28 Οκτωβρίου: Ο εορτασμός του ΟΧΙ στην Κατοχή και την Απελευθέρωση

Το άγημα των 34 Ανταρτών του 34ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ παραταγμένο στη Μητροπόλεως
[Από το αρχείο του Ιάσονα Χανδρινού]

Ιάσονας Χανδρινός

[Σημείωση του Γ.Μ. Σαλεμή:

Στο χθεσινό κείμενο κάναμε μια νύξη για τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου 1944 βάζοντας δυο σπάνιες φωτογραφίες του αγήματος του 34ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ που έλαβε μέρος στον εορτασμό. Σήμερα δημοσιεύουμε ένα κείμενο του Ιάσονα Χανδρινού για τους εορτασμούς της 28ης στην Κατοχή και την Απελευθέρωση.  Δημοσιεύτηκε στην "Αυγή" πριν από μερικά χρόνια, σύμφωνα με τις μαρτυρίες αγωνιστών που συμμετείχαν. 
Σήμερα όμως, χάρη στην ευγενή καλοσύνη του συγγραφέα, δημοσιεύουμε το πλήρες κείμενο του αντάρτη "Αρτέμη" (Γιώργου Γούναρη) από την Εύβοια, το οποίο περιγράφει λεπτομερώς τα γεγονότα και το κλίμα από τα Καλύβια Ασπροπύργου στο Σύνταγμα και πάλι πίσω. Είναι, το κείμενο του Αρτέμη, μέρος από το ημερολόγιό του που θα κυκλοφορήσει σύντομα με επιμέλεια και υπομνηματισμό του Ιάσονα Χανδρινού από τις εκδόσεις "Αλφειός". ]

Η 28^η Οκτωβρίου είναι η μοναδική εθνική μας επέτειος η οποία γεννήθηκε μέσα σε μια συλλογική ψύχωση και καθιερώθηκε, ως μνημονικός τόπος, από τον ίδιο τον ελληνικό λαό. Σε αντίθεση την 25^η Μαρτίου που αποτελεί μια εκ των υστέρων «κατασκευασμένη» επέτειο, η 28^η Οκτωβρίου εντοπίζει ένα καταλυτικό γεγονός που μάλιστα βιώθηκε και ως τομή στον ιστορικό χρόνο. 

Δεν υπάρχει κανένας από τη γενιά του Πολέμου και της Κατοχής που να μη μπορεί –μέχρι σήμερα– να δώσει συγκεκριμένη απάντηση στην ερώτηση: «Πού ήσουν την 28^η Οκτωβρίου 1940;». Ήταν η γενέθλιος ημερομηνία μιας ολόκληρης γενιάς. Η κήρυξη του πολέμου με την Ιταλία επέδρασε άμεσα και καταλυτικά στην ψυχολογία των ανθρώπων της εποχής.

Περισσότερο από κάθε προηγούμενη πολεμική αναμέτρηση (Βαλκανικοί Πόλεμοι, Μικρασιατική Εκστρατεία), ο ελληνοϊταλικός πόλεμος ήταν μια εμπειρία που διαπέρασε την ελληνική κοινωνία και ζυμώθηκε στη συνείδηση του λαού με τις παραδοσιακές έννοιες της δικαιοσύνης και της φιλοπατρίας, ωστόσο σε μια νέα εκδοχή: του αντιφασισμού.

Οι κατοχικοί εορτασμοί 

Αυτή η ζύμωση έγινε στα χρόνια της Κατοχής. Κάτω από τη ναζιστική μπότα, εθνικά σύμβολα και τελετουργίες άρχισαν να αποκτούν πολλαπλάσια σημασία για τους μουδιασμένους και απογοητευμένους Έλληνες. Στην Αθήνα και τις μεγάλες πόλεις, όπου η Κατοχή ήταν πιο αισθητή, οι άνθρωποι αναζητούσαν τρόπους να διεκδικήσουν ξανά από τους κατακτητές το δικαίωμα να περπατούν πιο ελεύθερα στους δρόμους, να εμπνέονται από χώρους και μνημεία. 

Στις 28 Οκτωβρίου 1941, ενώ ήδη άνθρωποι είχαν αρχίσει να πεθαίνουν από την πείνα, κόσμος άρχισε να επισκέπτεται αυθόρμητα το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη και κατέθετε λουλούδια, στην πλειοψηφία τους ήταν μαυροντυμένες γυναίκες και κορίτσια που πιθανόν κάποιον είχαν χάσει στο αλβανικό μέτωπο. Οι πρώτες αντιστασιακές οργανώσεις σκόρπισαν μικρές δακτυλογραφημένες προκηρύξεις υπενθυμίζοντας το νόημα της ημέρας, ενώ και το ΕΑΜ (που είχε ιδρυθεί μόλις πριν ένα μήνα), επέλεξε εκείνη την ημέρα για να κυκλοφορήσει την πρώτη του «επίσημη» διακήρυξη στο λαό της Αθήνας καλώντας σε μαζική αντίσταση εναντίον των κατακτητών. 

Το 1942, διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις, συνθήματα στους τοίχους, συλλήψεις και πραγματικά πυρά από τους κατακτητές σημάδεψαν τον δεύτερο και απείρως πιο μαχητικό εορτασμό, το ίδιο και το 1943. Η επέτειος είχε επισημοποιηθεί οριστικά, ως μια συλλογική αντιφασιστική έκφραση. Δεν ήταν οποιοδήποτε ερέθισμα κάποιας αόριστης πατριωτικής υπερηφάνειας. Σε αντίθεση με την 25η Μαρτίου (που συγκινούσε εξίσου, αν όχι περισσότερο), η ημέρα ξυπνούσε πραγματικά και ισχυρά βιώματα. 

Μπορούμε να φανταστούμε πως το 1941, κάθε Αθηναίος νοσταλγούσε τον ενθουσιασμό του πλήθους που είχε βγει στους δρόμους έναν χρόνο πριν, όταν σήμαναν οι σειρήνες. Μέσα στο φόβο και την κατήφεια που επέβαλε η σκλαβιά, η ανάμνηση αυτής της ομαδικής ανάτασης ως φανταστικό replay μιας ανεπανάληπτης στιγμής δράσης, αποτελούσε ακένωτη δεξαμενή θάρρους και έμπνευσης. Η Αντίσταση κατά των κατακτητών δεν τιμούσε την 28η Οκτωβρίου 1940 ως μια οποιοδήποτε στιγμή έξαρσης, αλλά ως την έναρξη ενός τιτάνιου αγώνα εναντίον του φασισμού που δεν είχε ποτέ σταματήσει. 

28 Οκτωβρίου 1944: Ένα άγνωστο αντιφασιστικό συλλαλητήριο

Η τέταρτη επέτειος βρήκε την Ελλάδα ελεύθερη. Ακριβώς τέσσερα χρόνια μετά τις εκκωφαντικές σειρήνες εκείνου του πρωινού που άλλαξε για πάντα την ελληνική ιστορία, τίποτα δεν ήταν το ίδιο. 

Οι οπισθοφυλακές των υποχωρούντων γερμανικών στρατευμάτων βρίσκονταν ήδη στα ελληνογιουγκοσλαβικά σύνορα, αφήνοντας πίσω τους ανυπολόγιστες καταστροφές, νεκρούς, πόνο και δάκρυα, αλλά και ένα τεράστιο λαϊκό κίνημα που είχε ενηλικιωθεί και ατσαλωθεί μέσα από την Αντίσταση. Η εαμοκρατούμενη Αθήνα των χιλιάδων μαρτύρων μετρούσε μόλις 16 ημέρες ελευθερίας και υποδεχόταν την κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας και τα πρώτα βρετανικά αγήματα, ατενίζοντας με αισιοδοξία (και επιφύλαξη) το μέλλον της καθημαγμένης χώρας. 

Η πολιτική κατάσταση ήταν τεταμένη και το μόνο κοινό σημείο όλων των πολιτικών δυνάμεων ήταν η αναφορά στις στιγμές που θύμιζαν την ομόθυμη αντίσταση στο φασισμό και το χρέος τιμής στους νεκρούς του αντιφασιστικού αγώνα. Ως συμβολικό μήνυμα ομοψυχίας αλλά και αναγνώρισης μιας επετείου που είχε εμπνεύσει τους Έλληνες στα μαύρα χρόνια της σκλαβιάς και είχε επισημοποιηθεί μέσα από παλλαϊκούς αγώνες, αποφασίστηκε να εορταστεί επίσημα η 28η Οκτωβρίου με πανηγυρική δοξολογία στη Μητρόπολη και κατάθεση στεφάνων στον Άγνωστο Στρατιώτη. 

Εκτός από τις επίσημες ένοπλες δυνάμεις που είχαν πολεμήσει τους Γερμανούς έξω από τα σύνορα της χώρας και είχαν επαναπατριστεί μαζί με την Κυβέρνηση –ο Στρατός της Μέσης Ανατολής (εκπροσωπούμενος από μια διμοιρία του Ιερού Λόχου) και το Ναυτικό (με ένα τιμητικό άγημα)– θα παρευρίσκονταν και δυνάμεις του ΕΛΑΣ: Ένα ελαφρά οπλισμένο απόσπασμα του ΕΛΑΣ Αθήνας από την αιματοβαμμένη συνοικία της Καισαριανής και ένα τμήμα του μόνιμου ΕΛΑΣ. Θα ήταν η πρώτη φορά μετά από τρία χρόνια που πολεμιστές του βουνού θα εμφανίζονταν στους δρόμους της πρωτεύουσας, και σίγουρα ήταν το θέαμα που όλος σχεδόν ο λαός της Αθήνας περίμενε να αντικρίσει. 

Εκείνο το πρωί ο καιρός ήταν βροχερός και η δοξολογία μουδιασμένη. Από τη μια η επίσημη «πολιτική ηγεσία» της χώρας: 

ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου, ο αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός, ο ταξίαρχος και αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων στην Ελλάδα, ταξίαρχος Ρόναλντ Σκόμπι, ο στρατάρχης Ανατολικής Μεσογείου Ουίλσων, ο ναύαρχος Κάνιγχαμ, ο αρχηγός της Αστυνομίας Άγγελος Έβερτ, το υπουργικό συμβούλιο και διάφοροι πολιτικοί. 

Από την άλλη, ο λαός: ένα πλήθος από όλες τις συνοικίες και τις ΚΟΒες της Αθήνας, με κόκκινα λάβαρα και πλακάτ, να ζητωκραυγάζει και να φωνάζει συνθήματα "θάνατος στους προδότες" και "λαοκρατία". 

Μπροστά στο ναό είχαν παραταχθεί το άγημα του ναυτικού, η διμοιρία του Ιερού Λόχου (με επικεφαλής τον τότε υπολοχαγό και μετέπειτα χουντικό, Ιωάννη Λαδά), αστυνομικοί και χωροφύλακες (διακριτικά) από τους στρατώνες του Μακρυγιάννη και μια διμοιρία του ΕΛΑΣ Αθήνας με τα χαρακτηριστικά γερμανικά κράνη. 

