Η τελευταία αυταπάτη

(Η κατάρρευση της τελευταίας αυταπάτης και η Νέα Εθνική Λαϊκή Ενότητα για την Παραγωγική και Πνευματική Ανασυγκρότηση)

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις
εκεί που πάει να σκύψει
με το σουγιά στο κόκκαλο
με το λουρί στο σβέρκο

Νάτη πετιέται από ξαρχής
κι αντριεύει και θεριεύει
και καμακώνει το θεριό
με το καμάκι του ήλιου

Μόλις έκλεισε και αυτός ο κύκλος των πολιτικών συγκρούσεων του οικονομικού πολέμου που μας έχει επιβληθεί από την λίγκα του Ευρωπαϊκού Βορρά, έπεσα με τα μούτρα στο διάβασμα:

1. Θουκυδίδης, Perez Zagorin, εκδ. Ποιότητα
2. Θεωρία Διεθνούς Πολιτικής, Kenneth N. Waltz, εκδ. Ποιότητα
3. Περικλής ο Αθηναίος και η γέννηση της δημοκρατίας, Ντόναλντ Κέιγκαν, εκδ. Ωκεανίδα
4. Περί του πολέμου, Karl von Klausewitz, εκδ. Βάνιας
   Τα δύο πρώτα για πρώτη φορά, τα δύο τελευταία για πολλοστή.

Υπό το φως αυτών των συγγραμμάτων, τα οποία και σας τα συνιστώ τώρα παρά ποτέ, σας παρουσιάζω τις απόψεις μου για τη σημερινή κατάσταση. Για την προηγούμενη κατάσταση και τις σχετικές απόψεις μου σας παραπέμπω στην “επιτομή” όλων σχεδόν των κειμένων μου για τη φάση που διανύσαμε και η οποία κράτησε από την άνοιξη του 2010 έως τον χειμώνα του 2015. (κλικ εδώ)

Επειδή ακούω παράπονα από φίλους για την έκταση των κειμένων μου δικαιολογούμαι ως εξής. Στον ηλεκτρονικό τύπο η έκταση δεν έχει κόστος. Επομένως μια ανάρτηση έστω και μεγάλη που αναλύει πολλές πλευρές του ίδιου θέματος είναι καλύτερη από πολλές μικρές αναρτήσεις και μάλιστα με την μεσολάβηση κάμποσων ημερών ανάμεσα στη μια και στην άλλη. Απολαύστε(!) λοιπόν την ανά χείρας “σεντονιάδα” και άμα βαρεθείτε, εκείνη θα είναι στην ίδια θέση να σας περιμένει. Κλείστε τη και συνεχίστε αργότερα...αν δεν βαρεθείτε και πάλι....

Όλα τα λάθη οδηγούν στην κυβέρνηση!

Ο ΣΥΡΙΖΑ(Σ/ΖΑ) ευθύνεται για σωρεία λαθών. Αν θέλουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους πρέπει να πούμε πως ο Σ/ΖΑ δεν είναι το λάθος κόμμα. Είναι ένα “κόμμα λαθών”. Εκτός αυτού, δεν είναι καλά-καλά και κόμμα, κάτι περισσότερο, δηλαδή, από μερικές αγανακτισμένες συνιστώσες συνωθούμενες στο...φουαγιέ της κυβερνητικής εξουσίας.

Αρχίζουμε να μετράμε λάθη:

1. Καταγγέλλοντας επί χρόνια τον δικομματισμό κατέληξε να προκαλέσει δύο φορές εκλογές πρόωρα για να εξασφαλίσει τη συμμετοχή του στο δικομματικό παιγνίδι. Το 2012 μη θέλοντας να κάνει τον “μικρό” συμβιβασμό της συμμετοχής στην κυβέρνηση μας οδήγησε στις δεύτερες εκλογές, για να φτάσει, τρία ακριβώς χρόνια μετά, στον “μεγάλο” συμβιβασμό με τα σκυλιά της ΕΕ. Εδώ συνέβη αυτό που θα διατυπώναμε ως εξής: μη παραχωρώντας το δευτερεύον για την διατήρηση του σημαντικού κατέληξε να διατηρήσει το δευτερεύον και να παραχωρήσει το σημαντικό. Τεράστιο ιστορικό μάθημα για τους “αδιάλλακτους” κάθε αποχρώσεως.
2. Λάθος ολκής από ξαρχής είναι το λεγόμενο μέτωπο των “αντιμνημονιακών”. Έχω γράψει πολλά επ' αυτού και όλα μπορεί να τα βρει κανείς στο κείμενο που αναφέρω στον πρόλογο. Η ουσία είναι πως αντί για ένα σαφές, αδρό και ρωμαλέο εθνικο-απελευθερωτικό μέτωπο για την παραγωγική και πνευματική ανασυγκρότηση του έθνους και τις πατρίδας, παρέταξαν ένα στριφνό, εκδικητικό, μικρονοϊκό και μικρόψυχο μέτωπο αμφιλεγόμενων δυνάμεων, το οποίο εκτός από το ότι προσφερόταν για ψάρεμα στα θολά νερά, δεν περιελάμβανε τα μέγιστα ζητήματα που έχει σήμερα μπροστά του ο Ελληνισμός και προετοίμαζε το έδαφος για να υποστεί με τη σειρά του ο Σ/ΖΑ εκείνα που επιφύλασσε στους αντιπάλους του. Το ότι την κυβέρνηση θα την απειλήσει η Ζωή το είχαμε πει από πολύ καιρό, και δεν ήταν ζήτημα μαντικών ικανοτήτων.
3. Ενώ προανήγγειλε επί χρόνια τη σύγκρουση και τη ρήξη επ' ουδενί δεν προετοίμαζε τον Λαό για κάτι τέτοιο. Ανώτατη και τελευταία μορφή κινητοποίησης του Λαού θεωρούσε πως είναι η διαδήλωση, η πορεία και οι ψηφοφορίες. Ούτε τότε τους πέρασε από το μυαλό ούτε, ακόμα τώρα, τους περνάει πως σε συνθήκες ρήξης ο Λαός πρέπει να διαθέτει το δικό του plan Β, και ότι Αντάρτης-Κλέφτης-Παλληκάρι πάντα είναι ο ΊΔΙΟΣ ο Λαός και όχι το κόμμα “του” ή η “πρωτοπορία” του. Άρα, ο Λαός είναι αυτός που θα πρέπει να ετοιμάσει και να διαθέσει τις εφεδρείες του.
4. Η μη προετοιμασία του Λαού για μακροχρόνια πολιορκία ξεκινάει από μιαν αδικαιολόγητη υποτίμηση του αντιπάλου και ταυτόχρονα από έναν ακατανόητο εξωραϊσμό του. Στα λόγια καταγγέλλουμε τα θηρία, τα αναλύουμε, τα μελετάμε αλλά στην πράξη δρούμε σαν να είναι οικόσιτα γατάκια που θα τα γητέψουμε με κόλπα ζόρικα που κάνουν στην Ινδία. Από την άλλη μεριά του νομίσματος υπάρχει η οίηση και η έπαρση για τον εαυτό μας καθώς και η εξωφρενική για την Αριστερά ανομολόγητη αντίληψη ότι η μάχη θα διεξαχθεί και θα κριθεί ουσιαστικά στις “κορυφές”.
5. Η απουσία των προαναφερθέντων στόχων για της παραγωγική και την πνευματική ανασυγκρότηση εγκλώβιζε τη ρήξη και τη σύγκρουση στο ταξικό πεδίο. Το μόνο έπαθλο(!) για το οποίο έπρεπε να αγωνιστεί ο Λαός ήταν το τέλος της λιτότητας(!) Καλλιεργήθηκε έτσι επί χρόνια η αυταπάτη ότι η εθνική ανεξαρτησία μπορεί να κατακτηθεί με τον τερματισμό της λιτότητας ή, για την ακρίβεια, ο τερματισμός της λιτότητας και η αποκατάσταση των προ-μνημονιακών δικαιωμάτων σημαίνει ντε φάκτο “εθνική ανεξαρτησία”(!) Σε καμιά από τις καμπές του αγώνα δεν ετέθη το ζήτημα ότι η εθνική ανεξαρτησία περνάει μέσα από σκληρές στερήσεις, ότι η εθνική ανεξαρτησία απαιτεί αυτές τις στερήσεις και αυτές ακριβώς είναι που την κάνουν έπαθλο αντάξιο του αγώνα. Τα ζητήματα αυτά τέθηκαν με μισόλογα, αργά και δια στόματος Βαρουφάκη όταν έκανε λόγο για “λιτό βίο”.
6. Η απουσία ειδικά του σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης από τα κάτω και με όρους λαϊκού κινήματος ισοδυναμούσε με αφοπλισμό του Λαού, με απώλεια της ικανότητάς του να αντέξει στην πολιορκία. Επί πέντε χρόνια, δηλαδή, διέρρεε η ικανότητά του Λαού να ανασυγκροτηθεί παραγωγικά και οικονομικά, όπως επί πέντε μήνες, διέρρεε η ρευστότητά των τραπεζών. Όταν εκ των πραγμάτων ήρθε η ώρα της σύγκρουσης, η μία πλευρά, βρέθηκε με τις λιγότερες δυνατές δυνάμεις και με ανύπαρκτες εφεδρείες! Αυτό, εκτός των άλλων, ονομάζεται πλήρης απώλεια του ρυθμού! Κάνεις κάτι σωστό σε τελείως λάθος χρόνο.
7. Διέπραξε το αδιανόητο για την Αριστερά λάθος της ταύτισης της κυβερνητικής εξουσίας με την πραγματική εξουσία. Τώρα, εκ των υστέρων, παραπονούνται πως δεν ελέγχουν τα υπουργεία, πως τα ελέγχει η τρόικα κλπ. Αυτά έπρεπε όχι μόνον να τα ήξεραν αλλά και να προετοίμαζαν τόσο τον Λαό όσο και τους αντίστοιχους δημοσίους υπαλλήλους, για να ανακτήσουν το έλεγχο με όποια μέθοδο και αν χρειαζόταν.

