Εκ των φαυλοτέρων, το φαυλότερο κι απ' το κακό στο χειρότερο - Μέρος Ε'-Τελευταίο

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Είπαμε στο προηγούμενο κείμενο ότι η εμμονή στον “προδότη” και στην “προδοσία” υποκαθιστά την πολιτική και κοινωνική ανάλυση, τη στρατηγική και την τακτική στην πολιτική και την οικονομία, καταντά πολιτικό πρόγραμμα, λόγω της ένδειας του προδοτοφάγου να προτείνει οτιδήποτε εποικοδομητικά αξιόπιστο. Το κοινωνικό λιντσάρισμα, ακόμη και η φυσική εξόντωση του “προδότη” πλασάρεται ύπουλα και δόλια ως διέξοδος και μάλιστα ριζοσπαστική, ριζοσπαστικότερη όλων των άλλων, οι οποίες σνομπάρονται και αποπέμπονται μετά “ιερής” βδελυγμίας. Κάποιοι φτάνουν μέχρι και το να βδελύσσονται ολόκληρο τον ελληνικό λαό.

Ενώ εμφανίζονται σαν ορκισμένοι εχθροί του “πατριδεγωφάγουⁱ” (του αποχαλινωμένου μηδενιστή που τρώει την πατρίδα του και ταυτόχρονα τον εαυτό του, όπως ο ανόσιος Ερυσίχθονας του μύθου της θεάς Δήμητρας), στην πραγματικότητα είναι το απλό συμπλήρωμά του που αποτελειώνει ό,τι έμεινε όρθιο. Ξύσε τον “αδιάλλακτο επαναστάτη” για να βρεις από κάτω την “θεούσα-πολιτικολογούσαⁱⁱ” που με γενικότητες, αφορισμούς και αποστειρωμένες έννοιες χωρίς κατεύθυνση και πρόσημο, νομίζει ότι μπορεί να οδηγήσει κάπου την κοινωνία.

Ας δούμε όμως σε τι συνίσταται η πολιτική ένδεια αυτή. Στο ζήτημα του έθνους και στο ζήτημα της καθεαυτό πολιτικής.