Ο κόσμος ήταν εκστασιασμένος, χειροκροτούσε και ζητωκραύγαζε, έβγαζε φωτογραφίες. Τα περισσότερα μάτια έπεφταν σε μια ξεχωριστή ομάδα 34 πάνοπλων γενειοφόρων που βρίσκονταν στη μέση του προαύλιου χώρου, σε στάση «παρουσιάστε αρμ» με τον χαρακτηριστικό αντάρτικο τρόπο που είχε καθιερώσει ο Άρης Βελουχιώτης: Το χέρι κρατά το τουφέκι από το κοντάκι, προτεταμένο προς τα μπρος. 

Η ηγεσία του ΕΛΑΣ είχε διατάξει τη μονάδα που βρισκόταν πιο κοντά στην Αθήνα, το 34ο Σύνταγμα Αττικοβοιωτίας, να επιλέξει τους άνδρες για αυτή την εξόχως τιμητική αποστολή και ο θρυλικός καπετάνιος του Συντάγματος, Γιάννης Αλεξάνδρου (Διαμαντής), επέλεξε προσωπικά τους καλύτερους μαχητές. Είχαν όλοι τους γενειάδες, σταυρωτά φυσεκλίκια, γερμανικά όπλα, μπότες και μαχαίρια. 

Και ένας από αυτούς, ο Γιώργος Γούναρης («Αρτέμης») από την Εύβοια, περιέγραψε στο ημερολόγιο που κρατούσε τη συγκινητικότερη ίσως μέρα της μέχρι τότε ζωής του:

Πρωί-πρωί κάνομε δοκιμές ενώ βρέχει. Έρχεται ένα αμάξι και μας παίρνει και δρόμο για την Αθήνα. Στην διαδρομή φάλαγγες συναγωνιστές κατεβαίνουν για την παρέλαση στην Αθήνα [με] ομπρέλες και πλακάτ. Όσοι δεν έχουν ομπρέλες, είναι μούσκεμα όπως και εμείς. Στο πέρασμά μας, μας κάνουν τόπο να περάσομε ζητωκραυγάζοντας. Μπαίνομε στην Αθήνα. Ο κόσμος τρέχει να μας δει μόλις μας αντιλαμβάνονται. Ξεχύνονται όλοι στο αμάξι. Φτάνομε στην Ομόνοια. Πηδάνε πάνω στο αμάξι, μας κυκλώνουν, θέλουν να κατέβουμε κάτω…Όλη η κυκλοφορία σταματά, το αμάξι γεμίζει σιγάρα, σοκολάτες…Πόλεμος ποιος θα μας χαιρετήσει. Άλλοι έχουν βγάλει τα πουκάμισα και τα ανεμίζουν στον αέρα. Γύρω στο αμάξι [σχηματίζονται] 20 και πλέον πυραμίδες: Τρεις ενώνανε τα χέρια και ο τέταρτος ανεβαίνει πάνω. Μας χαιρετά, κατεβαίνει αυτός και την θέσιν του παίρνει άλλος. Σπρώχνονται, πέφτουν κάτω...Θέλουν να κατέβομε κάτω να μας δούνε όλοι έστω και για ένα λεπτό. Ο Αποστόλης φωνάζει πως δεν μπορούμε, είναι ανάγκη να φτάσομε στο Α’ Σ. Στρατού. Από το αδιέξοδο μας έβγαλε περί τους 20 ΕΠΟΝίτες: Άνοιξαν δρόμο και φτάσαμε στο Α’ Σ. Στρατού του ΕΛΑΣ. Κατεβαίνομε κάτω, παρατασσόμαστε και ο λοχαγός Αποστόλης δίνει αναφορά. Μετά μπαίνομε μέσα στο κτίριο. Μας προσφέρουν τσάι και ψωμί, ελιές. Καθόμαστε μισή ώρα. Μας πρόσφεραν από μια εφημερίδα, το Ριζοσπάστη, να διαβάσομε για τα νέα. Έπειτα από μια ώρα παραμονή κατεβαίνομε κάτω. Η βροχή έχει σταματήσει. Συντασσόμαστε και με βήμα τραβούμε για την Μητρόπολη. Στο πέρασμά μας χιλιάδες κόσμος μας χειροκροτεί, άλλοι φωνάζουν συνθήματα, αρκετοί κλαίνε… Παρατασσόμαστε στο αριστερό μέρος της εισόδου του ναού έξω στην πλατεία. Έρχονται μια διμοιρία του ΕΛΑΣ Αθηνών με κράνη, παρατάχθηκε αριστερά από εμάς. Δεξιά μας παρατάχθηκαν 2 διμοιρίες του Ναυτικού και δεξιότερα ένας λόχος Έλληνες στρατιώτες της Μέσης Ανατολής. Αριστερά, δεξιά και πίσω χιλιάδες λαός που φωνάζει «Λαοκρατία–Λαϊκά Δικαστήρια–Να συλληφθούν οι προδότες». Σε λίγο έρχεται το Υπουργικό Συμβούλιο με επικεφαλής τον Παπανδρέου. Ακολουθούν διάφοροι επίσημοι. Ο κόσμος τους υποδέχεται με τις παραπάνω φωνές. Μετά έρχεται ο Ναύαρχος Μεσογείου Κάνιγκχαμ, ο Στρατάρχης Ουίλσων και ο Συνταγματάρχης Ποπώφ –Ρώσος. Μπαίνουν στην εκκλησία και αρχίζει η δοξολογία. Μετά την δοξολογία επιθεωρούν όλα τα τμήματα Ουίλσων-Κάνιγκχαμ-Ποπώφ-Σαράφης. Μετά την επιθεώρηση ξεκινήσαμε για το Σύνταγμα για την κατάθεση στεφάνων στον Άγνωστο Στρατιώτη. Μπροστά πηγαίνει η μουσική, ακολουθεί το Ναυτικό, ο λόχος της Μέσης Ανατολής, κατόπιν ο ΕΛΑΣ των Αθηνών και τελευταίοι εμείς του βουνού. Στο πέρασμα του Ναυτικού ακούστηκαν χειροκροτήματα, στους Μεσανατολίτες πάρα πολύ αραιά, τον ΕΛΑΣ των Αθηνών τον χειροκροτά όλος ο κόσμος. Όταν ξεκινήσαμε εμείς, το τι έγινε δεν περιγράφεται!…Μάταια ο Αποστόλης δίνει παραγγέλματα βηματισμού. Οι αστυφύλακες προσπαθούν να συγκρατήσουν τον κόσμο. Σπάζουν τα φράγματα, χυμούν πάνω μας και μας αρπάζουν τρεις από κάθε σειρά. Μας φιλούν, κλαίνε, οι υπόλοιποι φεύγουν. Είμαι σε μια από τις δύο σειρές προτελευταίος. Μας σηκώνουν στα χέρια, προσπαθούν κάτι να πάρουν σαν ενθύμιο μα τίποτα δεν μπορεί να γίνει. Όλοι μας τραβολογούν…Εμείς τα έχουμε χαμένα…Μόνον κεφάλια βλέπομε και χέρια να ανεμίζουν, φιλιά να μας στέλνουν από μακριά…Μια κοπέλα στα μαύρα με έχει αγκαλιάσει σα να θέλει να είμαι δικός της. Της δίνω ένα δαχτυλίδι γερμανικό. Κλαίει και φωνάζει «Αδελφάκι μου!…». Ένα γερμανικό τσακμάκι το δίνω σε κάποια που κλαίει. Δύο μανδηλάκια από φωτοβολίδες τα πετώ και αναμπουμπούλα γίνεται ποιος θα τα πάρει. Το ίδιο κάνουν και οι άλλοι. Τέλος επεμβαίνει πάλι η ΕΠΟΝ και μπροστά αυτοί, κοντά εμείς, φτάσαμε και μπήκαμε στην σειρά μας. Ο κόσμος φωνάζει: «Θάνατος στους δοσιλόγους! Θάνατος στους προδότες δολοφόνους!». Φτάσαν οι επίσημοι, καταθέτουν στεφάνια στον Άγνωστο Στρατιώτη, εμείς παρουσιάζομε όπλα. Ο Παπανδρέου επιθεωρεί τα στρατιωτικά τμήματα. Μετά την επιθεώρηση φεύγουν οι επίσημοι. Στο πέρασμα του Παπανδρέου ο κόσμος ξεθεώνεται στα συνθήματα. «Λαοκρατία–Θάνατος στους συνεργάτες των κατακτητών–Να συλληφθούν όλοι οι συνεργάτες των Γερμανών». Τέλος ξεκινάμε και ’μεις. Χιλιάδες λαού κλαίγοντας μας ακολουθούν μέχρι το Α’ Σ.Σ. Αθηνών.ⁱ Εκεί είναι το επιτελείο με τον Σαράφη επικεφαλής και τον Ρώσο Συνταγματάρχη Ποπώφ. Εμείς μείναμε δεξιά και αριστερά του δρόμου για να μην κλείνει ο δρόμος στα τμήματα του ΕΛΑΣ Αθηνών για την παρέλαση του ΙΙΙου Τάγματος. Μετά το τέλος της παρελάσεως, μπήκαμε μέσα για φαγητό. Οι άλλοι –το προσωπικό– έχει κρέας με μακαρόνια ενώ εμάς μας δώσανε μακαρόνια νερόβραστα χωρίς λάδι. Δεν φάγαμε κανένας. Διαμαρτυρηθήκαμε στον υπεύθυνο και άρχισε με δικαιολογία πως έγινε λάθος, δεν μας συμπεριέλαβε στην δύναμη του συσσιτίου γι αυτό και μας φκιάσανε αυτό το πρόχειρο και πρέπει να το φάμε. Νευριάσαμε όλοι…«Μάλιστα συναγωνιστή ταγματάρχα. Μείναμε μέρες νηστικοί γιατί δεν είχαμε να φάμε, δεν διαμαρτυρηθήκαμε. Όμως σήμερα μένομε νηστικοί γιατί έχομε και μας θεωρείτε σκουπίδια! Δεν μπορείτε να καθίσετε με μας τους τσαλακωμένους και λεριάρηδες. Σεις είστε σικ. Αστράφτουν τα ρούχα σας…Δεν ρίξατε λάδι στα μακαρόνια για να μην πασαλείψομε τα γένια μας και σας ντροπιάσομε!». Θύμωσε και έφυγε. Ήρθαν 3-4 με τα πολιτικά και προσπάθησαν να μας ηρεμήσουν. Είπα να δούμε τον συναγωνιστή Σαράφη. Δεν με άφησε ο Αποστόλης. Παρατήσαμε το φαγητό όπως το σέρβιραν και βγήκαμε έξω στην πλατεία αγανακτισμένοι. Ο κόσμος περνά συνεχώς να μας δει και να μας χειροκροτήσει. Ήρθανε οι λιμενεργάτες του Πειραιώς, μας χαιρετήσανε, μας πρόσφεραν σιγάρα…Κάτι όμως πρέπει να έγινε γιατί βγήκανε 20 κορίτσια και μας τραβούν στο χορό (πότε γίνανε τόσα γκρουπ, ούτε το κατάλαβα…). Η πλατεία είναι ασφυκτικώς γεμάτη, τα αντάρτικα τραγούδια έχουν ανάψει. Σε μια στιγμή βγήκε ο συναγωνιστής Σαράφης, ο Ποπώφ και 5-6 άλλοι στο μπαλκόνι, μας κοίταξαν χαμογελώντας και μπήκαν μέσα. Επίκαιρο τραγούδι του Αγώνα λέγαμε: ’’Απόψε θα πλαγιάσουμε σε δροσερά χορτάρια’’ καθώς και: ’’Το λεν’ οι κούκοι στα βουνά και οι πέρδικες στα πλάγια’’. Επίσης: ’’Εσείς παιδιά ανταρτόπαιδα, παιδιά της Σαμαρίνας’’ Τέλος, αφού πέρασε καμιά ώρα με χορούς και τραγούδια, τους αποχαιρετήσαμε όλους [και] ανεβήκαμε στο αμάξι για την επιστροφή. Το αμάξι το ακολουθούν νέοι και νέες. Από διάφορους δρόμους έρχονται μάζες πολλές συναγωνιστών με στεφάνια-λουλούδια. Πηδάν οι νέες πάνω στην καρότσα και μας κρεμούν στεφάνια στους λαιμούς. Με πρόκες τα κρεμούν στην καρότσα. Στα Καλύβια που φτάσαμε, μέτρησαν οι συναγωνιστές 210 στεφάνια. Ένας τεράστιος σωρός έγινε εκεί στην άκρη της πλατείας. Το αυτοκίνητο έχει ασπρίσει από τα σιγάρα (κατά τα ¾ τα είχαμε λιώσει). Το αμάξι κινείται σημειωτών από τον κόσμο. Μας δίνουν τα χέρια, το ίδιο και ‘μεις. Μερικοί τα φιλούν, άλλοι μας αρπάζουν, μας ξαπλώνουν στην καρότσα να μας φιλήσουν. Σε ένα σημείο μας περιμένει πολύς κόσμος. Μας κάνουν νόημα να σταματήσουμε. Το αμάξι κυλά σιγά-σιγά. Μια συναγωνίστρια ως 20 χρονών με γυαλιά, με μια φούχτα τριαντάφυλλα κόκκινα πηδά πάνω στο καπό και μιλά στο συγκεντρωμένο πλήθος. Εμείς δεν καταλαβαίνομε τίποτα. Είμαστε σαν υπνωτισμένοι χαζοί…Όλοι ζητωκραυγάζουν. Επειδή προσέχω τους λόγους πάντοτε, εδώ δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω τίποτα εκτός από την αρχή της ομιλίας: «Συναγωνιστές. Μπροστά μας βρίσκονται οι ιστορίες των γιαγιάδων και οι θρύλοι των δοξασμένων βουνών. Ο δοξασμένος ΕΛΑΣ! Οι φρουροί της τιμής των Ελλήνων… Αντάξιοι του Λεωνίδα, του Θεμιστοκλή, του Μακρυγιάννη…Τρόμος των μαυραγοριτών και των φασιστών…Ο τιμωρός των δοσιλόγων και των ταγματαλητών…». Από τις φωνές δεν ξεχωρίζομε παρά τα ρυθμικά συνθήματα Λαοκρατία–Θάνατος στους φασίστες. Το αμάξι έχει σταματήσει. Πάνω στην καρότσα δεκάδες κοπέλες μας προσφέρουν διάφορα αναμνηστικά. Μια κοπέλα μου κρεμά με μια καρφίτσα με κόκκινη κεφαλή ένα κόκκινο γαρύφαλλο. Δεν έχω τίποτα να της προσφέρω, τα έχω δώσει όλα. Της δίνω ένα κουμπί αφού το έκοψα από το χιτώνιό μου. Το παίρνει στα χέρια, το φιλά καθώς και μένα. Μου ζητά να της χαρίσω το όνομά μου –το ίδιο κάνουν και στους άλλους. Της το είπα, το ίδιο και την ηλικία μου των 24 χρονών. Για μια στιγμή μένει αποσβολωμένη αφού με κοιτάζει στα μάτια σαν κάτι να μαντέψει…Μετά καθυστέρηση τριών τετάρτων τα κορίτσια της ΕΠΟΝ ανοίγουν δρόμο στον κόσμο για να περάσομε. Όλος ο κόσμος υψώνει την γροθιά του για αποχαιρετισμό. Για να φτάσομε στα Καλύβια, κάναμε 3-4 ώρες. Φτάσαμε ηλιοβασίλεμα. Οι συναγωνιστές μας τρελαίνουν στις ερωτήσεις: Θέλουν να μάθουν το ηθικό του κόσμου.

