

Τη μέρα της λευτεριάς ούτε οι Άγγλοι ούτε οι Ρώσοι ούτε κανείς ξένος θ' αναμιχτεί στη ρύθμιση των εσωτερικών προβλημάτων του τόπου μας.

Ο Λαός αυτός και μόνο θα πει τη γνώμη του.

Ο Λαός που προχωρεί γοργά στο έργο του, που πολεμώντας τον Γερμανοβούλγαρο καταχτητή, χτίζει ταυτόχρονα το οικοδόμημα της Λαοκρατίας.

Όπως το '21 στην Επίδαυρο η “εν Άστρει”, βγάζει το όργανο της θέλησής του, το “Εθνικό Συμβούλιο”που θα καθοδηγεί την κυβέρνησή του την ΠΕΕΑ.

Κανείς δεν θ'αναμιχτεί στα εσωτερικά μας, ούτε ο αήττητος Κόκκινος Στρατός, ούτε η δοξασμένη Αγγλική αρμάδα.

Ο λαός θα χτίσει στα ερείπια της Πατρίδας, θα κρίνει τους μαχητές, τους αδρανείς, τους πλανημένους, τους προδότες.

Ο Λαός και κανείς άλλος.

Σχόλια στο ως άνω κείμενο του Γιώργου Μιλτ. Σαλεμή, από την πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό περιοδικό "Αντίφωνο" 4 Δεκεμβρίου 2009

....Η ημερομηνία της κυκλοφορίας -9 Απριλίου 1944-μας λέει πάρα πολλά ενδιαφέροντα πράγματα.

• Μας λέει ότι πρέπει στοιχειοθετήθηκε και να τυπώθηκε αρκετές μέρες πριν αλλά οπωσδήποτε μετά την 10η Μαρτίου που είναι η μέρα συγκρότησης της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης(ΠΕΕΑ),δηλ. της Κυβέρνησης του Βουνού.
• Μας λέει επίσης ότι ήδη έχουν προκηρυχθεί εκλογές για την ανάδειξη Εθνικού Συμβουλίου, εκλογές όπου οι εκλέκτορες του Συμβουλίου θα βγουν σε λίγες μέρες (23 Απριλίου 1944) από την ψήφο ενός εκατομμυρίου οκτακοσίων χιλιάδων (1.800.000 ψηφοφόρων που προσέρχονται στις κάλπες κρυφά και με κίνδυνο. Ψηφίζουν για πρώτη φορά οι γυναίκες και οι νέοι άνω των δεκαοκτώ χρονών!!!
• Μας λέει ακόμα ότι ο Κόκκινος Στρατός έχει μόλις βγει από τα σύνορα της ΕΣΣΔ και έχει εισβάλλει μαχόμενος στη φιλοναζιστική Ρουμανία από τις 27 Μαρτίου του '44, ενώ στα βόρεια του μετώπου ακόμα δεν έχει εκδιώξει τους κατακτητές από τα εδάφη της.
• Μας λέει ότι δεν έχει γίνει ακόμα η απόβαση στη Νορμανδία. Ότι δεν έχει γίνει η συμφωνία του Λιβάνου (17-20 Μαΐου) και άρα δεν υπάρχει ενιαία ελληνική κυβέρνηση μέσα και έξω από την Ελλάδα.
• Μας λέει ακόμα ότι η Γιάλτα θα γίνει σχεδόν ένα χρόνο μετά αφού οι “Τρεις Μεγάλοι συνέρχονται στη Κριμαία στις 4-11 Φλεβάρη του 1945.

Και ιδού το θαύμα!!!

“Υπάρχει” στις 9 Απριλίου του 1944 “το πνεύμα της Γιάλτας” χωρίς τη Γιάλτα(!) Χωρίς να έχει γίνει ακόμα η συνάντηση των ηγετών των τριών συμμαχικών χωρών Αγγλίας-ΗΠΑ-ΕΣΣΔ(!)

Προφανώς πρόκειται για χωροχρονική ανομαλία, την οποία προκάλεσε εφαρμόζοντας, πρώτος αυτός τη θεωρία της Σχετικότητας, ο Γκέμπελς και, η οποία, του επέτρεψε να δει το σχετικό χαρτάκι με τα ποσοστά του Τσώρτσιλ και να ενημερώσει εγκαίρως τον δυστυχή ελληνικό λαό για την τύχη που τον περιμένει(!) Κάποιες αβλεψίες του Γκέμπελς στα ποσοστά των “σφαιρών επιρροής”, ικανές να τον οδηγήσουν στο λάθος να θεωρεί ότι όλα τα Βαλκάνια μαζί με την Ελλάδα , πουλήθηκα από τους Αγγλοαμερικανούς στου Ρώσους, ελέγχονται ως μη αξιόλογες, ως μη ικανές να ανατρέψουν την ουσία του θέματος(!)

Αλλά, το ακόμα μεγαλύτερο θαύμα αναδύεται από τις παρακάτω σειρές όπου περιγράφεται σαφώς και οκτώ(8) μήνες πριν, το σχέδιο των Εγγλέζων να χτυπήσουν τον ΕΛΑΣ αμέσως μόλις αποβιβαστούν στην Ελλάδα!

Είναι ακόμα ένα χωροχρονικό άλμα του γκεμπελισμού, με μεγαλύτερη επιτυχία αυτή τη φορά(!)

Η επιτυχία αυτή προφανώς οφείλεται στο ότι συμμετείχαν στο χωροχρονικό ταξίδι Χίτες, Ταγματασφαλείτες κλπ.

Οι “Έλληνες”συνεργάτες των Γερμανών, ήξεραν από τις αρχές του 1944 τις διαθέσεις των Εγγλέζων και “ζύμωναν” θεωρίες τέτοιες που θα παρέλυαν κάθε διάθεση του λαού για να λύσει μόνος τα προβλήματά του, μακριά από τους ξένους δυνάστες. Ταυτόχρονα, οι θεωρίες αυτές, έδιναν διέξοδο στους ποικίλους συνεργάτες των Γερμανών, τους συσπείρωναν και τους έκαναν ακόμα πιο άγριους και φονικούς. Σκοπός τους ήταν η εκκαθάριση του εδάφους. Όσο ποιο πολλούς σκότωναν επί Γερμανών τόσο μικρότερο πρόβλημα θα αντιμετώπιζαν επί Εγγλέζων.

Έτσι εξηγούνται οι μαζικές εκτελέσεις και τα μπλόκα (200 κομμουνιστές της Καισαριανής, Κοκκινιά κλπ) που λαμβάνουν χώρα ακόμα και τις παραμονές της αποχώρησης των Γερμανών.

Την κατάσταση αυτή την αντιλαμβάνεται η σύνταξη της εφημερίδας της Ταξιαρχίας και αναγκάζεται να απαντήσει προσεκτικά, με ένα άρθρο στην τρίτη σελίδα, προσπαθώντας να θέσει το ζήτημα αλλά και να μην το διογκώσει τόσο ώστε να προκληθεί επεισόδιο ανάμεσα στο ΕΑΜ και στους Εγγλέζους.

