Μπέρδεμα: ιδεολογίας και πολιτικής, θεωρίας και πράξης, ζύμωσης και δράσης, καθηγητού και πολιτικού

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Ένας από του ακαδημαϊκούς, για τους οποίους ισχυρίζομαι ότι, μπερδεύουν «συστηματικά την πολιτική με την ιδεολογική πάλη, τη θεωρία με την πράξη, τη δράση με τη ζύμωση», είναι και ο πρώην καθηγητής του Παντείου Γιώργος Κοντογιώργης.

Ο καθηγητής Κοντογιώργης έχει ένα ογκώδες και πολύ σημαντικό έργο πάνω στο ένα από τα τρία «Π» που διαμορφώνουν τον Μεγάλο Ελληνικό Πολιτισμό, πάνω στη μία από τις τρεις ταυτοτητο-ποιητικές παραδόσεις που διαμορφώνουν το είδος του πολιτισμού αυτού και την ετερότητά του έναντι των άλλων.

Μαζί με τον μεγάλο στοχαστή της εποχής μας, τον Θ. Ι. Ζιάκα, απαντούν επαρκώς και ... συντριπτικώς θα έλεγα, στις απόψεις του Σ. Ράμφου που ισχυρίζεται ότι οι Έλληνες δεν διαθέτουν επαρκή εξατομίκευση γιατί, η όποια «αναγεννησιακή» προσπάθεια στην κατεύθυνση αυτή, ανακόπηκε και απέτυχε σε καιρούς βυζαντινούς – η Αρβελέρ το λέει στη δική της αργκό, της Σορβόνης, «δεν περάσανε Διαφωτισμό»- και έκτοτε σέρνονται πίσω από τις ατομοκεντρικές κοινωνίες της Δύσης, χωρίς να έχουν καμιά ελπίδα, αν δεν «κόψουν δρόμο» προς το μέλλον, μιμούμενοι τους Γερμανούς, αν δεν ακολουθήσουν τον «μεταρρυθμιστικό» δρόμο του Προτεσταντισμού, δηλαδή, εκεί όπου η Παλαιά Διαθήκη ερμηνεύει την Καινή και όχι το αντίστροφο όπως διδάσκει η Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία.

Με την ευκαιρία, θυμίζω ότι προεξάρχοντος του Σ. Ράμφου, είχε λάβει χώρα το 2011 στον Σκάι, μια εκτεταμένη καμπάνια υπέρ αυτών των θεωριών, συνεπικουρούντος του Θ. Βερέμη και άλλων ελασσόνων καθηγητών πανεπιστημίου, και κεντρικό κονφερασιέ τον Πέτρο Γεώργιο Τατσόπουλο, ο οποίος, θέλησε να μείνει στην ιστορία με τον επιμελημένο μηδενιστικό κυνισμό του και την ατιμέλητη ασιδέρωτη γκαρνταρόμπα του. Όλα αυτά δε υπό την αιγίδα των δύο μεγάλων ανδρών της δημοσιογραφίας -που είχαν αναλάβει να διδάξουν, τι λογής ήταν οι ήρωες του Εικοσιένα- του Πορδοσάλτε και του Παπαχελά. Αυτά για όποιους εγκαλούν σήμερα τον Τσίπρα για εθνομηδενισμό συμμαχώντας με τους κατ' εξοχήν εθνομηδενιστές, την προπαγανδιστική αιχμή, θα έλεγα, του εθνομηδενισμού. [Για περισσότερα εδώ]

Ο Κοντογιώργης, λοιπόν, μαζί με τον Ζιάκα, κάνει πολύ καλή δουλειά σ' αυτό το μέτωπο και αποδεικνύει ιστορικά ότι, οι Έλληνες όχι μόνο εξατομικεύθηκαν πλήρως από τα κλασικά χρόνια της αρχαιότητας αλλά και ότι η πολιτική τους παράδοση, το ένα «Π» που είπαμε, είναι πολύ περισσότερο ανεπτυγμένο, κεντημένο και ψιλοσκαλισμένο, από εκείνο της Νεωτερικότητας, που πράγματι μας δίνει την δυνατότητα να ισχυριστούμε εν πολλοίς ότι, «όταν εμείς γυρνάγαμε, οι Δυτικοί πήγαιναν και μάλιστα δεν έχουν φτάσει ακόμη». 

Αυτό το ψιλοκεντημένο «Π», συμβάλλει ανά τους αιώνες, μαζί με τα άλλα δύο, την Πίστη και την Παιδεία, σ' αυτό που λέμε Ελληνική ταυτότητα στη διαχρονία και Ελληνική ετερότητα στη συγχρονία. Εκβάλλοντας, όμως, στο βάλτο της Νεωτερικότητας και της οικουμένης που αυτή συγκροτεί ερήμην των άλλων ετεροτήτων [του β' βαθμού «συστήματος πατρίδος», όπως το λέει ο Θ. Ζιάκας], αποστερεί από τους Έλληνες «αυτό που τους κάνει Έλληνες», ήτοι το «σύστημα πατρίδας» α' βαθμού, κατά Ζιάκαν, [μέσα εκεί είναι και οι Μικρές Πατρίδες, οι αυτόνομες μέχρι και την Τουρκοκρατία, όπου και ο παππούς του Δ. Σαββόπουλου και όλων ημών των υπολοίπων^1] εξαλείφει τον υδροβιότ[ρ]οπο της ελληνικής πολιτικής βιοποικιλότητας και εγκαθιστά το τοξικό περιβάλλον του σύγχρονου «ελληνικού» κράτους, μαζί με όλη την παθογένειά του.

Μέχρι εδώ, καλά και καλότατα.

Εδώ, όμως, είναι που αποφασίζει ο καθηγητής να γίνει πολιτικός και να μας προτείνει άμεσες πολιτικές λύσεις, ή μάλλον, να μας προτείνει την όλη «κοσμοσυστημική» του ανάλυση ως άμεση πολιτική λύση. Σε ποια σημεία θεωρώ ότι υπάρχουν τα προβλήματα:

Α 

Σε όλο το έργο του καθηγητή, υπάρχει μία σταθερά: ότι το πολιτικό σύστημα του νεωτερικού ελληνικού κράτους, τον τύπο του οποίου μας επέβαλλαν οι Δυτικοί, έχει ιδιοποιηθεί αυτό το κράτος. Η λύση είναι να ξαναπεράσει, με τους όποιους μετασχηματισμούς απαιτούνται, στην «κοινωνία των πολιτών». Να ξαναγίνει η κοινωνία «εντολέας» όπως χαρακτηριστικά επαναλαμβάνει. Ποιος δεν θα ήθελε κάτι τέτοιο; Όμως:

α) Για κοινωνία των πολιτών μιλάνε πολλοί. Προφανώς όχι με τον ίδιο νόημα. Ο Κοντογιώργης, όχι μόνο δεν οριοθετείται, πράγμα άκρως απαραίτητο, έναντι αυτής της πληθώρας των «κοινωνιών των πολιτών» αλλά και δεν αποσαφηνίζει ενδελεχώς σε τι συνίσταται η δική του «κοινωνία των πολιτών».

β) Η αναφορά του αυτή γίνεται ακριβώς όπως γίνεται και η αναφορά της κομμουνιστικής επαναστατικής φιλολογίας στην Εργατική Τάξη, η οποία, παίρνοντας τα πράγματα στα χέρια της θα δώσει λύση σε όλα τα πολιτικά ζητήματα και όχι μόνο τα πολιτικά επειδή είναι φορέας του σωστού.

γ) Η «κοινωνία των πολιτών», δεν εξηγείται, και αυτό είναι ίσως το πλέον καίριο ζήτημα, από ποιον ανθρωπολογικό τύπο, από «τι είδους ανθρώπους» θα αποτελείται. Και στον βαθμό που εμείς οι νεωτερικοί Έλληνες είμαστε άλλου είδους, ανθρωπολογικά, από τους Έλληνες εκείνους που ήταν «εντολείς» στην «κοινωνία των πολιτών», πώς θα αλλάξουμε; Και μέχρι ν' αλλάξουμε, πώς είναι δυνατόν να συγκροτούμε την «κοινωνία των πολιτών» που θεωρεί ο καθηγητής ως λύση και μάλιστα άμεση λύση, των εκλογών, των μνημονίων, του «εδώ και τώρα» δηλαδή.

δ) Η αναφορά του στο πολιτικό σύστημα που έχει ιδιοποιηθεί το κράτος είναι πολύ καίρια παρατήρηση, αν και δεν είναι δική του η μεθοδολογική πατέντα. Ο Ντμίτρι Βολκογκόνοφ λέει: «Το Κόμμα, το οποίο καλούνταν να εξασφαλίσει την πολιτική και ιδεολογική καθοδήγηση της κοινωνίας, πήρε εξ ολοκλήρου στα χέρια του την κρατική εξουσία. Έτσι, έχασε το δημιουργικό του δυναμισμό και έγινε βασικός κρίκος της σταλινικής δικτατορίας»².

Ούτε, λοιπόν, πρώτη φορά λαμβάνει χώρα μια τέτοια ιδιοποίηση του κράτους από το πολιτικό σύστημα, ούτε πρώτη φορά ανακαλύπτεται και διατυπώνεται αυτή η ιδιοποίηση, ούτε ο Κοντογιώργης ξεφεύγει από την μεθοδολογία των κομμουνιστών, των παλαιοκομμουνιστών καλύτερα, που δεν είναι άλλη από τον κομμουνιστικό δαλτωνισμό, «όλοι οι σκύλοι μια γενιά», «τι Παπάγος τι Πλαστήρας», «πέντε κόμματα, δύο πολιτικές».

Αναφερόμενος δηλαδή στο πολιτικό σύστημα που κάνει την ιδιοποίηση δεν ξεχωρίζει αποχρώσεις ούτε στην συγχρονία ούτε στην διαχρονία. Δεν υπάρχει, λέει, Αριστερά και Δεξιά! Δεν ξεχωρίζει τα φράκταλς του, είναι καλύτερα να πούμε. Είναι όλοι ίδιοι και είναι όλοι υπεύθυνοι, κατά τον καθηγητή. Να τους διώξουμε και να γίνει η κοινωνία των πολιτών εντολέας στη θέση του σφετεριστή. Αυτά μόνο όσο μιλάει στο επίθεδο της θεωρίας. Όταν καλείται να σχολιάσει τις βουλευτικές εκλογές του '19 γυρίζει την πλάκα από την άλλη μεριά.

