Οι μάσκες έπεσαν! Από δω και πέρα, και με τον Αστυφύλακα και με τον Χωροφύλακα και με τον Αγά Χαρδαλιά!

Η κλιμάκωση του αυταρχικού κράτους στο όνομα της επιστήμης και της υγείας του λαού

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Πριν από δύο μόλις μήνες, οι ελάχιστοι και οι ολίγιστοι που επιδεικνύαμε σκεπτικισμό και αμφιβολίες, αντί για υποταγή και ενθουσιασμό, στις κυβερνητικές αποφάσεις και διαταγές αντιμετωπιζόμασταν ως κακόπιστοι που υπονομεύαμε την «εθνική προσπάθεια».... «μένουμε σπίτι».

Τώρα που κατέρρευσε μπροστά στα μάτια και πάνω στα κεφάλια ΟΛΩΝ ΜΑΣ αυτό το δίμηνο πραξικόπημα κατά της λογικής, της ψυχής και της τσέπης του λαού, ελπίζω να βγάλατε τα συμπεράσματά σας. Ιδιαίτερα εκείνοι που ξιφουλκούσαν όχι μόνο στο όνομα του «εθνικού συμφέροντος» -όπως το όριζε η κυβέρνηση, η οποία, το μόνο συμφέρον που γνωρίζει είναι εκείνων των «ημετέρων» της ιδιωτικής πρωτοβουλίας- αλλά, ξιφουλκούσαν, και στο όνομα της «επιστήμης»!

Δυο μήνες ήταν αρκετοί για να ανατραπούν τα βασικά στοιχεία πάνω στα οποία οικοδομήθηκε όλη η «επιστημονική λογική», όλος ο «ορθός λόγος», όπως τον επικαλείται η τραβλίζουσα μαθηματική διάνοια που επιστρατεύτηκε να μάς κάνει φιλοσοφικά, ηθικά και υπαρξιακά μαθήματα στις μετρημένες λέξεις του σποτ.

1. Πρώτα κατέρρευσε η θεωρία ότι τα παιδιά είναι η «υγιειονομική βόμβα». Τεράστια, γιγαντιαία, κολοσσιαία, επιστημονική πανωλεθρία. Δεν χρειάζεται να πει κανείς τίποτα παραπάνω απ' ο,τι είπε ο ίδιος ο λοιμωξιολόγος. Όλα τα σημεία της μέχρι τώρα θεωρίας ανετράπησαν, διαψεύστηκαν, αναιρέθηκαν!

2. Στη συνέχεια κατέρρευσε η «επιστημονική θεωρία» για τη χρήση των μασκών. Οι ίδιοι άνθρωποι που επιχειρηματολογούσαν ότι «κάνει κακό», τώρα το γυρνάνε στο ότι κάνει τόσο καλό που αν δεν την φοράς διαπράττεις αντικοινωνικό έγκλημα, και εκτός του ότι στιγματίζεσαι ως «ατομικά ανεύθυνος», τιμωρείσαι και με το γερό πρόστιμο των 150€. Κι επειδή ο έλεγχος για την τήρηση της νέας «επιστημονικής» ντιρεκτίβας θα είναι πιο δύσκολος από τον έλεγχο της κίνησης στους δρόμους, θα κινητοποιηθεί ακόμα μεγαλύτερη αστυνομική δύναμη, με ακόμα πιο μεγάλη ένταση, οι άνθρωποί της θα εκτεθούν στις πιθανότητες μετάδοσης πολύ περισσότερο, ενώ, την ίδια στιγμή, θα τους κολακεύουν, θα τους εξαπατούν και θα τους εμπαίζουν με την γνωστή πια επικοινωνιακή θεωρία «των ανθρώπων της πρώτης γραμμής» που θυσιάζονται για την κοινωνία(!) Για να καταλήξει κι αυτή εκεί που κατέληξε η άλλη... με ή χωρίς Πρωτοψάλτη και Σαββόπουλο.

3. Η κατάρρευση της «επιστημονικής» θεωρίας για τα τέστ δεν κατέρρευσε τώρα μόνο ούτε για πρώτη φορά. Είχε καταρρεύσει απ' την αρχή όταν ο Τσιόδρας τα απαξίωνε και όλοι οι άλλοι τα απαιτούσαν. Αυτά ήταν τα πρώτα τεστ, ανίχνευσης της μετάδοσης. Τότε ανέπτυσσε τη θεωρία των τεστ αντισωμάτων τα οποία αντιπαρέθετε στα άλλα. Πριν βγούμε από την καραντίνα, έλεγε, και για να βγούμε από την καραντίνα, έλεγε, θα κάνουμε συστηματική έρευνα με τεστ αντισωμάτων για να δούμε ποιοι αρρώστησαν, τι ποσοστό είναι αυτό κλπ. Πού είναι σήμερα αυτή η έρευνα; Πουθενά! Σήμερα υπάρχει η άλλη «επιστημονική» θεωρία που απαξιώνει όλα τα προηγούμενα.

4. Τέλος άλλο ένα βασικό «επιστημονικό βάθρο», του δίμηνου μητσοτακικού πραξικοπήματος, που κατέρρευσε είναι η ίδια η αιτία για την οποία υποτίθεται πως έγινε ο,τι έγινε. Ούτε αποφύγαμε, ούτε γλιτώσαμε, ούτε ασφαλείς είμαστε, ούτε νικητές βγήκαμε. Η ανοσία του πληθυσμού είναι ελάχιστη, κάτω από 2% όπως λέγεται. Άρα δεν μπορούμε να συγκρίνουμε τους θανάτους στην Ελλάδα με τους θανάτους σε οποιαδήποτε χώρα τα ποσοστά της ανοσίας, ή της νόσησης αν θέλετε, είναι μεγαλύτερα έως πολύ μεγαλύτερα.

Οι παπαγάλοι και οι απολογητές αυτής της βάναυσης κακοποίησης του λαού επικαλούνται το άγνωστο του πράγματος, το πρωτόγνωρο κλπ.

Αυτό ακριβώς επικαλούμαι κι εγώ που λέω ότι ΔΕΝ ξέρουν κι όμως παριστάνουν ότι ξέρουν! Και όχι μόνο αυτό! Κυβερνάνε με αυτό που παριστάνουν ότι ξέρουν! Επιβάλλουν μέτρα επώδυνα και τιμωρητικά, χωρίς ορθολογισμό και χωρίς επιστημονικότητα, μέχρι να αποδειχτεί ότι όλα ήταν λάθος, για να περάσουν στον επόμενο γύρο μέτρων της ίδια τιμωρητικής και αυταρχικής λογικής, με τον ίδιο ζήλο, τον ίδιο αυταρχισμό και την ίδια εμμονικότητα!!

Όσο για τους επιστήμονες έχω να σημειώσω τα εξής:

α) Όταν για οποιονδήποτε λόγο ένας επιστήμονα αναγκάζεται σήμερα να λέει άλλα και αύριο να λέει άλλα, μπορεί να είναι επιστήμονας αλλά δεν είναι σοβαρός πολίτης. (Το λέω γλυκά!) Οποιοσδήποτε στέλεχος, της πολιτικής, της οικονομίας, του στρατού, του πολιτισμού, καλείται να υλοποιήσει μια στρατηγική και μετά αναγκαστεί να αλλάξει στρατηγική (συμβαίνουν αυτά) τότε παραιτείται και αφήνει κάποιον άλλο που είναι πιο σχετικός με την καινούρια στρατηγική να την εφαρμόσει. Αν μη τι άλλο για να μην υπάρχει καταγεγραμμένο, το να υπερθεματίζει ο ίδιος άνθρωπος για την δείνα στρατηγική και μετά από λίγο να υπερθεματίζει για το αντίθετό της.

β) Όταν για οποιονδήποτε λόγο η μια επιστημονική θέση αντικαθίσταται με μια άλλη, που λέει ακριβώς τα αντίθετα, τότε κάποια από τις δύο «επιστημονικές» θέσεις ΔΕΝ είναι επιστημονική. Εκτός κι αν περάσουμε στο πεδίο της κβαντομηχανικής όπου το σωματίδιο μπορεί να είναι ταυτόχρονα και κύμα. Ή στο πεδίο της μεταφυσική όπου ο Χριστός μπορεί αν είναι ταυτόχρονα και Θεός και Άνθρωπος. Όμως, ταυτόχρονη χρήση και μη χρήση της μάσκας, προς το παρόν, ΔΕΝ γίνεται. Ταυτόχρονα τα παιδιά στο σχολείο και τα παιδιά στο σπίτι ΔΕΝ γίνεται. Τι γίνεται; Ταυτόχρονα ο λοιμωξιολόγος να είναι και πολιτικός... και επικοινωνιολόγος... και παιδαγωγός... και με τη μάσκα και χωρίς τη μάσκα, και με τα τεστ και χωρίς τα τεστ... και με τα σχολεία ανοικτά και με τα σχολεία κλειστά ... και με τον Αβραμόπουλο και με τον Κικίλια... και με τα χίλια και τα μισά... Πάντα όμως με τον Χαρδιαλία!

Οφείλουν, λοιπόν, όσοι κυβερνάνε οφείλουν (δεν είναι στη διάκρισή τους) αφενός να λένε όσο γίνεται περισσότερη αλήθεια και αφετέρου να μην είναι τόσο κατηγορηματικοί, σκληροί και αδυσώπητοι στις ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ αποφάσεις που παίρνουν.

Τελικό συμπέρασμα: Φεσωθήκαμε τον Αγά Χαρδαλιά, τον πονηρό και κομπλεξικό αυτό κοντό με τη γραβάτα, και θα τον φάμε στη μάπα να μας κάνει τον γκαουλάιτερ και να μας απειλεί με διάφορα πρόστιμα.....

Από δω και πέρα θα έχουμε τα οικονομικά βάσανα, θα έχουμε τι έννοιες της ασθένειας για τους ανθρώπους μας και για μας τους ίδιους, θα έχουμε και την έννοια μη κάνουμε καμιά στραβή και μας «γράψει» ο χωροφύλακας! Παλιές, αθάνατες, στιγμές του γερμανοτσολιάδικου κράτους που κυβερνούσε με τη δύναμη του αστυνομικού τμήματος! Με τις υγείες σας, κύριοι & κυρίες ψηφοφόροι του Μητσοτακισμού! Επαναφέρατε τον χωροφύλακα στη ζωή μας! Κι επί πλέον απαιτείτε α) να μη διαμαρτυρόμαστε β) να ομοφωνούμε εθνικώς (!) γ) να μη θεωρούμε όλα αυτά αντικοινωνικές ενέργειες επικινδυνότερες του κορωνοϊού!

Προς το παρόν πειθαρχούμε! Λοβοτομή όμως ΔΕΝ κάνουμε!

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Οι τοποθετήσεις μου, ως απλού πολίτη, είναι κατά συνέπεια πολιτικές. Δεν έχουν να κάνουν με τους «ειδικούς», τους «επαΐοντες», ή την αυθεντία τους.

Τα μέτρα που ανακοινώθηκαν, οι ενημερώσεις που γίνονται, απευθύνονται στους πολίτες και έχουν στόχο να κατευθύνουν την συμπεριφορά τους -προς το καλό, υποτίθεται- είναι δηλαδή αυτό που ονομάζουμε ΠΟΛΙΤΙΚΗ!

Δίπλα στον συμπαθή, προς το παρόν, κύριο Τσιόδρα, βλέπουμε κυβερνητικούς αξιωματούχους, εκπρόσωπους δλδ πολιτικής τάσης, οργανωμένης σε κόμμα, που κέρδισε τις εκλογές και έγινε κυβέρνηση. Μια άλλη πολιτική τάση, παραδείγματος χάρην, πολύ συγγενική με εκείνη της κυβέρνησης Κούλη, η κυβέρνηση του Μπόρις Τζόνσον, ακολουθεί μιαν εντελώς άλλη πολιτική και προφανώς έχει κι εκείνη τους λοιμωξιολόγους της να ισχυρίζονται τα διαφορετικά εκείνα, επικαλούμενοι επίσης την... ειδικότητά τους και την... αριστεία τους. Είπαμε: οι... άριστοι πράττουσι και οι αδύνατοι ξυγχωρούσι!

Συνεπώς, θα εφαρμόζουμε τα μέτρα με υπομονή και σύνεση, αλλά ΔΕΝ θα κάνουμε λοβοτομή! ΔΕΝ θα ευνουχιστούμε και μάλιστα οικειοθελώς, ως πολίτες. Ούτε, βέβαια, θα περιορίσουμε την σκέψη μας και την κριτική μας αντίληψη στα οικονομικά μέτρα που πρέπει να πάρει η κυβέρνηση.

Δεν θα καταπίνουμε αμάσητα ο,τι μας σερβίρουν και κατά συνέπειαν: δεν θα πειθαρχούμε αενάως αν δεν πειθόμαστε! Θα πρέπει να μας πείθουν αν θέλουν τη συναίνεσή μας και την ανοχή -έστω και προσωρινή- στο να ηγούνται εκείνοι της μάχης για την αποκατάσταση της υγείας του λαού, αφού έτυχε εκείνοι να βρίσκονται στην κυβέρνηση.

