Σκέψεις για την τακτική της Μεγάλης Πορείας 2015-2019 - Από το σκοτάδι στη λευτεριά κι από το τίποτα στο πουθενά;

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Ο Αλέξης Τσίπρας

έχει την εκτίμηση και τον σεβασμό μου

από το δημοψήφισμα του '15 και μετά.

Όχι όμως και το κόμμα του,

στου οποίου την ίδρυση έχω συμβάλει

και για το οποίο αγωνιζόμασταν

όλη την δεκαετία του '80.

Ο μπαρουφακισμός του Βαρουφάκη

Και όμως: Ένα 3.5% (τουλάχιστον), δεν καταλαβαίνει γιατί ο Βαρουφάκης είναι Μπαρουφάκης! Και αυτό είναι χειρότερο από το να μη καταλαβαίνουν κάποιοι άλλοι γιατί ο Μητσοτάκης είναι ...«Μπαρουφάκης».

Λέει ο κανονικός Μπαρουφάκης :

«Να θυμίσουμε όμως στους φίλους της ΝΔ, ότι η σημερινή ψήφος είναι αρνητική ψήφος. Είναι μία ψήφος που δρομολογήθηκε το βράδυ του δημοψηφίσματος, όταν ο Αλέξης Τσίπρας ανέσυρε τη ΝΔ και τον μνημονιακό χώρο από το καλάθι των αχρήστων και την έβαλε στις ράγες που με μαθηματική ακρίβεια οδηγούσαν στη σημερινή νίκη. Ο λαός μας τιμωρεί τις κυβερνήσεις που του επιβάλλουν μνημόνια. Άλλη μία φορά ανέτρεψε μία μνημονιακή κυβέρνηση που πέρασε δύο μνημόνια σε μία τετραετία. Κλείνει ένα κεφάλαιο και ανοίγει ένα άλλο, που πολύ φοβόμαστε στο ΜέΡΑ25 ότι θα είναι πολύ πιο σκοτεινό από το προηγούμενο».

Με άλλα λόγια: Εχθές, το 40% του λαού, τιμώρησε και ανέτρεψε μια μνημονική κυβέρνηση, μάλιστα αυτό είχε δρομολογηθεί εδώ και τέσσερα χρόνια, για να φέρει δε μια χειρότερη (πιο «σκοτεινή») η οποία είχε διαπρέψει στα μνημόνια πριν μπει «στο καλάθι των αχρήστων»! Σκεφτείτε δηλ τι θα γινόταν αν «ο λαός μας» δεν ήταν τόσο αντιμνημονιακός και ήταν λίγο λιγότερο.....

Το δεύτερο κύμα

Από το 2014, ήταν καταφάνερο ότι η διεθνής των χρηματοσυμμοριτών χρειαζόταν ένα «δεύτερο κύμα» στο «δόγμα του σοκ». Το πρώτο αποτύγχανε, για πέντε συναπτά έτη, να σαρώσει όσα εκείνοι επιδίωξαν να σαρωθούν. Τέτοια «δεύτερα κύματα» υπήρξαν πολλά στη διεθνή ιστορία και η Ναόμι Κλάιν τα περιγράφει λεπτομερώς, για όσους ξέρουν γράμματα και δεν είναι παρωπιδοφόροι νεοφιλελέδες.

Τότε, μη υπαρχούσης άλλης λύσεως, επιχειρήθηκε η ρυμούλκηση του ΣΥΡΙΖΑ, δια του Μπαρουφάκη, της Ζωής, του Λαφαζάνη, του Μητρόπουλου, αλλά και διαφόρων άλλων που Συριζοποιήθηκαν δι' επιφοιτήσεως του ..αντιμνημονιακού πνεύματος, σε τροχιά μετωπικής σύγκρουσης όπου, θα ήταν «δικαιολογημένο και νομιμοποιημένο» ένα συντριπτικό χτύπημα του Σόιμπλε στην Ελλάδα, το «δεύτερο κύμα», δηλαδή.

Η εξέλιξη αυτή απετράπη όταν ο Τσίπρας ανανοήθηκε και επέβαλε το δ[ει]ημοψήφισμα και μάλιστα, παρά και ενάντια όχι μόνο σ' εκείνους που δεν το ήθελαν αλλά και σε εκείνους που επιχειρούσαν να το καπελώσουν δίνοντάς του χαρακτήρα ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην ΕΕ. (Ακόμα τώρα προσπαθούν να αλλοιώσουν και να παραχαράξουν αυτόν τον χαρακτήρα, ρίχνοντας την αβανιά στον Τσίπρα για την τάχα αντιστροφή του αποτελέσματος).

Το δεύτερο κύμα, αναγκαστικά, ανεστάλη! Μέχρι χθες, που, κατά την Μπαρουφάκειο λογική, ο λαός μας ανέτρεψε μια μνημονιακή κυβέρνηση για να την τιμωρήσει και έφερε μια χειρότερη. Το δεύτερο κύμα λοιπόν είναι προ των πυλών! Εδώ και τώρα! Ευτυχώς όμως οι οχυρώσεις δεν είναι ανύπαρκτες όπως το 2015, αλλά έχουν ενισχυθεί σημαντικότατα. Κυρίως όμως έχει προκύψει κάποια πείρα αντάρτικου πολέμου στην οικονομία! Και μια αντάρτικη ηγεσία... Εδώ είμαστε να δούμε αν διαθέτουν τη μεγάλη αρετή του αντάρτη, την καρτερία, αν θα αντέξουν και αν θα δημιουργηθούν εκείνες οι εφεδρείες, εκείνου του οικονομικού αντάρτικου στρατού και τις αγροτοκτηνοτροφικής επιμελητείας του.

Ο συμβιβασμός, αμφίκοπος μάχαιρα

Ο συμβιβασμός δεν ήταν μόνο για τους μεν συμβιβασμός, όπως ήθελαν, και θέλουν, να πιστέψουμε οι ταμακιάρηδες που τάχα δεν κάνουν συμβιβασμούς, παραμένουν «καθαροί», αυτοί και τα χέρια τους. Ο συμβιβασμός απονομιμοποίησε όποια σχέδια «σοκ και δέους» και άρχισε να μεταστρέφει το διεθνές κλίμα υπέρ του θύματος, του αδυνάτου και αδικημένου θύματος.

Ο Αλέξης Τσίπρας πέρασε στο Αντάρτικο. Δεν παραχωρούσε σπιθαμή χωρίς μάχη, αντιστεκόταν και παρενοχλούσε, με όλα τα μέσα που διέθετε, τον αντίπαλο, μέχρι εκεί που ο αντίπαλος δεν μπορούσε να φύγει από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Όταν πια οι κυβερνητικοί διαπραγματευτές δεν μπορούσαν να κρατήσουν τις θέσεις τους στην υπό διαπραγμάτευση υπόθεση, διέρρεαν, στα πλευρά και στα νώτα του αντιπάλου, και οργάνωναν αντίμετρα, ήγουν αντεπιθέσεις όπου δεν μπορούσε ο αντίπαλος να φαντασθεί αλλά και όταν ο συμβιβασμός δεν του επέτρεπε να εγκαταλείψει τα προσχήματα.

Είναι αλήθεια ότι ο Αλέξης Τσίπρας μας λαχτάρησε. Μας έπεισε όλους ότι ο επαναστατικός τυχοδιωκτισμός μπορούσε να τον οδηγήσει στην ταύτιση με τον Βαρουφάκη, ή ότι ο Βαρουφάκης, τελικά, «του πέρασε τη γραμμή».

Για να πούμε, όμως, του στραβού το δίκιο: πρέπει να παραδεχτούμε ότι καμιά διαπραγμάτευση δεν μπορεί να είναι επωφελής αν δεν πείσεις τους πάντες, και μέσω αυτών των πάντων και τον αντίπαλο, ότι μπορείς να «πεθάνεις μετά των αλλοφύλων». Απ' όσα είδα μετά, πάνω στην στρατηγική και τακτική αντίληψη του Τσίπρα και του επιτελείου του, θέλω να πιστεύω ότι ήταν μέσα στις δυνατότητές του η χρησιμοποίηση του Βαρουφάκη για να πείσει τους πάντες ότι είναι αποφασισμένος. Όταν πια είχε πετύχει αυτό που ήθελε τον απέσυρε. Αν το έκανε, καλώς, και καλότατα, το έκανε! Αξίζει σ' αυτόν ακόμα περισσότερος σεβασμός και σε μας ακόμη μεγαλύτερη ελπίδα στο πρόσωπό του.

Το 62% του λαού ήρθε να επιβεβαιώσει ότι δεν ήταν μόνο ο Τσίπρας ταγμένος σ' αυτή την άποψη. Το σθένος του λαού πήρε θέση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, παρόλο που «η καρδούλα του το ήξερε» πώς θα αντέξει σε ένα ενδεχόμενο «ατύχημα» στην «αίσια» έκβαση της διαπραγμάτευσης. Πράγμα που φάνηκε καθαρά από τις πρώτες συνέπειες των κάπιταλ κοντρόλς.

[Κάποιοι από μας, τότε και πιο πριν, φωνάζαμε πώς θα μπορούσε να οργανωθεί η αντίσταση του λαού και μάλιστα με μεγάλες προοπτικές στη δημιουργία των βάσεων της «πράσινης ανάπτυξης» και την παραγωγική ανασυγκρότηση από τα κάτω και με όρους λαϊκού κινήματος, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ «αγρόν ηγόραζε»]

Οι ίδιοι που με το ένα χέρι των έσπρωχναν στην αδιαλλαξία, με το άλλο τον μούντζωναν για τις συνέπειες που υφίσταντο. Συνέπειες που ήταν «στα μαλακότερα» που μπορούσαν να υπάρξουν τότε και όχι στα «σκληρότερα» που έστρωναν για να κοιμηθούν πυροδοτώντας την αδιαλλαξία. Τζάμπα «Θερμοπύλες» όμως δεν υπάρχουν. Και το κόστος είναι εκείνου που τις στήνει τελικά και όχι εκείνου που τις διακηρύσσει γενικώς και αορίστως, φοβερίζοντας του «Μήδους».

Ανάλογα υποκριτική και δόλια ήταν η στάση των άλλων. Εκείνων που είχαν αποτύχει και να συμβιβαστούν, και να πολεμήσουν, και να συνδυάσουν και τα δύο. Με το ένα χέρι τον έσπρωχναν να υποχωρήσει και με το άλλο των μούντζωναν γιατί υποχώρησε. Στόχος τους ήταν η γρήγορη αποδόμηση του Τσίπρα, για να έρθουν στη θέση του όπου, θα υποχωρούσαν «με νταούλια και με πίπιζες», χωρίς πίεση από τον αντίπαλο αλλά με επιδίωξη να τον «δελεάσουν» ώστε να είναι καλός μαζί τους. Αν είναι «αφέλεια» του Τσίπρα να πιστεύει ότι θα βρει το δίκιο του στην ΕΕ αν εκθέσει το σχέδιό του, αυτή η εθελόδουλη στάση του Μητσοτάκη, και μάλιστα την ώρα που το μέτωπο έχει ισορροπήσει, τι είναι και πώς λέγεται;

Άλλο τήρηση της νομιμότητας και άλλο «λεγκαλιστική αυταπάτη»

Εδώ να διευκρινίσουμε κάτι. Η πρόταξη του διεθνούς δικαίου, και του δίκαιου γενικά, δεν είναι κακό πράγμα. Αντίθετα, είναι επιβεβλημένη τακτική «των αδυνάτων» που δεν έχουν την ισχύ για να επιβάλουν τις αποφάσεις τους, αλλά πρέπει να τις διεκδικούν «πόντο-πόντο» σε ένα περιβάλλον που δεν έχει δομηθεί για να προστατεύει τους ασθενέστερους αλλά και δεν είναι διατεθειμένο να αυτοπυρποληθεί.

Κακό είναι να νομίζει κανείς ότι η ολοκλήρωση του δίκιου του θα προκύψει μόνο με την αποκάλυψη, την καταγγελία και το στιγματισμό των πράξεων αδικίας που λαμβάνουν χώρα εναντίον του. Αυτό που παλαιόθεν λέγαμε «λεγκαλιστικές αυταπάτες». Ο,τι έκανε και κάνει ο Βαρουφάκης, δηλαδή, ή Ζωή, ο Λαφαζάνης και οι λοιποί ...οικονομολόγοι που νομίζουν ότι η λύση των οικονομικών προβλημάτων μπορεί να γίνει χωρίς να βγουν έξω από τη σφαίρα της οικονομίας και κυρίως να αντιτάξουν στην τακτική των τακτικών την τακτική των ατάκτων.

Ταυτόχρονα με τις αποκαλύψεις, τις καταγγελίες και τους στιγματισμούς των βάρβαρων και άδικων ενεργειών του αντιπάλου, πρέπει να οικοδομούνται εφεδρείες, απρόσβλητες από τις ενέργειες του αντιπάλου, τέτοιες και τόσες που θα μπορέσουν να δώσουν αλλού και άλλοτε τις μάχες εκείνες τις οποίες ο αντίπαλος δεν φαντάζεται και δεν επιθυμεί. Η ίδια όμως η δημιουργία των εφεδρειών είναι μια μάχη, η σπουδαιότερη μάχη. Και να μη ξεχνάμε ότι μέσα στις «πιθανές εφεδρείες» μας μπορεί να είναι και οι κατακτήσεις μας. Η εσκεμμένη, δηλαδή, υποχώρηση από το δευτερεύον για την διατήρηση του σημαντικού. [Εδώ θα μπορούσε να ανοίξει μια τεράστια συζήτηση για το πώς συνδέονται οι εφεδρείες με την παραγωγική ανασυγκρότηση που πρέπει να είναι Πράσινη και βιώσιμη.]

Διαίρει και βασίλευε

Το δειμοψήφισμα του Φόβου και του Δείμου, είχε πολλά και διάφορα αποτελέσματα σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής και της κοινωνικής σφαίρας. Ένα απ' αυτά, σε συνδυασμό με τις εκλογές που προκηρύχθηκαν για τον Σεπτέμβρη, ήταν και το εξής: Όταν δεν μπορεί κάποιος να νικήσει έναν αντάρτικο στρατό, (και ο Τσίπρας, τότε ακριβώς, το γύρισε στο Αντάρτικο, ενώ βάδιζε συντεταγμένα σε μετωπική και εκ παρατάξεως σύγκρουση), επιδιώκει να αποκόψει, να απομονώσει, να περικυκλώσει και τελικά να εκμηδενίσει τα πιο εκτεθειμένα και ευάλωτα τμήματα, εξουδετερώνοντας την όποια ισχύ τους, η οποία πολλαπλασιάζεται εν τη ενώσει, όταν, δηλαδή, συρρέει στο κύριο μέτωπο.

Έτσι, βγήκαν από τον εκλογικό και πολιτικό λογαριασμό, όλες αυτές οι πούρες «αντιμνημονιακές» δυνάμεις: ο Λαφαζάνης, η Ζωή, ο Μπαρουφάκης, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κλπ, κλπ, ενώ το ΚΚΕ έχει βρει από καιρό, δηλώνοντας με όλα τα συνέδριά του, μετά το 13ο, ότι δεν θα απειλήσει ποτέ την κυβερνητική εξουσία, συμπράττοντας με άλλους , ώσπου να έρθει η δευτέρα παρουσία της Σοσιαλιστικής Επανάστασης(!) Το κόμμα που απεχθανόταν τους «δηλωσίες» έχει μετατραπεί από καιρού σε κόμμα-δηλωσίας!

Και όχι μόνο δεν προσέθεταν την ισχύ τους στο κοινό μέτωπο αλλά δρούσαν, με έργα και με λόγια, για την αποδόμηση και αποσάρθρωση του μετώπου. Μπορεί να άφριζε η Ζωή για την «προδοσία» του Τσίπρα στο «αντιμνημόνιο», αλλά η ουσία ήταν ότι κάποιοι άνθρωποι έμεναν γύρω της, με «καθαρά τα χέρια τους» από την «προδοσία», μέσα όμως στον κλοιό, μακριά από το κύριο μέτωπο που προσπαθούσε να αποκρούσει, όπως όπως, το μνημόνιο, μη ενδίδον στην ταμακιάρικη εκδοχή «ή όλα ή τίποτα». (Ποια «όλα» δηλαδή, που αν είχαμε συγκρουστεί τότε, όπως ήθελε ο Μπαρουφάκης, όχι τετραετία δεν θα είχε κλείσει ο Τσίπρας αλλά θα τον είχαν κανιβαλίσει επί τόπου οι ψηφοφόροι που τον κανιβαλίζουν και σήμερα. Οι ίδιοι κι άλλοι τόσοι).

