Ένα κείμενο του 2009 που οι πρόσφατες εξελίξεις αναβάθμισαν την αξία του
Στη συζήτηση της Βουλής των Ελλήνων για τη Νοβάρτις ειπώθηκαν πολλά. Πολλά είπε και Σαμαράς, πολλά είπαν και οι άλλοι που φρίκαραν με αυτά που είπε ο Σαμαράς. Σήμερα, Σάββατο 10 Μαρτίου 2018, φρίκαραν και με αυτά που είπε ο έκπαλαι υπασπιστής του Σαμαρά, ο Σταμάτης. [Ότι πιστεύει τον Ερντογάν και όχι τον Πρωθυπουργό της Πατρίδας του!]
Εγώ όμως, εδώ και κάμποσα χρόνια, δεν φρικάρω πια με τους πολιτικούς. Φρικάρω με τους "πνευματικούς ανθρώπους"! Δείτε εδώ ένα παλιό κείμενό μου, ενάντια σε θέσεις και απόψεις του καθηγητή Χ. Γιανναρά. Δείτε πώς ο Γιανναράς συμβουλεύει τον Σαμαρά, ο οποίος, τότε, μόλις έχει πάρει το "τιμόνι" της ΝΔ. Συγκρίνατε με τον Σαμαρά που είδατε στη Βουλή. Θα δείτε ότι δεν είναι ο Σαμαράς που υλοποίησε το πρόγραμμά του. Είναι ο Σαμαράς που υλοποίησε το πρόγραμμα του Γιανναρά.
Γι' αυτό, μη τα βάζετε μόνο με τους πολιτικούς. Υπάρχουν κι άλλοι...
Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής
Μιμήσεων ασυναγώνιστος
Στον Όλυμπο της
υπαρκτικής του ανωτερότητας στέκει και
κρατάει αστροπελέκι!
Κάθε Κυριακή το
εξαπολύει κατά πάντων, είτε με την έντυπη
είτε με την ηλεκτρονική έκδοση της
Καθημερινής. Κάθε Κυριακή πρωί λίγο
πριν λίγο μετά τη Θεία Λειτουργία.
Με τα ψιχία του
αντίδωρου στο στόμα ρίχνει ξίδι και
χολή στη ψυχής μας.
Αυτή την Κυριακή
δεν του ξέφυγε ούτε η συμπαθής και πολύ
αξιόλογη Άννα Διαμαντοπούλου.
Δεν σταματάει
όμως στα πρόσωπα το νταϊλίκι της
υπαρκτικής ανωτερότητας.
Εν ετέρα μορφή,
διεισδύει στα κουτάκια μας, επιχειρεί
να “γονιμοποιήσει” τη σκέψη μας.
Φοράει την λευκή
ρόμπα του...λοιμοξιολόγου.
Γίνεται Ράμπο,
επιστρέφει για να αλλάξει την ιστορία.
Με τη μορφή του
Φουστάνου παίρνει μέρος στο λίφτινγκ
της Δεξιάς.
Με τη μορφή του
Λούλη συμβουλεύει. Όλα σε ένα, ασυγχύτως
κι αδιαιρέτως.
"Ο Αντώνης Σαμαράς θα αναδειχθεί
ηγέτης, αν, έστω και μόνο, απαλλάξει τη
Ν.Δ. από το σύνδρομο κατωτερότητας που
τη διακατέχει απέναντι στην εντόπια
καπηλεία της Αριστεράς: Να αντιτάξει
επιτέλους πολιτική θέση, ιστορικά και
κοινωνικά ξεκάθαρη, για το ζαχαριαδικό
πραξικόπημα που ματοκύλισε τη χώρα,
προκειμένου να την εντάξει στανικά στον
σοβιετικό «παράδεισο». Ξεκάθαρη στάση
για το πόσο «δημοκρατικός» ήταν ο βίαια
στρατολογημένος στρατός αυτής της
ανταρσίας και πόσο «δοσίλογοι» και
«μοναρχοφασίστες» όσοι Ελληνες
θυσιάστηκαν για να μην υποταχθεί η χώρα
στον εφιάλτη του ολοκληρωτισμού. Ποια
σχέση έχει ώς σήμερα με την ελευθερία
και τη δημοκρατία η ιδεολογία του
σταλινισμού και οι «αναθεωρητικές» της
παραλλαγές που δυναστεύουν τα πανεπιστήμια,
τα σχολειά, τα ΜΜΕ ασκώντας ωμή ιδεολογική
τρομοκρατία και κτηνώδη φυσική βία".
Χ.Γιανναράς/Καθημερινή/13-12-2009
Το γεροντοπαιδάριο
(είναι το αντίθετο του “παιδαριογέροντα”,
που ο ΧΓ χρησιμοποίησε για να χαρακτηρίσει
τον Α.Τσίπρα) της πολιτικής μας ζωής,
επιμένει κι επανέρχεται. Όλοι, αντίπαλοι
και φίλοι, θέλουνε να γίνει η Δεξιά ένα
σύγχρονο συντηρητικό κόμμα και ο
προφέσορας θέλει να μας γυρίσει πίσω
στην εποχή του Εμφυλίου.
Όλοι θέτουν το ζήτημα
της “παραγωγής ιδεολογίας”, ψάχνουν
τρόπο επανακαθορισμού της ταυτότητας
της Δεξιάς μα ο καθηγητής θεωρεί ότι
πρέπει να ετεροκαθορίζεται, η Δεξία... ετεροχρονισμένα. Με
πάσα αφέλεια (αν δεν έχει αφέλεια αυτή
η παράγραφος έχει μπόλικη απάτη), εισάγει
παντού παλαιά δαιμόνια μέσα σε καινά
εισαγωγικά: “δοσίλογοι”,
“μοναρχοφασίστες”,
“εμφύλιος πόλεμος” κ.τ.τ......
Μιμητικός ανταγωνισμός
Αυτό θα μπορούσε να
ήταν το πρώτο μέρος κειμένου για τις
νουθεσίες του Χ. Γιανναρά προς το κόμμα
της Ν. Δημοκρατίας στην επιφυλλίδα της
13ης Δεκεμβρίου 2009.
