Το Κοινό των Σιφνίων

Μικρή ιστορική παρουσίαση - Σύγκριση: Σε τι διαφέρουν τα  Κοινά από τους Δήμους 

Η σφραγίδα του Κοινού των Σιφνίων
Από τα «Σιφνιακά» και το αρχείο του Σίμου Μιλτ. Συμεωνίδη

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Σε προηγούμενα κείμενα είπαμε για την, επί πολλούς και δύσκολους αιώνες, πολυάνθρωπη Σίφνο. Είπαμε για την ευταξία της, την νοικοκυροσύνη της, το κάλλος της και την ευπρέπεια σε καιρούς που όλα, στην πάλαι ποτέ Οικουμένη της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, κατέρρεαν και διαγουμίζονταν, από τους Οθωμανούς αλλά και τις πόλεις της Ιταλίας, ενώ, ταυτόχρονα, γίνονταν το «μήλο της Έριδος» ανάμεσα σ' αυτές τις δυνάμεις. Κυρίως μεταξύ των Οθωμανών και της Βενετίας.

Θέλαμε να σπείρουμε τον «κόκκο σινάπεως» ώστε, ο αναγνώστης κάποια στιγμή να διερωτηθεί: «Μα πώς; Από ποιους οργανώθηκε μια τέτοια κοινωνία; Ποιοι ήταν εκείνοι και πώς συντηρούσαν μια τέτοια κοινωνία πολυάνθρωπη, επί τόσους αιώνες, οδηγώντας την, ακμάζουσα, στο κατώφλι της Επανάστασης του 1821, παίρνοντας μέρος σ' αυτή; Ποιο ήταν το υποκείμενο της ειρηνικής, άμα και επικής, αυτής «καθόδου» από τα «υψίπεδα» της Λατινοκρατίας και της Τουρκοκρατίας στις παρυφές της βιομηχανικής επανάστασης, στην αποδόμηση και τελικά στην παρακμή;» 

Αν και κάναμε κάποιες νύξεις αναφερόμενοι στον όρο«Κοινό των Σιφνίων», άγνωστο και ακατανόητο εν πολλοίς στο σημερινό πολίτη, επικεντρωθήκαμε στις ενέργειές του ως υποκειμένου, προσπαθήσαμε να το αντιληφθούμε μέσα από τα αποτελέσματα της ύπαρξής του, μέσα απ' ο,τι έχει διασωθεί ως τις μέρες μας και μας παραξενίζει, αλλά και μας φιλοξενεί, εμάς τους ξένους, τους ξενωθέντες, εκ βρέφους, από τον Κόσμο.

Χρησιμοποιήσαμε την έννοια της μεταφυσικής οντότητας για τη Σίφνο, παραξενίζοντας ίσως κι εμείς με τη σειρά μας πολλούς, και επιμείναμε στο ακατανόητο της ουσίας αυτής της μεταφυσικής οντότητας. Είπαμε ότι πρόκειται για κάτι υλικό, μαζί και άυλο, για κάτι ρητό μαζί και άρρητο. Για κάτι που σωστότερο είναι να το πούμε μυστήριο του Ελληνικού Κοινοτισμού.

Στο σημερινό και στο επόμενο κείμενο, θα πούμε για το «υλικό» και το ρητό μέρος αυτής της ουσίας, αυτής της Μετα-φυσικής Οντότητας της Σίφνου. Θα φτάσουμε κοντά στη μεθόριο Κτιστού και Ακτίστου, λίγο πριν την Άνω Πόλη των Σιφνίων, αφού διέλθουμε από την ώδε μένουσα πόλιν, ήν γαρ έχουμε, και της οποίας τα κράσπεδα κάπως ψηλαφήζουμε. Ότι, κυριολεκτικώς, «οὐ δύναται κρυβῆναι ἐπάνω ὄρους κειμένη».

Σήμερα θα πούμε μερικά πράγματα ακόμα για το Κοινό των Σιφνίων!

Στοιχεία για τη γενική διοίκηση της Σίφνου επί Τουρκοκρατίας από την ιστορική έρευνα του Σίμου Μιλτ. Συμεωνίδη.

Από το 1537 η Σίφνος ανήκει στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, στο εγιαλέτι της Άσπρης Θάλασσας. Επί του γνωστότερου σε μας Σουλτάνου, του Σουλεϊμάν του Νομοθέτη [1520-1566], η δυναστεία των Γοζαδίνων [«λατίνων μπέηδων» έκτοτε και για 80 χρόνια] ήρθε σε συμφωνία με τον Μπαρμπαρόσσα, τον Καπουδάν Πασά, και εξασφάλισε την συνέχειά της παραμένουσα φόρου υποτελής στην Πύλη.

Από το 1537 έως το 1540 μαίνεται ο Τρίτος ΒενετοΤουρκικός Πόλεμος για την κατάκτηση των Κυκλάδων και κάποιων οχυρών πόλεων του Μοριά.

Το 1563, επί του Σουλεϊμάν ακόμη, έχουμε τις πρώτες πληροφορίες, σε τεκμήρια, για την ύπαρξη αυτοδιοίκησης με επικεφαλής δύο Έλληνες επιτρόπους. Ταυτόχρονα η Σίφνος υπάγεται απ' ευθείας στο Σουλτάνο, ενώ εκκλησιαστικά αποτελεί Πατριαρχική εξαρχία. Υπάγεται δηλαδή και εκκλησιαστικά στην Κωνσταντινούπολη και στον Πατριάρχη. Μπορεί να φανταστεί κανείς τι σημαίνει αυτό, και πόσο πιο «κοντά» στην πρωτεύουσα του Κράτους ήταν η Σίφνος απ' ότι π.χ., η Αθήνα. [Η οποία ας σημειωθεί ότι είχε, τότε, πληθυσμό παραπλήσιο, αν όχι μικρότερο της Σίφνου!]

Από το 1570 έως το 1573, λαμβάνει χώρα ο Τέταρτος ΒενετοΤουρκικός Πόλεμος, πιο νότια και ανατολικά όμως, και σαν αποτέλεσμα έχει την κατάληψη της Κύπρου. Το δε 1571 διεξάγεται η ξακουστή Ναυμαχία της Ναυπάκτου όπου, η μεγάλη ήττα των Τούρκων τους επιτρέπει να εδραιώσουν την κυριαρχία τους στην Ανατολή αφού πια η επέκταση στη Δύση είναι αδύνατη.

Από το 1566, έτος του θανάτου του Σουλεϊμάν και της διαδοχής τους από τον Σελίμ Β' «του Μέθυσου»[1566-1574], και για δεκαπέντε χρόνια, μέχρι το 1571, υπάρχει ένα διάλειμμα στη διοίκηση των Γοζαδίνων όπου, στη Σίφνο και σε άλλα νησιά, στήνει τη δική του «επικράτεια» ο Ιωσήφ Νάζης, Εβραίος ευνοούμενος του Σουλτάνου. Διοικούσε από την Πόλη, μέσω του τοποτηρητή του ισπανοεβραίου Φραγκίσκου Κορονέλλου.

Από το 1571 επανέρχονται οι Γοζαδίνοι μέχρι να εκδιωχθούν οριστικά το 1617. Από κει και ύστερα αρχίζει η περιοδική εμφάνιση του Καπουδάν Πασά για την είσπραξη φόρων, από τη Σίφνο και τα άλλα νησιά.

Στον Μεγάλο Κρητικό Πόλεμο, από το 1645 έως το 1669 δεν υπάρχουν αναφορές για την ύπαρξη Τούρκων υπαλλήλων στο νησί. Αντίθετα, οι δυο στόλοι απαιτούν για λογαριασμό τους φόρους. Διπλή φορολογία δηλαδή για τους κατοίκους. Από την άλλη μεριά, ενισχύεται η τάση για αυτοδιοίηση των Σιφνίων, αποκτούν πείρα και αυτοπεποίθηση.

Μετά την κατάληψη της Κρήτης (1669) η παρουσία των Τούρκων πυκνώνει μέχρι το 1672. Κυρίως για την είσπραξη φόρων και αναπροσαρμογή των φορολογικών καταστίχων.

Για άλλα πέντε χρόνια, από το 1684 έως το 1699, στη διάρκεια του Έκτου ΒενετοΤουρκικού πολέμου, και πάλι αποσύρονται οι Τούρκοι από το νησί, για να εμφανιστεί ο Καπουδάν Πασάς το 1723, συλλέγοντας φόρους.

Από το 1723 και μέχρι το 1821 δεν υπάρχουν αναφορές παρουσίας Τούρκων στη Σίφνο.

Επί τρία-τέσσερα χρόνια δε, από το 1771 μέχρι το 1774, υπάρχει και ένα ...διάλειμμα Ρωσοκρατίας.

Αυτοδιοικητικά προνόμια από το 1580, με φιρμάνια του Σουλτάνου Μουράτ Γ'

Όπως βλέπουμε και από την απλή παράθεση των ιστορικών στοιχείων γύρω από τα γεγονότα, τα τοπικά της Σίφνου και των Κυκλάδων αλλά και τα γενικότερα, βγαίνει το συμπέρασμα ότι ένας πληθυσμός που κυμαίνεται από τις 3.000 μέχρι τις 7.000, δεν μπορεί να κυβερνηθεί και να προκόψει περιμένοντας από έξω την βοήθεια` από κάποιους άλλους να βάλουν, ή να επιβάλλουν, την τάξη και την ευνομία.

Ο καθένας μπορεί να καταλάβει ότι, «κάτι» κάνουν οι ίδιοι για να αυτοδιοικηθούν και να αυτοκυβερνηθούν μέσα στο χάος της Ανατολικής Μεσογείου αυτών των τεσσάρων αιώνων και των ανακατατάξεων που περιέχουν.

Ο μεγάλος ερευνητής της ιστορίας της Σίφνου, Σίμος Μ. Συμεωνίδηςⁱ, μάς δίνει ακόμα περισσότερες πληροφορίες.

Από το 1580, και επί Σουλτάνου Μουράτ Γ' [1574-1595], εγγονού του Σουλεϊμάν, έχουν παραχωρηθεί στη Σίφνο προνόμια αυτοδιοίκησης και συγκεκριμένα:

α) Ελεύθερη άσκηση της λατρείας και των εθίμων.

β) Εξασφάλιση της τιμής και της αξιοπρέπειας.

γ) Διάθεση της περιουσίας με διαθήκη και αναγνώριση της εγκυρότητας των δικαιοπρακτικών εγγράφων.

δ) Απαλλαγή αριθμού προϊόντων από φόρους.

ε) Διευθέτηση διαφορών «από ανθρώπους ειδικούς των....κατά τις συνήθειές των εις εκείνα που ήθελαν να κάμουν να μη μπορούν οι κριτάδες να τους εμποδίσουν, αλλά να στέργουν και να τα βεβαιώνουν».

στ) Καταβολή της «δεκάτης» πάνω στις σοδειές και του κεφαλοχάρατζου.

ζ) Σε περίπτωση παρεκτροπής των τουρκικών οργάνων να μπορούν να διαμαρτυρηθούν στην Κωνσταντινούπολη.

Βλέπουμε, δηλαδή, ότι από πολύ «νωρίς», ο Σουλτάνος αναγκάζεται να νομιμοποιήσει αυτό που εκ των πραγμάτων υπάρχει και έχει από το παρελθόν κληροδοτηθεί.

Η Συγκρότηση των οργάνων του Κοινού των Σιφνίων

Την ίδια εποχή συγκροτούνται τα όργανα, συμπληρώνονται, εξελίσσονται και τελικά απαντούν στις ανάγκες τις εύρωστης κοινωνίας του νησιού.

