 |
| Από τη λίστα των "επισήμων" νεκρών του Πολυτεχνείου που δημοσιεύει η Βραδυνή |
Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής
Θα ήταν χειμώνας του 1967-1968. Μπορώ να προσδιορίσω την ακριβή χρονολογία γιατί θυμάμαι καλά ότι πήγαινα στην γ' δημοτικού.
Στο χωριό ήρθε "ο Μάγος Δρ Βακάντρα"!!!
Αφίσες, μεγάφωνα, προετοιμασίες. Πρώτος χρόνος της δικτατορίας των Συνταγματαρχών, εκείνης που πρόλαβε τη δικτατορία των Στρατηγών, το "αποφασίζομεν και διατάσσομεν" έδινε κι έπαιρνε, οι δημόσιες συγκεντρώσεις απαγορεύονταν αυστηρώς, όπως και οι συναθροίσεις άνω των 5 ατόμων, ωστόσο τέτοια...μεταφυσικά προγράμματα επιτρέπονταν.
Ναι, η χούντα είχε τέτοια χάπενινγκ και σασπένς(!)
Άλλο παρόμοιο γεγονός η περιοδεία μικρών ερασιτεχνικών σχημάτων, ποπ μουσικής παρακαλώ, υπό την αιγίδα του Στρατεύματος και το μάνατζμεντ του Νίκου Μαστοράκη που τότε δεν ήταν τόσο γνωστός όσο το 1973.
Mini boys and letters, ήταν το όνομα ενός εξ αυτών και αποτελούνταν από πιτσιρικάδες. Υπήρχαν κι άλλα, στην πλατεία του χωριού, δίπλα στην εκκλησία και στο φτωχό ηρώο με τον Μνάσωνα, τον ήρωα της μάχης του Δηλίου, όπου οι Βοιωτοί κατετρόπωσαν τους Αθηναίους.
Τότε ακόμα η Δεξιά με τα δύο άκρα της, το Δεξιό και το Κεντρώο της, δεν πολυσκοτιζόταν με το τι θα έμενε στους νέους από τέτοια πολιτιστικά πρότυπα, κι έτσι, τα προωθούσε, ομού μετά του ποδοσφαίρου. Οι δάσκαλοι, οι καθηγητές, οι παπάδες και όλοι οι του έθνους ταγοί, πρώτοι πρώτοι και αστραφτεροί!
Αρκεί, οι νέοι, να μη έπαιρναν τον... κακό δρόμο της αμφισβήτησης και των αγώνων!
Ήρθε λοιπόν ο Δρ Βακάντρα και ετοιμάστηκε η αίθουσα της παράστασης. Στο καφενείο του μακαρίτη Γιάννη Γκαράνη στήθηκε η σκηνή. Κανονική σκηνή θεάτρου με μαδέρια οικοδομής, υπερυψωμένη.
Τίγκα το μαγαζί από άντρες και παιδιά του σχολείου.
Ο Δρ μίλαγε τάχα σπαστά ελληνικά, έτσι που να έχει και λίγο χιούμορ, όπως πχ ο Αγκόπ ο Αρμένης, όποιος θυμάται απ' τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο.
Έκανε κάτι ταχυδακτυλουργικά κόλπα με νερό και ένα φύλλο του περιοδικού Ταχυδρόμος. Έκανε και άλλα. Κι ενώ ο Ταχυδρόμος συνέχισε τις ταχυδακτυλουργίες για πολλά χρόνια ακόμα, ο Δόκτορας θα τις σταματήσει βίαια, όπως θα δούμε στην μεθεπόμενη παράγραφο.
Κορυφαίο όμως νούμερο ήταν η... πρόβλεψη του μέλλοντος.
Μοίρασε κάποια μολύβια και χαρτάκια κομμένα σε όποιους ήθελαν να διατυπώσουν ένα αίτημα, τα μάζεψε, τα έκαψε τελετουργικά σε ένα μεγάλο ταψί και, μετά, έπαιρνε λίγη-λίγη στάχτη, με μια λαβίδα, και αφού διάβαζε το ερώτημα (από τη στάχτη!) το απαντούσε(!)
Βέβαια, ούτε φοίνικας ούτε στρατιώτης με το όπλο επ' ώμου, αναδύθηκε από το ταψί και η βραδιά έληξε ήσυχα με τις εισπράξεις στο μέγιστο δυνατό.
