Το ΟΧΙ το λέει ο Λαός. Πάντα!

Το ΟΧΙ το λέει ο Λαός. Πάντα!*

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Ι

Παραμονές της επετείου του ΟΧΙ αυξήθηκαν οι αναφορές στον Ιωάννη Μεταξά και στην τότε ηγεσία, η οποία είπε ΟΧΙ` σε αντίθεση, λέει, με τη σημερινή που δεν στάθηκε στο ύψος των παραδόσεων του Ελληνικού Έθνους.

Δεξιοί αλλά, φευ, και κάποιοι αριστεροί, κοπανούν την ίδια “γραμμή” στα κεφάλια μας λες και γεννηθήκαμε χθες. Ανήμερα της επετείου, έκανε την εμφάνισή της στο διαδίκτυο κείμενο του Φαήλου Κρανιδιώτη που συνόψιζε όλες αυτές τις απόψεις.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, η “γραμμή” αυτή, υποβάλλει στον λαό τη θεωρία ότι ένας δικτάτορας μπορεί να ωφελεί τον λαό και το έθνος. Υποβάλλει τη θεωρία ότι μια δικτατορία δεν είναι εξ ορισμού αντιλαϊκή και αντεθνική αλλά μπορούν να υπάρξουν και εξαιρέσεις ...αν η ηγεσία σταθεί στο ύψος της...αν ο ηγέτης διαθέτει ”δίδυμους τριχωτούς αδένες”(!) Πονηρά και μονά-μονά κάνει λόγο για δικτατορία γενικά, χωρίς κάποιο άλλο διακριτικό. Παρακάτω, προκειμένου να απαντήσει στους κομμουνιστές, ξενιτευόμενος «ψηλά στις Ρωσίας τα χιόνια που πάντα φυσάει ο βορειάς», τα “χώνει” στη δικτατορία του Στάλιν. Με όλα αυτά, σαφώς υπονοεί ότι μια δεξιά δικτατορία μπορεί να παίξει εθνοσωτήριο ρόλο, ότι ένας δεξιός δικτάτορας μπορεί να σώσει την πατρίδα...αφού ο Στάλιν σκότωσε πιο πολλούς σοβιετικούς πολίτες απ' όσους ο Χίτλερ(sic).

Άρα, όσοι συντάσσεσθε με την “γραμμή” αυτή προσπαθείτε να μας υποβάλετε την ιδέα ότι μια δικτατορία ΔΙΚΗ ΣΑΣ δεν είναι και τόσο κακό πράγμα...ότι μια δικτατορία ΔΙΚΗ ΣΑΣ μπορεί να σώσει, εμάς και το έθνος. Από τις απόψεις αυτές υπονοείται ότι μια τέτοια δικτατορία, ΔΙΚΗ ΣΑΣ, εκφράζει τα συμφέροντα του έθνους, ότι ΕΣΕΙΣ είσαστε οι καλύτεροι διερμηνείς, οι δραγουμάνοι του έθνους και του συμφέροντός του(!) Μεθοδολογικά μιλώντας, λέμε ότι, δεν κάνετε τίποτα περισσότερο από αυτό που κάνει και ο “θανάσιμος εχθρός” σας ο Περισσός. Μόνο που ο Περισσός είναι...σεμνός(!) Διερμηνεύει μόνο το συμφέρον μιας τάξης, της Εργατικής Τάξης, ενώ εσείς, οι ταμαχιάριδες, διερμηνεύετε σύμπαν το Έθνος και τα πολλά και ποικίλα συμφέροντά του(!)

Όλα αυτά με έκαναν να πιάσω να σας γράψω τη γνώμη μου για τον Μεταξά, το ΟΧΙ και τον Λαό. Άφησα να περάσει η χθεσινή μέρα, χάριν της εθνικής ομοψυχίας, και καταπιάνομαι με το θέμα όχι γιατί θέλω να αποδομήσω στο μυαλό σας και στην ψυχή σας τα ιδανικά ή τις εικόνες στις οποίες πιστεύετε. Καταπιάνομαι γιατί θεωρώ πρόβλημα -για σας και για την πατρίδα περισσότερο, λιγότερο για μένα- το ότι τέτοια παχιά λόγια, δήθεν πατριωτικά και δήθεν εθνικά, βρίσκουν εύκολα τον δρόμο να φτάσουν στη ψυχή και στο μυαλό σας. Εγκαθίστανται εκεί και από κει διενεργούν επιθέσεις σε ό,τι αλλαγές η σημερινή κατάσταση απαιτεί να κάνουμε στη σκέψη μας και στη συμπεριφορά μας προκειμένου να ανταποκριθούμε, ΕΜΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ, στις ανάγκες της Πατρίδας και του Έθνους και όχι στις προηγούμενες ή στις προ-προηγούμενες που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο αντιμετωπίστηκαν και αποτελούν υπόβαθρο του παρόντος μεν, παρελθόν όμως δε. Με άλλα λόγια, με ανησυχεί το ότι ο “οργανισμός” ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας δεν διαθέτει αντισώματα, άμυνα, ώστε να λέει ΟΧΙ εκεί που πρέπει και όταν πρέπει. Ταυτόχρονα διατηρεί την Κερκόπορτα ομού και την Πύλη του Ρωμανού ορθάνοιχτες.

ΙΙ

Θα αντιπαρέλθω μια σειρά πράγματα προκειμένου να φτάσω στην ουσία του προβλήματος που θέτω. Θα αντιπαρέλθω..

1. Το αν ο Μεταξάς και η τότε ηγεσία προετοίμασαν αρκούντως τη χώρα για να πολεμήσει και σε τι ακριβώς έγκειται μια τέτοια προετοιμασία.
2. Το αν ο Μεταξάς και η τότε ηγεσία είχαν την αυταπάτη ότι οι φίλοι τους-Ναζισμός και Φασισμός- τελικά θα τους λυπηθούν και δεν θα τους θέσουν “ιστορικά διλήμματα”.
3. Το αν ο Μεταξάς και η τότε ηγεσία είχαν προβλέψει και αναλόγως προετοιμάσει την άμυνα σε ενδεχόμενη επίθεση από την Σκιπερία(Αλβανία) ή από την Βουλγαρία όπου και η περίφημη των οχυρών “γραμμή Μεταξά”.
4. Το αν ο Μεταξάς και η τότε ηγεσία είχαν αντιληφθεί τις αλλαγές στον τρόπο διεξαγωγής του πολέμου ή αν προετοίμασαν -όπως προετοίμασαν- την Ελλάδα για να διεξαγάγει έναν πόλεμο μια άλλης εποχής.
5. Το αν ο Μεταξάς και η τότε ηγεσία εννοούσαν ως “πολεμική προετοιμασία” και την κατάσταση του ίδιου του Λαού ο οποίος θα καλείτο να πολεμήσει, ιδιαίτερα την εθνική ομοψυχία και την κατά το δυνατόν “δικαιότερη” κατανομή των βαρών στις τάξεις και τα στρώματα της κοινωνίας.
6. Το αν ο Μεταξάς και η τότε ηγεσία, δεδομένου του ότι ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του Λαού παρέμενε “Βενιζελικό” και ένα μικρότερο κομμάτι του Λαού κινείτο προς τα αριστερά (πρόσφατο Σύμφωνο Σκλάβαινα-Σοφούλη) και άρα -και τα δύο- εχθρικώς διακείμενα προς τη δικτατορία Μεταξά, αν είχε διάθεση, αλλά και σχέδιο, να εντάξει, το σημαντικότατο αυτό κομμάτι του Λαού και του Στρατού, στην εθνική κινητοποίηση. Εννοώ ασφαλώς το ζήτημα της επανένταξης στο Στράτευμα των απότακτων αξιωματικών του 1935 και την αποστολή στο μέτωπο των εκτοπισμένων και φυλακισμένων κομμουνιστών και λοιπόν αντικαθεστωτικών. Οι κομμουνιστές μάλιστα, ήταν στη διάθεση του Μεταξά από την 31η Οκτωβρίου και τις πρώτες μέρες του Νοεμβρίου, όταν οι εφημερίδες δημοσίευσαν το «Γράμμα προς τον Ελληνικό Λαό» του Ν. Ζαχαριάδη, μέσα από τη φυλακή. Τις επόμενες 3-4 μέρα δηλαδή από την οποία ο Ιωάννης Μεταξάς μίλησε στους ιδιοκτήτας και αρχισυντάκτας των αθηναϊκών εφημερίδων απευθύνοντάς τους τη γνωστή ανακοίνωση στην οποία θα αναφερθώ και παρακάτω.
7. Το αν ο Μεταξάς και η τότε ηγεσία υιοθετώντας την ως άνω στρατηγική-της μη αξιοποίησης όλου αυτού του δυναμικού- συνέβαλλαν στην εθνική ομοψυχία ή αν την υπονόμευσαν και την τορπίλιζαν ακόμη και την ύστατη στιγμή του «νυν υπέρ πάντων ο αγών». Τι αντίκτυπο, με άλλα λόγια, είχε το ότι ικανοί και άξιοι αξιωματικοί, που ήθελαν να πολεμήσουν, έμεναν στην “εφεδρεία” ή γνήσια παιδιά του λαού, κατοπινοί μεγάλοι στρατιωτικοί ηγήτορες, δεν στέλνονταν στο Μέτωπο αλλά σάπιζαν σε εξορίες και φυλακές; Φοβόταν το καθεστώς, δια του Μανιαδάκη, μήπως όλοι αυτοί, όταν θα έπαιρναν τα όπλα, θα τα έστρεφαν εναντίον του προκειμένου να λύσουν τις διαφορές τους αφήνοντας τον Ιταλό Φασίστα απολέμητο;
8. Το αν η τότε ηγεσία, χωρίς τον Μεταξά ο οποίος εν τω μεταξύ απεβίωσε, μπορεί να θεωρηθεί προδοτική ως προς τους συμπατριώτες της εκείνους τους οποίους παρέδωσε δεμένους, αριθμημένους και καταμετρημένους στους Ιταλούς και Γερμανούς κατακτητές προτιμώντας να πεθάνουν στα στρατόπεδα και στα αποσπάσματα αντί να τους στείλει να πεθάνουν στο Μέτωπο. Μήπως επειδή οι κομμουνιστές αυτοί ήταν όντως λίγοι-ζήτημα να ήταν δύο χιλιάδες- η προδοσία δεν λογιέται; Από πόσους και πάνω ο καταδότης θεωρείται και προδότης; Και αν εν πάση περιπτώσει ο εχθρός του εχθρού μου, ακόμη κι αν είναι όμαιμος και ομόγλωσσος, δεν είναι φίλος μου, πότε ο όμαιμος και ομόγλωσσος εχθρός μου γίνεται φίλος μου αν όχι την ύστατη στιγμή που το Έθνος κινδυνεύει;
9. Το αν και πώς ο Μεταξάς και η τότε ηγεσία καθόριζε τη στρατηγική τις παραμονές του Β' Μεγάλου Πολέμου, πώς όριζε τους εχθρούς της πατρίδας, πώς τους συμμάχους και πώς σκόπευε να πορευτεί στην εποχή που

ο Ισπανικός Εμφύλιος(17/7/1936-1/4/1939),

η Συμφωνία του Μονάχου(29/9/1938)ⁱ,

Η κατάληψη της Σκιπερίας από τον Μουσολίνι (Απρίλιος 1939),

οι επιχειρήσεις στη Μογγολία μεταξύ Ιαπώνων και Σοβιετικών (11 Μαΐου–16 Σεπτεμβρίου 1939),

το Σύμφωνο Ρίπεντροπ-Μολότωφ (23 Αυγούστου 1939)ⁱⁱ,

είναι ήδη γεγονότα και μάλιστα πρόσφατα και νωπά.

10. Το αν υπήρξε διαφθορά στο καθεστώς Μεταξά και στην τότε ηγεσία, στο αν υπήρχε διασπάθιση του δημοσίου χρήματος σε λάθος επιλογές, πολεμικές και άλλες, το αν υπήρξε κλίκα και νομενκλατούρα στη διακυβέρνηση της χώρας.

Όλα αυτά θα τα αντιπαρέλθω. Θα παραπέμψω απλώς α) στον τελευταίο τόμο (ΙΕ) της Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών ΑΕ, έργο που δεν μπορεί εύκολα κανείς να αμφισβητήσει και αν, εν πάση περιπτώσει, κάποιος το επιχειρήσει, αυτός, δεν μπορεί να προέρχεται από τη Δεξιά β) στον ίδιο τον Μεταξά και στην προαναφερθείσα ανακοίνωσή του προς τους “ιδιοκτήταςκαι αρχισυντάκτας των αθηναϊκώνεφημερίδων” της 30η Οκτωβρίου 1940.

ΙΙΙ

Ας τα αντιπαρέλθουμε όλα αυτά λοιπόν και ας έρθουμε στο θέμα μας. Ας προσπαθήσουμε να σκεφτούμε ψύχραιμα και όσο γίνεται αποστασιοποιημένα. Εσείς, θεωρώντας ότι ο Μεταξάς ήταν γίγαντας και εγώ, συμμεριζόμενος- ειλικρινά- τη δεινή θέση του Έλληνα ηγέτη, εκείνη τη μεγάλη ώρα, την τραγικότητα της στιγμής και του προσώπου.

Όσο κι αν υπερασπιστεί κανείς τον Μεταξά, όσες “βολικές” απαντήσεις κι αν δώσει σε όλα τα παραπάνω δέκα ζητήματα, εκείνο το οποίο δεν μπορεί να αμφισβητήσει είναι το γεγονός ότι ο Μεταξάς ΔΕΝ πίστευε στη Νίκη. Αυτό πια δεν το αρνείται κανείς, εχθρός ή φίλος. Οι ίδιοι οι θαυμαστές του Μεταξά έχουν βγάλει την περιβόητη ρήση του, μαζί με την φωτογραφία του και την υπογραφή του, και την κυκλοφορούν στο διαδίκτυο και σε άλλες μορφές του τύπου...«Η Ελλάδα δεν πολεμά δια την νίκην. Πολεμά δια την δόξαν και δια την τιμή της». Πρόκειται μιαν αποστροφή του λόγου στα στελέχη των αθηναϊκών εφημερίδων την 30η Οκτωβρίου 1940, στο Γενικό Στρατηγείο που είχε μεταφερθεί στη “Μ. Βρετανία”. Εκεί, παραδέχεται ο ίδιος ότι, οι Ιταλικές δυνάμεις βρίσκονται μπροστά σε ασθενείς δυνάμεις του Ε.Σ. Γιατί, όπως δηλώνει , δεν έκανε επιστράτευση εγκαίρως όπως του ζήτησε το Γενικό Επιτελείο, για να μην θεωρηθεί “πρόκληση” από τη Ρώμη. Την “τακτική” του κατευνασμού του την είχε συστήσει-όπως και πάλι δηλώνει ο ίδιος- το Βερολίνο, πριονίζοντας έτσι τον χρόνο προετοιμασίας σε ενδεχόμενη επίθεση...Ο ίδιος, με άλλα λόγια, δηλώνει ότι έκανε ό,τι του έλεγε το Βερολίνο και όχι ότι απαιτείτο να κάνει σύμφωνα με τις αιτήσεις του Γενικού Επιτελείου.