Σημείωση: Στα ζητήματα του εθνομηδενισμού του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπαίνω. Δεν είναι του παρόντος. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως κι εκεί δεν υπάρχουν άλλα τόσα και ακόμα περισσότερα λάθη. Μια επισήμανση καίρια μόνο: Μπορεί να συμβεί, και αυτό το βλέπουμε, ένα άτομο ή και μια συλλογικότητα να μιλάει εθνομηδενιστικά και να πράττει πατριωτικά. Αν όχι σε όλα τα ζητήματα, τουλάχιστον σε κάποια σημαντικά. Μπορεί, βέβαια, να συμβεί και το αντίθετο: Να μιλάει κάποιος πατριωτικά και η πολιτική του να είναι εθνομηδενιστική! Ονόματα δεν λέμε οικογένειες δεν θίγουμε...

Συμπέρασμα: Δεν πρόκειται απλώς για “Βατερλό του Σ/ΖΑ”όπως λέει ο Γιώργος Καραμπελιάς. Για να υπάρχει Βατερλό πρέπει να υπάρχει και η σειρά των θριάμβων πριν το Βατερλό. Εδώ πρόκειται για συντριβή όλων των λεγόμενων “αντιμνημονιακών” πολιτικών από όπου κι αν αυτές προέρχονταν.

Παρέκβαση 1η:

Αυτήν την χρεωκοπία, είναι έτοιμα, σαν από καιρό, να την αδράξουν τα πιο δυναμικά κατάλοιπα και υποπροϊόντα καύσης του προηγούμενου και χρεωκοπημένου πολιτικού συστήματος. Επιδιώκουν να την χρησιμοποιήσουν σαν εφαλτήριο για την παλινδρόμηση και την παλινόρθωσή τους. Η παταγώδης αποτυχία, τόσο των “μνημονιακών” όσο και τον “αντιμνημονιακών” πολιτικών, οδηγεί τον φατριασμό (κομματισμό) σε αυξημένη εχθρότητα. Στα πλαίσια αυτά, η στήριξη της αντιπολίτευσης στον συμβιβασμό της κυβέρνησης είναι θετικό μήνυμα το οποίο, βέβαια, απέχει πολύ από το να συγκλίνουν όντως οι πολιτικές “κορυφές” στην εκ των πραγμάτων και “από τα κάτω” απαίτηση για εθνική ενότητα και για αντιστοίχηση “κορυφών” και “βάσης” στον υπέρτατο αυτό σκοπό.

Όλα αυτά τα δεινά, έπονται του ενός κακού: της υποκατάστασης του στόχου της εθνικο-απελευθερωτικής παραγωγικής και πνευματικής ανασυγκρότησης με τον “αντί” στόχο του “αντι-μνημονίου”. Η ήττα και η χρεωκοπία των πολιτικών της “αντιμνημονιακής” Αριστεράς όμως, δεν σημαίνει ταυτόχρονη ήττα της ιστορικής πείρας της Αριστεράς. Αντίθετα αναδεικνύεται και αποδεικνύεται η μεγάλη της σημασία. Η ήττα προέκυψε ακριβώς γιατί η “αριστερή” εθνομηδενιστική πτέρυγα (υπάρχει και “δεξιά” που φτάνει μέχρι τον Τζίμερο και πάρα πέρα) κατάφερε να κυριαρχήσει, για όλον αυτόν τον καιρό, και να ηγεμονεύσει παρά και ενάντια στην πληρωμένη με ποτάμια αίματος εθνικοαπελευθερωτική πείρα της “πατριωτικής Αριστεράς”(όρος του Ν. Κοτζιά από την ομότιτλη μπροσούρα του που αντιδιαστέλλει την πατριωτική Αριστερά με την μη πατριωτική Αριστερά. Τα ζητήματα που ωστόσο τίθενται είναι α) αν μπορεί το μη πατριωτικό να είναι Αριστερό και β) αν το μη πατριωτικό μπορεί να δράσει πατριωτικά).

Και ιδού το παράδοξο: Πώς γίνεται ο ΣΥΡΙΖΑ να διανύει απίστευτες αποστάσεις μέσα στη ζούγκλα των λαθών του και μια μέρα των ημερών να βρίσκεται στην κυβέρνηση;;; Πώς σχηματίζει κυβέρνηση ένα κόμμα μετά από μια σειρά παταγωδών αποτυχιών με έναν “στρατό” αλλοπρόσαλλων τυχοδιωκτών και ιδεοληπτικών και χωρίς η πολιτική του να “πατάει” πουθενά;

Αν δεν απαντήσουμε σε αυτό το τεράστιο ερώτημα δεν μπορούμε τίποτα από δω και πέρα. Δεν μπορούμε να πάμε πουθενά, δεν μπορούμε να κάνουμε οτιδήποτε.

