Ο Μανώλης Γλέζος στις Φυλακές Αβέρωφ

Θάνατος "στα χρόνια της χολέρας", μπορεί να χαρακτηριστεί ο, κατά σάρκαν, θάνατος του Μανώλη Γλέζου. Όλοι θα πουν τον «καλό τους λόγο» προσπαθώντας να προσαρμόσουν το ηρωικό στοιχείο του ανδρός στα μέτρα τους. Η καπηλεία, ευθέως ανάλογη με τα «καλά λόγια»!  Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η ανάρτηση της Έλλης Στάη στη σελίδα της (FB): 

«Ένας παθιασμένος αγωνιστής εθνικών στόχων "έφυγε" εν μέσω κρίσης κορονοϊού. Η προσωπικότητά του οδηγός για αφοσίωση και πειθαρχία στον αγώνα ενάντια στον απρόσμενο εχθρό!»

Ο Γλέζος ήταν τάχα παθιασμένος αγωνιστής «εθνικών στόχων»(!) Έτσι γενικά. Όπου έβρισκε «εθνικούς στόχους» ο Γλέζος τούς πάλευε(!) 

Σήμερα δε, ο παθιασμένος αυτός «αγωνιστής εθνικών στόχων», γίνεται «οδηγός για αφοσίωση και πειθαρχία»(!) 

Μα, αν διακρίνεται για κάτι ο Γλέζος κι αν μένει στην Ιστορία, αυτό δεν είναι πειθαρχία! 

Απείθαρχος ήταν ο Γλέζος και στο Κράτος, και στα κόμματα, και στον ίδιο του τον εαυτό! 

Και επειδή αυτό το Κράτος, το οποίο σήμερα αποθεώνεται και υποδεικνύεται ως υποκείμενο στο οποίο οφείλουμε, -οδηγούμενοι, μάλιστα, από τον Γλέζο- αφοσίωση και πειθαρχία, δεν ήταν πάντα έτσι όπως είναι τώρα αλλά δεν αποκλείεται να ξαναγίνει όπως ήταν τότε, δίνω στην δημοσιότητα ένα τεκμήριο σχετικό.

Είναι, νομίζω, το καλύτερο επιτύμβιο επίγραμμα-αντίστιξη, με πολλές-πολλές προεκτάσεις και νοήματα.

Η ηρωική δράση για την πολιτική, κοινωνική κι εθνική απελευθέρωση της Πατρίδας τιμωρείται σε θάνατο και στην ηθική του Κράτους, θανατώνεται!

Ο άνθρωπος επιβιώνει, γυμνός σαν τον Οδυσσέα μετά την εις Άδου Κάθοδον, υφιστάμενος συνεχείς πρωτεϊκές μεταμορφώσεις, ώσπου να... «προαχθεί» σε «ήρωα... του «εθνικού αγώνα κατά του κορωνοϊού covd-19»!!! Πρότυπο για «αφοσίωση και πειθαρχία» στις ντιρεκτίβες του Ν. Χαρδαλιά, ο οποίος,  προφανώς, ενσαρκώνει το Κράτος(!)

*****

Πρόκειται για την καταχώρηση της εισαγωγής του Μανώλη Γλέζου στο "Ποινολόγιο" των Φυλακών Αβέρωφ που βρίσκεται στα Γενικά Αρχεία του Κράτους (Αθήνας). 

Γλέζος Εμμανουήλ

του Νικολάου και της Ανδρομάχης Ναυπλιώτου

Δημοσιογράφος/ Φοιτητής της Ανωτάτης Εμπορικής 

Ετών 26

Ύψος 1,70

Ημέρα εισαγωγής: 18-10-1948

Δυνάμει της 357Α/16-10-1948 αποφάσεως του Εκτάκτου Στρατοδικείου Αθηνών, σε ΘΑΝΑΤΟ.

Μεταγωγή: Ναύπλιο 8-6-1949

Σημείωση: 

Η φωτογραφική αναπαραγωγή του πρωτοτύπου τεκμηρίου απαγορεύεται από τα ΓΑΚ σύμφωνα με τον νόμο περί προσωπικών δεδομένων. 

Πώς εννοεί η νομενκλατούρα την αριστεία και την ατομική ευθύνη

Το «πάρτι της Κηφισιάς», ουσία και σημειολογία - πολιτικές, δημοσιογραφικές και... υγειονομικές προεκτάσεις

Είκοσι (20) μέρες αργότερα ένα γεγονός με τη μεγαλύτερη δημοσιογραφική κάλυψη -εφόσον συμμετείχαν κάμποσοι σημαντικοί δημοσιογράφοι διευθυντές εφημερίδων- εξακολουθεί να παραμένει στη σκιά. Ελάχιστα πράγματα ξέρουμε γι' αυτό και ακόμη λιγότερα ξέρουμε για τις επιπτώσεις του τόσο την εξέλιξη της επιδημίας όσο και στην γενικότερη πολιτική ζωή της χώρας.

Τι ξέρουμε μέχρι τώρα.

1. Το πάρτι έλαβε χώρα στην Κηφισιά, στο εστιατόριο Blue Pine, στις 7 Μαρτίου, ημέρα Σάββατο. Το λέμε πάρτι γιατί έτσι το λένε τα δυο τρία ΜΜΕ που ασχολήθηκαν. Μάλλον πρόκειται για ένα μεγάλο τραπέζι, ένα συμπόσιο, εφόσον παράπλευρες πληροφορίες αναφέρουν ότι υπήρχαν, σε άλλα τραπέζια, διάφοροι άλλοι πελάτες, στους οποίους προκλήθηκαν παράπλευρες απώλειες- επιμολύνσεις. Η πληροφορία ότι το πάρτι έγινε «στα μέσα Μαρτίου», δηλαδή γύρω στις 15, δεν φαίνεται να ευσταθεί.
2. Διοργανωτής του πάρτι ήταν ο πρύτανης του ΕΚΠΑ Αθανάσιος Δημόπουλος, γιατρός, και υπηρεσιακός υπουργός Υγείας το 2015. Τιμώμενο πρόσωπο η εορτάζουσα σύζυγός του Ντόρα. Σημειώνουμε ότι το πρώτο Σάββατο της Μεγάλης Σαρακοστής τιμάται το θαύμα του Αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος και είναι από τις λίγες ονομαστικές γιορτές της Σαρακοστής που δεν μεταφέρονται στην επομένη του Πάσχα. Για την κομψότητα της αφήγησης είναι ωραίο να αναφέρουμε ότι, ο Θεόδωρος ο Νεοσύλλεκτος (=Τήρων) θαυματουργικά ειδοποίησε τους χριστιανούς της Κωνσταντινούπολης να μη φάγουν από τα κρέατα που ο αυτοκράτωρ Ιουλιανός είχε ραντίσει με αίμα ειδωλοθύτων για να μολύνει τους ανθιστάμενους στην εξουσία του. Οι πιστοί έφαγαν βρασμένο στάρι, κόλλυβα δηλαδή.
3. Καλεσμένοι του ήταν συνάδελφοί του γιατροί, εφοπλιστές, επιχειρηματίες, κυβερνητικοί παράγοντες, μεγαλοδημοσιογράφοι.
4. Τη βραδιά εκείνη, προσβλήθηκαν από τον κορωνοϊό, πλήθος ατόμων της «καλής Αθήνας», μέρος των οποίων είδαμε τις επόμενες ημέρες να ανακοινώνει δημόσια την κατάσταση της υγείας του. Επίσης, εκείνη τη βραδιά φέρεται να επιμολύνθηκε ο διοικητής της Τραπέζης Πειραιώς και οι ιδιοκτήτες του εστιατορίου.
5. Το πλήθος των ατόμων αυτών παραμένει άγνωστο. Άγνωστος παραμένει ακόμη, 20 μέρες μετά, και ο αριθμός των νοσηλευομένων και, παραπέρα, των διασωληνωμένων. Ελπίζουμε, τουλάχιστον οι ειδικοί, να έχουν βγάλει τα συμπεράσματά τους για τη συμπεριφορά της επιδημίας σε αυτό το χαρακτηριστικό δείγμα... επιβατών του Μεγάλου μας Ανατολικού!
6. Άγνωστη παραμένει και η «σύνθεση» του... δείγματος αυτού της «καλής Αθήνας». Αν και ξέρουμε ότι εκεί παρεβρέθησαν τρεις μεγαλοδημοσιογράφοι, δύο εκ των οποίων διευθυντές, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος με τη σύζυγό του, υπέργηρος εφοπλιστής κ.α., δεν έχουμε ασφαλείς πληροφορίες αν πχ, ο Κρεμμαστινός ή ο Τζώνης Καλημέρης, των οποίων ασθένεια ανακοινώθηκε δημόσια, είναι θύματα εκείνης της βραδιάς.

Όλα αυτά μικρή σημασία θα είχαν, πέρα απ' την ανθρώπινη διάστασή τους, την αγωνία των νοσούντων και των ανθρώπων τους, για την καλή έκβαση και αίσια κατάληξη της περιπέτειας αυτής, την οποία και ευχόμαστε ολοψύχως.

Δεν έχουν όμως αυτή τη μικρή σημασία. Αντίθετα έχουν πολύ μεγάλη και κάθε μέρα που περνάει γίνεται μεγαλύτερη.

Και να ποιοι είναι, κατά τη γνώμη μας, οι λόγοι:

1. Στην εκδήλωση έλαβαν μέρος οι σημαντικότεροι εκπρόσωποι της ιατρικής επιστήμης. Οι καθ' ύλην αρμόδιοι δηλαδή για να αποφανθούν για την επικινδυνότητα της νόσου του κορωνοϊού. Απ΄ ο, τι οι ίδιοι, με τη στάση τους εκείνο το βράδυ, μάς αφήνουν να εννοήσουμε, κάθε άλλο παρά ανήσυχοι ήταν όταν η επιδημία είχε χτυπήσει τη χώρα μας και τα κρούσματα κατέφθαναν συνεχώς από το εξωτερικό και κυρίως από την Ιταλία.
2. Από την Πέμπτη το βράδυ ο ΕΟΔΥ γνώριζε επίσης για το γκρουπ των Αγίων Τόπων και το Σάββατο, ήδη, είχε υπάρξει η έξαρση των κρουσμάτων της Δυτικής Πελοποννήσου. Στις 10/3 ανακοινώθηκε η πρώτη καραντίνα. Το ότι η γιορτή δεν αναβλήθηκε, ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, δεν σημαίνει ότι ήθελαν να αρρωστήσουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι. Σημαίνει ότι είχαν πάρει αψήφιστα το πράγμα, ούτε οι ίδιοι δεν πίστευαν ότι χρειάζονταν μέτρα. Αντίθετα, ένιωθαν ιδιαίτερα άτρωτοι.
3. Άτρωτοι ένιωθαν και οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι που συμμετείχαν. Άτρωτοι, μακάριοι, επαρμένοι και φυσικά... ανεύθυνοι! Κι αν ήταν για τους ίδιους θα ήταν μικρό το κακό. Ήταν όμως ανεύθυνοι για όλον τον άλλο λαό. Εμφορούμενοι από τη νοοτροπία αυτή, τις προηγούμενες ημέρες είχαν απαγορεύσει τα καρναβάλια αλλά είχαν επιτρέψει ποδοσφαιρικούς αγώνες, συνέχιζε να διαφημίζεται η τελετή της παράδοσης της ολυμπιακής φλόγας στο Καλλιμάρμαρο και κανείς δεν διανοείτο να ματαιώσει το φόρουμ των Δελφών.
4. Ακριβή στα πίτουρα κι φθηνή στ' αλεύρι, η κυβέρνηση, έδειχνε αυστηρή εκεί που είχε περιθώρια (πχ, τα καρναβάλια που ήταν σε ανοικτούς χώρους) και «σαν να μη συμβαίνει τίποτα» εκεί που υπήρχε πραγματικά κίνδυνος, εκεί που δημιουργούνταν προϋποθέσεις εκθετικής μετάδοσης της νόσου, όπως τελικά αποδείχθηκε το περιβόητο πάρτι της Κηφισιάς. Φιάσκο τελικά αποδείχτηκαν τα μέτρα προληπτικού ελέγχου στις εισόδους της χώρας.                                                                                                                                                       [Σημείωση της 18ης Απριλίου 2020: Όπως αναφέρουν σήμερα ειδησιογραφικές ιστοσελίδες, στις 7 Μαρτίου έγινε σύσκεψη υπό τον πρωθυπουργό όπου τέθηκε το ζήτημα του λόκ-ντάουν. Άρα ο Πέτσας ήξερε τη σοβαρότητα της κατάστασης όταν πήγε στο πάρτι.]            
5. Ιδιαίτερα προκλητική και αντικοινωνική διάσταση λαμβάνει η στάση των μεγαλοδημοσιογράφων που παρευρέθησαν στο συμπόσιο εκείνης της βραδιάς, με πιο χαρακτηριστική εκείνη του Α. Παπαχελά, ο οποίος, στις 9/3, δύο μέρες μετά, αναλαμβάνει να κάνει μαθήματα ευθύνης στον Αρχιεπίσκοπο, γράφοντας κείμενο στην «Καθημερινή» με τίτλο «Ώρα ευθύνης για τον Αρχιεπίσκοπο».
6. Τις επόμενες ημέρες ξέσπασε μια καταιγίδα ψυχαναγκασμού και ενοχοποίησης του λαού, με το σύνθημα «ατομική ευθύνη»(!) Προεξάρχοντες ήταν αυτοί ακριβώς οι δημοσιογράφοι, οι «διαμορφωτές γνώμης» της «κοινής γνώμης» αλλά και οι «διαμορφωτές συνείδησης και γνώμης» της ίδιας της νομενκλατούρας, της κυρίαρχης ελίτ. Οι ίδιοι άνθρωποι που επιβιώνουν στις θέσεις τους παρά τις καταστροφές που μας πλήττουν, η μία μετά την άλλη, αναλαμβάνουν κάθε φορά να μάς κάνουν καθοδήγηση, να μας κάνουν τον «μάστορα», να μάς τραβήξουν το αυτί, και, αν κρίνουν απαραίτητο, να μας επιτεθούν, να μας επιτιμήσουν και να μας προσβάλλουν είτε για έλλειψη «ατομικής ευθύνης» είτε για «έλλειψη ανάληψης της ευθύνης του άλλου». Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι, εκείνοι οι άνθρωποι, με την εξουσία και την ασυλία που έχουν αποκτήσει και έχουν εδραιώσει στην πράξη, παίζουν σημαντικότερο ρόλο στη διαμόρφωση της πολιτικής αντίληψης τόσο της νομενκλατούρας, όσο και της ίδιας της κυβέρνησης. Αρκεί κανείς να σκεφτεί ότι, ποσώς ο Παπαχελάς ή ο Πρετεντέρης ακούει και μαθαίνει από τον Πέτσα. Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
7. Το παζλ, όχι ένα απ' αυτά που συνέθετε ο Παπαχελάς κατά τις πρώτες ημέρες της κατ' οίκον νοσηλίας του, έρχεται να συμπληρώσει η παρατήρηση ότι αυτή η συμπεριφορά της ελίτ, της νομενκλατούρας, είναι ταυτοχρόνως και συμπεριφορά των «αρίστων» της χώρας. Ο όρος και η τεράστια σχετική προπαγάνδα που έλαβε χώρα τα προηγούμενα χρόνια, προέρχεται από εκείνη ακριβώς την πλευρά. Από τα ίδια πρόσωπα, από την ίδια κοινωνική και πολιτική «πηγή». Δεν προέρχεται από τους αντιπάλους τους, από εκείνους που τους αμφισβητούν, από εκείνους που επιδιώκουν να περιορίσουν τον ρόλο τους. Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι είναι που έρχονται, μόνοι τους κι αβίαστα, να μας αποκαλύψουν το πραγματικό περιεχόμενό της, πώς εννοούν την αριστεία και τι είδους «άριστοι» είναι αυτοί.
8. Μια επιπλέον παράμετρος, που δεν πρέπει να παραπέσει στη σκιά της επιδημίας, είναι η διαπλοκή. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι συσπειρώνονται και συναγελάζονται όχι μόνο γιατί συμπαθούνται μεταξύ τους αλλά και γιατί ταιριάζουν τα συμφέροντάς τους. Έτσι δεν είναι τυχαίο ότι ο πρόεδρος της «Βιοϊατρικής» ήταν εκεί και μάλιστα νόσησε. Όπως δεν είναι τυχαίο ότι εμφανίστηκαν 13 κρούσματα στους χώρους της, ούτε, βέβαια, τυχαίες είναι οι καταγγελίες για αισχροκέρδεια που βλέπουν τον φως της δημοσιότητας μαζί με τις... προωθητικές παρεμβάσεις άλλου μεγάλου δημοσιογράφου και προπαγανδιστή της κυβέρνησης, του Α. Προρδοσάλτε. Στους παραπάνω συνδέσμους, μπορεί κανείς να διαπιστώσει τη σχέση όλων αυτών των παραγόντων μεταξύ των. Ο Πορδοσάλτες είναι συντονιστής στην παρουσίαση του βιβλίου του Σπανού, είναι και διαφημιστής των τεστ στους οποίους κερδοσκοπεί η «Βιοϊατρική», η «Βιοϊατρική» ελέγχεται για την τακτική αυτή και ταυτόχρονα παρουσιάζει διψήφιο αριθμό κρουσμάτων, κι όλοι μαζί, επί χρόνια, απαξιώνουν το Δημόσιο Σύστημα Υγείας και προάγουν την ιδιωτικοποίηση των πάντων, ακόμα και σ' αυτές τις στιγμές... σπρώχνοντας διάφορα κονδύλια επ' ευκαιρία στους ομοτράπεζούς τους.
9. Η τελευταία πράξη στο παζλ δεν είναι η προσθήκη του τελευταίου κομματιού. Είναι η προστασία του, η κάλυψή του. Εν προκειμένω, η συγκάλυψη! 
   Η συγκάλυψη εδώ ξεκινάει από την επαύριο του πάρτι. Η πυροδότηση της ανησυχίας των συνδαιτυμόνων, φέρεται να έγινε με ένα ηχητικό sms, όπου κάποιος άνδρας έλεγε: «Κάτι σοβαρό boys.(sic) Βρέθηκε ότι ο σερβιτόρος του εστιατορίου Βlue Pine,  ο γέρος, έχει τον ιό και έχει κολλήσει γύρω στα 200 άτομα τις τελευταίες δυο εβδομάδες, μεταξύ των οποίων είναι η διοίκηση τράπεζας και ο εφοπλιστής Συμεών Παληός. Εάν έχετε κάποιον γνωστό, καλό θα είναι να πάει να ελεγχθεί».  Η ιστοσελίδα που κάνει το ρεπορτάζ , όμως, απορρίπτει τη αβανιά στον «γέρο» σερβιτόρο και αποκαλύπτει ότι στενό συγγενικό πρόσωπο του οικοδεσπότη νοσούσε ήδη και είχε πυρετό. Εκτός αυτού, πόσο «γέρος» μπορούσε να είναι ο σερβιτόρος ώστε οι γέροι να τον βλέπουν γέρο; Η απάντηση βρίσκεται στην προσφώνηση «boys»!   Λέξεις με την ιδιαίτερη σημειολογία τους. Λέξεις που ερμηνεύουν πώς «βλέπουν» τον εαυτό τους και πώς τους άλλους, και πώς βλέπουν τον εαυτό τους σε σχέση μ' εκείνους τους άλλους.                                                                            Η συγκάλυψη συνεχίστηκε όλες τις επόμενες ημέρες και μέχρι σήμερα. Όσοι προχώρησαν στη δημόσια ανακοίνωση της κατάστασης της υγείας τους, το έκαναν από ανάγκη, αφού είναι δημόσια πρόσωπα και έτσι κι αλλιώς θα γινόταν γνωστό. Ακριβώς εκεί είναι όμως το ζήτημα. Ότι ακόμη κι σ' εκείνη τη στιγμή της αλήθειας, απέφυγαν να δείξουν όλο το μέγεθος τους σφάλματός τους, να παραδεχτούν την πλήρη παραβίαση των κανόνων ασφαλείας για την οποία εγκαλούσαν όλους τους άλλους. Και πάλι ο Παπαχελάς, στο μήνυμά του, αντί ν' απολογείται,  «νουθετεί» τους ανυπάκοους γέρους... Εκεί που μάς χρώσταγε μάς γύρευε και το βόδι:   «Σκέφτομαι πολύ αυτήν τη γενιά και πρέπει να την προφυλάξουμε. Ξέρω, είναι «αγύριστα κεφάλια» και θέλουν να βγαίνουν έξω να κάνουν τα δικά τους πράγματα, θεωρούν ότι είναι ανίκητοι, γιατί όντων πέρασαν πολλά». Για να εξαπολύσει στο τέλος και μια επίθεση ανάμεσα στη συνήθη πολιτική καθοδήγηση και τη χάραξη.... γραμμής: «Βλέπω ότι ο ιός της δικαστικής υστερίας επιμένει. Σε εμάς δεν θα πιάσει όσο και αν προσπαθούν κάποιοι χολερικοί. Μας γεμίζει αισιοδοξία ότι η αξιωματική αντιπολίτευση βάζει πλάτη στα δύσκολα. Έρχονται δύσκολα μετά τις δυο απανωτές κρίσεις του μεταναστευτικού – προσφυγικού και του ιού. Ας αφήσουμε τους παλαβούς και τους ακραίους από εδώ και από εκεί να αλληλοβρίζονται να λοιδορούν να λασπώνουν. Δεν θα αλλάξουν ποτέ και ανήκουν σε ένα χθες από το οποίο δεν θα μπορέσουν να ξεφύγουν.   Εμείς αυτό που πιστεύουμε θα το λέμε. Όταν ο κ. Μητσοτάκης κάνει καλά την δουλειά του στην διαχείριση του Έβρου ή του ιού έως τώρα θα το γράψουμε. Όταν ο κ. Τσίπρας στέκεται στο ύψος των περιστάσεων το ίδιο. Μας νοιάζει η επόμενη μέρα της χώρας και το γεγονός ότι θα χρειαστεί να καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι όλοι για να την κρατήσουμε όρθια. Καλή δύναμη σε όλους μας!» Ο φενακισμός είναι πλήρης! Αν τα διαβάσει κανείς όλα αυτά, χωρίς να έχει υπόψη του τα προηγούμενα, σίγουρα θα πιστέψει ότι στην 60χρονη κεφαλή του, ούτε μια τρίχα δεν λείπει και ούτε μια τρίχα δεν έχει ασπρίσει! Άρρωστος, με αβέβαιη τη δική του τύχη, δεν παραλείπει να κάνει πολιτική καθοδήγηση για τις «απανωτές κρίσεις που έρχονται», στηρίζοντας από τη μια την πολιτική Μητσοτάκη και... σοβατίζοντας με ένα επίχρισμα «αντικειμενικότητας» τις απόψεις του. Δίχως αυτό το επίχρισμα αντικειμενικότητας και τη φενάκη της έγκριτης δημοσιογραφίας, ο ρόλος του θα ήταν περιττός. Υπερτίμησε όμως ακόμα μια φορά τον εαυτό του, όπως τον υπερτίμησαν και οι συνδαιτυμόνες του. Έναντι του ιού και έναντι του λαού. Δεν μιλάνε μόνο τα λόγια του καθενός. Μιλάνε και οι πράξεις του. Βγάζουν λέξεις που ακούγονται και όταν ακόμη υπάρχει συνωμοσία της σιωπής. Ουδέν κρυπτόν υπό τον... κορωνοϊόν!

Τηρούμε τα μέτρα – αμφισβητούμε την κυβέρνηση

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Τηρούμε τα μέτρα,

Γιατί δεν έχουμε άλλον τρόπο να αμυνθούμε στην επιδημία. Αφού δεν ξέρουμε ποιος νοσεί, δεν μπορούμε να φυλαχτούμε. Αφού δεν ξέρουμε πού έχει εξαπλωθεί η νόσος, δεν μπορούμε να προστατέψουμε την περιοχή.

Τηρούμε τα μέτρα ως έσχατη και μοναδική άμυνα, προς τους δικούς μας και τους εαυτούς μας, αφού η οργανωμένη πολιτεία, έναν μήνα μετά, δεν μπορεί να αντιπαρατάξει καμία άμυνα. Αν πρόκειται για πόλεμο, ένα μήνα μετά, η κυβέρνηση εξακολουθεί να εκλιπαρεί για τη βοήθεια των πολιτών, δλδ για την ανοχή τους, την ευθύνη τους, τον εθελοντισμό τους, τη σιωπή τους, την υποταγή τους, την αυτοκατάργησή τους ως πολιτικά όντα που αποτελούν την κοινωνία και ως άνθρωποι στους οποίους είναι ταγμένη κάθε εξουσία και αρχή.

Τηρούμε τα μέτρα σαν αυτο-οργάνωση και αυτο-βοήθεια. Επειδή ξέρουμε ότι κανείς από τον σκοπίμως διαλυμένο κρατικό μηχανισμό δεν μπορεί να μάς βοηθήσει.

Η ανεπάρκεια αυτή, η ανικανότητα αυτή, είναι πολιτικά και κοινωνικά προσημασμένη. Έχει πρόσημο! Δεν είναι ζήτημα δλδ μόρφωσης, αν κι αυτή παίζει τον ρόλο της, αν μη τι άλλο, στην αμφισβήτηση των βεβαιοτήτων. Θεωρούμε ότι ένας επιστήμων αμφισβητεί μια αντίληψη περισσότερο και ριζοσπαστικότερα από τον πιστό. Εδώ όμως βλέπουμε ότι, η οποιαδήποτε επιστημονική αλήθεια, ακόμα και ο περιβόητος «ορθός λόγος» και η «κοινή λογική», εξουδετερώνονται μπροστά στην πολιτική σκοπιμότητα της διατήρησης της πολιτικής κυριαρχίας και της εξουσίας.

Αμφισβητούμε την κυβέρνηση

Αμφισβήτηση της κυβέρνησης δεν σημαίνει και αίτημα πτώσης της κυβέρνησης. Νομίζω ότι αυτό είναι κοινός τόπος και κοινός τύπος, από την αρχή. Δλδ, δεν απαιτούμε να πέσει η κυβέρνησης πρώτα για να ανασχεθεί η επιδημία μετά. Αυτό δεν σημαίνει ότι ελπίζουμε σε κάποιες ικανότητές της γιατί είπαμε ότι εκείνο που φταίει είναι η ιδεολογία της και η πολιτική της. Σημαίνει ότι αν επιχειρήσουμε να την αλλάξουμε τώρα θα γίνει μεγαλύτερο κακό. Εν τω μεταξύ: την πιέζουμε και την αναγκάζουμε να πάρει θετικά μέτρα και ν' αποφύγει λάθη

Αμφισβητούμε την εικόνα που μάς δίνει για την επιδημία.

Τα στοιχεία που μας δίνει δεν αποτυπώνουν όλα τα κρούσματα στην Ελλάδα. Είναι η εικόνα για τα κρούσματα που χρείζουν νοσοκομειακής περίθαλψης. Αυτό, πια, φαίνεται καθαρά. Είναι επίσης για το πόσοι νοσούν ακόμη πιο βαρειά και θέλουν διασωλήνωση. Τέλος μάς δίνει τον αριθμό των θανάτων, στο σύνολο των οποίων, ο κορονοϊός ΔΕΝ είναι η μοναδική αιτία. Υπάρχουν, «από κάτω», σοβαρά νοσήματα και όχι απλώς το προχωρημένο της ηλικίας.

