Αφιερώνεται σε όσου φοβούνται
πως ο αφελληνισμός θα έρθει
από τους μετανάστες
«Όλη την περιοχή του
Νομού μας χαρακτηρίζει μια τρομοκρατία
που ξέσπασε πρώτα στη Λειβαδιά κατά την
εποχή της συνθηκολόγησης της Ιταλίας
και εκδηλώθηκε με τις κρεμάλες και τους
τουφεκισμούς, απλώθηκε σ΄όλη την ύπαιθρο
του Σ(βουλίου) Ν(ομού) Λειβαδιάς με τη
μορφή συλλήψεων (Αράχωβα κ.λ.π.), ομηρίας,
λεηλασίας και εγκαθιδρύσεως στα
περισσότερα χωριά Γερμανικών φρουραρχείων
και έφτασε στη σύλληψη των 300 του
Ιανουαρίου και τον τουφεκισμό των 50 στη
Βρεσταμίτα, παράλληλα δε με το κάψιμο
πολλών χωριών στην περίοδο και πριν των
εκκαθαριστικών επιχειρήσεων σε όλη τη
Βοιωτία (Θήβα -Λειβαδιά). Τελευταία
εκδηλώνεται στη περιφέρεια της Θήβας
με την εμφάνιση των ταγμ. ασφαλείας του
Ράλλη με τη σύλληψη των ανδρών στο
Σχηματάρι, στο Κριεκούκι κ.α. Με τη
σύλληψη πολλών στελεχών στη Θήβα μέσα.
Συμπληρώνεται δε με την απειλή του Ράλλη
να κάψη όλες τις συνοικίες της Λειβαδιάς
και ν' αφήσει το κέντρο για να στεγαστούν οι
Γερμανοτσολιάδες που θα στείλει στη
πόλη μετά την Εύβοια....»
Πρόκειται για ένα σπάνιο και πολύ σημαντικό ντοκουμέντο της ΕΠΟΝ του νομού Βοιωτίας. Είναι γραμμένο με μελάνι σε τέσσερις σελίδες, οι τρεις πυκνογραμμένες και η τελευταία μισή. Βρίσκεται στο αρχείο της ΕΠΟΝ, στα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας. Υπογράφεται από τον "Λυκούργο", μέλος του Σ. Π. Στερεάς. Μερικούς μήνες μετά, Σεπτέμβριο του 1944, το τεκμήριο ΣΤ/213 του ΑΣΚΙ "Φωνή των Νέων" αναγγέλλει τον θάνατο "Λυκούργου" στο Αγρίνιο.
Αρχές Μαρτίου 1944, η ΕΠΟΝ Βοιωτίας, παρά την άγρια τρομοκρατία, έχει πέντε χιλιάδες (5.000) μέλη, από 2.500 σε κάθε περιοχή, Θήβας και Λειβαδιάς. Ακόμα έχει από μια υποδειγματική ομάδα σε κάθε τάγμα (1ο,2ο,3ο) του 34ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ.
Οι αναφορά στις πρώτες κιόλας γραμμές, για τη σύλληψη των ανδρών στο Σχηματάρι, έχει σχέση με τις συλλήψεις που διενήργησαν τα Τάγματα Ασφαλείας στις 10 Φεβρουαρίου 1944 και στις άγριες μέρες που ακολούθησαν τη νίλα του λόχου των τσολιάδων στο Κλειδί. Στις συλλήψεις της 10ης Φεβρουαρίου περιλαμβάνεται όλη η οικογένεια του Γιάννη Τζαβέλλα και ο ράφτης Χρήστος Μπαρώνης. Και η μεν λοιπή οικογένεια Τζαβέλλα αφέθηκε ελεύθερη ο Γιάννης Τζαβέλλας(1892-1976) και ο Χρήστος Μπαρώνης μεταφέρθηκαν πρώτα στο Γουδή (10/2έως 2/3/44) μετά στο Χαϊδάρι(2/3/έως 22/8/44) και μετά στα στρατόπεδα Μίστερ(25/8 έως 25/1/45) και Ράιν ( 25/1 έως 25/4/45) της Γερμανίας. Ο πρώτος απελευθερώθηκε από τους Αμερικανούς στις 4 Απριλίου '45 επέστρεψε στην Ελλάδα στις 10 Σεπτεμβρίου. Ο δεύτερος έμεινε εκεί χωρίς να μάθουμε ποτέ την ιστορία του.
Απαριθμώντας, στην τελευταία σελίδα, τις πολιτιστικές εκδηλώσεις τις οποίες διοργάνωσε η ΕΠΟΝ στην περιοχή αναφέρει θεατρικές παραστάσεις: δύο στη Λειβαδιά, μία στη Θήβα, δύο στο Κριεκούκι, μία στο Σχηματάρι και δυο στο Καπαρέλι. Πράγματι στο Σχηματάρι η παράσταση έλαβε χώρα στο παλιό μαγαζί του Μπάρμπα-Σωτήρη του Μαρίνου. Κυριολεκτικά κάτω από τη μύτη των Γερμανών και των συν αυτοίς. Οι παλαιότεροι θα το θυμούνται σαν μαγειρείο. Τώρα πια έχει γκρεμιστεί και ανοικοδομηθεί σε καταστήματα και οικίες (Κουκούλεζα 35). Το έργο που παρουσιάσανε τα ηρωικά παιδιά του χωριού ήταν "ο νευρικός κύριος" γνωστό και ως "η τσάντα και το τσαντάκι", του Δημήτρη Ψαθά.
Χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό που έκλεισε την παράσταση....
Στην αγωνιώδη προειδοποίηση "έρχονται..." έπρεπε να κρύψουν την ελληνική σημαία!!! Την πήρε, λοιπόν, η πρωταγωνίστρια, η μακαρίτισσα Κατίνα Σιμηστήρα και την τύλιξε γύρω από τη μέση της, έριξε πάνω τη φούστα της και τη φυγάδευσε....