Επιχειρώντας την απάντηση στο ερώτημα έχω κατά νουν τα εξής συνταρακτικά που προέκυψαν μεταξύ του 2010 και 2015.

α) Ο Λαός αναζητάει και δοκιμάζει ηγέτες έχοντας απορρίψει όλους τους παλαιούς μετά βδελυγμίας. Πρόκειται για οντισιόν δηλ και οι Τσίπρας, Καμμένος και οι συν αυτοίς, να μην ξιπάζονται, δεν έχουν ακόμη πάρει τον ρόλο των εθνικών ηγετών αν και έχουν σημειώσει μεγάλες επιτυχίες.

β) Ο Λαός έχει ταπεινωθεί και έχει θιχτεί το φιλότιμό του. Το “γαιδουρο-φιλότιμό” του, (κλικ) για την ακρίβεια. Πέντε χρόνια κάνει υπομονή και ένα είδος υπακοής. Υφίσταται ταπεινώσεις, ανέχεται το φαύλο πολιτικό σύστημα, δεν εξωθεί την κατάσταση στα άκρα, υφίσταται τις διαταγές και τις εξωφρενικές απαιτήσεις των “εταίρων”. Προκοπή όμως δεν βλέπει. Περνάει λοιπόν από τη φάση της αυτοκριτικής στη φάση της κριτικής και δη εκείνης “των όπλων”. Η αυτοτιμωρία και το αυτομαστίγωμα τελείωσαν και ψάχνει το φραγγέλιο.

γ) Ο Λαός έχει κατανοήσει σε μεγάλο βαθμό ποιος είναι ο εχθρός. Ο κύριος εχθρός!

δ) Ο Λαός έχει αποφασίσει ότι, “δεν πάει άλλο”. Συνειδητοποιεί ότι έχουμε πόλεμο και ότι ο πόλεμος δεν διεξάγεται με συνεχείς υποχωρήσεις και κατευνασμούς. Ακόμα και όταν γίνονται υποχωρήσεις κάπου πρέπει να υπάρχει ένα Στάλινγκραντ ή ένα Άλαμο από όπου δεν θα κάνουμε βήμα πίσω. Αυτό το ορόσημο της έσχατης άμυνας εδώ και πέντε χρόνια δεν το προσδιορίζει κανένας από αυτούς που αντιτίθονταν στην άφρονα τακτική του ΣΥΡΙΖΑ!

ε) Ο Λαός θέλει να παλέψει και θέλει να παλέψει με σχέδιο. Είναι πρόθυμος να υποστεί θυσίες, να αλλάξει πολλά πράγματα από τη ζωή του αλλά δεν έχει μπροστά του τίποτα το αξιόλογο για να τον προσελκύσει. Αναζητάει ένα κέντρο, έναν άξονα αναφοράς. Ταυτόχρονα δεν είναι είναι διατεθειμένος επ' ουδενί να αποστεί από αυτό που λέμε “πατρίδα”. Καταλαβαίνει πολύ καλά πως πέρα από αυτό το οχυρό δεν μπορούμε να πάμε και δεν είναι διατεθειμένος να δώσει αυτή τη Γην και αυτό το Ύδωρ.

στ) Παρά ταύτα, ένα σημαντικό μέρος του Λαού, αν και μειοψηφία, αυταπατάται από την περί την Ευρώπη πολυπραγμοσύνη. Ακόμη ένα κομμάτι Λαού, πιο μικρό ακόμη, θεωρεί πως η “Ευρώπη” είναι η καινούργια του πατρίδα, ότι πρέπει “πάση θυσία” να διασφαλίσει τον “ευρωπαϊκό προσανατολισμό”, ότι η εγκατάλειψη του ελληνικού πατριωτισμού για χάρη του “ευρωπαϊκού πατριωτισμού” είναι προς όφελός μας. Δεν καταλαβαίνει πως ο “ευρωπαϊκός πατριωτισμός” είναι στην ουσία “γερμανικός πατριωτισμός” και πως ο Έλληνας που εγκαταλείπει τον πατριωτισμό του γίνεται Έλληνας με “γερμανικό πατριωτισμό”, κατά το “Έλληνας με ρούσικο πατριωτισμό” του Μακρυγιάννη.

Παρέκβαση 2α:

Κι αφού σας αρέσει η ιστορία και τα μαθήματά της μάθετε και το εξής: Την άλλη φορά που ήρθαν εδώ οι Γερμανοί πάλι το ίδιο έγινε. Οι Έλληνες έπρεπε να αποφασίσουν τι θα κάνουν. Οικογενειάρχες, πολύτεκνοι οι περισσότεροι, στο έλεος του Θεού. Να μπαίνουν στα σπίτια τους και να τους πετάνε έξω. Να παίρνουν το βιος τους και τα εργαλεία τους. Να παίρνουν τα ζώα τους και τα στρωσίδια τους. Έπρεπε μέσα σε λίγες ώρες, όχι σε λίγες μέρες, να αποφασίσουν τι θα κάνουν! Τότε, λοιπόν, βρέθηκαν κάποιοι καλοθελητές σαν και σας και τους συμβούλεψαν ανάλογα. «Μπορείτε εσείς μόνοι σας να τα βάλετε με το Ράιχ; Ο πόλεμος αυτός που τον αρχίσανε άλλοι(sic) τελείωσε για σας! Στο κάτω κάτω οι Γερμανοί θα μας κάνουν ανθρώπους, με τον πολιτισμό(sic) που έχουν σαν λαός που μετακένωσε το αρχαίο ελληνικό πνεύμα!». Και πραγματικά, ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι η κατάσταση ήταν αναστρέψιμη; ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι σε λίγους μήνες οι Έλληνες θα αποδεκάτιζαν και θα κατέσφαζαν τους κατακτητές τους; Έτσι βρέθηκαν ανδρείοι πολεμιστές, των Βαλκανικών Πολέμων, της Μικρασιατικής Εκστρατείας, του Αλβανικού Μετώπου, να υποτάσσονται και μάλιστα να στρατεύονται δίπλα στους Γερμανούς ενάντια σε αυτούς που τους “έβαζαν σε μπελάδες” και όχι απλώς στις ουρές των ΑΤΜ. Πίσω από την τραγωδία αυτή βρισκόταν- και τότε όπως και τώρα- μια ΠΟΛΙΤΙΚΉ απόφαση! Η οποία όμως αρκούσε για να εγκλωβίσει τους ανθρώπους! Η οποία όμως δεν είχε επιστροφή! Οι Γερμανοί ζητούσαν όλο και περισσότερα. Οι Γερμανοί επεδίωκαν τον διχασμό! Οι Γερμανοί πυροδοτούσαν τον εμφύλιο! Αλλά και οι άλλοι-ευτυχώς όχι όλοι- ήσαν αδιάλλακτοι! Σείανε απειλές, προέβαιναν σε τιμωρίες, “δίκαιες” και άδικες, έμπλεοι “ιερής οργής και αδυσώπητου μίσους”. Όμηροι, όλοι μαζί, του Φόβου και του Δείμου! Το ξανά λέω: πίσω από την προδοσία βρίσκεται πάντα μια απλή(!) πολιτική απόφαση! (ανάρτηση στο διαδίκτυο παραμονές του Δειμοψηφίσματος)

Συμπέρασμα: Τούτων δοθέντων, η κυβέρνηση που προέκυψε από τις εκλογές του Ιανουαρίου ΔΕΝ είναι κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Και δεν εννοώ ότι δεν είναι κυβέρνηση Σ/ΖΑ επειδή συνεργάζονται ή εκφράζονται κι άλλες δυνάμεις μέσα απ' αυτήν. Δεν εννοώ επίσης ότι από την στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ και οι λοιποί έκαναν κυβέρνηση αυτή είναι κυβέρνηση των Ελλήνων και οι Έλληνες όχι μόνο οφείλουν αλλά υποχρεούνται να την υπερασπιστούν έναντι οποιουδήποτε ξένου. Αυτά είναι γνωστά και τα έχω ξαναπεί.