Στην αρχή, μας λέει ο Σ.Μ. Συμεωνίδης, οι Σύμβουλοι επιλέγονταν από τους Γοζαδίνους. Μετά, όμως, από το 1580 εμφανίζεται εκλεκτορικό σώμα που εκλέγει Επιτρόπους! Στην αρχή έχουν συμβουλευτικό ρόλο, μετά όμως αποκτούν δικαίωμα αποφάσεων.

Από το 1610 εμφανίζεται, δίπλα στους Επιτρόπους, Συμβούλιο διακεκριμένων πολιτών σε ρόλο συμβουλευτικό: η Δημογεροντία ή οι Προεστοί. Και κάπου εκεί στον 17ο αιώνα, διαμορφώνεται όλη η δομή του Κοινού, ήτοι:

α) Η Γενική Συνέλευση

β) Οι Επίτροποι

γ) Συμβούλιο Γερόντων-Προεστών

Το Κοινό έχει την έδρα του στο Κάστρο, «την Πόλη της Σίφνου». Διαθέτει σφραγίδα, είναι χαραγμένη επάνω της η εικόνα της Παναγίας Βρεφοκρατούσας, και διαιρείται σε τρία μέρη για να έχουν τρία άτομα από ένα κομμάτι της.

Διαθέτει υπαλλήλους για διάφορες δουλειές και κάποιο όργανο του νόμου αφού υπάρχει αναφορά για κρατητήριο. Διαθέτει ακόμα και Κτηματολόγιο και μάλιστα είναι δύο ειδών: Το Πολιτικό, όπου καταγράφονται τα κτήματα των πολιτών, και το Εκκλησιαστικό, όπου καταγράφονται τα κτήματα της Εκκλησίας.

Κάποια στιγμή, αργότερα, το Κοινό υποδιαιρείται σε τέσσερα μικρότερα διαμερίσματα.

Οι υπάλληλοί του είναι: α) Χαρατζάρηδες β) Γραφείς γ) Φροντιστές εξόδων δ) Βιγλάτορες ε) Κλητήρες στ) Εκτιμητές ή στιμαριστές ζ) κοινοτικοί απεσταλμένοι η) αντιπρόσωποι στην Κωνσταντινούπολη.

Η Γενική Συνέλευση του Κοινού

Για τις αρμοδιότητές, τη λειτουργία της και τις δικαιοδοσίες δεν υπάρχουν άμεσες πληροφορίες αλλά έμμεσες. Ο λόγος είναι η πλήρης καταστροφή του αρχείου του Κοινού. Ο Σιμεωνίδης μαζεύει ο,τι μπορεί από διάφορα αρχεία, κυρίως του Βατικανού και της Βενετίας. Οι αναφορές αυτών των αρχείων για τις δικαιοδοσίες και τη λειτουργία της Γενικής Συνέλευσης αρχίζουν από το 1621.

Στη Γενική Συνέλευση μετέχουν ο Κλήρος, που είπαμε ότι στη Σίφνο είναι κοντά στις πέντε δεκάδες, οι προεστοί, οι γερόντοι.

Μια φορά το χρόνο συνέρχονται όλοι οι ενήλικοι άρρενες και με απλές διαδικασίες, γρήγορα και εύτακτα εκλέγουν τους Επιτρόπους. Δύο από κάθε χωριό.

Τόπος συνάθροισης είναι κάποια εκκλησία, η αυλή της, ή κάποια λότζα (πύλη θολωτή σαν στοά) του Κάστρου.

Είναι αυτό που είδε ο Γάλλος πρέσβης στην Κωνσταντινούπολη Γκουφιέ κατά την επίσκεψή του στο νησί.

Οι Επίτροποι «μετείχαν κρίσεως και αρχής»! Δηλαδή δεν ασκούσαν μόνο διοικητικά καθήκοντα αλλά έλυναν και διαφορές μεταξύ των κατοίκων και είδαμε ότι αυτό ήταν αναγνωρισμένο από τον Σουλτάνο. Προφανώς θεσμοθετούσαν κιόλας. Παραδόξως, για τις σημερινές αντιλήψεις μας, δεν υπάρχει διάκριση των εξουσιών. Ο λόγος είναι η άμεση δημοκρατία! Διάκριση εξουσιών δεν υπάρχει και στις αρχαίες δημοκρατίες όπως στο Δήμο των Αθηναίων.

Καθήκοντα των Επιτρόπων είναι:

α) Η υγεία των κατοίκων της νήσου, η οποία τότε κινδυνεύει τακτικά από επιδημίες. Σ' αυτά περιλαμβάνονται και οι καραντίνες των πλοίων για τις οποίες υπάρχουν αναφορές.

β) Η παιδεία, για την οποία υπάρχουν πολλά στοιχεία ότι ετύγχανε της φροντίδας μικρών και μεγάλων, σημαντικών και μη, κατοίκων της κοινότητας.

γ) Η οικονομική διοίκηση. Δηλαδή διατιμήσεις προϊόντων, ζητήματα γεωργικά και κτηνοτροφικά, εμπορίου, οικοτεχνίας κλπ. Η ύπαρξη στο νησί τόσων χιλιάδων ανθρώπων σημαίνει έντονη δραστηριότητα σε όλα αυτά τα πεδία της οικονομίας και άρα κανόνες λειτουργίας και ρύθμισης.

δ) Η συντήρηση των οδών και των μονοπατιών. Εκείνων που σήμερα θαυμάζουμε καθώς μας επιτρέπουν να την εξερευνήσουμε απ' άκρου εις άκρον, και τα οποία, έχουν πια σημανθεί πλήρως, αιώνια προικιά του νησιού, μαζί με τα υπόλοιπα.

ε) Η φορολογική διοίκηση. Μπορεί οι φόροι να κανονίζονταν, με παζάρια βέβαια, από τους Τούρκους ή άλλους επικυρίαρχους, το πώς θα κατανεμηθούν, όμως, αυτά τα ποσά ήταν ζήτημα του Κοινού και εκείνο επιμέριζε και προσωποποιούσε τη φορολογική υποχρέωση.

στ) Η σύναψη δανείων για την εξυπηρέτηση κάποιων έργων ή λειτουργιών.

ζ) Η συγκρότηση της Πολιτικής Νομοθεσίας, η οποία, όπως συμπεραίνει σωστά ο Σ.Μ. Συμεωνίδης, δεν μπορεί παρά να υπήρχε αν και δεν έχει βρεθεί ο κώδικάς της. Έχει διασωθεί όμως το κείμενο της Εκκλησιαστικής-Ενοριακής Νομοθεσίας και αυτό είναι αναλυτικό και άκρως λειτουργικό.

Διαφορές “Κοινού ” και “Δήμου”, της τότε αυτοδιοίκησης και της τώρα

Ίσως αυτή η διαφορά των όρων να τα λέει όλα εκ των προτέρων: Ο Κοινό είναι των Σιφνίων, των πολιτών του, των ανθρώπων. Ο Δήμος είναι του τόπου, της περιοχής, της γεωγραφικής έκτασης, ασχέτως αν η Σίφνος, λόγω της έντονης παρουσίας του εν εκλείψει Κοινού της, υπερφαλαγγίζει τη στενότητα του θεσμού εισάγοντας το Ρο του Τόπου και αλλάζοντας άρδην τα νοήματα. Η «έντονη συνείδηση κοινοτικότητας των Σιφνίων», την οποία διαπιστώνει στα ιστορικά τεκμήρια ο Σιμεωνίδης, επιβιώνει, με κάποιο μυστηριακό τρόπο, εδώ περισσότερο από αλλού. Αν και το θέμα είναι τεράστιο και σίγουρα δεν χωράει όχι σε ένα μικρό κείμενο αλλά ούτε σε μεγάλες κοινωνιολογικές μελέτες, εμείς εδώ θα επιχειρήσουμε να θίξουμε απλώς μερικά καίρια στοιχεία του.

Ας τα δούμε όλα αυτά με τη σειρά.

Α) Στο Κοινό η εξουσία δεν έρχεται από το Κράτος τριχοτομημένη για να λάβει, εκ των υστέρων, ένα επίχρισμα δημοκρατικής νομιμοποίησης από την ψήφο του λαού. Έρχεται κατευθείαν από τον λαό, δεν φιλτράρεται ούτε στρεβλώνει στις διάφορες καραμπόλες ανάμεσα στις εξουσίες -νομοθετική, δικαστική, εκτελεστική- για να «κατέβει», να επιπέσει καλύτερα, στα κεφάλια των πολιτών της κάθε κοινότητας, του πραγματικού κυττάρου μέσα στο οποίο ζει ο άνθρωπος. Οι τρεις, διακριτές στην εποχή μας εξουσίες, βρίσκονται εκεί, δίπλα τους, και μάλιστα ασκούνται από τα ίδια όργανα και εκείνους τους ίδιους. Από ανθρώπους που ζουν και υπάρχουν στην ίδια γειτονιά, στην ίδια εκκλησία, στις ίδιες γιορτές και πανηγύρεις, με τους απλούς κατοίκους του νησιού.

Αυτό φαίνεται καλύτερα και στα οικονομικά του Κοινού. Η άντληση πόρων γίνεται επί τόπου, δεν εξαρτάται από την κεντρική εξουσία, με ο,τι αυτό συνεπάγεται σε χρόνο, χρήμα και άλλα τινά. Η κεντρική εξουσία είναι εξαρτημένη από το Κοινό και την καλή λειτουργία του και όχι το αντίθετο. Η κεντρική εξουσία περιμένει τα «άσπρα» από το Κοινό και όχι το Κοινό από την κεντρική εξουσία. Και για να γίνει αυτό, το Κοινό πρέπει να μπορέσει να προκόψει. Έχει εκ της φύσεώς του τη δυνατότητα και την εξουσία να δίνει λύσεις συγκεκριμένες, άμεσες, ευέλικτες, σε ενεστώτα χρόνο. Αν δεν βοηθήσει τον εαυτό του, αν οι άνθρωποί του δεν διαφεντέψουν τον τόπο και τον τρόπο τους, δεν θα τους βοηθήσει κανείς. Αντίθετα, θα υποστούν τιμωρίες, καταστροφές και αδικίες από διάφορους εξωτερικούς παράγοντες [σ' αυτούς περιλαμβάνονται πολλοί, από την οθωμανική διοίκηση μέχρι και τους πειρατές] ενώ στο εσωτερικό η κοινωνία θα διασπαστεί, θα περιπέσει σε αναταραχές και έριδες, οι οποίες, φέρνουν με τη σειρά τους πολλά άλλα δεινά στη συμβίωση τόσων ανθρώπων σε έναν τόσο μικρό χώρο.

Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει στο Δήμο. Σιδεροδένεται από την κεντρική εξουσία για να εξυπηρετήσει τους στόχους της, εκείνη αντλεί από εκεί τα πάντα όσα έχει, και μετά αναμένει απ' αυτή να «κατανοήσει» το δίκιο και τις ανάγκες του και να θεσμοθετήσει «προκρούστειες κλίνες» εκ των υστέρων. Και γι' αυτό, παραδόξως για τον πολίτης του Κοινού που θα ζούσε στο σήμερα, οι βουλευτικές εκλογές είναι πιο σπουδαίες από τις δημοτικές(!)

