Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής
Σε προηγούμενη ανάρτησή μας είδαμε πώς είδαν στα καμποχώρια, (Σχηματάρι) την εμφάνιση των πρώτων "τσολιάδων". Είδαμε επίσης ποιοι ήταν οι επικεφαλής και όλο το πλαίσιο μέσα στο οποίο το "Τάγματα" εγκαταστάθηκαν στη Χαλκίδα.
Στην παρούσα ανάρτηση θα δούμε πώς είδαν οι Αντάρτες τα γεγονότα αυτά και πώς αντέδρασαν.
Εν συντομία αναφέρουμε ότι, οι εξορμήσεις των "Ταγμάτων" από τα καμποχώρια στα Δερβενοχώρια, τον Φεβρουάριο του 1944, ένα μήνα μετά την εγκατάστασή τους στη Χαλκίδα, ήταν δύο.
Μία στις πρώτες μέρες του μήνα και μία δεκαπέντε μέρες μετά.
Στην πρώτη έφτασαν ανενόχλητοι μέχρι την Πύλη κι εκεί, ξεθαρρεμένοι, απείλησαν "τους καπεταναίους" ότι λίγες είναι οι μέρες τους και ότι θα μαδήσουν το μουστάκι του Ορέστη (Νικήτας-Γιώργης Μπουτσίνης).
Η αιτία της απραξίας των Ανταρτών, βέβαια, δεν ήταν ο φόβος μπροστά στο "αξιόμαχον" του τμήματος των "τσολιάδων" αλλά η διέλευση, εκείνες ακριβώς τις ημέρες, διαφόρων στελεχών του κόμματος για την Ελεύθερη Ελλάδα και μια εκτεταμένη σύρραξη, όπως τον Οκτώβριο του '43, θα έκοβε τον δρόμο.
Στη δεύτερη φορά, κινήθηκαν από δύο κατευθύνσεις, από το Χλεμποτσάρι (Ασωπία) και από τη Λιάτανη και αφού είχε προηγηθεί στις 18/2 η επίθεση του ΕΛΑΣ υπό τον Αποστόλη (Κοκμάδη) στο τραίνο στο Βαθύ.
Τα αποτελέσματα ήταν καταστροφικά! Λέγεται ότι τους πήρε το "Βουργένι", ο Ασωπός, και τους έβγαλε στον Ωρωπό.
Όσοι διασώθηκαν, μαζί με τους τραυματίες, έφτασαν κακήν κακώς στο Σχηματάρι, όπου διετάχθη απαγόρευση κυκλοφορίας από νωρίς και επετάχθη το καφενείο του Σπύρο-Παπαγιάννη για πρόχειρο νοσοκομείο.
Μετά την "νίλα στο Κλειδί" τα "Τάγματα" δεν θα ξαναεπιχειρήσουν μόνα τους κατά τον Ανταρτών. Θα έχουν μαζί τους χιλιάδες Γερμανούς στις αλλεπάλληλες εκκαθαριστές επιχείρησης των επόμενων μηνών.
Στη συνέχεια παραθέτουμε:
1) Την αφήγηση του Ορέστη μέσα από τις σελίδες της "Απογευματινής" [ 4/4, 24/4, 26/4, 27/4 του 1958]
2) Την αφήγηση του Αλέξανδρου [Νίκος Παπανικολάου] από το βιβλίο του Μεταξύ μας- εικόνες από την Αντίσταση.
