Αυτόγραφος χαιρετισμός του Νικηφόρου και το ιστορικό της μάχης
Στο εκτεταμένο αφιέρωμα των προηγουμένων ημερών για τη Μάχη της Πύλης και στα σχετικά με αυτήν γεγονότα, αναφέρθηκε πολλές φορές το 5 ανεξάρτητο τάγμα Παρνασσίδας. Τέσσερις λόχοι του πήραν μέρος στην τριήμερη μάχη και μετά αναχώρησαν για τα μέρη τους. Είναι οι θρυλικοί "Νικηφοραίοι", από το όνομα του αρχηγού τους Νικηφόρου-Δημήτρη Δημητρίου, ανθυπίλαρχου του ΕΣ και πρώτου μόνιμου αξιωματικού του ΕΛΑΣ.
Πολλά έχουν γραφεί για αυτούς τους τρομερούς μαχητές. Τα σπουδαιότερα αξιώθηκε να τα γράψει ο ίδιος ο Νικηφόρος. Πρόσφατα το τρίτομο βιβλίο του Αντάρτης στα βουνά της Ρούμελης επανεκδόθηκε και μπορεί πλέον ο καθένας να το απολαύσει έχοντάς το στη βιβλιοθήκη του, δίπλα στον Μακρυγιάννη και σε μερικά ακόμα "ευαγγέλια" του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των Ελλήνων.
Το μόνο που θα προσθέσω εδώ είναι μια επισήμανση για να φιλοτιμηθούν οι Έλληνες.
Ο Νικηφόρος έχει γεννηθεί το 1921. Είναι δηλαδή, είκοσι χρονών το 1941. Όλα του τα πολεμικά κατορθώματα τα κάνει μέχρι την ηλικία των είκοσι τριών χρονών!!! Αυτό και μόνο να σκεφτεί κανείς φτάνει. Πού τη βρήκε αυτό το νέο παλληκάρι μέσα στα τόσα άλλα και μέσα σε τόσους άλλους αξιωματικούς, αυτή τη φλόγα, αυτή τη φρόνηση, αυτό το σθένος για να ξεκινήσει ένα νέο γύρο εκεί που όλα φαίνονταν χαμένα στα ερείπια; Η απάντηση βρίσκεται μέσα στα γραπτά του. Δεν θα επιχειρήσω να τον ερμηνεύσω.
Κάνω λόγο για σθένος και όχι για δύναμη. Είναι σκόπιμη η διάκριση. Δύναμη ο Νικηφόρος δεν έχει, τουλάχιστον εκείνες τις στιγμές που βγαίνει στο βουνό, εννοώ την πρώτη και τη δεύτερη όπου και πλέον η προσπάθεια καρποφορεί.
Δεν έχει δύναμη, έχει όμως σθένος. Οι σοφοί μας λένε πως "σθένος είναι να μη διαλύεται το άτομο όταν χάνει τη δύναμή του". Κι αυτό ακριβώς μας δείχνουν ο Νικηφόρος κι οι Νικηφοραίοι του. Πώς να παραμένουμε άτομα και παραπέρα να γινόμαστε πρόσωπα... "έχω πρόσωπο στην κοινωνία", λέμε...όταν έχουμε χάσει τη δύναμή μας! Για να το καταλάβετε καλύτερα αυτό δώστε σημασία στις σελίδες εκείνες που περιγράφει την κατάσταση του λαού καθώς το μέτωπο της Αλβανίας έχει καταρρεύσει και οι ένδοξοι νικητές των Ιταλών "κατέρχονται" ρακένδυτοι και πεινασμένοι στα σπίτια τους. Η περιγραφή είναι σπάνια γιατί οι γνώσεις μου δεν μου επιτρέπουν να πω πως είναι η μοναδική! Είναι η "κατάσταση μηδέν" πολύ αδρά "ζωγραφισμένη".
Μέσα απ' αυτή την "κατάσταση μηδέν" γεννήθηκαν όλα. Κι άλλοι γενήκανε θεοί κι άλλοι δούλοι. Θεοί, γιατί ξεπέρασαν τον εαυτό τους, κερδίζοντάς τον κι αυτό στο τέλος...."βρήκα τον εαυτό μου", λέμε...Δούλοι, γιατί προσπαθώντας να σώσουν τον εαυτό τους τον έχασαν...όταν έχασαν τη δύναμή τους κι ανήμποροι βρέθηκαν ενώπιον των κατακτητών, διαλυμένοι, α-σθενείς, κοίταξαν να σώσουν ό,τι μπορούσαν κάνοντας το ένα λάθος πάνω στο άλλο. Πού να φανταζόντουσαν, θα μου πείτε, πως η 8η ομάδα του Παρνασσού και μερικές ακόμη λίγο πιο κάτω και λίγο πιο πάνω, θα γίνονταν σε μερικούς μήνες στρατός που θα πολεμούσε ΠΑΝΤΟΥ όπου υπήρχαν κατακτητές....
Στην παρούσα ανάρτηση: Ο αυτόγραφος χαιρετισμός του Νικηφόρου στα αποκαλυπτήρια του μνημείου της Μάχης της Παύλιανης με τους Ιταλούς στις 3 Ιουνίου του 1943. Τα αποκαλυπτήρια έγινα στις 5 Ιουνίου του 1988. Μαζί κι ένα φυλλάδιο για τη μάχη που τυπώθηκε τότε από τους Παυλιανιώτες.
Άμποτες να αξιωθεί αυτή η σελίδα να γράψει κάτι και τους "παγωμένους νεκρούς αντάρτες" της Αγίας Τριάδας, μεταξύ Κουκουβίστας και Παύλιανης.
Στους φίλους που φρόντισαν να έρθουν στα χέρια αυτά τα δύο ντοκουμέντα, ένα μεγάλο "ευχαριστώ".