Β) Η αυτονομία και το αυτοδιοίκητο του Κοινού σφυρηλατείται όχι μόνο στις σχέσεις Κοινότητας-Κεντρικής Εξουσίας αλλά και στις Διεθνείς Σχέσεις. Πράγματι, πρόκειται για διεθνείς σχέσεις του Κοινού και όχι για πολιτιστικές ανταλλαγές και «αδελφοποιήσεις», όπως κάνει σήμερα ο κάθε Δήμος, που σέβεται τον εαυτό του, με δήμους άλλων χωρών. Το Κοινό διαπραγματεύεται ζητήματα με όλες τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής: Την Οθωμανική Αυτοκρατορία, το Βατικανό, τη Βενετία, τη Ρωσία, την Ισπανία... Αυτό σημαίνει ότι έχει πληροφόρηση, γνώσεις, δεξιότητες πολιτικής ευρείας κλίμακας, για να διεκπεραιώνει τις υποθέσεις του με επιτυχία και να κατορθώνει να κρατάει τόσο κόσμο στις ράχες του νησιού επί τόσους αιώνες. Δείτε μόνο τι γίνεται στην Ευρώπη του 17ου αιώνα, τον πιο σημαντικό για τη διαμόρφωση του Κοινού και θα καταλάβετε.

Διαπραγματεύεται, επίσης, με άλλα Κοινά αλλά και με Εκκλησίες και Πατριαρχεία. Στην “αντζέντα” των Επιτρόπων του βρίσκεται μονίμως το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, αλλά και των Ιεροσολύμων και της Αλεξανδρείας [όπου υπάρχει και σημαντική παροικία Σιφνίων], ενώ ο Πανάγιος Τάφος διατηρεί σχολείο στο νησί και το Άγιο Όρος μετόχι. Με άλλα λόγια, το Κοινό έχει λειτουργίες Κράτους, ενώ το Κράτος ΔΕΝ έχει λειτουργίες Κοινού! [Δηλαδή το Κοινό μπορεί να λύσει ένα πρόβλημα στις σχέσεις του με μια μεγάλη δύναμη, πχ, τη Βενετία, αλλά η οθωμανική διοίκηση ΔΕΝ μπορεί να οργανώσει στη Σίφνο την καραντίνα για να προστατευθεί η υγεία του πληθυσμού από τις «εισαγόμενες» ασθένειες]. Το Κοινό ενός μικρού νησιού, ή τόπου, μπορεί να αντικαταστήσει επαρκέστατα το Κράτος ενώ το Κράτος ΔΕΝ μπορεί να υποκαταστήσει το κοινό στην οργάνωση της κοινωνίας, στη συντήρηση και στην αναπαραγωγή της.

Γ) Το Κοινό δεν έχει, τουλάχιστον θεσμοθετημένες και εμφανείς, πολιτικές παρατάξεις-κόμματα. Οι θεσμοθετημένες ως στοιχεία του πολιτικού συστήματος, συσσωματώσεις αυτές, προϊόντα του εξευρωπαϊσμού μας, ο οποίος «πέρασε επιτυχώς Διαφωτισμό» και επιβίωσε, βασίζονται σε αντίστοιχες θεωρίες-ιδεολογίες που υποδεικνύουν μεθοδολογίες παγιωμένες και άκαμπτες στην επίλυση συνεχώς μεταβαλλόμενων, ειδικών και πρωτότυπων καταστάσεων. Το γεγονός αυτό, μαζί με τα συμφέροντα, ταξικά και άλλα, όπως και μαζί με τα ανθρώπινα ατομικά κι αβυσσαλέα πάθη, συσσωματώνονται, με τη σειρά τους, σε ακατάγωνιστα μέτωπα, τα οποία, συνήθως είναι δύο συν ένα τρίτο. Το τρίτο βρίσκεται σε αποπομπή, και τα ιμάτιά του μοιράζονται τα άλλα μέτωπα, τις περισσότερες φορές με σκληρές συγκρούσεις. Λιγότερες φορές «βάλλουν κλήρον».

Δ) Η τεράστια όμως διαφορά, μεταξύ Κοινού και Δήμου, βρίσκεται, τελικά, στον άνθρωπο που διαμορφώνουν οι τρεις «παράξενοι ελκυστές» της ταυτότητας, του είδους, και οι οποίοι αλληλεπιδρούν, περιδινίζονται και συστρέφονται μέσα στις «μικρές», μα τόσο πυκνές, αυτές κοινωνίες: η Πολιτική, η Παιδεία και η Πίστη. Στον ανθρωπολογικό τύπο δηλαδή, του οποίου, το Κοινό είναι υπο-κείμενο αλλά και αντι-κείμενο. Τι άνθρωπο φτιάχνει το Κοινό, και με τι «υλικά». Και τι άνθρωπο και με ποια υλικά, φτιάχνει ο Δήμος. Από τι ανθρώπους φτιάχνεται το Κοινό και από τι ανθρώπους φτιάχνεται ο Δήμος.

Ο άνθρωπος δεν ζει γενικά κι αόριστα σε ένα κράτος. Ζει, πάντα, μέσα σε μια κοινότητα. Ακόμα κι όταν είναι «μη κοινότητα», όπως είναι οι τερατουπόλεις. Πρώτα είναι δημότης και μετά είναι πολίτης, αν θέλουμε να μιλήσουμε σχηματικά και να εγκύψουμε στα φράκταλς της Πολιτείας.

Στο Δήμο, και στο νεωτερικό/βεστφαλιανό κράτος που τον επέβαλε, αυτό αντιστρέφεται. Πρώτα ο άνθρωπος είναι πολίτης της δευτεροβάθμιας πολιτειακής οργάνωσης, του Κράτους, και μετά, κάπου στο περιθώριο, είναι και πολίτης της πρωτοβάθμιας πολιτειακής οργάνωσης, του Δήμου. [Γι' αυτό και δεν έχει σημασία πού ψηφίζει και πού ψηφίζεται! Γι' αυτό και μεταφέρει τόσο εύκολα τα εκλογικά του δικαιώματα όπου θέλει, ενώ οι υποψήφιοι δημοτικοί «άρχοντες» δεν χρειάζεται καν να είναι ψηφοφόροι του δήμου της υποψηφιότητάς τους!] Έχει μια μεγάλη Πατρίδα και κάπου εκεί και μια μικρή. Μικρή όχι μόνο σε μέγεθος αλλά και σε σημασία για την οργάνωση της ζωής του, την παιδεία του, την οικονομική του κατάσταση, την ευημερία του, την προκοπή του. Ο Δήμος είναι μια διοικητική «επαρχία». Συγκροτείται «από τα πάνω». Φτιάχνεται από την μεγάλη Πατρίδα και αλλάζει κάθε λίγο και λιγάκι, κατά το δοκούν εκείνης της πολιτικής παράταξης που την κυβερνάει. Δεν φτιάχνει την μεγάλη Πατρίδα προσερχόμενος μαζί με τις άλλες κοινότητες στη μεγάλη κοινότητα του Έθνους και της Πατρίδας.

[Εδώ χρειάζεται να κάνουμε μια μικρή παρέκβαση-διευκρίνιση: Το ότι τασσόμαστε υπέρ της «μεγέθυνσης» του ρόλου της Μικρής Πατρίδας, υπέρ της πρόταξης αυτής, και της συγκρότησης της Μεγάλης Πατρίδας από τη «σύνοδο», τη «σύναξη», την κοινωνία των Μικρών Πατρίδων, δεν σημαίνει «λιγότερο πατριωτισμό» αλλά μεγαλύτερο. Άλλωστε αυτό είναι από καιρό αποδεδειγμένο, ασχέτως αν δεν το συνειδητοποιούμε. Τέτοιου είδους ήταν ο πατριωτισμός εκείνων που κάνανε την Επανάσταση του '21, αλλά και τα τόσα άλλα επαναστατικά κινήματα κατά των Τούρκων, και των «Ορλωφικών» περιλαμβανομένων. Των «Ορλωφικών» που προηγούνται κατά μια σχεδόν δεκαετία της θεωρούμενη πρώτης επανάστασης, της Αμερικανικής].

Στο Κοινό υπάρχουν όλες οι θεσμίσεις και οι πνευματικές προϋποθέσεις για το ζητούμενο: δημότης και πολίτης να είναι ένα και το αυτό. Έχοντας λειτουργίες Κράτους εν σμικρώ, μικράς κλίμακος, και μπροστά ακριβώς στον πολίτη, απομυθοποιεί το Κράτος, το απλουστεύει, το γειώνει, το εξανθρωπίζει και τελικά το καθιστά μαϊτζέβελο, χρήσιμο και αποδοτικό στην καθημερινή ζωή του. Ο,τι δεν είναι χρήσιμο και εύχρηστο μαραζώνει, ατροφεί και καταργείται. Τελικά το κράτος αυτό δεν είναι και τόσο κράτος. Ένα μέρος του είναι κράτος σε απονέκρωση, στην ψιλή του εκδοχή, και ένα άλλο μέρος του είναι εν εκλείψει και σίγουρα πέραν της θαλάσσης κράτος, «εισαγόμενο», ετερογενές, ετερώνυμο, αλλογενές.

Υπάρχει, όπως θα λέγαμε κάποτε, δυαδική εξουσία. Το ανθρώπινο μέρος της, εκείνο που οργανώνει, τακτοποιεί το χάος της κοινωνίας και φροντίζει για την αναπαραγωγή της είναι το προσιτό, το οικείο στον πολίτη. Σε μια τέτοια κατάσταση, ακόμη και η ταξική πάλη αποκτά άλλη τροπή και διάσταση.