Ο Θ.Ι.Ζιάκας όμως με
τραβάει απ' το μανίκι:
“...Η δυναμική του
μιμητισμού οδηγεί, παράλληλα, στην
αξομοίωση των ανταγωνιστών. Στην
απο-γοήτευση και την απο-μυθευτική
από-διαφοροποίησή τους. Φαινόμενο πολύ
γνωστό μας από το πεδίο του κομματικού
ανταγωνισμού, όπου στο τέλος «όλοι ίδιοι
είναι»....”
(Σύγχρονος
μηδενισμός/Αρμός/ σελ.100)
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει
να σταματήσω να γράφω έτσι, αν δεν θέλω
να μοιάσω σ' εκείνον που κατηγορώ για
επιθετικότητα, για σκαίοτητα, για
εμπάθεια και μίσος κατά των αντιπάλων.
Δεν είμαι ούτε αναμάρτητος
ούτε α-παθής. Δεν δικαιούμαι, δεν είναι
κι όμορφο, να λιθοβολώ κάποιον έστω κι
αν τα λόγια δεν είναι πέτρες. Δεν θα
πρέπει να συνεχίσω τον αγώνα contra
errores με αυτόν τον τρόπο.
Θα μπορούσα να
επικαλεστώ τον πόνο μου για τον τόπο
αυτό. Σωστά θα μου πει κάποιος, ότι όποιος
πονάει πάει σε γιατρό, δεν γράφει πολιτικά
κείμενα και ότι όταν κάνεις πολιτική
κανέναν δεν αφορούν οι καλές προθέσεις
σου αλλά όλους μας αφορούν οι θέσεις
σου.
Θα μπορούσα να επικαλεστώ
την ανιδιοτέλειά μου αλλά πάλι εδώ ο
Ζιάκας, μειλίχια με
συμβουλεύει:
“...Το θέμα είναι
χειρισμός της συγκρουσιακής ιδιοτέλειας,
ώστε να μην γίνεται πάθος, δηλαδή
αυτονομημένη κατάσταση. Το πρόβλημα
δεν λύνεται με την έκκληση στην
«ανιδιοτέλεια», η οποία κι αυτή, αν
αυτονομηθεί, γίνεται πάθος και μάλιστα
πολύ χειρότερο από την «ιδιοτέλεια».”
(στο ίδιο σελ.101)
Είναι γεγονός ότι σε
προηγούμενα κείμενα, επιτέθηκα άγρια
στον Χ. Γιανναρά.
Υπέκυψα στον πειρασμό
και το ομολογώ δημοσίως. Ήθελα να τον
πληρώσω με το ίδιο νόμισμα που πληρώνει
κι εκείνος τους αντιπάλους του αλλά και
τούτη την Πατρίδα, “τούτη τη φλούδα”,
που με πολύ κόπο προσπαθούμε να σώσουμε
“απ' το τσακάλι και την αρκούδα”.
Πόσες βαριές κουβέντες
έχει πει ο καθηγητής Γιανναράς για τον
τόπο αυτό! Πόσο απαξιωτικά έχει μιλήσει
για την πατρίδα αυτή που τόσοι αγώνες
ενάντια στους πάντες, την έχουν φέρει
έως εδώ και την έχουν κάνει ό,τι την
έχουν κάνει! Πόσες περίτεχνες ύβρεις
έχει χρησιμοποιήσει για να ρίξει ξίδι
και χολή!
Ποιός; Ο καθηγητής
Γιανναράς, που ξεχώρισα στην τηλεόραση
(1992)για το ήθος του, την ευγένειά του
,την εκστατικότητα του λόγου και έπεσα
σαν παλαβός να μελετάω ό,τι είχε τυπωθεί
από το έργο του!
Τώρα ξηγήθηκα. Υπέστειλα
τη σημαία της επίθεσης. Ας σηκώσουμε τη
σημαία της μελέτης, ας επιχειρήσουμε
να μελετήσουμε το τι πραγματικά κάνει
ο Γιανναράς, με αυτή την επίμονη πίεση
που ασκεί στην Δεξιά ώστε να πάρει θέση
για τον Εμφύλιο. Ας δούμε το πραγματικό
και το φαντασιώδες του θέματος. Ευχηθείτε
μου να μην παρεκτραπώ.
«Το γουν δεξιόν
φύσει μεν ουκ έστι δεξιόν, κατά δε την
ως προς το έτερον σχέσιν νοείται»
Διογένης Λαέρτιος
9,87 όπως το αντέγραψα από “Το ρητό και
το Άρρητο”/Χ. Γιανναράς/εκδόσεις Ίκαρος
σελ.32
Δεν ξέρω για παλαιότερα
πάντως σε όλον τον εικοστό αιώνα, στην
πολιτική ζωή της χώρας μας, λειτουργούσαν
και ακόμα λειτουργούν, δύο “παράξενοι
ελκυστές”. Δύο δίνες, η ύπαρξη των οποίων
πολλά δεινά έχει προκαλέσει. Αν και
ολόκληρη η Ελλάδα βρίσκεται, και τον
20ο και τον 21ο αιώνα, στο ίδιο ημισφαίριο,
η μία δίνη, ο ένας ελκυστής, είναι
δεξιόστροφος και ο άλλος αριστερόστροφος.
(αντί της λέξης “αριστερόστροφος”
μπορεί να χρησιμοποιηθεί και η λέξη
“κοινωνικοκεντρικόστροφος, αν μας
δίνει την άδεια ο κ. Μπαμπινιώτης”)
Ο ένας δηλαδή στρέφεται
όπως στρέφονται τα νερά στη μπανιέρα
που αδειάζει αφού έχουμε πλύνει το παιδί
και ο άλλος στρέφεται όπως το κουτάλι
όταν ανακατεύουμε το τσάι-γιασεμί μας.
Αυτοί οι “παράξενοι
ελκυστές νοήματος”, αυτοί οι τελεστές
ταυτότητας, μαζί με τα δεινά, παράγουν
και τάξη μέσα στο χάος της ελληνικής
κοινωνίας, αν, βέβαια, το αποτέλεσμα που
ζούμε μπορεί να το πει κάποιος “τάξη”χωρίς
να θεωρηθεί, όπως πχ ο γράφων, παραδοξολόγος.
Σκεφτείτε τι θα γινότανε
αν δεν υπήρχαν και αυτοί οι δύο ελκυστές
οι οποίοι ήρθαν να υποκαταστήσουν την
έκλειψη του Μεγάλου Ελκυστή, για τον
οποίο άλλοι είναι αρμόδιοι να μιλήσουν
και να πουν το γιατί εξέλειπε και το τι
ήταν.