Επικαλούμαι τον νόμο των ακούσιων συνεπειών! Εννοώ ότι μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ ή οι διάφορες δυνάμεις, ακόμα και οι εχθροί του, να βλέπουν την κυβέρνηση ως κυβέρνηση Σ/ΖΑ, ο λαός όμως, δια της “τυραννίας των μικρών αποφάσεων”, τη βλέπει και τη μεταχειρίζεται διαφορετικά, σαν να ήταν μια κυβέρνηση που θα άρμοζε και θα αντιστοιχούσε στις σημερινές καταστάσεις! Είναι κάτι σαν κι αυτό που λέει ο Μπρεχτ δια του κυρίου Κόυνερ...

"Τι κάνετε όταν αγαπάτε έναν άνθρωπο;" ρώτησαν τον κύριο Κ.
"Του φτιάχνω ένα σκίτσο" είπε ο κύριος Κ. "και φροντίζω να του μοιάζει"
"Ποιο; Το σκίτσο;"
"Όχι, ο άνθρωπος", είπε ο κύριος Κ.

Είναι σαν να έφτιαξε ένα σκίτσο ο Λαός, ή μάλλον ένα...τρισδιάστατο σκίτσο της κυβέρνησης που έχει ανάγκη η Πατρίδα, της κυβέρνησης που είναι διατεθειμένος να στηρίζει με όλη του την ψυχή. Και από κει και πέρα κάνει ό,τι μπορεί για να μοιάσει η κυβέρνηση στο ολόγραμμα-σκίτσο!

Παρέκβαση 3η:

Άρα; Ή θα αλλάξει ρότα η κυβέρνηση και θα ανυψωθεί, “με το στανιό”, σε αυτό που ο λαός την προβιβάζει ή θα πρέπει να αλλάξουμε τον λαό(!) Για εκλογές δεν πρέπει να κάνουμε λόγο όχι μόνο γιατί η αντιπολίτευση δεν τις θέλει αλλά γιατί πάλι μια δύναμη από τις ήδη υπάρχουσες και χρεοκοπημένες θα αναδειχτεί πρώτη οπότε κι εκείνη θα κληθεί να πράξει τα ίδια με μικρές αποκλίσεις.

Η ερμηνεία αυτή είναι η πλέον κομψή και λειτουργική. Μόνο έτσι εξηγείται πώς μετά από μια σειρά στρατηγικά λάθη νικάς στις εκλογές με τόση μεγάλη διαφορά και την επαύριο των εκλογών έχεις, για πρώτη φορά στην ιστορία, “αντίστροφους κουλοχέριδες”. Αντί να θέλουν να κόψουν το χέρι τους εκείνοι που ψήφισαν την κυβέρνηση, να θέλουν να κόψουν το χέρι τους εκείνοι που ΔΕΝ ψήφισαν την κυβέρνηση.

Το φαινόμενο αυτό, κάθε άλλο παρά εφήμερο και προσωρινό αποδείχτηκε. Αδίκως περίμενε ο Σαμαράς να κλείσει την αριστερή παρένθεση. Διατηρήθηκε όλο το εξάμηνο και κορυφώθηκε στο Δειμοψήφισμα, προς μεγάλη ευχαρίστηση αλλά και δυσάρεστη έκπληξη των ένθεν κακείθεν “κορυφών”.

Όλα αυτά έλαβαν χώρα παρά και ενάντια στη χειροτέρευση της οικονομικής και της κοινωνικής κατάστασης, στην άγρια επίθεση ξένων και ντόπιων λύκων, στα αλλεπάλληλα λάθη της κυβέρνησης, στην ανυπαρξία κάθε είδους προετοιμασίας για έναν σκληρό και μακροχρόνιο πόλεμο.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, θα πρέπει να μιλάμε για μια Νέα Εθνική Λαϊκή Ενότητα που διαμορφώθηκε κάτω από αδιόρατες (προς το παρόν) και άρρητες διαδικασίες. Γι' αυτό και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός επισκεπτόμενος τον Μίκη δυο μέρες μετά τις εκλογές, δήλωσε ευθαρσώς πως δεν την περίμενε! Ο νόμος των ακούσιων συνεπειών αυτό το χαρακτηριστικό έχει...εργάζεται ερήμην εκείνων που νομίζουν πως διαμορφώνουν την ιστορία!

Συνεπώς, αυτή τη Νέα Εθνική Λαϊκή Ενότητα ΔΕΝ πρέπει να την χαρίσουμε σε κανέναν, δεν πρέπει να την αφήσουμε εκτεθειμένη σε κτυπήματα και καπηλείες. Πρέπει να την διαφυλάξουμε και από τις “τέσσερις φάλαγγες” αλλά και από την “πέμπτη φάλαγγα”. Επιπλέον πρέπει να την σφυρηλατήσουμε και να την ατσαλώσουμε, στο Αμόνι, στη Φωτιά και στο Νερό.

Το Αμόνι, η Φωτιά, το Νερό

Ανακτώντας ο Λαός την ενότητά του, νοιώθει τη δύναμή του να αναγεννάται και γυρεύει τρόπους να τη δοκιμάσει, να τη σιγουρέψει, να δει την εμβέλειά της, να τη γυμνάσει περαιτέρω. Όπως ο Γύφτος, ο σιδηρουργός, μια βάζει στη φωτιά το σίδερο και το πυρακτώνει, μια το χτυπάει στο αμόνι με σθένος και ρυθμό και μια το εμβαπτίζει στο νερό ψύχοντάς το απότομα, έτσι και ο Λαός αναζητάει κρούσεις, εξάρσεις, μεγάλα και μικρά κατορθώματα, μικρές και μεγάλες νίκες, επιτυχίες, μονοπάτια και ατραπούς για να υπερφαλαγγίσει το κακό και να βρει το Πάσχα (το πέρασμα) σε μια καινούργια, ανακαινισμένη και αναστημένη ζωή!

Μην υποτιμάτε αυτή τη Μυστική Παράδοση, αυτή τη Μυστηριακή Ικανότητα του Ορθόδοξου Λαού των Ελλήνων! Είναι προ-παιδευμένος επί αιώνες να περνάει από την μια κατάσταση στην άλλη, από τον έναν κόσμο στον άλλον, από την Πόλη στην Άνω Πόλη και ανάποδα. Είναι ασκημένος επί αιώνες να αναζητάει την Πόλιν, να εγκαταλείπει την Πόλιν, να τον ακολουθεί η Πόλις και στο τέλος να κτίζει καινούργια Πόλιν όταν πια όλα τα άλλα δεν αποδίδουν και η Ευρώπη δεν φαίνεται πουθενά!

