Οι αληθινοί εχθροί του λαού!

Κάποιοι φίλοι μιλάνε για τη "μάστιγα του αυτομαστιγώματος". Θα διαφωνήσω! Όχι για τη "μάστιγα" αλλά για το πρώτο συνθετικό της λέξης. Ο "Ιαβέρης"( αρχή σοφίας η ονομάτων επίσκεψις) δεν αυτο-μαστιγώνεται! Όσοι μας βρίζουν, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, φιλόσοφοι, δημοτικοί άρχοντες, παπαγαλάκια του Συστήματος, σμπίροι του Συστήματος, λαμόγια των ιδεών και των κοσμοθεωριών, δεν αυτο-μαστιγώνονται. Απλά μαστιγώνουν εμάς, μαστιγώνουν τον λαό, μαστιγώνουν, σε προτελευταία ανάλυση, εκείνους από τους οποίους πληρώνονται και ζουν. Οι περισσότεροι απ' αυτούς μάλιστα, έχουν ορκιστεί στο όνομά του προκειμένου να ασκήσουν το λειτούργημα και να υπηρετήσουν την κοινωνία έναντι αδράς, στις εποχές αυτές, αμοιβής.Και δεν είναι η σκληρότητα των εκφράσεων και των χαρακτηρισμών αυτό που μου προκαλεί αηδία. Ούτε και η αμετροεπής αδολεσχία εκεί που χρειάζεται το παράδειγμα, η νουθεσία, η υπομονετική και επίμονη παραμυθία.

Η αυτοκριτική, και ίσως το αυτομαστίγωμα που συνεπάγεται, δεν αφορά στους άλλους. Δεν αναφέρετε σ' εκείνους. Αυτός που αυτομαστιγώνεται πάνω στην αυτοκριτική του, αναλύει και ανατέμνει πρώτα πρώτα τον εαυτό του και τα δικά του λάθη. Από κει κάνει τις γενικεύσεις του και δείχνει στους άλλους πώς από το γενικό προέκυψε η συγκεκριμένη ατομική αστοχία (=αμαρτία) και πώς απ' τις πολλές "ατομικές" αστοχίες οδηγούμεθα στις συλλογικές κρίσεις και τελικά στην παρακμή. Ο αυτομαστιγούμενος πάσχει! Υποφέρει και μοιράζει την καρδιά του "σαν ένα καρβέλι ζεστό ψωμί", δέχεται να ταπεινωθεί εκθέτοντας "την ιδιωτικότητα του", τα λάθη του, τις αμαρτίες του, τις ντροπές του, προκειμένου να μάθουν οι άλλοι, αν είναι δυνατόν χωρίς να πάθουν ή έστω χωρίς να πάθουν περισσότερο! Αυτοθελήτως κι αυτεξουσίως ο αυτομαστιγούμενος καταλύει την απόστασή του ατόμου από την κοινωνία και γίνεται ένα "τίποτα" προκειμένου να μάθουν οι άλλοι αυτό που έμαθε κι αυτός. Ο Χριστός, που είναι πρότυπό μας, περνάει όλη του την επίγεια ζωή με τελώνες, πόρνες και αμαρτωλούς. Δεν τους ζητάει πρώτα να μετανοήσουν για τους καταδεχθεί. Δεν τους κρίνει καν! Θέλει απλώς να τους σώσει! Και "τελικά", "λερώνεται" με τη σαπίλα του Άδη, κατεβαίνει εκεί, και εξέρχεται κρατώντας γερά από τα χέρια τον Αδάμ και την Εύα! Το ίδιο κάνει και με τον Λάζαρο.. Μπαίνει μέσα στο μνήμα! Και ο ίδιος στο Μνήμα καταλήγει. "Γεύεται" τον Άδη και την δυσωδία που συνεπάγεται η Πτώση!

Βλέπετε εσείς τίποτα τέτοια χαρακτηριστικά σε όσους μας λένε ότι είμαστε "ο χειρότερος λαός του κόσμου"; Βλέπετε πουθενά το προσωπικό τους πάθημα; Βλέπετε πουθενά τα δάκρυα της ταπείνωσης και της συντριβής; Βλέπετε πουθενά την ανατομία των παθημάτων τους; Βλέπετε την παραμικρή αναφορά στα προσωπικά τους αμαρτήματα και αστοχίες;

Ίσα ίσα, το αντίθετο συμβαίνει! Περιγράφοντας τα συλλογικά λάθη σαν να είναι άθροισμα ατομικών λαθών, αναζητώντας τη ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ και ΤΙΜΩΡΙΑ με κάθε αφορμή ατομικού λάθους προσπαθούν να βγουν εκείνοι απέξω και να διαχωρίσουν τη θέση τους από τη δική μας.

«Εφόσον μπορούμε να εντοπίσουμε, εφόσον μπορούμε και σας τα λέμε, εφόσον σας καταγγέλλουμε και σας κεραυνοβολούμε, εμείς δεν είμαστε σαν και σας!. Δεν είμαστε λαός και δεν είμαστε ο χειρότερος λαός του κόσμου!»

