Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής
Ξεκαθαρίζω από την αρχή. Ουδέποτε υπήρξα άριστος! Πάντα ήμουν μια σκέτη μετριότης. Του δεκατρία, άντε του δεκατέσσερα.
....
Μη έχοντας λοιπόν υποφέρει από το άγχος της αριστείας ακούστε παρακαλώ τις παρατηρήσεις μου πάνω στο ζήτημα αυτό που ταλαιπωρεί την Ελλάδα εδώ και εκατό μέρες.
Κατά τη γνώμη μου, η αριστεία και ο άριστος, τίποτα δεν έχουν να φοβούνται από τον Αριστ(ε)ί(ν)δην Μπαλτά. Υπάρχουν “αντικειμενικά”, είτε το θέλουμε είτε δεν το θέλουμε. Αν δεν το θέλουμε, ο άριστος, επειδή είναι άριστος, θα βρει τον τρόπο να προκόψει ακόμα κι αν πάει στην Ιταλία, στη Γιουγκοσλαβία ή στην Αγγλία. Θα πάρει ένα πτυχίο και θα γυρίσει. Ο “αιώνιος φοιτητής” θα μείνει εδώ να μας...παιδεύει.
Αλλού, νομίζω, είναι το ζήτημα και όχι στους αρίστους που αριστεύουν. Είναι σε αυτούς που νομίζουν πως μιλώντας για την αριστεία μετέχουν αυτής. Έχουν πάρει τοις μετρητοίς αυτά που λέμε περί “ημετέρας παιδείας” (αν και δεν το μολογάνε δημοσίως) και τα αναγάγουν στην αριστεία. Νομίζουν πως υπάρχει και “ημετέρα αριστεία”, οι ανόητοι! Φευ όμως! Ουδέν ενικότερον του αρίστου!
Ακόμα ένα πρόβλημα είναι αυτοί που ΔΕΝ είναι άριστοι, είναι λιγότερο άριστοι, πολύ θα το ήθελαν να είναι και, μάλιστα, έχουν πιστέψει ότι μπορούν να γίνουν άριστοι με...δημοκρατικές διαδικασίες! Έχοντας πάρει τοις μετρητοίς αυτά που λέμε περί της ημετέρας δημοκρατίας, της και ελληνικής καλουμένης, νομίζουν πως με το μπλα-μπλα και το πίτσι-πίτσι, δημ-αγογώντας περί αριστείας θα μας πείσουν ότι επειδή κόπτονται υπέρ αναπαύσεως και θεραπεύσεως της αριστείας, είναι κιόλας άριστοι, ικανοί να λάβουν θέση ένθα οι άριστοι αναπαύονται.
Τέλος, υπάρχει κι ένα πρόβλημα με τους ίδιους τους αρίστους. Εκείνους που είναι όντως άριστοι. Αν και είναι άριστοι και το ξέρουν είναι, ταυτοχρόνως, ανασφαλείς.
Πάσχουν από το “σύνδρομο των όμορφων γυναικών”.
Ποτέ δεν σιγουρεύονται πως είναι όντως άριστοι, πάντα φοβούνται για την “αιώνια” αριστεία τους. Ακριβώς όπως οι πολύ όμορφες γυναίκες!
Έτσι, μια Ειρήνα Σάικ δηλώνει πως ένοιωθε άσχημη επειδή ο Ρονάλντο ενώ τη συνόδευε ξενοκοίταζε! Ήθελε να κοιτάζει μόνον εκείνη για να νιώθει ωραία και ασφαλής.
Έτσι και οι ημέτεροι άριστοι. Επειδή εμείς, οι λιγούρικες μετριότητες, μη έχοντες τι άλλο να κάνουμε, οφθαλμοπορνεύουμε την αριστεία και όλο πίσω από τους πολλούς αρίστους τρέχουμε, χωρίς να προσηλωνόμαστε σε έναν (ποιος πιστεύει πως μπορεί να αγγίξει την άριστη Ειρήνα;), μη τυχόν και ωφεληθούμε λιγάκι από τα φώτα τους, νιώθουν την “απόρριψη του Ρονάλντο”, νιώθουν μη άριστοι και καταφεύγουν στην αγκαλιά των όσων αδολεσχούν περί αριστείας, είτε αυτοί είναι άριστοι δια τις μετοχής(!) είτε είναι άριστοι δια της Χάριτος, όχι όμως τόσο άριστοι όσο οι ίδιοι.
