Αφιερώνεται στα "θρασίμια" που παριστάνουν τους χριστιανούς, τους "αγαπησιάρηδες", τους καντηλαναύτες, τους μνημοσυνατζήδες, τους "κουλτουρατζήδες", τους λεβεντομαλάκες που νομίζουν ότι ο πατριωτισμός κληρονομείται, τους "αριστερούς", τους "φιλελεύθερους", τους "θεολόγους", τους "φιλοσόφους", τη σάρα, τη μάρα και το κακό συναπάντημα, που κάνει όλη τη δουλειά, όλη τη "λάντζα" του λιντζαρίσματος, μέχρι τη στιγμή εκείνη που ο καλοκουρεμένος "κύριος" του βίντεο θα χτυπήσει δυο φορές -τακ τακ- τα παλαμάκια, για να αναλάβουν οι κρετίνοι να την τελειώσουν, εκείνοι που δεν φοβούνται να κρύβονται σαν κι εσάς πίσω από τους φερετζέδες της θρησκείας, της ιδεολογίας και της ψευτοπαιδείας.
Σε σας ρουφιάνοι [το "ρουφιάνοι" είναι τεχνικός όρος, σημαίνει αυτό ακριβώς που κάνετε, δεν είναι βρισιά] το αφιερώνω που πανηγυρίζατε με την βόμπα στον Παπαδήμο, ενώ κρυφογελούσατε, μαζί με τα κανάλια, όταν λιντσάρανε, πάλι με τον ίδιο τρόπο στο ίδιο μέρος, τον Κώστα Ζουράρι. Μερικοί από σας κάποτε του πλένατε με τη γλώσσα σας τους πόδας.
Να ξέρετε όμως ότι, μαζί με τη "θεωρητική" δουλειά που κάνετε στην προετοιμασία του λιντσαρίσματος, όσο πιο ψηλά ανεβαίνετε στο δέντρο, τόσο περισσότερο φαίνεται ο κώλος σας. Ήτοι, η ψευδεπώνυμη ψυχή σας. Τα δημοσιεύματά σας, τα εμετικά κρωξίματά σας εναντίων όλων όσων δεν συμφωνούν μαζί σας, το χυδαίο και αποτρόπαιο "κυνήγι προδοτών", δεν προετοιμάζουν μόνο το λιντσάρισα, δείχνουν τον βόρβορο της ψυχής σας. Αυτήν που έχετε, τελικά.
Τα λόγια σας είναι το ψυχογράφημά σας.
Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε στις 10 Οκτωβρίου 2010, στον ηλεκτρονικό περιοδικό "Αντίφωνο".
Από τότε εγώ, και άλλοι πολύ νωρίτερα, προσπαθούσαμε να αναχαιτίσουμε την μιμητική βία που δεν είναι τίποτα άλλο από το λιντσάρισμα.
Πρόκειται για ένα κείμενο του Ρενέ Ζιράρ όπου αναλύεται παραστατικά ο μηχανισμός του λιντσαρίσματος, ενός "επιτυχημένου" και ενός "αποτυχημένου".
Στο πρώτο τον ρόλο τον δικό σας τον παίζει ο Απολλώνιος ο Τυαναίας. Στο δεύτερο, τον ρόλο τον δικό σας εξουδετερώνει ο Χριστός.
Δεν έχετε παρά να συγκρίνετε το κείμενο με το βίντεο από την επίθεση στον Μπουτάρη για να δείτε πόσο αληθινά είναι τα λόγια του Ζιράρ και πόσο αληθινοί ρουφιάνοι είσαστε εσείς.
Στη συνέχεια του πρώτου κειμένου παρατίθεται και το ίδιο το κείμενο του Φιλόστρατου που εξιστορεί το "αποτρόπαιο θαύμα της Εφέσου". Σημειώνω ότι, ο Φιλόστρατος είναι κάτι σαν "ευαγγελιστής" του Απολλώνιου... είναι θαυμαστής του και οπαδός του.
.....Ο Ζιράρ παραθέτει και συγκρίνει το «θαύμα» του Απολλώνιου του Τυανέα και τον λιθοβολισμό της πόρνης ων απέτρεψε ο Ιησούς.