Κι δεν είναι ο μόνος που δεν πίστευε στη Νίκη επί των Ιταλικών δυνάμεων πάνω στα βουνά της Ηπείρου. Κανένας ηγέτης του τότε κόσμου δεν το πίστευε, είτε ήταν πολιτικός ηγέτης είτε ήταν στρατιωτικός. Βάζανε κάτω τα “δεδομένα” και η γραμμική τους σκέψη, ο θετικισμός τους, δεν τους έβγαζε Νίκη των Ελλήνων με τίποτα. Η σκέψη τους δεν περιελάμβανε την έννοια του θαύματος!

Όλοι, οι άλλοι, λοιπόν, ΔΕΝ πιστεύουν στη Νίκη του Ελληνικού Στρατού, ωστόσο ο ίδιος ο Ελληνικός Λαός πιστεύει στη Νίκη των ενόπλων δυνάμεών του. Έχει το σθένος, όχι μόνο να δώσει τη μάχη «με το χαμόγελο στα χείλη» για τη Δόξα και για την Τιμή, αλλά και να δώσει τη μάχη για τη Νίκη και την καταδίωξη του εχθρού έξω από τα σύνορα. Το προανάκρουσμα της Νίκης δόθηκε εκείνες τις πρώτες ώρες της 28ης Οκτωβρίου καθώς ο Λαός βγήκε στους δρόμους προτυπώνοντας το αντάρτικο τραγούδι

"έλα και πάρτη μόνος σου τη Λευτεριά 

 με τραγούδια όπλα και σπαθιά"

IV

Δεν είμαι της άποψης ότι μπορούμε να βγάζουμε ασφαλή ιστορικά συμπεράσματα με την μέθοδο του «τι θα είχε γίνει αν δεν είχαμε κάνει αυτό ή το άλλο». Ο λόγος είναι ο ίδιος που ήδη ανέλυσα. Η μέθοδος αυτή, αν μη τι άλλο, δεν περιλαμβάνει μέσα της αγνώστους παράγοντες όπως το θαύμα ή το απρόβλεπτο ή το απροσδιόριστο. Το καθένα μόνο του ή και όλα αυτά μαζί.

Όμως ο Ι. Μ., μας βγάζει από το αδόκιμο της ιστορικής μεθόδου και μας δίνει ο ίδιος, από τη “Μ. Βρετανία”, την απάντηση στα εναλλακτικά σενάρια που θα προέκυπταν “αν η Ελλάδα είχε πει ΝΑΙ”...

«...Θα εδημιουργούντο έτσι όχι δύο, όπως το 1916, αλλά τρείς αυτήν την φοράν Ελλάδες.                                             Η πρώτη θα ήτο η επίσημος των Αθηνών η οποία είχεν φθάσει εις την πόρωσιν και το κατάντημα διά να αποφύγη τον πόλεμον να δεχθή να γίνη εθελοντής δούλος, πληρώνουσα μάλιστα την τιμήν αυτήν και με την συγκατάθεσίν της να αυτοακρωτηριασθή τραγικώτατα, παραδίδουσα εις την δουλείαν πληθυσμούς αμιγώς Ελληνικούς και μάλιστα δύναμαι να είπω τους Ελληνικωτέρους των Ελληνικών τοιούτους.               Δευτέρα θα ήτο η πραγματική Ελλάς. Δηλαδή η παμψηφία της κοινής γνώμης του Έθνους, το οποίον ποτέ δεν θα απεδέχετο την εκουσίαν του υποδούλωσιν πληρωνομένην μάλιστα με εθνικόν ακρωτηριασμόν αφόρητον και ισοδυναμούσαν με οριστικήν ατίμωσιν και μελλοντικήν βεβαίαν εκμηδένισιν του Ελληνισμού ως εννοίας και οντότητος, εκμηδένισιν πρώτον ηθικήν και δεύτερον εν συνεχεία της ηθικής και υλικήν.

Tο Έθνος ουδέποτε θα συνεχώρει εις τόν Βασιλέα και την Εθνικήν Κυβέρνησιν της 4ης Αυγούστου, τοιαύτην πολιτικήν. 

Τρίτη τέλος θα προέκυπτε μία ακόμη Ελλάς, η Ελλάς την οποίαν δεν θα παρέλειπον να δημιουργήσουν, φυσικά με την επίκλησιν του δημοκρατισμού, οι δημοκρατικοί Έλληνες υπό την κάλυψιν του βρετανικού Στόλου εις τα νήσους, Κρήτην και εις τας άλλας. Η τρίτη αυτή Ελλάς, η "Δημοκρατική" θα είχε με το μέρος της όχι μόνον την πρόθυμον υποστήριξιν της Αγγλίας εις την οποίαν θα έδιδε το δικαίωμα να καλύψη τας νήσους μας, καλυπτομένη και η ιδία εις την Βόρειον Αφρικήν, αλλά θα είχε με το μέρος της και το Εθνικόν δίκαιον. Η ηθική της δύναμις λοιπόν θα απερρόφα μοιραίως την επίσημον Ελλάδα, διότι θα διέθετεν η τρίτη αυτή Ελλάς, την ανεπιφύλακτον έγκρισιν και ενίσχυσιν της ανεπισήμου, της "δευτέρας" Ελλάδος, της Εθνικής δημοσίας γνώμης εν τη παμψηφία της...»

Πάρα πολλά πράγματα μάς ομολογεί ο ίδιος στην έξοχη αυτή ανάλυση στρατηγικής. Όμως το σπουδαιότερο και εντυπωσιακότερο όλων είναι το ότι ο δικτάτορας “κατατροπώνεται” από τη λαϊκή θέληση την οποία μάλιστα ταυτίζει με το συμφέρον του Έθνους! Βάζω σε εισαγωγικά το κατατροπώνεται” γιατί ναι μεν ο δικτάτορας ηττάται, κατά κράτος και πανηγυρικά, από τη στιγμή που πειθαρχεί στη βούληση του Λαού-ακόμη κι αν δεν είχε τη δέσμευση μιας εκλογικής ετυμηγορίας ή τις δη(ει)μοσκοπήσεις τις σημερινές- αλλά ο ηγέτης Ιωάννης Μεταξάς σώζεται μεταλλασόμενος σε υπηρέτη της λαϊκής βούλησης την οποία και δαφνοστεφανώνει ο ίδιος αναγνωρίζοντάς της ότι εκφράζει το συμφέρον του Έθνους, το οποίο, υποτίθεται ότι, μέχρι εκείνη την ώρα το εξέφραζε η δικτατορία της 4ης Αυγούστου, το “αποφασίζομεν και διατάσσομεν”, του ίδιου και του καθεστώτος του. Είναι η πρώτη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ πράξη του Ιωάννη Μεταξά και είναι λάθος της Αριστεράς που δεν την αποκωδικοποιεί ως τέτοια, δεν την καλωσορίζει και δεν την αποδίδει, και εκείνη, στην τεράστια δύναμη του Λαού. Αν υπάρχει, που υπάρχει , Τιμή για τον Μεταξά είναι η παραπάνω παραδοχή στην κατεύθυνσή της στρατηγικής του και η παρακάτω προσωπική του στάση...

«...Εγώ, κύριοι, όπως επαρκώς σας εξήγησα, ετήρησα μέχρι σήμερον την πολιτικήν του αειμνήστου Βασιλέως Κωνσταντίνου, δηλαδή την πολιτικήν της αυστηράς ουδετερότητος. Έκαμα το παν διά να κρατήσω την Ελλάδα μακράν της συγκρούσεως των μεγάλων κολοσσών. Ήδη μετά την άδικον επίθεσιν της Ιταλίας, η πολιτική την οποίαν ακολουθώ είναι η πολιτική του αειμνήστου Βενιζέλου...»

Από τη στάση αυτή του δικού σας ήρωα πρέπει να παραδειγματιστείτε και σεις και να πρωτοστατήσετε από την πλευρά σας, στη δημιουργία μιας Νέας Μεγάλης Εθνικής Ενότητας αποδίδοντας στους, έως τώρα πολιτικούς εχθρούς σας, τα δίκαια. Από δω και πέρα κανείς δεν θα συγχωρήσει σε κανέναν να αποπέμπεται το μισό έθνος στο όνομα των συμφερόντων του έθνους. Κανείς δεν νομιμοποιείται να μιλάει εξ ονόματος του έθνους και των συμφερόντων του την ίδια στιγμή που καταγίνεται με τον στιγματισμό και την ηθική, πολιτική αλλά και βιολογική εκμηδένιση των όποιων πολιτικών του αντιπάλων.

V

Είκοσι εννέα Ιανουαρίου 1941, Ο Μεταξάς πεθαίνει. Έχει μεταλλαχτεί, μέσα στις εκατό τελευταίες ημέρες του, από σκληρός δικτάτορας σε οιονεί δημοκρατικό ηγέτη εφόσον ακολουθεί, την ύστατη στιγμή, τη βούληση του Λαού την οποία μάλιστα ταυτίζει με το συμφέρον του Έθνους. Πεθαίνει νωρίς και αφήνει μόνους τούς επιτελείς του, το καθεστώς του, την κλίκα, γύρω του και υποκάτω του, που κυβερνούσε.

Αφήνει όμως μόνους και σας, όσους εξακολουθείτε να ισχυρίζεστε ερήμην του ότι το ΟΧΙ το είπε “η τότε ηγεσία”. Το ΟΧΙ το είπε ο Ελληνικός Λαός και ο Μεταξάς το άκουσε και το επανέλαβε με τη σειρά του. Το είπε ΟΛΟΣ ο Ελληνικός Λαός και όχι μόνο το 62%. Ακόμα περισσότερο, δεν το είπε μόνο στα λόγια, το είπε και στην πράξη, στο μέτωπο με “βολές πολυβόλων”, με την λόγχη εφ' όπλου, με την ιαχή ΑΕΡΑ, με την ακατάβλητη θέλησή του να μάχεται πρόχειρα ποδεμένος και ελαφρά εξοπλισμένος μέσα στο σκληρό χειμώνα του 40-41. Το είπε στα μετόπισθεν, στις πόλεις, στα χωριά, στους κάμπους, στα νησιά..Το είπε και το εννοούσε δίνοντας τα πάντα για τον Μέτωπο και πρώτα πρώτα τα ίδια του τα παιδιά. Δεν κάνανε τότε λογαριασμούς για το ποιος έχει δώσει περισσότερο αίμα για την πατρίδα..η εργατιά ή η αστική τάξη...ώστε να κατανεμηθούν “δίκαια” και εκ των υστέρων τα βάρη(!) Πήγαν απλά και πολέμησαν σαν να μην είχαν δώσει στάλα αίμα πριν-εκείνοι που είχαν ανοίξει τις φλέβες τους για την Ελευθερία- και σαν να είχαν άφθονο, αστείρευτο αίμα να χύσουν και πάλι για την Πατρίδαⁱⁱⁱ.

Ο ίδιος ο Λαός, λοιπόν, έδωσε τη δύναμη στον Ιωάννη Μεταξά να υλοποιήσει το ΟΧΙ στις εξήντα τελευταίες ημέρες της ζωής του, στον πόλεμο, στην άμυνα και στην αντεπίθεση. Ο ίδιος ο Λαός έκανε και το θαύμα. Πιστεύοντας στο θαύμα, πιστεύοντας στο δίκιο του, αγαπώντας παράφορα την Ελευθερία και την έδρα της, την Ελλάδα^iv, πέρασε πάνω από τα πολιτικά συμφέροντα και τις σκοπιμότητες των κομμάτων, των φατριών, των κοινωνικών τάξεων, των ομάδων και των ατόμων και άλλαξε τόσο την Ιστορία όσο και τον τρόπο που σκεφτόμαστε την Ιστορία. Πιστεύοντας στο δίκιο του, πιστεύοντας πως ο αγώνας δεν μπορεί παρά να βρει δικαίωση, πολέμησε με όλα τα μέσα για να οδηγηθεί στη Νίκη... Νίκησε...και όταν τα ευρωπαϊκά τέρατα τού έκλεψαν τη Νίκη αυτή, ξαναπολέμησε και κατάκτησε ακόμη μια Νίκη...και όταν και τότε, δεύτερη φορά, τού ξαναέκλεψαν τη Νίκη, πάλι πολέμησε διεκδικώντας την για ΤΡΙΤΗ φορά!

Όμως ο πόλεμος αυτός, αν και δίκαιος, διεξήχθει με τελείως λάθος μέσα! Ήταν λάθος τα όπλα, ήταν λάθος ο χρόνος, ήταν λάθος ο τ(Ρ)όπος...ήταν λάθος, γενικά, η κατά μέτωπον ένοπλη σύγκρουση με τον πάνοπλο νέο εχθρό εκεί και τότε που συνέφερε εκείνον και όχι τον αιμάσσοντα και κατάκοπο από τις θυσίες και τις περήφανε Νίκες-υλικές και πνευματικές- Λαό! “Εκεί που συνέφερε εκείνον”` δηλαδή, στο εμφύλιο πεδίο, χωρίς ο ίδιος να δαπανά άνδρες παρά μόνο πόρους. Η ήττα εδώ αφορά και τα δύο εμπλεκόμενα μέρη, αφού έτσι χάθηκε ο ανθός της ελληνικής κοινωνίας και η Ελλάδα, ο αρχαιότερος δρων παράγων στον διεθνή στίβο, εξουδετερώθηκε για δεκάδες χρόνια.

VI

Ο Μεταξάς πέθανε νωρίς. Το καθεστώς του όμως έμεινε. Και όταν πια κάθε συντεταγμένη αντίσταση ήταν αδύνατη, βρήκε την ευκαιρία, το καθεστώς, να κλείσει την παρένθεση της μετάλλαξης. Ενώ ο ίδιος ο Λαός και οι αναδεικνυόμενοι στα Μέτωπα ηγέτες του προϊδέαζαν για το καινούργιο έπος, όταν αυτοβούλως και αυθορμήτως πρωτεύθυνοι στρατιώτες και κατώτεροι αξιωματικοί έκρυβαν όπλα και προετοιμάζονταν για να συνεχίσουν την αντίσταση, το καθεστώς και τα ανώτερα στελέχη του, θεώρησαν ότι ο πόλεμος για την Ελλάδα έληξε και τον λόγο πια έχουν οι Σύμμαχοι(!)