i Η έδρα του Α’ Σώματος Στρατού του ΕΛΑΣ μετά την Απελευθέρωση ήταν στο μέγαρο της Αγροτικής Τράπεζας, στη συμβολή Σίνα και Βησσαρίωνος. Το κτίριο δεν υπάρχει σήμερα. 

Όσο κι αν η εθνική ομοψυχία ήταν ένα σεντόνι που κάλυπτε τα αγεφύρωτα πολιτικά πάθη και το συσσωρευμένο ταξικό μίσος, η μέρα εκείνη είχε κάτι το ξεχωριστό. Οι κραυγές των Αθηναίων που «έπνιξαν» τον εορτασμό, κυοφορούσαν την ψευδαίσθηση. Την ελπίδα. Λίγο πριν διαχωριστούν για πάντα, όλοι οι Έλληνες που είχαν πολεμήσει τους Γερμανούς, βρέθηκαν για ελάχιστες στιγμές στο ίδιο σημείο, για να υποκλιθούν στους νεκρούς των αλβανικών βουνών και τις χιλιάδες που είχαν θυσιαστεί στην Κατοχή εμπνεόμενοι από το πνεύμα του μετώπου. Το ημερολόγιο έγραφε 28 Οκτωβρίου 1944 και η βροχή που μαινόταν το προηγούμενο βράδυ είχε σταματήσει. 

Το ΟΧΙ το λέει ο Λαός. Πάντα!

Το ΟΧΙ το λέει ο Λαός. Πάντα!*

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Ι

Παραμονές της επετείου του ΟΧΙ αυξήθηκαν οι αναφορές στον Ιωάννη Μεταξά και στην τότε ηγεσία, η οποία είπε ΟΧΙ` σε αντίθεση, λέει, με τη σημερινή που δεν στάθηκε στο ύψος των παραδόσεων του Ελληνικού Έθνους.

Δεξιοί αλλά, φευ, και κάποιοι αριστεροί, κοπανούν την ίδια “γραμμή” στα κεφάλια μας λες και γεννηθήκαμε χθες. Ανήμερα της επετείου, έκανε την εμφάνισή της στο διαδίκτυο κείμενο του Φαήλου Κρανιδιώτη που συνόψιζε όλες αυτές τις απόψεις.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, η “γραμμή” αυτή, υποβάλλει στον λαό τη θεωρία ότι ένας δικτάτορας μπορεί να ωφελεί τον λαό και το έθνος. Υποβάλλει τη θεωρία ότι μια δικτατορία δεν είναι εξ ορισμού αντιλαϊκή και αντεθνική αλλά μπορούν να υπάρξουν και εξαιρέσεις ...αν η ηγεσία σταθεί στο ύψος της...αν ο ηγέτης διαθέτει ”δίδυμους τριχωτούς αδένες”(!) Πονηρά και μονά-μονά κάνει λόγο για δικτατορία γενικά, χωρίς κάποιο άλλο διακριτικό. Παρακάτω, προκειμένου να απαντήσει στους κομμουνιστές, ξενιτευόμενος «ψηλά στις Ρωσίας τα χιόνια που πάντα φυσάει ο βορειάς», τα “χώνει” στη δικτατορία του Στάλιν. Με όλα αυτά, σαφώς υπονοεί ότι μια δεξιά δικτατορία μπορεί να παίξει εθνοσωτήριο ρόλο, ότι ένας δεξιός δικτάτορας μπορεί να σώσει την πατρίδα...αφού ο Στάλιν σκότωσε πιο πολλούς σοβιετικούς πολίτες απ' όσους ο Χίτλερ(sic).

Άρα, όσοι συντάσσεσθε με την “γραμμή” αυτή προσπαθείτε να μας υποβάλετε την ιδέα ότι μια δικτατορία ΔΙΚΗ ΣΑΣ δεν είναι και τόσο κακό πράγμα...ότι μια δικτατορία ΔΙΚΗ ΣΑΣ μπορεί να σώσει, εμάς και το έθνος. Από τις απόψεις αυτές υπονοείται ότι μια τέτοια δικτατορία, ΔΙΚΗ ΣΑΣ, εκφράζει τα συμφέροντα του έθνους, ότι ΕΣΕΙΣ είσαστε οι καλύτεροι διερμηνείς, οι δραγουμάνοι του έθνους και του συμφέροντός του(!) Μεθοδολογικά μιλώντας, λέμε ότι, δεν κάνετε τίποτα περισσότερο από αυτό που κάνει και ο “θανάσιμος εχθρός” σας ο Περισσός. Μόνο που ο Περισσός είναι...σεμνός(!) Διερμηνεύει μόνο το συμφέρον μιας τάξης, της Εργατικής Τάξης, ενώ εσείς, οι ταμαχιάριδες, διερμηνεύετε σύμπαν το Έθνος και τα πολλά και ποικίλα συμφέροντά του(!)

Όλα αυτά με έκαναν να πιάσω να σας γράψω τη γνώμη μου για τον Μεταξά, το ΟΧΙ και τον Λαό. Άφησα να περάσει η χθεσινή μέρα, χάριν της εθνικής ομοψυχίας, και καταπιάνομαι με το θέμα όχι γιατί θέλω να αποδομήσω στο μυαλό σας και στην ψυχή σας τα ιδανικά ή τις εικόνες στις οποίες πιστεύετε. Καταπιάνομαι γιατί θεωρώ πρόβλημα -για σας και για την πατρίδα περισσότερο, λιγότερο για μένα- το ότι τέτοια παχιά λόγια, δήθεν πατριωτικά και δήθεν εθνικά, βρίσκουν εύκολα τον δρόμο να φτάσουν στη ψυχή και στο μυαλό σας. Εγκαθίστανται εκεί και από κει διενεργούν επιθέσεις σε ό,τι αλλαγές η σημερινή κατάσταση απαιτεί να κάνουμε στη σκέψη μας και στη συμπεριφορά μας προκειμένου να ανταποκριθούμε, ΕΜΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ, στις ανάγκες της Πατρίδας και του Έθνους και όχι στις προηγούμενες ή στις προ-προηγούμενες που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο αντιμετωπίστηκαν και αποτελούν υπόβαθρο του παρόντος μεν, παρελθόν όμως δε. Με άλλα λόγια, με ανησυχεί το ότι ο “οργανισμός” ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας δεν διαθέτει αντισώματα, άμυνα, ώστε να λέει ΟΧΙ εκεί που πρέπει και όταν πρέπει. Ταυτόχρονα διατηρεί την Κερκόπορτα ομού και την Πύλη του Ρωμανού ορθάνοιχτες.

