Σελίδες Αντιδικτατορικού Αγώνα: Μανώλης Γλέζος, σύλληψη και απελευθέρωση

 Είναι γνωστό και... μνημειώδες το πρωτοσέλιδο της Αυγή της 21ης Απριλίου 1967 όπου από τη μια προαναγγέλει μεγαλειώδη νίκη της ΕΔΑ στις εκλογές και από την άλλη κάνει λόγο για τις συλλήψεις ηγετών της ΚεντροΑριστεράς, του Γλέζου, του Λ. Κύρκου, του Ανδ. Παπανδρέου κλπ

Τέσσερα χρόνια μετά, 30 Απριλίου 1971, ο Σάββας Κωνσταντόπουλος με κύριο άρθρο του στον "Ελεύθερο Κόσμο" εξηγεί γιατί ο Μανώλης Γκέζος είναι ξεχωριστή περίπτωση και, επομένως, πρέπει να απελευθερωθεί και να του δοθεί η άδεια να φύγει στο εξωτερικό. 

Γιατί, εφόσον αφήσαμε να φύγει ο Μίκης Θεοδωράκης, λέει, να μην αφήσουμε και τον Γλέζο; 

Ο οποίος Γλέζος, εκείνη την εποχή είχε πάρει ολιγοήμερη άδεια από την εξορία για να δει την οικογένειά του. 

Το δεύτερο δεκαήμερο του Ιουνίου του ίδιους χρόνου, ο Μανώλης Γλέζος απελευθερώνεται και η είδηση δημοσιεύεται στην πρώτη σελίδα του "Ελευθέρου Κόσμου" της 18ης. Εκεί γίνεται "υπερήφανη" αναφορά στο προηγούμενο άρθρο της εφημερίδας, στο οποίο ζητείτο η απελευθέρωση του κρατουμένου. 

Δυο μέρες μετά, στις 20/6, σε εσωτερική σελίδα, επανέρχεται για να "θεμελιώσει" εκείνα που ισχυρίζονταν στο άρθρο της 30ης Απριλίου, ότι δηλαδή ο Μ. Γλέζος είναι ξεχωριστή περίπτωση. 

Στο κείμενο αυτό, παρουσιάζεται εκτενώς οι δύο επιστολές του Γλέζου στο εξωτερικό (στο περιοδικό "Κομμουνιστική Επιθεώρηση"- Μάιος 1968 & Απρίλιος 1969) για την κατάσταση που δημιουργείται μετά την διάσπαση του ΚΚΕ του 1968 και το μέλλον της Αριστεράς και του Κομμουνιστικού Κινήματος. 

Σωστά σαράντα χρόνια

Σχόλια σ' ένα "μικρό" επετειακό τεκμήριο της ιστορίας του Κομμουνιστικού Κινήματος

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Η προκήρυξη που δημοσιεύεται σήμερα, για πρώτη φορά μετά από σαράντα ακριβώς χρόνια, συντάχθηκε, δακτυλογραφήθηκε και τυπώθηκε από νέους κομμουνιστές της Οργάνωσης Βάσης της οδού Αχαρνών της ΚΝΕ, τον Νοέμβριο του 1978, στην επέτειο των 60 χρόνων του ΚΚΕ.

Σαράντα χρόνια μετά, αξίζει να τη σχολιάσουμε με πολλούς τρόπους. Ίσως, αξίζει να σχολιάσουμε κάθε της φράση, για να δούμε μέσα απ' αυτές πώς σκεφτόντουσαν και πώς δρούσαν νέα παιδιά, 18 και 20 χρονών, την εποχή εκείνη, που απέχει από εμάς περισσότερο, απ' όσο απείχε απ' αυτούς, τότε, η μεγάλη δεκαετία του '40.

Θα σταθούμε μόνο σε τρεις  πλευρές:

1) Ο τρόπος που συντάχθηκε και τυπώθηκε

Συντάκτης είναι ο Δημ. Δελαπάσχος, ο τότε γραμματέας της ΟΒ της Αχαρνών, τα μέλη της οποίας υπολείπονταν κατά τι της εκατοντάδας, ενώ τα μέλη της αντίστοιχης Κομματικής Οργάνωσης Βάσης ξεπερνούσαν κατά 10% την εκατοντάδα. Ο οργανώσεις αυτές κάλυπταν χωροταξικά την περιοχή από την οδό Ηπείρου μέχρι την περιοχή του Άη Νικόλα. Δεν θυμάμαι ακριβώς την οδό που χώριζε τη μία οργάνωση από εκείνη των Κάτω Πατησίων. "Πάνω" σύνορο ήταν η οδός Πατησίων και "κάτω" σύνορο ήταν η οδός Λιοσίων. 

Η δακτυλογράφος, που "πληκτρολόγησε" την προκήρυξη έχει χαθεί πια απ' τη μνήμη μου. Λέω όμως ότι πρόκειται για γυναίκα δακτυλογράφο γιατί, την εποχή εκείνη, μόνο γυναίκες ήξεραν γραφομηχανή. 

Εύκολα έγραφε κάποιος ένα κείμενο, ήταν όμως δύσκολο να βρει κάποια συντρόφισσα να το δακτυλογραφήσει. Και μάλιστα να το δακτυλογραφήσει σε στένσιλ, στην ειδική αυτή μεμβράνη όπου, η δακτυλογράφηση γινόταν χωρίς την παρεμβολή της μελανοταινίας της γραφομηχανής. 

[Εδώ όπου η προκήρυξη φέρει εικόνα, χαράχτηκε με το χέρι].

Αλλά ούτε και η μεμβράνη ήταν κάτι που έβρισκε κανείς σε κάθε χαρτοπωλείο. Ήταν κι εκείνη δυσεύρετη και , μάλιστα, περισσότερο απ' τη δακτυλογράφο. Κόστιζε δε και ένα κάποιο αξιόλογο ποσό ώστε να μην επιτρέπονται λάθη. Η δακτυλογράφηση έπρεπε να "πετύχει" μια κ' έξω... Κάποια μικρά ορθογραφικά λάθη, που έτσι κι αλλιώς ξεφεύγανε, ή διορθώνονταν με...μανό [εκείνο για τα νύχια, που έκλεινε τους πόρους της μεμβράνης και επέτρεπε κάπως τη διόρθωση], ή παρέμεναν ως μνημεία και ορόσημα της κακοτράχαλης πορείας των ιδεών της προκήρυξης, από τον συντάκτη μέχρι τον αναγνώστη, από τον πολιτικά δρώντα έως τον πολίτη.

Όταν η διαδικασία, στην εν λόγω προκήρυξη, ολοκληρώθηκε, ανέλαβε ο γράφων να την τυπώσει σε 100 πολύτιμα αντίτυπα, μεγέθους Α4. Και το χαρτί, τότε, ήταν ακριβό! 

Η εκτύπωση γινόταν, τέσσερα χρόνια μετά την Μεταπολίτευση, με έναν πολύγραφο της παρανομίας. 

Ο πολύγραφος "της παρανομίας" είναι στην ουσία ένα τελάρο μεταξοτυπίας, όπως το παρακάτω σχήμα. Πάνω στο πλαίσιο της σίτας εφαρμοζόταν, σταθερά με πινέζες, η μεμβράνη με το κείμενο. Ανάμεσα στη σίτα και στο επίπεδο ξύλο έμπαιναν, ένα-ένα, τα φύλλα του χαρτιού. Με σπάτουλα, ή με κύλινδρο, απλωνόταν η μελάνη πάνω στη σίτα για να περάσει από τα χαραγμένα γράμματα της μεμβράνης και να τυπωθεί το κείμενο. 

Στα σαράντα αυτά χρόνια που μεσολάβησαν, οι αλλαγές στη διάδοση των ιδεών σημείωσαν... μια κάποια πρόοδο!

Ο γράφων έχει τη χαρά τα κείμενά του να μη χρειάζονται δακτυλογράφο, να μη χρειάζονται τύπωμα, έξοδα για χαρτί, μελάνη και μεμβράνη, χρόνο για την εκτύπωση και τη διανομή.

Κάθε κείμενο, σχεδόν ακαριαία, μετά την σύνταξη και τη διόρθωση, αναρτάται σε.. άπειρα αντίτυπα, σε όλες τις χώρες του κόσμου, σε όλες τις ημέρες του χρόνου και σε όλες τις ώρες του εικοσιτετραώρου. Κανένας πια δεν ανησυχεί για το αν έπιασαν τόπο τα "100 αντίτυπα" που τυπώθηκαν, όπως στην προκήρυξη που σχολιάζουμε. 

2) Το πολιτικό της πλαίσιο

Από το κείμενο ο αναγνώστη πληροφορείται ότι η προκήρυξη κυκλοφορεί λίγους μήνες μετά το θρυλικό 10ο Συνέδριο του ΚΚΕ. Έγινε τον Μάιο του '78 και ήταν το πρώτο συνέδριο σε συνθήκες νομιμότητας μετά το 7ο Συνέδριο του 1945. 

Συνέδριο, όταν τ' άλλα κόμματα  δεν  κάνανε συνέδρια κι όταν, πχ, το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας δεν είχε καν μέλη! Ναι, υπήρχαν κόμματα τότε χωρίς μέλη! Ήταν όλα τα κόμματα πέραν του ΠΑΣΟΚ, Κέντρο δηλαδή και Δεξιά. 

Συνέδριο, με προδημοσιευμένες "Θέσεις" για συζήτηση, με εσωκομματική και εξωκομματική συζήτηση, με δημοσιεύσεις γνωμών και θέσεων, με διαφωνίες και προβληματισμούς, με εσωκομματική πάλη.

Τα λέω για να μη ξεχνιόμαστε, και για να θυμόμαστε από πού προέρχονται όλα αυτά που σήμερα θεωρούμε "κεκτημένα" και "αυτονόητα".

Συνέδριο, όμως, που καθόριζε, για πρώτη φορά στο φως της δημοσιότητας και σε δημοκρατικές συνθήκες, τη στρατηγική και την τακτική του ΚΚΕ. 

Οι βάσεις είχαν μπει στο 9ο, η πλήρης όμως ανάπτυξη της στρατηγικής αλλά και οι διορθώσεις που απαιτούνταν μετά την πτώση της δικτατορίας, έγιναν στο 10ο Συνέδριο. 

Σήμερα, σαράντα χρόνια μετά, μπορεί ο καθένας πολίτης να αντιληφθεί τη μεγάλη αλλαγή, την μεταλλαγή, που προέκυψε στην πολιτική του ΚΚΕ. 

Μπορεί ν' αντιληφθεί,  με την προϋπόθεση ότι θα του πούμε το "μυστικό". Το "μυστικό" είναι ο Χαρακτήρας της Επανάστασης! 

Βασικό, το βασικότερο, στοιχείο της στρατηγικής των κομμουνιστικών κομμάτων ήταν πάντα το τι είδους επανάσταση εξαγγέλλουν τα κόμματα αυτά που θέλουν να λέγονται επαναστατικά. 

Θα ήταν επανάσταση που εγκαθιστούσε κατευθείαν τον Σοσιαλισμό, θα ήταν ο χαρακτήρας της Σοσιαλιστικός; Ή θα εγκαθιστούσε ένα άλλο ενδιάμεσο καθεστώς, "τη Δημοκρατία του Λαού" όπως λέει η προκήρυξη, και ο χαρακτήρας της θα ήταν "αντιΙμπεριαλιστικός-αντιμονοπωλιακός";

Από τον χαρακτήρα της Επανάστασης, που τόσο αποσιωπούν σήμερα οι γραφειοκράτες του Περισσού, εξαρτιόνταν πάρα πολλά πράγματα και πρώτα απ' όλα το εύρος των συμμαχιών, κοινωνικών και πολιτικών, που θα μπορούσαν να πάρουν μέρος στον αγώνα για την αλλαγή της κοινωνίας. Ο αντιΙμπεριαλιστικός-αντιΜονοπωλιακός χαρακτήρας, σε μια χώρα εξαρτημένη από τον Ιμπεριαλισμό, σαν την Ελλάδα, επέτρεπε και επέβαλε τις συμμαχίες με κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις πολύ πέραν της εργατικής τάξης, των φτωχών αγροτών και επαγγελματιών. Ο αντιΙμπεριαλιστικός αυτός χαρακτήρας επέτρεπε και επέβαλε την παραπέρα "εξειδίκευση" και συγκεκριμενοποίηση της τακτικής, ανάλογα με τις επικρατούσες πολιτικές συνθήκες, πράγμα που διευκόλυνε την πάλη, ήτοι  το σχηματισμό και την συγκέντρωση σημαντικών δυνάμεων στα σημεία εκείνα όπου μπορούσαν να προκληθούν ρήγματα στον αντίπαλο και να δημιουργηθούν  θύλακες-πολλαπλασιαστές της ισχύος του λαϊκού κινήματος. 

Μια τέτοια εξειδίκευση και συγκεκριμενοποίηση της στρατηγικής του κόμματος, ήταν και η "Πραγματική Αλλαγή", που επεξεργάστηκαν τα συνέδρια 11ο & 12ο. Όταν το ΠΑΣΟΚ έλεγε "Αλλαγή" εμείς λέγαμε "Πραγματική Αλλαγή"! Είμαστε πιο μπροστά από το ΠΑΣΟΚ αλλά τόσο μπροστά ώστε να μπορούν να μας καταλαβαίνουν, να συμμαχούν μαζί μας, και, εν δυνάμει , να μας ακολουθούν οι οπαδοί του. 

Ταυτόχρονα, όλη αυτή η κλιμάκωση των στόχων και των καθηκόντων του κινήματος επέτρεπε την ανάπτυξη και των "πτερύγων" του, του συνδικαλιστικού κινήματος και της ιδεολογικής πάλης. 

Ο πολιτικός αγώνας διεξάγεται πάντα σε τρία "πολεμικά" πεδία. Το ένα είναι το καθεαυτό πολιτικό πεδίο. Το άλλο είναι το επίπεδο των μαζικών οργανώσεων, του συνδικαλισμού κλπ Το τρίτο είναι το πεδίο των ιδεών και της ιδεολογικής πάλης. 

Το κύριο πεδίο είναι αυτό της καθεαυτό πολιτικής και δεν πρέπει να μας διαφεύγει. Εκεί γίνεται η συγκέντρωση των δυνάμεων εκείνων που μπορούν να προκαλέσουν, στην αρχή, μια κυβερνητική αλλαγή και, στη συνέχεια, μια αλλαγή ριζική σε όλη την κλίμακα της εξουσίας. 

Εκεί εκπαιδεύονται οι πολίτες, εκεί γίνονται πολιτικά όντα, εκεί μαθαίνουν να συνεργάζονται, εκεί μαθαίνουν να επιλέγουν πολιτικούς στόχους, να τους ιεραρχούν μετά από αξιολόγηση και να καθορίζουν όχι απλώς τον αδύναμο κρίκο αλλά τον κρίκο εκείνο που θα μας επιτρέψει να κρατήσουμε στα χέρια μας όλη την αλυσίδα. 

Με άλλα λόγια, στο πολιτικό πεδίο οι πολίτες μαθαίνουν τα καίρια της Πολιτικής, μαθαίνουν από την πείρα τους σε γιγαντιαίες "σχολές", πώς να ξεχωρίζουν δλδ, το εφικτό απ' το ανέφικτο, το ώριμο, το όψιμο και το πρώιμο,  το άκαιρο και το παράκαιρο, το σχετικό και το απόλυτο, το μερικό και το συνολικό, το κύριο και το δευτερεύον.  

Στην Πολιτική μαθαίνουν οι πολίτες, από την πείρα τους, και κάτι περισσότερο από όλα αυτά: πώς να αλλάζουν, με μικρές και μεγάλες ώσεις, με μικρές και μεγάλες "ποσοτικές αλλαγές",  το ανέφικτο σε εφικτό, το πρώιμο σε ώριμο, το άκαιρο  σε καίριο, το απόλυτο σε σχετικό και το σχετικό σε απόλυτο,  το μερικό να το εντάσσουν στο συνολικό και το δευτερεύον για να βοηθάει το κύριο. 

Ας σημειωθεί δε ότι, η στρατηγική και επομένως ο χαρακτήρας της Επανάστασης, ΔΕΝ καθορίζεται βουλησιοκρατικά, "ετσιθελικά", ανάλογα με τους πόθους της Αλέκας ή του Κουτσούμπα, αλλά από τους υπάρχοντες συσχετισμούς των δυνάμεων και των αδυναμιών, από τις συνθήκες που διαμορφώνονται, κάθε ιστορική εποχή, σε τοπικό και διεθνές επίπεδο.

Εγκατάλειψη του πολιτικού πεδίου, της στρατηγικής κοινωνικών και  πολιτικών συμμαχιών, ισοδυναμεί με αφοπλισμό του επαναστατικού κόμματος. Χωρίς την πολιτική συμμαχιών ούτε ο λαός μπορεί ποτέ ν' ανυψωθεί σε δημιουργό της ιστορίας αλλά ούτε και στον πανίσχυρο αντίπαλο μπορεί να προκληθεί ρήγμα, ώστε κάποιος θύλακας δικό μας να λειτουργήσει πολλαπλασιαστικά στις δυνάμεις  του κινήματος. 

Εγκατάλειψη του πολιτικού πεδίου και της στρατηγικής των συμμαχιών, σημαίνει υπονόμευση των δύο άλλων πεδίων, σημαίνει σίγουρη υπερφαλάγγιση και εκμηδενισμό τους. Όταν το μόνο που τάζεις για την ουσιαστική ανακούφιση του λαού είναι η... "Δευτέρα Παρουσία" της Σοσιαλιστικής Επανάστασης, και μάλιστα χωρίς να δείχνεις πώς και πότε (πέρασαν 100 χρόνια!) θα φτάσεις σ' αυτή, γιατί ο άλλος να παλέψει και να μην συμβιβαστεί;

Εγκατάλειψη του πολιτικού πεδίου και της στρατηγικής των συμμαχιών, ισοδυναμεί με "δήλωση", και μάλιστα προγραμματική δήλωση, του λεγόμενου ΚΚΕ ότι μέχρι τη "Δευτέρα Παρουσία" της Σοσιαλιστικής Επανάστασης, εκείνο ΔΕΝ θα συμμαχήσει ούτε θα συμπράξει με  κανέναν για να ενώσει τις δυνάμεις του ενάντια στα Μονοπώλια και τον Ιμπεριαλισμό, για να τους προκαλέσει κάποιο ρήγμα και να εξασφαλίσει κάποιον θύλακα. Ισοδυναμεί με δήλωση του λεγόμενου ΚΚΕ ότι οι δυνάμεις του, μέχρι την "Δευτέρα Παρουσία" της Σοσιαλιστικής Επανάστασης θα μάχονται μόνες τους, χωρίς βοήθεια από πουθενά, ενώ οι πτέρυγες του συνδικαλιστικού κινήματος και της ιδεολογικής πάλης θα υπονομεύονται σταθερά και ολοκληρωτικά. 

Συνεπώς, φαίνεται καθαρά πόσο μεγάλη αλλαγή έχει επέλθει στη στρατηγική του σημερινού ΚΚΕ, από εκείνη του ΚΚΕ του 10ου Συνέδριου, όταν λέει ότι η "επικείμενη" Επανάσταση θα είναι Σοσιαλιστική, τη στιγμή που Σοσιαλισμός δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο, το παράδειγμά του έχει καταρρεύσει παταγωδώς, το ελληνικό λαϊκό κίνημα δεν είναι σε θέση να αποτρέψει ούτε καν τα Μνημόνια και το ίδιο το λεγόμενο ΚΚΕ δεν θέλει να συνεργαστεί με κανέναν για να πραγματοποιήσει κανέναν επιμέρους στόχο αλλά και κανέναν από τους εξαγγελόμενους, επί 100 χρόνια, στόχους της Κομμουνιστικής Επαγγελίας!

Θα πει κάποιος, "γιατί μάς τα λες όλα αυτά αφού δεν πιστεύεις πια στη Σοσιαλιστική Επανάσταση, θεωρείς οριστικό το τέλος των μεγάλων ιδεολογιών και των σχετικών ουτοπιών που εκείνες εξήγγειλαν και ψάχνεσαι σε άλλα μήκη και πλάτη;"

Η απάντηση είναι απλή. Οι ουτοπίες, οι ιδεολογίες και ο Σοσιαλισμός που κάποτε πιστεύαμε, είχαν καταρρεύσει πριν εμείς πάψουμε να πιστεύουμε. Οι μάχες μας ήταν μάχες οπισθοφυλακών.

Στην πραγματικότητα ποτέ δεν υπήρξαν οι ιδεολογίες σαν κάτι "αντικειμενικό"! Όλα ήταν μια Πίστη! Η ουτοπία εκ της φύσεώς της είναι Πίστη. Όταν η ουτοπία ταυτίζεται με το Ιδανικό, τότε "ιδανική" είναι η ουσία της λειτουργίας της: Παραμένει ελκυστικό πρότυπο όσο κοντά κι αν φτάνει η πράξη. Καθοδηγεί χωρίς ποτέ να εξαντλείται. Όταν η ουτοπία ΔΕΝ ταυτίζεται με το Ιδανικό, αποτελεί κατασκεύασμα, εγκεφαλικό, ατελές και μηχανιστικό, που παράσχει αρκετά εσφαλμένα στοιχεία πλοήγησης. Η δική μας ουτοπία, έτσι κι αλλιώς, ήταν  μια ισχυρή Πίστη που μπορούσε να οδηγήσει τους ανθρώπους στην αυθυπέρβαση και την αυτοθυσία!  Ποτέ, όμως, [ευτυχώς!] δεν ήταν "Επιστήμη", όπως ακιζόταν. Μάλιστα δε, ως Πίστη είχε πολλά εγγενή ελαττώματα.  

Και όμως αυτή η Πίστη, το υποκατάστατο Πίστης, είχε αντικειμενικά αποτελέσματα! Είχε αποτελέσματα που άλλαζαν προς το καλύτερο χιλιάδες πράγματα στη ζωή, στη κοινωνία, στην πολιτική. 

Κάποιος μπορεί να εμπνεόταν από μια ουτοπία, ταυτόχρονα όμως καλούνταν να λύσει πραγματικά και "αντικειμενικά" προβλήματα με τρόπο τέτοιο που θα άνοιγε, στο μέλλον, νέες δυνατότητες για συνεργασίες και κοινές ενέργειες απ' όλα τα τμήματα των κοινωνικών και των πολιτικών δυνάμεων.

Με άλλα λόγια, και για να τιμήσουμε τα όσα είπαμε παραπάνω για συμμαχίες, μπορεί κάποιος, ακόμη και σήμερα, να πιστεύει στη Σοσιαλιστική Επανάσταση, ωστόσο και μέχρι εκείνη να λάβει χώρα, μπορεί κάλλιστα να συνεργάζεται για τη λύση καίριων προβλημάτων της ζωής του, να συμμαχεί με άλλους και να προκαλεί ρήγματα στον Καπιταλισμό, ο οποίος, δεν είναι απλώς μονοπωλιακός αλλά Παγκοσμιοποιημένος και Κορπαρατικός, και, φυσικά, η κατάρρευση του υπαρκτού Σοσιαλισμού ούτε τον δικαίωσε, ως κοινωνικό σύστημα, ούτε τον έσωσε. Αρκεί κανείς να δει τι έγινε μόλις δυο δεκαετίες μετά την πλήρη "επικράτησή" του. 

Μπορεί, λοιπόν, κάποιος να "μαστουριάζει" ουτοπικά αλλά ταυτόχρονα να δρα πραγματιστικά. Μπορεί να επιδιώκει το ανέφικτο αλλά να διαχειρίζεται μια χαρά το εφικτό. Να φαντασιώνεται την Επανάσταση σαν την καλή νεράιδα αλλά να πατάει γερά στα πόδια του και να επανδρώνει τις θέσεις μάχης στο Τώρα και στο Πάντα! Να γιατί γράφω όλα αυτά και κάνω αυτού του είδους την αποτίμηση στα 100χρονα του ΚΚΕ. 

Λαμπρό και χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το κίνημα γύρω από τα προβλήματα της Αθήνας. Όλα όσα υλοποιούνται σαράντα χρόνια τώρα, από όλες τις άλλες πολιτικές δυνάμεις πλην του ΚΚΕ, ήταν οι στόχοι του λαϊκού κινήματος που το ΚΚΕ είχε επεξεργαστεί, είχε παλέψει και είχε αναδείξει στην πρώτη γραμμή.

Αξίζει, οι νεώτεροι, να βρουν τα τεκμήρια της εποχής εκείνης, τα έντυπα και τα εκλογικά προγράμματα των δημοτικών παρατάξεων του ΚΚΕ, και να τα συγκρίνουν με τα έργα και τις δράσεις που υλοποιήθηκαν εν τω μεταξύ, για να φανεί του λόγου το αληθές.

3) Οι πολιτιστικοί στόχοι της 

Τέτοιοι στόχοι, τέτοια προβλήματα είναι και τα του πολιτισμού. Μπορεί ν' αλλάζουν λίγο οι λέξεις, η ορολογία, η ουσία όμως παραμένει ίδια κι ο αναγνώστης μπορεί να αντιληφθεί ότι, το τότε ΚΚΕ καθόριζε σωστά τον κύριο εχθρό και την κύρια απειλή!

Ήταν ο "αμερικάνικος τρόπος ζωής", ο εκφυλισμός, η φθορά των συνειδήσεων! Αυτό που λέμε σήμερα, ούτε λίγο ούτε πολύ, "μηδενισμό"! Άσχετα αν ήταν... δονκιχωτικό να πιστεύει ότι μπορούσε να τον ανατρέψει και, μάλιστα, με τα ιδεολογικά εργαλεία που διέθετε, τα οποία, επιπλέον, δεν έβγαιναν έξω από τη Νεωτερικότητα και δεν εντόπιζαν τις "πηγές" και την ουσία του "αμερικάνικου τρόπου ζωής".  

Έθετε, από τότε ακόμη, αυτά που αποτελούν  ζητήματα αιχμής της αντίστασης κατά του σύγχρονου μηδενισμού. Σαφώς το ΚΚΕ μιλούσε για "τρόπο ζωής" που εισάγεται, ιμπεριαλιστικώ τω τρόπω, και απειλεί τον ελληνικό τρόπο ζωής, τον ελληνικό τρόπο της ιεράρχησης και επιλογής των αξιών. 

Δεν στεκόταν μόνο στις διαπιστώσεις το ΚΚΕ. Προχωρούσε και στο "τι να κάνουμε". Καλούσε σε δράση από τα κάτω, στην ερασιτεχνική μαζική δημιουργία. Ακόμη περισσότερο, οργάνωνε την από τα κάτω ερασιτεχνική δημιουργία, [χωρίς να περιμένει τη βοήθεια του κράτους, παρά το ότι την απαιτούσε], και την προέβαλε ως παράδειγμα και άμεσο πρακτικό αποτέλεσμα. 

Η Πολιτιστική Ομάδα Αχαρνών ήταν ένα τέτοιο κύτταρο ερασιτεχνικής δημιουργίας που βοήθησε πολλά νέα ταλέντα στα πρώτα τους βήματα χωρίς να παραπέμπει το πρόβλημα για λύσει στη...."Δευτέρα Παρουσία" της Σοσιαλιστικής Επανάστασης. 

Απ' την άλλη μεριά, η πίστη που προαναφέραμε στην ουτοπία της Σοσιαλιστικής Επανάστασης, καθόλου δεν εμπόδιζε αλλά ούτε και αλλοίωνε τα λαϊκά και ελληνικά χαρακτηριστικά της από τα κάτω ερασιτεχνικής δημιουργίας! Το αντίθετο, μάλιστα! Τ' αναζητούσε μανιωδώς, τα εντόπιζε και τα προήγαγε, με αρκετή επιτυχία και σε συνθήκες ασφυκτικής πίεσης από την επελαύνουσα Νεωτερικότητα. 

Πού κάνανε πάρτι και τι πάρτι κάνανε  "Κένταυροι" & "Ρέιντζερς" όταν εμείς στήναμε τα μεγαλειώδη Φεστιβάλ της ΚΝΕ στο Περιστέρι και την Καισαριανή με λαϊκούς καλλιτέχνες από την Ελλάδα και όλον τον κόσμο; 

Όταν εκατοντάδες χιλιάδες λαού συγκεντρώνονταν, διασκέδαζαν, συνυπήρχαν, τραγούδαγαν, χόρευαν, συζητούσαν, έτρωγαν, έπιναν και αποχωρούσαν ειρηνικά, χωρίς την παρουσία και τη "βοήθεια" ούτε του κράτους ούτε της αστυνομίας!

Τελάρο μεταξοτυπίας ίδιο σχεδόν με τον πολύγραφο της παρανομίας. 

Ν[ε]ίκος: Δύο θύτες, τέσσερα θύματα,... Ένας ήρωας!

Δύο θύτες, τέσσερα θύματα,... ένας ήρωας

Νείκος Ζαχαριάδης, Νείκος Πλουμπίδης,
Νίκος Μπελογιάννης, Έλλη Παππά




Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Μέρος Α΄ 

Εκδόθηκε πριν λίγες μέρες, από το Μουσείο Μπενάκη, το βιβλίο Μαρτυρίες μιας διαδρομής, της Έλλης Παππά. 