Στη συνέχεια αυτοί οι άνθρωποι φανατίζονταν, εκτίθονταν οι ίδιοι ως σκληροί αντιμνημονιακοί, έτσι που σε δεύτερο χρόνο να μη μπορούν να ανακρούσουν και να παραχωρήσουν το δευτερεύον για να διατηρήσουν το σημαντικό, την συνέχιση της πάλης ΜΑΖΙ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ, στο κοινό μέτωπο που ήταν το μόνο που πόναγε τους χρηματοσυμμορίτες.

Βέβαια όλα αυτά, και άλλα πολλά, τα είχαν σπουδάσει και τα είχαν εμπεδώσει ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ και όχι κάπου αλλού! Στον ΣΥΡΙΖΑ, που τώρα πληρώνει ό,τι τότε θεωρούσε απαύγασμα της επαναστατικότητας!

Και οι υπόλοιποι τα ίδια θα έκαναν, αλλά σ' αυτούς κυριάρχησαν κάποια άλλα στοιχεία. Εκείνοι είχαν εκτεθεί περισσότερο ως κομματικοί, μέτραγε περισσότερο το κόμμα και η πειθαρχία στην ενιαία γραμμή, ένιωθαν την καταστροφή που μπορούσε να σημάνει η άλλη στάση, ήταν αρκετά εκτεθειμένοι στο πλευρό της ηγεσίας που επιχειρούσε την αναστροφή και τον ελιγμό από το ...Βίτσι στο Γράμμο.

Αυτοί όμως υπεραναπλήρωναν την υποβόσκουσα μέσα τους ηττοπάθεια, (σαν ήττα και ατίμωση, καταλάβαιναν τον συμβιβασμό και όχι σαν επιτυχία που τους επιτρέπει τη συνέχιση του αγώνα αφού κομμάτια μεγάλα από τα στρατηγικά σχέδια του αντιπάλου αχρηστεύθηκαν) με λογής-λογής άλλους σεχταρισμούς, όπως τα κάτωθι λίγα μα χαρακτηριστικά παραδείγματα:

• Το στένεμα του μετώπου με διάφορες κορώνες εναντίον της Εκκλησίας και του Κλήρου, με κάποια αφορμή ή κάποια προβοκάτσια του Αμβρόσιου, και μάλιστα τη στιγμή που και η ίδια η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και οι σύμμαχοί του ΑΝΕΛ, Πράττω, κλπ τους έφερναν κοντά του. Την ώρα που δεν μπορούσαμε να φέρουμε βόλτα τον Μαμμωνά και τους ναούς του, τις τράπεζες και τα χρηματιστήρια, είχατε πρεμούρα να εξαλείψετε τον Χριστό που κηρύττει το «αγαπάτε και τους εχθρούς σας» ενώ σταθερά προειδοποιεί την μεσαία, τουλάχιστον, τάξη ότι «πλούσιοι επτώχευσαν και επίνασαν». Την ώρα που τα περισσότερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ξελιγώνονται με τους αγώνες των καθολικών παπάδων στη Λατινική Αμερική, εδώ κάνουν πως δεν ξέρουν την πάλη που γίνεται μέσα στην ίδια την Εκκλησία, κάνουν πως δεν ακούνε τι λένε οι δικοί μας «καπεταναίοι, παπάδες, λαϊκοί» για την άλλη, την αποσιωποιημένη και ενταφιασμένη πλευρά της Ορθόδοξης Ανατολικής Παράδοσης που αντιστοιχεί, αλλά και προωθεί παραπέρα, τα οράματα της παρακμάζουσας, από καιρό πια, Αριστεράς, εγχώριας και διεθνούς.
• Ή τις διακηρύξεις για την ταξικότητα ή την αριστερότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Όσους Συριζαίους ξέρω, παλαιόθεν και τώρα, όλοι στη «μεσαία τάξη» ανήκουν. Ήταν όμως τόση η ανάγκη τους να νομιμοποιηθούν ως ένα κάποιο κόμμα της φτωχολογιάς και της εργατιάς που ξεχνούσαν να ζυμώσουν και να προπαγανδίσουν ότι: α) ο κύριος στόχος των μνημονίων ήταν η μεσαία τάξη, β) όλα τα μέτρα ανακούφισης των πληγέντων αφορούσαν και κύριο λόγο τους κατεστραμμένους της μεσαίας τάξης, γ) ότι κόμμα της εργατιάς και της φτωχολογιάς σήμερα δεν νοείται αν δεν έχει στις γραμμές του Ινδούς, Πακιστανούς, Αλβανούς και λοιπούς εργάτες. Κι επειδή δεν θα τους αποκτήσει ποτέ, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε το ΚΚΕ ούτε κάποιο άλλο «κόμμα της εργατιάς», είναι ματαιοπονία η επιμονή στον εργατικό χαρακτήρα του.
• Την ...προσήλωση στην κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ, όπου ένα ομοφυλόφιλο ζεύγος μπορεί να υιοθετεί παιδιά χωρίς να τα ρωτήσει, ενώ την ίδια στιγμή όλα τα παιδιά δεν πρέπει να μαθαίνουν ούτε για το Έθνος ούτε για την Πίστη, προκειμένου, στο όνομα της ελευθερίας, να επιλέξουν μόνα τους όταν μεγαλώσουν. Ο υπουργός θεωρούσε τιμή του και καμάρι του να παραστεί και να φωτογραφηθεί στο Athens pride αλλά με τίποτα δεν μπορούσε να σταθεί δίπλα σε φωτισμένους κληρικούς με εξόχως ανθρωπιστικό, κοινωνικό και πνευματικό έργο.
• Την έγνοια για την "αριστερή ταυτότητα" ενώ κατά τα άλλα δεν υπάρχουν πραγματικές εθνικές ταυτότητες αλλά κατασκευάσματα της αστικής τάξης που μάλλον πρέπει να σαρωθούν για να γλιτώσουμε τάχα από τους πολέμους. Και πια είναι τάχα η «αριστερή ταυτότητα»; Του Άρη και των καπεταναίων ή του Φίλη και των «53»; Είναι ο Άρης ή ο Ορέστης, η ΠΕΕΑ και το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ,  που βάζουν δίπλα τους τούς ιερείς και τους ιεράρχες, με τις σημαίες αναπεπταμένες και τα όπλα «παρουσιάστε», μειωμένης «αριστερότητας» και «ριζοσπαστικότητας»; 
• Την εικόνα του Χριστού στις σχολικές αίθουσες που πρέπει να αφαιρεθεί για «να ελευθερωθεί ο άνθρωπος από τις προλήψεις», ενώ η εικόνα της Μπάρμπι (και όχι μόνο της Μπάρμπι) ούτε λόγος δεν γίνεται για να αφαιρεθεί από τις μαθητικές τσάντες.......

Δεν είναι καινούργιο αν πω ότι, ο ΣΥΡΙΖΑ πλήρωνε, επί 4 χρόνια, και πληρώνει ακόμη, τα στραβά και τα ανάποδα της πολιτικής του και της συγκρότησής του μέχρι το καλοκαίρι του 2015. Και σε όσα λάθη γίνανε μετά, οι πηγές τους, οι ρίζες τους ήταν στην πριν του Δειμοψηφίσματος περίοδο. Ο Τσίπρας, ούτε είχε τον χρόνο ούτε και την ευχέρεια να επιχειρήσει μια ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ εν ώρα μάχης και συνεχών ελιγμών. Πως, πχ, να τα βάλει με τους «53» όταν αυτή η τάση ήταν η πιο μαχητική και του χρειαζόταν και η τελευταία ρανίδα μαχητικότητας; Και πως οι «53» να βάλουν μυαλό όταν αισθάνονταν το ...ειδικό τους βάρος; Όλα αυτά θα επιχειρηθούν να λυθούν τώρα. Θα δούμε αν ο Τσίπρας θα τα καταφέρει κι εκεί....

Τα ταγκαλάκια του αντιπάλου... 

πελταστές, τοξότες, σφενδονήτες 

και λοιποί «ψιλοί» δαψιλευόμενοι

Όταν ένας στρατός δεν μπορεί να ηττηθεί και δη χωρίς απώλειες στην εκ του συστάδην μάχη, τότε, τίθενται σε ενέργεια οι πελταστές, οι τοξότες, οι σφενδονήτες. Οι εκ του μακρόθεν βάλλοντες ψιλοί και ελαφρώς εσκευασμένοι. Πάει να πει, ότι και ο αντίπαλος, με τον τακτικό στρατό του, κάνει κι αυτός αντάρτικο όταν τα βρίσκει σκούρα.

Και τέτοιους «ψιλούς» το πολιτικό σύστημα διαθέτει πολλούς. Από τους γελοίους (βλέπε Πορδοσάλτε, Ράπτη, Μπογδάνο, Μπάμπηδες διάφορους κλπ) και τους σοβαρούς (βλέπε την σοφή κουκουβάγια -ή μήπως μπούφο;- τον Σταύρο Λυγερό, την γηραιά Έλλη Στάη, τον τσαούση του καναλάρχη Παπαχελά) του δημοσιογραφικού χώρου μέχρι τα βαραία ...πεπόνια των πανεπιστημίων, που μπερδεύουν συστηματικά την πολιτική με την ιδεολογική πάλη, τη θεωρία με την πράξη, τη δράση με τη ζύμωση κοκ.

Πάντα μασκαρεμένοι σε κάτι που δεν είναι είναι, πάντα υπερτιμημένοι, πάντα υπερφίαλοι και αυτάρεσκοι, μέσα στην αριστεία της πολιτικής μετριότητάς τους.

Όσοι δεν υπερθεμάτιζαν του Μητσοτάκη και του νεοφιλελευθερισμού που κόμιζε ες Αθήνας, αρκούνταν στο να πετροβολούν τον Τσίπρα για να κατουρήσει τα πόδια του ενώ κατούραγε τον Σόιμπλε. Ξηλώνοντας τα ...κράσπεδα του κόμματός του και χρησιμοποιώντας τα υλικά εναντίον του.

Σκοπός τους ήταν να καθαρίσουν τον χώρο για να προελάσει ο Μητσοτάκης. Κανείς άλλος δεν υπήρχε. Κάθε πλήγμα στον Τσίπρα ήταν κέρδος για τον Μητσοτάκη και ν' αφήσουν τα σάπια των «ίσων αποστάσεων» και του «αντικειμενικού κι επιστημονικού αναλυτή» γιατί τέτοια φρούτα δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο νούμερα.

Στην «καλύτερη περίπτωση» υιοθετούσαν μια πολιτική θέση, όπως έγινε με τη συμφωνία των Πρεσπών, οχυρώνονταν εκεί και από κει έβαλλον κατά του αντιπάλου. Δεν ήταν όλοι πληρωμένοι εκ των προτέρων. Αλλά όλοι προσέβλεπαν σε κάποιο όφελος εκ των υστέρων. Κοινώς, «έγλειφαν» και κερδοσκοπούσαν, καιροσκοπώντας με αβέβαιο και άδηλο το κέρδος τους! Τόση ξεφτίλα και τόση απελπισία!

Το ζήτημα είναι: γιατί πολλοί απ' αυτούς, έμειναν στο απυρόβλητο; Γιατί δεν ξεσηκώθηκε ο μέσος Συριζαίος, «να τους πάρει με τα σάπια», ενώ ζοριζόταν, (ο Συριζαίος), με το ότι πληρώνουμε 10.000 παπάδες ενώ θα μπορούσαμε να είχαμε άλλους τόσους νοσηλευτές;

Αλλά και ο Αλέξης Τσίπρας γιατί απέφυγε μέχρι τέλους να τσακίσει πολιτικά και ιδεολογικά, το ΚουτσουμποΚουΚουέ, παραδείγματος χάριν; Πιστεύει ακόμα ότι μπορεί να συνεργαστεί μαζί του; Μόνο κάτι τέτοιο θα δικαιολογούσε μια τακτική ήπιας στάσης απέναντι στη λοξή φάλαγγα που πλήττει το στράτευμά του από τα νώτα και μάλιστα στο όνομα της Αριστεράς και της κοινωνικής προόδου. Τα πυρά του δε είναι το ίδιο φονικά όπως είναι και τα πυρά των καθαρόαιμων αντιπάλων του.

Αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννούν οι κότες

Και ενώ μικροί μεγάλοι χαρίζανε «ζωές» στα ταγκαλάκια του αντιπάλου υφιστάμενοι αγογγύστως τα πλήγματα, εξεδηλώνετο μια υπερευαισθησία στην παραμικρή παραφωνία των ΑΝΕΛ! Ένα ορυμαγδός ακολουθούσε όχι μόνο από στελέχη αλλά και από τον μέσο Συριζαίο που με λυμένο το ζουνάρι έσπευδε να τσακίσει τον ...παραστρατημένο. Μερικοί δεν το κρύβανε καθόλου. Θέλανε να απαλλαγούν από τους ΑΝΕΛ για να πάνε με το ΚΙΝΑΛ. Μα το ΚΙΝΑΛ δεν ήθελε! Αντίθετα, ήθελε τον Κούλη και προέβαινε σε αλλεπάλληλες φλεβοτομές και αιμοδοσίες για πάρτη του. Σήμερα επιπλέον ορκίστηκαν υπουργοί ο Χρυσοχοΐδης και η Μενδώνη! Ως πρόσχημα είχε το «ακροδεξιό» του πράγματος, τη στιγμή που κατάπινε αμάσιτους τους Βορήδηδες και τους Αδώνηδες, που είδαμε τελικά ότι κατάφεραν να ενσωματώσουν ένα σημαντικό κομμάτι της φασίζουσας Δεξιάς. Και όμως, μια ισχυρή τάση μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, που το παίζει «και πολύ αριστερά να ούμε», έχαφτε τη λογική αυτή, (αντί να την αντικρούει), την αναπαρήγαγε και την εισηγείτο στο εσωτερικό του κόμματος. Είδαμε τι απέδωσε τελικά η τακτική αυτή.

Αλλά και η συμμαχία με το Πράττω και με τον Νίκος Κοτζιά δεν εξελίχθηκε καλά. Απορρίφθηκαν στελέχη του, απέτυχε η μέχρι τελευταία στιγμή διαπραγμάτευση μαζί του και τελικά αδρανοποιήθηκε. Οι του Πράττω ψήφισαν κατά συνείδηση.

Και ας πούμε ότι ο Κοτζιάς, λόγω της σύγκρουσης με τον Πάνο Καμμένο, ήταν δύσκολο να επανακάμψει με τον ίδιο ενθουσιασμό που είχε το 2015. Ο Γραμματικάκης τι σας έφταιξε; Ο Γραμματικάκης που είχε παίξει θετικότατο ρόλο στο να μη γίνει το Ποτάμι ένα ακόμα ΚΙΝΑΛ και να κρατήσει αυτή την, ηρωική θα έλεγα, στάση στη συμφωνία των Πρεσπών, ενώ όλο τον προηγούμενο καιρό, και ταυτόχρονα με τις Πρέσπες, δεν σταματούσε να βάλλει κατά της Κυβέρνησης, εκτιθέμενο τόσο πολύ, που στο τέλος αποδεκατίστηκε ολοσχερώς. (Το ίδιο έπαθε και ο ανόητος Λεβέντης μη έχοντας όμως αντίρροπες δυνάμεις να τον συγκρατήσουν σε ένα από τα δύο μέτωπα, των Πρεσπών και της εξόδου από τα μνημόνια. Κάηκε σαν τη μύγα στο κερί).

Θεωρώ ότι η επική και τολμηρή συμμαχία με τους ΑΝΕΛ ήταν μια κατάκτηση του λαϊκού κινήματος, μια μεγάλη επιτυχία των δύο κομμάτων και των ηγετών τους προσωπικά. Τίποτα απ' όσα υπερηφανεύεται σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είχαν γίνει αν δεν είχαν στέρξει Τσίπρας και Καμμένος να συμμαχήσουν και μάλιστα με τέτοιο μπεσαλίδικο και παλληκαρίσιο τρόπο. Η κατάληξη με θλίβει, και θέλω να την ξεχνάω. Άλλωστε, πώς να κάνουμε λάθη ξέρουμε, πώς να κάνουμε κατορθώματα μάς είναι δύσκολο να μάθουμε. Η συμμαχία με τους ΑΝΕΛ ήταν και κάτι περισσότερο από πραγματισμός για την εφαρμογή όλων των αναγκαίων για την σωτηρία της χώρας. Ήταν η έμπρακτη απόδειξη ότι ένα ελάχιστο πρόγραμμα για τα καίρια ζητήματα που αφορούν την μεγάλη πλειονότητα του λαού, μπορούν να γίνουν άξονας κοινής πάλης, μοχλός αναδιάταξης των πάντων, στην πολιτική και στην κοινωνία. Ό,τι δηλαδή παλεύει η Αριστερά από το 1940 και μετά! Και πιστεύω ακόμα, ότι αν ο Καμμένος δεν είχε αυτή την μπέσα με την παλιά του θέση για την Μακεδονία, αν είχε καταφέρει έγκαιρα να απεμπλακεί απ' ο,τι τον δέσμευε, σήμερα οι ΑΝΕΛ θα υπήρχαν, και στο Μαξίμου θα ήταν και πάλι ο Τσίπρας με τον Καμμένο.

