Ο "Καπετάν Αράπης" και η σύλληψη του Γερμανού υπολοχαγού διοικητή του αεροδρομίου της Τανάγρας

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Ο Ορέστης σε κάποια αποστροφή της αφήγησής του για την επίθεση του ΕΛΑΣ στο τραίνο στο Βαθύ Αυλίδος, αναφέρει τα εξής:

Αφού η επιχείρηση είχε λήξη με επιτυχία, οι αιχμάλωτοι είχαν απελευθερωθεί και είχαν γίνει οι συλλήψεις των είκοσι χωροφυλάκων και των τριών, εκ των πέντε, Γερμανών φρουρών, εμφανίστηκε μια επιτροπή από τον παπά του χωριού και κάποιους γερόντους.

Παρακάλεσαν τον Αποστόλη (Κοκμάδη) να αφήσει ελεύθερους τους Γερμανούς για να μη γίνουν αντίποινα στο χωριό. 

Πράγματι ο Αποστόλης τους άφησε ελεύθερους και τα αντίποινα αποφεύχθηκαν. 

Και συνεχίζει...

«Από τότε και ύστερα αυτό το "κόλπο" χρησιμοποιήθηκε συστηματικά. Δηλαδή σε περιπτώσεις συλλήψεως μεμονωμένων Γερμανών, μερικές φορές -δεν λέγω πάντοτε- όπως έγινε αργότερα και με τον υπολοχαγό-διοικητή του αεροδρομίου Σχηματαρίου, που συνελήφθη στη θάλασσα με το μαγιώ του, επανελήφθη η ίδια σκηνοθεσία, εν συνενοήσει τώρα  του συλλαβόντος "καπετάν Αράπη" με μερικούς στρατολογηθέντες εκτάκτως "γέροντας"».

Το γριφώδες ετούτο απόσπασμα γίνεται κατανοητό όταν κάποιος έχει ακούσει την ιστορία από "πρώτο χέρι"...

Το σπίτι του Μήτσου του Πηλίτση, όπως και το σπίτι του αδελφού του παππού μου Γιώργου Πηλίτση, είχε επιταχθεί από τους Γερμανούς. 

Στο σπίτι του πρώτου είχε εγκατασταθεί ο εν λόγω Γερμανός υπολοχαγός-διοικητής του αεροδρομίου της Τανάγρας ( ο Ορέστης το λέει "Σχηματαρίου").

Διέθετε δικό του αυτοκίνητο και υπασπιστή και είχε τη συνήθεια να πηγαίνει στο Δράμησι (Παραλία Αυλίδος) για μπάνιο. 

Η τακτική συνήθεια αυτή του Γερμανού υπολοχαγού επισημάνθηκε από την οργάνωση κι ένα μεσημέρι, καθώς οι Γερμανοί έκαναν το μπάνιο τους, ένας παπάς εμφανίστηκε δίπλα στο αυτοκίνητο.

Βγαίνοντας από τη θάλασσα έπεσαν επάνω στην κάννη του όπλου του "καπετάν Αράπη". 

Ταις πρεσβείαις των "επιστρατευμένων γερόντων", δηλαδή των γερόντων που είχε επιστρατεύσει ο "Αράπης" για να σκηνοθετήσει το "κόλπο", οι Γερμανοί αφέθησαν ελεύθεροι αλλά τα ρούχα τους και τα όπλα τους "απαλλοτριώθηκαν" από τον ένοπλο αντάρτη.

Γύρισαν στο Σχηματάρι με τα...μαγιό και, φυσικά, έκοψαν εκείνη την ωραία συνήθεια του μπάνιου στο Δράμησι.

Ο "καπετάν Αράπης"...δεν ήταν ένας αλλά δύο. Κάποια άλλη στιγμή θα αναφερθούμε σχετικά. 

Ο εν λόγω μελαγχροινός αντάρτης, με κατσαρά μαλλιά και γένια, ο Γιώργος Στουραΐτης από τα Μεσόγεια, είχε γίνει θρύλος στην περιοχή με τις αποκοτιές του...

Στο καραούλι του Προφήτη Ηλία στο Χλεμποτσάρι...

Αντάρτης σκοπός: Κίνηση από το Σχηματάρι!!! Στα όπλα!!!

Αράπης: Πόσα αυτοκίνητα;

Αντάρτης σκοπός: Ένα.

Αράπης: Ένα καν κανένα! 

Διαβάστε επίσης:
Η κατάληψη του αεροδρομίου της Τανάγρας από τον ΕΛΑΣ, 7 προς 8 Σεπτεμβρίου 1944

Χάρτες της Βοιωτίας από τον συνταγματάρχη Ουίλιαμ Μάρτιν Ληκ (1777-1860)

Χάρτης της Στερεάς Ελλάδας με το υπόμνημά του

Πρόκειται για χάρτες που περιέχονται στο τετράτομο βιβλίο του συνταγματάρχη Ληκ, Ταξίδια στη Βόρειο Ελλάδα. 