Είμαστε όλοι Έλληνες,
αλλά αλλιώς εννοεί να σκέπτεται και να
συμπεριφέρεται πολιτικά ο “κάτοικος”
του ενός ελκυστή και αλλιώς εννοεί ο
“κάτοικος”του άλλου. Μπορεί τα τελευταία
χρόνια κάπως τα πράγματα να αμβλύνθηκαν,
δεν μπορούμε να πούμε όμως ότι οι διαφορές
γίνανε ομοιότητες, ότι γίναμε όλοι
σούπα. Όσο ο Μεγάλος Ελκυστής μένει σε
εκλειπτική κατάσταση, και τα κακά και
τα καλά της διαφοροποίησης, της
συγκρουσιακής σχέσης των δύο έτερων-κι
εταίρων-ελκυστών θα παραμένουν.
Οι τελευταίες γιγαντιαίες
αλλαγές που γίνανε στα δύο μεγάλα κόμματα
επιμαρτυρούν ότι γίγαντες δεν κατοικούσαν
εδώ μόνο σε παλαιότερες εποχές. Κατοικούν
και τώρα στην Πολιτεία μας, μερικοί και
μέσα στα μπουκάλια του ουΐσκι, σε πείσμα
όλων αυτών-μηδέ της πόρνης της Ιστορίας
εξαιρουμένης- που ισχυρίζονταν ότι
ξοφλήσανε.
Πρώτα το ΠΑΣΟΚ , μετά η
ΝΔ (κι αυτό το “μετά” καλό είναι), χωρίς
να πάρουν 10% όπως μας καλούσε ο Γιανναράς,
αποφάσισαν να κάνουν ό,τι πρέπει για να
αλλάξουν το πολιτικό σύστημα της χώρας.
Στη ΝΔ, αυτό έγινε με
εξαιρετικά καινοφανή-για την πολιτική
κουλτούρα του δεξιόστροφου ελκυστή-τρόπο.
Δεν θα ήταν υπερβολή αν κάποιος μιλούσε
για επανάσταση. Η είσοδος των “μαζών”,
στο προσκήνιο ενός κόμματος που ο ιδρυτής
του και “εθνάρχης”του δεξιόστροφου
ελκυστή δεν είχε καν σκεφτεί να δεχτεί
μέλη, το μπουκάρισμα για την ακρίβεια,
αυτών των “μαζών”, τέτοιες εκτιμήσεις
τις επιβάλλει και δεν υπερβάλλει.
Μετάσταση
κι επανάσταση
Κι ενώ η μεταστατική,
εκ του ετέρου-συνεταίρου ελκυστή,
επανάσταση διάγει τις “δέκα μέρες”
που συντάραξαν τον κόσμο της Δεξιάς κι
ενώ ακόμα ο χαρακτήρας της δεν έχει
επακριβώς καθοριστεί κι ενώ ακόμα δεν
είναι σαφές το “ποιος-ποιον”-το
μητσοτακαίικο γαρ ποιόν αβυσσαλέο και
άγνωστο-στην κρίσιμη αυτή καμπή, που
κανένας δεν την προέβλεπε, ο δε ΧΓ την
απέκλειε εντελώς και συστηματικώς επί
σειρά ετών, έρχεται, ο ίδιος ο ΧΓ με
αλλεπάλληλες παρεμβάσεις του, να
νουθετήσει τη Δεξιά.
Πάλι από την πρώτη σειρά
των θρανίων, χωρίς καμία αυτοκριτική
ματιά, πάλι θεωρώντας τον εαυτό του
δικαιωμένο, επιχειρεί να κερδίσει τις
εντυπώσεις. Σαν άλλος μαυροφορεμένος
Αντώνοφ-Οφσέγενκο του μπολσεβικισμού
της Δεξιάς, (κάποιοι ειδικοί θέτουν το
ζήτημα ότι ο υπερρεαλισμός γεννήθηκε
εδώ, στην Ελληνίδα Ανατολή. Δηλώνω
ταπεινός υπήκοό του!), θέτει κριτήρια,
θέτει ερείσματα, βροντάει στο τραπέζι
τη Λυδία Λίθο της Δεξιότητας!
Κάτι πολύ
περισσότερο...προτείνει: την Λυδία Λίθο
βαλέτω, ισχυριζόμενος ότι οι Δεξιοί
είναι αναμάρτητοι και δικαιούνται,
έχουν χρέος μάλλον, για μία ακόμα φορά,
να πάρουν θέση στον Θυσιαστικό Κύκλο
και να “θανατώσουν” την τάχα “κυρίαρχη
ιδεολογία” της Αριστεράς δια μέσου της
Ιστορίας.
Μάστορας του “νοήματος”και
του νοηματοδοτείν, ξέρει τι κάνει.
Απονενοημένο νόημα
Ο Γιανναράς ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ
ΝΟΗΜΑ ΥΠΑΡΞΗΣ στη Δεξιά!!!
“Νοηματοδότηση,
σημαίνει την απόδοση σκοπού και άρα
κριτηρίων στην καθημερινή πράξη. Ο
ανθρώπινος βίος συγκροτείται από έλλογες
πράξεις: πράξεις με λόγο-σκοπό και λογικά
κριτήρια ανταπόκρισης στον σκοπό. Αλλά
ο σκοπός του βίου είναι πάντοτε συνάρτηση
της πίστης μας σε κάποια αιτιώδη αρχή,
αφού μόνο από την αιτία απορρέει η
τελολογική σκοπιμότητα. Και η αποδοχή
μιας αιτιώδους αρχής του υπαρκτού-άρα
και της ανθρώπινης ύπαρξης-είναι μόνο
θέμα πίστης, αφού είναι αδύνατο να έχουμε
άμεση γνωστική πρόσβαση σε αυτή την
αιτιώδη αφετηρία.