Θυμίζω ότι, αν κάποιος θέλει να φτιάξει «νέο ΕΑΜ» δεν προτάσσει «το τι ήταν και το τι έκανε» ο καθένας εκ των συμμάχων πριν, αλλά προτάσσει «το τι κάνει τώρα». Ούτε αφήνει τους άλλους που κάθονται απ' έξω (σαν το ΚΙΝΑΛ και κάποιους μυγιάγγιχτους κεντροαριστερούς) να του βάζουν τους όρους και τα κριτήρια της πολιτικής συμμαχιών του. Δεν μπορεί να είναι πεδίο της συζήτησης το «ή αυτός ή εγώ».

Δεν πρέπει να ξεχνάμε, άλλωστε, ότι οι πιο πολλοί Ελασίτες είχαν θητεύσει πριν στην ΕΟΝ. Και φαντάζομαι τι θα τράβαγε στα χέρια μερικών μερικών ο Καραλίβανος και ο Μπελής, που ήταν πριν ληστοφυγόδικοι, τι θα τράβαγαν όλοι οι καπεταναίοι της Ρούμελης που ήταν πριν «δηλωσίες», ο Νικηφόρος που ήταν μεταξικός και το συζητούσε κιόλας, όπως ο ίδιος λέει, με τον Άρη και τον Διαμαντή, ή οι «εξ αιχμαλωσίας προσχωρήσαντες στον ΕΛΑΣ» (ο Σαράφης ίσως να τη γλίτωνε), ή αξιωματικοί σαν τον Γ. Ρήγο-Φεραίο που ήταν πριν βασιλικός, και παρέμεινε, αλλά πολέμησε παντού, και στα Δεκεμβριανά, και κατέβηκε από το βουνό μόνο όταν διαλύθηκε ο ΕΛΑΣ, ή σαν τον Ε. Μπακιρτζή, τον αγαπημένο του Κ. Ζουράρι, που ήταν ανώτατος αξιωματικός της ΕΚΚΑ κι έγινε Πρόεδρος κι Αντιπρόεδρος της ΠΕΕΑ και διοικητής μεγάλης μονάδος του ΕΛΑΣ, ή σαν τον Λαγγουράνη, που ήταν κι αυτός του 5/42, προσχώρησε στον ΕΛΑΣ, και τα Δεκεμβριανά τον βρήκαν επιτελάρχη της ΚΕ του ΕΛΑΣ. Ακόμη και τον ίδιο τον Ψαρρό, που δολοφόνησε προβοκατόρικα η κλίκα του Ιωαννίδη, ο Σιάντος τον ήθελε, μέχρι την τελευταία στιγμή, διοικητή μεγάλης μονάδας του ΕΛΑΣ στην Ανατολική Στερεά.

Ας μη κοροϊδευόμαστε. Δεν φταίνε μόνο οι τοπικές οργανώσεις. Χωρίς να έχω δώσει ποτέ σημασία ιδιαίτερη στις εσωκομματικές ίντριγκες και «θεσμοθετημένες» φράξιες, θεωρώ ότι τέτοια γεγονότα, ακόμα κι αν προέρχονται «από τα κάτω» και είναι «αυθόρμητα», έχουν στενή σχέση με τμήματα της ηγεσίας, με ανώτατα στελέχη που διατηρούν διαύλους επικοινωνίας πέρα από τον κεντρικό και επίσημο δίαυλο του κόμματος.

Θα μπορέσει άραγε ο Αλέξης Τσίπρας να κατατροπώσει το πολυκέφαλο θηρίο της κομματικής γραφειοκρατίας; Μπορεί να γίνει ο νέος Κάδμος, να σκοτώσει τον δράκο της Αρείας Κρήνης για να απελευθερώσει το νερό που χρειάζεται η πόλη; Πώς θα αντιμετωπίσει τους Σπαρτούς που, άμα τη εμφανίσει τους, αρχίζουν να σκοτώνονται; Και πώς θα γλιτώσει την μεταμόρφωση σε δράκο που υφίστανται, στο τέλος, όσοι σκοτώνουν δράκους;;;

Αυτά και μένω. Όχι άλλο.

Ιουλίου 9, 2019

Κάπου στις βουνοκορφές του ελληνικού διαδικτύου

Στην εποχή του...Βιντέλα και ακόμα πάρα πέρα!

Βλέπω σύντροφοι ότι είσαστε ακόμη στην εποχή του...Βιντέλα! Τότε που διάφοροι “επαναστάτες” κάκιζαν και μέμφονταν την ΕΣΣΔ γιατί, λέει, είχε διπλωματικές επαφές με τον δικτάτορα και έτσι τον “νομιμοποιούσε”, τον “ξέπλενε” κτλπ. Έτσι και τώρα. Γιατί πήγε ο Τσίπρας στο Κίεβο, γιατί “ξεπλένει” τους Ναζιστές, γιατί “νομιμοποιεί” τους φασίστες κι άλλες τέτοιες “σοφές” παπαριές.

Οπότε σημειώνω τα κάτωθι:

1. Ο Νίκος Κοτζιάς από χρόνια κάνει λόγο για μια ενεργητική εξωτερική πολιτική και για τον ειδικό ρόλο που θα πρέπει να παίζει η Ελλάδα στις διάφορες διενέξεις προσφέροντας τις καλές της υπηρεσίες ως διαμεσολαβήτρια δύναμη. Πάνω σ’ αυτά έχει γράψει κι έχει πει χιλιάδες σελίδες και λέξεις. Συγκεκριμένα για την κρίση της Ουκρανίας, και έχει πει και έχει εξαγγείλει μια τέτοια πολιτική ΠΡΙΝ γίνει υπουργός. Τόνιζε δε ότι, η Ελλάδα έχει ζωτικά συμφέροντα στην Ουκρανία - πρώτα και κύρια υπάρχουν Έλληνες εκεί - και ότι επ’ ουδενί δεν έπρεπε να “κρατάει μούτρα” αλλά έπρεπε να παρεμβαίνει δραστήρια. Σε μια κρίση όπου όλοι έχουν νομιμοποιήσει όλους και όλοι έχουν ξεπλύνει όλους, εσείς ζητάτε, η Ελλάδα, να μείνει μόνη της και να κοιτάει(!) Δεν είναι μόνο γελοία η θέση σας - αυτό δεν θα μας πείραζε - είναι και επικίνδυνη. Στην πραγματικότητα γίνεστε η προέκταση της πολιτικής όσων θέλουν τις χώρες τους να συνεργάζονται με όλους και την Ελλάδα την θέλουν αντίβαρο για να πιέζουν τις χώρες εκείνες που οι ίδιοι δεν τολμάνε να πιέσουν ή δεν τολμάνε να πιέσουν περισσότερο. Αν λοιπόν εσείς δεν συμφωνείτε με αυτή την πολιτική θα έπρεπε να αντιδράσετε τότε, τέτοιες μέρες πριν δυο χρόνια, που ο Κοτζιάς έγινε υπουργός και όχι με “χρονοκαθιστέρηση Ραν Ταν Πλαν” επειδή δεν μας έβγαλε ο Τσίπρας από το Ευρώ.

2. Ο Τσίπρας πηγαίνει στο Κίεβο ενώ από την πρώτη στιγμή, και μόνος του στην ΕΕ, έχει αντιταχθεί στις κυρώσεις της ΕΕ προς την Ρωσία! Σθεναρά εκεί υποστηρίζει ότι εξωτερική πολιτική έτσι δεν γίνεται και προτείνει τις καλές υπηρεσίες του Υπουργού Εξωτερικών για να αρθεί η αντιπαλότητα. Ο Κοτζιάς έχει πει σαφώς και επανειλημμένως ότι δεν μπορούν οι “Ευρωπαίοι” να απαιτούν από εμάς να μην έχουμε σχέσεις ή να τορπιλίζουμε τις σχέσεις αυτές, όταν, την ίδια στιγμή, εκείνοι εντείνουν τη συνεργασία και βελτιώνουν τις σχέσεις. Εσείς, τώρα, γιατί αβαντάρετε τους “Ευρωπαίους”; Νομίζετε ότι δεν σας βλέπουμε πίσω από τον φερετζέ της “επαναστατικότητας” και τον μύστακα του “αντιφασισμού”; Την ίδια στιγμή ο Πούτιν έχει διπλωματικές σχέσεις και μια σειρά πράγματα γίνονται μαζί με την ένοπλη σύρραξη ή την προσάρτηση της Κριμαίας. “Ξεπλένει” ο Πούτιν τον Ποροσένκο; Ή μήπως τον “νομιμοποιεί”;

3. Το έχω επισημάνει και σχολιάσει από χρόνια αν και οφείλατε να το ξέρατε γιατί είναι κάτι πέρα για πέρα γνωστό. Η ΕΣΣΔ είχε μέχρι την τελευταία στιγμή σχέσεις με την Γερμανία του Χίτλερ. Την “ξέπλενε” ή την “νομιμοποιούσε”; Ναι, την “ξέπλενε” και την “νομιμοποιούσε”, λένε, όσοι κατεύναζαν τον Χίτλερ και υπέγραφαν στο Μόναχο. Ήθελαν να στρέψουν τον Χίτλερ πρώτα κατά της ΕΣΣΔ ελπίζοντας ή να χαθεί η ΕΣΣΔ ή να χαθεί ο Χίτλερ μαζί με την ΕΣΣΔ. Αν δεν πετύχαινε αυτό τότε θα έβλεπαν τι θα έκαναν. Ωστόσο, τον Σίφη, τον “Μουστάκια”, δεν τον πτόησαν όλα αυτά και κατάφερε να στραφεί ο Χίτλερ πρώτα κατά των πατρόνων του και μετά κατά της ΕΣΣΔ. Έτσι κέρδισε πολύτιμο χρόνο αν και δεν κέρδισε όλο τον πολύτιμο χρόνο που χρειαζόταν. Κι όλα τα “πάρε-δώσε”, μεταξύ των δύο χωρών, δεν τις εμπόδισαν καθόλου να αλλησκοτωθούν, η μια φτάνοντας στη Μόσχα και η άλλη κυριεύοντας το Βερολίνο. Αλλά και με τους Τσόρτσιλ, Ρούσβελτ και Τρούμαν, ο Ιωσήφ ήταν “κώλος και βρακί” αλλά καθόλου δεν κωλώσανε για να εμπλακούν, μετά, στον “ψυχρό πόλεμο” που πολλές φορές κόντεψε να γίνει θερμός. Αλλά και με τους Γιαπωνέζους που ήταν σε πόλεμο, όταν οι “άλλοι” υπέγραφαν στο Μόναχο, αφού τους κατατρόπωσε στη Μογγολία, έκανε ειρήνη μαζί τους και είχε “νομιμοποιητικές” και “πλυντηριακές” διπλωματικές σχέσεις μαζί τους(!) Οι Ιάπωνες διπλωμάτες, λέει, ήταν στην εξέδρα των επισήμων της Κόκκινης Πλατείας και μάλιστα δίπλα-δίπλα με τους Αμερικανούς όταν παρήλαυναν τα Κόκκινα Στρατά αναχωρώντας αμέσως για το μέτωπο όπου θα συνέτριβαν τους συμμάχους των Ιαπωνέζων, τους Γερμανούς και τους άλλους ΚεντροΕυρωπαίους που πολέμαγαν μαζί τους!

Συμπέρασμα: 

α) Αυτό που δεν συγχωρώ σε σας είναι το ότι παρουσιάζετε τις πιο μεγάλες ανοησίες σαν την Λυδία Λίθο της επαναστατικότητας! Αυτόν τον Ναρκισσιστικό Επαναστατισμό, ρε σύντροφοι, δεν τον αντέχω! Έλεος! Ότι, τάχα, όπου βρίσκεστε εσείς υπάρχει γνήσια κι επαναστατική γραμμή και όταν φεύγετε επικρατούν οι “προδότες” και οι “μειοδότες”(!) Δεν τον άντεχα και τότε! Τριάντα, σαράντα χρόνια μετά, είναι σκέτη φρίκη. Σκέτος Σταλινισμός χωρίς όμως την ευφυή πολιτική του Σήφη. Δυο φορές φρίκη, δηλαδή. Και μετά αυτό το τυφλό μίσος για τον πολιτικό σας αντίπαλο που μέχρι χθες “κόβατε φλέβες” για την καταλληλότητά του(!) Δεν διστάζετε να πείτε οποιαδήποτε μπαρούφα προκειμένου να τον πλήξετε, ηθικά, πολιτικά, προσωπικά! Σε τι διαφέρετε, όταν τα κάνετε αυτά, από το Άδωνι και από όλα αυτά τα λαμόγια της πολιτικής;

β) Όρεξη να’ χετε, μεγάλοι μου αντιφασίστες, και πεδία να δείξετε τον αρειμάνιο αντιφασισμό σας θα υπάρξουν πολλά! Είπαμε τι λέει ο Καραϊσκάκης... “χρειάζονται και οι κώλοι” ...δεν φτάνουν μόνο τα σχέδια για τα χαρακώματα...χρειάζονται και οι κώλοι που θα κάτσουν εκεί να πολεμήσουν!

γ) Μέχρι τότε, μελετήστε το ανέκδοτο: Ήταν κάποιος μια φορά πολύ...εύσωμος...με μεγάλο δείκτη μάζας σώματος. Πήγε στο γιατρό για να αδυνατίσει. Πράγματι ο γιατρός έκανε ό,τι έπρεπε και αδυνάτισε. Μόνο που του παραπονέθηκε ότι το δέρμα του ήταν πια χαλαρό, έκανε ζάρες και πτυχώσεις, οπότε τον ενοχλούσε όταν καθόταν. Ο γιατρός του υπέδειξε τρόπους να χειρίζεται το πλαδαρό δέρμα του και εν πάση περιπτώσει ο άνθρωπος κάπως καλύτερα συνέχιζε τη ζωή του. Κάποια μέρα όμως μπήκε στο τρόλεϊ, κάθισε σε μια θέση και τράβηξε το δέρμα του από τον αυχένα, να στρώσει. Το έκανε αυτό μερικές φορές μέχρι που πέτυχε την άνετη στάση. Εκείνη όμως τη στιγμή, ο πίσω συνεπιβάτης, άπλωσε το χέρι στο γιακά του και σιάχνοντάς του είπε: “κύριε, σηκώστε τον γιακά σας γιατί φαίνεται ο κώλος σας....”

Για όσους, παρά ταύτα, δεν κατάλαβαν: Η πολιτική σας είναι μια πολιτική του κώλου! Πρώτα απ’ όλα βρώμικη!

Εκτός ημερησίας διατάξεως....

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Γέμισε η Βουλή των Ελλήνων αριστείς, ικανούς ανθρώπους και...πολιτικά ταλέντα! Πρώτοι στη σειρά το ΚυριακοΜητσοτάκ, η Φώφη και ο κυρ-Σταύρος Τσουτσουλομύτης. Πίσω τους συνωστίζονται πλήθος άλλοι(!) Οπότε, όποιος θέλει να ασχοληθεί μαζί τους, να μελετήσει την “πολιτική σκέψη” τους, δεσμεύεται από την αριστεία(!) Δεν μπορεί παρά να τους κρίνει με βάση αυτήν.