Και λέμε “αρχές” του '44, γιατί πιστεύουμε ότι θα πρέπει να είχε “διαρρεύσει”αυτή η θεωρία αρκετές μέρες πριν ο αρθρογράφος θεωρήσει την θεωρία αυτή άξια απάντησης. Λαμβάνοντας υπ' όψιν τις συνθήκες, θεωρούμε ακριβές να προσδιορίσουμε ως χρόνο γέννησης της εν λόγω θεωρίας, τις αρχές του 1944. Ενδεχομένως και νωρίτερα.

Συνεπώς: το άρθρο του “Εκδικητή”με τον τίτλο “Ο Λαός και μόνο ο Λαός”, αξιολογείται από τον υπογράφοντα, ως μοναδικό ιστορικό ντοκουμέντο, όπου:

1. Καταρρακώνεται η θεωρία της “συμφωνίας της Γιάλτας” αφού το περιεχόμενό της προϋπήρχε, της σύσκεψης των Μεγάλων στην Κριμαία, ως προπαγανδιστικό τερτίπι που προσπαθούσε να κλονίσει την εμπιστοσύνη μεταξύ των αντιναζιστικών δυνάμεων και να επισείσει το φόβο του Κομμουνισμού ώστε μετά να δικαιολογηθεί κάθε αντιλαϊκή ενέργεια.
2. Με αδιαμφισβήτητο τρόπο αποδεικνύεται η συνωμοσία που εξυφαίνονταν τότε ανάμεσα στους συνεργάτες των Γερμανών και στους Εγγλέζους. Μπορεί τα Δεκεμβριανά να μη δικαιώνουν τον συντάκτη για την αισιοδοξία του αλλά τον δικαιώνουν για την ακρίβεια της πληροφορίας, του ρεπορτάζ, όπως θα λέγαμε σήμερα.
3. Καταρρακώνει και στέλνει “αδιάβαστους” όλους εκείνους που τότε και τώρα ισχυρίζονται ότι ο Δεκέμβρης του '44 ήταν μια “σταλινική ανταρσία”.
4. Αντιθέτως, αποκαλύπτεται μεγαλοπρεπώς, η συνεπής πατριωτική στάση του ΕΑΜ το οποίο ενώ η εκδοχή της επέμβασης των Εγγλέζων όχι μόνο δεν μπορεί ν' αποκλεισθεί αλλά καθίσταται πλέον πιθανή, ενώ έχει την εξουσία στην Ελεύθερη Ελλάδα, με μια γενναία αυθυπερβατική πολιτική πράξη, διεκδικεί μιαν ενιαία δημοκρατική κυβέρνηση εθνικής ενότητας για όλους τους Έλληνες, μέσα και έξω από την Ελλάδα, προσβλέποντας στην αποφυγή της αιματοχυσίας. Με όλα αυτά στο νου τους, οι αντιπρόσωποι του ΕΑΜ προσέρχονται στον Λίβανο και συνάπτουν συμφωνία με όρους καταφανώς αναντίστοιχους με τον υπάρχοντα συσχετισμό δυνάμεων και αδυναμιών.
5. Αποκαλύπτει ποιοι είναι εκείνοι που είχαν συμφέρον από μια τέτοια εξέλιξη και ποιοι ήταν εκείνοι που κινούνταν δραστήρια για την υλοποίηση της. Ποιοι,δεκαέξι μήνες πριν τελειώσει ο πόλεμος, με το ένα χέρι συνέπρατταν με τον κατακτητή στις σφαγές και στις λεηλασίες, και με το άλλο χέρι σχεδίαζαν το μέλλον με τους καινούργιους αφέντες τους. Γίνεται σαφές, για μια ακόμα φορά, ότι οι συνεργάτες των Γερμανών, βλέποντας το μέλλον τους σκοτεινό, “πιάνουν τα προζύμια”με τα νέα αφεντικά για να δικαιώσουν το τραγούδι που τραγουδάει, στο ρυθμό του “γιούπι-για-για”, ο λαός της Αθήνας, τον Δεκέμβρη του '44:

“τα κορίτσια που' χαν πρώτα Ιταλούς

τα κορίτσια που'χαν πρώτα Γερμανούς

τώρα έχουν Εγγλεζάκια με κοντά παντελονάκια

κι από πίσω ένα σύνταγμα Ινδούς*”.

Το άρθρο “Ο Λαός και μόνο ο Λαός” δημοσιεύεται σήμερα για πρώτη φορά στο Αντίφωνο και γι' αυτό το ευχαριστούμε από καρδιάς.

Η διάσωση και η ψηφιοποίηση του ντοκουμέντου οφείλεται στο ΑΣΚΙ.

Ευχαριστούμε λοιπόν και το ΑΣΚΙ και τους ακούραστους ανθρώπους του. Χάρη σ' εκείνους μπορούμε να έχουμε σήμερα στην οθόνη μας, το άρθρο που κάποιοι ανώνυμοι Έλληνες έγραψαν και τύπωσαν στις σκληρές συνθήκες της ναζιστικής κατοχής.

Σε αυτούς τους ανώνυμους Έλληνες αφιερώνεται και σε όλους τους μαχητές της V Ταξιαρχίας του ΕΛΑΣ Αττικοβοιωτίας που με την παρουσία τους και με την απουσία τους με συντροφεύουν εδώ και μισό αιώνα. 

* σημείωση της 7 Δεκεμβρίου 2016: Όταν λέμε "Ινδοί" εννοούμε Ινδοί Σιχ. Τμήματά τους, αποβιβάστηκαν στην Ελλάδα (Θεσσαλονίκη, Πειραιά) ως τμήματα του Αγγλικού Στρατού. Είναι σαν κι αυτούς που σήμερα χτίζουν τον λατρευτικό τους χώρο στις παρυφές του Σχηματαρίου και στα "σύρματα" της 114 Πτέρυγας Μάχης, σε ιδιόκτητο χώρο. Στον άλλο χώρο, δίπλα στον πρώτο, επί ενοικείω, έχουν το ναό τους άλλοι Ινδοί. Σιχ κι αυτοί που όμως αποσχίστηκαν από τους πρώτους. Αυτά για να ξέρουμε τι λέμε.

Άθλα επί Πατρόκλω

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Μια μάχη....τιτάνων, μαίνεται γύρω από την τέφρα του Φιδέλ Αλεχάνδρο Κάστρο Ρους! Ο Τζήμερος και ο Πορδοσάλτες, ο Λοβέρδος και ο Πάσχων Μανδραβέλης, ο Μπογδάνος και ο Τσεκούρας, η Σάρα, η Μάρα και το Κακό Συναπάντημα, όλοι μαζί, εξορμούν να μας...”εξηγήσουν τ' όνειρο” και να επανανοηματοδοτήσουν το Κουβανέζικο εγχείρημα αποδομώντας και “απομυθοποιώντας” τον Φιδέλ. Νομίζουν ότι, αν πάρουν τα όπλα του Αχιλλέα θα νικήσουν μια για πάντα το “κακό”, τον Σοσιαλισμό.

