Εκ των φαυλοτέρων, το φαυλότερο κι απ' το κακό στο χειρότερο - Μέρος Β'

«Το Θεώρημα του Καλιγούλα»- Δέκα θέσεις για τον προδότη και την προδοσία

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Λέγαμε στο προηγούμενο “επεισόδιο” ότι καλό είναι μερικοί να προσέχουν, να είναι πιο σεμνοί και να αποφεύγουν τις ιεροεξεταστικές ετυμηγορίες γιατί έχουν ευθύνες για το φαινόμενο του εθνομηδενισμού.

Οι ευθύνες αυτές δεν είναι μόνο παλιές, από τα χρόνια της πρώιμης μεταπολίτευσης. Φτάνουν μέχρι το καλοκαίρι του 2015 όταν επήλθε η ρήξη μεταξύ αυτών και του ΣΥΡΙΖΑ και τότε μόνο ανακάλυψαν ότι υπάρχει πρόβλημα. Μέχρι τότε όχι μόνο είχαν καβαλήσει το κύμα με “σανίδα σωτηρίας” τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και πρωτοστατούσαν να συρθεί ο λαός στο πεδίο της μάχης εκείνο που ήθελε ο Σόιμπλε και που ήταν σίγουρο ότι ο λαός θα ηττηθεί.

Η επιμονή του αντιπάλου να μας σύρει εκεί που ήθελε εκείνος, θα έπρεπε από μόνη της να τους προβληματίσει. Χώρια που ήταν φανερό ότι, ο λαός ούτε ήθελε ούτε μπορούσε να αντέξει μια γενικευμένη ρήξη, έναν “ολοκληρωτικό οικονομικό πόλεμο” με τους δανειστές του, όπου, θα έπρεπε να ζήσει με ό,τι η Ελλάδα παρήγαγε και με ταυτόχρονη βίαιη, ακαριαία και αδυσώπητη μείωση των ελλειμμάτων και ισοσκελισμού του ισολογισμού.

Τίποτα απ' αυτά δεν ελάμβαναν υπόψη και ορκίζονταν ωρυόμενοι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η λύση. Είχανε βρει το “μαγικό ραβδί” , το υπερόπλο για κάθε πρόβλημα της ελληνικής παθογένειας και μάλιστα χωρίς καν να χρειαστεί μια παραγωγική ανασυγκρότηση, το ίδιο “βίαιη” σαν την λιτότητα που μας επιβλήθηκε, το ίδιο μαζική, παλλαϊκή και ρωμαλέα.

Η λεγκαλιστική αυταπάτη ότι, αρκεί να εξηγήσουμε, άντε και να διαδηλώσουμε, το πρόβλημά μας ενώπιον της “ευρωπαϊκής περί δικαίου αίσθησης”, σε συνδυασμό με τη σταθερή και ακλόνητη αποφασιστικότητα ενός....Μπαρουφάκη, ενός καλού μπαλαδόρου δηλ, για να πάρουμε αυτό που “δικαιούμαστε” και αυτό που μας ανήκει.

Ύψιστη και μέγιστη έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας ήταν οι “αγανακτισμένοι” του Συντάγματος, ο λαός αγριεμένος στις πλατείες να “υπόσχεται” κρεμάλες και “ελικόπτερα”. Τίποτα άλλο! Απολύτως τίποτα άλλο!

Η ιδέα της παραγωγικής ανασυγκρότησης σε “πολεμικές συνθήκες” που έπεφτε και ξαναέπεφτε - έστω και περιθωριακά πάντως έπεφτε - άφηνε όλους αυτούς παγερά αδιάφορους όταν δεν την χλεύαζαν γιατί δεν τους γέμιζε το μάτι.