Στις παρούσες συνθήκες λοιπόν αναζητάει το πέρασμα. Και ξέρει πολύ καλά πως το Πάσχα αυτό θέλει τις μικρές και τις μεγάλες θυσίες του, ως αντίδωρο αλλά και ως συμ-μετοχή στη Μία και Μεγάλη Θυσία της Σταύρωσης. Πρώτα είναι η εξιλαστήρια θυσία των επτά εβδομάδων της νηστείας και της προσευχής. Μετά είναι η θυσία του αμνού ο οποίος προ-ορίζεται για να θυσιαστεί. Έτσι έχει ανατραφεί και έτσι έχει σημαδευτεί η πορεία του. Μένει μόνο να φανεί από ποιον θα θυσιαστεί ο Τσίπρας. Από τους εχθρούς ή από τους φίλους; Αν δεν συμβιβαστεί θα τον φάνε ζωντανό τα χρηματο-συμμορίτικα θηρία και θα κεράσουν και τα εγχώρια ταγκαλάκια τους κανά κοψίδι. Αν συμβιβαστεί θα τον φάνε, αφού τον ψήσουν πρώτα, τα εγχώρια και φίλια κανιβαλάκια.

Και μόνο γι' αυτόν τον λόγο, οφείλω στον Αλέξη Τσίπρα τον σεβασμό μου, την αλληλεγγύη μου και τις προσευχές μου για καινούργια φώτιση, για σθένος και ανδρεία. Τα οφείλω εγώ που από το 2012 ουδόλως του χαρίστηκα. Αντίθετα υπήρξα σκληρός επικριτής και ανελέητος αντίπαλός του. Όμως για τα λάθη του, και την φρικτή τιμωρία της διαπραγμάτευσης με την Μέρκελ υπέστη αλλά και η ευκαιρία της εξιλέωσης τού χαρίστηκε. Δεν θα είμαι κι εγώ ένας απ' αυτούς που τον σπρώχνουν να κατουρήσει τα πόδια του ενώ προσπαθεί να κατουρήσει τον Σόιμπλε. Και αυτό νομίζω πως πρέπει να κάνει κάθε Έλληνας. (Η “μέθοδος” αυτή, να σπρώχνουμε τον πολιτικό μας αντίπαλο για να αποτύχει ανεξάρτητα από τις συνέπειες στο συμφέρον της πατρίδας, είναι παλιό χαρακτηριστικό του φαύλου πολιτικού συστήματος και έχει αναλυθεί εκτενώς, μαζί με άλλα, κλικ εδώ ).

Άλλος ένας λόγος για τον οποίο ο Αλέξης Τσίπρας αξίζει πια τον σεβασμό μας είναι η αποφυγή της σύγκρουσης. Αυτό για το οποίο τον φοβόμασταν δεν επαληθεύτηκε. Δεν οδήγησε τη χώρα σε μια ολέθρια κατά μέτωπον σύγκρουση αν και έκανε, εχθρούς και φίλους, να πιστέψουν ότι εκεί θα οδηγηθεί η κατάσταση. Και τα δύο αυτά στοιχεία είναι υπέρ του. Αν δεν είσαι σε θέση να πείσεις τον αντίπαλο ότι θα πουλήσεις ακριβά το τομάρι σου καλύτερα μην κάνεις διεθνείς σχέσεις και διαπραγματεύσεις. Ο Τσίπρας λοιπόν το κατάφερε. Και την τελευταία στιγμή ανέκρουσε. Έπεισε, εμάς πλέον, ότι βάζει το συμφέρον της χώρας πάνω από τη δική του πολιτική θυσία. Γι' αυτό είναι ατιμία και φαυλότητα να κατηγορείς τον Τσίπρα όταν φοβάσαι την ολέθρια σύγκρουση και να τον ξανακατηγορείς για “κωλοτούμπα” όταν την αποφεύγει. Τούτου του αναδυόμενου Τσίπρα δοθέντος, δεν νομίζω πως βλάπτει η τάση των δραχμιστών. Αφού δεν είναι σε θέση- χάρη στον Τσίπρα-να εφαρμόσει τα σχέδιά της πριν της ώρας τους, τότε, δεν βλάπτει αλλά ωφελεί η παρουσία της-ακριβώς όπως ωφελεί η παρουσία του Σόιμπλε την “διαλακτική” Μέρκελ-γιατί δυναμώνει έτσι το αντίπαλον δέος. Και δεν βλέπω τον λόγο να μπορεί ο Σόιμπλε να ζυμώνει το Grexit και να μη μπορεί να κάνει το ίδιο μια σημαντική τάση του ελληνικού λαού.

Κι ακόμα κάτι. Τούτου του αναδυόμενου Τσίπρα δοθέντος, όλοι εκείνοι που αν και βδελύσσονταν το φαύλο πολιτικό σύστημα το φοβούνταν λιγότερο από τον τυχοδιωκτισμό του Τσίπρα, τώρα, μπορούν να σπεύσουν να τον στηρίξουν. Θα προκύψουν δύο καλά: α) θα ενταφιαστεί, οριστικά πια, το παλιό και β) θα αποκρουστεί η προσπάθεια για να εγκατασταθεί το καινούργιο φαυλοκρατικό πολιτικό σύστημα.

Παρέκβαση 4η:

Όπως το αμπέλι το γέρικο σταματάει να δίνει καρπό έτσι και το πολιτικό σύστημα αδυνατεί να δώσει την παραμικρή διέξοδο στην κρίση που σοβεί. Εκ των πραγμάτων είναι καταδικασμένο να έχει την τύχη της άκαρπης συκιάς. Όμως, όπως το παλιό το αμπέλι το άκαρπο, πρώτα χορταριάζει και μετά ο αμπελουργός το ξεπατώνει καίγοντας τα κούτσουρα στο τζάκι για να ζεσταθεί και από κάτω το άγριο κλίμα πετάει βλαστούς, έτσι και το παλιό πολιτικό σύστημα πετάει άγρια βλαστάρια που μας εμποδίζουν στη νέα σπορά. Μη σας ξεγελάει που έχουν τόση δύναμη για να επιβιώσουν. Είναι το ίδιο το παλιό αμπέλι και μάλιστα στην άγρια εκδοχή του. Αν δεν πετύχει το ξερίζωμα τότε το μπόλιασμα είναι απαραίτητο. Τέτοιες παραφυάδες του παλιού και άκαρπου πολιτικού συστήματος είναι οι επιθέσεις που δέχτηκε και δέχεται ο Λαός τόσο στη σύντομη φάση του Δειμοψηφίσματος όσο και στην αμέσως επόμενη.

Το Δειμο-ψήφισμα μεγάλη νίκη του Λαού!

Το Δειμοφήφισμα της 5η Ιουλίου του 2015 είναι μεγάλη, περήφανη νίκη του Λαού! Μέσα σε δέκα(10) μέρες ο Λαός, βάδισε, προήλασε θα είναι καλύτερα να λέμε, στην κάλπη ήρεμος, ψύχραιμος μέσα στα φονικά πυρά των αντιπάλων, συντεταγμένος, αποφασισμένος. Όχι μόνον δεν υπέστη αβαρίες αλλά κέρδισε δυνάμεις, πολλαπλασίασε τις ήδη υπάρχουσες και έγραψε υποθήκες για το μέλλον.

