Το 1991, Ιούλιο μήνα, αρχές, Κυριακή μεσημέρι, ο παππούς ο Τάσος επέμενε να πάμε για μπάνιο στον Σχοινιά. "Για να ξεσκάσουμε". Είχαμε περάσει τότε δυο απανωτές τραγωδίες και το χρειαζόμασταν. Αν και τα σούρτα φέρτα Κυριακές με την πολύ κίνηση δεν μας άρεσαν, υποχωρήσαμε.
Κάναμε το μπάνιο μας και γυρίζαμε από τον δρόμο Λίμνη Μαραθώνα-Σταμάτα. Είχα τότε ένα Άουντι 80. Το πρώτο αυτοκίνητο, έξι μηνών και 5.000 χιλ. Στιβαρό, χωρίς ιδιαίτερες επιδόσεις. Οικογενειακό, με υψηλό "δείκτη ασφαλείας". Ήξερα να οδηγάω από παιδί αλλά δεν είχα αυτοκίνητο. Το παιδί πίσω στο κάθισμα, δεμένο κανονικά. Οι άλλοι χαλαροί, χωρίς ζώνη. Τότε δεν την είχαμε ακόμη συνηθίσει.
Πλησιάζοντας σε μια στροφή του "επαρχιακού δρόμου", με γραμμή όμως στη μέση, είδαμε να βγαίνει από τη στροφή "πατημένο" ένα άλλο Άουντι 80, το προηγούμενο μοντέλο από το δικό μας. Με τις "μπάντες" και ίσα που το κράταγε στο δρόμο. Έκοψα ταχύτητα, σχεδόν σταμάτησα. Κινήθηκα όλο δεξιά για να κάνω στην άκρη όσο μπορώ. Αυτά, μετά το έμαθα, λέγονται "αποφευγκτικές ενέργειες" και έχεις συνυπευθυνότητα αν δεν τις κάνεις! Δεν μπορούσα όμως να βγάλω όλο το αμάξι από τον δρόμο γιατί είχε κάτι μεγάλα κομμάτια μπετόν, υπολείμματα από μπετονιέρες, και μετά συρματόπλεγμα. Έμεινα με τη μία ρόδα μέσα, το μισό, περίπου, στο οδόστρωμα.
Θυμάμαι ότι πρόλαβα να ευχηθώ να περάσει δίπλα μου, με τα μπαντιλίκια, και να τη γλιτώσουμε. Προλάβαμε να πούμε μεταξύ μας μια δυο λέξεις δέους. Εννοείται ότι και οι τρεις κρατηθήκαμε γερά για να προστατευτούμε.
Αποδείχτηκε φρούδα η ελπίδα. Την ίδια στιγμή που εγώ ήλπιζα εκείνος βλέποντάς με φοβήθηκε περισσότερο απ' ό, τι φοβόταν από τους τρελούς ελιγμούς. Φοβήθηκε πια και τη σύγκρουση. Και έκανε ακόμη ένα λάθος. Πάτησε φρένο! "Έτυχε", το αυτοκίνητο, εκείνη τη στιγμή που πάτησε το φρένο και οι τροχοί μπλόκαραν, να "στοχεύει" το δικό μας αυτοκίνητο. Είκοσι πέντε μέτρα φρενάρισμα, "καταγεγραμμένα" στην άσφαλτο! Με απόλυτα ευθύγραμμη πορεία ήρθε και έπεσε επάνω στο εμπρός αριστερό μέρος του αυτοκινήτου. Ήταν τόσο ισχυρή η σύγκρουση που το άλλο αυτοκίνητο εξοστρακίστηκε, κινήθηκε για λίγο δίπλα και σταμάτησε "κοιτώντας" την πόρτα μου, σε απόσταση τέτοια που μπορούσε να περνάει ανάμεσα άλλο αυτοκίνητο και η κίνηση να διεξάγεται απρόσκοπτα!
Έκλεισα τον διακόπτη και βγήκα έξω, αφού έδωσα μια γερή σπρωξιά στην πόρτα που είχε φρακάρει. Είδα τον παππού χωρίς αισθήσεις και το παιδί με αίματα. Ευτυχώς δεν ήταν τίποτα. Είχε κοπεί λίγο το κάτω χείλος του, απ' έξω, ίσως γιατί τον ζούληξε ο παππούς προσπαθώντας να τον προστατέψει με το σώμα του.
Εμείς δεν είχαμε κάτι εμφανές. Μετά από ώρες ανακάλυψα ότι είχα σπάσει με το κεφάλι μου το παρμπρίζ χτυπώντας πρώτα στον εσωτερικό καθρέφτη. Στηριζόταν στο τζάμι και όλη η δύναμη του σώματός μου διοχετεύτηκε σε ένα σημείο. Είχα, βέβαια, και χοντρό τον σβέρκο.
Η δεύτερη σκέψη ήταν η οργή! Μας σκότωσες! Εκείνη τη στιγμή βγήκαν από το άλλο αυτοκίνητα δύο νέα παιδιά, κάτω από είκοσι. Πανικόβλητα και με έντονο το ενδιαφέρον να μάθουν αν είμαστε καλά. Τότε θόλωσα ακόμη περισσότερο! Κωλόπαιδα για την πλάκα σας μας σκοτώσατε. Όρμιξα στον οδηγό και του έχωσα δύο γερά χαστούκια, κραυγάζοντας! Κινήθηκα και προς τον συνοδηγό αλλά τον είδα τόσο έντρομο που σταμάτησα.