ΙΙ

Θα αντιπαρέλθω μια σειρά πράγματα προκειμένου να φτάσω στην ουσία του προβλήματος που θέτω. Θα αντιπαρέλθω..

1. Το αν ο Μεταξάς και η τότε ηγεσία προετοίμασαν αρκούντως τη χώρα για να πολεμήσει και σε τι ακριβώς έγκειται μια τέτοια προετοιμασία.
2. Το αν ο Μεταξάς και η τότε ηγεσία είχαν την αυταπάτη ότι οι φίλοι τους-Ναζισμός και Φασισμός- τελικά θα τους λυπηθούν και δεν θα τους θέσουν “ιστορικά διλήμματα”.
3. Το αν ο Μεταξάς και η τότε ηγεσία είχαν προβλέψει και αναλόγως προετοιμάσει την άμυνα σε ενδεχόμενη επίθεση από την Σκιπερία(Αλβανία) ή από την Βουλγαρία όπου και η περίφημη των οχυρών “γραμμή Μεταξά”.
4. Το αν ο Μεταξάς και η τότε ηγεσία είχαν αντιληφθεί τις αλλαγές στον τρόπο διεξαγωγής του πολέμου ή αν προετοίμασαν -όπως προετοίμασαν- την Ελλάδα για να διεξαγάγει έναν πόλεμο μια άλλης εποχής.
5. Το αν ο Μεταξάς και η τότε ηγεσία εννοούσαν ως “πολεμική προετοιμασία” και την κατάσταση του ίδιου του Λαού ο οποίος θα καλείτο να πολεμήσει, ιδιαίτερα την εθνική ομοψυχία και την κατά το δυνατόν “δικαιότερη” κατανομή των βαρών στις τάξεις και τα στρώματα της κοινωνίας.
6. Το αν ο Μεταξάς και η τότε ηγεσία, δεδομένου του ότι ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του Λαού παρέμενε “Βενιζελικό” και ένα μικρότερο κομμάτι του Λαού κινείτο προς τα αριστερά (πρόσφατο Σύμφωνο Σκλάβαινα-Σοφούλη) και άρα -και τα δύο- εχθρικώς διακείμενα προς τη δικτατορία Μεταξά, αν είχε διάθεση, αλλά και σχέδιο, να εντάξει, το σημαντικότατο αυτό κομμάτι του Λαού και του Στρατού, στην εθνική κινητοποίηση. Εννοώ ασφαλώς το ζήτημα της επανένταξης στο Στράτευμα των απότακτων αξιωματικών του 1935 και την αποστολή στο μέτωπο των εκτοπισμένων και φυλακισμένων κομμουνιστών και λοιπόν αντικαθεστωτικών. Οι κομμουνιστές μάλιστα, ήταν στη διάθεση του Μεταξά από την 31η Οκτωβρίου και τις πρώτες μέρες του Νοεμβρίου, όταν οι εφημερίδες δημοσίευσαν το «Γράμμα προς τον Ελληνικό Λαό» του Ν. Ζαχαριάδη, μέσα από τη φυλακή. Τις επόμενες 3-4 μέρα δηλαδή από την οποία ο Ιωάννης Μεταξάς μίλησε στους ιδιοκτήτας και αρχισυντάκτας των αθηναϊκών εφημερίδων απευθύνοντάς τους τη γνωστή ανακοίνωση στην οποία θα αναφερθώ και παρακάτω.
7. Το αν ο Μεταξάς και η τότε ηγεσία υιοθετώντας την ως άνω στρατηγική-της μη αξιοποίησης όλου αυτού του δυναμικού- συνέβαλλαν στην εθνική ομοψυχία ή αν την υπονόμευσαν και την τορπίλιζαν ακόμη και την ύστατη στιγμή του «νυν υπέρ πάντων ο αγών». Τι αντίκτυπο, με άλλα λόγια, είχε το ότι ικανοί και άξιοι αξιωματικοί, που ήθελαν να πολεμήσουν, έμεναν στην “εφεδρεία” ή γνήσια παιδιά του λαού, κατοπινοί μεγάλοι στρατιωτικοί ηγήτορες, δεν στέλνονταν στο Μέτωπο αλλά σάπιζαν σε εξορίες και φυλακές; Φοβόταν το καθεστώς, δια του Μανιαδάκη, μήπως όλοι αυτοί, όταν θα έπαιρναν τα όπλα, θα τα έστρεφαν εναντίον του προκειμένου να λύσουν τις διαφορές τους αφήνοντας τον Ιταλό Φασίστα απολέμητο;
8. Το αν η τότε ηγεσία, χωρίς τον Μεταξά ο οποίος εν τω μεταξύ απεβίωσε, μπορεί να θεωρηθεί προδοτική ως προς τους συμπατριώτες της εκείνους τους οποίους παρέδωσε δεμένους, αριθμημένους και καταμετρημένους στους Ιταλούς και Γερμανούς κατακτητές προτιμώντας να πεθάνουν στα στρατόπεδα και στα αποσπάσματα αντί να τους στείλει να πεθάνουν στο Μέτωπο. Μήπως επειδή οι κομμουνιστές αυτοί ήταν όντως λίγοι-ζήτημα να ήταν δύο χιλιάδες- η προδοσία δεν λογιέται; Από πόσους και πάνω ο καταδότης θεωρείται και προδότης; Και αν εν πάση περιπτώσει ο εχθρός του εχθρού μου, ακόμη κι αν είναι όμαιμος και ομόγλωσσος, δεν είναι φίλος μου, πότε ο όμαιμος και ομόγλωσσος εχθρός μου γίνεται φίλος μου αν όχι την ύστατη στιγμή που το Έθνος κινδυνεύει;
9. Το αν και πώς ο Μεταξάς και η τότε ηγεσία καθόριζε τη στρατηγική τις παραμονές του Β' Μεγάλου Πολέμου, πώς όριζε τους εχθρούς της πατρίδας, πώς τους συμμάχους και πώς σκόπευε να πορευτεί στην εποχή που

ο Ισπανικός Εμφύλιος(17/7/1936-1/4/1939),

η Συμφωνία του Μονάχου(29/9/1938)ⁱ,

Η κατάληψη της Σκιπερίας από τον Μουσολίνι (Απρίλιος 1939),

οι επιχειρήσεις στη Μογγολία μεταξύ Ιαπώνων και Σοβιετικών (11 Μαΐου–16 Σεπτεμβρίου 1939),

το Σύμφωνο Ρίπεντροπ-Μολότωφ (23 Αυγούστου 1939)ⁱⁱ,

είναι ήδη γεγονότα και μάλιστα πρόσφατα και νωπά.

10. Το αν υπήρξε διαφθορά στο καθεστώς Μεταξά και στην τότε ηγεσία, στο αν υπήρχε διασπάθιση του δημοσίου χρήματος σε λάθος επιλογές, πολεμικές και άλλες, το αν υπήρξε κλίκα και νομενκλατούρα στη διακυβέρνηση της χώρας.

Όλα αυτά θα τα αντιπαρέλθω. Θα παραπέμψω απλώς α) στον τελευταίο τόμο (ΙΕ) της Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών ΑΕ, έργο που δεν μπορεί εύκολα κανείς να αμφισβητήσει και αν, εν πάση περιπτώσει, κάποιος το επιχειρήσει, αυτός, δεν μπορεί να προέρχεται από τη Δεξιά β) στον ίδιο τον Μεταξά και στην προαναφερθείσα ανακοίνωσή του προς τους “ιδιοκτήταςκαι αρχισυντάκτας των αθηναϊκώνεφημερίδων” της 30η Οκτωβρίου 1940.

ΙΙΙ

Ας τα αντιπαρέλθουμε όλα αυτά λοιπόν και ας έρθουμε στο θέμα μας. Ας προσπαθήσουμε να σκεφτούμε ψύχραιμα και όσο γίνεται αποστασιοποιημένα. Εσείς, θεωρώντας ότι ο Μεταξάς ήταν γίγαντας και εγώ, συμμεριζόμενος- ειλικρινά- τη δεινή θέση του Έλληνα ηγέτη, εκείνη τη μεγάλη ώρα, την τραγικότητα της στιγμής και του προσώπου.

Όσο κι αν υπερασπιστεί κανείς τον Μεταξά, όσες “βολικές” απαντήσεις κι αν δώσει σε όλα τα παραπάνω δέκα ζητήματα, εκείνο το οποίο δεν μπορεί να αμφισβητήσει είναι το γεγονός ότι ο Μεταξάς ΔΕΝ πίστευε στη Νίκη. Αυτό πια δεν το αρνείται κανείς, εχθρός ή φίλος. Οι ίδιοι οι θαυμαστές του Μεταξά έχουν βγάλει την περιβόητη ρήση του, μαζί με την φωτογραφία του και την υπογραφή του, και την κυκλοφορούν στο διαδίκτυο και σε άλλες μορφές του τύπου...«Η Ελλάδα δεν πολεμά δια την νίκην. Πολεμά δια την δόξαν και δια την τιμή της». Πρόκειται μιαν αποστροφή του λόγου στα στελέχη των αθηναϊκών εφημερίδων την 30η Οκτωβρίου 1940, στο Γενικό Στρατηγείο που είχε μεταφερθεί στη “Μ. Βρετανία”. Εκεί, παραδέχεται ο ίδιος ότι, οι Ιταλικές δυνάμεις βρίσκονται μπροστά σε ασθενείς δυνάμεις του Ε.Σ. Γιατί, όπως δηλώνει , δεν έκανε επιστράτευση εγκαίρως όπως του ζήτησε το Γενικό Επιτελείο, για να μην θεωρηθεί “πρόκληση” από τη Ρώμη. Την “τακτική” του κατευνασμού του την είχε συστήσει-όπως και πάλι δηλώνει ο ίδιος- το Βερολίνο, πριονίζοντας έτσι τον χρόνο προετοιμασίας σε ενδεχόμενη επίθεση...Ο ίδιος, με άλλα λόγια, δηλώνει ότι έκανε ό,τι του έλεγε το Βερολίνο και όχι ότι απαιτείτο να κάνει σύμφωνα με τις αιτήσεις του Γενικού Επιτελείου.

Κι δεν είναι ο μόνος που δεν πίστευε στη Νίκη επί των Ιταλικών δυνάμεων πάνω στα βουνά της Ηπείρου. Κανένας ηγέτης του τότε κόσμου δεν το πίστευε, είτε ήταν πολιτικός ηγέτης είτε ήταν στρατιωτικός. Βάζανε κάτω τα “δεδομένα” και η γραμμική τους σκέψη, ο θετικισμός τους, δεν τους έβγαζε Νίκη των Ελλήνων με τίποτα. Η σκέψη τους δεν περιελάμβανε την έννοια του θαύματος!