Εξάλλου, οι αρχαίοι υμών πρόγονοι «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι» έπεσαν στις Θερμοπύλες. Πειθόμενοι, όχι εντελλόμενοι! [Το «υμών» με ύψιλον, οφείλεται στο ότι, ως Βοιωτός, δεν νιώθω απόγονος των Λακεδαιμονίων αλλά των Θεσπιέων που ήταν εθελοντές]

Ας αρχίσουμε λοιπόν να σκεπτόμαστε:

1. 20η Μαρτίου 2020 σήμερα, ενδέκατη μέρα της καραντίνας. Ποια είναι η πιο καίρια γνώση για την επιδημία; Το ότι πέρα από τους επισήμως νοσούντες που καταγράφονται και ανακοινώνονται, υπάρχουν και άλλοι 2.000 με 3.000 «ελεύθεροι» που κυκλοφορούν και ζουν ανάμεσά μας. Μπορεί να είναι κάτι σαν τα νεφελίμ αλλά μπορεί και να είμαστε εμείς εκείνα τα νεφελίμ. Τα νεφελίμ που δεν έχουν συνείδηση της ύπαρξής τους, εξακολουθούν να είναι νεφελίμ. [δεν ισχύει το αντίθετο: εκείνοι που έχουν συνείδηση νεφελίμ δεν σημαίνει ότι είναι και νεφελίμ].
2. Λογικό, θα πει κανείς, να φυλαγόμαστε και να συμπεριφερόμαστε σαν να είναι δυνατόν να μολύνει ο ένας τον άλλο. Όμως οι μέρες περνάνε, πέρασαν οι 5-7 της επώασης, πέρασαν και δυο παραπάνω και δεν βλέπουμε αυτές τις 2.000 και 3.000 να νοσούν. Ούτε την εκθετική αύξηση των κρουσμάτων βλέπουμε στην... απόδειξη της οποίας επιστρατεύθηκαν μαθηματικοί, που καθόλου ειδικοί δεν είναι στην λοιμωξιολογία. Αντίθετα, κάθε μέρα βλέπουμε μικρούς αριθμούς - και για την Ελλάδα και για το υπολογιζόμενο εύρος της επιδημίας- να προστίθενται στους ήδη νοσούντες. Τριάντα – σαράντα άνθρωποι, που αν τους προσθέσεις όλους μαζί δεν μας δίνουν εκείνο το νούμερο που εικάζεται ότι υπάρχει στην κοινωνία. Τι γίνεται, λοιπόν; Τι μπορεί να σκεφτεί κανείς;
3. Το πρώτο που πρέπει να σκεφτεί είναι ότι τα μέτρα αποδίδουν! Η έγκαιρη καραντίνα δεν επέτρεψε την εκθετική αύξηση. Ο λαός γενικά αντελήφθη το πρόβλημα και αυτό φαίνεται στα νούμερα. Μένει τώρα να περάσουν οι μέρες να δούμε πόσοι παπάδες και πόσοι πιστοί αρρώστησαν κατά την αθρόα προσέλευσή τους στις εκκλησίες την προηγούμενη Κυριακή, 15 Μαρτίου 2020. Καθώς τα ΜΜΕ ήταν εκεί, ξέρουμε πια τους ενοριακούς ναούς, ξέρουμε περίπου και το πλήθος των πιστών, ξέρουμε ή μπορεί να ταυτοποιήσει,  η Ασφάλεια και οι ρουφιάνοι δημοσιογράφοι,   τους μεταλαμβάνοντες την Θεία Ευχαριστία, οπότε μπορούμε να κάνουμε σωστούς και, προ παντός,... επιστημονικούς λογαριασμούς. Να μη ξεχάσουμε όμως να λογαριάσουμε -όπως λογαριάζουμε, και σωστά, τις «απώλειες της πρώτης γραμμής»- και τις απώλειες της νομενκλατούρας. Να μη ξεχάσουμε να μετρήσουμε πόσοι από τους νοσούντες ανήκουν στην ελίτ και κατά συνέπεια γιατί δεν τηρούσαν τους κανόνες και μολύνθηκαν. Αν επισύρονται ποινές, διοικητικές και ποινικές, και τα ρέστα. Γιατί αν επισύρεται ποινή για την συνάθροισε άνω των 10 ατόμων κατά την οποία η μόλυνση είναι ενδεχόμενη, γιατί να μην επισύρεται ποινή και γι' αυτόν που δεν τήρησε τους κανόνες την ώρα που δίδασκε, εγκαλούσε, φοβέριζε τους άλλους για την ευθύνη που έχουν στη διάδωση του ιού. Γιατί δλδ, να μην έχει ευθύνη ο Παπαχελάς όταν φοβέριζε τον Αρχιεπίσκοπο, όταν ο Παπαχελάς νοσεί και ο Αρχιεπίσκοπος χαίρει άκρας υγείας;
4. Το αμέσως επόμενο που πρέπει να σκεφτεί κανείς είναι ότι πολλοί νοσούν και δεν το καταλαβαίνουν καν. Ή έστω, δεν το μολογάνε, ούτε στον γιατρό, ούτε στον σπετσέρη, ούτε.. στον παπά! Πάντως ΔΕΝ χρειάζεται να νοσηλευτούν, ούτε καν χρειάζονται την συμβουλή γιατρού! Δεν μπορεί, δλδ, έντεκα ημέρες επίσημης καραντίνας, χώρια πόσες μέρες «ανεπίσημης» κυκλοφορίας του κορωνοϊού, να μην υπάρχουν ούτε 1.000 ή 2.000 καταγεγραμμένα κρούσματα από τα 2.000 και 3.000 που υπολογίζονται και τα οποία, με την πάροδο των ημερών, όλο και κάποιους θα μολύνουν, εν τη αγνοία τους, ακόμα κι αν τηρούν όλα τα μέτρα προστασίας.
5. Αν όμως περνάνε οι μέρες και δεν νοσούν οι φορείς ή νοσούν τόσο που δεν το καταλαβαίνουν ή δεν χρειάζεται να νοσηλευτούν, τότε τα πράγματα αλλάζουν! Σημαίνει, για την Ελλάδα μιλώντας πάντα, ότι ούτε η μεταδοτικότητα είναι ανάλογη των άλλων χωρών, ούτε η νοσηρότητα συμβαδίζει με τα μοντέλα. Επομένως, γιατί μέρα με τη μέρα τα μέτρα γίνονται αυστηρότερα, γιατί μας απειλούν όλο και πιο πολύ, γιατί μας φοβίζουν, γιατί ο πρωθυπουργός δίνει τελεσίγραφα στο λαό, και δηλώνει ορθά κοφτά, σε πρώτο ενικό πρόσωπο, σαν ηγεμόνας... «δεν θα το ανεχτώ!»;
6. Αν, επίσης, περνώντας οι μέρες, έχουμε ένα εικαζόμενο πλήθος νοσούντων κοντά στις 3.000, και θανάτους 6, διασωληνωμένους 16 και νοσηλευομένους 78, τα πράγματα αλλάζουν... δραματικά προς το καλύτερο! Δεν είναι σίγουρο ότι εκείνοι που ξέρουν από εκθετικές και γεωμετρικές αυξήσεις ξέρουν και την πράξη της αριθμητικής που λέγεται διαίρεση. Όσοι όμως την ξέρουν, και είναι οι περισσότεροι που δεν φοίτησαν στο Χάρβαρντ, ότι άλλη η θνησιμότητα των εξ (6) στα 464 κρούσματα και άλλη η θνησιμότητα στα 3.000! Αν όμως είναι τόσο μικρή η θνησιμότητα γιατί τόσος ντόρος και, προ παντός, τόσος τσαμπουκάς από τον φιόγκο;.... «δεν θα το ανεχτώ!» Δεν κατάλαβε απ' τον κ. Μουτζούρη, τι κάνουν οι Έλληνες όταν ο πρωθυπουργός Μητσοτάκης δηλώνει την ψυχική του κατάσταση; Όταν θυμώνει, χάνει την υπομονή του κλπ;
7. Θα πει κάποιος από τους συνωμοσιολογούντες και προφανώς οπαδός της ΑΕΚ, του ΠΑΟΚ, της Καλαμαρικάς, που θεωρεί τον Τσιόδρα αναξιόπιστο, αφού είναι ολυμπιακάκιας, ότι υπολογίζουν περισσότερα από 3.000 τα κρούσματα και δεν το ανακοινώνουν. Δεν θα είναι παράλογος ο ισχυρισμός του. Ο κύριος Τσιόδρας απέκρυπτε μέρες τον εικαζόμενο αριθμό των κρουσμάτων, δεν έκανε καμία σχετική δήλωση, αν κι όλους μας βοήθησε όταν μάθαμε πόσο, πάνω-κάτω, είναι το πλήθος των συνανθρώπων μας που νοσούν. Δηλώσεις δε, επί της... ταμπακιέρας, άρχισε να κάνει, ενοχλημένος σφόδρα, μόνο όταν πιέστηκε, μόνο όταν δυο άλλοι επιστήμονες, έγκριτοι όπως δήλωσε ο ίδιος, με επιστολές και με δηλώσεις, πήραν την ευθύνη, την ατομική ευθύνη, και είπαν τη γνώμη τους! Δεν ήταν δα και κάτι το τόσο τρομερό, ένα τέτοιο νούμερο, για να το κρύβει, παρά το ότι οι Χαιρετισμοί ήταν στο φόρτε τους ενώ είχαν προηγηθεί μέρες ακολασίας, με καρναβάλια, αποκριές, συμποσιασμούς και βακχείες... Δεν ήταν μεγάλο το νούμερο των 3.000 για να πανικοβληθεί ο λαός, αν και ειπώθηκαν και συνεχίζουν να λέγονται πράγματα που δείχνουν ότι έναν κάποιο πανικό τον επιθυμούνε!...«Στην Ιταλία δεν έχουν φέρετρα να θάψουν τους νεκρούς τους». [Διάγγελμα πρωθυπουργού 19/3/2020].
8. Αν όμως υπάρχουν περισσότερα από 3.000 αληθινά κρούσματα, δύο τινά μπορούν να συμβαίνουν. α) Κάπου θα εμφανιζόντουσαν. Είτε από την ανάγκη περίθαλψης, είτε, έστω από την ανάγκη την... εσχάτη! Κάτι τέτοιο όμως δεν υπάρχει. Και είναι η κοινωνία μας έτσι φτιαγμένη που γεγονότα τόσα και τέτοια δεν μπορεί να τα κρύψει. β) Εφόσον είναι περισσότερα των 3.000 και αποκρύπτονται από τους ανθρώπους της εξουσίας και των μηχανισμών της, τότε η κατάσταση είναι ακόμα πιο.... δραματικά καλύτερη(!) Καταλαβαίνει ο καθείς που ξέρει διαίρεση, άντε κλάσματα, ότι αν τα κρούσματα είναι 6.000, ή 10.000 ή 100.000, η θνησιμότητα των 6, ή η διασωλήνωση των 16 και η νοσηλεία των 78, είναι εντελώς αμελητέες ποσότητες.
9. Τούτων όλων δοθέντων, πρέπει να σκεφτεί κανείς αν οι αποφάσεις που παίρνονται είναι σωστές. Αν είναι άλλη η θνησιμότητα στα 464 κρούσματα και άλλη στα 3.000 ή στα περισσότερα, πώς παίρνουν αυτά ή τα άλλα μέτρα; Με τι επιστημονικά δεδομένα σκέφτονται; Σκέφτονται με επιστημονικά δεδομένα ή σκέφτονται με άλλα δεδομένα,... και ποια είναι αυτά; Στοιχηματικά, ποδοσφαιρικά, οπαδικά;(!) Η καραντίνα λήγει στις 24 Μαρτίου, παραμονή του Ευαγγελισμού. Έχουν μέχρι τότε διορία να επαναπροσδιορίσουν την στάση τους και να πουν ΟΛΗ την αλήθεια στο λαό που υποφέρει και καταστρέφεται. Κυρίως δε να παρουσιάσουν τον τρόπο που σκέφτονται, αποφασίζουν και ενεργούν. Δείξαμε ότι έχουμε καλή διάθεση να πεισθούμε. Ας δείξουν κι αυτοί αν έχουν την ικανότητα να πείσουν.
10. Πολύ φοβάμαι ότι αυτή την ικανότητα δεν την διαθέτουν. Όταν θέτουμε το ερώτημα, “με ποια απ' όλα αυτά τα προαναφερθέντα επιστημονικά δεδομένα αποφασίζουν;”, έρχεται ο πρωθυπουργός, εν επισήμω τελετή, να μάς απαντήσει: «Στην Ιταλία δεν έχουν φέρετρα να θάψουν τους νεκρούς τους. Κι όμως εδώ διακρίνω, από ορισμένους, έναν αδικαιολόγητο εφησυχασμό. Δεν θα τον ανεχτώ»!
    Τι λέει ο άνθρωπος και δεν το καταλαβαίνει! Ο «εφησυχασμός» των ορισμένων (όχι των πολλών, των ορισμένων!) είναι αδικαιολόγητος ενώ η εγρήγορση η δική του δικαιολογείται όχι από τα εδώ δεδομένα αλλά από εκείνα της Ιταλίας! Μα δεν είναι πρωθυπουργός της Ιταλίας, έστω και αν ταυτίζεται ιδεολογικοπολιτικά με τον Κόντε. Δεν θέλω να τον αδικήσω. Όταν ένας πρωθυπουργός καλείται να πάρει αποφάσεις σαφώς και θα πάρει υπόψη του το τι γίνεται στη διπλανή Ιταλία, στη Γαλλία, στην Ισπανία και σε όλο τον κόσμο. Καλώς λοιπόν ανησύχησε, καλώς πήρε τα μέτρα, έστω και αν βάρυνε πιο πολύ ο φόβος της Ιταλίας και όχι η μια ή η άλλη επιστημονική πρόβλεψη που μπορεί να ήταν περισσότερο αισιόδοξη. Το ζήτημα τίθεται από δω και πέρα. Με τη λήξη της καραντίνας των 14 ημερών, είτε θα πρέπει να δικαιολογήσουν με ακράδαντα στοιχεία τα τυχόν περαιτέρω μέτρα ή θα πρέπει να αλλάξουν τακτική και να περάσουμε σε μια τέτοια [τακτική] στην οποία, κάποιες από τις λειτουργίες της κοινωνίας θα συνεχίζονται. Πάντα φυσικά επαγρυπνώντας και πάντα παίρνοντας προληπτικά μέτρα.
11. Δεν είναι όμως η παραπάνω αποστροφή του πρωθυπουργικού διαγγέλματος η μόνη που θέτει σε αμφισβήτηση την αξιοπιστία του... ανθρώπου που νόμιζε ότι ήταν ηγεμόνας και μιλούσε στο λαό του στο πρώτο ενικό....«δεν θα το ανεχτώ»! Πριν από το διάγγελμα αυτό, υπήρξε και το προηγούμενο. Άλλη εικόνα έδωσε εκείνη την ημέρα! «....Η δεύτερη αντίληψη (σ.σ:εκείνη που ακολουθούμε εμείς) θέτει ως προτεραιότητα την υγεία των κοινωνιών, ανεξάρτητα από το κόστος που θα απαιτηθεί. Αναγνωρίζει ότι η επόμενη ημέρα θα είναι δύσκολη, ίσως και εφιαλτική. Όλοι, άλλωστε, μιλούν για «συνθήκες πολέμου». Συνεπώς και η οικονομία οφείλει να είναι «οικονομία πολέμου». Αυτό που βιώνουμε δεν είναι «15 μέρες χαλαρών διακοπών» που μόλις τελειώσουν θα επιστρέψουμε όλοι στο πριν, σαν να μην συνέβη τίποτα. Η θέση, λοιπόν, αυτή συνεπάγεται πολλά και δραστικά μέτρα. Υπολογίζει στην πειθαρχία των πολιτών ώστε να περιοριστεί η πανδημία, που θα έχει θύματα. Όμως, όσα ερείπια και αν υπάρξουν, θέλει τους περισσότερους ανθρώπους υγιείς για να τα ξαναχτίσουν...». [Διάγγελμα Κ. Μητσοτάκη 17/3/2020] Δύο μέρες μετά, στις 19/3, όμως, αλλάζει την «πλάκα» και την βάζει από την άλλη μεριά.....«Η επόμενη μέρα μπορεί να είναι καλύτερη. Και θα ξημερώσει πιο φωτεινή αν μείνουμε υπεύθυνοι και πειθαρχημένοι. Ενωμένοι αλλά μακριά ο ένας από τον άλλο! Μένουμε σπίτι, μένουμε αισιόδοξοι, μένουμε αποφασισμένοι, μένουμε -πάνω απ’ όλα- υγιείς! [Διάγγελμα Κ. Μητσοτάκη 19/3/2020] Τι συνέβη και μας δίνει ελπίδες; Τι υπολόγισε για να μιλήσει αλλιώτικα από το διάγγελμα της 17/3; Και τι υπολογίζει και ενώ μιλάει αυταρχικά και ...ανησυχητικά στην αρχή του διαγγέλματος της 19ης, καταλήγει να μιλάει αισιόδοξα στο τέλος; Υπολόγισε, ή απλώς δεν ξέρει τι του γίνεται και «παίζει» την «πλάκα» κατά πως γραδάρουν οι «ειδικοί» την πολιτική του εικόνα, με τη σχετική προβολή, βέβαια, στην επόμενη μέρα;
    Η δική μου διάθεση είναι να πιστέψω το τελευταίο. Εσείς όμως περιμένετε να θέσετε τα δάκτυλά σας επί των τύπων των ήλων! Με τα σχετικά γαντάκια προφανώς και εφόσον μετά τ' αποστειρώσετε καταλλήλως για την αποφυγή μολύνσεως από τον Υιό mitsotaki, που ενδημεί τόσα και τόσα χρόνια στην πολιτική ζωή του τόπου!