Η Έφεσος, λέει, έπασχε από πανώλη. Και φωνάξανε τον Απολλώνιο να τους σώσει από την αρρώστια. Ο Απολλώνιος πράγματι πήγε. Τους μάζεψε όλους στο θέατρο. Μάζεψε και πέτρες πολλές. Και άρχισε να τους παροτρύνει να λιθοβολήσουν ένα άθλιο ζητιάνο που παρίστανε τον τυφλό για να τον λυπούνται. Στην αρχή οι Εφέσιοι αντέδρασαν. Πώς να σκοτώσουν ένα εξαθλιωμένο ζητιάνο; Όμως μετά από έντονες παροτρύνσεις του Απολλώνιου και αφού έπεσαν οι πρώτες πέτρες όλοι άρχισαν να τον λιθοβολούν. Καθώς ο άμοιρος προσπαθούσε να φυλαχτεί αποκαλύφθηκε σε όλους η απάτη της τυφλότητας. Τότε ήταν που ενώ εκείνος αντίκριζε το χάρο με τα μάτια οι Εφέσιοι έβλεπαν με τα μάτια τους αυτόν σαν ένα τέρας!
Ο Ιησούς αντιθέτως, καθώς όλοι έξαλλοι επιχειρήσουν να λιθοβολήσουν την πόρνη και καθυστερούσαν περιμένοντας τον πρώτο που θα έβαλλε τον λίθον, παρεμβαίνοντας με την κλασική φράση, τούς χτυπάει στο φιλότιμο και συγκεντρώνει την προσοχή του πλήθους στον πρώτο που ενδεχομένως θα θεωρούσε το εαυτό του αναμάρτητο και θα έριχνε την πέτρα.
Ο Απολλώνιος ποντάρει στη μιμητική βία. Ψάχνει τρόπο να γίνει η αρχή. Ξέρει ότι όταν ρίξει ένας μετά θα ρίξει κι άλλος. Κι αν ρίξουν οι πρώτοι μετά θα ρίξουν όλοι.
Ο Ιησούς αφοπλίζει την μιμητική βία προσπαθώντας να μην υπάρξει «πρώτος».
Τα καταφέρνουν και οι δύο. Ο καθένας με τον τρόπο του. Και η διαφορά στους δύο τρόπους έγκειται «στου στραβού το δίκιο».
Δεν αποκλείεται η εκπληκτική αυτή φράση του λαού μας, «να πούμε και του στραβού το δίκιο», να έχει τις ρίζες της σ’ αυτό το αποτρόπαιο «θαύμα» του Απολλώνιου.
Σίγουρα όμως η αξάσκησή μας, η ικανότητα που έχουμε, να μη θεωρούμε το θύμα απόλυτα ένοχο αλλά να ψάχνουμε να βρούμε πού υπάρχει το δίκιο του μπαίνοντας στην θέση του (συν-χωρώντας στη θέση του), βρίσκεται στην χριστιανική μας Πίστη.
Ο Ζιράρ μας μαθαίνει ότι μόνο μετά από τη Σταύρωση του Ιησού η ανθρωπότητα μαθαίνει, εκπαιδεύεται, να βρίσκει «του στραβού το δίκιο». Πριν από τον Σταυρό, λέει ο Ζιράρ, όλα ήταν αλλιώς. Φόρτωναν τα πάντα όλα πάνω στο εξιλαστήριο θύμα, στον αποδιοπομπαίο τράγο, και μετά γύρναγαν σπιτάκια τους όλοι ευχαριστημένοι που εξόρκισαν την βία και γλίτωσε η κοινωνία την καταστροφή. Για να επανακάμψει το θύμα οσονούπω «εν ετέρα μορφή» και να κάνει κι αυτό τα ίδια με την πρώτη κοινωνική κρίση.
