Αρίστου Μετριότητος το ανάγνωσμα

['Ενα κείμενο από το 2015 για κάποιους φίλους, όταν το "κίνημα των Αρίστων" ήταν στην αρχή του. Δείτε το τώρα που είναι στο τέλος του].

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής


Ξεκαθαρίζω από την αρχή. Ουδέποτε υπήρξα άριστος! Πάντα ήμουν μια σκέτη μετριότης. Του δεκατρία, άντε του δεκατέσσερα.
....
Μη έχοντας λοιπόν υποφέρει από το άγχος της αριστείας ακούστε παρακαλώ τις παρατηρήσεις μου πάνω στο ζήτημα αυτό που ταλαιπωρεί την Ελλάδα εδώ και εκατό μέρες.

Κατά τη γνώμη μου, η αριστεία και ο άριστος, τίποτα δεν έχουν να φοβούνται από τον Αριστ(ε)ί(ν)δην Μπαλτά. Υπάρχουν “αντικειμενικά”, είτε το θέλουμε είτε δεν το θέλουμε. Αν δεν το θέλουμε, ο άριστος, επειδή είναι άριστος, θα βρει τον τρόπο να προκόψει ακόμα κι αν πάει στην Ιταλία, στη Γιουγκοσλαβία ή στην Αγγλία. Θα πάρει ένα πτυχίο και θα γυρίσει. Ο “αιώνιος φοιτητής” θα μείνει εδώ να μας...παιδεύει.

Αλλού, νομίζω, είναι το ζήτημα και όχι στους αρίστους που αριστεύουν. Είναι σε αυτούς που νομίζουν πως μιλώντας για την αριστεία μετέχουν αυτής. Έχουν πάρει τοις μετρητοίς αυτά που λέμε περί “ημετέρας παιδείας” (αν και δεν το μολογάνε δημοσίως) και τα αναγάγουν στην αριστεία. Νομίζουν πως υπάρχει και “ημετέρα αριστεία”, οι ανόητοι! Φευ όμως! Ουδέν ενικότερον του αρίστου!

Ακόμα ένα πρόβλημα είναι αυτοί που ΔΕΝ είναι άριστοι, είναι λιγότερο άριστοι, πολύ θα το ήθελαν να είναι και, μάλιστα, έχουν πιστέψει ότι μπορούν να γίνουν άριστοι με...δημοκρατικές διαδικασίες! Έχοντας πάρει τοις μετρητοίς αυτά που λέμε περί της ημετέρας δημοκρατίας, της και ελληνικής καλουμένης, νομίζουν πως με το μπλα-μπλα και το πίτσι-πίτσι, δημ-αγογώντας περί αριστείας θα μας πείσουν ότι επειδή κόπτονται υπέρ αναπαύσεως και θεραπεύσεως της αριστείας, είναι κιόλας άριστοι, ικανοί να λάβουν θέση ένθα οι άριστοι αναπαύονται.

Τέλος, υπάρχει κι ένα πρόβλημα με τους ίδιους τους αρίστους. Εκείνους που είναι όντως άριστοι. Αν και είναι άριστοι και το ξέρουν είναι, ταυτοχρόνως, ανασφαλείς.
Πάσχουν από το “σύνδρομο των όμορφων γυναικών”.
Ποτέ δεν σιγουρεύονται πως είναι όντως άριστοι, πάντα φοβούνται για την “αιώνια” αριστεία τους. Ακριβώς όπως οι πολύ όμορφες γυναίκες!
Έτσι, μια Ειρήνα Σάικ δηλώνει πως ένοιωθε άσχημη επειδή ο Ρονάλντο ενώ τη συνόδευε ξενοκοίταζε! Ήθελε να κοιτάζει μόνον εκείνη για να νιώθει ωραία και ασφαλής.
Έτσι και οι ημέτεροι άριστοι. Επειδή εμείς, οι λιγούρικες μετριότητες, μη έχοντες τι άλλο να κάνουμε, οφθαλμοπορνεύουμε την αριστεία και όλο πίσω από τους πολλούς αρίστους τρέχουμε, χωρίς να προσηλωνόμαστε σε έναν (ποιος πιστεύει πως μπορεί να αγγίξει την άριστη Ειρήνα;), μη τυχόν και ωφεληθούμε λιγάκι από τα φώτα τους, νιώθουν την “απόρριψη του Ρονάλντο”, νιώθουν μη άριστοι και καταφεύγουν στην αγκαλιά των όσων αδολεσχούν περί αριστείας, είτε αυτοί είναι άριστοι δια τις μετοχής(!) είτε είναι άριστοι δια της Χάριτος, όχι όμως τόσο άριστοι όσο οι ίδιοι.