Πάλι πήραν πάνω τους την ερμηνεία του “εθνικού συμφέροντος”. Κάθε άλλος ο οποίος ισχυρίζονταν οτιδήποτε διαφορετικό, ήταν αντιδρών και αντενεργών κατά του “εθνικού συμφέροντος”, όπως εκείνοι το όρισαν(!) «Η Ελλάδα έκανε το καθήκον της», έλεγαν, και τον πόλεμο αυτό πρέπει να τον τελειώσουν εκείνοι που τον ξεκίνησαν(!) Για άλλη μια φορά το καθεστώς και η τότε ηγεσία ΔΕΝ πίστεψε στη Νίκη του Λαού και για άλλη μια φορά τον εγκατέλειψε μόνο του, άοπλο, γυμνό, ξεσπιτωμένο και πεινασμένο.

Όταν μιλάμε για την τότε ηγεσία δεν πρέπει να εξαιρούμε από αυτήν τον Βασιλιά “και το ξένο του το σόι”. Δεν πρέπει να κάνουμε το κορόϊδο! Ο Βασιλιάς, τότε, έπαιζε ρόλο και μάλιστα σημαντικότατο. Πολύ περισσότερο που ένα κομμάτι του Λαού μέχρι εκείνη την ώρα “πέθαινε” για το “στέμμα”. Ακόμα περισσότερο που οι Βρετανοί τον αγαπούσαν τόσο ώστε αργότερα θα κόψουν φλέβες-των Ελλήνων αλλά και δικές τους, των δικών τους παιδιών- προκειμένου να μη χάσει τον θρόνο.

Συνεπώς, όλοι εσείς που σήμερα μάς λέτε πως “η τότε ηγεσία” είπε ΟΧΙ, πρέπει να μας πείτε και για τον Βασιλιά ο οποίος βρέθηκε χωρίς φύσημα στη Μέση Ανατολή, στη Νότιο Αφρική και από κει στο Λονδίνο.

Να μας πείτε για τον τρομερό και φοβερό Μανιαδάκη, ο οποίος από το Κάιρο βρέθηκε στην ...Αργεντινή(!) στερώντας από τον αγώνα του Έθνους τις πολύτιμες υπηρεσίες του στη συλλογή πληροφοριών και την προπαγάνδα.

Να μας πείτε για τους υπουργούς και τα στελέχη της Φάλαγγας. Για τους ανώτατους αξιωματικούς του Στρατού και για ο πόσο είπαν ΟΧΙ στις διαταγές των κατακτητών όταν εκείνοι τους διόριζαν στους φούρνους, στη συγκέντρωση της σοδειάς και αργότερα στα Τάγματα Ασφαλείας.

Το ΟΧΙ, αγαπητοί συνΈλληνες, δεν είναι στιγμιαίο! Είναι και πρέπει να είναι διαρκές! Οι μορφές με τις οποίες και από τις οποίες πραγματώνεται είναι μεταβλητές. Μόνο αυτές αλλάζουν, επιβάλλεται να αλλάζουν και να προσαρμόζονται.

«Κύριοι, λέει ο Ιωάννης Μεταξάς στους δημοσιογράφους, 

    Έχω λογοκρισίαν και ημπορώ να σας υποχρεώσω να γράφετε μόνον ό,τι θέλω. Aυτήν την ώραν όμως δεν θέλω μόνον την πέννα σας. Θέλω και την ψυχήν σας. Γι' αυτό σας εκάλεσα σήμερα για να σας μιλήσω με χαρτιά ανοιχτά. Θα σας ειπώ τα πάντα. Θα σας ειπώ ακόμη και τα μεγάλα μου πολιτικά μυστικά. Θέλω vα ξέρετε και σεις όλα τα σχετικά με την εθνικήν μας περιπέτεια ώστε να γράφετε, όχι συμμορφούμενοι προς τας οδηγίας μου, αλλά εμπνεόμενοι εις την προσωπική σας πίστιν από την γνώσιν των πραγμάτων.

    »Σας απαγορεύω να ανακοινώσητε σχετικά το παραμικρόν σ' οποιονδήποτε. Απολύτως και γιά οιονδήποτε λόγον. Κάθε παράβασις αυτής της εντολής μου θα έχη διά τον υπεύθυνον -και να είσθε βέβαιοι ότι θα ευρεθή ο υπεύθυνος- τας συνεπείας τας οποίας πρέπει να έχη σε πόλεμο ζωής ή θανάτου του Έθνους η προδοσία ενός μεγάλου μυστικού, έστω και αυτό αν έγινε από αφέλεια, χωρίς την παραμικρή κακή πρόθεσι. Φυσικά έχω τον λόγον σας...»

Εδώ κάνω μια παρένθεση για να σας υπογραμμίσω πως εφόσον έχουμε πόλεμο-οικονομικό πόλεμο έστω- η άνευ όρων και ήθους κριτική στους εκάστοτε κυβερνώντες είναι απαράδεκτη για να μην πω τίποτα άλλο. Η κριτική δε ακόμη κι αν είναι τίμια και δίκαιη γίνεται ακριβώς γιατί το σημερινό μας πολίτευμα ΔΕΝ είναι σαν του Μεταξά. Λέτε ό,τι λέτε, δίκαια ή άδικα, τα δημοσιεύετε, τα προπαγανδίζετε, σπεκουλάρετε, ψαρεύετε σε θολά νερά...ακριβώς γιατί κανείς δεν σας επιβάλλει λογοκρισία. Χάρη στη Δημοκρατία -έστω και αυτή την κουτσουρεμένη- μας κάνετε “ζύμωση” υπέρ της δικτατορίας(!) Αυτό μην το ξεχνάτε γιατί αναιρεί πρώτα πρώτα την αξία των ιδανικών σας...τα οποία προωθείτε δρώντας με βάση τα ιδανικά και τις κατακτήσεις των αντιπάλων σας!

Στη συνέχεια, ο Ιωάννης Μεταξάς προχωράει πέραν πάσης προσδοκίας...

».. Ο ιταλικός όγκος λοιπόν ευρήκεν απέναντι του δυνάμεις πάρα πολύ ασθενείς, τουλάχιστον διά την κρούσιν των πρώτων ημερών. Ο ρόλος σας είναι σήμερον μεγάλος και επισημότατος.

    Μη χάνετε το θάρρος σας, οτιδήποτε και αν γίνη. Διότι άλλως αδύνατον να φανήτε άξιοι του λαού σας και του καθήκοντος σας, το οποίον είναι να συντηρήσητε την ιερή φλόγα του ελληνικού λαού, να βοηθήσητε τον μαχόμενον Στρατόν, να υπάρξητε συνεργάται της Κυβερνήσεως, ότι και αν αισθάνεσθε δι' αυτήν. Πρέπει να πιστεύσητε σεις διά να μπορέσετε να μεταδώσητε την πίστιν εις το κοινόν σας, μολονότι αυτήν την φοράν έχομεν όλοι μας να πάρωμεν από τον Ελληνικόν λαόν, και από το απερίγραπτον θάρρος του και όχι να του δώσωμεν.

    »Θέλω ακόμη να σας ειπώ κάτι. Ξέρω με βεβαιότητα ότι από την φοβεράν αυτήν δοκιμασίαν η Ελλάς θα υποφέρη. Ξέρω όμως επίσης με βεβαιότητα ότι τελικώς θα εξέλθη όχι μόνον ένδοξος αλλά και μεγαλύτερη. Θα προσέξατε το τηλεγράφημα του κ. Τσώρτσιλ το οποίον εδημοσιεύθη σήμερον εις τας εφημερίδας, ανακοινωθέν από του Υπουργείου Εξωτερικών [19]. Λοιπόν επειθυμώ να σας τονίσω τούτο: εκείνοι οι οποίοι εις το τηλεγράφημα αυτό δεν βλέπουν γραπτήν την επιβεβαίωσιν αγράφου συμφωνίας διά τα Δωδεκάνησα, δεν ξέρουν να διαβάζουν μέσα από τις γραμμές. Και κάτι άλλο. Τα Δωδεκάνησα προδικάζουν... »

Πρώτα τους τρομοκρατεί...αν και ξέρει ότι είναι “Δούλοι”^v. Μάλλον ακριβώς γι' αυτό τους τρομοκρατεί.... Έχω λογοκρισίαν και ημπορώ να σας υποχρεώσω να γράφετε μόνον ό,τι θέλω...τους λέει. Αλλά δεν το επιθυμεί όπως δείχνει το ότι τους κάλεσε και τους μίλησε στα ίσα και μάλιστα τους αποκάλυψε μυστικά. Επιθυμεί να τους φιλοτιμήσει, γι' αυτό επικαλείται τη μπέσα τους.. Φυσικά έχω τον λόγον σας...ποντάρει στον “Φίλο” ή αλλιώς στον “Ελεύθερο”! Εκείνος ο σκληρός δικτάτορας!!! Τέλος, δεν ξεχνάει και τον “Μισθωτό”...την ανταμοιβή, το έπαθλο...Θα προσέξατε το τηλεγράφημα του κ. Τσώρτσιλ το οποίον εδημοσιεύθη σήμερον εις τας εφημερίδας, ανακοινωθέν από του Υπουργείου Εξωτερικών. Λοιπόν επειθυμώ να σας τονίσω τούτο: εκείνοι οι οποίοι εις το τηλεγράφημα αυτό δεν βλέπουν γραπτήν την επιβεβαίωσιν αγράφου συμφωνίας διά τα Δωδεκάνησα, δεν ξέρουν να διαβάζουν μέσα από τις γραμμές. Και κάτι άλλο. Τα Δωδεκάνησα προδικάζουν.

Την ώρα που ο Μεταξάς λέει όλα αυτά στους δημοσιογράφους θα πρέπει να έχει υπόψη του τη θέση του Ζαχαριάδη^vi. Κι αν δεν την έχει, ακόμα καλύτερα...η συμφωνία των δύο πολιτικών αντιπάλων, μπροστά στον κίνδυνο της πατρίδας, είναι πηγαία, συγκλίνει στους ίδιους στόχους αν και διατυπώνεται με διαφορετικό τρόπο...

«...Δίπλα στο κύριο μέτωπο και ο κάθε βράχος, η κάθε ρεματιά, το κάθε χωριό, καλύβα με καλύβα, η κάθε πόλη, σπίτι με σπίτι, πρέπει να γίνει φρούριο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα.

Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα. Στον πόλεμο αυτό που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη.

Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ' ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό.

Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θάναι νίκη της Ελλάδας και του λάου της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας».

Κι εδώ έχουμε πάλι το ίδιο σχήμα..μια φοβέρα για τον “Δούλο”, ένα έπαθλο για τον “Μισθωτό”” και μια δάφνη για τον “Ελεύθερο”.

VII

Συμπεράσματα:

Έχουμε, λοιπόν, δύο ηγεσίες. Τότε και τώρα.

Η τότε ηγεσία: Δεν έχει εκλεγεί αλλά έχει επιβληθεί δια ροπάλου, πάγου, ρετσινόλαδου, φυλακών και εξοριών. Δεν θέλει να πολεμήσει σε έναν πόλεμο συμβατικό, με κανόνια και κάθε είδους νέα όπλα. Αποφεύγει να πολεμήσει. Δεν προκαλεί τον αντίπαλο. Όταν φτάνει ο κόμπος στο χτένι πολεμάει, έστω και για την τιμή των όπλων, θεωρώντας ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την πατρίδα είναι να μην πολεμήσει. Σε δεύτερο χρόνο συνθηκολογεί και συνθηκολογεί οριστικά επειδή ΔΕΝ πιστεύει στη νίκη την οποία βέβαια προσδιορίζει...εσχατολογικά. Θα έρθει η Νίκη αλλά δεν μας λέει πώς. Θα έρθει γιατί θα νικήσουν οι Αγγλοσάξονες. Ο κύκλος της τότε ηγεσίας έχει κλείσει, είναι εδώ και χρόνια, ιστορία και παρελθόν.

Η τώρα ηγεσία: Έχει εκλεγεί έτσι όπως εκλέγονται όλοι στην κουτσουρεμένη δημοκρατία μας. Και κάπως παραπάνω γιατί η εκλογή της είναι η κατάληξη μιας πενταετούς πορείας διεργασιών, έντονης πολιτικοποίησης, αγώνων και συμφορών. Έχει εκλεγεί δύο φορές, μια πριν και μια μετά τα δείγματα γραφής. Και πριν και μετά θέλει να πολεμήσει έναν πόλεμο μη συμβατικό, έναν πόλεμο οικονομικό. Πιστεύει στη Νίκη. Επιδιώκει να πολεμήσει και γι' αυτό δεν κάθετε ήσυχα αλλά προκαλεί. Όταν φτάνει ο κόμπος στο χτένι κάνει συμβιβασμό. Η πίστη της στη Νίκη διαψεύδεται, τουλάχιστον με τον τρόπο που επιδιώχθηκε αυτή η Νίκη. Συμβιβάζεται θεωρώντας ότι μεγαλύτερος κίνδυνος για την πατρίδα είναι η συνέχιση εκείνου του πολέμου που η ίδια κήρυξε. Παρά τον συμβιβασμό καταγγέλλει τους αντιπάλους και δηλώνει πως προτίθεται να πολεμήσει με άλλα μέσα. Δεν παραιτείται από τον στόχο αλλά από το είδος του πολέμου, από τα μέσα τα οποία χρησιμοποίησε για να νικήσει. Ο κύκλος της τώρα ηγεσίας δεν έχει κλείσει, η ιστορία δεν έχει πει την τελευταία της λέξη, όλα είναι παρόν και μέλλον. Η “Ανατολή” δεν έχει πει ακόμη την τελευταία της κουβέντα.

«...Διότι από τώρα και πέρα ο ορίζων δεν πρέπει να θεωρήται διά τον Άξονα ανέφελος ούτε προς Ανατολάς και η Ανατολή είναι πάντοτε μυστηριώδης. Πάντοτε ήτο, αλλά σήμερον υπέρ ποτέ είναι γεμάτη απρόοπτα και μυστήριο...» Ιωάννης Μεταξάς

Αυτή είναι η εικόνα των δύο ηγεσιών. Μπορείτε να συγκρίνετε και να βγάλετε τα συμπεράσματά σας. Όχι για να διαλέξετε-πώς θα μπορούσε να γίνει άραγε αυτό;- αλλά για να διδαχθούμε όλοι προς όφελος της πατρίδος. Εγώ θα τελειώσω μόνο με τις κάτωθι περί πολέμου και λαού επισημάνσεις...

