Ένας Σχηματαραίος πεθαίνει στο ίδιο στρατόπεδο με την Άννα Φρανκ |
| Το εξώφυλλο της λίστας του θανάτου, των ανθρώπων που πέθαναν στο Μπέρκεν-Μπέλσεν, όπως μας την έστειλε ο Ιάσονας Χανδρινός |
 |
| Τέταρτη σειρά από το τέλος, η εγγραφή για τον Χρήστο Αθανασάκη με την χρονολογία γέννησης |
 |
| Η αναφορά στο Σχηματάρι και ημερομηνία θανάτου: 1η Ιουλίου 1944 |
Το στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπέργκεν-Μπέλζεν, βρίσκεται μεταξύ των δύο ομώνυμων κωμοπόλεων στην Κάτω Σαξωνία.
Από στρατόπεδο της Βέρμαχτ(1935) "εξελίχθηκε", κατά τον πόλεμο, σε στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου. Στην αρχή Βέλγων και Γάλλων και μετά Σοβιετικών.
Από το 1943, ένα τμήμα του πέρασε στη διοίκηση των SS και άρχισε να παραλαμβάνει Εβραίους.
Το 1944, επανασχεδιάστηκε, ως "τμήμα ανάνηψης", γιατί μεταφέρθηκαν εκεί χιλιάδες άρρωστοι κρατούμενοι ανίκανοι προς εργασία. Οι πλειονότητα των κρατουμένων αυτών πέθαναν εκεί.
Τον Αύγουστο του '44 μεταφέρθηκαν εκεί 8.000 γυναίκες από το Άουσβιτς, μεταξύ αυτών και η Άννα Φρανκ με την αδελφή της Μαργκότ.
Τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου πέρασε οριστικά στη διοίκηση των SS, οπότε και η "παραγωγικότητά" του πολλαπλασιάστηκε.
Από 15.257 κρατούμενους που βρήκε εκεί ο λοχαγός Γιόζεφ Κράμερ, τον Απρίλιο του '45 έφτασαν τους 60.000!
Από τις άθλιες συνθήκες και τις αρρώστιες πέθαναν 9.000 τον Φεβρουάριο, 18.000 τον Μάρτιο και 9.000 το πρώτο δεκαπενθήμερο του Απριλίου, οπότε και απελευθερώθηκε από τους Συμμάχους. Συνολικά, τα θύματα υπολογίζονται σε 70.000. [για περισσότερα εδώ]
Σε αυτό λοιπόν το στρατόπεδο και στη λίστα των αποθανόντων, ο φίλος και γνωστός ιστορικός, διδάκτορας του ΕΚΠΑ, Ιάσονας Χανδρινός, βρήκε μια εγγραφή
Αθανασάκης Χρήστος, χρονολογία γεννήσεως 1914 και ημερομηνία θανάτου 1η Ιουλίου 1944, από το Σχηματάρι.
Άλλα στοιχεία δεν υπάρχουν.
Πρόκειται προφανώς για το ένα από τα τρία παιδιά του Δημητρίου Αθανασάκη από το Μπράτσι, ο οποίος, όπως μας λέει ο Βαγγέλης Δ. Μαντής, στις γενεαλογίες του, είχε εγκατασταθεί στο Σχηματάρι.
Υπάρχει, βέβαια, μια διαφορά ανάμεσα στα δύο στοιχεία. Η έρευνα του Βαγγέλη Δ. Μαντή δίνει χρονολογία γεννήσεως το 1904 και το γερμανικό κατάστιχο δίνει 1914.
Ελπίζουμε ότι η έρευνα θα μας διαφωτίσει περισσότερο. Η παρούσα δημοσίευση πιστεύουμε ότι συμβάλλει σε αυτή την κατεύθυνση.
Ευχαριστούμε και τους δύο ερευνητές γιατί έτσι συμπληρώνεται η εικόνα στα βασικά σημεία. Όποιος διαθέτει κι άλλα στοιχεία, φωτογραφίες κλπ, παρακαλείται να μας τις κοινοποιήσει.
Σημείωση για τη Β' έκδοση:
Η έρευνα των στοιχείων και ειδικά της ζωής των ανθρώπων έχει, συχνά-πυκνά, συγκλονιστικές στιγμές. Μία απ' αυτές είναι και τούτη:
Με τη δημοσίευση των στοιχείων για τον Χρήστο Αθανασάκη, θυμήθηκα το κατάστιχο του παππού μου, Γιώργου Πηλίτση. Είχε ανοίξει ένα μικρό μπακάλικο, δίπλα στο σιδηρουργείο, λίγους μήνες πριν το πόλεμο, το 1940. Το έκλεισε τελευταίες μέρες του Απρίλη, με την κατοχή των Γερμανών και την επίταξη του κτηρίου.
Ο παππούς κράταγε τεφτέρι για τους πελάτες του. Ένας απ' αυτούς και ο Χρήστος Αθανασάκης! Να λοιπόν τι ψώνιζε στο μπακάλικο, ο άνθρωπος που έμεινε ξεχασμένος στο φρικτό Μπέργκεν-Μπέλζεν και πέθανε από τις αρρώστιες και την εξαθλίωση.
Σημειώνουμε τις ημερομηνίες του τέλους των δύο ανδρών για τη... σημειολογία τους: 1η Ιουλίου '44 πεθαίνει ο Χρήστος και 2α Ιουλίου συλλαμβάνεται ο παππούς στο μπλόκο. Ένα μήνα μετά, 2α Αυγούστου, εκτελείται μαζί με άλλους 25, στη Χαλκίδα. Δύο απ' αυτούς Σχηματαραίοι. Ο Παναγιώτης Σ. Παπαϊωάννου και ο Ξενοφών Χαρίσης.