Αυτό μας λένε με τις δίκοπες λέξεις τους, τις ύπουλες και βρομερές επιθέσεις στο φρόνημα και στην αυτοπεποίθησή μας (όποια μας έχει μείνει). Μη σας γελάει το πρώτο πρόσωπο πληθυντικού! Που μιλάνε με το "εμείς" , το "είμαστε" κλπ. Αυτό είναι για ξεκάρφωμα! Αν το καταργούσαν και λέγανε "εσείς", "είσαστε" κλπ αμέσως θα τους παίρναμε χαμπάρι και δεν θα τους χαρίζαμε ίχνος προσοχής παρά μονάχα τον χλευασμό μας και την αηδία μας.

Αυτοί, για μένα, είναι χειρότεροι εχθροί του λαού από τους πολιτικούς. Και δεν θα μπορέσει ποτέ να ανυψωθεί σε Λαό αν δεν τους συντρίψει ηθικά-πολιτικά-φιλοσοφικά-οντολογικά-θεολογικά! Είναι χειρότεροι από τους πολιτικούς γιατί έτσι διαμορφώνουν πρότυπα τρόπου ζωής. Κάποτε το κάνανε "θετικά" προωθώντας είδωλα και μανιέρες, τώρα το κάνουν αρνητικά κόβοντάς μας τα πόδια επιμένοντας δαιμονικά στην "αξιολόγηση" και στη "διαβάθμιση"!

Επιμένοντας προτεσταντικά, να μας αξιολογούν και να μας τοποθετούν στον πάτο όλων των λαών(!) αποσκοπούν στο να χάσουμε ό,τι μας έχει απομείνει από την κληρονομιά της ιστορίας μας είτε υλική είναι αυτή είτε, πολύ περισσότερο, πνευματική. «Τέτοιοι που είσαστε δεν σας πρέπει ελευθεριά, ούτε ελεύθερη και ευημερούσα πατρίδα», είναι σαν να λένε και αυτό το διατυμπανίζουν έτσι ώστε να το μάθουν όλοι οι άλλοι "καλύτεροι από μας λαοί". Λένε και κάτι ακόμη. «Όσο είσαστε έτσι, οι χειρότεροι, δεν σας αξίζει τίποτα. Και το δίκιο που έχετε το χάνετε. Γίνεται πρώτα όλοι "άγιοι" και το συζητάμε». Αποκτήστε πρώτα "οδηγητική συμπεριφορά", σταματήστε να είσαστε λαμόγια, όλοι μαζί, και τότε τα λέμε. Ό, τι έλεγαν και τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής, δηλαδή. Μέχρι τότε που "εσείς", "όλοι μαζί", μαζέψετε τους υπόλοιπους, εμείς έχουμε το δικαίωμα στα αντίποινα! Αυτό ακριβώς έλεγαν και οι κατακτητές αυτή την "τελειότητα" απαιτούσαν προκειμένου να μην επιβάλλουν τη συλλογική τιμωρία.

Κι εμείς τι λέμε; Κι εγώ τι σας προτείνω; Γαμήστε τους το κέρατο!!! Εξοντώστε τους ηθικά, πολιτικά, ιδεολογικά, φιλοσοφικά, θεολογικά! Νικήστε τους! Ήρεμα, Ειρηνικά, Δημοκρατικά και ταυτόχρονα Αδυσώπητα, Αμείλικτα, Ανυποχώρητα.

Ο Νίκος Κούνδουρος ανταμώνει τον Καπετάν Ποδιά

Παράξενο! Το είχα καιρό στο νου μου κι όλο το αμελούσα. 

Χθες ανέβηκα στο δώμα, οπού έχουν το δικό τους αντάρτικο τα βιβλία,  και το κατέβασα. Να το "ξαναφυλλομετρήσω"...

Σήμερα το είχα εδώ δίπλα μου, σαν ήρθε το μαντάτο....

Ένα κείμενο του Νίκου Κούνδουρο για τον καπετάν Ποδιά και ένα τραγούδι του Μίκη και για τους δύο...

Ηράκλειο 1948.

Στο κέντρο της πόλης, εκατό μέτρα από την εκκλησία του Αγίου Μηνά, το σπίτι του παππού, πατέρα της μάνας μου. Εγκαταλειμμένο από χρόνια από τον γιο που σκοτώθηκε στο Αλβανικό, και από τις τρεις αδερφάδες που παντρεύτηκαν και σκόρπισαν στις άκρες της Κρήτης.