Έχουν ειπωθεί πολλά από όλους μας. Κάποια στιγμή, αν χρειαστεί, θα τα θυμίσουμε. Ζητήματα που τέθηκαν και απαντήθηκαν μέσα στην έξαψη της μάχης. Έχουν τη σημασία τους και την αξία τους. Αν θέλετε όμως να δείτε πόσο μεγάλη νίκη είναι το Δειμοψήφισμα μην ακούτε εμένα. Απλώς δείτε και ξαναθυμηθείτε τον αγώνα που έκαναν οι αντίπαλοί για να μην πραγματοποιηθεί. Και εφόσον έγινε, δείτε τον αγώνα που κάνουν για να διαστρεβλωθεί το νόημά του, να απονομιμοποιηθεί και να ενοχοποιηθεί εκ των υστέρων. Να καταδικαστεί ως η αιτία των δεινών με την ταυτόχρονη αποενοχοποίηση των πραγματικών θυτών. Να αλλάξει το νόημά του και από νίκη, ο Λαός να το κωδικοποιήσει σαν ήττα.

Πάλι θα επικαλεστώ τον νόμο των ακούσιων συνεπειών. Εδώ πρόκειται πια για προσπάθεια εκούσιας και σχεδιασμένης εκμετάλλευσή του. Μπροστά στην τυραννία των μικρών αποφάσεων επιχειρείται η κατατυράννηση των φορέων των μικρών αυτών αποφάσεων δια τις λεκτικής βίας και του ψυχαναγκασμού. Στόχος είναι η άρση της αβεβαιότητας των τεκταινομένων, η εκούσια χειραγώγηση του ακούσιου και αβέβαιου. Πες πες, να πιστέψουμε όλοι ότι το άσπρο είναι μαύρο, το κάστρο είναι φούρνος και ο Δαμοβολίτης δεν είναι “φούρνος”αλλά...κάστρο.

Στα επιχειρήματα αυτά, για τη σημασία που έχει η ερμηνεία των γεγονότων, θα προσθέσω ακόμα ένα. Τον αγώνα που κάνουν οι κάθε λογής αποδομητές για να “ξαναγράψουν” την ιστορία. Ξέρουν πολύ καλά πως αν αποδομήσουν την ηγετική αφήγηση εύκολα μετά θα μπάσουν από το παραπόρτι τη δική τους αφήγηση....Χαρακτηριστικό και διαχρονικό παράδειγμα, το Βιετνάμ. Όσοι δεν είχαν την ηλικία να δουν στις ειδήσεις τα βιετναμέζικα άρματα Τ54 να μπουκάρουν με τις μπάντες και να απελευθερώνουν την Σαϊγκόν, νομίζουν πως στο Βιετνάμ νίκησαν οι Γιάνκιδες με κύρια δύναμη κρούσης τον Ράμπο, τον Μάρλον Μπράντο, τον Ρόμπερτ Ντιβάλ, τον Γουίλεμ Νταφόε, τον Μελ Γκίμπσον και μερικούς ακόμα.

Το ότι το Δειμοψήφισμα είναι μια μεγάλη νίκη του Λαού φαίνεται σε πολλά επίπεδα. Από την ίδια την “απόσυρση” του τελεσιγράφου, ΠΡΙΝ γίνει καν η ψηφοφορία, μέχρι και το σπουδαιότερο: ότι το ασκέρι μετρήθηκε πριν κατακάτσει ο κουρνιαχτός και παρ' όλα αυτά βρέθηκε ολόκληρο, συντεταγμένο και αξιόμαχο.

Για την αλήθεια του πράγματος δεν είναι ανάγκη να πιστέψετε εμένα. Δείτε τι είπαν οι “Ευρωπαίοι αξιωματούχοι” και, κυρίως, δείτε τι έκαναν και τι όρους επέβαλλαν. Γιατί είναι κοινή πεποίθηση όλων όσων έχουν μια θουκυδίδεια αντίληψη περί των διεθνών σχέσεων, πως επαχθείς όρους επιβάλλει ο νικητής ακριβώς γιατί ενώ νίκησε, ο αντίπαλος παραμένει δυνατός, ικανός να συνεχίσει τον αγώνα εν ευθέτω χρόνω. Όσο πιο επαχθείς δε είναι οι όροι τόσο ισχυρές είναι οι δυνάμεις που παραμένουν άθικτες! Έτσι εξηγούνται και οι “φιλότιμες” προσπάθειες των ΜΜΕ, από τη μια να προβάλλουν μόνο την δυσμενή πλευρά του συμβιβασμού και από την άλλη να συσκοτίσουν το συμπυκνωμένο δυναμικό εκείνο που μπορεί να ανατρέψει την κατάσταση.

Όταν ο εχθρός, εν προκειμένω οι Έλληνες, δεν ήμαστε διατεθειμένοι να γίνουμε αυτό που θέλουν οι Γερμανοί και, ταυτόχρονα, διατηρούμε τις δυνάμεις μας ικανές και αξιόμαχες για τη συνέχιση του αγώνα, τότε, σύμφωνα με τη δεύτερη αλληλεπίδραση του Καρλ Φον Κλαούζεβιτς ...

«...όσο δεν έχω νικήσει τον αντίπαλο, μπορώ να φοβάμαι πως θα με νικήσει. Δεν είμαι κύριος του εαυτού μου, γιατί εκείνος μου υπαγορεύει το νόμο του, όπως κι εγώ του υπαγορεύω τον δικό μου. Τέτοια είναι η δεύτερη αλληλεπίδραση, που μας οδηγεί στη δεύτερη ακρότητα». (Περί του πολέμου, σελ 35)

Λίγο πριν έχει επισημάνει...

«Για να υποταγεί ο αντίπαλος στη θέλησή μας, πρέπει να τον οδηγήσουμε σε κατάσταση δυσμενέστερη από τη θυσία που του ζητούμε».

Οι άλλες δύο είναι..

«.. ο πόλεμος είναι μια πράξη βίας, και δεν υπάρχει όριο στην εκδήλωση αυτής της βίας. Καθένας από τους δύο αντιπάλους ακολουθεί το νόμο του άλλου κι απ' αυτό προκύπτει μια αλληλεπίδραση που, ως έννοια, οφείλει να φτάσει στα άκρα. Αυτή είναι η πρώτη αλληλεπίδραση και η πρώτη ακρότητα που συναντάμε». (ο,π., σελ 34)

«... Αν θέλει κανείς να νικήσει τον αντίπαλο, πρέπει να ρυθμίσει την προσπάθειά του ανάλογα με τη δύναμη που εκείνος διαθέτει γι' αντίσταση. Αυτή είναι προϊόν δύο αδιάσπαστων παραγόντων: της έκτασης των μέσων που διαθέτει, και της δύναμης της θέλησής του.....» (ο.π., σελ 35)

«Αλλά κι ο αντίπαλος κάνει το ίδιο πράγμα, εξ ου και ένας νέος ανταγωνισμός που, καθαρά θεωρητικά, επιβάλλει για μιαν ακόμα φορά μιαν ώθηση σε ακρότητες. Συναντούμε εδώ την τρίτη αλληλεπίδραση και την τρίτη ακρότητα». (ο.π.,σελ 36)

Συμπέρασμα: Ο Βαρουφάκης έκαμε καλά που ετοίμαζε σχέδιο Β. Δεν έκαμε καλά που δεν ετοίμαζε σχέδιο Γ και σχέδιο Γ&1/2!

