 |
| Τ' ανδρειωμένου τ' άρματα δεν πρέπει να πουλιόνται... |
Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες δύο πράγματα με εκνευρίζουν. Το ένα είναι οι αναλύσεις για το “νόημα του Πολυτεχνείου” και το άλλο είναι οι περισπούδαστες κλαψομούνικες αποφάνσεις, με το σχετικό, αριστερό ή δεξιό φρύδι σηκωμένο,....“ο ελληνικό λαός δυστυχώς δεν αντιστάθηκε στη χούντα”.
Ε λοιπόν ο ελληνικός λαός αντιστάθηκε. Στην συντριπτική του πλειοψηφία! Και τα μικρά παιδιά! Με πολλές μορφές και μεθόδους, ειρηνικές, σιωπηλές και μαζικότατες! Με τις καλύτερες συνωμοτικές οργανώσεις, τις οικογένειες, τα σόϊα και τις παρέες!
Ο ελληνικός λαός αντιστάθηκε όπως ο Οδυσσέας και οι σύντροφοί του στη σπηλιά του Κύκλωπα. Έφαγε από μας καμπόσους αλλά δεν μας έκαμψε το φρόνημα. Τον κοροϊδέψαμε....”πως σε λένε;”....”Κανένα!”....... Φάγαμε το τυρί του...τον φαρμακώσαμε με το κρασί μας....Επιβιώσαμε μέσα στη σπηλιά.....Κάποια στιγμή του βγάλαμε το μάτι! Κρυφτήκαμε μέσα στο κοπάδι του....Βρήκαμε τον δρόμο μας μέσα από την τύφλα τη δική του.....Ο ίδιος μας άνοιξε την πόρτα της Ελευθερίας....Δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς.... Τα γκεσέμια του μας έβγαλαν από την τρύπα....Φτάσαμε σώοι στα καράβια μας....Σαλπάραμε για ένα ακόμη ταξίδι ελευθερίας....Δεν ήταν ο τόπος του Πολύφημου ο τρόπος του χαμού μας....Γλυτώσαμε από τις πέτρινες βολές του....
Κι αυτοί που λένε πως δεν αντισταθήκαμε είναι σαν τ’ αδέρφια του που δεν τον σύντρεξαν γιατί δεν πίστεψαν πως ο “Κανένας” είναι κάποιος!!! Κύκλωπες...στραβούλιακες....μονόφθαλμοι...
Βλέπουν μόνο αυτά που ακούνε και μαθαίνουν μόνο όσα τους λένε. Απορροφημένοι στις αναλύσεις για το “νόημα του Πολυτεχνείου” ακόμη να πάρουν χαμπάρι για τις προϋποθέσεις του!
« Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. Όμως εγώ
Δεν παραδέχτηκα την ήττα. Έβλεπα τώρα
Πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω.
Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.
Μιλάτε, δείχνετε πληγές αλλόφρονες στους δρόμους.
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σα σημαία.
Καρφώσατε σ’ εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα
Η πρόγνωσίς σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.
Εκεί, προσεχτικά, σε μια γωνιά, μαζεύω με τάξη,
Φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο
Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους, στολίζω
Με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα, πλέκω
Με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω.
Όρθιος, και μόνος σαν και πρώτα περιμένω».
Μανώλης Αναγνωστάκης
