Εκ των φαυλοτέρων, το φαυλότερο κι απ' το κακό στο χειρότερο - Μέρος Δ'

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Αφού στο προηγούμενο κείμενο αναφερθήκαμε αρκετά στο γεγονός ότι όποιος καταγγέλλει τον εθνομηδενισμό δεν είναι απαραίτητο να έχει και ολοκάθαρη τη φωλιά του ακόμη κι αν είναι ο Μίκης Θεοδωράκης, και αφού σε όλα τα κείμενα μέχρι τώρα επισημαίνουμε ότι η προδοτολογία είναι ο πιο σύντομος δρόμος για τον εμφύλιο πόλεμο, είναι εξ ορισμού εθνομηδενισμός, ας πάμε τώρα να δούμε αν ο εθνομηδενιστής είναι ταυτόσημος του προδότη.

Είναι δηλαδή, κάποιος που θεωρεί ότι το έθνος είναι κατασκεύασμα του κράτους και όχι αυταξία που προάγει το άτομο από το ζην στο ευ ζην, προδότης; Είναι ο κάθε πολίτης που απεχθάνεται την Εκκλησία και τους “διακόνους” της αυτομάτως επικίνδυνος για την “εθνική ασφάλεια” και έτοιμος να την πουλήσει στο εκάστοτε “σιδηρούν παραπέτασμα”; Μα οι "δωδεξαθεϊστές" ειδωλολάτρες απεχθάνονται την Εκκλησία πιο πολύ από του άθεους! Είναι κάποιος που απεχθάνεται και συχαίνεται τους “εθνικούς μύθους” και τις “εθνικές αυταπάτες”, ο χειρότερος εχθρός της απρόσκοπτης κοινωνικής προόδου που υπόσχεται το γερμανοτσολιάδικο κράτος από καταβολής με την προϋπόθεση ότι κανένας δεν θα του πάει κόντρα;

Με τον εθνομηδενισμό και την ανάλυσή του δεν θα ασχοληθώ εδώ, ούτε καν επιγραμματικά. Έχει ασχοληθεί διεξοδικά ο Θεόδωρος Ι. Ζιάκας, από χρόνια έχει ανοίξει η συζήτηση, έχουν ειπωθεί πολλά και άλλοι μεν είναι κάπως ενημερωμένοι, άλλοι δε που δεν είναι δεν τους έφταιξε ο εθνομηδενισμός αλλά η “εθνικιστική τους επάρκεια”, όπως αυτή αντικατοπτρίζεται στον καθρέφτη-καθρεφτάκι τους.

Ήδη φάνηκε επί του πεδίου ότι, ο εθνομηδενισμός είναι ένα αδυσώπητο κοινωνικό φαινόμενο, δεν είναι ελληνική πρωτοτυπία αν και οι Έλληνες είναι μαστόροι σ' αυτόν, αγκαλιάζει όλους τους τομείς του συλλογικού και του ατομικού, δεν αφήνει κανέναν απ΄έξω έστω και αν έχει φυλαχτά και διαβατήρια από προηγούμενες τριετίες και μεγάλα κατορθώματα στους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες της πατρίδας.

Είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που χαρακτηρίζει, που ενσκήπτει, αδυσώπητο όταν ένας πολιτισμός καταρρέει και “ετοιμάζεται” να γεννηθεί ένας καινούργιος. Υπ' αυτήν την έννοια είναι κατάρα είναι όμως και ευλογία.

Ούτε, φυσικά, και η Αριστερά τον εφηύρε και κανένας δεν πρέπει να της αποδίδει τέτοιες ευθύνες. Ωστόσο η Αριστερά έχει, δευτερευόντως, πολλές....ειδικές ευθύνες.

1. Ως δύναμη που έγκαιρα έχει επισημάνει και περιγράψει την επερχόμενη κατάρρευση του Δυτικού πολιτισμού, όφειλε και οφείλει να αντισταθεί στο χάος που επέρχεται μαζί με την κατάρρευση. Αν και ουδόλως μπορεί να την ματαιώσει ή να την αποφύγει, (αυτό έχει αποδειχθεί ήδη) μπορεί να μειώσει την ταχύτητα πτώσης της κατάρρευσης ή να απαλύνει κάποιες ανθρωποβόρες διαστάσεις της. Χρέος της Αριστεράς είναι αυτό της οπισθοφυλακής του ανθρωπισμού. Υποχωρώντας να μπορέσει να περιθάλψει τους “τραυματίες”, να “κηδεύσει τους νεκρούς” και να περισώσει ό,τι “υλικό κατεδάφισης” μπορεί να χρησιμεύσει στην επικείμενη ανοικοδόμηση. Η Αριστερά εκ της φύσεως της ιδεολογίας της ΔΕΝ μπορεί να μας βγάλει έξω από την κατάρρευση και ΔΕΝ μπορεί να μας καθοδηγήσει στην νέα ανοικοδόμηση. Οι Αριστεροί όμως, επειδή, πάλι εκ της φύσεως της ιδεολογίας τους και της διαπαιδαγώγησής τους, διαθέτουν την ικανότητα της αυθυπέρβασης και της ανίχνευσης των “εν ελλείψει και εν εκλείψει” κοινωνικών αγαθών, μπορούν να φανούν χρήσιμοι.
2. Ακριβώς λόγω αυτών των δύο στοιχείων, της αυθυπερβατικής τάσης και της οξυμένης κοινωνικής αντίληψης, η Αριστερά, ή μάλλον οι Αριστεροί, έχουν αυξημένες ευθύνες, αφενός να εντοπίσουν τα καινούργια θεμέλια και τους τρόπους θεμελίωσης του νέου οικοδομήματος, αφετέρου να πρωτοστατήσουν στην απαλλαγή της κοινωνίας από το έρμα της αδράνειας χωρίς ταυτόχρονα “μαζί με τα βρωμόνερα να πετάξουν και το παιδί”.

Συνεπώς, οι προηγούμενοι πολιτικοί σχηματισμοί που αναφέρθηκαν και καταγγέλθηκαν για τις ευθύνες τους στην ταχεία ανάπτυξη του εθνομηδενισμού στην Ελλάδα, ελέγχονται γιατί δεν ανταποκρίθηκαν στον σημείο (1). Εκεί εντάσσονται εκείνοι οι ακραίοι που είναι πρόθυμοι να τα αλλάξουν όλα, να τα παραχωρήσουν όλα, να αποδεχτούν όποια σαβούρα γεννάει η σήψη και η παρακμή, αρκεί να μη υπάρχει κάτι που να θυμίζει το παλιό. Οι άλλοι πολιτικοί σχηματισμοί που δεν αναφέρθηκαν και δεν κατονομάστηκαν, καταγγέλλονται για τις έμμεσες ευθύνες τους στην ανάπτυξη του εθνομηδενισμού γιατί δεν ανταποκρίθηκαν στο σημείο (2). Εκεί εντάσσονται εκείνοι οι ακραίοι, οι οποίοι παριστάνουν ότι, στον 20ο αιώνα δεν έγινε τίποτα και ότι εξακολουθούν να ισχύουν όλα αυτά που ίσχυαν ενάμιση, και βάλε, αιώνα πριν.