Κρύβομαι, κυνηγημένος από την πατρίδα που κάποτε ήτανε και δικιά μου. Κάτι ανάμεσα σε επικηρυγμένο ληστή, σε αγρίμι της ζούγκλας, σε αντίχριστο, σε προδότη. Φωλιάζω κάτω από την ξύλινη στέγη με τα θρυμματισμένα κεραμίδια και το πάτωμα που έτριζε σε κάθε βήμα. Αλλά κι ακόμα όταν κανένας δεν πάταγε τα κουρασμένα ξύλα, όλο το σπίτι βόγκαγε και αργοπέθαινε σε μια σιωπή θανάτου. Είχα ρίξει ένα στρώμα και μερικά ρούχα στο σιδερένιο κρεβάτι και κρυβόμουνα εκεί, συντροφιά με τα φαντάσματα που είχαν στοιχειώσει το κρητικό σπίτι. Το σπίτι του παππού που ’χε στεγάσει γενιές και γενιές, στο κέντρο μιας πόλης φορτωμένης με μνήμες. Οι λέξεις χτυπάνε σα σφυριές. Πόσος καιρός πέρασε άραγε, πιστοί κι άπιστοι, Έλληνες και Τούρκοι, μίσος κι εκδίκηση, σφαγμένα κορμιά στους δρόμους και τρόμος πίσω από τους ψηλούς τοίχους και τα σφαλισμένα παράθυρα. Περασμένα ξεχασμένα. Αχ βρε γιαγιά, πώς να ξεχάσεις...

Μετράω τις μέρες, τις ώρες, τα λεπτά, μέχρι να μου βγάλει ο νομάρχης, φίλος των θειάδων μου, ένα ψεύτικο διαβατήριο, να γλιστρήσω έξω από την κόλαση, την ταπείνωση, τον εξευτελισμό. Να ξεφορτωθώ έναν λαό ευνουχισμένο, ανίκανο να διαφεντέψει τα δίκια του. Και οι πίθηκοι στην εξουσία.

Ακούω φωνές στο δρόμο. Πετάγομαι, κατρακυλώ τη σάπια σκάλα, περνώ την αυλή με τα αγριόχορτα που την πνίγουν, φτάνω στην αμπαρωμένη πόρτα, τραβώ τη σανίδα που είχα στεριώσει πρόχειρα να κάνω μια τρύπα, να βλέπω έξω. Μπροστά στα μάτια μου, οριοθετημένη στο ξύλινο πλαίσιο των τραβηγμένων σανιδιών η εικόνα. Δέκα μέτρα πιο πέρα το τζιπ, φορτωμένο μ’ οπλισμένους άντρες που αλαλάζουνε ρυθμικά. Μπροστά, πίσω και πλάγια άλλοι άντρες, τιμητική φρουρά σ’ ένα κοντάρι που κρατούσε όρθιο κάποιος οπλισμένος χωριάτης καθισμένος στο καπό της μηχανής. Στην κορυφή του κονταριού, σουβλισμένο στην άκρη μιας πελεκημένης μύτης, το κεφάλι. Ένα ματωμένο κεφάλι με μακριά μαλλιά, το στόμα ανοιχτό σε σπασμό πόνου, τα μάτια ερμητικά κλειστά και γύρω κάτι σα φωτοστέφανο... Μια λάμψη. Έτσι ήθελα να το δω κι έτσι το θυμάμαι ως σήμερα. Το τζιπ, οι οπλισμένοι άντρες, οι φωνές, χα- θήκανε στο βάθος του δρόμου. Τραβάγανε για την πλατεία του Αγίου Μάρκου, να δείξουνε το κομμένο κεφάλι του παλικαριού. Λίγο αργότερα ήρθε ο μικρός ξάδελφός μου, ο Αριστείδης, χτύπησε την πόρτα με το σύνθημα που ’χαμε κανονίσει και μου ’φερε ψωμί, φαΐ και την πρωινή εφημερίδα. Ήταν δεκατεσσάρων χρόνων και μου ψιθύρισε με μια φωνή που έτρεμε σα να φοβόταν μην τον ακούσουν. Ο καπετάν Ποδιάς είναι...

Ήμουν εκεί, λέει ο Γιώργης Τρουλινός, όταν σκοτώθηκε ο καπετάνιος, ο Ποδιάς. Όσοι ξεφύγαμε πήραμε τις σπηλιές να κρυφτούμε. Τα αποδέλοιπα τα ξέρει πια όλος ο κόσμος. Του καπετάνιου του κόψανε την κεφαλή και το ζερβό χέρι και τραβήξανε κατά την πόλη, το Ηράκλειο, να παινευτούνε.

Ο Τρουλινός, ο όμορφος γέρος δίπλα μου έχει κουραστεί. Ήταν μεγάλος μα τώρα πια δεν ξέρω ποιος είναι μεγάλος και ποιος δεν είναι και πόσο μεγάλος είμαι εγώ, και πόσο πίσω μπορεί να τρέξει ο νους χωρίς να ματώσει. Η φωνή του έτρεμε. Από τα πνε- μόνια έβγαινε άραγε το τρέμουλο ή από την τυραν- νισμένη μνήμη τόσων χρόνων. Ζωηρεύει, ζητά από το παιδί ένα καφέ, φέρνει την καρέκλα πιο κοντά και συνεχίζει να ξετυλίγει το κουβάρι του μυαλού του. Και η φωνή του δεν τρέμει πια, δεν κρύβει ούτε οργή ούτε κακία. Χαμηλή, ήρεμη, καταπώς ταιριάζει σ’ ένα μνημόσυνο.