Πώς όμως αυτή, η ικανή να αναλάβει τον ρόλο του εντολέα κοινωνία των πολιτών, επηρεάζει μέχρι τώρα, και μέχρι τότε που θα αναλάβει εκείνη, το υπάρχον πολιτικό σύστημα που βρίσκεται στην κατάσταση του σφετερισμού και της ιδιοποίησης; Είναι άμοιρη ευθυνών; Και αν είναι «έξω» από το πολιτικό σύστημα, «παρθένα αποπλανημένη», πώς και πού έμαθε και πώς εμείς ξέρουμε ότι είναι ικανή να αναλάβει τον ρόλο του εντολέα «σε όλα», ενώ μέχρι τώρα αρκούνταν στο «τίποτα»; Αυτά δεν μας τα λέει ο κ. καθηγητής. Πράγμα όμως που δεν τον εμπόδιζε, στον «καιρό της ακρίβειας», των «Αγανακτησμένων», να χαριτολογεί -όπως δικαιολογήθηκε αργότερα- ότι να ξαπλώσουν χάμω μπροστά τη Βουλή, οι «Αγανακτησμένοι», μέχρι να αναγκαστεί το πολιτικό σύστημα να τους εκχωρήσει τη θέση του εντολέα και να απέλθει.

Οι «Αγανακτησμένοι» είναι δε, σημειώστε το αυτό για παρακάτω, αυτή η κοινωνία που έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση και την «Χρυσή Αυγή» τρίτο κόμμα. Τέτοια είναι η ωριμότητα της κοινωνίας μέχρι να αποφασίσει ο καθηγητής για το αντίθετο, ή το αντίθετο του αντιθέτου.

Β

Δεν θα αναφερόμουν σ' αυτή την χαριτωμένη παραστατικότητα αν δεν συνόψιζε και δεν συμπύκνωνε όλη την ουσία της διαφωνίας μου μαζί του. Να αναπτύσσει κανείς θεωρίες, και μάλιστα σε στείρες εποχές, δεν είναι, για μένα τουλάχιστον, κάτι που θα πρέπει να το αντιπαλέψουμε. Εκείνο που πρέπει να αντιπαλέψουμε και είναι επιζήμιο και ολέθριο, θα έλεγα, είναι η μεταφορά των θεωριών αυτών, από τη σφαίρα της «ιδεολογικής» συζήτησης, στη σφαίρα της πολιτικής πάλης, αυτούσιες και χωρίς μια λεπτομερή επεξεργασία προσαρμογής. Δεν μπορείς να μεταφέρεις τον Κλαούζεβιτς στη μάχη, όσο κι αν σου είναι απαραίτητος. Η μάχη θέλει ένα δικό της σχέδιο που θα στηρίζεται και στον Κλαούζεβιτς και σε κάθε άλλο θεωρητικό του πολέμου.

Η μεταφορά των θεωρητικών σχημάτων στην πολιτική, ακόμη κι αν δεν περιέχουν λάθη, είναι λάθος. Και μάλιστα είναι λάθος παιδαριώδες και έχει επισημανθεί εδώ κι έναν αιώνα τουλάχιστον, από τους θεωρητικούς των τότε επαναστάσεων και συμπυκνωθεί σε αυτές τις τρεις κουβέντες: μπέρδεμα θεωρίας και πράξης, ζύμωσης και δράσης, ιδεολογικής και πολιτικής πάλης.

Το ιδεολογικό μέτωπο, θέλει ζύμωση των θεωριών και των ιδεών. Είναι διαφορετικό από το μέτωπο της πολιτικής που θέλει συνθήματα δράσης, πράξεις και άμεσες ενέργειες.

Είναι εντυπωσιακό, αλλά και σ' αυτό το ζήτημα ο Κοντογιώργης, μεθοδολογικά, δεν απέχει πολύ από το σημερινό ΚΚΕ όπου, καμία διάκριση δεν γίνεται ανάμεσα στα τρία μέτωπα της δράσης ενός κομμουνιστικού κόμματος: το ιδεολογικό, το πολιτικό που είναι και το κύριο, και το μαζικό (συνδικαλιστικό κλπ).

Δεν νομίζω ότι είναι σκόπιμο εδώ να αναλυθεί γιατί δεν είναι σωστό, και μάλιστα είναι και ολέθριο, να προσπαθεί κανείς με τη θεωρία να κινητοποιήσει το λαό, ή την «κοινωνία των πολιτών» αν θέλετε. Είναι πολύ μεγάλη συζήτηση. Συνοπτικά θα έλεγα ότι μεταξύ άλλων, η θεωρία περιέχει το μέγιστο και το ιδανικό. Όταν πας να εφαρμόσεις το μέγιστο πρόγραμμα πολιτικών αλλαγών, ενώ δεν έχεις συμφωνήσει για το ελάχιστο, ούτε το μέγιστο ούτε και το ελάχιστο θα επιτύχεις. Και το ιδανικό, εκτός του ότι θα σου ξεφεύγει πάντα, ως εκ της φύσεώς του ρευστό και μη πεπερασμένο, θα σε οδηγήσει οσονούπω σε ολοκληρωτισμούς και διαφόρων ειδών βολονταρισμούς. Ονόματα δεν χρειάζεται να ξαναπούμε και οικογένειες δεν χρειάζεται να ξαναθίξουμε.

Γ

Είναι όμως ο Κοντογιώργης τόσο ...δαλτωνιστής στην πολιτική όπως τον κατηγόρησα ότι είναι στη ιδεολογία; Είναι πράγματι η οπτική του τόσο ...ισοπεδωτική και ...αποστασιοποιημένη έναντι των διαφόρων μερών του πολιτικού συστήματος που ιδιοποιούνται το κράτος;

Το βίντεο που παρατίθεται μάς διαφωτίζει σχετικά:

Είναι μεν όλοι ίδιοι και όλοι «πολιτικό σύστημα-σφετεριστής» αλλά η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη «αναγκάστηκε» από την κοινωνία να πάρει κάποιες θέσεις που αρέσουν στον καθηγητή και δεν κρύβει τη χαρά του.

Οι εκλογές μάλιστα έδειξαν και δείγματα υπέρβασης του επαχθούς παρελθόντος(!) Είναι πάντα πιο ώριμη η κοινωνία των πολιτών! [Όπως είναι για τους κομμουνιστές ώριμη η εργατική τάξη(!)]

Άρα, δεν είναι η ΝΔ σαν τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι καλύτερη. Εκφράζει την τάση της κοινωνίας να ξεπεράσει το επαχθές παρελθόν, παρελθόν που εκφράζεται με τον ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κορυφαία εκδήλωσή του(!) Η ΝΔ με το 40% είναι ένα αισιόδοξο για τον καθηγητή μήνυμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι για τον καθηγητή ο κύριος εχθρός, ανάμεσα σε όλα τα υπόλοιπα κόμματα του πολιτικού συστήματος(!) Αυτό φαίνεται δε και από τον χρόνο που δαπανά για να πλήξει τον ΣΥΡΙΖΑ και για να ρίξει στα μαλακά τη ΝΔ.

Ωστόσο, όπως είπαμε στο σημείο Β', ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έγινε μόνος του αυτό που έγινε. Η ώριμη κοινωνία, που λέει ο καθηγητής, έκανε, τον μεν Σύριζα κυβέρνηση, τη δε «Χρυσή Αυγή» τρίτο κόμμα.

Μία ωριμότητα, δυο αποφάνσεις του καθηγητού για την αξία της(!) Είναι ώριμη η κοινωνία! Αλλά το '15 μας φέρνει την χειρότερη εκδοχή του επαχθούς παρελθόντος, τον ΣΥΡΙΖΑ, και εξακολουθεί να είναι ώριμη όταν το '19 μας φέρνει τη Νέα Δημοκρατία, υπό του επικρατήσαντος παντού Μητσοτακέικου, ως ένδειξη υπέρβασης αυτού του επαχθούς παρελθόντος(!)

Εκεί, ο καθηγητής, επί του πεδίου της πολιτικής πράξης, ξεχνάει τι ζυμώνει τόσα χρόνια στη θεωρία. Ξεχνάει δηλαδή, πόσα χρόνια έχει η ΝΔ και η Δεξιά στο κουρμπέτι της ιδιοποίησης, τις βαθειές της ρίζες, την οργανική σχέση της με ο,τι μπορεί να θεωρηθεί εξουσία, πελατειακό κράτος, εξωνημένο πολιτικό σύστημα και τα τοιαύτα.

Όλα τα αστροπελέκια του πέφτουν πάνω στον ΣΥΡΙΖΑ, τον νεοσσό των νεοσσών του τζουράσικ παρκ που, συν τοις άλλοις, είναι και... βεντζετέριαν και δεν τρώει ανθρώπινες σάρκες.

Για να καταλήξει με έναν ακόμη κεραυνό ο κ. καθηγητής: την υιοθεσία, τάχα, από την συμφωνία των Πρεσπών του εθνικισμού του γείτονα. Ότι ένα μέρος του ΣΥΡΙΖΑ υιοθετούσε τον εθνικισμό του γείτονα, είναι αλήθεια. Δεν είναι αλήθεια όμως ότι ολόκληρος ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθετεί τον εθνικισμό αυτό. Δεν είναι αλήθεια ότι, ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση Τσίπρα ήταν ένα και το αυτό πράγμα. Ούτε όσοι στήριξαν, μέσα και έξω από την Βουλή τις «Πρέσπες» ήταν ΣΥΡΙΖΑ. Και, τελικά, δεν ξέρουμε, μετά την συμφωνία των Πρεσπών, αν εξακολουθούν, όσοι από τον ΣΥΡΙΖΑ υιοθετούσαν τον εθνικισμό του γείτονα, να τον υιοθετούν ακόμα ή αν τον έχουν αποκληρώσει.

Ακόμα, δεν είναι αλήθεια ότι έχουμε μόνο έναν γείτονα, («του γείτονα», ενικός, λέει ο καθηγητής) και δεν υπάρχει μόνο ένας εθνικισμός που υιοθετείται από κάποιους. Ούτε μόνο υιοθεσίες εθνικισμών υπάρχουν. Υπάρχει και ο εθνικισμός της Τουρκίας που εξυπηρετείται συγκεκαλυμμένα επί τριάντα χρόνια, που κάποιοι αρκούνταν στην υιοθεσία του εθνικισμού του Βόρειου γείτονα και κάποιοι άλλοι αρνούνταν την υιοθεσία του ίδιου του Βόρειου γείτονα. Βέβαια υπάρχει και ο εθνικισμός του τρίτου γείτονα, της Σκιπερίας. Υπάρχει και ο εθνικισμός του τέταρτου γείτονα, της Βουλγαρίας. Κουβέντα δεν γίνεται για το τι γίνονται αυτοί οι εθνικισμοί και ποιος τους εξυπηρετεί με ή χωρίς υιοθεσία, όσο δεν υπάρχει η συμφωνία των Πρεσπών.