17 Νοεμβρίου 1973, έξι χρόνια αργότερα, βαδίζοντας με το 13χρονο παιδί του, ο Δρ Βακάντρα, στην Οδό Αχαρνών και Χέυδεν, ένα τριαντάρι Μπράουνιγκ από τον πυργίσκο του άρματος, τον θέρισε κυριολεκτικά.
Οι βολίδες συνέχισαν την πορεία τους και ξήλωσαν την μετόπη της τράπεζας, που, αν θυμάμαι καλά, ήταν η Ιονική & Λαϊκή. Τα έδειχναν οι συμμαθητές μου στο Β΄ Γυμνάσιο Αρρένων, το 1976, και μάλιστα σημείωναν και τις λεπτομέρειες, για τα έντερα του θύματος κτλπ.
Τότε, και μερικά χρόνια αργότερα, τα σημάδια από τις σφαίρες, ήταν παντού στο κέντρο της Αθήνας και καθώς τα περισσότερα ήταν στο ύψος του ανθρώπου, μπορούσαν να παιδιά, να θέσουν τα δάκτυλά τους "επί τον τύπον", είτε ήταν στις κολώνες των φαναριών και του φωτισμού είτε ήταν στα μάρμαρα και στα κράσπεδα των δρόμων.
Και κανένας γελοίος, φυσικά, δεν μπορούσε να αμφισβητήσει ότι "η Επανάστασις" έριχνε στο ψαχνό!
Συμπεράσματα:
- Και νεκροί υπήρχαν στο "Πολυτεχνείο" και τραυματίες. Και "στο ψαχνό" έριχναν τα "παιδιά του λαού τ' αδέλφια μας οι στρατιώτες" και "αδιάκριτα" σκότωναν. Εκείνη την ίδια χρονιά με την παράσταση του δόκτορα στο Σχηματάρι, υπήρξαν κι άλλοι δυο νεκροί στην αεροπορική βάση της Τανάγρας, κατά την καταστολή του "κινήματος του Βασιλιά". Αυτή τη φορά οι νεκροί ήταν στην πλευρά των αρμάτων και τα πολυβόλα ήταν των αεροπλάνων.
- Και μετανάστες υπήρχαν την εποχή εκείνη. Και μάλιστα από αυτά τα μέρη τα... δύσκολα, με μουσουλμάνους και άλλα εξωτικά θρησκεύματα, αλλά ο φόβος τότε ήταν στον κομμουνισμό και τα λοιπά... συγχωρούνταν. Οι Πακιστανοί; χωρέσανε κι αυτοί, ώστε, η "μεταπολίτευση" μας βρήκε με κάμποσους στις γραμμές τις εργατικής τάξης, καθώς οι δικοί μας εργάτες επιστρατεύονταν, για τα... χανουμάκια(!) [και μη μου κολλάτε γιατί θα βγάλω φωτογραφίες με τους πρώτους Πακιστανούς στο Σχηματάρι, στο πτηνοσφαγείο της ΒΙΟΦΑΣ το 1974].
- Και τα πολιτιστικά πρότυπα ήταν της συμφοράς, ξεκινώντας από τα ποπ συγκροτήματα, πηγαίνοντας στα ελαφρολαϊκά της ΥΕΝΕΔ, τον Δάκη, τον Τέρυ Χρυσό, την Τζελσομίνα κλπ, για να καταλήξουμε στον Σπάιρος Άγκνιου που ήταν ο εθνικός μας ήρωας και ο άριστος γνώμων του επιτυχημένου ανθρώπου ομού μετά του Αριστοτέλους Ωνάση.
- Απ' όλα είχε, λοιπόν ο μπαξές, απ' όσα βλέπουμε σήμερα να μας καταπίνουν. Από κει ξεκίνησαν όλα! Μόνο τη Μεραρχία δεν είχε η Κύπρος... Διότι την απέσυρε η Χούντα, εγκαίρως(!)
Ίσως στα πλαίσια της...ομοσποδιοποίησης με την Τουρκία που είχε στη στρατηγική του ο Γεώργιος Παπαδόπουλος!
Τι; Δεν ξέρετε ότι ο Γιώργαρος είχε τέτοιες.. εθνικές εξάρσεις και προοπτικές;;; Τα λέει από χρόνια ο Σ. Καλεντερίδης! Μην ακούτε μόνο αυτά που σας συμφέρουν.
Μόνο ο ΜΗτσοτάκης είναι και ο Ιέραξ Πετρίτης είναι μπατριώτες;
Μόνοι τους φυτρώσανε αυτοί;
