(απόσπασμα από τους Παράξενους Φτωχούς Στρατιώτες)
Ενώ μια χώρα μάς έχει «αναθέσει» την τύχη της, «δανείζοντάς» μας τους νέους της και τα παιδιά της, εμείς αυτό το θεωρούμε αδυναμία, ήττα, καταστροφή, και απαιτούμε την άμεση επιστροφή στην πατρίδα τους. Δεν καταλαβαίνουμε, οι ανόητοι, ότι η επιστροφή αυτών δεν θα γίνει στην πατρίδα τους, τη Σκιπερία, αλλά στην αυλή του νεοθωμανισμού.
Ένας λαός ολόκληρος έφυγε από τη χώρα του και ήρθε –έχοντας υποστεί τεράστιες κακουχίες– ικέτης στην πόρτα μας, μας παραδόθηκε, ουσιαστικά άνευ όρων, και μας ανέθεσε να μορφώσουμε τα παιδιά του κατά τα δικά μας μυαλά και αντί πινακίου φακής. Ήρθαν στη δική μας Σχολή, κάμποσοι και στο δικό μας Θυσιαστήριο. Γίνεται συζήτηση έντονη για το αν θα γίνουν δεκτοί και στο Βουλευτήριο. Θυμίζω ότι το Σύνταγμα του Ρήγα του Φεραίου έλεγε και λέει:
«Κάθε άνθρωπος γεννημένος και κατοικών εις το βασίλειον εικοσιενός χρόνου ηλικίας, είναι πολίτης.
Κάθε ξένος εικοσιενός σωστού χρόνου, όστις, κατοικώντας εις το βασίλειον προ ενός χρόνου, ζη με το εργόχειρόν του, είναι πολίτης.
Εκείνος οπού αγοράζει ένα υποστατικόν είναι πολίτης.
Εκείνος οπού νυμφεύεται μίαν Ελληνίδα είναι πολίτης.
Εκείνος οπού παίρνει ένα ψυχοπαίδι είναι πολίτης.
Εκείνος οπού ομιλεί την απλήν ή την ελληνικήν γλώσσαν και βοηθεί την Ελλάδα ας διατρίβη και εις τους αντίποδας (επειδή το ελληνικό προζύμι εξαπλώθη και εις τα δύο ημισφαίρια) είναι Έλλην και πολίτης.
Εκείνος οπού είναι χριστιανός και δεν ομιλεί την απλήν ή την ελληνικήν διάλεκτον, αλλά μόνον βοηθεί την Ελλάδα, είναι πολίτης.
Και, τέλος πάντων, κάθε ξένος τον οποίον η Διοίκησις στοχάζεται πως είναι άξιος κάτοικος της Πατρίδος, ήγουν καθώς ένας καλός τεχνίτης, ένας προκομμένος διδάσκαλος, ένας άξιος πατριώτης, είναι δεκτός εις την Πατρίδα και ημπορεί να μετέρχεται ισοτίμως τα δίκαια, οπού και όλοι οι συμπολίται.
Ένας ξένος φιλόσοφος ή τεχνίτης Ευρωπαίος, οπού αφήση την πατρίδα του και έλθη να κατοικήση εις την Ελλάδα, με σκοπόν να μεταδώση την σοφίαν ή την τέχνην του, όχι μόνον θεωρείται ως καθαυτό πολίτης, αλλά και με δημόσια έξοδα να τω εγείρεται ένας ανδριάς μαρμαρένιος με τα παράσημα της διδασκαλίας ή τέχνης του, και ο πλέον σοφός ελληνικός κάλαμος να γράφη την ιστορίαν της ζωής του»
Άρθρον 4 του Συντάγματος του Ρήγα
Αυτό το «εκούσιο παιδομάζωμα» και αυτή την εκούσια αλλαγή «συστήματος πατρίδας» –ας μου επιτρέψουν την έκφραση και οι Έλληνες και οι Σκιπητάρηδες–, εμείς τα θεωρούμε καταστροφή. Μας δίνουν, εκουσίως και αυτοβούλως, τη δυνατότητα να μορφώσουμε τη νέα γενιά τους. Αυτό γίνεται ήδη, εκ των πραγμάτων, επί είκοσι και πλέον χρόνια. Μας δίνεται η δυνατότητα να καλλιεργήσουμε μια άνευ προηγούμενου σχέση με τα αδέρφια μας του Σκιπητάρηδες, που πήραν (από λάθος) άλλον δρόμο, και μεις το θεωρούμε όλεθρο. Είναι, όπως φαίνεται, τόσο λειψός ο πατριωτισμός μερικών, είναι τόσο αδύναμη η ψυχή τους, που νομίζουν ότι ένα εκατομμύριο Σκιπιτάροι είναι πιο επικίνδυνοι από δέκα εκατομμύρια Έλληνες, που κατ’ εξακολούθηση βλάπτουν ο ένας τον άλλον, επιδιδόμενοι επί δύο αιώνες σε έναν εμφύλιο πόλεμο, πότε ψυχρό, πότε θερμό.