Πριν κλείσει χρόνος από τον βιολογικό της θάνατο έρχονται στα χέρια μας τα κείμενα που ονομάστηκαν «πολιτική της διαθήκη». Διαβάζοντας λαίμαργα και μετά από μεγάλη αδημονία τις Μαρτυρίες της μόνο για πολιτική διαθήκη δεν μπορούμε να μιλήσουμε. Αν συνιστούν κάτι αυτά τα κείμενα, με τις τόσες επαναλήψεις και τα τόσα ατεκμηρίωτα «καρφώματα», είναι μια μετά θάνατον πολιτική αυτοκτονία! 

Ναι, η Έλλη Παππά αυτοκτονεί πολιτικά λίγους μήνες μετά τον βιολογικό θάνατός της! Αυτοκτονεί τελετουργικά, «εν επισήμω τελετή» αφού μας μάζεψε μεθοδικά, υπομονετικά, γύρω της, καλλιεργώντας τόσα χρόνια την προσδοκία της αποκάλυψης του «μεγάλου μυστικού»! 

Και τη στιγμή που η τραγωδία φαίνεται να κορυφώνεται, τη στιγμή που νομίζουμε ότι όπου νά’ ναι θα φανεί η κάθαρση, σκυμμένοι όλοι πάνω στην ιέρεια που αιμόφυρτη κείται δίπλα στο βωμό, ανακαλύπτουμε ότι ήδη έχει αποπειραθεί να σκοτώσει πολιτικά, τον κατά σάρκα επί έξι (6) μήνες και κατά το πνεύμα επί πενήντα επτά (57) χρόνια σύντροφό της Νίκο Μπελογιάννη!!! 

Μπορεί να κατηγορεί όσο θέλει τον Νίκο Ζαχαριάδη ότι εκείνος λέει το «πυρ» στην εκτέλεση Μπελογιάννη. Την πολιτική δολοφονία του Νίκου Μπελογιάννη την αποπειράται η «Έλλη του», ο άνθρωπος που φώτιζε τα μάτια του όταν στον όρθρο εκείνο της Κυριακής στεκόταν μπρος στους προβολείς των αμερικανικών τζιπ και στις κάννες του εκτελεστικού αποσπάσματος. 

Η περίφημες εκλογές της 31ης Μαρτίου 1946 

«Και να σκέφτεσαι ότι πάμε να πεθάνουμε για ένα λάθος» φέρεται να είπε ο Μπελογιάννης στην Έλλη λίγες ώρες πριν από την εκτέλεσή του! Κι εννοεί το «λάθος» της αποχής του ΚΚΕ στις εκλογές του ‘46. Στις εκλογές βέβαια του ‘46 δεν έχει κάνει αποχή μόνο το ΚΚΕ. Έχει κάνει αποχή και ο Καρτάλης και ο Καφαντάρης και ο...Τσουδερός, εμμέσως δε και ο....Πλαστήρας! 

Ο τελευταίος είναι πρωθυπουργός περιορισμένης ευθύνης όταν, η εωθινή σαρκί εξόντωση του Νίκου Μπελογιάννη λαμβάνει χώρα. Κανείς από αυτούς δεν εκτελείται. Ούτε και διώκεται. Καμία μομφή δεν πέφτει επάνω τους. Γιατί λοιπόν η μομφή αυτή πέφτει στον Ζαχαριάδη; 

[Είναι τόση η ξεφτίλα της πολιτικής σκέψης της εποχής μας γύρω από την αποχή του ‘46 που οι πρώτοι στη γραμμή των λιθοβολητών είναι εκείνοι που καλούν σήμερα τον λαό να τιμωρήσει το πολιτικό σύστημα κάνοντας αποχή, ψηφίζοντας «κυνηγούς», λευκό και δεν συμμαζεύεται. Κι απορώ: αν σήμερα οι διάφορες θεούσες-πολιτικολογούσες νομιμοποιούνται να καλούν σε αποχή γιατί δεν νομιμοποιείται το ΚΚΕ, ο Ζαχαριάδης και κάποιοι τίμιοι άνθρωποι του Κέντρου, όταν χιλιάδες δολοφονούνται όταν δεκάδες χιλιάδες διώκονται παντοιοτρόπως όταν οι εκατοντάδες χιλιάδες νικητές των κατακτητών εξωθούνται από ντόπιους και ξένους σε ένα νέο «ελευθερία η θάνατος»;] 

Είναι η «καταραμένη» αποχή του ‘46 αιτία της συμφοράς; Αν δεν είχε «διατάξει» ο Νίκος, την αποχή δεν θα είχαμε εμφύλιο πόλεμο, δεν θα είχαμε ιμπεριαλιστική επέμβαση, οι γεωστρατηγικές βλέψεις των Αγγλοαμερικανών θα ήταν άλλες στην περιοχή; Στη Κορέα γιατί έγινε «της Κορέας»; Στο Βιετνάμ γιατί έγινε «του Βιετνάμ»; 

Αφήνω αυτά τα ερωτήματα στην άκρη υποσχόμενος ότι θα επανέλθω -αν θέλει ο Θεός- με μια πιο ολοκληρωμένη έκθεση των επιχειρημάτων μου. Εν των μεταξύ ας πορεύονται οι θεούσες-πολιτικολογούσες πιστεύοντας ότι οι εμφύλιοι πόλεμοι γίνονται με αποφάσεις της Κεντρικής Επιτροπής, με αποφάσεις του «Αρχηγού». 

Προς το παρόν, θα προσπαθήσω να στρέψω την προσοχή σας σε άλλα γεγονότα και στους μηχανισμούς που τα δημιούργησαν. Σε γεγονότα που κι εκείνα με τη σειρά τους δημιούργησαν άλλους μηχανισμούς προκαλώντας με τη σειρά τους άλλα γεγονότα. Θα επιχειρήσω να αποκαλύψω τους κύκλους του θυσιαστικού μηχανισμού που πυροδοτήθηκε στους κόλπους του Κομμουνιστικού Κινήματος, με την κήρυξη του πολέμου από την φασιστική Ιταλία στην Ελλάδα, και ο οποίος, μαίνεται άχρι του νυν χωρίς να έχει ακόμη λάβει κάθαρση. 

«Πόλεμος πατήρ πάντων...τους μεν δούλους εποίησε τους δε ελεύθερους»

Βρισκόμαστε στον Οκτώβριο του 1940. «Όλοι μαζί»,με το χαμόγελο στα χείλη, οι Έλληνες αποφάσισαν να κινήσουνε «για τα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σχόλες». 

31 Οκτωβρίου και η επιστράτευση καλά καλά δεν έχει ολοκληρωθεί. 

«Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους». 

Ο Νίκος Ζαχαριάδης είναι στη φυλακή. Είναι ο γραμματέας του ΚΚΕ. Νέος άνθρωπος στην ηλικία του Τσίπρα. Έλληνας της διασποράς. Έχει γεννηθεί στην Αδριανούπολη, έχει μεγαλώσει στο Μοναστήρι. Έχει δουλέψει στην Πόλη, στο λιμάνι. Από το 1934 ηγέτης του ΚΚΕ. «Κρατείται» για καθαρά πολιτικούς λόγους. Η φυλάκισή του είναι πολιτική και μόνο. Κανείς Καλύβας, κανένας Μαραντζίδης δεν τολμάει (ή τολμάει;) να ισχυριστεί ότι υπάρχει λόγος άλλος πλην της πολιτικής που ο Ν.Ζ είναι φυλακωμένος στις μεσαιωνικές φυλακές, τις οποίες, οι Άγγλοι κατακτητές των Επτανήσων, έχτισαν στην Κέρκυρα. Οι φυλακισμένοι κομμουνιστές στην Κέρκυρα σίγουρα θα ήταν από τους πρώτους Έλληνες που άκουσαν τους κρότους του πολέμου αρκετές ώρες πριν οι σειρήνες ηχήσουν στην Αθήνα. Στις φυλακές αυτές και ενώ το κανονίδι ακούγεται από την άλλη μεριά ο Ζαχαριάδης γράφει την περιβόητη ανοιχτή επιστολή του και την απευθύνει στον Ελληνικό λαό και στους συντρόφους του Κομμουνιστές οι περισσότεροι των οποίων βρίσκονται, όπως εκείνος, στις φυλακές και στα ξερονήσια, εξόριστοι από την κυβέρνηση Μεταξά. 

[Σημείωση (Απρίλιος 2018): Όταν γράφτηκε το κείμενο το 2010, υπήρχαν δύο εκδοχές για το πού ήταν φυλακισμένος ο Νίκος Ζαχαριάδης τις τελευταίες ημέρες του Οκτωβρίου 1940. Το σωστό τελικά είναι ότι είχε μεταφερθεί στην Αθήνα και η επιστολή γράφτηκε στην Αθήνα]

«...Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ. 

Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα. Στον πόλεμο αυτό πού τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη. 

Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα,πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ'ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό...» 

Στις λίγες αυτές γραμμές συμπυκνώνει, ο άδικα και βάρβαρα φυλακισμένος Έλληνας, ό,τι μεγαλειώδες μέλλεται να επακολουθήσει τα επόμενα φρικτά χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. 

Ο Ζαχαριάδης βλέπει μπροστά και δεν διστάζει να δείξει τον δρόμο σ’ εκείνους που θέλουν να έχουν «λεύτερη πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά»: βράχο τον βράχο...σπίτι το σπίτι...καλύβα την καλύβα. Αντίλαλος στο σύνθημα του Ζαχαριάδη το αντάρτικο εμβατήριο: «Σε πόλεις, κάμπους και χωριά της Λευτεριάς ανοίγω δρόμο της στρώνω βάγια να περνά»! (ύμνος του ΕΛΑΣ) 

Ο χρόνος της επιστολής είναι «παράξενος», αμιγώς ελληνικός! Δεν έχει παρελθόν! Πουθενά δεν αναφέρει τις διώξεις που έχει υποστεί ο λαός, τη δυστυχία και την ένδυα που υπάρχει, την πλημμελή οργάνωση της άμυνας, την εκ των ένδον και άνω υπονόμευση του φρονήματος του στρατεύματος. Στο γράμμα του Ζαχαριάδη υπάρχει μόνο παρόν και μέλλον! Τι κάνουμε τώρα! Και σε τι πρέπει να προσβλέπουμε στο μέλλον. Δεν βάζει όρους! Δεν γυρεύει ρήτρες! Δεν παζαρεύει, δεν ανταλλάσσει, δεν διεκδικεί, δεν τάζει! Προσφέρει ό,τι έχει και δεν έχει. Ορίζει τις θέσεις μάχης. Καλεί τους Έλληνες και πρώτους τους Κομμουνιστές να τις επανδρώσουν. Καλεί, προτρέπει, παρακινεί! 

-«Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα,πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ'ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό...» 

Φτιάχνει με ελάχιστες σταράτες λέξεις ένα μέλλον καλύτερο και το ανεμίζει, σημαία της Λευτεριάς και της έμπνευσης. 

-«Στον πόλεμο αυτό πού τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη».

Δεν ζητάει να «πέσει» η κυβέρνηση Μεταξά. Δεν ζητάει να αναλάβει άλλη δημοκρατική, με εχέγγυα αντιφασιστικά, αντιιμπεριαλιστικά κλπ. Για τους Άγγλους ιμπεριαλιστές, που εκμεταλλεύονται άγρια την Ελλάδα, δεν λέει τίποτα. Ούτε και για την χώρα των Σοβιέτ. Δεν ποντάρει σε ξένη βοήθεια απευθύνεται μόνο στον Λαό.

Άνευ προηγουμένου, άνευ κι επομένου; 

Όσο κι αν έχω ψάξει δεν έχω βρει ανάλογο προηγούμενο στην ιστορία της Ελλάδας. Ένας πολιτικός ηγέτης να βρίσκεται δέσμιος υπό φρικτές συνθήκες και παρ’ όλα αυτά να θέτει τον εαυτό του ανεπιφύλακτα στη διάθεση της Πατρίδας. Μόνο τον Κίμωνα μπορούμε να μνημονεύσουμε. Εκείνος όμως ήταν απλώς εξόριστος όταν έγινε η μάχη της Τανάγρας στην πρώτη φάση του Πελοποννησιακού Πολέμου. Δήλωσε την πρόθεσή του να πολεμήσει και ζήτησε την άδεια του Δήμου των Αθηναίων. Ακόμα κι όταν ο Δήμος του αρνήθηκε την τιμή κάλεσε τους οπαδούς του να λάβουν μέρος στη μάχη και να πολεμήσουν σαν να ήταν κι εκείνος ανάμεσά τους. 

Το γράμμα του Ζαχαριάδη δημοσιεύεται στις εφημερίδες και όπως είναι φυσικό φτάνει στις φυλακές,στους πολιτικούς κρατούμενους, φτάνει και στην Ακροναυπλία. Είναι τότε, η φυλακή αυτή του Ναυπλίου, κάτι σαν «ένα διαρκές συνέδριο»(!) Τα περισσότερα στελέχη του κόμματος, παλιά και νέα, βρίσκονται εκεί. Κάπου πεντακόσιοι (500) κομμουνιστές σε σύνολο δυο-τριών χιλιάδων! Είναι οργανωμένοι σε ομάδες συμβίωσης, έχουν πρόγραμμα ζωής, μόρφωσης και αυτομόρφωσης. Διεξάγονται έντονες πολιτικές και ιδεολογικές συζητήσεις. 

Η επιστολή Ζαχαριάδη ευθύς τίθεται σε συζήτηση και εγκρίνεται από όλους τους φυλακισμένους. 

Το ίδιο γίνεται και στις άλλες φυλακές καθώς και στις εξορίες. Οι μηχανισμοί του Μεταξά διευκολύνουν φυσικά την ενημέρωση και την διακίνηση της επιστολής Ζαχαριάδη και ο Ζαχαριάδης τους χρησιμοποιεί για να φτάσει σε όλους τους χώρους που επηρεάζει το ΚΚΕ. Είναι σαφές ότι ο Μεταξάς θέλει την στήριξη των Κομμουνιστών αν και δεν θέλει τη δράση τους. Ούτε θα τους αποφυλακίσει ούτε στο μέτωπο θα τους στείλει όπως επίμονα ζητούν. Αντιθέτως, το καθεστώς που επιζεί και του Μεταξά και του Κορυζή -ο τελευταίος έχει την «ευαισθησία» να αυτοκτονήσει για να μην παραδώσει την πατρίδα- παραδίδει του Κομμουνιστές δεμένους και αριθμημένους στους κατακτητές. Ο θυσιαστικός μηχανισμός για τον οποίο κάνει λόγο ο Ρ. Ζιράρ έχει πυροδοτηθεί. Ο παράδοση των Ελλήνων Κομμουνιστών είναι η πρώτη θυσία που λαμβάνει χώρα. 

Από εκείνους τους πολιτικούς κρατουμένους θα έχουν οι Γερμανοί τη «μαγιά» των αντιποίνων. Από κείνους θα παίρνουν και θα εκτελούν ακόμα και τις τελευταίες μέρες της κατοχής, πριν συμπτυχθούν άρον άρον. Από κείνους είναι οι περισσότεροι των «διακοσίων της Καισαριανής» την Πρωτομαγιά του ‘44. Από κείνους είναι οι εκατόν είκοσι του Κούρνοβου. Η εκατόμβη αυτή των αθώων πολιτικών κρατουμένων σκοπό έχει να «υπερβεί» την κρίση ο ηττημένος λαός και να συνταχθεί με την ιθύνουσα τάξη που ετοιμάζεται ν’ αλλάξει αφεντικό. Από τους Άγγλους στρέφεται στους Γερμανούς. Αποπέμποντας τους Κομμουνιστές ελπίζουν ότι θα σαλαγήσουν του πλήθος στα μαντριά τους. Μαντριά που υφίστανται από την εποχή του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Εκλείποντος -επ αόριστον- του Εγγλέζικου παράγοντος στην Ελλάδα, οι Γερμανόφιλοι προσβλέπουν στην περιστασιακή σύμπραξη με τους πολιτικούς τους αντιπάλους οι οποίοι όμως είναι αρκούντως γυμνασμένοι στην οσφυοκαμψία έναντι του ξένου παράγοντα.

Μια τέτοια όμως θυσία δεν μπορεί να μην έχει και τα φράκταλ της! Όπως όλα τα συντελούμενα γεγονότα στην Κτίση, υπόκειται και η θυσία στις αρχές της αυτοομοιότητας! Οι μορφοκλασματικές δομές της φυσικά αγγίζουν και το ΚΚΕ και εισέρχονται βαθιά στις γραμμές του.

Η κοινωνία στο μηδέν και η φρίκη στο άπειρο

Μάιος 1941

Όταν ο κατακτητής είναι προ των πυλών, όταν όλοι ξέρουν «ότι οι Μήδοι στο τέλος θα διαβούνε» έχουμε κρίση κοινωνική. Τίθεται το ερώτημα «τι να κάνουμε;» σε αυτές τις φρικτές συνθήκες που τη φρίκη τους και τη χρονική διάρκειά της δεν μπορεί κανείς να υπολογίσει με ακρίβεια. Τέλη Απριλίου αρχές Μαΐου ειδικά,ο χρόνος-η διάρκεια- της φρίκης φαντάζει αιωνιότητα! Από πουθενά δεν φαίνεται ελπίδα. Κανείς δεν είναι σε θέση να νικήσει το φασισμό. Η σκλαβιά μοιάζει με πολύ μακρύ ανηφορικό μονόδρομο. Γολγοθάς χωρίς καν τον Σίμωνα τον Κυρηναίο. 

Στη φάση αυτή όπου το θύμα βρίσκεται στο θυσιαστήριο, ο ψυχρός εμφύλιος πόλεμος που μαίνεται στη ελληνική κοινωνία από την αρχή του 20ου αιώνα και για τον οποίο ουδόλως ευθύνονται οι λίγοι και περιθωριοποιημένοι Κομμουνιστές, πάει να μετατραπεί σε θερμό εμφύλιο πόλεμο. 

Οι Καλύβας, Μαραντζίδης και Σια κάνουν λάθος! Δεν αρχίζει ο εμφύλιος το ‘43. Το ‘41 αρχίζει! Ο δε ψυχρός εμφύλιος πόλεμος μαίνεται με διαφορετικές μορφές (βενιζελικοί-βασιλικοί) από την αρχή του 20ου αιώνα. 

Όταν τίθεται το ερώτημα «τι κάνουμε τώρα» ο κάθε ένας άνθρωπος καλείται ν’ απαντήσει. 

Ανάλογα με το τι είδους άνθρωπος είναι αποφασίζει με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει. Τίποτα «κοινωνικό» δεν μπορεί να τον χειραγωγήσει γιατί απλούστατα δεν υφίσταται κοινωνία. Όλα που ήταν «κάτι» τώρα είναι «τίποτα». Βρίσκονται όλοι στην «κατάσταση μηδέν». 

Μόνο ο θεός που κουβαλάει μέσα του ο καθένας δείχνει κάποιον δρόμο και πάλι δεν τον εγγυάται. Ανάλογα με το θεό είναι είναι κι ο δρόμος. Ανάλογα με τον άνθρωπο ο δρόμος είτε περπατιέται είτε γίνεται αδιάβατος κι ο άνθρωπος-καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί-αλλάζει δρόμο. 

Εκείνοι που τα βρίσκανε πάντα με την εξουσία και όπου το τίμημα της συναλλαγής δεν είχε για εκείνους σημασία, αυτό κοιτάξανε να κάνουν και τότε. Κοιτάξανε να τα βρούνε με τους κατακτητές. Εκείνοι που κοιτάζανε «την πάρτη» τους κοιτάξανε να εξυπηρετήσουν και τότε την πάρτη τους. Κι εκείνοι που δεν ήταν «με το εγώ αλλά με το εμείς», που ήταν της λογικής “ή όλοι μαζί ζούμε ή όλοι μαζί πεθαίνουμε”, ψάξανε για έναν «άλλο» δρόμο. Βρήκανε τον δρόμο που είχαν προετοιμάσει ο Ζαχαριάδης και οι Κομμουνιστές στους μήνες του ελληνοϊταλικού πολέμου. 

Αν η Επανάσταση του ‘21 είχε μιαν ένοπλη πρωτοπορία, την Κλεφτουριά, αν το Χάνι της Γραβιάς είχε τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας της Κατοχής είχε τους αποδιοπομπαίους Κομμουνιστές που επανήλθαν και ηγήθηκαν των Ελλήνων εκείνων που έψαχναν τον «άλλο» δρόμο, που ο Θεός τους ήταν Θεός της Ελευθερίας. Η ανταπόκριση του Ελληνικού Λαού στο σάλπισμα ήταν καταλυτική. Οι συνεργάτες των κατακτητών είναι ελάχιστοι αν και οι συνθήκες του πρώτου χειμώνα είναι φοβερές και οι άνθρωποι δοκιμάζονται σε μια επίγεια κόλαση. Είναι τόσο μεγάλη η θέληση του έθνους για να ζήσει που ο θερμός εμφύλιος...αναβάλλεται για το ‘43. Παραμένει όμως ως ψυχρός εμφύλιος πόλεμος και διεξάγονται μάχες προφυλακών.

Η "επιστολή" Πλουμπίδη 

Στο Χάνι της Γραβιάς προηγήθηκαν της μάχης έντονες συζητήσεις και διαφωνίες. Για το αν έπρεπε να πολεμήσουν. Αν έπρεπε να πολεμήσουν, πού έπρεπε να πολεμήσουν! Έτσι και στο Κομμουνιστικό Κόμμα έλαβαν χώρα έντονες συζητήσει και διαφωνίες...μεγάλου βεληνεκούς το τίρο των οποίων φτάνει μέχρι της μέρες μας! 

[Σημείωση (Απρίλιος 2018): Βλέπετε τι λέει σήμερα ο Κουτσούμπας; Ε μην ψάχνετε να βρείτε τι του έμαθε ο Χαρίλαος. Στον Πλουμπίδη να ψάξετε. Βλέπετε τι λέει σήμερα η Αλέκα; Ε μην ψάχνετε να βρείτε τι διδάχτηκε από τον Ζαχαριάδη. Στον Πλουμπίδη πρέπει να ψάξετε.] 

Ο πρώτος μήνας του πολέμου έχει περάσει με νίκες πάνω στις νίκες με θαύματα πάνω στα θαύματα. Ο Ελληνικός Στρατός προελαύνει νικηφόρος, απωθεί τους φασίστες του Μουσολίνι και δημιουργεί προϋποθέσεις οριστικής νίκης κατά των Ιταλών. Αν και ο πόλεμος έχει μεταφερθεί έξω από τα σύνορα τίποτα ακόμα δεν έχει κριθεί και τίποτα ακόμα δεν δικαιολογεί αλλαγή πλεύσης για τη χώρα. Σ’ αυτή την κρίσιμη φάση, 7 Δεκεμβρίου του 1940, η κατάσταση στο μέτωπο είναι η εξής: Την προηγούμενη μέρα (6/12) έχουν απελευθερωθεί οι Άγιοι Σαράντα. Την ίδια ημέρα ( 7/12) απελευθερώνεται το Δέλβινο και την επαύριο (8/12) απελευθερώνεται η Κορυτσά. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή μετά από σαράντα μέρες σιωπής,η «Παλιά Κεντρική Επιτροπή» απευθύνει προς τον λαό το «Μανιφέστο»!!! 

[Δεν νομίζω να το έχετε διαβάσει ολόκληρο και δεν νομίζω να υπάρχει ολόκληρο σε ηλεκτρονική μορφή. Γι’αυτό διαβάστε το με προσοχή.] 

Η «Παλιά Κεντρική Επιτροπή» είναι δημιούργημα της παρανομίας και του Νίκου Πλουμπίδη, του «Μπάρμπα». Ο παράνομος μηχανισμός του ΚΚΕ έχοντας δεχτεί φοβερά πλήγματα στην πραγματικότητα δεν υφίσταται. Σκόρπια στελέχη και μέλη γίνονται «θύματα» των διαφόρων μηχανισμών που στήνει ο Μανιαδάκης και στόχο έχουν να προβοκάρουν και να υπονομεύσουν την αντίσταση στη δικτατορία. Ο Νίκος Πλουμπίδης, εκλεγμένο αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ από το 6ο Συνέδριο του ‘35 (μαζί με τον Β.Κτιστάκη, από τα Χανιά, που είχε κάνει διδακτορικό στο Βερολίνο στις Οικονομικές και Πολιτικές επιστήμες) φτιάχνει ένα «καθοδηγητικό κέντρο» στα μέτρα του «θεού»που πίστευε. Δεν διστάζει να μιλήσει εν ονόματι της ΚΕ. Με το βάρος του «παλαιού», δεν διστάζει να σφετεριστεί την ηγεσία του κόμματος. 

Αυτή λοιπόν η «Παλαιά ΚΕ» βγάζει το Μανιφέστο,το κατάπτυστο αυτό κείμενο, που αν το είχαν ακολουθήσει τότε, η βάση και τα στελέχη, το ΚΚΕ θα είχε χαθεί από την ιστορία και όλοι αυτοί που σήμερα σείουν τις αντικομμουνιστικές περγαμηνές τους θα είχαν μείνει χωρίς «ένδοξο» παρελθόν, θα βίωναν βαθιά υπαρξιακή κρίση. 

Και τι δεν λέει αυτή η κατά Πλουμπίδη πολιτική ανάλυση: Ο χαρακτήρας του πολέμου είναι ..ιμπεριαλιστικός(!) Κύριος εχθρός, τον Δεκέμβρη του ‘40, είναι οι Εγγλέζοι ιμπεριαλιστές(!) Εναντίον τους καταφέρεται σχεδόν κατά αποκλειστικότητα. Ο Γερμανικός ναζισμός σχεδόν δεν αναφέρεται ενώ για τίποτα δεν ενοχοποιείται(!) Ο μόνος υπεύθυνος για την επιδρομή της Ιταλίας στην Ελλάδα είναι η φιλοαγγλική στάση της κυβέρνησης Μεταξά. Εν πολλοίς, αν τα είχαμε «σπάσει» με τους Εγγλέζους η Ιταλία μάλλον θα μας ...σεβότανε(!) Απαιτεί την πτώση της κυβέρνησης και συνιστά στον ένοπλο και μη ένοπλο λαό να εξεγερθεί, να μην πολεμήσει «έξω» από τα σύνορα, να σαμποτάρει τις μεταφορές, τις αποθήκες, κάθε πολεμικό έργο(!) 

Δεν υπάρχει τίποτα που δεν διαστρευλώνεται. Δεν υπάρχει τίποτα που στο μέλλον δεν θα χρησιμοποιηθεί για να κατηγορηθούν οι Κομμουνιστές αν και έπραξαν τα εντελώς αντίθετα από εκείνα που τους συνιστούσε και τους συμβούλευε ο Πλουμπίδης. 

Ακόμα και ο χρόνος του «Μανιφέστου» διαφέρει ριζικά από εκείνον της επιστολής Ζαχαριάδη! Στη λογική του δεν υπάρχει μέλλον. Υπάρχει μόνο παρόν όπως νοηματοδοτείται από το παρελθόν. Το παρελθόν σαν βαμπίρ ορμάει να ξεσκίσει το παρόν αδιαφορώντας για τις συνέπειες. 

Δεν είναι μόνο οι ατιμίες κατά της πατρίδας που βαραίνουν τον πολύ Νίκο Πλουμπίδη. Είναι και οι ατιμίες κατά των συντρόφων του. 

«....Τη λατρεία σας προς τη λευτεριά και την πατρίδα, την ηρωική σας ιστορία και τη λεβέντικη παλληκαριά, το άγριο μίσος σας κατά του φασισμού, η εγκληματική σπείρα Μεταξά-Βασιλιά-Μανιαδάκη, η Ίντέλιτζενς σέρβις, τα εκμεταλλεύτηκαν αισχρά να σας ρίξουν σε τούτο τον καταραμένο πόλεμο πού δεν έχει την παραμικρή σχέση με τα ευγενικά αισθήματα σας. Με ραδιουργίες, απάτες, πλαστογραφώντας το τιμημένο όνομα του Κ.Κ.Ε. και τις υπογραφές των φυλακισμένων ηρωικών ηγετών του σ.σ. Ζαχαριάδη, Νεφελούδη, Παρτσαλίδη, Σιάντου, πλαστογραφώντας το όργανο του το «Ριζοσπάστη», σας τραβάνε να χύνετε, δίχως να το καταλαβαίνετε, άδικα το αίμα σας, ενώ ταυτόχρονα σκοτώνονται οι γονιοί και τα παιδιά σας στα μετόπισθεν κι η πατρίδα σας ρημάζει απ'την μιαν άκρη ως την άλλη...» 

