Σκέψεις για την τακτική της Μεγάλης Πορείας 2015-2019 - Από το σκοτάδι στη λευτεριά κι από το τίποτα στο πουθενά;

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Ο Αλέξης Τσίπρας

έχει την εκτίμηση και τον σεβασμό μου

από το δημοψήφισμα του '15 και μετά.

Όχι όμως και το κόμμα του,

στου οποίου την ίδρυση έχω συμβάλει

και για το οποίο αγωνιζόμασταν

όλη την δεκαετία του '80.

Ο μπαρουφακισμός του Βαρουφάκη

Και όμως: Ένα 3.5% (τουλάχιστον), δεν καταλαβαίνει γιατί ο Βαρουφάκης είναι Μπαρουφάκης! Και αυτό είναι χειρότερο από το να μη καταλαβαίνουν κάποιοι άλλοι γιατί ο Μητσοτάκης είναι ...«Μπαρουφάκης».

Λέει ο κανονικός Μπαρουφάκης :

«Να θυμίσουμε όμως στους φίλους της ΝΔ, ότι η σημερινή ψήφος είναι αρνητική ψήφος. Είναι μία ψήφος που δρομολογήθηκε το βράδυ του δημοψηφίσματος, όταν ο Αλέξης Τσίπρας ανέσυρε τη ΝΔ και τον μνημονιακό χώρο από το καλάθι των αχρήστων και την έβαλε στις ράγες που με μαθηματική ακρίβεια οδηγούσαν στη σημερινή νίκη. Ο λαός μας τιμωρεί τις κυβερνήσεις που του επιβάλλουν μνημόνια. Άλλη μία φορά ανέτρεψε μία μνημονιακή κυβέρνηση που πέρασε δύο μνημόνια σε μία τετραετία. Κλείνει ένα κεφάλαιο και ανοίγει ένα άλλο, που πολύ φοβόμαστε στο ΜέΡΑ25 ότι θα είναι πολύ πιο σκοτεινό από το προηγούμενο».

Με άλλα λόγια: Εχθές, το 40% του λαού, τιμώρησε και ανέτρεψε μια μνημονική κυβέρνηση, μάλιστα αυτό είχε δρομολογηθεί εδώ και τέσσερα χρόνια, για να φέρει δε μια χειρότερη (πιο «σκοτεινή») η οποία είχε διαπρέψει στα μνημόνια πριν μπει «στο καλάθι των αχρήστων»! Σκεφτείτε δηλ τι θα γινόταν αν «ο λαός μας» δεν ήταν τόσο αντιμνημονιακός και ήταν λίγο λιγότερο.....

Το δεύτερο κύμα

Από το 2014, ήταν καταφάνερο ότι η διεθνής των χρηματοσυμμοριτών χρειαζόταν ένα «δεύτερο κύμα» στο «δόγμα του σοκ». Το πρώτο αποτύγχανε, για πέντε συναπτά έτη, να σαρώσει όσα εκείνοι επιδίωξαν να σαρωθούν. Τέτοια «δεύτερα κύματα» υπήρξαν πολλά στη διεθνή ιστορία και η Ναόμι Κλάιν τα περιγράφει λεπτομερώς, για όσους ξέρουν γράμματα και δεν είναι παρωπιδοφόροι νεοφιλελέδες.

Τότε, μη υπαρχούσης άλλης λύσεως, επιχειρήθηκε η ρυμούλκηση του ΣΥΡΙΖΑ, δια του Μπαρουφάκη, της Ζωής, του Λαφαζάνη, του Μητρόπουλου, αλλά και διαφόρων άλλων που Συριζοποιήθηκαν δι' επιφοιτήσεως του ..αντιμνημονιακού πνεύματος, σε τροχιά μετωπικής σύγκρουσης όπου, θα ήταν «δικαιολογημένο και νομιμοποιημένο» ένα συντριπτικό χτύπημα του Σόιμπλε στην Ελλάδα, το «δεύτερο κύμα», δηλαδή.

Η εξέλιξη αυτή απετράπη όταν ο Τσίπρας ανανοήθηκε και επέβαλε το δ[ει]ημοψήφισμα και μάλιστα, παρά και ενάντια όχι μόνο σ' εκείνους που δεν το ήθελαν αλλά και σε εκείνους που επιχειρούσαν να το καπελώσουν δίνοντάς του χαρακτήρα ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην ΕΕ. (Ακόμα τώρα προσπαθούν να αλλοιώσουν και να παραχαράξουν αυτόν τον χαρακτήρα, ρίχνοντας την αβανιά στον Τσίπρα για την τάχα αντιστροφή του αποτελέσματος).

