Γιώργος
Μιλτ. Σαλεμης
Η Αγάπη
στη θεολογία του Προσώπου δεν είναι
απλό συναίσθημα.
“Είναι
χάρις και ενέργεια δια της οποίας ο
Κόσμος συνέχεται”.
Είναι
ο Θεός ο ίδιος! “Ο Θεός αγάπη εστί” και
“Θεός εστί Ό,τι Καλό”
Είναι
άχτιστη και χτιστή. Είναι ρητή και
άρρητη. Είναι θεία και ανθρώπινη.
Είναι
όμως και κλίμακα.
Αποτελείται
από σκαλοπάτια-ρήματα-ενέργειες.
Στον
άνθρωπο από κάτω προς τα πάνω είναι:
Σέβομαι-Εμπιστεύομαι-Νοιάζομαι-
Μοιράζομαι-Φροντίζω-Καλλωπίζω-Ελευθερώνω-Δημιουργώ
Όταν
σέβεσαι κάνεις ένα πρώτο βήμα στην
αγάπη. Ο σεβασμός οδηγάει στην εμπιστοσύνη,
η εμπιστοσύνη στην έγνοια και η έγνοια
για τον άλλον στο μοιράζομαι. Το μοιράζομαι
στο φροντίζω και η φροντίδα στο καλλωπίζω.
Κι αν είναι κάτι όμορφο δεν μπορεί να
μην είναι ελεύθερο. Κι όταν ελευθερώνεις
αυτό που αγαπάς τότε ήδη έχεις φτάσει
στη δημιουργία, ήτοι στο έργο+δήμος,
έργο για τους άλλους. Ύψιστος βαθμός
αυθυπέρβασης.
Όταν συμβαίνουν όλα αυτά σημαίνει ότι αγαπάς. Και όταν αγαπάς πρέπει να συμβαίνουν όλα αυτά.
Στον
Θεό, το χτιστό και το ρητό της μέρος,
είναι η ίδια κλίμακα αλλιώς ο άνθρωπος
και Θεός δεν θα συναντιούνταν ποτέ. Μόνο
που το Δημιουργώ είναι το πρώτο σκαλοπάτι
και τελευταίο είναι το Ελευθερώνω.
Δημιουργώ-Σέβομαι-Εμπιστεύομαι-Νοιάζομαι-
Μοιράζομαι-Φροντίζω-Καλλωπίζω-Ελευθερώνω
Το
Εμπιστεύομαι μπορεί να είναι “χαμηλά”
στην κλίμακα, κρατάει όμως μεγάλο βάρος,
ενώ η μπέσα σαφώς και πρέπει να ιδωθεί
ως βαθμίδα της αγάπης μαζί με την ιδιότητα
του ελεύθερου ατόμου. Όταν δίνει κάποιος
την μπέσα του, πρωτίστως σέβεται και
μετά εμπιστεύεται τον άλλον. Αν δεν
είναι κανείς ελεύθερος δεν μπορεί να
δώσει την μπέσα του ούτε μπορεί να την
κρατήσει, όπως ο δούλος δεν μπορεί να
σταθεί στην Εκκλησία του Δήμου και να
αγορεύσει (Αριστοφάνης-”Αχαρνής” &
Λογγίνος-“Περί ύψους) αλλά και δεν
μπορεί να αποτελέσει μέρος της ενέργειας
εκείνης που συνέχει τον Κόσμο.
Ο Έρωτας
διαφέρει από την Αγάπη.
Αν
η Αγάπη συνέχει τον Κόσμο, ο Έρωτας τον
αναπαράγει.
Θα
μπορούσαμε να πούμε ότι είναι “χάρις
και ενέργεια δια της οποίας ο Κόσμος
αναπαράγεται”.
Αν
ο Κόσμος έχει μέσα του την εντροπία, ο
Έρωτας είναι ενέργεια αναιρετική της
εντροπίας.
Είναι
τόκος εν τω καλώ, είναι “γέφυρα” που
ενώνει το θεϊκό με το ανθρώπινο.
Είναι
ΚΑΙ θεός και Και άνθρωπος.
(Από
το Πλατωνικό “Ούτε θεός-Ούτε άνθρωπος”
περνάμε στο “Και Θεός-Και άνθρωπος”)
Είναι
ρητός και άρρητος, είναι χτιστός και
άχτιστος.
Η
ουσία του είναι ενιαία και μία. Οι
υποστάσεις , συνεπώς και οι ενέργειες,
πολλές.
Έρωτας
είναι η σχέση με τη γυναίκα, έρωτας είναι
η σχέση με τον φίλο, έρωτας είναι η σχέση
με τον Θεό, εφόσον τίκτουμε μέσα
στην ομορφιά του άλλου ό,τι καλό κυοφορούμε
μέσα μας.
Μόνο
που, αλλιώς τίκτουμε στη σχέση με τον
θεό, αλλιώς στη σχέση με τον φίλο και
αλλιώς στη σχέση με τη γυναίκα. Η στρέβλωση
των σχέσεων, των τόκων και των...
“επιτοκίων”, όπως και η απώλεια της
αρετής της διάκρισης, οδηγάει στα γνωστά
παρατράγουδα των “χρόνων της χολέρας”
ή της “ μηδενιστικής χωματερής”