Καιρό ύστερα μάθαμε για τη Βιργινία, τη γυναίκα του καπετάνιου. Τριγύριζε αλαφιασμένη στα ριζάτου Ψηλορείτη με το μωρό στην αγκαλιά σαν άγριο ζώο, να βρει μια τρύπα ν’ απαγκιάσει. Ο τρόμος είχε κάνει τους ανθρώπους άγρια θεριά. Οι καλύβες των βοσκών και οι στρούγκες με τα πρόβατα είχαν σφαλίσει τις πόρτες τους στη γυναίκα του πρωτοκαπετάνιου. Ο φόβος τούς έδενε την ψυχή και το μυαλό. Και το μωρό ήτανε δεν ήτανε είκοσι μηνών. Η δίψα και η απελπισία την τσάκισε. Τη βρήκε ένας τσοπάνος στην άκρη του βουνού, με το παιδί στην αγκαλιά έτοιμη να ριχτεί στον γκρεμό. Τη μάζεψε στην καλύβα του και κάποια στιγμή, όταν το φονικό κι ο πόλεμος σπρωχτήκανε παραπέρα, κατέβηκε στην πόλη, ρώτησε, έμαθε, βρήκε συντρόφους του σκοτωμένου καπετάνιου, απόθεσε στα χέρια τους το παιδί και χάθηκε.

Τα λόγια του Τρουλινού χτυπάγανε στ’ αυτιά μου σα μακρινά. Δύο τρία τραπεζάκια πιο πέρα, στο απέναντι καφενείο, η αυστηρή μορφή μιας γυναίκας στα μαύρα. Κάποιοι μου ’παν ήταν η κόρη του καπετάνιου. Η εικόνα του κομμένου κεφαλιού δεν έλεγε να μ’ αφήσει. Και ο φωτεινός κύκλος γύρω από το κεφάλι.

Ονειρεύτηκα πως πέθανα, Νίκος  Κούνδουρος, Ίκαρος, 2009, σελ. 89-92

Ο Ορέστης για την υπόθεση "Ντον Σκοτ" (Νοέμβρης - Δεκέμβρης 1943)

Οι Άγγλοι, διαβλέποντας τον κίνδυνο η Ελλάδα να βγει από τη σφαίρα επιρροής τους, προπαρασκευάζονται... Το "Αντικομμουνιστικόν Σύμφωνον των Αθηνών"...ο ΕΛΑΣ "καταπολεμητέος δια παντός μέσου"!

Έχουμε γράψει και σε άλλα κείμενα (περισσότερο σε εκείνα για τη Μάχη της Πύλης) ότι, το φθινόπωρο του 1943 αποτελεί καμπή για το αντάρτικο αλλά και τις τύχες της Ελλάδας. Από τη μια, η αντίσταση του Λαού γιγαντώνεται, μέσα από το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ, και από  την άλλη τα σύννεφα του εμφυλίου πολέμου πυκνώνουν. Καθοριστικό ρόλο και για τα δύο, "καταλύτης", αποτελούν τα γεγονότα στο Ανατολικό Μέτωπο, ειδικά μετά την Μάχη του Κουρσκ που καθόρισε οριστικά και αμετάκλητα την έκβαση του Β΄ΠΠ.  Μετά τον Αύγουστο του 1943, όλοι ξέρουν ποιος θα νικήσει στον πόλεμο αυτό. Οι εχθροί της ΕΣΣΔ τρομοκρατούνται από το γεγονός ότι η Χώρα των Σοβιέτ προβάλλει τόσο ρωμαλέα στην ιστορία. Το βάρος τους πέφτει στο "μετά" για να επαναφέρουν το "πριν", αποπέμποντας το "νυν" που παραμένει ακόμη ζοφερό. Οι φίλοι χαίρονται. Εντείνουν τον αγώνα τους για την ολοκληρωτική και άνευ όρων ήττα του Άξονα και το βάρος πέφτει στο "νυν" για να εξασφαλίσουν το "μετά", αποπέμποντας το "πριν", το οποίο αποτελεί γι' αυτούς αιτία όλων των δεινών. 

Στα γενικά αυτά πλαίσια εντάσσεται και η περίπτωση του Άγγλου λοχαγού Ντον Σκοτ. Τα στοιχεία που παρουσιάζει ο Ορέστης, από τον Μάρτιο του 1958 ακόμη, είναι συντριπτικά. Ειδικά τα στοιχεία για τη μαρτυρία του ταγματάρχη Παναγιώτη Ρογκάκου, η οποία έκτοτε παραμένει θαμμένη. 