Εκεί ακριβώς όμως βρίσκεται η παγίδα. Εχθρός του αρίστου δεν είναι ο μέτριος αλλά ο λιγότερο άριστος ή ο οιονεί άριστος. Αμφότεροι θέλουν να γίνουν άριστοι στη θέση των αρίστων.
Θέλετε ένα παράδειγμα; Ο ίδιος ο Οδυσσέας. Δεν απειλείται από τον Εύμαιο. Δεν θέλει ο φτωχός τζοπάνος να τού πάρει τη γυναίκα και το βιος. Οι άρχοντες, ήγουν οι λίγο λιγότερο άριστοι από τον Οδυσσέα, είναι το πρόβλημα. Εκείνοι που νομίζουν ότι μπορούν να τα βγάλουν πέρα στο κρεβάτι με την Πηνελόπη. Και πράγματι είναι πολλοί ανάμεσά τους άριστοι. Αλλά είναι και κάποιοι που νομίζουν ότι είναι άριστοι. Ένα πράγμα σαν την εθνική συνείδηση, που νομίζουν ότι αν νομίζουν πως είναι Έλληνες είναι Έλληνες. Μετέχοντας ως μνηστήρες στην της Ιθάκης αριστείαν νομίζουν πως μπορούν να δρέψουν και τους καρπούς του αρίστου!

Τι κάνει ο άριστος; Προφανώς δεν φτιάχνει νόμους, ούτε συζητάει περί του θεσμίζειν ή μη, την αριστείαν. Ούτε καν επικαλείται τη μαστορική της κρεβατοποιητικής ή άλλης αριστείας. Αυτά τα λέει για να τον αναγνωρίσει η Πηνελόπη.
Είναι το σύνθημα και το παρασύνθημα. Πέραν αυτού όμως, παίρνει τα πελέκια και τα βάζει στη σειρά, και την χορδή του τόξου τανίει και σχέδιο στρατηγικό εκπονεί, την δια των όπλων εξόντωση των μνηστήρων της αριστείας απεργαζόμενος.
Δεν σείει τα δικαιώματά του στην αριστεία-«σαν μπολσεβίκικη ταυτότητα, κομματική»[1]- αλλά τα ασκεί! Δεν ήρθε να κρίνει αλλά να σώσει. («παραλίγο να με σώσουν», λέει, ο Μακρυγιάννης και το εννοεί με δύο τρόπους..να με σκοτώσουν...να με προλάβουν, να με φτάσουν).

Είπα όπλα και θυμήθηκα τα άλλα όπλα και την κρίσιν των. «Όπλων Κρίσις» και ουχί «Κριτική των Όπλων». Φρύαξε το πολιτικό σύστημα! Γιατί τα όπλα τα πήρε ο Οδυσσέας(!) Και δεν τα πήρε ο Αίας(!) Που δικαιωματικά(!) του ανήκαν. Τα δώσατε στον μπαγαπόντη αυτόν, τον καταληψία, λένε οι έχοντες καταλάβει οικογενειακώς και διαχρονικώς το κράτος, τα όπλα και το πολιτικό σύστημα. Μνήσθητι ΜητσοτακοΜπακογιανναίους κ.α.π.
Τρελός από το μένος του ο Αίας, όντως άριστος των αρίστων, ορμάει στο κοπάδι νομίζοντας ότι είναι οι εχθροί! Τι θολώνει όμως τας φρένας του Πύργου των Αχαιών; Ο άριστος πήρε τα όπλα του αρίστου γιατί κανείς δεν είναι άριστος πάνυ!