Η ιδέα του να στραφεί ο λαός - ο μόνος λαός της Ευρώπης που εξακολουθεί να έχει τέτοια σχέση με την πρωτογενή παραγωγή (ιδιοκτησία και τεχνογνωσία) σε μεγάλη κλίμακα - μαζικά και “κινηματικά” στη δημιουργία “από τα κάτω” μιας άλλης ζωής, τους ήταν και τους είναι εντελώς ξένη. Ούτε καν τη συζητάνε, ούτε καν την αναφέρουν. Το πρόβλημα γι' αυτούς είναι η εξουσία και μάλιστα στην νομικίστικη, στη λεγκαλιστική εκδοχή της. Αυτά δε τα φύκια τα ονομάζουν “μεταξωτές κορδέλες”, ενδεχομένως και “μεταξωτά βρακιά” για τους “επαναστατικούς κώλους” τους.

Όλη κι όλη η “επαναστατικότητά” τους αυτή είναι! Να πάρουν την εξουσία και να μας σερβίρουν “από τα πάνω” τη λύση που σκεφτήκανε, και το “σχέδιο” που θα υλοποιήσει ο λαός υπό την φωτεινή καθοδήγησή τους - βλέπε, ποδηγέτηση-χειραγώγηση - στις ξοφλημένες πια ιδέες της Νεωτερικότητας που εξακολουθούν γι' αυτούς να φαντάζουν καθρεφτάκια και χάντρες.

Όρκίζονταν λοιπόν, σε αυτό το “επαναστατικό τους όραμα”. Εγγυόνταν και τον “επαναστατικό χαρακτήρα” του και την “επαναστατική εφαρμογή” του! Είχαν βρει τη λύση, έπρεπε να τους ακολουθήσουμε. Όποιος δεν τους ακολουθούσε ήταν προδότης και “μνημονιακός”, κατάπτυστος υπηρέτης του “συστήματος”, ανάξιος της “Βασιλείας των Αντιμνημονιακών”(!) Είπαμε, ο Καλιγούλας αποφασίζει, στη Ρώμη, ποιος είναι προδότης και ποιος όχι!

Όλη αυτή η αυτοπεποίθηση έγινε καπνός άμα τη...εξαφανίσει των τραπεζογραμματίων από τα Κάπιταλ Κοντρόλ και άμα τη εμφανίσει της θαρραλέας αναστροφής του Τσίπρα και της ηγετικής του ομάδας. Αυτή ήταν τελικά η “μητέρα όλων των μαχών”! Κάποιοι είδαν σ' αυτή την αναστροφή μια γενικότερη δυνατότητα ανασύνταξης του μετώπου και κάποιοι είδαν μια ακόμη προδοσία(!) Είπαμε, το μυαλό του Καλιγούλα αποφασίζει τα όρια μεταξύ πατριωτισμού και προδοσίας και το μυαλό αυτό δεν μπορεί να είναι παράλογο(!)

Ούτε στιγμή δεν πτοήθηκαν και ούτε στιγμή δεν τους πέρασε από το μυαλό, τα δυόμιση επόμενα χρόνια, ότι μόλις διέπραξαν ένα μεγάλο λάθος, ίσως μεγαλύτερο από έγκλημα! Γιατί αν ο Τσίπρας πρόδωσε και εφόσον αυτοί τον έφεραν στην κυβέρνηση και κυβερνάει με τις δικές τους “εγγυήσεις”-τρομάρα τους – τότε ευθύνονται εκείνοι και, αν μη τι άλλο, πρέπει να επανεξετάσουν την πολιτική τους θεωρία ή έστω την πολιτική αντίληψη που τους οδήγησε να γίνουν οι αχθοφόροι μιας τέτοιας ...προδοσίας.

Όλα αυτά όμως τους είναι εντελώς ξένα. Ο Καλιγούλας μέσα τους νομίζει ότι έχει βρει τρόπο να πολιτεύεται με το να καταγγέλλει τους ...προδότες. Νομίζουν ότι με το να καταγγείλουν τον προδότη ξεμπέρδεψαν και η ευθύνη ολόκληρη μεταβιβάζεται σ' εκείνον!

Εδώ να μείνουμε λίγο και να πούμε μερικά πράγματα ακόμη.