Ελλάδα, το οικονομικό Βιετνάμ της Γερμανίας

Οι Γερμανοί λοιπόν, όσο εμείς δεν παραδίνουμε τα όπλα, είναι εγκλωβισμένοι. Μας επιβάλλουν τη θέλησή τους αλλά τους επιβάλλουμε κι εμείς τη δική μας. Τολμάω να διατυπώσω τον ισχυρισμό πως η Γερμανία έπαθε στην Ελλάδα ό,τι πάθανε οι Αμερικανοί στο Βιετνάμ και οι Σοβιετικοί στο Αφγανιστάν, με τη διαφορά βέβαια πως εδώ πρόκειται για συνέχιση της πολιτικής όχι με ένοπλη βία αλλά με οικονομική βία.

Ωστόσο ο εγκλωβισμός είναι ανάλογος. Από την άλλη, όσο κι αν είναι ισχυροί και τα μέσα τους είναι περισσότερα από τα δικά μας, δεν αποκτούν το καθοριστικό για την τελική τους επικράτηση πλεονέκτημα. Η ασύμμετρη δύναμη είναι σαν να προσπαθήσεις να βγάλεις ένα δόντι με ένα μηχανικό σφυρί. Κι αυτοί ισχυρίζονται, προς το παρόν τουλάχιστον, πως μόνο το σάπιο δόντι επιδιώκουν να βγάλουν και όχι να καταστρέψουν την Ελλάδα. Από την άλλη μεριά, η διεθνής κοινότητα μπορεί να είναι ανεκτική στο να βγάζει η Γερμανία ένα ένα τα δόντια της Ελλάδας, δεν είναι όμως διατεθειμένη να δει την Γερμανία να βγάζει τα δόντια(!) με το μηχανικό σφυρί...

Δεδομένου του εγκλωβισμού θα επιχειρήσουν απαγκίστρωση. Ήδη την επιχειρούν και κάνουν διερευνητικές κρούσεις. Δεν ξέρω όμως αν είναι η απεμπλοκή αυτή πιο εύκολη για τους κυρίαρχους Γερμανούς απ' ό,τι είναι για τους κυριαρχούμενους Έλληνες. Παρομοιάζουν την Ευρώπη σαν φυλακή μέσα στη ζούγκλα. Αν είναι σωστή η παρομοίωση τότε οι δεσμοφύλακες δεν είναι περισσότερο ελεύθεροι να εγκαταλείψουν τη φυλακή απ' ό,τι είναι οι φυλακισμένοι. Οι φυλακισμένοι δε είναι όρος του εγκλωβισμού των δεσμοφυλάκων στη ζούγκλα.

Συμπέρασμα:

Χρειάζεται σθένος, υπομονή, επιμονή, μετ' επιστήμης προπαρασκευή για μακροχρόνια άμυνα και πολιορκία. Λάβετε δε υπόψη πως ακριβώς επειδή αυτός επιτίθεται χρειάζεται να απασχολεί πολύ μεγαλύτερες δυνάμεις και να είναι σε θέση να υποστεί κι αυτός δυσανάλογες απώλειες. Έναν πανίσχυρο εχθρό δεν μπορείς να τον νικήσεις με κατά μέτωπον επίθεση. Μπορείς όμως να τον νικήσεις. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι και σε όλους αυτούς ενυπάρχει ο δόλος, η πονηριά. Ο οποίος δόλος στα άναρχα συστήματα όχι απλώς επιτρέπεται αλλά επιβάλλετε!

«Αν τώρα μάθεις για τον κύρη σου πως ζει και θα διαγείρει,
υπομονέψου, κι ας παιδεύεσαι, κανένα χρόνο ακόμα.
Αν όμως μάθεις πως απόθανε και πια το φως δε βλέπει,
τότε στα χώματα διαγέρνοντας της γης της πατρικής σου
μνημούρι να του ασκώσεις και πολλές θυσίες, καθώς ταιριάζει,
να του προσφέρεις, και τη μάνα σου να δώσεις σε άλλον άντρα.
Και πια σαν κάνεις τούτα που όρισα και τα τελέψεις όλα,
στο νου και στην καρδιά σου βάλε το και καλολόγιασέ το
πως θα σκοτώσεις στο παλάτι σου τους αντρειανούς μνηστήρες,
για φανερά για ξεπλανώντας τους με δόλο᾿ δεν ταιριάζει
να μωρουδίζεις, τι τα χρόνια σου δεν είναι δα και λίγα! 
Μη δεν ακούς τη δόξα που 'λαβεν ο αρχοντικός Ορέστης;
Το δολερό φονιά του κύρη του, τον Αίγιστο, γδικιώθη,
που 'χε σκοτώσει τον πατέρα του, κι ακούστηκε στον κόσμο.
Και συ, καλέ, — θωρώ τη χάρη σου, θωρώ την ελικιά σου —
κάμε καρδιά, που κι οι μελλούμενες γενιές να σε δοξάζουν.»

(Οδύσσεια, Β, μετάφραση Κακριδή-Καζαντζάκη)

Χρειάζεται ακόμη να μην ξεχνάμε το θουκυδίδειο «τὸ δὲ ἀντίπαλον δέος μόνον πιστὸν ἐς ξυμμαχίαν». Αν όντως θέλουμε να είμαστε σύμμαχοι με τους Γερμανούς και τους Ευρωπαίους οπωσδήποτε θα πρέπει με κάποιον τρόπο να μας φοβούνται. Είναι η καλύτερη εξασφάλιση της σταθερότητας της συμμαχίας. Το Δειμοψήφισμα ήταν και γι' αυτόν τον λόγο μια υπέροχη ευκαιρία τρομοκράτησης του αντιπάλου. Είναι άλλο πράγμα όταν ο Σόιμπλε εκβιάζει και απειλεί τον Πρωθυπουργό και τους υπουργούς και είναι άλλο πράγμα όταν επιχειρεί να κάνει όλα αυτά ενάντια σε έναν Λαό που έχει πάρει επάνω του την αναμέτρηση.

Παρέκβαση 5η:

Ενώ το κείμενο είναι τελειωμένο και γίνονται οι τελευταίες διορθώσεις διαβάζω στο Βήμα άρθρο του Ντομινίκ Μουαζί. (κλικ) Μεταξύ άλλων λέει και τα εξής: 

   «Ενώ η Ελλάδα, η ασθενέστερη πλευρά στις διαπραγματεύσεις, ταπεινώθηκε άσκοπα από τους Ευρωπαίους εταίρους της, το Ιράν, επίσης η ασθενέστερη πλευρά στις διαπραγματεύσεις του, έλαβε μια νέα νομιμοποίηση από τους αντιπάλους του στη Δύση. Τα μέλη της οικογένειας, όπως φαίνεται, τυγχάνουν δυσμενέστερης μεταχείρισης απ' ό,τι οι ξένοι.Αν είναι αλήθεια ότι αποσπάστηκαν υπερβολικά πολλά από την Ελλάδα και πολύ λίγα από το Ιράν μοιάζει πιο πιθανό αυτό να αντανακλά μια θεμελιώδη διαφορά μεταξύ της ελληνικής και της ιρανικής διαπραγματευτικής θέσης παρά μια διαφορά στην ικανότητα των διαπραγματευτών. Το Ιράν καθίσταται όλο και πιο απαραίτητο για οποιαδήποτε επίλυση των προβλημάτων της Μέσης Ανατολής, γεγονός το οποίο του δίνει μια κάποια επιρροή, που η Ελλάδα, την οποία πολλοί στην Ευρώπη εξακολουθούν να θεωρούν περιττή, δεν διαθέτει»