Ας βάλουμε λοιπόν μυαλό κι ας μάθουμε από τη μακραίωνη ιστορία των δύο, τώρα πια, εθνών ότι το συμφέρον είναι κοινό. Ας εξηγήσουμε στους –κατά δική τους ανάγκη και κατά δική μας χάρη– φιλοξενούμενούς μας πως τα πιο πολλά από αυτά που πάθανε, τα πάθανε είτε γιατί βαδίσαν εναντίον μας είτε γιατί βαδίσανε χωρίς εμάς δίπλα τους. Και ας καταλάβουμε, κι εμείς, ότι στην πίσω αυλή μας –που δεν είναι και τόσο πίσω– έχουμε ανθρώπους οι οποίοι είναι πιο πολύ δικοί μας παρά των Τούρκων, των Κονιάρων και των Χαλδούπιδων. Κι ας σταματήσουν τα κουβαρνταλίκια, ότι οι καιροί ξαναγινήκαν δύσκολοι και κανένας δεν μας περισσεύει.
Όσο για τα εξ αίματος αδέλφια μας, τους Σκιπητάρηδες, τους λέω να μη φοβούνται. Δεν «τους παίρνουμε την ιστορία τους». Αντίθετα, τους καθιστούμε συνδικαιούχους και συν-κληρονόμους ενός πανάρχαιου και μεγάλου πολιτισμού, του ελληνικού. Εφόσον το κατανοήσουν και δραστήρια ασχοληθούν με την ανάκτηση του χαμένου χρόνου, τότε η κληρονομιά αυτή θα τους χαριστεί, και εμείς, για να προκαλέσω λίγο τα δικά μας γεράκια, θα έχουμε έτοιμο τον μόσχο τον σιτευτό.
Παράξενοι Φτωχοί Στρατιώτες σελ., 252
Επίκαιρες σημειώσεις:
- Τους Σκιπητάρηδες (Αλβανούς) δεν τους έφερε στην Ελλάδα ούτε ο Τσίπρας ούτε ο "αριστερός" εθνομηδενισμός. Τους έφερε ο Σαμαράς (κατ΄επέκτασιν και ο Φαήλος). Ήταν τότε που συμμαχούσαν με τον δεξιό κοσμοπολιτισμό (=η δεξιά εκδοχή του εθνομηδενισμού) για να νικήσουν τον "σοσιαλσοβινισμό"(!)
- Οι Σκιπητάρηδες αυτοί ήταν 500.000 και όχι 50.000 και ήταν όλοι Μπεκτασίδες ή, στην καλύτερη περίπτωση άθεοι μηδενιστές σαν τον Φίλη(!) Μπεκτασίδες ήταν πάππου προς πάππου και έγιναν τέτοιοι επειδή δεν μπορούσαν να τους κάνουν σουνίτες. Σημειώνουμε ότι οι Γενίτσαροι ήταν κι εκείνοι Μπεκτασίδες και φορούσαν στο κεφάλι τους το "μανίκι του Χατζή Μπεκτάς". Οι Έλληνες (Ρωμηοί) της Ηπείρου έχουν δύο λέξεις για τους εξισλαμισμένους της Ηπείρου: ρωμηο-γυρισμένος και ρωμηο-κουνιμένος(εκείνος που γαλουχήθηκε στην κούνια από ρωμηούς).
- Ναι, λοιπόν, υπάρχει κίνδυνος εξισλαμισμού των Ελλήνων! Έχει γίνει πολλές φορές στο παρελθόν και μπορεί να ξαναγίνει πάλι. Αυτοί όμως που κινδυνεύουν περισσότερο είναι εκείνοι που σκούζουν περισσότερο. Διαισθάνονται την "εθνική" τους ένδεια και γι' αυτό φοβούνται οποιαδήποτε επαφή με τους "άλλους". Έχοντας εγκαταλείψει προ πολλού την ελληνική εκδοχή του ατόμου, το Πρόσωπο, νομίζουν ότι ο ισλαμισμός μεταδίδεται δια της επαφής(!) Δεν μπορούν καν να αναλογιστούν ότι επί αιώνες οι Έλληνες (προ και μετά Χριστόν) ζούσαν σε μια θάλασσα βαρβάρων. Επί αιώνες δεν γινόντουσαν οι Έλληνες βάρβαροι αλλά οι βάρβαροι θέλανε να γίνουν Έλληνες και πολλοί απ' αυτούς το κατόρθωναν. Οι Έλληνες άρχισαν να γίνονται...βάρβαροι όταν οι εσωτερικές έριδες έφτασαν στο ζενίθ και όταν αυτό συνδυάστηκε με την στρεβλή Πίστη και την κακοδοξία (τις αιρέσεις). Εκείνοι οι πληθυσμοί (ειδικά στα Βαλκάνια) που δεν πάταγαν σταθερά στην ελληνική παιδεία και άρα δεν αντιλαμβάνονταν πλήρως την ορθόδοξη Πίστη έγιναν γρήγορα βορά του εξισλαμισμού, είτε με το καλό είτε με το άγριο. Όλοι την ίδια απειλή αντιμετώπιζαν αλλά δεν έπραξαν όλοι το ίδιο! Κι αν κάποιοι γελάστηκαν δεν άργησαν να το καταλάβουν, οπότε προέκυψε το "λαϊκό κίνημα" των Νεομαρτύρων, τελευταία ακούσια συνέπεια του οποίου υπήρξε η απόφαση των Ελλήνων Κομμουνιστών (κόντρα σε όλα τα άλλα Κόμμ. κομ. της Ευρώπης) να μην υπογράφουν δήλωση μετανοίας για οποιονδήποτε λόγο!