Ποιος ήταν ο συνταγματάρχης Ληκ; 

Ήταν Άγγλος, αξιωματικός του πυροβολικού, ο οποίος,  "αλώνιζε" την Οθωμανική Αυτοκρατορία και κυρίως την ηπειρωτική Ελλάδα. 

Βιογραφικά στοιχεία του, μπορεί ο αναγνώστης να βρει πολλά. Εμείς εδώ, για να δείξουμε τι μούτρο ήταν, αρκεί να πούμε ότι επέβαινε στο πλοίο του Έλγιν "Μέντωρ" που βούλιαξε το 1802 στα Κύθηρα και μετέφερε μάρμαρα του Παρθενώνα. 

Ωστόσο, αυτό το μούτρο, άφησε ένα εντυπωσιακό σε ακρίβεια έργο, πολύ χρήσιμο για τη μελέτη του τόπου μας αλλά και για την κατανόηση του τρόπου που μας έβλεπαν οι άλλοι Ευρωπαίοι παραμονές της Επανάστασης του '21.

Ως γνήσιος Άγγλος αποικιοκράτης, τυμβωρύχος και αρχαιοκάπηλος, στις κρίσεις του για τους Έλληνες της εποχής, υπάρχουν μεγάλες δόσεις χαιρεκακίας, αναίδειας και διαστρέβλωσης -έχουμε αναφορές στους Παράξενους φτωχούς Στρατιώτες σχετικά- γι' αυτό εκεί πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα επιφυλακτικοί και ερευνητικοί.

Στη μεγάλη σειρά των τεκμηρίων που μας άφησε αυτός ο "Αγγλος περιηγητής" βρίσκονται και οι κάτωθι χάρτες. Έχουν αρκετά λάθη, αλλά για την εποχή τους είναι ενδιαφέροντες και αρκετά κατατοπιστικοί

Ανατολική Στερεά Ελλάδα

Χάρτης της Βοιωτίας, Κωπαΐδα

Πλαταιές

Δελφοί

Χάρτης της Ελλάδας-1720

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Στην πραγματικότης πρόκειται για τον ίδιο Αγγλικό χάρτη του Μ. Ράντολφ (1560) που παρουσιάσαμε στην πρώτη ανάρτηση του αφιερώματος. Παραχαραγμένος, στην κυριολεξία, για να μη φαίνονται τα στοιχεία του χαρτογράφου και η ταυτότητα της αντιγραφής.

Δύο σχεδόν αιώνες μετά τον αυθεντικό και οι Ευρωπαίοι, πολιτικοί, οικονομικοί, στρατιωτικοί, ναυτικοί, παράγοντες ενημερώνονται με τον ίδιο τρόπο! Μόνο που είναι αρκετά προς το καλλιτεχνικότερον, με αρκετά χρώματα για την εποχή και χαραγμένα τα σύνορα των διαμερισμάτων.

Το Δράμισι σε αγγλικό χάρτη του 1560

Γιώργος Μιλτ.  Σαλεμής

Ο χάρτης είναι δημοσιευμένος στην τετράτομη ιστορία της Επανάστασης του 1821 του Δημήτρη Φωτιάδη και παριστάνει την Ελλάδα και μέρος της Ανατολίας. Είναι του 1560 και το φιλοτέχνησε ο Άγγλος χαρτογράφος Ράντολφ. 

Εξαιρετικό το ενδιαφέρον του, με κύριο στοιχείο το τι εννοούσαν τότε, τον 16ο αιώνα, οι Άγγλοι, αλλά και οι Ευρωπαίοι, (προφανώς ο Ράντολφ απευθύνεται σε όλους και απηχεί τις αντιλήψεις τους) Ελλάδα και τι περιελάμβανε αυτή.

Εμείς εδώ εστιάζουμε στην αναφορά στο Δράμισι, τη σημερινή Παραλία Αυλίδος, πράγμα που δείχνει ακόμη μια φορά την από αιώνες παρουσία των Αρβανιτών στα μέρη αυτά. Είναι χαρακτηριστικό ότι, σε όλη την Ανατολική Στερεά Ελλάδα αναφέρεται σε τρία τοπωνύμια: τον Μαραθώνα, το Πόρτο Ράφτη και το Δράμισι! 