Όταν λοιπόν ο σκοπός
του βίου και τα κριτήρια της καθημερινής
πράξης πηγάζουν (σε συγκεκριμένα
κοινωνικά σύνολα και σε συγκεκριμένες
περιόδους)από μια κοινή πίστη σε κάποια
αιτιώδη αρχή-πίστη που την αποδέχονται
τα περισσότερα μέλη του κοινωνικού
συνόλου-τότε είναι αναπόφευκτο οι
τελολογικές συνέπειες της κοινά αποδεκτής
αιτιώδους αρχής να συγκλίνουν και ενός
κοινού τρόπου συμπεριφοράς, που
σχηματοποιείται σε κοινωνικά μορφώματα
ή και συγκεκριμένους θεσμούς”.
Χ.Γιανναράς/Το
πραγματικό και το φαντασιώδες στην
Πολιτική Οικονομία/Δόμος/σελ.166
Η
υπο-κρισία, το πραγματικό του φαντασιώδους
Απλά πράγματα.
Αρκεί να πιστέψουν οι Δεξιοί ότι σώσανε
την πατρίδα σκοτώνοντας Αριστερούς!
Δεν πειράζει
που “συμμαχήσανε”-δεν παραδώσανε την
Πόλη, απλώς συμμαχήσανε(!)- με τους
Έγγλέζους και με τους Αμερικανούς.
Αυτό, δεν
είναι σκοπός που αγιάζει τα μέσα. Δεν
πειράζει που προηγήθηκε η Ελλάδα και
ακολούθησε η Κορέα, το Βιετνάμ, η
Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ. Αρκεί που έσωσαν
εμάς από τον σοβιετικό “παράδεισο”,
τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας από τον
Μιλόσεβιτς, τους λαούς του Ιράκ από τον
Σαντάμ.
Δεν πειράζει
που γεμίσανε βάσεις την Ελλάδα, αρκεί
που κατανικήθηκε το “ζαχαριαδικό
πραξικόπημα”.
-Να ο λύκος,η
Μακρόνησος, η Ελ Ντάμπα, τα εκτελεστικά
αποσπάσματα, τα στρατοδικεία, οι
εκτοπίσεις, τα βασανιστήρια, τα “μιάσματα”
(Φρειδερίκεια εκδοχή της λοιμικής
,υπήρξε και η Φρειδερίκη...λοιμοξιολόγος),
οι φυλακές, οι λογοκρισίες, οι ταπεινώσεις
της πατρίδας, η προδοσία της Κύπρου, τα
Ιουλιανά, τα εκλογικά πραξικοπήματα.
-Όχι, να τα
πατήματα, των Δικών της Μόσχας, των
γκουλάγκ, της ΓΚΕΠΕΟΥ, του Μπέρια, του
Στάλιν.
-Να η
μετανάστευση των Ελλήνων στα πέρατα
του Κόσμου.
-Όχι, να το
τείχος του αίσχους.
-Να οι
αμερικανοί φαντάροι.
-Όχι, να οι
Ρώσοι που ΘΑ έρθουν.
-Να οι χούντα
των συνταγματαρχών, που πρόλαβε τη
χούντα των στρατηγών, να το Παλάτι και
η καμαρίλα.
-Όχι, να ο
Τσαουσέσκου.
Ξενιτεύεται
ο ΧΓ, για να εναντιωθεί στις Μεγάλες
Δυνάμεις του χρειάζεται διαβατήριο.
Μέσα στην
Ελλάδα, στο έρμο το “ελληνεπώνυμο
κρατίδιο” (ούτε το όνομα δεν του
αναγνωρίζει, σε λίγο θα τον επικαλούνται
οι Σκοπιανοί και οι Τούρκοι), δεν βλέπει
επεμβάσεις ξένων παρά μόνο στη
Βαυαροκρατία και στην “Πλεκτάνη Αννάν”.
Από το
πραγματικό στο φαντασιώδες...δυο δάχτυλα
και κάτι, μικρή η απόσταση...εύκολα την
καλύπτει η πίστη στον...Ευπείθη!
“...πετάχτη
ορθός ο Ευπείθης κι άρχεισε να λέγει
ανάμεσό τους
...................................................................................................
να
του ριχτούμε, αλλιώς μας έπνιξε για
πάντα η καταφρόνια.
Θά'
ταν μαθές ντοπή οι μελλούμενες γενιές
και να τ' ακούσουν,
απ΄
τους φονιάδες πως δεν πήραμε των γιων,
των αδερφιών μας
το
γαίμα πίσω. Δε θα τό' θελα να ζω στον
κόσμο, κάλλιο
νεκρός
κι εγώ μιαν ώρα αρχύτερα με τους νεκρούς
τους άλλους!”
Οδύσσεια,
Ω, 422, 430-435, Μετάφραση Κακριδή-Καζαντζάκη
Το
φαντασιώδες του πραγματικού
Η πίστη στον
Ευπείθη για τις “δάφνες” της
εμφυλιοπολεμικής Δεξιάς! Που αν τις
ψάξουνε στα μπαούλα των παπούδων της
θα βρουν και τις στολές της Βέρμαχτ. Τις
φουστανέλες δεν είμαι σίγουρος ότι θα
τις βρούν, εκτός κι αν είναι χακί, όπως
αυτές που φορούσαν τα Τάγματα Ασφαλείας
που ο ΧΓ αγνοεί την ύπαρξή τους(!)
Ξέρει καλά
όμως ο ΧΓ ότι, αν δεν βάλει του οννεδίτες
στο σκάφος της φαντασίας, το οποίο ως
γνωστόν τρέχει με την ταχύτητα του
φωτός, αν δεν τους στείλει...μπριγάδες
αλληλεγγύης πίσω στο χρόνο των γκουλάγκ,
στον Ελληνικό Εμφύλιο να πολεμήσουν
σαν άλλοι Τσακ Νόρις, Ζαν Κλοντ Βαντάμ,
Α.Σβαρτσενέγκερ, κατά του σταλινισμού,
ποτέ δεν θα πάψουν να νιώθουν μειονεκτικά
απέναντι στην Αριστερά.
“Γι' αυτά
μιλούν-γι' αυτήν την ουρανόπεμπτη παρθένα
που εν ειρήνη
ευδόκησε να πει: το νου σας
ο ι π ο λ λ ο ί
π α ρ α π ο ι ο ύ ν τ ο ν Έ ν α”
Ο.Ελύτης-Στάλιν/Μαρία
Νεφέλη
Ξέρει ο ΧΓ
ότι, πουθενά δεν θα βρει την ελληνική
Δεξιά εν σώματι (τη Δεξιά λέω, όχι τους
Δεξιούς) να ηγείται και να μετέχει
εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων, δημοκρατικών
αγώνων, για προκοπή και Ειρήνη, για μια
καλύτερη Ελλάδα.