[Κι εδώ πρέπει να κάνουμε μια διευκρίνιση: Ο όρος «δυαδική εξουσία» είναι καίριος και σημαντικός. Εισήχθη τον 20ο αιώνα στην κομμουνιστική θεωρία των επαναστάσεων και είναι ακριβής και τεκμηριωμένος. Η δυαδική εξουσία είναι εκείνο το στοιχείο που ξεχωρίζει την επανάσταση από την «επαναστατική κατάσταση». Μια οποιαδήποτε εξέγερση των μαζών, λέει αυτή η θεωρία, δεν είναι επανάσταση. Επανάσταση υπάρχει όταν αναδύεται μια νέα εξουσία μέσα από τις αναταραχές αυτές και αρχίζει να ανταγωνίζεται την παλιά. Η παλιά που δεν μπορεί πια να κυβερνήσει όπως κυβερνούσε εκτοπίζεται από τη νέα που ασκείται από εκείνους που δεν θέλουν να κυβερνηθούν όπως κυβερνιόντουσαν. Εμείς εδώ θέλουμε να επισημάνουμε ότι, α) αυτή η νέα, η «από τα κάτω», η λαογέννητη εξουσία, διαμορφώνεται από πολύ παλιά, αμέσως σχεδόν μετά την Άλωση της Πόλης, ισχυροποιείται και ανδρώνεται, ριζώνει και ...δενδρώνει, αποπειράται και ανθίσταται, ετοιμάζει την κοινωνία και ετοιμάζεται η ίδια, για την τελική αναμέτρηση. β) η νέα εξουσία, είναι κι αυτή με τη σειρά της δυαδική. [Τα φράκταλς που λέγαμε, η αρχή της αυτοομοιότητας]. Είναι Πολιτική η μια πλευρά της και Εκκλησιαστική-Ενοριακή η άλλη. Ηγείται η Πολιτική πλευρά και εν «συναλληλία» με την Εκκλησιαστική. Και οι δύο μαζί αποπέμπουν την τρίτη, την παλιά και μισητή αλλότρια εξουσία όχι επειδή είναι περιττή μια τρίτη πολιτειακή οργάνωση αλλά γιατί είναι ασύμβατη, εχθρική, με τις άλλες δύο. γ) ακριβώς γιατί είναι τέτοια η φύση, η καταγωγή της και η λειτουργία της νέας εξουσίας, είναι χρήσιμη, εύχρηστη, προσιτή και οικεία στον πολίτη. Την κάνει μια εξουσία που δεν είναι και τόσο εξουσία. Ανεξαρτήτως πώς θα καταλήξει, στη συνέχεια, η επανάσταση -και ξέρουμε πια ότι ΚΑΜΙΑ επανάσταση δεν καταλήγει σ' αυτό που είχε βάλει σκοπό της- στη φάση αυτή της ανόδου της επαναστατικής παλίρροιας, η δυαδική εξουσία έχει το ένα σκέλος της, το νέο, χρήσιμο, εύχρηστο, προσιτό και οικείο στο λαό. Και ίσως να είναι αυτό το στοιχείο που κάνει τους ρομαντικούς επαναστάτες θεωρητικούς να νομίζουν ότι και μετά, όταν έρθουν στην εξουσία, θα διατηρήσουν τα χαρακτηριστικά αυτά. Φευ, ζώντας μακριά από την ελληνική ιδιαιτερότητα και αγνοώντας το τραγικό στοιχείο των ανθρωπίνων, θα τους πάρει μερικούς αιώνες να καταλάβουν τον μύθο του Κάδμου, του δρακοκτόνου ήρωα δηλαδή, όπου, αν και σκοτώνει τον δράκο, απελευθερώνει την πηγή και χτίζει πόλη, αργότερα, και αυτός μεταμορφώνεται σε δράκο, όπως επιτάσσει η «αρχή του μιμητικού ανταγωνισμού» και η εξομοίωση των ανταγωνιζομένων. Δεν καταλαβαίνουν ότι, και η εξουσία εξουσιάζεται! «Άρχεται από τον άρχοντα του Κόσμου τούτου» και όποιος την θέτει στην υπηρεσία του ξεκινάει άρχοντας και καταλήγει αρχόμενος και σκληρά δυναστευόμενος. Ο Φάουστ μάς έχει προϊδεάσει για το πόσο σκληρή είναι αυτού του είδους η εξουσία και η υποταγή σ' αυτήν].

Το απάνθρωπο μέρος της εξουσίας, η βία και η καταπίεση, βρίσκεται πέρα μακριά, έξω από την ώδε μένουσα πόλιν, είναι κάτι άλλο απ' αυτή, κάτι που πρέπει να παραμένει μακριά και να φυλαγόμαστε απ' αυτό. Είναι επικίνδυνο, και στην ισχύ του και στην αδυναμία του. Ούτε από τη βία των άλλων μας προστατεύει αλλού ούτε και το ίδιο διστάζει να εκδηλωθεί βίαια εναντίον μας όταν κρίνει ότι το συμφέρει. Οι όποιες διαπλοκές με τους ντόπιους ισχυρούς δεν είναι εύκολες. Τίποτα δεν διασφαλίζει τους υποτελείς, ακόμη και η απόλυτη υποταγή τους. Κυρίως, όμως, οι διαπλοκές δεν είναι θεσμισμένες, ακόμα κι όταν είναι συνήθεις. Με τον ίδιο τρόπο που συγκροτούνται, με τον ίδιο και καταργούνται. Ο Ρήγας το λέει πολύ ωραία στο Θούριο, από τους πρώτους-πρώτους στίχους του ακόμη, στη δεύτερη δεκάδα:

Βεζύρης, Δραγουμάνος, Ἀφέντης κι΄ ἂν σταθῆς,
Ὁ Τύραννος ἀδίκως, σὲ κάμει νὰ χαθῆς. 
Δουλεύεις ὂλ΄ ἡμέρα, σὲ ὅ,τι κι΄ ἂν σοὶ πῆ,
Κι΄ αὐτὸς πασχίζει πάλιν, τὸ αἷμα σου νὰ πιῆ.
Ὁ Σοῦτζος, κι΄ ὁ Μουρούζης, Πετράκης, Σκαναβής,
Γγίκας, καὶ Μαυρογένης, καθρέπτης, εἶν΄ νὰ ἰδῆς.
Ἀνδρεῖοι Καπετάνοι, Παπάδες, λαϊκοί,
Σκοτώθηκαν κι΄ Ἀγάδες, μὲ ἄδικον σπαθί.
Κι΄ ἀμέτρητ΄ ἄλλοι τόσοι, καὶ Τοῦρκοι, καὶ Ρωμιοί,
Ζωήν, καὶ πλοῦτον χάνουν, χωρὶς καμμιὰ ΄φορμή. 

Γι' αυτό και οι Λατίνοι, οι Εβραίοι, οι Μουσουλμάνοι της Σίφνου, ζουν ειρηνικά, ενσωματώνονται πλήρως, και τελικά παύουν να ξεχωρίζουν από τους Ρωμιούς. Γι' αυτό και οι Σιφνιοί οδηγούνται σε επανάσταση εναντίον του αλλότριου εκείνου κράτους. Για να οριστικοποιήσουν το κατόρθωμά τους, να κρατήσουν έξω και μακριά την ελλοχεύουσα πάντα απειλή της κατάλυσης του Κοινού τους, της Μικρής και της Μεγάλης πατρίδας τους. Την Μεγάλη Πατρίδα που την εννοούν ως σύναξη και ως κοινότητα όλων των ομοειδών κοινοτήτων, των Κοινών. Η οποία, παρ' όλο ότι, στη φάση αυτή την προεπαναστατική, δεν είναι συγκροτημένη σε σώμα είναι παρούσα νοητή οντότητα, ακριβώς όπως ο Ήλιος της Δικαιοσύνης είναι νοητός! Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτοί οι άνθρωποι «δεν έχουν περάσει Διαφωτισμό»(!)

Μπορούμε, όλα αυτά, να τα πούμε και με άλλο τρόπο. Το Κοινό διαθέτει καθολικότητα, με την Ορθόδοξη Ανατολική σημασία της. «Πιστεύω εις μίαν Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν» διακηρύσσουμε στο Σύμβολο της Πίστεως. Όσο μικρή κι αν είναι μια εκκλησία με τον ταπεινό παπά της δεν της λείπει τίποτα για να λειτουργήσει όπως και μια μεγάλη εκκλησία με τον Πατριάρχη. Είναι εξίσου Αγία, Καθολική και Αποστολική. Είναι κύτταρο ζωής αυθύπαρκτο, δεν είναι μέλος ενός άλλου κυττάρου. «Ουδέν ενικότερον του προσώπου» αλλά και «ουδέν καθολικότερον», μας διδάσκει η θεολογία του Προσώπου. Το ανθρώπινο πρόσωπο είναι ένα αλλά, ταυτόχρονα, εμπεριέχει όλα όσα κάνουν το πρόσωπο να είναι πρόσωπο. Στην περίπτωση του «τόπου που είναι το πρόσωπο του Τ[ρ]όπου», η ενικότητα του Κοινού σημαίνει και την καθολικότητά του.

Στον Δήμο συμβαίνει το εντελώς αντίθετο: Δεν είναι κύτταρο αυθύπαρκτο, είναι μέλος ενός άλλου κυττάρου. Εκεί, το άτομο, πρώτα καλείται να γίνει πολίτης της πολιτείας Β' βαθμού και μετά δημότης της πολιτείας Α' βαθμού. Το κράτος, είναι ψηλά, υπεράνω όλων. Έχει κύρος, φαντάζει πανίσχυρο μπροστά στον απλό πολίτη. Δεν είναι μόνο το μονοπώλιο της νόμιμης βίας που μοστράρεται, είναι και η γραφειοκρατία, τα γρανάζια της απρόσωπης πυραμιδοειδούς δεσποτείας και της εξισωτικής ελαχιστοποίησης του ατόμου έναντι του Νόμου, που μαθαίνουν τον πολίτη να το θεωρεί άτρωτο, να το θεοποιεί -το ίδιο και τους ιερείς/πολιτικούς του- και να εναποθέτει σ' αυτό τη μοίρα του σαν να ήταν αληθινός θεόςⁱⁱ.

Ο Δήμος, δεν είναι τίποτα περισσότερο από τμήμα και όργανο του κράτους, με εκλεγμένους, μέσω αμφιβόλου ποιότητας εκλογών, τους κρατικούς του υπαλλήλους. Οι «τυχεροί» εκλεγμένοι υπάλληλοί του -οι πιο καπάτσοι στις μηχανορραφίες, είναι καλύτερα να λέμε- πληρώνονται, ενώ οι άλλοι έχουν κάθε λόγο να αξιοποιούν αλλιώς το κομμάτι της εξουσίας που μοιράζονται. Στις μέρες όπου «ο θεός πέθανε» αλλά επιβίωσε ο Μαμμωνάς κάπως βρίσκεται ο τρόπος να «ανταμειφθούν» κι εκείνοι που υποτίθεται ότι «θυσιάζονται» για το καλό της κοινωνίας. Αυτή την αυταπάτη εξουσίας μοιράζονται οι δεκάδες και εκατοντάδες υποψήφιοι σε κάθε δήμο με τους ψηφοφόρους τους, χωρίς να μπορούν, έστω, να ξεφύγουν από το επίπεδο της μικροπολιτικής, της μηχανορραφίας, της ίντριγκας και της αρπαχτής.

Έτσι, ο πολίτης, ελλιπής, καχεκτικός κι υβριδικός, ξένος και απόξενος απ' όλα -κοινωνία, φύση και θεό- καλείται να μετάσχει στη νυν τριτοβάθμια κοινωνική οργάνωση, την Παγκοσμιοποιημένη Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Να σπουδάσει, να εργαστεί, να ταξιδέψει, αλλά και να δεχτεί τα «καλούδια» ενός ξένου και εν πολλοίς εκβαρβαρισμένου πολιτισμού που έχει λάβει παγκόσμιες διαστάσεις, έχει επιβληθεί παντού, σε όλο τον πλανήτη, ωστόσο βρίσκεται σε προχωρημένη σήψη και παρακμή. Ο εισαγόμενος τουρισμός, ο επιστημονικός και τεχνολογικός μεσσιανισμός, η μηχανοποίηση και η ψηφιοποίση [ο,τι δεν μεταφράζεται σε 0 και 1 περισσεύει και πετιέται. Οι λάτρεις της καλής μουσικής το αντιλαμβάνονται πολύ καλά αυτό και γυρίζουν στο αναλογικό σύστημα, στο βινίλιο] της ζωής, της σκέψης, των συναισθημάτων, ο ανταγωνισμός, η ένταση, η ταχύτητα, ο καταναλωτισμός των αξιών και η αξία του καταναλωτισμού, αυτά και άλλα πολλά, τον κάνουν να μένει αιώνες κυριολεκτικά πίσω από τον πολίτη του Κοινού. Πάντων χωρισθείς και πάσι συναρμοζόμενος ο πολίτης του Κοινού στην εποχή του. Πάντων απο-συναρμοσθείς και πάσι χωριζόμενος ο πολίτης της νεωτερικής μας πολιτείας. Ξενωθείς, εκ βρέφους, εκ του Κόσμου και εν τω Κόσμω!