Σημείωση:Αυτά παθαίνουν όσοι νεωτερίζουν αστόχαστα. Δεν τους άρεσε το "Δράμισι", δεν ξέρανε και ιστορία, και το αλλάξανε. Από "Δράμισι", που κάτι σημαίνει αλλά και με το οποίο διανύουν αιώνες ιστορίας, πάνε στο άχρωμο και κοινότυπο "Παραλία". Αναγκαστικά και για να καταλάβει ο άλλος για ποια "Παραλία" πρόκειται προσθέσανε και το "Αυλίδος". Τώρα που βρίσκουμε το αληθινό όνομα του τόπου, το Δράμισι,  να αναφέρεται στα πέρατα του κόσμου, οι νεώτεροι δεν το καταλαβαίνουν και πρέπει να κάνουμε μετάφραση! Το ίδιο ισχύει και για το Μπράτσι, το Χλεμποτσάρι και όλα τα χωριά και τους τόπους που η νεώτερη ιστορία τους δεν έτυχε του σεβασμού των μεταπολεμικών τοπικών "αρχόντων".

Γενική άποψη του χάρτη

Λεπτομέρεια όπου εμφανίζεται το "Δράμισι"

Λεπτομέρεια με στοιχεία και υπομνήματα του χάρτη

Η επεξήγηση του βιβλίου για τον χάρτη

Λεπτομέρεια με την Κωνσταντινούπολη

Λεπτομέρεια με τα στοιχεία του χαρτογράφου

Ο τίτλος του χάρτη: "Η Ελλάδα και μέρος της Ανατολής"

Τέλη Σεπτεμβρίου 1943: Τα ιταλικά όπλα, από το Λευκαντί στην Πύλη!!!

Το φθινόπωρο, για την περιοχή της νοτίου Βοιωτίας, είναι γεμάτο ιστορικά γεγονότα της περιόδου της Εθνικής Αντίστασης στη ΓερμανοΙταλική Κατοχή. Τα περισσότερα μείνανε στο σκοτάδι (  για τους γνωστούς "εθνικούς" λόγους) ή έγιναν γνωστές μόνο κάποιες πλευρές τους αφού οι παραχαράκτες της ιστορίας δεν ήταν παντοδύναμοι.

Και ενώ σήμερα στις επετείους ακούμε δεκάρικους που διαστρεβλώνουν το νόημα όλων αυτών των κατορθωμάτων, από συνειδητούς ή μη συνειδητούς τέτοιους παραχαράκτες, ελάχιστα πράγματα έχουμε ακούσει και διαβάσει από τους ίδιους τους "συντελεστές" των γεγονότων, αυτούς δηλαδή που λέμε, συνήθως, ήρωες.

Από σήμερα, λοιπόν, ξεκινάω να δίνω στη δημοσιότητα αποσπάσματα αφηγήσεων των "συντελεστών" τους οποίους άλλοι  καταδίωξαν για τα... "αντεθνικά τους φρονήματα", εγώ όμως τους λέω "δέντρα"!

Κι έχουμε πολλή δουλειά....Μεταφορά των ιταλικών όπλων από την Εύβοια στην Πύλη, επίθεση του ΕΛΑΣ στο αεροδρόμιο της Τανάγρας (Σεπ. 1944), μάχη στο Κοτρώνι του ΚακοΣάλεσι ( Οκτ. 1944), Μάχη της Πύλης (Οκτ. 1943)...

Ξεκινάμε με αφήγηση του Αλέξανδρου (Νίκος Παπανικολάου) και από το βιβλίο του:  Μεταξύ μας-εικόνες από την αντίσταση, 1985, επιμέλεια Νίκος Μάργαρης.

Στις 8 του Σεπτέμβρη 1943 η Ιταλία έκανε ανακωχή και πέρασε στο πλευρό των συμμάχων, ενάντια στον Άξονα.

Αυτή την εποχή το 34ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ είχε την έδρα του στην Πάρνηθα, με ένα λόχο κοντά του. Τα άλλα τμήματα βρίσκονταν διασπαρμένα στη Μεγαρίδα, στη Λιβαδιά, στη Θήβα, και στην Εύβοια.

Από την επόμενη της ανακωχής, στις 9 του Σεπτέμβρη, ο ΕΛΑΣ κινήθηκε δραστήρια σ' όλη την Ελλάδα, για να πάρει τα όπλα των Ιταλών πριν προλάβουν και τους αφοπλίσουν οι Γερμανοί.

Αυτό το πέτυχε, σε αρκετά σημαντικό ποσοστό ο ΕΛΑΣ, παρά τις ραδιουργίες και τα εμπόδια των Άγγλων, και με τα όπλα που πήρε, ιδίως τον βαρύ οπλισμό, αύξησε σημαντικά τη δύναμή του.

Και στην Εύβοια, έπειτα από τη δραστήρια ενέργεια των τμημάτων μας, με επικεφαλής τον άξιο Καπετάνιο τους Όθρυ, σημαντικός αριθμός Ιταλών, με τον οπλισμό τους, πέρασε στον ΕΛΑΣ.