Δεν είναι κανείς-πλην Σου Κύριε- άριστος κατά πάντα και δια πάντα! Έτσι και ο Αίας δεν είναι άριστος σε όσα είναι άριστος ο Οδυσσέας. Ούτε ο Οδυσσέας είναι άριστος σε όσα είναι άριστος ο Αίας. Γι' αυτό και υπάρχει πρόβλημα. Γι' αυτό υπάρχει και δίλημμα. Οπότε, ανάλογα με το κύριο πρόβλημα που έχουμε να επιλύσουμε διαλέγουμε άριστο! Με δημοκρατικές διαδικασίες, παρακαλώ! Σίγουρα δεν είναι η καλύτερη λύση. Χρειάζονται και οι δύο. Πώς να το κάναμε και να διαλέγαμε δια βοής έναν άριστο, τον Οδυσσ-Αία [2]. Αλλά φευ, αυτό δεν γίνεται. Ο ίδιος, ο απορριφθείς (σύνδρομο Ειρήνα Σάικ) Αίας, προτιμάει τον θάνατο παρά την ατίμωση να είναι δεύτερος στην πόλη αφού δεν μπορεί να είναι πρώτος.

Είπαμε λοιπόν πως πρόβλημα των αρίστων δεν είναι οι μέτριοι αλλά οι λιγότερο άριστοι και νομίζοντες τον εαυτό τους άριστο. Τώρα πρέπει να πούμε για το πρόβλημα που έχουν οι μέτριοι με τους άριστους.
Οι άριστοι επειδή όπως είπαμε δεν είναι άριστοι κατά πάντα και δια πάντα αλλά προς τι μεν άριστοι προς τι δε ου άριστοι, όταν θεωρούν ότι μπορούν να μας κυβερνήσουν χάριν αυτής της ...κρεβατοποιητικής ή και της “πολεμικής” αριστείας τους, υπάρχει πρόβλημα.

Δεν μπορεί να μου πει, εμένα του μετρίου, κανένας άριστος ότι πρέπει να με κυβερνήσει επειδή ξέρει να περνάει το βέλος μέσα από δώδεκα πελέκια στη σειρά ή επειδή άρμοσε καλό κρεβάτι για την κυρά του αφού έκοψε σύριζα την αρχαία ελαία.
Κι αν ο Οδυσσέας δεν είχε αποδείξει στους Θιακούς πως μπορεί να τους κυβερνάει έχοντάς τους...ακυβέρνητους είκοσι χρόνια(!), όπως και την σεξουαλικότητα της Πηνελόπης, η συνέλευση δεν θα είχε κωλυσιεργήσει τόσο στέλνοντας τον Τηλέμαχο να ψάχνει ψύλλους στ' άχερα αλλά θα είχε σπεύσει να προγραμματίσει τους γάμους της Πηνελόπης με κάποιον από τους μνηστήρες της αριστείας...τον Αντί-νοο ίσως.

Συμπέρασμα: 

Εγώ όλο με αρίστους θέλω να κάνω παρέα και τόσο “τσιμπούρι”τους γίνομαι προκειμένου να ωφεληθώ από κείνους που μόνο αν με λιώσουν με τα δυο δάκτυλα και με πατήσουν κάτω θα γλιτώσουν από μένα. Όμως οι άριστοι να μην ξεχνάνε πως η αριστεία δεν είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης, θέσμισης, πιστοποίησης, κατοχύρωσης, προπαγάνδας, δημοσίων σχέσεων, μάρκετινγκ κλπ. Είναι άθλημα το οποίο λαμβάνει χώρα κάθε ώρα και κάθε στιγμή και στο οποίο ο ανταγωνισμός στον κόσμο τούτο (στον άλλον, ο συναγωνισμός) οξύνεται ευθέως ανάλογα με την μεγέθυνση της αριστείας. Ούτε παρελθόν έχει αλλά ούτε και μέλλον. Δεν υπάρχει “ήμουν άριστος”, δεν υπάρχει “θα είμαι άριστος”. Δεν υπάρχει, φευ, αεί άριστος ή παντί άριστος. Ο τ(Ρ)όπος του αριστεύειν είναι το εδώ. Ο χρόνος του αριστεύειν είναι το νυν!...«δις εις τον αυτόν ποταμόν ουκ αν εμβαίης»

Πού και πότε είσαι άριστος;
Εκεί και τότε απόδειξέ το!!!