Οι σύντροφοι του Φιδέλ, όλοι όσοι εμπνεύστηκαν από το ακατάβλητο σθένος, εκείνου και της ομάδας των επαναστατών που ηγήθηκε του εγχειρήματος, όλοι όσοι ονειρεύτηκαν έναν καλύτερο κόσμο, μια κοινωνία όπου ΟΛΟΙ θα μαθαίνουν γράμματα, θα σπουδάζουν, θα εργάζονται και θα οικοδομούν το μέλλον των παιδιών τους σύμφωνα με τα δικά τους μυαλά κι όχι με τα συμφέροντα των αποικιοκρατών και ιμπεριαλιστών που ελέγχουν το σύνολο σχεδόν του παγκόσμιου πλούτου, ΌΛΟΙ εκείνοι, προαμύνονται λυσσαλαία του νεκρού ήρωα. Νομίζουν ότι, αν χάσουν τα όπλα του Αχιλλέα το σοσιαλιστικό τους όραμα θα υποστεί μιαν ακόμη ήττα.

Φόρεσε τα όπλα του, τα πρώτα όπλα του Αχιλλέα, ο αδερφικός του φίλος και μπήκε στη μάχη σαν την θύελλα. Κι αφού έσωσε τα πλοία των Αχαιών και κυνήγησε τους Τρώες μέχρι τα τείχη τους, μετά από θεϊκή παρέμβαση του Έλληνα(!) θεού του φωτός(ω λαλά!), του Απόλλωνα, και μετά από ένα πρώτο πισώπλατο χτύπημα και ένα δεύτερο από τον...αντιήρωα Έκτορα, ο Πάτροκλος, που όλοι νόμιζαν πως είναι ο Αχιλλέας, πέφτει νεκρός!

Οι Τρώες χύμηξαν να πάρουν τα όπλα του καθώς νόμιζαν ότι εκείνα είναι που του δίνουν το...συγκριτικό πλεονέκτημα, όπως θα έλεγε ο κάθε μέσος φιλελές της σήμερον. Μετά από σκληρή μάχη και νέο λουτρό αίματος, γύρω από έναν νεκρό αυτή τη φορά, -τελείως “αντιπαραγωγικό”, αν κάνει κανείς στα γρήγορα μιαν ανάλυση “κόστους-οφέλους”- τα όπλα περιέρχονται στα χέρια των εχθρών αλλά το σώμα, που ήταν όχι μόνο το μεγαλύτερο αλλά και το ιερό διακύβευμα, μένει στα χέρια των συντρόφων. Εκείνοι θα το φέρουν στα πλοία, στον Αχιλλέα, για να τιμήσουν τον ηρωικό νεκρό κατά πως του πρέπει. Επειδή όμως προείχε μια άλλη δουλειά πρώτα, η τιμωρία του Έκτορα, η Θέτις φρόντισε για τη διατήρηση του νεκρού σώματος ως την ώρα της καύσης.

Η καύση και η απόδοση τιμών στον ήρωα δεν μπορούσε, κατά τα μυαλά του Αχιλλέα, να λάβει χώρα όσο ο Έκτορας ήταν ζωντανός. Κι όταν τον σκότωσε, με την αξία του και χωρίς θεϊκή παρέμβαση, και αφού τον...διέσυρε σε όλο το μήκος των τειχών της Τροίας, μόνο τότε, έστησε την νεκρική πυρά και άρχισε τις σχετικές προετοιμασίες. Πρώτα έκοψε τα μαλλιά του και τ' απίθωσε στα χέρια του νεκρού, τάμα που είχε κάνει στον Σπερχειό, όταν με το καλό γυρνούσε στην Πατρίδα....

Κι εκεί μοιρολογώντας θα ΄μεναν ως να βουτήξει ο γήλιος,

αν ο Αχιλλέας στον Αγαμέμνονα σιμάθε δέ μιλούσε:

« Εσένα, γιε του Ατρέα, τι Αργίτικο το ασκέρι πάνω απ᾿ όλους

πιο πρόθυμα γρικά᾿ το κλάμα τους καιρός να σταματήσει.

Απ᾿ την πυρά να φύγουν πρόσταξε και να γνοιαστούν το γιόμα,

καί τούτα εμείς θα τα φροντίσουμε, που το νεκρό αγαπούμε

πιότερο απ᾿ όλους μ᾿ ας καθίσουνε μαζί μας κι οι ρηγάδες.»

Κι ο πρωταφέντης Αγαμέμνονας, το λόγο του γρικώντας,

γοργά σκορπάει στα καλοζύγιάστα. καράβια όλο τ᾿ ασκέρι.

Κι όσοι είχανε την έγνοια απόμειναν και σώριαζαν τα ξύλα.

Πυρά, μάκρος καί φάρδος, σήκωσαν ως εκατό ποδάρια·

και βαλαν το νεκρό κατάκορφα με πικραμένα σπλάχνα.

Στεφανοκέρατα, στριφτόζαλα πλήθος έγδερναν βόδια,

κι αρνιά παχιά, κι ως τα συγύρισαν μπρος στην πυρά, τους παίρνει

το πάχος ο Αχιλλέας ο αντρόψυχος, και το νεκρό σκεπάζει 

κεφάλι ως πόδια, και τρογύρα του στοιβάζει τα κορμιά τους.

Σταμνιά γεμάτα μέλι κι άλειμμα στοιβάζει ακόμα δίπλα

στο νεκροκρέβατό του, κι έριξε μες στην πυρά με βιάση

τέσσερα αλόγατα αψηλόλαιμα, βαριά θρηνολογώντας.

Κι από τα εννιά σκυλιά που εθρέφουνταν στου ρήγα το τραπέζι

παίρνει διαλέγει δυο, κι ως τα 'σφάξε, μες στην πυρά τα ρίχνει,

μαζί τα δώδεκα αρχοντόπουλα των Τρωών των αντρειωμένων,

σφαγμένα απ᾿ το χαλκό του, κι έβραζαν τα φρένα του απ᾿ το φόνο.

Κι ως έβαλε φωτιά ακατάλυτη στα ξύλα να φουντώσουν,

σέρνει φωνή κι ανακαλέστηκε τον γκαρδιακό του ακράνη: 

«Γεια και χαρά σου πάντα, Πάτροκλε, κι ας βρίσκεσαι στον Άδη!

Να που τελεύουν όσα σου 'ταξα πιο πριν των Τρωών των γαύρων

δώδεκα γιοί, τρανά αρχοντόπουλα, σε συντροφεύουν τώρα,

κι όλα τα τρώει η φωτιά· τον Έχτορα, το γιο του Πρίαμου, μόνο

δε θα τον φάει η φωτιά· τον φύλαξα για να τον φαν οι σκύλοι!»