Οι δημοσιεύσεις αυτές γίνονται στις 3 & 4 Μαρτίου 1958 στην εφημερίδα "Απογευματινή".  Για όσους θα σπεύσουν να σκεφτούν και να  τοποθετηθούν αρνητικά για τον Ορέστη, ότι δημοσιεύει στην εν λόγω εφημερίδα και άρα "κάποιο λάκκο έχει η φάβα", θυμίζω ότι είναι περίοδος των γεγονότων της Κύπρου και οι σχέσεις με τους Άγγλους βρίσκονται στο ναδίρ. Ο Ορέστης αξιοποιεί τη ρωγμή αυτή και παρουσιάζει εκτενώς την άποψή του για την εποποιία, με στόχο, αφ' ενός μεν, να προλάβει άλλα δημοσιεύματα, αφ' ετέρου δε, να απαντήσει στον Σ. Σαράφη και στον "ΕΛΑΣ" του. Ο Ορέστης θεωρεί ότι η προσχώρηση του Σαράφη και άλλων βενιζελικών της ίδιας λογικής, "διολίσθησαν" το ΕΑΜ  σε μια πιο "στενή" θέση για το πολιτειακό, πράγμα που απώθησε τους "βασιλικούς" από το εθνικο-απελευθερωτικό μέτωπο. Βέβαια δεν είναι το μόνο που προσάπτει στον Σαράφη. Υπάρχουν κι άλλα τα οποία δεν χωράνε σήμερα εδώ. Ωστόσο, αυτή η πτυχή - ακριβώς γιατί ένας πρωτεργάτης του Αντάρτικου αγνοήθηκε και από τους μεν και από τους δε ενώ ένας "μουσαφίρης" αποθεώθηκε" χωρίς καμία κριτική θεώρηση της δράσης του - έχει υποτιμηθεί και δεν έχει συσχετιστεί με την ταυτόχρονη δράση των Άγγλων και Γερμανών να αποκόψουν ένα μεγάλο κομμάτι του Λαού που έτεινε στο ΕΑΜ παρά το "βασιλικό" παρελθόν του. 

Σημείωση για την διευκόλυνση του αναγνώστη: 

Λόγω τεχνικών ζητημάτων στη φωτογράφιση θα χρειαστεί ακολουθώντας τις στήλες της εφημερίδας να κινηθεί στην επόμενη και μετά να επανέλθει στην προηγούμενη. 

Στην εποχή του...Βιντέλα και ακόμα πάρα πέρα!

Βλέπω σύντροφοι ότι είσαστε ακόμη στην εποχή του...Βιντέλα! Τότε που διάφοροι “επαναστάτες” κάκιζαν και μέμφονταν την ΕΣΣΔ γιατί, λέει, είχε διπλωματικές επαφές με τον δικτάτορα και έτσι τον “νομιμοποιούσε”, τον “ξέπλενε” κτλπ. Έτσι και τώρα. Γιατί πήγε ο Τσίπρας στο Κίεβο, γιατί “ξεπλένει” τους Ναζιστές, γιατί “νομιμοποιεί” τους φασίστες κι άλλες τέτοιες “σοφές” παπαριές.

Οπότε σημειώνω τα κάτωθι:

1. Ο Νίκος Κοτζιάς από χρόνια κάνει λόγο για μια ενεργητική εξωτερική πολιτική και για τον ειδικό ρόλο που θα πρέπει να παίζει η Ελλάδα στις διάφορες διενέξεις προσφέροντας τις καλές της υπηρεσίες ως διαμεσολαβήτρια δύναμη. Πάνω σ’ αυτά έχει γράψει κι έχει πει χιλιάδες σελίδες και λέξεις. Συγκεκριμένα για την κρίση της Ουκρανίας, και έχει πει και έχει εξαγγείλει μια τέτοια πολιτική ΠΡΙΝ γίνει υπουργός. Τόνιζε δε ότι, η Ελλάδα έχει ζωτικά συμφέροντα στην Ουκρανία - πρώτα και κύρια υπάρχουν Έλληνες εκεί - και ότι επ’ ουδενί δεν έπρεπε να “κρατάει μούτρα” αλλά έπρεπε να παρεμβαίνει δραστήρια. Σε μια κρίση όπου όλοι έχουν νομιμοποιήσει όλους και όλοι έχουν ξεπλύνει όλους, εσείς ζητάτε, η Ελλάδα, να μείνει μόνη της και να κοιτάει(!) Δεν είναι μόνο γελοία η θέση σας - αυτό δεν θα μας πείραζε - είναι και επικίνδυνη. Στην πραγματικότητα γίνεστε η προέκταση της πολιτικής όσων θέλουν τις χώρες τους να συνεργάζονται με όλους και την Ελλάδα την θέλουν αντίβαρο για να πιέζουν τις χώρες εκείνες που οι ίδιοι δεν τολμάνε να πιέσουν ή δεν τολμάνε να πιέσουν περισσότερο. Αν λοιπόν εσείς δεν συμφωνείτε με αυτή την πολιτική θα έπρεπε να αντιδράσετε τότε, τέτοιες μέρες πριν δυο χρόνια, που ο Κοτζιάς έγινε υπουργός και όχι με “χρονοκαθιστέρηση Ραν Ταν Πλαν” επειδή δεν μας έβγαλε ο Τσίπρας από το Ευρώ.