Βιβλιογραφία:  https://www.zougla.gr/ygeia/article/pandimia-koronoiou-imaste-mprosta-se-ena-fiasko?fbclid=IwAR0YGgx7-hM0d9SXlfkF9wsPrszL11kA8bjj90qM9s5l2JT0V1fav4Cq_EE

Συνιστώσα ή αίρεση; Ζηλωτές ή προβοκάτορες;

Στιγμιότυπο από την Επανάσταση των Ζηλωτών στη Θεσσαλονίκη τον 14ο μ.Χ.

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Για άλλη μια φορά ένα κομμάτι, σημαντικό, των μελών και των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, εξαιρετικά νωθρό στη σκέψη, πλην όμως ιδιαίτερα μαχητικό στην πράξη, πρωτοστατεί στην πάλη κατά της Εκκλησίας.

Αυτή τη φορά βρήκε πρόσχημα τη διάδοση του κορωνο-ιού.

Η αιτία όμως είναι άλλη. Πιστεύουν, έχουν εδραία την πεποίθηση ότι η Εκκλησία είναι «παράγοντας έκπτωσης της κοινωνίας», φορέας σκοταδισμού. Κι όχι μόνο αυτό. Πιστεύουν επίσης ότι οι ίδιοι είναι το ακριβώς αντίθετο: παράγοντες ανύψωσης της κοινωνίας, φορείς του... φωταδισμού και της προόδου.

Δικαίωμά τους να πιστεύουν ο,τι θέλουν, δικαίωμά τους να έχουν την όποια άποψη για τον εαυτό τους ειδικά όταν δεν διαθέτουν συστήματα αντικατοπτρισμού (καθρέφτες, τα λένε αλλιώς) όπως δεν διαθέτουν οι μονές και τα κελλιά του Αγίου Όρους.

Το πρόβλημα δεν είναι τι πιστεύει ο καθένας ανόητος ή νάρκισσος ή εμμονικός. Το πρόβλημα είναι τι κάνει το κόμμα που μέχρι λίγο πριν κυβέρναγε και τώρα ασκεί υπεύθυνη αντιπολίτευση. Το πρόβλημα είναι τι κάνει σημαντική μερίδα στελεχών του κόμματος που πρωτοστατεί στον αγώνα κατά του κύριου αντιπάλου, του Νεοφιλελευθερισμού, στον αγώνα για τη συγκρότηση ενός μεγάλου μετώπου που θα περιλαμβάνει «κάθε καρυδιάς καρύδι», προκειμένου να ανατραπεί η πολιτική που καταστρέφει ο,τι έχει μείνει όρθιο.

Σημειώνω δε και τονίζω ότι η πάλη αυτή γίνεται στην πράξη και για την πράξη και όχι για τις ιδέες γενικά κι αόριστα περί φιλελεύθερης ή μη κοινωνίας, για την αξία των πανανθρώπινων ιδανικών, κλπ.

Πρακτικά λοιπόν μιλώντας έχουμε να παρατηρήσουμε:

1. Βρίσκονται, και δεν είναι η πρώτη φορά, εκτός γραμμής Τσίπρα. Ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε πολύ σωστά και απέφυγε να επιτεθεί κατά της Εκκλησίας. Την κάλεσε απλώς, με μια λέξη, να συμβάλλει. Την κάλεσε να κάνει αυτό που είναι αυτονόητο ότι και μπορεί και πρέπει να κάνει μια οντότητα σαν την Εκκλησία. Δεν αμφισβήτησε τις προθέσεις της , την ικανότητά της να λαμβάνει αποφάσεις πάντα επ' ωφελεία του λαού, πάντα με μοναδικό γνώμονα το πλήρωμά της. Και είναι αυτονόητο, σε όποιον διαθέτει λίγο μυαλό, ότι αν μπορεί ο Τσίπρας να έχει το λαό στο νου του και να πράττει προς το συμφέρον του γιατί να μην συμβαίνει το ίδιο για τον Αρχιεπίσκοπο ή για τον κάθε μητροπολίτη; Όπως είναι κακό και κάκιστο να παρεμβαίνει η Εκκλησία αμφισβητώντας τις προθέσεις και την ικανότητα της Αριστεράς, άλλο τόσο και χειρότερο είναι να κάνει το ίδιο η Αριστερά στην Εκκλησία. Ξεκινάμε όλοι με τα ίδια στοιχεία υπόψη μας. Αυτά που λένε οι λοιμοξιωλόγοι. Αν θα τα καταφέρουμε να κάνουμε το σωστό δεν είναι απ' την αρχή καθορισμένο. Από τις πράξεις μας θα κριθεί και εκεί θα δοκιμαστούμε όλοι. Ανάλογα, θα τιμωρηθούμε ή θα επιβραβευτούμε. Άλλωστε η επιτυχής έκβαση της κοινής επιδίωξης δεν έχει να κάνει μόνο με την σωστή απόφαση αλλά και με τον τρόπο εφαρμογής της. Αν οι παράγοντες που συνεργάζονται δεν τα πάνε καλά μεταξύ τους, αν δεν μπορούν με ψυχραιμία, να αλληλοστηριχθούν και να προχωρήσουν, τότε είναι κι αυτό ένα πρόβλημα. Αν είναι λοιπόν να κάνουν λάθος, ας το κάνουν! Δεν μπορεί κανείς να κάνει κάτι επ' αυτού. Δεν είναι άλλωστε οι μόνοι που θα κάνουν λάθος. Εξ άλλου, και του ΣΥΡΙΖΑ του λέγαμε ένα σωρό πράγματα, τα λάθη όμως που είχε αποφασίσει να κάνει τα έκανε και τίποτα δεν τον απέτρεψε όσο κι αν τον προειδοποιούσαμε και όσο κι αν τα λάθη του τα πληρώσαμε όλοι.
2. Λέω ότι είναι εκτός γραμμής Τσίπρα και εννοώ ότι ο Τσίπρας εκφράζει τη γραμμή του Κόμματος. Αν δεν την εκφράζει πρέπει να προσκομιστεί η απόφαση του οργάνου που το βεβαιώνει και φυσικά να καταδικαστεί η... παρέκκλιση του Προέδρου. Μέχρι τότε οι άλλοι όταν μιλάνε οφείλουν να λένε τα ίδια αλλιώς να σιωπούν. Η μειοψηφία, λέει το καταστατικό σας, όταν διαφωνεί, δεν υποχρεούται να εφαρμόσει όσα λέει η πλειοψηφία. Ωστόσο, ΔΕΝ αντενεργεί στην πλειοψηφία.
3. Όχι μόνο βρίσκονται εκτός γραμμής αλλά και αντενεργούν με σφοδρότητα και ζήλο ξεχωριστό. Αντενεργούν ομαδικά, πολύμορφα και συνδυσμένα. Όλη τους η δραστηριότητα δείχνει ότι υπακούν σε μια εσωτερική γραμμή, διαφορετική από την επίσημη, σε μια άλλη οντότητα και οργανωτική δομή, με ξεχωριστή λογική, νοοτροπία, ίσως και ιδεολογία. Αυτή η δομή στη γλώσσα της νεοαριστεράς λέγεται «συνιστώσα». Πρόκειται για εκείνο που κάποτε λεγόταν «φράξια» και δεν θα κάναμε λάθος αν ισχυριζόμασταν ότι είναι ένα κόμμα άλλο μέσα στο κόμμα. Ακριβώς η οργάνωσή της και ο σεχταρισμός της είναι που της προσδίδει δυσανάλογη δύναμη, για το μέγεθός της, ειδικά σε ένα μεγάλο και χαλαρής οργάνωσης κόμμα όπως είναι το κόμμα της αντιπολίτευσης. Σημειώνω δε ότι «σέχτα» σημαίνει «αίρεση» και ο δανεικός όρος από την Εκκλησία δεν είναι τυχαίος.
4. Η σφοδρή και καλά οργανωμένη αυτή δράση δεν είναι μόνο αντιδεοντολογική ή αντικομματική. Δεν υπονομεύει απλώς το κύρος και τη δράση του Προέδρου αλλά και όποιου άλλου μέλους και στελέχους δρα στα πλαίσια του συνεταιρίζεσθαι. Προβοκάρει τη λειτουργία και την ύπαρξη του ίδιου του Κόμματος αφού αυτό που μένει στο λαό είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τη γραμμή που προωθούν τα στελέχη αυτά και όχι τη γραμμή που λέει ο Τσίπρας. Ακόμα περισσότερο, επιτρέπουν τα δόλια χτυπήματα των αντιπάλων που θέτουν ζήτημα ύπαρξης και δεύτερης γραμμής, κρυφής γραμμής, μέσα στο κόμμα. Δίνουν δηλαδή επιχειρήματα για να αναπαραχθεί το γνωστό και παλαιό στερεότυπο της Δεξιάς κατά της Αριστεράς.
5. Η προβοκατόρικη αυτή δράση δεν είναι μόνο στα πλαίσια της «ελευθερίας του λόγου». Δεν λένε απλώς τη γνώμη τους έστω και σε αντίθεση με τη «συγκεντρωτική» γραμμή. Εξυπηρετούν και την άλλη παράλληλη επιδίωξή τους για μη άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ, για «διατήρηση της ταυτότητάς του» κλπ. Θα ήταν αφελής εκείνος που θα πίστευε ότι οι αντιρρήσεις των ίδιων ανθρώπων για διεύρυνση του Κόμματος θα έμεναν μόνο στα λόγια. Προχωρώντας και σε τέτοιες ενέργειες, οργανωμένες και σαφείς, αποτρέπεται εν τοις πράγμασι η ένταξη ευρύτερων ομάδων στο κόμμα, που δεν συμμερίζονται την αντίληψη του Φίλη και των «53» για την Εκκλησία, την Πίστη και τα σχετικά. Η ελευθερία του λόγου υπάρχει αλλά ταυτόχρονα υπάρχει και η ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι. Ελευθερία να λέτε ο,τι σας κατέβει, αλλά και ελευθερία να συνεταιρίζονται, όσο το δυνατόν περισσότεροι, ενάντια στο κύριο πρόβλημα.
6. Αν κάποιος ισχυριζόταν ότι οι άνθρωποι είναι εμμονικοί και ότι απλώς δεν σκαμπάζουν από τακτική και στρατηγική, από την ανάγκη, την οποία προτάσσει η Αριστερά από καταβολής της, για συγκέντρωση όσο περισσότερων δυνάμεων απέναντι στο πιο καίριο σημείο της διάταξης του αντιπάλου, ενάντια στον κρίκο εκείνο που η θραύση του θα μας επέτρεπε τον έλεγχο της αλυσίδας, θα είχε άδικο. Δεν πρόκειται για άγνοια. Πρόκειται για... γνώση: Πώς να βάζει κάποιος, μαζί με τους εχθρούς του και όλους τους φίλους του, μαζί και τους άμεσους φίλους του, χωρίς ν' αφήνει απ' όξω και τους εν δυνάμει ή δυνητικούς φίλους τους! Η μέθοδος αυτή του να πολιτεύεται κανείς δεν είναι καινούρια. Είναι παλιά. Δεν είναι και αποκλειστικότητα της Αριστεράς ή έστω των Κομμουνιστών. Είναι η μέθοδος όλων των σεχταριστών, όλων των εποχών, όλων εκείνων που νομίζουν ότι είναι κάτι αλλά δεν είναι τίποτα, ως προς τα καίρια προβλήματα τουλάχιστον, που αντιμετωπίζει ο πολύς λαός. Εξ ου και η έννοια «σέχτα» και «σεχταρισμός».
7. Βάζοντας τους πάντες απέναντί του, ο αιρεσιάρχης, καταφέρνει, με ένα σμπάρο, δύο εντυπωσιακά πράγματα: α) ισχυροποιεί τον αντίπαλο σε βαθμό που να μη μπορεί να ηττηθεί. β) ισχυροποιεί τον εαυτό του, αφού η όξυνση της πάλης απαιτεί μαχητικούς τύπους και ζηλωτές σαν κι αυτόν. Η όξυνση της πάλης κατά του Τρότσκι κατέστησε τον Στάλιν τον «καταλληλότερο» άνθρωπο για να την διεξαγάγει(!). Πάλι δεν πρωτοτυπήσανε, οι κατά τα λοιπά «αντισταλινικοί» της «ανανεωτικής» Αριστεράς. Η πάλη κατά του «Σιδηρούν Παραπετάσματος» υποδούλωσε τη Δυτική Ευρώπη στις ΗΠΑ και κατέστησε τους Γιάνκηδες κοσμοκράτορες!
8. Το στένεμα της προγραμματικής βάσης, η ανυπαρξία ουσιαστικά, βάσης συνεργασίας όταν δεν παλεύονται πέντε-δέκα πράγματα αλλά ο καθένας, με τη συνιστώσα του, μπορεί να παλεύει ο,τι τραβάει η ψυχή του, είναι ένα πολύ πιο σοβαρό πρόβλημα από πρόβλημα πολιτικής και τακτικής. Η τέτοια σύγχυση των αυτοτελών πεδίων της ιδεολογικής και πολιτικής πάλης δημιουργεί πρόβλημα δημοκρατίας, εκτός από το κόμμα, και στην κοινωνία. Όταν τα κόμματα δεν διαθέτουν πια ιδεολογία ενιαία, όταν η ανυπαρξία ιδεολογικής ενότητας οδηγεί εμπράκτως στην ανυπαρξία και πολιτικής και οργανωτικής ενότητας (αυτό ακριβώς βεβαιώνουν οι συνιστώσες), μια ομάδα ανθρώπων - τις πιο πολλές φορές βρίσκονται στον πυρήνα της ένας-δυο - χρησιμοποιώντας τον πολλαπλασιαστή ισχύος της συλλογικής δράσης του κόμματος, επιχειρεί ν' αλλάξει κοινωνικές παραμέτρους κατά το δοκούν. Τις πιο πολλές φορές, για να μην πω όλες και σοκάρω με την απολυτότητα, «το δοκούν» δεν είναι τίποτα άλλο από μια γιγαντιαία ανοησία κι ένας βολονταρισμός. Ή, είναι ανοησία ακριβώς επειδή είναι βουλησιοκρατία (=βολονταρισμός). Και να είστε σίγουροι ότι οι αντίπαλοι θα σπεύσουν να... νομιμοποιήσουν κατ' αναλογίαν τις δικές τους επιδιώξεις σε βάρος της Δημοκρατίας και τις επιβάλλουν άμεσα.
9. Η πραξικοπηματική αυτή λογική δεν μένει μόνη στα σχετικά πεδία, πολιτικό και ιδεολογικό. Οι αντίπαλοι σεχταριστές οργανωμένοι ανάλογα, επικαλούμενοι τους... αντιπάλους τους σεχταριστές θεωρούν ότι ανοίγεται «παράθυρο ευκαιρίας» για να σπρώξουν στο τραπέζι τις δικές τους εμμονές. Έτσι, οι δυο απέναντι πλευρές καθίστανται, με σατανικό τρόπο, συμπαίκτες! Τόσο συμπαίκτες που η ύπαρξη του ενός προϋποθέτει την ύπαρξη του άλλου.
10. Είναι όμως κατάλληλη η ώρα για να «ξεμπερδεύουμε με την Εκκλησία» όπως ισχυρίζονται ορισμένοι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ και γυαλίζει το μάτι τους; Η απάντηση είναι κατηγορηματικά ΟΧΙ! Οι λόγοι δεν είναι μόνο ιδεολογικοί και ούτε χρειάζεται να προτάσσονται. Δεν μπορείς να πηγαίνεις σε ένα μέτωπο χωρίς να λογαριάζεις τους άμεσους και έμμεσους συμμάχους σου. Δεν μπορείς να συγκροτείς μέτωπο χωρίς να περιορίζεις το εύρος των στόχων σου, χωρίς να καθορίζεις τον αντικειμενικό σκοπό, χωρίς να καθορίζεις τον κύριο κίνδυνο και τον αντίπαλο από τον οποίο απορρέει. Χωρίς αυτή την ιεράρχηση των στόχων και την επιλογή ενός ή δύο κατευθύνσεων δράσης δεν νοείται ούτε μέτωπο ούτε συμμαχία. Ακόμα και αν απεδείκνυε κάποιος στην κοινωνία ότι η Εκκλησία είναι πρόβλημα γι' αυτήν, δεν θα μπορούσε να αποδείξει ότι η εξαφάνισή της θα έλυνε τα προβλήματά της και θα απαλλασσόταν από τις απανωτές, αλληλοκαλυπτόμενες και αλληλοτροφοδοτούμενες κρίσεις του παγκοσμιοποιημένου κορπορατικού και τεχνοφασιστικού καπιταλισμού. Αντίθετα, εκείνος που διαφωνεί με τον άθεο και αντικληρικαλιστή για τον ρόλο της Εκκλησίας και της Ορθοδοξίας, μπορεί κάλλιστα να συμφωνήσει μαζί του για την ανάσχεση της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας στην υγεία, στην οικονομία, στη δημοκρατία, στη διαπλοκή, στην Εθνική Ανεξαρτησία!

Μια τελευταία κουβέντα:

Σαν να έχετε πάρει πάνω την εφαρμογή των μέτρων της κυβέρνησης! Πλειοδοτείτε σε αυστηρότητα και αυταρχικότητα από την πλευρά του κράτους και νομιμοποιείτε εκ των προτέρων μελλοντικές (και σίγουρες) εκτροπές! Θα ζητούσατε ποτέ την παρέμβαση του κράτους στην τήρηση των αποστάσεων μεταξύ των ατόμων μέσα στα γραφεία του ΚΚΕ; Ή μήπως θα δεχόσασταν περιορισμούς στα δικά σας γραφεία, ελέγχους στην πόρτα και όλα τα σχετικά; Θα μαζεύατε ποτέ υπογραφές για να κλείσετε ένα κόμμα με το οποίο διαφωνείτε ιδεολογικά έστω κι αν εκεί κινδύνευαν οι άνθρωποι να μολυνθούν από την επιδημία;

Η Εκκλησία είναι άσυλο! Και έχει δικό της τρόπο να τηρεί την τάξη και τους κανόνες στο εσωτερικό της. Αν δεν το κάνει θα υποστεί τις συνέπειες. Το ενδεχόμενο αποτυχίας της Εκκλησίας δεν σας επιτρέπει να μετατρέπεστε σε «αγανακτησμένους πολίτες» της βίαιης επιβολής του κράτους. Ούτε το συλλογικό συμφέρον σας νομιμοποιεί σε κάτι τέτοιο. Γιατί αυτομάτως θα πέσει στα κεφάλια σας! Η κυβέρνηση θα το στρέψει, στην πρώτη ευκαιρία, εναντίον σας. Μην έχετε καμία αμφιβολία.

Το Κοινό των Σιφνίων

Μικρή ιστορική παρουσίαση - Σύγκριση: Σε τι διαφέρουν τα  Κοινά από τους Δήμους 

Η σφραγίδα του Κοινού των Σιφνίων
Από τα «Σιφνιακά» και το αρχείο του Σίμου Μιλτ. Συμεωνίδη

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Σε προηγούμενα κείμενα είπαμε για την, επί πολλούς και δύσκολους αιώνες, πολυάνθρωπη Σίφνο. Είπαμε για την ευταξία της, την νοικοκυροσύνη της, το κάλλος της και την ευπρέπεια σε καιρούς που όλα, στην πάλαι ποτέ Οικουμένη της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, κατέρρεαν και διαγουμίζονταν, από τους Οθωμανούς αλλά και τις πόλεις της Ιταλίας, ενώ, ταυτόχρονα, γίνονταν το «μήλο της Έριδος» ανάμεσα σ' αυτές τις δυνάμεις. Κυρίως μεταξύ των Οθωμανών και της Βενετίας.

Θέλαμε να σπείρουμε τον «κόκκο σινάπεως» ώστε, ο αναγνώστης κάποια στιγμή να διερωτηθεί: «Μα πώς; Από ποιους οργανώθηκε μια τέτοια κοινωνία; Ποιοι ήταν εκείνοι και πώς συντηρούσαν μια τέτοια κοινωνία πολυάνθρωπη, επί τόσους αιώνες, οδηγώντας την, ακμάζουσα, στο κατώφλι της Επανάστασης του 1821, παίρνοντας μέρος σ' αυτή; Ποιο ήταν το υποκείμενο της ειρηνικής, άμα και επικής, αυτής «καθόδου» από τα «υψίπεδα» της Λατινοκρατίας και της Τουρκοκρατίας στις παρυφές της βιομηχανικής επανάστασης, στην αποδόμηση και τελικά στην παρακμή;» 

Αν και κάναμε κάποιες νύξεις αναφερόμενοι στον όρο«Κοινό των Σιφνίων», άγνωστο και ακατανόητο εν πολλοίς στο σημερινό πολίτη, επικεντρωθήκαμε στις ενέργειές του ως υποκειμένου, προσπαθήσαμε να το αντιληφθούμε μέσα από τα αποτελέσματα της ύπαρξής του, μέσα απ' ο,τι έχει διασωθεί ως τις μέρες μας και μας παραξενίζει, αλλά και μας φιλοξενεί, εμάς τους ξένους, τους ξενωθέντες, εκ βρέφους, από τον Κόσμο.

Χρησιμοποιήσαμε την έννοια της μεταφυσικής οντότητας για τη Σίφνο, παραξενίζοντας ίσως κι εμείς με τη σειρά μας πολλούς, και επιμείναμε στο ακατανόητο της ουσίας αυτής της μεταφυσικής οντότητας. Είπαμε ότι πρόκειται για κάτι υλικό, μαζί και άυλο, για κάτι ρητό μαζί και άρρητο. Για κάτι που σωστότερο είναι να το πούμε μυστήριο του Ελληνικού Κοινοτισμού.

Στο σημερινό και στο επόμενο κείμενο, θα πούμε για το «υλικό» και το ρητό μέρος αυτής της ουσίας, αυτής της Μετα-φυσικής Οντότητας της Σίφνου. Θα φτάσουμε κοντά στη μεθόριο Κτιστού και Ακτίστου, λίγο πριν την Άνω Πόλη των Σιφνίων, αφού διέλθουμε από την ώδε μένουσα πόλιν, ήν γαρ έχουμε, και της οποίας τα κράσπεδα κάπως ψηλαφήζουμε. Ότι, κυριολεκτικώς, «οὐ δύναται κρυβῆναι ἐπάνω ὄρους κειμένη».

Σήμερα θα πούμε μερικά πράγματα ακόμα για το Κοινό των Σιφνίων!

Στοιχεία για τη γενική διοίκηση της Σίφνου επί Τουρκοκρατίας από την ιστορική έρευνα του Σίμου Μιλτ. Συμεωνίδη.