Έχουμε, λοιπόν, και λέμε:

1. Όταν με δεκατρία (13) νομοθετήματα, η άνωθεν και έξωθεν συγκροτηθείσα κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αμνηστεύει αδικήματα είναι “νόμος”, λέει το ΚυριακοΜητσοτάκ. Όταν η Βουλή των Ελλήνων συζητάει-απλώς συζητάει- για τη δικαιοσύνη, είναι “παρέμβαση”, λέει το ίδιο ΚυριακοΜητσοτάκ! Η νομοθετική εξουσία και εκτελεστική εξουσία, είπε, δεν πρέπει να ασχολούνται καθόλου με την δικαστική εξουσία!!! Μάλιστα, δεν είναι μόνο παρέμβαση είναι και...”αποπροσανατολισμός”! Η συζήτηση και η εξεταστική επιτροπή για την διερεύνηση αμνήστευσης αδικημάτων στα μουλωχτά καταργεί το “κράτος δικαίου”-που τόσα χρόνια διαθέταμε και δεν το είχαμε καταλάβει- και αποπροσανατολίζει τον λαό(!) Ενώ η εξεταστική για την διερεύνηση του “τρίτου μνημονίου”, η οποία κατατίθεται ταυτοχρόνως και μάλιστα ως “ανταλλαγή” και συμψηφισμός, δεν είναι παρέμβαση και δεν είναι αποπροσανατολισμός(!)
2. Με δεδομένο και πανθομολογούμενο πια ότι το ΚυριακοΜητσοτάκ δομεί τις ομιλίες του πάνω στα πρωτοσέλιδα του ΔΟΛ, μπορούμε να συνάγουμε αβίαστα το συμπέρασμα ότι, οι μεν δύο εξουσίες- νομοθετική και εκτελεστική- δεν δικαιούνται να μιλούν για την τρίτη, τη δικαιοσύνη, η δε “τέταρτη εξουσία”, ο “Τύπος”, μπορεί να μιλάει για όλες, να τις κρίνει, να τις αξιολογεί, να τις ελέγχει(!), να δίνει γραμμή και να μη δίνει λογαριασμό σε κανέναν “παρά μόνο στους αναγνώστες του” είτε διαθέτει τέτοιους, στην περίοδο των “παχιών αγελάδων”, είτε τους χάνει, στην περίοδο της άρσης του...αξιόχρεου από τις “αγορές”(!)
3. Το ότι υπάρχει γραμμή για τα τρία κόμματα της αντιπολίτευσης κολαούζο δεν θέλει. Το ΚυρικοΜητσοτάκ, το ΦωφηΠασόκ και ο ΣταυροΠόταμος, ξετσίπωτα και ανενδοίαστα, ακόμη και χρησιμοποιώντας τις ίδιες εκφράσεις, το έκαναν φανερό. Τόση ικανότητα πια και τόση αξιοσύνη(!) “Ρήτορες” και “πολιτικοί εγκέφαλοι”, “σπουδαγμένοι”, που δεν μπορούν να ξεκολλήσουν από τις πολυγραφημένες σημειώσεις...
4. Ξεχωριστή θέση σε όλα αυτά κατέχει ο ιδιαίτερα ανησυχητικός όρος που εισήχθει παρά του ΚυριακοΜητσοτάκ: “αδαής πλειοψηφία”!!! Η ΝΔ πέρασε από την “σιωπηλή πλειοψηφία” στην “αδαή πλειοψηφία”!!! Την ίδια στιγμή που σφετεριζόμενος και τις ψήφους των αντιπάλων του ισχυρίζεται πως εκλέχτηκε από τετρακόσιους χιλιάδες πολίτες. Τι να υποθέσουμε; Πως η “αδαής πλειοψηφία” συγκροτείται απ΄ όλους εμάς που δεν στηθήκαμε στην ουρά για να τον ψηφίσουμε; Είναι δε τόση η πολιτική του αγχίνοια που την ίδια στιγμή ζητάει εκλογές(!) Ζητάει δηλ., από την “αδαή πλειοψηφία” να τον εκλέξει; Θράσος; Πρόκληση; Ανοησία; Αλαζονεία; Όλα μαζί, πιστεύω εγώ. Εσείς φροντίστε να πάρει αυτό που του αξίζει.
5. Ενώ υπούλως και υπογείως τίθεται ζήτημα “αδαούς πλειοψηφίας” δεν μπορούμε να ξεχάσουμε την....επική απόφανση της Αντιγόνης Liberάκη για την αυξημένη πιθανότητα στη λάθος ψήφο που έχουν οι φτωχοί! Αυτά σε συνδυασμό με την επιχειρούμενη αύξηση της θητείας των κυβερνήσεων από τετραετία σε πενταετία-με την ευκαιρία της αναθεώρησης του Συντάγματος- μας δίνουν σαφή εικόνα για την αντίληψη των “ΜενουμΕυρωπαίων” για τη δημοκρατία.
6. Σε όλα αυτά συνυπολογίστε τον....έρωτα για τις “ανεξάρτητες αρχές”! Είπαμε, κάποτε, μήπως δούμε προκοπή με κάποιους “ειδικούς” σε κάποια “ειδικά” θέματα. Κάποιοι, βέβαια, μας προειδοποιούσαν από τότε. Αλλά εμείς επιμέναμε να εξαντλήσουμε τις πιθανότητες. Σήμερα, τόσα χρόνια μετά, τι προκύπτει; Προκύπτει ξανά το ερώτημα: από τι και από ποιους είναι ανεξάρτητες οι “ανεξάρτητες αρχές”; Ο Καμίνης ήταν “ανεξάρτητη αρχή”. Τον εμπόδισε αυτό στο να μας πει ότι, δεν πρέπει να ψηφίσει ο λαός στο Δειμοψήφισμα γιατί δεν ήταν, λέει, διαφωτισμένος; Τον εμπόδισε τίποτα “να μπει μπροστά”-και να “κάτσει ο Σαμαράς πίσω”- στην εκστρατεία υπέρ του “ΝΑΙ”; Σκούζουν σήμερα για τον ΕΣΡ, αλλά όσο υπήρχε, όλοι το κατήγγειλαν. Είναι πιο ανεξάρτητο, το ΕΣΡ, από τη Βουλή των Ελλήνων; Αν είναι, να κάνουμε τότε τη Βουλή “ανεξάρτητη αρχή” και να την διορίζουν οι “Βρυξέλλες”(!) Τέλος,  μπορεί να είναι σοβαρός άνθρωπος ένας απόφοιτος του Χάρβαρντ όταν από τι μια κατηγορεί την κυβέρνηση για παρεμβάσεις στη δικαιοσύνη και από την άλλη θέλει να γεμίσει το κράτος “ανεξάρτητες αρχές”; Αν μπορεί μια κυβέρνηση να παρεμβαίνει σε αρεοπαγείτες τι θα την εμποδίσει να παρέμβει σε “ανεξάρτητες αρχές”; Είναι πιο παλληκάρια οι “αρχές” από τους δικαστικούς; Κι αυτό δεν υποτιμάει τους δικαστικούς; Μήπως πρέπει να “ξεσηκωθούν”για την προσβολή που τους γίνεται;
7. Τι πρακτικές συνέπειες έχουν όλα τούτα στους οπαδούς του “ενός σε τρία” κόμματος; Απλό είναι. Όσοι Πασόκοι και όσοι Παραποτάμιοι διαθέτουν αξιοπρέπεια και δεν ανέχονται τόση προσβολή της νοημοσύνης τους, από εκείνους που την ίδια στιγμή μιλάνε για “σανό”, θα κινηθούν προς τον Τσίπρα και τον Καμμένο, πολλώ δε μάλλον τώρα που δεν έχουν στην ατζέντα τους ρήξη με την ΕΕ. Προεξάρχουσα θέση στην κίνηση αυτή θα έχουν όσοι Πασόκοι θυμούνται ακόμη “τι σημαίνει Δεξιά”.
8. Ειδικά οι Πασόκοι, δεν θα καταπιούν εύκολα το ότι η Φώφη επέχει θέση αχυρανθρώπου (Η Φώφη είναι στο ΠΑΣΟΚ κάτι σαν τον Παπασταύρου του Σαμαρά σε οικονομικό επίπεδο) μέχρι να βρεθεί τρόπος να “καεί” είτε υπέρ του ενός είτε υπέρ του άλλου....του Λοβέρδου καιροφυλακτούντος! Ήδη πιάνει τα προζύμια πάλι με τον ΓΑΠ. Πώς να το αντέξουν αυτό οι Βενιζελικοί; Κι αν μπατάρει προς τον Βενιζέλο, πόσο ακόμα θα κάνουν υπομονή όσοι βλέπουν το πάλαι ποτέ αντιδεξιό ΠΑΣΟΚ να μετατρέπεται σε “αριστερή” πτέρυγα της ΝΔ; Από την άλλη, οι Παραποτάμιοι πόσο θα καταπίνουν το γεγονός ότι συμπλέουν με “εθνίκια” σαν τον Άδωνη και τον Βορίδη, τη στιγμή που ένας Καμμένος τους προκαλεί αλλεργία; Τόσες θυσίες πια για τα “χρυσά” μάτια του ΚυριακοΜητσοτάκ;; Έλεος! Εδώ πια έχει αντιστραφεί ο κανόνας του μάρκετιγκ “τρία σε ένα” και έχουμε το “ένα στα τρία”. Ένα κόμμα, στα τρία υποκόμματα!
9. Το λεγόμενο “αυτογκόλ” της ΝΕΡΙΤ δεν αφήνει πια καμία αμφιβολία για την ποιότητα της σκέψης και το επίπεδο της πολιτικής ικανότητας του αποφοίτου του Χάρβαρντ. Λέω “λεγόμενο αυτογκόλ” γιατί, αμέσως μετά, στις ανακοινώσεις που αντηλλάγησαν έχουμε κι άλλο γκολ, ίσως και περισσότερα. Αν ήταν απλώς αυτογκόλ, το παιγνίδι θα είχε διακοπεί, θα είχε πάει στη σέντρα και θα είχαν, έστω θεωρητικά, την ευκαιρία της αντεπίθεσης. Τόση αριστεία πια οι...αυτοχρισμένοι θεράποντες της αριστείας(!)
10. Ο άλλος, ελέω “καθρέφτη-καθρεφτάκι μου”, ικανός πολιτικός, ο ΣταυροΠοταμών (όπως λέμε “άνω ποταμών”ⁱ), ο οποίος μάλιστα ελέγχει τους υπόλοιπους για ανικανότητα, βάσισε την ομιλία του ολόκληρη σε εντελώς παραποιημένα στοιχεία!!! Ο Παπαγγελόπουλος, που δεν είναι κανένας σταλινικός ή έστω κομμουνιστής, τα κατέρριψε ένα προς ένα. Ήταν τόσο “άνω ποταμών” η πανωλεθρία του ΣταυροΠοταμών που δεν δευτερολόγησε(!) Δεν μπόρεσε να σταθεί στο βήμα ούτε στις δύο η ώρα τα χαράματα!
11. Οι πελταστές και οι σφενδονίτες. Εκεί κατατάσσω τον Λεβέντη, πρώτα απ' όλα. Ενώ τα μέτωπα και οι συμμαχίες διαγράφονται πλέον αδρά, μερικοί αναλαμβάνουν τον ρόλο του πελταστή και άλλοι τον ρόλο του σφενδονίτηⁱⁱ. Παρενοχλούν και παρεμποδίζουν, από όπου μπορούν, ό, τι κάνει ο Τσίπρας. Και το κύριο στοιχείο αυτό είναι: “ό, τι κι αν κάνει ο Τσίπρας”!!! Γιατί όταν όλοι αυτοί είχαν σε κάθε δεύτερη λέξη τον Μπόμπολα και σε κάθε τρίτη τον ΔΟΛ, δεν μπορεί τώρα, όταν τα μέτωπα παγιώνονται να επιτίθενται στον Τσίπρα με γελοίες προφάσεις. Πολλοί περισσότερο, όλοι εκείνοι που μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ ρυμουλκούσαν τον ίδιο το ΣΥΡΙΖΑ σε τυχοδιωκτισμούς και κατά μέτωπον ρήξης με την ΕΕ, όλοι εκείνοι που εμβολίαζαν τον ΣΥΡΙΖΑ με “αντισώματα” στην εθνικοαπελευθερωτική ενότητα του λαού- μεταδίδοντάς του τις κάθε είδους εθνομηδενιστικές ανοησίες δηλαδή- ώστε να αποτρέψουν οποιαδήποτε διεύρυνση του μετώπου, τώρα, μπροστά στους ολιγάρχες, δεν σφυρίζουν απλώς αδιάφορα αλλά πρωτοστατούν, από τα πλάγια, στην αποσταθεροποίηση του Τσίπρα. Στόχος; Να μην ολοκληρώσει τίποτα και να ηττηθεί δια παντός, όχι απλώς ο Τσίπρας, αλλά όποιος τολμάει να αμφισβητήσει το σύστημα. Γιατί αυτό θα σημαίνει αν βγει ο Μητσοτάκης με δεκανίκια την Φώφη, τον κυρ-Σταύρο, το Λεβεντο-γεροντο-παιδάριο, τον Βενιζέλο κλπ. Άλλωστε το λένε σχεδόν απερίφραστα με την οργή τους: Αυτοί είναι οι μόνοι ικανοί να μας κυβερνάνε! Αυτοί και οι απόγονοί τους!
12. Άλλο ένα στοιχείο της αριστείας των ΜενουμΕυρωπαίων, που νομίζουν ότι στο ΚυριακοΜητσοτάκ βρήκαν τον “Τσίπρα” τους, είναι το “ιερό μένος” εναντίον όσων περιφρονούν και βάλλουν κατά της....καριέρας! Δεν αποκλείεται, κάποια στιγμή, στο εγγύς μέλλον, τα πυρά να στραφούν και κατά του Αντώνη Κατσαντώνη που δεν κάθισε ήσυχος να γίνει νοικοκύρηςⁱⁱⁱ! Γιατί αυτή ακριβώς είναι η νοοτροπία τους και μάλιστα είναι άκρως επιθετική! Πρώτα πρώτα, μη συγχέετε τις πούτσες και τις βούρτσες^iv. Άλλο πράγμα η καριέρα ενός ερευνητή, ενός γιατρού, πχ, που αφιερώνει τη ζωή του και κάνει “αιματηρές” θυσίες για την επιστήμη του, και άλλο η καριέρα ενός γιάπη που κάνει ανθρωποθυσίες για την τσέπη του. Ας μη πάνε λοιπόν να ιδιοποιηθούν αυτό το οποίο, εξ ορισμού, είναι αντίθετό τους. Καριέρα με καριέρα έχει διαφορά και η μόνη καριέρα που έχει κάνει το ΚυριακοΜητσοτακ ήταν ως γιάπης στην Εθνική. Αλλά και αυτή την...θυσίασε για να κάνει καριέρα στην πολιτική όπως όλο του το σόι....”τον περίδρομο να τρώει”(λαϊκό άσμα δια χειρός Ξαρχάκου). Το ΚυριαοΜητσοτάκ είναι ο....Καρανίκας των “πάνω στρωμάτων”, θα μπορούσαμε να πούμε. Και είναι άκρα πρόκληση, όχι προς τον Τσίπρα, αλλά προς ολόκληρο τον λαό, το ότι το ΚυριακοΜητσοτάκ, συμπεριλαμβανομένης και της Φώφης, κατηγορούν τον Τσίπρα για λατρεία της πρωθυπουργικής καρέκλας(!!!) Ποιοι; Αυτοί που γενιές ολάκερες πολιορκούν με νύχια και με δόντια την εξουσία, και τους οποίους, για να καταλάβουν τον πρωθυπουργικό θώκο τούς υφιστάμεθα και ως βουλευτές, υπουργούς, περιφερειάρχες, δημάρχους...μόνο παπάδες δεν γίνανε προκειμένου να αναρριχηθούν στην εξουσία(!)
13. Το μεγαλύτερο όμως ψέμα και την μεγαλύτερη πρόκληση στη νοημοσύνη του λαού διαπράττουν όλοι αυτοί που κατηγορούν τον Τσίπρα ότι είπε ψέματα. Ποιοι; Εκείνοι που όλη τους η ....καριέρα είναι ένα ψέμα! Ωστόσο, αλλού είναι η ουσία. Είμαι απ' αυτούς που έκαναν σκληρή κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ,  και στον Τσίπρα προσωπικά, γιατί έταζε πράγματα που δεν μπορούσε να κάνει. Βλέπαμε, από το 2010 ακόμη, ότι αν δεν γίνουν πρώτα“κάποια άλλα πράγματα”, τα μνημονιακά δεσμά δεν μπορούν να διαρραγούν. Επομένως, όποιος έλεγε τότε ότι μπορεί να τα σπάσει χωρίς αυτά τα “πράγματα”, αν μη τι άλλο, εξέθετε την προσπάθεια και τον εαυτό του για να υποστεί αυτά που υφίσταται σήμερα ο Τσίπρας. Αυτά τα λέγαμε. Μας ενδιέφερε, κυρίως, να διασωθεί από την συκοφαντία η ιστορική πείρα της Αριστεράς. Το πολύτιμο αυτό κομμάτι της εθνικοαπελευθερωτικής μας πορείας. Δεν μας ακούγανε. Ωστόσο έχει και ο στραβός το δίκιο του. Ποτέ μια μάχη που δίδεται και αποβαίνει νικηφόρα δεν επιτυγχάνει το σύνολο των στόχων της. Πολλές μάχες που δίδονται καταλήγουν σε ήττες. Μετά όμως από τις ήττες, συχνά είναι μεγάλες αυτές οι ήττες, μπορούν κάλλιστα να προκύψουν νίκες και θρίαμβοι. Μπορούν λοιπόν οι ηγέτες τη στιγμή της ήττας να κατηγορηθούν ως ψεύτες όταν καλούν τη στρατιά “να πολεμήσει για τη νίκη”; Είναι ψέμα όταν ηττάσαι-και μη μου πείτε πως τα δύο πρώτα μνημόνια δεν ήταν ήττες!- παρά ταύτα επιμένεις και να σηκώνεις το λάβαρο της νίκης; Είναι ψέμα το “σχέδιο” της Φιλικής Εταιρείας, που απ' ότι αποδείχτηκε δεν ήταν καν σχέδιο; Ήταν ψέμα η έντεχνη και σκόπιμη καλλιέργεια της ιδέας ότι “Αρχή” της Φιλικής Εταιρεία, και άρα της επικείμενης επανάστασης, ήταν ο ίδιος ο Τσάρος και αρχηγός μιας άλλης χώρας; Ήταν ψέμα το ότι ο ίδιος ο Υψηλάντης το χρησιμοποιεί, από τις πρώτες ακόμη επαναστατικές ενέργειες; Ήταν ψέμα το ότι επιδιώκετο η εξέγερση στην Πόλη και το κάψιμο της Αρμάδας, πράγματα που δεν έγιναν ποτέ και, απ' ό,τι φαίνεται, δεν μπορούσαν να γίνουν ποτέ; Ήταν ψέματα όλα αυτά τα ψέματα που είπε ο Παπαφλέσσας στους προκρίτους για να...προβοκάρει την Επανάσταση; Είναι ψέμα αυτό που λέει ο Μακρυγιάννης στους Μύλους για να “πείσει” τους ταλαντευόμενους να πολεμήσουν μέχρι τέλους; Είναι ψέμα το ότι ο Μακρυγιάννης στην Ακρόπολη στήνει ολόκληρη “σκευωρία” και τη σφραγίζει με την “τεζέδα” του για να εκμαιεύσει το μέγιστο της αγωνιστικότητας των ήδη ηρωικών και ψυχωμένων συναγωνιστών του, οι οποίοι ωστόσο, ήταν και άνθρωποι που δεν ξεχνούσαν το συμφέρον ακόμη και την ώρα που χανόντουσαν;