Μάθαμε όμως πράγματι να λέμε «του στραβού το δίκιο»; Βρίσκουμε πάντα τη δύναμη ν’ αντισταθούμε στην μιμητική βία και να υψώσουμε φωνή υπέρ του θύματος;
Βρίσκουμε πάντα τη δύναμη ν’ αντισταθούμε στην τεράστια δύναμή της που ακόμα και τον Πέτρο κατατρόπωσε, ακόμα κι αυτούς τους άθλιους ληστές τη στιγμή που κι αυτοί σταυρώνονται μαζί Του;
Ας κοιτάξουμε γύρω μας και κυρίως εντός μας. Στα σπίτια μας και στις δουλειές μας. Στις παρέες μας και στις κοινωνικές μας σχέσεις. Στις πολιτικές μας σκέψεις και πράξεις. Ας κάνουμε νοητά πειράματα και τεστ ελέγχου της αντίστασής μας στην μιμητική βία αλλά και στην ικανότητά μας, την γενναιότητά μας, να εντοπίζουμε «του στραβού το δίκιο».
Ψάξτε και στην ιστορία. Εκεί θα βρείτε κάποια παραδείγματα. Λίγα όμως και αρκετά συσκοτισμένα. Για ευνόητους λόγους.
Εκεί που δεν θα βρείτε τίποτα είναι στην πολιτική. Στην πολιτική που όλοι βάζουμε (ή δεν βάζουμε) το χέρι μας και βρίσκεται στα χάλια αυτά. Κοιτάξτε με τι ευκολία κατασκευάζονται εξιλαστήρια θύματα. Κοιτάξτε με τι ταχύτητα μεταδίδεται η μιμητική βία. Κοιτάξτε τον ρόλο των μαστόρων της μιμητικής βίας. Δέστε πόσους εισαγγελάτους και εισαγγελάγιους έχουμε! Δέστε πόσο μοιάζουν στον Απολλώνιο. Με τι πάθος προσπαθούν να μας πείσουν ότι εκείνος ο ένας είναι υπεύθυνος για όλα τα δεινά μας. Πώς πασχίζουν να μεταδώσουν έστω και σε έναν από μας την «ιερή οργή»τους. Μαίνονται χωρίς να διανοούνται ότι ενδεχομένως να έχουν λάθος. Ο Σατανάς είναι εκ συστήματος κατήγορος, λέει ο Ζιράρ κι επικαλείται το βιβλίο του Ιώβ.
«Ο Σατανάς είναι αναγκαστικά φαύλος», λέει ο Ζιράρ, «μια και στην περίπτωση που οι διώκτες ανακαλύπτουν την αλήθεια, δηλαδή την αθωότητα του θύματος, δεν θα μπορούσαν πλέον να απαλλαγούν από τη βιαιότητα εις βάρους του. Ο θυματοποιητικός μηχανισμός δεν λειτουργεί παρά μονάχα δυνάμει της άγνοιας όσων τον θέτουν σε λειτουργία. Νομίζουν ότι βρίσκονται μέσα στο φως το αληθινό, ενώ στην πραγματικότητα είναι βυθισμένοι μέσα στο ψεύδος».(σελ 74)
Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι!
Κοιτάξτε μέσα σας να δείτε πώς αυτή η «ιερή οργή» μας καταλαμβάνει. Πώς μας «πνίγει το δίκιο μας». Πώς η «ιερή οργή» γίνεται «ιερή βία» και νομιμοποιείται και εξαγνίζεται, αφού θα μας επιτρέψει μετά να κοιμηθούμε ήσυχοι, αφού τάχα ήταν άλλος ο αίτιος κι όχι εμείς.
Ο δρόμος του Σατανά, λέει ο Ζιράρ, είναι πλατύς κι ευκολοδιάβατος. Στην αρχή όμως.
Γρήγορα ο γητευτής γίνεται εχθρός και ενώ εκβάλλουμε, τον Σατανά, από την πόρτα εκείνος ξαναέρχεται από το παράθυρο.
Δύο τρόποι υπάρχουν, λέει, για να αντιμετωπίσουμε τον θυματοποιητικό (ή θυσιαστικό) μηχανισμό:
«1) Είτε παραβλέπουμε τη μιμητική έξαρση καθότι συμμετέχουμε σε αυτήν δίχως να τη θέτουμε υπό αμφισβήτηση, οπότε είμαστε καταδικασμένοι σε ένα ψεύδος που ουδέποτε θα καταφέρουμε να αποκαταστήσουμε, μια και πιστεύουμε ακράδαντα στην ενοχή κάθε αποδιοπομπαίου τράγου - και τούτο είναι έργο των μύθων.