Τέλη του Σεπτέμβρη πήρα εντολή από τον καπετάνιο του 34ου Συντάγματος, Ορέστη, να περάσω στην Εύβοια, στην περιοχή της Ερέτριας, να παραλάβω ένα ιταλικό τάγμα που είχε παραδοθεί στον ΕΛΑΣ αυτής της περιοχής, και να το οδηγήσω στην Πάρνηθα.

Η μεταφορά, και μάλιστα από τη θάλασσα, ενός τάγματος με τον οπλισμό του και όλα τα άλλα εφόδια, κάτω από τα μάτια των Γερμανών, δεν ήταν εύκολο πράγμα και δεν θα κατάφερνα τίποτα χωρίς τη βοήθεια και τη συμπαράσταση των απλών ανθρώπων του λαού.

Με ένα μόνον αντάρτη μαζί μου, τον Λευθέρη Βούλγαρη (Τσολιά), έφτασα στο Συκάμινο. Υπεύθυνος του Εφεδρικού ΕΛΑΣ, όλων των παραθαλάσσιων χωριών, στον Ευβοϊκό, ήταν ο ταγματάρχης Σπύρος Θηβαίος. Απ' αυτόν θα έπαιρνα σύνδεση για το Δράμεσι και από κει θα περνούσα με βάρκα στην Εύβοια. Για να φύγω από το Συκάμινο έπρεπε να νυχτώσει και για να περάσει η ώρα, έπειτα από πρόταση του Θηβαίου, βγήκαμε μια βόλτα στην αγορά να πιούμε ένα τσίπουρο.

Καθήσαμε σ' ένα μαγαζί και παραγγείλαμε τα ποτά μας. Δεν προλάβαμε, όμως, να τα πιούμε και ένας χωρικός μπήκε στο κατάστημα και μας φώναζε κατατρομαγμένος:

— Γερμανοί...

Πράγματι ένα γερμανικό φορτηγό φάνηκε στο βάθος του δρόμου.

Δεν πρόφταινα να φύγω. Δίπλα στο μαγαζί, σε μια αποθηκούλα, στάθηκα πίσω από τη σανιδένια πόρτα, κατέβασα το αυτόματο και με το δάχτυλο στη σκαντάλη, παρακολουθούσα, από τις χαραμάδες της πόρτας, τρεις Γερμανούς στρατιώτες που είχαν κατέβη από το αυτοκίνητο στο δρόμο και παζάρευαν με τους χωρικούς γαλοπούλες.

Μόλις τέλειωσε η αγοραπωλησία και αναχώρησαν οι Ναζί, βγήκα από την πρόχειρη κρύπτη μου και με τον Ταγματάρχη γυρίσαμε αμέσως στο σπίτι του.

Εκεί βρήκαμε να μας περιμένει ένας Ισραηλίτης. Ήταν ένας έμπορος γνωστός μου από το Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας. Είχε πληροφορηθεί την άφιξή μου στο χωριό και ήθελε τη βοήθειά μου.

Στο Συκάμινο είχαν καταφύγει από την Αθήνα ένας σημαντικός αριθμός Ισραηλίτες και παρέμεναν εκεί με κίνδυνο να συλληφθούν και να πάρουν στο λαιμό τους και ολόκληρο το χωριό γιατί, οι Γερμανοί, μόλις θα τους ανακάλυπταν, θα έκαιγαν το χωριό και θα εκτελούσαν τους κατοίκους.

Οι χωρικοί, παρά τον τρομερό κίνδυνο που διέτρεχαν, δεν είχαν τη δύναμη να αρνηθούν τη φιλοξενία τους στους συνανθρώπους τους.

Σε συνεργασία με τον υπεύθυνο του ΕΑΜ Συκάμινου, οργάνωσα μια αποστολή με ντόπιους οδηγούς και το ίδιο βράδυ προωθήθηκαν στα τμήματά μας της Λοκρίδας και από κει στο Γενικό Στρατηγείο.

Οι Ισραηλίτες που διοχετεύονταν στα αντάρτικα τμήματά μας, κύρια από την Αθήνα, στέλνονταν τελικά στη Μ. Ανατολή. Δεν ένιωθαν την ανάγκη να μείνουν και να πολεμήσουν δίπλα μας γιατί ο αγώνας μας δεν είχε κανένα νόημα γι’ αυτούς. Και ήταν σπάνιες οι περιπτώσεις ατόμων που αποτελούσαν εξαίρεση, όπως ο Μακαμπής και ο Μπακόλας (Σωτήρης), που μείνανε κοντά μας, στο 1/34 Τάγ μα, και μάλιστα διακρίθηκαν στις μάχες πού ’δωσε ο ΕΛΑΣ.