23 Απριλίου 2015
Του Αγίου Γεωργίου

Υποσημειώσεις:

[1] Β. Μαγιακόφσκι
[2] Την μεγαλοφυή υβριδική λέξη “Οδυσσ-Αίας” την οφείλουμε στον Μίμη Ανδρουλάκη. Έχει γράψει και βιβλίο “Όπλων Κρίσις”.

Πώς εννοεί η νομενκλατούρα την αριστεία και την ατομική ευθύνη

Το «πάρτι της Κηφισιάς», ουσία και σημειολογία - πολιτικές, δημοσιογραφικές και... υγειονομικές προεκτάσεις

Είκοσι (20) μέρες αργότερα ένα γεγονός με τη μεγαλύτερη δημοσιογραφική κάλυψη -εφόσον συμμετείχαν κάμποσοι σημαντικοί δημοσιογράφοι διευθυντές εφημερίδων- εξακολουθεί να παραμένει στη σκιά. Ελάχιστα πράγματα ξέρουμε γι' αυτό και ακόμη λιγότερα ξέρουμε για τις επιπτώσεις του τόσο την εξέλιξη της επιδημίας όσο και στην γενικότερη πολιτική ζωή της χώρας.

Τι ξέρουμε μέχρι τώρα.

1. Το πάρτι έλαβε χώρα στην Κηφισιά, στο εστιατόριο Blue Pine, στις 7 Μαρτίου, ημέρα Σάββατο. Το λέμε πάρτι γιατί έτσι το λένε τα δυο τρία ΜΜΕ που ασχολήθηκαν. Μάλλον πρόκειται για ένα μεγάλο τραπέζι, ένα συμπόσιο, εφόσον παράπλευρες πληροφορίες αναφέρουν ότι υπήρχαν, σε άλλα τραπέζια, διάφοροι άλλοι πελάτες, στους οποίους προκλήθηκαν παράπλευρες απώλειες- επιμολύνσεις. Η πληροφορία ότι το πάρτι έγινε «στα μέσα Μαρτίου», δηλαδή γύρω στις 15, δεν φαίνεται να ευσταθεί.
2. Διοργανωτής του πάρτι ήταν ο πρύτανης του ΕΚΠΑ Αθανάσιος Δημόπουλος, γιατρός, και υπηρεσιακός υπουργός Υγείας το 2015. Τιμώμενο πρόσωπο η εορτάζουσα σύζυγός του Ντόρα. Σημειώνουμε ότι το πρώτο Σάββατο της Μεγάλης Σαρακοστής τιμάται το θαύμα του Αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος και είναι από τις λίγες ονομαστικές γιορτές της Σαρακοστής που δεν μεταφέρονται στην επομένη του Πάσχα. Για την κομψότητα της αφήγησης είναι ωραίο να αναφέρουμε ότι, ο Θεόδωρος ο Νεοσύλλεκτος (=Τήρων) θαυματουργικά ειδοποίησε τους χριστιανούς της Κωνσταντινούπολης να μη φάγουν από τα κρέατα που ο αυτοκράτωρ Ιουλιανός είχε ραντίσει με αίμα ειδωλοθύτων για να μολύνει τους ανθιστάμενους στην εξουσία του. Οι πιστοί έφαγαν βρασμένο στάρι, κόλλυβα δηλαδή.
3. Καλεσμένοι του ήταν συνάδελφοί του γιατροί, εφοπλιστές, επιχειρηματίες, κυβερνητικοί παράγοντες, μεγαλοδημοσιογράφοι.
4. Τη βραδιά εκείνη, προσβλήθηκαν από τον κορωνοϊό, πλήθος ατόμων της «καλής Αθήνας», μέρος των οποίων είδαμε τις επόμενες ημέρες να ανακοινώνει δημόσια την κατάσταση της υγείας του. Επίσης, εκείνη τη βραδιά φέρεται να επιμολύνθηκε ο διοικητής της Τραπέζης Πειραιώς και οι ιδιοκτήτες του εστιατορίου.
5. Το πλήθος των ατόμων αυτών παραμένει άγνωστο. Άγνωστος παραμένει ακόμη, 20 μέρες μετά, και ο αριθμός των νοσηλευομένων και, παραπέρα, των διασωληνωμένων. Ελπίζουμε, τουλάχιστον οι ειδικοί, να έχουν βγάλει τα συμπεράσματά τους για τη συμπεριφορά της επιδημίας σε αυτό το χαρακτηριστικό δείγμα... επιβατών του Μεγάλου μας Ανατολικού!
6. Άγνωστη παραμένει και η «σύνθεση» του... δείγματος αυτού της «καλής Αθήνας». Αν και ξέρουμε ότι εκεί παρεβρέθησαν τρεις μεγαλοδημοσιογράφοι, δύο εκ των οποίων διευθυντές, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος με τη σύζυγό του, υπέργηρος εφοπλιστής κ.α., δεν έχουμε ασφαλείς πληροφορίες αν πχ, ο Κρεμμαστινός ή ο Τζώνης Καλημέρης, των οποίων ασθένεια ανακοινώθηκε δημόσια, είναι θύματα εκείνης της βραδιάς.