Το δεύτερο κύμα, αναγκαστικά, ανεστάλη! Μέχρι χθες, που, κατά την Μπαρουφάκειο λογική, ο λαός μας ανέτρεψε μια μνημονιακή κυβέρνηση για να την τιμωρήσει και έφερε μια χειρότερη. Το δεύτερο κύμα λοιπόν είναι προ των πυλών! Εδώ και τώρα! Ευτυχώς όμως οι οχυρώσεις δεν είναι ανύπαρκτες όπως το 2015, αλλά έχουν ενισχυθεί σημαντικότατα. Κυρίως όμως έχει προκύψει κάποια πείρα αντάρτικου πολέμου στην οικονομία! Και μια αντάρτικη ηγεσία... Εδώ είμαστε να δούμε αν διαθέτουν τη μεγάλη αρετή του αντάρτη, την καρτερία, αν θα αντέξουν και αν θα δημιουργηθούν εκείνες οι εφεδρείες, εκείνου του οικονομικού αντάρτικου στρατού και τις αγροτοκτηνοτροφικής επιμελητείας του.

Ο συμβιβασμός, αμφίκοπος μάχαιρα

Ο συμβιβασμός δεν ήταν μόνο για τους μεν συμβιβασμός, όπως ήθελαν, και θέλουν, να πιστέψουμε οι ταμακιάρηδες που τάχα δεν κάνουν συμβιβασμούς, παραμένουν «καθαροί», αυτοί και τα χέρια τους. Ο συμβιβασμός απονομιμοποίησε όποια σχέδια «σοκ και δέους» και άρχισε να μεταστρέφει το διεθνές κλίμα υπέρ του θύματος, του αδυνάτου και αδικημένου θύματος.

Ο Αλέξης Τσίπρας πέρασε στο Αντάρτικο. Δεν παραχωρούσε σπιθαμή χωρίς μάχη, αντιστεκόταν και παρενοχλούσε, με όλα τα μέσα που διέθετε, τον αντίπαλο, μέχρι εκεί που ο αντίπαλος δεν μπορούσε να φύγει από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Όταν πια οι κυβερνητικοί διαπραγματευτές δεν μπορούσαν να κρατήσουν τις θέσεις τους στην υπό διαπραγμάτευση υπόθεση, διέρρεαν, στα πλευρά και στα νώτα του αντιπάλου, και οργάνωναν αντίμετρα, ήγουν αντεπιθέσεις όπου δεν μπορούσε ο αντίπαλος να φαντασθεί αλλά και όταν ο συμβιβασμός δεν του επέτρεπε να εγκαταλείψει τα προσχήματα.

Είναι αλήθεια ότι ο Αλέξης Τσίπρας μας λαχτάρησε. Μας έπεισε όλους ότι ο επαναστατικός τυχοδιωκτισμός μπορούσε να τον οδηγήσει στην ταύτιση με τον Βαρουφάκη, ή ότι ο Βαρουφάκης, τελικά, «του πέρασε τη γραμμή».

Για να πούμε, όμως, του στραβού το δίκιο: πρέπει να παραδεχτούμε ότι καμιά διαπραγμάτευση δεν μπορεί να είναι επωφελής αν δεν πείσεις τους πάντες, και μέσω αυτών των πάντων και τον αντίπαλο, ότι μπορείς να «πεθάνεις μετά των αλλοφύλων». Απ' όσα είδα μετά, πάνω στην στρατηγική και τακτική αντίληψη του Τσίπρα και του επιτελείου του, θέλω να πιστεύω ότι ήταν μέσα στις δυνατότητές του η χρησιμοποίηση του Βαρουφάκη για να πείσει τους πάντες ότι είναι αποφασισμένος. Όταν πια είχε πετύχει αυτό που ήθελε τον απέσυρε. Αν το έκανε, καλώς, και καλότατα, το έκανε! Αξίζει σ' αυτόν ακόμα περισσότερος σεβασμός και σε μας ακόμη μεγαλύτερη ελπίδα στο πρόσωπό του.

Το 62% του λαού ήρθε να επιβεβαιώσει ότι δεν ήταν μόνο ο Τσίπρας ταγμένος σ' αυτή την άποψη. Το σθένος του λαού πήρε θέση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, παρόλο που «η καρδούλα του το ήξερε» πώς θα αντέξει σε ένα ενδεχόμενο «ατύχημα» στην «αίσια» έκβαση της διαπραγμάτευσης. Πράγμα που φάνηκε καθαρά από τις πρώτες συνέπειες των κάπιταλ κοντρόλς.

[Κάποιοι από μας, τότε και πιο πριν, φωνάζαμε πώς θα μπορούσε να οργανωθεί η αντίσταση του λαού και μάλιστα με μεγάλες προοπτικές στη δημιουργία των βάσεων της «πράσινης ανάπτυξης» και την παραγωγική ανασυγκρότηση από τα κάτω και με όρους λαϊκού κινήματος, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ «αγρόν ηγόραζε»]

Οι ίδιοι που με το ένα χέρι των έσπρωχναν στην αδιαλλαξία, με το άλλο τον μούντζωναν για τις συνέπειες που υφίσταντο. Συνέπειες που ήταν «στα μαλακότερα» που μπορούσαν να υπάρξουν τότε και όχι στα «σκληρότερα» που έστρωναν για να κοιμηθούν πυροδοτώντας την αδιαλλαξία. Τζάμπα «Θερμοπύλες» όμως δεν υπάρχουν. Και το κόστος είναι εκείνου που τις στήνει τελικά και όχι εκείνου που τις διακηρύσσει γενικώς και αορίστως, φοβερίζοντας του «Μήδους».