Όταν μετά τη Βάρκιζα, κυνηγημένος και διωγμένος απ' τη δουλιά μου, επισκέφτηκα το «φίλο» μου τον Εδραίο του Συκάμινου και του ζήτησα να με βοηθήσει δίνοντάς μου μια οποιαδήποτε εργασία, με την ψυχρή στάση του μου έδωσε να καταλάβω πως ήμουν ανεπιθύμητος...

Με το Λευθέρη Βούλγαρη και το σύνδεσμο που μου έδωσε ο Θηβαίος, φτάσαμε νύχτα στο Δράμεσι.

Στο Δράμεσι βρισκόντουσαν Γερμανοί και ο κίνδυνος ήταν μεγάλος. Το να συναντηθείς μέσα σ' ένα χωριό με έναν Γερμανό, θα είχε τρομερές, ανυπολόγιστες συνέπειες. Ή έπρεπε δίχως την παραμικρή αντίσταση να παραδωθείς —πράγμα που κανένας αντάρτης δεν θα το ’κανε— ή να τον σκοτώσεις και να φύγεις. Όμως, μια τέτοια ενέργεια θα είχε σαν αποτέλεσμα, την επομένη, να καταφθάσει εκεί μια μεγάλη δύναμη απ' αυτούς, να εκτελέσουν όλους τους κατοίκους του χωριού και να κάψουν τα σπίτια.

Χρειαζόταν, λοιπόν, μεγάλη προσοχή.

0 σύνδεσμός μας από το Συκάμινο μας οδήγησε στο σπίτι του υπεύθυνου του Δράμεσι και τον ενημέρωσε για την άφιξή μας.

Αν δεν με απατό η μνήμη μου, υπεύθυνος του Ε.Α.Μ. ήταν ο Ντίνος Χατζηστάμου.

— Καθήστε, μας είπε, θα σας φέρω να τσιμπήσετε κάτι...

Σε λίγο γύρισε με μια πιατέλα πετρομπάρμπουνα, μια μπουκάλα κρασί, σαλάτα και ψωμί. Διαμαρτυρηθήκαμε, ειλικρινή, γι’ αυτή την πολυτέλεια, αλλά ο νέος μας διαθεβαίωσε πως αυτά δεν ήταν τίποτα το σπουδαίο αφού τα ψάρια τά 'πιαναν οι ίδιοι και το κρασί ήταν από τα αμπέλια τους. Κι εμείς δίχως άλλες αντιρρήσεις στρωθήκαμε στο φαγοπότι μια και είμαστε υποχρεωμένοι να περιμένουμε ως τα μεσάνυχτα, για να περάσουμε με τη βάρκα στην Εύβοια.

Κάτω, στο κατάστημα, γινόταν μεγάλος θόρυβος από το κουβεντολόγι της πελατείας. Κρασί πίνανε οι άνθρωποι δεν πίνανε χαμομήλι... Εκείνο, όμως, που μας ξάφνιασε και μας θορύβησε ήταν το «αλαρία αλορό» που ακούστηκε σε λίγο. Μια παρέα Γερμανών, τα πίνανε κι αυτοί στην ταβέρνα και ήρθαν στα κέφια.

Κατέφθασε ο οικοδεσπότης, γιατί κατάλαβε πως θα ανησυχήσουμε και για να μας ενισχύσει το ηθικό, έφερε άλλη μια μπουκάλα κρασί. Και μας διαθεβαίωσε πως δεν διατρέχουμε κανένα κίνδυνο.

Το τραγούδι των Γερμανών συνεχιζόταν προς μεγάλη μας στενοχώρια, γιατί εμείς δε μπορούσαμε να τραγουδήσουμε «βροντάει ο Όλυμπος κι αστράφτει η Γκιώνα...».

Στις 12 η ώρα με τον Χατζηστάμου και τον σύντροφό του Γιώτα, μπήκαμε στη βάρκα τους και τραβήξαμε γραμμή για το Λευκαντί.

Στη μέση της απόστασης, στον Ευβοϊκό σαν λάμιες μας αγκάλιασαν οι δέσμες των αχτίνων των γερμανικών προβολέων, από το Μπούρτζι. Αστραπιαία πέσαμε και οι τέσσερις μέσα στη βάρκα και μείναμε ακίνητοι. Ψάξανε την επιφάνεια της θάλασσας, οι Γερμανοί, μερικά λεπτά που μας φάνηκαν ώρες και σβήσανε. Το ίδιο, επαναλήφτηκε δυο-τρεις φορές, ώσπου να φτάσουμε στο Λευκαντί.

Μαύρες σκέψεις μού ’φεραν στο μυαλό μου αυτοί οι διαβολεμένοι προβολείς. Εάν, για να περάσουμε απέναντι με μια βάρκα ήταν τόσο δύσκολο τόσο πολύ επικίνδυνο, τί θα γινότανε με ένα τσούρμο πλεούμενα στην επιστροφή;

Όταν φτάσαμε στο Λευκαντί, αράξαμε κοντά σ' ένα ταβερνείο και καφενείο, που είναι τώρα ένα μεγάλο τουριστικό ξενοδοχείο «ΤΟ ΛΕΥΚΑΝΤΙ». Εκεί σχηματίζεται ένα λιμανάκι και αυτό ήταν το στέκι των ψαράδων.