Όλοι, οι άλλοι, λοιπόν, ΔΕΝ πιστεύουν στη Νίκη του Ελληνικού Στρατού, ωστόσο ο ίδιος ο Ελληνικός Λαός πιστεύει στη Νίκη των ενόπλων δυνάμεών του. Έχει το σθένος, όχι μόνο να δώσει τη μάχη «με το χαμόγελο στα χείλη» για τη Δόξα και για την Τιμή, αλλά και να δώσει τη μάχη για τη Νίκη και την καταδίωξη του εχθρού έξω από τα σύνορα. Το προανάκρουσμα της Νίκης δόθηκε εκείνες τις πρώτες ώρες της 28ης Οκτωβρίου καθώς ο Λαός βγήκε στους δρόμους προτυπώνοντας το αντάρτικο τραγούδι

"έλα και πάρτη μόνος σου τη Λευτεριά 

 με τραγούδια όπλα και σπαθιά"

IV

Δεν είμαι της άποψης ότι μπορούμε να βγάζουμε ασφαλή ιστορικά συμπεράσματα με την μέθοδο του «τι θα είχε γίνει αν δεν είχαμε κάνει αυτό ή το άλλο». Ο λόγος είναι ο ίδιος που ήδη ανέλυσα. Η μέθοδος αυτή, αν μη τι άλλο, δεν περιλαμβάνει μέσα της αγνώστους παράγοντες όπως το θαύμα ή το απρόβλεπτο ή το απροσδιόριστο. Το καθένα μόνο του ή και όλα αυτά μαζί.

Όμως ο Ι. Μ., μας βγάζει από το αδόκιμο της ιστορικής μεθόδου και μας δίνει ο ίδιος, από τη “Μ. Βρετανία”, την απάντηση στα εναλλακτικά σενάρια που θα προέκυπταν “αν η Ελλάδα είχε πει ΝΑΙ”...

«...Θα εδημιουργούντο έτσι όχι δύο, όπως το 1916, αλλά τρείς αυτήν την φοράν Ελλάδες.                                             Η πρώτη θα ήτο η επίσημος των Αθηνών η οποία είχεν φθάσει εις την πόρωσιν και το κατάντημα διά να αποφύγη τον πόλεμον να δεχθή να γίνη εθελοντής δούλος, πληρώνουσα μάλιστα την τιμήν αυτήν και με την συγκατάθεσίν της να αυτοακρωτηριασθή τραγικώτατα, παραδίδουσα εις την δουλείαν πληθυσμούς αμιγώς Ελληνικούς και μάλιστα δύναμαι να είπω τους Ελληνικωτέρους των Ελληνικών τοιούτους.               Δευτέρα θα ήτο η πραγματική Ελλάς. Δηλαδή η παμψηφία της κοινής γνώμης του Έθνους, το οποίον ποτέ δεν θα απεδέχετο την εκουσίαν του υποδούλωσιν πληρωνομένην μάλιστα με εθνικόν ακρωτηριασμόν αφόρητον και ισοδυναμούσαν με οριστικήν ατίμωσιν και μελλοντικήν βεβαίαν εκμηδένισιν του Ελληνισμού ως εννοίας και οντότητος, εκμηδένισιν πρώτον ηθικήν και δεύτερον εν συνεχεία της ηθικής και υλικήν.

Tο Έθνος ουδέποτε θα συνεχώρει εις τόν Βασιλέα και την Εθνικήν Κυβέρνησιν της 4ης Αυγούστου, τοιαύτην πολιτικήν. 

Τρίτη τέλος θα προέκυπτε μία ακόμη Ελλάς, η Ελλάς την οποίαν δεν θα παρέλειπον να δημιουργήσουν, φυσικά με την επίκλησιν του δημοκρατισμού, οι δημοκρατικοί Έλληνες υπό την κάλυψιν του βρετανικού Στόλου εις τα νήσους, Κρήτην και εις τας άλλας. Η τρίτη αυτή Ελλάς, η "Δημοκρατική" θα είχε με το μέρος της όχι μόνον την πρόθυμον υποστήριξιν της Αγγλίας εις την οποίαν θα έδιδε το δικαίωμα να καλύψη τας νήσους μας, καλυπτομένη και η ιδία εις την Βόρειον Αφρικήν, αλλά θα είχε με το μέρος της και το Εθνικόν δίκαιον. Η ηθική της δύναμις λοιπόν θα απερρόφα μοιραίως την επίσημον Ελλάδα, διότι θα διέθετεν η τρίτη αυτή Ελλάς, την ανεπιφύλακτον έγκρισιν και ενίσχυσιν της ανεπισήμου, της "δευτέρας" Ελλάδος, της Εθνικής δημοσίας γνώμης εν τη παμψηφία της...»

Πάρα πολλά πράγματα μάς ομολογεί ο ίδιος στην έξοχη αυτή ανάλυση στρατηγικής. Όμως το σπουδαιότερο και εντυπωσιακότερο όλων είναι το ότι ο δικτάτορας “κατατροπώνεται” από τη λαϊκή θέληση την οποία μάλιστα ταυτίζει με το συμφέρον του Έθνους! Βάζω σε εισαγωγικά το κατατροπώνεται” γιατί ναι μεν ο δικτάτορας ηττάται, κατά κράτος και πανηγυρικά, από τη στιγμή που πειθαρχεί στη βούληση του Λαού-ακόμη κι αν δεν είχε τη δέσμευση μιας εκλογικής ετυμηγορίας ή τις δη(ει)μοσκοπήσεις τις σημερινές- αλλά ο ηγέτης Ιωάννης Μεταξάς σώζεται μεταλλασόμενος σε υπηρέτη της λαϊκής βούλησης την οποία και δαφνοστεφανώνει ο ίδιος αναγνωρίζοντάς της ότι εκφράζει το συμφέρον του Έθνους, το οποίο, υποτίθεται ότι, μέχρι εκείνη την ώρα το εξέφραζε η δικτατορία της 4ης Αυγούστου, το “αποφασίζομεν και διατάσσομεν”, του ίδιου και του καθεστώτος του. Είναι η πρώτη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ πράξη του Ιωάννη Μεταξά και είναι λάθος της Αριστεράς που δεν την αποκωδικοποιεί ως τέτοια, δεν την καλωσορίζει και δεν την αποδίδει, και εκείνη, στην τεράστια δύναμη του Λαού. Αν υπάρχει, που υπάρχει , Τιμή για τον Μεταξά είναι η παραπάνω παραδοχή στην κατεύθυνσή της στρατηγικής του και η παρακάτω προσωπική του στάση...

«...Εγώ, κύριοι, όπως επαρκώς σας εξήγησα, ετήρησα μέχρι σήμερον την πολιτικήν του αειμνήστου Βασιλέως Κωνσταντίνου, δηλαδή την πολιτικήν της αυστηράς ουδετερότητος. Έκαμα το παν διά να κρατήσω την Ελλάδα μακράν της συγκρούσεως των μεγάλων κολοσσών. Ήδη μετά την άδικον επίθεσιν της Ιταλίας, η πολιτική την οποίαν ακολουθώ είναι η πολιτική του αειμνήστου Βενιζέλου...»

Από τη στάση αυτή του δικού σας ήρωα πρέπει να παραδειγματιστείτε και σεις και να πρωτοστατήσετε από την πλευρά σας, στη δημιουργία μιας Νέας Μεγάλης Εθνικής Ενότητας αποδίδοντας στους, έως τώρα πολιτικούς εχθρούς σας, τα δίκαια. Από δω και πέρα κανείς δεν θα συγχωρήσει σε κανέναν να αποπέμπεται το μισό έθνος στο όνομα των συμφερόντων του έθνους. Κανείς δεν νομιμοποιείται να μιλάει εξ ονόματος του έθνους και των συμφερόντων του την ίδια στιγμή που καταγίνεται με τον στιγματισμό και την ηθική, πολιτική αλλά και βιολογική εκμηδένιση των όποιων πολιτικών του αντιπάλων.

V

Είκοσι εννέα Ιανουαρίου 1941, Ο Μεταξάς πεθαίνει. Έχει μεταλλαχτεί, μέσα στις εκατό τελευταίες ημέρες του, από σκληρός δικτάτορας σε οιονεί δημοκρατικό ηγέτη εφόσον ακολουθεί, την ύστατη στιγμή, τη βούληση του Λαού την οποία μάλιστα ταυτίζει με το συμφέρον του Έθνους. Πεθαίνει νωρίς και αφήνει μόνους τούς επιτελείς του, το καθεστώς του, την κλίκα, γύρω του και υποκάτω του, που κυβερνούσε.

Αφήνει όμως μόνους και σας, όσους εξακολουθείτε να ισχυρίζεστε ερήμην του ότι το ΟΧΙ το είπε “η τότε ηγεσία”. Το ΟΧΙ το είπε ο Ελληνικός Λαός και ο Μεταξάς το άκουσε και το επανέλαβε με τη σειρά του. Το είπε ΟΛΟΣ ο Ελληνικός Λαός και όχι μόνο το 62%. Ακόμα περισσότερο, δεν το είπε μόνο στα λόγια, το είπε και στην πράξη, στο μέτωπο με “βολές πολυβόλων”, με την λόγχη εφ' όπλου, με την ιαχή ΑΕΡΑ, με την ακατάβλητη θέλησή του να μάχεται πρόχειρα ποδεμένος και ελαφρά εξοπλισμένος μέσα στο σκληρό χειμώνα του 40-41. Το είπε στα μετόπισθεν, στις πόλεις, στα χωριά, στους κάμπους, στα νησιά..Το είπε και το εννοούσε δίνοντας τα πάντα για τον Μέτωπο και πρώτα πρώτα τα ίδια του τα παιδιά. Δεν κάνανε τότε λογαριασμούς για το ποιος έχει δώσει περισσότερο αίμα για την πατρίδα..η εργατιά ή η αστική τάξη...ώστε να κατανεμηθούν “δίκαια” και εκ των υστέρων τα βάρη(!) Πήγαν απλά και πολέμησαν σαν να μην είχαν δώσει στάλα αίμα πριν-εκείνοι που είχαν ανοίξει τις φλέβες τους για την Ελευθερία- και σαν να είχαν άφθονο, αστείρευτο αίμα να χύσουν και πάλι για την Πατρίδαⁱⁱⁱ.

Ο ίδιος ο Λαός, λοιπόν, έδωσε τη δύναμη στον Ιωάννη Μεταξά να υλοποιήσει το ΟΧΙ στις εξήντα τελευταίες ημέρες της ζωής του, στον πόλεμο, στην άμυνα και στην αντεπίθεση. Ο ίδιος ο Λαός έκανε και το θαύμα. Πιστεύοντας στο θαύμα, πιστεύοντας στο δίκιο του, αγαπώντας παράφορα την Ελευθερία και την έδρα της, την Ελλάδα^iv, πέρασε πάνω από τα πολιτικά συμφέροντα και τις σκοπιμότητες των κομμάτων, των φατριών, των κοινωνικών τάξεων, των ομάδων και των ατόμων και άλλαξε τόσο την Ιστορία όσο και τον τρόπο που σκεφτόμαστε την Ιστορία. Πιστεύοντας στο δίκιο του, πιστεύοντας πως ο αγώνας δεν μπορεί παρά να βρει δικαίωση, πολέμησε με όλα τα μέσα για να οδηγηθεί στη Νίκη... Νίκησε...και όταν τα ευρωπαϊκά τέρατα τού έκλεψαν τη Νίκη αυτή, ξαναπολέμησε και κατάκτησε ακόμη μια Νίκη...και όταν και τότε, δεύτερη φορά, τού ξαναέκλεψαν τη Νίκη, πάλι πολέμησε διεκδικώντας την για ΤΡΙΤΗ φορά!