Ακόμα ακόμα δεν είναι αλήθεια, και μάλιστα είναι πονηρή πολιτική (όχι ιδεολογική!) τρίπλα του καθηγητού, ο υπαινιγμός ότι η ΝΔ έχει την ευαισθησία έναντι της κοινωνίας (και του 80% μάλιστα) που την αναγκάζει να δεχτεί τις απόψεις της ενώ ο «καταστατικά» και κατ' εξοχήν κοινωνιοκεντρικός ΣΥΡΙΖΑ δεν δίνει καμία σημασία ούτε στο 80% ούτε στο 20%.

Υποβόσκει και υποβάλλεται στον ακροατή του κ. καθηγητή και μια άλλη, πολιτική (όχι ιδεολογική!) τρίπλα: Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι γενικότερα άτρωτος από την κοινωνία και τις επιθυμίες της, ενώ η ΝΔ δεν είναι, και άρα, κάπως διαφορετικά πρέπει να τη δούμε. Ίσως όπως την βλέπει ο ίδιος και την χαρά του δεν την κρύβει.

Ξαναλέμε όμως, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήρθε μόνος τους. Τον έφερε η κοινωνία την οποία, ο καθηγητής, μας τονίζει πως είναι ώριμη και έτοιμη για να αναλάβει τον ρόλο της, του εντολέα!

Δ

Είδαμε, λοιπόν, ότι ναι μεν είναι το πολιτικό σύστημα για πέταμα, και «όλοι οι σκύλοι είναι μια γενιά», αλλά είναι και ένα χαριτωμένο σκυλάκι [ας του κάνουμε νουνά την Liberasion, οπότε να το ονομάσουμε Petit Koulis] που ακούει τα παραγγέλματα της κοινωνίας και γαβγίζει το κακό μαντρόσκυλο με σθένος τέτοιο που καταφέρνει τελικά να το βγάλει έξω από την μάντρα.

Η αντιφάσεις αυτές του Κοντογιώργη είναι η κατάρρευση της θεωρίας του, κάτω από το ίδιο της βάρος, όταν πάει να γίνει πολιτικό σχέδιο. Όταν ένα «σύνθημα ζύμωσης» πάει να γίνει «σύνθημα δράσης» χωρίς να έχει τα φόντα. Όταν από το πεδίο της ιδεολογίας πάει να περάσει στο πεδίο της πολιτικής. 

Είπαμε ότι αποφεύγοντας και αδυνατώντας να επεξεργαστεί ένα στοιχειώδες πολιτικό σχέδιο άμεσης δράσης (δεν είναι δα και υποχρεωμένος να το κάνει) πηγαίνει στην πολιτική πάλη μόνο με τη θεωρία. Μη μπορώντας όμως να δώσει απαντήσεις στα πολιτικά ζητήματα που του τίθενται, αρχίζει να εγκαταλείπει μόνος του την «άτεγκτη» στάση, του «αισυμνήτη³» και αρχίζει, ad hoc, να εξειδικεύει τη θεωρία του, αφήνοντας να φανούν και οι προσωπικές του συμπάθειες και προτιμήσεις.

Και ενώ οι προσωπικές του συμπάθειες, για τον έναν εκ των «παικτών» του πολιτικού αγωνίσματος δεν κρύβονται πίσω από τον φερετζέ της επιστημοσύνης, οι θέσεις του για την ιδεολογία του παίκτου αυτού ( παίκτου που είναι κύριος φορέας της), τον Νεοφιλελευθερισμό, την ιδεολογία της Παγκοσμιοποίησης δηλαδή, ή την ιδεολογία που απαιτεί την καθυπόταξη των λαών δια του εθνομηδενισμού και την άλλη όψη του, την υιοθεσία του εθνικισμού του «μεγάλου μας γείτονα», (της βορειοαμερικανικής προέκτασης του Προτεσταντισμού), κρύπτονται, παραλλάσσονται επιμελώς και δεν γίνεται καν νύξη!!!

Δεν είναι ο Τζήμερος η ΝΔ , για τον οποίο μάλλον δεν αξίζει να χύσουμε ούτε μελάνη ούτε ιδρώτα. Η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, της δυναστείας που περισσότερο απ' οποιαδήποτε άλλη έχει ιδιοποιηθεί το κράτος, και μάλιστα διαθέτει πείρα, παράδοση, ειδίκευση και ειδικές ...δεξιότητες πάνω σ' αυτή την ιδιοποίηση, δεν είναι ένας οποιοσδήποτε παίκτης των πολιτικών αγώνων, ακόμα κι αν κάποιος θεωρεί ότι στις «Πρέσπες», σε ένα θέμα δηλαδή, κράτησε σωστή στάση.

(Τόσο σωστή και σθεναρή που κόπηκαν τα πόδια του Ερντογάν και δεν κρατιέται πια και ζητάει από τους «8» μέχρι τα πάντα, αφού έφυγε από την μάντρα το «κακό σκυλί» που λέγαμε).

Υπάρχει και κάτι άλλο όμως που «διαφεύγει» του καθηγητού.

Το ζήτημα των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων. Των κορπορατικών υπερεθνικών σχηματισμών των οποίων τα συμφέροντα διατυπώνονται δια του Νεοφιλελευθερισμού. Ούτε εκεί μας λέει ο κύριος καθηγητής, πώς αυτά επηρεάζουν την «κοινωνία των πολιτών», αν διεισδύουν εντός της και δημιουργούν εξαρτήσεις και κωλύματα στο να παίξει τον ρόλο της ως εντολέας, αν αυτά εξαρτούν την ΝΔ ή μήπως και η ΝΔ εξαρτά αυτά από τις «ανάγκες της κοινωνίας των πολιτών» και τα καθυποτάσσει. Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ με τις «αγορές» και δεν είναι η ΝΔ; Ποιον πάει να γελάσει ο καθηγητής;

Αν έμενε στη σφαίρα της θεωρίας, δεν θα ήταν υποχρεωμένος να το κάνει και ούτε εμείς θα έπρεπε να του το ζητάμε. Άπαξ και κατεβαίνει όμως στην πολιτική και με τον άλφα ή βήτα τρόπο επηρεάζει την κρίση των πολιτών, υπέρ και κατά του ενός και του άλλου κόμματος, τότε οφείλει να το πράξει και εμείς οφείλουμε να τον αντιμετωπίσουμε όχι υπό το βάρος της θετικής συμβολής της θεωρίας του αλλά υπό το κράτος των προβλημάτων της πολιτικής του παρέμβασης.

Ε

Και ενώ άλλα μας λέει, άλλα μας κρύπτει και άλλα μας σημαίνει ο καθηγητής Κοντογιώργης, δεν μας λέει τι θα γίνει με τους άνεργους, τους ανασφάλιστους, τους «κάτω από το όριο της φτώχειας», τους «εκτός των ορίων της χώρας» ανθρώπους, που εναγωνίως επιζητούν άμεσες λύσεις στα προβλήματά τους και δεν μπορούν να περιμένουν να γίνει εντολέας η «κοινωνία των πολιτών» αλλά επείγονται για λύσεις εδώ και τώρα.

Πχ., αν κάποιος χρειάζεται να νοσηλευθεί, πρέπει να του στέλνει το νοσοκομείο τον λογαριασμός στην εφορία «δια τα περαιτέρω», όπως γινόταν επί ΝΔ του Σαμαρά ή πρέπει να αντιμετωπιστεί όπως ο νόμος που έφτιαξε ο Τσίπρας, μετά του Πολάκη και του Ξανθού, καθ' όσον χρόνο «ιδιοποιούνταν» το κράτος;

Τέτοια πράγματα που πρέπει να μας πει ο καθηγητής, δεν μας τα λέει. Παλινδρομεί στη θέση του αισυμνήτη και κρατάει τις επιφυλάξεις του ακριβώς όπως το ΚΚΕ δεν μας λέει τι θα γίνεται στη ζωή μας μέχρι να παρθεί η εξουσία από την Εργατική Τάξη και αρχίσει να οικοδομείται ο Σοσιαλισμός(!)

Και το ΚΚΕ κάνει ένα σκόντο. Λέει ότι θα παλέψει μαζί μας, εν των μεταξύ, από τα κάτω και όχι μέσα από κάποια κυβέρνηση. Ο καθηγητής δεν λέει ούτε αυτό. [Άλλωστε ποια είναι η δύναμή του;] Αντίθετα θεωρεί την πάλη αυτή αναποτελεσματική και ατελέσφορη, άξια μόνο για υπηκόους και όχι πολίτες. Γιατί ο πολίτης-εντολέας δεν αιτείται αλλά επιβάλλει το δίκιο του!

Σωστή, ολόσωστη, ανάλυση και στόχος στρατηγικής! Αλλά μέχρι να μπορέσει να το κάνει αυτό ο πολίτης-εντολέας τι θα γίνεται;;; Θα πρέπει να τον ενδιαφέρει ποιος τον κυβερνάει ή δεν θα πρέπει; Θα πρέπει να αντιπαλεύει αυτούς που κομίζουν τον κοινωνικό δαρβινισμό ή θα πρέπει να είναι ...δαλτωνιστής, όταν δεν πιστεύει ότι η ΝΔ έλαβε υπόψη της την κοινωνία, έστω και αναγκαστικά, στη συμφωνία των Πρεσπών; Δεν υπάρχει Αριστερά και Δεξιά αρκεί να σκεφτόμαστε σαν τον Μητσοτάκη; Ενδεχομένως και σαν τον Σαμαρά; Ή σαν τον Πορδοσάλτε, τον Μπάμπη Παπαδημητρίου, τον Καιρίδη και τον Κυρανάκη;

Και όταν κάποιος δεν μας λέει αυτά τα πράγματα εμείς θα πρέπει συμπεράνουμε είτε ότι δεκάρα δεν δίνει για το τι θα γίνει μέχρι την «δευτέρα παρουσία» της μεταβίβασης του κράτους στην «κοινωνία των πολιτών» είτε είναι τόσο καλά βολεμένος στο ρόλο του «αισυμνήτη» που δεν αντιλαμβάνεται καν πόσο κρίσιμη για τους άλλους, τους πολλούς, τους φτωχούς, τους κατεστραμμένους, είναι η παραμικρή διαφοροποίηση έστω και μέσα στο «πολιτικό σύστημα» που πρέπει να αποπεμφθεί.