Για να τα πούμε όλα αυτά στη γλώσσα της τριλεκτικής: Οι δυο νεωτερικές πόλεις, η Β' βαθμού (κράτος) και η Γ' βαθμού (υπερ-κράτος Ευρωπαϊκής Ένωσης) συμμαχούν, υπό την ηγεμονία του υπερ-κράτους. Αποπέμπουν δε την πόλη του Α' βαθμού, την κρισιμοτέρα όλων στο ζην και θνήσκειν, στο Ευ Ζην και στο Κοινωνείν. Ταυτόχρονα, η ηγεμονευομένη από το υπερ-κράτος πόλη Β' βαθμού συμμαχεί με την όποια πολιτική διάσταση έχει απομείνει στην πόλη Α' βαθμού για να αποπέμψει την Εκκλησιαστική-Ενοριακή διάσταση που έχει απομείνει μετά από τόσες αλλοτριώσεις και προσβολές. Γι' αυτό και οι Βαβαροί απαγορεύουν την ταφή των νεκρών εκεί που γινόταν από αιώνες και τους συγκεντρώνουν στα νεκροταφεία της κοινότητας. Για να ολοκληρωθεί η «πρόοδος» και η «εναρμόνιση» με τη Δύση, με την απόλυτη εξουσία του Δήμου πάνω στα κοιμητήρια, την πλήρη αποπομπή της Εκκλησίας και τελικά στην καύση των νεκρών και την φύλαξη της τέφρας σε βαζάκια! Το προειδοποιητικό στη ματαιοδοξία «όλοι δυο μέτρα γης θα πάρουμε», γίνεται «οι πιο πολλοί στα ίδια βαζάκια θα χωρέσουμε» αφού η γη είναι πολύ ακριβή πια για να σπαταλιώνται δυο μέτρα ανά άτομο. Τα δυο μέτρα, ίσως και μερικά παραπάνω, θα τα καταλαμβάνει πια, με ή χωρίς βαζάκι, όποιος μπορεί να την πληρώσει και να την αγοράσει.

Ο πολίτης του Κοινού πολίτης και της Άνω Πόλεως

Και ενώ ο πολίτης του Κοινού είναι πολίτης της ώδε μένουσας πόλεως, αδυνατώντας να είναι και πολίτης της οθωμανικής «πολιτείας», ταυτόχρονα, με την ίδια προθυμία και συνέπεια, γίνεται πολίτης της «Μέλλουσας Πόλεως», εκείνης που επιζητούμε. Της Άνω Πόλεως όπου οι άνθρωποι όλοι είναι αδέλφια, ζουν ειρηνικά στην ευλογημένη «Γη της Επαγγελίας», μαζί με όλα τ' άλλα πλάσματα του Θεού, αγωνίζονται για «τον άρτον τον επιούσιον», αφήνουν τα οφειλήματα των άλλων και τα δικά τους, απέχουν, με τη βοήθεια του Πατέρα τους, από του Πειρασμού και του Πονηρού. Πολίτης της παραδειγματικής πόλεως, της «Βασιλείας των Ουρανών», της ιδανικής, του προτύπου εκείνου στο οποίο πρέπει να τείνουμε, να μοιάζουμε, έστω κι αν δεν το καταφέρνουμε.

Σε 43 εκκλησίες του νησιού, επί 52 Κυριακές του χρόνου, συν τις γιορτές και τις πανηγύρεις, αναπέμπεται η δέηση μεταξύ των άλλων:

Ὑπὲρ τῆς ἄνωθεν εἰρήνης καὶ τῆς σωτηρίας τῶν ψυχῶν ἡμῶν, 
Ὑπὲρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου, εὐσταθείας τῶν ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν καὶ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως,

Ὑπὲρ τοῦ ἁγίου οἴκου τούτου καὶ τῶν μετὰ πίστεως, εὐλαβείας καὶ φόβου Θεοῦ εἰσιόντων ἐν αὐτῷ,

.........

Ὑπὲρ τῆς πόλεως ταύτης, πάσης πόλεως καὶ χώρας καὶ τῶν πίστει οἰκούντων ἐν αὐταῖς,

Ὑπὲρ εὐκρασίας ἀέρων, εὐφορίας τῶν καρπῶν τῆς γῆς, καὶ καιρῶν εἰρηνικῶν,
Ὑπὲρ πλεόντων, ὁδοιπορούντων, νοσούντων, καμνόντων, αἰχμαλώτων καὶ τῆς σωτηρίας αὐτῶν,
Ὑπὲρ τοῦ ῥυσθῆναι ἡμᾶς ἀπὸ πάσης θλίψεως, ὀργῆς, κινδύνου καὶ ἀνάγκηςⁱⁱⁱ, 

Δεν είναι καινούργια η μέθοδος αυτή για τους Έλληνες. Να προσπαθούν δηλαδή να κάνουν την Πολιτεία τους ούτως ώστε να προσομοιάζει με την τάξη του Σύμπαντος Κόσμου.

Καινή είναι η σάρκωσή της σε Ευχαριστιακές Συνάξεις, σε πνευματικές «γειτονιές» και «αδελφότητες» αυτής της Άνω Πόλεως, στη Μεθόριο Κτιστού και Ακτίστου, που επικράτησε να λέγονται Ενορίες^iv. Σε συνάξεις, όπου λατρεύουν την Αγάπη ως Θεό και τον Θεό τον εννοούν μόνο από τις Άκτιστες Ενέργειές Του, την Αγάπη και την Ομορφιά... [«Ο Θεός αγάπη εστί», «Θεός εστί Ο,τι Καλό»].

Μετά και κατά τη λατρεία εξασκούνται στην κλίμακα της Αγάπης, [Σέβομαι, Εμπιστεύομαι, Νοιάζομαι, Μοιράζομαι, Φροντίζω, Καλλωπίζω, Ελευθερώνω, Δημιουργώ], κάθονται στην κοινή τράπεζα δεκάδες φορές το χρόνο, τρώνε και πίνουν μαζί τα ίδια φαγητά και ποτά διακονώντας ο ένας τον άλλον με τη σειρά, αλλήλων ισόδουλοι αλλήλων κύριοι, τραγουδάνε μαζί τα «συμφωνημένα υπονοούμενά τους», σκαρώνουν μικροί-μεγάλοι τα «ποιητικά» τους, πραγματεύονται και εξελίσσουν τον «ξυνό(κοινό) τους λόγο» πεζή κι εμμέτρως, χορεύουν με τις δικές τους φιγούρες, ρυθμούς και τρόπους τα τραγούδια και τους σκοπούς όλων των άλλων νησιωτών, ερωτεύονται, γεννούν, τίκτουν και μεγαλώνουν παιδιά, ζουν εν Χριστώ Ελεύθεροι και Δημιουργικοί.

Μετέχοντας ο πολίτης σε δυο πόλεις, στην ώδε και την επιζητούμενη, την ανθρώπινη και τη θεία, την αστοχούσα (αμαρτωλή) και την αγία (την εύστοχη), έχει μέτρα και σταθμά να «στιμάρει», να εκτιμήσει πρόσωπα και πράγματα, ανθρώπους και πολιτείες, συστήματα και πολιτεύματα. Έχει το GPS που λέμε σε άλλα κείμενά μας, για να πορευθεί, με ασφάλεια και με ελευθερία, όπου θέλει. «Όστις θέλει» άλλωστε ακολουθεί!

Αυτήν ακριβώς την πολιτειακή οργάνωση των Δύο Πόλεων, συνέτριψαν οι Βα[ρ]βαροί με την κατάργηση των Κοινών το 1833! Και ένα άλλου είδους Κράτος εγκαθίδρυσαν, που δεν ήταν συμβατό, δεν μπορούσε να συνυπάρξει με την Ελληνική Πολιτική Παράδοση και ...Προπαίδεια. Γι' αυτό λέμε πως η Επανάσταση, που ο Ρήγας εξήγγειλε, έμεινε ανολοκλήρωτη!

Δεν αντικατέστησαν, οι Βαβαροί, όπως νομίζουν οι καλοπροαίρετοι και μας υποβάλλουν οι πονηροί, μια μορφή αυτοδιοίκησης με μια άλλη. Δεν είναι στα σχήματα και στα ονόματα οι διαφορές. Είναι στην ουσία του πολιτεύματος.

Η κατάργηση των Κοινών είναι κατάργηση του, από πολλούς αιώνες, σφυρηλατούμενου Ελληνικού Πολιτεύματος, του ελληνικού τρόπου του Κοινωνείν και του Ευ Ζην, του Ελληνικού Κοινοτισμού! Της ελληνικής παράδοσης της Πολιτικής και των οργανικών της σχέσεων με την Πίστη. Γι' αυτό και, ταυτόχρονα, όπως είπαμε στο προηγούμενο κείμενο, διαλύουν τα μοναστήρια και καταργούν τα 3/4 των ενοριών^v.

Έχοντας εξουδετερώσει τα δύο από τα τρία «Π» που κάνουν τους Έλληνες να είναι ο,τι είναι [την Πολιτική και την Πίστη], μετά έρχεται η σειρά της Παιδείας, ήγουν, του τρόπου αναπαραγωγής της κοινωνίας. Για να ολοκληρωθεί έτσι η αλλοτρίωση της Ελληνικής Ιδιαιτερότητας και να «Εξευρωπαϊστεί» πλήρως!

Σημειώσεις 

i Για περισσότερες λεπτομέρειες βλέπε: «Σιφνιακά-Επετηρίς ιστορικής ύλης της Σίφνου», τόμος ΙΔ', Αθήναι 2006

ii Εδώ ο επιπόλαιος της ...πόλεως, κάνει το εξής λάθος: απορρίπτοντας ως πρόληψη την ύπαρξη μετα-φυσικής στον τόπο που είναι πρόσωπο του τρόπου, αποδίδει, εκών άκων, μετα-φυσική στο κράτος(!) Η μετάθεση αυτή είναι αναπόδραστη και γίνεται εν τοις πράγμασι, ανεξαρτήτως των διακηρύξεων κατά της μετα-φυσικής και υπέρ της επιστημοσύνης.

iii Μετά από την παράθεση της δέησης, ο επιπόλαιος της ...πόλεως μπορεί να ισχυρισθεί ότι οι άνθρωποι αυτοί, θεοκρατούμενοι, εναποθέτουν την τύχη τους στο θεό και στα θαύματά του. Ο μη επιπόλαιος όμως βλέπει ότι εκείνοι ακριβώς είναι που δεν εναποθέτουν τίποτα ούτε στο θεό ούτε και στο κράτος. Εκείνοι κάνουν ο,τι μπορούν να να διαφεντέψουν τη ζωή τους, εδώ και τώρα, και κατορθώνοντάς το προσφεύγουν στο θεό για βοήθεια επικουρική. Αντίθετα ο επιπόλαιος της πόλεως «μη έχοντας τον θεό του», τα εναποθέτει όλα στο κράτος και στην πολιτική και ο,τι περισσεύει το εναποθέτει στην τύχη! Ποιος λοιπόν είναι περισσότερο μοιρολάτρης;

iv Δεν είναι τυχαίος ο παραλληλισμός της Μεθορίου. Όπως δεν είναι τυχαίο που η σφραγίδα του Κοινού φέρει την εικόνα της Θεοτόκου Βρεφοκρατούσας! Ως Μεθόριος Κτιστού και Ακτίστου υμνολογείται η Παναγία. Η θνητή παρθένος που τίκτει κατά σάρκαν τον Υιό του Θεού, τον Μονογενή. Άπαξ! Οι Ευχαριστιακές Συνάξεις είναι αυτό ακριβώς: Οι Μητέρες που αναπαρθενεύουν, που μεταμορφώνουν, που αλλοιώνουν καλώς τους μετέχοντες για να γεννηθεί μέσα στις ψυχές τους και μέσα στην ψυχή της κοινότητας ο Υιός της Αγάπης και της Καλοσύνης.

v Ο Χ. Γιανναράς λέει, στο Ορθοδοξία και Δύση στη νεώτερη Ελλάδα, {εκδ. Δόμος], ότι από τα 563 μοναστήρια (ανδρών και γυναικών) που είχε τότε το νεαρό ελληνικό κράτος, καταργήθηκαν τα 412. Τρία απ' αυτά που σώθηκαν ήταν γυναικεία. Από τα 18 δε γυναικεία μοναστήρια της Ελλάδας τα δυο, με περίπου 100 μοναχές ήταν στη Σίφνο, και όπως είπαμε καταργήθηκαν, οι περιουσίες δημεύτηκαν και οι μοναχές εκδιώχθηκαν.