Και στις δύο περιπτώσεις, οι ακραίοι είναι και οι πλέον καθαρές εκφράσεις των τάσεων και γι' αυτό επισύρουν την καθαρή, ακραία και “ιερή” μήνη των ενδοπαραταξιακών και των διαπαραταξιακών αντιπάλων τους.

Ο εθνομηδενισμός είναι μια κοινωνική κατάσταση όπου “συν δυο δεν κάθουνται συν τρεις δεν τραγουδάνε”, αντίθετα, «όταν είναι ένας μόνος του κάνει τρύπα στο στήθος του χτυπώντας το και λέγοντας “εγώ”, όταν είναι δύο μαζί κουτσομπολεύουν κάποιον τρίτο και όταν είναι τρεις μαζί τσακώνονται». Άλλη μια εικόνα του εθνομηδενισμού που μας έρχεται από την Ορθόδοξη Παράδοση είναι η “Κόλαση”.

Κόλαση, λέει, δεν είναι τα καζάνια και η φωτιές. Είναι να είμαστε όλοι καθισμένοι γύρω από ένα τραπέζι και στη μέση να υπάρχει μια υπέροχη σούπα. Το πρόβλημα είναι ότι έχουμε όλοι από ένα μακρύ κουτάλι το οποίο δεν μπορούμε να χειριστούμε. Πεινάμε αλλά για ....τεχνικούς λόγους δεν μπορούμε να φάμε. Έχουμε φαγητό αλλά δεν μπορούμε να το προσεγγίσουμε. Αποτέλεσμα: πείνα και άγριος τσακωμός από το μπλέξιμο των...κουταλιών, επειδή νομίζουμε ότι οι άλλοι φταίνε που δεν χωράει το κουτάλι να στρίψει και ότι αν ήμασταν ο καθένας μόνος του στο τραπέζι θα τρώγαμε. Το τραπέζι όμως είναι ένα, η σούπα είναι μία και οι άλλοι δεν θέλουν να αφήσουν κανέναν άλλον μόνο του εκτός από τον εαυτό τους. [Η παραβολή προέρχεται από την Ορθόδοξη Παράδοση ασχέτως αν έχει καταχωρηθεί στον Γιάλομ (κλικ 1) (κλικ 2) ]

Η άρση της κολασμένης αυτής κατάστασης είναι απλή. Αρκεί με το μακρύ κουτάλι να ταΐσουμε τον απέναντί μας και αυτός να ταΐσει εμάς! Το κουτάλι είναι έτοιμο για τη δουλειά αυτή και χρειάζεται μόνο κάποιος να κάνει την αρχή, κάποιος να προσφέρει τροφή στον άλλον χωρίς να έχει φάει αυτός πρώτα. Χρειάζεται δηλαδή η αυθυπέρβαση, αυτοπροσφορά και η αυτοθυσία. Να κάνει κάποιος πρώτος την αρχή για καλό και όχι για κακό. Να κάνει κάποιος πρώτος τον “μαλάκα” και να τους δείξει πώς γίνεται να φάνε επί τέλους και όχι να μαλώνουνε.

Αν έχουμε αυτά τα λίγα πράγματα στο μυαλό μας εύκολα μπορούμε να σχηματίσουμε μια στοιχειώδη αντίληψη περί μηδενισμού και μηδενιστών. Εύκολα μπορούμε να δούμε ότι δεν είναι όλοι οι εθνομηδενιστές ίδιοι. Εύκολα μπορούμε να δούμε ότι, διαθέτουν, πολλές φορές περισσότερο από εμάς, την αυθυπερβατική τάση, τη διάθεση αυτοπροσφοράς και αυτοθυσίας. Η περίθαλψη, πχ, των μεταναστών όταν γίνεται με προσωπικό κόστος και στερήσεις, ακόμη κι αν γίνεται “εις βάρος της πατρίδας” όπως ισχυρίζονται μερικοί, είναι μια τέτοια αυθυπερβατική στάση.

Αυτή η αυθυπερβατική στάση (πράξη και όχι θεωρία) θα δούμε ότι είναι συμβατή απόλυτα με την διδαχή του Χριστού και της Εκκλησίας. Αν έχουμε το κουράγιο, θα παραδεχτούμε ότι, αν κι εμείς είμαστε χριστιανοί (ως πούροι εθνικιστές ντε, του “πατρίς-θρησκεία-οικογένεια”!), δεν διαθέτουμε σε ανάλογο βαθμό, ίσως και καθόλου, μια τέτοια όρεξη να τρέχουμε και να κοπιάζουμε για το καλό του άλλου ανθρώπου, ο οποίος μάλιστα, είναι αράπης, δεν είναι τόσο όμορφος σαν κι εμάς, και είχε την αδιαντροπιά να τσακιστεί στα μέρη μας και να μας βάλει σε έννοιες, χωρίς να μας ρωτήσει, και επιπλέον θέλει να γίνει Ευρωπαίος, ίσα κι όμοια με μας, αλλοιώνοντας την πληθυσμιακή σύνθεση της πατρίδας μας κατ' εντολήν της ΕΕ.

Αυτός ο άνθρωπος τι σόι εθνομηδενιστής είναι; Είναι εθνομηδενιστής ή μήπως απλώς νομίζουμε ότι είναι; Είναι εχθρός του έθνους ή αυτός νομίζει ότι είναι; Αν, πχ, πλακώσουν οι Τούρκοι όπως πλάκωσαν το '40 οι Ιταλοί, αυτός τι θα κάνει; Θα συνεργαστεί μαζί τους ή θα βρεθούμε προ εκπλήξεως πάλι όπως οι παππούδες μας τότε; Είναι το έθνος αυτό το οποίο συχαίνεται αυτός και το οποίο θέλει να εξαφανίσει ή είναι κάτι άλλο; Είναι το έθνος το “απόλυτο κακό” και ο λόγος που εμποδίζει τους ανθρώπους να ζουν ειρηνικά, χωρίς δυστυχία, προσφυγιά, πείνα, θάνατο ή είναι το έθνος αυτό που τον συγκρότησε έτσι ώστε να πονάει τους κατατρεγμένους και τους δυστυχείς, θυσιάζοντας μάλιστα τόσα από τα λίγα που έχει; Είναι η δική του αυτοθυσία και αυθυπέρβαση αυτοφυές φυτό, απόλυτα ατομικό κατόρθωμα, μοναδική εξαίρεση ή είναι “κάτι” το οποίο κι αυτός διδάχθηκε από μια παράδοση, από μια μαστορική ανθρωπιάς, έστω κι αν αυτή η μαστορική ήταν μειοψηφική και πολλές φορές υπό διωγμόν;