VIII

Ο πόλεμος ο σημερινός δεν είναι όπως ήταν τότε. Είναι τελείως διαφορετικός. Διεξάγεται με άλλα μέσα και επομένως πρέπει να πολεμήσουμε με άλλα μέσα. Ο σημερινός πόλεμος δεν είναι πόλεμος που έχει ένα ή δύο μέτωπα. Έχει πολλά μέτωπα και το κάθε μέτωπο έχει άλλα τόσα μικρά μέτωπα μέσα του. Ο σημερινός πόλεμος είναι αντάρτικος, κλέφτικος, ανορθόδοξο οικονομικός πόλεμος.

Κάθε ένοπλος πόλεμος είναι και οικονομικός πόλεμος. Πίσω από τα μέτωπα συγκρούονται οι οικονομίες. Ποτέ ένας στρατός δεν νίκησε στο μέτωπο χωρίς να νικήσει η οικονομία της χώρας του την οικονομία της αντιπάλου χώρας. Οι ΕΣΣΔ νίκησε γιατί τελικά κατάφερε να παραγάγει όπλα σε μεγαλύτερες ποσότητες και καλύτερες ποιότητες από τη Γερμανία και τη λοιπή Ευρώπη η οποία “εργάζετο” για λογαριασμό του Χίτλερ. Οικονομικός πόλεμος ήταν και ο Ψυχρός Πόλεμος. Αυτόν η ΕΣΣΔ τον έχασε γιατί η οικονομία της γονάτισε από τον ανταγωνισμό των εξοπλισμών και των καταναλωτισμών Ευρώπης, ΗΠΑ, Ιαπωνίας. Τελικά, είκοσι χρόνια μετά, οι “νικητές” αποδεικνύεται πως έχουν ηττηθεί με διαφορετικό τρόπο. Για να ρεφάρουν τη χασούρα τους αντεπιτίθενται με άλλους είδους όπλα. Για πρώτη φορά στην ιστορία ένας οικονομικός πόλεμος διεξάγεται μόνο με οικονομικά όπλα! Ανεξάρτητα αν θα μετατραπεί κάποια στιγμή σε ένοπλο πόλεμο, εμείς πρέπει να τον διεξαγάγουμε με τα ίδια αυτά οικονομικά μέσα αλλά διαλέγοντας, κατά το δυνατόν, τον τόπο και τον χρόνο των μαχών.

Ευτυχώς δεν είναι αιματηρός, με τον τρόπο που ήταν ο άλλος. Ο κάθε μαχητής δεν σκοτώνεται αλλά μπορεί να συνεχίσει τον οικονομικό του πόλεμο με διαφορετικά μέσα από εκείνα που απέτυχαν. Ο εχθρός δεν είναι όπως ήταν τότε. Τότε έφτανε το “σκοτώστε τον”! Τώρα αρκεί και με το παραπάνω το “πουλάτε του” ή καλύτερα “ταΐστε τον-αφού πρώτα σας ακριβοπληρώσει-με τα προϊόντα σας”. Τότε προδοσία ήταν να τρως και να πίνεις με τον εχθρό, τώρα προδοσία είναι το αντίθετο` και το να τρώει και να πίνει στα νησιά μας και στις παραλίες μας είναι πατριωτικό καθήκον!

Ο σημερινός πόλεμος τρέφει μιαν αυταπάτη. Ότι μπορούν να τον διεξαγάγουν οι ηγεσίες(!) Οι κορυφές(!). Λάθος, σε βαθμό εσχάτης προδοσίας!!! Και αυτός ο πόλεμος, παρά το ότι δεν είναι συμβατικός, θα διεξαχθεί από τον λαό! Το καθήκον του Λαού δεν είναι το «Σκοτώστε-Σκοτώστε-Σκοτώστε» αλλά το «Παράγετε-Παράγετε-Παράγετε»! Κανείς ηγέτης δεν μπορεί να το κάνει αυτό με διαταγές, όπως και στους άλλους πολέμους κανείς ηγέτης δεν μπορούσε να πολεμήσει μόνος του, πόσω μάλλον να νικήσει.

Το ζητάμε από τους ηγέτες να συνεχίσουν τη σύγκρουση ενώ εμείς, ο λαός, είμαστε λαός με μικρό λάμδα και δεν έχουμε ακόμη-μετά από πέντε χρόνια- μπει στον πόλεμο της παραγωγικής ανασυγκρότησης από τα κάτω και με όρους εθνικής παλιγγενεσίας, είναι χειρότερο από έγκλημα! Είναι το μέγιστο λάθος!!!

Ωστόσο, κανένας πόλεμος δεν μπορεί να είναι νικηφόρος όταν η μια πολιτική φατρία υπονομεύει την άλλη, όταν ο ένας πολιτικός ραδιουργεί κατά του άλλου, όταν η μια ομάδα συμφερόντων δεν διστάζει προ ουδενός προκειμένου να αποσπάσει το κέρδος το οποίο θεωρεί “δίκαιο” για τον εαυτό της, όταν η μια ομάδα εξουσίας κάνει ό,τι μπορεί για παραμείνει έστω και μια βδομάδα περισσότερο στην εξουσία ή κάνει ό,τι μπορεί για να ρίξει την άλλη ομάδα μια εβδομάδα νωρίτερα. Όταν όλες οι κυβερνήσεις, η μία μετά την άλλη, αποδομούνται και απονομιμοποιούνται χωρίς να διαφαίνεται στον ορίζοντα μια καλύτερη εναλλακτική λύση.

IX

Στον σημερινό αλλιώτικο πόλεμο αλλιώτικος είναι και ο λαός. Τότε ο Λαός δεν δίστασε να περάσει πάνω από τις πολιτικές διαφορές ενός αιώνα και ενός ψυχρού εμφυλίου πολέμου και να συναντήσει την ηγεσία του. Η ηγεσία του, στο πρόσωπο του Μεταξά και των στρατιωτικών ηγητόρων του, δεν δίστασε να περάσει κι εκείνη πάνω από τις πολιτικές της εμμονές και να πειθαρχήσει στη βούληση του Λαού και στο συμφέρον του Έθνους. Το ίδιο έκαναν και οι λοιπές πολιτικές ηγεσίες, του Ν. Πλουμπίδη εξαιρουμένου, αν και το χάος που τους χώριζε ήταν απύθμενο.

Κάτι τέτοιο σήμερα δεν γίνεται! Ο λαός λέει 62% (και αυτό δεν είναι συμπαγές) “πόλεμος” και το 38% λέει “μένουμε Ευρώπη”. Κανείς δεν θα διανοείτο να πάει στην Πίνδο με 38% πίσω να λέει “μένουμε Ευρώπη ας είναι και Γερμανική”(!) Ο Λαός τότε ήταν πιο κοντά στο 1821 γι' αυτό και αμέσως “μέθυσε” με το κρασί του. Σήμερα ο λαός είναι πιο κοντά στο “πουρπουά” των Γάλλων και ο λόγος είναι πως ο σύγχρονος μηδενισμός διέστρεψε και το φρόνημά του και τον τρόπο που σκέφτεται και, κυρίως, τον τρόπο που ζει! Χαρακτηριστικό αυτού είναι πως οι πλέον διαπρύσιοι κήρυκες της ρήξης με την ΕΕ είναι ανίκανοι να “δέσουν τα βρακιά τους”, πόσω μάλλον να ηγηθούν την από τα κάτω Παραγωγική Ανασυγκρότηση. Αυτό ισοδυναμεί με το να ζητάει κάποιος τον πόλεμο αλλά ο ίδιος να “κρύβεται στ' αμπάρια” και να αδυνατεί να πιάσει ντουφέκι(!)

Να είσαστε σίγουροι ότι αν κάποιος, κάπως, κάποτε, μας οδηγήσει σε μια γενικευμένη ρήξη με την ΕΕ χωρίς ο λαός από κάτω να Ανασυγκροτεί την Παραγωγή της χώρας, ο πόλεμος θα χαθεί οριστικά. Κι εγώ είμαι σίγουρος πως όλοι εσείς που σήμερα κηρύσσετε τη ρήξη θα είσαστε οι πρώτοι που θα ζητάτε κεφάλια “προδοτών”, που θα σηκώνετε τα επόμενα μπαϊράκια της “αδιαλλαξίας”.

Τη ρήξη βέβαια τελικά δεν θα την αποφύγουμε. ΔΕΝ πρέπει να την αποφύγουμε ούτε να την αναβάλλουμε διαρκώς. Απλώς, πρέπει να την προετοιμάσουμε επιμελώς. Με το Δειμοψήφισμα κάναμε μια κρούση. Δεν ήταν άσχημα! Αλλά και δεν φτάνει. Ξαναλέμε: Δεν αρκεί ο λαός να το δηλώνει ότι πολεμάει αλλά πρέπει και να πολεμάει! Πόλεμος είναι η παραγωγή!! Και έχουμε ήδη καθυστερήσει πέντε ολόκληρα χρόνια “περιμένοντας” να κάνουν οι ηγέτες τον πόλεμο για λογαριασμό μας!

Πόλεμος όμως είναι και Πνευματική Προετοιμασία για τον Πόλεμο! Σε κάθε πόλεμο και σε κάθε λαό προηγείται ένας άλλος, πνευματικός, πόλεμος. Σε μας εδώ για αιώνες η προετοιμασία αυτή ήταν μονίμως στα πνεύματά μας, ακόμη κι αν τα όπλα ήταν παρά πόδα. Γι' αυτό και ο Λαός εν μιά νυκτί πέρασε στο “αναρτήσατε” και κίνησε για κει που δεν έχει καθημερινές και σχόλες. Σήμερα δεν είναι έτσι και είπαμε γιατί. Οπότε, μαζί και παράλληλα με την Παραγωγική Ανασυγκρότηση της Πατρίδας πρέπει να διεξαχθεί η Πνευματική Ανασυγκρότηση του Έθνους. Μέρος αυτής της Πνευματικής Ανασυγκρότησης είναι και η άρση λαού και ηγεσίας στις σημερινές και όχι στις χθεσινές και προ-χθεσινές περιστάσεις-έστω κι αν αυτές είναι...μεταξικές ή ζαχαριαδικές, βασιλικές ή βενιζελικές, νεοδημοκρατικές ή πασοκικές, δεξιές ή αριστερές-έχοντας μαζί του ό,τι καλό δημιούργησε ο αγώνας του Έθνους για την Ελευθερία του και την Προκοπή του.

Έπαθλό μας θα είναι μια Ελλάδα της Τιμής της Λευτεριάς λυτρωμένη από κάθε ξένη εξάρτηση με έναν πραγματικά Ελληνικό Πολιτισμό!

Κάπου

29 Οκτωβρίου 2015

i  «...Για τη Μαύρη Ήπειρο ο Πόλεμος άρχισε με την ιταλική κατάκτηση της Αιθιοπίας, το 1935/36, με την οποία ο Μουσολίνι ήλπιζε να επιταχύνει την Αναγέννηση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αφήνουμε απ΄ έξω τη διεθνή εμπλοκή στον Ισπανικό Εμφύλιο (1936-1939) και τις προσαρτήσεις της Αυστρίας (1938) και της Αλβανίας (1939) από Γερμανούς και Ιταλούς αντίστοιχα, που σχετίζονταν όλες με τον Μεγάλο Πόλεμο. Για τους Τσέχους ο Πόλεμος είχε ήδη αρχίσει με την απώλεια της παραμεθόριας Σουδητίας, με τη συνθήκη του Μονάχου το φθινόπωρο του 1938, το αργότερο όμως με τη γερμανική εισβολή στην Πράγα και την εκβιαστική κατάληψη όλης της χώρας, στις 15 Μαρτίου 1939...» Χάγκεν Φλάισερ, “Πότε ακριβώς άρχισε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος;” Το Βήμα 28/12/2008

ii  Επειδή δεν είμαι στη θέση σας, και άρα με ενδιαφέρει μια πραγματικά σκληρή κριτική στο μη πατριωτικό τμήμα της σημερινής “Αριστεράς”, το παράδειγμα της ΕΣΣΔ με το Σύμφωνο μη επίθεσης θα το χρησιμοποιούσα εναντίον της. Όποιος έχει μάτια βλέπει ότι υπογράφτηκε ενώ η ΕΣΣΔ δεχόταν επίθεση στη Μογγολία κι ενώ η μάχη εκεί δεν είχε τελειώσει ούτε είχε καταστεί σίγουρο το αν ο πόλεμος θα εξακολουθούσε. Οπότε η χώρα θα έπρεπε να πολεμήσει σε δύο μέτωπα! Η Σοβιετική ηγεσία και ο Στάλιν, έπραξαν πατριωτικά, έβαλαν στην άκρη όλους τους διεθνισμούς τους και διασφάλισαν τα σύνορα της πατρίδας τους κερδίζοντας μάλιστα και χρόνο. Αυτό το πατριωτικό παράδειγμα εγώ το τρίβω στα μούτρα όλων όσων ισχυρίζονται ότι οι αριστεροί και οι κομμουνιστές δεν έχουν πατρίδα αλλά μόνο...τάξη και δεν βλέπω τον λόγο να μη τον κάνετε και σεις αν όντως “καίγεστε” για την αλήθεια και για τα “λάθη της Αριστεράς”.

  iii   Αν είναι να κατηγορήσετε σήμερα για κάτι την καρικατούρα της Αριστεράς που κυβερνάει, κατηγορείστε τη τουλάχιστον για τα σωστά πράγματα.

iv Γι' αυτό όποιος αγαπάει την Ελευθερία δεν μπορεί να μην αγαπάει και την Πατρίδα του. Η Ελευθερία κάθε Έλληνα πολίτη έχει ΕΔΡΑ! Αυτός είναι και ο λόγος που ο δημοκράτης Έλληνας δεν αγωνίζεται για την δημοκρατία στην...Τουρκία περισσότερο από ότι αγωνίζεται για τη δημοκρατία στην Ελλάδα.

v  Για όσους δεν έχουν υπόψη τους την “ορολογία” εξηγούμαι: Ο Δούλος, ο Μισθωτός και ο Φίλος ή Ελεύθερος, είναι οι τρεις ανθρωπολογικοί τύποι των σωζομένων κατά τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή. Ο Δούλος κάνει το καλό γιατί φοβάται, ο Μισθωτός κάνει το καλό γιατί προσδοκάει ανταμοιβή και ο Ελεύθερος ή Φίλος κάνει το καλό γιατί...έτσι του αρέσει. Περισσότερα επί του ζητήματος στα έργα του Θ.Ι.Ζιάκα.

vi Η θέση του Φ.Κ., για τον Ν. Ζαχαριάδη είναι άδικη. Τον κατηγορεί ότι μόνον όταν είδε το λαό να στηρίζει τη κυβέρνηση Μεταξά έγραψε το γράμμα. Πρώτος ο Μεταξάς εναρμονίζεται με το παλλαϊκό αίτημα και αν είναι αυτό μομφή για τον Ζαχαριάδη είναι μεγαλύτερη για τον Μεταξά. Μετά ο Ζαχαριάδης έχει να δώσει λογαριασμό στο κόμμα του το οποίο μάλιστα διαβρώνει και ο Μανιαδάκης αλλά και η επαίσχυντη “γραμμή Πλουμπίδη”. (Για περισσότερα πάνω στο ζήτημα αυτό εδώ). Τέλος ο Ζαχαριάδης είναι δεσμώτης του Μεταξά! Και δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο, ο ηγέτης ενός κόμματος, χωρίς καν να έχει εξασφαλίσει την προσωπική του ελευθερία, να βγαίνει και να στηρίζει τον διώκτη του για χάρη της Πατρίδας.

* Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό Αντίβαρο

Η τελευταία αυταπάτη

(Η κατάρρευση της τελευταίας αυταπάτης και η Νέα Εθνική Λαϊκή Ενότητα για την Παραγωγική και Πνευματική Ανασυγκρότηση)

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις
εκεί που πάει να σκύψει
με το σουγιά στο κόκκαλο
με το λουρί στο σβέρκο

Νάτη πετιέται από ξαρχής
κι αντριεύει και θεριεύει
και καμακώνει το θεριό
με το καμάκι του ήλιου

Μόλις έκλεισε και αυτός ο κύκλος των πολιτικών συγκρούσεων του οικονομικού πολέμου που μας έχει επιβληθεί από την λίγκα του Ευρωπαϊκού Βορρά, έπεσα με τα μούτρα στο διάβασμα:

1. Θουκυδίδης, Perez Zagorin, εκδ. Ποιότητα
2. Θεωρία Διεθνούς Πολιτικής, Kenneth N. Waltz, εκδ. Ποιότητα
3. Περικλής ο Αθηναίος και η γέννηση της δημοκρατίας, Ντόναλντ Κέιγκαν, εκδ. Ωκεανίδα
4. Περί του πολέμου, Karl von Klausewitz, εκδ. Βάνιας
   Τα δύο πρώτα για πρώτη φορά, τα δύο τελευταία για πολλοστή.

Υπό το φως αυτών των συγγραμμάτων, τα οποία και σας τα συνιστώ τώρα παρά ποτέ, σας παρουσιάζω τις απόψεις μου για τη σημερινή κατάσταση. Για την προηγούμενη κατάσταση και τις σχετικές απόψεις μου σας παραπέμπω στην “επιτομή” όλων σχεδόν των κειμένων μου για τη φάση που διανύσαμε και η οποία κράτησε από την άνοιξη του 2010 έως τον χειμώνα του 2015. (κλικ εδώ)

Επειδή ακούω παράπονα από φίλους για την έκταση των κειμένων μου δικαιολογούμαι ως εξής. Στον ηλεκτρονικό τύπο η έκταση δεν έχει κόστος. Επομένως μια ανάρτηση έστω και μεγάλη που αναλύει πολλές πλευρές του ίδιου θέματος είναι καλύτερη από πολλές μικρές αναρτήσεις και μάλιστα με την μεσολάβηση κάμποσων ημερών ανάμεσα στη μια και στην άλλη. Απολαύστε(!) λοιπόν την ανά χείρας “σεντονιάδα” και άμα βαρεθείτε, εκείνη θα είναι στην ίδια θέση να σας περιμένει. Κλείστε τη και συνεχίστε αργότερα...αν δεν βαρεθείτε και πάλι....

Όλα τα λάθη οδηγούν στην κυβέρνηση!

Ο ΣΥΡΙΖΑ(Σ/ΖΑ) ευθύνεται για σωρεία λαθών. Αν θέλουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους πρέπει να πούμε πως ο Σ/ΖΑ δεν είναι το λάθος κόμμα. Είναι ένα “κόμμα λαθών”. Εκτός αυτού, δεν είναι καλά-καλά και κόμμα, κάτι περισσότερο, δηλαδή, από μερικές αγανακτισμένες συνιστώσες συνωθούμενες στο...φουαγιέ της κυβερνητικής εξουσίας.

Αρχίζουμε να μετράμε λάθη:

1. Καταγγέλλοντας επί χρόνια τον δικομματισμό κατέληξε να προκαλέσει δύο φορές εκλογές πρόωρα για να εξασφαλίσει τη συμμετοχή του στο δικομματικό παιγνίδι. Το 2012 μη θέλοντας να κάνει τον “μικρό” συμβιβασμό της συμμετοχής στην κυβέρνηση μας οδήγησε στις δεύτερες εκλογές, για να φτάσει, τρία ακριβώς χρόνια μετά, στον “μεγάλο” συμβιβασμό με τα σκυλιά της ΕΕ. Εδώ συνέβη αυτό που θα διατυπώναμε ως εξής: μη παραχωρώντας το δευτερεύον για την διατήρηση του σημαντικού κατέληξε να διατηρήσει το δευτερεύον και να παραχωρήσει το σημαντικό. Τεράστιο ιστορικό μάθημα για τους “αδιάλλακτους” κάθε αποχρώσεως.
2. Λάθος ολκής από ξαρχής είναι το λεγόμενο μέτωπο των “αντιμνημονιακών”. Έχω γράψει πολλά επ' αυτού και όλα μπορεί να τα βρει κανείς στο κείμενο που αναφέρω στον πρόλογο. Η ουσία είναι πως αντί για ένα σαφές, αδρό και ρωμαλέο εθνικο-απελευθερωτικό μέτωπο για την παραγωγική και πνευματική ανασυγκρότηση του έθνους και τις πατρίδας, παρέταξαν ένα στριφνό, εκδικητικό, μικρονοϊκό και μικρόψυχο μέτωπο αμφιλεγόμενων δυνάμεων, το οποίο εκτός από το ότι προσφερόταν για ψάρεμα στα θολά νερά, δεν περιελάμβανε τα μέγιστα ζητήματα που έχει σήμερα μπροστά του ο Ελληνισμός και προετοίμαζε το έδαφος για να υποστεί με τη σειρά του ο Σ/ΖΑ εκείνα που επιφύλασσε στους αντιπάλους του. Το ότι την κυβέρνηση θα την απειλήσει η Ζωή το είχαμε πει από πολύ καιρό, και δεν ήταν ζήτημα μαντικών ικανοτήτων.
3. Ενώ προανήγγειλε επί χρόνια τη σύγκρουση και τη ρήξη επ' ουδενί δεν προετοίμαζε τον Λαό για κάτι τέτοιο. Ανώτατη και τελευταία μορφή κινητοποίησης του Λαού θεωρούσε πως είναι η διαδήλωση, η πορεία και οι ψηφοφορίες. Ούτε τότε τους πέρασε από το μυαλό ούτε, ακόμα τώρα, τους περνάει πως σε συνθήκες ρήξης ο Λαός πρέπει να διαθέτει το δικό του plan Β, και ότι Αντάρτης-Κλέφτης-Παλληκάρι πάντα είναι ο ΊΔΙΟΣ ο Λαός και όχι το κόμμα “του” ή η “πρωτοπορία” του. Άρα, ο Λαός είναι αυτός που θα πρέπει να ετοιμάσει και να διαθέσει τις εφεδρείες του.
4. Η μη προετοιμασία του Λαού για μακροχρόνια πολιορκία ξεκινάει από μιαν αδικαιολόγητη υποτίμηση του αντιπάλου και ταυτόχρονα από έναν ακατανόητο εξωραϊσμό του. Στα λόγια καταγγέλλουμε τα θηρία, τα αναλύουμε, τα μελετάμε αλλά στην πράξη δρούμε σαν να είναι οικόσιτα γατάκια που θα τα γητέψουμε με κόλπα ζόρικα που κάνουν στην Ινδία. Από την άλλη μεριά του νομίσματος υπάρχει η οίηση και η έπαρση για τον εαυτό μας καθώς και η εξωφρενική για την Αριστερά ανομολόγητη αντίληψη ότι η μάχη θα διεξαχθεί και θα κριθεί ουσιαστικά στις “κορυφές”.
5. Η απουσία των προαναφερθέντων στόχων για της παραγωγική και την πνευματική ανασυγκρότηση εγκλώβιζε τη ρήξη και τη σύγκρουση στο ταξικό πεδίο. Το μόνο έπαθλο(!) για το οποίο έπρεπε να αγωνιστεί ο Λαός ήταν το τέλος της λιτότητας(!) Καλλιεργήθηκε έτσι επί χρόνια η αυταπάτη ότι η εθνική ανεξαρτησία μπορεί να κατακτηθεί με τον τερματισμό της λιτότητας ή, για την ακρίβεια, ο τερματισμός της λιτότητας και η αποκατάσταση των προ-μνημονιακών δικαιωμάτων σημαίνει ντε φάκτο “εθνική ανεξαρτησία”(!) Σε καμιά από τις καμπές του αγώνα δεν ετέθη το ζήτημα ότι η εθνική ανεξαρτησία περνάει μέσα από σκληρές στερήσεις, ότι η εθνική ανεξαρτησία απαιτεί αυτές τις στερήσεις και αυτές ακριβώς είναι που την κάνουν έπαθλο αντάξιο του αγώνα. Τα ζητήματα αυτά τέθηκαν με μισόλογα, αργά και δια στόματος Βαρουφάκη όταν έκανε λόγο για “λιτό βίο”.
6. Η απουσία ειδικά του σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης από τα κάτω και με όρους λαϊκού κινήματος ισοδυναμούσε με αφοπλισμό του Λαού, με απώλεια της ικανότητάς του να αντέξει στην πολιορκία. Επί πέντε χρόνια, δηλαδή, διέρρεε η ικανότητά του Λαού να ανασυγκροτηθεί παραγωγικά και οικονομικά, όπως επί πέντε μήνες, διέρρεε η ρευστότητά των τραπεζών. Όταν εκ των πραγμάτων ήρθε η ώρα της σύγκρουσης, η μία πλευρά, βρέθηκε με τις λιγότερες δυνατές δυνάμεις και με ανύπαρκτες εφεδρείες! Αυτό, εκτός των άλλων, ονομάζεται πλήρης απώλεια του ρυθμού! Κάνεις κάτι σωστό σε τελείως λάθος χρόνο.
7. Διέπραξε το αδιανόητο για την Αριστερά λάθος της ταύτισης της κυβερνητικής εξουσίας με την πραγματική εξουσία. Τώρα, εκ των υστέρων, παραπονούνται πως δεν ελέγχουν τα υπουργεία, πως τα ελέγχει η τρόικα κλπ. Αυτά έπρεπε όχι μόνον να τα ήξεραν αλλά και να προετοίμαζαν τόσο τον Λαό όσο και τους αντίστοιχους δημοσίους υπαλλήλους, για να ανακτήσουν το έλεγχο με όποια μέθοδο και αν χρειαζόταν.

Σημείωση: Στα ζητήματα του εθνομηδενισμού του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπαίνω. Δεν είναι του παρόντος. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως κι εκεί δεν υπάρχουν άλλα τόσα και ακόμα περισσότερα λάθη. Μια επισήμανση καίρια μόνο: Μπορεί να συμβεί, και αυτό το βλέπουμε, ένα άτομο ή και μια συλλογικότητα να μιλάει εθνομηδενιστικά και να πράττει πατριωτικά. Αν όχι σε όλα τα ζητήματα, τουλάχιστον σε κάποια σημαντικά. Μπορεί, βέβαια, να συμβεί και το αντίθετο: Να μιλάει κάποιος πατριωτικά και η πολιτική του να είναι εθνομηδενιστική! Ονόματα δεν λέμε οικογένειες δεν θίγουμε...

Συμπέρασμα: Δεν πρόκειται απλώς για “Βατερλό του Σ/ΖΑ”όπως λέει ο Γιώργος Καραμπελιάς. Για να υπάρχει Βατερλό πρέπει να υπάρχει και η σειρά των θριάμβων πριν το Βατερλό. Εδώ πρόκειται για συντριβή όλων των λεγόμενων “αντιμνημονιακών” πολιτικών από όπου κι αν αυτές προέρχονταν.

Παρέκβαση 1η:

Αυτήν την χρεωκοπία, είναι έτοιμα, σαν από καιρό, να την αδράξουν τα πιο δυναμικά κατάλοιπα και υποπροϊόντα καύσης του προηγούμενου και χρεωκοπημένου πολιτικού συστήματος. Επιδιώκουν να την χρησιμοποιήσουν σαν εφαλτήριο για την παλινδρόμηση και την παλινόρθωσή τους. Η παταγώδης αποτυχία, τόσο των “μνημονιακών” όσο και τον “αντιμνημονιακών” πολιτικών, οδηγεί τον φατριασμό (κομματισμό) σε αυξημένη εχθρότητα. Στα πλαίσια αυτά, η στήριξη της αντιπολίτευσης στον συμβιβασμό της κυβέρνησης είναι θετικό μήνυμα το οποίο, βέβαια, απέχει πολύ από το να συγκλίνουν όντως οι πολιτικές “κορυφές” στην εκ των πραγμάτων και “από τα κάτω” απαίτηση για εθνική ενότητα και για αντιστοίχηση “κορυφών” και “βάσης” στον υπέρτατο αυτό σκοπό.

Όλα αυτά τα δεινά, έπονται του ενός κακού: της υποκατάστασης του στόχου της εθνικο-απελευθερωτικής παραγωγικής και πνευματικής ανασυγκρότησης με τον “αντί” στόχο του “αντι-μνημονίου”. Η ήττα και η χρεωκοπία των πολιτικών της “αντιμνημονιακής” Αριστεράς όμως, δεν σημαίνει ταυτόχρονη ήττα της ιστορικής πείρας της Αριστεράς. Αντίθετα αναδεικνύεται και αποδεικνύεται η μεγάλη της σημασία. Η ήττα προέκυψε ακριβώς γιατί η “αριστερή” εθνομηδενιστική πτέρυγα (υπάρχει και “δεξιά” που φτάνει μέχρι τον Τζίμερο και πάρα πέρα) κατάφερε να κυριαρχήσει, για όλον αυτόν τον καιρό, και να ηγεμονεύσει παρά και ενάντια στην πληρωμένη με ποτάμια αίματος εθνικοαπελευθερωτική πείρα της “πατριωτικής Αριστεράς”(όρος του Ν. Κοτζιά από την ομότιτλη μπροσούρα του που αντιδιαστέλλει την πατριωτική Αριστερά με την μη πατριωτική Αριστερά. Τα ζητήματα που ωστόσο τίθενται είναι α) αν μπορεί το μη πατριωτικό να είναι Αριστερό και β) αν το μη πατριωτικό μπορεί να δράσει πατριωτικά).