Όμως ο πόλεμος αυτός, αν και δίκαιος, διεξήχθει με τελείως λάθος μέσα! Ήταν λάθος τα όπλα, ήταν λάθος ο χρόνος, ήταν λάθος ο τ(Ρ)όπος...ήταν λάθος, γενικά, η κατά μέτωπον ένοπλη σύγκρουση με τον πάνοπλο νέο εχθρό εκεί και τότε που συνέφερε εκείνον και όχι τον αιμάσσοντα και κατάκοπο από τις θυσίες και τις περήφανε Νίκες-υλικές και πνευματικές- Λαό! “Εκεί που συνέφερε εκείνον”` δηλαδή, στο εμφύλιο πεδίο, χωρίς ο ίδιος να δαπανά άνδρες παρά μόνο πόρους. Η ήττα εδώ αφορά και τα δύο εμπλεκόμενα μέρη, αφού έτσι χάθηκε ο ανθός της ελληνικής κοινωνίας και η Ελλάδα, ο αρχαιότερος δρων παράγων στον διεθνή στίβο, εξουδετερώθηκε για δεκάδες χρόνια.

VI

Ο Μεταξάς πέθανε νωρίς. Το καθεστώς του όμως έμεινε. Και όταν πια κάθε συντεταγμένη αντίσταση ήταν αδύνατη, βρήκε την ευκαιρία, το καθεστώς, να κλείσει την παρένθεση της μετάλλαξης. Ενώ ο ίδιος ο Λαός και οι αναδεικνυόμενοι στα Μέτωπα ηγέτες του προϊδέαζαν για το καινούργιο έπος, όταν αυτοβούλως και αυθορμήτως πρωτεύθυνοι στρατιώτες και κατώτεροι αξιωματικοί έκρυβαν όπλα και προετοιμάζονταν για να συνεχίσουν την αντίσταση, το καθεστώς και τα ανώτερα στελέχη του, θεώρησαν ότι ο πόλεμος για την Ελλάδα έληξε και τον λόγο πια έχουν οι Σύμμαχοι(!)

Πάλι πήραν πάνω τους την ερμηνεία του “εθνικού συμφέροντος”. Κάθε άλλος ο οποίος ισχυρίζονταν οτιδήποτε διαφορετικό, ήταν αντιδρών και αντενεργών κατά του “εθνικού συμφέροντος”, όπως εκείνοι το όρισαν(!) «Η Ελλάδα έκανε το καθήκον της», έλεγαν, και τον πόλεμο αυτό πρέπει να τον τελειώσουν εκείνοι που τον ξεκίνησαν(!) Για άλλη μια φορά το καθεστώς και η τότε ηγεσία ΔΕΝ πίστεψε στη Νίκη του Λαού και για άλλη μια φορά τον εγκατέλειψε μόνο του, άοπλο, γυμνό, ξεσπιτωμένο και πεινασμένο.

Όταν μιλάμε για την τότε ηγεσία δεν πρέπει να εξαιρούμε από αυτήν τον Βασιλιά “και το ξένο του το σόι”. Δεν πρέπει να κάνουμε το κορόϊδο! Ο Βασιλιάς, τότε, έπαιζε ρόλο και μάλιστα σημαντικότατο. Πολύ περισσότερο που ένα κομμάτι του Λαού μέχρι εκείνη την ώρα “πέθαινε” για το “στέμμα”. Ακόμα περισσότερο που οι Βρετανοί τον αγαπούσαν τόσο ώστε αργότερα θα κόψουν φλέβες-των Ελλήνων αλλά και δικές τους, των δικών τους παιδιών- προκειμένου να μη χάσει τον θρόνο.

Συνεπώς, όλοι εσείς που σήμερα μάς λέτε πως “η τότε ηγεσία” είπε ΟΧΙ, πρέπει να μας πείτε και για τον Βασιλιά ο οποίος βρέθηκε χωρίς φύσημα στη Μέση Ανατολή, στη Νότιο Αφρική και από κει στο Λονδίνο.

Να μας πείτε για τον τρομερό και φοβερό Μανιαδάκη, ο οποίος από το Κάιρο βρέθηκε στην ...Αργεντινή(!) στερώντας από τον αγώνα του Έθνους τις πολύτιμες υπηρεσίες του στη συλλογή πληροφοριών και την προπαγάνδα.

Να μας πείτε για τους υπουργούς και τα στελέχη της Φάλαγγας. Για τους ανώτατους αξιωματικούς του Στρατού και για ο πόσο είπαν ΟΧΙ στις διαταγές των κατακτητών όταν εκείνοι τους διόριζαν στους φούρνους, στη συγκέντρωση της σοδειάς και αργότερα στα Τάγματα Ασφαλείας.

Το ΟΧΙ, αγαπητοί συνΈλληνες, δεν είναι στιγμιαίο! Είναι και πρέπει να είναι διαρκές! Οι μορφές με τις οποίες και από τις οποίες πραγματώνεται είναι μεταβλητές. Μόνο αυτές αλλάζουν, επιβάλλεται να αλλάζουν και να προσαρμόζονται.

«Κύριοι, λέει ο Ιωάννης Μεταξάς στους δημοσιογράφους, 

    Έχω λογοκρισίαν και ημπορώ να σας υποχρεώσω να γράφετε μόνον ό,τι θέλω. Aυτήν την ώραν όμως δεν θέλω μόνον την πέννα σας. Θέλω και την ψυχήν σας. Γι' αυτό σας εκάλεσα σήμερα για να σας μιλήσω με χαρτιά ανοιχτά. Θα σας ειπώ τα πάντα. Θα σας ειπώ ακόμη και τα μεγάλα μου πολιτικά μυστικά. Θέλω vα ξέρετε και σεις όλα τα σχετικά με την εθνικήν μας περιπέτεια ώστε να γράφετε, όχι συμμορφούμενοι προς τας οδηγίας μου, αλλά εμπνεόμενοι εις την προσωπική σας πίστιν από την γνώσιν των πραγμάτων.

    »Σας απαγορεύω να ανακοινώσητε σχετικά το παραμικρόν σ' οποιονδήποτε. Απολύτως και γιά οιονδήποτε λόγον. Κάθε παράβασις αυτής της εντολής μου θα έχη διά τον υπεύθυνον -και να είσθε βέβαιοι ότι θα ευρεθή ο υπεύθυνος- τας συνεπείας τας οποίας πρέπει να έχη σε πόλεμο ζωής ή θανάτου του Έθνους η προδοσία ενός μεγάλου μυστικού, έστω και αυτό αν έγινε από αφέλεια, χωρίς την παραμικρή κακή πρόθεσι. Φυσικά έχω τον λόγον σας...»

Εδώ κάνω μια παρένθεση για να σας υπογραμμίσω πως εφόσον έχουμε πόλεμο-οικονομικό πόλεμο έστω- η άνευ όρων και ήθους κριτική στους εκάστοτε κυβερνώντες είναι απαράδεκτη για να μην πω τίποτα άλλο. Η κριτική δε ακόμη κι αν είναι τίμια και δίκαιη γίνεται ακριβώς γιατί το σημερινό μας πολίτευμα ΔΕΝ είναι σαν του Μεταξά. Λέτε ό,τι λέτε, δίκαια ή άδικα, τα δημοσιεύετε, τα προπαγανδίζετε, σπεκουλάρετε, ψαρεύετε σε θολά νερά...ακριβώς γιατί κανείς δεν σας επιβάλλει λογοκρισία. Χάρη στη Δημοκρατία -έστω και αυτή την κουτσουρεμένη- μας κάνετε “ζύμωση” υπέρ της δικτατορίας(!) Αυτό μην το ξεχνάτε γιατί αναιρεί πρώτα πρώτα την αξία των ιδανικών σας...τα οποία προωθείτε δρώντας με βάση τα ιδανικά και τις κατακτήσεις των αντιπάλων σας!

Στη συνέχεια, ο Ιωάννης Μεταξάς προχωράει πέραν πάσης προσδοκίας...

».. Ο ιταλικός όγκος λοιπόν ευρήκεν απέναντι του δυνάμεις πάρα πολύ ασθενείς, τουλάχιστον διά την κρούσιν των πρώτων ημερών. Ο ρόλος σας είναι σήμερον μεγάλος και επισημότατος.

    Μη χάνετε το θάρρος σας, οτιδήποτε και αν γίνη. Διότι άλλως αδύνατον να φανήτε άξιοι του λαού σας και του καθήκοντος σας, το οποίον είναι να συντηρήσητε την ιερή φλόγα του ελληνικού λαού, να βοηθήσητε τον μαχόμενον Στρατόν, να υπάρξητε συνεργάται της Κυβερνήσεως, ότι και αν αισθάνεσθε δι' αυτήν. Πρέπει να πιστεύσητε σεις διά να μπορέσετε να μεταδώσητε την πίστιν εις το κοινόν σας, μολονότι αυτήν την φοράν έχομεν όλοι μας να πάρωμεν από τον Ελληνικόν λαόν, και από το απερίγραπτον θάρρος του και όχι να του δώσωμεν.