Από το 1537 η Σίφνος ανήκει στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, στο εγιαλέτι της Άσπρης Θάλασσας. Επί του γνωστότερου σε μας Σουλτάνου, του Σουλεϊμάν του Νομοθέτη [1520-1566], η δυναστεία των Γοζαδίνων [«λατίνων μπέηδων» έκτοτε και για 80 χρόνια] ήρθε σε συμφωνία με τον Μπαρμπαρόσσα, τον Καπουδάν Πασά, και εξασφάλισε την συνέχειά της παραμένουσα φόρου υποτελής στην Πύλη.

Από το 1537 έως το 1540 μαίνεται ο Τρίτος ΒενετοΤουρκικός Πόλεμος για την κατάκτηση των Κυκλάδων και κάποιων οχυρών πόλεων του Μοριά.

Το 1563, επί του Σουλεϊμάν ακόμη, έχουμε τις πρώτες πληροφορίες, σε τεκμήρια, για την ύπαρξη αυτοδιοίκησης με επικεφαλής δύο Έλληνες επιτρόπους. Ταυτόχρονα η Σίφνος υπάγεται απ' ευθείας στο Σουλτάνο, ενώ εκκλησιαστικά αποτελεί Πατριαρχική εξαρχία. Υπάγεται δηλαδή και εκκλησιαστικά στην Κωνσταντινούπολη και στον Πατριάρχη. Μπορεί να φανταστεί κανείς τι σημαίνει αυτό, και πόσο πιο «κοντά» στην πρωτεύουσα του Κράτους ήταν η Σίφνος απ' ότι π.χ., η Αθήνα. [Η οποία ας σημειωθεί ότι είχε, τότε, πληθυσμό παραπλήσιο, αν όχι μικρότερο της Σίφνου!]

Από το 1570 έως το 1573, λαμβάνει χώρα ο Τέταρτος ΒενετοΤουρκικός Πόλεμος, πιο νότια και ανατολικά όμως, και σαν αποτέλεσμα έχει την κατάληψη της Κύπρου. Το δε 1571 διεξάγεται η ξακουστή Ναυμαχία της Ναυπάκτου όπου, η μεγάλη ήττα των Τούρκων τους επιτρέπει να εδραιώσουν την κυριαρχία τους στην Ανατολή αφού πια η επέκταση στη Δύση είναι αδύνατη.

Από το 1566, έτος του θανάτου του Σουλεϊμάν και της διαδοχής τους από τον Σελίμ Β' «του Μέθυσου»[1566-1574], και για δεκαπέντε χρόνια, μέχρι το 1571, υπάρχει ένα διάλειμμα στη διοίκηση των Γοζαδίνων όπου, στη Σίφνο και σε άλλα νησιά, στήνει τη δική του «επικράτεια» ο Ιωσήφ Νάζης, Εβραίος ευνοούμενος του Σουλτάνου. Διοικούσε από την Πόλη, μέσω του τοποτηρητή του ισπανοεβραίου Φραγκίσκου Κορονέλλου.

Από το 1571 επανέρχονται οι Γοζαδίνοι μέχρι να εκδιωχθούν οριστικά το 1617. Από κει και ύστερα αρχίζει η περιοδική εμφάνιση του Καπουδάν Πασά για την είσπραξη φόρων, από τη Σίφνο και τα άλλα νησιά.

Στον Μεγάλο Κρητικό Πόλεμο, από το 1645 έως το 1669 δεν υπάρχουν αναφορές για την ύπαρξη Τούρκων υπαλλήλων στο νησί. Αντίθετα, οι δυο στόλοι απαιτούν για λογαριασμό τους φόρους. Διπλή φορολογία δηλαδή για τους κατοίκους. Από την άλλη μεριά, ενισχύεται η τάση για αυτοδιοίηση των Σιφνίων, αποκτούν πείρα και αυτοπεποίθηση.

Μετά την κατάληψη της Κρήτης (1669) η παρουσία των Τούρκων πυκνώνει μέχρι το 1672. Κυρίως για την είσπραξη φόρων και αναπροσαρμογή των φορολογικών καταστίχων.

Για άλλα πέντε χρόνια, από το 1684 έως το 1699, στη διάρκεια του Έκτου ΒενετοΤουρκικού πολέμου, και πάλι αποσύρονται οι Τούρκοι από το νησί, για να εμφανιστεί ο Καπουδάν Πασάς το 1723, συλλέγοντας φόρους.

Από το 1723 και μέχρι το 1821 δεν υπάρχουν αναφορές παρουσίας Τούρκων στη Σίφνο.

Επί τρία-τέσσερα χρόνια δε, από το 1771 μέχρι το 1774, υπάρχει και ένα ...διάλειμμα Ρωσοκρατίας.

Αυτοδιοικητικά προνόμια από το 1580, με φιρμάνια του Σουλτάνου Μουράτ Γ'

Όπως βλέπουμε και από την απλή παράθεση των ιστορικών στοιχείων γύρω από τα γεγονότα, τα τοπικά της Σίφνου και των Κυκλάδων αλλά και τα γενικότερα, βγαίνει το συμπέρασμα ότι ένας πληθυσμός που κυμαίνεται από τις 3.000 μέχρι τις 7.000, δεν μπορεί να κυβερνηθεί και να προκόψει περιμένοντας από έξω την βοήθεια` από κάποιους άλλους να βάλουν, ή να επιβάλλουν, την τάξη και την ευνομία.

Ο καθένας μπορεί να καταλάβει ότι, «κάτι» κάνουν οι ίδιοι για να αυτοδιοικηθούν και να αυτοκυβερνηθούν μέσα στο χάος της Ανατολικής Μεσογείου αυτών των τεσσάρων αιώνων και των ανακατατάξεων που περιέχουν.

Ο μεγάλος ερευνητής της ιστορίας της Σίφνου, Σίμος Μ. Συμεωνίδηςⁱ, μάς δίνει ακόμα περισσότερες πληροφορίες.

Από το 1580, και επί Σουλτάνου Μουράτ Γ' [1574-1595], εγγονού του Σουλεϊμάν, έχουν παραχωρηθεί στη Σίφνο προνόμια αυτοδιοίκησης και συγκεκριμένα:

α) Ελεύθερη άσκηση της λατρείας και των εθίμων.

β) Εξασφάλιση της τιμής και της αξιοπρέπειας.

γ) Διάθεση της περιουσίας με διαθήκη και αναγνώριση της εγκυρότητας των δικαιοπρακτικών εγγράφων.

δ) Απαλλαγή αριθμού προϊόντων από φόρους.

ε) Διευθέτηση διαφορών «από ανθρώπους ειδικούς των....κατά τις συνήθειές των εις εκείνα που ήθελαν να κάμουν να μη μπορούν οι κριτάδες να τους εμποδίσουν, αλλά να στέργουν και να τα βεβαιώνουν».

στ) Καταβολή της «δεκάτης» πάνω στις σοδειές και του κεφαλοχάρατζου.

ζ) Σε περίπτωση παρεκτροπής των τουρκικών οργάνων να μπορούν να διαμαρτυρηθούν στην Κωνσταντινούπολη.

Βλέπουμε, δηλαδή, ότι από πολύ «νωρίς», ο Σουλτάνος αναγκάζεται να νομιμοποιήσει αυτό που εκ των πραγμάτων υπάρχει και έχει από το παρελθόν κληροδοτηθεί.

Η Συγκρότηση των οργάνων του Κοινού των Σιφνίων

Την ίδια εποχή συγκροτούνται τα όργανα, συμπληρώνονται, εξελίσσονται και τελικά απαντούν στις ανάγκες τις εύρωστης κοινωνίας του νησιού.

Στην αρχή, μας λέει ο Σ.Μ. Συμεωνίδης, οι Σύμβουλοι επιλέγονταν από τους Γοζαδίνους. Μετά, όμως, από το 1580 εμφανίζεται εκλεκτορικό σώμα που εκλέγει Επιτρόπους! Στην αρχή έχουν συμβουλευτικό ρόλο, μετά όμως αποκτούν δικαίωμα αποφάσεων.

Από το 1610 εμφανίζεται, δίπλα στους Επιτρόπους, Συμβούλιο διακεκριμένων πολιτών σε ρόλο συμβουλευτικό: η Δημογεροντία ή οι Προεστοί. Και κάπου εκεί στον 17ο αιώνα, διαμορφώνεται όλη η δομή του Κοινού, ήτοι:

α) Η Γενική Συνέλευση

β) Οι Επίτροποι

γ) Συμβούλιο Γερόντων-Προεστών

Το Κοινό έχει την έδρα του στο Κάστρο, «την Πόλη της Σίφνου». Διαθέτει σφραγίδα, είναι χαραγμένη επάνω της η εικόνα της Παναγίας Βρεφοκρατούσας, και διαιρείται σε τρία μέρη για να έχουν τρία άτομα από ένα κομμάτι της.

Διαθέτει υπαλλήλους για διάφορες δουλειές και κάποιο όργανο του νόμου αφού υπάρχει αναφορά για κρατητήριο. Διαθέτει ακόμα και Κτηματολόγιο και μάλιστα είναι δύο ειδών: Το Πολιτικό, όπου καταγράφονται τα κτήματα των πολιτών, και το Εκκλησιαστικό, όπου καταγράφονται τα κτήματα της Εκκλησίας.

Κάποια στιγμή, αργότερα, το Κοινό υποδιαιρείται σε τέσσερα μικρότερα διαμερίσματα.

Οι υπάλληλοί του είναι: α) Χαρατζάρηδες β) Γραφείς γ) Φροντιστές εξόδων δ) Βιγλάτορες ε) Κλητήρες στ) Εκτιμητές ή στιμαριστές ζ) κοινοτικοί απεσταλμένοι η) αντιπρόσωποι στην Κωνσταντινούπολη.

Η Γενική Συνέλευση του Κοινού

Για τις αρμοδιότητές, τη λειτουργία της και τις δικαιοδοσίες δεν υπάρχουν άμεσες πληροφορίες αλλά έμμεσες. Ο λόγος είναι η πλήρης καταστροφή του αρχείου του Κοινού. Ο Σιμεωνίδης μαζεύει ο,τι μπορεί από διάφορα αρχεία, κυρίως του Βατικανού και της Βενετίας. Οι αναφορές αυτών των αρχείων για τις δικαιοδοσίες και τη λειτουργία της Γενικής Συνέλευσης αρχίζουν από το 1621.

Στη Γενική Συνέλευση μετέχουν ο Κλήρος, που είπαμε ότι στη Σίφνο είναι κοντά στις πέντε δεκάδες, οι προεστοί, οι γερόντοι.

Μια φορά το χρόνο συνέρχονται όλοι οι ενήλικοι άρρενες και με απλές διαδικασίες, γρήγορα και εύτακτα εκλέγουν τους Επιτρόπους. Δύο από κάθε χωριό.

Τόπος συνάθροισης είναι κάποια εκκλησία, η αυλή της, ή κάποια λότζα (πύλη θολωτή σαν στοά) του Κάστρου.

Είναι αυτό που είδε ο Γάλλος πρέσβης στην Κωνσταντινούπολη Γκουφιέ κατά την επίσκεψή του στο νησί.

Οι Επίτροποι «μετείχαν κρίσεως και αρχής»! Δηλαδή δεν ασκούσαν μόνο διοικητικά καθήκοντα αλλά έλυναν και διαφορές μεταξύ των κατοίκων και είδαμε ότι αυτό ήταν αναγνωρισμένο από τον Σουλτάνο. Προφανώς θεσμοθετούσαν κιόλας. Παραδόξως, για τις σημερινές αντιλήψεις μας, δεν υπάρχει διάκριση των εξουσιών. Ο λόγος είναι η άμεση δημοκρατία! Διάκριση εξουσιών δεν υπάρχει και στις αρχαίες δημοκρατίες όπως στο Δήμο των Αθηναίων.

Καθήκοντα των Επιτρόπων είναι:

α) Η υγεία των κατοίκων της νήσου, η οποία τότε κινδυνεύει τακτικά από επιδημίες. Σ' αυτά περιλαμβάνονται και οι καραντίνες των πλοίων για τις οποίες υπάρχουν αναφορές.

β) Η παιδεία, για την οποία υπάρχουν πολλά στοιχεία ότι ετύγχανε της φροντίδας μικρών και μεγάλων, σημαντικών και μη, κατοίκων της κοινότητας.

γ) Η οικονομική διοίκηση. Δηλαδή διατιμήσεις προϊόντων, ζητήματα γεωργικά και κτηνοτροφικά, εμπορίου, οικοτεχνίας κλπ. Η ύπαρξη στο νησί τόσων χιλιάδων ανθρώπων σημαίνει έντονη δραστηριότητα σε όλα αυτά τα πεδία της οικονομίας και άρα κανόνες λειτουργίας και ρύθμισης.

δ) Η συντήρηση των οδών και των μονοπατιών. Εκείνων που σήμερα θαυμάζουμε καθώς μας επιτρέπουν να την εξερευνήσουμε απ' άκρου εις άκρον, και τα οποία, έχουν πια σημανθεί πλήρως, αιώνια προικιά του νησιού, μαζί με τα υπόλοιπα.

ε) Η φορολογική διοίκηση. Μπορεί οι φόροι να κανονίζονταν, με παζάρια βέβαια, από τους Τούρκους ή άλλους επικυρίαρχους, το πώς θα κατανεμηθούν, όμως, αυτά τα ποσά ήταν ζήτημα του Κοινού και εκείνο επιμέριζε και προσωποποιούσε τη φορολογική υποχρέωση.

στ) Η σύναψη δανείων για την εξυπηρέτηση κάποιων έργων ή λειτουργιών.