Αν είμαστε τίμιοι, κι εμείς κι αυτός, όπως θέλουμε να είμαστε και πιστεύουμε ότι είμαστε, θα παραδεχτούμε ότι το τελευταίο έχει μια ιδιαίτερη αξία και λειτουργία. Ακόμα κι αν κάποιος θέλει να βαυκαλίζεται ότι πήρε απ' έξω, (πχ από τον Μαρξισμό) την αλληλεγγύη, και μάλιστα κόντρα στην...εθνικιστική εγχώρια ανθρωποφαγία, ακόμα κι αν δεν θέλει να την λέει “αγάπη” αυτή την αλληλεγγύη όπως σημείωσε στη Βουλή ο Τσακαλώτος, δεν μπορεί να αρνηθεί, αλλά και μεις δεν μπορούμε να του αρνηθούμε ότι, οι “αναμονές” για να μπορέσει αυτή η διδαχή να εδραιωθεί ήταν ελληνικές, όλη η προπαίδεια, όλη η ασκητική, όλη η εκγύμναση, έγιναν σε τούτον εδώ τον τ(ρ)όπο και μάλιστα με πολύ επιτυχημένη και τελεσφόρο μέθοδο. Εκείνος για να είναι έτσι φτιαγμένος ώστε να δεχτεί την “ζωοποιό” επίδραση του Μαρξισμού (και του Λενινισμού, γιατί όχι), κάπως φτιάχτηκε και δεν έπεσε από τον Ουρανό, ο οποίος όπως όλοι ξέρουμε είναι κούφιος. Εκείνος δε που πιστεύει ήδη ότι ο «άνθρωπος είναι “προϊόν” των κοινωνικών σχέσεων» είναι ήδη έτοιμος να δεχτεί ότι οι «εδώ και τότε» κοινωνικές σχέσεις τον διαμόρφωσαν, συμπεριλαμβανομένων και των διωγμών που υπέστησαν οι Αριστεροί. Δηλαδή, έγινε ό,τι έγινε με μεγάλο κόστος και θυσίες και δεν είναι τζάμπα μάγκας ούτε αβρόχοις ποσί κοινωνικός αγωνιστής. Και ίσως αυτοί οι διωγμοί με τον τρόπο τους τον διαφοροποιούν και τον αντι-θέτουν στους άλλους, όπως το εκμαγείο στο καλούπι, που ναι μεν διαφέρει αλλά ταυτόχρονα ταιριάζει και εφάπτεται πλήρως. Αν δεν ήταν οι άλλοι έτσι, δεν θα ήμασταν εμείς αλλιώς!

Είμαστε εμείς αλλιώς (ας πούμε ότι είμαστε οι “καλοί”) γιατί οι άλλοι ήταν έτσι! Αν ΔΕΝ ήταν οι άλλοι έτσι, εμείς ΔΕΝ θα ήμασταν αλλιώς (τόσο “καλοί”, δηλ)!

Ε λοιπόν, να την πω την αμαρτία μου! Εγώ προτιμάω να συμμαχώ με έναν τέτοιο τύπο από έναν νεοφιλελεύθερο που θεωρεί ότι στην κοινωνία πρέπει να επικρατεί ο νόμος τους ισχυροτέρου, ο νόμος της ζούγκλας, ένας οιονεί “οικονομικός φασισμός των αγορών”, όπου το “ατομικό” συμφέρον των μεγάλων επιχειρήσεων είναι μέτρο πάντων και όπου συντρίβεται και εξοστρακίζεται όποια άλλη συλλογικότητα της κοινωνίας που δεν είναι κορπορατική. Αυτό βέβαια, δεν σημαίνει ότι θα του “χαριζόμεστε”, σε όποια βλακώδη εθνομηδενιστική θέση υιοθετεί, η οποία βλάπτει, τόσο τον κοινωνικό υπόβαθρο, τον τ(ρ)όπο θεμελίωσης δηλ του νέου πολιτισμού όσο και τις τακτικές και στρατηγικές συμμαχίες μας. Εγώ θεωρώ ότι είναι καλύτερο να έχουμε έναν τέτοιο υπουργό έστω κι αν αναγκάζεται σε συμβιβασμούς και να “τσαλακώνεται” από έναν υπουργό που θεωρεί ότι πρέπει να είναι όσο γίνεται περισσότερο μέσα στο Σύστημα για να εξασφαλίσει την εύνοιά του, να το υπηρετεί όσο γίνεται πιο πρόθυμα γιατί δεν υπάρχει μέλλον της πατρίδας έξω από αυτό το Σύστημα.

Δεν θεωρώ κανέναν από τους δύο προδότη. Ούτε καν τον δεύτερο! Μάλιστα μπορώ να δεχτώ ότι ο δεύτερος αγαπάει τόσο την πατρίδα του ώστε αποδέχεται να κάνει τη “βρώμικη δουλειά”. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι κάνει και καλό στην πατρίδα του. Δεν σημαίνει ότι η “δουλειά” αυτή δεν είναι ίσως και χειρότερη από προδοσία. Αυτός όμως ΔΕΝ είναι για μένα προδότης και καλό είναι να συμμεριστείτε την εκδοχή αυτή. Όχι για να μου κάνετε το χατήρι ή για να τον βγάλουμε λάδι αλλά για να αντιληφθούμε πόσο πιο ισχυροί θα γίνουμε αν πίσω από την εκάστοτε πολιτική θέση του καθενός δούμε τις άλλες διαστάσεις.

Εύκολα πολλοί ερμηνεύουν τις επιλογές των πολιτικών με τις προθέσεις τους. Επέμενα και επιμένω ότι στην πολιτική πράξη δεν έχει σημασία η πρόθεση. Αυτό είναι αλήθεια. Άλλο τόσο αλήθεια όμως είναι ότι σε ατομικό, σε προσωπικό επίπεδο, η πρόθεση σε συνδυασμό με την λογική, κάτω από την οποία έγινε αυτό ή εκείνο, έχει μεγάλη σημασία. Θέλουμε, και αλλοίμονό μας αν δεν θέλουμε, να υπάρχουν πολιτικοί που σφυρηλατούνται μέσα στο καμίνι της ιστορίας, θέλουμε οι πολιτικοί να μαθαίνουν και να διορθώνονται, θέλουμε οι πολιτικοί να συγκανεύουν στις ανάγκες της πατρίδας αντί να συγκατανεύουν στις ντιρεκτίβες του κορπορατικού παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού.