(Ιλιάς, ραψωδία Ψ, μετάφραση Κακριδή-Καζαντζάκη)

Πάνω στη θράκα και τις στάχτες της νεκρικής πυράς, κι αφού φύλαξαν τα λείψανα του Πατρόκλου στην τεφροδόχο όπου θα αναμείνουν κι εκείνα του Αχιλλέα όταν κι εκείνου έρθει η σειρά ωσονούπο, ο γυιος του Πηλέα διοργανώνει αγώνες με οκτώ αγωνίσματα και αθλοθετεί πλούσια δώρα όχι μόνο για τους νικητές αλλά και για όλους τους συμμετέχοντες...Αυτά είναι τα “άθλα επί Πατρόκλω”!

Καθώς κλείνει, δηλαδή, ο κύκλος των μεγάλων κοινωνικών επαναστάσεων του 20ου αιώνα, ακριβώς εκατό χρόνια μετά, ένας νέος γύρος αγώνων μας καλεί και ένα νέο πεδίο δόξης λαμπρό μας περιμένει. Τα “άθλα” είναι πολύτιμα και θα απομενηθούν σε όλους όσους πάρουν μέρος.

Όσο για τα όπλα του Αχιλλέα; Τα πρώτα όπλα, για την ακρίβεια, τα πήραν οι Τρώες. Ωστόσο τούτο δεν τους έσωσε από το κακό. Ούτε ο Έκτορας γλύτωσε απ' του αντροφονιά τα χέρια ούτε η Τροία από των “Δαναών τα δώρα”. Ο Αχιλλέας δεν μπορούσε, φυσικά, να μείνει ξαρμάτωτος. Ο Ήφαιστος, κούτσα κούτσα, έσπευσε να του φτιάξει καινούργια, καλύτερα και λαμπρότερα απ' τα πρώτα. Ιδιαίτερα φρόντισε την ασπίδα του. Κι εκεί ιστόρησε τις “οδηγίες” για έναν καινούργιο κόσμο.

Τα όπλα αυτά, όταν ήρθε η ώρα, πέρασαν στα χέρια του Οδυσσέα. Όχι του Αίαντα. Έτσι αποφάσισαν οι Αχαιοί και δημοκρατικότατα ψήφισαν επί τούτου. Όχι η δύναμη του Αίαντα αλλά η πολυμήχανη μήτις του Οδυσσέα, έπρεπε να φέρει τα ένδοξα άρματα! Εκεί θα είχαν την μέγιστη αποτελεσματικότητα!

Ό,τι πολύτιμο και ό,τι ιερό υπάρχει στη θυσία τόσων ηρώων, στον αγώνα τόσων εκατομμυρίων ανθρώπων για να “δουν θεού πρόσωπο”, βρίσκεται μέσα στις...τεφροδόχους...

«τα πιο μεγάλα μας τα κατορθώματα

μεσ' τις πέτρες και τα χώματα»

Κι αυτά τα χώματα, ως γνωστόν, δεν μπορεί να μας τα πάρει κανείς!

Αν μας άφησαν, οι θεοί και οι ηρωές,  μια κάποια “κληρονομιά”, εκείνη δεν είναι τα άρματά τους αλλά η δυνατότητα να φτιάξουμε τα δικά μας, πολύ καλύτερα από τα δικά τους, και να τα χειριστούμε πιο επιδέξια από εκείνους.

Όταν οι άλλοι έκαναν απεργίες και διαδηλώσεις, οι επαναστάτες του 20ου αιώνα, σφυρηλατώντας τα δικά τους άρματα, έκαναν ένοπλο αγώνα και αντάρτικο, για να περάσουν μετά, όπου πήραν την εξουσία στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, δίνοντας κι εκεί τον υπέρ πάντων αγώνα.

Οι επαναστάτες του 21ου αιώνα, σφυρηλατώντας με τη σειρά τους τα δικά τους όπλα, πρέπει να περάσουν σε νέες και ανώτερες μορφές πάλης που να αντιστοιχούν και να προσομοιάζουν τόσο στον πόλεμο που διεξάγεται σε βάρος των λαών, όσο και στους στόχους, στα “άθλα”, στα έπαθλα που είναι ήδη αθλοθετημένα.

Ο μεν πόλεμος είναι οικονομικός, τουλάχιστον προς το παρόν. Κανείς δεν ξέρει πόσο θα εξακολουθήσει να είναι μόνο οικονομικός. Όσο είναι μόνο οικονομικός αλλά και για να είναι νικηφόρος όποιος άλλος πόλεμος ενσκήψει, εμείς με οικονομικά όπλα πρέπει να πολεμήσουμε. Τέτοια όπλα είναι η από τα κάτω παραγωγική ανασυγκρότηση της πατρίδας με όρους λαϊκού κινήματος.

Όπως η συγκομιδή του ζαχαροκάλαμου και του καφέ αναδείχθηκαν σε ύψιστο καθήκον της Κουβανέζικης και Νικαραγουανής επανάστασης, έτσι και τώρα η παραγωγή τροφίμων αναδεικνύεται σε βασικό όπλο των νέων αγώνων. Και όπως οι επαναστάσεις όπου στέριωσαν το οφείλουν στον εθνικοαπελευθερωτικό χαρακτήρα τους (Κούβα, ΒιετΝαμ κοκ), έτσι και πολύ περισσότερο, όσοι λαοί σήμερα σωθούν θα σωθούν με επαναστάσεις στην παραγωγή.

Επαναστάσεις, ήγουν, κινήσεις τεράστιων “μαζών”, που θα δεν θα περιμένουν το Σύστημα να τους δώσει δουλειά αλλά θα δίνουν μόνοι τους στον εαυτό τους και τους συντρόφους, όπως σε άλλες εποχές έπαιρναν τα όπλα από τους εχθρούς τους και τα έστρεφαν εναντίον τους.

Τεράστιες κινήσεις “μαζών” που θα αυτοδιοικούνται και θα αυτοοργανώνονται, τουλάχιστον στην πρώτη φάση, όχι γύρω από την εξουσία προκειμένου εκείνη η εξουσία να οργανώσει την παραγωγή αλλά γύρω από την παραγωγή που σταδιακά θα εκκαμινεύει μιαν άλλου τύπου “εξουσία”, η οποία θα συντρέχει και θα διευκολύνει την παραγωγή.

Μιαν “εξουσία” που δεν θα στηρίζεται, σε εθνικό επίπεδο, στη δυναμοκεντρική λύση των αντιθέσεων αλλά στην αντι-δυναμοκεντρική διευθέτησή τους και θα στρέφει όλη τη δύναμη κι όλο το σθένος της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού προς τους αληθινούς εχθρούς του που βρίσκονται εκτός των συνόρων και είναι οι διάφορες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που δρουν ανεξέλεγκτες όχι γιατί δεν γνωρίζουν το διεθνές δίκαιο αλλά γιατί είναι τόσο ισχυρές που μπορούν να το αγνοούν και να το ποδοπατούν.