Όλα αυτά μικρή σημασία θα είχαν, πέρα απ' την ανθρώπινη διάστασή τους, την αγωνία των νοσούντων και των ανθρώπων τους, για την καλή έκβαση και αίσια κατάληξη της περιπέτειας αυτής, την οποία και ευχόμαστε ολοψύχως.

Δεν έχουν όμως αυτή τη μικρή σημασία. Αντίθετα έχουν πολύ μεγάλη και κάθε μέρα που περνάει γίνεται μεγαλύτερη.

Και να ποιοι είναι, κατά τη γνώμη μας, οι λόγοι:

1. Στην εκδήλωση έλαβαν μέρος οι σημαντικότεροι εκπρόσωποι της ιατρικής επιστήμης. Οι καθ' ύλην αρμόδιοι δηλαδή για να αποφανθούν για την επικινδυνότητα της νόσου του κορωνοϊού. Απ΄ ο, τι οι ίδιοι, με τη στάση τους εκείνο το βράδυ, μάς αφήνουν να εννοήσουμε, κάθε άλλο παρά ανήσυχοι ήταν όταν η επιδημία είχε χτυπήσει τη χώρα μας και τα κρούσματα κατέφθαναν συνεχώς από το εξωτερικό και κυρίως από την Ιταλία.
2. Από την Πέμπτη το βράδυ ο ΕΟΔΥ γνώριζε επίσης για το γκρουπ των Αγίων Τόπων και το Σάββατο, ήδη, είχε υπάρξει η έξαρση των κρουσμάτων της Δυτικής Πελοποννήσου. Στις 10/3 ανακοινώθηκε η πρώτη καραντίνα. Το ότι η γιορτή δεν αναβλήθηκε, ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, δεν σημαίνει ότι ήθελαν να αρρωστήσουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι. Σημαίνει ότι είχαν πάρει αψήφιστα το πράγμα, ούτε οι ίδιοι δεν πίστευαν ότι χρειάζονταν μέτρα. Αντίθετα, ένιωθαν ιδιαίτερα άτρωτοι.
3. Άτρωτοι ένιωθαν και οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι που συμμετείχαν. Άτρωτοι, μακάριοι, επαρμένοι και φυσικά... ανεύθυνοι! Κι αν ήταν για τους ίδιους θα ήταν μικρό το κακό. Ήταν όμως ανεύθυνοι για όλον τον άλλο λαό. Εμφορούμενοι από τη νοοτροπία αυτή, τις προηγούμενες ημέρες είχαν απαγορεύσει τα καρναβάλια αλλά είχαν επιτρέψει ποδοσφαιρικούς αγώνες, συνέχιζε να διαφημίζεται η τελετή της παράδοσης της ολυμπιακής φλόγας στο Καλλιμάρμαρο και κανείς δεν διανοείτο να ματαιώσει το φόρουμ των Δελφών.
4. Ακριβή στα πίτουρα κι φθηνή στ' αλεύρι, η κυβέρνηση, έδειχνε αυστηρή εκεί που είχε περιθώρια (πχ, τα καρναβάλια που ήταν σε ανοικτούς χώρους) και «σαν να μη συμβαίνει τίποτα» εκεί που υπήρχε πραγματικά κίνδυνος, εκεί που δημιουργούνταν προϋποθέσεις εκθετικής μετάδοσης της νόσου, όπως τελικά αποδείχθηκε το περιβόητο πάρτι της Κηφισιάς. Φιάσκο τελικά αποδείχτηκαν τα μέτρα προληπτικού ελέγχου στις εισόδους της χώρας.                                                                                                                                                       [Σημείωση της 18ης Απριλίου 2020: Όπως αναφέρουν σήμερα ειδησιογραφικές ιστοσελίδες, στις 7 Μαρτίου έγινε σύσκεψη υπό τον πρωθυπουργό όπου τέθηκε το ζήτημα του λόκ-ντάουν. Άρα ο Πέτσας ήξερε τη σοβαρότητα της κατάστασης όταν πήγε στο πάρτι.]            