Δεν θα βρει
παιάνες και σάλπιγγες, άρματα και αίματα
ηρώων.
Θα βρει τα
νταούλια και τις πίπιζες των γύφτων.
Και τι μένει
λοιπόν από το απονενοημένο διάβημα
νοηματοδότησης;
Τρεις εκδοχές
νοηματοδότησης, οι εξής δύο....η ενοχοποίηση
της Αριστεράς:
Τρεις οι
διαστάσεις του νοήματος, η μία της
ανοησίας
Ο δεξιόστροφος ελκυστής, κινείται τα
μεταπολεμικά χρόνια στις τρεις διαστάσεις
του νοήματος της ύπαρξής του. Ποιες
είναι αυτές;
1. Η αποπομπή
της Αριστεράς, η θυσία της, ο αναθεματισμός
της, δια του εμφυλίου.
2. Η περιβόητη ένταξη
στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
3. Ο “εθνάρχης” Καραμανλής.
Για τον “εθνάρχη”, ο
ΧΓ, δεν θέλει ν' ακούσει κουβέντα. Έχει
ασκήσει επανειλημμένα κριτική εναντίον
του και τον θεωρεί υπεύθυνο για τα
χαρακτηριστικά που έχει το κόμμα της
Δεξιάς στην Ελλάδα. Βέβαια, δεν μου
βγάζει από το μυαλό ότι κάποτε όταν ήταν
νέος ιεροσπουδαστής,
αγωνίστηκε ενθουσιωδώς
υπέρ της ...Καραμανληκότητας. Αny
way, που λένε και στο χωριό
μου.
Για την ΕΕ, πάλι δεν
γίνεται θέμα. Δεν θα μπορούσε να κάνει
αυτό που όλη του τη ζωή αντιμάχεται, όχι
με πολύ συνέπεια όμως όταν έχει μπροστά
του την Αριστερά.
(Κάτι παθαίνει ο Γιανναρά
και όταν βλέπει την Αριστερά να
μάχεται...εκείνος μηδίζει.)
Δεν θα μπορούσε να
χρησιμοποιήσει την ΕΕ ως νόημα.
Φαίνεται ότι τουλάχιστον
έχει στο μυαλό του ότι η σύνδεσή με την
ΕΟΚ, και αργότερα η ένταξη, έγινε ακριβώς
όπως γίνεται τώρα η σύνδεση με την
Τουρκία και τα Σκόπια. Άσχετα τι μας
προέκυψε μετά. Έγινε δε λίγους μήνες
μετά τις εκλογές του 1961, όπου ο “εθνάρχης”,
ο “άρχοντας”, καταδέχτηκε να εκλεγεί
με τις ψήφους της βίας, της νοθείας και
ελέω μοναρχίας.
Συμπέρασμα: από τις
τρεις διαστάσεις της νοηματοδότησης,
μόνο η Νο1 ενδείκνυται, εκείνη της
ανοησίας!
Είναι η πιο “ένδοξη”κι
η πιο ανέξοδη, έχει θυσία, έχει αίμα,
έχει δράκο (τον Ζαχαριάδη), έχει πούρους
“κακούς”, έχει πούρους “καλούς” και
όλα τα σχετικά.
Δρυός πεσούσης πας
Δεξιός ξυλεύεται
Παλιά η τέχνη αυτή. Ο
Πατακός την διδάσκει ακόμη:
“Σώσαμε την Ελλάδα από
την κομμουνιστική απειλή”.
Κατηγορείς πρώτα κάποιον
για σοβαρές αμαρτίες και μετά
“νομιμοποιήσαι” να τον εξοντώσεις με
την ησυχία σου. Ποιός είπε ότι το πνεύμα
της Ιεράς Εξέτασης έχει πεθάνει στον
Μεσαίωνα;
Πρώτοι διδάξαντες, σε
ανώτατο επίπεδο σπουδών, οι Γραμματείς
και οι Φαρισαίοι.
“Την αλήθεια
τη “φτιάχνει”κανείς
ακριβώς όπως
φτιάχνει και το ψέμα”
Ο.Ελύτης-Μαρία
Νεφέλη
Με παρόμοιο, με την αλήθεια τρόπο,
“φτιάχνονται” και οι “πλειοψηφίες”!
Απλώς παίρνεις την πραγματική πλειοψηφία
και την...αναλύεις. Άλλους τους απαλλάσσεις
από τα βάσανα της ζωής με εκτελέσεις.
Άλλους τους “αναμορφώνεις” στο “αρχαίο
κάλλος” των “Νέων Παρθενώνων”.
(“το αρχαίον κάλλος αναμορφώσασθαι”).
Άλλους τους εξωθείς στην προσφυγιά,
τους στοιβάζεις στην Αθήνα.
Κι ό,τι μείνει το φωνάζεις κάθε
τόσο στην αστυνομία και το ρωτάς τι
ψήφισε στις εκλογές του '46, βάζεις τους
παπάδες να διαβάζουν τις “δηλώσεις”των
“αναμορφωμένων” Αριστερών, βάζεις
τους παπάδες, τους δασκάλους, τους
δημόσιους υπάλληλους, να εκδίδουν
πιστοποιητικά κοινωνικών φρονιμάτων!
Από το “μετά βαΐων και κλάδων”στο
“άρον-άρον σταύρωσον αυτόν” χρειάστηκαν
τρεις μέρες. Σε μας εδώ χρειάστηκαν τρία
χρόνια για να γίνει μια γιγάντια
πλειοψηφία, “μειοψηφία”. Φάγανε όλοι
και ακόμα έμεινε σιρμαγιά για τις
δεκαετίες του '50, του '60, για το “Πολυτεχνείο”.
Ειδικά όταν ο περιπτεράς διπλώνει
ανάποδα “Τα Νέα” και το “Το Βήμα” για
να προστατέψει τον πελάτη απ' το φακέλωμα,
εεε τότε ξέρεις: η πλειοψηφία έχει γίνει
“μειοψηφία”.
(Άσχετο:Το Συγκρότημα Λαμπράκη
ήταν πάντα και είναι σαν την αρνητική
μονάδα: με όποιον αριθμό κι αν
πολλαπλασιαστεί του αλλάζει το πρόσημο.)
