Ένα πολύ ωραίο κείμενο -περισσότερο για τον υπέροχο συμβολισμό, τη γνώση του τόπου της Ταναγραϊκής, την ευαισθησία και την τρυφερότητά του, λιγότερο για την λογοτεχνική του αξία- είναι αυτό που θα αναρτήσουμε σήμερα, Μέγα Σάββατο του σημαδιακού, από κάθε άποψη, Πάσχα του 2021.
Στη δεκαετία του 1870, τότε που η σύληση των τάφων της Τανάγρας βρίσκεται στην... "ακμή" της, τότε που είχε φτιαχτεί ακόμα και νόμος για την "εκμετάλλευση" των θησαυρών που οι αρχαίοι παροχέτευσαν στα εδάφη της, σνομπάροντας προκλητικά τη συσσώρευση του κεφαλαίου και την αναπαραγωγή του, μια "κακαντέσα", μια πλαγγόνα των ελληνιστικών χρόνων της Τανάγρας, φτάνει σαν δώρο στον Αιμίλιο, τον συγγραφέα του διηγήματος στο Παρίσι.
Ο νέος εκείνος άνθρωπος ερωτεύεται αμέσως το έργο τέχνης κι αρχίζει να ζει με αυτό και χάρη σ' αυτό. Όμως κάποια στιγμή η κόρη αρχίζει να ξεθωριάζει, να πάσχει και ν' αρρωσταίνει! Απελπισμένος για το μη αναστρέψιμο του πράγματος, παρά τις εξαιρετικές φροντίδες του, αποφασίζει ότι φταίει το κλίμα του Παρισιού και επομένως η μόνη θεραπεία βρίσκεται στην πατρίδα της κόρης...
Αναδημοσιεύεται από το περιοδικό "Παρνασσός"