Επτά σελίδες κι ένα βίντεο για τη συμφωνία των Πρεσπών

Ο Νίκος Κοτζιάς, πρώτη επίσκεψη Έλληνας ΥΠΕΞ, στο αεροδρόμιο των Σκοπίων που μόλις έχει μετονομαστεί 

Το από το 2010 (τουλάχιστον) διακηρυγμένο σχέδιο του Ν. Κοτζιά για τη Βόρεια Μακεδονία και η ακριβής υλοποίησή του

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Επτά σελίδες από το βιβλίο του Νίκου Κοτζιά, Η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας στον 21ο αιώνα, εκδ. Καστανιώτη, 2010. Ένα βίντεο από τον Ιανουάριο του 2015, κι ενώ είχε επικρατήσει ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές, με τον Κοτζιά να οδεύει προς το υπουργείο εξωτερικών. 

Επτά σελίδες κι ένα βίντεο, για να κατανοήσουμε πόσο μας κοροϊδεύουν οι διάφοροι επώνυμοι Φαρισαίοι, που, εδώ κι έναν χρόνο, σκίζουν τα ιμάτιά τους για τη Συμφωνία των Πρεσπών. 

Επτά σελίδες όπου προαναγγέλλεται και αναλύεται όλη η στρατηγική και η τακτική στο ζήτημα της ΠΓΔΜ, που επιδιώκει να εφαρμόσει ο σε λίγες ώρες, μετά το βίντεο, υπουργός εξωτερικών.  

Εκεί ο αναγνώστης, μεταξύ των πάντων άλλων, μπορεί να διακρίνει:

1. Την στάση των ΗΠΑ αλλά και των Ευρωπαίων υπέρ του "Αλβανικού" (το σωστό είναι "Σκιπηταρικού") και Σλαβομακεδονικού εθνικισμού. Το διαφαινόμενο σχέδιό τους να δώσουν αβάντα στους Αλβανόφωνους της ΠΓΔΜ στο εσωτερικό της χώρας και στους Σλαβομακεδόνες στο εξωτερικό, όλα σε βάρος της Ελλάδας. Πράγμα που σημαίνει ότι εν τω μεταξύ (από το 2015) η πολιτική αυτή των "Μεγάλων" μεταστράφηκε ΥΠΕΡ των ελληνικών θέσεων και συμφερόντων και όχι το αντίθετο όπως υποκριτικά ισχυρίζονται οι διάφοροι κάπηλοι, δεξιά κι αριστερά. Όποιος διαβάσει αυτές τις επτά σελίδες καταλαβαίνει αμέσως πόση αξία έχουν οι ισχυρισμοί περί προώθησης των Νατοϊκών σχεδίων κλπ..

2. Τις επιδιώξεις των Σκιπητάρηδων αλλά και των Σλαβομακεδόνων σε σχέση με τις διπλανές χώρες, τη Σκιπερία, τη Βουλγαρία αλλά και την Τουρκία που είναι ο κύριος αντίπαλος της Ελλάδας. Το πώς το χρονίζον πρόβλημα με τη ΠΓΔΜ εξυπηρετεί τους σχεδιασμούς της Τουρκίας και πώς αυτό την καθιστά ιδιαίτερα επικίνδυνη.

3. Την αυτοπαγίδευση της Ελλάδας που ΔΕΝ παρεμβάλλεται ανάμεσα στις αντιθέσεις της ΠΓΔΜ ώστε να τις χρησιμοποιήσει υπέρ  της, καθιστώντας την μέρος της λύσης του προβλήματος και όχι μέρος του προβλήματος.

4. Θα ιδεί, επίσης ο αναγνώστης ότι, ό,τι συζητιέται σήμερα στη βουλή και στο δήμο, ΑΚΡΙΒΩΣ ό,τι συζητιέται, είναι από τότε διατυπωμένο, επεξεργασμένο και αναλυμένο! Τι σημασία έχει αυτό:

α) Όλα αυτά που σήμερα αντιμετωπίζουμε ΔΕΝ είναι καινούργια και αποτελέσματα της "μυστικής διπλωματίας" του Ν. Κοτζιά που τάχα δεν ενημέρωσε τα κόμματα και τάχα δεν επιδίωξε την εθνική στρατηγική  και συνεννόηση. 

β) Όλα αυτά ήταν γνωστά τουλάχιστον από το 2010 που κυκλοφόρησε το βιβλίο, όπως και το όνομα που προτείναμε, και όφειλαν ΟΛΟΙ να τα ξέρουν! ΌΛΟΙ! Και τα κόμματα και οι επώνυμοι που συνομιλούσαν μαζί του και, εν όψει της υπουργοποίησής του, ξελιγώνονταν. Πώς τότε ο Κοτζιάς ήταν πατριώτης και ενώ τα είχε προαναγγείλει όλα, ξαφνικά γίνεται προδότης; Κάτι άλλο συμβαίνει με την μεταστροφή των συνομιλητών του και κάποια στιγμή θα το μάθουμε.

γ) Είναι παλιό δόγμα της στρατηγική του πολέμου, άρα και της πολιτικής, ότι, όταν τα αρχικό σχέδια ενός στρατηγού εφαρμοστούν ακριβώς και μέχρι τέλους, αυτός ο στρατηγός θα νικήσει στον πόλεμο. Ο Νίκος Κοτζιάς αξιώθηκε αυτής της μεγάλης επιτυχίας. Το σχέδιό του εφαρμόστηκε ακριβώς και, θα έλεγα, σε όλες του τις λεπτομέρειες. Ό, τι είχε εξαγγείλει, και όπως το είχε προαναγγείλει, έγινε! Οι άλλοι να κοιτάξουν την τύφλα τους, και αν θέλουν να ωφελήσουν την πατρίδα, να φροντίσουν την αποχαλινωμένη και αδιάλλακτη ψυχή τους. 

Εκ των φαυλοτέρων, το φαυλότερο κι απ' το κακό στο χειρότερο - Μέρος Ε'-Τελευταίο

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Είπαμε στο προηγούμενο κείμενο ότι η εμμονή στον “προδότη” και στην “προδοσία” υποκαθιστά την πολιτική και κοινωνική ανάλυση, τη στρατηγική και την τακτική στην πολιτική και την οικονομία, καταντά πολιτικό πρόγραμμα, λόγω της ένδειας του προδοτοφάγου να προτείνει οτιδήποτε εποικοδομητικά αξιόπιστο. Το κοινωνικό λιντσάρισμα, ακόμη και η φυσική εξόντωση του “προδότη” πλασάρεται ύπουλα και δόλια ως διέξοδος και μάλιστα ριζοσπαστική, ριζοσπαστικότερη όλων των άλλων, οι οποίες σνομπάρονται και αποπέμπονται μετά “ιερής” βδελυγμίας. Κάποιοι φτάνουν μέχρι και το να βδελύσσονται ολόκληρο τον ελληνικό λαό.

Ενώ εμφανίζονται σαν ορκισμένοι εχθροί του “πατριδεγωφάγουⁱ” (του αποχαλινωμένου μηδενιστή που τρώει την πατρίδα του και ταυτόχρονα τον εαυτό του, όπως ο ανόσιος Ερυσίχθονας του μύθου της θεάς Δήμητρας), στην πραγματικότητα είναι το απλό συμπλήρωμά του που αποτελειώνει ό,τι έμεινε όρθιο. Ξύσε τον “αδιάλλακτο επαναστάτη” για να βρεις από κάτω την “θεούσα-πολιτικολογούσαⁱⁱ” που με γενικότητες, αφορισμούς και αποστειρωμένες έννοιες χωρίς κατεύθυνση και πρόσημο, νομίζει ότι μπορεί να οδηγήσει κάπου την κοινωνία.

Ας δούμε όμως σε τι συνίσταται η πολιτική ένδεια αυτή. Στο ζήτημα του έθνους και στο ζήτημα της καθεαυτό πολιτικής.