Ξύπνησε όλη η οικογένεια του μαγαζάτορα και οι γειτόνοι και μας έγινε υποδοχή.

Αφού ήπιαμε, υποχρεωτικά τώρα, τα ποτηράκια μας, για να ευχηθούμε καλή λευτεριά, φύγαμε για ένα κτήμα, στο Βασιλικό, ιδιοκτησίας ενός αρχοντάνθρωπου, του γεωπόνου Ασπροποταμίτη, που μας υποδέχτηκε χαρούμενος και μας σκλάβωσε με τις περιποιήσεις του.

Το βράδυ ήρθε σύνδεσμος από την Οργάνωση και μας ειδοποίησε πως την επόμενη το πρωί θα περνούσε να μας πάρει και να μας οδηγήσει στο σημείο που το τμήμα μας του ΕΛΑΣ Εύβοιας θα μας παράδινε το ιταλικό τάγμα, κάπου κοντά στην Ερέτρια. (Νέα Ψαρά λεγόταν τότε).

Είχα να αντιμετωπίσω ένα σοβαρό πρόβλημα. Πώς θα συγκέντρωνα τα μέσα για τη θαλάσσια μεταφορά ενός τάγματος με όλον τον οπλισμό του;

Και όταν φτάναμε — αν φτάναμε— σε κάποιο ερημικό μέρος της παραλίας της Βοιωτίας, πώς θα συγκέντρωνα και πάλι τα απαραίτητα ζώα για τη μεταφορά σε συνέχεια όλων των βαριών όπλων και των πυρομαχικών αυτού του τάγματος;

Είχα, είπα, να λύσω ένα σοβαρό πρόβλημα. Των μέσων μεταφοράς. Και οι απλοϊκοί αυτοί ψαράδες του Λευκαντί και της Ερέτριας ήξεραν πολύ καλά τι αποκοτιά ήταν να περάσουν τον Ευβοϊκό φορτωμένοι με πολεμοφόδια και Ιταλούς φαντάρους και αξιωματικούς. Ήξεραν πως αν μας έπιανε μια γερμανική τορπιλάκατος, δεν θά ’μενε ρουθούνι από μας και επί πλέον θα καίγανε τα χωριά τους, θα ξεκλήριζαν τις οικογένειές τους.

Και όμως, όχι μόνον δεν έφεραν την ελάχιστη αντίρρηση, όταν τους ζήτησα να θέσουν στη διάθεσή μου, γι' αυτό το σκοπό, τον εαυτό τους και τα πλεούμενά τους αλλ' αντίθετα με προθυμία και με ενθουσιασμό πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους.

Όσπου να σουρουπώσει για να μπορεί να μετακινηθεί το ιταλικό τάγμα και να το παραλάβω, συγκέντρωσα στο λιμανάκι του Λευκαντί όσους ψαράδες βρήκα εκεί.

Η γνωριμία μας είχε γίνει κατά την άφιξή μου και είχαμε τσουγκρίσει τα ποτηράκια μας με την ευχή για γρήγορη λευτεριά,

— Συναγωνιστές, τους είπα, χρειάζομαι όλους εσάς με τις βάρκες σας για μια μεταφορά στην απέναντι ακτή, αυτή τη νύχτα. Πόσο επικίνδυνη είναι αυτή η μεταφορά που σας ζητάω να πραγματοποιήσετε, εσείς το ξέρετε καλλίτερα από μένα. Δεχόσαστε να με βοηθήσετε;

Όλοι, με ενθουσιασμό, μου δήλωσαν πως είναι στη διάθεσή μου, πως θα ειδοποιήσουν και όσους άλλους βρίσκονται εκεί κοντά και θα είναι σε επιφυλακή ως την ώρα που θα τους χρειαστώ.

Όταν πια νύχτωσε νια καλά και κάθε κίνηση, στους κύριους οδικούς κόμβους αυτής της περιοχής, σταμάτησε, άρχισε με την επίβλεψή μου η επιχείρηση της θαλάσσιας μεταφοράς του ιταλικού τάγματος.

Και είμαστε πολύ τυχεροί. Ούτε μια φορά οι προβολείς των Ναζίδων δεν δούλεψαν στη διάρκεια της νυχτερινής θαλασσινής πορείας μας' γιατί οι ψαρόβαρκες του Λευκαντί, δεν ήσαν τόσο πολλές για να χωρέσουν μια κι όξω όλους τους άντρες του ιταλικού τάγματος με τον οπλισμό τους, και οι ψαράδες έκαναν δυο και τρεις φορές αυτόν, τον τόσο επικίνδυνο, θαλασσινό δρόμο.