Το πράγμα λοιπόν ξεπερνάει τον όποιο Τσίπρα. Προχωράει πολύ περισσότερο, και για την κοινωνία και για το κάθε κόμμα ξεχωριστά. Το έχω ξαναπεί: Αλλοίμονο στη Δεξιά αν από την κρίση της κοινωνίας και από την κρίση τη δικής της βγει μέσω του Μητσοτακουλαίικου! Αυτό θα είναι ταυτόσημο με ομολογία οριστικής παράδοσης στα τζάκια και στα κυκλώματα. Ανάλογα πρέπει να σκεφτούν και τα άλλα κόμματα. Το ίδιο θα σημαίνει για το ΠΑΣΟΚ αν βγει από την κρίση μέσω του Γεννηματαίικου; Μα ούτε καν έναν....αρχηγό του διαμετρήματος Κωνσταντινόπουλου δεν μπορεί να ανεχτεί η κεντροαριστερή παράταξη;;;

Είμαι απ' αυτούς που πιστεύουν ότι η συντριβή της διαπλοκής και της φαυλότητας δεν θα έρθει από μια κυβέρνηση. Δεν είναι έργο των λίγων αλλά των πολλών. Και μάλιστα των πολλών όταν αυτοί οι πολλοί θα έχουν αλλάξει μυαλά. Όταν ο λαός πατήσει το κουμπί και κλείσει τoν Πορδοσάλτε, την Τρέμη, τον Πρετεντέρη, τον Χιώτη κι όλους τους ανθρώπους των “προέδρων”, έξω από το σπίτι του θα έχει γίνει ένα τεράστιο άλμα προς την ελευθερία και την προκοπή αυτού του τόπου. Γιατί, όπως έδειξα παραπάνω, η βλάβη, η πιο μεγάλη και η πιο καθοριστική, προκαλείται όταν μας κάνουν να σκεφτόμαστε όπως αυτοί θέλουν, δηλαδή ανάποδα από την ιστορία μας, κόντρα στην εμπειρία και στην ευφυΐα μας.

Όταν όμως η κυβέρνηση, η όποια κυβέρνηση, στέκεται απέναντι σε αυτούς και κάνει “κάτι” εναντίον τους εγώ δεν μπορώ να μείνω αδιάφορος και δεν μπορώ να σφυρίζω αμέριμνος. Ότι και να με χωρίζει μαζί της το βάζω στην άκρη και εργάζομαι για την διάτρηση του μετώπου στο συγκεκριμένο σημείο. Δεν θα σκεφτώ υστερόβουλα, ότι ενδεχομένως κάποτε ο Τσίπρας θα σφετεριστεί τη νίκη. Ας έχουμε τη νίκη κατά των ολιγαρχών και ας τη σφετεριστεί όποιος θέλει. Το πολύ πολύ μετά να έρθει και η δική του σειρά όπως ήρθε και τόσων άλλων.

Σημειώσεις:

i «Αρχικά η φράση αυτή σήμαινε κάτι το υπερβολικά παράδοξο, όσο και το να κυλάνε τα ποτάμια προς το βουνό και όχι από την πηγή του βουνού που είναι ψηλά, σε σχέση με τις λίμνες ή τις θάλασσες που είναι χαμηλότερα, κάτω. Και έτσι, όσο το προς το άνω (ρεύμα των) ποταμών είναι κάτι το απίθανο, άλλο τόσο απίθανη ήταν και κάθε πράξη πέρα από τη φυσική πραγματικότητα (της ανάποδης πορείας των ποταμών). Η παροιμία είναι τόσο παλιά που την αναφέρει και ο Ευριπίδης στη Μήδεια (στ.410): «Ανω ποταμών ιερών χωρούσι πηγαίς … » (Πίσω πηγαίνουν τα ιερά νερά των ποταμιών κι ανάποδα γυρίζουν …» (μετ. Τ.Ρούσσος). Αργότερα η φράση απόκτησε άλλη έννοια. Αρχισε να συνδέεται με την οργή και το θυμό. Π.χ. Οι εφημερίδες γράφουν πράγματα που είναι «άνω ποταμών»».

ii “Ψιλοί” δεν είναι μόνο οι πελταστές και οι σφενδονίτες. Είναι και το λεγόμενο ΚΚΕ σε ειδικό ρόλο. Το κόμμα που δεν ανεχόταν την “υποχώρηση” και τους “δηλωσίες” έχει μετατραπεί σε ένα “κόμμα δηλωσίας”! Διαβεβαιώνει τους πάντες, εδώ και σχεδόν τρεις δεκαετίες, με λόγια και με έργα, ότι δεν πρόκειται να τους απειλήσει μέχρι η “εργατική τάξη” να του δώσει την ισχύ για να ανατρέψει... το Σύστημα. Είναι μια ιδιώνυμη τακτική: το στρίβειν δια του “επαναστατικού βερμπαλισμού”. Όλη μέρα μιλάς για την επανάσταση χωρίς να κάνεις τίποτα για την προετοιμασία της. Προσεχώς αναλυτικότερα...

iii Εδώ σε παραλλαγή από τον Νικόλαο Πολίτη:

«Βασίλη, κάτσε φρόνιμα, να γένεις νοικοκύρης,
για ν' αποχτήσεις πρόβατα, ζευγάρια κι αγελάδες,
χωριά κι αμπελοχώραφα, κοπέλια* να δουλεύουν.
- Μάνα μου εγώ δεν κάθομαι να γίνω νοικοκύρης,
να κάμω αμπελοχώραφα, κοπέλια να δουλεύουν,
και να 'μαι σκλάβος των Τουρκών, κοπέλι στους γερόντους.*
Φέρε μου τ' αλαφρό σπαθί και το βαρύ τουφέκι,
να πεταχτώ σαν το πουλί ψηλά στα κορφοβούνια,
να πάρω δίπλα τα βουνά, να περπατήσω λόγγους,*
να βρω λημέρια* των κλεφτών, γιατάκια* καπετάνων•
και να σουρίξω* κλέφτικα, να σμίξω τους συντρόφους,
που πολεμούν με την Τουρκιά και με τους Αρβανίτες».
Πουρνό* φιλεί τη μάνα του, πουρνό ξεπροβοδιέται.
«Γεια σας βουνά με τους γκρεμνούς, λαγκάδια με τις πάχνες!
- Καλώς το τ' άξιο το παιδί και τ' άξιο παλικάρι».

Ν.Γ. Πολίτη, Δημοτικά τραγούδια, Γράμματα

iv Μη βιαστείτε! Για τον “πολιτισμό της τσουτσούνας” και την υποκριτική ξεφτίλα του...Φωτίλα (και όχι μόνο) θα πούμε σε άλλο κείμενο προσεχώς...εντός ημερησίας διατάξεως.

Η τελευταία αυταπάτη

(Η κατάρρευση της τελευταίας αυταπάτης και η Νέα Εθνική Λαϊκή Ενότητα για την Παραγωγική και Πνευματική Ανασυγκρότηση)

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις
εκεί που πάει να σκύψει
με το σουγιά στο κόκκαλο
με το λουρί στο σβέρκο

Νάτη πετιέται από ξαρχής
κι αντριεύει και θεριεύει
και καμακώνει το θεριό
με το καμάκι του ήλιου

Μόλις έκλεισε και αυτός ο κύκλος των πολιτικών συγκρούσεων του οικονομικού πολέμου που μας έχει επιβληθεί από την λίγκα του Ευρωπαϊκού Βορρά, έπεσα με τα μούτρα στο διάβασμα:

1. Θουκυδίδης, Perez Zagorin, εκδ. Ποιότητα
2. Θεωρία Διεθνούς Πολιτικής, Kenneth N. Waltz, εκδ. Ποιότητα
3. Περικλής ο Αθηναίος και η γέννηση της δημοκρατίας, Ντόναλντ Κέιγκαν, εκδ. Ωκεανίδα
4. Περί του πολέμου, Karl von Klausewitz, εκδ. Βάνιας
   Τα δύο πρώτα για πρώτη φορά, τα δύο τελευταία για πολλοστή.

Υπό το φως αυτών των συγγραμμάτων, τα οποία και σας τα συνιστώ τώρα παρά ποτέ, σας παρουσιάζω τις απόψεις μου για τη σημερινή κατάσταση. Για την προηγούμενη κατάσταση και τις σχετικές απόψεις μου σας παραπέμπω στην “επιτομή” όλων σχεδόν των κειμένων μου για τη φάση που διανύσαμε και η οποία κράτησε από την άνοιξη του 2010 έως τον χειμώνα του 2015. (κλικ εδώ)

Επειδή ακούω παράπονα από φίλους για την έκταση των κειμένων μου δικαιολογούμαι ως εξής. Στον ηλεκτρονικό τύπο η έκταση δεν έχει κόστος. Επομένως μια ανάρτηση έστω και μεγάλη που αναλύει πολλές πλευρές του ίδιου θέματος είναι καλύτερη από πολλές μικρές αναρτήσεις και μάλιστα με την μεσολάβηση κάμποσων ημερών ανάμεσα στη μια και στην άλλη. Απολαύστε(!) λοιπόν την ανά χείρας “σεντονιάδα” και άμα βαρεθείτε, εκείνη θα είναι στην ίδια θέση να σας περιμένει. Κλείστε τη και συνεχίστε αργότερα...αν δεν βαρεθείτε και πάλι....

Όλα τα λάθη οδηγούν στην κυβέρνηση!

Ο ΣΥΡΙΖΑ(Σ/ΖΑ) ευθύνεται για σωρεία λαθών. Αν θέλουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους πρέπει να πούμε πως ο Σ/ΖΑ δεν είναι το λάθος κόμμα. Είναι ένα “κόμμα λαθών”. Εκτός αυτού, δεν είναι καλά-καλά και κόμμα, κάτι περισσότερο, δηλαδή, από μερικές αγανακτισμένες συνιστώσες συνωθούμενες στο...φουαγιέ της κυβερνητικής εξουσίας.

Αρχίζουμε να μετράμε λάθη:

1. Καταγγέλλοντας επί χρόνια τον δικομματισμό κατέληξε να προκαλέσει δύο φορές εκλογές πρόωρα για να εξασφαλίσει τη συμμετοχή του στο δικομματικό παιγνίδι. Το 2012 μη θέλοντας να κάνει τον “μικρό” συμβιβασμό της συμμετοχής στην κυβέρνηση μας οδήγησε στις δεύτερες εκλογές, για να φτάσει, τρία ακριβώς χρόνια μετά, στον “μεγάλο” συμβιβασμό με τα σκυλιά της ΕΕ. Εδώ συνέβη αυτό που θα διατυπώναμε ως εξής: μη παραχωρώντας το δευτερεύον για την διατήρηση του σημαντικού κατέληξε να διατηρήσει το δευτερεύον και να παραχωρήσει το σημαντικό. Τεράστιο ιστορικό μάθημα για τους “αδιάλλακτους” κάθε αποχρώσεως.
2. Λάθος ολκής από ξαρχής είναι το λεγόμενο μέτωπο των “αντιμνημονιακών”. Έχω γράψει πολλά επ' αυτού και όλα μπορεί να τα βρει κανείς στο κείμενο που αναφέρω στον πρόλογο. Η ουσία είναι πως αντί για ένα σαφές, αδρό και ρωμαλέο εθνικο-απελευθερωτικό μέτωπο για την παραγωγική και πνευματική ανασυγκρότηση του έθνους και τις πατρίδας, παρέταξαν ένα στριφνό, εκδικητικό, μικρονοϊκό και μικρόψυχο μέτωπο αμφιλεγόμενων δυνάμεων, το οποίο εκτός από το ότι προσφερόταν για ψάρεμα στα θολά νερά, δεν περιελάμβανε τα μέγιστα ζητήματα που έχει σήμερα μπροστά του ο Ελληνισμός και προετοίμαζε το έδαφος για να υποστεί με τη σειρά του ο Σ/ΖΑ εκείνα που επιφύλασσε στους αντιπάλους του. Το ότι την κυβέρνηση θα την απειλήσει η Ζωή το είχαμε πει από πολύ καιρό, και δεν ήταν ζήτημα μαντικών ικανοτήτων.
3. Ενώ προανήγγειλε επί χρόνια τη σύγκρουση και τη ρήξη επ' ουδενί δεν προετοίμαζε τον Λαό για κάτι τέτοιο. Ανώτατη και τελευταία μορφή κινητοποίησης του Λαού θεωρούσε πως είναι η διαδήλωση, η πορεία και οι ψηφοφορίες. Ούτε τότε τους πέρασε από το μυαλό ούτε, ακόμα τώρα, τους περνάει πως σε συνθήκες ρήξης ο Λαός πρέπει να διαθέτει το δικό του plan Β, και ότι Αντάρτης-Κλέφτης-Παλληκάρι πάντα είναι ο ΊΔΙΟΣ ο Λαός και όχι το κόμμα “του” ή η “πρωτοπορία” του. Άρα, ο Λαός είναι αυτός που θα πρέπει να ετοιμάσει και να διαθέσει τις εφεδρείες του.
4. Η μη προετοιμασία του Λαού για μακροχρόνια πολιορκία ξεκινάει από μιαν αδικαιολόγητη υποτίμηση του αντιπάλου και ταυτόχρονα από έναν ακατανόητο εξωραϊσμό του. Στα λόγια καταγγέλλουμε τα θηρία, τα αναλύουμε, τα μελετάμε αλλά στην πράξη δρούμε σαν να είναι οικόσιτα γατάκια που θα τα γητέψουμε με κόλπα ζόρικα που κάνουν στην Ινδία. Από την άλλη μεριά του νομίσματος υπάρχει η οίηση και η έπαρση για τον εαυτό μας καθώς και η εξωφρενική για την Αριστερά ανομολόγητη αντίληψη ότι η μάχη θα διεξαχθεί και θα κριθεί ουσιαστικά στις “κορυφές”.
5. Η απουσία των προαναφερθέντων στόχων για της παραγωγική και την πνευματική ανασυγκρότηση εγκλώβιζε τη ρήξη και τη σύγκρουση στο ταξικό πεδίο. Το μόνο έπαθλο(!) για το οποίο έπρεπε να αγωνιστεί ο Λαός ήταν το τέλος της λιτότητας(!) Καλλιεργήθηκε έτσι επί χρόνια η αυταπάτη ότι η εθνική ανεξαρτησία μπορεί να κατακτηθεί με τον τερματισμό της λιτότητας ή, για την ακρίβεια, ο τερματισμός της λιτότητας και η αποκατάσταση των προ-μνημονιακών δικαιωμάτων σημαίνει ντε φάκτο “εθνική ανεξαρτησία”(!) Σε καμιά από τις καμπές του αγώνα δεν ετέθη το ζήτημα ότι η εθνική ανεξαρτησία περνάει μέσα από σκληρές στερήσεις, ότι η εθνική ανεξαρτησία απαιτεί αυτές τις στερήσεις και αυτές ακριβώς είναι που την κάνουν έπαθλο αντάξιο του αγώνα. Τα ζητήματα αυτά τέθηκαν με μισόλογα, αργά και δια στόματος Βαρουφάκη όταν έκανε λόγο για “λιτό βίο”.
6. Η απουσία ειδικά του σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης από τα κάτω και με όρους λαϊκού κινήματος ισοδυναμούσε με αφοπλισμό του Λαού, με απώλεια της ικανότητάς του να αντέξει στην πολιορκία. Επί πέντε χρόνια, δηλαδή, διέρρεε η ικανότητά του Λαού να ανασυγκροτηθεί παραγωγικά και οικονομικά, όπως επί πέντε μήνες, διέρρεε η ρευστότητά των τραπεζών. Όταν εκ των πραγμάτων ήρθε η ώρα της σύγκρουσης, η μία πλευρά, βρέθηκε με τις λιγότερες δυνατές δυνάμεις και με ανύπαρκτες εφεδρείες! Αυτό, εκτός των άλλων, ονομάζεται πλήρης απώλεια του ρυθμού! Κάνεις κάτι σωστό σε τελείως λάθος χρόνο.
7. Διέπραξε το αδιανόητο για την Αριστερά λάθος της ταύτισης της κυβερνητικής εξουσίας με την πραγματική εξουσία. Τώρα, εκ των υστέρων, παραπονούνται πως δεν ελέγχουν τα υπουργεία, πως τα ελέγχει η τρόικα κλπ. Αυτά έπρεπε όχι μόνον να τα ήξεραν αλλά και να προετοίμαζαν τόσο τον Λαό όσο και τους αντίστοιχους δημοσίους υπαλλήλους, για να ανακτήσουν το έλεγχο με όποια μέθοδο και αν χρειαζόταν.