5. Ιδιαίτερα προκλητική και αντικοινωνική διάσταση λαμβάνει η στάση των μεγαλοδημοσιογράφων που παρευρέθησαν στο συμπόσιο εκείνης της βραδιάς, με πιο χαρακτηριστική εκείνη του Α. Παπαχελά, ο οποίος, στις 9/3, δύο μέρες μετά, αναλαμβάνει να κάνει μαθήματα ευθύνης στον Αρχιεπίσκοπο, γράφοντας κείμενο στην «Καθημερινή» με τίτλο «Ώρα ευθύνης για τον Αρχιεπίσκοπο».
6. Τις επόμενες ημέρες ξέσπασε μια καταιγίδα ψυχαναγκασμού και ενοχοποίησης του λαού, με το σύνθημα «ατομική ευθύνη»(!) Προεξάρχοντες ήταν αυτοί ακριβώς οι δημοσιογράφοι, οι «διαμορφωτές γνώμης» της «κοινής γνώμης» αλλά και οι «διαμορφωτές συνείδησης και γνώμης» της ίδιας της νομενκλατούρας, της κυρίαρχης ελίτ. Οι ίδιοι άνθρωποι που επιβιώνουν στις θέσεις τους παρά τις καταστροφές που μας πλήττουν, η μία μετά την άλλη, αναλαμβάνουν κάθε φορά να μάς κάνουν καθοδήγηση, να μας κάνουν τον «μάστορα», να μάς τραβήξουν το αυτί, και, αν κρίνουν απαραίτητο, να μας επιτεθούν, να μας επιτιμήσουν και να μας προσβάλλουν είτε για έλλειψη «ατομικής ευθύνης» είτε για «έλλειψη ανάληψης της ευθύνης του άλλου». Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι, εκείνοι οι άνθρωποι, με την εξουσία και την ασυλία που έχουν αποκτήσει και έχουν εδραιώσει στην πράξη, παίζουν σημαντικότερο ρόλο στη διαμόρφωση της πολιτικής αντίληψης τόσο της νομενκλατούρας, όσο και της ίδιας της κυβέρνησης. Αρκεί κανείς να σκεφτεί ότι, ποσώς ο Παπαχελάς ή ο Πρετεντέρης ακούει και μαθαίνει από τον Πέτσα. Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
7. Το παζλ, όχι ένα απ' αυτά που συνέθετε ο Παπαχελάς κατά τις πρώτες ημέρες της κατ' οίκον νοσηλίας του, έρχεται να συμπληρώσει η παρατήρηση ότι αυτή η συμπεριφορά της ελίτ, της νομενκλατούρας, είναι ταυτοχρόνως και συμπεριφορά των «αρίστων» της χώρας. Ο όρος και η τεράστια σχετική προπαγάνδα που έλαβε χώρα τα προηγούμενα χρόνια, προέρχεται από εκείνη ακριβώς την πλευρά. Από τα ίδια πρόσωπα, από την ίδια κοινωνική και πολιτική «πηγή». Δεν προέρχεται από τους αντιπάλους τους, από εκείνους που τους αμφισβητούν, από εκείνους που επιδιώκουν να περιορίσουν τον ρόλο τους. Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι είναι που έρχονται, μόνοι τους κι αβίαστα, να μας αποκαλύψουν το πραγματικό περιεχόμενό της, πώς εννοούν την αριστεία και τι είδους «άριστοι» είναι αυτοί.