ΣΤ

Το τελευταίο ζήτημα που θεωρώ ότι ζημιώνει όλη την καλή δουλειά που έχει κάνει ο καθηγητής Κοντογιώργης είναι η προσήνεια και η προσιτότητα του έργου του στην «κοινωνία των πολιτών» στην οποία ομνύει. 

Τίποτα απ' όλα αυτά που «κατεβαίνουν στην πολιτική σαν πρόγραμμα άμεσης δράσης δεν είναι εκλαϊκευμένο και εύληπτο απ' αυτούς που υποτίθεται ότι προορίζεται.

Και ναι μεν κάποιος πρέπει να στρωθεί και να καταβάλει προσπάθεια για να κατανοήσει τα τόσο σοφά λόγια, αντί να κάθετε στον καφενέ, αλλά η κοινωνία των πολιτών δεν είναι στις βιβλιοθήκες. Είναι στους καφενέδες και στις καφετέριες. Οπότε κάτι πρέπει να γίνει. Είτε απ' την πλευρά του Βουνού είτε από την πλευρά του Μωάμεθ. Αλλιώς ούτε η θεωρία θα γίνει πράξη ούτε η πράξη εντολή και το Βουνό εντολέας.

Και αυτό είναι το λιγότερο. Το περισσότερο είναι ότι αντιδράει έντονα και στην όποια κριτική επιχειρείται εναντίον του. Τουλάχιστον εγώ αυτό έχω εισπράξει δυο τρεις φορές που επιχείρησα, δια ζώσης και δια της γραφίδος, να εκφράσω διαφωνίες. Από τον ίδιο αλλά και από παρατρεχάμενούς του. 

Ένας μάλιστα παρατρεχάμενος είναι και ιδιαίτερα τσαμπουκάς και βρωμόστος, και δη με την ανοχή του κ. καθηγητού. Άλλη μια αντίφαση, (ή μήπως αντίστιξη;) μεταξύ θεωρίας και πράξης, μεταξύ πολιτικής θεωρίας και της πολιτικής έναντι της «κοινωνίας των πολιτών».

Αντί να χαίρεται που κάποιος του κάνει μια κάποια κριτική, αντιδράει και απαξιώνει. Δεν είναι δα και πολλοί αυτοί που τον κριτικάρουν για να πει κανείς ότι απειλείται ή να υποτιμάται το κύρος της θεωρίας του. Αν υπάρξει υποτίμηση αυτή θα οφείλεται στην ανυπαρξία συζήτησης και, κυρίως, αντιρρήσεων.

Άλλωστε είπαμε, όποιος μπαίνει στην πολιτική πάλη, αφήνει το κύρος της επιστημοσύνης και της αυθεντίας στο... φουαγέ μαζί με το παρασόλι. Μέσα στην πολιτική γινόμαστε όλοι ίσοι πολίτες κι εκεί διεκδικούμε ένα άλλο κύρος, του πολιτικού ηγέτη. Εκτός κι αν την εννοεί αλλιώς ο κύριος καθηγητής την «κοινωνία των πολιτών» του.

Σημειώσεις: 

1 «...αν πονάει η κεφαλή/φταίει η απρόσωπη αγάπη που `χε βρει/Mα η δικιά μας έχει όνομα/έχει σώμα και θρησκεία/και παππού σε μέρη αυτόνομα/μέσα στην τουρκοκρατία...». «Τραπεζάκια έξω»-«Ας κρατήσουν οι χοροί»

2 Ντμίτρι Βολκογκόνοφ, Θρίαμβος και τραγωδία-Ι.β. Στάλιν, βιβλίο 1ο, μέρος 2ο, σελ 94, έκδ. Σύγχρονη Εποχή, 1989

3 Αισυμνάω = απονέμω δικαιοσύνη, άρχω, κυβερνώ. Αισυμνήτης = ο κριτής των αγώνων

Το πραγματικό και το φαντασιώδες στις νουθεσίες του καθηγητή Χ. Γιανναρά στη "Νέα Δημοκρατία"

Ένα κείμενο του 2009 που οι πρόσφατες εξελίξεις αναβάθμισαν την αξία του

Στη συζήτηση της Βουλής των Ελλήνων για τη Νοβάρτις ειπώθηκαν πολλά. Πολλά είπε και Σαμαράς, πολλά είπαν και οι άλλοι που φρίκαραν με αυτά που είπε ο Σαμαράς. Σήμερα, Σάββατο 10 Μαρτίου 2018, φρίκαραν και με αυτά που είπε ο έκπαλαι υπασπιστής του Σαμαρά, ο Σταμάτης. [Ότι πιστεύει τον Ερντογάν και όχι τον Πρωθυπουργό της Πατρίδας του!] 

Εγώ όμως, εδώ και κάμποσα χρόνια, δεν φρικάρω πια με τους πολιτικούς. Φρικάρω με τους "πνευματικούς ανθρώπους"! Δείτε εδώ ένα παλιό κείμενό μου, ενάντια σε θέσεις και απόψεις του καθηγητή Χ. Γιανναρά. Δείτε πώς ο Γιανναράς συμβουλεύει τον Σαμαρά, ο οποίος, τότε, μόλις έχει πάρει το "τιμόνι" της ΝΔ. Συγκρίνατε με τον Σαμαρά που είδατε στη Βουλή. Θα δείτε ότι δεν είναι ο Σαμαράς που υλοποίησε το πρόγραμμά του. Είναι ο Σαμαράς που υλοποίησε το πρόγραμμα του Γιανναρά. 

Γι' αυτό, μη τα βάζετε μόνο με τους πολιτικούς. Υπάρχουν κι άλλοι...

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Μιμήσεων ασυναγώνιστος

Στον Όλυμπο της υπαρκτικής του ανωτερότητας στέκει και κρατάει αστροπελέκι!

Κάθε Κυριακή το εξαπολύει κατά πάντων, είτε με την έντυπη είτε με την ηλεκτρονική έκδοση της Καθημερινής. Κάθε Κυριακή πρωί λίγο πριν λίγο μετά τη Θεία Λειτουργία.

Με τα ψιχία του αντίδωρου στο στόμα ρίχνει ξίδι και χολή στη ψυχής μας.

Αυτή την Κυριακή δεν του ξέφυγε ούτε η συμπαθής και πολύ αξιόλογη Άννα Διαμαντοπούλου.

Δεν σταματάει όμως στα πρόσωπα το νταϊλίκι της υπαρκτικής ανωτερότητας.

Εν ετέρα μορφή, διεισδύει στα κουτάκια μας, επιχειρεί να “γονιμοποιήσει” τη σκέψη μας.

Φοράει την λευκή ρόμπα του...λοιμοξιολόγου.

Γίνεται Ράμπο, επιστρέφει για να αλλάξει την ιστορία.

Με τη μορφή του Φουστάνου παίρνει μέρος στο λίφτινγκ της Δεξιάς.

Με τη μορφή του Λούλη συμβουλεύει. Όλα σε ένα, ασυγχύτως κι αδιαιρέτως.

"Ο Αντώνης Σαμαράς θα αναδειχθεί ηγέτης, αν, έστω και μόνο, απαλλάξει τη Ν.Δ. από το σύνδρομο κατωτερότητας που τη διακατέχει απέναντι στην εντόπια καπηλεία της Αριστεράς: Να αντιτάξει επιτέλους πολιτική θέση, ιστορικά και κοινωνικά ξεκάθαρη, για το ζαχαριαδικό πραξικόπημα που ματοκύλισε τη χώρα, προκειμένου να την εντάξει στανικά στον σοβιετικό «παράδεισο». Ξεκάθαρη στάση για το πόσο «δημοκρατικός» ήταν ο βίαια στρατολογημένος στρατός αυτής της ανταρσίας και πόσο «δοσίλογοι» και «μοναρχοφασίστες» όσοι Ελληνες θυσιάστηκαν για να μην υποταχθεί η χώρα στον εφιάλτη του ολοκληρωτισμού. Ποια σχέση έχει ώς σήμερα με την ελευθερία και τη δημοκρατία η ιδεολογία του σταλινισμού και οι «αναθεωρητικές» της παραλλαγές που δυναστεύουν τα πανεπιστήμια, τα σχολειά, τα ΜΜΕ ασκώντας ωμή ιδεολογική τρομοκρατία και κτηνώδη φυσική βία".

Χ.Γιανναράς/Καθημερινή/13-12-2009

Το γεροντοπαιδάριο (είναι το αντίθετο του “παιδαριογέροντα”, που ο ΧΓ χρησιμοποίησε για να χαρακτηρίσει τον Α.Τσίπρα) της πολιτικής μας ζωής, επιμένει κι επανέρχεται. Όλοι, αντίπαλοι και φίλοι, θέλουνε να γίνει η Δεξιά ένα σύγχρονο συντηρητικό κόμμα και ο προφέσορας θέλει να μας γυρίσει πίσω στην εποχή του Εμφυλίου.

Όλοι θέτουν το ζήτημα της “παραγωγής ιδεολογίας”, ψάχνουν τρόπο επανακαθορισμού της ταυτότητας της Δεξιάς μα ο καθηγητής θεωρεί ότι πρέπει να ετεροκαθορίζεται, η Δεξία... ετεροχρονισμένα. Με πάσα αφέλεια (αν δεν έχει αφέλεια αυτή η παράγραφος έχει μπόλικη απάτη), εισάγει παντού παλαιά δαιμόνια μέσα σε καινά εισαγωγικά: “δοσίλογοι”,

“μοναρχοφασίστες”, “εμφύλιος πόλεμος” κ.τ.τ......

Μιμητικός ανταγωνισμός

Αυτό θα μπορούσε να ήταν το πρώτο μέρος κειμένου για τις νουθεσίες του Χ. Γιανναρά προς το κόμμα της Ν. Δημοκρατίας στην επιφυλλίδα της 13ης Δεκεμβρίου 2009.

Ο Θ.Ι.Ζιάκας όμως με τραβάει απ' το μανίκι:

“...Η δυναμική του μιμητισμού οδηγεί, παράλληλα, στην αξομοίωση των ανταγωνιστών. Στην απο-γοήτευση και την απο-μυθευτική από-διαφοροποίησή τους. Φαινόμενο πολύ γνωστό μας από το πεδίο του κομματικού ανταγωνισμού, όπου στο τέλος «όλοι ίδιοι είναι»....”