1. Η ένδεια στο ζήτημα του έθνους.
   Οι Έλληνες, αν είναι να περηφανεύονται για κάτι, στο έθνος τους και στην εθνική τους ταυτότητα, δεν είναι μια μεγάλη σημαία που τη σηκώνει ένας τηλεσκοπικός γερανός στην πλατεία Συντάγματος. Είναι το ότι ανύψωσαν το έθνος τους και την εθνική τους ταυτότητα στις τρεις διαστάσεις τους. Ο Έλληνας αξιώθηκε, εκτός από Ιδιώτης και Πατριώτης, να γίνει και Χριστιανός. Το έθνος του δηλ., ο “Κοινός Λόγος”, αυτό που τον καλεί από το “μη είναι” στο “είναι” και τον κάνει κοινωνικό και, στη συνέχεια, πολιτικό ον, είναι σαν ένα σπίτι τριών δωματίων εκεί που όλοι οι άλλοι διέθεταν ένα ή δύο δωμάτια. Ζούμε σε όλα τα δωμάτια, αλλά το δεύτερο και το τρίτο είναι τα πλέον απαραίτητα. [Υπάρχει και τουαλέτα, εκείνη της πολιτικής με πι μικρό. Απαραίτητο τμήμα του σπιτιού. Σας συμβουλεύω εκεί να καθόσαστε όσο γίνεται λιγότερο, να είναι το μικρότερο και όσο το δυνατόν καθαρότερο.] Το δεύτερο γιατί είναι πιο χρήσιμο από το πρώτο και το τρίτο γιατί είναι πιο όμορφο απ' όλα. Η ύπαρξη του “τρίτου δωματίου”, του χριστιανικού, αλλάζει άρδην τη λογική και τη φιλοσοφία του σπιτιού ολόκληρου και εκάστου δωματίου ξεχωριστά. Αλλάζει και τον τύπο του “ιδιώτης” και τον τύπο του “πατριώτη”. Από “δούλος” γίνεται “μισθωτός”, για να ελευθερωθεί στο τρίτο δωμάτιο και να γίνει “φίλος”! Από κει και πέρα, όταν γυρίζει στα δωμάτια του “ιδιώτη” και του “πατριώτη” θα έχει μαζί του τη χάρη του “Ελεύθερου” που έχει γευτεί την μετοχή στο “έθνος των εταίρων”. Το ελληνικό έθνος, που έτσι κι αλλιώς είναι “έθνος καθ' εαυτό”,[και όχι έθνος κατασκεύασμα-αφήγημα των “Μεγάλων Δυνάμεων”, όπως των Σκιπητάρων ή των Σκοπιανών], γίνεται στη συνέχεια “έθνος για τον εαυτό του”, για να ανυψωθεί, τέλος, στην τρίτη του διάσταση και να γίνει “έθνος για τους άλλους”. Γεύση και πρόγευση όλων αυτών πήραν οι Έλληνες με την υπερχιλιόχρονη Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Εκεί, και οι ίδιοι είδαν, αλλά και οι άλλοι παραδέχτηκαν, ότι, ένα έθνος ολοκληρώνεται όταν αυθυπερβαίνεται και παίζει κεντρικό-ηγετικό ρόλο σε μια ευρύτερη οικογένεια εθνών μέσα στα “ρευστά όρια” της Οικουμένης. [Είναι αυτό που λέει ο Μίκης με τον παλιό τρόπο: “κάνω το διεθνιστικό μου καθήκον, υπηρετώντας το συμφέρον της πατρίδας μου”]. Αυτοαναιρείται δε κι αυτοακυρώνεται όταν υποστρέφει και εσωστρέφεται, όταν περιχαρακώνεται σε αυτοεπιβεβαιωτικούς εθνικισμούς, ανήμπορο να χαράξει ρότα για τον εαυτό του και τους συμμάχους του. Αυτά τα δυο είναι οι αιτίες της ανόδου και της πτώσης, της ακμής και της παρακμής, οι δυο πλευρές της “καμπύλης του Γκάους” της Αυτοκρατορίας. Όταν δεν μπορεί το έθνος να δει την προκοπή του μέσα στην ευρύτερη ομάδα των εθνών και των ''εθνών” γύρω του, τότε το τέλος είναι κοντά.
   Είτε έτσι είτε αλλιώς, λοιπόν, μπορούμε κάπου να συμφωνήσουμε. Και υπ' αυτή την έννοια, η πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική του Νίκου Κοτζιά και, κατ' επέκτασιν της Κυβέρνησης, είναι απολύτως συμβατή και απαραίτητη. Αν τον είχατε διαβάσει, θα βλέπατε ότι, διαβαθμίζει τους αντιπάλους σε κύριο και δευτερεύοντες, ιεραρχεί τις συμμαχίες σε άμεσες, έμμεσες και πιθανές, ευθετίζει και κλιμακώνει τα διαθέσιμα όπλα του, συγκεντρώνει δυνάμεις και προϋποθέσεις. Αλλά ούτε διαβάζετε ούτε, πολύ περισσότερο, μελετάτε. Σας είναι πιο εύκολες οι μπαλαφάρες στις πλατείες, όπως και τότε με τα “αντιμνημόνια”.                                                                                       
2. Η ένδεια στο ζήτημα της ίδιας της πολιτικής.
   Δεν είναι μόνο ότι όλα τα παραδείγματα και όλες οι αντίστοιχες ιδεολογίες κατέρρευσαν και όποιος μιλάει σήμερα για μια άλλη κοινωνία δεν συμφωνεί ούτε καν με τον εαυτό του. Είναι και ότι γυρίσαμε πολύ πίσω, στο πώς εννοούμε την πολιτική καθ' εαυτήν. Γυρίσαμε πίσω και από την δεκαετία του '70 και την πολιτική την εννοούμε δικηγορίστικα, λεγκαλιστικά, νομικίστικα. Σαν ένα κοντράτο που σύναψε ο κάθε πολιτικός με τους πάτρωνές του και κάθε τόσο κάνουμε λογαριασμό, τσεκάροντας, τι έκανε και τι δεν έκανε. Αν δεν έκανε κάτι από τη λίστα βγαίνει ψεύτης, πράγμα σύνηθες αφού δεν διστάσαμε καθόλου να συγκεντρώσουμε στο “κοντράτο” ό,τι μαξιμαλιστικό διέθετε η πιάτσα για να φανούμε πιο καραμπουζουκλήδες επαναστάτες. Αν λέει δε λόγια παχιά, από την αντιπολίτευση, καταγγέλλοντας τους πάντες, τόσο το καλύτερο(!) Τόσο χυδαία και τόσο απλοϊκά! Σαν να είναι η πολιτική ένας αγώνας δρόμου όπου οι δρομείς αγωνίζονται ο καθένας στο διάδρομό του και το μόνο θέμα που έχει να