ζ) Η συγκρότηση της Πολιτικής Νομοθεσίας, η οποία, όπως συμπεραίνει σωστά ο Σ.Μ. Συμεωνίδης, δεν μπορεί παρά να υπήρχε αν και δεν έχει βρεθεί ο κώδικάς της. Έχει διασωθεί όμως το κείμενο της Εκκλησιαστικής-Ενοριακής Νομοθεσίας και αυτό είναι αναλυτικό και άκρως λειτουργικό.

Διαφορές “Κοινού ” και “Δήμου”, της τότε αυτοδιοίκησης και της τώρα

Ίσως αυτή η διαφορά των όρων να τα λέει όλα εκ των προτέρων: Ο Κοινό είναι των Σιφνίων, των πολιτών του, των ανθρώπων. Ο Δήμος είναι του τόπου, της περιοχής, της γεωγραφικής έκτασης, ασχέτως αν η Σίφνος, λόγω της έντονης παρουσίας του εν εκλείψει Κοινού της, υπερφαλαγγίζει τη στενότητα του θεσμού εισάγοντας το Ρο του Τόπου και αλλάζοντας άρδην τα νοήματα. Η «έντονη συνείδηση κοινοτικότητας των Σιφνίων», την οποία διαπιστώνει στα ιστορικά τεκμήρια ο Σιμεωνίδης, επιβιώνει, με κάποιο μυστηριακό τρόπο, εδώ περισσότερο από αλλού. Αν και το θέμα είναι τεράστιο και σίγουρα δεν χωράει όχι σε ένα μικρό κείμενο αλλά ούτε σε μεγάλες κοινωνιολογικές μελέτες, εμείς εδώ θα επιχειρήσουμε να θίξουμε απλώς μερικά καίρια στοιχεία του.

Ας τα δούμε όλα αυτά με τη σειρά.

Α) Στο Κοινό η εξουσία δεν έρχεται από το Κράτος τριχοτομημένη για να λάβει, εκ των υστέρων, ένα επίχρισμα δημοκρατικής νομιμοποίησης από την ψήφο του λαού. Έρχεται κατευθείαν από τον λαό, δεν φιλτράρεται ούτε στρεβλώνει στις διάφορες καραμπόλες ανάμεσα στις εξουσίες -νομοθετική, δικαστική, εκτελεστική- για να «κατέβει», να επιπέσει καλύτερα, στα κεφάλια των πολιτών της κάθε κοινότητας, του πραγματικού κυττάρου μέσα στο οποίο ζει ο άνθρωπος. Οι τρεις, διακριτές στην εποχή μας εξουσίες, βρίσκονται εκεί, δίπλα τους, και μάλιστα ασκούνται από τα ίδια όργανα και εκείνους τους ίδιους. Από ανθρώπους που ζουν και υπάρχουν στην ίδια γειτονιά, στην ίδια εκκλησία, στις ίδιες γιορτές και πανηγύρεις, με τους απλούς κατοίκους του νησιού.

Αυτό φαίνεται καλύτερα και στα οικονομικά του Κοινού. Η άντληση πόρων γίνεται επί τόπου, δεν εξαρτάται από την κεντρική εξουσία, με ο,τι αυτό συνεπάγεται σε χρόνο, χρήμα και άλλα τινά. Η κεντρική εξουσία είναι εξαρτημένη από το Κοινό και την καλή λειτουργία του και όχι το αντίθετο. Η κεντρική εξουσία περιμένει τα «άσπρα» από το Κοινό και όχι το Κοινό από την κεντρική εξουσία. Και για να γίνει αυτό, το Κοινό πρέπει να μπορέσει να προκόψει. Έχει εκ της φύσεώς του τη δυνατότητα και την εξουσία να δίνει λύσεις συγκεκριμένες, άμεσες, ευέλικτες, σε ενεστώτα χρόνο. Αν δεν βοηθήσει τον εαυτό του, αν οι άνθρωποί του δεν διαφεντέψουν τον τόπο και τον τρόπο τους, δεν θα τους βοηθήσει κανείς. Αντίθετα, θα υποστούν τιμωρίες, καταστροφές και αδικίες από διάφορους εξωτερικούς παράγοντες [σ' αυτούς περιλαμβάνονται πολλοί, από την οθωμανική διοίκηση μέχρι και τους πειρατές] ενώ στο εσωτερικό η κοινωνία θα διασπαστεί, θα περιπέσει σε αναταραχές και έριδες, οι οποίες, φέρνουν με τη σειρά τους πολλά άλλα δεινά στη συμβίωση τόσων ανθρώπων σε έναν τόσο μικρό χώρο.

Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει στο Δήμο. Σιδεροδένεται από την κεντρική εξουσία για να εξυπηρετήσει τους στόχους της, εκείνη αντλεί από εκεί τα πάντα όσα έχει, και μετά αναμένει απ' αυτή να «κατανοήσει» το δίκιο και τις ανάγκες του και να θεσμοθετήσει «προκρούστειες κλίνες» εκ των υστέρων. Και γι' αυτό, παραδόξως για τον πολίτης του Κοινού που θα ζούσε στο σήμερα, οι βουλευτικές εκλογές είναι πιο σπουδαίες από τις δημοτικές(!)

Β) Η αυτονομία και το αυτοδιοίκητο του Κοινού σφυρηλατείται όχι μόνο στις σχέσεις Κοινότητας-Κεντρικής Εξουσίας αλλά και στις Διεθνείς Σχέσεις. Πράγματι, πρόκειται για διεθνείς σχέσεις του Κοινού και όχι για πολιτιστικές ανταλλαγές και «αδελφοποιήσεις», όπως κάνει σήμερα ο κάθε Δήμος, που σέβεται τον εαυτό του, με δήμους άλλων χωρών. Το Κοινό διαπραγματεύεται ζητήματα με όλες τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής: Την Οθωμανική Αυτοκρατορία, το Βατικανό, τη Βενετία, τη Ρωσία, την Ισπανία... Αυτό σημαίνει ότι έχει πληροφόρηση, γνώσεις, δεξιότητες πολιτικής ευρείας κλίμακας, για να διεκπεραιώνει τις υποθέσεις του με επιτυχία και να κατορθώνει να κρατάει τόσο κόσμο στις ράχες του νησιού επί τόσους αιώνες. Δείτε μόνο τι γίνεται στην Ευρώπη του 17ου αιώνα, τον πιο σημαντικό για τη διαμόρφωση του Κοινού και θα καταλάβετε.

Διαπραγματεύεται, επίσης, με άλλα Κοινά αλλά και με Εκκλησίες και Πατριαρχεία. Στην “αντζέντα” των Επιτρόπων του βρίσκεται μονίμως το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, αλλά και των Ιεροσολύμων και της Αλεξανδρείας [όπου υπάρχει και σημαντική παροικία Σιφνίων], ενώ ο Πανάγιος Τάφος διατηρεί σχολείο στο νησί και το Άγιο Όρος μετόχι. Με άλλα λόγια, το Κοινό έχει λειτουργίες Κράτους, ενώ το Κράτος ΔΕΝ έχει λειτουργίες Κοινού! [Δηλαδή το Κοινό μπορεί να λύσει ένα πρόβλημα στις σχέσεις του με μια μεγάλη δύναμη, πχ, τη Βενετία, αλλά η οθωμανική διοίκηση ΔΕΝ μπορεί να οργανώσει στη Σίφνο την καραντίνα για να προστατευθεί η υγεία του πληθυσμού από τις «εισαγόμενες» ασθένειες]. Το Κοινό ενός μικρού νησιού, ή τόπου, μπορεί να αντικαταστήσει επαρκέστατα το Κράτος ενώ το Κράτος ΔΕΝ μπορεί να υποκαταστήσει το κοινό στην οργάνωση της κοινωνίας, στη συντήρηση και στην αναπαραγωγή της.

Γ) Το Κοινό δεν έχει, τουλάχιστον θεσμοθετημένες και εμφανείς, πολιτικές παρατάξεις-κόμματα. Οι θεσμοθετημένες ως στοιχεία του πολιτικού συστήματος, συσσωματώσεις αυτές, προϊόντα του εξευρωπαϊσμού μας, ο οποίος «πέρασε επιτυχώς Διαφωτισμό» και επιβίωσε, βασίζονται σε αντίστοιχες θεωρίες-ιδεολογίες που υποδεικνύουν μεθοδολογίες παγιωμένες και άκαμπτες στην επίλυση συνεχώς μεταβαλλόμενων, ειδικών και πρωτότυπων καταστάσεων. Το γεγονός αυτό, μαζί με τα συμφέροντα, ταξικά και άλλα, όπως και μαζί με τα ανθρώπινα ατομικά κι αβυσσαλέα πάθη, συσσωματώνονται, με τη σειρά τους, σε ακατάγωνιστα μέτωπα, τα οποία, συνήθως είναι δύο συν ένα τρίτο. Το τρίτο βρίσκεται σε αποπομπή, και τα ιμάτιά του μοιράζονται τα άλλα μέτωπα, τις περισσότερες φορές με σκληρές συγκρούσεις. Λιγότερες φορές «βάλλουν κλήρον».

Δ) Η τεράστια όμως διαφορά, μεταξύ Κοινού και Δήμου, βρίσκεται, τελικά, στον άνθρωπο που διαμορφώνουν οι τρεις «παράξενοι ελκυστές» της ταυτότητας, του είδους, και οι οποίοι αλληλεπιδρούν, περιδινίζονται και συστρέφονται μέσα στις «μικρές», μα τόσο πυκνές, αυτές κοινωνίες: η Πολιτική, η Παιδεία και η Πίστη. Στον ανθρωπολογικό τύπο δηλαδή, του οποίου, το Κοινό είναι υπο-κείμενο αλλά και αντι-κείμενο. Τι άνθρωπο φτιάχνει το Κοινό, και με τι «υλικά». Και τι άνθρωπο και με ποια υλικά, φτιάχνει ο Δήμος. Από τι ανθρώπους φτιάχνεται το Κοινό και από τι ανθρώπους φτιάχνεται ο Δήμος.

Ο άνθρωπος δεν ζει γενικά κι αόριστα σε ένα κράτος. Ζει, πάντα, μέσα σε μια κοινότητα. Ακόμα κι όταν είναι «μη κοινότητα», όπως είναι οι τερατουπόλεις. Πρώτα είναι δημότης και μετά είναι πολίτης, αν θέλουμε να μιλήσουμε σχηματικά και να εγκύψουμε στα φράκταλς της Πολιτείας.

Στο Δήμο, και στο νεωτερικό/βεστφαλιανό κράτος που τον επέβαλε, αυτό αντιστρέφεται. Πρώτα ο άνθρωπος είναι πολίτης της δευτεροβάθμιας πολιτειακής οργάνωσης, του Κράτους, και μετά, κάπου στο περιθώριο, είναι και πολίτης της πρωτοβάθμιας πολιτειακής οργάνωσης, του Δήμου. [Γι' αυτό και δεν έχει σημασία πού ψηφίζει και πού ψηφίζεται! Γι' αυτό και μεταφέρει τόσο εύκολα τα εκλογικά του δικαιώματα όπου θέλει, ενώ οι υποψήφιοι δημοτικοί «άρχοντες» δεν χρειάζεται καν να είναι ψηφοφόροι του δήμου της υποψηφιότητάς τους!] Έχει μια μεγάλη Πατρίδα και κάπου εκεί και μια μικρή. Μικρή όχι μόνο σε μέγεθος αλλά και σε σημασία για την οργάνωση της ζωής του, την παιδεία του, την οικονομική του κατάσταση, την ευημερία του, την προκοπή του. Ο Δήμος είναι μια διοικητική «επαρχία». Συγκροτείται «από τα πάνω». Φτιάχνεται από την μεγάλη Πατρίδα και αλλάζει κάθε λίγο και λιγάκι, κατά το δοκούν εκείνης της πολιτικής παράταξης που την κυβερνάει. Δεν φτιάχνει την μεγάλη Πατρίδα προσερχόμενος μαζί με τις άλλες κοινότητες στη μεγάλη κοινότητα του Έθνους και της Πατρίδας.

[Εδώ χρειάζεται να κάνουμε μια μικρή παρέκβαση-διευκρίνιση: Το ότι τασσόμαστε υπέρ της «μεγέθυνσης» του ρόλου της Μικρής Πατρίδας, υπέρ της πρόταξης αυτής, και της συγκρότησης της Μεγάλης Πατρίδας από τη «σύνοδο», τη «σύναξη», την κοινωνία των Μικρών Πατρίδων, δεν σημαίνει «λιγότερο πατριωτισμό» αλλά μεγαλύτερο. Άλλωστε αυτό είναι από καιρό αποδεδειγμένο, ασχέτως αν δεν το συνειδητοποιούμε. Τέτοιου είδους ήταν ο πατριωτισμός εκείνων που κάνανε την Επανάσταση του '21, αλλά και τα τόσα άλλα επαναστατικά κινήματα κατά των Τούρκων, και των «Ορλωφικών» περιλαμβανομένων. Των «Ορλωφικών» που προηγούνται κατά μια σχεδόν δεκαετία της θεωρούμενη πρώτης επανάστασης, της Αμερικανικής].

