Συνιστώσα ή αίρεση; Ζηλωτές ή προβοκάτορες;

Στιγμιότυπο από την Επανάσταση των Ζηλωτών στη Θεσσαλονίκη τον 14ο μ.Χ.

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Για άλλη μια φορά ένα κομμάτι, σημαντικό, των μελών και των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, εξαιρετικά νωθρό στη σκέψη, πλην όμως ιδιαίτερα μαχητικό στην πράξη, πρωτοστατεί στην πάλη κατά της Εκκλησίας.

Αυτή τη φορά βρήκε πρόσχημα τη διάδοση του κορωνο-ιού.

Η αιτία όμως είναι άλλη. Πιστεύουν, έχουν εδραία την πεποίθηση ότι η Εκκλησία είναι «παράγοντας έκπτωσης της κοινωνίας», φορέας σκοταδισμού. Κι όχι μόνο αυτό. Πιστεύουν επίσης ότι οι ίδιοι είναι το ακριβώς αντίθετο: παράγοντες ανύψωσης της κοινωνίας, φορείς του... φωταδισμού και της προόδου.

Δικαίωμά τους να πιστεύουν ο,τι θέλουν, δικαίωμά τους να έχουν την όποια άποψη για τον εαυτό τους ειδικά όταν δεν διαθέτουν συστήματα αντικατοπτρισμού (καθρέφτες, τα λένε αλλιώς) όπως δεν διαθέτουν οι μονές και τα κελλιά του Αγίου Όρους.

Το πρόβλημα δεν είναι τι πιστεύει ο καθένας ανόητος ή νάρκισσος ή εμμονικός. Το πρόβλημα είναι τι κάνει το κόμμα που μέχρι λίγο πριν κυβέρναγε και τώρα ασκεί υπεύθυνη αντιπολίτευση. Το πρόβλημα είναι τι κάνει σημαντική μερίδα στελεχών του κόμματος που πρωτοστατεί στον αγώνα κατά του κύριου αντιπάλου, του Νεοφιλελευθερισμού, στον αγώνα για τη συγκρότηση ενός μεγάλου μετώπου που θα περιλαμβάνει «κάθε καρυδιάς καρύδι», προκειμένου να ανατραπεί η πολιτική που καταστρέφει ο,τι έχει μείνει όρθιο.

Σημειώνω δε και τονίζω ότι η πάλη αυτή γίνεται στην πράξη και για την πράξη και όχι για τις ιδέες γενικά κι αόριστα περί φιλελεύθερης ή μη κοινωνίας, για την αξία των πανανθρώπινων ιδανικών, κλπ.

Πρακτικά λοιπόν μιλώντας έχουμε να παρατηρήσουμε:

1. Βρίσκονται, και δεν είναι η πρώτη φορά, εκτός γραμμής Τσίπρα. Ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε πολύ σωστά και απέφυγε να επιτεθεί κατά της Εκκλησίας. Την κάλεσε απλώς, με μια λέξη, να συμβάλλει. Την κάλεσε να κάνει αυτό που είναι αυτονόητο ότι και μπορεί και πρέπει να κάνει μια οντότητα σαν την Εκκλησία. Δεν αμφισβήτησε τις προθέσεις της , την ικανότητά της να λαμβάνει αποφάσεις πάντα επ' ωφελεία του λαού, πάντα με μοναδικό γνώμονα το πλήρωμά της. Και είναι αυτονόητο, σε όποιον διαθέτει λίγο μυαλό, ότι αν μπορεί ο Τσίπρας να έχει το λαό στο νου του και να πράττει προς το συμφέρον του γιατί να μην συμβαίνει το ίδιο για τον Αρχιεπίσκοπο ή για τον κάθε μητροπολίτη; Όπως είναι κακό και κάκιστο να παρεμβαίνει η Εκκλησία αμφισβητώντας τις προθέσεις και την ικανότητα της Αριστεράς, άλλο τόσο και χειρότερο είναι να κάνει το ίδιο η Αριστερά στην Εκκλησία. Ξεκινάμε όλοι με τα ίδια στοιχεία υπόψη μας. Αυτά που λένε οι λοιμοξιωλόγοι. Αν θα τα καταφέρουμε να κάνουμε το σωστό δεν είναι απ' την αρχή καθορισμένο. Από τις πράξεις μας θα κριθεί και εκεί θα δοκιμαστούμε όλοι. Ανάλογα, θα τιμωρηθούμε ή θα επιβραβευτούμε. Άλλωστε η επιτυχής έκβαση της κοινής επιδίωξης δεν έχει να κάνει μόνο με την σωστή απόφαση αλλά και με τον τρόπο εφαρμογής της. Αν οι παράγοντες που συνεργάζονται δεν τα πάνε καλά μεταξύ τους, αν δεν μπορούν με ψυχραιμία, να αλληλοστηριχθούν και να προχωρήσουν, τότε είναι κι αυτό ένα πρόβλημα. Αν είναι λοιπόν να κάνουν λάθος, ας το κάνουν! Δεν μπορεί κανείς να κάνει κάτι επ' αυτού. Δεν είναι άλλωστε οι μόνοι που θα κάνουν λάθος. Εξ άλλου, και του ΣΥΡΙΖΑ του λέγαμε ένα σωρό πράγματα, τα λάθη όμως που είχε αποφασίσει να κάνει τα έκανε και τίποτα δεν τον απέτρεψε όσο κι αν τον προειδοποιούσαμε και όσο κι αν τα λάθη του τα πληρώσαμε όλοι.
2. Λέω ότι είναι εκτός γραμμής Τσίπρα και εννοώ ότι ο Τσίπρας εκφράζει τη γραμμή του Κόμματος. Αν δεν την εκφράζει πρέπει να προσκομιστεί η απόφαση του οργάνου που το βεβαιώνει και φυσικά να καταδικαστεί η... παρέκκλιση του Προέδρου. Μέχρι τότε οι άλλοι όταν μιλάνε οφείλουν να λένε τα ίδια αλλιώς να σιωπούν. Η μειοψηφία, λέει το καταστατικό σας, όταν διαφωνεί, δεν υποχρεούται να εφαρμόσει όσα λέει η πλειοψηφία. Ωστόσο, ΔΕΝ αντενεργεί στην πλειοψηφία.
3. Όχι μόνο βρίσκονται εκτός γραμμής αλλά και αντενεργούν με σφοδρότητα και ζήλο ξεχωριστό. Αντενεργούν ομαδικά, πολύμορφα και συνδυσμένα. Όλη τους η δραστηριότητα δείχνει ότι υπακούν σε μια εσωτερική γραμμή, διαφορετική από την επίσημη, σε μια άλλη οντότητα και οργανωτική δομή, με ξεχωριστή λογική, νοοτροπία, ίσως και ιδεολογία. Αυτή η δομή στη γλώσσα της νεοαριστεράς λέγεται «συνιστώσα». Πρόκειται για εκείνο που κάποτε λεγόταν «φράξια» και δεν θα κάναμε λάθος αν ισχυριζόμασταν ότι είναι ένα κόμμα άλλο μέσα στο κόμμα. Ακριβώς η οργάνωσή της και ο σεχταρισμός της είναι που της προσδίδει δυσανάλογη δύναμη, για το μέγεθός της, ειδικά σε ένα μεγάλο και χαλαρής οργάνωσης κόμμα όπως είναι το κόμμα της αντιπολίτευσης. Σημειώνω δε ότι «σέχτα» σημαίνει «αίρεση» και ο δανεικός όρος από την Εκκλησία δεν είναι τυχαίος.
4. Η σφοδρή και καλά οργανωμένη αυτή δράση δεν είναι μόνο αντιδεοντολογική ή αντικομματική. Δεν υπονομεύει απλώς το κύρος και τη δράση του Προέδρου αλλά και όποιου άλλου μέλους και στελέχους δρα στα πλαίσια του συνεταιρίζεσθαι. Προβοκάρει τη λειτουργία και την ύπαρξη του ίδιου του Κόμματος αφού αυτό που μένει στο λαό είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τη γραμμή που προωθούν τα στελέχη αυτά και όχι τη γραμμή που λέει ο Τσίπρας. Ακόμα περισσότερο, επιτρέπουν τα δόλια χτυπήματα των αντιπάλων που θέτουν ζήτημα ύπαρξης και δεύτερης γραμμής, κρυφής γραμμής, μέσα στο κόμμα. Δίνουν δηλαδή επιχειρήματα για να αναπαραχθεί το γνωστό και παλαιό στερεότυπο της Δεξιάς κατά της Αριστεράς.
5. Η προβοκατόρικη αυτή δράση δεν είναι μόνο στα πλαίσια της «ελευθερίας του λόγου». Δεν λένε απλώς τη γνώμη τους έστω και σε αντίθεση με τη «συγκεντρωτική» γραμμή. Εξυπηρετούν και την άλλη παράλληλη επιδίωξή τους για μη άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ, για «διατήρηση της ταυτότητάς του» κλπ. Θα ήταν αφελής εκείνος που θα πίστευε ότι οι αντιρρήσεις των ίδιων ανθρώπων για διεύρυνση του Κόμματος θα έμεναν μόνο στα λόγια. Προχωρώντας και σε τέτοιες ενέργειες, οργανωμένες και σαφείς, αποτρέπεται εν τοις πράγμασι η ένταξη ευρύτερων ομάδων στο κόμμα, που δεν συμμερίζονται την αντίληψη του Φίλη και των «53» για την Εκκλησία, την Πίστη και τα σχετικά. Η ελευθερία του λόγου υπάρχει αλλά ταυτόχρονα υπάρχει και η ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι. Ελευθερία να λέτε ο,τι σας κατέβει, αλλά και ελευθερία να συνεταιρίζονται, όσο το δυνατόν περισσότεροι, ενάντια στο κύριο πρόβλημα.