(Σύγχρονος μηδενισμός/Αρμός/ σελ.100)

Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσω να γράφω έτσι, αν δεν θέλω να μοιάσω σ' εκείνον που κατηγορώ για επιθετικότητα, για σκαίοτητα, για εμπάθεια και μίσος κατά των αντιπάλων.

Δεν είμαι ούτε αναμάρτητος ούτε α-παθής. Δεν δικαιούμαι, δεν είναι κι όμορφο, να λιθοβολώ κάποιον έστω κι αν τα λόγια δεν είναι πέτρες. Δεν θα πρέπει να συνεχίσω τον αγώνα contra errores με αυτόν τον τρόπο.

Θα μπορούσα να επικαλεστώ τον πόνο μου για τον τόπο αυτό. Σωστά θα μου πει κάποιος, ότι όποιος πονάει πάει σε γιατρό, δεν γράφει πολιτικά κείμενα και ότι όταν κάνεις πολιτική κανέναν δεν αφορούν οι καλές προθέσεις σου αλλά όλους μας αφορούν οι θέσεις σου.

Θα μπορούσα να επικαλεστώ την ανιδιοτέλειά μου αλλά πάλι εδώ ο Ζιάκας, μειλίχια με

συμβουλεύει:

“...Το θέμα είναι χειρισμός της συγκρουσιακής ιδιοτέλειας, ώστε να μην γίνεται πάθος, δηλαδή αυτονομημένη κατάσταση. Το πρόβλημα δεν λύνεται με την έκκληση στην «ανιδιοτέλεια», η οποία κι αυτή, αν αυτονομηθεί, γίνεται πάθος και μάλιστα πολύ χειρότερο από την «ιδιοτέλεια».” (στο ίδιο σελ.101)

Είναι γεγονός ότι σε προηγούμενα κείμενα, επιτέθηκα άγρια στον Χ. Γιανναρά.

Υπέκυψα στον πειρασμό και το ομολογώ δημοσίως. Ήθελα να τον πληρώσω με το ίδιο νόμισμα που πληρώνει κι εκείνος τους αντιπάλους του αλλά και τούτη την Πατρίδα, “τούτη τη φλούδα”, που με πολύ κόπο προσπαθούμε να σώσουμε “απ' το τσακάλι και την αρκούδα”.

Πόσες βαριές κουβέντες έχει πει ο καθηγητής Γιανναράς για τον τόπο αυτό! Πόσο απαξιωτικά έχει μιλήσει για την πατρίδα αυτή που τόσοι αγώνες ενάντια στους πάντες, την έχουν φέρει έως εδώ και την έχουν κάνει ό,τι την έχουν κάνει! Πόσες περίτεχνες ύβρεις έχει χρησιμοποιήσει για να ρίξει ξίδι και χολή!

Ποιός; Ο καθηγητής Γιανναράς, που ξεχώρισα στην τηλεόραση (1992)για το ήθος του, την ευγένειά του ,την εκστατικότητα του λόγου και έπεσα σαν παλαβός να μελετάω ό,τι είχε τυπωθεί από το έργο του!

Τώρα ξηγήθηκα. Υπέστειλα τη σημαία της επίθεσης. Ας σηκώσουμε τη σημαία της μελέτης, ας επιχειρήσουμε να μελετήσουμε το τι πραγματικά κάνει ο Γιανναράς, με αυτή την επίμονη πίεση που ασκεί στην Δεξιά ώστε να πάρει θέση για τον Εμφύλιο. Ας δούμε το πραγματικό και το φαντασιώδες του θέματος. Ευχηθείτε μου να μην παρεκτραπώ.

«Το γουν δεξιόν φύσει μεν ουκ έστι δεξιόν, κατά δε την ως προς το έτερον σχέσιν νοείται»

Διογένης Λαέρτιος 9,87 όπως το αντέγραψα από “Το ρητό και το Άρρητο”/Χ. Γιανναράς/εκδόσεις Ίκαρος σελ.32

Δεν ξέρω για παλαιότερα πάντως σε όλον τον εικοστό αιώνα, στην πολιτική ζωή της χώρας μας, λειτουργούσαν και ακόμα λειτουργούν, δύο “παράξενοι ελκυστές”. Δύο δίνες, η ύπαρξη των οποίων πολλά δεινά έχει προκαλέσει. Αν και ολόκληρη η Ελλάδα βρίσκεται, και τον 20ο και τον 21ο αιώνα, στο ίδιο ημισφαίριο, η μία δίνη, ο ένας ελκυστής, είναι δεξιόστροφος και ο άλλος αριστερόστροφος. (αντί της λέξης “αριστερόστροφος” μπορεί να χρησιμοποιηθεί και η λέξη “κοινωνικοκεντρικόστροφος, αν μας δίνει την άδεια ο κ. Μπαμπινιώτης”)

Ο ένας δηλαδή στρέφεται όπως στρέφονται τα νερά στη μπανιέρα που αδειάζει αφού έχουμε πλύνει το παιδί και ο άλλος στρέφεται όπως το κουτάλι όταν ανακατεύουμε το τσάι-γιασεμί μας.

Αυτοί οι “παράξενοι ελκυστές νοήματος”, αυτοί οι τελεστές ταυτότητας, μαζί με τα δεινά, παράγουν και τάξη μέσα στο χάος της ελληνικής κοινωνίας, αν, βέβαια, το αποτέλεσμα που ζούμε μπορεί να το πει κάποιος “τάξη”χωρίς να θεωρηθεί, όπως πχ ο γράφων, παραδοξολόγος.

Σκεφτείτε τι θα γινότανε αν δεν υπήρχαν και αυτοί οι δύο ελκυστές οι οποίοι ήρθαν να υποκαταστήσουν την έκλειψη του Μεγάλου Ελκυστή, για τον οποίο άλλοι είναι αρμόδιοι να μιλήσουν και να πουν το γιατί εξέλειπε και το τι ήταν.

Είμαστε όλοι Έλληνες, αλλά αλλιώς εννοεί να σκέπτεται και να συμπεριφέρεται πολιτικά ο “κάτοικος” του ενός ελκυστή και αλλιώς εννοεί ο “κάτοικος”του άλλου. Μπορεί τα τελευταία χρόνια κάπως τα πράγματα να αμβλύνθηκαν, δεν μπορούμε να πούμε όμως ότι οι διαφορές γίνανε ομοιότητες, ότι γίναμε όλοι σούπα. Όσο ο Μεγάλος Ελκυστής μένει σε εκλειπτική κατάσταση, και τα κακά και τα καλά της διαφοροποίησης, της συγκρουσιακής σχέσης των δύο έτερων-κι εταίρων-ελκυστών θα παραμένουν.

Οι τελευταίες γιγαντιαίες αλλαγές που γίνανε στα δύο μεγάλα κόμματα επιμαρτυρούν ότι γίγαντες δεν κατοικούσαν εδώ μόνο σε παλαιότερες εποχές. Κατοικούν και τώρα στην Πολιτεία μας, μερικοί και μέσα στα μπουκάλια του ουΐσκι, σε πείσμα όλων αυτών-μηδέ της πόρνης της Ιστορίας εξαιρουμένης- που ισχυρίζονταν ότι ξοφλήσανε.

Πρώτα το ΠΑΣΟΚ , μετά η ΝΔ (κι αυτό το “μετά” καλό είναι), χωρίς να πάρουν 10% όπως μας καλούσε ο Γιανναράς, αποφάσισαν να κάνουν ό,τι πρέπει για να αλλάξουν το πολιτικό σύστημα της χώρας.

Στη ΝΔ, αυτό έγινε με εξαιρετικά καινοφανή-για την πολιτική κουλτούρα του δεξιόστροφου ελκυστή-τρόπο. Δεν θα ήταν υπερβολή αν κάποιος μιλούσε για επανάσταση. Η είσοδος των “μαζών”, στο προσκήνιο ενός κόμματος που ο ιδρυτής του και “εθνάρχης”του δεξιόστροφου ελκυστή δεν είχε καν σκεφτεί να δεχτεί μέλη, το μπουκάρισμα για την ακρίβεια, αυτών των “μαζών”, τέτοιες εκτιμήσεις τις επιβάλλει και δεν υπερβάλλει.

Μετάσταση κι επανάσταση

Κι ενώ η μεταστατική, εκ του ετέρου-συνεταίρου ελκυστή, επανάσταση διάγει τις “δέκα μέρες” που συντάραξαν τον κόσμο της Δεξιάς κι ενώ ακόμα ο χαρακτήρας της δεν έχει επακριβώς καθοριστεί κι ενώ ακόμα δεν είναι σαφές το “ποιος-ποιον”-το μητσοτακαίικο γαρ ποιόν αβυσσαλέο και άγνωστο-στην κρίσιμη αυτή καμπή, που κανένας δεν την προέβλεπε, ο δε ΧΓ την απέκλειε εντελώς και συστηματικώς επί σειρά ετών, έρχεται, ο ίδιος ο ΧΓ με αλλεπάλληλες παρεμβάσεις του, να νουθετήσει τη Δεξιά.

Πάλι από την πρώτη σειρά των θρανίων, χωρίς καμία αυτοκριτική ματιά, πάλι θεωρώντας τον εαυτό του δικαιωμένο, επιχειρεί να κερδίσει τις εντυπώσεις. Σαν άλλος μαυροφορεμένος Αντώνοφ-Οφσέγενκο του μπολσεβικισμού της Δεξιάς, (κάποιοι ειδικοί θέτουν το ζήτημα ότι ο υπερρεαλισμός γεννήθηκε εδώ, στην Ελληνίδα Ανατολή. Δηλώνω ταπεινός υπήκοό του!), θέτει κριτήρια, θέτει ερείσματα, βροντάει στο τραπέζι τη Λυδία Λίθο της Δεξιότητας!

Κάτι πολύ περισσότερο...προτείνει: την Λυδία Λίθο βαλέτω, ισχυριζόμενος ότι οι Δεξιοί είναι αναμάρτητοι και δικαιούνται, έχουν χρέος μάλλον, για μία ακόμα φορά, να πάρουν θέση στον Θυσιαστικό Κύκλο και να “θανατώσουν” την τάχα “κυρίαρχη ιδεολογία” της Αριστεράς δια μέσου της Ιστορίας.