Στο Κοινό υπάρχουν όλες οι θεσμίσεις και οι πνευματικές προϋποθέσεις για το ζητούμενο: δημότης και πολίτης να είναι ένα και το αυτό. Έχοντας λειτουργίες Κράτους εν σμικρώ, μικράς κλίμακος, και μπροστά ακριβώς στον πολίτη, απομυθοποιεί το Κράτος, το απλουστεύει, το γειώνει, το εξανθρωπίζει και τελικά το καθιστά μαϊτζέβελο, χρήσιμο και αποδοτικό στην καθημερινή ζωή του. Ο,τι δεν είναι χρήσιμο και εύχρηστο μαραζώνει, ατροφεί και καταργείται. Τελικά το κράτος αυτό δεν είναι και τόσο κράτος. Ένα μέρος του είναι κράτος σε απονέκρωση, στην ψιλή του εκδοχή, και ένα άλλο μέρος του είναι εν εκλείψει και σίγουρα πέραν της θαλάσσης κράτος, «εισαγόμενο», ετερογενές, ετερώνυμο, αλλογενές.

Υπάρχει, όπως θα λέγαμε κάποτε, δυαδική εξουσία. Το ανθρώπινο μέρος της, εκείνο που οργανώνει, τακτοποιεί το χάος της κοινωνίας και φροντίζει για την αναπαραγωγή της είναι το προσιτό, το οικείο στον πολίτη. Σε μια τέτοια κατάσταση, ακόμη και η ταξική πάλη αποκτά άλλη τροπή και διάσταση.

[Κι εδώ πρέπει να κάνουμε μια διευκρίνιση: Ο όρος «δυαδική εξουσία» είναι καίριος και σημαντικός. Εισήχθη τον 20ο αιώνα στην κομμουνιστική θεωρία των επαναστάσεων και είναι ακριβής και τεκμηριωμένος. Η δυαδική εξουσία είναι εκείνο το στοιχείο που ξεχωρίζει την επανάσταση από την «επαναστατική κατάσταση». Μια οποιαδήποτε εξέγερση των μαζών, λέει αυτή η θεωρία, δεν είναι επανάσταση. Επανάσταση υπάρχει όταν αναδύεται μια νέα εξουσία μέσα από τις αναταραχές αυτές και αρχίζει να ανταγωνίζεται την παλιά. Η παλιά που δεν μπορεί πια να κυβερνήσει όπως κυβερνούσε εκτοπίζεται από τη νέα που ασκείται από εκείνους που δεν θέλουν να κυβερνηθούν όπως κυβερνιόντουσαν. Εμείς εδώ θέλουμε να επισημάνουμε ότι, α) αυτή η νέα, η «από τα κάτω», η λαογέννητη εξουσία, διαμορφώνεται από πολύ παλιά, αμέσως σχεδόν μετά την Άλωση της Πόλης, ισχυροποιείται και ανδρώνεται, ριζώνει και ...δενδρώνει, αποπειράται και ανθίσταται, ετοιμάζει την κοινωνία και ετοιμάζεται η ίδια, για την τελική αναμέτρηση. β) η νέα εξουσία, είναι κι αυτή με τη σειρά της δυαδική. [Τα φράκταλς που λέγαμε, η αρχή της αυτοομοιότητας]. Είναι Πολιτική η μια πλευρά της και Εκκλησιαστική-Ενοριακή η άλλη. Ηγείται η Πολιτική πλευρά και εν «συναλληλία» με την Εκκλησιαστική. Και οι δύο μαζί αποπέμπουν την τρίτη, την παλιά και μισητή αλλότρια εξουσία όχι επειδή είναι περιττή μια τρίτη πολιτειακή οργάνωση αλλά γιατί είναι ασύμβατη, εχθρική, με τις άλλες δύο. γ) ακριβώς γιατί είναι τέτοια η φύση, η καταγωγή της και η λειτουργία της νέας εξουσίας, είναι χρήσιμη, εύχρηστη, προσιτή και οικεία στον πολίτη. Την κάνει μια εξουσία που δεν είναι και τόσο εξουσία. Ανεξαρτήτως πώς θα καταλήξει, στη συνέχεια, η επανάσταση -και ξέρουμε πια ότι ΚΑΜΙΑ επανάσταση δεν καταλήγει σ' αυτό που είχε βάλει σκοπό της- στη φάση αυτή της ανόδου της επαναστατικής παλίρροιας, η δυαδική εξουσία έχει το ένα σκέλος της, το νέο, χρήσιμο, εύχρηστο, προσιτό και οικείο στο λαό. Και ίσως να είναι αυτό το στοιχείο που κάνει τους ρομαντικούς επαναστάτες θεωρητικούς να νομίζουν ότι και μετά, όταν έρθουν στην εξουσία, θα διατηρήσουν τα χαρακτηριστικά αυτά. Φευ, ζώντας μακριά από την ελληνική ιδιαιτερότητα και αγνοώντας το τραγικό στοιχείο των ανθρωπίνων, θα τους πάρει μερικούς αιώνες να καταλάβουν τον μύθο του Κάδμου, του δρακοκτόνου ήρωα δηλαδή, όπου, αν και σκοτώνει τον δράκο, απελευθερώνει την πηγή και χτίζει πόλη, αργότερα, και αυτός μεταμορφώνεται σε δράκο, όπως επιτάσσει η «αρχή του μιμητικού ανταγωνισμού» και η εξομοίωση των ανταγωνιζομένων. Δεν καταλαβαίνουν ότι, και η εξουσία εξουσιάζεται! «Άρχεται από τον άρχοντα του Κόσμου τούτου» και όποιος την θέτει στην υπηρεσία του ξεκινάει άρχοντας και καταλήγει αρχόμενος και σκληρά δυναστευόμενος. Ο Φάουστ μάς έχει προϊδεάσει για το πόσο σκληρή είναι αυτού του είδους η εξουσία και η υποταγή σ' αυτήν].

Το απάνθρωπο μέρος της εξουσίας, η βία και η καταπίεση, βρίσκεται πέρα μακριά, έξω από την ώδε μένουσα πόλιν, είναι κάτι άλλο απ' αυτή, κάτι που πρέπει να παραμένει μακριά και να φυλαγόμαστε απ' αυτό. Είναι επικίνδυνο, και στην ισχύ του και στην αδυναμία του. Ούτε από τη βία των άλλων μας προστατεύει αλλού ούτε και το ίδιο διστάζει να εκδηλωθεί βίαια εναντίον μας όταν κρίνει ότι το συμφέρει. Οι όποιες διαπλοκές με τους ντόπιους ισχυρούς δεν είναι εύκολες. Τίποτα δεν διασφαλίζει τους υποτελείς, ακόμη και η απόλυτη υποταγή τους. Κυρίως, όμως, οι διαπλοκές δεν είναι θεσμισμένες, ακόμα κι όταν είναι συνήθεις. Με τον ίδιο τρόπο που συγκροτούνται, με τον ίδιο και καταργούνται. Ο Ρήγας το λέει πολύ ωραία στο Θούριο, από τους πρώτους-πρώτους στίχους του ακόμη, στη δεύτερη δεκάδα:

Βεζύρης, Δραγουμάνος, Ἀφέντης κι΄ ἂν σταθῆς,
Ὁ Τύραννος ἀδίκως, σὲ κάμει νὰ χαθῆς. 
Δουλεύεις ὂλ΄ ἡμέρα, σὲ ὅ,τι κι΄ ἂν σοὶ πῆ,
Κι΄ αὐτὸς πασχίζει πάλιν, τὸ αἷμα σου νὰ πιῆ.
Ὁ Σοῦτζος, κι΄ ὁ Μουρούζης, Πετράκης, Σκαναβής,
Γγίκας, καὶ Μαυρογένης, καθρέπτης, εἶν΄ νὰ ἰδῆς.
Ἀνδρεῖοι Καπετάνοι, Παπάδες, λαϊκοί,
Σκοτώθηκαν κι΄ Ἀγάδες, μὲ ἄδικον σπαθί.
Κι΄ ἀμέτρητ΄ ἄλλοι τόσοι, καὶ Τοῦρκοι, καὶ Ρωμιοί,
Ζωήν, καὶ πλοῦτον χάνουν, χωρὶς καμμιὰ ΄φορμή. 

Γι' αυτό και οι Λατίνοι, οι Εβραίοι, οι Μουσουλμάνοι της Σίφνου, ζουν ειρηνικά, ενσωματώνονται πλήρως, και τελικά παύουν να ξεχωρίζουν από τους Ρωμιούς. Γι' αυτό και οι Σιφνιοί οδηγούνται σε επανάσταση εναντίον του αλλότριου εκείνου κράτους. Για να οριστικοποιήσουν το κατόρθωμά τους, να κρατήσουν έξω και μακριά την ελλοχεύουσα πάντα απειλή της κατάλυσης του Κοινού τους, της Μικρής και της Μεγάλης πατρίδας τους. Την Μεγάλη Πατρίδα που την εννοούν ως σύναξη και ως κοινότητα όλων των ομοειδών κοινοτήτων, των Κοινών. Η οποία, παρ' όλο ότι, στη φάση αυτή την προεπαναστατική, δεν είναι συγκροτημένη σε σώμα είναι παρούσα νοητή οντότητα, ακριβώς όπως ο Ήλιος της Δικαιοσύνης είναι νοητός! Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτοί οι άνθρωποι «δεν έχουν περάσει Διαφωτισμό»(!)

Μπορούμε, όλα αυτά, να τα πούμε και με άλλο τρόπο. Το Κοινό διαθέτει καθολικότητα, με την Ορθόδοξη Ανατολική σημασία της. «Πιστεύω εις μίαν Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν» διακηρύσσουμε στο Σύμβολο της Πίστεως. Όσο μικρή κι αν είναι μια εκκλησία με τον ταπεινό παπά της δεν της λείπει τίποτα για να λειτουργήσει όπως και μια μεγάλη εκκλησία με τον Πατριάρχη. Είναι εξίσου Αγία, Καθολική και Αποστολική. Είναι κύτταρο ζωής αυθύπαρκτο, δεν είναι μέλος ενός άλλου κυττάρου. «Ουδέν ενικότερον του προσώπου» αλλά και «ουδέν καθολικότερον», μας διδάσκει η θεολογία του Προσώπου. Το ανθρώπινο πρόσωπο είναι ένα αλλά, ταυτόχρονα, εμπεριέχει όλα όσα κάνουν το πρόσωπο να είναι πρόσωπο. Στην περίπτωση του «τόπου που είναι το πρόσωπο του Τ[ρ]όπου», η ενικότητα του Κοινού σημαίνει και την καθολικότητά του.

Στον Δήμο συμβαίνει το εντελώς αντίθετο: Δεν είναι κύτταρο αυθύπαρκτο, είναι μέλος ενός άλλου κυττάρου. Εκεί, το άτομο, πρώτα καλείται να γίνει πολίτης της πολιτείας Β' βαθμού και μετά δημότης της πολιτείας Α' βαθμού. Το κράτος, είναι ψηλά, υπεράνω όλων. Έχει κύρος, φαντάζει πανίσχυρο μπροστά στον απλό πολίτη. Δεν είναι μόνο το μονοπώλιο της νόμιμης βίας που μοστράρεται, είναι και η γραφειοκρατία, τα γρανάζια της απρόσωπης πυραμιδοειδούς δεσποτείας και της εξισωτικής ελαχιστοποίησης του ατόμου έναντι του Νόμου, που μαθαίνουν τον πολίτη να το θεωρεί άτρωτο, να το θεοποιεί -το ίδιο και τους ιερείς/πολιτικούς του- και να εναποθέτει σ' αυτό τη μοίρα του σαν να ήταν αληθινός θεόςⁱⁱ.

Ο Δήμος, δεν είναι τίποτα περισσότερο από τμήμα και όργανο του κράτους, με εκλεγμένους, μέσω αμφιβόλου ποιότητας εκλογών, τους κρατικούς του υπαλλήλους. Οι «τυχεροί» εκλεγμένοι υπάλληλοί του -οι πιο καπάτσοι στις μηχανορραφίες, είναι καλύτερα να λέμε- πληρώνονται, ενώ οι άλλοι έχουν κάθε λόγο να αξιοποιούν αλλιώς το κομμάτι της εξουσίας που μοιράζονται. Στις μέρες όπου «ο θεός πέθανε» αλλά επιβίωσε ο Μαμμωνάς κάπως βρίσκεται ο τρόπος να «ανταμειφθούν» κι εκείνοι που υποτίθεται ότι «θυσιάζονται» για το καλό της κοινωνίας. Αυτή την αυταπάτη εξουσίας μοιράζονται οι δεκάδες και εκατοντάδες υποψήφιοι σε κάθε δήμο με τους ψηφοφόρους τους, χωρίς να μπορούν, έστω, να ξεφύγουν από το επίπεδο της μικροπολιτικής, της μηχανορραφίας, της ίντριγκας και της αρπαχτής.