Τι λέει η Πλουμπίδεια λογική; Οι Ζαχαριάδης, Νεφελούδης, Παρτσαλίδης, Σιάντος, αποκλείεται να σκέφτηκαν διαφορετικά από τη σωστή γραμμή που είναι η δική μου. Άρα, η επιστολή Ζαχαριάδη κι ο Ριζοσπάστης, είναι πλαστογραφίες του Μανιαδάκη. Αυτά τα λέει ευθαρσώς. Θρασύτατα και ανενδοίαστα «καπελώνει» το κόμμα, τους εκατοντάδες φυλακισμένους Κομμουνιστές. Είναι η πρώτη φορά που ο Πλουμπίδης επιχειρεί ν’ αλώσει το κόμμα δηλώνοντας: «το κόμμα είμαι εγώ»! 

Το χειρότερο όμως δεν το λέει, το εννοεί και το υποβάλλει: 

Αν η επιστολή και ο Ριζοσπάστης δεν είναι πλαστογραφημένα, τότε, οι Ζαχαριάδης, Νεφελούδης, Παρτσαλίδης, Σιάντος κλπ, συντάσσονται με τους Μεταξά-Βασιλιά-Μανιαδάκη-Ιντέλιντζενς Σέρβις για να διεξαγάγουν τον καταραμένο αυτόν πόλεμο που καμιά σχέση δεν έχει με τα ευγενικά αισθήματά σας(!!!) 

Εδώ ακριβώς είναι που συντελείται η «μικρή» θυσία μέσα στην μεγάλη θυσία. Εδώ ακριβώς είναι που το οξύ τέμνον όργανο απειλεί να πλήξει το θύμα καίρια. Αν και «μικρή» η θυσία, (αφού τη μεγάλη τη διαπράττει ο Μεταξάς) απειλεί την «ζωή» του θύματος. Αν το κόμμα ενδώσει, αν χάψει τις βαρύγδουπες ανοησίες του Πλουμπίδη, τότε η «ζωή» του χάνεται. 

Ευτυχώς για τον λαό και την πατρίδα όμως οι φυλακισμένοι κομμουνιστές δεν «τσιμπάνε»! Συντάσσονται όλοι με τη γραμμή Ζαχαριάδη, με έργα και με λόγια. Ζητούν να σταλούν στο μέτωπο να πολεμήσουν. Απορρίπτουν με αποφασιστικότητα τόσο το Μανιφέστο όσο και όλα τα μετέπειτα κείμενα της «Παλαιάς ΚΕ» που εξακολουθεί να λέει τα ίδια ακόμα και την ώρα που οι Γερμανοί προελαύνουν στην νότιο Ελλάδα. 

Σε συνθήκες πολεμικής κρίσης, σε συνθήκες απειλής κατά της πατρίδας έχουμε δύο τελείως διαφορετικές αντιδράσεις: 

-Η μία, δεν «ψάχνεται». Σε μισή σελίδα μέσα, «ανεπιφύλακτα», καθορίζει και καθήκοντα και μέσα και στόχους και έπαθλα! 

-Η άλλη, λέει πολλά και διάφορα που αν τα ακολουθούσε το κόμμα δεν μπορώ να φανταστώ τι θα μπορούσε να είχε προκύψει. 

-Ο ένας πολιτικός ηγέτης είναι στη φυλακή, χωρίς καμιά εγγύηση για το μέλλον του όπως αποδείχθηκε. Διώκεται απηνώς από την κυβέρνηση και κείνος αίρεται του προσωπικού του και κομματικού προβλήματος και φροντίζει το συμφέρον της πατρίδας. 

-Ο άλλος πολιτικός ηγέτης είναι στη παρανομία, ελεύθερος. 

Και οι δύο επιζητούν το δίκιο και το συμφέρον του λαού. 

-Ο ένας, «ο μπάρμπας»,το ψάχνει «εδώ και τώρα». Κοιτάει πίσω και ζητάει «να μην πληρώσει ο λαός» αφού δεν φταίει! 

-Ο άλλος, ο νεώτερος, δεν κοιτάει πίσω. Κοιτάει στο μέλλον αν και το μέλλον το δικό του είναι άδηλο. Και βάζει στόχους γι’ αυτό!!! 

-Ο ένας θέλει να κάνει τη μοιρασιά «τώρα», αναδιανέμοντας τη φτώχεια και το αίσχος του παρελθόντος στο Νυν. 

-Ο άλλος θέλει να κάνει τη μοιρασιά «τότε», αναδιανέμοντας τη σπορά των θυσιών του λαού, στο Αεί. 

Φάγανε όλοι από αυτή τη σοδειά κι έμεινε να φάμε κι εμείς και τα παιδιά μας κι όλοι οι ερχόμενοι! 

Πρόκειται για δύο διαφορετικούς τρόπους άσκησης πολιτικής αφού ως χρονισμό υποβάθρου έχουμε δύο διαφορετικούς τρόπους διαχείρισης των τριών διαστάσεων του χρόνου...το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. 

-Ο ένας αποπέμπει το μέλλον συναιρώντας παρελθόν και παρόν. 

-Ο άλλος αποπέμπει το αμαρτωλό παρελθόν, κάνει μια νέα αρχή στο «τώρα», συναιρεί το μέλλον με το παρόν! 

Η δραματική αυτή κατάσταση παίρνει τέλος τον Ιούλιο του ‘41. Οι δραπέτες Κομμουνιστές, απ’ τα νησιά και τις φυλακές, συγκροτούν την Κεντρική Επιτροπή εκείνη που αποφασίζει την ίδρυση του ΕΑΜ. Η «Παλαιά ΚΕ» αναγκάζεται να παραιτηθεί από την άσκηση ηγεσίας στο ΚΚΕ. Με ανακοίνωσή της καλεί τα μέλη και τα στελέχη που την ακολουθούσαν και βρίσκονται κυρίως στις τάξεις των δημοσίων υπαλλήλων, να πειθαρχήσουν στις αποφάσεις του νέου καθοδηγητικού κέντρου. 

Η τύχη του Κτιστάκη

Αυτή τη στιγμή που γράφεται το κείμενο, το καινούργιο βιβλίο της Μάρως Δούκα Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ είναι μεν στα χέρια μου αλλά δεν έχει τελειώσει η ανάγνωσή του. Η κυρία Δούκα αναφέρεται στη μεγάλη προσωπικότητά του Βαγγέλη Κτιστάκη, στην δράση του κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά, τη δράση του στα Χανιά κατά την κατοχή και στην μαρτυρική εκτέλεσή του στη Κρήτη. Αυτό που δεν λέει, γιατί ίσως δεν το γνωρίζει, είναι το γιατί ο Κτιστάκης μπαίνει σε καραντίνα από το κόμμα το 1941. 

Ο Φώτης Βερμαίος (κατά κόσμον Φοίβος Γρηγοριάδης γιος του στρατηγού Νεόκοσμου Γρηγοριάδη) λέει πολλά πράγματα για κείνη τη φάση του σημαντικού αυτού ανθρώπου. Ίσως θα πρέπει να επανέλθουμε με μια σύνοψη της ηρωικής και τραγικής ιστορίας του. Τον Ιούνιο πάντως του 1943 αποκαθίσταται. Συνεχίζει ν’ αγωνίζεται και βγάζει πολλούς Κρητικούς αντάρτες στην Πάρνηθα. Έτσι εξηγούν οι παλιοί την σημαντική παρουσία Κρητικών στον ΕΛΑΣ Αττικοβοιωτίας. 

Ο Γιώργης Μπουτσίνης (Νικήτας) στο βιβλίο του για το Αντάρτικο της Αττικοβοιωτίας αναφέρει ονόματα Κρητών σε αλλεπάλληλα «κύματα» που «τους στέλνει το Κτιστάκης». 

Τελικά ο Κτιστάκης φεύγει για την Κρήτη ως γραμματέας της οργάνωσης περιοχής Κρήτης του κόμματος. Μετά από λίγο καιρό θα εκτελεστεί από τους Γερμανούς και τους συνεργάτες τους. (βλέπε Μ. Δούκα Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ). Παρά όμως τις ποικίλες και εύφημες μνείες των αγωνιστών για τη δράση του Βαγγέλη Κτιστάκη δεν φωτίζεται από κανέναν η πτυχή εκείνη των πρώτων ημερών του ελληνοϊταλικού πολέμου. Αν και κάποιος αναφέρει ότι ο Κτιστάκης πίστευε ότι η ΕΣΣΔ θα σταματήσει την προέλαση μόλις απελευθερώση τα εδάφη της γιατί τάχα ένας πόλεμος μετατρέπεται σε επεκτατικός και άδικος όταν περνά στα εδάφη του αντιπάλου, δεν προκύπτει από πουθενά η γνώμη του Κτιστάκη για την επιστολή Πλουμπίδη. Δεν ξέρουμε και δεν μπορούμε να υποθέσουμε, χωρίς να αδικήσουμε τη μνήμη του σημαντικού αυτού ανθρώπου, τι θέση πήρε ως προς τις δύο γραμμές που τέθηκαν, με εκείνο τον ιδιόμορφο τρόπο, στην κρίση των μελών και στελεχών του ΚΚΕ μέσα στον ζόφο της παρανομίας. 

Η καραντίνα που το κόμμα του επέβαλλε, ξέρουμε πια χάρη στον Βερμαίο, δεν οφείλεται στο ζήτημα αυτό αλλά στην σύλληψή του από τους Γερμανούς και στην εν συνεχεία απελευθέρωσή του χάρη στη παρέμβαση κάποιου Γερμανού φίλου ονόματι Στρέϊτ που ζούσε στην Κηφισιά και εγγυήθηκε για κείνον. 

Ο Πλουμπίδης και η ΕΣΣΔ 

Εν τω μεταξύ, το καλοκαίρι του 1941, η διεθνής κατάσταση έχει αλλάξει. Η Γερμανία έχει εισβάλλει στην Σοβιετική Ένωση και οι μεγαλοφυείς(!) εκτιμήσεις του Πλουμπίδη για τον χαρακτήρα του πολέμου έχουν πάει περίπατο. Δεν μπορεί με κανέναν τρόπο πια να σπεκουλάρει υποστηρίζοντας ότι ο πόλεμος είναι ιμπεριαλιστικός(!) Ο πόλεμος ήταν από την αρχή παγκόσμιος και ήταν πόλεμος κατά του Φασιστικού Άξονα κι όχι κατά του Ιμπεριαλισμού συνολικά. Ο Πλουμπίδης, αποσιωπώντας τα πραγματικά γεγονότα και τον ρόλο της ΕΣΣΔ , ισχυρίζονταν ότι μια συμμαχία με την ΕΣΣΔ θα μας κρατούσε εκτός πολέμου(!) και ότι ο πόλεμος είναι διαπάλη ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές αφού δεν αγγίζει την Σοβιετική Ένωση(!) Αποσιωπούσε όμως το γεγονός ότι η ΕΣΣΔ δέχτηκε πρώτη επίθεση σε δύο μέτωπα: α) Στα σύνορα της Μογγολίας από την Ιαπωνία στις 11/5/1939 πριν ακόμα υπογραφεί το σύμφωνο Ρίπεντροπ-Μολότωφ (23/08/1939) και αφού είχε υπογραφεί το σύμφωνο του Μονάχου (29-30/9/1938) και β) Στην Καρελία, στα σύνορα με την Φινλανδία, φθινόπωρο του ‘39, από το φασιστικό καθεστώς της που δρούσε σαν προφυλακή των Ναζί. Αν πραγματοποιούσε η Φινλανδία τον αντικειμενικό σκοπό της εισβολής της, τότε, η περικύκλωση του Λένινγκραντ από την Βέρμαχτ, μετά, θα ήταν πλήρης και η πτώση του αναπόφευκτη. 

«Λησμονούσε» ακόμα, στις αναλύσεις του ο Πλουμπίδης, ότι στην πρόβα τζενεράλε, στον Ισπανικό Εμφύλιο πόλεμο δηλαδή, είχε διαφανεί πλήρως ότι, στη διάταξη των δυνάμεων που ετοιμάζονταν να συγκρουστούν με τον φασισμό, κύρια δύναμη ήταν η ΕΣΣΔ! Εκείνο που «παιζότανε» ήταν η στάση των μεγάλων ιμπεριαλιστικών χωρών που έκαναν πως δεν έβλεπαν τον Χίτλερ που βομβάρδιζε με τα γιούγκερ-φασόν για τον Φράνκο-την Γκουέρνικα!

Ολική επαναφορά «εν ετέρα μορφή» 

Αν ο αναγνώστης δώσει προσοχή σε όλες τις κομβικές σκέψεις του Πλουμπίδη θα αντιληφθεί ότι, η πλατφόρμα του αποτελεί το εκμαγείο όλων όσων επί χρόνια καταμαρτυρούσαν οι αντίπαλοι στους Κομμουνιστές! Αν οι Κομμουνιστές είχαν κάνει ό,τι τους συμβούλευε ο Πλουμπίδης, σήμερα, θα είχαν δίκιο στην κριτική εναντίον τους ο Γιανναράς, ο Καλύβας, ο Μαραντζίδης, ο Πρετεντέρης κλπ. 

Δεν ακούσανε όμως οι Κομμουνιστές τον «Μπάρμπα» αλλά τον Ζαχαριάδη. 

Μπορεί η θυσία τους ν’ απάλλαξε την ιθύνουσα τάξη, και τον Πλουμπίδη, από τους ενοχλητικούς. Μπορεί η αποπομπή τους να ήταν πλήρης. Σε ιδεολογικό επίπεδο όμως νικητές είναι τα θύματα! Επανακάμπτουν! 

Τον Ιούνιο του ‘41 οι περισσότεροι εξόριστοι Κομμουνιστές. Τον Μάιο του 1945 ο ίδιος ο Ζαχαριάδης! Καμία αίγλη δεν θα είχε ένας τόσο νεόκοπος (με τον περισσότερο καιρό της θητείας του στις φυλακές) και νεαρός ηγέτης του κόμματος αν δεν είχε με τόσο σωστό τρόπο καθορίσει τα καθήκοντα των Κομμουνιστών προς τον λαό και την Πατρίδα. 

Ενώ εκείνος ήταν στο Νταχάου όλα εργάζονταν υπέρ της ιεροποίησής του! Η φράση του «το έθνος που θέλει να ζήσει πρέπει να παλεύει, αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες» είχε γίνει πράξη και το έθνος είχα αγωνιστεί βράχο τον βράχο, καλύβα την καλύβα, σπίτι το σπίτι! Τι έμενε τώρα; Η απονομή στο λαό του επάθλου... 

«η καινούργια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς,η λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ'ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό...»

Μέρος Β΄ 

Ο Νίκος Μπελογιάννης 

Για τον Μπελογιάννη ο εμφύλιος πόλεμος, και ο πόλεμος γενικά, τελείωσε στις 22 Σεπτεμβρίου του ‘49 όταν πέρασε στη Σκιπερία, με το επίλεκτο απόσπασμα της 1ης Μεραρχίας του ΔΣΕ. Η αρχή του πολέμου τον είχε βρει κι αυτόν στην Ακροναυπλία. Παραδόθηκε κι αυτός, νέο παιδί είκοσι έξι χρονών, δέσμιος στους Γερμανούς και Ιταλούς. Παρέμεινε στα χέρια τους μέχρι το 1943 οπότε και δραπέτευσε. Βγήκε αντάρτης στον ΕΛΑΣ της Πελοποννήσου και πήρε μέρος στην απελευθέρωση της Καλαμάτας που θεωρείτε η πρώτη πόλη που απελευθερώθηκε από τους Γερμανούς. 

Δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα λόγια για την προσωπικότητά του. Οι πιο πολλοί αναγνώστες θα γνωρίζουν ήδη περισσότερα από όσα ένα άρθρο μπορεί να χωρέσει. Παραθέτουμε μόνο ένα λιτό χρονολόγιο των τελευταίων μηνών της ζωής του όσο και της ζωής του Πλουμπίδη. Αν και λιτό είναι άκρως απαραίτητο για την κατανόηση των γεγονότων και των αλληλοσυσχετισμών τους. 

Το χρονικό υπόβαθρο της θυσίας 

13 Αυγούστου-22 Σεπτεμβρίου 1949 

Ο Νίκος Μπελογιάννης παίρνει μέρος ως πολιτικός επίτροπος στο εκπληκτικό εγχείρημα της 1ης Μεραρχίας του Δημοκρατικού Στρατού «Γράμμος-Άγραφα-Μουργκάνα». Με μέραρχο τον Γιώτη (Χ.Φλωράκη), πολιτικό επίτροπο τον Ν.Μπελογιάννη κι επιτελάρχη τον Αλέκο Παπαγεωργίου, η Μεραρχία σπάει τον κλοιό του Γράμμου, τη στιγμή ακριβώς που ξεκίναγε η μεγάλη επίθεση του κυβερνητικού στρατού. «Κατεβαίνει» στ’ Άγραφα και «ξανανεβαίνει» στη Μουργκάνα, από όπου και περνάει στη Σκιπερία. Ο εμφύλιος για τον Μπελογιάννη και τους συμμαχητές του τελείωσε στις 22 Σεπτεμβρίου, έναν ολόκληρο μήνα μετά την πτώση του Γράμμου! Το εγχείρημα αυτό το αναφέρουμε γιατί, κατά την εκτίμηση των ειδικών, οι ηγήτορές της ήταν άνθρωποι εξαιρετικών ικανοτήτων. 

[Για περισσότερα βλέπε το κείμενο του Στρατηγού Δ.Δήμου ]

Δύο από τους τρεις ηγέτες της 1ης Μεραρχίας του ΔΣΕ (Μπελογιάννης-Φλωράκης) που έβαλε στο χέρι το καθεστώς δικάστηκαν για κατασκοπεία. Μη νομίζετε ότι ο τρίτος, ο Αλέκος Παπαγεωργίου μόνιμος αξιωματικός του Ελλ.Στρατού τραυματίας της Αλβανίας, τους ξέφυγε. Εκείνος είχε δικαστεί για κατασκοπεία το ‘47!!! 

(βλέπε το υπέροχο βιβλίο του Εμπειρίες ενόπλων αγώνων,  Σύγχρονη Εποχή)

16 Μαΐου 1950 

Γίνεται με «πρόσληψη» (κοοπτάτσια) αναπληρωματικό μέλος τη Κεντρικής Επιτροπής στην 7ης Ολομέλεια (μέσα Μαΐου του 1950). Έχουν μόλις τελειώσει οι έρευνες της εξεταστικής επιτροπής που συγκροτήθηκε για να μελετήσει την περίπτωση του Κώστα Καραγιώργη. 

«Στο 7μηνο που πέρασε, αυτή η επιτροπή εξέτασε εκατοντάδες στελέχη και απλούς μαχητές των τμημάτων του ΔΣΕ στη Νότια Ελλάδα και υπέβαλε πόρισμα στο Π.Γ.» (Απόφαση του ΠΓ της ΚΕ για τον Κ.Καραγιώργη (Γυφτοδήμο) 8.6.1950 

Από τη φράση αυτή φαίνεται καθαρά ότι ο Ν.Μ από τον Νοέμβριο του ‘49 κι ως τον Μάιο του ‘50 ταξίδευε στις χώρες που είχαν καταφύγει οι αντάρτες του ΔΣΕ και συνέλεγε υλικό. Έτσι εξηγούνται και οι ταξιδιωτικές εντυπώσεις που έχει υπόψη του ο Κούλης Ζαμπαθάς και τις αναφέρει στο βιβλίο του Νίκος Μπελογιάννης-Ν.Πλουμπίδης. 

Ιούλιος 1950 

Μετά τη περαίωση της εκκρεμότητας αυτής ο Μπελογιάννης έρχεται στην Ελλάδα ως νέο αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ. Είναι τριάντα πέντε χρονών. Είναι ειδοποιημένος-λέει η απόφαση της ΚΕ-για τον Πλουμπίδη, να φυλαχτεί απ’αυτόν. Αλλά δεν φυλάχτηκε.

20 Δεκεμβρίου 1950 

Ο Ν.Μ συλλαμβάνεται στο σπίτι του Τ. Καλοφωλιά (του κατοπινού εκδότη της οικονομικής εφημερίδας ΕΞΠΡΕΣ). «Γιορτάζει» τα τριακοστά πέμπτα γενέθλιά του στα μπουντρούμια της Ασφάλειας χωρίς να ξέρει κανείς ότι συνελήφθη και χωρίς να ξέρουν οι δεσμώτες του την ταυτότητά του. Την ταυτότητά του την αγνοεί, μέχρι τη σύλληψή του, και ο Ν.Π! Στις 31 Δεκεμβρίου απονέμεται χάρη στον δοσίλογο πρωθυπουργό Λογοθετόπουλο και σε τέσσερις ακόμα υπουργούς της κατοχής.

9 Σεπτεμβρίου 1951 

Γίνονται εκλογές. Αν και το ΚΚΕ επιμένει και πιέζει αφόρητα την ΕΔΑ για να κατεβάσει υποψήφιο βουλευτή τον Ν.Μ αποτυγχάνει. Υπεύθυνοι θεωρούνται οι Μιχάλης Κύρκος και Ν.Πλουμπίδης. 

19 Οκτωβρίου- 16 Νοεμβρίου 1951 

Πρώτη δίκη Μπελογιάννη και των συντρόφων του. Η δίκη των «93»! Δικάζονται με τον ν.509 περί ανατροπής του καθεστώτος. Καταδικάζονται σε θάνατο 12. Ο Πλαστήρας δηλώνει ότι δεν θα εκτελεστεί κανένας. Την ημέρα που ανακοινώνεται η απόφαση του δικαστηρίου βγαίνει στις εφημερίδες η υπόθεση των ασυρμάτων.

15 Φεβρουαρίου - 2 Μαρτίου 1952 

Δεύτερη δίκη Μπελογιάννη και των συντρόφων του. Δικάζονται 29 για κατασκοπεία. 

Καταδικάζονται οκτώ σε θάνατο.

23 Φεβρουαρίου 1952 

Ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ: 

«Η σκηνοθεσία καταρρέει. Κάτω τα χέρια απ’τον Μπελογιάννη».

Στην ανακοίνωση αυτή κι ενώ η δίκη είναι σε εξέλιξη δηλώνεται σαφώς η πρόθεση της ηγεσίας του ΚΚΕ να «αντιδικήσει» με τον μοναρχοφασισμό στην Αθήνα εφόσον «εξασφαλιστούν οι απαραίτητες νομικές και πολιτικές εγγυήσεις, κάτω από την εποπτεία του ίδιου του λαού και εγκύρων και αρμόδιων διεθνών οργανώσεων». 

12 Μαρτίου 1952 

Ο Νίκος Πλουμπίδης στέλνει επιστολή, ιδιόχειρη και με δακτυλικό αποτύπωμα, στους συνηγόρους του Μπελογιάννη όπου δηλώνει ότι εκείνος είναι καθοδηγητής του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ κι όχι ο Μπελογιάννης. Η δεύτερη δίκη έχει ήδη τελειώσει και έχει προηγηθεί η πρόθεση της ηγεσίας του ΚΚΕ για «αντιδικία»με τον μοναρχοφασισμό. Ο Ν.Π ζητάει να αφεθεί ελεύθερος ο Ν.Μ και τότε αυτός θα παραδοθεί για δικαστεί στη θέση του. Βάζει το αποτύπωμά του όντας σίγουρος ότι η γνησιότητα της επιστολής θ’ αμφισβητηθεί από τον Ζαχαριάδη όπως κι αυτός είχε αμφισβητήσει τη γνησιότητα της δικής του.

30 Μαρτίου 1952 

Ξημερώνοντας Κυριακή οι Μπελογιάννη, Μπάτσης, Καλούμενος και Αργυριάδης εκτελούνται στο Γουδή υπό το φως των προβολέων των στρατιωτικών οχημάτων. 

Ο Μπελογιάννης ήταν τριάντα επτά χρονών.

25 Ιουλίου του 1952 

Απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ για διαγραφή του Νίκου Πλουμπίδη (Μπάρμπα).[8] 

Η απόφαση στηρίζεται σε είκοσι (20) σημεία! 

25 Νοεμβρίου 1952 

Ο Ν.Πλουμπίδης συλλαμβάνεται.

24 Ιουλίου-3 Αυγούστου 1953 

Δίκη του Πλουμπίδη. Στις 26 Ιουλίου πεθαίνει ο Ν. Πλαστήρας. Την ίδια μέρα τελειώνει και ο πόλεμος της Κορέας. Στο χέρι κρατάει όπως κι ο Μπελογιάννης γαρύφαλλο! Άσπρο! Στη δίκη αυτή δικάζεται ερήμην κι όλο το ΠΓ το οποίο και καταδικάζεται σε θάνατο! Αυτό σημαίνει ότι ο Ζαχαριάδης καταδικάστηκε σε θάνατο μαζί με τον Πλουμπίδη! Τραγική, τραγικότατη ειρωνεία!

14 Αυγούστου 1954 

Εκτέλεση του Πλουμπίδη στο Δαφνί. Ήταν πενήντα δύο χρονών. Ο Ν. Μπελογιάννης εκτελέστηκε τριάντα μέρες μετά την καταδίκη του και ο Πλουμπίδης ένα χρόνο μετά τη δική του.

Συμπεράσματα που εξάγονται από τη σειρά των γεγονότων: 

Α. Για την υπόθεση Μπελογιάννη 

1. Ο Ν.Μ αναλαμβάνει μία πολύ σημαντική αποστολή πριν επιστρέψει στην Ελλάδα. Από τον Νοέμβριο του ‘49 έως τον Μάιο του 1950, για ένα επτάμηνο, συμμετέχει στην εξεταστική επιτροπή που ερευνά την υπόθεση του Κώστα Καραγιώργη. Παραδίδοντας το πόρισμα στο Πολιτικό Γραφείο είναι έτοιμος να φύγει για την Ελλάδα. Εντύπωση μεγάλη προκαλεί το γεγονός ότι η Έλλη Παπά δεν αναφέρει τίποτα για εκείνη την αποστολή του Νίκου! Αν και αναφέρεται κάμποσες φορές στον Καραγιώργη και μία φορά στην από τον ΕΛΑΣ γνωριμία και σύγκρουση με τον Μπελογιάννη, δεν αναφέρει λέξη για την έρευνα σε βάρος του και την καθαίρεσή του. Μπορούμε να συμπεράνουμε συνεπώς ότι η Έλλη δεν γνωρίζει αυτή τη δραστηριότητα Μπελογιάννη όπως και την προηγούμενη, εκείνη του Αποσπάσματος της 1ης Μεραρχίας υπό τον Χ. Φλωράκη (Γιώτη). 

2. Αντίθετα με ό,τι καταμαρτυρούν στον Ν.Ζαχαριάδη, βλέπουμε ότι ο Καραγιώργης δεν καθαιρείται αυθαίρετα και με συνοπτικές διαδικασίες αλλά μετά από επίπονη και δραματική έρευνα που κρατάει μήνες και στηρίζεται σε πληθώρα μαρτύρων και καταθέσεων. 

3. Ο Ν.Μ λίγο πριν έρθει στην Ελλάδα προσλαμβάνεται στη ΚΕ ως αναπληρωματικό μέλος. Δεν είναι ένα στέλεχος δηλαδή του «κομματικού μηχανισμού», των γιαφκών και των συνωμοτικών κανόνων, όπως ο Πλουμπίδης, αλλά είναι ένα στέλεχος που αναδεικνύεται μέσα σε θύελλες και μάχες. Είναι ένα «άλμπατρος» όπως πολύ εύστοχα τον χαρακτήρισε ο Ζαχαριάδης. 

4. Στέλνοντας στην Ελλάδα καινούργια στελέχη και μέλη της ΚΕ, ο Ζαχαριάδης,(θ’ ακολουθήσουν κι άλλοι τον Ν.Μ.) μπορούμε να θεωρήσουμε με ασφάλεια, ότι επιδιώκει να τ’ αλλάξει όλα και να ξεκινήσει μια νέα περίοδο. Ο Ν.Μ είναι ειδοποιημένος και προϊδεασμένος για την περίπτωση Πλουμπίδη. Ξέρει, όπως και η Έλλη επιμαρτυρεί, ότι υπάρχει μια ευρύτερη κίνηση μέσα στο κόμμα. 

Εντύπωση προκαλεί το άριστα πληροφορημένο «Εμπρός» της 11ης Ιανουαρίου του ‘51 όπου δημοσιεύεται η σύλληψη Μπελογιάννη! Εκεί αναφέρεται χαρακτηριστικά: 

«...Απέφυγεν επιμελώς να συναντήση παλαιά ηγετικά στελέχη του κόμματος. Τούτο έπρεξεν αφ’ ενός μεν για να μη κινήση τας υποψίας των αστυνομικών αρχών και αφ’ ετέρου, διότι είχεν εντολήν του Ζαχαριάδη να προβή εις «εκκαθαρίσεις» πολλών στελεχών, τα οποία κατά το παρελθόν είχον αναπτύξει αξιόλογον δράσιν. Η εντολή αυτή εδόθη είτε διότι έπαυσαν πλέον να εμπνέουν εμπιστοσύνην εις την ηγεσίαν του ΚΚΕ, είτε εκουράσθησαν και αποφεύγουν νέας περιπετείας, είτε είναι γνωστά εις τας αρχάς και δεν δύνανται πλέον να δράσουν ανενοχλήτως». 