8. Μια επιπλέον παράμετρος, που δεν πρέπει να παραπέσει στη σκιά της επιδημίας, είναι η διαπλοκή. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι συσπειρώνονται και συναγελάζονται όχι μόνο γιατί συμπαθούνται μεταξύ τους αλλά και γιατί ταιριάζουν τα συμφέροντάς τους. Έτσι δεν είναι τυχαίο ότι ο πρόεδρος της «Βιοϊατρικής» ήταν εκεί και μάλιστα νόσησε. Όπως δεν είναι τυχαίο ότι εμφανίστηκαν 13 κρούσματα στους χώρους της, ούτε, βέβαια, τυχαίες είναι οι καταγγελίες για αισχροκέρδεια που βλέπουν τον φως της δημοσιότητας μαζί με τις... προωθητικές παρεμβάσεις άλλου μεγάλου δημοσιογράφου και προπαγανδιστή της κυβέρνησης, του Α. Προρδοσάλτε. Στους παραπάνω συνδέσμους, μπορεί κανείς να διαπιστώσει τη σχέση όλων αυτών των παραγόντων μεταξύ των. Ο Πορδοσάλτες είναι συντονιστής στην παρουσίαση του βιβλίου του Σπανού, είναι και διαφημιστής των τεστ στους οποίους κερδοσκοπεί η «Βιοϊατρική», η «Βιοϊατρική» ελέγχεται για την τακτική αυτή και ταυτόχρονα παρουσιάζει διψήφιο αριθμό κρουσμάτων, κι όλοι μαζί, επί χρόνια, απαξιώνουν το Δημόσιο Σύστημα Υγείας και προάγουν την ιδιωτικοποίηση των πάντων, ακόμα και σ' αυτές τις στιγμές... σπρώχνοντας διάφορα κονδύλια επ' ευκαιρία στους ομοτράπεζούς τους.
9. Η τελευταία πράξη στο παζλ δεν είναι η προσθήκη του τελευταίου κομματιού. Είναι η προστασία του, η κάλυψή του. Εν προκειμένω, η συγκάλυψη! 
   Η συγκάλυψη εδώ ξεκινάει από την επαύριο του πάρτι. Η πυροδότηση της ανησυχίας των συνδαιτυμόνων, φέρεται να έγινε με ένα ηχητικό sms, όπου κάποιος άνδρας έλεγε: «Κάτι σοβαρό boys.(sic) Βρέθηκε ότι ο σερβιτόρος του εστιατορίου Βlue Pine,  ο γέρος, έχει τον ιό και έχει κολλήσει γύρω στα 200 άτομα τις τελευταίες δυο εβδομάδες, μεταξύ των οποίων είναι η διοίκηση τράπεζας και ο εφοπλιστής Συμεών Παληός. Εάν έχετε κάποιον γνωστό, καλό θα είναι να πάει να ελεγχθεί».  Η ιστοσελίδα που κάνει το ρεπορτάζ , όμως, απορρίπτει τη αβανιά στον «γέρο» σερβιτόρο και αποκαλύπτει ότι στενό συγγενικό πρόσωπο του οικοδεσπότη νοσούσε ήδη και είχε πυρετό. Εκτός αυτού, πόσο «γέρος» μπορούσε να είναι ο σερβιτόρος ώστε οι γέροι να τον βλέπουν γέρο; Η απάντηση βρίσκεται στην προσφώνηση «boys»!   Λέξεις με την ιδιαίτερη σημειολογία τους. Λέξεις που ερμηνεύουν πώς «βλέπουν» τον εαυτό τους και πώς τους άλλους, και πώς βλέπουν τον εαυτό τους σε σχέση μ' εκείνους τους άλλους.                                                                            