    »Θέλω ακόμη να σας ειπώ κάτι. Ξέρω με βεβαιότητα ότι από την φοβεράν αυτήν δοκιμασίαν η Ελλάς θα υποφέρη. Ξέρω όμως επίσης με βεβαιότητα ότι τελικώς θα εξέλθη όχι μόνον ένδοξος αλλά και μεγαλύτερη. Θα προσέξατε το τηλεγράφημα του κ. Τσώρτσιλ το οποίον εδημοσιεύθη σήμερον εις τας εφημερίδας, ανακοινωθέν από του Υπουργείου Εξωτερικών [19]. Λοιπόν επειθυμώ να σας τονίσω τούτο: εκείνοι οι οποίοι εις το τηλεγράφημα αυτό δεν βλέπουν γραπτήν την επιβεβαίωσιν αγράφου συμφωνίας διά τα Δωδεκάνησα, δεν ξέρουν να διαβάζουν μέσα από τις γραμμές. Και κάτι άλλο. Τα Δωδεκάνησα προδικάζουν... »

Πρώτα τους τρομοκρατεί...αν και ξέρει ότι είναι “Δούλοι”^v. Μάλλον ακριβώς γι' αυτό τους τρομοκρατεί.... Έχω λογοκρισίαν και ημπορώ να σας υποχρεώσω να γράφετε μόνον ό,τι θέλω...τους λέει. Αλλά δεν το επιθυμεί όπως δείχνει το ότι τους κάλεσε και τους μίλησε στα ίσα και μάλιστα τους αποκάλυψε μυστικά. Επιθυμεί να τους φιλοτιμήσει, γι' αυτό επικαλείται τη μπέσα τους.. Φυσικά έχω τον λόγον σας...ποντάρει στον “Φίλο” ή αλλιώς στον “Ελεύθερο”! Εκείνος ο σκληρός δικτάτορας!!! Τέλος, δεν ξεχνάει και τον “Μισθωτό”...την ανταμοιβή, το έπαθλο...Θα προσέξατε το τηλεγράφημα του κ. Τσώρτσιλ το οποίον εδημοσιεύθη σήμερον εις τας εφημερίδας, ανακοινωθέν από του Υπουργείου Εξωτερικών. Λοιπόν επειθυμώ να σας τονίσω τούτο: εκείνοι οι οποίοι εις το τηλεγράφημα αυτό δεν βλέπουν γραπτήν την επιβεβαίωσιν αγράφου συμφωνίας διά τα Δωδεκάνησα, δεν ξέρουν να διαβάζουν μέσα από τις γραμμές. Και κάτι άλλο. Τα Δωδεκάνησα προδικάζουν.

Την ώρα που ο Μεταξάς λέει όλα αυτά στους δημοσιογράφους θα πρέπει να έχει υπόψη του τη θέση του Ζαχαριάδη^vi. Κι αν δεν την έχει, ακόμα καλύτερα...η συμφωνία των δύο πολιτικών αντιπάλων, μπροστά στον κίνδυνο της πατρίδας, είναι πηγαία, συγκλίνει στους ίδιους στόχους αν και διατυπώνεται με διαφορετικό τρόπο...

«...Δίπλα στο κύριο μέτωπο και ο κάθε βράχος, η κάθε ρεματιά, το κάθε χωριό, καλύβα με καλύβα, η κάθε πόλη, σπίτι με σπίτι, πρέπει να γίνει φρούριο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα.

Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα. Στον πόλεμο αυτό που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη.

Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ' ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό.

Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θάναι νίκη της Ελλάδας και του λάου της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας».

Κι εδώ έχουμε πάλι το ίδιο σχήμα..μια φοβέρα για τον “Δούλο”, ένα έπαθλο για τον “Μισθωτό”” και μια δάφνη για τον “Ελεύθερο”.

VII

Συμπεράσματα:

Έχουμε, λοιπόν, δύο ηγεσίες. Τότε και τώρα.

Η τότε ηγεσία: Δεν έχει εκλεγεί αλλά έχει επιβληθεί δια ροπάλου, πάγου, ρετσινόλαδου, φυλακών και εξοριών. Δεν θέλει να πολεμήσει σε έναν πόλεμο συμβατικό, με κανόνια και κάθε είδους νέα όπλα. Αποφεύγει να πολεμήσει. Δεν προκαλεί τον αντίπαλο. Όταν φτάνει ο κόμπος στο χτένι πολεμάει, έστω και για την τιμή των όπλων, θεωρώντας ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την πατρίδα είναι να μην πολεμήσει. Σε δεύτερο χρόνο συνθηκολογεί και συνθηκολογεί οριστικά επειδή ΔΕΝ πιστεύει στη νίκη την οποία βέβαια προσδιορίζει...εσχατολογικά. Θα έρθει η Νίκη αλλά δεν μας λέει πώς. Θα έρθει γιατί θα νικήσουν οι Αγγλοσάξονες. Ο κύκλος της τότε ηγεσίας έχει κλείσει, είναι εδώ και χρόνια, ιστορία και παρελθόν.

Η τώρα ηγεσία: Έχει εκλεγεί έτσι όπως εκλέγονται όλοι στην κουτσουρεμένη δημοκρατία μας. Και κάπως παραπάνω γιατί η εκλογή της είναι η κατάληξη μιας πενταετούς πορείας διεργασιών, έντονης πολιτικοποίησης, αγώνων και συμφορών. Έχει εκλεγεί δύο φορές, μια πριν και μια μετά τα δείγματα γραφής. Και πριν και μετά θέλει να πολεμήσει έναν πόλεμο μη συμβατικό, έναν πόλεμο οικονομικό. Πιστεύει στη Νίκη. Επιδιώκει να πολεμήσει και γι' αυτό δεν κάθετε ήσυχα αλλά προκαλεί. Όταν φτάνει ο κόμπος στο χτένι κάνει συμβιβασμό. Η πίστη της στη Νίκη διαψεύδεται, τουλάχιστον με τον τρόπο που επιδιώχθηκε αυτή η Νίκη. Συμβιβάζεται θεωρώντας ότι μεγαλύτερος κίνδυνος για την πατρίδα είναι η συνέχιση εκείνου του πολέμου που η ίδια κήρυξε. Παρά τον συμβιβασμό καταγγέλλει τους αντιπάλους και δηλώνει πως προτίθεται να πολεμήσει με άλλα μέσα. Δεν παραιτείται από τον στόχο αλλά από το είδος του πολέμου, από τα μέσα τα οποία χρησιμοποίησε για να νικήσει. Ο κύκλος της τώρα ηγεσίας δεν έχει κλείσει, η ιστορία δεν έχει πει την τελευταία της λέξη, όλα είναι παρόν και μέλλον. Η “Ανατολή” δεν έχει πει ακόμη την τελευταία της κουβέντα.

«...Διότι από τώρα και πέρα ο ορίζων δεν πρέπει να θεωρήται διά τον Άξονα ανέφελος ούτε προς Ανατολάς και η Ανατολή είναι πάντοτε μυστηριώδης. Πάντοτε ήτο, αλλά σήμερον υπέρ ποτέ είναι γεμάτη απρόοπτα και μυστήριο...» Ιωάννης Μεταξάς

Αυτή είναι η εικόνα των δύο ηγεσιών. Μπορείτε να συγκρίνετε και να βγάλετε τα συμπεράσματά σας. Όχι για να διαλέξετε-πώς θα μπορούσε να γίνει άραγε αυτό;- αλλά για να διδαχθούμε όλοι προς όφελος της πατρίδος. Εγώ θα τελειώσω μόνο με τις κάτωθι περί πολέμου και λαού επισημάνσεις...

VIII

Ο πόλεμος ο σημερινός δεν είναι όπως ήταν τότε. Είναι τελείως διαφορετικός. Διεξάγεται με άλλα μέσα και επομένως πρέπει να πολεμήσουμε με άλλα μέσα. Ο σημερινός πόλεμος δεν είναι πόλεμος που έχει ένα ή δύο μέτωπα. Έχει πολλά μέτωπα και το κάθε μέτωπο έχει άλλα τόσα μικρά μέτωπα μέσα του. Ο σημερινός πόλεμος είναι αντάρτικος, κλέφτικος, ανορθόδοξο οικονομικός πόλεμος.

Κάθε ένοπλος πόλεμος είναι και οικονομικός πόλεμος. Πίσω από τα μέτωπα συγκρούονται οι οικονομίες. Ποτέ ένας στρατός δεν νίκησε στο μέτωπο χωρίς να νικήσει η οικονομία της χώρας του την οικονομία της αντιπάλου χώρας. Οι ΕΣΣΔ νίκησε γιατί τελικά κατάφερε να παραγάγει όπλα σε μεγαλύτερες ποσότητες και καλύτερες ποιότητες από τη Γερμανία και τη λοιπή Ευρώπη η οποία “εργάζετο” για λογαριασμό του Χίτλερ. Οικονομικός πόλεμος ήταν και ο Ψυχρός Πόλεμος. Αυτόν η ΕΣΣΔ τον έχασε γιατί η οικονομία της γονάτισε από τον ανταγωνισμό των εξοπλισμών και των καταναλωτισμών Ευρώπης, ΗΠΑ, Ιαπωνίας. Τελικά, είκοσι χρόνια μετά, οι “νικητές” αποδεικνύεται πως έχουν ηττηθεί με διαφορετικό τρόπο. Για να ρεφάρουν τη χασούρα τους αντεπιτίθενται με άλλους είδους όπλα. Για πρώτη φορά στην ιστορία ένας οικονομικός πόλεμος διεξάγεται μόνο με οικονομικά όπλα! Ανεξάρτητα αν θα μετατραπεί κάποια στιγμή σε ένοπλο πόλεμο, εμείς πρέπει να τον διεξαγάγουμε με τα ίδια αυτά οικονομικά μέσα αλλά διαλέγοντας, κατά το δυνατόν, τον τόπο και τον χρόνο των μαχών.

Ευτυχώς δεν είναι αιματηρός, με τον τρόπο που ήταν ο άλλος. Ο κάθε μαχητής δεν σκοτώνεται αλλά μπορεί να συνεχίσει τον οικονομικό του πόλεμο με διαφορετικά μέσα από εκείνα που απέτυχαν. Ο εχθρός δεν είναι όπως ήταν τότε. Τότε έφτανε το “σκοτώστε τον”! Τώρα αρκεί και με το παραπάνω το “πουλάτε του” ή καλύτερα “ταΐστε τον-αφού πρώτα σας ακριβοπληρώσει-με τα προϊόντα σας”. Τότε προδοσία ήταν να τρως και να πίνεις με τον εχθρό, τώρα προδοσία είναι το αντίθετο` και το να τρώει και να πίνει στα νησιά μας και στις παραλίες μας είναι πατριωτικό καθήκον!

Ο σημερινός πόλεμος τρέφει μιαν αυταπάτη. Ότι μπορούν να τον διεξαγάγουν οι ηγεσίες(!) Οι κορυφές(!). Λάθος, σε βαθμό εσχάτης προδοσίας!!! Και αυτός ο πόλεμος, παρά το ότι δεν είναι συμβατικός, θα διεξαχθεί από τον λαό! Το καθήκον του Λαού δεν είναι το «Σκοτώστε-Σκοτώστε-Σκοτώστε» αλλά το «Παράγετε-Παράγετε-Παράγετε»! Κανείς ηγέτης δεν μπορεί να το κάνει αυτό με διαταγές, όπως και στους άλλους πολέμους κανείς ηγέτης δεν μπορούσε να πολεμήσει μόνος του, πόσω μάλλον να νικήσει.

Το ζητάμε από τους ηγέτες να συνεχίσουν τη σύγκρουση ενώ εμείς, ο λαός, είμαστε λαός με μικρό λάμδα και δεν έχουμε ακόμη-μετά από πέντε χρόνια- μπει στον πόλεμο της παραγωγικής ανασυγκρότησης από τα κάτω και με όρους εθνικής παλιγγενεσίας, είναι χειρότερο από έγκλημα! Είναι το μέγιστο λάθος!!!

