Προς ασημαντότητες, τέκτονος επιστολή, Τάσιου το ανάγνωσμα

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Θα μιλήσω με αυθάδεια, για να αντιδράσω στην εσκεμμένη προσπάθεια που κάνουν να μας χειραγωγήσουν.

Θα μιλήσω χυδαία, όσο χυδαία είναι η πλύση εγκεφάλου που εξακολουθεί δυο μήνες τώρα.

Θα μιλήσω προκλητικά, όσο προκλητική είναι προπαγάνδα τους...

Κοιτάξτε αυτό το μικρό βιντεάκι.

Δεν είναι του Σπύρου Παπαδόπουλου, που στο κάτω κάτω τον παίρνεις και στην πλάκα.

Δεν είναι καν του Σαββόπουλου που ασκείται στο «σύνδρομο Πολιάνας» και τα βλέπει όλα ωραία και λαμπερά.

Ο Θεοδόσης Τάσιος θέλει να περνιέται αλλιώς.

Ως μεγάλος «Αναγεννησιακός Άνθρωπος», ως σοφός τέκτονας!

Ίδιος Μεγάλος Μάγιστρος, θα προσέθετα εγώ, μυρίζει Λούβρο και αναδύεται μέσα από τις αφηγήσεις του Νταν Μπράουν σε παιδική έκδοση, με τις φιγούρες τριών διαστάσεων του παλιού καιρού, ξέρετε, αυτά τα χαρτονάκια που σηκώντονταν καθώς άνοιγε ο βιβλίο. Πρώτη είχε αρχίσει να τα μοιράζει η χλωρίνη Κλινέξ, αρχές της δεκαετίας του '60.

Δείτε πόσο προσβλητικά μιλάει για μας όλους.

Δείτε πόσο προκλητικά... ανθρωπιστής είναι, ο μεγάλος δάσκαλος των Γνωστικών(!)

Τι έξω-τι μέσα, μάς λέει ο αρχιτέκτονας που γνωρίζει πολύ καλά ότι άλλο το μέσα και άλλο το έξω, και ακριβώς αυτό υποτίθεται ότι υπηρέτησε. Άλλο, η γέφυρα της Χαλκίδας μέσα, και άλλο έξω. Μέσα, δεν περνάς απέναντι. Έξω, περνάς!

[Σημείωση για τους αμόρφωτους: είναι ο σχεδιαστής της τελευταίας και εν λειτουργία κινητής γέφυρας της Χαλκίδας, αρχάς του '60]

Τα κυρίαρχα συναισθήματα, λέει εκείνος ο γνώστης της επιστήμης, ο μελετητής και ανασχηματιστής του υλικού κόσμου, θα πρέπει να είναι τα ίδια!

Αυτή τη στιγμή έχουμε ένα πλανητικό κακό που ξεπερνάει τις ασημαντότητές μας, λέει, ο καθηγητής!

Βέβαια εννοεί «ασημαντότητές σας», γιατί αλλιώς δεν θα επιχειρούσε να μας εξηγήσει τα συναισθήματα που ΠΡΕΠΕΙ να νιώθουμε. Τι να εξηγήσει μια ασημαντότητα σε μια άλλη ασημαντότητα που επιπλέον δεν νιώθει το «μεγάλο πλανητικό κακό»;

Άλλωστε μπορεί μια ασημαντότητα να γυρίσει βίντεο που θα παιχτεί παντού;

Και δεύτερον, λέει, «εμείς είμαστε καλά, ΠΡΕΠΕΙ να νιώθουμε ευγνωμοσύνη»!

Έτσι γενικά κι αφηρημένα: εμείς, οι ασημαντότητές σας, δηλαδή, είσαστε καλά, τι θέλετε παραπάνω; Τι τις θέλετε τις δουλειές σας, τι να τα κάνετε τα ψωρομεροκάματα και τις μικροεισπράξεις, τι να τα κάνετε τα παιδιά και τα εγγόνια, τι να τις κάνετε τις εξοχές και τις μετακινήσεις πέρα από τα τέσσερα τετράγωνα, τις εκκλησίες, τις λειτουργίες, τις κοινωνικές δραστηριότητες, τα «δημόσια θεάματα», κι όλα τα σχετικά; Τι να την κάνετε την κοινωνία να λειτουργεί και να στέκεται όρθια ακόμα και σε ένα τέτοιο «πλανητικό κακό»; ΠΡΕΠΕΙ, λέει ο αρχιτέκτονας, να νιώθετε ευγνωμοσύνη!

Αυτό, μαζί με τη θλίψη για το «πλανητικό κακό»!

«Αυτά είναι τα συναισθήματα της εποχής και όχι τα παιδιαρίσματα»!

Μάς επιπλήττει ο προφέσορας που σαφώς θεωρεί ότι εκείνος δεν παιδιαρίζει. Δείτε και το ύφος του, σαν να μάς λέει.... «έλα καημένε, εδώ ο πλανήτης χάνεται κι εσύ ασχολείσαι με το πώς θα σωθείς εσύ και τα παιδιά σου, το χωριό σου και η πόλη σου; Μείνε σπίτι και δες από την τηλεόραση πως θα σώσουν τον κόσμο οι...υπερήρωες! Ο Χαρδαλιάς, δηλαδή, ο Κοντοζαμάνης, ο Τσιόδρας, ο Κικίλιας, ο Πέτσας που πήγε στο λάκκο με τον κορονοϊό από τους πρώτους κ.ο.κ....

Εξάλλου είναι και μια ευκαιρία, λέει. Μια τριπλή ευκαιρία!