Και ιδού το παράδοξο: Πώς γίνεται ο ΣΥΡΙΖΑ να διανύει απίστευτες αποστάσεις μέσα στη ζούγκλα των λαθών του και μια μέρα των ημερών να βρίσκεται στην κυβέρνηση;;; Πώς σχηματίζει κυβέρνηση ένα κόμμα μετά από μια σειρά παταγωδών αποτυχιών με έναν “στρατό” αλλοπρόσαλλων τυχοδιωκτών και ιδεοληπτικών και χωρίς η πολιτική του να “πατάει” πουθενά;

Αν δεν απαντήσουμε σε αυτό το τεράστιο ερώτημα δεν μπορούμε τίποτα από δω και πέρα. Δεν μπορούμε να πάμε πουθενά, δεν μπορούμε να κάνουμε οτιδήποτε.

Επιχειρώντας την απάντηση στο ερώτημα έχω κατά νουν τα εξής συνταρακτικά που προέκυψαν μεταξύ του 2010 και 2015.

α) Ο Λαός αναζητάει και δοκιμάζει ηγέτες έχοντας απορρίψει όλους τους παλαιούς μετά βδελυγμίας. Πρόκειται για οντισιόν δηλ και οι Τσίπρας, Καμμένος και οι συν αυτοίς, να μην ξιπάζονται, δεν έχουν ακόμη πάρει τον ρόλο των εθνικών ηγετών αν και έχουν σημειώσει μεγάλες επιτυχίες.

β) Ο Λαός έχει ταπεινωθεί και έχει θιχτεί το φιλότιμό του. Το “γαιδουρο-φιλότιμό” του, (κλικ) για την ακρίβεια. Πέντε χρόνια κάνει υπομονή και ένα είδος υπακοής. Υφίσταται ταπεινώσεις, ανέχεται το φαύλο πολιτικό σύστημα, δεν εξωθεί την κατάσταση στα άκρα, υφίσταται τις διαταγές και τις εξωφρενικές απαιτήσεις των “εταίρων”. Προκοπή όμως δεν βλέπει. Περνάει λοιπόν από τη φάση της αυτοκριτικής στη φάση της κριτικής και δη εκείνης “των όπλων”. Η αυτοτιμωρία και το αυτομαστίγωμα τελείωσαν και ψάχνει το φραγγέλιο.

γ) Ο Λαός έχει κατανοήσει σε μεγάλο βαθμό ποιος είναι ο εχθρός. Ο κύριος εχθρός!

δ) Ο Λαός έχει αποφασίσει ότι, “δεν πάει άλλο”. Συνειδητοποιεί ότι έχουμε πόλεμο και ότι ο πόλεμος δεν διεξάγεται με συνεχείς υποχωρήσεις και κατευνασμούς. Ακόμα και όταν γίνονται υποχωρήσεις κάπου πρέπει να υπάρχει ένα Στάλινγκραντ ή ένα Άλαμο από όπου δεν θα κάνουμε βήμα πίσω. Αυτό το ορόσημο της έσχατης άμυνας εδώ και πέντε χρόνια δεν το προσδιορίζει κανένας από αυτούς που αντιτίθονταν στην άφρονα τακτική του ΣΥΡΙΖΑ!

ε) Ο Λαός θέλει να παλέψει και θέλει να παλέψει με σχέδιο. Είναι πρόθυμος να υποστεί θυσίες, να αλλάξει πολλά πράγματα από τη ζωή του αλλά δεν έχει μπροστά του τίποτα το αξιόλογο για να τον προσελκύσει. Αναζητάει ένα κέντρο, έναν άξονα αναφοράς. Ταυτόχρονα δεν είναι είναι διατεθειμένος επ' ουδενί να αποστεί από αυτό που λέμε “πατρίδα”. Καταλαβαίνει πολύ καλά πως πέρα από αυτό το οχυρό δεν μπορούμε να πάμε και δεν είναι διατεθειμένος να δώσει αυτή τη Γην και αυτό το Ύδωρ.

στ) Παρά ταύτα, ένα σημαντικό μέρος του Λαού, αν και μειοψηφία, αυταπατάται από την περί την Ευρώπη πολυπραγμοσύνη. Ακόμη ένα κομμάτι Λαού, πιο μικρό ακόμη, θεωρεί πως η “Ευρώπη” είναι η καινούργια του πατρίδα, ότι πρέπει “πάση θυσία” να διασφαλίσει τον “ευρωπαϊκό προσανατολισμό”, ότι η εγκατάλειψη του ελληνικού πατριωτισμού για χάρη του “ευρωπαϊκού πατριωτισμού” είναι προς όφελός μας. Δεν καταλαβαίνει πως ο “ευρωπαϊκός πατριωτισμός” είναι στην ουσία “γερμανικός πατριωτισμός” και πως ο Έλληνας που εγκαταλείπει τον πατριωτισμό του γίνεται Έλληνας με “γερμανικό πατριωτισμό”, κατά το “Έλληνας με ρούσικο πατριωτισμό” του Μακρυγιάννη.

Παρέκβαση 2α:

Κι αφού σας αρέσει η ιστορία και τα μαθήματά της μάθετε και το εξής: Την άλλη φορά που ήρθαν εδώ οι Γερμανοί πάλι το ίδιο έγινε. Οι Έλληνες έπρεπε να αποφασίσουν τι θα κάνουν. Οικογενειάρχες, πολύτεκνοι οι περισσότεροι, στο έλεος του Θεού. Να μπαίνουν στα σπίτια τους και να τους πετάνε έξω. Να παίρνουν το βιος τους και τα εργαλεία τους. Να παίρνουν τα ζώα τους και τα στρωσίδια τους. Έπρεπε μέσα σε λίγες ώρες, όχι σε λίγες μέρες, να αποφασίσουν τι θα κάνουν! Τότε, λοιπόν, βρέθηκαν κάποιοι καλοθελητές σαν και σας και τους συμβούλεψαν ανάλογα. «Μπορείτε εσείς μόνοι σας να τα βάλετε με το Ράιχ; Ο πόλεμος αυτός που τον αρχίσανε άλλοι(sic) τελείωσε για σας! Στο κάτω κάτω οι Γερμανοί θα μας κάνουν ανθρώπους, με τον πολιτισμό(sic) που έχουν σαν λαός που μετακένωσε το αρχαίο ελληνικό πνεύμα!». Και πραγματικά, ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι η κατάσταση ήταν αναστρέψιμη; ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι σε λίγους μήνες οι Έλληνες θα αποδεκάτιζαν και θα κατέσφαζαν τους κατακτητές τους; Έτσι βρέθηκαν ανδρείοι πολεμιστές, των Βαλκανικών Πολέμων, της Μικρασιατικής Εκστρατείας, του Αλβανικού Μετώπου, να υποτάσσονται και μάλιστα να στρατεύονται δίπλα στους Γερμανούς ενάντια σε αυτούς που τους “έβαζαν σε μπελάδες” και όχι απλώς στις ουρές των ΑΤΜ. Πίσω από την τραγωδία αυτή βρισκόταν- και τότε όπως και τώρα- μια ΠΟΛΙΤΙΚΉ απόφαση! Η οποία όμως αρκούσε για να εγκλωβίσει τους ανθρώπους! Η οποία όμως δεν είχε επιστροφή! Οι Γερμανοί ζητούσαν όλο και περισσότερα. Οι Γερμανοί επεδίωκαν τον διχασμό! Οι Γερμανοί πυροδοτούσαν τον εμφύλιο! Αλλά και οι άλλοι-ευτυχώς όχι όλοι- ήσαν αδιάλλακτοι! Σείανε απειλές, προέβαιναν σε τιμωρίες, “δίκαιες” και άδικες, έμπλεοι “ιερής οργής και αδυσώπητου μίσους”. Όμηροι, όλοι μαζί, του Φόβου και του Δείμου! Το ξανά λέω: πίσω από την προδοσία βρίσκεται πάντα μια απλή(!) πολιτική απόφαση! (ανάρτηση στο διαδίκτυο παραμονές του Δειμοψηφίσματος)

Συμπέρασμα: Τούτων δοθέντων, η κυβέρνηση που προέκυψε από τις εκλογές του Ιανουαρίου ΔΕΝ είναι κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Και δεν εννοώ ότι δεν είναι κυβέρνηση Σ/ΖΑ επειδή συνεργάζονται ή εκφράζονται κι άλλες δυνάμεις μέσα απ' αυτήν. Δεν εννοώ επίσης ότι από την στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ και οι λοιποί έκαναν κυβέρνηση αυτή είναι κυβέρνηση των Ελλήνων και οι Έλληνες όχι μόνο οφείλουν αλλά υποχρεούνται να την υπερασπιστούν έναντι οποιουδήποτε ξένου. Αυτά είναι γνωστά και τα έχω ξαναπεί.

Επικαλούμαι τον νόμο των ακούσιων συνεπειών! Εννοώ ότι μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ ή οι διάφορες δυνάμεις, ακόμα και οι εχθροί του, να βλέπουν την κυβέρνηση ως κυβέρνηση Σ/ΖΑ, ο λαός όμως, δια της “τυραννίας των μικρών αποφάσεων”, τη βλέπει και τη μεταχειρίζεται διαφορετικά, σαν να ήταν μια κυβέρνηση που θα άρμοζε και θα αντιστοιχούσε στις σημερινές καταστάσεις! Είναι κάτι σαν κι αυτό που λέει ο Μπρεχτ δια του κυρίου Κόυνερ...

"Τι κάνετε όταν αγαπάτε έναν άνθρωπο;" ρώτησαν τον κύριο Κ.
"Του φτιάχνω ένα σκίτσο" είπε ο κύριος Κ. "και φροντίζω να του μοιάζει"
"Ποιο; Το σκίτσο;"
"Όχι, ο άνθρωπος", είπε ο κύριος Κ.

Είναι σαν να έφτιαξε ένα σκίτσο ο Λαός, ή μάλλον ένα...τρισδιάστατο σκίτσο της κυβέρνησης που έχει ανάγκη η Πατρίδα, της κυβέρνησης που είναι διατεθειμένος να στηρίζει με όλη του την ψυχή. Και από κει και πέρα κάνει ό,τι μπορεί για να μοιάσει η κυβέρνηση στο ολόγραμμα-σκίτσο!

Παρέκβαση 3η:

Άρα; Ή θα αλλάξει ρότα η κυβέρνηση και θα ανυψωθεί, “με το στανιό”, σε αυτό που ο λαός την προβιβάζει ή θα πρέπει να αλλάξουμε τον λαό(!) Για εκλογές δεν πρέπει να κάνουμε λόγο όχι μόνο γιατί η αντιπολίτευση δεν τις θέλει αλλά γιατί πάλι μια δύναμη από τις ήδη υπάρχουσες και χρεοκοπημένες θα αναδειχτεί πρώτη οπότε κι εκείνη θα κληθεί να πράξει τα ίδια με μικρές αποκλίσεις.

Η ερμηνεία αυτή είναι η πλέον κομψή και λειτουργική. Μόνο έτσι εξηγείται πώς μετά από μια σειρά στρατηγικά λάθη νικάς στις εκλογές με τόση μεγάλη διαφορά και την επαύριο των εκλογών έχεις, για πρώτη φορά στην ιστορία, “αντίστροφους κουλοχέριδες”. Αντί να θέλουν να κόψουν το χέρι τους εκείνοι που ψήφισαν την κυβέρνηση, να θέλουν να κόψουν το χέρι τους εκείνοι που ΔΕΝ ψήφισαν την κυβέρνηση.

Το φαινόμενο αυτό, κάθε άλλο παρά εφήμερο και προσωρινό αποδείχτηκε. Αδίκως περίμενε ο Σαμαράς να κλείσει την αριστερή παρένθεση. Διατηρήθηκε όλο το εξάμηνο και κορυφώθηκε στο Δειμοψήφισμα, προς μεγάλη ευχαρίστηση αλλά και δυσάρεστη έκπληξη των ένθεν κακείθεν “κορυφών”.

Όλα αυτά έλαβαν χώρα παρά και ενάντια στη χειροτέρευση της οικονομικής και της κοινωνικής κατάστασης, στην άγρια επίθεση ξένων και ντόπιων λύκων, στα αλλεπάλληλα λάθη της κυβέρνησης, στην ανυπαρξία κάθε είδους προετοιμασίας για έναν σκληρό και μακροχρόνιο πόλεμο.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, θα πρέπει να μιλάμε για μια Νέα Εθνική Λαϊκή Ενότητα που διαμορφώθηκε κάτω από αδιόρατες (προς το παρόν) και άρρητες διαδικασίες. Γι' αυτό και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός επισκεπτόμενος τον Μίκη δυο μέρες μετά τις εκλογές, δήλωσε ευθαρσώς πως δεν την περίμενε! Ο νόμος των ακούσιων συνεπειών αυτό το χαρακτηριστικό έχει...εργάζεται ερήμην εκείνων που νομίζουν πως διαμορφώνουν την ιστορία!

Συνεπώς, αυτή τη Νέα Εθνική Λαϊκή Ενότητα ΔΕΝ πρέπει να την χαρίσουμε σε κανέναν, δεν πρέπει να την αφήσουμε εκτεθειμένη σε κτυπήματα και καπηλείες. Πρέπει να την διαφυλάξουμε και από τις “τέσσερις φάλαγγες” αλλά και από την “πέμπτη φάλαγγα”. Επιπλέον πρέπει να την σφυρηλατήσουμε και να την ατσαλώσουμε, στο Αμόνι, στη Φωτιά και στο Νερό.

Το Αμόνι, η Φωτιά, το Νερό

Ανακτώντας ο Λαός την ενότητά του, νοιώθει τη δύναμή του να αναγεννάται και γυρεύει τρόπους να τη δοκιμάσει, να τη σιγουρέψει, να δει την εμβέλειά της, να τη γυμνάσει περαιτέρω. Όπως ο Γύφτος, ο σιδηρουργός, μια βάζει στη φωτιά το σίδερο και το πυρακτώνει, μια το χτυπάει στο αμόνι με σθένος και ρυθμό και μια το εμβαπτίζει στο νερό ψύχοντάς το απότομα, έτσι και ο Λαός αναζητάει κρούσεις, εξάρσεις, μεγάλα και μικρά κατορθώματα, μικρές και μεγάλες νίκες, επιτυχίες, μονοπάτια και ατραπούς για να υπερφαλαγγίσει το κακό και να βρει το Πάσχα (το πέρασμα) σε μια καινούργια, ανακαινισμένη και αναστημένη ζωή!