αντιμετωπίσει είναι η δική του φυσική και αγωνιστική κατάσταση. Δεν υπάρχουν όρια στη βούληση, ούτε συζητιέται κάτι τέτοιο. Ο κόσμος εθίζεται σε μια λογική ότι ο πολιτικός αν θέλει μπορεί. “Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω”(!) Οι πραγματικοί εχθροί, ο κύριος και οι δευτερεύοντες, αυτομάτως εξωραΐζονται αφού θα τους κατατροπώναμε αν ήθελαν οι πολιτικοί και ο μόνος λόγος της επικράτησης, των εχθρών,είναι η “προδοσία”(!) Η “Νέα Τάξη” που κατά τα άλλα καταγγέλλεται με γεμάτο το στόμα, φαντάζει σαν ένα “μοντεσοριανό σχολείο” όπου ο κάθε παιδάκι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει γιατί όλα γύρω του είναι φτιαγμένα γι' αυτόν τον λόγο. Το κύριο πρόβλημα μετατοπίζεται από τη συγκέντρωση των δυνάμεων του έθνους για να υπερισχύσουμε του εχθρού, στη συγκέντρωση των δυνάμεων του έθνους (ή της τάξης) για την εξουδετέρωση του αντίπαλου πολιτικού και την ανάρρηση του δικού μας. Όταν κι αυτός αποτύχει, κατά τη δική μας “αυθεντική” γνώμη, τότε τον καταγγέλλουμε για “προδότη” και πάμε παρακάτω. Εξοστρακίζεται από παντού το ζήτημα της ισχύος, του είδους της ισχύος που απαιτείται κάθε φορά, ο τρόπος απόκτησης αυτής της ισχύος. Έτσι αν και ο λαός...συνωστίζεται τεχνηέντως στις πλατείες, είναι στην ουσία ανίσχυρος, μακριά νυχτωμένος από το να γίνει ο ίδιος δημιουργός της ζωής του και της ιστορίας του. Αυτό δε πλασάρεται για υψηλή πολιτική και επαναστατική [πατριωτική ή ταξική, ανάλογα την παράταξη] αδιαλλαξία(!) Εννοείται βέβαια ότι, το “κοντράτο”, επειδή όπως είπαμε μας τελειώσανε οι ιδεολογίες, δεν έχει εσωτερική συνοχή, ειρμό, ρυθμό και κάτι εν πάση περιπτώσει που να το καθιστά πολιτικό σχέδιο. Οι εσωτερικές αντιφάσεις του “κοντράτου” δεν απασχολούν κανέναν. Μπορεί κάποιος, πχ, να κατηγορεί το ΝΑΤΟ και τους “Νατοϊκούς” και ταυτόχρονα να μην εξηγεί τι θα κάναμε με το Σκοπιανό αν δεν ήμασταν στο ΝΑΤΟ και δεν μπορούσαμε επομένως να μπλοκάρουμε το όνομα. Το ίδιο και με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είπαμε και σε άλλη συνέχεια ότι κανείς δεν εξηγεί τι θα είχε γίνει αν τα γεράκια της ΕΕ είχαν λυμένα τα χέρια να μας μεταχειριστούν σαν ένα τρίτο κράτος που, μάλιστα, έθεσε σε κίνδυνο την “ευρωπαϊκή συνοχή”. Ενώ το θλιβερό ΚΚΕ συμπεριφέρεται και κρίνει τους πάντες σαν να έχει πραγματοποιήσει την Οκτωβριανή Επανάσταση, σαν να έχει οικοδομήσει τον Σοσιαλισμό, σαν να έχει καταργήσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και βαδίζει ακάθεκτο για την...αταξική κοινωνία(!) Δεν εννοεί να καταλάβει ότι υπάρχει διαφορά στα λόγια και στα έργα, όπως δεν μπορεί να καταλάβει ότι, αν είπε ψέματα ο ΣΥΡΙΖΑ και δεν πραγματοποίησε “ό,τι έταξε” μέσα σε τρία χρόνια, το ΚΚΕ, που δεν πραγματοποιεί ό,τι τάζει επί εκατό (100) χρόνια είναι περισσότερο εκτεθειμένο και υπόλογο. Τέτοια ξιπασιά, αλαζονεία και αυταρέσκεια των... βουλιμικών ηγετίσκων του!
   Η πολιτική όμως δεν είναι δικανικοί λόγοι, ρήτρες, ίντριγκες, κομπινές, συναλλαγές, ποινές και ισχυρισμοί. Πολιτική είναι ο πόλεμος με άλλα μέσα. Απαιτεί στρατηγική και τακτική, ανάλυση των φίλιων και των εχθρικών δυνάμεων, των διαθέσιμων πόρων και εφεδρειών, των συμμαχιών του ενός και του άλλου. Απαιτεί ιεραρχήσεις, κλιμακώσεις, διαβαθμίσεις, διακρίσεις. Απαιτεί ευλυγισία, ταχύτητα, πρωτοβουλία και ταυτόχρονα στοχοπροσήλωση. Ανθεκτικότητα, επιμονή κι υπομονή. Φρόνηση και σωφροσύνη. Όλα αυτά και πολλά επιπλέον, ότι η δική μας πολιτική-πόλεμος είναι ασύμμετρη, δηλαδή εκ των πραγμάτων αντάρτικη, “άτακτη”, “ανορθόδοξη”. Όταν ένα στρατηγός αποτύχει στην κατάληψη ενός στόχου τακτικής, δεν του κάνουμε αγωγή ούτε τον λέμε ψεύτη επειδή κάποια στιγμή έβαλε στόχο τον λόφο και είπε “πάμε για να τον καταλάβουμε”, ούτε τον καταγγέλλουμε για προδότη. Πολύ περισσότερο όταν δεν είμαστε στρατηγοί κι είμαστε απλώς ημιονηγοί και...μουλαράδες. Αν είμαστε στρατηγοί, κοιτάμε να τον βοηθήσουμε, του στέλνουμε εφεδρείες, τις δημιουργούμε εμείς και τις κρατάμε έτοιμες ή και τασσόμαστε με το όπλο στη διάθεσή του. Έτσι καταλαβαίνω εγώ τον πατριωτισμό των Ελλήνων και του σπιτιού των Τριών Δωματίων.
   Κοινότητα Προσώπων, Έθνος Κοινοτήτων, Κοινότητα Εθνών!
   Έτσι καταλαβαίνω εγώ τη μόνη πολιτική πρόταση για την συμβίωση των εθνών στους αντίποδες του Παγκοσμιοποιημένου και Τεχνοεκφασισμένου Κορπορατικού Καπιταλισμούⁱⁱⁱ.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                               Σημειώσεις:                                                                                                    