Από αυτά τα στοιχεία που μάς δίνει η κυβέρνησης, τα ελλειπή σε βαθμό παραπληροφόρησης, βγάζουμε, με την κοινή λογική και τον ορθό λόγο, τα εξής συμπεράσματα:

1. Ένα μήνα μετά ΔΕΝ ξέρουνε, οι άριστοι και οι επιστήμονές τους, πώς και πού εξαπλώνεται η νόσος στην επικράτεια. Η τακτική τους είναι άκρως αμυντική και ηττοπαθής. Δεν πάνε να βρουν την νόσο. Έρχεται εκείνη να τους βρει και μάλιστα με τα άτομα εκείνα που νοσούν περισσότερο.
   Η ρήση του επιστήμονος «κρυφτείτε από τον ιό στα σπίτια σας» είναι ενδεικτική του πανικού μπροστά στην άγνοια αυτή.
   Όταν δημοσκοπούν τα πάντα στην πολιτική ζωή του τόπου, και μάλιστα για αστείες και γελοίες αιτίες, ένα μήνα μετά, δεν έχουν, έστω, κάποια... «δημοσκόπηση» επί της «τρομερής απειλής».
   Αν είναι πόλεμος, δεν ξέρουν, ένα μήνα μετά, πού είναι ο εχθρός, τι δυνάμεις διαθέτει, πώς τις μοιράζει στην επικράτεια κλπ.
2. Από ΟΛΕΣ τις επιδημίες όμως ξέρουμε, και ξέρουνε, ότι η εξάπλωση είναι «εκθετική»! Τι είναι «εκθετική» μπορεί να το δει κάποιος στις ακολουθίες των κρουσμάτων άλλων χωρών. Πρακτικά σημαίνει ότι η διάδοση πολλαπλασιάζεται μέρα με τη μέρα, και σε λίγες μέρες μολύνει δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους. Επειδή αυτή η διάδοση είναι εκθετική, εκθετικά είναι και τα αποτελέσματά της. Δλδ, ανάλογα αυξάνονται και οι χρείζοντες τη νοσοκομειακή περίθαλψη, τη διασωλήνωση και την έσχατη φροντίδα.
   Στην Ελλάδα, ούτε εικόνα έχουμε για την πραγματική διάδοση της νόσου ούτε όμως και η ακολουθία των αριθμών των νοσηλευομένων συνιστά εκθετική αύξηση. Όλες τις ημέρες που δίνονται στοιχεία, όχι μόνο δεν υπάρχει αυτή η ΣΥΝΕΧΗΣ και με μεγάλα βήματα αύξηση αλλά υπάρχει εντυπωσιακή διακύμανση. Η νόσος, δεν μας εντυπωσιάζει δλδ με τους μεγάλους της ρυθμούς αλλά με τον... σκεπτικισμό της(!) Ακόμα και όταν, μετά από 25 μέρες αυξάνει, την επόμενη μέρα μειώνεται εντυπωσιακά, για να αυξηθεί την επομένη με μικρότερο βήμα από την προηγούμενη αύξηση. Αυτό, από μόνο του, αναιρεί όλες τις φιλολογίες περί της ασθενείας! Όπως και να το ερμηνεύσει κανείς, όπως και να σκεφτεί για τις αιτίες του. Αν πει κανείς ότι, αυτή η διακύμανση της αύξησης των νοσηλευομένων οφείλεται στο ότι η ασθένεια δεν μεταδίδεται πια εκθετικά αλλά τελείως περιθωριακά, σημαίνει ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα και ότι η διάδοση δεν ακολουθεί τους ρυθμούς που ακολούθησε σε άλλες χώρες. Μπορεί όμως αυτό να το ισχυριστεί κανείς, έστω κι αν πιστεύει ακράδαντα ότι το μέτρο της καραντίνας επέδωσε;
3. Το περισσότερο πιθανό είναι ότι η νόσος εξαπλώθηκε στην αρχή εκθετικά και ανεξέλεγκτα. Μετά, λόγω της Ιταλίας και του σχετικού μαθήματος, όλοι πήραμε μέτρα. Περιορίστηκε ο ρυθμός εξάπλωσης αλλά δεν μηδενίστηκε, ούτε και έπαψε να είναι εκθετικός. Ακριβώς επειδή κάποιοι από μας νοσούσαν χωρίς να το ξέρουν, και λόγω της καραντίνας, κλείστηκαν στα σπίτια μαζί με μερικούς άλλους. «Αυτομάτως» οι νοσούντες έγιναν 2 , 3 και 4 φορές περισσότεροι. Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι εκείνες οι «ομάδες νοσούντων» δεν διέδωσαν σε άλλους τον ιό, οι νοσούντες σήμερα πρέπει να είναι δεκάδες χιλιάδες. Αυτή την εκθετική αύξηση παραδέχεται εμμέσως και ο Σ. Τσιώδρας όταν στην αρχή κάνει λόγο για 2.000 έως 3.000 και, μετά από πέντε μέρες, κάνει λόγο για 8.000 ως 10.000. Η καραντίνα στην αρχή λειτούργησε ως «θερμοκήπιο», αύξησε τους ασθενούντες λόγω άγνοιας και λόγω μη απομόνωσής τους κατά οικογένειες, και στη συνέχεια ανάσχεσε την εξάπλωση. Αυτό το «απόθεμα» ασθενούντων, αυτή την «υγειονομική βόμβα» καλείται να αντιμετωπίσει σήμερα, 26 Μαρτίου, η κυβέρνηση. Εξακολουθεί όμως, ένα μήνα μετά, να αγνοεί το μέγεθός της και την ηλικιακή και γενικότερα κοινωνική σύνθεσή της! Φαίνεται ότι ήλπιζαν να ανιχνεύσουν όλα αυτά τα στοιχεία από τη «φυσιογνωμία» και τον όγκο «των πυρών» και των απωλειών που ανέμεναν να προκαλέσει. Ιχνηλατώντας τα κρούσματα που θα τους χτυπούσαν την πόρτα, ήλπιζαν ότι θα σχημάτιζαν γνώμη και εικόνα για την εξάπλωση της νόσου. Όμως αυτό δεν συμβαίνει. Θύματα δεν σκάνε μαζικά παρά μόνο ως εξαιρέσεις, όπως έγινε χθες στην Ξάνθη και προηγουμένως στην Καστοριά, όπου και έθεσαν σε καραντίνα συγκεκριμένους χώρους.
4. Το ότι το πιθανότερο είναι να υπάρχει πράγματι η υγειονομική αυτή βόμβα, μας κάνει να μην εφησυχάζουμε αλλά μας κάνει και περισσότερο αισιόδοξους μέρα με τη μέρα, γιατί εκείνοι που ασθενούν εξακολουθούν, μετά από τόσες μέρες, να μη το γνωρίζουν. Είναι ο κίνδυνος μαζί και η ελπίδα μας.
5. Όπως και να έχει το πράγμα, έναν μήνα μετά, φαίνεται η αποτυχία και το αδιέξοδο της κυβέρνησης. Κυβέρνησε, όσο μπορεί να το πει αυτό κανείς διακυβέρνηση, σαν να επρόκειτο για την Ιταλία και όχι για την Ελλάδα. Εφάρμοζε, όσο μπορεί κανείς αυτό να το ισχυριστεί, τακτική που δεν ανταποκρινόταν στην εδώ κατάσταση.
   Οι λόγοι που στην Ελλάδα, η νόσος συμπεριφέρεται διαφορετικά, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, από την Ιταλία μπορεί να είναι πολλοί. Πάλι ακούγοντας όλες τις γνώμες των γιατρών, μπορούμε να σκεφτούμε:
   α) τη διαφορά του ενός μήνα που μας προϊδέασε.
   β) τη διαφορά του ενός μήνα που στην Ελλάδα σημαίνει σημαντικότατη βελτίωση του καιρού, του ήδη ήπιου από τον χειμώνα. Η βόρεια Ιταλία είναι... πολύ πιο βόρεια από την Ελλάδα και ο,τι αυτό συνεπάγεται στο κλίμα της.
   γ) Η σχέση της ασθένειας με το κλίμα και τον καιρό σχετίζεται επίσης και με τα κλιματιστικά και τους τρόπους θέρμανσης, αιθουσών, βιομηχανιών, αεροπλάνων, ξενοδοχείων κλπ. Οφείλουμε να λάβουμε υπόψη μας τις καλοκαιρινές ημέρες που μεσολάβησαν στην Ελλάδα, τον φυσικό και υγιεινό αερισμό των κτηρίων ως ενδεχόμενη διακοπή της αλυσίδας μετάδοσης. Ανάλογη σχέση «βορρά-νότου-νόσου» ομολογούν και οι δηλώσεις του Χαρδαλιά για τους Έλληνες της Ισπανίας. Η βόρεια Ισπανία έχει τα περισσότερα και από εκεί προέρχονταν οι επαναπατριζόμενοι Έλληνες εκ των οποίων κατεγράφησαν 21 κρούσματα, όταν μάλιστα στην Ελλάδα σημειώθηκαν μόνο άλλα 27! Τη σχέση του καιρού με τη διάδοση επισημαίνει η Γιαμαρέλου αλλά το «ιερό μένος» εναντίον της δεν επιτρέπει να ακουστεί.
   δ) Την επιβάρυνση του βιομηχανικού προλεταριάτου στην καρδιά της βαρειάς βιομηχανίας της Ιταλίας. Ήδη οι τοπικοί παράγοντες της Ιταλίας κάνουν λόγο για τη σχέση της διάδοσης της νόσου με τη λειτουργία των βιομηχανιών. Περιμένουμε να δούμε τη σχέση των νοσούντων του κορονοϊού με τις υποκείμενες ασθένειες, την ηλικία και το επάγγελμα. Οι συνθήκες δουλειάς είναι καθοριστικές και για την υγεία γενικά αλλά και για την εν λόγω διάδοση της νόσου. Το ξαναλέμε σαν παράδειγμα: το ότι αρρωσταίνουν κάποιοι μεγαλοδημοσιογράφοι, ο ένας μετά τον άλλο, σημαίνει ότι κάτι έγινε και αυτοί οι άνθρωποι συγχρωτίστηκαν. Έχει να κάνει με την επαγγελματική τους δραστηριότητα και, φυσικά, στο ότι δεν έπαιρναν μέτρα, τη στιγμή που κυνηγούσαν τους άλλους για να τα πάρουν αυτοί.
6. Και ενώ η κυβέρνηση τσαλαβούταγε μέσα στην αντικειμενική και υποκειμενική της άγνοια, προτάσσοντας ως μόνο και έσχατο μέτρο άμυνας την καραντίνα, ακριβώς λόγω των ιδεοληψιών της και της ανεπαρκείας της, το υπονόμευε. Τελείως ανασφαλής καθώς ήταν, λόγω της προηγηθήσης -επί χρόνια- κατεδάφισης του ΕΣΥ, έριξε όλο το βάρος στην «ατομική ευθύνη» των πολιτών.
   Έκρινε, εκ παραλλήλου, ότι έπρεπε να μάς δώσει και ένα γερό μάθημα απ' αυτά που ακούμε χρόνια από τον Ράμφο, τον Σουσλώφ της Δεξιάς.
   Στο μήνυμα της 17ης Μαρτίου, ο πρωθυπουργός που το παίζει Ηγεμόνας, έκανε λόγο για την Ιταλία που δεν έχουν φέρετρα να τους θάψουν, προανήγγειλε ότι η επόμενη μέρα θα είναι εφιαλτική και ότι, όσοι ζήσουν, θα κληθούν να ανοικοδομήσουν ερείπια! Αυτό ακριβώς ήταν τον νόημα του διαγγέλματος και το παρουσιάζω σχεδόν με τις ίδιες λέξεις.
   Ακριβώς εκεί άρχισε η υπονόμευση της ίδιας του της άμυνας. Για την ακρίβεια, η εκθεμελίωση της άμυνας. Όφειλε να ξέρει, ως πρωθυπουργός, ως άριστος και ως υποτιθέμενος γνώστης του Θουκυδίδη, ότι όταν εκλείπει η ελπίδα στον άνθρωπο, σε τέτοιες φρικτές συνθήκες επιδημίας, η ψυχή καταλαμβάνεται κι αυτή από λοιμό. Τον «λοιμό των ψυχών», τον ίδιο που κατέλαβε τους Αθηναίους επί Πελοποννησιακού Πολέμου.
   Οι άνθρωποι, πλήρως απελπισμένοι, δεν υπακούουν πια ούτε σε θεϊκό ούτε σε ανθρώπινο νόμο. Δεν βλέπουν τον λόγο να το κάνουν. Η κοινωνία περιέρχεται, σε λίγες μόλις μέρες, στην κατάσταση «μηδέν»! Αυτό έκανε ο «γιγαντωμένος ηγεμονίσκος» με τα ίδια του τα λόγια. Παρόλα αυτά όμως, η κοινωνία άντεξε και μόνο ένα μικρό μέρος της αγνόησε τις οδηγίες. Ήταν αυτό το μέρος που ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος στοχοποίησε ως τον εχθρό του πολέμου, από τον οποίο έπρεπε να προστατευτούμε γιατί διέδιδε τη νόσο. «Οι 65ντάρηδες αλωνίζουν» έλεγε ο πάλαι ποτέ πιονιέρος και τώρα «παλιά καραβάνα» του Νεοφιλελευθερισμού. Όταν λέει ο πρωθυπουργός της χώρας αυτά που είπαμε πιο πάνω, εκείνοι καταλαβαίνουν ότι διάγουν τις τελευταίες μέρες της ζωής τους, ότι αν νοσήσουν είναι απίθανο να τη γλιτώσουν, ότι το πιθανότερο είναι να νοσήσουν, να νοσηλευτούν μακριά από τους δικούς τους, να πεθάνουν «ναρκωμένοι», μετά από διαλογή και απόρριψη, και ότι αυτοί που θα μείνουν, δλδ τα παιδιά τους, θα ζήσουν εφιαλτικές μέρες πάνω σε ερείπια. Τούτων όλων δοθέντων, το βασικό όπλο της κυβέρνησης για την καθοδήγηση του λαού, ο εκφοβισμός του, μετετράπη στο αντίθετό του. Πάλι καλά που οι 65άρηδες δεν γίνανε «Άρηδες» (θεοί του πολέμου που υποτίθεται ότι μαίνεται) κι απλώς «αλώνιζαν» ή πήγαιναν στην εκκλησία! Οι απελπισμένοι άνθρωποι κάνουν πολύ χειρότερα πράγματα από το να βγαίνουν βόλτα στο πάρκο. Παρ' όλα αυτά, όμως, το ξαναλέμε, η κοινωνία αντέδρασε σωστά. Συγκρατήθηκε. Και χρειάστηκε να επιστρατευτεί η μαύρη προπαγάνδα, για άλλη μια φορά να συκοφαντηθεί ο λαός, για περάσουμε στην απαγόρευση της κυκλοφορίας και η «ατομική ευθύνη» να μετατραπεί «σε συλλογική τιμωρία»!
7. Η απαγόρευση της κυκλοφορίας και όλο αυτό το οργουελικό σκηνικό που στήνεται ΔΕΝ είναι κάτι που μασιέται εύκολα.
   Κι όμως, εδώ η κοινωνία ΔΕΝ αντέδρασε σωστά. Δεν εννοώ ότι έπρεπε να απειθαρχήσει. Τα μέτρα άλλωστε τα τηρούσε. Έπρεπε και πρέπει, τηρώντας τα μέτρα, να εξεγερθεί και να τους καταδικάσει! Δεν το κάνει όμως. Ή το κάνουν λίγοι και οι περισσότεροι απ' αυτούς διστακτικά.
   Πώς άραγε να το κάνουν όταν πριν λίγες μέρες στράφηκαν ενάντια στους τότε αντιρρησίες, τους παπάδες, και διευκόλυναν τα μάλα την κυβέρνηση να πάρει τα αυταρχικά μέτρα στη συνέχεια;
   Οι περισσότεροι, κι εκεί είναι το κακό που έχει προκαλέσει ο νεοφιλελευθερισμός, η κυρίαρχη ιδεολογία, στην κοινωνία, ΔΕΝ αντιλαμβάνονται καν ποιο είναι το κακό στην απαγόρευση της κυκλοφορίας. Θεωρούν φυσιολογικό πράγμα να θέτουν τον εαυτό τους στη θέση του ανηλίκου που θέλει προστασία, όχι φυσικά από τη μαμά τους, αλλά από το κράτος του Χαρδαλιά! Θεωρούν τον Χαρδαλιά ικανότερο από τον εαυτό τους για να τους προστατέψει! Αναγνωρίζουν στον Χαρδαλιά και στον Μητσοτάκη τον Μεγάλο Αδελφό που σαφώς και νοιάζεται περισσότερο απ' οποιονδήποτε, για τον λαό, τον πατέρα τους, τη μάνα τους, το γυιό τους, την κόρη τους, τη δουλειά τους, το μέλλον τους, την κοινωνία τους, την Πίστη τους! Τους νομιμοποιούν έτσι και τους εξουσιοδοτούν εν λευκώ να προβούν σε αυταρχικά και τεχνοφασιστικά μέτρα εναντίον τους και εναντίον της κοινωνίας.
   Καμαρώνουν τον Πιερακάκη που με τόσο απλό και εύκολο τρόπο ψηφιοποιεί και ελέγχει εκατομμύρια καθημερινές απλές κινήσεις της ζωής μας. Θεωρούν καλό το ότι ακόμα και το να βγάλεις το σκύλο βόλτα πρέπει να μεσολαβήσει το κράτος, πρέπει να συναλλαχθείς με το κράτος. Το οποίο κράτος όχι μόνο ελέγχει εκείνο που αυθαιρέτως και καταχρηστικώς κήρυξε παράνομο αλλά και «επιφυλάσσεται» σε εκείνο που είναι νόμιμο πλην όμως δεν συμπαθεί. Δεν θα ξεχάσουμε τις δηλώσεις Χαρδαλιά για την διέλευση των οχημάτων απ' τα διόδια.
   Η ανοσία αυτή των συμπολιτών μας σ' αυτό που από δυο δεκαετίες κάποιοι ονομάζουμε «παγκοσμιοποιημένη τεχνοφασιστική ιδιωτεία», η ζομπο-ποίησή τους και η μετάλλαξή τους σε αθύμαρματα ιδιωτών του παγκοσμιοποιημένου τεχνοφασισμού, είναι μια αρρώστια πολύ χειρότερη από τον κορονοϊό!
   Η λογική σταματάει όταν συνειδητοποιείς το χάος και το έρεβος που μεσολαβεί ανάμεσα στην ελληνική-αριστοτελική άποψη περί ελευθερίας (“μη άρχεσθαι υπό μηδενός”)ⁱ και στην τεχνοφασιστική που επικρατεί «μετά βαΐων και κλάδων».
   Ακόμα ζοφερότερο γίνεται το πράγμα γιατί σημαντικό μέρος εκείνων που πρωτοστατούσαν στους αγώνες της δημοκρατίας και της ελευθερίας, εκείνων που είχαν τις προγραμματικές, τουλάχιστον, προϋποθέσεις ν' αντισταθούν, όχι μόνο δεν αντιστέκονται αλλά βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των ζόμπι, των «μεταλλαγμένων». Είναι η δύναμη κρούσης του ανώτερου σταδίου του νεοφιλελευθερισμού, της παγκοσμιοποιημένης τεχνοφασιστικής ιδιωτείας.
   Παγκοσμιοποιημένη Τεχνοφασιστική Ιδιωτεία, στο «γόνιμο» έδαφος του «λοιμού των ψυχών», του απόλυτου Μηδέν! Μόνο με θαύμα, κυριολεκτικά, σωζόμαστε!