Η κίνηση αυτή στοχεύει αλλού από κει που στοχεύει η ηγεσία Ζαχαριάδη. Ο Μπελογιάννης προφανώς συμφωνεί με την γραμμή Ζαχαριάδη. Το «Εμπρός» της ως άνω ημέρας τον αποκαλεί «Υπο-Ζαχαριάδη»! Όπως είναι όμως φυσικό, για έναν γενναίο άνθρωπο σαν τον Μπελογιάννη, δεν αποφεύγει κάθε επαφή με τον Πλουμπίδη. Δεν φοβάται, έχει αυτοπεποίθηση και επιδιώκει να μη χαρίσει κανέναν στην αντίδραση. Αυτός είναι κι ο λόγος που έρχεται σε επαφή με τον Πλουμπίδη αν και έχει προειδοποιηθεί. 

5. Όταν συλλαμβάνεται ο Ν.Μ κανένας δεν ξέρει την ταυτότητά του. Ούτε η Ασφάλεια ούτε ο Πλουμπίδης με τον οποίο έχουν συναντηθεί πολλές φορές. Ο Πλουμπίδης το μαθαίνει μετά τη σύλληψή του και τότε ομολογεί την άγνοιά του στον Κούλη Ζαμπαθά [25/12]. Μέχρι τότε και οι δύο τον ξέρουν ως «Κώστα». Η δημοσίευση δε της ταυτότητος του συλληφθέντος Μπελογιάννη στον «Δημοκρατικό» -κατ’ εντολήν Πλουμπίδη- οδηγεί αμέσως στο κλείσιμο της εφημερίδας. 

Στις εφημερίδες της 5ης Ιανουαρίου του 1951 δημοσιεύεται η παύση της εφημερίδας. Εκεί αναφέρεται ότι η δημοσίευση της σύλληψης Μπελογιάννη έγινε στο φύλλο της 27 Δεκεμβρίου 1951, την άλλη μέρα από την παράδοσή του σημειώματος στους υπεύθυνους από τον Κούλη Ζαμπαθά [26/12/50]. [βλέπε μαρτυρία Ζαμπαθά στο Παράρτημα]. Αυτό σημαίνει ότι η Ασφάλεια ξέρει ότι έχει τον Μπελογιάννη στα χέρια από τις 27 Δεκεμβρίου και το μαθαίνει από τον Πλουμπίδη μέσω του Δημοκρατικού! 

6. Ο Ν.Μ ζει με την Έλλη έξι μοναχά μήνες. Από τον Ιούλιο μέχρι τον Δεκέμβριο. Αν υπολογίσουμε και την αργόσυρτη διάρκεια της παρανομίας τότε η πραγματική συμβίωσή τους περιορίζεται ακόμα περισσότερο. Συνεπώς η γνώση όλων των σκέψεων και απόψεων του Ν.Μ από την Έλλη φαντάζει αδύνατη. 

7. Αντιθέτως,μεγαλύτερη και δημιουργικότερη είναι η πνευματική σχέση τους που διαδραματίζεται όντας και οι δύο φυλακισμένοι σε διπλανά κελιά. Η Έλλη κυεί, είναι νέα στα τριάντα ένα της χρόνια, όμορφη, χειραφετημένη και δυναμική γυναίκα. Ο Νίκος είναι στην πιο καλή του στιγμή, έχει περάσει πάνω από δέκα χρόνια μέσα σε φωτιά και σίδερο, έχει ταξιδέψει στις χώρες της Λαϊκής Δημοκρατίας, στον κόσμο που υπόσχεται πολλά και ήδη έχει προκαταβάλλει μια ριζική-όπως φαίνεται και είναι τότε-αλλαγή. 

Κάνουν σχέδια για το μέλλον αλλά και δημιουργούν, μέσα στη φυλακή τους. Ο Νίκος γράφει κείμενα και οργανώνει τη σκέψη του, βάζει στόχους για την έκδοση λογοτεχνικής εφημερίδας, για τη μελέτη του Βυζαντινού Πολιτισμού, για τη μελέτη της Ελληνικής Σκέψης. Θεωρούν εφικτή τη διάσωσή τους, πιστεύουν στη μεγάλη δύναμη του κινήματος αλληλεγγύης. 

8. Όλα διαψεύδονται όταν δεν καθίσταται δυνατόν να μπει ο Μπελογιάννης υποψήφιος βουλευτής Αθήνας στις εκλογές της 9ης Σεπτεμβρίου του 1951. Αίτιος φέρεται ο Μιχάλης Κύρκος πατέρας του Λεωνίδα. Αυτή ήταν και η επικρατούσα άποψη όλων εκείνων που έζησαν ως απλοί αριστεροί τα τραγικά γεγονότα. Ένα χρόνο μετά (το 1952) υπεύθυνος θα θεωρηθεί και ο Πλουμίδης στην απόφαση της ΚΕ για την διαγραφή του. Ο λόγος που δεν θέλουν κάποιοι κύκλοι να μπει στο ψηφοδέλτιο είναι ευνόητος. Αν και πολιτικά κανείς δεν μπορεί να πει αν είχαν δίκιο ή άδικο, ανθρωπιστικά δεν μπορεί παρά να καταδικάσει τη στάση τους! Ο Νίκος Μπελογιάννης έπρεπε να μπει στο ψηφοδέλτιο για λόγους ανθρωπιστικούς και όχι πολιτικούς!!! Όποιοι κι αν είναι αυτοί που αντέδρασαν έχουν το αίμα του στο λαιμό τους και την ιστορία πάνω από την υστεροφημία τους, καθώς ακόμα εκείνη δεν έχει αποφανθεί τελεσίδικα. 

9. Η δίκη του Ν.Μ και των «93» γίνεται «κανονικά». Αν και δεν έγινε βουλευτής έγινε πατέρας. Και διαθέτει όλες τις ηθικοπολιτικές προϋποθέσεις για να καταρρακώσει το κατηγορητήριο και όσους και όσα κρύβονται πίσω από αυτό. Όλος ο δημοκρατικός κόσμος, στην Ελλάδα και στην οικουμένη, είναι δίπλα του. Στο χέρι του είναι ένα κόκκινο γαρύφαλλο! 

10. Καταδικάζονται δώδεκα σε θάνατο γιατί θεωρούνται ένοχοι για την ανατροπή του καθεστώτος. 

Ο Πλαστήρας έχει ακόμα το σθένος να δηλώσει ότι δεν θα εκτελεστεί κανένας. 

11. Αν θέλουμε να εκτιμήσουμε πολιτικά την κατάσταση θα μπορούσαμε με ασφάλεια να πούμε ότι το Παλάτι, οι Αμερικανοί και όσοι άλλοι θεωρούσαν επικίνδυνο τον Ν.Μ., «πήγανε για μαλλί και βγήκανε κουρεμένοι».     

Ο Ν.Μ έχει βγει πανίσχυρος από την δίκη, το κύρος του, η λάμψη του είναι τεράστια και δεν περιορίζεται μόνο στο εσωτερικό της χώρας. Εκεί που ερχότανε ως ένα ηγετικό στέλεχος του εξαρθρωμένου παράνομου μηχανισμού και δεν είχε από που να πιαστεί, μέσα σε λίγους μήνες έχει γίνει ένας ηγέτης μεγάλου βεληνεκούς. Παρά λίγο να βγει και βουλευτής Αθηνών!!!Ακόμα κι αν μείνει μέσα στη φυλακή κανένας δεν θα μπορούσε να φυλακίσει το κύρος του και το πνεύμα του. Η ηγεσία του θα ασκείτο μέσα από την φυλακή. 

12. Μαζί όμως με τους αντιπάλους ζημιά, από την ηθικοπολιτική νίκη του Μπελογιάννη, παθαίνουν κι όσοι περίμεναν να βρουν ευκαιρία να πετάξουν από το κόμμα το τμήμα του κόμματος που βρίσκονταν στο εξωτερικό, μαζί, φυσικά, με τον Ζαχαριάδη. Ζημιά παθαίνουν όλοι εκείνοι που επιδίωκαν, αβρόχοις ποσί, να υφαρπάσουν το κόμμα ...αρχηγού απόντος. Ποιος θα τολμούσε να βγει μπροστά στο κύρος του Ν.Μ; Κι ο Νίκος Μπελογιάννης ήταν «ανάδειξη» του Ζαχαριάδη! Άρα ποιος μπορούσε να πλήξει τον Ζαχαριάδη, του Νίκου Μπελογιάννη υπάρχοντος ως ηγέτη του κόμματος του εσωτερικού; 

13. Η κατάσταση αλλάζει δραματικά μετά την ανακάλυψη των ασυρμάτων η οποία όλως περιέργως συμβαίνει την ημέρα που εκδίδει το δικαστήριο την απόφαση για τους δώδεκα. 

Στην υπόθεση αυτή κάνουν «μπαμ» δύο κυρίως πράγματα: α) ο ρόλος αμερικανικού πλοίου που «πιάνει» τα σήματα με τα ραδιογωνιόμετρά του. β) οι αντιφάσεις της Ασφάλειας και όλων των σχετικών ρουφιάνων. Αν τους ασυρμάτους τους ήξεραν πριν την ημέρα της σύλληψης του Μπελογιάννη (20/12/50) γιατί δεν τον κατηγορούν γι’ αυτούς στην πρώτη δίκη; Και αν δεν τους ήξεραν και τους έμαθαν τις μέρες αυτές (δηλ. Νοέμβριο του ‘51) τότε πώς ενοχοποιείται ο Ν.Μ που σχεδόν έναν χρόνο ήταν στα κελιά της Ασφάλειας; Με τέτοιου επιπέδου κατηγορίες ο Ν. Μπελογιάννης και είκοσι οκτώ σύντροφοί του οδηγούνται σε δίκη τον Φεβρουάριο του 1952. 

Τώρα κατηγορούνται για...κατασκοπεία! 

[Για την αναλογία του θέματος αναφέρουμε ότι η δίκη του Ιούλιου και της Έθελ Ρόζεμπεργκ έγινε 3-29 Μαρτίου του 1951 και η εκτέλεση του ζεύγους στις 19 Ιουνίου του 1953]. 

Εντύπωση κάνει, στους τίμιους και δίκαιους πολίτες που ερευνούν την πρόσφατη ιστορία για να διδαχθούν, το γεγονός ότι οι κάθε λογής επικριτές του Στάλιν ενώ «ξενιτεύονται» στη Μόσχα για να καταγγείλουν τις περιβόητες δίκες του 1937, «ξεχνούν» τις δίκες για κατασκοπεία που έλαβαν χώρα στη «δυτικού τύπου δημοκρατία» τους επί τρεις σχεδόν δεκαετίες! 

Δεν πρέπει να παραλείψουμε να σημειώσουμε το πόσο άγρια επιτίθεται η Δεξιά στον Πλαστήρα και τον κατηγορεί για «συνοδοιπόρο» των Κομμουνιστών. Ο τίτλος του «Εμπρός» της 15ης Νοεμβρίου του ‘51 είναι χαρακτηριστικός: «Ενώ ο Πλαστήρας ανοίγει τας φυλακάς οι κομμουμισταί διαβίβαζαν εξ Αθηνών στρατιωτικά μυστικά εις Σόφιαν». 

14. Ενώ η δίκη εξελίσσεται, η ηγεσία του εξωτερικού, διαπιστώνοντας τη σοβαρότητα της κατάστασης δηλώνει έτοιμη να έρθει και να «αντιδικήσει» με τον μοναρχοφασισμό! Ουσιαστικά λέει σε όλους: «Αν δικάζεται τον Μπελογιάννη για κατάσκοπο δικάστε κι εμάς δίπλα του». 

15. Η δίκη τελειώνει. Καταδικάζονται οκτώ σε θάνατο. Τότε και μόνον τότε εμφανίζεται ο Πλουμπίδης, απευθύνει τη γνωστή επιστολή στους συνηγόρους του Ν.Μ και δηλώνει καθοδηγητής του παράνομου μηχανισμού. Η επιστολή έχει ημερομηνία 12/3/52 αλλά ο Ζαμπαθάς αναφέρει ότι όταν τού την διαβάζει ο Πλουμπίδης είναι 14/3/52. Στις εφημερίδες πάντως δημοσιεύεται στις 16/3/52. (βλέπε «Εμπρός» 16/3/52) 

Με την επιστολή επιχειρεί, για δεύτερη φορά, να πει ότι «το κόμμα είμαι εγώ»! Επιχειρεί για δεύτερη φορά, με πανομοιότυπο τρόπο, να υπερφαλαγγίσει τον νόμιμο ηγέτη του κόμματος (καλώς ή κακώς νόμιμος ηγέτης ήταν ο Ζαχαριάδης) και να τού υφαρπάσει το κόμμα. Δεν πρωτοτυπεί ούτε κι αυτή τη φορά. Ούτε καν προηγείται. Έρχεται και πάλι δεύτερος. Επιπλέον η πρότασή του δεν έχει καμία αξία. Ούτε πολιτική αφού προηγήθηκε η βούληση της πραγματικής ηγεσίας του ΚΚΕ να έρθει και να δικαστεί. Ακόμα κι αν δεν έχει υπόσταση νομική -όπως ισχυρίζεται ο Ιωσήφ Ζαχαριάδης σε πρόσφατη συνέντευξή του, γιατί η καταδίκη του Μπελογιάννη αφορούσε την υπόθεση κατασκοπείας και όχι την απόπειρα ανατροπής του καθεστώτος- η τόσο καθυστερημένη εμφάνιση του Πλουμπίδη, και δη στο παραπέντε, ούτε πείθει ούτε συγκινεί πια τον προσεκτικό ερευνητή των γεγονότων. Εκτός αυτού ο όρος που έβαζε ο Πλουμπίδης -να παραδοθεί αφού ελευθερώνετο ο Μπελογιάννης- ήταν γελοίος. Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι οι πανίσχυροι νικητές του εμφυλίου θα υποχωρούσαν στις αξιώσεις του Μπάρμπα; 

16. Η τύχη όμως του Ν. Μπελογιάννη έχει αποφασιστεί αλλού και όχι απλώς στις αίθουσες του στρατοδικείου. Ο Μπελογιάννης έχει επιλεγεί για θύμα. Ο θυσιαστικός μηχανισμός έχει ήδη πυροδοτηθεί! Πρέπει να γίνει το κορυφαίο εξιλαστήριο θύμα του εμφυλίου πολέμου εκείνο που στην επωνυμία του, στο κύρος του, στην λάμψη του, θα περιλαμβάνει όλους τους ανώνυμους αγωνιστές που αντιστάθηκαν στην αγγλοαμερικανική επέμβαση. Το τραγικό της ιστορίας αυτής είναι ότι και πάλι ο Πλουμπίδης είναι εκεί να «συμβάλλει» κι αυτός στην αποπομπή, αυτή τη φορά και βιολογική, ενός νέου ανθρώπου. Ο Μπελογιάννης έχει την ίδια ηλικία με τον Ζαχαριάδης όταν εκείνος παραδόθηκε στους Γερμανούς. 

17. Μάνι-μάνι, είκοσι οκτώ μέρες μετά τη δίκη, ο Μπελογιάννης και ακόμα τρεις τουφεκίζονται. Ο Πλαστήρας δεν μπορεί να κάνει κάτι. Κάνει τίποτα! Ο Μαύρος Καβαλάρης δεν παραιτείται καν. 

Ίσως τον αδικώ. Ίσως δεν έπρεπε να υποκύψει πλήρως στα σχέδια των Αμερικανών και των φίλων τους που περιελάμβαναν και την αποδόμηση της κυβέρνησής του. 

Όμως! Δεν είναι μόνο ότι δεν αντιδρά πολιτικά είναι και που δεν αντιδρά σαν άνθρωπος. Θα άξιζε στον Πλαστήρα, εκείνη τη στιγμή που άλλωστε ήταν άρρωστος και στα τελευταία του, να κάνει κάτι σημαντικό μιας λογικής αντίστασης στην άκρα επιθετικότητα της Αμερικανοκρατίας. Η μιμητική βία για την οποία μιλά ο Ρ. Ζιράρ, η φοβέρα δηλαδή, σκιάζει και πλακώνει τα πάντα μαζί με την σκλαβιά. 

«Ο Μπελογιάννης ζει μεσ’στις καρδιές μας 

ο Μπελογιάννης ζει πα’στις κορφές 

ζει ο Μπελογιάννης ζει κι είναι κοντά μας 

στων τραγουδιών τις λεύτερες στροφές» 

Β. Για την υπόθεση Πλουμπίδη 

1. Τέλη Ιουλίου του ‘52 η ΚΕ του ΚΚΕ «δικάζει» και «καταδικάζει» τον Πλουμπίδη. Καθαιρείται και αποπέμπεται σαν προβοκάτορας. Τώρα έχει έρθει η σειρά του να γίνει θύμα και ο Ζαχαριάδης να γίνει θύτης. Αντίθετα με ό,τι η μιμητική κατά του Ζαχαριάδη βία κηρύττει χρόνια τώρα, ο Πλουμπίδης, δεν έχει υποστεί τις συνέπειες της στάσης του έναντι του ελληνοϊταλικού πολέμου. Ούτε στη διάρκεια της κατοχής ούτε όμως κι όταν έρχεται ο Ζαχαριάδης από το Νταχάου λογοδοτεί. Αντιθέτως, στο 7ο Συνέδριο επανεκλέγεται στην ΚΕ. Παρά την κριτική που του ασκείται στο συνέδριο, τουλάχιστον από ένα σύνεδρο ονόματι Στεργίου, ο Ν.Π εξακολουθεί να κινείται μέσα στο κόμμα και μάλιστα με σχετική αυτονομία. Στα τέλη της δεκαετίας του ‘40 ο σκληρός επαναστάτης, ο πολύς Πλουμπίδης, που μόνος του κήρυξε την επανάσταση τον Δεκέμβρη του ‘40 και καλούσε τους τιμημένους στρατιώτες να στασιάσουν και να ενωθούν με τους Ιταλούς, τώρα έχει γίνει... φιλειρηνιστής και συνομιλεί -όντας στην "παρανομία"- με τύπους της ποιότητας του Λεωνίδα Σπαχή! 

Η απόφαση της ΚΕ για την αποπομπή του Πλουμπίδη [8] είναι καταπέλτης. Κατηγορείται σε είκοσι (20) σημεία! Ένα από αυτά είναι και η θέση του για τον χαρακτήρα του ελληνοϊταλικού πολέμου. Δεν είναι η ίδια η απόφαση που κάνει το Πλουμπίδη θύμα αλλά το όλο κλίμα που καλλιεργεί σε βάρος του το κόμμα. Κυρίως με τον ραδιοσταθμό. Η υστερία, η απώλεια της ψυχραιμίας, οι υπερβολές, οι ύβρεις, οι εμπαθείς εξάρσεις, όλα, στήνουν ένα σκηνικό θυματοποίησης του τέως θύτη. 

Είναι τραγικό αλλά είναι αληθινό... η μιμητική βία δεν εξαιρεί καν το ίδιο το θύμα! Ο ίδιος ο Πλουμπίδης λέει ότι «αν το κόμμα πει ότι είμαι χαφιές τότε όλοι να πείτε ότι είμαι χαφιές». Ξέρει πολύ καλά ότι μόνο αν μετάσχει της θυσίας, αν πάει πάσο στη βία που πυροδοτήθηκε, εναντίον του αυτή τη φορά, ενδεχομένως να δικαιωθεί στο μέλλον. Δεν φαίνεται να έχει γνώση της θεωρίας του θυσιαστικού μηχανισμού αλλά έχει πείρα! Έχει δει το θύμα του, τον Νίκο Ζαχαριάδη, να επανέρχεται και να δοξάζεται σαν «κομματικός άγιος». «Κομματικός άγιος» θέλει να γίνει κι αυτός στα πενήντα ένα του χρόνια! 

Η μιμητική επιθυμία και ο μιμητικός ανταγωνισμός έχουν κάνει καλά τη δουλειά τους. Ο θύτης έχει γίνει ίδιος με το θύμα. Το θύμα έχει ίδιο με τον θύτη. Θέλει να τον πληρώσει με το ίδιο νόμισμα. Να τον στριμώξει τόσο όσο τον στρίμωξε κι αυτός εκείνες τις σκληρές στιγμές της ηρωικής του μοναξιάς όπου έπρεπε να χαράξει ρότα στο κόμμα και στην Πατρίδα! Ζηλεύει και εποφθαλμιά ο ένας τον άλλον. Μοιάζουν τόσο πολύ που τους είναι αδιανόητο ό,τι τους διαφοροποιεί. 

Ενώ ο Πλουμπίδης «νικά» στον πρώτο γύρο τον Ζαχαριάδη και τον βγάζει από τη μέση, εκείνος, επανέρχεται θριαμβευτής, άτρωτος κι ανίκητος, «πιο νιος και πιο τρανός και πιο όμορφος» (Όμηρος-Οδύσσεια) απ’ ότι πριν τον θυσιάσει! Μπορεί λοιπόν να μην τον ζηλεύει; 

Είκοσι χρόνια «μάχεται» ο Πλουμπίδης να φέρει βόλτα τον νεώτερο και χαρισματικό Νίκο Ζαχαριάδη που ήρθε από το «πουθενά» με τις ευλογίες της Κομμουνιστικής Διεθνούς και έγινε το καμάρι των Ελλήνων Κομμουνιστών. Είκοσι χρόνια «μάχεται» ο Πλουμπίδης εναντίον του και χρησιμοποιεί όλες τις διαθέσιμες πολιτικές γραμμές! Από τις πιο «επαναστατικές» έως τις πιο «μετριοπαθείς». 

Όχι ότι ο Ζαχαριάδης δεν διολισθαίνει σε άλλες γραμμές όλα αυτά τα χρόνια. Διολισθαίνει αλλά με άλλες αφετηρίες και άλλες αιτίες. Γενικά ακολουθεί -ή τουλάχιστον έτσι νομίζει- την ροή των γεγονότων και την αλλαγή των συσχετισμών των δυνάμεων και των αδυναμιών. Ο Πλουμπίδης φαίνεται να μην νοιάζεται γι’ αυτά τα πράγματα. Με τραγικό τρόπο μας δείχνει -για ν’ ανοίξουμε τα στραβά μας- ότι η ιδιοτέλεια δεν είναι μόνο, ούτε κυρίως, οικονομική. Είναι κυρίως ηθική και πνευματική. Γι’ αυτό είναι και περισσότερο επικίνδυνη. Ο Πλουμπίδης είναι ιδιοτελής γιατί θέλει να γίνει ντε και καλά «κομματικός άγιος»! 

2. Νοέμβριο του ‘52 ο Ν.Π συλλαμβάνεται. Δεν χρειάζεται πια σε κανέναν! Το εγχείρημα της δημιουργίας ενός πιο βολικού ΚΚΕ έχει προς το παρόν αποτύχει. Όλα τα σχέδια αναβάλλονται. Εκτός αυτού, αν δεν συλληφθεί ο Πλουμπίδης ο Ζαχαριάδης θα δικαιωθεί πλήρως! 

Πάλι θα έχουν πάει για μαλλί και θα έχουν βγει κουρεμένοι. 

3. Ο χρόνος έρχεται γύρω και η δίκη ορίζεται τέλη Ιουλίου του ‘53. Ο πόλεμος της Κορέας τελειώνει και η υπογραφή της συμφωνίας είναι ζήτημα ημερών. Ο Πλαστήρας είναι άρρωστος, στα τελευταία του. 

4. Στο εδώλιο κάθεται ο Νίκος Πλουμπίδης μετά από πολλών χρόνων παράνομη δράση. Μαζί του κατηγορούνται δυο γυναίκες. Όλοι νομίζουν ότι ο κατάλογος των κατηγορουμένων τελειώνει εδώ. 

Λάθος! Η προπαγάνδα «δικών» και ξένων έχει συσκοτίσει πλήρως τα γεγονότα. Μαζί με τον Πλουμπίδη δικάζονται ερήμην και όλα τα μέλη του ΠΓ! Η επιθυμία της ηγεσίας του ΚΚΕ να δικαστεί στην Ελλάδα γίνεται δεκτή έναν και πλέον χρόνο μετά την δίκη Μπελογιάννη. 

Ο Στρίγκος και ο Μπαρτζιώτας, ο Βλαντάς και ο Βοντίσιος, ο Πορφυρογένης και ο Ρούσσος, ο Ιωαννίδης και η Λαζαρίδου, ο Δημητρακαρέας και φυσικά ο Ζαχαριάδης! Μάλιστα! 

Δικάζονται για εσχάτη προδοσία, κατασκοπεία και συνωμοσία! 

Κρατάει κι ο Πλουμπίδης ένα γαρύφαλλο! Άσπρο κι όχι κόκκινο. Κι εκεί έρχεται δεύτερος. Κι εκεί μιμείται. Καταδικάζεται σε θάνατο μαζί με τον Νίκο Ζαχαριάδη και τα υπόλοιπα στελέχη του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ! 

Με κοοπτάτσια (με πρόσληψη) «προάγεται» ο Νίκος Πλουμπίδης, από καθαιρεμένο μέλος της ΚΕ σε μέλος του ΠΓ(!) Με κοοπτάτσια όμως, όχι της Κεντρικής Επιτροπής αλλά των Αμερικανών και των λακέδων τους, που η Ιστορία θα μνημονεύει μόνο για τον προβοκατόρικό τους ρόλο στις υποθέσεις των ηρώων της Εαμικής Αντίστασης και του ΔΣΕ. «Προάγεται», ο Πλουμπίδης, σε μέλος της ηγεσίας του ΚΚΕ και σε «κομματικό άγιο», μετά θάνατον όμως! 

Ο Πλαστήρας πεθαίνει την τρίτη μέρα της δίκης. Την ίδια μέρα υπογράφεται και η συμφωνία για την Κορέα. Οι φλόγες στην Ινδοκίνα αρχίζουν να φωτίζουν! Ο πόλεμος κατά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, τον οποίο ξεκίνησαν πρώτοι οι Έλληνες, πέρασε από την Κορέα μετά πήγε στην Ινδοκίνα για να καταλήξει -μετά από χρόνια- και πάλι στη γειτονιά μας. Στο Ιράκ και στην Γιουγκοσλαβία. Ο πόλεμος που ο Τίτο γύρεψε να γλιτώσει, κλείνοντας τα σύνορα στους Αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού, επέστρεψε,«εν ετέρα μορφή», και αφάνισε τη χώρα που δημιούργησε! 

Η εκτέλεση του Πλουμπίδη θα γίνει έναν χρόνο μετά, στο Δαφνί. 14 Αυγούστου 1954, παραμονή της Παναγίας! Είναι η πρώτη φορά που επιτρέπεται σε δημοσιογράφους να παραστούν σε εκτέλεση. Μιλούν με τους αστυνομικούς, το εκτελεστικό απόσπασμα, με τον Βασιλικό Επίτροπο! Πρέπει να βεβαιώσουν ότι ο Πλουμπίδης όντως εκτελέστηκε για να μην μείνει καμιά αμφιβολία στον λαό. Αλλιώς, ο Ζαχαριάδης θα ήταν και πάλι «νικητής»! 

Ο ραδιοσταθμός του ΚΚΕ από το εξωτερικό, με τις υστερίες του, παίρνει μέρος με τον δικό του τρόπο στη θυσία του Πλουμπίδη. Δεν είναι τα πυρά του αποσπάσματος αλλά τα «πυρά» της ηγεσίας Ζαχαριάδη που θα καθαγιάσουν τον κυριότερο εσωκομματικό αντίπαλό της. Εκείνη η άγρια επιθετικότητα, η βία των λέξεων, θα φέρει, μόλις μετά από δύο χρόνια, το «πνεύμα» του Πλουμπίδη ξανά στα πράγματα. Ο Πλουμπίδης, εν ετέρα μορφή, με την μορφή των «αντισταλινικών» και «αντιζαχαριαδικών», θα επιστρέψει για να εκβάλλει ακόμα μια φορά τον Ζαχαριάδη. Αυτή τη φορά οριστικά! Η 9η Ολομέλεια του 1958 με μιαν αράδα αποκαθιστά τον Πλουμπίδη. Η αποκατάστασή του όμως -η πολιτική- κρατάει όλα τα μετέπειτα χρόνια. 

Ειδικά μετά το 1990, όλοι μηδέ του «Ζαχαριαδικού» ΚΚΕ εξαιρουμένου, βουτηγμένοι μέσα στην λογική της Πλουμπίδειας πολιτικής σκέψης, δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να διαιωνίζουν το πνεύμα του! Όλοι! Ομόφωνα! Όπως απαιτεί η έξαρση της μιμητικής βίας που περιγράφει ο Ζιράρ, εξορκίζουν τον πολιτικό Νίκο Ζαχαριάδη και αποθεώνουν τον πολιτικό Νίκο Πλουμπίδη. 