1. Προδότες υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Από αυτή την παραδοχή όμως προκύπτει το ζήτημα της αντιμετώπισης του φαινομένου της προδοσίας. Το πώς δηλαδή πρέπει να πολιτεύεται κάποια κοινωνία ώστε να μη καθίσταται τρωτή από την προδοσία. Ο εξορκισμός της προδοσίας δεν είναι το φάρμακο για την εξουδετέρωσή της και πολύ περισσότερο δεν είναι επαναστατικότητα.
2. Άλλο προδότης και άλλο προδοσία. Οι ως άνω καταγέλαστοι προδοτοφάγοι νομίζουν ότι εξοντώνοντας τον προδότη, αυτόν που ο Καλιγούλας θεωρεί κάθε φορά προδότη, εξαλείφουν την προδοσία(!) Άλλη μια αντανάκλαση του φασισμού στις γραμμές τους. Όλη η ιστορία του Κόσμου, της Ελλάδας και της Αριστεράς, έδειξε ότι αυτό δεν ισχύει. Ο Καλιγούλας όμως δεν χαμπαριάζει από τέτοια.
3. Ο κάθε προδότης διαφέρει από τον άλλο. Συνεπώς, είναι απαραίτητη η διάκριση και η ανάλογη αντιμετώπιση. Άλλο ο προδότης που δίνει στον εχθρό πληροφορίες εν καιρώ πολέμου και άλλο ο προδότης που πρακτορεύει τις εχθρικές απόψεις στις γραμμές τις δικές μας. (Παραδείγματα λέμε). Μερικοί απ' αυτούς δε, είτε μπορούν να μεταστραφούν και να εξιλεωθούν είτε μπορούν ν' αξιοποιηθούν σε αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη των σχεδίων τους.
4. Ο κάθε προδότης διαφέρει από τον άλλο και ως προς τα κίνητρα της προδοσίας. Αν για παράδειγμα είναι το χρήμα, εύκολα ο προδότης εξουδετερώνεται. Αν είναι όμως η βλακεία τότε υπάρχουν επιπλέον δυσκολίες. Θέλω να πω ότι, το μέγιστο κακό δεν είναι καν ο προδότης. Είναι ο βλάκας. Και δεν μπορούμε να εξολοθρεύσουμε όλους τους βλάκες(!)
5. Ποτέ δεν αρκεί η προδοσία, πολύ περισσότερο μερικοί προδότες, για να ηττηθεί μια κοινωνία. Χρειάζεται και η κοινωνία να επιδοθεί σε εμφυλίους “αγώνες”και ο πιο κατάλληλος και...σύντομος τρόπος για να φτάσει σ' αυτούς είναι να λέει ο ένας Καλιγούλας τον άλλον Καλιγούλα προδότη! Θα μπορούσε κανείς να διατυπώσει και το ανάλογο θεώρημα: Η μόνη προδοσία που απειλεί την κοινωνία είναι η προδοτολογία! Ας το ονομάσουμε “Το Θεώρημα του Καλιγούλα”!
6. Η προδοτολογία είναι μορφή κοινωνικού λιντσαρίσματος. Είναι η κορυφαία στιγμή του θυσιαστικού μηχανισμού, της μιμητικής βίας. Αποπέμποντας τον εκάστοτε προδότη, εκτός του ότι δεν αποπέμπεται η προδοσία, η επικρατούσα φατρία της κοινωνίας δημιουργεί όλες τις προϋποθέσεις για την επανάκαμψή του “εν ετέρα μορφή”. Και επ' αυτού, ο Κόσμος, η Ελλάδα και η Αριστερά έχει άπειρα παραδείγματα. Κι εμείς έχουμε γράψει κάμποσα. Ο Καλιγούλας μόνο δεν σκαμπάζει γρι.