»2)Είτε εντοπίζουμε τη μιμητική έξαρση στην οποία δεν συμμετέχουμε, οπότε είμαστε σε θέση να την περιγράψουμε ως έχει πραγματικά. Τότε αποκαθιστούμε τους άδικα καταδικασμένους αποδιοπομπαίους τράγους, πράγμα που μόνο η Βίβλος και τα Ευαγγέλια μπορούν να επιτύχουν».(σελ 270-271)
Για το τάγκο χρειάζονται δύο. Δύο χρειάζονται και για τη σύγκρουση, για τον καβγά!
Για την άρση της σύγκρουσης όμως χρειάζεται Ένας. Ο Ένας!
Το κείμενο του Φιλόστρατου:
ΤΑ ΕΣ ΤΟΝ ΤΥΑΝΕΑ
ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΝ Δ',
Χ. «...Όταν όμως
εκδηλώθηκε η νόσος στην Έφεσο καί πουθενά
δεν βρισκόταν σωτηρία, έστειλαν πρέσβεις
καί καλούσαν τον Απολλώνιο νά πάει ως
γιατρός της συμφοράς τους. Αυτός έκρινε
ότι το ταξίδι δεν παίρνει αναβολή καί
είπε: «Ας πάμε», καί βρέθηκε στην Έφεσο,
κάνοντας το ίδιο με τον Πυθαγόρα, νομίζω,
που ήταν συγχρόνως στους Θούριους καί
τους Μεταποντίους. Αφού συγκέντρωσε
τους Εφέσιους, τους είπε: «Κουράγιο,
σήμερα θα σταματήσω την αρρώστια».
Αμέσως συγκέντρωσε μικρούς καί μεγάλους
στο θέατρο, όπου υπήρχε άγαλμα του
Αποτρόπαιου7. Εκεί είδε τή μορφή ενός
γέρου με μάτια μισόκλειστα τεχνητά, σαν
τυφλά, που κρατούσε σακούλι με ένα
κομμάτι ψωμί καί ήταν ρακένδυτος με
σιχαμερό πρόσωπο. Έβαλε γύρω του τους
Εφέσιους καί είπε: «Χτυπάτε τον εχθρό
των θεών, αφού μαζέψετε όσο το δυνατόν
περισσότερες πέτρες». Οι Εφέσιοι
απορούσαν με τα λόγια του καί θεωρούσαν
φοβερό νά σκοτώσουν ένα ξένο, που
βρισκόταν σε τόσο άθλια κατάσταση, καί
τους ικέτευε καί ζητούσε τον έλεό τους.
Ωστόσο, ο Απολλώνιος επέμενε νά τους
παρακινεί νά ριχτούν πάνω του καί νά
μην τον αφήσουν νά φύγει. Μόλις άρχισαν
μερικοί νά ρίχνουν πέτρες, αυτός, που
φαινόταν τυφλός, είδε. Τα μάτια του
φάνηκαν γεμάτα φωτιά. Οι Εφέσιοι κατάλαβαν
ότι υπήρχε κάποιος δαίμονας καί πέταξαν
πέτρες μέχρι που τον σκέπασαν με λίθινη
στήλη. Μετά από λίγο ο Απολλώνιος τους
είπε νά απομακρύνουν τις πέτρες καί νά
αναγνωρίσουν το θηρίο που είχαν σκοτώσει.
Αφού λοιπόν ξεσκεπάστηκε αυτός που
νόμιζαν ότι είχαν χτυπήσει, εκείνος
είχε εξαφανιστεί καί στη θέση του
αντίκρισαν ένα σκύλο, παρόμοιο στη μορφή
με τα σκυλιά των Μολοσσών καί στο μέγεθος
ίσο με το πιο μεγάλο λιοντάρι, λιωμένο
από τις πέτρες, που έβγαζε αφρούς από
το στόμα όπως οι λυσσασμένοι ...»
https://www.youtube.com/watch?v=VywTnsKucE0#action=share