i   Το "ζην ως βούλεται" του πολίτη δεν υπονοεί απλώς την ιδιωτική και κοινωνική αυτονομία, αλλά ένα σφαιρικό καθεστώς αυτοκαθορισμού που στο πολιτικό επίπεδο αποδίδεται με την αριστοτελική μεταφορά της δημοκρατικής αρχής περί "του μη άρχεσθαι υπό μηδενός". Το "ζην ως βούλεται" του πολίτη δεν υπονοεί απλώς την ιδιωτική και κοινωνική αυτονομία, αλλά ένα σφαιρικό καθεστώς αυτοκαθορισμού που στο πολιτικό επίπεδο αποδίδεται με την αριστοτελική μεταφορά της δημοκρατικής αρχής περί "του μη άρχεσθαι υπό μηδενός". Απόσπασμα από το βιβλίο, Γ.Κοντογιώργης, Η δημοκρατία ως ελευθερία. Δημοκρατία και αντιπροσώπευση, Πατάκης, Αθήνα, 2007, σελ. 763-796.

Προς το παρόν πειθαρχούμε! Λοβοτομή όμως ΔΕΝ κάνουμε!

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Οι τοποθετήσεις μου, ως απλού πολίτη, είναι κατά συνέπεια πολιτικές. Δεν έχουν να κάνουν με τους «ειδικούς», τους «επαΐοντες», ή την αυθεντία τους.

Τα μέτρα που ανακοινώθηκαν, οι ενημερώσεις που γίνονται, απευθύνονται στους πολίτες και έχουν στόχο να κατευθύνουν την συμπεριφορά τους -προς το καλό, υποτίθεται- είναι δηλαδή αυτό που ονομάζουμε ΠΟΛΙΤΙΚΗ!

Δίπλα στον συμπαθή, προς το παρόν, κύριο Τσιόδρα, βλέπουμε κυβερνητικούς αξιωματούχους, εκπρόσωπους δλδ πολιτικής τάσης, οργανωμένης σε κόμμα, που κέρδισε τις εκλογές και έγινε κυβέρνηση. Μια άλλη πολιτική τάση, παραδείγματος χάρην, πολύ συγγενική με εκείνη της κυβέρνησης Κούλη, η κυβέρνηση του Μπόρις Τζόνσον, ακολουθεί μιαν εντελώς άλλη πολιτική και προφανώς έχει κι εκείνη τους λοιμωξιολόγους της να ισχυρίζονται τα διαφορετικά εκείνα, επικαλούμενοι επίσης την... ειδικότητά τους και την... αριστεία τους. Είπαμε: οι... άριστοι πράττουσι και οι αδύνατοι ξυγχωρούσι!

Συνεπώς, θα εφαρμόζουμε τα μέτρα με υπομονή και σύνεση, αλλά ΔΕΝ θα κάνουμε λοβοτομή! ΔΕΝ θα ευνουχιστούμε και μάλιστα οικειοθελώς, ως πολίτες. Ούτε, βέβαια, θα περιορίσουμε την σκέψη μας και την κριτική μας αντίληψη στα οικονομικά μέτρα που πρέπει να πάρει η κυβέρνηση.

Δεν θα καταπίνουμε αμάσητα ο,τι μας σερβίρουν και κατά συνέπειαν: δεν θα πειθαρχούμε αενάως αν δεν πειθόμαστε! Θα πρέπει να μας πείθουν αν θέλουν τη συναίνεσή μας και την ανοχή -έστω και προσωρινή- στο να ηγούνται εκείνοι της μάχης για την αποκατάσταση της υγείας του λαού, αφού έτυχε εκείνοι να βρίσκονται στην κυβέρνηση.

Εξάλλου, οι αρχαίοι υμών πρόγονοι «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι» έπεσαν στις Θερμοπύλες. Πειθόμενοι, όχι εντελλόμενοι! [Το «υμών» με ύψιλον, οφείλεται στο ότι, ως Βοιωτός, δεν νιώθω απόγονος των Λακεδαιμονίων αλλά των Θεσπιέων που ήταν εθελοντές]

Ας αρχίσουμε λοιπόν να σκεπτόμαστε:

1. 20η Μαρτίου 2020 σήμερα, ενδέκατη μέρα της καραντίνας. Ποια είναι η πιο καίρια γνώση για την επιδημία; Το ότι πέρα από τους επισήμως νοσούντες που καταγράφονται και ανακοινώνονται, υπάρχουν και άλλοι 2.000 με 3.000 «ελεύθεροι» που κυκλοφορούν και ζουν ανάμεσά μας. Μπορεί να είναι κάτι σαν τα νεφελίμ αλλά μπορεί και να είμαστε εμείς εκείνα τα νεφελίμ. Τα νεφελίμ που δεν έχουν συνείδηση της ύπαρξής τους, εξακολουθούν να είναι νεφελίμ. [δεν ισχύει το αντίθετο: εκείνοι που έχουν συνείδηση νεφελίμ δεν σημαίνει ότι είναι και νεφελίμ].
2. Λογικό, θα πει κανείς, να φυλαγόμαστε και να συμπεριφερόμαστε σαν να είναι δυνατόν να μολύνει ο ένας τον άλλο. Όμως οι μέρες περνάνε, πέρασαν οι 5-7 της επώασης, πέρασαν και δυο παραπάνω και δεν βλέπουμε αυτές τις 2.000 και 3.000 να νοσούν. Ούτε την εκθετική αύξηση των κρουσμάτων βλέπουμε στην... απόδειξη της οποίας επιστρατεύθηκαν μαθηματικοί, που καθόλου ειδικοί δεν είναι στην λοιμωξιολογία. Αντίθετα, κάθε μέρα βλέπουμε μικρούς αριθμούς - και για την Ελλάδα και για το υπολογιζόμενο εύρος της επιδημίας- να προστίθενται στους ήδη νοσούντες. Τριάντα – σαράντα άνθρωποι, που αν τους προσθέσεις όλους μαζί δεν μας δίνουν εκείνο το νούμερο που εικάζεται ότι υπάρχει στην κοινωνία. Τι γίνεται, λοιπόν; Τι μπορεί να σκεφτεί κανείς;
3. Το πρώτο που πρέπει να σκεφτεί είναι ότι τα μέτρα αποδίδουν! Η έγκαιρη καραντίνα δεν επέτρεψε την εκθετική αύξηση. Ο λαός γενικά αντελήφθη το πρόβλημα και αυτό φαίνεται στα νούμερα. Μένει τώρα να περάσουν οι μέρες να δούμε πόσοι παπάδες και πόσοι πιστοί αρρώστησαν κατά την αθρόα προσέλευσή τους στις εκκλησίες την προηγούμενη Κυριακή, 15 Μαρτίου 2020. Καθώς τα ΜΜΕ ήταν εκεί, ξέρουμε πια τους ενοριακούς ναούς, ξέρουμε περίπου και το πλήθος των πιστών, ξέρουμε ή μπορεί να ταυτοποιήσει,  η Ασφάλεια και οι ρουφιάνοι δημοσιογράφοι,   τους μεταλαμβάνοντες την Θεία Ευχαριστία, οπότε μπορούμε να κάνουμε σωστούς και, προ παντός,... επιστημονικούς λογαριασμούς. Να μη ξεχάσουμε όμως να λογαριάσουμε -όπως λογαριάζουμε, και σωστά, τις «απώλειες της πρώτης γραμμής»- και τις απώλειες της νομενκλατούρας. Να μη ξεχάσουμε να μετρήσουμε πόσοι από τους νοσούντες ανήκουν στην ελίτ και κατά συνέπεια γιατί δεν τηρούσαν τους κανόνες και μολύνθηκαν. Αν επισύρονται ποινές, διοικητικές και ποινικές, και τα ρέστα. Γιατί αν επισύρεται ποινή για την συνάθροισε άνω των 10 ατόμων κατά την οποία η μόλυνση είναι ενδεχόμενη, γιατί να μην επισύρεται ποινή και γι' αυτόν που δεν τήρησε τους κανόνες την ώρα που δίδασκε, εγκαλούσε, φοβέριζε τους άλλους για την ευθύνη που έχουν στη διάδωση του ιού. Γιατί δλδ, να μην έχει ευθύνη ο Παπαχελάς όταν φοβέριζε τον Αρχιεπίσκοπο, όταν ο Παπαχελάς νοσεί και ο Αρχιεπίσκοπος χαίρει άκρας υγείας;
4. Το αμέσως επόμενο που πρέπει να σκεφτεί κανείς είναι ότι πολλοί νοσούν και δεν το καταλαβαίνουν καν. Ή έστω, δεν το μολογάνε, ούτε στον γιατρό, ούτε στον σπετσέρη, ούτε.. στον παπά! Πάντως ΔΕΝ χρειάζεται να νοσηλευτούν, ούτε καν χρειάζονται την συμβουλή γιατρού! Δεν μπορεί, δλδ, έντεκα ημέρες επίσημης καραντίνας, χώρια πόσες μέρες «ανεπίσημης» κυκλοφορίας του κορωνοϊού, να μην υπάρχουν ούτε 1.000 ή 2.000 καταγεγραμμένα κρούσματα από τα 2.000 και 3.000 που υπολογίζονται και τα οποία, με την πάροδο των ημερών, όλο και κάποιους θα μολύνουν, εν τη αγνοία τους, ακόμα κι αν τηρούν όλα τα μέτρα προστασίας.
5. Αν όμως περνάνε οι μέρες και δεν νοσούν οι φορείς ή νοσούν τόσο που δεν το καταλαβαίνουν ή δεν χρειάζεται να νοσηλευτούν, τότε τα πράγματα αλλάζουν! Σημαίνει, για την Ελλάδα μιλώντας πάντα, ότι ούτε η μεταδοτικότητα είναι ανάλογη των άλλων χωρών, ούτε η νοσηρότητα συμβαδίζει με τα μοντέλα. Επομένως, γιατί μέρα με τη μέρα τα μέτρα γίνονται αυστηρότερα, γιατί μας απειλούν όλο και πιο πολύ, γιατί μας φοβίζουν, γιατί ο πρωθυπουργός δίνει τελεσίγραφα στο λαό, και δηλώνει ορθά κοφτά, σε πρώτο ενικό πρόσωπο, σαν ηγεμόνας... «δεν θα το ανεχτώ!»;
6. Αν, επίσης, περνώντας οι μέρες, έχουμε ένα εικαζόμενο πλήθος νοσούντων κοντά στις 3.000, και θανάτους 6, διασωληνωμένους 16 και νοσηλευομένους 78, τα πράγματα αλλάζουν... δραματικά προς το καλύτερο! Δεν είναι σίγουρο ότι εκείνοι που ξέρουν από εκθετικές και γεωμετρικές αυξήσεις ξέρουν και την πράξη της αριθμητικής που λέγεται διαίρεση. Όσοι όμως την ξέρουν, και είναι οι περισσότεροι που δεν φοίτησαν στο Χάρβαρντ, ότι άλλη η θνησιμότητα των εξ (6) στα 464 κρούσματα και άλλη η θνησιμότητα στα 3.000! Αν όμως είναι τόσο μικρή η θνησιμότητα γιατί τόσος ντόρος και, προ παντός, τόσος τσαμπουκάς από τον φιόγκο;.... «δεν θα το ανεχτώ!» Δεν κατάλαβε απ' τον κ. Μουτζούρη, τι κάνουν οι Έλληνες όταν ο πρωθυπουργός Μητσοτάκης δηλώνει την ψυχική του κατάσταση; Όταν θυμώνει, χάνει την υπομονή του κλπ;
7. Θα πει κάποιος από τους συνωμοσιολογούντες και προφανώς οπαδός της ΑΕΚ, του ΠΑΟΚ, της Καλαμαρικάς, που θεωρεί τον Τσιόδρα αναξιόπιστο, αφού είναι ολυμπιακάκιας, ότι υπολογίζουν περισσότερα από 3.000 τα κρούσματα και δεν το ανακοινώνουν. Δεν θα είναι παράλογος ο ισχυρισμός του. Ο κύριος Τσιόδρας απέκρυπτε μέρες τον εικαζόμενο αριθμό των κρουσμάτων, δεν έκανε καμία σχετική δήλωση, αν κι όλους μας βοήθησε όταν μάθαμε πόσο, πάνω-κάτω, είναι το πλήθος των συνανθρώπων μας που νοσούν. Δηλώσεις δε, επί της... ταμπακιέρας, άρχισε να κάνει, ενοχλημένος σφόδρα, μόνο όταν πιέστηκε, μόνο όταν δυο άλλοι επιστήμονες, έγκριτοι όπως δήλωσε ο ίδιος, με επιστολές και με δηλώσεις, πήραν την ευθύνη, την ατομική ευθύνη, και είπαν τη γνώμη τους! Δεν ήταν δα και κάτι το τόσο τρομερό, ένα τέτοιο νούμερο, για να το κρύβει, παρά το ότι οι Χαιρετισμοί ήταν στο φόρτε τους ενώ είχαν προηγηθεί μέρες ακολασίας, με καρναβάλια, αποκριές, συμποσιασμούς και βακχείες... Δεν ήταν μεγάλο το νούμερο των 3.000 για να πανικοβληθεί ο λαός, αν και ειπώθηκαν και συνεχίζουν να λέγονται πράγματα που δείχνουν ότι έναν κάποιο πανικό τον επιθυμούνε!...«Στην Ιταλία δεν έχουν φέρετρα να θάψουν τους νεκρούς τους». [Διάγγελμα πρωθυπουργού 19/3/2020].
8. Αν όμως υπάρχουν περισσότερα από 3.000 αληθινά κρούσματα, δύο τινά μπορούν να συμβαίνουν. α) Κάπου θα εμφανιζόντουσαν. Είτε από την ανάγκη περίθαλψης, είτε, έστω από την ανάγκη την... εσχάτη! Κάτι τέτοιο όμως δεν υπάρχει. Και είναι η κοινωνία μας έτσι φτιαγμένη που γεγονότα τόσα και τέτοια δεν μπορεί να τα κρύψει. β) Εφόσον είναι περισσότερα των 3.000 και αποκρύπτονται από τους ανθρώπους της εξουσίας και των μηχανισμών της, τότε η κατάσταση είναι ακόμα πιο.... δραματικά καλύτερη(!) Καταλαβαίνει ο καθείς που ξέρει διαίρεση, άντε κλάσματα, ότι αν τα κρούσματα είναι 6.000, ή 10.000 ή 100.000, η θνησιμότητα των 6, ή η διασωλήνωση των 16 και η νοσηλεία των 78, είναι εντελώς αμελητέες ποσότητες.
9. Τούτων όλων δοθέντων, πρέπει να σκεφτεί κανείς αν οι αποφάσεις που παίρνονται είναι σωστές. Αν είναι άλλη η θνησιμότητα στα 464 κρούσματα και άλλη στα 3.000 ή στα περισσότερα, πώς παίρνουν αυτά ή τα άλλα μέτρα; Με τι επιστημονικά δεδομένα σκέφτονται; Σκέφτονται με επιστημονικά δεδομένα ή σκέφτονται με άλλα δεδομένα,... και ποια είναι αυτά; Στοιχηματικά, ποδοσφαιρικά, οπαδικά;(!) Η καραντίνα λήγει στις 24 Μαρτίου, παραμονή του Ευαγγελισμού. Έχουν μέχρι τότε διορία να επαναπροσδιορίσουν την στάση τους και να πουν ΟΛΗ την αλήθεια στο λαό που υποφέρει και καταστρέφεται. Κυρίως δε να παρουσιάσουν τον τρόπο που σκέφτονται, αποφασίζουν και ενεργούν. Δείξαμε ότι έχουμε καλή διάθεση να πεισθούμε. Ας δείξουν κι αυτοί αν έχουν την ικανότητα να πείσουν.
10. Πολύ φοβάμαι ότι αυτή την ικανότητα δεν την διαθέτουν. Όταν θέτουμε το ερώτημα, “με ποια απ' όλα αυτά τα προαναφερθέντα επιστημονικά δεδομένα αποφασίζουν;”, έρχεται ο πρωθυπουργός, εν επισήμω τελετή, να μάς απαντήσει: «Στην Ιταλία δεν έχουν φέρετρα να θάψουν τους νεκρούς τους. Κι όμως εδώ διακρίνω, από ορισμένους, έναν αδικαιολόγητο εφησυχασμό. Δεν θα τον ανεχτώ»!
    Τι λέει ο άνθρωπος και δεν το καταλαβαίνει! Ο «εφησυχασμός» των ορισμένων (όχι των πολλών, των ορισμένων!) είναι αδικαιολόγητος ενώ η εγρήγορση η δική του δικαιολογείται όχι από τα εδώ δεδομένα αλλά από εκείνα της Ιταλίας! Μα δεν είναι πρωθυπουργός της Ιταλίας, έστω και αν ταυτίζεται ιδεολογικοπολιτικά με τον Κόντε. Δεν θέλω να τον αδικήσω. Όταν ένας πρωθυπουργός καλείται να πάρει αποφάσεις σαφώς και θα πάρει υπόψη του το τι γίνεται στη διπλανή Ιταλία, στη Γαλλία, στην Ισπανία και σε όλο τον κόσμο. Καλώς λοιπόν ανησύχησε, καλώς πήρε τα μέτρα, έστω και αν βάρυνε πιο πολύ ο φόβος της Ιταλίας και όχι η μια ή η άλλη επιστημονική πρόβλεψη που μπορεί να ήταν περισσότερο αισιόδοξη. Το ζήτημα τίθεται από δω και πέρα. Με τη λήξη της καραντίνας των 14 ημερών, είτε θα πρέπει να δικαιολογήσουν με ακράδαντα στοιχεία τα τυχόν περαιτέρω μέτρα ή θα πρέπει να αλλάξουν τακτική και να περάσουμε σε μια τέτοια [τακτική] στην οποία, κάποιες από τις λειτουργίες της κοινωνίας θα συνεχίζονται. Πάντα φυσικά επαγρυπνώντας και πάντα παίρνοντας προληπτικά μέτρα.
11. Δεν είναι όμως η παραπάνω αποστροφή του πρωθυπουργικού διαγγέλματος η μόνη που θέτει σε αμφισβήτηση την αξιοπιστία του... ανθρώπου που νόμιζε ότι ήταν ηγεμόνας και μιλούσε στο λαό του στο πρώτο ενικό....«δεν θα το ανεχτώ»! Πριν από το διάγγελμα αυτό, υπήρξε και το προηγούμενο. Άλλη εικόνα έδωσε εκείνη την ημέρα! «....Η δεύτερη αντίληψη (σ.σ:εκείνη που ακολουθούμε εμείς) θέτει ως προτεραιότητα την υγεία των κοινωνιών, ανεξάρτητα από το κόστος που θα απαιτηθεί. Αναγνωρίζει ότι η επόμενη ημέρα θα είναι δύσκολη, ίσως και εφιαλτική. Όλοι, άλλωστε, μιλούν για «συνθήκες πολέμου». Συνεπώς και η οικονομία οφείλει να είναι «οικονομία πολέμου». Αυτό που βιώνουμε δεν είναι «15 μέρες χαλαρών διακοπών» που μόλις τελειώσουν θα επιστρέψουμε όλοι στο πριν, σαν να μην συνέβη τίποτα. Η θέση, λοιπόν, αυτή συνεπάγεται πολλά και δραστικά μέτρα. Υπολογίζει στην πειθαρχία των πολιτών ώστε να περιοριστεί η πανδημία, που θα έχει θύματα. Όμως, όσα ερείπια και αν υπάρξουν, θέλει τους περισσότερους ανθρώπους υγιείς για να τα ξαναχτίσουν...». [Διάγγελμα Κ. Μητσοτάκη 17/3/2020] Δύο μέρες μετά, στις 19/3, όμως, αλλάζει την «πλάκα» και την βάζει από την άλλη μεριά.....«Η επόμενη μέρα μπορεί να είναι καλύτερη. Και θα ξημερώσει πιο φωτεινή αν μείνουμε υπεύθυνοι και πειθαρχημένοι. Ενωμένοι αλλά μακριά ο ένας από τον άλλο! Μένουμε σπίτι, μένουμε αισιόδοξοι, μένουμε αποφασισμένοι, μένουμε -πάνω απ’ όλα- υγιείς! [Διάγγελμα Κ. Μητσοτάκη 19/3/2020] Τι συνέβη και μας δίνει ελπίδες; Τι υπολόγισε για να μιλήσει αλλιώτικα από το διάγγελμα της 17/3; Και τι υπολογίζει και ενώ μιλάει αυταρχικά και ...ανησυχητικά στην αρχή του διαγγέλματος της 19ης, καταλήγει να μιλάει αισιόδοξα στο τέλος; Υπολόγισε, ή απλώς δεν ξέρει τι του γίνεται και «παίζει» την «πλάκα» κατά πως γραδάρουν οι «ειδικοί» την πολιτική του εικόνα, με τη σχετική προβολή, βέβαια, στην επόμενη μέρα;
    Η δική μου διάθεση είναι να πιστέψω το τελευταίο. Εσείς όμως περιμένετε να θέσετε τα δάκτυλά σας επί των τύπων των ήλων! Με τα σχετικά γαντάκια προφανώς και εφόσον μετά τ' αποστειρώσετε καταλλήλως για την αποφυγή μολύνσεως από τον Υιό mitsotaki, που ενδημεί τόσα και τόσα χρόνια στην πολιτική ζωή του τόπου!

Βιβλιογραφία:  https://www.zougla.gr/ygeia/article/pandimia-koronoiou-imaste-mprosta-se-ena-fiasko?fbclid=IwAR0YGgx7-hM0d9SXlfkF9wsPrszL11kA8bjj90qM9s5l2JT0V1fav4Cq_EE

Συνιστώσα ή αίρεση; Ζηλωτές ή προβοκάτορες;

Στιγμιότυπο από την Επανάσταση των Ζηλωτών στη Θεσσαλονίκη τον 14ο μ.Χ.

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Για άλλη μια φορά ένα κομμάτι, σημαντικό, των μελών και των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, εξαιρετικά νωθρό στη σκέψη, πλην όμως ιδιαίτερα μαχητικό στην πράξη, πρωτοστατεί στην πάλη κατά της Εκκλησίας.

Αυτή τη φορά βρήκε πρόσχημα τη διάδοση του κορωνο-ιού.

Η αιτία όμως είναι άλλη. Πιστεύουν, έχουν εδραία την πεποίθηση ότι η Εκκλησία είναι «παράγοντας έκπτωσης της κοινωνίας», φορέας σκοταδισμού. Κι όχι μόνο αυτό. Πιστεύουν επίσης ότι οι ίδιοι είναι το ακριβώς αντίθετο: παράγοντες ανύψωσης της κοινωνίας, φορείς του... φωταδισμού και της προόδου.

Δικαίωμά τους να πιστεύουν ο,τι θέλουν, δικαίωμά τους να έχουν την όποια άποψη για τον εαυτό τους ειδικά όταν δεν διαθέτουν συστήματα αντικατοπτρισμού (καθρέφτες, τα λένε αλλιώς) όπως δεν διαθέτουν οι μονές και τα κελλιά του Αγίου Όρους.

Το πρόβλημα δεν είναι τι πιστεύει ο καθένας ανόητος ή νάρκισσος ή εμμονικός. Το πρόβλημα είναι τι κάνει το κόμμα που μέχρι λίγο πριν κυβέρναγε και τώρα ασκεί υπεύθυνη αντιπολίτευση. Το πρόβλημα είναι τι κάνει σημαντική μερίδα στελεχών του κόμματος που πρωτοστατεί στον αγώνα κατά του κύριου αντιπάλου, του Νεοφιλελευθερισμού, στον αγώνα για τη συγκρότηση ενός μεγάλου μετώπου που θα περιλαμβάνει «κάθε καρυδιάς καρύδι», προκειμένου να ανατραπεί η πολιτική που καταστρέφει ο,τι έχει μείνει όρθιο.

Σημειώνω δε και τονίζω ότι η πάλη αυτή γίνεται στην πράξη και για την πράξη και όχι για τις ιδέες γενικά κι αόριστα περί φιλελεύθερης ή μη κοινωνίας, για την αξία των πανανθρώπινων ιδανικών, κλπ.