1η Δεκέμβρη 2016

Χοσέ Λουί Γκίκας, ο Λιαταναίος της Κούβας ΙΙ

  Με τα μάτια μιας Ελληνίδας της Διασποράς

Ο Χοσέ Λουί Γκίκας με τους Κουβανούς στην Αγκόλα.
(Η φωτογραφία από το βιβλίο του Δημήτρη Παρούση, Πάρε ένα σάκο κι έλα..Κούβα)

 Ψάχνοντας περισσότερα στοιχεία για την γοητευτική ιστορία της οικογένειας των Αρβανιτών από τη Λιάτανη (Άγιο Θωμά) Βοιωτίας που βρέθηκε πριν από τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο στην Κούβα, ανακάλυψα και το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο της Ιουστίνης Φραγκούλη- Αργύρη, Ημερολόγιο Αβάνας, εκδ. Ηλέκτρα, 2008. 

Η συγγραφέας είναι Ελληνίδα της Διασποράς, έχει ζήσει όλη της ζωή στον Καναδά και οι επισκέψεις της στην Κούβα είναι αρκετές και  ανάγονται στα νεανικά της χρόνια. Η πιο πρόσφατη, γίνεται και το αντικείμενο της ταξιδιωτικής της αφήγησης. Μερικές σελίδες αφορούν τον Χοσέ Λουί Γκίκα.

  Οι διαφορές σε κάποια στοιχεία, σχετικά με χρονολογίες ή γεγονότα, που παρουσιάζονται  από το άλλο βιβλίο που αναφέρεται στον Χ. Λ. Γκίκα, (Πάρε ένα σάκο κι έλα ...Κούβα, Δημήτρης Παρούσης, εκδ. Λαγουδέρα, 2008) και παρουσιάστηκε από τούτο εδώ το μπλογκ, δεν είναι δυνατόν να αποσαφηνιστούν. 

Οπότε παρουσιάζονται όπως ο κάθε περιηγητής τις αναφέρει και ελπίζουμε κάποτε να μάθουμε περισσότερες  λεπτομέρειες και περισσότερες πτυχές αυτής της μικρής ελληνικής οδύσσειας προς τον Νέο Κόσμο, η οποία,  όπως και του Κολόμβου, βρήκε μπροστά της τις Αντίλες. 

[Σημείωση 19/12/2021: το σωστό δεύτερο επίθετο του Χοσέ είναι Παπαδέδες και όχι Παπαδέλης, όπως εξακριβώθηκε από μαρτυρίες συγχωριανών του που τον γνώρισαν και τον φιλοξένησαν.]

Ο Φιντέλ Κάστρο Ρους και...η θεία από την Αμερική

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Γράφει το τσεκουρώνυμο κοντυλοφοράκι για τον Φιντέλ, “Ο επαναστάτης που έγινε δικτάτορας”(!) Ήταν, δηλαδή, κάτι σαν τον Μπατίστα, που ανέτρεψε η Κουβανέζικη Επανάσταση, ή κάτι σαν τον Βιντέλα ή σαν τον Πινοσέτ ή σαν τον Σομόζα, που ανέτρεψαν οι Σαντινίστας(!) Δεν είναι ο μόνος. Από κοντά “χιλιάδες” ζωντόβολα που μετράνε το ανάστημά τους με τα λάικ του f/b και τους βγαίνει αρκετό για να συμβάλουν στο “θάψιμο”, την “αναθεώρηση” και την “αποδόμηση”του Κάστρο. Εκ του μακρόθεν και μετά θάνατον(!)


Δεν αντιλαμβάνονται, μέσα στην τόση αυταρέσκεια, την ανοησία τους ούτε και το μέγεθός της.... Λες και ο δικτάτορας μπορεί να είναι επαναστάτης....Λες και ο δικτάτορας μπορεί να επιβιώσει μετά από εξήμισι εκατοντάδες δολοφονικές απόπειρες από τους καλύτερους δολοφόνους του σύμπαντος κόσμου...Λες και ο δικτάτορας μπορεί να επιβιώνει επί έξι δεκαετίες μέσα στο στόμα του λύκου που υποστήριξε ΟΛΕΣ τις ανά τον κόσμο δικτατορίες των ημερών μας. Λες και ένας δικτάτορας μπορεί να επιβιώνει μετά την πτώση του σοσιαλιστικού εγχειρήματος και αυτής της ίδιας της Σοβιετικής Ένωσης....Λες και ένας δικτάτορας μπορεί να λέγεται Φιντέλ Κάστρο Ρους!


Το χειρότερο όμως, πολύ φοβάμαι, δεν είναι αυτό. Είναι ότι πρέπει να συμβιβαστούμε με την ποιότητα της σκέψης τους και να την κουβαλήσουμε μαζί μας σε όποια και όσα εγχειρήματα κοινωνικής αλλαγής θα επιχειρήσουμε από δω και πέρα. Φοβάμαι πως η βλάβη τους είναι ανήκεστος και δεν παίρνει γιατρειά. Οπότε θα πρέπει να την κουβαλάμε μέχρι την κορυφή κι αυτή να επιμένει να γυρίσει εκεί απ’ όπου ξεκίνησε...


Πως ν’ αφήσεις πίσω σου, όταν ολάκερος ο καπιταλισμός φλέγεται, την κατάκοιτη...γριά θεία, που δεν εννοεί να καταλάβει ότι δημοκρατία δεν είναι το κομματαρχιλίκι ή , έστω, οι “μεγάλες πορείες” των κομματανθρώπων στα διαμερίσματα της χώρας. Ότι δεν είναι η Χίλαρι , για να μην πω ο Τραμπ, δημοκρατικοί ηγέτες επειδή “κολύμπησαν” στις μάζες των Γιάνκιδων ενάμιση χρόνο. Που δεν εννοεί να καταλάβει, η κατάκοιτη γριά θεία, ότι δημοκρατία μπορεί να είναι κάτι πολύ περισσότερο....κάτι σαν κι αυτό που λέμε εξάλειψη του αναλφαβητισμού στο σύνολο του πληθυσμού ή κάτι σαν κι αυτό που λέμε υγεία και παιδεία ΓΙΑ ΌΛΟΥΣ ή σαν κι αυτό που λέμε παλλαϊκή εξόρμηση για τη συγκομιδή του ζαχαροκάλαμου ή σαν κι αυτό που λέμε παλλαϊκή άμυνα της πατρίδας.