Έτσι, ο πολίτης, ελλιπής, καχεκτικός κι υβριδικός, ξένος και απόξενος απ' όλα -κοινωνία, φύση και θεό- καλείται να μετάσχει στη νυν τριτοβάθμια κοινωνική οργάνωση, την Παγκοσμιοποιημένη Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Να σπουδάσει, να εργαστεί, να ταξιδέψει, αλλά και να δεχτεί τα «καλούδια» ενός ξένου και εν πολλοίς εκβαρβαρισμένου πολιτισμού που έχει λάβει παγκόσμιες διαστάσεις, έχει επιβληθεί παντού, σε όλο τον πλανήτη, ωστόσο βρίσκεται σε προχωρημένη σήψη και παρακμή. Ο εισαγόμενος τουρισμός, ο επιστημονικός και τεχνολογικός μεσσιανισμός, η μηχανοποίηση και η ψηφιοποίση [ο,τι δεν μεταφράζεται σε 0 και 1 περισσεύει και πετιέται. Οι λάτρεις της καλής μουσικής το αντιλαμβάνονται πολύ καλά αυτό και γυρίζουν στο αναλογικό σύστημα, στο βινίλιο] της ζωής, της σκέψης, των συναισθημάτων, ο ανταγωνισμός, η ένταση, η ταχύτητα, ο καταναλωτισμός των αξιών και η αξία του καταναλωτισμού, αυτά και άλλα πολλά, τον κάνουν να μένει αιώνες κυριολεκτικά πίσω από τον πολίτη του Κοινού. Πάντων χωρισθείς και πάσι συναρμοζόμενος ο πολίτης του Κοινού στην εποχή του. Πάντων απο-συναρμοσθείς και πάσι χωριζόμενος ο πολίτης της νεωτερικής μας πολιτείας. Ξενωθείς, εκ βρέφους, εκ του Κόσμου και εν τω Κόσμω!

Για να τα πούμε όλα αυτά στη γλώσσα της τριλεκτικής: Οι δυο νεωτερικές πόλεις, η Β' βαθμού (κράτος) και η Γ' βαθμού (υπερ-κράτος Ευρωπαϊκής Ένωσης) συμμαχούν, υπό την ηγεμονία του υπερ-κράτους. Αποπέμπουν δε την πόλη του Α' βαθμού, την κρισιμοτέρα όλων στο ζην και θνήσκειν, στο Ευ Ζην και στο Κοινωνείν. Ταυτόχρονα, η ηγεμονευομένη από το υπερ-κράτος πόλη Β' βαθμού συμμαχεί με την όποια πολιτική διάσταση έχει απομείνει στην πόλη Α' βαθμού για να αποπέμψει την Εκκλησιαστική-Ενοριακή διάσταση που έχει απομείνει μετά από τόσες αλλοτριώσεις και προσβολές. Γι' αυτό και οι Βαβαροί απαγορεύουν την ταφή των νεκρών εκεί που γινόταν από αιώνες και τους συγκεντρώνουν στα νεκροταφεία της κοινότητας. Για να ολοκληρωθεί η «πρόοδος» και η «εναρμόνιση» με τη Δύση, με την απόλυτη εξουσία του Δήμου πάνω στα κοιμητήρια, την πλήρη αποπομπή της Εκκλησίας και τελικά στην καύση των νεκρών και την φύλαξη της τέφρας σε βαζάκια! Το προειδοποιητικό στη ματαιοδοξία «όλοι δυο μέτρα γης θα πάρουμε», γίνεται «οι πιο πολλοί στα ίδια βαζάκια θα χωρέσουμε» αφού η γη είναι πολύ ακριβή πια για να σπαταλιώνται δυο μέτρα ανά άτομο. Τα δυο μέτρα, ίσως και μερικά παραπάνω, θα τα καταλαμβάνει πια, με ή χωρίς βαζάκι, όποιος μπορεί να την πληρώσει και να την αγοράσει.

Ο πολίτης του Κοινού πολίτης και της Άνω Πόλεως

Και ενώ ο πολίτης του Κοινού είναι πολίτης της ώδε μένουσας πόλεως, αδυνατώντας να είναι και πολίτης της οθωμανικής «πολιτείας», ταυτόχρονα, με την ίδια προθυμία και συνέπεια, γίνεται πολίτης της «Μέλλουσας Πόλεως», εκείνης που επιζητούμε. Της Άνω Πόλεως όπου οι άνθρωποι όλοι είναι αδέλφια, ζουν ειρηνικά στην ευλογημένη «Γη της Επαγγελίας», μαζί με όλα τ' άλλα πλάσματα του Θεού, αγωνίζονται για «τον άρτον τον επιούσιον», αφήνουν τα οφειλήματα των άλλων και τα δικά τους, απέχουν, με τη βοήθεια του Πατέρα τους, από του Πειρασμού και του Πονηρού. Πολίτης της παραδειγματικής πόλεως, της «Βασιλείας των Ουρανών», της ιδανικής, του προτύπου εκείνου στο οποίο πρέπει να τείνουμε, να μοιάζουμε, έστω κι αν δεν το καταφέρνουμε.

Σε 43 εκκλησίες του νησιού, επί 52 Κυριακές του χρόνου, συν τις γιορτές και τις πανηγύρεις, αναπέμπεται η δέηση μεταξύ των άλλων:

Ὑπὲρ τῆς ἄνωθεν εἰρήνης καὶ τῆς σωτηρίας τῶν ψυχῶν ἡμῶν, 
Ὑπὲρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου, εὐσταθείας τῶν ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν καὶ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως,

Ὑπὲρ τοῦ ἁγίου οἴκου τούτου καὶ τῶν μετὰ πίστεως, εὐλαβείας καὶ φόβου Θεοῦ εἰσιόντων ἐν αὐτῷ,

.........

Ὑπὲρ τῆς πόλεως ταύτης, πάσης πόλεως καὶ χώρας καὶ τῶν πίστει οἰκούντων ἐν αὐταῖς,

Ὑπὲρ εὐκρασίας ἀέρων, εὐφορίας τῶν καρπῶν τῆς γῆς, καὶ καιρῶν εἰρηνικῶν,
Ὑπὲρ πλεόντων, ὁδοιπορούντων, νοσούντων, καμνόντων, αἰχμαλώτων καὶ τῆς σωτηρίας αὐτῶν,
Ὑπὲρ τοῦ ῥυσθῆναι ἡμᾶς ἀπὸ πάσης θλίψεως, ὀργῆς, κινδύνου καὶ ἀνάγκηςⁱⁱⁱ, 

Δεν είναι καινούργια η μέθοδος αυτή για τους Έλληνες. Να προσπαθούν δηλαδή να κάνουν την Πολιτεία τους ούτως ώστε να προσομοιάζει με την τάξη του Σύμπαντος Κόσμου.

Καινή είναι η σάρκωσή της σε Ευχαριστιακές Συνάξεις, σε πνευματικές «γειτονιές» και «αδελφότητες» αυτής της Άνω Πόλεως, στη Μεθόριο Κτιστού και Ακτίστου, που επικράτησε να λέγονται Ενορίες^iv. Σε συνάξεις, όπου λατρεύουν την Αγάπη ως Θεό και τον Θεό τον εννοούν μόνο από τις Άκτιστες Ενέργειές Του, την Αγάπη και την Ομορφιά... [«Ο Θεός αγάπη εστί», «Θεός εστί Ο,τι Καλό»].

Μετά και κατά τη λατρεία εξασκούνται στην κλίμακα της Αγάπης, [Σέβομαι, Εμπιστεύομαι, Νοιάζομαι, Μοιράζομαι, Φροντίζω, Καλλωπίζω, Ελευθερώνω, Δημιουργώ], κάθονται στην κοινή τράπεζα δεκάδες φορές το χρόνο, τρώνε και πίνουν μαζί τα ίδια φαγητά και ποτά διακονώντας ο ένας τον άλλον με τη σειρά, αλλήλων ισόδουλοι αλλήλων κύριοι, τραγουδάνε μαζί τα «συμφωνημένα υπονοούμενά τους», σκαρώνουν μικροί-μεγάλοι τα «ποιητικά» τους, πραγματεύονται και εξελίσσουν τον «ξυνό(κοινό) τους λόγο» πεζή κι εμμέτρως, χορεύουν με τις δικές τους φιγούρες, ρυθμούς και τρόπους τα τραγούδια και τους σκοπούς όλων των άλλων νησιωτών, ερωτεύονται, γεννούν, τίκτουν και μεγαλώνουν παιδιά, ζουν εν Χριστώ Ελεύθεροι και Δημιουργικοί.

Μετέχοντας ο πολίτης σε δυο πόλεις, στην ώδε και την επιζητούμενη, την ανθρώπινη και τη θεία, την αστοχούσα (αμαρτωλή) και την αγία (την εύστοχη), έχει μέτρα και σταθμά να «στιμάρει», να εκτιμήσει πρόσωπα και πράγματα, ανθρώπους και πολιτείες, συστήματα και πολιτεύματα. Έχει το GPS που λέμε σε άλλα κείμενά μας, για να πορευθεί, με ασφάλεια και με ελευθερία, όπου θέλει. «Όστις θέλει» άλλωστε ακολουθεί!

Αυτήν ακριβώς την πολιτειακή οργάνωση των Δύο Πόλεων, συνέτριψαν οι Βα[ρ]βαροί με την κατάργηση των Κοινών το 1833! Και ένα άλλου είδους Κράτος εγκαθίδρυσαν, που δεν ήταν συμβατό, δεν μπορούσε να συνυπάρξει με την Ελληνική Πολιτική Παράδοση και ...Προπαίδεια. Γι' αυτό λέμε πως η Επανάσταση, που ο Ρήγας εξήγγειλε, έμεινε ανολοκλήρωτη!

Δεν αντικατέστησαν, οι Βαβαροί, όπως νομίζουν οι καλοπροαίρετοι και μας υποβάλλουν οι πονηροί, μια μορφή αυτοδιοίκησης με μια άλλη. Δεν είναι στα σχήματα και στα ονόματα οι διαφορές. Είναι στην ουσία του πολιτεύματος.

Η κατάργηση των Κοινών είναι κατάργηση του, από πολλούς αιώνες, σφυρηλατούμενου Ελληνικού Πολιτεύματος, του ελληνικού τρόπου του Κοινωνείν και του Ευ Ζην, του Ελληνικού Κοινοτισμού! Της ελληνικής παράδοσης της Πολιτικής και των οργανικών της σχέσεων με την Πίστη. Γι' αυτό και, ταυτόχρονα, όπως είπαμε στο προηγούμενο κείμενο, διαλύουν τα μοναστήρια και καταργούν τα 3/4 των ενοριών^v.

Έχοντας εξουδετερώσει τα δύο από τα τρία «Π» που κάνουν τους Έλληνες να είναι ο,τι είναι [την Πολιτική και την Πίστη], μετά έρχεται η σειρά της Παιδείας, ήγουν, του τρόπου αναπαραγωγής της κοινωνίας. Για να ολοκληρωθεί έτσι η αλλοτρίωση της Ελληνικής Ιδιαιτερότητας και να «Εξευρωπαϊστεί» πλήρως!

Σημειώσεις 

i Για περισσότερες λεπτομέρειες βλέπε: «Σιφνιακά-Επετηρίς ιστορικής ύλης της Σίφνου», τόμος ΙΔ', Αθήναι 2006

ii Εδώ ο επιπόλαιος της ...πόλεως, κάνει το εξής λάθος: απορρίπτοντας ως πρόληψη την ύπαρξη μετα-φυσικής στον τόπο που είναι πρόσωπο του τρόπου, αποδίδει, εκών άκων, μετα-φυσική στο κράτος(!) Η μετάθεση αυτή είναι αναπόδραστη και γίνεται εν τοις πράγμασι, ανεξαρτήτως των διακηρύξεων κατά της μετα-φυσικής και υπέρ της επιστημοσύνης.

iii Μετά από την παράθεση της δέησης, ο επιπόλαιος της ...πόλεως μπορεί να ισχυρισθεί ότι οι άνθρωποι αυτοί, θεοκρατούμενοι, εναποθέτουν την τύχη τους στο θεό και στα θαύματά του. Ο μη επιπόλαιος όμως βλέπει ότι εκείνοι ακριβώς είναι που δεν εναποθέτουν τίποτα ούτε στο θεό ούτε και στο κράτος. Εκείνοι κάνουν ο,τι μπορούν να να διαφεντέψουν τη ζωή τους, εδώ και τώρα, και κατορθώνοντάς το προσφεύγουν στο θεό για βοήθεια επικουρική. Αντίθετα ο επιπόλαιος της πόλεως «μη έχοντας τον θεό του», τα εναποθέτει όλα στο κράτος και στην πολιτική και ο,τι περισσεύει το εναποθέτει στην τύχη! Ποιος λοιπόν είναι περισσότερο μοιρολάτρης;

iv Δεν είναι τυχαίος ο παραλληλισμός της Μεθορίου. Όπως δεν είναι τυχαίο που η σφραγίδα του Κοινού φέρει την εικόνα της Θεοτόκου Βρεφοκρατούσας! Ως Μεθόριος Κτιστού και Ακτίστου υμνολογείται η Παναγία. Η θνητή παρθένος που τίκτει κατά σάρκαν τον Υιό του Θεού, τον Μονογενή. Άπαξ! Οι Ευχαριστιακές Συνάξεις είναι αυτό ακριβώς: Οι Μητέρες που αναπαρθενεύουν, που μεταμορφώνουν, που αλλοιώνουν καλώς τους μετέχοντες για να γεννηθεί μέσα στις ψυχές τους και μέσα στην ψυχή της κοινότητας ο Υιός της Αγάπης και της Καλοσύνης.

v Ο Χ. Γιανναράς λέει, στο Ορθοδοξία και Δύση στη νεώτερη Ελλάδα, {εκδ. Δόμος], ότι από τα 563 μοναστήρια (ανδρών και γυναικών) που είχε τότε το νεαρό ελληνικό κράτος, καταργήθηκαν τα 412. Τρία απ' αυτά που σώθηκαν ήταν γυναικεία. Από τα 18 δε γυναικεία μοναστήρια της Ελλάδας τα δυο, με περίπου 100 μοναχές ήταν στη Σίφνο, και όπως είπαμε καταργήθηκαν, οι περιουσίες δημεύτηκαν και οι μοναχές εκδιώχθηκαν.