Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής
Καθώς ετούτο τον καιρό στο επίκεντρο των συζητήσεων βρίσκεται η θέση της Ελλάδας στην Ανατολική Μεσόγειο, το Αιγαίο και τη Βαλκανική, καθίσταται εξαιρετικά ενδιαφέρον το παρακάτω κείμενο του λοχαγού του ΕΣ Παναγιώτη Ρογκάκου.
Ο λ/γος συντάσσει το κείμενό του στα πλαίσια της υπηρεσίας του στην "Ιντέλιτζα", στην μυστική υπηρεσία του Στρατού της Μέσης Ανατολής, τον Αύγουστο του 1944.
Απευθύνεται στην πολιτική ηγεσία της Ελλάδας που βρίσκεται εκεί και, για την ακρίβεια, σε όλους πλην των ΕΑΜικών πολιτικών ηγετών που αποτελούν την πραγματική ηγεσία του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του λαού της.
Ποιος είναι ο Παναγιώτης Ρογκάκος, όμως;
Στη διάρκεια του ΕλληνοΙταλικού Πολέμου ήταν διοικητής του οχυρού "Πυραμιδοειδές". Υποθέτουμε ότι πήρε μέρος και στη Μάχη της Κρήτης. Στη Μ. Ανατολή εμφανίζεται ιδρυτής ομάδος με την επωνυμία "Αφανείς Ήρωες".
Το 1942, στις 2 Αυγούστου, αποβιβάζεται με την ομάδα του ταγματάρχη Ι. Τσιγάντε στη Μάνη, ως υπαρχηγός του, και παραμένει μαζί του έως τον θάνατό του, οπότε επιστρέφει πάλι στη Μ. Ανατολή, για να αναλάβει υπηρεσία στην "Ιντέλιτζα".
Από όλα τα παραπάνω προκύπτει ότι έχει δει και ξέρει πολλά. Τόσο για τον πόλεμο όσο και για την Μ. Βρεταννία, τις στρατηγικές της, τις επιδιώξεις της, τις μεθόδους της.
Βρισκόμενος επιπλέον στον Αύγουστου του 1944, δυο μήνες μετά την απόβαση στη Νορμανδία, δεν μπορεί παρά να γνωρίζει τις πραγματικές της πολεμικές επιδόσεις.
Και όμως, στους πολιτικούς του σχεδιασμούς, και μάλιστα εξ ονόματος όλου του Ελληνισμού, ΔΕΝ συμπεριλαμβάνει την τεράστια ανερχόμενη δύναμη, Ατλαντικού τε και Ειρηνικού, αλλά εξακολουθεί να θεωρεί "κοσμοκράτειρα" την καταρρέουσα ήδη Βρεττανία.
Όσο δε για την ΕΣΣΔ, τον κύριο και μοναδικό παράγοντα της νικηφόρου εκβάσεως του Β' ΠΠ μέχρι εκείνη την ώρα, δεν καταδέχεται να κάνει καν λόγο. Σημειώνουμε ότι τον Αύγουστο εκείνο, ο Κόκκινος Στρατός έχει εκπορθήσει τη Ρουμανία και προσεγγίζει τα σύνορα της Βουλγαρίας.
Η... αφαιρετική αυτή προσέγγιση του διεθνούς συσχετισμού των δυνάμεων από ένα επιτελικό στέλεχος των μυστικών υπηρεσιών, το οποίο, εκ του ρόλου του οφείλει να είναι η κατ' εξοχήν φωνή του πραγματισμού, δεν είναι η μόνη που εκπλήσσει τον κάθε στοιχειωδώς πολιτικά σκεπτόμενο αναγνώστη.
1) Ονειρεύεται την διάλυση της Αλβανίας και τον διαμοιρασμό της ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Γιουγκοσλαβία.
2) Ονειρεύεται εδάφη της Γιουγκοσλαβίας στη Μακεδονία, την ώρα που η Γιουγκοσλαβία ετοιμάζεται να διεκδικήσει την ελληνική Μακεδονία.
3) Ονειρεύεται την κατοχή της Βουλγαρίας και τον αντίστοιχο διαμοιρασμό εδαφών της ανάμεσα στην Ελλάδα, τη Γιουγκοσλαβία και τη Ρουμανία.
4) Ονειρεύεται το στρίμωγμα της Τουρκίας με πολλούς και ποικίλους τρόπους, τη στιγμή που ο Τσώρτσιλ δελεάζει την Τουρκία με τα Δωδεκάνησα για να μπει στον πόλεμο.
5) Ονειρεύεται... ελληνικές αποικίες στην Λιβύη.