2. Ο Τσίπρας πηγαίνει στο Κίεβο ενώ από την πρώτη στιγμή, και μόνος του στην ΕΕ, έχει αντιταχθεί στις κυρώσεις της ΕΕ προς την Ρωσία! Σθεναρά εκεί υποστηρίζει ότι εξωτερική πολιτική έτσι δεν γίνεται και προτείνει τις καλές υπηρεσίες του Υπουργού Εξωτερικών για να αρθεί η αντιπαλότητα. Ο Κοτζιάς έχει πει σαφώς και επανειλημμένως ότι δεν μπορούν οι “Ευρωπαίοι” να απαιτούν από εμάς να μην έχουμε σχέσεις ή να τορπιλίζουμε τις σχέσεις αυτές, όταν, την ίδια στιγμή, εκείνοι εντείνουν τη συνεργασία και βελτιώνουν τις σχέσεις. Εσείς, τώρα, γιατί αβαντάρετε τους “Ευρωπαίους”; Νομίζετε ότι δεν σας βλέπουμε πίσω από τον φερετζέ της “επαναστατικότητας” και τον μύστακα του “αντιφασισμού”; Την ίδια στιγμή ο Πούτιν έχει διπλωματικές σχέσεις και μια σειρά πράγματα γίνονται μαζί με την ένοπλη σύρραξη ή την προσάρτηση της Κριμαίας. “Ξεπλένει” ο Πούτιν τον Ποροσένκο; Ή μήπως τον “νομιμοποιεί”;

3. Το έχω επισημάνει και σχολιάσει από χρόνια αν και οφείλατε να το ξέρατε γιατί είναι κάτι πέρα για πέρα γνωστό. Η ΕΣΣΔ είχε μέχρι την τελευταία στιγμή σχέσεις με την Γερμανία του Χίτλερ. Την “ξέπλενε” ή την “νομιμοποιούσε”; Ναι, την “ξέπλενε” και την “νομιμοποιούσε”, λένε, όσοι κατεύναζαν τον Χίτλερ και υπέγραφαν στο Μόναχο. Ήθελαν να στρέψουν τον Χίτλερ πρώτα κατά της ΕΣΣΔ ελπίζοντας ή να χαθεί η ΕΣΣΔ ή να χαθεί ο Χίτλερ μαζί με την ΕΣΣΔ. Αν δεν πετύχαινε αυτό τότε θα έβλεπαν τι θα έκαναν. Ωστόσο, τον Σίφη, τον “Μουστάκια”, δεν τον πτόησαν όλα αυτά και κατάφερε να στραφεί ο Χίτλερ πρώτα κατά των πατρόνων του και μετά κατά της ΕΣΣΔ. Έτσι κέρδισε πολύτιμο χρόνο αν και δεν κέρδισε όλο τον πολύτιμο χρόνο που χρειαζόταν. Κι όλα τα “πάρε-δώσε”, μεταξύ των δύο χωρών, δεν τις εμπόδισαν καθόλου να αλλησκοτωθούν, η μια φτάνοντας στη Μόσχα και η άλλη κυριεύοντας το Βερολίνο. Αλλά και με τους Τσόρτσιλ, Ρούσβελτ και Τρούμαν, ο Ιωσήφ ήταν “κώλος και βρακί” αλλά καθόλου δεν κωλώσανε για να εμπλακούν, μετά, στον “ψυχρό πόλεμο” που πολλές φορές κόντεψε να γίνει θερμός. Αλλά και με τους Γιαπωνέζους που ήταν σε πόλεμο, όταν οι “άλλοι” υπέγραφαν στο Μόναχο, αφού τους κατατρόπωσε στη Μογγολία, έκανε ειρήνη μαζί τους και είχε “νομιμοποιητικές” και “πλυντηριακές” διπλωματικές σχέσεις μαζί τους(!) Οι Ιάπωνες διπλωμάτες, λέει, ήταν στην εξέδρα των επισήμων της Κόκκινης Πλατείας και μάλιστα δίπλα-δίπλα με τους Αμερικανούς όταν παρήλαυναν τα Κόκκινα Στρατά αναχωρώντας αμέσως για το μέτωπο όπου θα συνέτριβαν τους συμμάχους των Ιαπωνέζων, τους Γερμανούς και τους άλλους ΚεντροΕυρωπαίους που πολέμαγαν μαζί τους!