Σημείωση: Στα ζητήματα του εθνομηδενισμού του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπαίνω. Δεν είναι του παρόντος. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως κι εκεί δεν υπάρχουν άλλα τόσα και ακόμα περισσότερα λάθη. Μια επισήμανση καίρια μόνο: Μπορεί να συμβεί, και αυτό το βλέπουμε, ένα άτομο ή και μια συλλογικότητα να μιλάει εθνομηδενιστικά και να πράττει πατριωτικά. Αν όχι σε όλα τα ζητήματα, τουλάχιστον σε κάποια σημαντικά. Μπορεί, βέβαια, να συμβεί και το αντίθετο: Να μιλάει κάποιος πατριωτικά και η πολιτική του να είναι εθνομηδενιστική! Ονόματα δεν λέμε οικογένειες δεν θίγουμε...

Συμπέρασμα: Δεν πρόκειται απλώς για “Βατερλό του Σ/ΖΑ”όπως λέει ο Γιώργος Καραμπελιάς. Για να υπάρχει Βατερλό πρέπει να υπάρχει και η σειρά των θριάμβων πριν το Βατερλό. Εδώ πρόκειται για συντριβή όλων των λεγόμενων “αντιμνημονιακών” πολιτικών από όπου κι αν αυτές προέρχονταν.

Παρέκβαση 1η:

Αυτήν την χρεωκοπία, είναι έτοιμα, σαν από καιρό, να την αδράξουν τα πιο δυναμικά κατάλοιπα και υποπροϊόντα καύσης του προηγούμενου και χρεωκοπημένου πολιτικού συστήματος. Επιδιώκουν να την χρησιμοποιήσουν σαν εφαλτήριο για την παλινδρόμηση και την παλινόρθωσή τους. Η παταγώδης αποτυχία, τόσο των “μνημονιακών” όσο και τον “αντιμνημονιακών” πολιτικών, οδηγεί τον φατριασμό (κομματισμό) σε αυξημένη εχθρότητα. Στα πλαίσια αυτά, η στήριξη της αντιπολίτευσης στον συμβιβασμό της κυβέρνησης είναι θετικό μήνυμα το οποίο, βέβαια, απέχει πολύ από το να συγκλίνουν όντως οι πολιτικές “κορυφές” στην εκ των πραγμάτων και “από τα κάτω” απαίτηση για εθνική ενότητα και για αντιστοίχηση “κορυφών” και “βάσης” στον υπέρτατο αυτό σκοπό.

Όλα αυτά τα δεινά, έπονται του ενός κακού: της υποκατάστασης του στόχου της εθνικο-απελευθερωτικής παραγωγικής και πνευματικής ανασυγκρότησης με τον “αντί” στόχο του “αντι-μνημονίου”. Η ήττα και η χρεωκοπία των πολιτικών της “αντιμνημονιακής” Αριστεράς όμως, δεν σημαίνει ταυτόχρονη ήττα της ιστορικής πείρας της Αριστεράς. Αντίθετα αναδεικνύεται και αποδεικνύεται η μεγάλη της σημασία. Η ήττα προέκυψε ακριβώς γιατί η “αριστερή” εθνομηδενιστική πτέρυγα (υπάρχει και “δεξιά” που φτάνει μέχρι τον Τζίμερο και πάρα πέρα) κατάφερε να κυριαρχήσει, για όλον αυτόν τον καιρό, και να ηγεμονεύσει παρά και ενάντια στην πληρωμένη με ποτάμια αίματος εθνικοαπελευθερωτική πείρα της “πατριωτικής Αριστεράς”(όρος του Ν. Κοτζιά από την ομότιτλη μπροσούρα του που αντιδιαστέλλει την πατριωτική Αριστερά με την μη πατριωτική Αριστερά. Τα ζητήματα που ωστόσο τίθενται είναι α) αν μπορεί το μη πατριωτικό να είναι Αριστερό και β) αν το μη πατριωτικό μπορεί να δράσει πατριωτικά).

Και ιδού το παράδοξο: Πώς γίνεται ο ΣΥΡΙΖΑ να διανύει απίστευτες αποστάσεις μέσα στη ζούγκλα των λαθών του και μια μέρα των ημερών να βρίσκεται στην κυβέρνηση;;; Πώς σχηματίζει κυβέρνηση ένα κόμμα μετά από μια σειρά παταγωδών αποτυχιών με έναν “στρατό” αλλοπρόσαλλων τυχοδιωκτών και ιδεοληπτικών και χωρίς η πολιτική του να “πατάει” πουθενά;

Αν δεν απαντήσουμε σε αυτό το τεράστιο ερώτημα δεν μπορούμε τίποτα από δω και πέρα. Δεν μπορούμε να πάμε πουθενά, δεν μπορούμε να κάνουμε οτιδήποτε.

Επιχειρώντας την απάντηση στο ερώτημα έχω κατά νουν τα εξής συνταρακτικά που προέκυψαν μεταξύ του 2010 και 2015.

α) Ο Λαός αναζητάει και δοκιμάζει ηγέτες έχοντας απορρίψει όλους τους παλαιούς μετά βδελυγμίας. Πρόκειται για οντισιόν δηλ και οι Τσίπρας, Καμμένος και οι συν αυτοίς, να μην ξιπάζονται, δεν έχουν ακόμη πάρει τον ρόλο των εθνικών ηγετών αν και έχουν σημειώσει μεγάλες επιτυχίες.

β) Ο Λαός έχει ταπεινωθεί και έχει θιχτεί το φιλότιμό του. Το “γαιδουρο-φιλότιμό” του, (κλικ) για την ακρίβεια. Πέντε χρόνια κάνει υπομονή και ένα είδος υπακοής. Υφίσταται ταπεινώσεις, ανέχεται το φαύλο πολιτικό σύστημα, δεν εξωθεί την κατάσταση στα άκρα, υφίσταται τις διαταγές και τις εξωφρενικές απαιτήσεις των “εταίρων”. Προκοπή όμως δεν βλέπει. Περνάει λοιπόν από τη φάση της αυτοκριτικής στη φάση της κριτικής και δη εκείνης “των όπλων”. Η αυτοτιμωρία και το αυτομαστίγωμα τελείωσαν και ψάχνει το φραγγέλιο.

γ) Ο Λαός έχει κατανοήσει σε μεγάλο βαθμό ποιος είναι ο εχθρός. Ο κύριος εχθρός!

δ) Ο Λαός έχει αποφασίσει ότι, “δεν πάει άλλο”. Συνειδητοποιεί ότι έχουμε πόλεμο και ότι ο πόλεμος δεν διεξάγεται με συνεχείς υποχωρήσεις και κατευνασμούς. Ακόμα και όταν γίνονται υποχωρήσεις κάπου πρέπει να υπάρχει ένα Στάλινγκραντ ή ένα Άλαμο από όπου δεν θα κάνουμε βήμα πίσω. Αυτό το ορόσημο της έσχατης άμυνας εδώ και πέντε χρόνια δεν το προσδιορίζει κανένας από αυτούς που αντιτίθονταν στην άφρονα τακτική του ΣΥΡΙΖΑ!

ε) Ο Λαός θέλει να παλέψει και θέλει να παλέψει με σχέδιο. Είναι πρόθυμος να υποστεί θυσίες, να αλλάξει πολλά πράγματα από τη ζωή του αλλά δεν έχει μπροστά του τίποτα το αξιόλογο για να τον προσελκύσει. Αναζητάει ένα κέντρο, έναν άξονα αναφοράς. Ταυτόχρονα δεν είναι είναι διατεθειμένος επ' ουδενί να αποστεί από αυτό που λέμε “πατρίδα”. Καταλαβαίνει πολύ καλά πως πέρα από αυτό το οχυρό δεν μπορούμε να πάμε και δεν είναι διατεθειμένος να δώσει αυτή τη Γην και αυτό το Ύδωρ.

στ) Παρά ταύτα, ένα σημαντικό μέρος του Λαού, αν και μειοψηφία, αυταπατάται από την περί την Ευρώπη πολυπραγμοσύνη. Ακόμη ένα κομμάτι Λαού, πιο μικρό ακόμη, θεωρεί πως η “Ευρώπη” είναι η καινούργια του πατρίδα, ότι πρέπει “πάση θυσία” να διασφαλίσει τον “ευρωπαϊκό προσανατολισμό”, ότι η εγκατάλειψη του ελληνικού πατριωτισμού για χάρη του “ευρωπαϊκού πατριωτισμού” είναι προς όφελός μας. Δεν καταλαβαίνει πως ο “ευρωπαϊκός πατριωτισμός” είναι στην ουσία “γερμανικός πατριωτισμός” και πως ο Έλληνας που εγκαταλείπει τον πατριωτισμό του γίνεται Έλληνας με “γερμανικό πατριωτισμό”, κατά το “Έλληνας με ρούσικο πατριωτισμό” του Μακρυγιάννη.

Παρέκβαση 2α:

Κι αφού σας αρέσει η ιστορία και τα μαθήματά της μάθετε και το εξής: Την άλλη φορά που ήρθαν εδώ οι Γερμανοί πάλι το ίδιο έγινε. Οι Έλληνες έπρεπε να αποφασίσουν τι θα κάνουν. Οικογενειάρχες, πολύτεκνοι οι περισσότεροι, στο έλεος του Θεού. Να μπαίνουν στα σπίτια τους και να τους πετάνε έξω. Να παίρνουν το βιος τους και τα εργαλεία τους. Να παίρνουν τα ζώα τους και τα στρωσίδια τους. Έπρεπε μέσα σε λίγες ώρες, όχι σε λίγες μέρες, να αποφασίσουν τι θα κάνουν! Τότε, λοιπόν, βρέθηκαν κάποιοι καλοθελητές σαν και σας και τους συμβούλεψαν ανάλογα. «Μπορείτε εσείς μόνοι σας να τα βάλετε με το Ράιχ; Ο πόλεμος αυτός που τον αρχίσανε άλλοι(sic) τελείωσε για σας! Στο κάτω κάτω οι Γερμανοί θα μας κάνουν ανθρώπους, με τον πολιτισμό(sic) που έχουν σαν λαός που μετακένωσε το αρχαίο ελληνικό πνεύμα!». Και πραγματικά, ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι η κατάσταση ήταν αναστρέψιμη; ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι σε λίγους μήνες οι Έλληνες θα αποδεκάτιζαν και θα κατέσφαζαν τους κατακτητές τους; Έτσι βρέθηκαν ανδρείοι πολεμιστές, των Βαλκανικών Πολέμων, της Μικρασιατικής Εκστρατείας, του Αλβανικού Μετώπου, να υποτάσσονται και μάλιστα να στρατεύονται δίπλα στους Γερμανούς ενάντια σε αυτούς που τους “έβαζαν σε μπελάδες” και όχι απλώς στις ουρές των ΑΤΜ. Πίσω από την τραγωδία αυτή βρισκόταν- και τότε όπως και τώρα- μια ΠΟΛΙΤΙΚΉ απόφαση! Η οποία όμως αρκούσε για να εγκλωβίσει τους ανθρώπους! Η οποία όμως δεν είχε επιστροφή! Οι Γερμανοί ζητούσαν όλο και περισσότερα. Οι Γερμανοί επεδίωκαν τον διχασμό! Οι Γερμανοί πυροδοτούσαν τον εμφύλιο! Αλλά και οι άλλοι-ευτυχώς όχι όλοι- ήσαν αδιάλλακτοι! Σείανε απειλές, προέβαιναν σε τιμωρίες, “δίκαιες” και άδικες, έμπλεοι “ιερής οργής και αδυσώπητου μίσους”. Όμηροι, όλοι μαζί, του Φόβου και του Δείμου! Το ξανά λέω: πίσω από την προδοσία βρίσκεται πάντα μια απλή(!) πολιτική απόφαση! (ανάρτηση στο διαδίκτυο παραμονές του Δειμοψηφίσματος)

Συμπέρασμα: Τούτων δοθέντων, η κυβέρνηση που προέκυψε από τις εκλογές του Ιανουαρίου ΔΕΝ είναι κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Και δεν εννοώ ότι δεν είναι κυβέρνηση Σ/ΖΑ επειδή συνεργάζονται ή εκφράζονται κι άλλες δυνάμεις μέσα απ' αυτήν. Δεν εννοώ επίσης ότι από την στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ και οι λοιποί έκαναν κυβέρνηση αυτή είναι κυβέρνηση των Ελλήνων και οι Έλληνες όχι μόνο οφείλουν αλλά υποχρεούνται να την υπερασπιστούν έναντι οποιουδήποτε ξένου. Αυτά είναι γνωστά και τα έχω ξαναπεί.

Επικαλούμαι τον νόμο των ακούσιων συνεπειών! Εννοώ ότι μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ ή οι διάφορες δυνάμεις, ακόμα και οι εχθροί του, να βλέπουν την κυβέρνηση ως κυβέρνηση Σ/ΖΑ, ο λαός όμως, δια της “τυραννίας των μικρών αποφάσεων”, τη βλέπει και τη μεταχειρίζεται διαφορετικά, σαν να ήταν μια κυβέρνηση που θα άρμοζε και θα αντιστοιχούσε στις σημερινές καταστάσεις! Είναι κάτι σαν κι αυτό που λέει ο Μπρεχτ δια του κυρίου Κόυνερ...

"Τι κάνετε όταν αγαπάτε έναν άνθρωπο;" ρώτησαν τον κύριο Κ.
"Του φτιάχνω ένα σκίτσο" είπε ο κύριος Κ. "και φροντίζω να του μοιάζει"
"Ποιο; Το σκίτσο;"
"Όχι, ο άνθρωπος", είπε ο κύριος Κ.

Είναι σαν να έφτιαξε ένα σκίτσο ο Λαός, ή μάλλον ένα...τρισδιάστατο σκίτσο της κυβέρνησης που έχει ανάγκη η Πατρίδα, της κυβέρνησης που είναι διατεθειμένος να στηρίζει με όλη του την ψυχή. Και από κει και πέρα κάνει ό,τι μπορεί για να μοιάσει η κυβέρνηση στο ολόγραμμα-σκίτσο!

Παρέκβαση 3η:

Άρα; Ή θα αλλάξει ρότα η κυβέρνηση και θα ανυψωθεί, “με το στανιό”, σε αυτό που ο λαός την προβιβάζει ή θα πρέπει να αλλάξουμε τον λαό(!) Για εκλογές δεν πρέπει να κάνουμε λόγο όχι μόνο γιατί η αντιπολίτευση δεν τις θέλει αλλά γιατί πάλι μια δύναμη από τις ήδη υπάρχουσες και χρεοκοπημένες θα αναδειχτεί πρώτη οπότε κι εκείνη θα κληθεί να πράξει τα ίδια με μικρές αποκλίσεις.