6. Αν κάποιος ισχυριζόταν ότι οι άνθρωποι είναι εμμονικοί και ότι απλώς δεν σκαμπάζουν από τακτική και στρατηγική, από την ανάγκη, την οποία προτάσσει η Αριστερά από καταβολής της, για συγκέντρωση όσο περισσότερων δυνάμεων απέναντι στο πιο καίριο σημείο της διάταξης του αντιπάλου, ενάντια στον κρίκο εκείνο που η θραύση του θα μας επέτρεπε τον έλεγχο της αλυσίδας, θα είχε άδικο. Δεν πρόκειται για άγνοια. Πρόκειται για... γνώση: Πώς να βάζει κάποιος, μαζί με τους εχθρούς του και όλους τους φίλους του, μαζί και τους άμεσους φίλους του, χωρίς ν' αφήνει απ' όξω και τους εν δυνάμει ή δυνητικούς φίλους τους! Η μέθοδος αυτή του να πολιτεύεται κανείς δεν είναι καινούρια. Είναι παλιά. Δεν είναι και αποκλειστικότητα της Αριστεράς ή έστω των Κομμουνιστών. Είναι η μέθοδος όλων των σεχταριστών, όλων των εποχών, όλων εκείνων που νομίζουν ότι είναι κάτι αλλά δεν είναι τίποτα, ως προς τα καίρια προβλήματα τουλάχιστον, που αντιμετωπίζει ο πολύς λαός. Εξ ου και η έννοια «σέχτα» και «σεχταρισμός».
7. Βάζοντας τους πάντες απέναντί του, ο αιρεσιάρχης, καταφέρνει, με ένα σμπάρο, δύο εντυπωσιακά πράγματα: α) ισχυροποιεί τον αντίπαλο σε βαθμό που να μη μπορεί να ηττηθεί. β) ισχυροποιεί τον εαυτό του, αφού η όξυνση της πάλης απαιτεί μαχητικούς τύπους και ζηλωτές σαν κι αυτόν. Η όξυνση της πάλης κατά του Τρότσκι κατέστησε τον Στάλιν τον «καταλληλότερο» άνθρωπο για να την διεξαγάγει(!). Πάλι δεν πρωτοτυπήσανε, οι κατά τα λοιπά «αντισταλινικοί» της «ανανεωτικής» Αριστεράς. Η πάλη κατά του «Σιδηρούν Παραπετάσματος» υποδούλωσε τη Δυτική Ευρώπη στις ΗΠΑ και κατέστησε τους Γιάνκηδες κοσμοκράτορες!
8. Το στένεμα της προγραμματικής βάσης, η ανυπαρξία ουσιαστικά, βάσης συνεργασίας όταν δεν παλεύονται πέντε-δέκα πράγματα αλλά ο καθένας, με τη συνιστώσα του, μπορεί να παλεύει ο,τι τραβάει η ψυχή του, είναι ένα πολύ πιο σοβαρό πρόβλημα από πρόβλημα πολιτικής και τακτικής. Η τέτοια σύγχυση των αυτοτελών πεδίων της ιδεολογικής και πολιτικής πάλης δημιουργεί πρόβλημα δημοκρατίας, εκτός από το κόμμα, και στην κοινωνία. Όταν τα κόμματα δεν διαθέτουν πια ιδεολογία ενιαία, όταν η ανυπαρξία ιδεολογικής ενότητας οδηγεί εμπράκτως στην ανυπαρξία και πολιτικής και οργανωτικής ενότητας (αυτό ακριβώς βεβαιώνουν οι συνιστώσες), μια ομάδα ανθρώπων - τις πιο πολλές φορές βρίσκονται στον πυρήνα της ένας-δυο - χρησιμοποιώντας τον πολλαπλασιαστή ισχύος της συλλογικής δράσης του κόμματος, επιχειρεί ν' αλλάξει κοινωνικές παραμέτρους κατά το δοκούν. Τις πιο πολλές φορές, για να μην πω όλες και σοκάρω με την απολυτότητα, «το δοκούν» δεν είναι τίποτα άλλο από μια γιγαντιαία ανοησία κι ένας βολονταρισμός. Ή, είναι ανοησία ακριβώς επειδή είναι βουλησιοκρατία (=βολονταρισμός). Και να είστε σίγουροι ότι οι αντίπαλοι θα σπεύσουν να... νομιμοποιήσουν κατ' αναλογίαν τις δικές τους επιδιώξεις σε βάρος της Δημοκρατίας και τις επιβάλλουν άμεσα.
9. Η πραξικοπηματική αυτή λογική δεν μένει μόνη στα σχετικά πεδία, πολιτικό και ιδεολογικό. Οι αντίπαλοι σεχταριστές οργανωμένοι ανάλογα, επικαλούμενοι τους... αντιπάλους τους σεχταριστές θεωρούν ότι ανοίγεται «παράθυρο ευκαιρίας» για να σπρώξουν στο τραπέζι τις δικές τους εμμονές. Έτσι, οι δυο απέναντι πλευρές καθίστανται, με σατανικό τρόπο, συμπαίκτες! Τόσο συμπαίκτες που η ύπαρξη του ενός προϋποθέτει την ύπαρξη του άλλου.
10. Είναι όμως κατάλληλη η ώρα για να «ξεμπερδεύουμε με την Εκκλησία» όπως ισχυρίζονται ορισμένοι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ και γυαλίζει το μάτι τους; Η απάντηση είναι κατηγορηματικά ΟΧΙ! Οι λόγοι δεν είναι μόνο ιδεολογικοί και ούτε χρειάζεται να προτάσσονται. Δεν μπορείς να πηγαίνεις σε ένα μέτωπο χωρίς να λογαριάζεις τους άμεσους και έμμεσους συμμάχους σου. Δεν μπορείς να συγκροτείς μέτωπο χωρίς να περιορίζεις το εύρος των στόχων σου, χωρίς να καθορίζεις τον αντικειμενικό σκοπό, χωρίς να καθορίζεις τον κύριο κίνδυνο και τον αντίπαλο από τον οποίο απορρέει. Χωρίς αυτή την ιεράρχηση των στόχων και την επιλογή ενός ή δύο κατευθύνσεων δράσης δεν νοείται ούτε μέτωπο ούτε συμμαχία. Ακόμα και αν απεδείκνυε κάποιος στην κοινωνία ότι η Εκκλησία είναι πρόβλημα γι' αυτήν, δεν θα μπορούσε να αποδείξει ότι η εξαφάνισή της θα έλυνε τα προβλήματά της και θα απαλλασσόταν από τις απανωτές, αλληλοκαλυπτόμενες και αλληλοτροφοδοτούμενες κρίσεις του παγκοσμιοποιημένου κορπορατικού και τεχνοφασιστικού καπιταλισμού. Αντίθετα, εκείνος που διαφωνεί με τον άθεο και αντικληρικαλιστή για τον ρόλο της Εκκλησίας και της Ορθοδοξίας, μπορεί κάλλιστα να συμφωνήσει μαζί του για την ανάσχεση της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας στην υγεία, στην οικονομία, στη δημοκρατία, στη διαπλοκή, στην Εθνική Ανεξαρτησία!

