Αυτές τις μέρες έπιασα να διαβάσω ξανά, μετά από είκοσι σωστά χρόνια, το Ορθοδοξία και Δύση στη νεώτερη Ελλάδα, του Χρήστου Γιανναρά, (εκδ. Δόμος). Μου είχε κάνει από τότε μεγάλη εντύπωση και είχα προβεί σε εκτεταμένες σημειώσεις και σχολιασμούς τους οποίους εξακολουθώ να βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέροντες δεδομένου του πρώιμου των διαβασμάτων μου και των επεξεργασιών μου γύρω από αυτό που σήμερα λέμε "οντολογία του Προσώπου". Θα τους παρουσιάσω, ελπίζω, κάποια στιγμή, κι αυτούς μαζί με τόσα άλλα.
Γενικά μιλώντας, τότε, έκλεισα το βιβλίο με την πικρία...
«πόσο πιο πλούσιο και πιο σπουδαίο, θα ήταν το αντιιμπεριαλιστικό μας κίνημα αν η Αριστερά είχε ενσωματώσει στους αγώνες της όλα αυτά που υπέστη Λαός και Εκκλησία, από τους Βαυαρούς και γενικά τους Δυτικούς, στη διάρκεια πέντε αιώνων!»
Σήμερα όμως αναρτώ μερικές σελίδες για το πως έγινε "αυτοκέφαλη" η Εκκλησία της Ελλάδας και από ποιες δυνάμεις μεθοδεύτηκε αυτή η κίνηση.
Κι αυτό γιατί σήμερα, στην πιο κρίσιμη στιγμή όπου "παίζεται" η συμμαχία των δυνάμεων εκείνων που θέλουν μιαν άλλη Ελλάδα πραγματικά ανεξάρτητη από τη Δύση, με την Εκκλησία και την Ορθόδοξη Παράδοση, θεωρώ ότι πρέπει να φανεί εναργέστατα από πού προέρχονται τα διάφορα "επιχειρήματα" ενάντια στην Εκκλησία που τάχα έχει αλλοτριώσει το κράτος.
Εδώ θα βρει κανείς ποιος αλλοτρίωσε ποιον, ποιος λεηλάτησε ποιον, ποιος καπηλεύτηκε ποιον, ποιος ποδηγέτησε ποιον. Θα βρει επίσης ποιος σιδηρούς βραχίωνας επέβαλε όλα αυτά. Θα βρει και ποιων ιδέες και ιδεολογήματα "νομιμοποίησαν" όλα αυτά τα αίσχη για να φτάσουμε σήμερα στην πλήρη αντιστροφή οπού ακόμη και τίμιοι άνθρωποι θεωρούν ότι το θύμα είναι το κράτος (το έκπαλαι Γερμανοτσολιάδικο) και ο θύτης είναι η Εκκλησία(!)
Διαβάζοντας αυτές τις λίγες σελίδες, όποιος εξακολουθεί και είναι τίμιος, αντιιμπεριαλιστής και Αριστερός, θα διαπιστώσει πόσο ίδια είναι τα "επιχειρήματά" του κατά της Εκκλησίας με αυτά των Βαυαρών, πόσο "Βα(ρ)βαρός" τείνει να γίνει - αν δεν είναι ήδη- και νομίζω ότι θα συμφωνήσει μαζί μου...
«πόσο πιο πλούσιο και πιο σπουδαίο, θα ήταν το αντιιμπεριαλιστικό μας κίνημα αν η Αριστερά είχε ενσωματώσει στους αγώνες της όλα αυτά που υπέστη Λαός και Εκκλησία, από τους Βαυαρούς και γενικά τους Δυτικούς, στη διάρκεια πέντε αιώνων!»
Αλλιώς ας αποδείξει ότι ο Γιανναράς έχει άδικο. Πράγμα που δεν του το συνιστώ. Με τον Γιανναρά "έχω ντουφέκι" από το 2008. Λόγω των πολιτικών του απόψεων, κυρίως όμως για το απαξιωτικό και επιθετικό ύφος του κατά πάντων. Αλλά δεν μπορώ, ταυτόχρονα, να μην διακηρύσσω τη σπουδαιότητα του θεωρητικού του έργου. Μεγάλο αγκωνάρι σ' αυτό το έργο είναι το εν λόγω βιβλίο.