Η ερμηνεία αυτή είναι η πλέον κομψή και λειτουργική. Μόνο έτσι εξηγείται πώς μετά από μια σειρά στρατηγικά λάθη νικάς στις εκλογές με τόση μεγάλη διαφορά και την επαύριο των εκλογών έχεις, για πρώτη φορά στην ιστορία, “αντίστροφους κουλοχέριδες”. Αντί να θέλουν να κόψουν το χέρι τους εκείνοι που ψήφισαν την κυβέρνηση, να θέλουν να κόψουν το χέρι τους εκείνοι που ΔΕΝ ψήφισαν την κυβέρνηση.

Το φαινόμενο αυτό, κάθε άλλο παρά εφήμερο και προσωρινό αποδείχτηκε. Αδίκως περίμενε ο Σαμαράς να κλείσει την αριστερή παρένθεση. Διατηρήθηκε όλο το εξάμηνο και κορυφώθηκε στο Δειμοψήφισμα, προς μεγάλη ευχαρίστηση αλλά και δυσάρεστη έκπληξη των ένθεν κακείθεν “κορυφών”.

Όλα αυτά έλαβαν χώρα παρά και ενάντια στη χειροτέρευση της οικονομικής και της κοινωνικής κατάστασης, στην άγρια επίθεση ξένων και ντόπιων λύκων, στα αλλεπάλληλα λάθη της κυβέρνησης, στην ανυπαρξία κάθε είδους προετοιμασίας για έναν σκληρό και μακροχρόνιο πόλεμο.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, θα πρέπει να μιλάμε για μια Νέα Εθνική Λαϊκή Ενότητα που διαμορφώθηκε κάτω από αδιόρατες (προς το παρόν) και άρρητες διαδικασίες. Γι' αυτό και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός επισκεπτόμενος τον Μίκη δυο μέρες μετά τις εκλογές, δήλωσε ευθαρσώς πως δεν την περίμενε! Ο νόμος των ακούσιων συνεπειών αυτό το χαρακτηριστικό έχει...εργάζεται ερήμην εκείνων που νομίζουν πως διαμορφώνουν την ιστορία!

Συνεπώς, αυτή τη Νέα Εθνική Λαϊκή Ενότητα ΔΕΝ πρέπει να την χαρίσουμε σε κανέναν, δεν πρέπει να την αφήσουμε εκτεθειμένη σε κτυπήματα και καπηλείες. Πρέπει να την διαφυλάξουμε και από τις “τέσσερις φάλαγγες” αλλά και από την “πέμπτη φάλαγγα”. Επιπλέον πρέπει να την σφυρηλατήσουμε και να την ατσαλώσουμε, στο Αμόνι, στη Φωτιά και στο Νερό.

Το Αμόνι, η Φωτιά, το Νερό

Ανακτώντας ο Λαός την ενότητά του, νοιώθει τη δύναμή του να αναγεννάται και γυρεύει τρόπους να τη δοκιμάσει, να τη σιγουρέψει, να δει την εμβέλειά της, να τη γυμνάσει περαιτέρω. Όπως ο Γύφτος, ο σιδηρουργός, μια βάζει στη φωτιά το σίδερο και το πυρακτώνει, μια το χτυπάει στο αμόνι με σθένος και ρυθμό και μια το εμβαπτίζει στο νερό ψύχοντάς το απότομα, έτσι και ο Λαός αναζητάει κρούσεις, εξάρσεις, μεγάλα και μικρά κατορθώματα, μικρές και μεγάλες νίκες, επιτυχίες, μονοπάτια και ατραπούς για να υπερφαλαγγίσει το κακό και να βρει το Πάσχα (το πέρασμα) σε μια καινούργια, ανακαινισμένη και αναστημένη ζωή!

Μην υποτιμάτε αυτή τη Μυστική Παράδοση, αυτή τη Μυστηριακή Ικανότητα του Ορθόδοξου Λαού των Ελλήνων! Είναι προ-παιδευμένος επί αιώνες να περνάει από την μια κατάσταση στην άλλη, από τον έναν κόσμο στον άλλον, από την Πόλη στην Άνω Πόλη και ανάποδα. Είναι ασκημένος επί αιώνες να αναζητάει την Πόλιν, να εγκαταλείπει την Πόλιν, να τον ακολουθεί η Πόλις και στο τέλος να κτίζει καινούργια Πόλιν όταν πια όλα τα άλλα δεν αποδίδουν και η Ευρώπη δεν φαίνεται πουθενά!

Στις παρούσες συνθήκες λοιπόν αναζητάει το πέρασμα. Και ξέρει πολύ καλά πως το Πάσχα αυτό θέλει τις μικρές και τις μεγάλες θυσίες του, ως αντίδωρο αλλά και ως συμ-μετοχή στη Μία και Μεγάλη Θυσία της Σταύρωσης. Πρώτα είναι η εξιλαστήρια θυσία των επτά εβδομάδων της νηστείας και της προσευχής. Μετά είναι η θυσία του αμνού ο οποίος προ-ορίζεται για να θυσιαστεί. Έτσι έχει ανατραφεί και έτσι έχει σημαδευτεί η πορεία του. Μένει μόνο να φανεί από ποιον θα θυσιαστεί ο Τσίπρας. Από τους εχθρούς ή από τους φίλους; Αν δεν συμβιβαστεί θα τον φάνε ζωντανό τα χρηματο-συμμορίτικα θηρία και θα κεράσουν και τα εγχώρια ταγκαλάκια τους κανά κοψίδι. Αν συμβιβαστεί θα τον φάνε, αφού τον ψήσουν πρώτα, τα εγχώρια και φίλια κανιβαλάκια.

Και μόνο γι' αυτόν τον λόγο, οφείλω στον Αλέξη Τσίπρα τον σεβασμό μου, την αλληλεγγύη μου και τις προσευχές μου για καινούργια φώτιση, για σθένος και ανδρεία. Τα οφείλω εγώ που από το 2012 ουδόλως του χαρίστηκα. Αντίθετα υπήρξα σκληρός επικριτής και ανελέητος αντίπαλός του. Όμως για τα λάθη του, και την φρικτή τιμωρία της διαπραγμάτευσης με την Μέρκελ υπέστη αλλά και η ευκαιρία της εξιλέωσης τού χαρίστηκε. Δεν θα είμαι κι εγώ ένας απ' αυτούς που τον σπρώχνουν να κατουρήσει τα πόδια του ενώ προσπαθεί να κατουρήσει τον Σόιμπλε. Και αυτό νομίζω πως πρέπει να κάνει κάθε Έλληνας. (Η “μέθοδος” αυτή, να σπρώχνουμε τον πολιτικό μας αντίπαλο για να αποτύχει ανεξάρτητα από τις συνέπειες στο συμφέρον της πατρίδας, είναι παλιό χαρακτηριστικό του φαύλου πολιτικού συστήματος και έχει αναλυθεί εκτενώς, μαζί με άλλα, κλικ εδώ ).

Άλλος ένας λόγος για τον οποίο ο Αλέξης Τσίπρας αξίζει πια τον σεβασμό μας είναι η αποφυγή της σύγκρουσης. Αυτό για το οποίο τον φοβόμασταν δεν επαληθεύτηκε. Δεν οδήγησε τη χώρα σε μια ολέθρια κατά μέτωπον σύγκρουση αν και έκανε, εχθρούς και φίλους, να πιστέψουν ότι εκεί θα οδηγηθεί η κατάσταση. Και τα δύο αυτά στοιχεία είναι υπέρ του. Αν δεν είσαι σε θέση να πείσεις τον αντίπαλο ότι θα πουλήσεις ακριβά το τομάρι σου καλύτερα μην κάνεις διεθνείς σχέσεις και διαπραγματεύσεις. Ο Τσίπρας λοιπόν το κατάφερε. Και την τελευταία στιγμή ανέκρουσε. Έπεισε, εμάς πλέον, ότι βάζει το συμφέρον της χώρας πάνω από τη δική του πολιτική θυσία. Γι' αυτό είναι ατιμία και φαυλότητα να κατηγορείς τον Τσίπρα όταν φοβάσαι την ολέθρια σύγκρουση και να τον ξανακατηγορείς για “κωλοτούμπα” όταν την αποφεύγει. Τούτου του αναδυόμενου Τσίπρα δοθέντος, δεν νομίζω πως βλάπτει η τάση των δραχμιστών. Αφού δεν είναι σε θέση- χάρη στον Τσίπρα-να εφαρμόσει τα σχέδιά της πριν της ώρας τους, τότε, δεν βλάπτει αλλά ωφελεί η παρουσία της-ακριβώς όπως ωφελεί η παρουσία του Σόιμπλε την “διαλακτική” Μέρκελ-γιατί δυναμώνει έτσι το αντίπαλον δέος. Και δεν βλέπω τον λόγο να μπορεί ο Σόιμπλε να ζυμώνει το Grexit και να μη μπορεί να κάνει το ίδιο μια σημαντική τάση του ελληνικού λαού.

Κι ακόμα κάτι. Τούτου του αναδυόμενου Τσίπρα δοθέντος, όλοι εκείνοι που αν και βδελύσσονταν το φαύλο πολιτικό σύστημα το φοβούνταν λιγότερο από τον τυχοδιωκτισμό του Τσίπρα, τώρα, μπορούν να σπεύσουν να τον στηρίξουν. Θα προκύψουν δύο καλά: α) θα ενταφιαστεί, οριστικά πια, το παλιό και β) θα αποκρουστεί η προσπάθεια για να εγκατασταθεί το καινούργιο φαυλοκρατικό πολιτικό σύστημα.

Παρέκβαση 4η:

Όπως το αμπέλι το γέρικο σταματάει να δίνει καρπό έτσι και το πολιτικό σύστημα αδυνατεί να δώσει την παραμικρή διέξοδο στην κρίση που σοβεί. Εκ των πραγμάτων είναι καταδικασμένο να έχει την τύχη της άκαρπης συκιάς. Όμως, όπως το παλιό το αμπέλι το άκαρπο, πρώτα χορταριάζει και μετά ο αμπελουργός το ξεπατώνει καίγοντας τα κούτσουρα στο τζάκι για να ζεσταθεί και από κάτω το άγριο κλίμα πετάει βλαστούς, έτσι και το παλιό πολιτικό σύστημα πετάει άγρια βλαστάρια που μας εμποδίζουν στη νέα σπορά. Μη σας ξεγελάει που έχουν τόση δύναμη για να επιβιώσουν. Είναι το ίδιο το παλιό αμπέλι και μάλιστα στην άγρια εκδοχή του. Αν δεν πετύχει το ξερίζωμα τότε το μπόλιασμα είναι απαραίτητο. Τέτοιες παραφυάδες του παλιού και άκαρπου πολιτικού συστήματος είναι οι επιθέσεις που δέχτηκε και δέχεται ο Λαός τόσο στη σύντομη φάση του Δειμοψηφίσματος όσο και στην αμέσως επόμενη.

Το Δειμο-ψήφισμα μεγάλη νίκη του Λαού!

Το Δειμοφήφισμα της 5η Ιουλίου του 2015 είναι μεγάλη, περήφανη νίκη του Λαού! Μέσα σε δέκα(10) μέρες ο Λαός, βάδισε, προήλασε θα είναι καλύτερα να λέμε, στην κάλπη ήρεμος, ψύχραιμος μέσα στα φονικά πυρά των αντιπάλων, συντεταγμένος, αποφασισμένος. Όχι μόνον δεν υπέστη αβαρίες αλλά κέρδισε δυνάμεις, πολλαπλασίασε τις ήδη υπάρχουσες και έγραψε υποθήκες για το μέλλον.

Έχουν ειπωθεί πολλά από όλους μας. Κάποια στιγμή, αν χρειαστεί, θα τα θυμίσουμε. Ζητήματα που τέθηκαν και απαντήθηκαν μέσα στην έξαψη της μάχης. Έχουν τη σημασία τους και την αξία τους. Αν θέλετε όμως να δείτε πόσο μεγάλη νίκη είναι το Δειμοψήφισμα μην ακούτε εμένα. Απλώς δείτε και ξαναθυμηθείτε τον αγώνα που έκαναν οι αντίπαλοί για να μην πραγματοποιηθεί. Και εφόσον έγινε, δείτε τον αγώνα που κάνουν για να διαστρεβλωθεί το νόημά του, να απονομιμοποιηθεί και να ενοχοποιηθεί εκ των υστέρων. Να καταδικαστεί ως η αιτία των δεινών με την ταυτόχρονη αποενοχοποίηση των πραγματικών θυτών. Να αλλάξει το νόημά του και από νίκη, ο Λαός να το κωδικοποιήσει σαν ήττα.

Πάλι θα επικαλεστώ τον νόμο των ακούσιων συνεπειών. Εδώ πρόκειται πια για προσπάθεια εκούσιας και σχεδιασμένης εκμετάλλευσή του. Μπροστά στην τυραννία των μικρών αποφάσεων επιχειρείται η κατατυράννηση των φορέων των μικρών αυτών αποφάσεων δια τις λεκτικής βίας και του ψυχαναγκασμού. Στόχος είναι η άρση της αβεβαιότητας των τεκταινομένων, η εκούσια χειραγώγηση του ακούσιου και αβέβαιου. Πες πες, να πιστέψουμε όλοι ότι το άσπρο είναι μαύρο, το κάστρο είναι φούρνος και ο Δαμοβολίτης δεν είναι “φούρνος”αλλά...κάστρο.

Στα επιχειρήματα αυτά, για τη σημασία που έχει η ερμηνεία των γεγονότων, θα προσθέσω ακόμα ένα. Τον αγώνα που κάνουν οι κάθε λογής αποδομητές για να “ξαναγράψουν” την ιστορία. Ξέρουν πολύ καλά πως αν αποδομήσουν την ηγετική αφήγηση εύκολα μετά θα μπάσουν από το παραπόρτι τη δική τους αφήγηση....Χαρακτηριστικό και διαχρονικό παράδειγμα, το Βιετνάμ. Όσοι δεν είχαν την ηλικία να δουν στις ειδήσεις τα βιετναμέζικα άρματα Τ54 να μπουκάρουν με τις μπάντες και να απελευθερώνουν την Σαϊγκόν, νομίζουν πως στο Βιετνάμ νίκησαν οι Γιάνκιδες με κύρια δύναμη κρούσης τον Ράμπο, τον Μάρλον Μπράντο, τον Ρόμπερτ Ντιβάλ, τον Γουίλεμ Νταφόε, τον Μελ Γκίμπσον και μερικούς ακόμα.

Το ότι το Δειμοψήφισμα είναι μια μεγάλη νίκη του Λαού φαίνεται σε πολλά επίπεδα. Από την ίδια την “απόσυρση” του τελεσιγράφου, ΠΡΙΝ γίνει καν η ψηφοφορία, μέχρι και το σπουδαιότερο: ότι το ασκέρι μετρήθηκε πριν κατακάτσει ο κουρνιαχτός και παρ' όλα αυτά βρέθηκε ολόκληρο, συντεταγμένο και αξιόμαχο.

Για την αλήθεια του πράγματος δεν είναι ανάγκη να πιστέψετε εμένα. Δείτε τι είπαν οι “Ευρωπαίοι αξιωματούχοι” και, κυρίως, δείτε τι έκαναν και τι όρους επέβαλλαν. Γιατί είναι κοινή πεποίθηση όλων όσων έχουν μια θουκυδίδεια αντίληψη περί των διεθνών σχέσεων, πως επαχθείς όρους επιβάλλει ο νικητής ακριβώς γιατί ενώ νίκησε, ο αντίπαλος παραμένει δυνατός, ικανός να συνεχίσει τον αγώνα εν ευθέτω χρόνω. Όσο πιο επαχθείς δε είναι οι όροι τόσο ισχυρές είναι οι δυνάμεις που παραμένουν άθικτες! Έτσι εξηγούνται και οι “φιλότιμες” προσπάθειες των ΜΜΕ, από τη μια να προβάλλουν μόνο την δυσμενή πλευρά του συμβιβασμού και από την άλλη να συσκοτίσουν το συμπυκνωμένο δυναμικό εκείνο που μπορεί να ανατρέψει την κατάσταση.

Όταν ο εχθρός, εν προκειμένω οι Έλληνες, δεν ήμαστε διατεθειμένοι να γίνουμε αυτό που θέλουν οι Γερμανοί και, ταυτόχρονα, διατηρούμε τις δυνάμεις μας ικανές και αξιόμαχες για τη συνέχιση του αγώνα, τότε, σύμφωνα με τη δεύτερη αλληλεπίδραση του Καρλ Φον Κλαούζεβιτς ...