Ανάλογα υποκριτική και δόλια ήταν η στάση των άλλων. Εκείνων που είχαν αποτύχει και να συμβιβαστούν, και να πολεμήσουν, και να συνδυάσουν και τα δύο. Με το ένα χέρι τον έσπρωχναν να υποχωρήσει και με το άλλο των μούντζωναν γιατί υποχώρησε. Στόχος τους ήταν η γρήγορη αποδόμηση του Τσίπρα, για να έρθουν στη θέση του όπου, θα υποχωρούσαν «με νταούλια και με πίπιζες», χωρίς πίεση από τον αντίπαλο αλλά με επιδίωξη να τον «δελεάσουν» ώστε να είναι καλός μαζί τους. Αν είναι «αφέλεια» του Τσίπρα να πιστεύει ότι θα βρει το δίκιο του στην ΕΕ αν εκθέσει το σχέδιό του, αυτή η εθελόδουλη στάση του Μητσοτάκη, και μάλιστα την ώρα που το μέτωπο έχει ισορροπήσει, τι είναι και πώς λέγεται;

Άλλο τήρηση της νομιμότητας και άλλο «λεγκαλιστική αυταπάτη»

Εδώ να διευκρινίσουμε κάτι. Η πρόταξη του διεθνούς δικαίου, και του δίκαιου γενικά, δεν είναι κακό πράγμα. Αντίθετα, είναι επιβεβλημένη τακτική «των αδυνάτων» που δεν έχουν την ισχύ για να επιβάλουν τις αποφάσεις τους, αλλά πρέπει να τις διεκδικούν «πόντο-πόντο» σε ένα περιβάλλον που δεν έχει δομηθεί για να προστατεύει τους ασθενέστερους αλλά και δεν είναι διατεθειμένο να αυτοπυρποληθεί.

Κακό είναι να νομίζει κανείς ότι η ολοκλήρωση του δίκιου του θα προκύψει μόνο με την αποκάλυψη, την καταγγελία και το στιγματισμό των πράξεων αδικίας που λαμβάνουν χώρα εναντίον του. Αυτό που παλαιόθεν λέγαμε «λεγκαλιστικές αυταπάτες». Ο,τι έκανε και κάνει ο Βαρουφάκης, δηλαδή, ή Ζωή, ο Λαφαζάνης και οι λοιποί ...οικονομολόγοι που νομίζουν ότι η λύση των οικονομικών προβλημάτων μπορεί να γίνει χωρίς να βγουν έξω από τη σφαίρα της οικονομίας και κυρίως να αντιτάξουν στην τακτική των τακτικών την τακτική των ατάκτων.

Ταυτόχρονα με τις αποκαλύψεις, τις καταγγελίες και τους στιγματισμούς των βάρβαρων και άδικων ενεργειών του αντιπάλου, πρέπει να οικοδομούνται εφεδρείες, απρόσβλητες από τις ενέργειες του αντιπάλου, τέτοιες και τόσες που θα μπορέσουν να δώσουν αλλού και άλλοτε τις μάχες εκείνες τις οποίες ο αντίπαλος δεν φαντάζεται και δεν επιθυμεί. Η ίδια όμως η δημιουργία των εφεδρειών είναι μια μάχη, η σπουδαιότερη μάχη. Και να μη ξεχνάμε ότι μέσα στις «πιθανές εφεδρείες» μας μπορεί να είναι και οι κατακτήσεις μας. Η εσκεμμένη, δηλαδή, υποχώρηση από το δευτερεύον για την διατήρηση του σημαντικού. [Εδώ θα μπορούσε να ανοίξει μια τεράστια συζήτηση για το πώς συνδέονται οι εφεδρείες με την παραγωγική ανασυγκρότηση που πρέπει να είναι Πράσινη και βιώσιμη.]

Διαίρει και βασίλευε

Το δειμοψήφισμα του Φόβου και του Δείμου, είχε πολλά και διάφορα αποτελέσματα σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής και της κοινωνικής σφαίρας. Ένα απ' αυτά, σε συνδυασμό με τις εκλογές που προκηρύχθηκαν για τον Σεπτέμβρη, ήταν και το εξής: Όταν δεν μπορεί κάποιος να νικήσει έναν αντάρτικο στρατό, (και ο Τσίπρας, τότε ακριβώς, το γύρισε στο Αντάρτικο, ενώ βάδιζε συντεταγμένα σε μετωπική και εκ παρατάξεως σύγκρουση), επιδιώκει να αποκόψει, να απομονώσει, να περικυκλώσει και τελικά να εκμηδενίσει τα πιο εκτεθειμένα και ευάλωτα τμήματα, εξουδετερώνοντας την όποια ισχύ τους, η οποία πολλαπλασιάζεται εν τη ενώσει, όταν, δηλαδή, συρρέει στο κύριο μέτωπο.