Τότε “νομιμοποιείσαι”ακόμα
περισσότερο να σκίζεις τα ιμάτιά σου
και να μιλάς για “μειοψηφίες” που
θέλουν να επιβάλλουν την άποψή τους
στις “πλειοψηφίες”. Να μιλάς για βίαιη
στρατολογία λες και ο κυβερνητικός
στρατός στρατολογούσε εθελοντές(!) Να
μιλάς για βίαιη στρατολογία όταν όλοι,
και οι μεν και οι δε, βιαίως στρατολογήθηκαν
από την άγρια βία της Δεξιάς και των
ξένων αφεντικών της που τους εξώθησε
στην αλληλοσφαγή.
(1.Το “πιστοποιητικό κοινωνικών
φρονημάτων”-για τους νεώτερους το
λέω-ήταν πραγματική κατάσταση και
αποτελεί δείγμα για το πόσο μπορεί να
πρωτοπορήσει η Ελλάδα υπό την καθοδήγηση
της Δεξιάς. Πολλά χρόνια μετά οι αγορές
προχώρησαν ασθμαίνοντας στην υιοθέτηση
συστημάτων πιστοποίησης, ISO,
HACCP, κλπ
2.Η Χ και οι λοιπές οργανώσει,
προϋπήρχαν την επανόδου του Ζαχαριάδη
και δεν αποτελούν “έκγονα” του
“Ζαχαριαδικού πραξικοπήματος.)
Νίπτων την όψιν κι όχι
τ' ανομήματα
Εμπρός λοιπόν κ. Γιανναρά!
Στις επάλξεις της Εθνικοφροσύνης!
Κάθε καιρός
κι ο Στάλιν του.
Ο.Ελύτης-Μαρία
Νεφέλη
Σαν άλλος Παπάγος,
στρατάρχης των νοημάτων και των
ανομημάτων, των σημαινόντων και των
σημαινομαίνων, των πραγματικών και των
φαντασιωδών.
Νίπτων την όψιν και
ουδόλως τα ανομήματα της Δεξιάς, θα
προσφέρετε θαυμάσια υπηρεσία στην
Αριστερότητα!!! Την αληθινή Αριστερότητα,
που υποφώσκει, που ζει “στην παρανομία”,
που ζει υποδορίως, μέσα στους Αριστερούς,
που τα δύο τάχα “αριστερά”κόμματα,
προσπαθούν επίμονα να εξανδραποδήσουν.
Μια άγρια επίθεση “της
Καταλανικής κομπανίας” θα μας αφυπνήσει!
Θα ξαναδώσει και σε μας το νόημα που
ξεθώριασε! Θα βγούμε από την αδράνεια
της αηδίας όπου μας μετέτρεψε σε χοίρους
η μάγισσα Κίρκη της πολιτικής. Μα δεν
θα είμαστε ίδιοι όπως πριν. Όπως οι
σύντροφοι του Οδυσσέα, σαν πάρουμε την
αριστερή ανθρώπινη μορφή μας πάλι,
θάμαστε
“πιο νιοί και
πιο τρανοί και πιο όμορφοι πολύ, παρ'
ό,τι πρώτα”
Οδύσσεια
Κ, 396
Θα συσπειρωθούμε και
θα ΣΥΝασπιστούμε πραγματικά, σε μια
μεγάλη αριστερόστροφη παράταξη. Θ'
ανοίξουμε κι εμείς τα μπαούλα των
παπούδων μας. Εμείς έχουμε και τις
φουστανέλες και τα κουστούμια που δεν
νεκροφορέσανε ποτέ αφού τους εκτελέσανε
με τα ρούχα τα καθημερινά! Δεν έχει
ύβρεις το στημόνι τους, δεν έχει μίσος
το υφάδι. Έχει Έρωτα κι έχει Αυθυπέρβαση.
Έχει 'Εκσταση και Θαύματα.
Σταθήκανε στον τοίχο,
πέσανε στις μάχες, με το χαμόγελο της
ελπίδας στα χείλια, σίγουροι ότι κάνανε
το σωστό:
“και οι Έλληνες
δεν ζούνε δίχως την ελευθεριά”!
Καλό θα μας κάνετε
λοιπόν. Θα δώσουμε κι ένα μάθημα στους
ενοίκους του Περισσού και της Κουμουδούρου,
για το τι εστί αληθινή Αριστερά. Θα
γιατρέψουμε δυο πληγές ταυτόχρονα.
Η Δεξιά και το Κέντρο-οι
κορυφές του Κέντρου, γιατί η βάση είχε
από καιρό προσχωρήσει στην Αριστερά-αποπέμψανε
τότε την Αριστερά και κείνη επέστρεψε,
“με τις μπάντες”, με την Μεταπολίτευση.
Η Αριστερά η αδικημένη,
η περιθωριοποιημένη, επέστρεψε κι όχι
ο Ανδρέας, κ. Γιανναρά.
Η Αριστερά προσέλαβε
τον Ανδρέα, κ.καθηγητά. Δεν προσέλαβε ο
Ανδρέας την Αριστερά.
Σε συνθήκες δε ταχύτατων
αλλαγών, αυτή η Αριστερά, μη ξέροντας
πώς να τις αφομοιώσει, πώς να τις
μεταπλάσει, αφού χρόνια ζούσε στο
Κωσταλέξι, υπέπεσε σε λάθη και αμαρτίες.
Η επιτάχυνση, βλέπετε,
σπάει τη συμμετρία! Έτσι λέει η μοντέρνα
φυσική. Σπάει τη συμμετρία,
καταστρέφει την αναλογία,
αποσταθεροποιεί το σύστημα.
Τα λάθη της Αριστεράς
είναι λάθη στην “ψύξη του τσαϊού-γιασεμιού”,
δεν είναι λάθη στο άδειασμα της μπανιέρας
από τα βρωμόνερα. Είναι λάθη τιθάσευσης
του “άσπρου αλόγου” κι όχι λάθη
τιθάσευσης του “μαύρου αλόγου”! Είναι
λάθη στην προσπάθεια “θέωσης”!
Ένας λιθοβολισμός της
Αριστεράς, τώρα, είναι ό,τι πρέπει!