«...όσο δεν έχω νικήσει τον αντίπαλο, μπορώ να φοβάμαι πως θα με νικήσει. Δεν είμαι κύριος του εαυτού μου, γιατί εκείνος μου υπαγορεύει το νόμο του, όπως κι εγώ του υπαγορεύω τον δικό μου. Τέτοια είναι η δεύτερη αλληλεπίδραση, που μας οδηγεί στη δεύτερη ακρότητα». (Περί του πολέμου, σελ 35)

Λίγο πριν έχει επισημάνει...

«Για να υποταγεί ο αντίπαλος στη θέλησή μας, πρέπει να τον οδηγήσουμε σε κατάσταση δυσμενέστερη από τη θυσία που του ζητούμε».

Οι άλλες δύο είναι..

«.. ο πόλεμος είναι μια πράξη βίας, και δεν υπάρχει όριο στην εκδήλωση αυτής της βίας. Καθένας από τους δύο αντιπάλους ακολουθεί το νόμο του άλλου κι απ' αυτό προκύπτει μια αλληλεπίδραση που, ως έννοια, οφείλει να φτάσει στα άκρα. Αυτή είναι η πρώτη αλληλεπίδραση και η πρώτη ακρότητα που συναντάμε». (ο,π., σελ 34)

«... Αν θέλει κανείς να νικήσει τον αντίπαλο, πρέπει να ρυθμίσει την προσπάθειά του ανάλογα με τη δύναμη που εκείνος διαθέτει γι' αντίσταση. Αυτή είναι προϊόν δύο αδιάσπαστων παραγόντων: της έκτασης των μέσων που διαθέτει, και της δύναμης της θέλησής του.....» (ο.π., σελ 35)

«Αλλά κι ο αντίπαλος κάνει το ίδιο πράγμα, εξ ου και ένας νέος ανταγωνισμός που, καθαρά θεωρητικά, επιβάλλει για μιαν ακόμα φορά μιαν ώθηση σε ακρότητες. Συναντούμε εδώ την τρίτη αλληλεπίδραση και την τρίτη ακρότητα». (ο.π.,σελ 36)

Συμπέρασμα: Ο Βαρουφάκης έκαμε καλά που ετοίμαζε σχέδιο Β. Δεν έκαμε καλά που δεν ετοίμαζε σχέδιο Γ και σχέδιο Γ&1/2!

Ελλάδα, το οικονομικό Βιετνάμ της Γερμανίας

Οι Γερμανοί λοιπόν, όσο εμείς δεν παραδίνουμε τα όπλα, είναι εγκλωβισμένοι. Μας επιβάλλουν τη θέλησή τους αλλά τους επιβάλλουμε κι εμείς τη δική μας. Τολμάω να διατυπώσω τον ισχυρισμό πως η Γερμανία έπαθε στην Ελλάδα ό,τι πάθανε οι Αμερικανοί στο Βιετνάμ και οι Σοβιετικοί στο Αφγανιστάν, με τη διαφορά βέβαια πως εδώ πρόκειται για συνέχιση της πολιτικής όχι με ένοπλη βία αλλά με οικονομική βία.

Ωστόσο ο εγκλωβισμός είναι ανάλογος. Από την άλλη, όσο κι αν είναι ισχυροί και τα μέσα τους είναι περισσότερα από τα δικά μας, δεν αποκτούν το καθοριστικό για την τελική τους επικράτηση πλεονέκτημα. Η ασύμμετρη δύναμη είναι σαν να προσπαθήσεις να βγάλεις ένα δόντι με ένα μηχανικό σφυρί. Κι αυτοί ισχυρίζονται, προς το παρόν τουλάχιστον, πως μόνο το σάπιο δόντι επιδιώκουν να βγάλουν και όχι να καταστρέψουν την Ελλάδα. Από την άλλη μεριά, η διεθνής κοινότητα μπορεί να είναι ανεκτική στο να βγάζει η Γερμανία ένα ένα τα δόντια της Ελλάδας, δεν είναι όμως διατεθειμένη να δει την Γερμανία να βγάζει τα δόντια(!) με το μηχανικό σφυρί...

Δεδομένου του εγκλωβισμού θα επιχειρήσουν απαγκίστρωση. Ήδη την επιχειρούν και κάνουν διερευνητικές κρούσεις. Δεν ξέρω όμως αν είναι η απεμπλοκή αυτή πιο εύκολη για τους κυρίαρχους Γερμανούς απ' ό,τι είναι για τους κυριαρχούμενους Έλληνες. Παρομοιάζουν την Ευρώπη σαν φυλακή μέσα στη ζούγκλα. Αν είναι σωστή η παρομοίωση τότε οι δεσμοφύλακες δεν είναι περισσότερο ελεύθεροι να εγκαταλείψουν τη φυλακή απ' ό,τι είναι οι φυλακισμένοι. Οι φυλακισμένοι δε είναι όρος του εγκλωβισμού των δεσμοφυλάκων στη ζούγκλα.

Συμπέρασμα:

Χρειάζεται σθένος, υπομονή, επιμονή, μετ' επιστήμης προπαρασκευή για μακροχρόνια άμυνα και πολιορκία. Λάβετε δε υπόψη πως ακριβώς επειδή αυτός επιτίθεται χρειάζεται να απασχολεί πολύ μεγαλύτερες δυνάμεις και να είναι σε θέση να υποστεί κι αυτός δυσανάλογες απώλειες. Έναν πανίσχυρο εχθρό δεν μπορείς να τον νικήσεις με κατά μέτωπον επίθεση. Μπορείς όμως να τον νικήσεις. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι και σε όλους αυτούς ενυπάρχει ο δόλος, η πονηριά. Ο οποίος δόλος στα άναρχα συστήματα όχι απλώς επιτρέπεται αλλά επιβάλλετε!

«Αν τώρα μάθεις για τον κύρη σου πως ζει και θα διαγείρει,
υπομονέψου, κι ας παιδεύεσαι, κανένα χρόνο ακόμα.
Αν όμως μάθεις πως απόθανε και πια το φως δε βλέπει,
τότε στα χώματα διαγέρνοντας της γης της πατρικής σου
μνημούρι να του ασκώσεις και πολλές θυσίες, καθώς ταιριάζει,
να του προσφέρεις, και τη μάνα σου να δώσεις σε άλλον άντρα.
Και πια σαν κάνεις τούτα που όρισα και τα τελέψεις όλα,
στο νου και στην καρδιά σου βάλε το και καλολόγιασέ το
πως θα σκοτώσεις στο παλάτι σου τους αντρειανούς μνηστήρες,
για φανερά για ξεπλανώντας τους με δόλο᾿ δεν ταιριάζει
να μωρουδίζεις, τι τα χρόνια σου δεν είναι δα και λίγα! 
Μη δεν ακούς τη δόξα που 'λαβεν ο αρχοντικός Ορέστης;
Το δολερό φονιά του κύρη του, τον Αίγιστο, γδικιώθη,
που 'χε σκοτώσει τον πατέρα του, κι ακούστηκε στον κόσμο.
Και συ, καλέ, — θωρώ τη χάρη σου, θωρώ την ελικιά σου —
κάμε καρδιά, που κι οι μελλούμενες γενιές να σε δοξάζουν.»

(Οδύσσεια, Β, μετάφραση Κακριδή-Καζαντζάκη)

Χρειάζεται ακόμη να μην ξεχνάμε το θουκυδίδειο «τὸ δὲ ἀντίπαλον δέος μόνον πιστὸν ἐς ξυμμαχίαν». Αν όντως θέλουμε να είμαστε σύμμαχοι με τους Γερμανούς και τους Ευρωπαίους οπωσδήποτε θα πρέπει με κάποιον τρόπο να μας φοβούνται. Είναι η καλύτερη εξασφάλιση της σταθερότητας της συμμαχίας. Το Δειμοψήφισμα ήταν και γι' αυτόν τον λόγο μια υπέροχη ευκαιρία τρομοκράτησης του αντιπάλου. Είναι άλλο πράγμα όταν ο Σόιμπλε εκβιάζει και απειλεί τον Πρωθυπουργό και τους υπουργούς και είναι άλλο πράγμα όταν επιχειρεί να κάνει όλα αυτά ενάντια σε έναν Λαό που έχει πάρει επάνω του την αναμέτρηση.

Παρέκβαση 5η:

Ενώ το κείμενο είναι τελειωμένο και γίνονται οι τελευταίες διορθώσεις διαβάζω στο Βήμα άρθρο του Ντομινίκ Μουαζί. (κλικ) Μεταξύ άλλων λέει και τα εξής: 

   «Ενώ η Ελλάδα, η ασθενέστερη πλευρά στις διαπραγματεύσεις, ταπεινώθηκε άσκοπα από τους Ευρωπαίους εταίρους της, το Ιράν, επίσης η ασθενέστερη πλευρά στις διαπραγματεύσεις του, έλαβε μια νέα νομιμοποίηση από τους αντιπάλους του στη Δύση. Τα μέλη της οικογένειας, όπως φαίνεται, τυγχάνουν δυσμενέστερης μεταχείρισης απ' ό,τι οι ξένοι.Αν είναι αλήθεια ότι αποσπάστηκαν υπερβολικά πολλά από την Ελλάδα και πολύ λίγα από το Ιράν μοιάζει πιο πιθανό αυτό να αντανακλά μια θεμελιώδη διαφορά μεταξύ της ελληνικής και της ιρανικής διαπραγματευτικής θέσης παρά μια διαφορά στην ικανότητα των διαπραγματευτών. Το Ιράν καθίσταται όλο και πιο απαραίτητο για οποιαδήποτε επίλυση των προβλημάτων της Μέσης Ανατολής, γεγονός το οποίο του δίνει μια κάποια επιρροή, που η Ελλάδα, την οποία πολλοί στην Ευρώπη εξακολουθούν να θεωρούν περιττή, δεν διαθέτει»

Τέλος χρειάζεται αυτοσυγκράτηση της οργής και της “πολεμικής”μας διάθεσης για “περισσότερο πόλεμο”. Η κατάσταση είναι σαν τότες που ο βασιλιάς Αρχίδαμος της Σπάρτης εισέβαλε για δεύτερη φορά στην Αττική καίγοντας και καταστρέφοντας τις περιουσίες των Αθηναίων. Στόχος του ήταν να τους αναγκάσει να βγουν από τα τείχη και να πολεμήσουν εκεί που εκείνος είχε το πλεονέκτημα. Οι Αθηναίοι όμως δεν υπέκυψαν. Έστειλαν τα κοπάδια τους στην Εύβοια, έκρυψαν ό,τι μπορούσαν και κάθισαν στοϊκά μέσα από τα τείχη κι έβλεπαν το βιος τους να καταστρέφεται επιλέγονται σταθερά να δίνουν τις μάχες εκεί που επέλεγαν εκείνοι.

Σε τι προσβλέπουμε από μια τέτοια στρατηγική;

Πρώτον. Στην Παραγωγική Ανασυγκρότηση “από τα κάτω” και με όρους λαϊκού Κινήματος. (κλικ) Αυτή είναι η κύρια προσπάθεια. Από κει θα κριθεί ο πόλεμος. Από το πόσο γρήγορα και αποτελεσματικά θα περάσουμε σε ένα άλλο μοντέλο το οποίο θα παράγει προϊόντα ικανά να σταθούν στην εγχώρια και διεθνή αγορά. Ό,τι κι αν γίνεται στα άλλα μέτωπα, ο Έλληνας από δω και πέρα με ένα πράγμα στο μυαλό πρέπει να κοιμάται και να ξυπνάει: την παραγωγική ανασυγκρότηση!

Δεύτερον. Στο διεθνές και φιλελληνικό κίνημα αλληλεγγύης. Σας θυμίζω πως το κίνημα αλληλεγγύης προς την Ελλάδα μεγάλωσε κατά τη Β' πολιορκία του Μεσολογγίου και κορυφώθηκε μετά την ηρωική έξοδο και τη θυσία. Ναι, οι θυσίες οι δικές μας δεν πάνε χαμένες. Αποτελούν τις πιο δραστικές εφεδρείες μας.

Τρίτον. Είναι νόμος, όταν κάποιος γίνεται πολύ ισχυρός, και μάλιστα όταν αφήνει την ισχύ του αχαλίνωτη, να συσπειρώνει απέναντί του όλους εκείνους που μέχρι πριν λίγο δίσταζαν να του αντιπαρατεθούν. Ο νόμος αυτός λέγεται “δίλημμα ασφαλείας”. Η Γερμανία γίνεται ισχυρότερη και τα μέσα που χρησιμοποιεί για να γίνει ισχυρότερη μειώνουν την ασφάλεια των άλλων-των Γάλλων, των Άγγλων, των Αμερικανών, των Ρώσων , των Κινέζων- έναντι της Γερμανίας. Έχουν λοιπόν όλοι αυτοί ζωτικό συμφέρον να συσπειρωθούν εναντίον της. Σε πρώτη φάση να τη συμμαζέψουν, σε δεύτερη δε να της αφαιρέσουν ένα-ένα τα στοιχεία της ισχύος της.

Salva shi salva

Salva shi salva! Είναι ναυτικό σινιάλο και σημαίνει “ο σώζων εαυτόν σωθήτω”. Είναι το ναυτικό σινιάλο που δίνουν οι διοικητές εκείνοι που δεν μπορούν να προσφέρουν τίποτα στους διοικούμενους. Δίνεται όταν η λίνια (=γραμμή, παράταξη μάχης) όχι μόνο δεν προσφέρει τη νίκη αλλά δεν εξασφαλίζει καν την επιβίωση των μονάδων της. Είναι το σημάδι του πανικού των διοικούντων! Δεν είναι όμως μόνο πανικός. Είναι και ελευθερία! Ελευθερία να δράσει κανείς για τη σωτηρία, τη δική του και των γύρω του. Ελευθερία να δράσει για τα καίρια, με τόλμη, με έμπνευση, με πρωτοτυπία, με αποτελεσματικότητα. Μακριά από διαταγές, ντιρεκτίβες και όρντινα που αφορούν όλους τους προηγούμενους πολέμους ως τη στιγμή που δόθηκε το σινιάλο salva shi salva!

Όλες οι γραμμές, “αντιμνημονιακές” και “μνημονιακές”, στραβωθήκαν κι αποτύχαν! Η στιγμή είναι όπως τότε που υπερφαλαγγίζοντας την ηρωική άμυνα των οχυρών, οι Γερμανοί, κατέκλυσαν την Ελλάδα. Όπως τότε ο κάθε φαντάρος, ο κάθε υπαξιωματικός και αξιωματικός ήταν ελεύθερος να κρύψει κάθε είδους όπλα και εφόδια για την συνέχιση του πολέμου, έτσι και μεις αδέρφια, είμαστε ελεύθεροι να “κρύψουμε όπλα”, εφόδια και όλα τα αναγκαία για τον μακροχρόνιο οικονομικό πόλεμο που μας επιβλήθηκε και μαίνεται κατατρώγοντας τις ζωές μας. Είμαστε ελεύθεροι να ανασύρουμε τα ''κρυμμένα υπερ-όπλα” της παράδοσής μας, πνευματικής και παραγωγικής, και να τα τάξουμε στο μέτωπο της εθνικής απελευθέρωσης.

Με τα “όπλα” και τα εφόδια αυτά καθώς και με εκείνα που θα πάρουμε από τους εχθρούς μας, θα συνεχίσουμε τον πόλεμο “όσο να λιώσουμε”, ότι εδώ είναι οι Μύλοι τ' Αναπλιού και όχι το Νιόκαστρο οπού ήμασταν απαράσκευοι, νηστικοί και διψασμένοι!

Η τελευταία αυταπάτη για διευθέτηση της σύρραξης από τις “κορυφές” κατέρρευσε!

Αυτή* (και ο μύθος κρύπτει
νουν αληθείας) επτέρωσε
τον Ίκαρον· και αν έπεσεν
ο πτερωθείς κ' επνίγη
θαλασσωμένος·
Αφ' υψηλά όμως έπεσε,
και απέθανεν ελεύθερος.

(*η ελευθερία)

Αυτή, λοιπόν, η ελευθερία πτέρωσε τον Ίκαρο, αλλά έπεσε ο πτερωθείς κ' επνίγη...θαλασσωμένος...αφ' υψηλά έπεσε...και ελεύθερος ο Ίκαρος απέθανεν.....Ζήτω η Νέα Εθνική Λαϊκή Ενότητα για την Παραγωγική και Πνευματική ανασυγκρότηση της Πατρίδας και του Έθνους, την Παλιγγενεσία του 21ου αιώνα!

Κάπου

30 Ιουλίου 2015