Έτσι, βγήκαν από τον εκλογικό και πολιτικό λογαριασμό, όλες αυτές οι πούρες «αντιμνημονιακές» δυνάμεις: ο Λαφαζάνης, η Ζωή, ο Μπαρουφάκης, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κλπ, κλπ, ενώ το ΚΚΕ έχει βρει από καιρό, δηλώνοντας με όλα τα συνέδριά του, μετά το 13ο, ότι δεν θα απειλήσει ποτέ την κυβερνητική εξουσία, συμπράττοντας με άλλους , ώσπου να έρθει η δευτέρα παρουσία της Σοσιαλιστικής Επανάστασης(!) Το κόμμα που απεχθανόταν τους «δηλωσίες» έχει μετατραπεί από καιρού σε κόμμα-δηλωσίας!

Και όχι μόνο δεν προσέθεταν την ισχύ τους στο κοινό μέτωπο αλλά δρούσαν, με έργα και με λόγια, για την αποδόμηση και αποσάρθρωση του μετώπου. Μπορεί να άφριζε η Ζωή για την «προδοσία» του Τσίπρα στο «αντιμνημόνιο», αλλά η ουσία ήταν ότι κάποιοι άνθρωποι έμεναν γύρω της, με «καθαρά τα χέρια τους» από την «προδοσία», μέσα όμως στον κλοιό, μακριά από το κύριο μέτωπο που προσπαθούσε να αποκρούσει, όπως όπως, το μνημόνιο, μη ενδίδον στην ταμακιάρικη εκδοχή «ή όλα ή τίποτα». (Ποια «όλα» δηλαδή, που αν είχαμε συγκρουστεί τότε, όπως ήθελε ο Μπαρουφάκης, όχι τετραετία δεν θα είχε κλείσει ο Τσίπρας αλλά θα τον είχαν κανιβαλίσει επί τόπου οι ψηφοφόροι που τον κανιβαλίζουν και σήμερα. Οι ίδιοι κι άλλοι τόσοι).

Στη συνέχεια αυτοί οι άνθρωποι φανατίζονταν, εκτίθονταν οι ίδιοι ως σκληροί αντιμνημονιακοί, έτσι που σε δεύτερο χρόνο να μη μπορούν να ανακρούσουν και να παραχωρήσουν το δευτερεύον για να διατηρήσουν το σημαντικό, την συνέχιση της πάλης ΜΑΖΙ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ, στο κοινό μέτωπο που ήταν το μόνο που πόναγε τους χρηματοσυμμορίτες.

Βέβαια όλα αυτά, και άλλα πολλά, τα είχαν σπουδάσει και τα είχαν εμπεδώσει ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ και όχι κάπου αλλού! Στον ΣΥΡΙΖΑ, που τώρα πληρώνει ό,τι τότε θεωρούσε απαύγασμα της επαναστατικότητας!

Και οι υπόλοιποι τα ίδια θα έκαναν, αλλά σ' αυτούς κυριάρχησαν κάποια άλλα στοιχεία. Εκείνοι είχαν εκτεθεί περισσότερο ως κομματικοί, μέτραγε περισσότερο το κόμμα και η πειθαρχία στην ενιαία γραμμή, ένιωθαν την καταστροφή που μπορούσε να σημάνει η άλλη στάση, ήταν αρκετά εκτεθειμένοι στο πλευρό της ηγεσίας που επιχειρούσε την αναστροφή και τον ελιγμό από το ...Βίτσι στο Γράμμο.

Αυτοί όμως υπεραναπλήρωναν την υποβόσκουσα μέσα τους ηττοπάθεια, (σαν ήττα και ατίμωση, καταλάβαιναν τον συμβιβασμό και όχι σαν επιτυχία που τους επιτρέπει τη συνέχιση του αγώνα αφού κομμάτια μεγάλα από τα στρατηγικά σχέδια του αντιπάλου αχρηστεύθηκαν) με λογής-λογής άλλους σεχταρισμούς, όπως τα κάτωθι λίγα μα χαρακτηριστικά παραδείγματα:

• Το στένεμα του μετώπου με διάφορες κορώνες εναντίον της Εκκλησίας και του Κλήρου, με κάποια αφορμή ή κάποια προβοκάτσια του Αμβρόσιου, και μάλιστα τη στιγμή που και η ίδια η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και οι σύμμαχοί του ΑΝΕΛ, Πράττω, κλπ τους έφερναν κοντά του. Την ώρα που δεν μπορούσαμε να φέρουμε βόλτα τον Μαμμωνά και τους ναούς του, τις τράπεζες και τα χρηματιστήρια, είχατε πρεμούρα να εξαλείψετε τον Χριστό που κηρύττει το «αγαπάτε και τους εχθρούς σας» ενώ σταθερά προειδοποιεί την μεσαία, τουλάχιστον, τάξη ότι «πλούσιοι επτώχευσαν και επίνασαν». Την ώρα που τα περισσότερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ξελιγώνονται με τους αγώνες των καθολικών παπάδων στη Λατινική Αμερική, εδώ κάνουν πως δεν ξέρουν την πάλη που γίνεται μέσα στην ίδια την Εκκλησία, κάνουν πως δεν ακούνε τι λένε οι δικοί μας «καπεταναίοι, παπάδες, λαϊκοί» για την άλλη, την αποσιωποιημένη και ενταφιασμένη πλευρά της Ορθόδοξης Ανατολικής Παράδοσης που αντιστοιχεί, αλλά και προωθεί παραπέρα, τα οράματα της παρακμάζουσας, από καιρό πια, Αριστεράς, εγχώριας και διεθνούς.
• Ή τις διακηρύξεις για την ταξικότητα ή την αριστερότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Όσους Συριζαίους ξέρω, παλαιόθεν και τώρα, όλοι στη «μεσαία τάξη» ανήκουν. Ήταν όμως τόση η ανάγκη τους να νομιμοποιηθούν ως ένα κάποιο κόμμα της φτωχολογιάς και της εργατιάς που ξεχνούσαν να ζυμώσουν και να προπαγανδίσουν ότι: α) ο κύριος στόχος των μνημονίων ήταν η μεσαία τάξη, β) όλα τα μέτρα ανακούφισης των πληγέντων αφορούσαν και κύριο λόγο τους κατεστραμμένους της μεσαίας τάξης, γ) ότι κόμμα της εργατιάς και της φτωχολογιάς σήμερα δεν νοείται αν δεν έχει στις γραμμές του Ινδούς, Πακιστανούς, Αλβανούς και λοιπούς εργάτες. Κι επειδή δεν θα τους αποκτήσει ποτέ, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε το ΚΚΕ ούτε κάποιο άλλο «κόμμα της εργατιάς», είναι ματαιοπονία η επιμονή στον εργατικό χαρακτήρα του.
• Την ...προσήλωση στην κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ, όπου ένα ομοφυλόφιλο ζεύγος μπορεί να υιοθετεί παιδιά χωρίς να τα ρωτήσει, ενώ την ίδια στιγμή όλα τα παιδιά δεν πρέπει να μαθαίνουν ούτε για το Έθνος ούτε για την Πίστη, προκειμένου, στο όνομα της ελευθερίας, να επιλέξουν μόνα τους όταν μεγαλώσουν. Ο υπουργός θεωρούσε τιμή του και καμάρι του να παραστεί και να φωτογραφηθεί στο Athens pride αλλά με τίποτα δεν μπορούσε να σταθεί δίπλα σε φωτισμένους κληρικούς με εξόχως ανθρωπιστικό, κοινωνικό και πνευματικό έργο.
• Την έγνοια για την "αριστερή ταυτότητα" ενώ κατά τα άλλα δεν υπάρχουν πραγματικές εθνικές ταυτότητες αλλά κατασκευάσματα της αστικής τάξης που μάλλον πρέπει να σαρωθούν για να γλιτώσουμε τάχα από τους πολέμους. Και πια είναι τάχα η «αριστερή ταυτότητα»; Του Άρη και των καπεταναίων ή του Φίλη και των «53»; Είναι ο Άρης ή ο Ορέστης, η ΠΕΕΑ και το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ,  που βάζουν δίπλα τους τούς ιερείς και τους ιεράρχες, με τις σημαίες αναπεπταμένες και τα όπλα «παρουσιάστε», μειωμένης «αριστερότητας» και «ριζοσπαστικότητας»; 
• Την εικόνα του Χριστού στις σχολικές αίθουσες που πρέπει να αφαιρεθεί για «να ελευθερωθεί ο άνθρωπος από τις προλήψεις», ενώ η εικόνα της Μπάρμπι (και όχι μόνο της Μπάρμπι) ούτε λόγος δεν γίνεται για να αφαιρεθεί από τις μαθητικές τσάντες.......