Η συγκάλυψη συνεχίστηκε όλες τις επόμενες ημέρες και μέχρι σήμερα. Όσοι προχώρησαν στη δημόσια ανακοίνωση της κατάστασης της υγείας τους, το έκαναν από ανάγκη, αφού είναι δημόσια πρόσωπα και έτσι κι αλλιώς θα γινόταν γνωστό. Ακριβώς εκεί είναι όμως το ζήτημα. Ότι ακόμη κι σ' εκείνη τη στιγμή της αλήθειας, απέφυγαν να δείξουν όλο το μέγεθος τους σφάλματός τους, να παραδεχτούν την πλήρη παραβίαση των κανόνων ασφαλείας για την οποία εγκαλούσαν όλους τους άλλους. Και πάλι ο Παπαχελάς, στο μήνυμά του, αντί ν' απολογείται,  «νουθετεί» τους ανυπάκοους γέρους... Εκεί που μάς χρώσταγε μάς γύρευε και το βόδι:   «Σκέφτομαι πολύ αυτήν τη γενιά και πρέπει να την προφυλάξουμε. Ξέρω, είναι «αγύριστα κεφάλια» και θέλουν να βγαίνουν έξω να κάνουν τα δικά τους πράγματα, θεωρούν ότι είναι ανίκητοι, γιατί όντων πέρασαν πολλά». Για να εξαπολύσει στο τέλος και μια επίθεση ανάμεσα στη συνήθη πολιτική καθοδήγηση και τη χάραξη.... γραμμής: «Βλέπω ότι ο ιός της δικαστικής υστερίας επιμένει. Σε εμάς δεν θα πιάσει όσο και αν προσπαθούν κάποιοι χολερικοί. Μας γεμίζει αισιοδοξία ότι η αξιωματική αντιπολίτευση βάζει πλάτη στα δύσκολα. Έρχονται δύσκολα μετά τις δυο απανωτές κρίσεις του μεταναστευτικού – προσφυγικού και του ιού. Ας αφήσουμε τους παλαβούς και τους ακραίους από εδώ και από εκεί να αλληλοβρίζονται να λοιδορούν να λασπώνουν. Δεν θα αλλάξουν ποτέ και ανήκουν σε ένα χθες από το οποίο δεν θα μπορέσουν να ξεφύγουν.   Εμείς αυτό που πιστεύουμε θα το λέμε. Όταν ο κ. Μητσοτάκης κάνει καλά την δουλειά του στην διαχείριση του Έβρου ή του ιού έως τώρα θα το γράψουμε. Όταν ο κ. Τσίπρας στέκεται στο ύψος των περιστάσεων το ίδιο. Μας νοιάζει η επόμενη μέρα της χώρας και το γεγονός ότι θα χρειαστεί να καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι όλοι για να την κρατήσουμε όρθια. Καλή δύναμη σε όλους μας!» Ο φενακισμός είναι πλήρης! Αν τα διαβάσει κανείς όλα αυτά, χωρίς να έχει υπόψη του τα προηγούμενα, σίγουρα θα πιστέψει ότι στην 60χρονη κεφαλή του, ούτε μια τρίχα δεν λείπει και ούτε μια τρίχα δεν έχει ασπρίσει! Άρρωστος, με αβέβαιη τη δική του τύχη, δεν παραλείπει να κάνει πολιτική καθοδήγηση για τις «απανωτές κρίσεις που έρχονται», στηρίζοντας από τη μια την πολιτική Μητσοτάκη και... σοβατίζοντας με ένα επίχρισμα «αντικειμενικότητας» τις απόψεις του. Δίχως αυτό το επίχρισμα αντικειμενικότητας και τη φενάκη της έγκριτης δημοσιογραφίας, ο ρόλος του θα ήταν περιττός. Υπερτίμησε όμως ακόμα μια φορά τον εαυτό του, όπως τον υπερτίμησαν και οι συνδαιτυμόνες του. Έναντι του ιού και έναντι του λαού. Δεν μιλάνε μόνο τα λόγια του καθενός. Μιλάνε και οι πράξεις του. Βγάζουν λέξεις που ακούγονται και όταν ακόμη υπάρχει συνωμοσία της σιωπής. Ουδέν κρυπτόν υπό τον... κορωνοϊόν!