Ωστόσο, κανένας πόλεμος δεν μπορεί να είναι νικηφόρος όταν η μια πολιτική φατρία υπονομεύει την άλλη, όταν ο ένας πολιτικός ραδιουργεί κατά του άλλου, όταν η μια ομάδα συμφερόντων δεν διστάζει προ ουδενός προκειμένου να αποσπάσει το κέρδος το οποίο θεωρεί “δίκαιο” για τον εαυτό της, όταν η μια ομάδα εξουσίας κάνει ό,τι μπορεί για παραμείνει έστω και μια βδομάδα περισσότερο στην εξουσία ή κάνει ό,τι μπορεί για να ρίξει την άλλη ομάδα μια εβδομάδα νωρίτερα. Όταν όλες οι κυβερνήσεις, η μία μετά την άλλη, αποδομούνται και απονομιμοποιούνται χωρίς να διαφαίνεται στον ορίζοντα μια καλύτερη εναλλακτική λύση.

IX

Στον σημερινό αλλιώτικο πόλεμο αλλιώτικος είναι και ο λαός. Τότε ο Λαός δεν δίστασε να περάσει πάνω από τις πολιτικές διαφορές ενός αιώνα και ενός ψυχρού εμφυλίου πολέμου και να συναντήσει την ηγεσία του. Η ηγεσία του, στο πρόσωπο του Μεταξά και των στρατιωτικών ηγητόρων του, δεν δίστασε να περάσει κι εκείνη πάνω από τις πολιτικές της εμμονές και να πειθαρχήσει στη βούληση του Λαού και στο συμφέρον του Έθνους. Το ίδιο έκαναν και οι λοιπές πολιτικές ηγεσίες, του Ν. Πλουμπίδη εξαιρουμένου, αν και το χάος που τους χώριζε ήταν απύθμενο.

Κάτι τέτοιο σήμερα δεν γίνεται! Ο λαός λέει 62% (και αυτό δεν είναι συμπαγές) “πόλεμος” και το 38% λέει “μένουμε Ευρώπη”. Κανείς δεν θα διανοείτο να πάει στην Πίνδο με 38% πίσω να λέει “μένουμε Ευρώπη ας είναι και Γερμανική”(!) Ο Λαός τότε ήταν πιο κοντά στο 1821 γι' αυτό και αμέσως “μέθυσε” με το κρασί του. Σήμερα ο λαός είναι πιο κοντά στο “πουρπουά” των Γάλλων και ο λόγος είναι πως ο σύγχρονος μηδενισμός διέστρεψε και το φρόνημά του και τον τρόπο που σκέφτεται και, κυρίως, τον τρόπο που ζει! Χαρακτηριστικό αυτού είναι πως οι πλέον διαπρύσιοι κήρυκες της ρήξης με την ΕΕ είναι ανίκανοι να “δέσουν τα βρακιά τους”, πόσω μάλλον να ηγηθούν την από τα κάτω Παραγωγική Ανασυγκρότηση. Αυτό ισοδυναμεί με το να ζητάει κάποιος τον πόλεμο αλλά ο ίδιος να “κρύβεται στ' αμπάρια” και να αδυνατεί να πιάσει ντουφέκι(!)

Να είσαστε σίγουροι ότι αν κάποιος, κάπως, κάποτε, μας οδηγήσει σε μια γενικευμένη ρήξη με την ΕΕ χωρίς ο λαός από κάτω να Ανασυγκροτεί την Παραγωγή της χώρας, ο πόλεμος θα χαθεί οριστικά. Κι εγώ είμαι σίγουρος πως όλοι εσείς που σήμερα κηρύσσετε τη ρήξη θα είσαστε οι πρώτοι που θα ζητάτε κεφάλια “προδοτών”, που θα σηκώνετε τα επόμενα μπαϊράκια της “αδιαλλαξίας”.

Τη ρήξη βέβαια τελικά δεν θα την αποφύγουμε. ΔΕΝ πρέπει να την αποφύγουμε ούτε να την αναβάλλουμε διαρκώς. Απλώς, πρέπει να την προετοιμάσουμε επιμελώς. Με το Δειμοψήφισμα κάναμε μια κρούση. Δεν ήταν άσχημα! Αλλά και δεν φτάνει. Ξαναλέμε: Δεν αρκεί ο λαός να το δηλώνει ότι πολεμάει αλλά πρέπει και να πολεμάει! Πόλεμος είναι η παραγωγή!! Και έχουμε ήδη καθυστερήσει πέντε ολόκληρα χρόνια “περιμένοντας” να κάνουν οι ηγέτες τον πόλεμο για λογαριασμό μας!

Πόλεμος όμως είναι και Πνευματική Προετοιμασία για τον Πόλεμο! Σε κάθε πόλεμο και σε κάθε λαό προηγείται ένας άλλος, πνευματικός, πόλεμος. Σε μας εδώ για αιώνες η προετοιμασία αυτή ήταν μονίμως στα πνεύματά μας, ακόμη κι αν τα όπλα ήταν παρά πόδα. Γι' αυτό και ο Λαός εν μιά νυκτί πέρασε στο “αναρτήσατε” και κίνησε για κει που δεν έχει καθημερινές και σχόλες. Σήμερα δεν είναι έτσι και είπαμε γιατί. Οπότε, μαζί και παράλληλα με την Παραγωγική Ανασυγκρότηση της Πατρίδας πρέπει να διεξαχθεί η Πνευματική Ανασυγκρότηση του Έθνους. Μέρος αυτής της Πνευματικής Ανασυγκρότησης είναι και η άρση λαού και ηγεσίας στις σημερινές και όχι στις χθεσινές και προ-χθεσινές περιστάσεις-έστω κι αν αυτές είναι...μεταξικές ή ζαχαριαδικές, βασιλικές ή βενιζελικές, νεοδημοκρατικές ή πασοκικές, δεξιές ή αριστερές-έχοντας μαζί του ό,τι καλό δημιούργησε ο αγώνας του Έθνους για την Ελευθερία του και την Προκοπή του.

Έπαθλό μας θα είναι μια Ελλάδα της Τιμής της Λευτεριάς λυτρωμένη από κάθε ξένη εξάρτηση με έναν πραγματικά Ελληνικό Πολιτισμό!

Κάπου

29 Οκτωβρίου 2015

i  «...Για τη Μαύρη Ήπειρο ο Πόλεμος άρχισε με την ιταλική κατάκτηση της Αιθιοπίας, το 1935/36, με την οποία ο Μουσολίνι ήλπιζε να επιταχύνει την Αναγέννηση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αφήνουμε απ΄ έξω τη διεθνή εμπλοκή στον Ισπανικό Εμφύλιο (1936-1939) και τις προσαρτήσεις της Αυστρίας (1938) και της Αλβανίας (1939) από Γερμανούς και Ιταλούς αντίστοιχα, που σχετίζονταν όλες με τον Μεγάλο Πόλεμο. Για τους Τσέχους ο Πόλεμος είχε ήδη αρχίσει με την απώλεια της παραμεθόριας Σουδητίας, με τη συνθήκη του Μονάχου το φθινόπωρο του 1938, το αργότερο όμως με τη γερμανική εισβολή στην Πράγα και την εκβιαστική κατάληψη όλης της χώρας, στις 15 Μαρτίου 1939...» Χάγκεν Φλάισερ, “Πότε ακριβώς άρχισε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος;” Το Βήμα 28/12/2008

ii  Επειδή δεν είμαι στη θέση σας, και άρα με ενδιαφέρει μια πραγματικά σκληρή κριτική στο μη πατριωτικό τμήμα της σημερινής “Αριστεράς”, το παράδειγμα της ΕΣΣΔ με το Σύμφωνο μη επίθεσης θα το χρησιμοποιούσα εναντίον της. Όποιος έχει μάτια βλέπει ότι υπογράφτηκε ενώ η ΕΣΣΔ δεχόταν επίθεση στη Μογγολία κι ενώ η μάχη εκεί δεν είχε τελειώσει ούτε είχε καταστεί σίγουρο το αν ο πόλεμος θα εξακολουθούσε. Οπότε η χώρα θα έπρεπε να πολεμήσει σε δύο μέτωπα! Η Σοβιετική ηγεσία και ο Στάλιν, έπραξαν πατριωτικά, έβαλαν στην άκρη όλους τους διεθνισμούς τους και διασφάλισαν τα σύνορα της πατρίδας τους κερδίζοντας μάλιστα και χρόνο. Αυτό το πατριωτικό παράδειγμα εγώ το τρίβω στα μούτρα όλων όσων ισχυρίζονται ότι οι αριστεροί και οι κομμουνιστές δεν έχουν πατρίδα αλλά μόνο...τάξη και δεν βλέπω τον λόγο να μη τον κάνετε και σεις αν όντως “καίγεστε” για την αλήθεια και για τα “λάθη της Αριστεράς”.

  iii   Αν είναι να κατηγορήσετε σήμερα για κάτι την καρικατούρα της Αριστεράς που κυβερνάει, κατηγορείστε τη τουλάχιστον για τα σωστά πράγματα.

iv Γι' αυτό όποιος αγαπάει την Ελευθερία δεν μπορεί να μην αγαπάει και την Πατρίδα του. Η Ελευθερία κάθε Έλληνα πολίτη έχει ΕΔΡΑ! Αυτός είναι και ο λόγος που ο δημοκράτης Έλληνας δεν αγωνίζεται για την δημοκρατία στην...Τουρκία περισσότερο από ότι αγωνίζεται για τη δημοκρατία στην Ελλάδα.

v  Για όσους δεν έχουν υπόψη τους την “ορολογία” εξηγούμαι: Ο Δούλος, ο Μισθωτός και ο Φίλος ή Ελεύθερος, είναι οι τρεις ανθρωπολογικοί τύποι των σωζομένων κατά τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή. Ο Δούλος κάνει το καλό γιατί φοβάται, ο Μισθωτός κάνει το καλό γιατί προσδοκάει ανταμοιβή και ο Ελεύθερος ή Φίλος κάνει το καλό γιατί...έτσι του αρέσει. Περισσότερα επί του ζητήματος στα έργα του Θ.Ι.Ζιάκα.

vi Η θέση του Φ.Κ., για τον Ν. Ζαχαριάδη είναι άδικη. Τον κατηγορεί ότι μόνον όταν είδε το λαό να στηρίζει τη κυβέρνηση Μεταξά έγραψε το γράμμα. Πρώτος ο Μεταξάς εναρμονίζεται με το παλλαϊκό αίτημα και αν είναι αυτό μομφή για τον Ζαχαριάδη είναι μεγαλύτερη για τον Μεταξά. Μετά ο Ζαχαριάδης έχει να δώσει λογαριασμό στο κόμμα του το οποίο μάλιστα διαβρώνει και ο Μανιαδάκης αλλά και η επαίσχυντη “γραμμή Πλουμπίδη”. (Για περισσότερα πάνω στο ζήτημα αυτό εδώ). Τέλος ο Ζαχαριάδης είναι δεσμώτης του Μεταξά! Και δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο, ο ηγέτης ενός κόμματος, χωρίς καν να έχει εξασφαλίσει την προσωπική του ελευθερία, να βγαίνει και να στηρίζει τον διώκτη του για χάρη της Πατρίδας.

* Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό Αντίβαρο