Όμως, γιατί τον Καλιγούλα δεν τον έλκει καμία άλλη λέξη που δηλώνει την κοινωνική βλάβη και τον υπεύθυνό της αλλά πάει κατευθείαν, “σαν την μύγα στο σκατό”, στην “προδοσία” και στον “προδότη”; Μα γιατί έχοντας εσωτερικεύσει, από χρόνια, αυτό το οποίο πολεμούσε, έχοντας “εκφράσει” το νόμο της “εξομοίωσης των μιμητικώς ανταγωνιζόμενων” στο “πετσί” του, κι ενώ ταυτόχρονα η ιδεολογία του, όποια κι αν ήταν, έχει ήδη καταρρεύσει μαζί με τον πολιτισμό που τη γέννησε, έχει αποστεωθεί τόσο ώστε το μόνο πολιτικό του πρόγραμμα και η μόνη πολιτική του θέση να είναι “η τιμωρία του προδότη”! Υποκατηγορία αυτής της πολιτικής ένδειας είναι η “αποδόμηση των αποδομητών”, στην οποία υποκύπτουν και, κατά τ' άλλα, σπουδαίοι και δημιουργικοί άνθρωποι, χρήσιμοι και άκρως απαραίτητοι στην κρίσιμη φάση της θεμελίωσης του νέου πολιτισμού.

Συνεχίζεται...

Εκ των φαυλοτέρων, το φαυλότερο κι απ' το κακό στο χειρότερο - Μέρος Α'

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Τώρα που τελείωσε και το συλλαλητήριο της Αθήνας, με 1.500.000 (hic!όχι sic) κόσμο, κατά τι λιγότερο από εκείνον που μάζευε το ΠΑΣΟΚ το 1985, και αφού σας καπέλωσε ο Μίκης, με τον Κασιμάτη στη θέση του Φράγκου και του «Έλληνα με το μεγαλύτερο IQ», του Νίκου Λυγερού, καλό είναι να πούμε δυο λογάκια, όχι για να πεισθείτε αλλά για να καταγραφούν και να υπάρχουν. Κι όταν θα γίνει κι αυτός ο λογαριασμός, όπως έγινε με τον επαίσχυντο διχασμό στο ψεύτικο δίπολο “μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί”, θα τα ξαναπούμε.

Τότε, αρχή-αρχή ακόμη, με τον ίδιο τρόπο σεληνιαζόσασταν και όλος ο πατριωτισμός σας χώραγε να στεγαστεί στο “μεγαλοφυές” αυτό δίπολο που εφηύραν κάποιοι πούροι, πλην όμως πάντα καλοπληρωμένοι,...πατριώτες. Όποιος ήταν “αντιμνημονιακός” ήταν πατριώτης και όποιος ήθελε να είναι πατριώτης έπρεπε να είναι “αντιμνημονιακός” όπως το κυρίαρχο πρότυπο, ο Μπαρουφάκης(!)

Να όμως τώρα που ο Μπαρουφάκης, εκτός των άλλων (δηλώνει διεθνιστής, πχ), τάσσεται κατά του συλλαλητηρίου και υπέρ της σύνθετης ονομασίας των Σκοπίων.

Τώρα;;; Τώρα τι κάνετε, λεβέντες και καραμπουζουκλήδες; Ποιος είναι ο πατριώτης και ποιος είναι ο προδότης; Με τον “αντιμνημονιακό” πατριώτη Μπαρουφάκη ή με τον άλλον μεγάλο “αντιμνημονιακό” πατριώτη, τον Κασιμάτη;

Αλήθεια, η Κωνσταντοπούλου πού να βρίσκεται; Ήταν στο συλλαλητήριο; Ο Μανώλης; Είναι εδώ ο Μανώλης ο Γλέζος ή χτίζει ανώγια και κατώγια με τα λόγια, τα “αντιμνημονιακά” λόγια, βεβαίως βεβαίως. Ο Μανώλης τι θέση έχει για το Σκοπιανό και γιατί δεν τον είδαμε χθες πάνω στην εξέδρα;

Τότε ήσασταν, και ακόμη ήσαστε, “υπ' ατμόν”, να φύγουμε από την ΕΕ και να γυρίσουμε στη δραχμή. Αν είχαμε φύγει τότε, ή έστω αν τώρα εφαρμόσουμε την...πατριωτική γραμμή σας της αποχώρησης, τι θα γινόταν με το Σκοπιανό αφού δεν θα υπήρχε κάποιος να βάλει βέτο; Το ίδιο ισχύει και για το ΝΑΤΟ και το ερώτημα απευθύνεται στους άλλους μεγάλους επαναστάτες, εκείνους του σημερινού θλιβερού ΚΚΕ. Τι είναι αυτό που κρατάει το προσωρινό όνομα των Σκοπιανών παρά και ενάντια στην αναγνώριση της “Μακεδονίας” από 140 χώρες; Δεν είναι η παρουσία μας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ; Αν δεν είμαστε στο ΝΑΤΟ, αφαιρούμε ένα όπλο από το σελάχι μας; Ναι ή όχι; Και αν αφαιρέσουμε αυτό το ένα του ΝΑΤΟ και το άλλο ένα της ΕΕ, είναι πατριωτική γραμμή αυτή ή είναι προδοσία, αφού σας αρέσει να αναλύεται τα πολιτικά και τα κοινωνικά φαινόμενα με το άθλιο και φασιστικό δίπολο “προδότης-πατριώτης”;

Παριστάνετε τους αριστερούς αλλά την...”μεγαλοφυή” αυτή ανάλυση “προδότης-πατριώτης” την έχετε στην ημερήσια διάταξη. Ξέρετε, ανά πάσα στιγμή, ποιος έχει προδώσει και αγωνίζεστε να πείσετε και μας. Αυτό όμως που δεν περνάει από τον νου σας είναι ότι το δίπολο αυτό είναι το κυρίαρχο χαρακτηριστικό στην “πολιτική σκέψη” του φασισμού και του ολοκληρωτισμού γενικότερα. Και η εγκατάλειψη του αγώνα για την πολιτική και κοινωνική ερμηνεία των φαινομένων, μεταφραζόμενη στη γλώσσα τη δική σας, αποτελεί προδοσία τόσο για τις αξίες της Αριστεράς όσο και για τις πανανθρώπινες αξίες που φιλοδοξούσε να αναδείξει και να πεθάνει γι' αυτές ο κάθε αριστερός.