Δεν εννοεί να καταλάβει, η ξεμωραμένη κωλόγρια, ότι οι Μπους, πατήρ, υιός και το νεοσυντηρητικό τους “άγιο” πνεύμα, ο παπαροΚλίντον και η συμβία του, ή ο συμπαθής Ομπάμα, αλλά κι εκείνο το αρχίδι ο Σόιμπλε, ομού μετά της Μερκελίδος, δεν είναι δημοκρατικοί ηγέτες, αν μη τι άλλο, για τον υπόλοιπο κόσμο. Όταν εξοντώνουν ολάκερους λαούς είναι οι πιο στυγνοί δικτάτορες για τους λαούς αυτούς κι ας είναι οι πιο δημοκρατικοί ηγέτες για τους δικούς τους λαούς, πράγμα που δεν το πιστεύω.


Τώρα, εκείνο το άλλο, το να στέκεσαι εβδομήντα μίλια από τη Φλώριδα και να λες, εννοώντας το σαφώς, επί εβδομήντα χρόνια, “ΝΟ ΠΑΣΑΡΑΝ ΚΟΥΦΑΛΕΣ”, είναι το μέγιστο κατόρθωμα της δημοκρατίας, ακριβώς γιατί ο Αθηναίος πολίτης-οπλίτης στο Μαραθώνα, είναι πιο ελεύθερος από τον “Μεγάλο Βασιλέα”, πώς να της το εξηγήσεις και πώς να το καταλάβει; Η κατάκοιτη γριά θεία μας, είναι, βλέπεις, η θεία που περιμέναμε από την...Αμερική! Έμεινε χρόνια εκεί, από παιδί. Επέστρεψε...μέσω Ευρώπης, για να πεθάνει στον τόπο της μετά από τόσες επικλήσεις...


“Έλα...θεία στον τόπο σου και...ρέστα μη γυρεύεις”!

Όμως εγώ δεν παραδέχτηκα τη...νύχτα!

   

Τ' ανδρειωμένου τ' άρματα δεν πρέπει να πουλιόνται...

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

    Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες δύο πράγματα με εκνευρίζουν. Το ένα είναι οι αναλύσεις για το “νόημα του Πολυτεχνείου” και το άλλο είναι οι περισπούδαστες κλαψομούνικες αποφάνσεις, με το σχετικό, αριστερό ή δεξιό φρύδι σηκωμένο,....“ο ελληνικό λαός δυστυχώς δεν αντιστάθηκε στη χούντα”.

Ε λοιπόν ο ελληνικός λαός αντιστάθηκε. Στην συντριπτική του πλειοψηφία! Και τα μικρά παιδιά! Με πολλές μορφές και μεθόδους, ειρηνικές, σιωπηλές και μαζικότατες! Με τις καλύτερες συνωμοτικές οργανώσεις, τις οικογένειες, τα σόϊα και τις παρέες! 

Ο ελληνικός λαός αντιστάθηκε όπως ο Οδυσσέας και οι σύντροφοί του στη σπηλιά του Κύκλωπα. Έφαγε από μας καμπόσους αλλά δεν μας έκαμψε το φρόνημα. Τον κοροϊδέψαμε....”πως σε λένε;”....”Κανένα!”....... Φάγαμε το τυρί του...τον φαρμακώσαμε με το κρασί μας....Επιβιώσαμε μέσα στη σπηλιά.....Κάποια στιγμή του βγάλαμε το μάτι! Κρυφτήκαμε μέσα στο κοπάδι του....Βρήκαμε τον δρόμο μας μέσα από την τύφλα τη δική του.....Ο ίδιος μας άνοιξε την πόρτα της Ελευθερίας....Δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς.... Τα γκεσέμια του μας έβγαλαν από την τρύπα....Φτάσαμε σώοι στα καράβια μας....Σαλπάραμε για ένα ακόμη ταξίδι ελευθερίας....Δεν ήταν ο τόπος του Πολύφημου ο τρόπος του χαμού μας....Γλυτώσαμε από τις πέτρινες βολές του....

Κι αυτοί που λένε πως δεν αντισταθήκαμε είναι σαν τ’ αδέρφια του που δεν τον σύντρεξαν γιατί δεν πίστεψαν πως ο “Κανένας” είναι κάποιος!!! Κύκλωπες...στραβούλιακες....μονόφθαλμοι...

Βλέπουν μόνο αυτά που ακούνε και μαθαίνουν μόνο όσα τους λένε. Απορροφημένοι στις αναλύσεις για το “νόημα του Πολυτεχνείου” ακόμη να πάρουν χαμπάρι για τις προϋποθέσεις του! 

« Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. Όμως εγώ 

Δεν παραδέχτηκα την ήττα. Έβλεπα τώρα 

Πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω. 

Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.

Μιλάτε, δείχνετε πληγές αλλόφρονες στους δρόμους. 

Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σα σημαία.  

Καρφώσατε σ’ εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα 

Η πρόγνωσίς σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις. 

Εκεί, προσεχτικά, σε μια γωνιά, μαζεύω με τάξη, 

Φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο 

Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους, στολίζω 

Με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα, πλέκω 

Με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω. 

Όρθιος, και μόνος σαν και πρώτα περιμένω». 

Μανώλης Αναγνωστάκης 

Απόψε...και κάθε απόψε... πεθαίνει ο φασισμός!

Οι μύγες, οι μέλισσες και οι σφήκες (ευ-θυμο-γράφημα)

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

[Πρόλογος της 16ης Νοεμβρίου 2016.

Βλέποντας τις μύγες της πολιτικής μας και της κοινωνικής μας ζωής, να μην έχουν αφήσει σκατό για σκατό "ατρύγητο", θυμήθηκα τις σφήκες! Και τούτο εδώ το κείμενο.  Το έγραψα και το δημοσίευσα 26 Ιανουαρίου 2010, στο "Αντίφωνο". Είναι ...πρόμνημονιακό, δηλαδή. Σήμερα σχεδόν έξι χρόνια μετά είναι το ίδιο επίκαιρο! ]

Έχω κατά νου την παραβολή του Γέροντα Παΐσιου “Ο καλός και ο κακός λογισμός”.

Εκεί ο άγιος γέροντας χωρίζει τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες: σ' εκείνους που μοιάζουν με τις μέλισσες και σ' εκείνους που μοιάζουν με τις μύγες.

Επειδή ο κίνδυνος να χαρακτηρίσουν κάποιοι τον γέροντα μανιχαϊστή είναι μεγάλος θα προσπαθήσω να “στήσω” ένα τρίγωνο εισάγοντας και τις σφήκες στο παιχνίδι.

Δεν θα κινδυνεύει, στο εξής, ο λογισμός μας από το μανιχαϊστικό δίπολο αλλά θα εδράζεται σταθερά σε ένα τριλεκτικό τρίγωνο! Ως γνωστόν δια τριών σημείων ένα και μόνο επίπεδο διέρχεται.