1. Η ένδεια στο ζήτημα του έθνους.
   Οι Έλληνες, αν είναι να περηφανεύονται για κάτι, στο έθνος τους και στην εθνική τους ταυτότητα, δεν είναι μια μεγάλη σημαία που τη σηκώνει ένας τηλεσκοπικός γερανός στην πλατεία Συντάγματος. Είναι το ότι ανύψωσαν το έθνος τους και την εθνική τους ταυτότητα στις τρεις διαστάσεις τους. Ο Έλληνας αξιώθηκε, εκτός από Ιδιώτης και Πατριώτης, να γίνει και Χριστιανός. Το έθνος του δηλ., ο “Κοινός Λόγος”, αυτό που τον καλεί από το “μη είναι” στο “είναι” και τον κάνει κοινωνικό και, στη συνέχεια, πολιτικό ον, είναι σαν ένα σπίτι τριών δωματίων εκεί που όλοι οι άλλοι διέθεταν ένα ή δύο δωμάτια. Ζούμε σε όλα τα δωμάτια, αλλά το δεύτερο και το τρίτο είναι τα πλέον απαραίτητα. [Υπάρχει και τουαλέτα, εκείνη της πολιτικής με πι μικρό. Απαραίτητο τμήμα του σπιτιού. Σας συμβουλεύω εκεί να καθόσαστε όσο γίνεται λιγότερο, να είναι το μικρότερο και όσο το δυνατόν καθαρότερο.] Το δεύτερο γιατί είναι πιο χρήσιμο από το πρώτο και το τρίτο γιατί είναι πιο όμορφο απ' όλα. Η ύπαρξη του “τρίτου δωματίου”, του χριστιανικού, αλλάζει άρδην τη λογική και τη φιλοσοφία του σπιτιού ολόκληρου και εκάστου δωματίου ξεχωριστά. Αλλάζει και τον τύπο του “ιδιώτης” και τον τύπο του “πατριώτη”. Από “δούλος” γίνεται “μισθωτός”, για να ελευθερωθεί στο τρίτο δωμάτιο και να γίνει “φίλος”! Από κει και πέρα, όταν γυρίζει στα δωμάτια του “ιδιώτη” και του “πατριώτη” θα έχει μαζί του τη χάρη του “Ελεύθερου” που έχει γευτεί την μετοχή στο “έθνος των εταίρων”. Το ελληνικό έθνος, που έτσι κι αλλιώς είναι “έθνος καθ' εαυτό”,[και όχι έθνος κατασκεύασμα-αφήγημα των “Μεγάλων Δυνάμεων”, όπως των Σκιπητάρων ή των Σκοπιανών], γίνεται στη συνέχεια “έθνος για τον εαυτό του”, για να ανυψωθεί, τέλος, στην τρίτη του διάσταση και να γίνει “έθνος για τους άλλους”. Γεύση και πρόγευση όλων αυτών πήραν οι Έλληνες με την υπερχιλιόχρονη Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Εκεί, και οι ίδιοι είδαν, αλλά και οι άλλοι παραδέχτηκαν, ότι, ένα έθνος ολοκληρώνεται όταν αυθυπερβαίνεται και παίζει κεντρικό-ηγετικό ρόλο σε μια ευρύτερη οικογένεια εθνών μέσα στα “ρευστά όρια” της Οικουμένης. [Είναι αυτό που λέει ο Μίκης με τον παλιό τρόπο: “κάνω το διεθνιστικό μου καθήκον, υπηρετώντας το συμφέρον της πατρίδας μου”]. Αυτοαναιρείται δε κι αυτοακυρώνεται όταν υποστρέφει και εσωστρέφεται, όταν περιχαρακώνεται σε αυτοεπιβεβαιωτικούς εθνικισμούς, ανήμπορο να χαράξει ρότα για τον εαυτό του και τους συμμάχους του. Αυτά τα δυο είναι οι αιτίες της ανόδου και της πτώσης, της ακμής και της παρακμής, οι δυο πλευρές της “καμπύλης του Γκάους” της Αυτοκρατορίας. Όταν δεν μπορεί το έθνος να δει την προκοπή του μέσα στην ευρύτερη ομάδα των εθνών και των ''εθνών” γύρω του, τότε το τέλος είναι κοντά.
   Είτε έτσι είτε αλλιώς, λοιπόν, μπορούμε κάπου να συμφωνήσουμε. Και υπ' αυτή την έννοια, η πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική του Νίκου Κοτζιά και, κατ' επέκτασιν της Κυβέρνησης, είναι απολύτως συμβατή και απαραίτητη. Αν τον είχατε διαβάσει, θα βλέπατε ότι, διαβαθμίζει τους αντιπάλους σε κύριο και δευτερεύοντες, ιεραρχεί τις συμμαχίες σε άμεσες, έμμεσες και πιθανές, ευθετίζει και κλιμακώνει τα διαθέσιμα όπλα του, συγκεντρώνει δυνάμεις και προϋποθέσεις. Αλλά ούτε διαβάζετε ούτε, πολύ περισσότερο, μελετάτε. Σας είναι πιο εύκολες οι μπαλαφάρες στις πλατείες, όπως και τότε με τα “αντιμνημόνια”.                                                                                       
2. Η ένδεια στο ζήτημα της ίδιας της πολιτικής.
   Δεν είναι μόνο ότι όλα τα παραδείγματα και όλες οι αντίστοιχες ιδεολογίες κατέρρευσαν και όποιος μιλάει σήμερα για μια άλλη κοινωνία δεν συμφωνεί ούτε καν με τον εαυτό του. Είναι και ότι γυρίσαμε πολύ πίσω, στο πώς εννοούμε την πολιτική καθ' εαυτήν. Γυρίσαμε πίσω και από την δεκαετία του '70 και την πολιτική την εννοούμε δικηγορίστικα, λεγκαλιστικά, νομικίστικα. Σαν ένα κοντράτο που σύναψε ο κάθε πολιτικός με τους πάτρωνές του και κάθε τόσο κάνουμε λογαριασμό, τσεκάροντας, τι έκανε και τι δεν έκανε. Αν δεν έκανε κάτι από τη λίστα βγαίνει ψεύτης, πράγμα σύνηθες αφού δεν διστάσαμε καθόλου να συγκεντρώσουμε στο “κοντράτο” ό,τι μαξιμαλιστικό διέθετε η πιάτσα για να φανούμε πιο καραμπουζουκλήδες επαναστάτες. Αν λέει δε λόγια παχιά, από την αντιπολίτευση, καταγγέλλοντας τους πάντες, τόσο το καλύτερο(!) Τόσο χυδαία και τόσο απλοϊκά! Σαν να είναι η πολιτική ένας αγώνας δρόμου όπου οι δρομείς αγωνίζονται ο καθένας στο διάδρομό του και το μόνο θέμα που έχει να αντιμετωπίσει είναι η δική του φυσική και αγωνιστική κατάσταση. Δεν υπάρχουν όρια στη βούληση, ούτε συζητιέται κάτι τέτοιο. Ο κόσμος εθίζεται σε μια λογική ότι ο πολιτικός αν θέλει μπορεί. “Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω”(!) Οι πραγματικοί εχθροί, ο κύριος και οι δευτερεύοντες, αυτομάτως εξωραΐζονται αφού θα τους κατατροπώναμε αν ήθελαν οι πολιτικοί και ο μόνος λόγος της επικράτησης, των εχθρών,είναι η “προδοσία”(!) Η “Νέα Τάξη” που κατά τα άλλα καταγγέλλεται με γεμάτο το στόμα, φαντάζει σαν ένα “μοντεσοριανό σχολείο” όπου ο κάθε παιδάκι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει γιατί όλα γύρω του είναι φτιαγμένα γι' αυτόν τον λόγο. Το κύριο πρόβλημα μετατοπίζεται από τη συγκέντρωση των δυνάμεων του έθνους για να υπερισχύσουμε του εχθρού, στη συγκέντρωση των δυνάμεων του έθνους (ή της τάξης) για την εξουδετέρωση του αντίπαλου πολιτικού και την ανάρρηση του δικού μας. Όταν κι αυτός αποτύχει, κατά τη δική μας “αυθεντική” γνώμη, τότε τον καταγγέλλουμε για “προδότη” και πάμε παρακάτω. Εξοστρακίζεται από παντού το ζήτημα της ισχύος, του είδους της ισχύος που απαιτείται κάθε φορά, ο τρόπος απόκτησης αυτής της ισχύος. Έτσι αν και ο λαός...συνωστίζεται τεχνηέντως στις πλατείες, είναι στην ουσία ανίσχυρος, μακριά νυχτωμένος από το να γίνει ο ίδιος δημιουργός της ζωής του και της ιστορίας του. Αυτό δε πλασάρεται για υψηλή πολιτική και επαναστατική [πατριωτική ή ταξική, ανάλογα την παράταξη] αδιαλλαξία(!) Εννοείται βέβαια ότι, το “κοντράτο”, επειδή όπως είπαμε μας τελειώσανε οι ιδεολογίες, δεν έχει εσωτερική συνοχή, ειρμό, ρυθμό και κάτι εν πάση περιπτώσει που να το καθιστά πολιτικό σχέδιο. Οι εσωτερικές αντιφάσεις του “κοντράτου” δεν απασχολούν κανέναν. Μπορεί κάποιος, πχ, να κατηγορεί το ΝΑΤΟ και τους “Νατοϊκούς” και ταυτόχρονα να μην εξηγεί τι θα κάναμε με το Σκοπιανό αν δεν ήμασταν στο ΝΑΤΟ και δεν μπορούσαμε επομένως να μπλοκάρουμε το όνομα. Το ίδιο και με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είπαμε και σε άλλη συνέχεια ότι κανείς δεν εξηγεί τι θα είχε γίνει αν τα γεράκια της ΕΕ είχαν λυμένα τα χέρια να μας μεταχειριστούν σαν ένα τρίτο κράτος που, μάλιστα, έθεσε σε κίνδυνο την “ευρωπαϊκή συνοχή”. Ενώ το θλιβερό ΚΚΕ συμπεριφέρεται και κρίνει τους πάντες σαν να έχει πραγματοποιήσει την Οκτωβριανή Επανάσταση, σαν να έχει οικοδομήσει τον Σοσιαλισμό, σαν να έχει καταργήσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και βαδίζει ακάθεκτο για την...αταξική κοινωνία(!) Δεν εννοεί να καταλάβει ότι υπάρχει διαφορά στα λόγια και στα έργα, όπως δεν μπορεί να καταλάβει ότι, αν είπε ψέματα ο ΣΥΡΙΖΑ και δεν πραγματοποίησε “ό,τι έταξε” μέσα σε τρία χρόνια, το ΚΚΕ, που δεν πραγματοποιεί ό,τι τάζει επί εκατό (100) χρόνια είναι περισσότερο εκτεθειμένο και υπόλογο. Τέτοια ξιπασιά, αλαζονεία και αυταρέσκεια των... βουλιμικών ηγετίσκων του!
   Η πολιτική όμως δεν είναι δικανικοί λόγοι, ρήτρες, ίντριγκες, κομπινές, συναλλαγές, ποινές και ισχυρισμοί. Πολιτική είναι ο πόλεμος με άλλα μέσα. Απαιτεί στρατηγική και τακτική, ανάλυση των φίλιων και των εχθρικών δυνάμεων, των διαθέσιμων πόρων και εφεδρειών, των συμμαχιών του ενός και του άλλου. Απαιτεί ιεραρχήσεις, κλιμακώσεις, διαβαθμίσεις, διακρίσεις. Απαιτεί ευλυγισία, ταχύτητα, πρωτοβουλία και ταυτόχρονα στοχοπροσήλωση. Ανθεκτικότητα, επιμονή κι υπομονή. Φρόνηση και σωφροσύνη. Όλα αυτά και πολλά επιπλέον, ότι η δική μας πολιτική-πόλεμος είναι ασύμμετρη, δηλαδή εκ των πραγμάτων αντάρτικη, “άτακτη”, “ανορθόδοξη”. Όταν ένα στρατηγός αποτύχει στην κατάληψη ενός στόχου τακτικής, δεν του κάνουμε αγωγή ούτε τον λέμε ψεύτη επειδή κάποια στιγμή έβαλε στόχο τον λόφο και είπε “πάμε για να τον καταλάβουμε”, ούτε τον καταγγέλλουμε για προδότη. Πολύ περισσότερο όταν δεν είμαστε στρατηγοί κι είμαστε απλώς ημιονηγοί και...μουλαράδες. Αν είμαστε στρατηγοί, κοιτάμε να τον βοηθήσουμε, του στέλνουμε εφεδρείες, τις δημιουργούμε εμείς και τις κρατάμε έτοιμες ή και τασσόμαστε με το όπλο στη διάθεσή του. Έτσι καταλαβαίνω εγώ τον πατριωτισμό των Ελλήνων και του σπιτιού των Τριών Δωματίων.
   Κοινότητα Προσώπων, Έθνος Κοινοτήτων, Κοινότητα Εθνών!
   Έτσι καταλαβαίνω εγώ τη μόνη πολιτική πρόταση για την συμβίωση των εθνών στους αντίποδες του Παγκοσμιοποιημένου και Τεχνοεκφασισμένου Κορπορατικού Καπιταλισμούⁱⁱⁱ.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                               Σημειώσεις:                                                                                                    

i  Βλέπε Θεόδωρος Ι. Ζιάκας, Πατριδεγωφάγος-Η νόσος της πόλεως, εκδ. Αρμός

ii  Πολιτικός όρος δικός μου, για τις “θεούσες” της πολιτικής  , εμπνευσμένη από τον κόσμο των παραμυθιών του Ευγένιου Τριβιζά. Όπως πχ, “Κούλα η κατσικούλα”, “Δόνα Τερηδόνα”κλπ

iii Μόλις τώρα, Δευτέρα, 12 Φεβ 2018, ώρα 10.00 πμ., καθώς τελειώνει το κείμενο είδα κείμενο του “Μανώλη (Γλέζου) με τα λόγια” στην “Καθημερινή”. Είχα... ανησυχήσει σε προηγούμενη ανάρτηση γιατί δεν είχε σκάσει μύτη. Εκεί μεταξύ άλλων λέει: «...ο κάθε λαός προσδιορίζεται από 1) τη γλώσσα του, 2) τα ήθη και τις κοινές παραδόσεις του, 3) τον τρόπο που θρησκεύεται, 4) τη θέλησή του να αποκτήσει εθνική ανεξαρτησία, 5) τη βούληση όλου του λαού και όχι ελαχίστων». Πέραν του μεγάλου... εθνολογικούς ενδιαφέροντος που παρουσιάζει, γεννιέται κι ένα ερώτημα για μας τους Αρβανίτες: εμείς που μιλάμε κι αρβανίτικα προσδιοριζόμαστε ως... Αλβανοί; Μπορεί δηλαδή να μας διεκδικήσει η “Αλβανία”, οπότε θα κάνουμε δημοψήφισμα να δούμε τι θέλει η πλειοψηφία των Αρβανιτών; Μέχρι να απαντηθεί το ερώτημα θα προβώ στην εξής δήλωση: Δεν χειραφετηθήκαμε από τα κόμματα και, δη της Αριστεράς που ήταν όντως κόμματα, κάποτε, για να μας χειραγωγούν ο Γλέζος, ο Θεοδωράκης και ο ....Κασιμάτης σήμερα!   