Πρακτικά λοιπόν μιλώντας έχουμε να παρατηρήσουμε:

1. Βρίσκονται, και δεν είναι η πρώτη φορά, εκτός γραμμής Τσίπρα. Ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε πολύ σωστά και απέφυγε να επιτεθεί κατά της Εκκλησίας. Την κάλεσε απλώς, με μια λέξη, να συμβάλλει. Την κάλεσε να κάνει αυτό που είναι αυτονόητο ότι και μπορεί και πρέπει να κάνει μια οντότητα σαν την Εκκλησία. Δεν αμφισβήτησε τις προθέσεις της , την ικανότητά της να λαμβάνει αποφάσεις πάντα επ' ωφελεία του λαού, πάντα με μοναδικό γνώμονα το πλήρωμά της. Και είναι αυτονόητο, σε όποιον διαθέτει λίγο μυαλό, ότι αν μπορεί ο Τσίπρας να έχει το λαό στο νου του και να πράττει προς το συμφέρον του γιατί να μην συμβαίνει το ίδιο για τον Αρχιεπίσκοπο ή για τον κάθε μητροπολίτη; Όπως είναι κακό και κάκιστο να παρεμβαίνει η Εκκλησία αμφισβητώντας τις προθέσεις και την ικανότητα της Αριστεράς, άλλο τόσο και χειρότερο είναι να κάνει το ίδιο η Αριστερά στην Εκκλησία. Ξεκινάμε όλοι με τα ίδια στοιχεία υπόψη μας. Αυτά που λένε οι λοιμοξιωλόγοι. Αν θα τα καταφέρουμε να κάνουμε το σωστό δεν είναι απ' την αρχή καθορισμένο. Από τις πράξεις μας θα κριθεί και εκεί θα δοκιμαστούμε όλοι. Ανάλογα, θα τιμωρηθούμε ή θα επιβραβευτούμε. Άλλωστε η επιτυχής έκβαση της κοινής επιδίωξης δεν έχει να κάνει μόνο με την σωστή απόφαση αλλά και με τον τρόπο εφαρμογής της. Αν οι παράγοντες που συνεργάζονται δεν τα πάνε καλά μεταξύ τους, αν δεν μπορούν με ψυχραιμία, να αλληλοστηριχθούν και να προχωρήσουν, τότε είναι κι αυτό ένα πρόβλημα. Αν είναι λοιπόν να κάνουν λάθος, ας το κάνουν! Δεν μπορεί κανείς να κάνει κάτι επ' αυτού. Δεν είναι άλλωστε οι μόνοι που θα κάνουν λάθος. Εξ άλλου, και του ΣΥΡΙΖΑ του λέγαμε ένα σωρό πράγματα, τα λάθη όμως που είχε αποφασίσει να κάνει τα έκανε και τίποτα δεν τον απέτρεψε όσο κι αν τον προειδοποιούσαμε και όσο κι αν τα λάθη του τα πληρώσαμε όλοι.
2. Λέω ότι είναι εκτός γραμμής Τσίπρα και εννοώ ότι ο Τσίπρας εκφράζει τη γραμμή του Κόμματος. Αν δεν την εκφράζει πρέπει να προσκομιστεί η απόφαση του οργάνου που το βεβαιώνει και φυσικά να καταδικαστεί η... παρέκκλιση του Προέδρου. Μέχρι τότε οι άλλοι όταν μιλάνε οφείλουν να λένε τα ίδια αλλιώς να σιωπούν. Η μειοψηφία, λέει το καταστατικό σας, όταν διαφωνεί, δεν υποχρεούται να εφαρμόσει όσα λέει η πλειοψηφία. Ωστόσο, ΔΕΝ αντενεργεί στην πλειοψηφία.
3. Όχι μόνο βρίσκονται εκτός γραμμής αλλά και αντενεργούν με σφοδρότητα και ζήλο ξεχωριστό. Αντενεργούν ομαδικά, πολύμορφα και συνδυσμένα. Όλη τους η δραστηριότητα δείχνει ότι υπακούν σε μια εσωτερική γραμμή, διαφορετική από την επίσημη, σε μια άλλη οντότητα και οργανωτική δομή, με ξεχωριστή λογική, νοοτροπία, ίσως και ιδεολογία. Αυτή η δομή στη γλώσσα της νεοαριστεράς λέγεται «συνιστώσα». Πρόκειται για εκείνο που κάποτε λεγόταν «φράξια» και δεν θα κάναμε λάθος αν ισχυριζόμασταν ότι είναι ένα κόμμα άλλο μέσα στο κόμμα. Ακριβώς η οργάνωσή της και ο σεχταρισμός της είναι που της προσδίδει δυσανάλογη δύναμη, για το μέγεθός της, ειδικά σε ένα μεγάλο και χαλαρής οργάνωσης κόμμα όπως είναι το κόμμα της αντιπολίτευσης. Σημειώνω δε ότι «σέχτα» σημαίνει «αίρεση» και ο δανεικός όρος από την Εκκλησία δεν είναι τυχαίος.
4. Η σφοδρή και καλά οργανωμένη αυτή δράση δεν είναι μόνο αντιδεοντολογική ή αντικομματική. Δεν υπονομεύει απλώς το κύρος και τη δράση του Προέδρου αλλά και όποιου άλλου μέλους και στελέχους δρα στα πλαίσια του συνεταιρίζεσθαι. Προβοκάρει τη λειτουργία και την ύπαρξη του ίδιου του Κόμματος αφού αυτό που μένει στο λαό είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τη γραμμή που προωθούν τα στελέχη αυτά και όχι τη γραμμή που λέει ο Τσίπρας. Ακόμα περισσότερο, επιτρέπουν τα δόλια χτυπήματα των αντιπάλων που θέτουν ζήτημα ύπαρξης και δεύτερης γραμμής, κρυφής γραμμής, μέσα στο κόμμα. Δίνουν δηλαδή επιχειρήματα για να αναπαραχθεί το γνωστό και παλαιό στερεότυπο της Δεξιάς κατά της Αριστεράς.
5. Η προβοκατόρικη αυτή δράση δεν είναι μόνο στα πλαίσια της «ελευθερίας του λόγου». Δεν λένε απλώς τη γνώμη τους έστω και σε αντίθεση με τη «συγκεντρωτική» γραμμή. Εξυπηρετούν και την άλλη παράλληλη επιδίωξή τους για μη άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ, για «διατήρηση της ταυτότητάς του» κλπ. Θα ήταν αφελής εκείνος που θα πίστευε ότι οι αντιρρήσεις των ίδιων ανθρώπων για διεύρυνση του Κόμματος θα έμεναν μόνο στα λόγια. Προχωρώντας και σε τέτοιες ενέργειες, οργανωμένες και σαφείς, αποτρέπεται εν τοις πράγμασι η ένταξη ευρύτερων ομάδων στο κόμμα, που δεν συμμερίζονται την αντίληψη του Φίλη και των «53» για την Εκκλησία, την Πίστη και τα σχετικά. Η ελευθερία του λόγου υπάρχει αλλά ταυτόχρονα υπάρχει και η ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι. Ελευθερία να λέτε ο,τι σας κατέβει, αλλά και ελευθερία να συνεταιρίζονται, όσο το δυνατόν περισσότεροι, ενάντια στο κύριο πρόβλημα.
6. Αν κάποιος ισχυριζόταν ότι οι άνθρωποι είναι εμμονικοί και ότι απλώς δεν σκαμπάζουν από τακτική και στρατηγική, από την ανάγκη, την οποία προτάσσει η Αριστερά από καταβολής της, για συγκέντρωση όσο περισσότερων δυνάμεων απέναντι στο πιο καίριο σημείο της διάταξης του αντιπάλου, ενάντια στον κρίκο εκείνο που η θραύση του θα μας επέτρεπε τον έλεγχο της αλυσίδας, θα είχε άδικο. Δεν πρόκειται για άγνοια. Πρόκειται για... γνώση: Πώς να βάζει κάποιος, μαζί με τους εχθρούς του και όλους τους φίλους του, μαζί και τους άμεσους φίλους του, χωρίς ν' αφήνει απ' όξω και τους εν δυνάμει ή δυνητικούς φίλους τους! Η μέθοδος αυτή του να πολιτεύεται κανείς δεν είναι καινούρια. Είναι παλιά. Δεν είναι και αποκλειστικότητα της Αριστεράς ή έστω των Κομμουνιστών. Είναι η μέθοδος όλων των σεχταριστών, όλων των εποχών, όλων εκείνων που νομίζουν ότι είναι κάτι αλλά δεν είναι τίποτα, ως προς τα καίρια προβλήματα τουλάχιστον, που αντιμετωπίζει ο πολύς λαός. Εξ ου και η έννοια «σέχτα» και «σεχταρισμός».
7. Βάζοντας τους πάντες απέναντί του, ο αιρεσιάρχης, καταφέρνει, με ένα σμπάρο, δύο εντυπωσιακά πράγματα: α) ισχυροποιεί τον αντίπαλο σε βαθμό που να μη μπορεί να ηττηθεί. β) ισχυροποιεί τον εαυτό του, αφού η όξυνση της πάλης απαιτεί μαχητικούς τύπους και ζηλωτές σαν κι αυτόν. Η όξυνση της πάλης κατά του Τρότσκι κατέστησε τον Στάλιν τον «καταλληλότερο» άνθρωπο για να την διεξαγάγει(!). Πάλι δεν πρωτοτυπήσανε, οι κατά τα λοιπά «αντισταλινικοί» της «ανανεωτικής» Αριστεράς. Η πάλη κατά του «Σιδηρούν Παραπετάσματος» υποδούλωσε τη Δυτική Ευρώπη στις ΗΠΑ και κατέστησε τους Γιάνκηδες κοσμοκράτορες!
8. Το στένεμα της προγραμματικής βάσης, η ανυπαρξία ουσιαστικά, βάσης συνεργασίας όταν δεν παλεύονται πέντε-δέκα πράγματα αλλά ο καθένας, με τη συνιστώσα του, μπορεί να παλεύει ο,τι τραβάει η ψυχή του, είναι ένα πολύ πιο σοβαρό πρόβλημα από πρόβλημα πολιτικής και τακτικής. Η τέτοια σύγχυση των αυτοτελών πεδίων της ιδεολογικής και πολιτικής πάλης δημιουργεί πρόβλημα δημοκρατίας, εκτός από το κόμμα, και στην κοινωνία. Όταν τα κόμματα δεν διαθέτουν πια ιδεολογία ενιαία, όταν η ανυπαρξία ιδεολογικής ενότητας οδηγεί εμπράκτως στην ανυπαρξία και πολιτικής και οργανωτικής ενότητας (αυτό ακριβώς βεβαιώνουν οι συνιστώσες), μια ομάδα ανθρώπων - τις πιο πολλές φορές βρίσκονται στον πυρήνα της ένας-δυο - χρησιμοποιώντας τον πολλαπλασιαστή ισχύος της συλλογικής δράσης του κόμματος, επιχειρεί ν' αλλάξει κοινωνικές παραμέτρους κατά το δοκούν. Τις πιο πολλές φορές, για να μην πω όλες και σοκάρω με την απολυτότητα, «το δοκούν» δεν είναι τίποτα άλλο από μια γιγαντιαία ανοησία κι ένας βολονταρισμός. Ή, είναι ανοησία ακριβώς επειδή είναι βουλησιοκρατία (=βολονταρισμός). Και να είστε σίγουροι ότι οι αντίπαλοι θα σπεύσουν να... νομιμοποιήσουν κατ' αναλογίαν τις δικές τους επιδιώξεις σε βάρος της Δημοκρατίας και τις επιβάλλουν άμεσα.
9. Η πραξικοπηματική αυτή λογική δεν μένει μόνη στα σχετικά πεδία, πολιτικό και ιδεολογικό. Οι αντίπαλοι σεχταριστές οργανωμένοι ανάλογα, επικαλούμενοι τους... αντιπάλους τους σεχταριστές θεωρούν ότι ανοίγεται «παράθυρο ευκαιρίας» για να σπρώξουν στο τραπέζι τις δικές τους εμμονές. Έτσι, οι δυο απέναντι πλευρές καθίστανται, με σατανικό τρόπο, συμπαίκτες! Τόσο συμπαίκτες που η ύπαρξη του ενός προϋποθέτει την ύπαρξη του άλλου.
10. Είναι όμως κατάλληλη η ώρα για να «ξεμπερδεύουμε με την Εκκλησία» όπως ισχυρίζονται ορισμένοι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ και γυαλίζει το μάτι τους; Η απάντηση είναι κατηγορηματικά ΟΧΙ! Οι λόγοι δεν είναι μόνο ιδεολογικοί και ούτε χρειάζεται να προτάσσονται. Δεν μπορείς να πηγαίνεις σε ένα μέτωπο χωρίς να λογαριάζεις τους άμεσους και έμμεσους συμμάχους σου. Δεν μπορείς να συγκροτείς μέτωπο χωρίς να περιορίζεις το εύρος των στόχων σου, χωρίς να καθορίζεις τον αντικειμενικό σκοπό, χωρίς να καθορίζεις τον κύριο κίνδυνο και τον αντίπαλο από τον οποίο απορρέει. Χωρίς αυτή την ιεράρχηση των στόχων και την επιλογή ενός ή δύο κατευθύνσεων δράσης δεν νοείται ούτε μέτωπο ούτε συμμαχία. Ακόμα και αν απεδείκνυε κάποιος στην κοινωνία ότι η Εκκλησία είναι πρόβλημα γι' αυτήν, δεν θα μπορούσε να αποδείξει ότι η εξαφάνισή της θα έλυνε τα προβλήματά της και θα απαλλασσόταν από τις απανωτές, αλληλοκαλυπτόμενες και αλληλοτροφοδοτούμενες κρίσεις του παγκοσμιοποιημένου κορπορατικού και τεχνοφασιστικού καπιταλισμού. Αντίθετα, εκείνος που διαφωνεί με τον άθεο και αντικληρικαλιστή για τον ρόλο της Εκκλησίας και της Ορθοδοξίας, μπορεί κάλλιστα να συμφωνήσει μαζί του για την ανάσχεση της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας στην υγεία, στην οικονομία, στη δημοκρατία, στη διαπλοκή, στην Εθνική Ανεξαρτησία!