Όλη η Αριστερά, ακόμα και η Δεξιά του Σαμαρά και των ρέστων, αγωνίζονται σκληρά ενάντια στις «άδικες θυσίες» στην Ελλάδα του Σήμερα αντί να αγωνίζονται για μια δίκαιη μοιρασιά στην Ελλάδα του Αύριο! Ομόφωνα, στο πνεύμα του Πλουμπίδη, αγωνίζονται να μοιράσουν «δίκαια» στο Σήμερα τη μιζέρια του Χθες. Υπονομεύουν έτσι και προδίδουν τον αγώνα για μια δίκαιη μοιρασιά στην Ελλάδα του Αύριο... στην Ελλάδα της Δουλειάς, της Λευτεριάς, της λυτρωμένης από κάθε ξενική -οικονομική και άλλη-εξάρτηση, με έναν πραγματικά Ελληνικό Πολιτισμό! 

Μέρος Γ΄ Επίλογος-Γενικά συμπεράσματα 

Η Δημοκρατία 

Ο πόλεμος είναι πατήρ πάντων. Άλλους τους κάνει ελεύθερους κι άλλους τους κάνει δούλους. Για να είμαστε πιο ακριβείς, θα πρέπει να προσθέσουμε ότι, άλλοι αντιμετωπίζουν το πόλεμο ως ελεύθεροι και άλλοι ως δούλοι. Ούτε η Ελλάδα γενικότερα ούτε το ΚΚΕ ειδικά μπορούσαν ν’ αποφύγουν αυτό το δίλημμα. Και στο σύνολο του Ελληνικού λαού και στο σύνολο των Κομμουνιστών εμφανίστηκαν δύο ρεύματα. 

Το ένα ρεύμα έλεγε: πολεμάμε για λευτεριά όπως οι πρόγονοί μας και ή φτιάνουμε μια λεύτερη Ελλάδα ή πεθαίνουμε. 

Το άλλο έλεγε: να κοιταξούμε να τη «βγάλουμε καθαρή» τοις κείνων ρήμασι μη πειθόμενοι. 

Και στα δύο επίπεδα τα ρεύματα ήταν συντριπτικά υπέρ του αγώνα για την Ελευθερία. Όσο κι αν φαίνεται παράδοξο στην πραγματικότητα εκείνες τις κρίσιμες ώρες ο λαός εδραίωνε στην πράξη τις πιο καταλυτικές, τις πιο δραστικές, τις πιο άμεσες δημοκρατικές διαδικασίες! Χωρίς λόγια πολλά, χωρίς διακηρύξεις δικαιωμάτων, χωρίς καν κάλπες, ο λαός αποφάσισε να γίνει Λαός και να διαφεντέψει τον τ(ρ)όπο του! Όποιος τον διευκόλυνε και τον προωθούσε στον αγώνα του αυτό γινόταν αμέσως εν όπλοις αρχηγός του. Αυτό έγινε με το Μεταξά αυτό έγινε και με το ΚΚΕ. 

Στο ίδιο το ΚΚΕ διεξήχθη αυτή η εκπληκτική δημοκρατική διαδικασία που διεξήχθη και στον υπόλοιπο Ελληνικό Λαό. Με τον ιδιαίτερο φυσικά τρόπο που ταίριαζε στο κόμμα αυτό. Παρά τα όσα λένε πολλοί και διάφοροι, το Κομμουνιστικό Κόμμα αποφάσισε δημοκρατικά -δημοκρατικότατα- ποιον δρόμο θ’ ακολουθήσει. Στο «τραπέζι» τέθηκαν δύο γραμμές από δύο ηγέτες. Τα κομματικά μέλη και οι οπαδοί του ΚΚΕ αποφάσισαν υπέρ του ενός και απέρριψαν τον άλλον. Κι όχι μόνο αυτό. Τέθηκαν επικεφαλής πρωτοστάτησαν, αν και αποδιοπομπαίοι αν και διωκόμενοι, με αυταπάρνηση στον αγώνα για την απελευθέρωση της Πατρίδας και την διάσωση του Έθνους. Την τιμή αυτή κανείς «ιστορικός» δεν μπορεί να τους την στερήσει. 

Αυτή η εδραιωμένη με αίμα δημοκρατικότητά του καθόρισε και την δημοκρατικότητα όλων των επόμενων γενεών του κομμουνιστικού κινήματος. Έτσι κάθε φορά που οι Κομμουνιστές βρίσκονταν σ’ ένα σταυροδρόμι, είτε το ήθελε είτε δεν το ήθελε η εκάστοτε ηγεσία, αποφάσιζαν! Είτε με ψηφοφορίες και με εσωκομματικές διαδικασίες είτε με τη στάση του την ίδια. Αυτό δείχνουν οι αλλεπάλληλες διασπάσεις με τελευταία εκείνη που έβαλε τίτλους τέλους στο κομμουνιστικό κίνημα. Εκείνη του 1990 όπου σ’ ένα καλοκαίρι έφυγε από το ΚΚΕ το 80% των μελών και στελεχών του. 

Η Πατρίδα και το Έθνος 

Υπάρχει ένας αόρατος μηχανισμός τελεστικός ταυτότητος. Το ΚΚΕ ποτέ δεν τον είχε υπόψη του, δεν τον κατείχε ως θεωρητικό εργαλείο. Ήταν όμως κάτοχοι, οι Έλληνες Κομμουνιστές, της μαστορικής αυτής παράδοσης. Αυτό φάνηκε καθαρά στην περίπτωση της επιστολής Ζαχαριάδη. Από τη στιγμή που οι Κομμουνιστές άφησαν σε δεύτερη μοίρα (σε δεύτερη- απώτερη μοιρασιά δηλαδή) τον κομματικό τους στόχο και έταξαν ως πρώτο στόχο μόνο τα συμφέροντα ΟΛΟΥ του έθνους, από την στιγμή αυτή έγιναν ηγέτες του έθνους αλλά και απέκτησαν μια ξεχωριστή και ακαταμάχητη οντότητα-ταυτότητα. 

Ποιος άλλος εκτός από το ΚΚΕ μπορούσε να φτιάξει το ΕΑΜ αλλά και ποιος άλλος εκτός από το ΕΑΜ θα μπορούσε να δώσει στο ΚΚΕ, μέσα σε τόσο λίγο χρόνο, τόσο μεγάλη δύναμη και οντότητα πολιτική όση διέθετε τον Οκτώβρη του 1944; 

Ποιος άλλος εκτός από την ΟΚΝΕ μπορούσε να κάνει αυτό που έκανε η οργάνωση των νέων του ΚΚΕ; Να αυτοδιαλυθεί δηλαδή και να φτιάξει την ΕΠΟΝ; Αλλά και ποιος άλλος εκτός από την ΕΠΟΝ θα μπορούσε να αναδείξει και να καταξιώσει τον πατριωτικό, δημοκρατικό και πολιτιστικό ρόλο των νέων Κομμουνιστών υπό φρικτές μάλιστα συνθήκες; 

Το ΚΚΕ έγινε από ένα πολύ μικρό και διωκόμενο κόμμα ηγέτης της πλειοψηφίας τους Λαού όχι κοπανώντας το κομμουνιστικό του κρύο σίδερο (όπως κάνει σήμερα ο Περισσός) αλλά μπαίνοντας στη φωτιά της μάχης, στο καμίνι, για τα γενικά συμφέροντα του έθνους και της πατρίδας κι αφήνοντας τον Λαό να του αναγνωρίσει ό,τι αξίζει να του αναγνωριστεί. 

Οι θυσίες 

Το πρόβλημα με τους Κομμουνιστές (στην Ελλάδα τουλάχιστον που δεν έγιναν ποτέ εξουσία) δεν ήταν η δημοκρατικότητά τους ή η φιλοπατρία τους όπως ισχυρίζονται οι κομμουνιστοφάγοι εχθροί τους. Το πρόβλημά τους ήταν η διαχείριση των θυσιών! Για την βαθύτερη μελέτη της θυσίας και του μηχανισμού παραπέμπω τον αναγνώστη στον Ρ.Ζιράρ αλλά και στον Θ.Ι.Ζιάκα. Εδώ περιορίζομαι μόνο να επισημάνω την βασική αντίφαση. Οι Έλληνες Κομμουνιστές ήταν φορείς της δικής μας πολιτιστικής παράδοσης. Ήξεραν χωρίς να το συνειδητοποιούν, είχαν γνώση χωρίς επίγνωση, τι σημαίνει κατ’ αλήθειαν ζην και θνήσκειν. Ήταν έτοιμοι για θυσίες υπέρ πίστεως και πατρίδος. Κανείς δεν μπορεί να τους το αρνηθεί αυτό. 

Όμως! Ταυτοχρόνως ήταν και φορείς μιας εισαγόμενης πολιτικής σκέψης. Ο ίδιος ο Μαρξισμός αυτοπροσδιορίζει την καταγωγή του στην Αγγλική Πολιτική Οικονομία, στην Γερμανική Φιλοσοφία και στον Γαλλικό Διαφωτισμό. Όταν λοιπόν ετίθετο το μέγα για τον Κομμουνιστή ερώτημα: «ποιος-ποιον», εκείνος νόμιζε -όπως και όλοι οι εχθροί του- ότι αν νικήσει και εκβάλλει «αυτός-εκείνον» λύνεται το πρόβλημα. Αγνοούσε ότι «εκείνος» θα επανέλθει, «εν ετέρα μορφή» και σε απώτερη στιγμή, ιεροποιημένος και άτροτος. 

Ο Έλληνας Κομμουνιστής, ως τέκνο της καθ’ ημάς Ανατολής, ήξερε πολύ καλά να αυτοπροσφέρεται για θυσία. Γύρω από αυτό διεξήχθη σφοδρή εσωκομματική πάλη. Πάλι ανάμεσα στους Ζαχαριάδη και Πλουμπίδη. Ο μεν Ζαχαριάδης επέμενε ότι οι Κομμουνιστές δεν έπρεπε να αποκηρύσσουν το κόμμα τους για να αποφεύγουν τους διωγμούς, ο δε Πλουμπίδης έλεγε ότι μπορούν να κάνουν δήλωση μετανοίας και να γλιτώνουν. Εκείνο που δεν ήξερε ο Έλληνας Κομμουνιστής ήταν πώς να βάλει τέλος στον θυσιαστικό φαύλο κύκλο. Και δεν μπορούσε να το ξέρει γιατί το συμπέρασμα που είχε εξαγάγει από την Θυσία του Αμνού ήταν λάθος. Θεωρούσε ότι ήταν αναποτελεσματική. Ότι η ειρηνική και «παθητική» αντίσταση του Ιησού δεν ήταν επαρκής για να σωθεί το κόσμος. 

Αν ο Έλληνας Κομμουνιστής ήξερε μόνο να θυσιάζεται τίποτα δεν θα τον νικούσε. Για να το ξέρει όμως αυτό, ο κομμουνισμός δεν θα έπρεπε να ήταν μια "νεωτερική αίρεση του χριστιανισμού" αλλά η ίδια η Ορθοδοξία. Όπερ, άτοπον [και άτροπον] το ουτοπικόν [και ουτροπικόν].
Νικήθηκε, και μάλιστα από τον ίδιο του τον κακό εαυτό, όταν έμαθε κι αυτός να θυσιάζει! 

Πρώτη δημοσίευση των μερών Α' & Β' στο "Αντίφωνο", Οκτώβριος 2010
Εδώ δημοσιεύεται με ελάχιστες συμπληρώσεις, την προσθήκη του Γ' μέρους.

Παράρτημα


Ανοιχτό Γράμμα

Ο φασισμός του Μουσολίνι χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά και ξετσίπωτα με σκοπό να την υποδουλώσει και εξανδραποδίσει. Σήμερα όλοι οι έλληνες παλεύουμε για τη λευτεριά, την τιμή, την εθνική μας ανεξαρτησία. Η πάλη θα είναι πολύ δύσκολη και πολύ σκληρή. Μα ένα έθνος που θέλει να ζήσει πρέπει να παλαίβει, αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες. Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ.

Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα. Στον πόλεμο αυτό που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη. Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλιάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ' ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό.

Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θάναι νίκη της Ελλάδας και του λαού της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας.

Αθήνα 31 X 1940

Ν. Ζαχαριάδης

Γραμματέας της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε.

Μανιφέστο

της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ

Προς όλους τους εργάτες, τις εργάτριες κ υπαλλήλους!

Προς τους φαντάρους, τους ναύτες καί τους αεροπόρους!

Προς τους πατριώτες αξιωματικούς κ υπαξιωματικούς!

Προς τις μαννάδες, τους πατέρες, τις γυναίκες και τα παιδιά των πολεμιστών!

Προς τους εργάτες και τους εργαζόμενους των γειτονικών χωρών!

Σύντροφοι, αδέρφια

Τεσσεράμισυ τώρα χρόνια η ματωβαμένη τυχοδιωκτική σπείρα Μεταξά-Γλύξμπουργκ κρατιέται στην εξουσία με τα πιο απαίσια εγκλήματα, κάνοντας το μαντρόσκυλο στους ντόπιους πλουτοκράτες και το πιστό τσανάκι στους ξένους ιμπεριαλιστές.

Με διαταγή του ντόπιου εφοπλιστικού κεφαλαίου και των ξένων του αφεντικών, χιλιάδες ναυτεργάτες, παιδιά του λάου μας, στάλθηκαν απ'τη βασιλομεταξική σπείρα να δοκιμάσουν του πολέμου τη φρίκη. Μα η ίδια τύχη μέλλονταν σ'ολόκληρο το λαό, στην πατρίδα μας σύγκορμη. Για να κρατήσει της εξουσίας το λουφέ η δικτατορική σπείρα, για να σώσουν οι Εγγλέζοι πλουτοκράτες την παγκόσμια κυριαρχία τους, για να θησαυρίσουν μια χούφτα από ντόπιους μπαζαδόρους και μεγαλοκαρχαρίες-ληστές και για να «δοξαστούν» μερικοί τυχοδιώκτες γαλονάδες, τραβήχτηκε στον πιο εγκληματικό τυχοδιωκτικό ιμπεριαλιστικό πόλεμο ο λαός μας.

Τον πόλεμο τον διέταξαν οι εμπόλεμοι Εγγλέζοι πλουτοκράτες. Η πολιτική τους «είχε και έχει σκοπό να παρασύρει στον πόλεμο όσο μπορεί μεγαλύτερο αριθμό κρατών κ'εθνών» έγραφε κι 

η « Ισβέστια » στις 23 Αυγούστου 1940. Έτσι μετάβαλαν και τη χώρα μας σε προχωρημένο τους φυλάκιο αφού έβαλαν τους λαούς της Πολωνίας, Νορβηγίας, Βελγίου, Ολλανδίας, Γαλλίας, να σκοτωθούν και να υποδουλωθούν για τα συμφέροντα τους. Μα ο σκοπός τους σήμερα πηγαίνει πολύ πιο μακρυά: Ελπίζουν πως μεταφέροντας στην Ελλάδα τον πόλεμο θα μπλέξουν στο μακάβριο χορό και τ'άλλα Βαλκάνια, ακόμα και τη Σοβιετική Ένωση.

Βαρύς βραχνάς έρχεται στους Εγγλέζους ιμπεριαλιστές όσο βλέπουν τη Σοβιετική Ενωση έξω από το αλληλοφάγωμα του καπιταλιστικού κόσμου, να ευημερεί και να δυναμώνει με την ειρηνική της πολιτική, συγκεντρώνοντας τις ελπίδες σωτηρίας της κατασπαραζόμενης και καταπιεζόμενης ανθρωπότητας. Το βαθύ τους αντισοβιετικό μίσος τους έσπρωξε στη μπαμπέσικη αντισοβιετική τους πολιτική. Σήμερα τα πληρώνουν ακριβά. Κι ως τόσο, βλέποντας να πλησιάζει το τέλος τους, ακόμα πιο λυσσάνε, ραδιουργούν,θυσιάζουν λαούς και χώρες για να μπλέξουν τη Σοβιετική Ένωση σε πόλεμο με τη Γερμανία, για να συγκεντρώσουν έπειτα το διεθνή καπιταλισμό στην αντισοβιετική επέμβαση. Ομως χωρίς τον ξενοδόχο κάνουν το λογαριασμό. Ποτέ η Σοβιετική Ένωση δε θα μπλεχτεί σε τυχοδιωκτικό πόλεμο, ούτε και θα ενισχύσει τους υποκινητές του. Ποτέ η Σοβιετική Ένωση δε θα βγάλει των άλλων τα κάστανα απ'τη φωτιά. Μάταιες οι ελπίδες τους, χαμένοι οι κόποι!

Η διαταγή των Εγγλέζων πλουτοκρατών εχτελείται πιστά απ' τις 28 του Οχτώβρη. Μέχρι τη μέρα εκείνη η Σοβιετική Ένωση κάμποσες φορές γλύτωσε το λαό μας άπ'τα υποδουλωτικά σχέδια του Μουσσολίνι, απ'τις ραδιουργίες των Εγγλέζων πλουτοκρατών κι απ'τις προδοσίες της βασιλομεταξικής σπείρας. Μα η Σοβιετική Ένωση έδωσε με το γερμανοσοβιετικό σύμφωνο σε όλα τα κράτη κ' ιδιαίτερα στα βαλκανικά, τη δυνατότητα να γλυτώσουν κι οριστικά απ'τον πόλεμο, αρκεί να δέχονταν ανεξάρτητα απ'το εσωτερικό τους καθεστώς, να συνεργαστούνε μαζί της. Τις σωτήριες όμως για το λαό καί την πατρίδα μας προτάσεις της τις απόκρουσε με λύσσα η τυχοδιοκτική βασιλομεταξική δικτατορική κυβέρνηση που προτίμησε να πουληθεί στους εμπόλεμους Εγγλέζους πλουτοκράτες για να μας μπλέξει στον πόλεμο. Γιατί η φασιστική Ιταλία δεν παραιτήθηκε βέβαια ποτέ απ'τά καταχτητικά της σχέδια κατά της πατρίδας μας.

Όντας όμως μπλεγμένη σε πόλεμο ζωής και θανάτου με την Αγγλία, ποτέ δε θ "αποφάσιζε ν' ανοίξει και με την Ελλάδα πρόσθετο πόλεμο αν δεν έβλεπε την ελληνική κυβέρνηση να γίνεται όργανο των αντιπάλων της και να τους παραχωρεί τ'αεροδρόμια, τα λιμάνια και τα νησιά μας. Και δε θα τολμούσε καν να επιβουλευτεί την ανεξαρτησία μας, αν η χώρα μας είχε κατοχυρωθεί με τη συνεργασία της Σοβιετικής Ένωσης.

Ο πόλεμος αυτός που προκλήθηκε απ'τη βασιλομεταξική σπείρα,που διατάχτηκε απ'τους Εγγλέζους ιμπεριαλιστές, δε μπορεί νά’χει την παραμικρή σχέση με την υπεράσπιση της πατρίδας μας. Ούτε είναι βέβαια «πόλεμος κατά του φασισμού», όπως δήλωσε κυνικά ο αρχιφασίστας Μεταξάς-ο δήμιος του λάου μας. Μα ούτε και πόλεμος για την απελευθέρωση των ελληνικών μειονοτήτων της Αλβανίας απ'το ζυγό του ιταλικού φασισμού και της αλβανικής αστοτσιφλικάδικης κλίκας. Γι'αυτό ο πόλεμος αυτός δεν μπορεί νά’χει καμιά σχέση με την ελευθερία.

Το αίμα, οι ακρωτηριασμοί, οι σφαγές των ηρωικών μας φαντάρων, των γέρων, των ανήλικων παιδιών, η καταστροφή κι η ερείπωση της πατρίδας μας, η εγκατάσταση της αγγλικής κυριαρχίας στα νησιά μας, είναι η αρχή μονάχα, είναι το προμήνυμα της ανείπωτης συμφοράς πού μας έφερε, μπλέκοντας μας στον πόλεμο η βασιλομεταξική σπείρα. Είναι αλήθεια η Γερμανία δεν όρμησε να βοηθήσει τους Ιταλούς φασίστες ισοπεδώνοντας στρατιωτικά τη Σερβία. Και τούτη την καλοτυχία στη Σοβιετική Ένωση τη χρωστάμε που, φροντίζοντας πάντα να εντοπίσει τον πόλεμο κι εκτιμώντας τη στάση της Σερβίας (πού τηρεί μέχρι σήμερα πραγματική ουδετερότητα κ'απόδειξε πως θέλει την ειρήνη, δίνοντας αμνηστία στους κομμουνιστές) απαγόρεψε στη Γερμανία να τη θίξει. Ο λαός μας το ξέρει. Και ξέρει ακόμα πως η Σοβιετική Ένωση με τον ίδιο τρόπο θα απαγόρευε στην Ιταλία να θίξει τη χώρα μας, αν η Ελλάδα δεν κυβερνιόταν απ'τη βασιλομεταξική σπείρα. Είναι αλήθεια πως η ιμπεριαλιστική κλίκα της Βουλγαρικής πλουτοκρατίας δεν αρπάζει τούτη, την τόσο ευνοϊκή στιγμή, τη Μακεδονία καί τη Θράκη μας. Ο λαός ξέρει σε ποιόν το χρωστά κι αυτό: όχι βέβαια στην προαίρεση της ούτε στις τουρκικές απειλές μα στο διάβημα της Σοβιετικής Ένωσης και στο ξεσήκωμα του φιλειρηνικού και φιλοσοβιετικού λάου της Βουλγαρίας. Μα τα σχέδια των Εγγλέζων πλουτοκρατών, οι προδοτικές συμφωνίες που έκλεισε μαζύ τους η βασιλομεταξική σπείρα, δεν περιορίζονται με τους φασίστες Ιταλούς, θέλουν να βάλουν την Ελλάδα να γενικέψει τη σύρραξη στα Βαλκάνια, αδιαφορώντας για το τι θα επακολουθήσει. Την ίδια την ανεξαρτησία μας δεν την λογάριασαν. Στη μαύρη ξενική σκλαβιά πάνε να ρίξουν το λαό μας. 

Λαέ της Ελλάδας, ηρωικοί πολεμιστές.

Τη λατρεία σας προς τη λευτεριά και την πατρίδα, την ηρωική σας ιστορία και τη λεβέντικη παλληκαριά, το άγριο μίσος σας κατά του φασισμού, η εγκληματική σπείρα Μεταξά-Βασιλιά-Μανιαδάκη, η Ίντέλιτζενς σέρβις, τα εκμεταλλεύτηκαν αισχρά να σας ρίξουν σε τούτο τον καταραμένο πόλεμο πού δεν έχει την παραμικρή σχέση με τα ευγενικά αισθήματα σας. Με ραδιουργίες, απάτες, πλαστογραφώντας το τιμημένο όνομα του Κ.Κ.Ε. Και τις υπογραφές των φυλακισμένων ηρωικών ηγετών του σ.σ. Ζαχαριάδη, Νεφελούδη, Παρτσαλίδη, Σιάντου, πλαστογραφώντας το όργανο του το «Ριζοσπάστη», σας τραβάνε να χύνετε, δίχως να το καταλαβαίνετε, άδικα το αίμα σας, ενώ ταυτόχρονα σκοτώνονται οι γονιοί και τα παιδιά σας στα μετόπισθεν κι η πατρίδα σας ρημάζει απ'την μιαν άκρη ως την άλλη.

Πικρά λόγια ειν’αυτά κι άσχημα χτυπάνε στην καρδιά σας, στον άδολο σας ενθουσιασμό. Όμως είν’η αλήθεια κι η πραγματικότητα. Γιατί στον πόλεμο που προκάλεσαν οι Εγγλέζοι κι οι ντόπιοι πλουτοκράτες με τα όργανά τους, τη σπείρα Μεταξά-Γλύξμπουργκ, για συμφέροντα άνομα κι ανόσιους σκοπούς, δε θυσιάζετε μονάχα τα κορμιά σας. Τούτος ο πόλεμος θα ξεκάμει κάθε τι που αγαπάτε, ο καθένα σας κι όλοι σας μαζύ. Καί πρώτα-πρώτα όσα νομίζετε πώς σώθηκαν με τη θυσία τη δική σας!...

Όμως δεν είναι καιρός για μοιρολόγια, μπορούμε ακόμα να σωθούμε. Μπορούμε να σωθούμε γιατί η Σοβιετική Ένωση που χτες ακόμα έφραξε το δρόμο του Χίτλερ προς τη μέχρι σήμερα πραγματικά ουδέτερη Σερβία, εμποδίζοντας τον έτσι να φτάσει και στην ελληνική Μακεδονία είναι πάντα πρόθυμη να βοηθήσει τους λαούς που θα δείξουν πώς πραγματικά θέλουν την ειρήνη. Για να σωθούμε λοιπόν πρέπει να δείξουμε κι εμείς τη φιλειρηνική μας θέληση. Πρέπει γι 'αυτό πρώτα-πρώτα ν'ανατρέψουμε τη βασιλομεταξική σπείρα που μας έμπλεξε στον πόλεμο. Πρέπει ακόμα να προτείνουμε ειρήνη δίχως προσαρτήσεις κι αποζημιώσεις καί ν'ασφαλίσουμε την ουδετερότητα μας απέναντι στο συνεχιζόμενο πόλεμο των ιμπεριαλιστών, προσανατολιζόμενοι προς τη Σοβιετική Ένωση.

Αν αφήσουμε τη βασιλομεταξική σπείρα να συνεχίζει τον πόλεμο είναι φανερό πια τι μας περιμένει. Το Κόμμα μας σας καλεί λοιπόν στον παλλαϊκό και πανεθνικό συναγερμό, για τη σωτηρία του λαού και της πατρίδας μας.

Το Κόμμα μας έχει κάποιο δικαίωμα να ζητήσει σήμερα να εισακουστεί. Το απόχτησε το δικαίωμα αυτό με το αίμα και τις αφάνταστες θυσίες των χιλιάδων δολοφονημένων, φυλακισμένων κ εξόριστων μελών κι οπαδών του που αψήφισαν τα πιο φριχτά βασανιστήρια για να μπορούνε τεσσεράμισυ χρόνια τώρα να σας βροντοφωνάζουν συνεχώς: Το ματωβαμένο φασιστικό καθεστώς της 4-ης Αυγούστου μας φέρνει πείνα, τυραννία, πόλεμο, ξεπούλημα, αφανισμό, υποδούλωση στους ξένους!

Δε μνησικακούμε με όσους από σας αδιαφόρησαν στις εκκλήσεις μας και σήμερα θρηνούν συμφορές καί πένθη. Συμμεριζόμαστε τον πόνο ολονών. Ούτε ταιριάζει τη στιγμή αυτή να σταθούμε στα παλιά, ακόμα ούτε στις διαφορές μας με ορισμένους στρατιωτικούς και πολιτικούς παράγοντες.

Ζητούμε όμως σήμερα, τη δωδέκατη ώρα, πιο έντονα από κάθε άλλη φορά, να ενωθεί στρατός και λαός σε τούτο το πανανθρώπινο καθήκον: Να σώσουμε το λαό και την πατρίδα μας από τη σφαγή και τον αφανισμό!

Καλούμε τους πολεμιστές μας ν' αρνηθούν να πολεμήσουν πέρ'απ'τα σύνορα της πατρίδας μας. Τί ζητάμε στην Αλβανία; Πού μας πάνε; Ο λαός μας δε θέλει δεύτερο Σαγγάριο!

Παίρνοντας αυτή την απόφαση, οι πολεμιστές μας να υποβάλουν στους αντιπάλους απέναντι τους προτάσεις ειρήνης δίχως προσαρτήσεις και αποζημιώσεις. Να παρουσιαστούν ομαδικά κι ένοπλα στους ανωτέρους τους ζητώντας συμμετοχή στις προσπάθειες τους. Να στείλουν τελεσίγραφο στην πουλημένη ιμπεριαλιστική κυβέρνηση ζητώντας την ειρήνη και θυμίζοντας της πως τους κάλεσε στα όπλα μονάχα για να διώξουν απ'τα ελληνικά εδάφη τον Ιταλό καταχτητή. Η λύση των μειονοτικών ζητημάτων ν'αφεθεί στους ίδιους τους ενδιαφερόμενους ελληνικούς κι αλβανικούς πληθυσμούς. Κι αν η κυβέρνηση αρνηθεί, σύσσωμος ο στρατός περιφρουρώντας ταυτόχρονα τα σύνορα της πατρίδας μας - να ενωθεί με το λαό για την ανατροπή της.

Καλούμε όλη την εργατική τάξη σε τούτες τις κρίσιμες στιγμές να εφαρμόσει το πιο φαρδύ Ενιαίο εργατικό φιλειρηνικό μέτωπο στα εργοστάσια και στις επιχειρήσεις, με τους αρχηγούς και με τη βάση, με όλους όσους συμφωνάνε για το γκρέμισμα της βασιλομεταξικής σπείρας, τη σύναψη ειρήνης και τον προσανατολισμό προς τη Σοβιετική Ενωση και να παλαίψουν με συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, με μαζικές απεργίες, οικονομικές καί πολιτικές. Ιδιαίτερα οι εργάτες μεταφορών, ναυτεργάτες, σιδηροδρομικοί, αυτοκινητιστές να σαμποτάρουν με κάθε τρόπο τη μεταφορά πολεμοφοδίων κι οι εργάτες των πολεμικών εργοστασίων να κωλυσιεργήσουν όσο μπορούν την παραγωγή. 