Βγαίνει ο Κασιμάτης και λέει προδότη τον Κοτζιά με το “επιχείρημα” ότι δεν μπορεί ο Μίκης και αυτός να γίνανε φασίστες στα γεράματα(!) Πραγματικά ακλόνητο επιχείρημα για να καταλάβουμε όλοι πώς σκέφτεται, αν όχι ο Μίκης, τουλάχιστον ο συνταγματολόγος Κασιμάτης:

1. Έτυχε να βλέπω το Σάββατο την “Πτώση”. Εκεί, και ενώ οι Σοβιετικοί έχουν περικυκλώσει το Βερολίνο, ο Χίμλερ παραδίδεται στους Δυτικούς και ζητάει την εξουσία για να προβεί σε μονομερή συνθηκολόγηση και να περισώσει ό,τι περισώζεται μιας και ο πόλεμος χάθηκε και δεν μπορεί να ανατραπεί η κατάσταση. Ο Χίτλερ όμως τον καταγγέλλει για προδοσία! Είναι προδότης ο Χίμλερ και όποιος άλλος δεν κάνει ό,τι κάνει ο Χίτλερ, ενώ τα Ες Ες γυρνάνε στα χαλάσματα και εκτελούνε προδότες. Ποιος ορίζει τι είναι προδοσία; Μα φυσικά ο Χίτλερ! Εκχέεται από κάπου ο...πατριωτισμός του και, κυρίως, η άποψή του, η χιτλερική ερμηνεία του συμφέροντος της πατρίδας και του έθνους, ταυτίζεται με το συμφέρον της πατρίδας και του έθνους και δεν χωράει ούτε καν την....χιμλερική εκδοχή αυτού του συμφέροντος!!! “Ο Καλιγούλας αποφασίζει για το ποιος είναι προδότης και ποιος όχι στη Ρώμη” (Άλλη ταινία αυτή, “Ο Καλιγούλας”)!
2. Ο πατριωτισμός και η δημοκρατικότητα, για τη συνταγματο-λογική του συνταγματολόγου του Ανδρέα Παπανδρέου, πάει, αφενός μεν, με τις τριετίες, οπότε όποιος έχει μακροημερεύσει είναι περισσότερο πατριώτης και δημοκράτης από τους άλλους, αφετέρου δε, κατοχυρώνονται άπαξ και, απ' εκεί και πέρα, τις έχει στην τσέπη του σαν διαβατήρια και περνάει απ' όλα τα συνοριακά φυλάκια της ιστορίας, της κοινωνίας, της πολιτικής(!) Και όχι μόνο αυτό, οι “τριετίες” του εξασφαλίζουν και το αλάθητο. Μπορεί ο Κασιμάτης ή ο Μίκης να κάνουν λάθος στα γεράματά τους; Μπορεί ο αυτοκράτορας της Ρώμης να είναι παράλογος; Όχι δεν μπορεί, λέει ο Καλιγούλας!
3. Ο πατριωτισμός και η δημοκρατικότητα είναι κάτι σαν την αμπάριζα. Αν έχει ο Μίκης, έχει κι αυτός που ΘΑ κρατήσει το μικρόφωνο που ΘΑ κρατήσει ο Μίκης, ή που κρατάει το αναπηρικό αμαξίδιο του Μίκη μαζί με τα μπόσικα. Δεν αποκλείεται δε στη Μαργαρίτα Μαργαρώ, ο πατριωτισμός και η δημοκρατικότητα να είναι εκ γενετής εγγεγραμμένα στο DNA της λόγω κληρονομικότητας. Ενδεχομένως να βρούμε και κάποιο τμήμα αυτού στις Σκανδιναβικές χώρες ή στη Λατινική Αμερική όπου και διέπρεψε ο ασυγκράτητος Μίκης.
4. Ο Κασιμάτης δεν μπορεί να γίνει φασίστας λόγω ηλικίας, ο Κοτζιάς όμως μπορεί να γίνει προδότης ανεξαρτήτου ηλικίας! Άλλο ένα θαύμα της συνταγματο-λογικής του “αντισυστημικού” συνταγματολόγου του Ανδρέα. Αν εγώ, λέμε αν, πω τον Κασιμάτη “κολιτήρι” (όχι Καραγκιόζη) θα με πάει στα δικαστήρια, αν εκείνος πει τον Κοτζιά προδότη τότε είναι πατριώτης(!) Είπαμε ο Καλιγούλας αποφασίζει ποιος είναι προδότης στη Ρώμη!
5. Είναι δε τόσο προδότης ο Κοτζιάς ώστε δεν ενοχλείται ο συνταγματολόγος μας όταν συμμαχεί με όλους του εθνομηδενιστές, οι οποίοι, εδώ και μερικά χρόνια και σε “ανύποπτο” χρόνο επιτίθενται λυσσαλέα εναντίον του Κοτζιά, επειδή υπερασπίστηκε την υπόληψή του στα δικαστήρια και εκείνα τον δικαίωσαν. Εκεί, “αδελφές(εθνομηδενιστές) και παλληκάρια (πατριώτες)” αγκαλιασμένοι επελαύνουν χωρίς να ενοχλούνται από τον χύδην εθνομηδενισμό, όπως άλλωστε δεν ενοχλούνται και από τον χύδην φασισμό σε δεύτερο χρόνο. Η δουλειά να γίνεται! Στις επιθέσεις δε αυτές κατά του Κοτζιά παίρνει μέρος και ο έτερος εθνομηδενιστικο-φάγος, ο Μανώλης με τα λόγια.
6. Είναι τόσο οξυδερκής ο συνταγματολόγος μας που θαυμάζοντας τον εαυτό του επαναλαμβάνει ότι, ο κατέχων την περιοχή δεν δικαιούται να παίρνει το όνομα της περιοχής. “Αλλιώς θα έπρεπε η Τουρκία να λέγεται Ιωνία και η Ιταλία, Μεγάλη Ελλάδα”, έφη. Σαν να μας λέει δηλαδή, ότι, ευτυχώς που οι δύο κατακτητές μεγάλου μέρους της πάλαι ποτέ Ελληνικής Οικουμένης κρατάνε χαρακτήρα δεν κάνουν ό,τι και οι Σκοπιανοί. Σαν να μας λέει, δηλαδή, ότι είναι καλό για την Ελλάδα που χάνονται τα πανάρχαια ονόματα των ελληνίδων πόλεων, που η Κωνσταντινούπολη γίνεται Ινσταμπούλ, η Σμύρνη γίνεται Ισμίρ, η Μαγνησία γίνεται Μανίσα, η Ιωνία γίνεται Τουρκία και πάει λέγοντας! Θαυμάστε πατριωτισμό και οξυδέρκεια! Θαυμάστε πώς ένας συνταγματολόγος, αντιμνηνονιακός κιόλας, απενοχοποιεί την Τουρκία για τον ιστορικό αναθεωρητισμό και την πλαστογραφία. Ούτε λίγο ούτε πολύ ο καλός μας λέει ότι οι Τούρκοι, οι Ιταλοί, οι Σκιπητάροι, οι Βούλγαροι, σωστά έπραξαν και δίκαια έπραξαν που αφελλήνισαν ακόμα και τα ονόματα των περιοχών αυτών ώστε να μη θυμίζουν σε τίποτα Ελλάδα!
7. Δεν είναι μόνο μειοδοσία, όπως και ο κάθε βλάκας μπορεί να διαπιστώσει, όλα αυτά. Είναι και ηττοπάθεια! Γιατί τάχα, αν η Μεγάλη Ελλάδα δεν άλλαζε όνομα, η Ιταλία θα ζητούσε την...προσάρτηση της Ελλάδας προφασιζόμενη το όνομα. Λες και δεν το έκανε χωρίς να επικαλεστεί το όνομα και χωρίς καν προσχήματα. Ή η Τουρκία, αν δεν άλλαζε όνομα στην Ιωνία και στη Μαγνησία, θα ζητούσε την..προσάρτηση της Ελλάδας προφασιζόμενη τα ονόματα. Λες και δεν το έκανε ή δεν το κάνει τόσο για την Ελλάδα, όσο και για την Κύπρο, τη Συρία, το Κουρδιστάν αλλά και την Μέση Ανατολή, “που είναι Τουρκία” κατά τον Ερντογάν. Αντίθετα, η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να προφασιστεί τα ονόματα της Μεγάλης Ελλάδας, της Ιωνίας, της Μαγνησίας, της Μακεδονίας, της Βορείου Ηπείρου, του Αυλώνα, της Ανατολικής Ρωμηλίας κλπ για να εγείρει δικαιώματα. Δεν θα βοήθαγαν τα ονόματα αυτά, αν διατηρούνταν, την Ελλάδα, την ιστορία της και τον πολιτισμό της, αλλά θα την έβλαπταν γιατί μόνο οι άλλοι μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν εναντίον της και όχι η ίδια να τα χρησιμοποιήσει εναντίον των άλλων! Και αυτό λέγεται πατριωτισμός και μάλιστα ακίζεται για αδιάλλακτος(!)

