Σε λίγες μέρες
οι “Παράξενοι Φτωχοί Στρατιώτες”
κλείνουν δύο χρόνια από την έκδοση τους.
Αν όμως τα τυπικά
τους γενέθλια είναι η 14η Νοεμβρίου, το
βιβλίο ήταν έτοιμο από το 2012.
Όλον αυτόν τον
καιρό βιαζόμουν και ανυπομονούσα να το
δω στα βιβλιοπωλεία, όχι μόνο από την
συνηθισμένη στους συγγραφείς ανάγκη
να δουν το έργο τους “στον τόπο του
άλλου” αλλά κυρίως για να προλάβω τις
εξελίξεις.
Η κλιμάκωση των
προκλήσεων από πλευράς Σκιπερίας, στα
πλαίσια του ΝεοΟθωμανισμού, ήταν, για
μένα τουλάχιστον, κάτι παραπάνω από
βέβαιη και όφειλα να βιαστώ να παρουσιάσω
τα συμπεράσματα της μακροχρόνιας έρευνάς
μου ώστε η καθ' ημάς Αρβανιτιά να μπορέσει
να τα εντάξει στο οπλοστάσιό της και να
τα έχει διαθέσιμα στο σύγχρονο “αόρατο
πόλεμο” για εθνική ανεξαρτησία και
ελευθερία που μαίνεται.
Το ότι στα
συμπεράσματά μου αυτά υπήρχαν πολλά
“καινά δαιμόνια” τα οποία θα έρχονταν
σε αντιπαράθεση με σχεδόν όλους τους
αρβανιτιλόγους και αρβανιτοπατέρες
που προσπάθησαν να αγγίξουν την εθνική
ταυτότητα των Αρβανιτών, Ελλήνων και
Σκιπητάρων, με έκανε να βιάζομαι ακόμη
περισσότερο.
Στόχος μου ήταν
και είναι δύο πράγματα:
- Να αντιληφθεί η Αρβανιτιά (κι όχι μόνο της Ελλάδας) την τεράστια σημασία της ιστορίας της, να αισθανθεί περήφανη και να κατανοήσει ποια είναι αυτά τα στοιχεία που έκαναν και κάνουν τόσο σημαντική αυτή την ιστορία.
- Να απαλλαγεί η Αρβανιτιά (κι όχι μόνο η Ελληνίδα Αρβανιτιά) από τις διάφορες ηλίθιες κι επικίνδυνες δοξασίες που την κρατάνε παγιδευμένη και ευνουχισμένη. Η μεν Ελληνίδα Αρβανιτιά, στην καλύτερη περίπτωση, περιστρέφεται γύρω από τις αρβανίτικες διαλέκτους και την “ένδοξη” καταγωγή της από τους Πελασγούς, η δε Σκιπερίδα Αρβανιτιά, σε όλες τις περιπτώσεις, δεν σκαμπάζει γρι για τη μετάλλαξη που υπέστη όταν εκείνοι τούρκεψαν εξισλαμιζόμενοι και κατατυράννησαν τους υπόλοιπους επί τέσσερις αιώνες. Κοπανάει, λοιπόν, κρύο σίδερο ότι είμαστε κοινής καταγωγής και έχουμε την ίδια γλώσσα(!) οπότε εμείς είμαστε σαν κι αυτούς οπότε και ανήκουμε νομοτελιακά(!) πότε στον Σαλί Μπερίσα, πότε στον Φάτος Νάνο και πότε στον Έντι Ράμα(!!!)
Σήμερα, δύο
χρόνια μετά, φαίνεται σαφώς ότι, οι λόγοι
για τους οποίους βιαζόμουν να εκδοθούν
οι “Στρατιώτες” δεν ήταν αβάσιμοι.
Μαζί με μερικά ακόμη κείμενα, που
διαμορφώθηκαν στην πορεία παρουσίασης
των “Στρατιωτών” στο κοινό, συντάσσουν
τις γραμμές τους και ευθυγραμμίζουν τα
κοντάρια τους. Αυτός ο πόλεμος για την
ιστορία και την ταυτότητα είναι όλος
δικός μας! Ας τον διεξαγάγουμε σύμφωνα
με το πνεύμα των προγόνων μας!
Ένα από απ' αυτά
τα κείμενα, πλήρες “καινών δαιμονίων”,
είναι και το παρακάτω:
https://stratioti.blogspot.gr/2016/03/blog-post_16.html