Τα εργατικά στελέχη, οι πρωτοπόροι εργάτες, όπου κι αν βρίσκονται, στα εργοστάσια είτε στο μέτωπο, να μην ξεχνάν όπως πάντα έτσι και τώρα, αρχή και κίνητρο για τους πιο μεγάλους αγώνες μπορούν να γίνουν τα οικονομικά ζητήματα γενικά, κι ιδιαίτερα τα πιο «ασήμαντα». Πώς μια διαμαρτυρία, ένα υπόμνημα με διεκδικήσεις οικονομικές ενός κλάδου ή κι ενός εργοστασίου η απεργία, μπορούν να γίνουν οι κρίκοι της αλυσίδας του οργανωμένου αγώνα, οι μορφές πάλης, στις μαζικές απεργίες, οικονομικές και πολιτικές, που φέρνουν στο θρίαμβο της Γενικής πολιτικής απεργίας.

Καλούμε τους αγρότες και τους άλλους εργαζόμενους ν'ακολουθήσουν το δρόμο της πάλης ξεκινώντας απ'τα ζητήματα τους τα πιο παραμικρά. Καλούμε ολόκληρο τον εργαζόμενο λαό να σχηματίσει αδελφωμένος με το στρατό το Μέτωπο εθνικής σωτηρίας - ειρήνης, ν'απαιτήσει άμεση Γενική πολιτική αμνηστεία! Να διακηρύξει πώς θα κάμει ό,τι μπορεί για να σταματήσει τον πόλεμο που έφεραν οι Εγγλέζοι και ντόπιοι πλουτοκράτες στη χώρα μας. Ν'αναδείξει Κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας - ειρήνης πού θα συγκαλέσει συνταχτική εθνοσυνέλευση! Να δηλώσει πως κάθε είδους διαφορά με τους γειτονικούς λαούς μπορεί να λυθεί αδελφικά κ'ειρηνικά σύμφωνα με τις υποδείξεις της Σοβιετικής Ένωσης! Και να ενώσει τη φωνή του και τον αγώνα του με την πάλη των λαών των γειτονικών χωρών για τον κοινό και πανανθρώπινο σκοπό: την ειρήνη.

Για τη σωτηρία του λαού και της πατρίδας μας οι κομμουνιστές μπαίνουν στις πρώτες γραμμές του αγώνα.

Ζήτω το ηρωικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας! Ζήτω το Μέτωπο εθνικής σωτηρίας-ειρήνης! Κάτω η πουλημένη ιμπεριαλιστική βασιλομεταξική σπείρα που έφερε τον πόλεμο στη χώρα μας!

Ειρήνη να σώσουμε το λαό και την Ελλάδα μας!

Ζήτω η ειρηνόφιλη Σοβιετική Ένωση πού με τη βοήθεια της θα σώσουμε το λαό, την πατρίδα μας και την ειρήνη!

7 Δεκέμβρη 1940.

Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ

[Επίσημα Κείμενα του ΚΚΕ, έκδ. ΚΕ]

Η αλήθεια για τον Καραγιώργη

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ:ΤΑ ΝΕΑ Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

Η κ. Μαρία Καραγιώργη γράφει για το βιβλίο της Ελλης Παππά «Μαρτυρίες μιας διαδρομής»: 

«Συμμερίζομαι τον πόνο και την πίκρα της Ελλης Παππά για τον άδικο χαμό του συντρόφου της Νίκου Μπελογιάννη. Είναι αναμενόμενο σε ένα συναισθηματικά φορτισμένο βιβλίο με προσωπικά βιώματα να υπεισέρχονται λάθη ή και άδικες κρίσεις. Ηδη άλλοι έχουν επισημάνει την τάση της Ελλης Παππά να κάνει αυτό το οποίο ακριβώς καταλογίζει στο Κόμμα: να βγάζει πολλούς ανθρώπους χαφιέδες και προδότες- χωρίς στοιχεία, όπως και το Κόμμα άλλωστε. 

Εγώ θέλω να σταθώ σε τρία σημεία όπου αναφέρεται στον Καραγιώργη διαστρεβλώνοντας τελείως την αλήθεια. Στη σελίδα 60 γράφει: “Ηταν στην Κατοχή, όταν είχε κατέβει ο Καραγιώργης στο Μωριά” και στη συνέχεια αναφέρει ότι ανέκρινε και υπέβαλε σε βασανιστήρια την αρραβωνιαστικιά του Μπελογιάννη. Ουδέποτε όμως πήγε ο Καραγιώργης στην Πελοπόννησο. Σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής έμεινε αυστηρά στη Θεσσαλία. Στην ίδια σελίδα αναφέρεται στη διαγραφή της Διδώς Σωτηρίου, αποδίδοντάς την στον Καραγιώργη. 

Η αλήθεια είναι ότι ο Καραγιώργης δεν είχε σχέση με τη διαγραφή. Ηταν μεν διευθυντής του “Ριζοσπάστη”, όπου δούλευε και η Διδώ Σωτηρίου, αλλά οργανωτικά ανήκε στην ΚΟΒ Αθήνας, οπότε δεν είχε λόγο στην κομματική οργάνωση του “Ριζοσπάστη”, η οποία και διέγραψε τη Διδώ. Τέλος, στη σελίδα 61, αναφέρεται στον θάνατο του Διαμαντή, τον οποίο επίσης αποδίδει στον Καραγιώργη. Ο Καραγιώργης όμως τότε δεν ήταν διοικητής του ΚΑΓΑΝΕ (ήταν ο Κώστας Κολιγιάννης) το οποίο έστειλε τον Διαμαντή πίσω στη Στερεά και στον θάνατο. 

Ο Καραγιώργης δεν ήταν καν στη Θεσσαλία τότε (μιλάμε τώρα για τον Εμφύλιο, βέβαια) όπου υποτίθεται ότι συνάντησε τον Διαμαντή. Ηταν στον Γράμμο. Αυτά είναι γνωστά, έχουν απαντηθεί προ πολλού. Βλέπε, ανάμεσα σε άλλα, και την “Ιστορία του Εμφυλίου” του Φοίβου Νεόκοσμου Γρηγοριάδη, τον “Καπετάν Μάρκο” του Κωστή Παπακόγκου, τον “Εμφύλιο” του Κώστα Παλαιολόγου, το “Φάκελος Καραγιώργη” του Λευτέρη Μαυροειδή και πολλά άλλα. Ακόμα και το Κόμμα αναίρεσε αυτές τις κατηγορίες με την αποκατάσταση του Καραγιώργη. 

Η Ελλη Παππά δυστυχώς αναπαράγει άκριτα το κατηγορητήριο που οδήγησε στην καταδίκη και στον θάνατο τον Καραγιώργη. Είναι γνωστό ότι σε αυτό το κατηγορητήριο ο Καραγιώργης κατηγορήθηκε και βρέθηκε υπεύθυνος για τα πάντα: από το ότι ο πατέρας του ήταν συμβολαιογράφος (!) (ναι είναι και αυτό στο κατηγορητήριο) μέχρι τον θάνατο του Διαμαντή, την ήττα και την καταστροφή του κινήματος. Οταν ο Μπελογιάννης ήρθε στην Ελλάδα, ήταν πολύ πρόσφατη η καταδίκη του Καραγιώργη. Ο ίδιος ο Μπελογιάννης ήταν μέλος της Ανακριτικής Επιτροπής που κατέληξε στο καταδικαστικό πόρισμα. 

Ηταν επομένως φυσικό, όταν συνάντησε την Ελλη Παππά, να υπερασπιστεί το έργο της Επιτροπής και να ενστερνίζεται το κατηγορητήριο στην ολότητά του. Το να το αναπαράγει, όμως, η Ελλη Παππά τόσα χρόνια μετά, όταν όλες οι κατηγορίες έχουν αποδειχθεί κατασκευασμένες και ψευδείς, μόνο λυπηρό είναι». 

879

Απόφαση του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ

Για τον Νίκο Πλουμπίδη (Μπάρμπα)

1. Το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ εξετάζει, δυο χρόνια τώρα, την υπόθεση του Νίκου Πλουμπίδη (Μπάρμπα), δασκάλου και μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ. Τα στοιχεία που συγκεντρώθηκαν σε βάρος του αποδείχνουν κατά τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι ο Νίκος Πλουμπίδης ή Μπάρμπας είναι παλιός προβοκάτορας στο ΚΚΕ, ίσως ένας απ' αυτούς που με τη δημιουργία της Αστυνομίας Πόλεων η αγγλική αστυνομική αποστολή κατάρτισε και έστειλε στο ΚΚΕ, της σειράς Μάθεση-Σιάντου-Βαφειάδη-Καραγιώργη.

Ο Ν. Πλουμπίδης προωθήθηκε στο ΚΚΕ απ' τη συνδικαλιστική-δημοσιοϋπαλληλική πλευρά. Εμφανίστηκε στην Αθήνα στα χρόνια της φραξιονιστικής πάλης 1929-1931, όπου πήρε δραστήρια μέρος. Τον ήξερε και τον εκτιμούσε ο αποστάτης Σκλάβαινας. Με τη μεσολάβηση του Πλουμπίδη ο Σκλάβαινας έβρισκε σπίτια για τις συνεδριάσεις και το μηχανισμό του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Ο Πλουμπίδης δούλεψε στην Κεντρική Υπαλληλική Επιτροπή, στην ΚΟ Αθήνας μαζί με τον Ασημίδη και στην Εκτελεστική Επιτροπή της ΕΓΣΕΕ. Στο 6° Συνέδριο του ΚΚΕ (Δεκέμβρης 1935) εκλέχτηκε αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Ο ίδιος στη βιογραφία του αναγνωρίζει ότι μπήκε στο κίνημα το 1929 και «τυπικά» ήταν απ' τις αρχές του 1926. Ενώ παλιότερα κορόιδευε το Κόμμα για ανύπαρκτη δράση του στη Θεσσαλία κλπ. Είναι παραμύθια ότι υπόφερε πολλά στη ζωή του, έφαγε πολύ ξύλο, έγινε φυματικός, και άλλα παρόμοια.

Στο κόμμα ο Ν. Πλουμπίδης δημιούργησε και καλλιέργησε τη φήμη του «μάρτυρα-φυματικού» και του στυλοβάτη του ΚΚΕ. Το πρόσχημα του επαγγελματία φυματικού, που έκανε στο κίνημα, το χρησιμοποίησε για να κάνει πιο καλά τη δουλειά του. Η προβοκατόρικη δράση του Ν. Πλουμπίδη ξεδιαλύνεται, κυρίως από την 4η Αυγούστου (μεταξική δικτατορία) και μετά. Από τότες προβοκατόρικη και χαφιέδικη είναι όλη η δουλειά του. Παραδίνει στην ασφάλεια ανώτερα στελέχη του ΚΚΕ, διαστρεβλώνει συνειδητά τη γραμμή του ΚΚΕ σε δύσκολες για το Κόμμα μας στιγμές και, με τα διάφορα στραπατσαρίσματα της πολιτικής του ΚΚΕ, τις κωλυσιεργίες του, τις διαβολές του και τις προβοκάτσιες, κάνει, όσο του επιτρέπουν οι συνθήκες, συνέχεια ζημιά στο κόμμα. Ο Ν. Πλουμπίδης βοήθησε από τη δικιά του μεριά τους άλλους προβοκάτορες Μάθεση-Σιάντο κλπ. να κάνουν τη χαφιέδικη τους δουλειά στο ΚΚΕ. Με πρόταση του Σιάντου ο Πλουμπίδης μπήκε στα 1938 στο ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Με πρόταση πάλι του Σιάντου ξαναμπήκε στο ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ το 1942 και έμεινε μέχρι τον Απρίλη 1945.

2. Τα στοιχεία, που δείχνουν τον προβοκατόρικο ρόλο του Ν. Πλουμπίδη στο ΚΚΕ, είναι τα παρακάτω:

Πρώτο: Στα 1937-39 βοήθησε στα χτυπήματα που έδωσαν οι Σιάντος-Μάθεσης κατά του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και του κεντρικού μηχανισμού του κόμματος. Παράδινε τα στελέχη του κόμματος στην ασφάλεια και παρουσιάζονταν ότι είναι «άρρωστος», «ετοιμοθάνατος» κλπ. και γυρνούσε ελεύθερος, από σανατόριο σε σανατόριο. Για να κρύψει τη βρομερή δουλειά του έπαιξε σπουδαίο ρόλο στη συκοφάντηση και εξόντωση του Δαμασκόπουλου. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Πλουμπίδης κάθησε μόνο δυο μέρες στη φυλακή, πριν τη δικτατορία και όταν πιάστηκε το 1939 στάλθηκε στις φυλακές του σανατόριου «Σωτηρία» και μετά εξορία στην πατρίδα του Τρίπολη για να τον διευκολύνουν να «δραπετεύσει».

Δεύτερο: Ο Ν. Πλουμπίδης πήρε υπό την προστασία του και ενίσχυσε λυσσασμένα στα χρόνια 1939-40-41 την παλιά «Κεντρική Επιτροπή» που είχε επικεφαλής τους προβοκάτορες Μάθεση-Παπαγιάννη και που μαζί με την άλλη χαφιέδικη σπείρα της «Προσωρινής Διοίκησης» του Τυρίμου-Μιχελίδη κλπ. παρουσιάζονταν σαν εκπρόσωποι της καθοδήγησης του ΚΚΕ και στην πράξη εφάρμοζαν την αγγλική γραμμή του Μεταξά-Μανιαδάκη και διάλυσαν τις οργανώσεις του ΚΚΕ, παραδίνοντας στην ασφάλεια όλους τους αγωνιστές μας. Ο Ν. Πλουμπίδης έκανε τότες μεγάλη φραξιονιστική προσπάθεια για να πείσει ιδιαίτερα τους φυλακισμένους-εξόριστους αγωνιστές του ΚΚΕ, για να υποστηρίξουν τη χαφιέδικη παλιά «Κεντρική Επιτροπή».

Τρίτο: Ιδιαίτερα καθαρός είναι ο ρόλος του Ν. Πλουμπίδη στην προδοσία και ματαίωση της αποστολής του Γιάννη Μιχαηλίδη απ' την Κέρκυρα στα 1939. Έτσι εμπόδισε την προσπάθεια που έκανε τότες το κόμμα μας για να απομονώσει τον Μάθεση και τους άλλους χαφιέδες. Ο Πλουμπίδης πρόδωσε τον Γιάννη Μιχαηλίδη που μετά τη σύλληψη του πρόδωσε και πέρασε με το μέρος του ταξικού εχθρού. Η σύλληψη του Πλουμπίδη από την ασφάλεία στα 1939 έγινε για καμουφλάζ. Αφού παράδωσε τον Μιχαηλίδη και για να καλυφθεί η πράξη του αυτή, που ήταν πολύ χτυπητή.

Τέταρτο: Ο Ν. Πλουμπίδης διαφώνησε με το ανοιχτό γράμμα του σ. Ν. Ζαχαριάδη το 1940, που καθόριζε τότε τη σωστή γραμμή του ΚΚΕ ενάντια στη φασιστική επιδρομή του Μουσολίνι, υποστήριξε ότι το γράμμα ήταν πλαστό και παρουσιάστηκε σαν υπερασπιστής του ΚΚΕ απ' τα «αριστερά». Έτσι δημιουργούσε σύγχυση στο κόμμα και στο κίνημα και για τον εαυτό του πολιτική αίγλη ορθόδοξου «στυλοβάτη» του κόμματος. Αργότερα στα 1942, για να εξαπατήσει το κόμμα «παραδέχτηκε» με υποκριτικό γράμμα στον παράνομο «Ρίζο» ότι έκανε λάθος, ότι «παρασύρθηκε» και είπε πως το γράμμα του σ. Ν. Ζαχαριάδη είναι πλαστό.

Πέμπτο: Στην περίοδο της πρώτης κατοχής καλλιεργούσε τη διαφθορά στην Κ. Οργάνωση της Αθήνας, που την καθοδηγούσε μέχρι τον Απρίλη 1943, συγκέντρωνε στα καθοδηγητικά πόστα της οργάνωσης αυτής όλους τους δηλωσίες και τους ύποπτους. (Ο Ν. Πλουμπίδης ενώ παρουσιάζονταν πάντα σαν ηθικολόγος, είχε διεφθαρμένη ατομική ζωή γυναικά και έκφυλου. Είναι χαρακτηριστικό ότι στα 1930 τα γυναικεία στελέχη του κόμματος στους δασκάλους διαφώνησαν -γι' αυτό- με την πρόταση του Ν. Πυλιώτη να μπει ο Ν.Πλουμπίδης στη διοίκηση της διδασκαλικής Ομοσπονδίας). Κρατούσε στην πρώτη κατοχή στα χέρια του το μηχανισμό του κόμματος, όπου συγκέντρωνε ύποπτα στοιχεία και πράκτορες της Ιντέλιτζενς Σέρβις. Είχε στενές σχέσεις με τον προβοκάτορα πολυεκατομμυριούχο Πετσόπουλο. Ήταν το δεξί χέρι του Σιάντου στη συνειδητή διαστρέβλωση της γενικής γραμμής του ΚΚΕ. Στην απελευθέρωση βοηθούσε «στο όνομα της τάξης» την αστυνομία να διαλύει τις συγκεντρώσεις των εργαζομένων. Επέμβαινε και έσωζε γνωστούς πράκτορες της Γκεσταπό και της Ιντέλιτζενς Σέρβις απ' τη δίκαιη τιμωρία του λαού.

Έκτο: Ο ρόλος του Ν. Πλουμπίδη στην «Οργάνωση Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών» (ΟΠΛΑ), όπου χρημάτισε πρώτος καθοδηγητής της, είναι καθαρά προβοκατόρικος. Απ' την πρώτη στιγμή η ΟΠΛΑ ξέφυγε απ' την αποστολή της. Ο Πλουμπίδης συγκέντρωσε στην ΟΠΛΑ πράκτορες της Ιντέλιτζενς Σέρβις (κρατούσε επαφή με το γνωστό πράκτορα της Ιντέλιτζενς Πελτέκη, με τον Έβερτ κλπ. Συνεχίζονται οι σχέσεις του με τον αρχιχαφιέ Πανόπουλο) και ύποπτα στοιχεία και παράλληλα εξωθούσε την ΟΠΛΑ σε πράξεις με χωρίς κανένα πολιτικό νόημα για να την εκθέσει σαν τρομοκρατική, συμμορίτικη οργάνωση και να τη βγάλει απ' το σωστό δρόμο. Την περίοδο αυτή συστηματικά δούλεψε ο Πλουμπίδης για να διαφθείρει και να χαλάσει, όσο το δυνατό περισσότερα στελέχη του Κόμματος.

Έβδομο: Μετά τη Βάρκιζα ο Ν. Πλουμπίδης έπαιρνε δραστήριο μέρος στο να βρίσκονται και να νοικιάζονται σπίτια για το μηχανισμό του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Όλα αυτά τα σπίτια τα ήξερε η ασφάλεια και στην κατάλληλη στιγμή τα χτύπησε και σμπαράλιασε το μηχανισμό μας. Όλος ο παλιός μηχανισμός, που ήξερε άμεσα ή έμμεσα ο Πλουμπίδης, είναι στα χέρια της ασφάλειας.

Όγδοο: Στα 1948-49 με βοηθό τον προστατευόμενο του χαφιέ Αχιλλέα Μπλάνα, διάλυσε την Κομματική Οργάνωση Αθήνας, την μεγαλύτερη οργάνωση του ΚΚΕ. Εμπόδισε συστηματικά να βγούνε χιλιάδες μέλη του κόμματος, απ' την ΚΟΑ, στο βουνό. Καλλιεργούσε τη «θεωρία» ότι όποιος θα βγει στο βουνό είναι... δειλός. Απαγόρευσε στο «Ρίζο» να γράφει για το ΔΣΕ. Πρωτοστάτησε στην προβοκάτσια του Μουτσουγιάννη, για να στείλει σειρά απ' τα καλύτερα στελέχη του κόμματος στην ΚΟΑ στο εκτελεστικό απόσπασμα. [σ.σ.εννοεί την εκτέλεση του Χρήστου Λαδά].

Ένατο: Έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο χτύπημα του μηχανισμού του ΠΓ της ΚΕ στην Αθήνα στα 1948-49, πρόδωσε στην ασφάλεια το σ. Στέργιο Αναστασιάδη και άλλα στελέχη του ΚΚΕ που εκτελέστηκαν. Αυτός παρουσιάζεται σαν «ασύλληπτος» και «άρρωστος» που δεν ανακατεύεται δήθεν στην οργανωτική δουλειά και κατορθώνει κάθε φορά να «γλιτώνει» απ' τα χέρια της ασφάλειας.

Δέκατο: Όταν ο Ν. Πλουμπίδης κατάλαβε ότι το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ μπορεί να αποκαλύψει την προβοκατόρικη δράση του, αρνήθηκε να βγει στο βουνό και να πάει εκεί που του υπόδειξε το κόμμα. Έτσι έδειξε ξεκάθαρα ποιος είναι.

Ενδέκατο: Στις εκλογές της 5ης του Μάρτη 1950 διαστρέβλωσε τη γραμμή του κόμματος και ενίσχυε, σχεδόν φανερά, τους Σβώλο-Σοφιανόπουλο. Η όλη του προσπάθεια την περίοδο αυτή είναι να κατατοπίζει στραβά -έτσι νόμιζε ο ίδιος- την καθοδήγηση του κόμματος.

Δωδέκατο: Ο Ν. Πλουμπίδης παρέδωσε στην ασφάλεια τον ήρωα τον ελληνικού λαού και μέλος της ΚΕ τον ΚΚΕ σ. Νίκο Μπελογιάννη και πρωτοστάτησε στην εξόντωση τον.

Δέκατο τρίτο: Ο Ν. Πλουμπίδης πρόδωσε και παράδωσε στην ασφάλεια τον Ν. Βαβούδη και πρωτοστάτησε στο να περάσει (ο Βαβούδης) με το μέρος της και το ΓΕΣ.

Δέκατο τέταρτο: Όσο καιρό η καθοδήγηση του κόμματος είχε επαφή με τον Ν. Πλουμπίδη, πολλές φορές προσπαθούσε να την αποπροσανατολίσει και πήγαινε να την μπερδέψει σχετικά με πρόσωπα και πράγματα. Έκανε μεγάλη προσπάθεια για να πείσει το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ να χαρακτηρίσει σαν ύποπτους, τροτσκιστές και τιτικούς, όσους δε συμφωνούσαν μαζί του και ήξερε ότι θα μπορούσαν να τον ξεσκεπάσουν.

Δέκατο πέμπτο: Ο Ν. Πλουμπίδης είχε πάντα σχέσεις με ύποπτους και διεφθαρμένους ανθρώπους σαν τον Υφηγητή του Πανεπιστημίου Ιφικράτη Χατζημανώλη (μ' αυτόν δημιούργησαν το παραμύθι του «μάρτυρα» φυματικού) και μέσω αυτουνού κρατούσε σύνδεση με πράκτορες της Ιντέλιτζενς , Σέρβις σαν τον αρχιπράκτορα των εγγλέζων Μ. Κύρκο, τον Πελτέκη και άλλους. Χρησιμοποιεί το δηλωσία και ύποπτο Κ. Μπασάκο, που όλο του το παρελθόν είναι σκοτεινό και έχει κάνει φραξιονιστική διαλυτική δουλειά στην ΚΟ Αθήνας.

Δέκατο έκτο: Στις τελευταίες εκλογές της 9ης του Σεπτέμβρη 1951 ο Ν. Πλουμπίδης έκανε αρκετές πολιτικές προβοκάτσιες. Στραπατσάρισε και σαμποτάρισε τη γραμμή του κόμματος, κωλυσιέργησε την υποβολή των υποψηφιοτήτων, διέκοψε την επαφή, πήγε να φτιάξει εκλογικό συνασπισμό την ΕΛΑ (ενάντια στην ΕΔΑ) με ανοιχτούς χαφιέδες και πάλεψε λυσσασμένα και επέβαλε να μην μπει στην Αθήνα η υποψηφιότητα του σ. Ν. Μπελογιάννη. Με την καθοδήγηση του Πλουμπίδη μπήκαν υποψήφιοι στο συνδυασμό της ΕΔΑ στη Θεσσαλονίκη ο χαφιές Παπαγιάννης Μήτσος και στην Αθήνα ο πράκτορας της Ιντελιτζενς Κοκορέλης.

Η απόφαση μας της 5/5/52 λέει:

«9. Η σύλληψη του Μπελογιάννη είναι έργο προδοτών. Στην εκτέλεση του βοήθησαν άλλοι προδότες σαν τον Μιχάλη Κύρκο και μερικούς άλλους που λυσσασμένα πάλεψαν για να μην μπει η υποψηφιότητα του Μπελογιάννη στο συνδυασμό της ΕΔΑ στην Αθήνα, στις βουλευτικές εκλογές της 9ης του Σεπτέμβρη. Αν έμπαινε στην Αθήνα η υποψηφιότητα του Μπελογιάννη θα εκλεγόταν βουλευτής και η πραγματοποίηση της εκτέλεσης του θα σκόνταφτε σε ακόμα πιο μεγάλα εμπόδια. Ο λαός δε θα ξεχάσει ποτέ αυτή την προδοσία και θα τιμωρήσει αμείλικτα όλους τους προδότες του Μπελογιάννη.»

Σήμερα καταγγέλλουμε στον ελληνικό λαό ότι εκείνος που πρόδωσε τον Ν. Μπελογιάννη και αντέδρασε για να μην μπει η υποψηφιότητα του είναι ο προβοκάτορας Πλουμπίδης μαζί με τον Μ. Κύρκο.

Δέκατο έβδομο: Ο Ν. Πλουμπίδης σε συνεννόηση με τον αρχιχαφιέ Πανόπουλο και το ΓΕΣ έκανε την τελευταία «θεαματική δήλωση» με το γράμμα του στο δικηγόρο κ. Τσουκαλά ότι αυτός (ο Πλουμπίδης) είναι ο αρχηγός του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ και θα παρουσιαστεί στις αρχές, μόλις οι μοναρχοφασίστες μετατρέψουν τη θανατική καταδίκη του Ν. Μπελογιάννη σε ισόβια δεσμά. Με τον τρόπο αυτό ο Πλουμπίδης πήγαινε να σκεπάσει το γεγονός ότι αυτός πρόδωσε τον Μπελογιάννη και παράλληλα ν' αποκτήσει «καινούργιο» πολιτικό κεφάλαιο. Και η προβοκάτσια του αυτή, με το σωστό χειρισμό μας, απότυχε. Οι μοναρχοφασίστες, εκτελώντας διαταγή των αμερικάνων, τουφέκισαν το σ. Ν. Μπελογιάννη. Ο προβοκάτορας Πλουμπίδης από καιρό δεν έχει καμιά σχέση με τον παράνομο μηχανισμό του ΚΚΕ.

Δέκατο όγδοο: Ένα από τα πολλά στοιχεία που δείχνουν το χαφιεδικό ρόλο του προβοκάτορα Ν. Πλουμπίδη είναι και ότι είναι «ασύλληπτος» φαντομάς. Στη δικτατορία του Μεταξά πιάστηκαν οι πιο κοντινοί συνεργάτες του στην Αθήνα-Θεσσαλονίκη κλπ. κι αυτός δεν πάθαινε τίποτα. Τον έπιασαν το 1939 μόνο για να σκεπάσουν την παράδοση απ' αυτόν στην ασφάλεια του Μιχαηλίδη. Στα 1947 με τις μεγάλες συλλήψεις του Ζέρβα τον έπιασαν και τον άφησαν. Στα χρόνια του ένοπλου αγώνα του ΔΣΕ, ενώ πιάστηκαν και εκτελέστηκαν δεκάδες ανώτερα στελέχη του ΚΚΕ, ο Πλουμπίδης δεν έπαθε τίποτα. Και μάλιστα τη στιγμή που είναι γνωστό ότι δεν έπαιρνε κανένα συνωμοτικό μέτρο, γυρνάει σε γνωστά στην ασφάλεια σπίτια και κάνει προσωπικές επαφές με ύποπτα στοιχεία και πράκτορες της Ιντελιτζενς Σέρβις και των Αμερικανών. Στους εργάτες και τους αριστερούς κύκλους της Αθήνας έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση το γεγονός ότι ο Πλουμπίδης ερχόταν, στις εκλογές της 9ης του Σεπτέμβρη 1951, με πολύ μεγάλη ευκολία σε επαφή με διάφορους πολιτικούς παράγοντες και τις φυλακές, χωρίς να τον ενοχλεί η ασφάλεια.

Δέκατο ένατο: Ο Ν. Πλουμπίδης, σε συνεργασία με τον αρχιχαφιέ Πανόπουλο, βοήθησε τους Πλαστήρα-Ρέντη για ν' ακυρώσουν την εκλογή των εξόριστων βουλευτών της ΕΔΑ και την αποστολή τους για δεύτερη φορά στην εξορία, με τις προβοκάτσιες ότι δήθεν ο γενικός γραμματέας του ΑΚΕ σ. Γαβριηλίδης έστειλε παράνομα τηλεγραφήματα απ' τον... Αη Στράτη στην καθοδήγηση του ΚΚΕ κλπ.