Οι μέλισσες έχουν έναν εχθρό, τις σφήκες!
Είναι επικίνδυνος κακός εχθρός ο οποίος, όταν επι-τίθεται, αποδεκατίζει την κυψέλη.
Δεν υπάρχει τρόπος να τον αντιμετωπίσουν. Είναι τελείως ανίσχυρες οι καημένες οι μέλισσες.
Αφήνονται στο θέλημα του Θεού και στην ευφυΐα του μελισσοκόμου.
Ο μελισσοκόμος όμως είναι άνθρωπος. Δεν είναι θεός των ανθρώπων.
Μπορούμε να πούμε όμως πως μάλλον είναι και θεός των μελισσών, είναι και μέλισσα!
Θεός των μελισσών είναι γιατί μπορεί να κάνει ό,τι δεν μπορούνε οι μέλισσες.
Μέλισσα είναι γιατί μπορεί και πρέπει να κάνει ό,τι μια μέλισσα χρειάζεται για να σωθεί!
Και να τι κάνει λοιπόν ο καλός μελισσοκόμος;
Παίρνει ένα μπουκάλι του νερού πετ. Του 1,5 λίτρου, ξέρετε.
Κάνει δυο-τρεις τρύπες στις κάθετες πλευρές και μέσα βάζει ένα μπαγιάτικο ψάρι!
Το "σύστημα" αυτό το κρεμάει κοντά στην κυψέλη.
Οι σφήκες σαν τρελές πέφτουν πάνω του. Μπαίνουν μέσα, τρώνε με βουλιμία, ζουζουνίζουν ευτυχισμένες! Οι άλλες τις βλέπουν, τρέχουν κι αυτές, χωράνε όλες!

Όσο δε μπαγιατεύει το ψάρι, όσο περισσότερο όζει, τόσο οι σφήκες έλκονται από αυτό.

Η κατάσταση εξελίσσεται σε πάρτι, σε ρωμαϊκό συμπόσιο. Ένα συμπόσιο όμως που δεν έχει πόρτα εξόδου! Δεν μπορούν να βγουν έτσι όπως μπήκαν! Θα μείνουν εκεί! Πάνω τους θα πέσουν κι άλλες!
Καμιά δεν θα αντιληφθεί εγκαίρως την παγίδα. Όλες θα υποκύψουν στον πειρασμό του εύκολα

κερδισμένου "νόστιμου" φαγητού. Όλες περιτεθειμένες. Όλες πέριξ του μηδενός της του ιχθύος σήψεως!

Κάποιες από αυτές τις σφήκες θα κοιτάξουν να δουν πώς θα τη σκαπουλάρουν, πώς θα γλιτώσουν για μια ακόμα φορά. Θα αρχίσουν τις “φιλοσοφίες”, τα κηρύγματα και τις νουθεσίες προς τις άλλες σφήκες. Θα σείουν τα πτυχία τους και την αυθεντία τους. Θα απειλούν τον μελισσοκόμο.

Κάποιες θα κάνουν πως δεν τον ξέρουν και πως δεν τον είδαν ούτε τον βλέπουν.

Κάποια, εν μέσω ύβρεων, θα προσπαθήσει να πείσει τις σφήκες ότι το πρόβλημα είναι πολιτικό και ότι φταίει το μπουκάλι και το σχήμα του. Ότι αν άλλαζαν το σχήμα του μπουκαλιού τότε θα έπαυαν να είναι “όμηροι αύξοντος πρωτογονισμού”. Κατά τη θεωρία αυτή, πρωτογονισμός είναι το μπουκάλι αλλά όχι ό,τι κάνει τις σφήκες να είναι σφήκες. Μετά θα συνεχίσει να εκτοξεύει τας αράς του κατά των αποδομητών.

Κάποια άλλη σφήκα που πριν μπει στο μπουκάλι κατοικούσε στο Ψυχικό, θα ισχυρίζεται, κρούοντας τα τοιχώματα του μπουκαλιού, ότι δεν είναι σφήκα και ότι μπορεί να είναι...Δημεπώνυμη αλλά δεν είναι εκ της πλέμπας τούτης και καλά θα κάνουνε να την αφήσουν να επιστρέψει στο Ψυχικό, όπου αφού δούλεψε πολύ και έξυπνα στα νιάτα της, έχει λεφτά για φάγωμα και ότι πρέπει να ισχύσει το σύστημα LIFO (Last In First Out)-αφού μπήκε τελευταία δηλαδή πρέπει να βγει πρώτη-όπως άλλωστε έκανε πάντα.

Αμφότερες οι ως άνω σφήκες, κόβοντας και ράβοντας, συναντιόνταν σε γνωστό...Ραπτ-άδικο για σφήκες και έκαναν κριτική, μαζί με άλλες, στην εκσυγχρονιστική τάση να χρησιμοποιούνται φιάλες πετ στη συσκευασία των μεταλλικών, επιτραπέζιων έτι δε ανθρακούχων υδάτων.

Κάποια άλλη θα πεταχτεί με Χάρη και θ' απευθυνθεί δραματικά στο...Δήμο των σφηκών προτρέποντάς τες να...ελπίζουν στη “δημιουργικότητα της απελπισίας”!

Ουδόλως όμως θα αποτρέψει το κακό.

Οι σφήκες θα εξακολουθήσουν να εισρέουν στο μπουκάλι του δείμου και του φόβου. Η φιάλη θα γεμίσει υπερφίαλες σφήκες. Είναι ζήτημα Χ(Κ)ρόνου να εξοντωθούν από μόνες τους πατώντας η μία πάνω στην άλλη, όλες γαρ τέκνα του Άρεως. Πόλεμος πατήρ πάντων και πασών των σφηκών!

Ο καλός μελισσοκόμος μας θα πάρει το μπουκάλι, θριαμβευτικά θα το κοιτάξει, θα καμαρώσει τη φονική αυτή μηχανή-πολύ περισσότερο θα καμαρώσει την ευφυΐα του-και θα την πετάξει στα σκουπίδια, στο μηδέν, στο εξ ον συνετέθησαν.

Οι μέλισσές του, ήρεμες, συνεχίζουν τις εργασίες τους, ακάματες και ανίδεες για ό,τι κακό έχει συμβεί στους εχθρούς τους λίγο πιο πέρα.

Εμπιστεύονται τον μελισσοκόμο οι μέλισσες!
Αλλά και ο μελισσοκόμος τις εμπιστεύεται!Δεν ανησυχεί γι' αυτές!
Ποτέ δεν θα πάει μια μέλισσα να πέσει στην εφιαλτική φιαλώδη παγίδα.
Η μέλισσα είναι ασύμβατη με τη βρωμιά. Όχι μόνο δεν έλκεται αλλά την αποστρέφεται κιόλας.
Η μέλισσα πάει μόνο στα λουλούδια, στις ευωδιές και στα χρώματά τους που φυσικά δεν τα αντιλαμβάνεται έτσι όπως εμείς αλλά ως μήκη κύματος του Φωτός.