Μια τελευταία κουβέντα:

Σαν να έχετε πάρει πάνω την εφαρμογή των μέτρων της κυβέρνησης! Πλειοδοτείτε σε αυστηρότητα και αυταρχικότητα από την πλευρά του κράτους και νομιμοποιείτε εκ των προτέρων μελλοντικές (και σίγουρες) εκτροπές! Θα ζητούσατε ποτέ την παρέμβαση του κράτους στην τήρηση των αποστάσεων μεταξύ των ατόμων μέσα στα γραφεία του ΚΚΕ; Ή μήπως θα δεχόσασταν περιορισμούς στα δικά σας γραφεία, ελέγχους στην πόρτα και όλα τα σχετικά; Θα μαζεύατε ποτέ υπογραφές για να κλείσετε ένα κόμμα με το οποίο διαφωνείτε ιδεολογικά έστω κι αν εκεί κινδύνευαν οι άνθρωποι να μολυνθούν από την επιδημία;

Η Εκκλησία είναι άσυλο! Και έχει δικό της τρόπο να τηρεί την τάξη και τους κανόνες στο εσωτερικό της. Αν δεν το κάνει θα υποστεί τις συνέπειες. Το ενδεχόμενο αποτυχίας της Εκκλησίας δεν σας επιτρέπει να μετατρέπεστε σε «αγανακτησμένους πολίτες» της βίαιης επιβολής του κράτους. Ούτε το συλλογικό συμφέρον σας νομιμοποιεί σε κάτι τέτοιο. Γιατί αυτομάτως θα πέσει στα κεφάλια σας! Η κυβέρνηση θα το στρέψει, στην πρώτη ευκαιρία, εναντίον σας. Μην έχετε καμία αμφιβολία.