Δεν είναι καινούργιο αν πω ότι, ο ΣΥΡΙΖΑ πλήρωνε, επί 4 χρόνια, και πληρώνει ακόμη, τα στραβά και τα ανάποδα της πολιτικής του και της συγκρότησής του μέχρι το καλοκαίρι του 2015. Και σε όσα λάθη γίνανε μετά, οι πηγές τους, οι ρίζες τους ήταν στην πριν του Δειμοψηφίσματος περίοδο. Ο Τσίπρας, ούτε είχε τον χρόνο ούτε και την ευχέρεια να επιχειρήσει μια ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ εν ώρα μάχης και συνεχών ελιγμών. Πως, πχ, να τα βάλει με τους «53» όταν αυτή η τάση ήταν η πιο μαχητική και του χρειαζόταν και η τελευταία ρανίδα μαχητικότητας; Και πως οι «53» να βάλουν μυαλό όταν αισθάνονταν το ...ειδικό τους βάρος; Όλα αυτά θα επιχειρηθούν να λυθούν τώρα. Θα δούμε αν ο Τσίπρας θα τα καταφέρει κι εκεί....

Τα ταγκαλάκια του αντιπάλου... 

πελταστές, τοξότες, σφενδονήτες 

και λοιποί «ψιλοί» δαψιλευόμενοι

Όταν ένας στρατός δεν μπορεί να ηττηθεί και δη χωρίς απώλειες στην εκ του συστάδην μάχη, τότε, τίθενται σε ενέργεια οι πελταστές, οι τοξότες, οι σφενδονήτες. Οι εκ του μακρόθεν βάλλοντες ψιλοί και ελαφρώς εσκευασμένοι. Πάει να πει, ότι και ο αντίπαλος, με τον τακτικό στρατό του, κάνει κι αυτός αντάρτικο όταν τα βρίσκει σκούρα.

Και τέτοιους «ψιλούς» το πολιτικό σύστημα διαθέτει πολλούς. Από τους γελοίους (βλέπε Πορδοσάλτε, Ράπτη, Μπογδάνο, Μπάμπηδες διάφορους κλπ) και τους σοβαρούς (βλέπε την σοφή κουκουβάγια -ή μήπως μπούφο;- τον Σταύρο Λυγερό, την γηραιά Έλλη Στάη, τον τσαούση του καναλάρχη Παπαχελά) του δημοσιογραφικού χώρου μέχρι τα βαραία ...πεπόνια των πανεπιστημίων, που μπερδεύουν συστηματικά την πολιτική με την ιδεολογική πάλη, τη θεωρία με την πράξη, τη δράση με τη ζύμωση κοκ.

Πάντα μασκαρεμένοι σε κάτι που δεν είναι είναι, πάντα υπερτιμημένοι, πάντα υπερφίαλοι και αυτάρεσκοι, μέσα στην αριστεία της πολιτικής μετριότητάς τους.

Όσοι δεν υπερθεμάτιζαν του Μητσοτάκη και του νεοφιλελευθερισμού που κόμιζε ες Αθήνας, αρκούνταν στο να πετροβολούν τον Τσίπρα για να κατουρήσει τα πόδια του ενώ κατούραγε τον Σόιμπλε. Ξηλώνοντας τα ...κράσπεδα του κόμματός του και χρησιμοποιώντας τα υλικά εναντίον του.

Σκοπός τους ήταν να καθαρίσουν τον χώρο για να προελάσει ο Μητσοτάκης. Κανείς άλλος δεν υπήρχε. Κάθε πλήγμα στον Τσίπρα ήταν κέρδος για τον Μητσοτάκη και ν' αφήσουν τα σάπια των «ίσων αποστάσεων» και του «αντικειμενικού κι επιστημονικού αναλυτή» γιατί τέτοια φρούτα δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο νούμερα.

Στην «καλύτερη περίπτωση» υιοθετούσαν μια πολιτική θέση, όπως έγινε με τη συμφωνία των Πρεσπών, οχυρώνονταν εκεί και από κει έβαλλον κατά του αντιπάλου. Δεν ήταν όλοι πληρωμένοι εκ των προτέρων. Αλλά όλοι προσέβλεπαν σε κάποιο όφελος εκ των υστέρων. Κοινώς, «έγλειφαν» και κερδοσκοπούσαν, καιροσκοπώντας με αβέβαιο και άδηλο το κέρδος τους! Τόση ξεφτίλα και τόση απελπισία!

Το ζήτημα είναι: γιατί πολλοί απ' αυτούς, έμειναν στο απυρόβλητο; Γιατί δεν ξεσηκώθηκε ο μέσος Συριζαίος, «να τους πάρει με τα σάπια», ενώ ζοριζόταν, (ο Συριζαίος), με το ότι πληρώνουμε 10.000 παπάδες ενώ θα μπορούσαμε να είχαμε άλλους τόσους νοσηλευτές;

Αλλά και ο Αλέξης Τσίπρας γιατί απέφυγε μέχρι τέλους να τσακίσει πολιτικά και ιδεολογικά, το ΚουτσουμποΚουΚουέ, παραδείγματος χάριν; Πιστεύει ακόμα ότι μπορεί να συνεργαστεί μαζί του; Μόνο κάτι τέτοιο θα δικαιολογούσε μια τακτική ήπιας στάσης απέναντι στη λοξή φάλαγγα που πλήττει το στράτευμά του από τα νώτα και μάλιστα στο όνομα της Αριστεράς και της κοινωνικής προόδου. Τα πυρά του δε είναι το ίδιο φονικά όπως είναι και τα πυρά των καθαρόαιμων αντιπάλων του.

Αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννούν οι κότες

Και ενώ μικροί μεγάλοι χαρίζανε «ζωές» στα ταγκαλάκια του αντιπάλου υφιστάμενοι αγογγύστως τα πλήγματα, εξεδηλώνετο μια υπερευαισθησία στην παραμικρή παραφωνία των ΑΝΕΛ! Ένα ορυμαγδός ακολουθούσε όχι μόνο από στελέχη αλλά και από τον μέσο Συριζαίο που με λυμένο το ζουνάρι έσπευδε να τσακίσει τον ...παραστρατημένο. Μερικοί δεν το κρύβανε καθόλου. Θέλανε να απαλλαγούν από τους ΑΝΕΛ για να πάνε με το ΚΙΝΑΛ. Μα το ΚΙΝΑΛ δεν ήθελε! Αντίθετα, ήθελε τον Κούλη και προέβαινε σε αλλεπάλληλες φλεβοτομές και αιμοδοσίες για πάρτη του. Σήμερα επιπλέον ορκίστηκαν υπουργοί ο Χρυσοχοΐδης και η Μενδώνη! Ως πρόσχημα είχε το «ακροδεξιό» του πράγματος, τη στιγμή που κατάπινε αμάσιτους τους Βορήδηδες και τους Αδώνηδες, που είδαμε τελικά ότι κατάφεραν να ενσωματώσουν ένα σημαντικό κομμάτι της φασίζουσας Δεξιάς. Και όμως, μια ισχυρή τάση μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, που το παίζει «και πολύ αριστερά να ούμε», έχαφτε τη λογική αυτή, (αντί να την αντικρούει), την αναπαρήγαγε και την εισηγείτο στο εσωτερικό του κόμματος. Είδαμε τι απέδωσε τελικά η τακτική αυτή.

Αλλά και η συμμαχία με το Πράττω και με τον Νίκος Κοτζιά δεν εξελίχθηκε καλά. Απορρίφθηκαν στελέχη του, απέτυχε η μέχρι τελευταία στιγμή διαπραγμάτευση μαζί του και τελικά αδρανοποιήθηκε. Οι του Πράττω ψήφισαν κατά συνείδηση.

Και ας πούμε ότι ο Κοτζιάς, λόγω της σύγκρουσης με τον Πάνο Καμμένο, ήταν δύσκολο να επανακάμψει με τον ίδιο ενθουσιασμό που είχε το 2015. Ο Γραμματικάκης τι σας έφταιξε; Ο Γραμματικάκης που είχε παίξει θετικότατο ρόλο στο να μη γίνει το Ποτάμι ένα ακόμα ΚΙΝΑΛ και να κρατήσει αυτή την, ηρωική θα έλεγα, στάση στη συμφωνία των Πρεσπών, ενώ όλο τον προηγούμενο καιρό, και ταυτόχρονα με τις Πρέσπες, δεν σταματούσε να βάλλει κατά της Κυβέρνησης, εκτιθέμενο τόσο πολύ, που στο τέλος αποδεκατίστηκε ολοσχερώς. (Το ίδιο έπαθε και ο ανόητος Λεβέντης μη έχοντας όμως αντίρροπες δυνάμεις να τον συγκρατήσουν σε ένα από τα δύο μέτωπα, των Πρεσπών και της εξόδου από τα μνημόνια. Κάηκε σαν τη μύγα στο κερί).

Θεωρώ ότι η επική και τολμηρή συμμαχία με τους ΑΝΕΛ ήταν μια κατάκτηση του λαϊκού κινήματος, μια μεγάλη επιτυχία των δύο κομμάτων και των ηγετών τους προσωπικά. Τίποτα απ' όσα υπερηφανεύεται σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είχαν γίνει αν δεν είχαν στέρξει Τσίπρας και Καμμένος να συμμαχήσουν και μάλιστα με τέτοιο μπεσαλίδικο και παλληκαρίσιο τρόπο. Η κατάληξη με θλίβει, και θέλω να την ξεχνάω. Άλλωστε, πώς να κάνουμε λάθη ξέρουμε, πώς να κάνουμε κατορθώματα μάς είναι δύσκολο να μάθουμε. Η συμμαχία με τους ΑΝΕΛ ήταν και κάτι περισσότερο από πραγματισμός για την εφαρμογή όλων των αναγκαίων για την σωτηρία της χώρας. Ήταν η έμπρακτη απόδειξη ότι ένα ελάχιστο πρόγραμμα για τα καίρια ζητήματα που αφορούν την μεγάλη πλειονότητα του λαού, μπορούν να γίνουν άξονας κοινής πάλης, μοχλός αναδιάταξης των πάντων, στην πολιτική και στην κοινωνία. Ό,τι δηλαδή παλεύει η Αριστερά από το 1940 και μετά! Και πιστεύω ακόμα, ότι αν ο Καμμένος δεν είχε αυτή την μπέσα με την παλιά του θέση για την Μακεδονία, αν είχε καταφέρει έγκαιρα να απεμπλακεί απ' ο,τι τον δέσμευε, σήμερα οι ΑΝΕΛ θα υπήρχαν, και στο Μαξίμου θα ήταν και πάλι ο Τσίπρας με τον Καμμένο.