Τα λουλούδια είναι η προϋπόθεση αναπαραγωγής των μελισσών.
Οι σφήκες δεν πάνε ποτέ στα λουλούδια και πάντα πάνε στις βρομιές.
Οι βρομιές, μια εκδοχή της ασχήμιας, είναι η προϋπόθεση αναπαραγωγής των σφηκών.
Ο "φόνος"επίσης."Να σε φάω μέλισσα, να ζήσω. Ο θάνατός σου η ζωή μου".

Οι πιο “φιλοσοφημένες”θεούσες-πολιτικολογούσες σφήκες ισχυρίζονται ότι αυτό είναι ανιδιοτέλεια. Γυρίζουν ανάποδα τις τσέπες τους σε κάθε ευκαιρία. Δηλώνουν παντού ότι μετατρέπουν τη χρήση σε σχέση! Κανείς, φυσικά, δεν αμφιβάλλει ούτε και πρέπει. Ακόμα και η ασχετοσύνη είναι σχέση! Και ο κανιβαλισμός επίσης! Σχέση είναι όλα, όμως προς τι μεν κακή σχέση προς τι δε καλή!

Οι μέλισσες, ακόμη, είναι η προϋπόθεση αναπαραγωγής των λουλουδιών.
Τα λουλούδια δε, όπως και οι μέλισσες, είναι μια εκδοχή του Εύ-μορφου και του Καλού.

Οι μέλισσες είναι κι εκείνες μια εκδοχή του Εύ-μορφου και του Καλού.

Είναι εύ-μορφη η μέλισσα, αν και έν-τομη, όμως είναι και έν-τρομη έναντι της σφήκας.

Οι σφήκες είναι μια εκδοχή του Ά-σχημου και του Κακού.
"Να σε γονιμοποιήσω λουλούδι μου να ζήσω"...προτείνουν deal οι μέλισσες στα λουλούδια.
"Να μεταφέρω ακούραστα τη γύρη σου, κάνω φτερά για να πετάξω, κι εγώ να κρατήσω μια μικρή...προμήθεια!"

"Να γίνω...μπάτλερ σου, να σε διακονήσω, να σε φροντίσω, να σε θεραπεύσω, να σε λευτερώσω από τα δεσμά της βαρύτητας", προτείνουν τα μελισσάκια!
Έτσι μιλάνε στα λουλούδια οι μέλισσες κι αυτά ....τις εμπιστεύονται!

Έχουν Πίστη τα λουλούδια! Έχουν μπέσα!

(Ο Φίσερ,ο Μπράουν κι ο Κράφτ φτιάχνουν τα δικά τους τραστ κι οι μέλισσες με τα λουλούδια τα δικά τους.)
Τις αφήνουν να προσλουλουδωθούν και με απαλά αγγίγματα φορτώνουν το λούτρινο κορμί τους γύρη. Τις αφήνουν να φάνε λίγο κι όλα είναι έτοιμα για ...την αποάνθωση!(ή απολουλούδωση).

(Κάποιοι σοφοί γέροντες εμπνεόμενοι από τις μέλισσες, προτρέπουν τους ανθρώπους να μοιάσουν στις μέλισσες μεταφέροντας στο Νυν μόνο ό,τι είναι όμορφα χρήσιμο και χρήσιμα όμορφο από τη “γύρη”της Παράδοσης.)

Οι μέλισσες δεν είναι ούτε λουλούδια ούτε άνθρωποι.

Η μελισσένια όμως ουσία τους δεν απαγορεύει στις μέλισσες το μετασχείν στη...λουλουδικότητα!

Μετέχοντας δε της λουλουδικότητας, δια των ενεργειών τους, εξασφαλίζουν στα λουλούδια την αναπαραγωγή τους, ήγουν την αθανασία της λουλουδικότητας!

Λουλουδικότητα δε εστί ό,τι κάνει το λουλούδι να είναι λουλούδι.

Εξασφαλίζοντας την αθανασία των λουλουδιών παραλλήλως εξασφαλίζουν και μια ιδιαιτέρως θρεπτική τροφή για τους ανθρώπους...το μέλι. Αντιοξειδωτικό, αντισηπτικό και άκρως γλυκαντικό.

Έτσι, δια των ίδιων αυτών ενεργειών, οι μέλισσες, μετέχουν και της λουλουδικότητας και της...ανθρωπότητος. Δια των ενεργειών τους “γίνονται” άνθρωποι αφού κάνουν ό,τι βοηθάει τον άνθρωπο να ζήσει και να αναπαραχθεί, άρα να διαιωνισθεί, ν' απαθανατιστεί η ανθρωπότητα!

Είναι προφανές ότι οι μέλισσες, μελισσουργώντας, γίνονται και λουλούδια και άνθρωποι!!!

Οι δύο ενέργειές τους συναιρούνται ασυγχύτως και αδιαιρέτως!!!

Προσοχή όμως! Η φύση τους μένει πάντα μία:η φύση της μέλισσας.

Αναλόγως-πάντα ελλόγως-και τα λουλούδια μετέχουν της...μελισσότητας αφού η γύρη τους μετέχει της ζωής των μελισσών. Όχι φύσει αλλά ενεργεία!

Προάγονται τα λουλούδια σε μέλισσες ακριβώς γιατί δια της λουλουδικότητάς τους γίνονται προϋπόθεση αναπαραγωγής των μελισσών!

Για να καθησυχάσω τους πούρους αντιμανιχαϊστές, δεν παραλείπω να αναφέρω ότι και οι μέλισσες έχουν κεντρί και ότι κι εκείνες μπορούν να πλήξουν τον άνθρωπο, κάποιον δε αλλεργικό να τον ξεκάνουν. Υπόκεινται κι εκείνες στον κίνδυνο της αμαρτίας ήγουν της αστοχίας ή και τις νόμιμης άμυνας.

Όμως! Οι μέλισσες άπαξ και κεντρίσουν, τελειώσανε! Αφήνουν το κεντρί τους μαζί με τη ζωής τους!

Αυτές είναι όντως-ζώντας και πεθαίνοντας-ανιδιοτελείς.

Ηθικόν δίδαγμα:

-Αφήστε τις μύγες να κάνουν τη δουλειά τους, να καταβροχθίζουν δηλαδή την κάθε βρομιά.

Αν απομακρύνετε τις βρομιές οι μύγες θα απομακρυνθούν μαζί τους.

-Φυλαχτείτε όμως από τις σφήκες! Είναι επικίνδυνες ιδιαίτερα για τους αλλεργικούς.

-Οι υπόλοιποι, όσοι δεν είσθε μύγες και σφήκες, ακόμα κι αν δεν συνειδητοποιείτε την μελισσότητά σας, ακόμη κι αν δεν έχετε αποκτήσει συνείδηση της μελισσένια σας ύπαρξης, απάγεσθε ατόπως στον τ(ρ)όπο των μελισσών!

Εμπιστευτείτε λοιπόν τον Μελισσοκόμο και όχι τις θεούσες-πολιτικολογούσες εμφιαλωμένες υπερφίαλες σφήκες !!!