Μάστορας του “νοήματος”και του νοηματοδοτείν, ξέρει τι κάνει.

Απονενοημένο νόημα

Ο Γιανναράς ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ ΝΟΗΜΑ ΥΠΑΡΞΗΣ στη Δεξιά!!!

“Νοηματοδότηση, σημαίνει την απόδοση σκοπού και άρα κριτηρίων στην καθημερινή πράξη. Ο ανθρώπινος βίος συγκροτείται από έλλογες πράξεις: πράξεις με λόγο-σκοπό και λογικά κριτήρια ανταπόκρισης στον σκοπό. Αλλά ο σκοπός του βίου είναι πάντοτε συνάρτηση της πίστης μας σε κάποια αιτιώδη αρχή, αφού μόνο από την αιτία απορρέει η τελολογική σκοπιμότητα. Και η αποδοχή μιας αιτιώδους αρχής του υπαρκτού-άρα και της ανθρώπινης ύπαρξης-είναι μόνο θέμα πίστης, αφού είναι αδύνατο να έχουμε άμεση γνωστική πρόσβαση σε αυτή την αιτιώδη αφετηρία.

Όταν λοιπόν ο σκοπός του βίου και τα κριτήρια της καθημερινής πράξης πηγάζουν (σε συγκεκριμένα κοινωνικά σύνολα και σε συγκεκριμένες περιόδους)από μια κοινή πίστη σε κάποια αιτιώδη αρχή-πίστη που την αποδέχονται τα περισσότερα μέλη του κοινωνικού συνόλου-τότε είναι αναπόφευκτο οι τελολογικές συνέπειες της κοινά αποδεκτής αιτιώδους αρχής να συγκλίνουν και ενός κοινού τρόπου συμπεριφοράς, που σχηματοποιείται σε κοινωνικά μορφώματα ή και συγκεκριμένους θεσμούς”.

Χ.Γιανναράς/Το πραγματικό και το φαντασιώδες στην Πολιτική Οικονομία/Δόμος/σελ.166

Η υπο-κρισία, το πραγματικό του φαντασιώδους

Απλά πράγματα. Αρκεί να πιστέψουν οι Δεξιοί ότι σώσανε την πατρίδα σκοτώνοντας Αριστερούς!

Δεν πειράζει που “συμμαχήσανε”-δεν παραδώσανε την Πόλη, απλώς συμμαχήσανε(!)- με τους Έγγλέζους και με τους Αμερικανούς.

Αυτό, δεν είναι σκοπός που αγιάζει τα μέσα. Δεν πειράζει που προηγήθηκε η Ελλάδα και ακολούθησε η Κορέα, το Βιετνάμ, η Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ. Αρκεί που έσωσαν εμάς από τον σοβιετικό “παράδεισο”, τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας από τον Μιλόσεβιτς, τους λαούς του Ιράκ από τον Σαντάμ.

Δεν πειράζει που γεμίσανε βάσεις την Ελλάδα, αρκεί που κατανικήθηκε το “ζαχαριαδικό πραξικόπημα”.

-Να ο λύκος,η Μακρόνησος, η Ελ Ντάμπα, τα εκτελεστικά αποσπάσματα, τα στρατοδικεία, οι εκτοπίσεις, τα βασανιστήρια, τα “μιάσματα” (Φρειδερίκεια εκδοχή της λοιμικής ,υπήρξε και η Φρειδερίκη...λοιμοξιολόγος), οι φυλακές, οι λογοκρισίες, οι ταπεινώσεις της πατρίδας, η προδοσία της Κύπρου, τα Ιουλιανά, τα εκλογικά πραξικοπήματα.

-Όχι, να τα πατήματα, των Δικών της Μόσχας, των γκουλάγκ, της ΓΚΕΠΕΟΥ, του Μπέρια, του Στάλιν.

-Να η μετανάστευση των Ελλήνων στα πέρατα του Κόσμου.

-Όχι, να το τείχος του αίσχους.

-Να οι αμερικανοί φαντάροι.

-Όχι, να οι Ρώσοι που ΘΑ έρθουν.

-Να οι χούντα των συνταγματαρχών, που πρόλαβε τη χούντα των στρατηγών, να το Παλάτι και η καμαρίλα.

-Όχι, να ο Τσαουσέσκου.

Ξενιτεύεται ο ΧΓ, για να εναντιωθεί στις Μεγάλες Δυνάμεις του χρειάζεται διαβατήριο.

Μέσα στην Ελλάδα, στο έρμο το “ελληνεπώνυμο κρατίδιο” (ούτε το όνομα δεν του αναγνωρίζει, σε λίγο θα τον επικαλούνται οι Σκοπιανοί και οι Τούρκοι), δεν βλέπει επεμβάσεις ξένων παρά μόνο στη Βαυαροκρατία και στην “Πλεκτάνη Αννάν”.

Από το πραγματικό στο φαντασιώδες...δυο δάχτυλα και κάτι, μικρή η απόσταση...εύκολα την καλύπτει η πίστη στον...Ευπείθη!

“...πετάχτη ορθός ο Ευπείθης κι άρχεισε να λέγει ανάμεσό τους

...................................................................................................

να του ριχτούμε, αλλιώς μας έπνιξε για πάντα η καταφρόνια.

Θά' ταν μαθές ντοπή οι μελλούμενες γενιές και να τ' ακούσουν,

απ΄ τους φονιάδες πως δεν πήραμε των γιων, των αδερφιών μας

το γαίμα πίσω. Δε θα τό' θελα να ζω στον κόσμο, κάλλιο

νεκρός κι εγώ μιαν ώρα αρχύτερα με τους νεκρούς τους άλλους!”

Οδύσσεια, Ω, 422, 430-435, Μετάφραση Κακριδή-Καζαντζάκη

Το φαντασιώδες του πραγματικού

Η πίστη στον Ευπείθη για τις “δάφνες” της εμφυλιοπολεμικής Δεξιάς! Που αν τις ψάξουνε στα μπαούλα των παπούδων της θα βρουν και τις στολές της Βέρμαχτ. Τις φουστανέλες δεν είμαι σίγουρος ότι θα τις βρούν, εκτός κι αν είναι χακί, όπως αυτές που φορούσαν τα Τάγματα Ασφαλείας που ο ΧΓ αγνοεί την ύπαρξή τους(!)

Ξέρει καλά όμως ο ΧΓ ότι, αν δεν βάλει του οννεδίτες στο σκάφος της φαντασίας, το οποίο ως γνωστόν τρέχει με την ταχύτητα του φωτός, αν δεν τους στείλει...μπριγάδες αλληλεγγύης πίσω στο χρόνο των γκουλάγκ, στον Ελληνικό Εμφύλιο να πολεμήσουν σαν άλλοι Τσακ Νόρις, Ζαν Κλοντ Βαντάμ, Α.Σβαρτσενέγκερ, κατά του σταλινισμού, ποτέ δεν θα πάψουν να νιώθουν μειονεκτικά απέναντι στην Αριστερά.

“Γι' αυτά μιλούν-γι' αυτήν την ουρανόπεμπτη παρθένα

που εν ειρήνη ευδόκησε να πει: το νου σας

ο ι π ο λ λ ο ί π α ρ α π ο ι ο ύ ν τ ο ν Έ ν α”

Ο.Ελύτης-Στάλιν/Μαρία Νεφέλη

Ξέρει ο ΧΓ ότι, πουθενά δεν θα βρει την ελληνική Δεξιά εν σώματι (τη Δεξιά λέω, όχι τους Δεξιούς) να ηγείται και να μετέχει εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων, δημοκρατικών αγώνων, για προκοπή και Ειρήνη, για μια καλύτερη Ελλάδα.

Δεν θα βρει παιάνες και σάλπιγγες, άρματα και αίματα ηρώων.

Θα βρει τα νταούλια και τις πίπιζες των γύφτων.

Και τι μένει λοιπόν από το απονενοημένο διάβημα νοηματοδότησης;

Τρεις εκδοχές νοηματοδότησης, οι εξής δύο....η ενοχοποίηση της Αριστεράς:

Τρεις οι διαστάσεις του νοήματος, η μία της ανοησίας

Ο δεξιόστροφος ελκυστής, κινείται τα μεταπολεμικά χρόνια στις τρεις διαστάσεις του νοήματος της ύπαρξής του. Ποιες είναι αυτές;

1. Η αποπομπή της Αριστεράς, η θυσία της, ο αναθεματισμός της, δια του εμφυλίου.

2. Η περιβόητη ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

3. Ο “εθνάρχης” Καραμανλής.

Για τον “εθνάρχη”, ο ΧΓ, δεν θέλει ν' ακούσει κουβέντα. Έχει ασκήσει επανειλημμένα κριτική εναντίον του και τον θεωρεί υπεύθυνο για τα χαρακτηριστικά που έχει το κόμμα της Δεξιάς στην Ελλάδα. Βέβαια, δεν μου βγάζει από το μυαλό ότι κάποτε όταν ήταν νέος ιεροσπουδαστής,

αγωνίστηκε ενθουσιωδώς υπέρ της ...Καραμανληκότητας. Αny way, που λένε και στο χωριό μου.

Για την ΕΕ, πάλι δεν γίνεται θέμα. Δεν θα μπορούσε να κάνει αυτό που όλη του τη ζωή αντιμάχεται, όχι με πολύ συνέπεια όμως όταν έχει μπροστά του την Αριστερά.

(Κάτι παθαίνει ο Γιανναρά και όταν βλέπει την Αριστερά να μάχεται...εκείνος μηδίζει.)

Δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει την ΕΕ ως νόημα.

Φαίνεται ότι τουλάχιστον έχει στο μυαλό του ότι η σύνδεσή με την ΕΟΚ, και αργότερα η ένταξη, έγινε ακριβώς όπως γίνεται τώρα η σύνδεση με την Τουρκία και τα Σκόπια. Άσχετα τι μας προέκυψε μετά. Έγινε δε λίγους μήνες μετά τις εκλογές του 1961, όπου ο “εθνάρχης”, ο “άρχοντας”, καταδέχτηκε να εκλεγεί με τις ψήφους της βίας, της νοθείας και ελέω μοναρχίας.

Συμπέρασμα: από τις τρεις διαστάσεις της νοηματοδότησης, μόνο η Νο1 ενδείκνυται, εκείνη της ανοησίας!

Είναι η πιο “ένδοξη”κι η πιο ανέξοδη, έχει θυσία, έχει αίμα, έχει δράκο (τον Ζαχαριάδη), έχει πούρους “κακούς”, έχει πούρους “καλούς” και όλα τα σχετικά.