Ανακάλυψαν μερικοί μερικοί όψιμα τον εθνομηδενισμό. Καλά έκαναν και τους συγχαίρω. Κάλιο αργά παρά αργότερα. Ωστόσο, λίγη σεμνότης δεν βλάπτει.

1. Πρώτα πρώτα να ψαχτούν μήπως κουβαλάνε πάνω κάποιο....στέλεχος του “ιού” αυτού. Ότι δεν γεννηθήκανε χθες είπαμε, έχουν κάμποσες τριετίες “ένσημα” και τα έχουν “κολλημένα” εκεί απ' όπου ο εθνομηδενισμός γεννήθηκε στην Ελλάδα, έκανε τα πρώτα του “παιδικά” βήματα και ανδρώθηκε. Ο χώρος αυτός δεν είναι άλλος από τον χώρο της “ανανεωτικής αριστεράς”, του λεγόμενου “ΚΚΕ εσ”, του σιτεμένου, “Φίλειου” και “Βούτσειου” “Ρήγα Φεραίου”, της “Β' Πανελλαδικής”, του “χώρου” των Εξαρχείων, πολλών τάσεων του Αναρχισμού κλπ κλπ. Οι “αναθεωρητές της ιστορίας” γεννήθηκαν μέσα στα θολά νερά του “πολιτικού αναθεωρητισμού”. Να προσέχουνε, λοιπόν, τι λένε όσοι θήτευσαν στα κράσπεδα των ανωτέρω και να μη μας κάνουν εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς ούτε του προφήτες, ούτε τις παρθένες, ούτε, πολύ περισσότερο, του ιεροεξεταστές. “Ξύσε τον όψιμο Φαρισαίο για να φανεί από κάτω ο ΦίληςΤέως”, θα μπορούσε να αναφωνήσει ο....αναθεωρημένος Μαρξ.
2. Παραδόξως, και ενώ τα...κοσμοϊστορικά αυτά συντελούντο, η “εθνικόφρων Δεξιά” δεν αμέλησε να παράσχει τις υπηρεσίες της, τόσο κατά τον τοκετό όσο και κατά το βαφτίσι! Ποσώς σοκάριζαν τότε οι...κοσμοπολίτικες ιδέες μέρους της “ανανεωτικής αριστεράς”. Αντίθετα,  παντρεύονταν με τις συζυγείς του πούρου νεοφιλελευθερισμού (βλέπε, Ανδριανόπουλος, Μάνος κλπ) εξασφαλίζοντας συστάσεις και ευλογίες ότι, «αυτοί μάλιστα, είναι Έλληνες κομμουνιστές, όχι σαν τους άλλους, τους ξενοκίνητους». Ο εθνομηδενισμός στην Ελλάδα δεν θα είχε τέτοιες διαστάσεις αν δεν είχε τη θαλπωρή της νεοφιλελεύθερης θερμοκοιτίδας σε όλα τα κρίσιμα μεταπολιτευτικά χρόνια, ακριβώς γιατί ήθελαν οι κυρίαρχες ελίτ να σπάσουν τα γόνατα του γνήσιου, αυθεντικού, λαϊκού, κινήματος αντίστασης που παρά τους διωγμούς δεν λύγαγε αλλά αναζωογονείτο σε κάθε καμπή της ιστορίας. Για όσους δεν κατάλαβαν: Αυτοί που σήμερα φαίνονται εχθροί, εχθές ήτανε φίλοι και εκεί που φτύνουν σήμερα, εχθές τρώγανε και κερδοσκοπούσαν πολιτικά όσο τους έπαιρνε και όσο βάσταγε η ψυχή τους. Δεν είναι λοιπόν άμοιροι ευθυνών, ιδιαίτερα όσοι αρέσκονται, οδηγώντας μπροστά, να κοιτάζουν πίσω με το καθρεφτάκι.

Συνεχίζεται....

Έχουμε να πούμε πολλά... για τον Κοτζιά...για τους προδότες...

Ρήγας Φεραίος: ποιος μπορεί να είναι Έλληνας πολίτης

(απόσπασμα από τους Παράξενους Φτωχούς Στρατιώτες)

Ενώ μια χώρα μάς έχει «αναθέσει» την τύχη της, «δανείζοντάς» μας τους νέους της και τα παιδιά της, εμείς αυτό το θεωρούμε αδυναμία, ήττα, καταστροφή, και απαιτούμε την άμεση επιστροφή στην πατρίδα τους. Δεν καταλαβαίνουμε, οι ανόητοι, ότι η επιστροφή αυτών δεν θα γίνει στην πατρίδα τους, τη Σκιπερία, αλλά στην αυλή του νεοθωμανισμού.

Ένας λαός ολόκληρος έφυγε από τη χώρα του και ήρθε –έχοντας υποστεί τεράστιες κακουχίες– ικέτης στην πόρτα μας, μας παραδόθηκε, ουσιαστικά άνευ όρων, και μας ανέθεσε να μορφώσουμε τα παιδιά του κατά τα δικά μας μυαλά και αντί πινακίου φακής. Ήρθαν στη δική μας Σχολή, κάμποσοι και στο δικό μας Θυσιαστήριο. Γίνεται συζήτηση έντονη για το αν θα γίνουν δεκτοί και στο Βουλευτήριο. Θυμίζω ότι το Σύνταγμα του Ρήγα του Φεραίου έλεγε και λέει:

«Κάθε άνθρωπος γεννημένος και κατοικών εις το βασίλειον εικοσιενός χρόνου ηλικίας, είναι πολίτης.