Αλλά, ευτυχώς, τελικά και η τελευταία «φουρνιά» έφτασε αίσια στη Βοιωτική ακτή, στο Δήλεσι, φύγανε, σκόρπιοι τώρα, για το λιμανάκι τους στο Λευκαντί τ’ αδέλφια μας οι ψαράδες, και μεις καμουφλαριστήκαμε δίπλα στους φράχτες των αμπελιών και των περιβολιών, γιατί σε λίγο θα μας έπαιρνε η μέρα και μόνο το βράδυ θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε για τον προορισμό μας, τη Μαζαρέκα στην Πάρνηθα.

Οι σύνδεσμοι μας και οδηγοί μας, από το Δράμεσι, φύγανε για να εξασφαλίσουν ζώα για τη δεύτερη φάση μεταφοράς του ιταλικού τάγματος.

Όταν νύχτωσε είχαμε στη διάθεσή μας τα μεταγωγικά που ήσαν απαραίτητα για τη μεταφορά των πολεμοφοδίων των Ιταλών. Φορτώσαμε και ξεκινήσαμε.

Τις οπλές των ζώων τις τυλίξαμε με λινάτσες.

Είχαμε καλούς οδηγούς και παρά το σκοτάδι, γρήγορα φτάσαμε κοντά στις σιδηροδρομικές γραμμές, λίγο έξω από το Κακοσάλεσι (τώρα Αυλών) . Πεντακόσια περίπου μέτρα πριν τις γραμμές ειδοποίησα τη φάλαγγα να σταματήσει και να τηρηθεί απόλυτη σιγή. Κανένας να μην ανάψει τσιγάρο. Ανέβηκα κλέφτικα στις σιδηρ. γραμμές και παρατήρησα προς τη μια και προς την άλλη κατεύθυνση με ενταμένη την ακοή μου, μήπως συλλάβω κανένα θόρυβο, κανένα ήχο.

Σε κάποια στιγμή άκουσα βήματα ανθρώπου που πλησίαζε προς εμένα. Το ίδιο και από τις δυο πλευρές των γραμμών. Κρύφτηκα σ’ ένα θάμνο, όπλισα το αυτόματό μου και περίμενα. Είδα να συναντιώνται πάνω στις σιδηροδρομικές γραμμές δύο χωρικοί.

Και οι δύο ήσαν οπλισμένοι με ιταλικά όπλα. Έφεραν και περιβραχιόνια που δε μπορούσα να δω τί εσήμαιναν. Τους άκουσα να κουβεντιάζουν, γιατί στεκόντουσαν πολύ κοντά μου. 0 ένας ήταν Μαλακασιώτης και τον γνώρισα. 0 άλλος Κακοσαλεσιώτης.

Βγαίνω από την κρυψώνα μου και τους πλησιάζω έχοντας προταμένο το όπλο μου. Τρόμαζαν και άρχισαν να μου εξηγούν γιατί ήταν οπλισμένοι.

Για να σταματήσει η τρομάρα τους, τους μίλησα στην αρβανίτικη. (Ήξερα λίγες λέξεις).

«Τσι μπεν ρε» τους λέγω. Αμέσως συνήλθαν.

«Ρε δικός μας, είναι», λέει ο ένας στον άλλο μ' ανακούφιση.

Τους είπα το όνομά μου και ο Μαλακασιώτης, που μαζί είχαμε χρόνια που πηγαίναμε κυνήγι στον «Πάλιο» για πέρδικες, και είχαμε αδειάσει κάμποσα «καντήλια», από κείνα τα παλιά τα γωνιαστά ποτήρια, μ' αγκάλιασε και φιληθήκαμε σαν αδέρφια που έχουν να σμίξουν καιρό.

Τους εξήγησα τί ζητούσα σ' αυτή την ερημιά μες ’τη νύχτα.

— Μην ανησυχείς, μου λένε, εμάς μας έχουν επιτάξει οι Γερμανοί να φυλάμε τη νύχτα τις γραμμές υπ’ ευθύνη μας. Θα πιάσουμε καρτέρι περί τα πεντακόσια μέτρα ο ένας από τη μια και πεντακόσια ο άλλος από την άλλη μεριά της γραμμής και σεις θα αρχίσετε να περνάτε. Όποιος από τους δυό μας αντιληφθεί κίνδυνο θα τρέξει να σας ειδοποιήσει.

Κι έτσι οι σκοποί των Γερμανών μετατράπηκαν σε δικούς μας φύλακες και περάσαμε ανενόχλητοι.