Μην υποτιμάτε αυτή τη Μυστική Παράδοση, αυτή τη Μυστηριακή Ικανότητα του Ορθόδοξου Λαού των Ελλήνων! Είναι προ-παιδευμένος επί αιώνες να περνάει από την μια κατάσταση στην άλλη, από τον έναν κόσμο στον άλλον, από την Πόλη στην Άνω Πόλη και ανάποδα. Είναι ασκημένος επί αιώνες να αναζητάει την Πόλιν, να εγκαταλείπει την Πόλιν, να τον ακολουθεί η Πόλις και στο τέλος να κτίζει καινούργια Πόλιν όταν πια όλα τα άλλα δεν αποδίδουν και η Ευρώπη δεν φαίνεται πουθενά!

Στις παρούσες συνθήκες λοιπόν αναζητάει το πέρασμα. Και ξέρει πολύ καλά πως το Πάσχα αυτό θέλει τις μικρές και τις μεγάλες θυσίες του, ως αντίδωρο αλλά και ως συμ-μετοχή στη Μία και Μεγάλη Θυσία της Σταύρωσης. Πρώτα είναι η εξιλαστήρια θυσία των επτά εβδομάδων της νηστείας και της προσευχής. Μετά είναι η θυσία του αμνού ο οποίος προ-ορίζεται για να θυσιαστεί. Έτσι έχει ανατραφεί και έτσι έχει σημαδευτεί η πορεία του. Μένει μόνο να φανεί από ποιον θα θυσιαστεί ο Τσίπρας. Από τους εχθρούς ή από τους φίλους; Αν δεν συμβιβαστεί θα τον φάνε ζωντανό τα χρηματο-συμμορίτικα θηρία και θα κεράσουν και τα εγχώρια ταγκαλάκια τους κανά κοψίδι. Αν συμβιβαστεί θα τον φάνε, αφού τον ψήσουν πρώτα, τα εγχώρια και φίλια κανιβαλάκια.

Και μόνο γι' αυτόν τον λόγο, οφείλω στον Αλέξη Τσίπρα τον σεβασμό μου, την αλληλεγγύη μου και τις προσευχές μου για καινούργια φώτιση, για σθένος και ανδρεία. Τα οφείλω εγώ που από το 2012 ουδόλως του χαρίστηκα. Αντίθετα υπήρξα σκληρός επικριτής και ανελέητος αντίπαλός του. Όμως για τα λάθη του, και την φρικτή τιμωρία της διαπραγμάτευσης με την Μέρκελ υπέστη αλλά και η ευκαιρία της εξιλέωσης τού χαρίστηκε. Δεν θα είμαι κι εγώ ένας απ' αυτούς που τον σπρώχνουν να κατουρήσει τα πόδια του ενώ προσπαθεί να κατουρήσει τον Σόιμπλε. Και αυτό νομίζω πως πρέπει να κάνει κάθε Έλληνας. (Η “μέθοδος” αυτή, να σπρώχνουμε τον πολιτικό μας αντίπαλο για να αποτύχει ανεξάρτητα από τις συνέπειες στο συμφέρον της πατρίδας, είναι παλιό χαρακτηριστικό του φαύλου πολιτικού συστήματος και έχει αναλυθεί εκτενώς, μαζί με άλλα, κλικ εδώ ).

Άλλος ένας λόγος για τον οποίο ο Αλέξης Τσίπρας αξίζει πια τον σεβασμό μας είναι η αποφυγή της σύγκρουσης. Αυτό για το οποίο τον φοβόμασταν δεν επαληθεύτηκε. Δεν οδήγησε τη χώρα σε μια ολέθρια κατά μέτωπον σύγκρουση αν και έκανε, εχθρούς και φίλους, να πιστέψουν ότι εκεί θα οδηγηθεί η κατάσταση. Και τα δύο αυτά στοιχεία είναι υπέρ του. Αν δεν είσαι σε θέση να πείσεις τον αντίπαλο ότι θα πουλήσεις ακριβά το τομάρι σου καλύτερα μην κάνεις διεθνείς σχέσεις και διαπραγματεύσεις. Ο Τσίπρας λοιπόν το κατάφερε. Και την τελευταία στιγμή ανέκρουσε. Έπεισε, εμάς πλέον, ότι βάζει το συμφέρον της χώρας πάνω από τη δική του πολιτική θυσία. Γι' αυτό είναι ατιμία και φαυλότητα να κατηγορείς τον Τσίπρα όταν φοβάσαι την ολέθρια σύγκρουση και να τον ξανακατηγορείς για “κωλοτούμπα” όταν την αποφεύγει. Τούτου του αναδυόμενου Τσίπρα δοθέντος, δεν νομίζω πως βλάπτει η τάση των δραχμιστών. Αφού δεν είναι σε θέση- χάρη στον Τσίπρα-να εφαρμόσει τα σχέδιά της πριν της ώρας τους, τότε, δεν βλάπτει αλλά ωφελεί η παρουσία της-ακριβώς όπως ωφελεί η παρουσία του Σόιμπλε την “διαλακτική” Μέρκελ-γιατί δυναμώνει έτσι το αντίπαλον δέος. Και δεν βλέπω τον λόγο να μπορεί ο Σόιμπλε να ζυμώνει το Grexit και να μη μπορεί να κάνει το ίδιο μια σημαντική τάση του ελληνικού λαού.

Κι ακόμα κάτι. Τούτου του αναδυόμενου Τσίπρα δοθέντος, όλοι εκείνοι που αν και βδελύσσονταν το φαύλο πολιτικό σύστημα το φοβούνταν λιγότερο από τον τυχοδιωκτισμό του Τσίπρα, τώρα, μπορούν να σπεύσουν να τον στηρίξουν. Θα προκύψουν δύο καλά: α) θα ενταφιαστεί, οριστικά πια, το παλιό και β) θα αποκρουστεί η προσπάθεια για να εγκατασταθεί το καινούργιο φαυλοκρατικό πολιτικό σύστημα.

Παρέκβαση 4η:

Όπως το αμπέλι το γέρικο σταματάει να δίνει καρπό έτσι και το πολιτικό σύστημα αδυνατεί να δώσει την παραμικρή διέξοδο στην κρίση που σοβεί. Εκ των πραγμάτων είναι καταδικασμένο να έχει την τύχη της άκαρπης συκιάς. Όμως, όπως το παλιό το αμπέλι το άκαρπο, πρώτα χορταριάζει και μετά ο αμπελουργός το ξεπατώνει καίγοντας τα κούτσουρα στο τζάκι για να ζεσταθεί και από κάτω το άγριο κλίμα πετάει βλαστούς, έτσι και το παλιό πολιτικό σύστημα πετάει άγρια βλαστάρια που μας εμποδίζουν στη νέα σπορά. Μη σας ξεγελάει που έχουν τόση δύναμη για να επιβιώσουν. Είναι το ίδιο το παλιό αμπέλι και μάλιστα στην άγρια εκδοχή του. Αν δεν πετύχει το ξερίζωμα τότε το μπόλιασμα είναι απαραίτητο. Τέτοιες παραφυάδες του παλιού και άκαρπου πολιτικού συστήματος είναι οι επιθέσεις που δέχτηκε και δέχεται ο Λαός τόσο στη σύντομη φάση του Δειμοψηφίσματος όσο και στην αμέσως επόμενη.

Το Δειμο-ψήφισμα μεγάλη νίκη του Λαού!

Το Δειμοφήφισμα της 5η Ιουλίου του 2015 είναι μεγάλη, περήφανη νίκη του Λαού! Μέσα σε δέκα(10) μέρες ο Λαός, βάδισε, προήλασε θα είναι καλύτερα να λέμε, στην κάλπη ήρεμος, ψύχραιμος μέσα στα φονικά πυρά των αντιπάλων, συντεταγμένος, αποφασισμένος. Όχι μόνον δεν υπέστη αβαρίες αλλά κέρδισε δυνάμεις, πολλαπλασίασε τις ήδη υπάρχουσες και έγραψε υποθήκες για το μέλλον.

Έχουν ειπωθεί πολλά από όλους μας. Κάποια στιγμή, αν χρειαστεί, θα τα θυμίσουμε. Ζητήματα που τέθηκαν και απαντήθηκαν μέσα στην έξαψη της μάχης. Έχουν τη σημασία τους και την αξία τους. Αν θέλετε όμως να δείτε πόσο μεγάλη νίκη είναι το Δειμοψήφισμα μην ακούτε εμένα. Απλώς δείτε και ξαναθυμηθείτε τον αγώνα που έκαναν οι αντίπαλοί για να μην πραγματοποιηθεί. Και εφόσον έγινε, δείτε τον αγώνα που κάνουν για να διαστρεβλωθεί το νόημά του, να απονομιμοποιηθεί και να ενοχοποιηθεί εκ των υστέρων. Να καταδικαστεί ως η αιτία των δεινών με την ταυτόχρονη αποενοχοποίηση των πραγματικών θυτών. Να αλλάξει το νόημά του και από νίκη, ο Λαός να το κωδικοποιήσει σαν ήττα.

Πάλι θα επικαλεστώ τον νόμο των ακούσιων συνεπειών. Εδώ πρόκειται πια για προσπάθεια εκούσιας και σχεδιασμένης εκμετάλλευσή του. Μπροστά στην τυραννία των μικρών αποφάσεων επιχειρείται η κατατυράννηση των φορέων των μικρών αυτών αποφάσεων δια τις λεκτικής βίας και του ψυχαναγκασμού. Στόχος είναι η άρση της αβεβαιότητας των τεκταινομένων, η εκούσια χειραγώγηση του ακούσιου και αβέβαιου. Πες πες, να πιστέψουμε όλοι ότι το άσπρο είναι μαύρο, το κάστρο είναι φούρνος και ο Δαμοβολίτης δεν είναι “φούρνος”αλλά...κάστρο.

Στα επιχειρήματα αυτά, για τη σημασία που έχει η ερμηνεία των γεγονότων, θα προσθέσω ακόμα ένα. Τον αγώνα που κάνουν οι κάθε λογής αποδομητές για να “ξαναγράψουν” την ιστορία. Ξέρουν πολύ καλά πως αν αποδομήσουν την ηγετική αφήγηση εύκολα μετά θα μπάσουν από το παραπόρτι τη δική τους αφήγηση....Χαρακτηριστικό και διαχρονικό παράδειγμα, το Βιετνάμ. Όσοι δεν είχαν την ηλικία να δουν στις ειδήσεις τα βιετναμέζικα άρματα Τ54 να μπουκάρουν με τις μπάντες και να απελευθερώνουν την Σαϊγκόν, νομίζουν πως στο Βιετνάμ νίκησαν οι Γιάνκιδες με κύρια δύναμη κρούσης τον Ράμπο, τον Μάρλον Μπράντο, τον Ρόμπερτ Ντιβάλ, τον Γουίλεμ Νταφόε, τον Μελ Γκίμπσον και μερικούς ακόμα.

Το ότι το Δειμοψήφισμα είναι μια μεγάλη νίκη του Λαού φαίνεται σε πολλά επίπεδα. Από την ίδια την “απόσυρση” του τελεσιγράφου, ΠΡΙΝ γίνει καν η ψηφοφορία, μέχρι και το σπουδαιότερο: ότι το ασκέρι μετρήθηκε πριν κατακάτσει ο κουρνιαχτός και παρ' όλα αυτά βρέθηκε ολόκληρο, συντεταγμένο και αξιόμαχο.

Για την αλήθεια του πράγματος δεν είναι ανάγκη να πιστέψετε εμένα. Δείτε τι είπαν οι “Ευρωπαίοι αξιωματούχοι” και, κυρίως, δείτε τι έκαναν και τι όρους επέβαλλαν. Γιατί είναι κοινή πεποίθηση όλων όσων έχουν μια θουκυδίδεια αντίληψη περί των διεθνών σχέσεων, πως επαχθείς όρους επιβάλλει ο νικητής ακριβώς γιατί ενώ νίκησε, ο αντίπαλος παραμένει δυνατός, ικανός να συνεχίσει τον αγώνα εν ευθέτω χρόνω. Όσο πιο επαχθείς δε είναι οι όροι τόσο ισχυρές είναι οι δυνάμεις που παραμένουν άθικτες! Έτσι εξηγούνται και οι “φιλότιμες” προσπάθειες των ΜΜΕ, από τη μια να προβάλλουν μόνο την δυσμενή πλευρά του συμβιβασμού και από την άλλη να συσκοτίσουν το συμπυκνωμένο δυναμικό εκείνο που μπορεί να ανατρέψει την κατάσταση.

Όταν ο εχθρός, εν προκειμένω οι Έλληνες, δεν ήμαστε διατεθειμένοι να γίνουμε αυτό που θέλουν οι Γερμανοί και, ταυτόχρονα, διατηρούμε τις δυνάμεις μας ικανές και αξιόμαχες για τη συνέχιση του αγώνα, τότε, σύμφωνα με τη δεύτερη αλληλεπίδραση του Καρλ Φον Κλαούζεβιτς ...

«...όσο δεν έχω νικήσει τον αντίπαλο, μπορώ να φοβάμαι πως θα με νικήσει. Δεν είμαι κύριος του εαυτού μου, γιατί εκείνος μου υπαγορεύει το νόμο του, όπως κι εγώ του υπαγορεύω τον δικό μου. Τέτοια είναι η δεύτερη αλληλεπίδραση, που μας οδηγεί στη δεύτερη ακρότητα». (Περί του πολέμου, σελ 35)

Λίγο πριν έχει επισημάνει...

«Για να υποταγεί ο αντίπαλος στη θέλησή μας, πρέπει να τον οδηγήσουμε σε κατάσταση δυσμενέστερη από τη θυσία που του ζητούμε».

Οι άλλες δύο είναι..

«.. ο πόλεμος είναι μια πράξη βίας, και δεν υπάρχει όριο στην εκδήλωση αυτής της βίας. Καθένας από τους δύο αντιπάλους ακολουθεί το νόμο του άλλου κι απ' αυτό προκύπτει μια αλληλεπίδραση που, ως έννοια, οφείλει να φτάσει στα άκρα. Αυτή είναι η πρώτη αλληλεπίδραση και η πρώτη ακρότητα που συναντάμε». (ο,π., σελ 34)

«... Αν θέλει κανείς να νικήσει τον αντίπαλο, πρέπει να ρυθμίσει την προσπάθειά του ανάλογα με τη δύναμη που εκείνος διαθέτει γι' αντίσταση. Αυτή είναι προϊόν δύο αδιάσπαστων παραγόντων: της έκτασης των μέσων που διαθέτει, και της δύναμης της θέλησής του.....» (ο.π., σελ 35)

«Αλλά κι ο αντίπαλος κάνει το ίδιο πράγμα, εξ ου και ένας νέος ανταγωνισμός που, καθαρά θεωρητικά, επιβάλλει για μιαν ακόμα φορά μιαν ώθηση σε ακρότητες. Συναντούμε εδώ την τρίτη αλληλεπίδραση και την τρίτη ακρότητα». (ο.π.,σελ 36)

Συμπέρασμα: Ο Βαρουφάκης έκαμε καλά που ετοίμαζε σχέδιο Β. Δεν έκαμε καλά που δεν ετοίμαζε σχέδιο Γ και σχέδιο Γ&1/2!