- Πριν όμως τον κίνδυνο του εξισλαμισμού βρίσκεται το γεγονός του "εξευρωπαϊσμού". Προς το παρόν εκεί βρίσκεται ο κύριος κίνδυνος! Από εκεί έχουμε τις πιο πολλές απώλειες και κάποιοι, εντελώς στην ψύχρα, προπαγανδίζουν και καλλιεργούν την "ευρωπαϊκή μας ταυτότητα". Τι να γίνουμε δηλαδή; Να γίνουμε σαν τους Αυστριακούς; Ή σαν τους Ούγγρους; Ή σαν τους Πολωνούς; Ή σαν τους Γερμανούς; Μα απόπειρες τέτοιες γίνανε πολλές. Από την Βαβαροκρατία και δώθε αυτό γινότανε. Δεν απέδωσε τίποτα αξιόλογο και όλοι είμαστε δυσαρεστημένοι για τα χάλια μας, άσχετα αν ο Ράμφος θεωρεί ότι αποτύχαμε επειδή ήμασταν "ανεπίδεκτοι" στο να "αναλάβουμε την ευθύνη του άλλου", όπως, πχ, αναλαμβάνουν οι Ευρωπαίγοι(!)
- Ο εθνομηδενισμός και η πατριδοκαπηλεία είναι σχήμα "αλλοτριο-μορφο-δίαιτον", όπως λέει ο Ζουράρις. Δηλ. ο ένας πόλος τροφοδοτεί τον άλλον, τρέφεται από τον άλλο και τελικά παίρνει τη μορφή του. Αυτό λέγεται και μιμητικός ανταγωνισμός. Δείτε πόσοι "Έλληνες" ξελιγώνονται με τον Ούγγρο Όρμπαν. Αυτοί, το πιο πιθανό είναι, αύριο μεθαύριο να αντικαταστήσουν τον "ευρωπαϊκό φονταμενταλισμό" με τον ισλαμικό. Μέχρι τότε όποιος τους βλέπει δοκιμάζεται. "Γίνεται Τούρκος" από το θυμό του και, σε πρώτη φάση, θέλει "να χέσεις μέσα και να βγει έξω". Οι φονταμενταλιστές είναι οι καλύτεροι στρατολόγοι του εθνομηδενισμού! "Αν είναι η πατρίδα σας αυτή, εγώ δεν θέλω να την έχω πατρίδα", "αν είναι ο θεός σας αυτός, εγώ δεν θέλω να έχω θεό", αν είναι το έθνος σας αυτό, εγώ δεν θέλω να ξέρω από έθνη και παραμένω άνθρωπος". Σ' αυτούς έχω να πω ότι: Η απιστία είναι μορφή πίστης έστω κι αν είναι πίστη στο Τίποτα ή στον Μαμωνά ή στον Μολώχ. Η απο-πατρίδωση είναι μορφή ένταξης στην "πατρίδα της παγκοσμιοποίησης" που δεν είναι άλλη από εκείνη των διεθνών χρηματοσυμμοριτών. Η απο-εθνικοποίηση είναι μορφή ένταξης στο "υπερ-έθνος" της ιδιωτείας και του μηδενισμού, ο οποίος, στις μέρες, δεν είναι σαν τους προηγούμενους αλλά συνοψίζεται στο "ό,τι φάμε-ό,τι πιούμε και ό,τι αρπάξει ο κώλος μας".
- Κουράγιο λοιπόν αδέρφια και μη χαρίζετε τα ιερά και τα όσια της ταυτότητάς μας τοις κυσί! Μην πετάτε μαζί με τα βρωμόνερα και το Παιδίον! Η συμμαχία σας "και με τον διάβολο", μαύρο ή κόκκινο, δεν απέδωσε. Καιρός για τη συμμαχία με τον Θεό! Τον Θεό, της καλοσύνης, του Ελέους, της Αγάπης, του Σθένους (και όχι του δυναμοκεντρισμού), της συμπόνιας, της ελπίδας, της σοφίας, της πίστης, της αλληλο-βοήθειας, συνάμα και της αυτο-βοήθειας. Η ορθόδοξη παράδοση είναι, μαζί με πολλά άλλα, σχολείο-έμπεδο-γυμναστήριο ενός άλλου είδους ανθρώπου που ψυλλιασμένοι τον ψάχναμε αλλού αλλά βρίσκονταν στα μπαούλα των παππούδων μας!