Τους Μαλακασιώτες τους ήξερα καλά. Πρώτον ήσαν Αρβανίτες. Και ο Αρβανίτης είναι υπερήφανος, αξιοπρεπής, δεν γίνεται χαφιές, καταδότης. Κι αν συμβεί, θά ’ναι κάτι πολύ σπάνιο, μονάδα. Εξαίρεση αποτέλεσε η Χασιά, αυτή είναι μια ξεχωριστή περίπτωση που δεν έχει θέση σ’ αυτή την αφήγη σή μου.

Είπα, λοιπόν, πρώτον ήσαν Αρβανίτες και δεύτερον επί τόσα χρόνια, τόσα κυνήγια που κάναμε μαζί, και τόσα ποτήρια που τσουγκρίσαμε, με τους Λεκαίους, με τους Μπαλοκαίους, με τον Πάλλη πού ’χε το χάνι και τόσους άλλους, ήξερα πως «ανεξαρτήτως πολιτικών φρονημάτων» βράχοι ήσαν στην

αλληλεγγύη και στην εχεμύθεια μεταξύ τους και στους φίλους τους.

Όταν και ο τελευταίος Ιταλός στρατιώτης πέρασε τις σιδηροδρομικές γραμμές, ανάθεσα στο σύντροφό μου, τον αντάρτη Λευθέρη Βούλγαρη, να τους οδηγήσει στη Μαζαρέκα. Εγώ παράμεινα σ’ αυτό το σημείο και περίμενα ώσπου ήρθαν οι δυο γνωστοί μου «φύλακες» των συρμών.

Δεν υπήρχε οργάνωση Ε.Α.Μ. στη Μαλακάσα, και ήταν μια ευκαιρία να κανονίσω αυτό το ζήτημα.

Ζάτησα τη συνεργασία του παλιού μου φίλου Μαλακασιώτη. Δέχτηκε πρόθυμα και τού ’δωκα σχετικές οδηγίες για την προετοιμασία μιας σύσκεψης.

Πράγματι, μετά δύο ημέρες, όπως είχαμε συμφωνήσει, ανταμώσαμε στις 12 τη νύχτα στο ίδιο μέρος και από κει τραβήξαμε για το εργοτάξιο της Μαλακάσας.

Αυτό το εργοτάξιο στη διάρκεια της Κατοχής λειτουργούσε κάτω από τη διεύθυνση των Γερμανών με ελληνικό εργατοτεχνικό προσωπικό. Ήταν περιφραγμένο με αγκαθωτό συρματόπλεγμα και είχε στην είσοδο γερμανικό φυλάκιο.

Εκεί μέσα με περίμεναν όσοι από τους εργάτες δέχτηκαν να οργανωθούν και να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον αγώνα.

Όταν φτάσαμε με τον οδηγό μου, περάσαμε με μύριες προφυλάξεις από ένα παράμερο πορτάκι και μπήκαμε στο χώρο που χρησίμευε για τραπεζαρία του προσωπικού.

Μέσα σ' ένα σκιόφως, από μια λάμπα πετρελαίου σκουριασμένη χάμω σε μια γωνιά της αίθουσας, γύρω από ’να μακρύ τραπέζι, καθίσαμε περί τα είκοσι άτομα.

Μια σύσκεψη, πες, ήταν αυτή. Τους μίλησα και κατάλαβαν. Βγάλαμε τρεις υπεύθυνους με ανάλογα καθήκοντα για τον καθένα και δυο σύνδεσμους, που ανά ένας κάθε βδομάδα θα ανέβαινε στη Μαζαρέκα για να διατηρείται η επαφή.

Σκοποί φύλαγαν οι Γερμανοί... Φυσικά, απίκο ήταν τα δικά μας τα παιδιά ένα γύρω.

Όταν τέλειωσε η σύσκεψη ακολούθησε μεζεδάκι και ποτηράκι. Ήταν φτωχό σε μεζέδες αυτή τη φορά το τραπέζι μας. Ελιές, τυρί, ψωμί και μερικά κρεμμύδια. Πολύ πλούσιο όμως σε αισθήματα.

Σημειώνω δυο λόγια μονάχα, για κείνους που δεν είχαν γεννηθεί εκείνα τα χρόνια:

Ένας αντάρτης με μακριά γενειάδα, με μαύρο σκουφί με το σήμα του ΕΛΑΣ μπροστά, φυσεκλίκια χιαστί να λαμποκοπάν, που φάνταζε από τρακόσια μέτρα μακριά, για να μπει μέσα σ’ ένα περιφραγμένο γερμανικό εργοτάξιο, με γερμανική φρουρά, πόση εμπιστοσύνη έπρεπε νά ’χει σε κείνο το πολυάριθμο εργατικό προσωπικό, που γνώριζε την προσεχή άφιξή του δυο μέρες πρίν;

Όμως, δεν χρειάζεται απάντηση από μένα σ’ αυτό το ερώτημα.