Ελλάδα, το οικονομικό Βιετνάμ της Γερμανίας

Οι Γερμανοί λοιπόν, όσο εμείς δεν παραδίνουμε τα όπλα, είναι εγκλωβισμένοι. Μας επιβάλλουν τη θέλησή τους αλλά τους επιβάλλουμε κι εμείς τη δική μας. Τολμάω να διατυπώσω τον ισχυρισμό πως η Γερμανία έπαθε στην Ελλάδα ό,τι πάθανε οι Αμερικανοί στο Βιετνάμ και οι Σοβιετικοί στο Αφγανιστάν, με τη διαφορά βέβαια πως εδώ πρόκειται για συνέχιση της πολιτικής όχι με ένοπλη βία αλλά με οικονομική βία.

Ωστόσο ο εγκλωβισμός είναι ανάλογος. Από την άλλη, όσο κι αν είναι ισχυροί και τα μέσα τους είναι περισσότερα από τα δικά μας, δεν αποκτούν το καθοριστικό για την τελική τους επικράτηση πλεονέκτημα. Η ασύμμετρη δύναμη είναι σαν να προσπαθήσεις να βγάλεις ένα δόντι με ένα μηχανικό σφυρί. Κι αυτοί ισχυρίζονται, προς το παρόν τουλάχιστον, πως μόνο το σάπιο δόντι επιδιώκουν να βγάλουν και όχι να καταστρέψουν την Ελλάδα. Από την άλλη μεριά, η διεθνής κοινότητα μπορεί να είναι ανεκτική στο να βγάζει η Γερμανία ένα ένα τα δόντια της Ελλάδας, δεν είναι όμως διατεθειμένη να δει την Γερμανία να βγάζει τα δόντια(!) με το μηχανικό σφυρί...

Δεδομένου του εγκλωβισμού θα επιχειρήσουν απαγκίστρωση. Ήδη την επιχειρούν και κάνουν διερευνητικές κρούσεις. Δεν ξέρω όμως αν είναι η απεμπλοκή αυτή πιο εύκολη για τους κυρίαρχους Γερμανούς απ' ό,τι είναι για τους κυριαρχούμενους Έλληνες. Παρομοιάζουν την Ευρώπη σαν φυλακή μέσα στη ζούγκλα. Αν είναι σωστή η παρομοίωση τότε οι δεσμοφύλακες δεν είναι περισσότερο ελεύθεροι να εγκαταλείψουν τη φυλακή απ' ό,τι είναι οι φυλακισμένοι. Οι φυλακισμένοι δε είναι όρος του εγκλωβισμού των δεσμοφυλάκων στη ζούγκλα.

Συμπέρασμα:

Χρειάζεται σθένος, υπομονή, επιμονή, μετ' επιστήμης προπαρασκευή για μακροχρόνια άμυνα και πολιορκία. Λάβετε δε υπόψη πως ακριβώς επειδή αυτός επιτίθεται χρειάζεται να απασχολεί πολύ μεγαλύτερες δυνάμεις και να είναι σε θέση να υποστεί κι αυτός δυσανάλογες απώλειες. Έναν πανίσχυρο εχθρό δεν μπορείς να τον νικήσεις με κατά μέτωπον επίθεση. Μπορείς όμως να τον νικήσεις. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι και σε όλους αυτούς ενυπάρχει ο δόλος, η πονηριά. Ο οποίος δόλος στα άναρχα συστήματα όχι απλώς επιτρέπεται αλλά επιβάλλετε!

«Αν τώρα μάθεις για τον κύρη σου πως ζει και θα διαγείρει,
υπομονέψου, κι ας παιδεύεσαι, κανένα χρόνο ακόμα.
Αν όμως μάθεις πως απόθανε και πια το φως δε βλέπει,
τότε στα χώματα διαγέρνοντας της γης της πατρικής σου
μνημούρι να του ασκώσεις και πολλές θυσίες, καθώς ταιριάζει,
να του προσφέρεις, και τη μάνα σου να δώσεις σε άλλον άντρα.
Και πια σαν κάνεις τούτα που όρισα και τα τελέψεις όλα,
στο νου και στην καρδιά σου βάλε το και καλολόγιασέ το
πως θα σκοτώσεις στο παλάτι σου τους αντρειανούς μνηστήρες,
για φανερά για ξεπλανώντας τους με δόλο᾿ δεν ταιριάζει
να μωρουδίζεις, τι τα χρόνια σου δεν είναι δα και λίγα! 
Μη δεν ακούς τη δόξα που 'λαβεν ο αρχοντικός Ορέστης;
Το δολερό φονιά του κύρη του, τον Αίγιστο, γδικιώθη,
που 'χε σκοτώσει τον πατέρα του, κι ακούστηκε στον κόσμο.
Και συ, καλέ, — θωρώ τη χάρη σου, θωρώ την ελικιά σου —
κάμε καρδιά, που κι οι μελλούμενες γενιές να σε δοξάζουν.»

(Οδύσσεια, Β, μετάφραση Κακριδή-Καζαντζάκη)

Χρειάζεται ακόμη να μην ξεχνάμε το θουκυδίδειο «τὸ δὲ ἀντίπαλον δέος μόνον πιστὸν ἐς ξυμμαχίαν». Αν όντως θέλουμε να είμαστε σύμμαχοι με τους Γερμανούς και τους Ευρωπαίους οπωσδήποτε θα πρέπει με κάποιον τρόπο να μας φοβούνται. Είναι η καλύτερη εξασφάλιση της σταθερότητας της συμμαχίας. Το Δειμοψήφισμα ήταν και γι' αυτόν τον λόγο μια υπέροχη ευκαιρία τρομοκράτησης του αντιπάλου. Είναι άλλο πράγμα όταν ο Σόιμπλε εκβιάζει και απειλεί τον Πρωθυπουργό και τους υπουργούς και είναι άλλο πράγμα όταν επιχειρεί να κάνει όλα αυτά ενάντια σε έναν Λαό που έχει πάρει επάνω του την αναμέτρηση.

Παρέκβαση 5η:

Ενώ το κείμενο είναι τελειωμένο και γίνονται οι τελευταίες διορθώσεις διαβάζω στο Βήμα άρθρο του Ντομινίκ Μουαζί. (κλικ) Μεταξύ άλλων λέει και τα εξής: 

   «Ενώ η Ελλάδα, η ασθενέστερη πλευρά στις διαπραγματεύσεις, ταπεινώθηκε άσκοπα από τους Ευρωπαίους εταίρους της, το Ιράν, επίσης η ασθενέστερη πλευρά στις διαπραγματεύσεις του, έλαβε μια νέα νομιμοποίηση από τους αντιπάλους του στη Δύση. Τα μέλη της οικογένειας, όπως φαίνεται, τυγχάνουν δυσμενέστερης μεταχείρισης απ' ό,τι οι ξένοι.Αν είναι αλήθεια ότι αποσπάστηκαν υπερβολικά πολλά από την Ελλάδα και πολύ λίγα από το Ιράν μοιάζει πιο πιθανό αυτό να αντανακλά μια θεμελιώδη διαφορά μεταξύ της ελληνικής και της ιρανικής διαπραγματευτικής θέσης παρά μια διαφορά στην ικανότητα των διαπραγματευτών. Το Ιράν καθίσταται όλο και πιο απαραίτητο για οποιαδήποτε επίλυση των προβλημάτων της Μέσης Ανατολής, γεγονός το οποίο του δίνει μια κάποια επιρροή, που η Ελλάδα, την οποία πολλοί στην Ευρώπη εξακολουθούν να θεωρούν περιττή, δεν διαθέτει»

Τέλος χρειάζεται αυτοσυγκράτηση της οργής και της “πολεμικής”μας διάθεσης για “περισσότερο πόλεμο”. Η κατάσταση είναι σαν τότες που ο βασιλιάς Αρχίδαμος της Σπάρτης εισέβαλε για δεύτερη φορά στην Αττική καίγοντας και καταστρέφοντας τις περιουσίες των Αθηναίων. Στόχος του ήταν να τους αναγκάσει να βγουν από τα τείχη και να πολεμήσουν εκεί που εκείνος είχε το πλεονέκτημα. Οι Αθηναίοι όμως δεν υπέκυψαν. Έστειλαν τα κοπάδια τους στην Εύβοια, έκρυψαν ό,τι μπορούσαν και κάθισαν στοϊκά μέσα από τα τείχη κι έβλεπαν το βιος τους να καταστρέφεται επιλέγονται σταθερά να δίνουν τις μάχες εκεί που επέλεγαν εκείνοι.

Σε τι προσβλέπουμε από μια τέτοια στρατηγική;

Πρώτον. Στην Παραγωγική Ανασυγκρότηση “από τα κάτω” και με όρους λαϊκού Κινήματος. (κλικ) Αυτή είναι η κύρια προσπάθεια. Από κει θα κριθεί ο πόλεμος. Από το πόσο γρήγορα και αποτελεσματικά θα περάσουμε σε ένα άλλο μοντέλο το οποίο θα παράγει προϊόντα ικανά να σταθούν στην εγχώρια και διεθνή αγορά. Ό,τι κι αν γίνεται στα άλλα μέτωπα, ο Έλληνας από δω και πέρα με ένα πράγμα στο μυαλό πρέπει να κοιμάται και να ξυπνάει: την παραγωγική ανασυγκρότηση!

Δεύτερον. Στο διεθνές και φιλελληνικό κίνημα αλληλεγγύης. Σας θυμίζω πως το κίνημα αλληλεγγύης προς την Ελλάδα μεγάλωσε κατά τη Β' πολιορκία του Μεσολογγίου και κορυφώθηκε μετά την ηρωική έξοδο και τη θυσία. Ναι, οι θυσίες οι δικές μας δεν πάνε χαμένες. Αποτελούν τις πιο δραστικές εφεδρείες μας.

Τρίτον. Είναι νόμος, όταν κάποιος γίνεται πολύ ισχυρός, και μάλιστα όταν αφήνει την ισχύ του αχαλίνωτη, να συσπειρώνει απέναντί του όλους εκείνους που μέχρι πριν λίγο δίσταζαν να του αντιπαρατεθούν. Ο νόμος αυτός λέγεται “δίλημμα ασφαλείας”. Η Γερμανία γίνεται ισχυρότερη και τα μέσα που χρησιμοποιεί για να γίνει ισχυρότερη μειώνουν την ασφάλεια των άλλων-των Γάλλων, των Άγγλων, των Αμερικανών, των Ρώσων , των Κινέζων- έναντι της Γερμανίας. Έχουν λοιπόν όλοι αυτοί ζωτικό συμφέρον να συσπειρωθούν εναντίον της. Σε πρώτη φάση να τη συμμαζέψουν, σε δεύτερη δε να της αφαιρέσουν ένα-ένα τα στοιχεία της ισχύος της.

Salva shi salva

Salva shi salva! Είναι ναυτικό σινιάλο και σημαίνει “ο σώζων εαυτόν σωθήτω”. Είναι το ναυτικό σινιάλο που δίνουν οι διοικητές εκείνοι που δεν μπορούν να προσφέρουν τίποτα στους διοικούμενους. Δίνεται όταν η λίνια (=γραμμή, παράταξη μάχης) όχι μόνο δεν προσφέρει τη νίκη αλλά δεν εξασφαλίζει καν την επιβίωση των μονάδων της. Είναι το σημάδι του πανικού των διοικούντων! Δεν είναι όμως μόνο πανικός. Είναι και ελευθερία! Ελευθερία να δράσει κανείς για τη σωτηρία, τη δική του και των γύρω του. Ελευθερία να δράσει για τα καίρια, με τόλμη, με έμπνευση, με πρωτοτυπία, με αποτελεσματικότητα. Μακριά από διαταγές, ντιρεκτίβες και όρντινα που αφορούν όλους τους προηγούμενους πολέμους ως τη στιγμή που δόθηκε το σινιάλο salva shi salva!

Όλες οι γραμμές, “αντιμνημονιακές” και “μνημονιακές”, στραβωθήκαν κι αποτύχαν! Η στιγμή είναι όπως τότε που υπερφαλαγγίζοντας την ηρωική άμυνα των οχυρών, οι Γερμανοί, κατέκλυσαν την Ελλάδα. Όπως τότε ο κάθε φαντάρος, ο κάθε υπαξιωματικός και αξιωματικός ήταν ελεύθερος να κρύψει κάθε είδους όπλα και εφόδια για την συνέχιση του πολέμου, έτσι και μεις αδέρφια, είμαστε ελεύθεροι να “κρύψουμε όπλα”, εφόδια και όλα τα αναγκαία για τον μακροχρόνιο οικονομικό πόλεμο που μας επιβλήθηκε και μαίνεται κατατρώγοντας τις ζωές μας. Είμαστε ελεύθεροι να ανασύρουμε τα ''κρυμμένα υπερ-όπλα” της παράδοσής μας, πνευματικής και παραγωγικής, και να τα τάξουμε στο μέτωπο της εθνικής απελευθέρωσης.

Με τα “όπλα” και τα εφόδια αυτά καθώς και με εκείνα που θα πάρουμε από τους εχθρούς μας, θα συνεχίσουμε τον πόλεμο “όσο να λιώσουμε”, ότι εδώ είναι οι Μύλοι τ' Αναπλιού και όχι το Νιόκαστρο οπού ήμασταν απαράσκευοι, νηστικοί και διψασμένοι!

Η τελευταία αυταπάτη για διευθέτηση της σύρραξης από τις “κορυφές” κατέρρευσε!

Αυτή* (και ο μύθος κρύπτει
νουν αληθείας) επτέρωσε
τον Ίκαρον· και αν έπεσεν
ο πτερωθείς κ' επνίγη
θαλασσωμένος·
Αφ' υψηλά όμως έπεσε,
και απέθανεν ελεύθερος.

(*η ελευθερία)

Αυτή, λοιπόν, η ελευθερία πτέρωσε τον Ίκαρο, αλλά έπεσε ο πτερωθείς κ' επνίγη...θαλασσωμένος...αφ' υψηλά έπεσε...και ελεύθερος ο Ίκαρος απέθανεν.....Ζήτω η Νέα Εθνική Λαϊκή Ενότητα για την Παραγωγική και Πνευματική ανασυγκρότηση της Πατρίδας και του Έθνους, την Παλιγγενεσία του 21ου αιώνα!

Κάπου

30 Ιουλίου 2015