Η Μάχη της Πύλης 18 Οκτωβρίου 1943...ημέρα 3η. Ανάκτηση του οροπεδίου, απώλειες εκατέρωθεν, απαγκίστρωση

Τρίτη συνέχεια από την αφήγηση του Ορέστη στην εφημ. "Απογευματινή", Φεβρουάριος 1958

Για τη Μάχη της Πύλης, διαβάστε επίσης:

«Θα έρθω να τους δω πρίφτη. Δεν ξέρω αν θα μείνω μαζί τους, αλλά θα έρθω, σε 2-3 μέρες»

Η μάχη της Πύλης, 16 Οκτωβρίου 1943...ημέρα 1η, Ένα χωριό στα όπλα, έτοιμο για την υπέρτατη θυσία

Η Μάχη της Πύλης 17 Οκτωβρίου 1943...ημέρα 2η. Το οροπέδιο "πάνω" από την Αθήνα φλέγεται...

«Θα έρθω να τους δω πρίφτη. Δεν ξέρω αν θα μείνω μαζί τους, αλλά θα έρθω, σε 2-3 μέρες»

Από το βιβλίο του Νικήτα-Γιώργη Μπουτσίνη Το Αντάρτικο της Αττικής

Ο αντισυνταγματάρχης Ρήγος Γεώργιος στον ΕΛΑΣ, ανήμερα της Μάχης της Πύλης, 16 Οκτωβρίου 1943

Φέτος η επέτειος της μάχης πέφτει Κυριακή, δεν υπάρχουν δικαιολογίες.  Και δεν το κρύβω πως θα ήθελα να δω πολλούς Αρβανίτες (και όχι μόνο Αρβανίτες), εκεί στην Κρίπεζα, να κρατούν ενός λεπτού σιγή και να ψάλλουν τον εθνικό ύμνο, ήγουν τον ύμνο στην Ελευθερία. 

Θέλω να δω πολλούς Αρβανίτες (και όχι μόνο Αρβανίτες) στην Πύλη και για έναν ακόμη λόγο. Για να δουν πώς γιορτάζουν οι σημερινοί Πυλιώτες τη μάχη εκείνη που τους ανέδειξε διαφεντευτές του τόπου τους στη σημερινή εποχή και όχι ελέω των ένδοξων προγόνων. Πώς τιμούν τους ήρωές τους.  Θέλω να δείτε τη χαρά τους και τη λάμψη στα μάτια τους κι ας μη ακούγονται όλα όσα θα έπρεπε στους πανηγυρικούς (για τα πανηγύρια, εδώ που τα λέμε) και στους χαιρετισμούς των επισήμων. Να κάτσετε στις ταβέρνες και να φάτε τα νηστίσιμα άμα και εορταστικά της ημέρας και να πείτε το "θεοσχωρέστους"  και το "αιωνία τους η μνήμη" αναθηβάλοντας την παρατήρηση του Ορέστη: 

«...Σ' αυτό εμείς εδώ κάτω είχαμε "πατριαρχικό αντάρτικο", όπως το έλεγε ο Θανάσης Χατζής. Ο περαστικός αντάρτης δεν έμενε νηστικός κι εκεί που δεν υπήρχε επιμελητεία ή οργάνωσις. Αλλά και ο περαστικός Δερβενοχωρίτης καθόταν και έτρωγε μαζί μας χωρίς παρακλήσεις και ευγένειες, δικαιωματικά. Πολλά ανώτερα εαμικά στελέχη είχαν εκφράσει την κατάπληξί τους για κείνη την χτυπητή αμοιβαιότητα και γνήσια ρωμαίικη απλότητα. Η απάντησις στο "καλή όρεξι", το "ορίστε", δεν ήταν τυπική φράσις ούτε για τους αντάρτες της Πάρνηθας ούτε για τους Δερβενοχωρίτες. Ο καλούμενος "να ορίση" καθόταν κι ' όλας στο τσοπάνικο μαντρί ή στο αντάρτικο λημέρι της ομάδας ή στο συσσίτιο του λόχου. Γι' αυτό και ο Χατζής μίλαγε παντού για το "πατριαρχικό αντάρτικο" της Αττικής».

Για να πάτε προετοιμασμένοι, όπως χρειάζεται, για να ξέρετε κάποια πράγματα για την ίδια τη μάχη αλλά και για την τεράστια σημασία της, Οκτώβρη του 1943, μισή ώρα από την Αθήνα!, αρχίζω να αναρτώ σήμερα μια σειρά από τις σχετικές δημοσιεύσεις του Ορέστη (Ανδρέα Μούντριχα) καπετάνιου της ΙΙ Μεραρχίας του ΕΛΑΣ και πρωτεργάτη του αντάρτικου της ΑττικοΒοιωτίας. 

Η δημοσιεύσεις αυτές (εφημ. "Απογευματική", Φεβ/1958) ήταν έκτοτε απρόσιτες στο ευρύ κοινό. Τις παραθέτω αυτούσιες όπως θα μπορούσε να τις διαβάσει κάποιος αν είχε την εφημερίδα μπροστά του.

Ξεκινάμε με την συγκλονιστική προσχώρηση του αν/χη Ρήγου στον ΕΛΑΣ μετά από τη βολιδοσκόπηση του παπά του Κακονισκίρι (Πάνακτον), παπά "Δράκου" (Πέππα), την πολύωρη συζήτηση με τον Ορέστη, την έναρξη με το χάραμα της μάχης και την ανάληψη της διοίκησης από τον Ρήγο-Φεραίο επί τόπου!...

Σημείωση: Για τα ιταλικά όπλα που πέρασαν από το Λευκαντί στο Δήλεσι και από κει με πενήντα (50) μουλάρια, ήτοι 10 τόνοι φορτίο, μέσα σε μια νύχτα, προωθήθηκαν στην Πύλη έχω αναρτήσει τη μαρτυρία του Αλέξανδρου (Νίκου Παπανικολάου) που ήταν εντεταλμένος από τον Ορέστη να φέρει σε πέρας την αποστολή.