“Το μόνο υποκείμενο
που υπάρχει στην κατάσταση αυτή είναι
το θύμα...”
Αυτό, πάει να πει ότι η
Αριστερά,δια του λιθοβολισμού της, θα
ξαναγίνει υποκείμενο. Ό,τι αποπέμπεται σήμερα
θα επιστρέψει αύριο!
“Μα αν δεν σε βρω , να μην ξεχνάς
ότι σταυρώνεις το προσκυνάς.
Μα αν δεν σε βρω μην το λησμονάς
ό,τι σταυρώνεις το προσκυνάς”
στίχοι
Λ. Νικολακοπούλου, μουσική Μ. Χατζιδάκης
Με τη βοήθεια του Θεού,
μπορεί να τα καταφέρουμε καλύτερα αυτή
τη φορά.
Μπορεί να βρούμε το
σημείο όπου ο Θυσιαστικός Κύκλος τέμνεται
από την Κλίμακα, το σημείο “διάβασης
επί τω πρωτοτύπω”.
Εκ της Δεξιάς η
σωτηρία, δια των Αριστερών η δόξα, δάσκαλε
που δίδασκες και λόγο δεν εκράτεις!
Το εν λόγω κείμενο του καθηγητή στην πλήρη του μορφή:
Ηγέτης ή
εφαλτήριο ουτιδανών;
Tου Χρηστου Γιανναρα
Το ΠΑΣΟΚ μοιάζει να
ήταν το μοιραίο στη νεώτερη ιστορία του
Ελληνισμού κόμμα. Εισήγαγε τον λαϊκισμό
στην πολιτική, και μάλιστα σε στιγμή
κρίσιμη, ίσως την κρισιμότερη για το
μέλλον των Ελλήνων: Οταν η Ελλάδα, ενάντια
σε κάθε λογική, γινόταν δεκτή στον
εταιρισμό των ισχυρότερων τότε της
Ευρώπης κρατών.
Λαϊκισμό λέμε την
αλλοτρίωση της πολιτικής σε ψηφοθηρικό
εκμαυλισμό των πολιτών, σε κατά
προτεραιότητα προσπάθεια να κολακευτούν
οι ενστικτώδεις ενορμήσεις του ανθρώπου,
ο πρωτογονισμός της ιδιοτέλειας. Το
ΠΑΣΟΚ θεσμοποίησε και εξιδανίκευσε
αυτό τον παλιμβαρβαρισμό, την καταναλωτική
απληστία και τον αμοραλισμό ως αποκλειστικό
στόχο της ανθρώπινης ύπαρξης και
συνύπαρξης: Ισοπέδωσε κάθε αξιοκρατική
ιεραρχία, κάθε διάκριση του ικανού από
τον ανίκανο, του εργατικού από τον
ράθυμο, του τίμιου από τον φαύλο. Κατάργησε
κάθε κριτήριο ποιότητας, κάθε έλεγχο
της αντικοινωνικής συμπεριφοράς,
αποσάθρωσε τη λειτουργία του κράτους,
απαξίωσε τον μόχθο της δημιουργίας,
καταδίκασε την ελληνική κοινωνία σε
αποκλεισμό από τον εκσυγχρονισμό και
την πρόοδο. Δεν ήταν κόμμα, ήταν λοιμική.
Λοιμική σημαίνει τη
ραγδαία και απροσμάχητη εξάπλωση της
βλάβης ή του νοσήματος. Ο εκπασοκισμός
του σύνολου ελλαδικού πολιτικού
συστήματος ήταν ταχύτατος και εντυπωσιακός:
Τα κόμματα της δήθεν Αριστεράς, στερημένα
τον μπούσουλα της σοβιετικής πατρωνίας
και με ανήκεστο τον ευνουχισμό της
σκέψης και της φιλοπατρίας, έσπευσαν
να πλειοδοτήσουν σε πρωτογονισμό:
Επένδυσαν ψηφοθηρικά στον γκανγκστερικό
λαϊκισμό που εκβιάζει τους πάντες δήθεν
εξ ονόματος πολλών (αόριστα των
«εργαζομένων»!) προκειμένου να ευνοήσουν
τους καριερίστες της αυλής τους. Οσο
για τη Ν.Δ., αυτή πανικόβλητη έσπευσε να
απεμπολήσει κάθε ιδεολογική ραχοκοκαλιά
και πολιτική ταυτότητα, προκειμένου να
μιμηθεί τον τελεσφόρο πασοκικό λαϊκισμό
και αμοραλισμό. Ετσι, πρόσφερε στέγη
και στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, τον
εξέλεξε αρχηγό της με τη λογική, όπως
οι ίδιοι έλεγαν: «το ένα σαΐνι να φάει
το άλλο».
Ο εκπασοκισμός της
Ν.Δ. ήταν το πολιτικό έγκλημα που μετέτρεψε
τη λοιμική του λαϊκισμού σε πανδημία –
καθήλωσε την ελληνική κοινωνία, για ένα
τέταρτο του αιώνα, στην πολιτική
υπανάπτυξη και αθλιότητα.
Δεν διανοήθηκε ποτέ
η Ν.Δ. να αντιπολιτευθεί το ΠΑΣΟΚ ούτε
στα πιο εγκληματικά του ενεργήματα: το
μόνο που την ενδιέφερε ήταν να γίνει
και η ίδια ένα πιο βουλιμικό για διαχείριση
της εξουσίας ΠΑΣΟΚ. Κανένας από τους
έξι ώς τώρα αρχηγούς της δεν είχε τις
προϋποθέσεις και το ανάστημα να αντιτάξει
κοινωνική αντιπρόταση στον λαϊκισμό
και αμοραλισμό, εναλλακτική πολιτική
οπτική – κορυφαία έκπληξη στις πρόσφατες
διεργασίες για την εκλογή του έβδομου
πια αρχηγού ήταν η στήριξη που πρόσφεραν
στον μητσοτακισμό συμβολικά του
καραμανλισμού ονόματα (Εβερτ, Πολύδωρας,
Χατζηδάκης).
Τη δυναμική του
ακατάσχετου εκπασοκισμού μοιάζει να
ανέτρεψε ο θυμός των ψηφοφόρων της Ν.Δ.
