"Ο Ταναγραίος κεραμεύς" (διήγημα)

Αναδημοσίευση από το φιλολογικό περιοδικό "Παρνασσός" 

Πρόλογος: Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Πρόκειται για ένα "αδελφό" λογοτεχνικό κείμενο σε προηγούμενο που αναδημοσιεύσαμε το Πάσχα του 2021. 

Προέρχεται κι αυτό από το θρυλικό φιλολογικό περιοδικό "Παρνασσός" της δεκαετίας του 1870. 

Εκτός, όμως, από το λογοτεχνικό του ενδιαφέρον έχει και ιστορικό. Με την έννοια ότι μάς βοηθάει να αποκλείσουμε μια εκδοχή στην ερμηνεία της προέλευσης του ονόματος "Σχηματάρι". 

Είχαμε πει, τόσο στο βιβλίο Παράξενοι φτωχοί Στρατιώτες, όσο και σε άλλο κείμενο του παρόντος μπλογκ ότι, η προφορική παράδοση αναφέρει ως εκδοχή την προέλευση του ονόματος  από την αγγειοπλαστική παράδοση της αρχαίας Τανάγρας. 

Χάρη στον εντοπισμό αυτού του κειμένου, διαπιστώνουμε ότι ναι μεν η εν λόγω παράδοση έχει κάποια βάση, βάση, όμως εντελώς λόγια, ρομαντική και άκρως αρχαιόπληκτη, εφόσον υποσκελίζει δυο δεκάδες αιώνων και ανάγει, τη γένεση του ονόματος "Σχηματάρι", στην αρχαιότητα, "διά εναερίου τινός γεφύρας", όπως θα έλεγε ένας σπουδαίο ιστορικός του 19ου αιώνα. 

Συγκεκριμένα, ο ευφάνταστος, αρχαιόπληκτος  και ανώνυμος Γάλλος συγγραφέας του κειμένου, πλάθει μια ρομαντική ερωτική ιστορία στην ελληνιστική Τανάγρα της εποχής δλδ των Ταναγραίων Κορών. Ήρωάς του, "ο Ταναγραίος κεραμεύς", διακριθείς για την επιδέξιότητά του. 

Ενώ η Καρυάτιδα παραμένει στο Λονδίνο, μια Ταναγραία Κόρη, επιστρέφει στην πατρίδα της...

 Ένα πολύ ωραίο κείμενο -περισσότερο για τον υπέροχο συμβολισμό, τη γνώση του τόπου της Ταναγραϊκής, την ευαισθησία και την τρυφερότητά του,  λιγότερο για την λογοτεχνική του αξία- είναι αυτό που θα αναρτήσουμε σήμερα, Μέγα Σάββατο του σημαδιακού, από κάθε άποψη, Πάσχα του 2021. 

Στη δεκαετία του 1870, τότε που η σύληση των τάφων της Τανάγρας βρίσκεται στην... "ακμή" της, τότε που είχε φτιαχτεί ακόμα και νόμος για την "εκμετάλλευση" των θησαυρών που οι αρχαίοι παροχέτευσαν στα εδάφη της, σνομπάροντας προκλητικά τη συσσώρευση του κεφαλαίου και την αναπαραγωγή του, μια "κακαντέσα", μια πλαγγόνα των ελληνιστικών χρόνων της Τανάγρας, φτάνει σαν δώρο στον Αιμίλιο, τον συγγραφέα του διηγήματος στο Παρίσι. 

Ο νέος εκείνος άνθρωπος ερωτεύεται αμέσως το έργο τέχνης κι αρχίζει να ζει με αυτό και χάρη σ' αυτό. Όμως κάποια στιγμή η κόρη αρχίζει να ξεθωριάζει, να πάσχει και ν' αρρωσταίνει! Απελπισμένος για το μη αναστρέψιμο του πράγματος, παρά τις εξαιρετικές φροντίδες του, αποφασίζει ότι φταίει το κλίμα του Παρισιού και επομένως η μόνη θεραπεία βρίσκεται στην πατρίδα της κόρης... 

Αναδημοσιεύεται από το περιοδικό "Παρνασσός"