i  Βλέπε Θεόδωρος Ι. Ζιάκας, Πατριδεγωφάγος-Η νόσος της πόλεως, εκδ. Αρμός

ii  Πολιτικός όρος δικός μου, για τις “θεούσες” της πολιτικής  , εμπνευσμένη από τον κόσμο των παραμυθιών του Ευγένιου Τριβιζά. Όπως πχ, “Κούλα η κατσικούλα”, “Δόνα Τερηδόνα”κλπ

iii Μόλις τώρα, Δευτέρα, 12 Φεβ 2018, ώρα 10.00 πμ., καθώς τελειώνει το κείμενο είδα κείμενο του “Μανώλη (Γλέζου) με τα λόγια” στην “Καθημερινή”. Είχα... ανησυχήσει σε προηγούμενη ανάρτηση γιατί δεν είχε σκάσει μύτη. Εκεί μεταξύ άλλων λέει: «...ο κάθε λαός προσδιορίζεται από 1) τη γλώσσα του, 2) τα ήθη και τις κοινές παραδόσεις του, 3) τον τρόπο που θρησκεύεται, 4) τη θέλησή του να αποκτήσει εθνική ανεξαρτησία, 5) τη βούληση όλου του λαού και όχι ελαχίστων». Πέραν του μεγάλου... εθνολογικούς ενδιαφέροντος που παρουσιάζει, γεννιέται κι ένα ερώτημα για μας τους Αρβανίτες: εμείς που μιλάμε κι αρβανίτικα προσδιοριζόμαστε ως... Αλβανοί; Μπορεί δηλαδή να μας διεκδικήσει η “Αλβανία”, οπότε θα κάνουμε δημοψήφισμα να δούμε τι θέλει η πλειοψηφία των Αρβανιτών; Μέχρι να απαντηθεί το ερώτημα θα προβώ στην εξής δήλωση: Δεν χειραφετηθήκαμε από τα κόμματα και, δη της Αριστεράς που ήταν όντως κόμματα, κάποτε, για να μας χειραγωγούν ο Γλέζος, ο Θεοδωράκης και ο ....Κασιμάτης σήμερα!