Άμα είσαι αρχιτέκτονας και έχεις τετράγωνο μυαλό, είδες τι μπορείς να κάνεις;

Εκεί που ο Νιόνιος και ο Ράμφος βρίσκουν μία και την μοιράζονται εσύ βρίσκεις τρεις!

Μία να ασκήσουν τα κορμιά τους οι «ασημαντότητες» και να γίνουν γυμνασμένες και υγιείς ασημαντότητες αφού κι εκεί πιαστήκαμε μπόσικοι και τζαναμπέτηδες και «το γλιτώναμε»!

Μια ακόμα ευκαιρία, να γεμίσουμε το νου μας με γνώσεις για να είμαστε ασημαντότητες με γνώσεις κι όχι αμόρφωτοι που πρέπει να τους εξηγούμε με χίλιους κόπους γιατί πρέπει να κάθονται παθητικά στο σπίτι τους και να τους σώζουν άλλοι.

Και τρίτη, λέει ο καθηγητής, και σκάει η καλοσύνη στο πρόσωπό του, να γλυκάνουμε τις καρδιές μας, με την συμπαράσταση όσων έχουν ανάγκη. Εδώ είναι η πρώτη φορά που βάζει «άλλους», «άλλες ασημαντότητες» στο «κάδρο». Μας κάνει μια παραχώρηση, ο μεγάλος!

Για να σοβαρευτεί αμέσως, και με αιωρούμενο το δάκτυλο, τον δείκτη με το άκοπο νύχι, να προσθέσει αυστηρά, για να μη ξεχνιόμαστε...

«και με μια ευγνωμοσύνη για εκείνους που είναι απ' έξω και μάς προστατεύουνε για να νικήσουμε».

Δεύτερη... ευκαιρία να νιώθεις ευγνωμοσύνη, προς τους προστάτες σου ή ενοχή αν δεν τη νιώθεις! Εκείνοι μάς προστατεύουνε, είναι έξω, εμείς είμαστε προστατευμένοι μέσα, και βλέπουμε στην τηλεόραση πως καταστρέφεται η ζωή μας και η ζωή των παιδιών μας, αλλά μαζί θα νικήσουμε και θα είμαστε «νικήτριες ασημαντότητες»!

Ο σεβάσμιος καθηγητής τελειώνει με το κρυόκωλο αυτό σήμα προς τις ασημαντότητες:

τα δυο δάκτυλα, με τα άκοπα νύχια, στο σχήμα της Τσωρτσίλιας νίκης, κάπου ανάμεσα στην καρδιά και στον ώμο.

Παρένθεση: Έχουν παραμυθιαστεί, ή κάνουν πως έχουν παραμυθιαστεί, όλοι αυτοί ότι έχουμε πόλεμο, κάτι σαν τον Β'ΠΠ- μη χέσω την ανόσια σύγκριση, και ότι τον πόλεμο αυτό τον διευθύνει ο... Τσώρτσιλ της Ελλάδας(!) Ξανά, μη χέσω τη σύγκριση αν και τον Τσώρτσιλ τον έχω χεσμένο όπως τον χέσανε και οι Άγγλοι άμα τη λήξει του πολέμου! Του πολέμου που δεν τον νίκησε η Αγγλία και του πολέμου που κόστισε στην Αγγλία το βάρος της και τη θέση της στο διεθνή συσχετισμό των δυνάμεων, του πολέμου στον οποίο έχασε όλες τις αποικίες και κέρδισε μόνο την Αθήνα και την Ελλάδα για να την παραδώσει μετά από δυο χρόνια στους Αμερικανούς.

Εμείς όμως στο χωριό μου αλλιώς την έχουμε αυτή τη χειρονομία. Την έχουμε για φάσκελο.

Για την ακρίβεια, είναι ένα από τα τρία (3) είδη του φασκελώματος.

Το ένα είναι το πλήρες και το κλασικό: με τις δυο παλάμες ανοιχτές συνοδευόμενες με διάφορα επιφωνήματα και βρισιές. Το συνηθέστερο επιφώνημα είναι εκείνο που δείχνει... «να ρε, να, να...»

Το άλλο, το XXXL, είναι αυτό που πέφτεις κάτω, και φασκελώνεις και με τα χέρια και με τα πόδια, κατά τη μεριά που κινδυνεύει ο πλανήτης και γίνεται ο πόλεμος. Συνοδεύεται από τα ίδια επιφωνήματα και βρισιές αλλά σε ακατάληπτη εκδοχή.

Και το τρίτο, εκείνο που κάνεις όταν γλυκαίνει η καρδιά σου, και με ένα σαρδώνιο μειδίαμα, κάνεις τη σεμνή αυτή χειρονομία ενός διακριτικού και ήπιου φασκελώματος, γυρίζοντας λίγο και την πλάτη, στον πλανήτη που κινδυνεύει και στον πόλεμο που διεξάγεται. Εδώ, η κίνηση συνοδεύεται με μια λέξη στ' αρβανίτικα που την παραθέτω αμετάφραστη αλλά νομίζω ότι είναι σαφές το νόημά της στους αγνοούντες την διάλεκτο.... «Τάρτ_ιγκ_ιου βρεεεε!»

Υγ. Υπάρχει μία λέξη την οποία ο Μέγας Διδάσκαλος τη μασάει. Δεν κατάφερα να την αποκρυπτογραφήσω. Ελπίζω να το κάνετε εσείς, ειδικά όσοι μπήκατε στο πρόγραμμα επιστημονική κατάρτισης «Σκοιλ Ελικικού».