Αυτός ο θυμός έφερε στην αρχηγία τον
Αντώνη Σαμαρά και τον χρεώνει με την
ευθύνη να αντιπαλαίψει επιτέλους την
ντροπιαστική παρακμή στην οποία βυθίζεται
ακάθεκτα ο ελλαδικός πολιτικός βίος
και μαζί του η ελληνική κοινωνία. Το
ηγετικό ανάστημα που απαιτεί ένα τέτοιο
αντιπάλαισμα, δεν έχει δείξει ώς τώρα
ο Σαμαράς να το διαθέτει. Ομως, η πείρα
της ανεπάρκειας πρέπει να τον δίδαξε
ότι μεγάλος μπορεί να αναδειχθεί και ο
ηγέτης με το χάρισμα να λειτουργεί
επιτελικά: να ξέρει να διαλέγει ανθρώπινη
ποιότητα συνεργατών ασυμβίβαστα υψηλή.
Εχουμε ανάγκη από
ηγετική ευπρέπεια, την αρχοντιά της
ανιδιοτέλειας. Ανάγκη για φρόνημα
ελληνικό: απήχημα οικείωσης του πολιτισμού
των Ελλήνων, γλώσσα ελληνική («δεν έχ’
η ανθρωπότης τιμιοτέραν»). Και λόγο
πολιτικό λιτό, ειλικρινή, καίριο, με
αυτοκριτική ετοιμότητα – στους αντίποδες
του «μπαλκονάτου». Ξέρουμε, το ξέρει
και ο Αντώνης Σαμαράς, ότι το κόμμα στο
οποίο ανέλαβε να ηγηθεί είναι σάπιο.
Ξέρουμε και ξέρει πως αν δεν βάλει
μαχαίρι, αν θελήσει να χαϊδέψει την
ανικανότητα και τη σήψη, θα οδηγηθεί
νομοτελειακά εκεί που οδηγήθηκε και ο
θλιβερός του προκάτοχος λογαριάζοντας
την ατολμία για «σύνεση».
Οι προβεβλημένοι του
κόμματος που στήριξαν τον Σαμαρά ως
υποψήφιο έχουν την ευγνωμοσύνη των
εχεφρόνων, αλλά δεν παύουν να είναι
κραυγαλέα άσχετοι με το επίπεδο
νοημοσύνης, ανιδιοτέλειας και καλλιέργειας
που απαιτείται για να εξυγιανθεί το
σάπιο κόμμα και να ανασυνταχθεί πολιτικά.
Ανασύνταξη σημαίνει
να αποκτήσει πολιτική ραχοκοκαλιά,
κοινωνικούς στόχους: όραμα συγκεκριμένο
και ρεαλιστικό άξιο να το πιστέψουν, να
το εμπιστευθούν, να το παλαίψουν οι
πολίτες. Με χιλιοφθαρμένες, σπιθαμιαίες
φιγούρες ενδοκομματικών υποστηρικτών,
κομματική ανασύνταξη δεν γίνεται.
Η Ν.Δ. ήταν εκ γενετής
κόμμα προσωποπαγές, φτιάχτηκε για να
υπηρετήσει τη μοναρχία του ιδρυτή της.
Δεν είχε ποτέ πολιτική ταυτότητα, πρόταση
ή οπτική διαφορετική από τα υπόλοιπα
κόμματα. Δεν είχε ποτέ απάντηση στο
ερώτημα: τι θετικό, τι γόνιμο προσπορίζει
σήμερα στον Ελλαδίτη η ελληνικότητά
του, ποια στοιχεία ελληνικής ιδιαιτερότητας
(γλώσσα, Ιστορία, κατάλοιπα εθισμών του
κάποτε πολιτισμού του) μπορούν να
λειτουργήσουν σήμερα με τη δυναμική
δημιουργικής παρέμβασης στο ευρωπαϊκό
γίγνεσθαι. Τι έχει να αντιτάξει η Ν.Δ.
στον εθνομηδενισμό του ΣΥΡΙΖΑ ή του
αλγεινού ντουέτου Αννας Διαμαντοπούλου
- Θάλειας Δραγώνα.
Ο Αντώνης Σαμαράς θα
αναδειχθεί ηγέτης, αν, έστω και μόνο,
απαλλάξει τη Ν.Δ. από το σύνδρομο
κατωτερότητας που τη διακατέχει απέναντι
στην εντόπια καπηλεία της Αριστεράς:
Να αντιτάξει επιτέλους πολιτική θέση,
ιστορικά και κοινωνικά ξεκάθαρη, για
το ζαχαριαδικό πραξικόπημα που ματοκύλισε
τη χώρα, προκειμένου να την εντάξει
στανικά στον σοβιετικό «παράδεισο».
Ξεκάθαρη στάση για το πόσο «δημοκρατικός»
ήταν ο βίαια στρατολογημένος στρατός
αυτής της ανταρίας και πόσο «δοσίλογοι»
και «μοναρχοφασίστες» όσοι Ελληνες
θυσιάστηκαν για να μην υποταχθεί η χώρα
στον εφιάλτη του ολοκληρωτισμού. Ποια
σχέση έχει ώς σήμερα με την ελευθερία
και τη δημοκρατία η ιδεολογία του
σταλινισμού και οι «αναθεωρητικές» της
παραλλαγές που δυναστεύουν τα πανεπιστήμια,
τα σχολειά, τα ΜΜΕ ασκώντας ωμή ιδεολογική
τρομοκρατία και κτηνώδη φυσική βία.
Να καταδικάσει η Ν.Δ.
το παρακράτος της Δεξιάς, έκγονο τότε
της ζαχαριαδικής παραφροσύνης, αλλά να
θυμηθεί και το τότε Κέντρο, που προάσπισε
τις ελευθερίες του λαού. Να το μιμηθεί
σήμερα η ίδια σαρκώνοντας πολιτική
πρόταση αντίστασης στην τυραννία της
απειλής και της βίας των παλαιοημερολογιτών
του Περισσού και των καριεριστών της
Κουμουνδούρου.
Επί είκοσι τρία χρόνια
το κόμμα στο οποίο κλήθηκε να αρχηγεύσει
ο Αντώνης Σαμαράς αποδείχθηκε ολοφάνερα
ανύπαρκτο πολιτικά, κόμμα σπιθαμιαίων
καιροσκόπων. Δεν επιδέχεται παρά μόνο
επανίδρυση. Θα την τολμήσει;