Και όλα αυτά τα "εθνικά" όνειρα τα στηρίζει σε ένα άλλο "εθνικό" όνειρο: την πλήρη υποταγή της Ελλάδας στη Μ. Βρεταννία, την πλήρη υπαγωγή της "υπό την αιγίδα" της!
Πότε; Μα τότε ακριβώς που έχει αποδειχτεί με ποταμούς αίματος ότι ακόμα κι αν είναι νομοτέλεια η υπαγωγή των μικρών κρατών στις "αυτοκρατορίες", η Βρεταννική αυτοκρατορία είναι η πλέον ανίκανη να τις προστατέψει.
Τον Αύγουστο του 1944, έχει δια του αίματος διαπιστωθεί ότι, η Βρεταννία δεν προστάτεψε καμία από τις χώρες που όφειλε να προστατέψει. Ακόμα και όταν το επεχείρησε δεν το κατάφερε. Και οι χώρες αυτές είναι πολλές, μικρές και μεγάλες. Χώρες της Ευρώπης, οι περισσότερες, αλλά όχι μόνο.
Πέρα όμως απ' όλα αυτά τα θλιβερά, για το πως οραματίζεται ένας πολεμιστής την τύχη της πατρίδα του τον Αύγουστου του 1944 -όταν, δηλαδή, πάντες οι αποικιοκρατούμενοι λαοί οραματίζονται την εθνική τους ανεξαρτηρία- προκύπτει και ένα συμπέρασμα για την μεθοδολογία του, για τον τρόπο που οδηγείται στα συμπεράσματα αυτά.
Τι του λείπει του λοχαγού εκείνου των μυστικών υπηρεσιών; Δεν του λείπει τίποτα. Και πείρα πολεμική και πολιτική διαθέτει. Και πληροφορίες από παντού συρρέουν. Και εργαλεία ανάλυσης έχει, ενώ φαίνεται ότι βρίσκεται ιδιαίτερα κοντά στους κύριους "παίκτες" της Ανατολικής Μεσογείου και Βαλκανικής. Ξέρει, πχ, ότι η Βραταννική ΡΑΦ έχει ήδη αναλάβει δράση στη Γιουγκοσλαβία ενώ η αγγλική διπλωματία επιδιώκει και χερσαία εμπλοκή. Τι τον κάνει να πιστεύει ότι μια τέτοια εξέλιξη θα γίνει για να παραχωρηθεί μετά ένα μέρος της Γιουγκοσλαβίας στην Ελλάδα; Ή, τι τον κάνει να είναι τόσο σίγουρος ότι η Κύπρος θα παραχωρηθεί επίσης, εντελώς κουβαρνταλίδικα, στην Ελλάδα;
Η δική μας γνώμη είναι ότι δυο, κυρίως, παράγοντες διαμορφώνουν και καθορίζουν το πλαίσιο όλων αυτών των α-νοήτων επιδιώξεων:
α) Η διαπίστωση της "Ιντέλιτζας" ότι η πολιτική ηγεσία, εκείνη στην οποία απευθύνεται, έχει ήδη... σφυρηλατήσει τις σχέσεις υποταγής προς τη Μ. Βρεταννία.
β) Η χειραγώγηση της σκέψης από πέντε μεγάλους φόβους: 1) τον Πανσλαυισμό, 2) τον Παντουρανισμό, 3) τον Πανισλαμισμό, 4) τον Παναραβισμό, 5) τον ΙταλοΓερμανικόΙαπωνικό ιμπεριαλισμό!
Βλέπουμε, δηλαδή, ότι φόβοι υπάρχουν πολλοί, όρεξη νάχει κανείς να τους... φοβάται. Και δεν είναι μόνο ο κομμουνιστικός κίνδυνος που εδώ διατυπώνεται... διπλωματικά (πανσλαυισμός). Ο δε πανισλαμισμός, τότε, διαιρείται σε τρεις: τον παντουρανισμό, τον παναραβισμό και τον πανισλαμισμό! Ο μόνος κίνδυνος που δεν διαβλέπεται, από τους επιτελείς της Ιντέλιντζας, είναι ο εκ δυσμών, ο ιμπεριαλισμός των Ατλαντικών δυνάμεων που κάλλιστα μπορεί να προβεί σε διάφορους συμβιβασμούς και συνδιαλλαγές με τους αντιπάλους του.
Έξι μόλις χρόνια μετά τον κατευνασμό του Τσάμπερλεν που οδήγησε στον Β' ΠΠ, οι Έλληνες επιτελείς της Ιντέλιτζας ποντάρουν στην εύνοια της Βρεταννίας δια του κατευνασμού της! Πώς να μη γίνει εμφύλιος πόλεμος μετά;
Το τεκμήριο βρίσκεται ψηφιοποιημένο στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών και Μελετών "Ελευθέριος Βενιζέλος".