Κάθε ξένος εικοσιενός σωστού χρόνου, όστις, κατοικώντας εις το βασίλειον προ ενός χρόνου, ζη με το εργόχειρόν του, είναι πολίτης.

Εκείνος οπού αγοράζει ένα υποστατικόν είναι πολίτης.

Εκείνος οπού νυμφεύεται μίαν Ελληνίδα είναι πολίτης.

Εκείνος οπού παίρνει ένα ψυχοπαίδι είναι πολίτης.

Εκείνος οπού ομιλεί την απλήν ή την ελληνικήν γλώσσαν και βοηθεί την Ελλάδα ας διατρίβη και εις τους αντίποδας (επειδή το ελληνικό προζύμι εξαπλώθη και εις τα δύο ημισφαίρια) είναι Έλλην και πολίτης.

Εκείνος οπού είναι χριστιανός και δεν ομιλεί την απλήν ή την ελληνικήν διάλεκτον, αλλά μόνον βοηθεί την Ελλάδα, είναι πολίτης.

Και, τέλος πάντων, κάθε ξένος τον οποίον η Διοίκησις στοχάζεται πως είναι άξιος κάτοικος της Πατρίδος, ήγουν καθώς ένας καλός τεχνίτης, ένας προκομμένος διδάσκαλος, ένας άξιος πατριώτης, είναι δεκτός εις την Πατρίδα και ημπορεί να μετέρχεται ισοτίμως τα δίκαια, οπού και όλοι οι συμπολίται.

Ένας ξένος φιλόσοφος ή τεχνίτης Ευρωπαίος, οπού αφήση την πατρίδα του και έλθη να κατοικήση εις την Ελλάδα, με σκοπόν να μεταδώση την σοφίαν ή την τέχνην του, όχι μόνον θεωρείται ως καθαυτό πολίτης, αλλά και με δημόσια έξοδα να τω εγείρεται ένας ανδριάς μαρμαρένιος με τα παράσημα της διδασκαλίας ή τέχνης του, και ο πλέον σοφός ελληνικός κάλαμος να γράφη την ιστορίαν της ζωής του»

Άρθρον 4 του Συντάγματος του Ρήγα

Αυτό το «εκούσιο παιδομάζωμα» και αυτή την εκούσια αλλαγή «συστήματος πατρίδας» –ας μου επιτρέψουν την έκφραση και οι Έλληνες και οι Σκιπητάρηδες–, εμείς τα θεωρούμε καταστροφή. Μας δίνουν, εκουσίως και αυτοβούλως, τη δυνατότητα να μορφώσουμε τη νέα γενιά τους. Αυτό γίνεται ήδη, εκ των πραγμάτων, επί είκοσι και πλέον χρόνια. Μας δίνεται η δυνατότητα να καλλιεργήσουμε μια άνευ προηγούμενου σχέση με τα αδέρφια μας του Σκιπητάρηδες, που πήραν (από λάθος) άλλον δρόμο, και μεις το θεωρούμε όλεθρο. Είναι, όπως φαίνεται, τόσο λειψός ο πατριωτισμός μερικών, είναι τόσο αδύναμη η ψυχή τους, που νομίζουν ότι ένα εκατομμύριο Σκιπιτάροι είναι πιο επικίνδυνοι από δέκα εκατομμύρια Έλληνες, που κατ’ εξακολούθηση βλάπτουν ο ένας τον άλλον, επιδιδόμενοι επί δύο αιώνες σε έναν εμφύλιο πόλεμο, πότε ψυχρό, πότε θερμό.

Ας βάλουμε λοιπόν μυαλό κι ας μάθουμε από τη μακραίωνη ιστορία των δύο, τώρα πια, εθνών ότι το συμφέρον είναι κοινό. Ας εξηγήσουμε στους –κατά δική τους ανάγκη και κατά δική μας χάρη– φιλοξενούμενούς μας πως τα πιο πολλά από αυτά που πάθανε, τα πάθανε είτε γιατί βαδίσαν εναντίον μας είτε γιατί βαδίσανε χωρίς εμάς δίπλα τους. Και ας καταλάβουμε, κι εμείς, ότι στην πίσω αυλή μας –που δεν είναι και τόσο πίσω– έχουμε ανθρώπους οι οποίοι είναι πιο πολύ δικοί μας παρά των Τούρκων, των Κονιάρων και των Χαλδούπιδων. Κι ας σταματήσουν τα κουβαρνταλίκια, ότι οι καιροί ξαναγινήκαν δύσκολοι και κανένας δεν μας περισσεύει.

Όσο για τα εξ αίματος αδέλφια μας, τους Σκιπητάρηδες, τους λέω να μη φοβούνται. Δεν «τους παίρνουμε την ιστορία τους». Αντίθετα, τους καθιστούμε συνδικαιούχους και συν-κληρονόμους ενός πανάρχαιου και μεγάλου πολιτισμού, του ελληνικού. Εφόσον το κατανοήσουν και δραστήρια ασχοληθούν με την ανάκτηση του χαμένου χρόνου, τότε η κληρονομιά αυτή θα τους χαριστεί, και εμείς, για να προκαλέσω λίγο τα δικά μας γεράκια, θα έχουμε έτοιμο τον μόσχο τον σιτευτό.

Παράξενοι Φτωχοί Στρατιώτες σελ., 252

Επίκαιρες σημειώσεις: 