Συμπέρασμα: 

α) Αυτό που δεν συγχωρώ σε σας είναι το ότι παρουσιάζετε τις πιο μεγάλες ανοησίες σαν την Λυδία Λίθο της επαναστατικότητας! Αυτόν τον Ναρκισσιστικό Επαναστατισμό, ρε σύντροφοι, δεν τον αντέχω! Έλεος! Ότι, τάχα, όπου βρίσκεστε εσείς υπάρχει γνήσια κι επαναστατική γραμμή και όταν φεύγετε επικρατούν οι “προδότες” και οι “μειοδότες”(!) Δεν τον άντεχα και τότε! Τριάντα, σαράντα χρόνια μετά, είναι σκέτη φρίκη. Σκέτος Σταλινισμός χωρίς όμως την ευφυή πολιτική του Σήφη. Δυο φορές φρίκη, δηλαδή. Και μετά αυτό το τυφλό μίσος για τον πολιτικό σας αντίπαλο που μέχρι χθες “κόβατε φλέβες” για την καταλληλότητά του(!) Δεν διστάζετε να πείτε οποιαδήποτε μπαρούφα προκειμένου να τον πλήξετε, ηθικά, πολιτικά, προσωπικά! Σε τι διαφέρετε, όταν τα κάνετε αυτά, από το Άδωνι και από όλα αυτά τα λαμόγια της πολιτικής;

β) Όρεξη να’ χετε, μεγάλοι μου αντιφασίστες, και πεδία να δείξετε τον αρειμάνιο αντιφασισμό σας θα υπάρξουν πολλά! Είπαμε τι λέει ο Καραϊσκάκης... “χρειάζονται και οι κώλοι” ...δεν φτάνουν μόνο τα σχέδια για τα χαρακώματα...χρειάζονται και οι κώλοι που θα κάτσουν εκεί να πολεμήσουν!

γ) Μέχρι τότε, μελετήστε το ανέκδοτο: Ήταν κάποιος μια φορά πολύ...εύσωμος...με μεγάλο δείκτη μάζας σώματος. Πήγε στο γιατρό για να αδυνατίσει. Πράγματι ο γιατρός έκανε ό,τι έπρεπε και αδυνάτισε. Μόνο που του παραπονέθηκε ότι το δέρμα του ήταν πια χαλαρό, έκανε ζάρες και πτυχώσεις, οπότε τον ενοχλούσε όταν καθόταν. Ο γιατρός του υπέδειξε τρόπους να χειρίζεται το πλαδαρό δέρμα του και εν πάση περιπτώσει ο άνθρωπος κάπως καλύτερα συνέχιζε τη ζωή του. Κάποια μέρα όμως μπήκε στο τρόλεϊ, κάθισε σε μια θέση και τράβηξε το δέρμα του από τον αυχένα, να στρώσει. Το έκανε αυτό μερικές φορές μέχρι που πέτυχε την άνετη στάση. Εκείνη όμως τη στιγμή, ο πίσω συνεπιβάτης, άπλωσε το χέρι στο γιακά του και σιάχνοντάς του είπε: “κύριε, σηκώστε τον γιακά σας γιατί φαίνεται ο κώλος σας....”

Για όσους, παρά ταύτα, δεν κατάλαβαν: Η πολιτική σας είναι μια πολιτική του κώλου! Πρώτα απ’ όλα βρώμικη!

Η πιο μορφωμένη γενιά, από καταβολής!

Ο Ναρκισσιστικός Κλαυθ-Μ-εριστικός Επαναστατισμός, όλων των ιδεολογικών αποχρώσεων, καλλιεργεί, χρόνια τώρα, την ηττοπάθεια και προωθεί συστηματικά τον ουσιαστικό αφοπλισμό του λαού. Είναι μια ιδιαίτερη έκφανση του πνευματικού πολέμου που έχει στόχο τη φθορά των συνειδήσεων. Αυτό γίνεται με πολλούς τρόπους και έχει πολλές αιτίες και κίνητρα. Είναι, όπως λέμε για τον καρκίνο, πολυπαραγοντικό φαινόμενο.


Στις “κινητήριες δυνάμεις” του περιλαμβάνονται ξένα και ντόπια συμφέροντα, το πολιτικό σύστημα που έτσι κατοχύρωνε τον “αναντικατάστατο” ρόλο του, τάξεις και στρώματα που έτσι είχαν μάθει να επωφελούνται και να αυξάνουν τα “ψίχουλα” της περιβόητης “αναδιανομής” αλλά και μεμονωμένοι ηλίθιοι, ψώνια της “δημόσιας ζωής”, “καλλιτέχνες”, “διανοούμενοι”, της Αθήνας και της...περιφέρειας, συνταξιούχοι και απόστρατοι, λιποτάκτες και φυγόστρατοι όλων των μεγάλων αγώνων που απαιτούσαν, από τον κάθε συμμετέχοντα, “να χάσει κάτι από το δίκιο του”.