Εικοστό: Ο Ν. Πλουμπίδης χάλκεψε πολλά απ' τα τηλεγραφήματα του δολοφόνου Ρέντη για δήθεν στρατιωτικές πληροφορίες που έπαιρνε το ΚΚΕ και για εκθέσεις του Μπελογιάννη στην καθοδήγηση του ΚΚΕ όπου δήθεν ζητούσε ανταλλαγή με πρώην αιχμάλωτους του ΔΣΕ κλπ. κλπ., για να δικαιολογήσει τις μαζικές θανατικές καταδίκες. Τα τηλεγραφήματα που λέει ότι έπιασε ο Ρέντης έχουν σκαρωθεί από τις υπηρεσίες του, απ' τον Πανόπουλο-Πλουμπίδη καθώς και όλη η σκηνοθεσία του μοναρχοφασισμού και της αμερικανοκρατίας ενάντια στο ΚΚΕ για κατασκοπεία, ασυρμάτους κλπ.

3. Τα στοιχεία σε βάρος του προβοκάτορα Ν. Πλουμπίδη είναι συντριπτικά. Στο τελευταίο διάστημα ανέλαβε να υπερασπίσει τον προβοκάτορα Πλουμπίδη ο γενικός διευθυντής της αστυνομίας πόλεων ιντελιτζενσερβίτης αρχιχαφιές Πανόπουλος. Ο Πανόπουλος, σε ανακοίνωση του στην εφημερίδα «Βήμα» της 23ης Μαρτίου 1952, κάνει λυσσασμένη συκοφαντική εκστρατεία ενάντια στον εθνικό μας ήρωα σ. Ν. Μπελογιάννη, λίγες μέρες πριν την άνανδρη εκτέλεση του, που τον παρουσιάζει σαν «δειλό» και «νταή» και εκθειάζει τον Πλουμπίδη. «Ο Πλουμπίδης -λέει ο αρχιχαφιές Πανόπουλος- είναι ιδιαίτερος συμπολίτης μου. Συνδέομαι ιδιαίτερα με αρκετούς φίλους του και τινας του ιδιαιτέρου περιβάλλοντος του και έχω σχηματίσει την πεποίθησιν ότι και εύψυχος είναι και πρόθυμος εις την ανάληψιν οιασδήποτε ευθύνης. Προπαντός, είναι ειλικρινής, λιτοδίαιτος, και απηλλαγμένος των αριβιστικών τάσεων του συνόλου σχεδόν των κομματικών συντρόφων του.» («Βήμα», 23/3/52, τελευταία σελίδα).

Αυτό λέει για τον προβοκάτορα Πλουμπίδη ο αρχιχαφιές Πανόπουλος. Τον έχει πάρει ανοιχτά υπό την προστασία του. Μαζί με τους χοντροκομμένους επαίνους του Πανόπουλου ότι «ο Πλουμπίδης ζει εις τας Αθήνας εν παρανομία από ετών. Παρά του ότι είναι πλήρως κλονισμένη εκ φυματιώσεως η υγεία του κλπ.... ότι αυξαίνει το γόητρον του Πλουμπίδη εις τας μάζες του κόμματος», αναφέρει -ο Πανόπουλος- στην ίδια του ανακοίνωση στο «Βήμα» της 23/3/52 και αρκετά στοιχεία, που μόνο απ' τον Πλουμπίδη μπορούσε να μάθει και απ' όπου φαίνεται η χαφιεδική συνεργασία μαζί του.

Ο αρχιχαφιές Πανόπουλος καλεί τον προβοκάτορα Ν. Πλουμπίδη να «αμυνθεί» κατά του ΚΚΕ «και να γίνει περισσότερον απ' ότι είναι σήμερον επικίνδυνος» δηλαδή, να χρησιμοποιήσει τις παλιές, γνωστές σ' αυτόν, μέθοδες της ασφάλειας με τη δημιουργία στα 1939-40 της χαφιέδικης παλιάς ΚΕ και της ΠΔ του Μανιαδάκη, που τόσο άδοξα πήγαν να τις «αναστήσουν» οι χαφιέδες «αντιηγετικοί». Ο Πανόπουλος ηρωποιεί τον Πλουμπίδη για να τον ευκολύνει στην προσπάθεια, που μαζί με άλλους κάνει να σκαρώσουν «μεγάλο» αντικουκουέδικο «αριστερό» Κόμμα. Στη δουλειά αυτή συνεργάζονται οι Κύρκος, Ζάκκας, Σβωλοτσιριμώκοι και ορισμένοι παλιοί και αποστάτες παράγοντες του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ. Σήμερα όμως ο λαός δεν παρασέρνεται από παρόμοια χαφιεδικά κόλπα και κατασκευάσματα.

Όπως έδειξαν τ' αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών και το παλλαϊκό κίνημα, έπειτα από την υποχώρηση μας στο Βίτσι-Γράμμο τον Αύγουστο του 1949, ο λαός της Ελλάδας εγκρίνει την πολιτική γραμμή του ΚΚΕ και στιγματίζει τους οπορτουνιστές, τους δειλούς, τους λιποτάκτες και τους προβοκάτορες τύπου Πλουμπίδη και Σία.

4. Το Π Γ της ΚΕ του ΚΚΕ με βάση τα παραπάνω στοιχεία, αποφασίζει:

α) Διαγράφει τον Πλουμπίδη από μέλος του ΚΚΕ και τον καταγγέλλει στο λαό και στο κόμμα σαν χαφιέ, προβοκάτορα και προδότη.

β) Καλεί τα μέλη του κόμματος και τους εξωκομματικούς που γνώρισαν τον Πλουμπίδη να στείλουν ό,τι στοιχεία έχουν γι' αυτόν στην καθοδήγηση του κόμματος.

γ) Αναθέτει σε επιτροπή με επικεφαλής το σ. Γιώργη Ερυθριάδη να επεξεργαστούν όλα τα στοιχεία και να δώσουν την πείρα που συγκεντρώθηκε, με άρθρα απ' τον κομματικό τύπο και το «Φ.Α.», για να μάθουν τα μέλη του κόμματος και ο λαός τις προβοκατόρικες μέθοδες του Πλουμπίδη.

δ) Αναθέτει στο ΟΓ της ΚΕ (Τμήμα Στελεχών και Επαγρύπνησης) να δουλέψει, μέσα σ' ένα χρόνο, μια μπροσούρα που να δείχνει πώς δούλεψαν, κατά καιρούς στο ΚΚΕ, οι προβοκάτορες απ' τους Σαργολόγο-Πουλιόπουλο μέχρι τους Μάθεση-Σιάντο-Βαφειάδη-Καραγιώργη και Πλουμπίδη.

ε) Παραδίνει τον Πλουμπίδη στην κοινή περιφρόνηση του λαού και τον καλεί να μεταχειριστεί τον Πλουμπίδη σαν χαφιέ και προδότη του κινήματος που έστειλε τον Ν. Μπελογιάννη και δεκάδες άλλα στελέχη του ΚΚΕ, στο εκτελεστικό απόσπασμα.

στ) Αναθέτει στο ΟΓ της ΚΕ του ΚΚΕ (Τμήμα Στελεχών και Επαγρύπνησης) να συνεχίσει παραπέρα την εξέταση της υπόθεσης του προβοκάτορα Πλουμπίδη. Να μελετηθεί το ιδιαίτερο περιβάλλον του Πλουμπίδη και ο κύκλος των άμεσων συνεργατών του για ν' αποκαλύψουμε και κείνους που συνειδητά τον βοήθησαν στην προβοκατόρικη δουλειά του.

5. Η αποκάλυψη του χαφιεδικού ρόλου του προβοκάτορα Πλουμπίδη επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά το βασικό δίδαγμα που έβγαλε η III Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ: ότι πρέπει να δυναμώσουμε ακόμα πιο πολύ την επαγρύπνηση μέσα στο κόμμα. Ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ούτε για μια στιγμή ότι ο ταξικός εχθρός, με την καθοδήγηση των ξένων αμερικανοάγγλων αφεντικών του, δε χτυπάει το ΚΚΕ μόνο με τις φυλακές, τις κρεμάλες και τις εκτελέσεις. Μα και με το όπλο της προβοκάτσιας, που την έχει κάνει «επιστήμη», για να επιδρά και να διαστρεβλώνει την πολιτική γραμμή του ΚΚΕ και να του δίνει σοβαρά χτυπήματα απ' τα μέσα. Ότι ο ταξικός εχθρός από πολλά χρόνια, από την αρχή της ίδρυσης του ΚΚΕ, κυρίως απ' την πλευρά της αγγλικής αστυνομικής αποστολής και του ΓΕΣ, προετοίμασε και έστειλε χαφιέδες στο κόμμα με ειδική αποστολή στον καθένα, να προωθηθεί όσο μπορεί στο ΚΚΕ. Τη δουλειά αυτή τη συνεχίζουν σήμερα, στέλνοντας χαφιέδες στο κόμμα, Αμερικάνοι, Άγγλοι, τιτικοί κατάσκοποι, τροτσκιστοαρχείοι χαφιέδες, η ασφάλεια, το ΓΕΣ, όλοι οι εχθροί του λαού. θα πρέπει να έχουμε πάντα οξυμένη την επαγρύπνηση ενάντια σε κείνους που «διαφωνούν» με τη γραμμή του κόμματος, αυτούς που χάνουν το ταξικό αισθητήριο και παρουσιάζουν φαινόμενα κομματικής αποσύνθεσης, ενάντια στους οπορτουνιστές και τους φραξιονιστές κλπ. γιατί συνήθως ανάμεσα σ' αυτούς ο ταξικός εχθρός κρύβει τους προβοκάτορές του. Η φραξιονιστική επίθεση Παρτσαλίδη είναι επίσης κανάλι απ' όπου ο εχθρός χτυπά το κόμμα στη λυσσασμένη προσπάθεια του να το «εξοντώσει».

Η αποκάλυψη του προβοκάτορα Πλουμπίδη έδειξε και ένα άλλο. Όταν το ΚΚΕ συνδυάζει τη νόμιμη με την παράνομη δουλειά και επιμένει χωρίς ταλαντεύσεις, αποφασιστικά, στην εφαρμογή της γραμμής του, τότες αποκαλύπτει τους προβοκάτορες γιατί τους αναγκάζει να ξεσκεπαστούν. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του προβοκάτορα Πλουμπίδη. Η Ασφάλεια για να τον διευκολύνει και παράλληλα για να κρατά στα χέρια της κάθε νόμιμη κίνηση, έδινε τη δυνατότητα στον Πλουμπίδη να βγάζει εφημερίδες και άλλες νόμιμες δυνατότητες. Μα ταυτόχρονα αυτό επέτρεπε και στο ΚΚΕ να χρησιμοποιεί κάθε νόμιμο βήμα, ξεσκεπάζοντας αμείλικτα κάθε απόπειρα διαστρέβλωσης της γραμμής του. Και ακόμα να μπαίνει στα ίχνη για την αποκάλυψη του προβοκάτορα. Με το σωστό χειρισμό μας ο Πλουμπίδης ολοένα και περισσότερο έδειχνε ποιος είναι. Έτσι αντέδρασε στην υπόδειξη του ΚΚΕ να μην έχει καμιά σχέση με τον παράνομο κομματικό μηχανισμό. Ζητούσε απ' το ΠΓ της ΚΕ να τον ορίσει γενικό υπεύθυνο «για να λύνει όλα τα προκύπτοντα ζητήματα». Καλλιεργούσε τη «θεωρία» του Σιάντου ότι όλες οι συλλήψεις οφείλονται στην ικανότητα και την «επιστημονική» παρακολούθηση της ασφάλειας. Παρέδωσε τον Μπελογιάννη στην ασφάλεια. Ο Μπελογιάννης αν και ήταν προειδοποιημένος δε φυλάχτηκε απ' την πλευρά του Πλουμπίδη και πιάστηκε. Αντέδρασε ο Πλουμπίδης στην υποψηφιότητα του Μπελογιάννη, παραβιάζοντας ρητή εντολή του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και τελικά αποκαλύφτηκε. Χρησιμοποίησε διάφορα αστυνομικά κόλπα, «ότι θα βγει στους δρόμους για να τον πιάσει η ασφάλεια» κλπ. κλπ.!

Από δω βγαίνει το συμπέρασμα ότι, όταν το ΚΚΕ μελετά συστηματικά τα έργα του καθενός, δε συγχωρεί καμιά παραβίαση και διαστρέβλωση της γραμμής του κόμματος, και την πιο παραμικρή, συνδυάζει τη νόμιμη με την παράνομη δουλειά και εφαρμόζει τους κανόνες της μπολσεβίκικης συνωμοτικότητας και της σιδερένιας επαναστατικής επαγρύπνησης, τότες υπερασπίζει αποτελεσματικά το μηχανισμό και τους αγωνιστές του απ' τα χτυπήματα του ταξικού εχθρού, ανακαλύπτει και αφοπλίζει τους προβοκάτορες, Επαγρύπνηση και, πάλι επαγρύπνηση - αυτό το βασικό δίδαγμα βγάζει το ΚΚΕ απ' την αποκάλυψη του προβοκάτορα Πλουμπίδη.

6. Το ΚΚΕ αποκάλυψε, στη σειρά Μάθεση, Σιάντου, Βαφειάδη, Καραγιώργη, ακόμα έναν προβοκάτορα, τον Ν. Πλουμπίδη ή Μπάρμπα. Οι εχθροί μας θα βρουν την ευκαιρία να επικρίνουν με πολύ μεγάλη κακία το γεγονός αυτό. Μερικοί ταλαντευόμενοι μικροαστοί θα πουν: «Πάλι προβοκάτορές.» Το ΚΚΕ όμως καθοδηγείται από την παντοδύναμη διδασκαλία του μαρξισμού-λενινισμού που μας εξοπλίζει πώς πρέπει να παλεύουμε ενάντια στην πολιτική προβοκάτσια και το χαφιεδισμό.

Ο σ. Λένιν διδάσκει:

«Σε πολλές χώρες, και τις πιο προχωρημένες, η αστική τάξη στέλνει χωρίς αμφιβολία και θα στέλνει χαφιέδες μέσα στα Κομμουνιστικά Κόμματα. Ένα από τα μέσα για να καταπολεμηθεί αυτός ο κίνδυνος είναι ο σωστός συνδυασμός της παράνομης με τη νόμιμη δουλειά.»

Ο Λένιν αναφέροντας το παράδειγμα του χαφιέ Μαλινόφσκι που μπήκε στα 1912 στην ΚΕ των Μπολσεβίκων, λέει:

«Και αν δε μας έκανε ακόμα μεγαλύτερο κακό αυτό έγινε γιατί είχαμε βάλει σωστά το ζήτημα της σχέσης ανάμεσα στη νόμιμη και την παράνομη δουλειά. Για να κερδίσει την εμπιστοσύνη μας ο Μαλινόφσκι, σαν μέλος της ΚΕ και σαν βουλευτής στη Δούμα, ήταν υποχρεωμένος να μας βοηθήσει να βγάζουμε νόμιμες καθημερινές εφημερίδες που ήξεραν να παλεύουν ενάντια στον οπορτουνισμό των μενσεβίκων και να προπαγανδίζουν, με κατάλληλα σκεπασμένες μορφές τις βάσεις του μπολσεβικισμού. Με το ένα χέρι ο Μαλινόφσκι έστελνε στα κάτεργα και στο θάνατο δεκάδες και δεκάδες απ' τους καλύτερους μπολσεβίκους αγωνιστές και με το άλλο ήταν υποχρεωμένος να μας βοηθάει με το νόμιμο τύπο, να διαπαιδαγωγούμε δεκάδες και δεκάδες χιλιάδες νέους μπολσεβίκους.» (ΛΕΝΙΝ, Διαλεχτά Έργα, Ελληνική μετάφραση, Τόμος II, Μέρος 2, σελ. 351-352). Με οδηγό τα διδάγματα από την ένδοξη Ιστορία του Μπολσεβίκικου Κόμματος, το ΚΚΕ παλεύει επίμονα για το ξεκαθάρισμα των γραμμών του από κάθε προβοκατόρικο και ύποπτο στοιχείο και προχωρεί στην εκπλήρωση του σκοπού του.

Η αποκάλυψη του προβοκάτορα Ν. Πλουμπίδη ή Μπάρμπα δείχνει τη δύναμη του κόμματος μας που μπορεί να ξεσκεπάζει και να βάζει τέρμα στη δουλειά και του πιο «έξυπνου» προβοκάτορα, εφόσον σωστά χρησιμοποιεί το δοκιμασμένο όπλο της σιδερένιας επαναστατικής επαγρύπνησης. Μαστορικά συνδυάζει τη νόμιμη με την παράνομη δουλειά. Οι χαφιέδες και προβοκάτορες μόνο προσωρινά μπορεί να δράσουν στο ΚΚΕ. Γιατί το κόμμα μας έχει μαζί του την αγάπη και τη συμπαράσταση του λαού που το βοηθά να αποκαλύπτει τους χαφιέδες και σαν ζωντανός οργανισμός να ξεκαθαρίζεται από καθετί το σάπιο και το ύποπτο.

Το ΚΚΕ, στα 34 χρόνια της δράσης του, έβγαλε χιλιάδες ήρωες, σκυταλοδρόμους αγωνιστές της λευτεριάς του λαού, σαν τους Λιγδόπουλο, τον Μαλτέζο, τον Μαρουκάκη, τον γέρο Βαλιανάτο, μέχρι τον Γκιουζέλη, Αναστασιάδη, Βασιλειάδη, Παπαρήγα, Αραμπατζή, Τριαντάφυλλου, Διαμαντή, Βάμβακα κλπ. και τον αξέχαστο εθνικό μας ήρωα Νίκο Μπελογιάννη. Μ' αυτούς τους ήρωες διαπαιδαγωγείται ολόκληρο το Κόμμα μας, ατσαλώνονται οι αγωνιστές του και τραβά πιο αποφασιστικά το ΚΚΕ για την τελική νίκη. Τους προδότες και προβοκάτορες και τ' αφεντικά τους τους περιμένει η λησμονιά, η καταφρόνια, το αιώνιο στίγμα, η δίκαια λαϊκή τιμωρία και ο αναπόφευκτος χαμός.

25/7/52

Το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

Αρχείο της Κεντρικής Επιτροπής τον ΚΚΕ

[Επίσημα Κείμενα του ΚΚΕ]

Ανακοίνωση της ΚΕ για την αποκατάσταση Ν. Πλουμπίδη

1. Η 9η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ που συνήλθε τον Αύγουστο του 1958, αφού επανεξέτασε και την υπόθεση του Ν. Πλουμπίδη αποφάσισε την αποκατάσταση της μνήμης του.

Παραθέτουμε ολόκληρη τη σχετική απόφαση της 9ης Ολομέλειας της ΚΕ:

«Η 9η Ολομέλεια της ΚΕ τον ΚΚΕ αφού επανεξέτασε τις υποθέσεις των συντρόφων Γιώργη Σιάντου, Νίκου Πλουμπίδη (Μπάρμπα) και Κώστα Γυφτοδήμον (Καραγιώργη) διαπιστώνει ότι δεν υπάρχει κανένα στοιχείο, που να στηρίζει την κατηγορία του προβοκάτορα και χαφιέ που απέδωσε στους παραπάνω συντρόφους η παλιά καθοδήγηση μ' επικεφαλής τον Ν. Ζαχαριάδη.

Με βάση την παραπάνω διαπίστωση η Ολομέλεια της ΚΕ χαρακτηρίζει την κατηγορία αυτή σαν αστήρικτη και συκοφαντική, προϊόν τον ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος.

Η Ολομέλεια της ΚΕ αποφασίζει την αποκατάσταση της μνήμης των συντρόφων Γιώργη Σιάντου, Νίκου Πλουμπίδη (Μπάρμπα) και Κώστα Γυφτοδήμου (Καραγιώργη).

Αύγουστος 1958.»

Αρχείο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ

Εκδόσεις της ΚΕ του ΚΚΕ, Σεπτέμβρης 1965

[Επίσημα Κείμενα του ΚΚΕ]

"Εμπρός", 4 Ιανουαρίου 1951, η πρώτη ανακοίνωση για τη
 σύλληψη του Ν. Μπελογιάννη. Η ταυτότητά του εμφανίζεται, παρά την δημοσίευση του "Δημοκρατικού", ως άγνωστη. 

Στο βιβλίο του Νίκος Μπελογιάννης-Νίκος Πλουμπίδης, ο Κούλης Ζαμπαθάς που τους έκρυβε στο σπίτι του, καταθέτει τη μαρτυρία του. Από εκεί προκύπτει ότι, α) Ο Ζαμπαθάς βλέπει τελευταία φορά τον Μπελογιάννη, την παραμονή [19/12] της σύλληψής του [20/12] β) το σημείωμα για την δημοσίευση στον "Δημοκρατικό" έφτασε στους Βουρνάδες, ανήμερα Χριστούγεννα 25/12, ημέρα Δευτέρα. γ) η δημοσίευση γίνεται στο φύλλο της 27ης Δεκεμβρίου, ημέρα Τετάρτη.

«Ο τελευταίος αποχαιρετισμός μας ήταν στις 5 τ' απόγεμα της Τρίτης 19 του Δεκέμβρη του 1950. Πριν φύγει μ' άφησε λεπτά να ψωνίσω για τις καλές μέρες, μια και θάκανε μαζί μας Χριστούγεννα. Για πρώτη φορά φόρεσε την καινούργια του καμπαρντίνα και τα ρούχα πούχε παραγγείλει στο ράφτη μου. Το κρύο είχε δυναμώσει τις τελευταίες μέρες. Του πήγαιναν όμορφα. Τον καμαρώναμε όλοι μας. Μας έδωσε το χέρι κι έφυγε. Από τα κάγκελα της πόρτας τον είδαμε που ξεμάκραινε. Σαν χάθηκε, κλείσαμε το μικρό τζάμι της ξώπορτας.

Το Σαββάτο [23/12] τον περιμέναμε στην ώρα του όπως πάντα. Ποτέ δεν άργησε πιότερο απ' τις 5 τ' απόγεμα. Κοίταγα απ' τ' ανοιχτό παράθυρο τον καιρό. Περίμενα την βροχή που τόσο την περίμενε και κείνος. Μα βλέπεις, ακόμα δεν έλεγε να βρέξει. Για δες, έλεγα μέσα μου, λες και τάχει ο θεός μαζί μας. Ο ουρανός ήτανε γελαστός χωρίς κανένα σύννεφο. Σαν είδα κι απόειδα να μην θέλει ο καιρός να χαλάσει, έφυγα κι εγώ και πήγα να ξαπλώσω στο καμαράκι μας. Το ταβερνάκι τόχα χαλάσει ασπρίζοντας το για να κοιμόμαστε με την γυναίκα μου μια και το παιδί έπρεπε νάχει δικό του δωμάτιο για να διαβάζει. Τόσους μήνες τώρα κοιμόμασταν μαζί στο ίδιο κρεββάτι κι οι τρεις μας, βάζοντας στην άκρη του κρεββατιού καρέκλες για να φαρδύνει. Είχαν πονέσει τα κόκκαλά μου χωρίς να παραπονεθώ ποτέ στον εαυτό μου για τις χαμένες ανέσεις μας. 

Σαν συλλογιόμουνα τον μπάρμπα και τούτους τους δυο πού τόσο αγαπούσα και τίμαγα, έβαζα όλα τ' άλλα στην πάντα. Τώρα όμως έρχονταν ο βαρύς χειμώνας. Έτσι το ταβερνάκι το χάλασα. Ο Βάκχος Ο Παντοκράσωρας ήταν φευγάτος για όλους μας. Στο σπίτι χρόνια τώρα, δεν γίνονταν κανένα ξεφάντωμα καμιά κρασοκατάνυξη. Πόσες αναμνήσεις στ' αλήθεια, πόσα γλέντια και πόσος κόσμος καλλιτεχνικός δεν είχε περάσει απ' το μικρό ετούτο ταβερνάκι κάτω απ' τον Παντοκράσωρα και τα τελώνια της θάλασσας και τ' αγριοπούλια. Όταν του πρωτόειπα πως θα χαλάσω το ταβερνάκι στεναχωρέθηκε.

«Φωτογράφησε το τουλάχιστον, μούπε. Είναι τόσο ώραιο».

Συλλογιζόμουνα ξαπλωμένος, τα χρόνια πού πέρασαν και τούτα τα τωρινά. Ο νους μου ταξίδευε στον εξόριστο Λουντέμη και στους άλλους μας φίλους. Ένιωθα τόσο περήφανος, χωρίς να τους ντρέπουμαι. Για τούτη μου την αποστολή αν την ξέρανε, θάνιωθαν και κείνοι και πιότερο ο Μενέλαος την ίδια περηφάνεια. Μενέλαε αδερφέ μου. Ο φίλος σου ακολούθαγε το ίδιο με σένα όπως πάντα στρατί.

Στις 4, άκουσα την πόρτα ν' ανοίγει. Νόμισα πως ήταν ο Κώστας. Έκανα να σηκωθώ, όταν κλάμματα σαν να πέθανε ξάφνου κάποιος αγαπημένος, με κάνανε να πεταχτώ ολόρθος. Μπαίνοντας στην κάμαρα είδα τη γυναίκα μου νάχει αγκαλιάσει την κοπέλλα μας και να κλαίνε κι οι δυο γεμάτες λυγμούς. Μαρμάρωσα. Κάποιο κακό σίγουρα μας; βρήκε, είπα μέσα μου. Ο νους μου έτρεξε στον μπάρμπα. Μέσα στ' αναφυλλητά της, η Ειρήνη μούπε πως πιάσανε τον Κώστα. Κάθησα πλάϊ της στο ντιβάνι σαν χαμένος. Την ρώτησα τότε το πώς γίνηκε και που πιάστηκε. Δεν ήξερε ούτε κείνη τα πως και το που.

— Δεν ήρθε στο ραντεβού μας, μούπε. Περίμενα όλη τη νύχτα. Κακό σημάδι αυτά είπα μονάχη μου. Πρωΐ πρωΐ άρχισα να ψάχνω τα σπίτια πού ήξερα πώς μπορούσε να πήγαινε. Σε κανένα δεν τον βρήκα. Δυο σπίτια μένανε. Το δικό σου κι άλλο ένα που θα πάω αν δεν έρθει σήμερα εδώ. Τον πιάσανε. Το ξέρω όπως ξέρω και ποιος μπορεί να τον κάρφωσε. Αν είναι αυτός, απ' το δικό μου χέρι θα πάει. Ένα μέρος μένει ακόμα να πάω, μα νάσαι βέβαιος πως δεν θα τον βρώ. Δεν μπορεί. Τον έχουν πιασμένο τον Κώστα μας.

Έκλαιγε με λυγμούς. Μαζί της κλαίγανε η Φαίδρα κι η Βάσω.

— Κουράγιο, της είπα. Μην κάνεις έτσι. Κάπου μπορεί να πήγε.

— Όχι, μ' απάντησε. Δεν μπορεί. Τον πιάσανε, θα πάω στα σπίτι, που απομένει ακόμα να πάω για να δω.

— Πρόσεξε, της είπα τότε. Σκέψου τον εαυτό σου και τον μπάρμπα. Πάντως σε παρακαλώ μια και θέλεις να πας, για ότι μάθεις ειδοποίησε μας.

Μας έδωσε το χέρι και σκουπίζοντας υστέρα τα μάτια της με τα μαντήλι χύθηκε στην αγκαλιά της Βάσως φιλώντας την. Ύστερα φίλησε το παιδί πού στέκονταν σαν λείψανο. Η πόρτα έκλεισε πίσω της κλείνοντας μέσα στο σπιτικό μας τη λύπη και την αγωνία.

Ξημέρωναν Χριστούγεννα. Το σπίτι έμοιαζε με νεκροταφείο. Μιλιά δε βγάζαμε. Μονάχα τα μάτια μας τρέχανε δάκρυα. Τον αγαπούσαμε πολύ τον Κώστα σαν νάταν αδερφός μας κι όχι μονάχα σύντροφος.

Κανένα νέο ως το μεσημέρι. Τα μάτια μας ήταν στυλωμένα πότε στην πόρτα και πότε στο παράθυρο. Στις δυο ακούσαμε να χτυπάει η πόρτα. Τρέξαμε κι οι τρεις να δούμε ποιος ήτανε η μήπως ήταν εκείνος. Όχι, δεν ήταν Ο Κώστας, ούτε κι η κοπέλλα. Ο μπάρμπας έρχονταν ο ίδιος και μονάχος του. Μπήκε λαχανιασμένος απ' τον ανήφορο. Μας ρώτησε απ' το κατώφλι ακόμα αν φάνηκε Ο Κώστας.

— Όχι, δε φάνηκε, τούπαμε μ' ένα στόμα.

Η κοπέλλα ήρθε μονάχα χτες τ' απομεσήμερο και μας τάπε. Είναι αλήθεια πως πιάστηκε;

— Ναι τον πιάσανε και φαίνεται πώς πιάστηκε κι κοπέλλα.