1. Τους Σκιπητάρηδες (Αλβανούς) δεν τους έφερε στην Ελλάδα ούτε ο Τσίπρας ούτε ο "αριστερός" εθνομηδενισμός. Τους έφερε ο Σαμαράς (κατ΄επέκτασιν και ο Φαήλος). Ήταν τότε που συμμαχούσαν με τον δεξιό κοσμοπολιτισμό (=η δεξιά εκδοχή του εθνομηδενισμού)  για να νικήσουν τον "σοσιαλσοβινισμό"(!)
2. Οι Σκιπητάρηδες αυτοί ήταν 500.000 και όχι 50.000 και ήταν όλοι Μπεκτασίδες ή, στην καλύτερη περίπτωση άθεοι μηδενιστές σαν τον Φίλη(!) Μπεκτασίδες ήταν πάππου προς πάππου και έγιναν τέτοιοι επειδή δεν μπορούσαν να τους κάνουν σουνίτες. Σημειώνουμε ότι οι Γενίτσαροι ήταν κι εκείνοι Μπεκτασίδες και φορούσαν στο κεφάλι τους το "μανίκι του Χατζή Μπεκτάς". Οι Έλληνες (Ρωμηοί) της Ηπείρου έχουν δύο λέξεις για τους εξισλαμισμένους της Ηπείρου: ρωμηο-γυρισμένος και ρωμηο-κουνιμένος(εκείνος που γαλουχήθηκε στην κούνια από ρωμηούς). 
3. Ναι, λοιπόν, υπάρχει κίνδυνος εξισλαμισμού των Ελλήνων! Έχει γίνει πολλές φορές στο παρελθόν και μπορεί να ξαναγίνει πάλι. Αυτοί όμως που κινδυνεύουν περισσότερο είναι εκείνοι που σκούζουν περισσότερο. Διαισθάνονται την "εθνική" τους ένδεια και γι' αυτό φοβούνται οποιαδήποτε επαφή με τους "άλλους". Έχοντας εγκαταλείψει προ πολλού την ελληνική εκδοχή του ατόμου, το Πρόσωπο, νομίζουν ότι ο ισλαμισμός μεταδίδεται δια της επαφής(!) Δεν μπορούν καν να αναλογιστούν ότι επί αιώνες οι Έλληνες (προ και μετά Χριστόν) ζούσαν σε μια θάλασσα βαρβάρων. Επί αιώνες δεν γινόντουσαν οι Έλληνες βάρβαροι αλλά οι βάρβαροι θέλανε να γίνουν Έλληνες και πολλοί απ' αυτούς το κατόρθωναν. Οι Έλληνες άρχισαν να γίνονται...βάρβαροι όταν οι εσωτερικές έριδες έφτασαν στο ζενίθ και όταν αυτό συνδυάστηκε με την στρεβλή Πίστη και την κακοδοξία (τις αιρέσεις). Εκείνοι οι πληθυσμοί (ειδικά στα Βαλκάνια) που δεν πάταγαν σταθερά στην ελληνική παιδεία και άρα δεν αντιλαμβάνονταν πλήρως την ορθόδοξη Πίστη έγιναν γρήγορα βορά του εξισλαμισμού, είτε με το καλό είτε με το άγριο. Όλοι την ίδια απειλή αντιμετώπιζαν αλλά δεν έπραξαν όλοι το ίδιο! Κι αν κάποιοι γελάστηκαν δεν άργησαν να το καταλάβουν, οπότε προέκυψε το "λαϊκό κίνημα" των Νεομαρτύρων, τελευταία ακούσια συνέπεια του οποίου υπήρξε η απόφαση των Ελλήνων Κομμουνιστών (κόντρα σε όλα τα άλλα Κόμμ. κομ. της Ευρώπης) να μην υπογράφουν δήλωση μετανοίας για οποιονδήποτε λόγο! 
4. Πριν όμως τον κίνδυνο του εξισλαμισμού βρίσκεται το γεγονός του "εξευρωπαϊσμού". Προς το παρόν εκεί βρίσκεται ο κύριος κίνδυνος! Από εκεί έχουμε τις πιο πολλές απώλειες και κάποιοι, εντελώς στην ψύχρα, προπαγανδίζουν και καλλιεργούν την "ευρωπαϊκή μας ταυτότητα". Τι να γίνουμε δηλαδή; Να γίνουμε σαν τους Αυστριακούς; Ή σαν τους Ούγγρους; Ή σαν τους Πολωνούς; Ή σαν τους Γερμανούς;  Μα απόπειρες τέτοιες γίνανε πολλές. Από την Βαβαροκρατία και δώθε αυτό γινότανε. Δεν απέδωσε τίποτα αξιόλογο και όλοι είμαστε δυσαρεστημένοι για τα χάλια μας, άσχετα αν ο Ράμφος θεωρεί ότι αποτύχαμε επειδή ήμασταν "ανεπίδεκτοι" στο να "αναλάβουμε την ευθύνη του άλλου", όπως, πχ, αναλαμβάνουν οι Ευρωπαίγοι(!)
5. Ο εθνομηδενισμός και η πατριδοκαπηλεία είναι σχήμα "αλλοτριο-μορφο-δίαιτον", όπως λέει ο Ζουράρις. Δηλ. ο ένας πόλος τροφοδοτεί τον άλλον, τρέφεται από τον άλλο και τελικά παίρνει τη μορφή του. Αυτό λέγεται και μιμητικός ανταγωνισμός. Δείτε πόσοι "Έλληνες" ξελιγώνονται με τον Ούγγρο Όρμπαν. Αυτοί, το πιο πιθανό είναι, αύριο μεθαύριο να αντικαταστήσουν τον "ευρωπαϊκό φονταμενταλισμό" με τον ισλαμικό. Μέχρι τότε όποιος τους βλέπει δοκιμάζεται. "Γίνεται Τούρκος" από το θυμό του και, σε πρώτη φάση, θέλει "να χέσεις μέσα και να βγει έξω". Οι φονταμενταλιστές είναι οι καλύτεροι στρατολόγοι του  εθνομηδενισμού! "Αν είναι η πατρίδα σας αυτή, εγώ δεν θέλω να την έχω πατρίδα", "αν είναι ο θεός σας αυτός, εγώ δεν θέλω να έχω θεό", αν είναι το έθνος σας αυτό, εγώ δεν θέλω να ξέρω από έθνη και παραμένω άνθρωπος". Σ' αυτούς έχω να πω ότι:  Η απιστία είναι μορφή πίστης έστω κι αν είναι πίστη στο Τίποτα ή στον Μαμωνά ή στον Μολώχ. Η απο-πατρίδωση είναι μορφή ένταξης στην "πατρίδα της παγκοσμιοποίησης" που δεν είναι άλλη από εκείνη των διεθνών χρηματοσυμμοριτών. Η απο-εθνικοποίηση είναι μορφή ένταξης στο "υπερ-έθνος" της ιδιωτείας και του μηδενισμού, ο οποίος, στις μέρες, δεν είναι σαν τους προηγούμενους  αλλά συνοψίζεται στο "ό,τι φάμε-ό,τι πιούμε και ό,τι αρπάξει ο κώλος μας". 
6. Κουράγιο λοιπόν αδέρφια και μη χαρίζετε τα ιερά και τα όσια της ταυτότητάς μας τοις κυσί! Μην πετάτε μαζί με τα βρωμόνερα και το Παιδίον! Η συμμαχία σας "και με τον διάβολο", μαύρο ή κόκκινο,  δεν απέδωσε.  Καιρός για τη συμμαχία με τον Θεό! Τον Θεό, της καλοσύνης, του Ελέους, της Αγάπης, του Σθένους (και όχι του δυναμοκεντρισμού), της συμπόνιας, της ελπίδας, της σοφίας, της πίστης, της αλληλο-βοήθειας, συνάμα και της αυτο-βοήθειας. Η ορθόδοξη παράδοση είναι, μαζί με πολλά άλλα, σχολείο-έμπεδο-γυμναστήριο ενός άλλου είδους ανθρώπου που ψυλλιασμένοι τον ψάχναμε αλλού αλλά βρίσκονταν στα μπαούλα των παππούδων μας!