Εν τω μεταξύ ο παππούς συνήλθε. Σταμάτησε ένα αυτοκίνητο. Πήραμε την τροχαία. Βάλαμε τους υπόλοιπους στο διερχόμενο αυτοκίνητο για το νοσοκομείο. Πού να περιμένεις τότε το ΕΚΑΒ;
Πάνω εκεί, ήρθε και ο πατέρας. Είχανε σπίτι εκεί κοντά και ακούσανε το μπαμ, τους είπανε και οι γείτονες. Εκεί ήταν τότε αραιοκατοικημένη η περιοχή και γνωρίζονταν. Μου συστήθηκε. Εφέτης!
Μέχρι να έρθει η τροχαία, με "σταύρωσε"! Να δηλώσω ότι οδηγούσε εκείνος και όχι το παιδί. Το παιδί είχε μόλις κλείσει εκείνες τις μέρες τα δεκαοκτώ και φυσικά δεν είχε δίπλωμα. Κι ενώ δεν είχε δίπλωμα...είχε συνήθειο να παίρνει τον κολλητό του και να κάνουν "μπαντιλίκια", τα μεσημέρια, μισοκρυφά από τον πατέρα, μισοφανερά. Ήθελε να δηλώσω ψέματα για να με πληρώσει η ασφάλεια.
Αρνήθηκα, σθεναρά και μέχρι τέλους. Και έκανα πάρα πολύ καλά!
Τελικά, το παιδί το δικό μου, γλίτωσε με δύο ράμματα. Ο παππούς αφού πέρασε είκοσι τέσσερις ώρες ξεχνώντας αμέσως ό,τι του έλεγες, συνήλθε. Εμείς είχαμε κάτι πόνους που με τον καιρό περάσανε.
Η ασφάλεια, με τα πολλά, έδωσε τα μισά χρήματα της επισκευής. Ο πατέρας έδωσε τα υπόλοιπα με...επιταγές. Ούτε λόγος για "απώλεια αξίας", ή άλλα έξοδα από τα πηγαινέλα στα συνεργεία μερικούς μήνες. Σημειώνω δε ότι, τότε, τα αυτοκίνητα τα φτιάχναμε ακόμη κι αν είχαν τόσο μεγάλο στραπάτσο. Δεν τα πετάγαμε. Το εν λόγω παρέμεινε στα χέρια μας επί δώδεκα έτη.
Όταν πια έγινε το δικαστήριο, ο μπαμπάς είχε "αποδημήσει εις Κύριον", το παιδί σπούδαζε στην Ιταλία και η μαμά με τον δικηγόρο με έπιασαν να μην επιμείνω στη δίωξη!!! "Να μη καταστραφεί το μέλλον του παιδιού"!!! Κι εκεί επέμεινα μέχρι το τέλος. Με ρώτησε και η πρόεδρος αν επιμένω. Της είπα ότι επιμένω γιατί πρέπει να δικαστεί γι' αυτό που έκανε. Και είναι ζήτημα δικός της να τον κρίνει με επιείκεια έτσι ώστε πράγματι να μη καταστραφεί το μέλλον του. Δικάστηκε με αναστολή. Ελπίζω να το έχει ξεχάσει και να θυμάται μόνο τα χαστούκια!
Εγώ δεν ξέχασα τίποτα και ειδικά το ότι βρήκα στα πεντάλ του αυτοκινήτου μου το πλαστικό δοχείο του νερού των υαλοκαθαριστήρων του άλλου αυτοκινήτου!
Μετά από πολλές σκέψεις, κατέληξα ότι εκτινάχθηκε από το καπό που άνοιγε καθώς πέρναγε δίπλα μου, μετά τη σύγκρουση, και εξοστρακιζόταν. Διέγραψε καμπύλη τροχιά και έπεσε πάνω μου και μέσα στο αυτοκίνητο. Έτσι εξηγήθηκε και γιατί εγώ είχα βραχεί. Θα μπορούσε να ήταν κάτι άλλο και να προκαλούσε πιο μεγάλο κακό από την ίδια την πρόσκρουση.
Συμπέρασμα:
Οι δυνάμεις που αναπτύσσονται όταν δύο όγκοι συγκρούονται με ταχύτητα είναι τεράστιες αλλά είναι και πάρα πολλές! Ταυτόχρονα συμβαίνουν πολλά και διάφορα. Πολλά και διάφορα συμβαίνουν και σε ακολουθία...το ένα μετά το άλλο. Χάος που δεν μπορεί να ελέγξει ο άνθρωπος ακόμη κι όταν είναι προετοιμασμένος και καταβάλει προσπάθεια να προστατευτεί.
Το ασφαλές αυτοκίνητο παύει να είναι ασφαλές όταν συναντά ένα εξίσου ασφαλές που τρέχει και κινείται σαν τρελό. Το ασφαλές αυτοκίνητο γίνεται τσόφλι όταν συναντάει το τσιμέντο ή άλλες πακτωμένες στο έδαφος κατασκευές.
Το φρένο δεν είναι πάντα αρκετό για να σε σώσει. Το τιμόνι δεν μπορεί να διορθώσει την πορεία του άλλου αυτοκινήτου.
Και πάνω απ' όλα: Τα δυστυχήματα και τα ατυχήματα είναι πολυπαραγοντικά γεγονότα και οφείλονται πάντα σε περισσότερες της μίας αιτίες.
Είναι αυτό που λέμε ότι διάβολος έχει πολλά ποδάρια!
Ο διάβολος και όχι η Παναγία!
Ένα απ' αυτά "τα ποδάρια" είναι και...ο Ιούλιος! Είναι ο μήνας με τα περισσότερα συμβάντα....