Στην εποχή του...Βιντέλα και ακόμα πάρα πέρα!

Βλέπω σύντροφοι ότι είσαστε ακόμη στην εποχή του...Βιντέλα! Τότε που διάφοροι “επαναστάτες” κάκιζαν και μέμφονταν την ΕΣΣΔ γιατί, λέει, είχε διπλωματικές επαφές με τον δικτάτορα και έτσι τον “νομιμοποιούσε”, τον “ξέπλενε” κτλπ. Έτσι και τώρα. Γιατί πήγε ο Τσίπρας στο Κίεβο, γιατί “ξεπλένει” τους Ναζιστές, γιατί “νομιμοποιεί” τους φασίστες κι άλλες τέτοιες “σοφές” παπαριές.

Οπότε σημειώνω τα κάτωθι:

1. Ο Νίκος Κοτζιάς από χρόνια κάνει λόγο για μια ενεργητική εξωτερική πολιτική και για τον ειδικό ρόλο που θα πρέπει να παίζει η Ελλάδα στις διάφορες διενέξεις προσφέροντας τις καλές της υπηρεσίες ως διαμεσολαβήτρια δύναμη. Πάνω σ’ αυτά έχει γράψει κι έχει πει χιλιάδες σελίδες και λέξεις. Συγκεκριμένα για την κρίση της Ουκρανίας, και έχει πει και έχει εξαγγείλει μια τέτοια πολιτική ΠΡΙΝ γίνει υπουργός. Τόνιζε δε ότι, η Ελλάδα έχει ζωτικά συμφέροντα στην Ουκρανία - πρώτα και κύρια υπάρχουν Έλληνες εκεί - και ότι επ’ ουδενί δεν έπρεπε να “κρατάει μούτρα” αλλά έπρεπε να παρεμβαίνει δραστήρια. Σε μια κρίση όπου όλοι έχουν νομιμοποιήσει όλους και όλοι έχουν ξεπλύνει όλους, εσείς ζητάτε, η Ελλάδα, να μείνει μόνη της και να κοιτάει(!) Δεν είναι μόνο γελοία η θέση σας - αυτό δεν θα μας πείραζε - είναι και επικίνδυνη. Στην πραγματικότητα γίνεστε η προέκταση της πολιτικής όσων θέλουν τις χώρες τους να συνεργάζονται με όλους και την Ελλάδα την θέλουν αντίβαρο για να πιέζουν τις χώρες εκείνες που οι ίδιοι δεν τολμάνε να πιέσουν ή δεν τολμάνε να πιέσουν περισσότερο. Αν λοιπόν εσείς δεν συμφωνείτε με αυτή την πολιτική θα έπρεπε να αντιδράσετε τότε, τέτοιες μέρες πριν δυο χρόνια, που ο Κοτζιάς έγινε υπουργός και όχι με “χρονοκαθιστέρηση Ραν Ταν Πλαν” επειδή δεν μας έβγαλε ο Τσίπρας από το Ευρώ.

2. Ο Τσίπρας πηγαίνει στο Κίεβο ενώ από την πρώτη στιγμή, και μόνος του στην ΕΕ, έχει αντιταχθεί στις κυρώσεις της ΕΕ προς την Ρωσία! Σθεναρά εκεί υποστηρίζει ότι εξωτερική πολιτική έτσι δεν γίνεται και προτείνει τις καλές υπηρεσίες του Υπουργού Εξωτερικών για να αρθεί η αντιπαλότητα. Ο Κοτζιάς έχει πει σαφώς και επανειλημμένως ότι δεν μπορούν οι “Ευρωπαίοι” να απαιτούν από εμάς να μην έχουμε σχέσεις ή να τορπιλίζουμε τις σχέσεις αυτές, όταν, την ίδια στιγμή, εκείνοι εντείνουν τη συνεργασία και βελτιώνουν τις σχέσεις. Εσείς, τώρα, γιατί αβαντάρετε τους “Ευρωπαίους”; Νομίζετε ότι δεν σας βλέπουμε πίσω από τον φερετζέ της “επαναστατικότητας” και τον μύστακα του “αντιφασισμού”; Την ίδια στιγμή ο Πούτιν έχει διπλωματικές σχέσεις και μια σειρά πράγματα γίνονται μαζί με την ένοπλη σύρραξη ή την προσάρτηση της Κριμαίας. “Ξεπλένει” ο Πούτιν τον Ποροσένκο; Ή μήπως τον “νομιμοποιεί”;

3. Το έχω επισημάνει και σχολιάσει από χρόνια αν και οφείλατε να το ξέρατε γιατί είναι κάτι πέρα για πέρα γνωστό. Η ΕΣΣΔ είχε μέχρι την τελευταία στιγμή σχέσεις με την Γερμανία του Χίτλερ. Την “ξέπλενε” ή την “νομιμοποιούσε”; Ναι, την “ξέπλενε” και την “νομιμοποιούσε”, λένε, όσοι κατεύναζαν τον Χίτλερ και υπέγραφαν στο Μόναχο. Ήθελαν να στρέψουν τον Χίτλερ πρώτα κατά της ΕΣΣΔ ελπίζοντας ή να χαθεί η ΕΣΣΔ ή να χαθεί ο Χίτλερ μαζί με την ΕΣΣΔ. Αν δεν πετύχαινε αυτό τότε θα έβλεπαν τι θα έκαναν. Ωστόσο, τον Σίφη, τον “Μουστάκια”, δεν τον πτόησαν όλα αυτά και κατάφερε να στραφεί ο Χίτλερ πρώτα κατά των πατρόνων του και μετά κατά της ΕΣΣΔ. Έτσι κέρδισε πολύτιμο χρόνο αν και δεν κέρδισε όλο τον πολύτιμο χρόνο που χρειαζόταν. Κι όλα τα “πάρε-δώσε”, μεταξύ των δύο χωρών, δεν τις εμπόδισαν καθόλου να αλλησκοτωθούν, η μια φτάνοντας στη Μόσχα και η άλλη κυριεύοντας το Βερολίνο. Αλλά και με τους Τσόρτσιλ, Ρούσβελτ και Τρούμαν, ο Ιωσήφ ήταν “κώλος και βρακί” αλλά καθόλου δεν κωλώσανε για να εμπλακούν, μετά, στον “ψυχρό πόλεμο” που πολλές φορές κόντεψε να γίνει θερμός. Αλλά και με τους Γιαπωνέζους που ήταν σε πόλεμο, όταν οι “άλλοι” υπέγραφαν στο Μόναχο, αφού τους κατατρόπωσε στη Μογγολία, έκανε ειρήνη μαζί τους και είχε “νομιμοποιητικές” και “πλυντηριακές” διπλωματικές σχέσεις μαζί τους(!) Οι Ιάπωνες διπλωμάτες, λέει, ήταν στην εξέδρα των επισήμων της Κόκκινης Πλατείας και μάλιστα δίπλα-δίπλα με τους Αμερικανούς όταν παρήλαυναν τα Κόκκινα Στρατά αναχωρώντας αμέσως για το μέτωπο όπου θα συνέτριβαν τους συμμάχους των Ιαπωνέζων, τους Γερμανούς και τους άλλους ΚεντροΕυρωπαίους που πολέμαγαν μαζί τους!

Συμπέρασμα: 

α) Αυτό που δεν συγχωρώ σε σας είναι το ότι παρουσιάζετε τις πιο μεγάλες ανοησίες σαν την Λυδία Λίθο της επαναστατικότητας! Αυτόν τον Ναρκισσιστικό Επαναστατισμό, ρε σύντροφοι, δεν τον αντέχω! Έλεος! Ότι, τάχα, όπου βρίσκεστε εσείς υπάρχει γνήσια κι επαναστατική γραμμή και όταν φεύγετε επικρατούν οι “προδότες” και οι “μειοδότες”(!) Δεν τον άντεχα και τότε! Τριάντα, σαράντα χρόνια μετά, είναι σκέτη φρίκη. Σκέτος Σταλινισμός χωρίς όμως την ευφυή πολιτική του Σήφη. Δυο φορές φρίκη, δηλαδή. Και μετά αυτό το τυφλό μίσος για τον πολιτικό σας αντίπαλο που μέχρι χθες “κόβατε φλέβες” για την καταλληλότητά του(!) Δεν διστάζετε να πείτε οποιαδήποτε μπαρούφα προκειμένου να τον πλήξετε, ηθικά, πολιτικά, προσωπικά! Σε τι διαφέρετε, όταν τα κάνετε αυτά, από το Άδωνι και από όλα αυτά τα λαμόγια της πολιτικής;

β) Όρεξη να’ χετε, μεγάλοι μου αντιφασίστες, και πεδία να δείξετε τον αρειμάνιο αντιφασισμό σας θα υπάρξουν πολλά! Είπαμε τι λέει ο Καραϊσκάκης... “χρειάζονται και οι κώλοι” ...δεν φτάνουν μόνο τα σχέδια για τα χαρακώματα...χρειάζονται και οι κώλοι που θα κάτσουν εκεί να πολεμήσουν!

γ) Μέχρι τότε, μελετήστε το ανέκδοτο: Ήταν κάποιος μια φορά πολύ...εύσωμος...με μεγάλο δείκτη μάζας σώματος. Πήγε στο γιατρό για να αδυνατίσει. Πράγματι ο γιατρός έκανε ό,τι έπρεπε και αδυνάτισε. Μόνο που του παραπονέθηκε ότι το δέρμα του ήταν πια χαλαρό, έκανε ζάρες και πτυχώσεις, οπότε τον ενοχλούσε όταν καθόταν. Ο γιατρός του υπέδειξε τρόπους να χειρίζεται το πλαδαρό δέρμα του και εν πάση περιπτώσει ο άνθρωπος κάπως καλύτερα συνέχιζε τη ζωή του. Κάποια μέρα όμως μπήκε στο τρόλεϊ, κάθισε σε μια θέση και τράβηξε το δέρμα του από τον αυχένα, να στρώσει. Το έκανε αυτό μερικές φορές μέχρι που πέτυχε την άνετη στάση. Εκείνη όμως τη στιγμή, ο πίσω συνεπιβάτης, άπλωσε το χέρι στο γιακά του και σιάχνοντάς του είπε: “κύριε, σηκώστε τον γιακά σας γιατί φαίνεται ο κώλος σας....”

Για όσους, παρά ταύτα, δεν κατάλαβαν: Η πολιτική σας είναι μια πολιτική του κώλου! Πρώτα απ’ όλα βρώμικη!