Μια τελευταία κουβέντα:

Σαν να έχετε πάρει πάνω την εφαρμογή των μέτρων της κυβέρνησης! Πλειοδοτείτε σε αυστηρότητα και αυταρχικότητα από την πλευρά του κράτους και νομιμοποιείτε εκ των προτέρων μελλοντικές (και σίγουρες) εκτροπές! Θα ζητούσατε ποτέ την παρέμβαση του κράτους στην τήρηση των αποστάσεων μεταξύ των ατόμων μέσα στα γραφεία του ΚΚΕ; Ή μήπως θα δεχόσασταν περιορισμούς στα δικά σας γραφεία, ελέγχους στην πόρτα και όλα τα σχετικά; Θα μαζεύατε ποτέ υπογραφές για να κλείσετε ένα κόμμα με το οποίο διαφωνείτε ιδεολογικά έστω κι αν εκεί κινδύνευαν οι άνθρωποι να μολυνθούν από την επιδημία;

Η Εκκλησία είναι άσυλο! Και έχει δικό της τρόπο να τηρεί την τάξη και τους κανόνες στο εσωτερικό της. Αν δεν το κάνει θα υποστεί τις συνέπειες. Το ενδεχόμενο αποτυχίας της Εκκλησίας δεν σας επιτρέπει να μετατρέπεστε σε «αγανακτησμένους πολίτες» της βίαιης επιβολής του κράτους. Ούτε το συλλογικό συμφέρον σας νομιμοποιεί σε κάτι τέτοιο. Γιατί αυτομάτως θα πέσει στα κεφάλια σας! Η κυβέρνηση θα το στρέψει, στην πρώτη ευκαιρία, εναντίον σας. Μην έχετε καμία αμφιβολία.

Δροσιά (Χάλια) Ευβοίας: Πρόσωπα & σελίδες Αντίστασης

Ο κατάλογος των εκτελεσμένων της κοινότητας Χαλίων προς τη Νομαρχία Βοιωτίας
[Φωτογραφία του πρωτοτύπου τεκμηρίου  των ΓΑΚ Αθήνας]

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Μέχρι πριν λίγες μέρες ο Μιχάλης Κων. Τανάγρας ήταν ένα όνομα που συναντούσα τακτικά στις αφηγήσεις των αγωνιστών της Αντίστασης. Ο χαμός του είχε συνταράξει τον κόσμο της περιοχής χωρίς όμως να υπάρχουν περισσότερα στοιχεία για τα συμβάντα και για το πρόσωπο. Ώσπου βρήκα στα Γενικά Αρχεία του Κράτους (Αθήνας) μερικές πιο συγκεκριμένες πληροφορίες. 

Το καλοκαίρι του 1945, παράλληλα με την μεταβαρκιζιανή τρομοκρατία, στις κοινότητες έφθαναν διαταγές για την κατάρτιση καταλόγων εκτελεσμένων από τα στρατεύματος κατοχής. Η Νομαρχία ζητούσε όλα τα στοιχεία των θυμάτων και, επιπλέον, τον τόπο της εκτέλεσής τους και τους εγκληματίες πολέμου που τις πραγματοποίησαν. Γερμανούς, Ιταλούς, Βούλγαρους επικεφαλής των τμημάτων που πήραν μέρος στις ενέργειες εκείνες, οι οποίες, είχαν σαν αποτέλεσμα θύματα. Ήταν η εποχή που συγκροτούνταν τα κατηγορητήρια για τα εγκλήματα πολέμου, στις δίκες των Ναζί που θα ακολουθήσουν στη Νυρεμβέργη.

Άλλες κοινότητες ανταποκρίθηκαν και άλλες όχι. Κάποιοι κοινοτάρχες φρόντισαν να εκθέσουν με κάποιες στοιχειώδεις λεπτομέρειες τα γεγονότα και κάποιοι παρέθεσαν ξερά ονόματα και ηλικίες, προσπαθώντας, δια της αποσιωπήσεως, να καλύψουν καταστάσεις, πρόσωπα και πράγματα.  Γι' αυτό ακολούθησε και δεύτερη διαταγή ένα περίπου μήνα μετά. Οι απαντήσεις ήταν ανάλογες και σε μερικές περιπτώσεις λίγο καλύτερες. 

Έτσι στην περίπτωση της κοινότητας Δροσιάς, που τώρα ανήκει στην Εύβοια και στο Δήμο Χαλκιδαίων αλλά τότε ήταν Βοιωτία με το όνομα «Χάλια», υπάρχει ένας πρώτος κατάλογος με ημερομηνία 18 Ιουνίου 1945. Υπογράφει ο κοινοτάρχης Ζωγράφος. 

Περιλαμβάνει δύο εκτελεσμένους υπό των Γερμανών:

1. Τανάγρας Κων. Μιχαήλ, έτος γεννήσεως 1918, λόγος για τον οποίο εξετελέσθη:  Πολιτ. Καθοδηγητής, τόπος και χρονολογία εκτέλεσης: 8/9/44, εν Θήβαις. 

2. Σουλιωτάκης Δημ. Ιωάννης, έτος γεννήσεως 1918, λόγος για τον οποίο εξετελέσθη: Ελασίτης εν ενεργεία, τόπος και χρονολογία εκτέλεσης: 24/3/44, εν Χαλκίδι. 

Έτσι γιόρτασαν οι εθνικόφρονες την 25η Μαρτίου εκείνη τη χρονιά στη Χαλκίδα του Λιάκου και του Παπαθανασόπουλου. Εκτέλεσαν την παραμονή 30 αντιστασιακούς. Ήταν η πρώτη από τις τρεις ομαδικές εκτελέσεις μέσα στην πόλη, με σύνολο εκτελεσμένων 75 άνδρες. 

Στη δεύτερη αναφορά της κοινότητας Χαλίων, με ημερομηνία 11/9/45 και αριθ. πρωτ. 224, προς τη Νομαρχία Βοιωτίας και τον Έπαρχο Θηβών αναφέρεται: 

Βασίλειον της Ελλάδος

Νομαρχία Βοιωτίας

Επαρχία Θηβών

Κοινότης Χαλίων

Προς τον Έπαρχον Θηβών 

Θήβαις

Εις εκτέλεσιν της υπ' αριθ. 1423 δ/γης σας λαμβάνω την τιμήν να υποβάλω τη δια ταύτης αιτηθείσαν κατάσταστιν των εκτελεσμένων υπό των Γερμανών, και να αναφέρω ότι παρά των Ιταλών δεν εξετελέσθη ουδείς προσέτι αναφέρομεν ότι ο πρώτος εν τη καταστάσει αναφερόμενος Τανάγρας Μιχαήλ εξετελέσθη εις τον Συν/μον Θηβών υπό των Γερμανών ως περιφερειακός του ΕΑΜ, ο δε δεύτερος Σουλιωτάκης Ιωάννης συνελήφθη εν Χαλκίδι υπό των Ταγμάτων Ασφαλείας  εφυλακίσθη και εξετελέσθη εις το Νεκροταφείον Χαλκίδος υπό των Γερμανών ως ελασίτης. 

Ομοία κατάστασις υπεβλήθη και προς την Ν/χίαν Βοιωτίας δια της υπ' αριθ. 111/18-6-45 αναφοράς μου κατόπιν διαταγής της. 

ο Πρόεδρος της Κοινότητος 

Χ. Παππάς.

Επισυνάπτεται ο ίδιος περίπου κατάλογος με εκείνον της 18ης Ιουνίου με τους δύο εκτελεσμένους και ημερομηνία 11/9/45. [βλέπε εικόνα προμετωπίδας]

Έχοντας τα καινούργια στοιχεία υπόψη μου σκεφτόμουν να προγραμματίσω μια επίσκεψη στα Χάλια για να ρωτήσω σχετικά. Άλλωστε, την οικογένεια Τανάγρα την ήξερα από παιδί, ήταν προσφιλείς μου άνθρωποι, και είχα προλάβει να γνωρίσω τον κυρ Γιώργο Τανάγρα και τη σύζυγό του, την κυρά Μάχη, μεταστάντες από τις αρχές της δεκαετίας του 1980. 

Τότε, όμως, συνέβη, εκείνο που όσοι ερευνούν την ιστορία συναντούν στην πορεία τους, τους εντυπωσιάζει και τους γοητεύει ακόμη περισσότερο, χωρίς ποτέ να μπορούν να το εξηγήσουν με λογικά επιχειρήματα: Η σύμπτωση των επιδιώξεων και, κυρίως, η χρονική σύμπτωση! Καλά, υπάρχει το γενικό ενδιαφέρον, υπάρχουν οι πληροφορίες ότι κάποιος ψάχνει και ερευνά εκείνο που έχει ενδιαφέρον για τους άλλους, αλλά πώς γίνεται το ενδιαφέρον αυτό να εκδηλώνεται μια «σημαδιακή» χρονικά στιγμή;

Πέντε μέρες μετά από την ανακάλυψή των στοιχείων, έλαβα ένα μήνυμα από τον εγγονό του Γιώργου Τανάγρα που με ρωτούσε σχετικά με τον Μιχάλη. Χωρίς μεγάλη καθυστέρηση έσπευσα να επισκεφθώ το χωριό και να προχωρήσω την έρευνά μου. 

Ο Μιχάλης Τανάγρας (1918-1944) ήταν ένας από τα πολλά παιδιά του Κωνσταντίνου Τανάγρα και της Φωτεινής. Αδελφός του Γιώργου, του Σωτήρη, του Βαγγέλη και του Σπύρου. Χώρια τα κορίτσια της οικογένειας.  

Όλοι ενταγμένοι στην Αντίσταση με πρώτο και καλύτερο τον δραστήριο, τετραπέρατο και αεικίνητο Γιώργο. 

Ήταν γεννηθείς το 1914, τέσσερα χρόνια μεγαλύτερος από τον Μιχάλη. Είχε πάει στο σχολαρχείο, ήξερε γερμανικά και αγγλικά και προπολεμικά ήταν ο μάγειρας του Εγγλέζου ιδιοκτήτη του νησιού στον βόρειο Ευβοϊκό που επικράτησε να αποκαλούμε Εγγλεζονήσι. Η εργασία του στο Νησί του Εγγλέζου τον έφερε σε επαφή με πλήθος διακεκριμένων προσωπικοτήτων της προπολεμικής περιόδου και των αρχών του Β' Π.Π., Άγγλους και Έλληνες. 

Μετά την επιστράτευση του '40 πολέμησε στην Αλβανία και από το 1942 οργανώθηκε στο ΕΑΜ . 

Το 1943 εκλέχτηκε πρόεδρος της Λαϊκής Αυτοδιοίκησης και παρέμεινε μέχρι το τέλος. Ακολούθησαν διώξεις, παρανομία, κράτηση στις φυλακές της Λιβαδειάς και εξορία στην Ικαρία στα 1948, από τον Μάιο μέχρι τον Δεκέμβρη.   

Μέσα σ' αυτό το κλίμα της εθνικοαπελευθερωτικής έξαρσης, το καλοκαίρι του 1943, λαμβάνει χώρα ένα σημαντικό γεγονός, το οποίο θα ανατροφοδοτήσει περισσότερο την έξαρση εκείνη. 

Ο Κώστας Ζούσης, λοχαγός του Ελλ. Στρατού της τάξης του 1933, μάχιμος στην Αλβανία και στην Κρήτη, μετά από μια θερμή επιστολή του συμμαθητή του Φοίβου Νεοκ. Γρηγοριάδη (Φώτη Βερμαίου), προσχωρεί στον ΕΛΑΣ και κατευθύνεται στα Δερβενοχώρια με το ψευδώνυμο Κρατερός. Μαζί του παίρνει και τον Χρηστάκη Τανάγρα, πρώτο ξάδερφο του Μιχάλη και του Γιώργου. Ο Χρήστος Τανάγρας θα μείνει μαζί με τον Κρατερό, ως υπασπιστής του, μέχρι το τέλος, θα επιβιώσει και θα τον δούμε  στη συνέχεια εξόριστο στην Ικαρία μαζί με τον Γιώργο Τανάγρα, τον Βαγγέλη και άλλους τέσσερις συγχωριανούς. Μπορούμε βάσιμα να θεωρήσουμε ότι εκείνος φρόντισε να φτάσει το άλογο και το σπαθί του Κρατερού στο πατρικό του σπίτι, μέσω μιας πρώτης ξαδέρφης του στο Σχηματάρι. 

Έχοντας βάλει μερικά στοιχεία στη σειρά, μπορούμε να καταλάβουμε το κλίμα μέσα στο οποίο λειτούργησε η επιστολή του Φώτη Βερμαίου στον φίλο του Κρατερό. Όλοι νέοι άνθρωποι, γεμάτοι ζωή και δύναμη, με όρεξη για να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους, δεν θα μπορούσαν επ' ουδενί να υποταχθούν στους Γερμανούς και στους συμμάχους τους. 

Μέσα σ' αυτά τα πλαίσια αναδείχθηκε και ο αρκετά νεαρός Μιχάλης στη θέση του μέλους της Περιφερειακής Επιτροπής του ΕΑΜ, υπεύθυνου για τα Χάλια.

Στα αρχεία βρίσκουμε τα ίχνη του άλλη μια φορά, πριν από την εκτέλεσή του. Ανήμερα της Παναγίας, το φοβερό καλοκαίρι του 1944 -όπου οι Γερμανοί υλοποιούσαν το σχέδιο του Β. Μπλούμε των SD για δημιουργία «Χάους»-βρίσκεται στο σπίτι της Γεωργίας Χριστοδούλου, μαζί με τον Μήτσο Γεωργαντά- Τρανό, υπεύθυνο επίσης του ΕΑΜ για το Σχηματάρι, προκειμένου να χαιρετήσουν για τη γιορτή του τον γυιο της Παναγιώτη. 

Μια τέτοια λεπτομέρεια δεν είναι σημαντική μόνο για το πρόσωπο που χάθηκε και για δεκαετίες αγνοούμε τη δράση του. Είναι σημαντική και για να καταλάβουμε τι γινόταν εκείνες τις ημέρες των τελευταίων εκκαθαριστικών επιχειρήσεων των Γερμανών.

Το «κύμα» του ολέθρου και της καταστροφής είχε ξεκινήσει στην περιοχή από τις αρχές Ιουλίου. Από τα μέσα Ιουλίου, Γερμανοί και Ταγματασφαλίτες της Εύβοιας,  πιάσανε τα ημιορεινά χωριά, καίγοντας και σκοτώνοντας ο,τι βρίσκανε μπροστά τους. Οι επιχειρήσεις αυτές εκτός από την μεγαλύτερη αγριότητα είχαν και την μεγαλύτερη διάρκεια. Γι' αυτό έχει σημασία που ενώ ακόμα οι εκκαθαριστικές αυτές δεν είχαν τελειώσει, έξω από τη Χαλκίδα, όλη αυτή η περιοχή, Χάλια-Λουκίσσα-Πλατανάκι-Μωρίκι, ήταν ελεύθερη και καταφύγιο για τους χιλιάδες πρόσφυγες των πυρόπληκτων χωριών. Τόσο ελεύθερη που οι άνθρωποι προσπαθούσαν να σταθούν στα πόδια τους γιορτάζοντας τις ονομαστικές του εορτές. 