Ιδιαίτερος στόχος, ξεχωριστός και με ιδιαίτερη βαρύτητα είναι η νεολαία! Αν μετατρέψεις τη νεολαία μιας χώρας σε Ναρκισσιστές άμα και Κλαψάριδες, Εριστικούς άμα και Ψευτοεπαναστάτες (από τα σκουλαρίκια και τα τατουάζ μέχρι τις ύβρεις, τον αμοραλισμό και τον μηδενισμό) του καφενέ, τότε έχεις εξασφαλίσει για τα επόμενα πενήντα (τουλάχιστον) χρόνια το κατάλληλο πεδίο για τα σχέδιά σου. Από κει και πέρα “έχει ο θεός”(!)


Με τούτα και με τ’ άλλα, ο κουρνιαχτός αυτός του Κλαυθ-Μ-Εριστικού Ναρκισσισμού που τάχα επαναστατεί απέναντι σε όλα, που τάχα τα θέλει όλα και μάλιστα τώρα, που δεν υπομένει ούτε επιμένει ούτε αντέχει, έχει καταφέρει να βγάλει από το προσκήνιο το γεγονός ότι η γενιά που μεγάλωσε μέσα στη “Μεταπολίτευση”, η γενιά της θερμοκοιτίδας των ευρωπαϊκών κονδυλίων και των ευρωλιγούρικων παρωπίδων, η γενιά της κυριαρχίας των λαμογιών και των γιαπήδων, είναι ταυτόχρονα η πιο μορφωμένη, η πιο πολύγλωσση, η πιο πολυτεξιδευμένη, πιο καλοζωισμένη γενιά του Ελληνικού Πολιτισμού, από καταβολής! Μπορεί να υστερεί σε πολλές αρετές που διέθεταν άλλες γενιές. Οι γενιές δηλ., που πρωτοστάτησαν σε μεγάλους ξεσηκωμούς και εξάρσεις. Αλλά ό,τι σπουδαίο έχουν το έχουν σε μαζική κλίμακα, σε γιγαντιαία θα έλεγα, τόση που τρεις εκατοντάδες χιλιάδες νέοι επιστήμονες γίνονται αποδεκτοί, ίσως και περιζήτητοι, στις λίγες χώρες που ηγούνται της εκμετάλλευση και της υποδούλωση όλης της Οικουμένης.


Δεν μπορεί, λοιπόν, μέσα στις εκατοντάδες χιλιάδες, περισσότερο ή λιγότερο μορφωμένων νέων, να μη βρίσκεται ο απαιτούμενος όγκος των ανθρώπων εκείνων, με τις αρετές και τις ικανότητες που απαιτεί και προϋποθέτει το “φύραμα”, η “κρίσιμη μάζα” της Ελληνικής Επανάστασης του 21ου Αιώνα.


Καμία συζήτηση δεν γίνεται για το τεράστιο αυτό “κεφάλαιο”! Καμία “ανάλυση” για το πώς θα το ενεργοποιήσουμε! Καμιά “αποκάλυψη” ούτε και “καταγγελία”! Ενώ όλοι έχουν γίνει “αναλυτές”, “εισαγγελάτοι”, “εισαγγελάγιοι” και ξετινάζουν τα πάντα, από την αξιολόγηση μέχρι τον Τραμπ, κανείς δεν τονίζει, δεν αποκαλύπτει, δεν προβληματίζεται ούτε κατεβάζει και ιδέες, για το πώς θα μετατρέψουμε τόση επενενδεδυμένη και ακριβοπληρωμένη γνώση και επιδεξιότητα, σε ενεργό κεφάλαιο της παραγωγικής ανασυγκρότησης. Αντίθετα, όλες οι διαστάσεις αυτές, συστρέφονται στη “μαγική συνταγή” που ονομάζεται “ξένες επενδύσεις”! Αντί δηλ., να εκμεταλλεύονται τη νεολαία μας στο Λονδίνο και στο Βερολίνο, να την εκμεταλλεύονται στην Αθήνα(!)


Αν θέλετε, λοιπόν, να βρείτε “προδότες” και “μειοδότες” - ότι έτσι σας συνηθίσανε να αντιλαμβάνεστε την κίνηση της ιστορίας - ξεκινήστε από εκείνους που υπονομεύουν το ηθικό μας, το δικό μας και των παιδιών μας! Ξεκινήστε από την “πέμπτη φάλαγγα” που με διάφορους τρόπους υπονομεύει το αγωνιστικό μας ήθος (όποιο είχαμε και όποιο μας έχει μείνει), το μαχητικό μας φρόνημα, την “πολεμική”μας αρετή να τα βάζουμε με τους ισχυρότερους και να προσβλέπουμε στην πραγματοποίηση του “αδυνάτου”. Ξεκινήστε από εκείνους που διαφθείρουν τον αυτοσεβασμό μας, την αυτοεκτίμησή μας και την μετατρέπουν σε φτηνιάρικο Ναρκισσιστικό Κλαψομούνικο Επαναστατισμό, του στιλ.... “μαγκιά, κλανιά, λουστρίνι κι ο κώλος φινιστρίνι”! Ξεκινήστε απ’ αυτούς και βλέπουμε!Ψυχή βαθειά!