Εκεί ακριβώς όμως βρίσκεται η παγίδα. Εχθρός του αρίστου δεν είναι ο μέτριος αλλά ο λιγότερο άριστος ή ο οιονεί άριστος. Αμφότεροι θέλουν να γίνουν άριστοι στη θέση των αρίστων.
Θέλετε ένα παράδειγμα; Ο ίδιος ο Οδυσσέας. Δεν απειλείται από τον Εύμαιο. Δεν θέλει ο φτωχός τζοπάνος να τού πάρει τη γυναίκα και το βιος. Οι άρχοντες, ήγουν οι λίγο λιγότερο άριστοι από τον Οδυσσέα, είναι το πρόβλημα. Εκείνοι που νομίζουν ότι μπορούν να τα βγάλουν πέρα στο κρεβάτι με την Πηνελόπη. Και πράγματι είναι πολλοί ανάμεσά τους άριστοι. Αλλά είναι και κάποιοι που νομίζουν ότι είναι άριστοι. Ένα πράγμα σαν την εθνική συνείδηση, που νομίζουν ότι αν νομίζουν πως είναι Έλληνες είναι Έλληνες. Μετέχοντας ως μνηστήρες στην της Ιθάκης αριστείαν νομίζουν πως μπορούν να δρέψουν και τους καρπούς του αρίστου!
Τι κάνει ο άριστος; Προφανώς δεν φτιάχνει νόμους, ούτε συζητάει περί του θεσμίζειν ή μη, την αριστείαν. Ούτε καν επικαλείται τη μαστορική της κρεβατοποιητικής ή άλλης αριστείας. Αυτά τα λέει για να τον αναγνωρίσει η Πηνελόπη.
Είναι το σύνθημα και το παρασύνθημα. Πέραν αυτού όμως, παίρνει τα πελέκια και τα βάζει στη σειρά, και την χορδή του τόξου τανίει και σχέδιο στρατηγικό εκπονεί, την δια των όπλων εξόντωση των μνηστήρων της αριστείας απεργαζόμενος.
Δεν σείει τα δικαιώματά του στην αριστεία-«σαν μπολσεβίκικη ταυτότητα, κομματική»[1]- αλλά τα ασκεί! Δεν ήρθε να κρίνει αλλά να σώσει. («παραλίγο να με σώσουν», λέει, ο Μακρυγιάννης και το εννοεί με δύο τρόπους..να με σκοτώσουν...να με προλάβουν, να με φτάσουν).
Είπα όπλα και θυμήθηκα τα άλλα όπλα και την κρίσιν των. «Όπλων Κρίσις» και ουχί «Κριτική των Όπλων». Φρύαξε το πολιτικό σύστημα! Γιατί τα όπλα τα πήρε ο Οδυσσέας(!) Και δεν τα πήρε ο Αίας(!) Που δικαιωματικά(!) του ανήκαν. Τα δώσατε στον μπαγαπόντη αυτόν, τον καταληψία, λένε οι έχοντες καταλάβει οικογενειακώς και διαχρονικώς το κράτος, τα όπλα και το πολιτικό σύστημα. Μνήσθητι ΜητσοτακοΜπακογιανναίους κ.α.π.
Τρελός από το μένος του ο Αίας, όντως άριστος των αρίστων, ορμάει στο κοπάδι νομίζοντας ότι είναι οι εχθροί! Τι θολώνει όμως τας φρένας του Πύργου των Αχαιών; Ο άριστος πήρε τα όπλα του αρίστου γιατί κανείς δεν είναι άριστος πάνυ!