Σε δεκαπέντε μέρες από εκείνη τη γιορτή, ο Μιχάλης, επιχειρώντας να φτάσει στη Θήβα, μαζί με άλλο ένα άτομο, πέφτει σε περίπολο Γερμανική, συλλαμβάνεται και εκτελείται. 

Υπάρχουν αντικρουόμενες πληροφορίες για τον τόπο της σύλληψής του και του θανάτου του. Οι εκδοχές είναι ότι, συνελήφθη στο Σ.Σταθμό της Θήβας ή στο Πιρί. Η εκτέλεση έγινε στον Συνοικισμό. Ο Γιάννης Βασιλάς, περιφερειακό στέλεχος κι αυτός,   λέει ότι συνελήφθη στο Σταθμό, καθώς πήγε να πάρει ένα ποτήρι νερό. Μαζί του ήταν και κάποιος Μαρουλάκης που γλίτωσε. Η πληροφορία που μας δίνει, ότι η εκτέλεση του Τανάγρα έγινε με τσεκούρι, δεν επιβεβαιώνεται, τουλάχιστον, από τη φωτογραφία του νεκρού. 
Από έναν άλλο αγωνιστή, τον Βασίλη Λασκαρίδη, στελέχους της ΕΠΟΝ, μαθαίνουμε ότι  «...ο Μιχάλης από τα Χάλια (Δροσιά), υπεύθυνος του ΕΑΜ του τομέα Λουκίσια, Πλατανάκι, Κόκκινο κ.λπ., από απερισκεψία και με πιστόλι πάνω του, θεώρησε σκόπιμο να μπει στην πόλη. Τον πιάσανε στον πευκώνα, απέναντι από τις φυλακές, και τον εκτέλεσαν επί τόπου». Ο Λασκαρίδης, όμως, κάνει λάθος στη χρονολόγηση του συμβάντος και την αποδίδει στην εποχή της μεταβαρκιζιανής τρομοκρατίας. 

Σίγουρο είναι πια ότι η ημερομηνία θανάτου είναι η 1η Σεπτεμβρίου 1944 και όχι η 8η, που αναφέρεται στα έγγραφα της κοινότητας, και αυτό γιατί η οργάνωση φρόντισε να φωτογραφίσει το ξόδι του. Στο πίσω μέρος της φωτογραφίας αναγράφεται η ημερομηνία και το όνομά του. Βρίσκεται στο αρχείο της οικογένειας μαζί με τα άλλα τεκμήρια. 

Από τις ανακρίβειες αυτές των κοινοτικών εγγράφων συνάγεται αφ΄ ενός μεν η μισαλλοδοξία και η εμπάθεια των ιθυνόντων της περιόδου εκείνης, αφ' ετέρου δε η άγνοια των εντελώς πρόσφατων γεγονότων. 

Ελπίζω ότι η δημοσίευση αυτή θα βοηθήσει στην συγκέντρωση κι άλλων σχετικών στοιχείων, τόσο για τα πρόσωπα όσο και για το χωριό. 

Ευχαριστώ από καρδιάς τον Κώστα Γεωργ. Τανάγρα και την οικογένειά του που μου μίλησαν για όλα αυτά, μου εμπιστεύθηκαν πολύτιμα οικογενειακά κειμήλια και ειδικά την συγκλονιστική φωτογραφία με το ξόδι του Μιχάλη. 

Γιώργος και Μιχάλης Τανάγρας
1938

Το ξόδι του Μιχάλη Κ. Τανάγρα
περιφερειακού στελέχους του ΕΑΜ
και υπεύθυνου για τα Χάλια και τα γύρω χωριά
1η Σεπτεμβρίου 1944

Η αίτηση του Γιώργου Κ. Τανάγρα για την αναγνώριση
της αντιστασιακής του δράσης όπου υπάρχουν σημαντικά βιογραφικά στοιχεία

Ένα σπουδαίο τεκμήριο της μεταβαρκιζιανής τρομοκρατίας 

Ένα ξεχωριστό τεκμήριο της ιστορίας, της Κατοχής και του Εμφυλίου, στην περιοχή της Βοιωτίας είναι και η απόφαση της Επιτροπής Ασφαλείας του Νομού για τον εκτοπισμό έντεκα (11) επικίνδυνων για το καθεστώς του δοσιλογισμού και της ξενοδουλείας που προέκυψε μετά τη «Βάρκιζα». Σώθηκε κι αυτό χάρη στον αείμνηστο Γιώργο Τανάγρα και την οικογένειά του.

Αριθμ. Ιβ. Εν Λεβαδεία, σήμερον την 1/ην του μηνός Απριλίου 1948, ημέραν της εβδομάδος Πέμπτην και ώραν [ δυσανάγνωστη λέξη] εν τω Νομαρχιακώ Καταστήματι συνελθούσα η εκ του Ν.Δ. της 4-5-46 Πρωτοβάθμιος Επιτροπή της Δημοσίας Ασφαλείας συγκειμένη εκ των κ.λ.π. λαβούσα δε υπ' όψιν σχετικήν πρότασιν της Δ. Χ. Βοιωτίας, ακούσασα και προφορικώς την γνώμην του εισηγητού  της [...] και της εν όψει τεθείσης δικογραφίας 

Αποφασίζει

Εκτοπίζει τους.

1) Τανάγραν Χρήστον του Αθανασίου ετών 31 γεωργόν

2) Καρυοπούλην Δημήτριον του Κων/νου ετών 33 γεωργόν

3) Αφράτην Γεώργιον του Νικολάου ετών 36 γεωργόν

4) Τανάγραν Ευάγγελον του Κων/νου ετών 27  γεωργόν

5) Τανάγραν Γεώργιον του Κων/νου ετών 34 γεωργόν

6) Κολούτσον Βασίλειον του Δημητρίου ετών 26 γεωργόν

7) Βούργαν Αναστάσιον του Γεωργίου ετών 34 γεωργόν

8) Πιττόν Δημήτριον του Στυλινού ετών 33 γεωργόν

9) Ελευθερίου Ιωάννην του Χρήστου ετών 31 γεωργόν 

10) Αγγελέτον [μία λέξη] του Νικολάου ετών 25 γεωργόν

11) Μαραθωνίτην Κων/νον του Γεωργίου ετών 39 γεωργόν. Κατοίκους Χαλίων επί οκτώ (8) μήνας εις Ικαρίαν, ευπόρους και ικανούς προς εργασίαν, διότι εμπνεόμενοι υπό αναρχικών ιδεών άμα τη εμφανίσει των συμμοριτών εις Σκροπονέρι Θηβών [μία λέξη] εκ του αφανούς εις την διάθεσιν αυτών χρησιμοποιηθέντες ως σύνδεσμοι πληροφοριοδόται και τροφοδόται αυτών εκτοξεύοντες και απειλάς κατά των εθνικοφρόνων πολιτών. 

Τούτους η Επιτροπή χαρακτηρίζει συμφώνως προς την υπ' αριθμ. δ/48 εγκ. διαταγήν του Υ.Δ. Τάξεως επικινδύνους και ουχί υπόπτους αποδράσεως. 

Διατάσσει

 Την εκτέλεσιν της παρούσης αποφάσεως υπό της υποβαλούσης την πρότασιν Διοικήσεως Χωροφυλακής Βοιωτίας και κοινοποίησιν τοις ενδιαφερομένοις. 

Εφ' ω συνετάγη και υπογράφει 

Ο Πρόεδρος            Τα μέλη          Ο Γραμματεύς

(Έπονται υπογραφαί)

Ακριβές απόσπασμα 

Λεβάδεια τη 1η Απριλίου 1948

Ο Υπασπιστής της Δ/σεως 

Σημειώσεις επί της αποφάσεως εκτοπισμού:

1. Οι Επιτροπές Ασφαλείας συνεκροτούντο ανά νομό από διάφορα στελέχη του κρατικού μηχανισμού και "επιφανείς" πολίτες.  Συγκεκριμένα, το Ν.Δ. της 4ης Μαΐου 1946 (ΦΕΚ 145/Α' τεύχος) διορθώνει το Ν.Δ. της 19/21 Απριλίου 1924 ως εξής: 

«Συνιστάται εν τη πρωτευούση εκάστου Νομού πρωτοβάθμιος Επιτροπή επί της Δημοσίας Ασφαλείας αποτελουμένη εκ του Νομάρχου, του Προέδρου και του Εισαγγελέως Πρωτοδικών ή των νομίμων αυτών αναπληρωτών. Πρόεδρος της Επιτροπής είναι ο Νομάρχης, τούτου δε απόντος ή κωλυομένου ο Πρόεδρος των Πρωτοδικών και εν απουσία ή κωλύματι και τούτου ο Εισαγγελεύς. Εις την επιτροπήν συμμετέχει ως Εισηγητής άνευ ψήφου ο αρμόδιος Διοικητής Χωροφυλακής ή Αστυνομικός Διοικητής». 

Και παρακάτω στο άρθρο 2, διαβάζουμε: 

«Περί εκτοπίσεως παντός ατόμου υπόπτου υποθάλψεως ληστών ή φυγοδίκων και παντός άλλου ατόμου υπόπτου διαπράξεως λαθρεμπορίας ή άλλων πράξεων αντικειμένων εις την Δημοσίαν Τάξιν, ησυχίαν και ασφάλειαν της Χώρας, ορίζουσα την διάρκειαν ταύτης, ήτις δεν δύναται να είναι ανωτέρα του έτους και τον τόπον εις ον θέλει εκτοπισθή». 

Κοντολογίς, οι αγωνιστές που πολέμησαν για την απελευθέρωση της Ελλάδας θυσιάζοντας το παν, αντιμετωπίζονται από την εξουσία με τον ίδιο περίπου νόμο που αντιμετωπίστηκαν οι λήσταρχοι της δεκαετίας του '30! Και αυτά με την υπογραφή του Αντιβασιλέα, μια και βρισκόμαστε πριν το Δημοψήφισμα, Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού! 

Αξίζει δε να επισημάνουμε μια λεπτομέρεια της διατύπωσης: Αν, λέει, λείπει ο Νομάρχης, πρόεδρος της επιτροπής γίνεται ο Πρόεδρος Πρωτοδικών. Αν, δε, λείπει κι αυτός, τότε, πρόεδρος γίνεται ο Εισαγγελέας. Αυτό πάει να πει ότι η επιτροπή... διαθέτει "ευελιξία" και μπορεί  να συνεδριάσει χωρίς την παρουσία του Νομάρχη και του Προέδρου των Πρωτοδικών και μόνο με τους αντικαταστάτες τους, πράγμα που σημαίνει αυτομάτως και την υποβάθμιση της όποιας εγκυρότητας και αξιοπιστίας της. 

2. Οι «συμμορίτες» που εμφανίζονται στα Σκροπονέρια είναι οι αντάρτες του 2 τάγματος της 126 Ταξιαρχίας του ΔΣΕ το οποίο διοικεί ο παλιός τους συμπολεμιστής από τον ΕΛΑΣ, ο Κρόνος. 

3. Η επισήμανση της Επιτροπής ότι πρόκειται για «ευπόρους και ικανούς προς εργασίαν» πολίτες δεν είναι πλεονασμός. Σημαίνει ότι μπορούν να συντηρηθούν μόνοι τους, χωρίς άλλη υποχρέωση από το κράτος. 

Επτά εξορισμένοι, από σύνολο έντεκα, Χαλιώτες στην Ικαρία  (Ράχες)
Όρθιοι από αριστερά: Βαγγέλης Κ.Τανάγρας, Καργιοπούλης Μήτσος, Κατσογιάννης Αφράτης Γιώργος, Χρήστος Αθ. Τανάγρας(Ούρης). Καθιστοί από αριστερά: Τάσος Βούργας, Γιώργος Κ. Τανάγρας, Βασίλης Κολούτσος. [ο Γιώργος Τανάγρας με ένα παπούτσι, από τα τραύματα της "φάλαγγας"] Η φωτογραφία έχει ληφθεί την 29η Μαΐου 1948, δύο μήνες μετά την απόφαση εκτοπισμού. 

Πέντε της διοίκησης του ΙΙΙ/34 τάγματος του ΕΛΑΣ, στη Λιβαδειά με την Απελευθέρωση.
Στη μέση το Κώστας Ζούσης-Κρατερός. Αριστερά του ο γιατρός του τάγματος Προυτσάλης και ο Χρηστάκης Αθ, Τανάγρας που τον βλέπουμε τέσσερα χρόνια μετά στην Ικαρία..
Πρώτος από αριστερά ο Α. Κολοκούρης και δεύτερος ο Ν. Στεντούμης

Στο αρχείο του Γιώργου Τανάγρα, εκτός από αρκετά στοιχεία για τον Κρατερό -που δείχνει ότι έψαχνε και συνέλεγε ο,τι σχετικό από τα λίγα που υπήρχαν- βρίσκουμε και ένα χειρόγραφο σημείωμα με στίχους που απαγγέλθηκαν στο 40ήμερο μνημόσυνο, καλοκαίρι του '44, του αντάρτη Ατρόμητου, χωρίς όμως άλλα στοιχεία. Τους παραθέτουμε, ελπίζοντας κάποια στιγμή να μάθουμε περισσότερα για την ταυτότητα και τη δράση του νέου αυτού παλληκαριού που κατά την προφορική παράδοση σκοτώθηκε από τους ταγματασφαλίτες. 

Ατρόμητε σε χτύπησαν άνανδρα οι προδότες

που υπερετούν υπάκουα των Γερμανών τις μπότες

Ήρωα αγωνιστή που βρίσκεσαι στο μνήμα 

κι έγινες όλου του χωριού το ένδοξό του θύμα

όλοι σου οι συναγωνιστές τραβάν γοργά το βήμα

κ' όλοι εκδίκηση ζητούν για τον δικό σου πλήγμα

Αιώνια νάναι η μνήμη σου και ελαφρό το χώμα 

και εμείς θα το συντρίψουμε του φασισμού το κόμμα. 

Γιώργος Τανάγρας