Τέλος χρειάζεται αυτοσυγκράτηση της οργής και της “πολεμικής”μας διάθεσης για “περισσότερο πόλεμο”. Η κατάσταση είναι σαν τότες που ο βασιλιάς Αρχίδαμος της Σπάρτης εισέβαλε για δεύτερη φορά στην Αττική καίγοντας και καταστρέφοντας τις περιουσίες των Αθηναίων. Στόχος του ήταν να τους αναγκάσει να βγουν από τα τείχη και να πολεμήσουν εκεί που εκείνος είχε το πλεονέκτημα. Οι Αθηναίοι όμως δεν υπέκυψαν. Έστειλαν τα κοπάδια τους στην Εύβοια, έκρυψαν ό,τι μπορούσαν και κάθισαν στοϊκά μέσα από τα τείχη κι έβλεπαν το βιος τους να καταστρέφεται επιλέγονται σταθερά να δίνουν τις μάχες εκεί που επέλεγαν εκείνοι.

Σε τι προσβλέπουμε από μια τέτοια στρατηγική;

Πρώτον. Στην Παραγωγική Ανασυγκρότηση “από τα κάτω” και με όρους λαϊκού Κινήματος. (κλικ) Αυτή είναι η κύρια προσπάθεια. Από κει θα κριθεί ο πόλεμος. Από το πόσο γρήγορα και αποτελεσματικά θα περάσουμε σε ένα άλλο μοντέλο το οποίο θα παράγει προϊόντα ικανά να σταθούν στην εγχώρια και διεθνή αγορά. Ό,τι κι αν γίνεται στα άλλα μέτωπα, ο Έλληνας από δω και πέρα με ένα πράγμα στο μυαλό πρέπει να κοιμάται και να ξυπνάει: την παραγωγική ανασυγκρότηση!

Δεύτερον. Στο διεθνές και φιλελληνικό κίνημα αλληλεγγύης. Σας θυμίζω πως το κίνημα αλληλεγγύης προς την Ελλάδα μεγάλωσε κατά τη Β' πολιορκία του Μεσολογγίου και κορυφώθηκε μετά την ηρωική έξοδο και τη θυσία. Ναι, οι θυσίες οι δικές μας δεν πάνε χαμένες. Αποτελούν τις πιο δραστικές εφεδρείες μας.

Τρίτον. Είναι νόμος, όταν κάποιος γίνεται πολύ ισχυρός, και μάλιστα όταν αφήνει την ισχύ του αχαλίνωτη, να συσπειρώνει απέναντί του όλους εκείνους που μέχρι πριν λίγο δίσταζαν να του αντιπαρατεθούν. Ο νόμος αυτός λέγεται “δίλημμα ασφαλείας”. Η Γερμανία γίνεται ισχυρότερη και τα μέσα που χρησιμοποιεί για να γίνει ισχυρότερη μειώνουν την ασφάλεια των άλλων-των Γάλλων, των Άγγλων, των Αμερικανών, των Ρώσων , των Κινέζων- έναντι της Γερμανίας. Έχουν λοιπόν όλοι αυτοί ζωτικό συμφέρον να συσπειρωθούν εναντίον της. Σε πρώτη φάση να τη συμμαζέψουν, σε δεύτερη δε να της αφαιρέσουν ένα-ένα τα στοιχεία της ισχύος της.

Salva shi salva

Salva shi salva! Είναι ναυτικό σινιάλο και σημαίνει “ο σώζων εαυτόν σωθήτω”. Είναι το ναυτικό σινιάλο που δίνουν οι διοικητές εκείνοι που δεν μπορούν να προσφέρουν τίποτα στους διοικούμενους. Δίνεται όταν η λίνια (=γραμμή, παράταξη μάχης) όχι μόνο δεν προσφέρει τη νίκη αλλά δεν εξασφαλίζει καν την επιβίωση των μονάδων της. Είναι το σημάδι του πανικού των διοικούντων! Δεν είναι όμως μόνο πανικός. Είναι και ελευθερία! Ελευθερία να δράσει κανείς για τη σωτηρία, τη δική του και των γύρω του. Ελευθερία να δράσει για τα καίρια, με τόλμη, με έμπνευση, με πρωτοτυπία, με αποτελεσματικότητα. Μακριά από διαταγές, ντιρεκτίβες και όρντινα που αφορούν όλους τους προηγούμενους πολέμους ως τη στιγμή που δόθηκε το σινιάλο salva shi salva!

Όλες οι γραμμές, “αντιμνημονιακές” και “μνημονιακές”, στραβωθήκαν κι αποτύχαν! Η στιγμή είναι όπως τότε που υπερφαλαγγίζοντας την ηρωική άμυνα των οχυρών, οι Γερμανοί, κατέκλυσαν την Ελλάδα. Όπως τότε ο κάθε φαντάρος, ο κάθε υπαξιωματικός και αξιωματικός ήταν ελεύθερος να κρύψει κάθε είδους όπλα και εφόδια για την συνέχιση του πολέμου, έτσι και μεις αδέρφια, είμαστε ελεύθεροι να “κρύψουμε όπλα”, εφόδια και όλα τα αναγκαία για τον μακροχρόνιο οικονομικό πόλεμο που μας επιβλήθηκε και μαίνεται κατατρώγοντας τις ζωές μας. Είμαστε ελεύθεροι να ανασύρουμε τα ''κρυμμένα υπερ-όπλα” της παράδοσής μας, πνευματικής και παραγωγικής, και να τα τάξουμε στο μέτωπο της εθνικής απελευθέρωσης.

Με τα “όπλα” και τα εφόδια αυτά καθώς και με εκείνα που θα πάρουμε από τους εχθρούς μας, θα συνεχίσουμε τον πόλεμο “όσο να λιώσουμε”, ότι εδώ είναι οι Μύλοι τ' Αναπλιού και όχι το Νιόκαστρο οπού ήμασταν απαράσκευοι, νηστικοί και διψασμένοι!

Η τελευταία αυταπάτη για διευθέτηση της σύρραξης από τις “κορυφές” κατέρρευσε!

Αυτή* (και ο μύθος κρύπτει
νουν αληθείας) επτέρωσε
τον Ίκαρον· και αν έπεσεν
ο πτερωθείς κ' επνίγη
θαλασσωμένος·
Αφ' υψηλά όμως έπεσε,
και απέθανεν ελεύθερος.

(*η ελευθερία)

Αυτή, λοιπόν, η ελευθερία πτέρωσε τον Ίκαρο, αλλά έπεσε ο πτερωθείς κ' επνίγη...θαλασσωμένος...αφ' υψηλά έπεσε...και ελεύθερος ο Ίκαρος απέθανεν.....Ζήτω η Νέα Εθνική Λαϊκή Ενότητα για την Παραγωγική και Πνευματική ανασυγκρότηση της Πατρίδας και του Έθνους, την Παλιγγενεσία του 21ου αιώνα!

Κάπου

30 Ιουλίου 2015