Μας ήρθε δεύτερο χτύπημα.

— Πιάστηκε κι η κοπέλλα; Από πού το ξέρεις;

— Έτσι πρέπει νάναι. Είχαμε δώσει ραντεβού προχτές τ' απόγεμα που την είδα, να ρθει στο σπίτι μου μετά το δικό σας. Δηλαδή για χτες. Δεν ήρθε.

— θα πήγαινε να μάθει στο σπίτι πούμενε ο Κώστας αν πέρασε ή βρίσκονταν εκεί μια κι είχε ρωτήσει σ' όλα τ' άλλα σπίτια, τούπα εγώ.

— Σ' αυτό το σπίτι την πιάσανε. Δεν ήτανε το δικό του. Δεν έπρεπε να πάει. Δεν είχε καμιά δουλειά εκεί. Λάθος, της. Υπερέβη χρυσέ μου τα εσκαμμένα. Βλέπεις το παλιοκόριτσο, η κοπέλλα μας, δεν μ' άκουσε. Ήταν άκεφος. Κάθησε στον καναπέ. Τα μάτια του ήταν βουρκωμένα, μόλο που δεν ήθελε: να φανεί αυτή του η συγκίνηση. Για μια στιγμή μούπε, σαν κύλισαν δυο δάκρυα του ασταμάτητα.

— Όσο και νάναι σκληρός ο αγωνιστής μια και το κακό πρέπει να το περιμένουμε και να τα αντιμετωπίζουμε, παληκαρίσια, εν τούτοις η καρδιά δεν μπορεί παρά να πονάει για όλους και πιότερο για συντρόφους που τους ενώνουνε κοινοί αγώνες και κοινοί δεσμοί.

Κάτσαμε στο τραπέζι μια κι ήταν χρονιάρα μέρα. Κανένας μας δε μίλαγε.

Το φαΐ μόλις που τ' αγγίζαμε. Ο μπάρμπας δεν έβαλε μπουκιά στο στόμα. Άλλοτε τον γκρινιάζαμε για να φάει. Τώρα δεν τρώγαμε ούτε κι εμείς. Μονάχα το κορίτσι βιάσαμε για να φάει. Κείνο έτρωγε με βουρκωμένα μάτια. Περιμέναμε ως το βράδυ μπας και φανούνε. Τίποτα. Κανένας τους δε φάνηκε. Οι ελπίδες μας τώρα, είχανε φτερουγίσει από το σπιτικό μας για πάντα. Πέσαμε να κοιμηθούμε, ο μπάρμπας έμεινε σπίτι. Ξημέρωσε η δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων [26/12, Τρίτη]. Μπήκα στην κάμαρα να του πω την καλημέρα και να τον ρωτήσω πως πέρασε. Με ρώτησε υστέρα απ' τα καλημερίσματα αν ο Κώστας είχε αφήσει λεπτά.

—Δεν ξέρω, τ' απάντησα. Ποτέ δεν κοίταξα στην κρυψώνα. Μόνος του έβαζε κι έπαιρνε ότι ήθελε από μέσα.

— Πήγαινε μούπε, να δεις.

Πήγα. Τούφερα όσα φάκελλα βρίσκονταν μέσα στην κρυψώνα. Πουθενά λεφτά.

— Πρέπει νάχει λεφτά, μούπε κοιτώντας με κατάματα.

— Δεν ξέρω θείε. Κείνο που είδα πριν φύγει, ήταν ότι πάνω στο γραφείο βρίσκονταν ένα μασούρι ως είκοσι λίρες. Φεύγοντας το πήρε μαζί του. Τίποτ' άλλο δεν ξέρω.

— Περισσότερα πρέπει να είχε. Δεν πειράζει, θα μάθουμε το μέρος π' άφησε τα λεφτά. Βαλτά στη θέση τους. Δεν θα τάχει εδώ.

Δεν άνοιξε καθόλου τους φακέλλους για να δει τ' είχανε μέσα. Απ' τ' άγγιγμα άλλωστε φαίνονταν πώς δεν είχαν μέσα λεφτά σε λίρες.

— Πρέπει να σώσουμε το Νίκο, μούπε.

Για πρώτη φορά και τώρα μόλις, μούλεγε το πραγματικό όνομα του Κώστα.

— Ξέρεις μούπε τ' αληθινό όνομα του Κώστα είναι Νίκος Μπελογιάννης

Πρόκειται για το συνταγματάρχη του Δημοκρατικού στρατού Μπελογιάννη αρχηγό συντάγματος στις μάχες του Γράμμου. Όξω απ' αυτό, ο Νίκος είναι και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε.

Η κοπέλλα μας, είναι η δημοσιογράφος Έλλη Ίωαννίδου, γυναίκα του Ηλία Ιωαννίδη, πού βρίσκεται όξω με τους δικούς μας.

Τώρα δε μας μένει τίποτ' άλλο, παρά να ειδοποιήσουμε το Χριστάκο, για να βάλει την είδηση της σύλληψης τους στην εφημερίδα. Αν γίνει αυτό τους σώσαμε. Αλλιώτικα κλάφτους. Θα τους εξαφανίσουν όπως τόσους και τόσους, χωρίς να πάρει κανένας μας χαμπάρι. Πώς θα γίνει όμως αυτό;

— Εγώ θα πάω, τ' απάντησα. Μη σε νοιάζει. Φτάνει να μ' αφήσεις να πάω. θα δώσω μόνος μου το σημείωμα στο Μιχάλη τον Βουρνά, στον αδελφό του Τάσου, κι αυτός θα το πάει στο Χριστάκο, μια και μπορεί και τον βλέπει χωρίς να δώσει υποψία. Γραφτό και δόστο μου. Γράψε και στο Βουρνά άλλο σημείωμα τι πρέπει να κάνει. Μια επίσκεψη μου στο σπίτι των Βουρνάδων δικαιολογείται σήμερα ημέρα πούναι. Μη ξεχνάς μάλιστα πως είμαστε με τους Βουρνάδες οικογενειακοί φίλοι.

— Να πας Κουλή μου. Να πας. Μα πρόσεξε. Κάθησε τότες κι έγραψε δυο σημειώματα. Ένα για το Χριστάκο κι άλλο ένα για τον Βουρνά τον Μιχάλη. Το μεσημέρι φάγαμε. Στις τέσσερις ντύθηκα με τα καλά μου. Φόρεσα και τα γάντια μου. Έπρεπε νάμαι του κουτιού, θα πήγαινα με τα πόδια στους Βουρνάδες στου Κυπριάδη απ' το δρόμο του Γαλατσίου, μια κι ήτανε το Γαλάτσι πιο πάνω απ' το σπίτι μου. Τα σημειώματα τάχα μέσα στο γάντι μου για να μπορώ να τα πετάξω εύκολα στον πρώτο κίνδυνο. Αν και πέρασα μπροστά απ' το σπίτι του φίλου μου του λογοτέχνη Μωραΐτη δεν μπήκα μέσα, αποφεύγοντας να κοιτάξω κατά κείθε, μπας και μου κάψουν το δρόμο. Περνώντας τ' αστυνομικά τμήμα φτερούγισε η καρδιά, μου. Σε κάμποση ώρα έφτασα σπίτι. Τίποτα τα ύποπτο στο δρόμο. Τους Βουρνάδες τους πέτυχα μέσα. Στο κεφαλόσκαλο με υποδέχτηκαν η αδερφή τους κι η μητέρα τους. Φίλησα το χέρι της γρηάς τους μάνας κι ευκήθηκα σ' όλους για τα Χριστούγεννα. Ο Τάσος βρίσκονταν ξαπλωμένος στην κάμαρα του. Το ίδιο κι ο Μιχάλης.

«Τάσο γεια σου. Γεια σου Μιχάλη. Χρόνια σας πολλά. Βλέπετε πώς δεν σας ξεχνάω και ας έχω να φανώ καιρούς και ζαμάνια». Μπήκα και στις δυο κάμαρες. Σε λίγο για να ξεμοναχιάσω τα Μιχάλη τούπα πως κάτι μου συμβαίνει κι ήθελα μια νομική συμβουλή. Κείνος κατάλαβε πως κάτι άλλο συμβαίνει. Κλειστήκαμε στην κάμαρα. Τούδωσα τα σημειώματα λέγοντας του πως πιάσανε τον Μπελογιάννη και την Έλλη. Ποιος έστελνε τα σημειώματα δεν τούπα.

— Δεν ξέρω τ' όνομα του. Είναι ένας φίλος πού τον βλέπω κάπου κάπου. Αν θέλει ο Χριστάκος ας σου τον πει.

— Καλά μ’ απάντησε, θα τα βάλω στ' αυριανό φύλλο. Μα θ' αναφέρω μονάχα τ' όνομα του χωρίς τη στρατιωτική του ιδιότητα. θα γράψω πως ήταν δημοσιογράφος. Το ίδιο θα γράψω και για την Έλλη. Αν βάλουμε τ' άλλα όπως μου γράφει, θα κάνουμε ζημιά στην εφημερίδα και σ' όλους μας. Μου μίλησε υστέρα για τα οικονομικά χάλια της εφημερίδας και για τα χρέη της. Μούπε να του πω να στείλει λεπτά.

Απ’ όσα μου είπε κατάλαβα πως ήξερε ο Βουρνάς ποιος έστειλε τα σημειώματα.

Έφυγα υστέρα από λίγο. Τράβηξα την κατηφοριά για την οδό Πατησίων και πήρα το τραμ μια και δεν κρατούσα τίποτα το ύποπτο πάνου μου. Σαν έφτασα σπίτι ο θείος μ' αγκάλιασε και με φίλησε γεμάτος χαρά.

— Τους σώσαμε, μούπε.

Την άλλη μέρα στην πρώτη σελίδα του «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ», βρίσκονταν μια είδηση αθρόων συλλήψεων κι η πληροφορία ότι «από της 20 τ.μ. έχουν χαθεί τα ίχνη του δημοσιογράφου Νίκου Μπελογιάννη, δια την τύχην του οποίου ανησυχούν οι οικείοι του. Επίσης από τις απογευματινές ώρες της 23ης λήγοντος απωλέσθηκαν τα ίχνη της δημοσιογράφου Έλλης Ιωαννίδου, χωρίς έκτοτε να δοθούν σημεία ζωής της».

Αυτό ήταν. Τα πράματα ήρθαν όπως τα θέλαμε. Τώρα για λεφτά τι θα γινότανε; Ο μπάρμπας κάθησε ώρες αμίλητος.

Έτσι έκανε πάντα σαν τον βασάνιζε κάτι. Πολλές φορές έμεινε ξάγρυπνος ως το πρωί, για να δώσει λύσεις σε ζητήματα σοβαρά. Φεύγοντας πια τα βράδυ, αφού μας φίλησε όλους μούπε νάμαι αύριο στις 5 τ' απόγεμα στη γωνιά της οδού Δεριγνύ κι Αχαρνών. Ανηφορίζοντας το δεξί πεζοδρόμιο, θάβλεπα μια κοπέλλα ψηλή και μελαχροινή νάρχεται από πάνω. Ώρα 5 ακριβώς θα ξεκίναγα απ' τη γωνιά, Ούτε ένα λεπτό νωρίτερα η αργότερα. Θα φορούσα τον μπερέ μου και θα κρατούσα στο χέρι το περιοδικό «θησαυρός».

Πρώτη θα με χαιρέταγε η κοπέλλα, έτσι δήθεν πως συναντηθήκαμε τυχαία, θα μούδινε λεπτά. Απ' αυτά θάδινα πενήντα λίρες στο Βουρνά για την εφημερίδα και τ' άλλα θα τάκρυβα.

Έφυγε. Γίνηκαν όπως είπε. Την άλλη μέρα, έβρεχε με το τουλούμι. Η βροχή που περιμέναμε με λαχτάρα τόσες βδομάδες, εγώ κι ο Μπελογιάννης πίσω απ' τα καγκέλια της πόρτας μας στην Κυψέλη, είχε έρθει. Μα η τύχη τόθελε να μη την χαρεί στο σπίτι μας πίσω απ' τα κάγκελα της ξώπορτας, μα πίσω απ' τα σίδερα της φυλακής του. Είμουνα στην ώρα μου. Στις 5 ξεκίνησα απ' τη γωνιά της οδού Δεριγνύ. Ώρα 5 και 20' ανταμωθήκαμε με την κοπέλλα.

Σταματήσαμε καταμεσίς στο πεζοδρόμιο. Κάτου απ’ την ομπρέλλα μου χαιρετιστήκαμε. Μούδωσε το χέρι. Στη χούφτα της βρίσκονταν ένα μασούρι λίρες, που έμεινε στη δική μου. Χωρίσαμε. Η βροχή πήγαινε να σταματήσει. Ανηφόριζα με τα πόδια για την Κυψέλη. Είχε τελειώσει κι αυτή μου η αποστολή χωρίς κανένα στραπάτσο.

Την άλλη μέρα, είχα δοσμένα τα λεπτά καθώς μούχε ειπωμένα. Στις 4 Ιανουαρίου κλείσανε «το Δημοκρατικό» οι αρχές.

Στο σκεπτικό του βουλεύματος του Συμβουλίου Εφετών, μαζί με τους άλλους λόγους, αναφέρονταν και τούτα:

«Εις τα φύλλον της 27.12.1950 δημοσίευσε προς γνώσιν των ιθυνόντων του Κόμματος πληροφορίαν περί της συλλείψεως σημαίνοντος κομμουνιστού (υπό ψευδώνυμον αφιχθέντος εν Ελλάδι) υπό το πρόσχημα ότι δήθεν ανήσυχουσιν οι ενταύθα οικείοι του, ενώ κατά την βεβαίωσιν της αστυνομίας ουδείς οικείος του ευρίσκεται ενταύθα και επομένως επρόκειτο περί ειδοποιήσεως προς τους ενδιαφερομένους της ηγεσίας του Κ.Κ.Ε.

Σε λίγες μέρες οι φημερίδες γιόμισαν με μια ανακοίνωση της ασφάλειας κάτω απ τις φωτογραφίες του Μπελογιάννη και της Έλλης που καλούσαν καθέναν που ήξερε κάτι για τους εικονιζόμενους και για πού κάθονταν, να το αναφέρει στην αστυνομία παρέχοντας μ' αυτό σπουδαία υπηρεσία στο Κράτος. Οι ποινές για κείνους που τους κρύβανε ήταν βαρύτατες. Σαν να μην έφτανε αυτό την άλλη μέρα κιόλας γιόμισαν οι δρόμοι και τα στενοσόκακα της Αθήνας με την ίδια ανακοίνωση». 

Η ανακοίνωση της Ασφάλειας μπορεί να είναι αυθεντική αλλά η αναγραφόμενη ημερομηνία λάθος και παραπλανητική. Στο φύλλο του "Εμπρός" της 11 Ιανουαρίου, ήδη είναι γνωστή η ταυτότητα του Νίκου Μπελογιάννη και μάλιστα με πολλές λεπτομέρειες. 

"Εμπρός", 11 Ιανουαρίου 1951, η δεύτερη ανακοίνωση για τη
 σύλληψη του Ν. Μπελογιάννη. Γνωρίζουν πια την ταυτότητά του και, μάλιστα, με αρκετές λεπτομέρειες.
Τον αποκαλούν... "Υπο-Ζαχαριάδη"!

"Εμπρός", 11 Ιανουαρίου 1951, η δεύτερη ανακοίνωση για τη
 σύλληψη του Ν. Μπελογιάννη. (συνέχεια στην 3η σελίδα)

"Εμπρός" 5 Ιανουαρίου 1951, ανακοίνωση για το κλείσιμο του "Δημοκρατικού". Εδώ μπορεί κανείς να παρατηρήσεις μερικά "λάθη" στις ημερομηνίες. Ένα απ' αυτά η ημερομηνία της ανακοίνωσης για τον Μπελογιάννη. Αναφέρεται η 27-10-1950, ενώ το σωστό είναι 27-12-1950.

"Εμπρός" 5 Ιανουαρίου 1951, παύση του Δημοκρατικού, συνέχεια στην 3η σελ

"Εμπρός", 20 Οκτωβρίου 1951, Πρώτη μέρα της πρώτης δίκης (των 93)

"Ελευθερία", 16 Νοεμβρίου 1951, δημοσιεύεται στην άκρη δεξιά, σε ένα μονόστηλο η απόφαση της πρώτης δίκης. Ταυτόχρονα, δημοσιεύονται όλες οι λεπτομέρειες για τον ασύρματο της Καλλιθέας

"Εμπρός" 16 Νοεμβρίου 1951, Ο "ασύρματος της Καλλιθέας" συμπίπτει με την ημέρα της έκδοσης της θανατικής ποινής στην πρώτη δίκη των 93

"Εμπρός", 16 Φεβρουαρίου 1952, Η πρώτη μέρα της δεύτερης δίκης ("των 29")

"Ελευθερία", 16 Φεβρουαρίου 1952, Η πρώτη μέρα της δίκης των "29"

Με ημερομηνία 23 Φεβρουαρίου 1952, το ΠΓ του ΚΚΕ βγάζει ανακοίνωση για την δεύτερη δίκη του Μπελογιάννη και των "29". Οκτώ μέρες μετά την έναρξη της δίκης και είκοσι μέρες ΠΡΙΝ την παρέμβαση Πλουμπίδη με το γνωστό γράμμα και το αποτύπωμα. Εκεί δηλώνει ότι το ΚΚΕ δέχεται να "αντιδικήσει" για ό,τι το κατηγορούν αρκεί να υπάρξουν εγγυήσεις και διαφάνεια. Συνεπώς η ιδέα της δίκης της ηγεσίας αντί του Μπελογιάννη δεν είναι του Πλουμπίδη. Ο Πλουμπίδης την ιδιοποιείται με είκοσι μέρες διαφορά και στην ιδιοποίηση αυτή τον βοηθάνε οι πάντες. Ακόμη και οι "εχθροί" του!

[βλέπε κάτωθι την ανακοίνωση του ΠΓ. Οι σχετική παράγραφος σημειώνεται με έντονα γράμματα από τον συγγραφέα]

869

Ανακοίνωση

του Πολιτικού Γραφείου

της ΚΕ του ΚΚΕ

Η σκηνοθεσία καταρρέει. Κάτω τα χέρια απ' τον Μπελογιάννη

Το δικαστικό τερατούργημα Πιουριφόι-Ρέντη, που απόβλεπε στο να συκοφαντήσει το ΚΚΕ και να στηρίξει και να δικαιώσει ένα απαίσιο έγκλημα, τη δολοφονία του Μπελογιάννη και των συναγωνιστών του καταρρέει. Ο αυτουργός-λακές, ο γνωστός οργανωτής της δολοφονίας του Πολκ Ρέντης, ομολόγησε χτες στη βουλή ότι καταρρακώθηκε κιόλας η εγκυρότητα του στρατοδικείου και της απόφασης του.

Ο δολοφόνος-εκτελεστής όμως δε θέλει ν' αφήσει τα θύματα του. Και για ν' αναστηλώσει το κουρελιασμένο κι ανύπαρκτο κύρος της δικαστικής σκηνοθεσίας του συσσωρεύει όλο και καινούργια πλαστογραφήματα το ένα πιο τερατώδικο απ' το άλλο. Χτες ανακοινώθηκε απ' τον Ρέντη στη Βουλή ότι ο Ζαχαριάδης διόρισε τους βουλευτές και τη διεύθυνση χωρίς και να λέει ποια διεύθυνση. Όμως όλος ο κόσμος ξέρει ότι τους βουλευτές τους εξέλεξε ο λαός και ότι ο Ρέντης με τον Πλαστήρα και τον Πιουριφόι τους απόκλεισε «δημοκρατικότατα». Όσο για τα χρήματα όλος ο κόσμος ξέρει ότι τα δολάρια τα στέλνει ο Τρούμαν για να εκγυμνάζει μ' αυτά ο Ρέντης και τους κατασκόπους κι αλεξιπτωτιστές που ρίχνονται μετά, με αμερικάνικα αεροπλάνα, στη Σοβιετική Ένωση και τις Λαϊκές Δημοκρατίες. Η άλλη πηγή δολαρίων απ' το εξωτερικό είναι τα ποικιλότροπα λαθρεμπόρια που κάνει ανοιχτά και στα κρυφά η πιο υψηλώνυμη μοναρχοφασιστική αριστοκρατία και οι διάφοροι αμερικανοί αξιωματούχοι.

Το ΚΚΕ δηλώνει ότι και όσα είπε ο Ρέντης για τον Ζαχαριάδη, προσπαθώντας να κρατηθεί στην επιφάνεια του ωκεανού της κιβδηλοποιίας του, είναι συρράμματα της κακιάς ώρας που δεν έχουν καμιά απόλυτα σχέση με την πραγματικότητα.

Ακόμα ο πιο φτηνός παραχαράκτης του κόσμου μπορεί κατά το μοναρχοφασιστικό πρότυπο του ταγματάρχη του ΓΕΣ Παπαθανασίου να κατασκευάσει κατάλογο αριθμών που ν' ανταποκρίνεται σ' όποια ονόματα θέλει και να «ενοχοποιήσει» έτσι όλον τον κόσμο. Οπωσδήποτε στο σημείο αυτό ο Γκαίρινγκ και ο Χίμλερ τα κατάφερναν καλύτερα.

Ο Ρέντης, ο Πλαστήρας και τ' αφεντικά τους δεν τολμούν να δικάσουν το ΚΚΕ και την πολιτική του. Αυτό το τρέμουν γιατί ξέρουν ότι ένα τέτοιο πράμα θα τους χαντακώσει ακόμα πιο πολύ μπροστά στο λαό και στην παγκόσμια κοινή γνώμη.

Γι' αυτό καταφεύγουν σε τρόπους και μέθοδες που τις δανείζονται απ' τους πιο σεσημασμένους και αγοραίους κιβδηλοποιούς.

Το ΚΚΕ δηλώνει ότι όλα, δίχως καμιά εξαίρεση, τα στοιχεία που ο Ρέντης παρουσιάζει στο στρατοδικείο και στη βουλή είναι κατασκευασμένα στα πλαστογραφεία του ΓΕΣ και της ασφάλειας, που δουλεύουν κάτω απ' την άμεση καθοδήγηση των αμερικανοεγγλέζικων υπηρεσιών κατασκοπείας. Είναι τα ίδια πρόσωπα και υπηρεσίες που χρόνια τώρα διατηρούσαν και διατηρούν τους πράκτορες και τους προβοκάτορες που δεν κάνουν άλλη δουλειά από το να κατασκευάζουν και να σκαρώνουν αντικομμουνιστικά «στοιχεία» και πλαστογραφήματα.

Το ΚΚΕ ποτέ δεν έκρυψε την πολιτική του. Και για να ξετιναχτούν τα κακοραμμένα πλαστογραφήματα του μοναρχοφασισμού και της αμερικανοκρατίας, το ΚΚΕ δηλώνει ότι είναι πάντα έτοιμο να δεχτεί μέσα στην ίδια την Αθήνα οποιαδήποτε πολιτική αντιδικία με το μοναρχοφασισμό και την αμερικανοκρατία, εφόσον θα εξασφαλίζονταν οι απαραίτητες νομικές και πολιτικές εγγυήσεις, κάτω από την εποπτεία του ίδιου του λαού και έγκυρων και αρμόδιων διεθνών δημοκρατικών και προοδευτικών οργανώσεων. Και στην αντιπαράθεση αυτή θα κληθούν και ο Στακτόπουλος και ο Χατζηαργύρης και ο αδελφός του Πολκ να μιλήσουν για τις μέθοδες του Ρέντη.

Η πολιτική του ΚΚΕ είναι ανοιχτή και καθαρή: Δουλειά και ψωμί για το λαό. Δημοκρατία και ανεξαρτησία. Ειρήνη και σοσιαλισμός.

Τα μέσα της πάλης του είναι κι αυτά γνωστά: Πάντα με το λαό αυτό που συμφέρει στο λαό. Η αμερικανοκρατία και ο μοναρχοφασισμός έχουν μεταβάλει την Ελλάδα σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και νεκροταφείο, σε απέραντο στρατώνα και πολεμικό επιθετικό προγεφύρωμα.

Η δίκη Μπελογιάννη είναι προπέτασμα καπνού για να καλύψει απ' το λαό και την παγκόσμια κοινή γνώμη τα έργα τους αυτά, τους πραγματικούς σκοπούς των.

Γιατί ο μόνιμος αντιπρόσωπος της Ελλάδας στον ΟΕΕ Κύρου έκανε επανειλημμένες συστάσεις στην κυβέρνηση του να δικάζει τους κομμουνιστές μόνο σαν κατασκόπους κι ας μην υπάρχουν στοιχεία;

Δεν είναι γνωστό ότι η δίωξη της ΕΔΑ και το κατασκοπευτικό τερατούργημα άρχισαν ύστερα απ' τη δήλωση του Ατσεσον, ότι τον ανησυχεί η ύπαρξη της ΕΔΑ στο μοναρχοφασιστικό τσιφλίκι του; Γιατί τα στοιχεία κατασκοπείας δεν τα παρουσίασαν του Μπελογιάννη όταν τον δίκαζαν πριν τρεις (;) μήνες αφού το ΓΕΣ έχει δηλώσει ότι τα 'ξερε από χρόνια;

Πώς αποδίδουν στον Μπελογιάννη τα τηλεγραφήματα που αναφέρονται, όπως λένε οι ίδιοι, στο 1951, ενώ ο Μπελογιάννης βασανίζεται στα μπουντρούμια τους απ' το 1950;

Μάταια τσακίζεται ο Ρέντης ν' αποκαταστήσει το κύρος του στρατοδικείου και της απόφασης του, που όπως φαίνεται απ' τις δηλώσεις του την έχει κιόλας βγαλμένη.

Τα κουρέλιασε ο ίδιος αθεράπευτα με τα πλαστογραφήματα και τη χοντροκομμένη κιβδηλοποιία του.

Τη στιγμή που ο Βενιζέλος υποκρίνεται στη Λισαβόνα τον ειρηνοποιό και δηλώνει ότι όλες οι προσπάθειες της Ελλάδας τείνουν στη διατήρηση της ειρήνης, ο Ρέντης σηκώνει στη βουλή το δαυλό του εμπρηστή και απειλεί να μετατρέψει τον ψυχρό πόλεμο σε θερμό. Και ο Πλαστήρας ετοιμάζεται να προσφέρει στον Αϊζενχάουερ το κεφάλι του Μπελογιάννη επί πινάκι, σαν δείγμα απόλυτης υποταγής στα κελεύσματα του.

Η δικαστική παρωδία και σκηνοθεσία των Ρέντη-Πιουριφόι καταρρέει κάτω απ' το ξεσκέπασμα και τις αντιφάσεις των ίδιων των αυτουργών και κάτω απ' την κατακραυγή της παγκόσμιας κοινής γνώμης. Ένα ανεξίτηλο στίγμα σημάδεψε τον Πλαστήρα-απατεώνα, που με τη δίκη του Ρέντη βρήκε την ευκαιρία ν' αποτινάξει και τα υπόλοιπα κουρέλια απ' την ειρηνευτική απάτη του.

Ο λαός όμως γνώρισε τους πλαστογράφους-δήμιους. Και η παγκόσμια κοινή γνώμη τους στιγμάτισε.

Και έχουν τη δύναμη να σταματήσουν το χέρι του δήμιου!

Λευτεριά στον Μπελογιάννη και στους συναγωνιστές του. Δημοκρατία και λευτεριά στο λαό. Ειρήνη στην Ελλάδα και σ' όλον τον κόσμο.

23 του Φλεβάρη 1952

Το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

"Ελευθερία",  1 Μαρτίου 1952, ο Πιουριφόι επισκέπτεται τον Πρωθυπουργό Πλαστήρα την παραμονή της έκδοσης της απόφασης της δίκης των "29"

Κυριακή, 2 Μαρτίου 1952,  Οκτώ κατηγορούνοι εις θάνατον!

"Εμπρός", 16 Μαρτίου 1952, ο Πλουμπίδης παρεμβαίνει με τη γνωστή επιστολή του και το αποτύπωμα

"Ελευθερία", 1 Απριλίου 1952, Οι εκτελέσεις δεν ρίχνουν την κυβέρνηση! Ο Καρτάλης παραιτείται αλλά δεν καταψηφίζει

"Εμπρός", 26 Νοεμβρίου 1952, σύλληψη Ν. Πλουμπίδη

"Ελευθερία" 25  Ιουλίου 1953, η δίκη Πλουμπίδη αρχίζει 

"Ελευθερία", 26 Ιουλίου 1953, δεύτερη μέρα της δίκης Πλουμπίδη

"Ελευθερία", 4 Αυγούστου 1953, Ο Πλουμπίδης εις θάνατον!

"Εμπρός", 4 Αυγούστου 1953, ο Πλουμπίδης καταδικάζεται εις θάνατον

"Ελευθερία", 15 Αυγούστου 1954, ένα χρόνο μετά τη θανατική καταδίκη, ο Πλουμπίδης εκτελείται