Θυμίζω ότι, αν κάποιος θέλει να φτιάξει «νέο ΕΑΜ» δεν προτάσσει «το τι ήταν και το τι έκανε» ο καθένας εκ των συμμάχων πριν, αλλά προτάσσει «το τι κάνει τώρα». Ούτε αφήνει τους άλλους που κάθονται απ' έξω (σαν το ΚΙΝΑΛ και κάποιους μυγιάγγιχτους κεντροαριστερούς) να του βάζουν τους όρους και τα κριτήρια της πολιτικής συμμαχιών του. Δεν μπορεί να είναι πεδίο της συζήτησης το «ή αυτός ή εγώ».

Δεν πρέπει να ξεχνάμε, άλλωστε, ότι οι πιο πολλοί Ελασίτες είχαν θητεύσει πριν στην ΕΟΝ. Και φαντάζομαι τι θα τράβαγε στα χέρια μερικών μερικών ο Καραλίβανος και ο Μπελής, που ήταν πριν ληστοφυγόδικοι, τι θα τράβαγαν όλοι οι καπεταναίοι της Ρούμελης που ήταν πριν «δηλωσίες», ο Νικηφόρος που ήταν μεταξικός και το συζητούσε κιόλας, όπως ο ίδιος λέει, με τον Άρη και τον Διαμαντή, ή οι «εξ αιχμαλωσίας προσχωρήσαντες στον ΕΛΑΣ» (ο Σαράφης ίσως να τη γλίτωνε), ή αξιωματικοί σαν τον Γ. Ρήγο-Φεραίο που ήταν πριν βασιλικός, και παρέμεινε, αλλά πολέμησε παντού, και στα Δεκεμβριανά, και κατέβηκε από το βουνό μόνο όταν διαλύθηκε ο ΕΛΑΣ, ή σαν τον Ε. Μπακιρτζή, τον αγαπημένο του Κ. Ζουράρι, που ήταν ανώτατος αξιωματικός της ΕΚΚΑ κι έγινε Πρόεδρος κι Αντιπρόεδρος της ΠΕΕΑ και διοικητής μεγάλης μονάδος του ΕΛΑΣ, ή σαν τον Λαγγουράνη, που ήταν κι αυτός του 5/42, προσχώρησε στον ΕΛΑΣ, και τα Δεκεμβριανά τον βρήκαν επιτελάρχη της ΚΕ του ΕΛΑΣ. Ακόμη και τον ίδιο τον Ψαρρό, που δολοφόνησε προβοκατόρικα η κλίκα του Ιωαννίδη, ο Σιάντος τον ήθελε, μέχρι την τελευταία στιγμή, διοικητή μεγάλης μονάδας του ΕΛΑΣ στην Ανατολική Στερεά.

Ας μη κοροϊδευόμαστε. Δεν φταίνε μόνο οι τοπικές οργανώσεις. Χωρίς να έχω δώσει ποτέ σημασία ιδιαίτερη στις εσωκομματικές ίντριγκες και «θεσμοθετημένες» φράξιες, θεωρώ ότι τέτοια γεγονότα, ακόμα κι αν προέρχονται «από τα κάτω» και είναι «αυθόρμητα», έχουν στενή σχέση με τμήματα της ηγεσίας, με ανώτατα στελέχη που διατηρούν διαύλους επικοινωνίας πέρα από τον κεντρικό και επίσημο δίαυλο του κόμματος.

Θα μπορέσει άραγε ο Αλέξης Τσίπρας να κατατροπώσει το πολυκέφαλο θηρίο της κομματικής γραφειοκρατίας; Μπορεί να γίνει ο νέος Κάδμος, να σκοτώσει τον δράκο της Αρείας Κρήνης για να απελευθερώσει το νερό που χρειάζεται η πόλη; Πώς θα αντιμετωπίσει τους Σπαρτούς που, άμα τη εμφανίσει τους, αρχίζουν να σκοτώνονται; Και πώς θα γλιτώσει την μεταμόρφωση σε δράκο που υφίστανται, στο τέλος, όσοι σκοτώνουν δράκους;;;

Αυτά και μένω. Όχι άλλο.

Ιουλίου 9, 2019

Κάπου στις βουνοκορφές του ελληνικού διαδικτύου