7. Διαμορφώνοντας κλίμα λιντσαρίσματος, οι προδοτοφάγοι, διευκολύνουν, για να μη πω και οπλίζουν, το χέρι του φονιά. Όλο και κάποιος, διαπνεόμενος από την “ιερή οργή” του Καλιγούλα, θα βρεθεί να κάνει τη “δουλειά”. Παλιότερα τη δουλειά την κάνανε κάποια “κίτρινα” ΜΜΕ. Στήνανε δίκες και εξέδιδαν ετυμηγορίες. Τώρα όλα έχουν...ψηφιοποιηθεί(!) Και μάλιστα τζάμπα, χωρίς κόστος. Στο φέις μπουκ, πίσω από ψεύτικα προφίλ και πρόσωπα! Αν λοιπόν υπάρχουν στοιχεία για προδότες, τότε να τα πάτε στον εισαγγελέα και όχι στο....σμαρτ φον(!)
8. Ο προδότης γίνεται επικίνδυνος μόνο όταν η κοινωνία διαθέτει ρήγματα και τρωτά σημεία. Αυτά αξιοποιεί, αυτά διευρύνει και αυτά είναι απαραίτητα στον εχθρό. Επομένως η λύση δεν βρίσκεται μόνο στην εξουδετέρωση αυτού καθ' αυτού του προδότη και της προδοσίας. Βρίσκεται, κυρίως, στο κλείσιμο των ρηγμάτων, στην ανύψωση της κοινωνίας σε ένα ανώτερο επίπεδο όπου, ακόμα κι αν προδίδει ο προδότης δεν μπορεί να βλάψει καίρια τα σχέδια και την έκβαση της μάχης. Η νίκη επιτυγχάνεται παρά και ενάντια στην προδοσία. Έτσι κινείται η ιστορία και επ' αυτού υπάρχουν πολλά παραδείγματα. Ο Καλιγούλας μόνο, ξεδιάντροπα, τα αγνοεί!
9. Η προδοσία ποτέ δεν ισοκατανέμεται στην κοινωνία. Αλλού ενδημεί περισσότερο και αλλού λιγότερο. Εκεί που κάποια στιγμή ενδημεί περισσότερο ενδεχομένως παρασύρει, λόγω του μιμητισμού, και αφελείς ανθρώπους σε εγκληματικά λάθη. Ή περιπλέκεται με άλλα πάθη και αντιθέσεις, σε προσωπικό και οικογενειακό επίπεδο. Εκεί τι κάνουμε; Γενοκτονία προκειμένου να τιμωρήσουμε τους προδότες, όπως προτείνει αμέσως και εμμέσως ο Καλιγούλας; Πάντα υπάρχει τρόπος εξιλέωσης και προϋπόθεση αυτής είναι η μετά-νοια. Όχι η παράνοια! Είπαμε και παραπάνω ότι, όταν αποπέμπεται “κάτι” από την πόρτα επανέρχεται από το παράθυρο. Γι' αυτό οι εκτελεσμένοι προδότες “εγέρθηκαν” και χρόνια μετά εκτελούσαν τους εκτελεστές τους. Εδώ μας είναι άκρως απαραίτητο το παράδειγμα του Χριστού και του Ιούδα. Ότι δεν είναι η Ορθοδοξία ένα πολιτικό εργαλείο στα χέρια της “Δεξιάς του Κυρίου” αλλά μια διδαχή για να λύνουμε τα καίρια και τα μέγιστα της κοινωνικής και ατομικής μας ζωής.
10. Γιατί όμως ο Καλιγούλας φοβάται τόσο πολύ την προδοσία; Μα γιατί είναι γυμνός και ξεβράκωτος! Όταν μια κοινωνία είναι συγκροτημένη και ισχυρή, όταν πατάει γερά στα πόδια της και έχει το μυαλό στο κεφάλι της και το χέρι στην καρδιά της τότε είναι εκείνη που στέλνει πράκτορες δικούς της στις γραμμές του εχθρού και όχι το αντίστροφο. Επομένως, κάθε προδοτολογία συνδυασμένη με την ηττοπάθεια - ότι είμαστε έρμαια πρακτόρων και προδοτών - δεν είναι κάποια “ηρωική” εκρίζωση του κακού αλλά το ακριβώς αντίθετο: είναι το εκκολαπτήριο και το φυτώριο της προδοσίας.

Πόρισμα 1: Με τα κριτήρια του Καλιγούλα, προδότης είναι ο Καλιγούλας!

Πόρισμα 2: Το κυνήγι προδοτών: υπεραναπλήρωση του προδότη!

Πόρισμα 3: Η πάλη κατά του εθνομηδενισμού: πρόσχημα για την προδοσία!

Συνεχίζεται...