Δεν είναι κανείς-πλην Σου Κύριε- άριστος κατά πάντα και δια πάντα! Έτσι και ο Αίας δεν είναι άριστος σε όσα είναι άριστος ο Οδυσσέας. Ούτε ο Οδυσσέας είναι άριστος σε όσα είναι άριστος ο Αίας. Γι' αυτό και υπάρχει πρόβλημα. Γι' αυτό υπάρχει και δίλημμα. Οπότε, ανάλογα με το κύριο πρόβλημα που έχουμε να επιλύσουμε διαλέγουμε άριστο! Με δημοκρατικές διαδικασίες, παρακαλώ! Σίγουρα δεν είναι η καλύτερη λύση. Χρειάζονται και οι δύο. Πώς να το κάναμε και να διαλέγαμε δια βοής έναν άριστο, τον Οδυσσ-Αία [2]. Αλλά φευ, αυτό δεν γίνεται. Ο ίδιος, ο απορριφθείς (σύνδρομο Ειρήνα Σάικ) Αίας, προτιμάει τον θάνατο παρά την ατίμωση να είναι δεύτερος στην πόλη αφού δεν μπορεί να είναι πρώτος.
Είπαμε λοιπόν πως πρόβλημα των αρίστων δεν είναι οι μέτριοι αλλά οι λιγότερο άριστοι και νομίζοντες τον εαυτό τους άριστο. Τώρα πρέπει να πούμε για το πρόβλημα που έχουν οι μέτριοι με τους άριστους.
Οι άριστοι επειδή όπως είπαμε δεν είναι άριστοι κατά πάντα και δια πάντα αλλά προς τι μεν άριστοι προς τι δε ου άριστοι, όταν θεωρούν ότι μπορούν να μας κυβερνήσουν χάριν αυτής της ...κρεβατοποιητικής ή και της “πολεμικής” αριστείας τους, υπάρχει πρόβλημα.
Δεν μπορεί να μου πει, εμένα του μετρίου, κανένας άριστος ότι πρέπει να με κυβερνήσει επειδή ξέρει να περνάει το βέλος μέσα από δώδεκα πελέκια στη σειρά ή επειδή άρμοσε καλό κρεβάτι για την κυρά του αφού έκοψε σύριζα την αρχαία ελαία.
Κι αν ο Οδυσσέας δεν είχε αποδείξει στους Θιακούς πως μπορεί να τους κυβερνάει έχοντάς τους...ακυβέρνητους είκοσι χρόνια(!), όπως και την σεξουαλικότητα της Πηνελόπης, η συνέλευση δεν θα είχε κωλυσιεργήσει τόσο στέλνοντας τον Τηλέμαχο να ψάχνει ψύλλους στ' άχερα αλλά θα είχε σπεύσει να προγραμματίσει τους γάμους της Πηνελόπης με κάποιον από τους μνηστήρες της αριστείας...τον Αντί-νοο ίσως.
Συμπέρασμα:
Εγώ όλο με αρίστους θέλω να κάνω παρέα και τόσο “τσιμπούρι”τους γίνομαι προκειμένου να ωφεληθώ από κείνους που μόνο αν με λιώσουν με τα δυο δάκτυλα και με πατήσουν κάτω θα γλιτώσουν από μένα. Όμως οι άριστοι να μην ξεχνάνε πως η αριστεία δεν είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης, θέσμισης, πιστοποίησης, κατοχύρωσης, προπαγάνδας, δημοσίων σχέσεων, μάρκετινγκ κλπ. Είναι άθλημα το οποίο λαμβάνει χώρα κάθε ώρα και κάθε στιγμή και στο οποίο ο ανταγωνισμός στον κόσμο τούτο (στον άλλον, ο συναγωνισμός) οξύνεται ευθέως ανάλογα με την μεγέθυνση της αριστείας. Ούτε παρελθόν έχει αλλά ούτε και μέλλον. Δεν υπάρχει “ήμουν άριστος”, δεν υπάρχει “θα είμαι άριστος”. Δεν υπάρχει, φευ, αεί άριστος ή παντί άριστος. Ο τ(Ρ)όπος του αριστεύειν είναι το εδώ. Ο χρόνος του αριστεύειν είναι το νυν!...«δις εις τον αυτόν ποταμόν ουκ αν εμβαίης»
Πού και πότε είσαι άριστος;
Εκεί και τότε απόδειξέ το!!!
23 Απριλίου 2015
Του Αγίου Γεωργίου
Υποσημειώσεις:
[1] Β. Μαγιακόφσκι
[2] Την μεγαλοφυή υβριδική λέξη “Οδυσσ-Αίας” την οφείλουμε στον Μίμη Ανδρουλάκη. Έχει γράψει και βιβλίο “Όπλων Κρίσις”.