Δρυός πεσούσης πας Δεξιός ξυλεύεται

Παλιά η τέχνη αυτή. Ο Πατακός την διδάσκει ακόμη:

“Σώσαμε την Ελλάδα από την κομμουνιστική απειλή”.

Κατηγορείς πρώτα κάποιον για σοβαρές αμαρτίες και μετά “νομιμοποιήσαι” να τον εξοντώσεις με την ησυχία σου. Ποιός είπε ότι το πνεύμα της Ιεράς Εξέτασης έχει πεθάνει στον Μεσαίωνα;

Πρώτοι διδάξαντες, σε ανώτατο επίπεδο σπουδών, οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι.

“Την αλήθεια τη “φτιάχνει”κανείς

ακριβώς όπως φτιάχνει και το ψέμα”

Ο.Ελύτης-Μαρία Νεφέλη

Με παρόμοιο, με την αλήθεια τρόπο, “φτιάχνονται” και οι “πλειοψηφίες”! Απλώς παίρνεις την πραγματική πλειοψηφία και την...αναλύεις. Άλλους τους απαλλάσσεις από τα βάσανα της ζωής με εκτελέσεις. Άλλους τους “αναμορφώνεις” στο “αρχαίο κάλλος” των “Νέων Παρθενώνων”.

(“το αρχαίον κάλλος αναμορφώσασθαι”). Άλλους τους εξωθείς στην προσφυγιά, τους στοιβάζεις στην Αθήνα.

Κι ό,τι μείνει το φωνάζεις κάθε τόσο στην αστυνομία και το ρωτάς τι ψήφισε στις εκλογές του '46, βάζεις τους παπάδες να διαβάζουν τις “δηλώσεις”των “αναμορφωμένων” Αριστερών, βάζεις τους παπάδες, τους δασκάλους, τους δημόσιους υπάλληλους, να εκδίδουν πιστοποιητικά κοινωνικών φρονιμάτων! Από το “μετά βαΐων και κλάδων”στο “άρον-άρον σταύρωσον αυτόν” χρειάστηκαν τρεις μέρες. Σε μας εδώ χρειάστηκαν τρία χρόνια για να γίνει μια γιγάντια πλειοψηφία, “μειοψηφία”. Φάγανε όλοι και ακόμα έμεινε σιρμαγιά για τις δεκαετίες του '50, του '60, για το “Πολυτεχνείο”.

Ειδικά όταν ο περιπτεράς διπλώνει ανάποδα “Τα Νέα” και το “Το Βήμα” για να προστατέψει τον πελάτη απ' το φακέλωμα, εεε τότε ξέρεις: η πλειοψηφία έχει γίνει “μειοψηφία”.

(Άσχετο:Το Συγκρότημα Λαμπράκη ήταν πάντα και είναι σαν την αρνητική μονάδα: με όποιον αριθμό κι αν πολλαπλασιαστεί του αλλάζει το πρόσημο.)

Τότε “νομιμοποιείσαι”ακόμα περισσότερο να σκίζεις τα ιμάτιά σου και να μιλάς για “μειοψηφίες” που θέλουν να επιβάλλουν την άποψή τους στις “πλειοψηφίες”. Να μιλάς για βίαιη στρατολογία λες και ο κυβερνητικός στρατός στρατολογούσε εθελοντές(!) Να μιλάς για βίαιη στρατολογία όταν όλοι, και οι μεν και οι δε, βιαίως στρατολογήθηκαν από την άγρια βία της Δεξιάς και των ξένων αφεντικών της που τους εξώθησε στην αλληλοσφαγή.

(1.Το “πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων”-για τους νεώτερους το λέω-ήταν πραγματική κατάσταση και αποτελεί δείγμα για το πόσο μπορεί να πρωτοπορήσει η Ελλάδα υπό την καθοδήγηση της Δεξιάς. Πολλά χρόνια μετά οι αγορές προχώρησαν ασθμαίνοντας στην υιοθέτηση συστημάτων πιστοποίησης, ISO, HACCP, κλπ

2.Η Χ και οι λοιπές οργανώσει, προϋπήρχαν την επανόδου του Ζαχαριάδη και δεν αποτελούν “έκγονα” του “Ζαχαριαδικού πραξικοπήματος.)

Νίπτων την όψιν κι όχι τ' ανομήματα

Εμπρός λοιπόν κ. Γιανναρά! Στις επάλξεις της Εθνικοφροσύνης!

Κάθε καιρός κι ο Στάλιν του.

Ο.Ελύτης-Μαρία Νεφέλη

Σαν άλλος Παπάγος, στρατάρχης των νοημάτων και των ανομημάτων, των σημαινόντων και των σημαινομαίνων, των πραγματικών και των φαντασιωδών.

Νίπτων την όψιν και ουδόλως τα ανομήματα της Δεξιάς, θα προσφέρετε θαυμάσια υπηρεσία στην Αριστερότητα!!! Την αληθινή Αριστερότητα, που υποφώσκει, που ζει “στην παρανομία”, που ζει υποδορίως, μέσα στους Αριστερούς, που τα δύο τάχα “αριστερά”κόμματα, προσπαθούν επίμονα να εξανδραποδήσουν.

Μια άγρια επίθεση “της Καταλανικής κομπανίας” θα μας αφυπνήσει! Θα ξαναδώσει και σε μας το νόημα που ξεθώριασε! Θα βγούμε από την αδράνεια της αηδίας όπου μας μετέτρεψε σε χοίρους η μάγισσα Κίρκη της πολιτικής. Μα δεν θα είμαστε ίδιοι όπως πριν. Όπως οι σύντροφοι του Οδυσσέα, σαν πάρουμε την αριστερή ανθρώπινη μορφή μας πάλι, θάμαστε

“πιο νιοί και πιο τρανοί και πιο όμορφοι πολύ, παρ' ό,τι πρώτα”

Οδύσσεια Κ, 396

Θα συσπειρωθούμε και θα ΣΥΝασπιστούμε πραγματικά, σε μια μεγάλη αριστερόστροφη παράταξη. Θ' ανοίξουμε κι εμείς τα μπαούλα των παπούδων μας. Εμείς έχουμε και τις φουστανέλες και τα κουστούμια που δεν νεκροφορέσανε ποτέ αφού τους εκτελέσανε με τα ρούχα τα καθημερινά! Δεν έχει ύβρεις το στημόνι τους, δεν έχει μίσος το υφάδι. Έχει Έρωτα κι έχει Αυθυπέρβαση. Έχει 'Εκσταση και Θαύματα.

Σταθήκανε στον τοίχο, πέσανε στις μάχες, με το χαμόγελο της ελπίδας στα χείλια, σίγουροι ότι κάνανε το σωστό:

“και οι Έλληνες δεν ζούνε δίχως την ελευθεριά”!

Καλό θα μας κάνετε λοιπόν. Θα δώσουμε κι ένα μάθημα στους ενοίκους του Περισσού και της Κουμουδούρου, για το τι εστί αληθινή Αριστερά. Θα γιατρέψουμε δυο πληγές ταυτόχρονα.

Η Δεξιά και το Κέντρο-οι κορυφές του Κέντρου, γιατί η βάση είχε από καιρό προσχωρήσει στην Αριστερά-αποπέμψανε τότε την Αριστερά και κείνη επέστρεψε, “με τις μπάντες”, με την Μεταπολίτευση.

Η Αριστερά η αδικημένη, η περιθωριοποιημένη, επέστρεψε κι όχι ο Ανδρέας, κ. Γιανναρά.

Η Αριστερά προσέλαβε τον Ανδρέα, κ.καθηγητά. Δεν προσέλαβε ο Ανδρέας την Αριστερά.

Σε συνθήκες δε ταχύτατων αλλαγών, αυτή η Αριστερά, μη ξέροντας πώς να τις αφομοιώσει, πώς να τις μεταπλάσει, αφού χρόνια ζούσε στο Κωσταλέξι, υπέπεσε σε λάθη και αμαρτίες.

Η επιτάχυνση, βλέπετε, σπάει τη συμμετρία! Έτσι λέει η μοντέρνα φυσική. Σπάει τη συμμετρία,

καταστρέφει την αναλογία, αποσταθεροποιεί το σύστημα.

Τα λάθη της Αριστεράς είναι λάθη στην “ψύξη του τσαϊού-γιασεμιού”, δεν είναι λάθη στο άδειασμα της μπανιέρας από τα βρωμόνερα. Είναι λάθη τιθάσευσης του “άσπρου αλόγου” κι όχι λάθη τιθάσευσης του “μαύρου αλόγου”! Είναι λάθη στην προσπάθεια “θέωσης”!

Ένας λιθοβολισμός της Αριστεράς, τώρα, είναι ό,τι πρέπει!

“Το μόνο υποκείμενο που υπάρχει στην κατάσταση αυτή είναι το θύμα...”

(Θ.Ι.Ζιάκας)

Αυτό, πάει να πει ότι η Αριστερά,δια του λιθοβολισμού της, θα ξαναγίνει υποκείμενο. Ό,τι αποπέμπεται σήμερα θα επιστρέψει αύριο!

“Μα αν δεν σε βρω , να μην ξεχνάς

ότι σταυρώνεις το προσκυνάς.

Μα αν δεν σε βρω μην το λησμονάς

ό,τι σταυρώνεις το προσκυνάς”

στίχοι Λ. Νικολακοπούλου, μουσική Μ. Χατζιδάκης

Με τη βοήθεια του Θεού, μπορεί να τα καταφέρουμε καλύτερα αυτή τη φορά.

Μπορεί να βρούμε το σημείο όπου ο Θυσιαστικός Κύκλος τέμνεται από την Κλίμακα, το σημείο “διάβασης επί τω πρωτοτύπω”.

Εκ της Δεξιάς η σωτηρία, δια των Αριστερών η δόξα, δάσκαλε που δίδασκες και λόγο δεν εκράτεις!

18 Δεκεμβρίου 2009

Πρώτη δημοσίευση "Αντίφωνο"

Το εν λόγω κείμενο του καθηγητή στην πλήρη του μορφή:  

Ηγέτης ή εφαλτήριο ουτιδανών;

Tου Χρηστου Γιανναρα

Το ΠΑΣΟΚ μοιάζει να ήταν το μοιραίο στη νεώτερη ιστορία του Ελληνισμού κόμμα. Εισήγαγε τον λαϊκισμό στην πολιτική, και μάλιστα σε στιγμή κρίσιμη, ίσως την κρισιμότερη για το μέλλον των Ελλήνων: Οταν η Ελλάδα, ενάντια σε κάθε λογική, γινόταν δεκτή στον εταιρισμό των ισχυρότερων τότε της Ευρώπης κρατών.

