Ας σκεφτεί κανείς ότι, από τους 12 καπετάνιους μεγάλων μονάδων του ΕΛΑΣ (τους δώδεκα της Λαμίας) οι συγγράψαντες αναμνήσεις μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού. Κανένα απ' τα έργα αυτά δεν είναι της έκτασης και του όγκου του Ορέστη. Ο Μάρκος, που παρουσιάζει δύο τόμους, είναι περισσότερο...πολιτικός ενώ, η αντίστοιχη αφηγήσή του για την περίοδο που αναφέρεται ο Ορέστης (μέχρι τις παραμονές του Δεκέμβρη), δεν φτάνει καν τις διακόσιες πενήντα σελίδες και σ' αυτές μέσα είναι και τα γεγονότα πριν την ίδρυση του ΕΑΜ.
Ωστόσο δεν είναι μόνο μία η μοναδικότητά του. Μέσα στα "φράκταλς" του υπάρχουν κι άλλες. Όπως λέμε και στον "Πρόλογο" του βιβλίου, χρειάζεται μόνο καθαρό μυαλό και, κυρίως, καθαρή καρδιά. Καρδιά απαλλαγμένη από την μικροψυχία και την μισαλλοδοξία, αλλά και από την εμπάθεια και την ισχυρογνωμοσύνη.
Μια από αυτές τις "εσωτερικές" μοναδικότητες και πρωτοτυπίες του Ορέστη, είναι και η συνομιλία με τους αναγνώστες του, εχθρούς και φίλους.
Από τις πρώτες δημοσιεύσεις κιόλας πλήθος τηλεφωνημάτων και γραπτών μηνυμάτων (επιστολών) φθάνουν στα γραφεία της εφημερίδας! Από τις επιστολές αυτές, περισσότερες από 50, δημοσιεύονται. Απαντάει σε όλες, είτε άμεσα είτε μέσα από τα κείμενά του, τα οποία, όπως τονίζουμε, γράφονται μέρα με τη μέρα και δεν είναι εκ των προτέρων έτοιμα. Εμείς, στον πρώτο τόμο δημοσιεύουμε τις 38. Στον δεύτερο θα δημοσιευτούν οι υπόλοιπες. Αποτελούν το πρώτο κομμάτι κάθε Παραρτήματος και τα Παραρτήματα είναι έξι (6), όσα και τα Μέρη της αφήγησης, όπως αυτή χωρίστηκε από τον Ορέστη. Ο πρώτος τόμος έχει τα τρία πρώτα μέρη και δεύτερος τα επόμενα τρία.
Άλλοι, από τους επιστολογράφους, δείχνουν με κάποιον συγκεκαλυμένο τρόπο την εκτίμησή τους και τη χαρά τους. Άλλοι εκφράζουν τον θυμό τους, την αγανάκτησή τους. Κάποιοι είναι άμεσα εμπλεκόμενοι. Όπως πχ ο αξιωματικός της Χωροφυλακής Ζαββός ή όπως ο γυιος του μοίραρχου Ζουμά από την Άμφισσα. Κορυφαίο "στιγμιότυπο" θεωρώ, την επιστολή ενός μαχητή της Ορεινής Ταξιαρχίας από νησί του Ανατολικού Αιγαίου. Πάνω στην έξαψη της αφήγησης για τον "Δεκέμβρη", ολοφάνερα εντυπωσιασμένος, τον ρωτάει αν το ανάγνωσμα θα βγει σε βιβλίο. Ο Ορέστης του απαντάει ότι, αν ποτέ το κατορθώσει θα είναι από τους πρώτους που θα λάβει αντίτυπο!
Και οι δύο κατηγορίες αναγνωστών και επιστολογράφων, όμως, εκλαμβάνουν το αφήγημα με τον σωστό τρόπο. Και είναι εκπληκτικό αυτό καθαυτό! Γιατί ενώ οι σύγχρονοί του, οι άνθρωποι που βίωσαν τα γεγονότα, θεωρούν το ανάγνωσμα υπεράσπιση του ΕΛΑΣ, οι κατοπινοί διαστρέφουν και αλλοιώνουν την σημασία του, υποκύπτοντας στις πολιτικές τους σκοπιμότητες. Και αυτό φαίνεται από τα δύο στοιχειώδη πράγματα που κανείς δεν μπορεί ν' αμφισβητήσει: α) Το ανάγνωσμα δεν τυγχάνει του ενδιαφέροντος και μένει θαμμένο κυριολεκτικά, ενώ, όπως είπαμε, και τα "αετόπουλα" εκδίδουν αναμνήσεις και εντάσσονται στην "Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών"! β) Κανείς, μα κανείς, από όσους το ανακαλούν, είτε τίμια παραθέτοντας την πηγή τους είτε λάθρα ποιώντας ξετσίπωτη λογοκλοπή, δεν δίνει την έκταση και τον όγκο του εγχειρήματος. Ούτε καν μιαν ιδέα δεν μάς δίνει για τη σημασία του έργου, είτε συμφωνεί κανείς μαζί του είτε διαφωνεί.
Ας έχει δε υπόψη του ο σημερινός αναγνώστης ότι, έναν χρόνο μετά την ολοκλήρωση των δημοσιεύσεων, ο Ορέστης πέφτει θύμα τροχαίου μέρα μεσημέρι μέσα στο κέντρο της Αθήνας. Σημειώνουμε δε ότι παρόμοιο "τυχαίο" συμβάν έχουμε και με τον στρατηγό Σαράφη και με τον Γιώργη Μπουτσίνη-Νικήτα, χωρίς να έχουν την τύχη του Ορέστη που γλίτωσε με ένα βαριά τραυματισμένο χέρι...
Τούτο το βιβλίο, λοιπόν, με τους δύο τόμους του, με τα έξι Μέρη του και τα άλλα τόσα Παραρτήματα, με τις κοντά χίλιες σημειώσεις, σχολιασμούς, παραπομπές του, με τα ειδικά θεματικά σημειώματα και τα εκατοντάδες αρχειακά τεκμήρια, έρχεται να αποκαταστήσει του "στραβού το δίκιο"...