Λαϊκισμό λέμε την αλλοτρίωση της πολιτικής σε ψηφοθηρικό εκμαυλισμό των πολιτών, σε κατά προτεραιότητα προσπάθεια να κολακευτούν οι ενστικτώδεις ενορμήσεις του ανθρώπου, ο πρωτογονισμός της ιδιοτέλειας. Το ΠΑΣΟΚ θεσμοποίησε και εξιδανίκευσε αυτό τον παλιμβαρβαρισμό, την καταναλωτική απληστία και τον αμοραλισμό ως αποκλειστικό στόχο της ανθρώπινης ύπαρξης και συνύπαρξης: Ισοπέδωσε κάθε αξιοκρατική ιεραρχία, κάθε διάκριση του ικανού από τον ανίκανο, του εργατικού από τον ράθυμο, του τίμιου από τον φαύλο. Κατάργησε κάθε κριτήριο ποιότητας, κάθε έλεγχο της αντικοινωνικής συμπεριφοράς, αποσάθρωσε τη λειτουργία του κράτους, απαξίωσε τον μόχθο της δημιουργίας, καταδίκασε την ελληνική κοινωνία σε αποκλεισμό από τον εκσυγχρονισμό και την πρόοδο. Δεν ήταν κόμμα, ήταν λοιμική.

Λοιμική σημαίνει τη ραγδαία και απροσμάχητη εξάπλωση της βλάβης ή του νοσήματος. Ο εκπασοκισμός του σύνολου ελλαδικού πολιτικού συστήματος ήταν ταχύτατος και εντυπωσιακός: Τα κόμματα της δήθεν Αριστεράς, στερημένα τον μπούσουλα της σοβιετικής πατρωνίας και με ανήκεστο τον ευνουχισμό της σκέψης και της φιλοπατρίας, έσπευσαν να πλειοδοτήσουν σε πρωτογονισμό: Επένδυσαν ψηφοθηρικά στον γκανγκστερικό λαϊκισμό που εκβιάζει τους πάντες δήθεν εξ ονόματος πολλών (αόριστα των «εργαζομένων»!) προκειμένου να ευνοήσουν τους καριερίστες της αυλής τους. Οσο για τη Ν.Δ., αυτή πανικόβλητη έσπευσε να απεμπολήσει κάθε ιδεολογική ραχοκοκαλιά και πολιτική ταυτότητα, προκειμένου να μιμηθεί τον τελεσφόρο πασοκικό λαϊκισμό και αμοραλισμό. Ετσι, πρόσφερε στέγη και στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, τον εξέλεξε αρχηγό της με τη λογική, όπως οι ίδιοι έλεγαν: «το ένα σαΐνι να φάει το άλλο».

Ο εκπασοκισμός της Ν.Δ. ήταν το πολιτικό έγκλημα που μετέτρεψε τη λοιμική του λαϊκισμού σε πανδημία – καθήλωσε την ελληνική κοινωνία, για ένα τέταρτο του αιώνα, στην πολιτική υπανάπτυξη και αθλιότητα.

Δεν διανοήθηκε ποτέ η Ν.Δ. να αντιπολιτευθεί το ΠΑΣΟΚ ούτε στα πιο εγκληματικά του ενεργήματα: το μόνο που την ενδιέφερε ήταν να γίνει και η ίδια ένα πιο βουλιμικό για διαχείριση της εξουσίας ΠΑΣΟΚ. Κανένας από τους έξι ώς τώρα αρχηγούς της δεν είχε τις προϋποθέσεις και το ανάστημα να αντιτάξει κοινωνική αντιπρόταση στον λαϊκισμό και αμοραλισμό, εναλλακτική πολιτική οπτική – κορυφαία έκπληξη στις πρόσφατες διεργασίες για την εκλογή του έβδομου πια αρχηγού ήταν η στήριξη που πρόσφεραν στον μητσοτακισμό συμβολικά του καραμανλισμού ονόματα (Εβερτ, Πολύδωρας, Χατζηδάκης).

Τη δυναμική του ακατάσχετου εκπασοκισμού μοιάζει να ανέτρεψε ο θυμός των ψηφοφόρων της Ν.Δ. Αυτός ο θυμός έφερε στην αρχηγία τον Αντώνη Σαμαρά και τον χρεώνει με την ευθύνη να αντιπαλαίψει επιτέλους την ντροπιαστική παρακμή στην οποία βυθίζεται ακάθεκτα ο ελλαδικός πολιτικός βίος και μαζί του η ελληνική κοινωνία. Το ηγετικό ανάστημα που απαιτεί ένα τέτοιο αντιπάλαισμα, δεν έχει δείξει ώς τώρα ο Σαμαράς να το διαθέτει. Ομως, η πείρα της ανεπάρκειας πρέπει να τον δίδαξε ότι μεγάλος μπορεί να αναδειχθεί και ο ηγέτης με το χάρισμα να λειτουργεί επιτελικά: να ξέρει να διαλέγει ανθρώπινη ποιότητα συνεργατών ασυμβίβαστα υψηλή.

Εχουμε ανάγκη από ηγετική ευπρέπεια, την αρχοντιά της ανιδιοτέλειας. Ανάγκη για φρόνημα ελληνικό: απήχημα οικείωσης του πολιτισμού των Ελλήνων, γλώσσα ελληνική («δεν έχ’ η ανθρωπότης τιμιοτέραν»). Και λόγο πολιτικό λιτό, ειλικρινή, καίριο, με αυτοκριτική ετοιμότητα – στους αντίποδες του «μπαλκονάτου». Ξέρουμε, το ξέρει και ο Αντώνης Σαμαράς, ότι το κόμμα στο οποίο ανέλαβε να ηγηθεί είναι σάπιο. Ξέρουμε και ξέρει πως αν δεν βάλει μαχαίρι, αν θελήσει να χαϊδέψει την ανικανότητα και τη σήψη, θα οδηγηθεί νομοτελειακά εκεί που οδηγήθηκε και ο θλιβερός του προκάτοχος λογαριάζοντας την ατολμία για «σύνεση».

Οι προβεβλημένοι του κόμματος που στήριξαν τον Σαμαρά ως υποψήφιο έχουν την ευγνωμοσύνη των εχεφρόνων, αλλά δεν παύουν να είναι κραυγαλέα άσχετοι με το επίπεδο νοημοσύνης, ανιδιοτέλειας και καλλιέργειας που απαιτείται για να εξυγιανθεί το σάπιο κόμμα και να ανασυνταχθεί πολιτικά.

Ανασύνταξη σημαίνει να αποκτήσει πολιτική ραχοκοκαλιά, κοινωνικούς στόχους: όραμα συγκεκριμένο και ρεαλιστικό άξιο να το πιστέψουν, να το εμπιστευθούν, να το παλαίψουν οι πολίτες. Με χιλιοφθαρμένες, σπιθαμιαίες φιγούρες ενδοκομματικών υποστηρικτών, κομματική ανασύνταξη δεν γίνεται.

Η Ν.Δ. ήταν εκ γενετής κόμμα προσωποπαγές, φτιάχτηκε για να υπηρετήσει τη μοναρχία του ιδρυτή της. Δεν είχε ποτέ πολιτική ταυτότητα, πρόταση ή οπτική διαφορετική από τα υπόλοιπα κόμματα. Δεν είχε ποτέ απάντηση στο ερώτημα: τι θετικό, τι γόνιμο προσπορίζει σήμερα στον Ελλαδίτη η ελληνικότητά του, ποια στοιχεία ελληνικής ιδιαιτερότητας (γλώσσα, Ιστορία, κατάλοιπα εθισμών του κάποτε πολιτισμού του) μπορούν να λειτουργήσουν σήμερα με τη δυναμική δημιουργικής παρέμβασης στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Τι έχει να αντιτάξει η Ν.Δ. στον εθνομηδενισμό του ΣΥΡΙΖΑ ή του αλγεινού ντουέτου Αννας Διαμαντοπούλου - Θάλειας Δραγώνα.

Ο Αντώνης Σαμαράς θα αναδειχθεί ηγέτης, αν, έστω και μόνο, απαλλάξει τη Ν.Δ. από το σύνδρομο κατωτερότητας που τη διακατέχει απέναντι στην εντόπια καπηλεία της Αριστεράς: Να αντιτάξει επιτέλους πολιτική θέση, ιστορικά και κοινωνικά ξεκάθαρη, για το ζαχαριαδικό πραξικόπημα που ματοκύλισε τη χώρα, προκειμένου να την εντάξει στανικά στον σοβιετικό «παράδεισο». Ξεκάθαρη στάση για το πόσο «δημοκρατικός» ήταν ο βίαια στρατολογημένος στρατός αυτής της ανταρίας και πόσο «δοσίλογοι» και «μοναρχοφασίστες» όσοι Ελληνες θυσιάστηκαν για να μην υποταχθεί η χώρα στον εφιάλτη του ολοκληρωτισμού. Ποια σχέση έχει ώς σήμερα με την ελευθερία και τη δημοκρατία η ιδεολογία του σταλινισμού και οι «αναθεωρητικές» της παραλλαγές που δυναστεύουν τα πανεπιστήμια, τα σχολειά, τα ΜΜΕ ασκώντας ωμή ιδεολογική τρομοκρατία και κτηνώδη φυσική βία.

Να καταδικάσει η Ν.Δ. το παρακράτος της Δεξιάς, έκγονο τότε της ζαχαριαδικής παραφροσύνης, αλλά να θυμηθεί και το τότε Κέντρο, που προάσπισε τις ελευθερίες του λαού. Να το μιμηθεί σήμερα η ίδια σαρκώνοντας πολιτική πρόταση αντίστασης στην τυραννία της απειλής και της βίας των παλαιοημερολογιτών του Περισσού και των καριεριστών της Κουμουνδούρου.

Επί είκοσι τρία χρόνια το κόμμα στο οποίο κλήθηκε να αρχηγεύσει ο Αντώνης Σαμαράς αποδείχθηκε ολοφάνερα ανύπαρκτο πολιτικά, κόμμα σπιθαμιαίων καιροσκόπων. Δεν επιδέχεται παρά μόνο επανίδρυση. Θα την τολμήσει;